Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
vrijdag 1 juni 2007 om 01:04
Vrouw, ik sluit me aan bij Iseo... ook ik heb je leren kennen als een lief en goed persoon die beter verdient dan deze relatie, ik hoop dat je dat zelf ook eens zo zult voelen.... en dat je de moed zult vinden om voor jezelf te kiezen. Maar kies je voor hem, dan zal ik je er niets minder lief en goed om vinden!
Ik laat het hierbij voor vanavond... welterusten allemaal, hoop dat jullie allemaal lekker zullen slapen vannacht! :R
Iseo, weer extra veel herkenning in jouw stukjes vanavond ... dat jij ook zo twijfelt aan jezelf, en ik maar denken dat ik de enige ben die het zichzelf altijd zo moeilijk maakt! *;
Ik laat het hierbij voor vanavond... welterusten allemaal, hoop dat jullie allemaal lekker zullen slapen vannacht! :R
Iseo, weer extra veel herkenning in jouw stukjes vanavond ... dat jij ook zo twijfelt aan jezelf, en ik maar denken dat ik de enige ben die het zichzelf altijd zo moeilijk maakt! *;
vrijdag 1 juni 2007 om 01:25
dank dames, voor het welkom.
hier ook een ervaringsdeskundige, wat betreft eigen ex-relatie en relaties die ik om me heen zie,
toen ik eenmaal de beslissing heb genomen, om uit een slechte relatie te stappen, begon ik anders te kijken naarmate het verwerkingsproces verstrijkt
( wil jullie en mijn situatie niet bagitaliseren, in vergelijking met elkaars levensverhalen ...sommige ervaringen die hier worden besproken heb ik niet meegemaakt, erg heftige, schadelijke ervaringen.
ik weet alleen dat ervaringen niet te meten zijn, alleen dat ik van de mijne schade heb ondervonden en kan me niet anders voorstellen dat jullie dat ook zo voor jullie eigen situatie ervaren)
het is makkelijk praten voor mij vrouwtje, dat besef ik terdege !!
ik ken de macht van het woord, het omver laten lullen, het niet op je eigen plek kunnen blijven staan, achter jezelf gaan staan, het lukt me nu nog niet altijd, maar steeds beter.
ik begin nu zelfs te merken , dat ik een soort hekel aan mezelf krijg als ik anderen over mijn grenzen laat gaan (in kleine dagelijkse dingen) en
probeer er van te leren
dat ik liever nog een ander teleurstel, door een eventuele afwijzing , dan dat ik over mijn grenzen heen laat gaan en mezelf teleurstel.
ook hetgene wat ik geleerd heb, is (nadat ik mezelf een periode als slachtoffer heb beschouwd, omdat ik eerst dacht dat alles wat fout ging in de relatie aan mij lag...wat ik ook nodig had, om mezelf weer op de rit te krijgen) het kijken naar mezelf.
het slachtofferschap leverde me op een moment niets meer op, hiermee gaf ik mijn kracht en macht weg.
getreurd, boos geweest, apatisch om het feit dat ik alle verantwoording naar me toe trok over het reilen en zeilen van de relatie, terwijl een relatie uit 100%-100% bestaat.
ik ben verantwoordelijk voor mijn deel, en ex voor het zijne, maar t was dus niet alleen mijn "schuld"
ook heb ik gekeken waarom ik op momenten niet weg ging, als ex iets deed wat niet door de beugel kon.
wat was er met mij aan de hand dat ik dat gedrag pikte ? veel ! laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, angst om alleen te zijn, en een herhaling van vroeger (in een niet-prettige thuissituatie opgegroeid) en alle schadelijke patronen, die niet verwerkt waren (en zijn)
de verantwoording van het gedrag van mijn ex, ligt nog steeds bij hem, ik nam de verantwoording voor het feit dat ik bleef en wat was het pijnlijk om dit te zien.
ik worstel nog dagelijks met de oorzaken waarom ik in een slechte relatie kwam, t gaat steeds beter en soms even niet.
probeer steeds meer te luisteren naar mijn intuitie, gevoel en durf steeds beter hier naar te handelen.
hier ook een ervaringsdeskundige, wat betreft eigen ex-relatie en relaties die ik om me heen zie,
toen ik eenmaal de beslissing heb genomen, om uit een slechte relatie te stappen, begon ik anders te kijken naarmate het verwerkingsproces verstrijkt
( wil jullie en mijn situatie niet bagitaliseren, in vergelijking met elkaars levensverhalen ...sommige ervaringen die hier worden besproken heb ik niet meegemaakt, erg heftige, schadelijke ervaringen.
ik weet alleen dat ervaringen niet te meten zijn, alleen dat ik van de mijne schade heb ondervonden en kan me niet anders voorstellen dat jullie dat ook zo voor jullie eigen situatie ervaren)
het is makkelijk praten voor mij vrouwtje, dat besef ik terdege !!
ik ken de macht van het woord, het omver laten lullen, het niet op je eigen plek kunnen blijven staan, achter jezelf gaan staan, het lukt me nu nog niet altijd, maar steeds beter.
ik begin nu zelfs te merken , dat ik een soort hekel aan mezelf krijg als ik anderen over mijn grenzen laat gaan (in kleine dagelijkse dingen) en
probeer er van te leren
dat ik liever nog een ander teleurstel, door een eventuele afwijzing , dan dat ik over mijn grenzen heen laat gaan en mezelf teleurstel.
ook hetgene wat ik geleerd heb, is (nadat ik mezelf een periode als slachtoffer heb beschouwd, omdat ik eerst dacht dat alles wat fout ging in de relatie aan mij lag...wat ik ook nodig had, om mezelf weer op de rit te krijgen) het kijken naar mezelf.
het slachtofferschap leverde me op een moment niets meer op, hiermee gaf ik mijn kracht en macht weg.
getreurd, boos geweest, apatisch om het feit dat ik alle verantwoording naar me toe trok over het reilen en zeilen van de relatie, terwijl een relatie uit 100%-100% bestaat.
ik ben verantwoordelijk voor mijn deel, en ex voor het zijne, maar t was dus niet alleen mijn "schuld"
ook heb ik gekeken waarom ik op momenten niet weg ging, als ex iets deed wat niet door de beugel kon.
wat was er met mij aan de hand dat ik dat gedrag pikte ? veel ! laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, angst om alleen te zijn, en een herhaling van vroeger (in een niet-prettige thuissituatie opgegroeid) en alle schadelijke patronen, die niet verwerkt waren (en zijn)
de verantwoording van het gedrag van mijn ex, ligt nog steeds bij hem, ik nam de verantwoording voor het feit dat ik bleef en wat was het pijnlijk om dit te zien.
ik worstel nog dagelijks met de oorzaken waarom ik in een slechte relatie kwam, t gaat steeds beter en soms even niet.
probeer steeds meer te luisteren naar mijn intuitie, gevoel en durf steeds beter hier naar te handelen.
voor jou een heerlijke slaap toegewenst
vrijdag 1 juni 2007 om 02:33
Dag lieve, dappere meiden!
Even een berichtje van Reina. Ben momenteel niet zo 'schrijverig', maar lees globaal wel een beetje mee en zie dat dit topic z'n goeie werk nog steeds doet.
Zie ook weer nieuwe namen (hallo Vivre, sterke posts!) en ben blij dat er steeds meer vrouwen de drempel durven nemen om hun ervaringen hier neer te zetten.
Inmiddels is het een waardevol platform geworden, waarin de posts soms griezelig veel diepgang hebben. Elke keer weer kippevel als ik de persoonlijke verhalen lees. Ook omdat ik er steeds weer details uit herken, uit een periode die al lang achter me ligt, maar ik toch ook met me meedraag.
Ben dankbaar dat ik eruit kon stappen, ben dankbaar dat ik er nog (relatief ongeschonden) ben en dat er na al dat slechts zoveel goeds terug is gekomen.
Dat is ook hetgeen ik graag over wil dragen aan al die vrouwen, die nog zo worstelen met hun situatie (o.a. Vrouwtje Klets *;)
Máák die stap, kies voor jezelf en gun jezelf een goed leven! Sta niet toe dat iemand je zo onrespectvol (zacht uitgedrukt) behandeld en laat je kostbare leven (en voor sommige ook nog: dat van je kids!) niet vergallen door iemand die jou niet waard is!
Het leven is kort meiden en is niet bedoeld om in angst en ongeluk door te brengen. Alleen zullen we zelf die keuze moeten maken en dat is de misschien wel de moeilijkste van je leven. Juist omdat ons zolang onrecht is aangedaan, dat we zelf gaan geloven dat we dat onrecht verdiend hebben. A.h.w. gehersenspoeld zijn.
Het kost tijd om ons daaraan te onttrekken en de Waarheid over ons leven en het geluk weer te ontdekken. De gesprekken op dit topic zijn daarbij van hele grote waarde en ik hoop oprecht dat ze als eyeopener mogen fungeren. De woorden van een lotgenoot wegen vaak toch wat zwaarder en zijn geloofwaardiger dan van iemand die 'er niet geweest is'.
Een *; en een voor iedereen hier die moedig bezig is in het proces waarin ze zit. Of het nu de keuze voor weggaan of blijven betreft of het langzaam weer op de rails krijgen van het leven en het zelfbeeld!
liefs Reina
PS: Iseo, wat ga je goed meid! Ik zie zulke sterke postings van je, ook in je adviezen naar anderen. Scherpe analyses, rake opmerkingen en heldere argumenten. Ik zie je gewoon groeien in je zelfvertrouwen. Mooi!
En ook nog 'on the move' met je studie en examens. Toitoitoi meis
PS: VK, realiseer je dat als jij een andere rol aan gaat nemen tov je partner (sterker, zelfstandiger), die ander vanzelfsprekend gaat 'bokken' en tracht jou weer in je oude rol te forceren. Dat is voorspelbaar en precies wat ik zie gebeuren in wat je beschrijft. Aan jou de keuze: erin meegaan en weer terug bij het oude (partner krijgt z'n zin) of nu voor eens en altijd de hakken in het zand en oren dicht voor alles wat naar manipulatie ruikt. 't Zal even een strijd geven (want hij heeft vast nog meer in de truckendoos), maar als je vasthoudt aan jouw grenzen, kan je partner hoog of laag springen, maar uiteindelijk zal hij zich gewonnen moeten geven. Dàn pas is er ruimte voor jou en dan pas kun jij jezelf het leven geven wat jou recht doet. Wat denk je meis, is het het waard? Durf je het aan?
PS: Daymar, waar ben je en hoe gaat het met je?
Even een berichtje van Reina. Ben momenteel niet zo 'schrijverig', maar lees globaal wel een beetje mee en zie dat dit topic z'n goeie werk nog steeds doet.
Zie ook weer nieuwe namen (hallo Vivre, sterke posts!) en ben blij dat er steeds meer vrouwen de drempel durven nemen om hun ervaringen hier neer te zetten.
Inmiddels is het een waardevol platform geworden, waarin de posts soms griezelig veel diepgang hebben. Elke keer weer kippevel als ik de persoonlijke verhalen lees. Ook omdat ik er steeds weer details uit herken, uit een periode die al lang achter me ligt, maar ik toch ook met me meedraag.
Ben dankbaar dat ik eruit kon stappen, ben dankbaar dat ik er nog (relatief ongeschonden) ben en dat er na al dat slechts zoveel goeds terug is gekomen.
Dat is ook hetgeen ik graag over wil dragen aan al die vrouwen, die nog zo worstelen met hun situatie (o.a. Vrouwtje Klets *;)
Máák die stap, kies voor jezelf en gun jezelf een goed leven! Sta niet toe dat iemand je zo onrespectvol (zacht uitgedrukt) behandeld en laat je kostbare leven (en voor sommige ook nog: dat van je kids!) niet vergallen door iemand die jou niet waard is!
Het leven is kort meiden en is niet bedoeld om in angst en ongeluk door te brengen. Alleen zullen we zelf die keuze moeten maken en dat is de misschien wel de moeilijkste van je leven. Juist omdat ons zolang onrecht is aangedaan, dat we zelf gaan geloven dat we dat onrecht verdiend hebben. A.h.w. gehersenspoeld zijn.
Het kost tijd om ons daaraan te onttrekken en de Waarheid over ons leven en het geluk weer te ontdekken. De gesprekken op dit topic zijn daarbij van hele grote waarde en ik hoop oprecht dat ze als eyeopener mogen fungeren. De woorden van een lotgenoot wegen vaak toch wat zwaarder en zijn geloofwaardiger dan van iemand die 'er niet geweest is'.
Een *; en een voor iedereen hier die moedig bezig is in het proces waarin ze zit. Of het nu de keuze voor weggaan of blijven betreft of het langzaam weer op de rails krijgen van het leven en het zelfbeeld!
liefs Reina
PS: Iseo, wat ga je goed meid! Ik zie zulke sterke postings van je, ook in je adviezen naar anderen. Scherpe analyses, rake opmerkingen en heldere argumenten. Ik zie je gewoon groeien in je zelfvertrouwen. Mooi!
En ook nog 'on the move' met je studie en examens. Toitoitoi meis
PS: VK, realiseer je dat als jij een andere rol aan gaat nemen tov je partner (sterker, zelfstandiger), die ander vanzelfsprekend gaat 'bokken' en tracht jou weer in je oude rol te forceren. Dat is voorspelbaar en precies wat ik zie gebeuren in wat je beschrijft. Aan jou de keuze: erin meegaan en weer terug bij het oude (partner krijgt z'n zin) of nu voor eens en altijd de hakken in het zand en oren dicht voor alles wat naar manipulatie ruikt. 't Zal even een strijd geven (want hij heeft vast nog meer in de truckendoos), maar als je vasthoudt aan jouw grenzen, kan je partner hoog of laag springen, maar uiteindelijk zal hij zich gewonnen moeten geven. Dàn pas is er ruimte voor jou en dan pas kun jij jezelf het leven geven wat jou recht doet. Wat denk je meis, is het het waard? Durf je het aan?
PS: Daymar, waar ben je en hoe gaat het met je?
vrijdag 1 juni 2007 om 09:25
Hallo allemaal,
poeh...wat een verhalen allemaal de laatste dagen, dat snijdt door je ziel.
Iseo, even tussendoor, je bent een schat, zoals jij altijd weer een goed woord en interesse voor iedereen hebt.Knuffel van mij (weet niet hoe je het knuffelpoppetje moet maken).
Maar goed, al mijn moed verzameld en besloten om mijn verhaal hier ook maar is neer te zetten.
Op de pc van mijn dochter omdat ik dat op pc in de huiskamer niet meer durf ivm eventuele controle!
Ik ben nu 42 jaar. Ik heb verkering met hem gekregen toe ik 17 was.
Alles leuk, gezellig etc. alleen heeft hij een dominante vader, dus mochten we elkaar alleen op woensdag en in het weekend zien, tenzij hij klusjes voor zijn vader moest doen.
Afijn we zijn na anderhalf jaar verkering al gaan samenwonen. Erg jong misschien, maar ik werkte al en hij zou de maand erop gaan werken.
Leuk huisje, klein maar o zo knus. Het was leuk, gezellig en we genoten van elkaar. Tot de eerste ruzie kwam. Dat was ongeveer na 3 maanden samenwonen. Waar die ruzie om was zou ik niet meer weten. Ik weet wel dat ik toen mijn eerste klappen heb ontvangen en dat ik zo bang werd van zijn woede! Angstaanjagend om mijn zachtaardige vriend zo zijn geduld te zien te verliezen en boos te zien worden. Ik had me opgesloten in de douche, omdat ik al aan zag komen dat dit geen gewone boosheid was.
Hij wilde dat ik de deur van slot deed, wat ik natuurlijk niet deed. Hij heeft toen zelf het slot maar opengemaakt. Ik heb een paar klappen in mijn gezicht gekregen en had een tand door mijn lip.
Hierna was ik eigenlijk alleen maar verbaasd, verbijsterd, want dit was toch zeker niet echt gebeurd??? Je gelooft dat het eenmalig was, je maakt het weer goed en gaat met evenveel vertrouwen weer verder.
Vlak erop , zal een maand later zijn? Weer ruzie, ik weet dat ik klappen heb gehad, maar kan het me niet meer goed herinneren, ben hierna gevlucht naar mijn broer. Die is met hem gaan praten.
Ging weer goed. We zijn na een half jaar in het kleine huisje te hebben gewoond verhuisd naar een groter flat.
De periodes wisselden elkaar af. Het ging een hele tijd goed en dan voelde ik al een beetje de spanning opbouwen. Op een gegeven moment was het elke 3 maanden tot half jaar wel zo een ruzie die of alleen met dreigen gepaard ging of met daadwerkelijk klappen krijgen. Nooit zo erg dat ik doktershulp hiervoor moest krijgen. Maar de angst die je voelt, dat je dan op dat moment alleen maar denkt..wanneer is het voorbij, kan ik hem nog sussen? waarom zei ik dat dan ook tegen hem, waarom werd ik dan ook boos op hem, waarom had ik met luide stem gesproken. Ik had die deur niet dicht mogen gooien, etc etc. Heel lang heb ik mezelf de schuld gegeven van deze ruzies. Ik geloofde hem dat het altijd aan mij lag, dat ik hem uitdaagde, dat ik alles omdraaide.
Toen had ik al aangegeven dat ik het niet leuk vond dat hij mij bang maakte...we hebben er gesprekken over gehad en ik had weer zoiets van, het komt goed.
We hebben een huis gekocht, (waar ik nu nog woon) we zijn getrouwd en we hebben 2 kinderen gekregen.
Ik had me inmiddels voor zover dat kan weten aan te passen aan hem. En geloof me, dat gaat onbewust, heb dat heel lang niet door gehad. Er was nog steeds sprake van huiselijk geweld, maar ik vond het wel beter gaan, maar dat kwam ook omdat ik al voor dat hij boos of ongeduldig werd me naar hem geschikt had. Voorbeeld? hem gelijk geven, geen discussie met hem aangaan als ik merkte dat het toch geen nut had, mijn eigen boosheid inslikken, vrolijk doen, terwijl ik eigenlijk chaggerijnig was. Want ik mocht best wel is chaggerijnig zijn van hem, zoalng dat maar niet te lang duurde, want dan was ik zijn dag aan het verzieken.
Ik wil een paar incidenten hier opschrijven. Ik heb een keer een mes op mijn keel gehad, een vleesmes, met de botte kant welliswaar, maar als dat gebeurt op dat moment kan je je dat niet realisren. Mijn dochter van toen 2 zat op mijn schoot, ik moest mijn bek houden van hem. We hadden ergens een discussie over en dat zindde hem niet, vandaar dat mes. Geloof me, je houdt je bek echt wel op dat moment. Zo heeft hij ook is gedreigd met een heet strijkijzer, ik heb een keer een klap gekregen van hem terwijl ik mijn dochter van 6 manden aan het verschonen was op de commode. De klap was zodanig hard dat ik achterover het ledikantje in viel. Ook ben ik een keer goed geslagen door hem terwijl ik 5 maanden zwanger was. We hadden een 3e kerstdag gevierd bij mijn schoonouders. Hier is hij goed dronken geworden. Ik reed 'snachts naar huis. Als hij gedronken heeft irriteert hij zich heel snel aan me en kan ik niet veel goeds doen. De ruzie eindigde eerst zonder geweld, wel een hoop gescheld van zijn kant en vernederingen, maar hij was beneden op de bank gebleven. Het was koud die nacht, dus ging ik na een uur kijken. Hij was in slaap gevallen en de tv stond te ruisen. Ik heb hem met mijn domme kop wakker gemaakt omdat ik medelijden met hem had omdat hij daar zo op de bank lag en omdat ik bang was dat als ik hem zou laten liggen daar en hij zou uit zichzelf wakker worden dat hij dan ook kwaad op me zou worden.Ik hem wakker gemaakt, met lieffie, het is koud hier, kom lekker naar bed......Had ik het maar nooit gedaan!!! Hij heeft me gelukkig niet in mijn buik geslagen, alleen in mijn gezicht en mijn keel dichtgedrukt. Volgende dag had ik een blauw oog en beurse plekken.
Zo zijn er nog wel meer incidenten te vertellen. Heb in die jaren dus wel een paar keer blauwe ogen gehad, scheurtje in wenkbrauw, beurse en blauwe plekken hier en daar, maar de ergste blauwe plekken zitten in mijn hart.
Afgezien van die ruzies, en soms ook geestelijke vernederingen, zoals dat ik niet zo dom moet doen.... heb ik ook veel mooie periodes gekend. Want hoe raar dat misschien ook klinkt, ik heb ook veel lol met hem gehad, gezellige dingen gedaan en genoten van elkaar en als gezin zijnde.
Maar ik heb altijd gedacht, hoewel ik wist dat slaan niet mocht, dat het allemaal aan mij lag. Ik was tenslotte die bitch met haar grote mond. Volgens mijn vriendin ben ik niet meer de persoon die ik was, maar slechts een schim daarvan, ik weet het niet, ben mezelf een beetje kwijt geloof ik.
Maar goed, de ommekeer is gekomen door mijn kinderen.Die zijn nu 16 en 14 en die vertelden mij dat het helemaal niet aan mij lag, dat ik de ruzies niet begon, maar hij, dat ik niet de dingen omdraaide maar hij, dat ik niet ongelijk had, maar hij. Toen dacht ik HUH??? En ik ben zover ik dat kon de ruzies gaan nalopen in onze relatie en toen is mijn kwartje gevallen.
Pas echt gaan vallen dan, want in 1999 wilde ik ook al een keer scheiden,toen we in oktober 1998 een keer ruzie kregen omdat hij vond dat ik hem voor lul had gezet bij mijn ouders, en dat alleen maar omdat ik naar huis wilde met mijn kinderen van toen 8 en 5 omdat ze de volgende dag naar school moesten. Ik had het om half 9 al gevraagd dat ik naar huis wilde omdat ze naar bed moesten, en gewoon een kwartier later weer een biertje nemen. Het enige wat ik had gezegd is dat ik dat niet leuk vond. We hebben een ruzie gekregen in de auto, ik voelde het al aankomen, dus dan ga ik vrolijk doen, en druk praten om te kijken of ik hem af kon leiden. Niet dus, thuis een klap gekregen, blauw oog! De volgende dag zag hij mijn blauwe oog en het enige wat hij zei was, ..nou zo hard had ik je toch niet geslagen? dat was voor mij de druppel. Ik had het volgehouden tot mei 1999 en toen liep de spanning weer op en toen had ik gezegd dat ik niet meer door wilde met hem. Na veel gepraat en beloftes, maar vooral ook dat ik HEM moest steunen, pffff zijn we verder gegaan. Want hij wilde helemaal niet zo lelijk doen tegen mij, maar dan moest ik hem daar wel in steunen.
Verkeerd, besef ik nu ook wel. Afijn het is toen dus 7 jaar goed gegaan totdat het in november 2004 langzaam weer terug kwam. Ik heb geen blauwe ogen meer gehad, maar wel een keer in mijn gezicht gespuugd, hard beetgepakt, bonbondoosje uit mijn handen getrapt, te maken gehad met zijn boosheid, dat is alleen al heel eng. Zelfs mijn hond is dan bang voor hem als hij maar even zijn stem verheft.
In maart 2005 is langzaam de knop bij mij omgegaan, dat was de bewuste ruzie waarbij ik in mijn gezicht gespuugd ben. Ik ben in november tegen de site partnermishandeling aangelopen. Heb daar regelmatig mijn verhaal neergezet en ben met de huisarts gaan praten omdat het helemaal niet goed met me ging. Kon en soms nu ook kan slecht eten, ben veel afgevallen, en pieker heel veel. Verleden jaar was mijn emmer weer vol, na een incident in juni, dat hij dronekn was en 'savonds in bed vertelde dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde drukken. Toen merkte ik hoe bang ik nog van hem was, ik durfde niet meer hardop te ademen, totdat hij sliep, bang om hem te irriteren. Kort daarop weer verteld dat ik niet meer wilde, dat ik kapot ging, het eerste verhaal dat ik op de partnersite had geschreven uitgeprint en hem laten lezen. Hij was zich rot geschrokken! Afijn, het einde is dat ik hier nog ben, hem nog een kans heb gegeven, en het gekke is, dat er niks meer is gebeurd, zelfs geen woede aanval meer van hem. En ik? Ik ben argwanend, want hoe lang gaat het goed? Het vertrouwen is weg, hoe lief hij ook is...Ik denk dat als mensen hem meemaken dat je dit nooit achter hem zal zoeken, dat hij iemand is die geen vlieg kwaad doet. Zelfs de kinderen zeggen nu, hij doet echt zijn best, hij is veranderd. Ik weet het niet, ik vertrouw hem niet. Hij heeft al 2 keer in het verkeer zijn agressie gebotvierd en de hond is ook met regelmaat bang voor hem...dat zijn voor mij dingen waardoor ik argwanend blijf, en ik denk dat heel veel gevoel weg is voor hem. Ook het feit dat ik gote vermoedens heb dat hij mij contoleert wat ik doe op de pc, zijn voor mij dingen die me argwanend maken, en daarbij denk ik dat hij zich inhoudt omdat hij mij niet kwijt wil. Ik merk het aan zijn gedrag, ook dat hij veel sneller boos is op anderen nu...ik weet het niet, het is een kwestie van tijd denk ik. Ik merk dat ik niks meer plan, geen leuke uitjes, zoals concerten bezoeken, waar ik altijd voor in ben. Alleen de vakantie nog in de zomer, maar dat wil ik de meiden niet ontnemen, want ze kijken er naar uit. En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...
lang verhaal denk ik, want ik heb er pijn in mijn schouderspieren van. Misschien is het wat warrig allemaal...
Nog 1 ding, ik denk ook dat ik het zo lang vol hou, omdat mijn man elke keer voor 2 weken weg is voor zijn werk en dan 2 weken thuis. Ik heb dus elke keer 2 weken om nieuwe energie op te bouwen.
poeh...wat een verhalen allemaal de laatste dagen, dat snijdt door je ziel.
Iseo, even tussendoor, je bent een schat, zoals jij altijd weer een goed woord en interesse voor iedereen hebt.Knuffel van mij (weet niet hoe je het knuffelpoppetje moet maken).
Maar goed, al mijn moed verzameld en besloten om mijn verhaal hier ook maar is neer te zetten.
Op de pc van mijn dochter omdat ik dat op pc in de huiskamer niet meer durf ivm eventuele controle!
Ik ben nu 42 jaar. Ik heb verkering met hem gekregen toe ik 17 was.
Alles leuk, gezellig etc. alleen heeft hij een dominante vader, dus mochten we elkaar alleen op woensdag en in het weekend zien, tenzij hij klusjes voor zijn vader moest doen.
Afijn we zijn na anderhalf jaar verkering al gaan samenwonen. Erg jong misschien, maar ik werkte al en hij zou de maand erop gaan werken.
Leuk huisje, klein maar o zo knus. Het was leuk, gezellig en we genoten van elkaar. Tot de eerste ruzie kwam. Dat was ongeveer na 3 maanden samenwonen. Waar die ruzie om was zou ik niet meer weten. Ik weet wel dat ik toen mijn eerste klappen heb ontvangen en dat ik zo bang werd van zijn woede! Angstaanjagend om mijn zachtaardige vriend zo zijn geduld te zien te verliezen en boos te zien worden. Ik had me opgesloten in de douche, omdat ik al aan zag komen dat dit geen gewone boosheid was.
Hij wilde dat ik de deur van slot deed, wat ik natuurlijk niet deed. Hij heeft toen zelf het slot maar opengemaakt. Ik heb een paar klappen in mijn gezicht gekregen en had een tand door mijn lip.
Hierna was ik eigenlijk alleen maar verbaasd, verbijsterd, want dit was toch zeker niet echt gebeurd??? Je gelooft dat het eenmalig was, je maakt het weer goed en gaat met evenveel vertrouwen weer verder.
Vlak erop , zal een maand later zijn? Weer ruzie, ik weet dat ik klappen heb gehad, maar kan het me niet meer goed herinneren, ben hierna gevlucht naar mijn broer. Die is met hem gaan praten.
Ging weer goed. We zijn na een half jaar in het kleine huisje te hebben gewoond verhuisd naar een groter flat.
De periodes wisselden elkaar af. Het ging een hele tijd goed en dan voelde ik al een beetje de spanning opbouwen. Op een gegeven moment was het elke 3 maanden tot half jaar wel zo een ruzie die of alleen met dreigen gepaard ging of met daadwerkelijk klappen krijgen. Nooit zo erg dat ik doktershulp hiervoor moest krijgen. Maar de angst die je voelt, dat je dan op dat moment alleen maar denkt..wanneer is het voorbij, kan ik hem nog sussen? waarom zei ik dat dan ook tegen hem, waarom werd ik dan ook boos op hem, waarom had ik met luide stem gesproken. Ik had die deur niet dicht mogen gooien, etc etc. Heel lang heb ik mezelf de schuld gegeven van deze ruzies. Ik geloofde hem dat het altijd aan mij lag, dat ik hem uitdaagde, dat ik alles omdraaide.
Toen had ik al aangegeven dat ik het niet leuk vond dat hij mij bang maakte...we hebben er gesprekken over gehad en ik had weer zoiets van, het komt goed.
We hebben een huis gekocht, (waar ik nu nog woon) we zijn getrouwd en we hebben 2 kinderen gekregen.
Ik had me inmiddels voor zover dat kan weten aan te passen aan hem. En geloof me, dat gaat onbewust, heb dat heel lang niet door gehad. Er was nog steeds sprake van huiselijk geweld, maar ik vond het wel beter gaan, maar dat kwam ook omdat ik al voor dat hij boos of ongeduldig werd me naar hem geschikt had. Voorbeeld? hem gelijk geven, geen discussie met hem aangaan als ik merkte dat het toch geen nut had, mijn eigen boosheid inslikken, vrolijk doen, terwijl ik eigenlijk chaggerijnig was. Want ik mocht best wel is chaggerijnig zijn van hem, zoalng dat maar niet te lang duurde, want dan was ik zijn dag aan het verzieken.
Ik wil een paar incidenten hier opschrijven. Ik heb een keer een mes op mijn keel gehad, een vleesmes, met de botte kant welliswaar, maar als dat gebeurt op dat moment kan je je dat niet realisren. Mijn dochter van toen 2 zat op mijn schoot, ik moest mijn bek houden van hem. We hadden ergens een discussie over en dat zindde hem niet, vandaar dat mes. Geloof me, je houdt je bek echt wel op dat moment. Zo heeft hij ook is gedreigd met een heet strijkijzer, ik heb een keer een klap gekregen van hem terwijl ik mijn dochter van 6 manden aan het verschonen was op de commode. De klap was zodanig hard dat ik achterover het ledikantje in viel. Ook ben ik een keer goed geslagen door hem terwijl ik 5 maanden zwanger was. We hadden een 3e kerstdag gevierd bij mijn schoonouders. Hier is hij goed dronken geworden. Ik reed 'snachts naar huis. Als hij gedronken heeft irriteert hij zich heel snel aan me en kan ik niet veel goeds doen. De ruzie eindigde eerst zonder geweld, wel een hoop gescheld van zijn kant en vernederingen, maar hij was beneden op de bank gebleven. Het was koud die nacht, dus ging ik na een uur kijken. Hij was in slaap gevallen en de tv stond te ruisen. Ik heb hem met mijn domme kop wakker gemaakt omdat ik medelijden met hem had omdat hij daar zo op de bank lag en omdat ik bang was dat als ik hem zou laten liggen daar en hij zou uit zichzelf wakker worden dat hij dan ook kwaad op me zou worden.Ik hem wakker gemaakt, met lieffie, het is koud hier, kom lekker naar bed......Had ik het maar nooit gedaan!!! Hij heeft me gelukkig niet in mijn buik geslagen, alleen in mijn gezicht en mijn keel dichtgedrukt. Volgende dag had ik een blauw oog en beurse plekken.
Zo zijn er nog wel meer incidenten te vertellen. Heb in die jaren dus wel een paar keer blauwe ogen gehad, scheurtje in wenkbrauw, beurse en blauwe plekken hier en daar, maar de ergste blauwe plekken zitten in mijn hart.
Afgezien van die ruzies, en soms ook geestelijke vernederingen, zoals dat ik niet zo dom moet doen.... heb ik ook veel mooie periodes gekend. Want hoe raar dat misschien ook klinkt, ik heb ook veel lol met hem gehad, gezellige dingen gedaan en genoten van elkaar en als gezin zijnde.
Maar ik heb altijd gedacht, hoewel ik wist dat slaan niet mocht, dat het allemaal aan mij lag. Ik was tenslotte die bitch met haar grote mond. Volgens mijn vriendin ben ik niet meer de persoon die ik was, maar slechts een schim daarvan, ik weet het niet, ben mezelf een beetje kwijt geloof ik.
Maar goed, de ommekeer is gekomen door mijn kinderen.Die zijn nu 16 en 14 en die vertelden mij dat het helemaal niet aan mij lag, dat ik de ruzies niet begon, maar hij, dat ik niet de dingen omdraaide maar hij, dat ik niet ongelijk had, maar hij. Toen dacht ik HUH??? En ik ben zover ik dat kon de ruzies gaan nalopen in onze relatie en toen is mijn kwartje gevallen.
Pas echt gaan vallen dan, want in 1999 wilde ik ook al een keer scheiden,toen we in oktober 1998 een keer ruzie kregen omdat hij vond dat ik hem voor lul had gezet bij mijn ouders, en dat alleen maar omdat ik naar huis wilde met mijn kinderen van toen 8 en 5 omdat ze de volgende dag naar school moesten. Ik had het om half 9 al gevraagd dat ik naar huis wilde omdat ze naar bed moesten, en gewoon een kwartier later weer een biertje nemen. Het enige wat ik had gezegd is dat ik dat niet leuk vond. We hebben een ruzie gekregen in de auto, ik voelde het al aankomen, dus dan ga ik vrolijk doen, en druk praten om te kijken of ik hem af kon leiden. Niet dus, thuis een klap gekregen, blauw oog! De volgende dag zag hij mijn blauwe oog en het enige wat hij zei was, ..nou zo hard had ik je toch niet geslagen? dat was voor mij de druppel. Ik had het volgehouden tot mei 1999 en toen liep de spanning weer op en toen had ik gezegd dat ik niet meer door wilde met hem. Na veel gepraat en beloftes, maar vooral ook dat ik HEM moest steunen, pffff zijn we verder gegaan. Want hij wilde helemaal niet zo lelijk doen tegen mij, maar dan moest ik hem daar wel in steunen.
Verkeerd, besef ik nu ook wel. Afijn het is toen dus 7 jaar goed gegaan totdat het in november 2004 langzaam weer terug kwam. Ik heb geen blauwe ogen meer gehad, maar wel een keer in mijn gezicht gespuugd, hard beetgepakt, bonbondoosje uit mijn handen getrapt, te maken gehad met zijn boosheid, dat is alleen al heel eng. Zelfs mijn hond is dan bang voor hem als hij maar even zijn stem verheft.
In maart 2005 is langzaam de knop bij mij omgegaan, dat was de bewuste ruzie waarbij ik in mijn gezicht gespuugd ben. Ik ben in november tegen de site partnermishandeling aangelopen. Heb daar regelmatig mijn verhaal neergezet en ben met de huisarts gaan praten omdat het helemaal niet goed met me ging. Kon en soms nu ook kan slecht eten, ben veel afgevallen, en pieker heel veel. Verleden jaar was mijn emmer weer vol, na een incident in juni, dat hij dronekn was en 'savonds in bed vertelde dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde drukken. Toen merkte ik hoe bang ik nog van hem was, ik durfde niet meer hardop te ademen, totdat hij sliep, bang om hem te irriteren. Kort daarop weer verteld dat ik niet meer wilde, dat ik kapot ging, het eerste verhaal dat ik op de partnersite had geschreven uitgeprint en hem laten lezen. Hij was zich rot geschrokken! Afijn, het einde is dat ik hier nog ben, hem nog een kans heb gegeven, en het gekke is, dat er niks meer is gebeurd, zelfs geen woede aanval meer van hem. En ik? Ik ben argwanend, want hoe lang gaat het goed? Het vertrouwen is weg, hoe lief hij ook is...Ik denk dat als mensen hem meemaken dat je dit nooit achter hem zal zoeken, dat hij iemand is die geen vlieg kwaad doet. Zelfs de kinderen zeggen nu, hij doet echt zijn best, hij is veranderd. Ik weet het niet, ik vertrouw hem niet. Hij heeft al 2 keer in het verkeer zijn agressie gebotvierd en de hond is ook met regelmaat bang voor hem...dat zijn voor mij dingen waardoor ik argwanend blijf, en ik denk dat heel veel gevoel weg is voor hem. Ook het feit dat ik gote vermoedens heb dat hij mij contoleert wat ik doe op de pc, zijn voor mij dingen die me argwanend maken, en daarbij denk ik dat hij zich inhoudt omdat hij mij niet kwijt wil. Ik merk het aan zijn gedrag, ook dat hij veel sneller boos is op anderen nu...ik weet het niet, het is een kwestie van tijd denk ik. Ik merk dat ik niks meer plan, geen leuke uitjes, zoals concerten bezoeken, waar ik altijd voor in ben. Alleen de vakantie nog in de zomer, maar dat wil ik de meiden niet ontnemen, want ze kijken er naar uit. En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...
lang verhaal denk ik, want ik heb er pijn in mijn schouderspieren van. Misschien is het wat warrig allemaal...
Nog 1 ding, ik denk ook dat ik het zo lang vol hou, omdat mijn man elke keer voor 2 weken weg is voor zijn werk en dan 2 weken thuis. Ik heb dus elke keer 2 weken om nieuwe energie op te bouwen.
vrijdag 1 juni 2007 om 10:09
Elfje,
Heb ik net een heel verhaal getypt, gaat het mis....
Kreeg kippenvel van jouw verhaal, meid en dat terwijl ik dingen lees die ik zelf ook doormaak. Ik kan me niet voorstellen dat jouw man vroeg of laat jou weer mishandelt. Hij vecht er nu tegen, omdat hij weet, dat jij anders gaat scheiden maar die agressie zit wel in hem. Ik denk écht dat het een kwestie is van tijd.
Toen ik mijn verhaal hier startte "Dilemma, scheiden of blijven" wist ik dat ik moest gaan scheiden... wilde dat ook dolgraag maar durfde niet. Ik zocht eigenlijk bevestiging. Had nog een heel klein zetje nodig. Tevens door het lezen hier ben ik me echt dingen gaan realiseren. Vaak als het weer even gezellig was, vergat ik dat ik die dag ervoor verrot gescholden was. Noem maar even wat. Ik proef uit jouw verhaal dat je ook weet wat je te doen staat, maar net als ik, dat hele kleine zetje nog nodig hebt?
Nou meid... het is even een hele haastige reactie. 1e reactie ging mis en ik moet gaan.
O ja... in mijn topic staan hele leerzame posts van oa. Eleonora en Elessare. Ik denk dat het goed is voor jou om ook deze te lezen.
Sterkte, *;
en liefs,
Thirza
Heb ik net een heel verhaal getypt, gaat het mis....
Kreeg kippenvel van jouw verhaal, meid en dat terwijl ik dingen lees die ik zelf ook doormaak. Ik kan me niet voorstellen dat jouw man vroeg of laat jou weer mishandelt. Hij vecht er nu tegen, omdat hij weet, dat jij anders gaat scheiden maar die agressie zit wel in hem. Ik denk écht dat het een kwestie is van tijd.
Toen ik mijn verhaal hier startte "Dilemma, scheiden of blijven" wist ik dat ik moest gaan scheiden... wilde dat ook dolgraag maar durfde niet. Ik zocht eigenlijk bevestiging. Had nog een heel klein zetje nodig. Tevens door het lezen hier ben ik me echt dingen gaan realiseren. Vaak als het weer even gezellig was, vergat ik dat ik die dag ervoor verrot gescholden was. Noem maar even wat. Ik proef uit jouw verhaal dat je ook weet wat je te doen staat, maar net als ik, dat hele kleine zetje nog nodig hebt?
Nou meid... het is even een hele haastige reactie. 1e reactie ging mis en ik moet gaan.
O ja... in mijn topic staan hele leerzame posts van oa. Eleonora en Elessare. Ik denk dat het goed is voor jou om ook deze te lezen.
Sterkte, *;
en liefs,
Thirza
vrijdag 1 juni 2007 om 10:29
Elfje, realiseer je je dat je je hele volwassen leven in die onrust hebt doorgebracht? Dat je in feite langer met hem bent geweest dan met je eigen ouders? En wat dat dóet met je, met je vertrouwen in je eigen waarneming, met dingen voor lief nemen die zo ontzettend fout zijn. Zelfs je hond weet wat jij diep in je ziel allang weet - deze man is niet goed voor je, is niet goed voor je kinderen, en zal dat nooit worden.
Iseo, ik vind je zo lief. En wat Reina al schreef: je zet hier zulke intelligente, overwogen, teksten neer. Je bent van onschatbare waarde op dit topic, ik kijk naar jóu op. Hoe vind je die voor de verandering ;)
Ik kan niet teruggeven wat jij aan me geeft, ben slecht in mailen, ben al zoveel tijd kwijt aan het forum alleen, wil niet nog meer tijd achter de computer doorbrengen want dan zak ik weg. Vind je in elk geval helemaal niet opdringerig als je me een mailtje stuurt, vind eerder dat ik zelf te weinig aan je geef. Bij-gedachten dus, ik heb er ook 1001.
Vrouw, wat vind jij zélf? Wat ik lees in je verhaal, net zoals anderen dat al hebben opgeschreven hier, is ontzettend veel manipulatie van zijn kant. Het lijkt alsof er allemaal lintjes aan jouw lijf vastzitten en hij weet ze allemaal te vinden en trekt eraan, als speldenprikjes. Ziet kans je met die speldenprikjes van je stuk af te brengen. Wat ik je aanraad is om je beide posts terug te lezen en je af te vragen wat jíj vindt.
Over zelfmoord: toen ik wegging van huis was ik ook bang dat mijn ex zich iets aan zou doen. Na een week niets van hem te hebben gehoord heb ik een buurvrouw gevraagd om even langs te gaan, te kijken of 'ie het nog deed. Hij deed het en doet het nog steeds, en gaat ook gewoon op de oude voet door met zijn leven. Er verandert niets, he-le-maal niets.
Over zijn plannen: hij geeft jou de indruk dat jij zijn slagen in het leven kunt frustreren. Als hij écht wil slagen met zijn plannen laat hij zich door niets en niemand afleiden. Als een ziekte hem tegenhoudt van slagen zoekt hij onafhankelijk van of jij er wel of niet bij bent hulp. Ik zoek toch ook hulp, voor wat er mis is bij mij? Dat zou jij toch ook doen, en doe je toch ook, voor wat er mis gaat bij jou? Hij doet het alleen om jou vast te houden.
Annemoon, wat je hebt waargenomen, grrrrr, ik zou nu nog overleg hebben met het AMK om te zien of iemand wil waarborgen dat die kinderen wel veilig opgroeien. Ze zijn al pubers nu, zeker. Die gast is creepy.
In het algemeen: mij is zelfs verweten dat ik niets zei als ik me bedreigd voelde. Hij deed toch niets, ik moest maar wat zeggen als ik ergens last van had, anders was het een valse beschuldiging. Dat ik naar de politie ging of naar een vluchthuis was natuurlijk ook zwaar overdreven.
Die ontkenning van dingen die fout gaan: ik kreeg de indruk dat hij het ook echt niet zág op een positief moment, of dat 'ie er heilig van overtuigd was dat het vanaf morgen nooit meer fout zou gaan.
Wantrouwen in mezelf op het gebied van de liefde heb ik ook, veel. Wantrouwen in de mensheid zelfs, denk dat er heel veel mensen zijn met serieuse problemen, denk dat die mensen die ze niet hebben allang getrouwd zijn en onder de pannen. En als dat ze niet weerhoudt van een gelukkig en gezond leven, dan ligt er wel ziekte op de loer. Liever alleen en zeker van mezelf dan al die onzekerheid van een ander weer in mijn leven halen, zo sta ik er nu in, in elk geval. Hoop dat het ooit anders wordt, dat wel. Vroeger was ik echt radeloos zonder man om me heen dus ben wel blij dat ik nu zo fijn alleen kan zijn met mijn kinders.
Okee, ben weer bijgelezen en geschreven. Koppijn gisteren, heb de hele nacht -goed- geslapen.
Iseo, ik vind je zo lief. En wat Reina al schreef: je zet hier zulke intelligente, overwogen, teksten neer. Je bent van onschatbare waarde op dit topic, ik kijk naar jóu op. Hoe vind je die voor de verandering ;)
Ik kan niet teruggeven wat jij aan me geeft, ben slecht in mailen, ben al zoveel tijd kwijt aan het forum alleen, wil niet nog meer tijd achter de computer doorbrengen want dan zak ik weg. Vind je in elk geval helemaal niet opdringerig als je me een mailtje stuurt, vind eerder dat ik zelf te weinig aan je geef. Bij-gedachten dus, ik heb er ook 1001.
Vrouw, wat vind jij zélf? Wat ik lees in je verhaal, net zoals anderen dat al hebben opgeschreven hier, is ontzettend veel manipulatie van zijn kant. Het lijkt alsof er allemaal lintjes aan jouw lijf vastzitten en hij weet ze allemaal te vinden en trekt eraan, als speldenprikjes. Ziet kans je met die speldenprikjes van je stuk af te brengen. Wat ik je aanraad is om je beide posts terug te lezen en je af te vragen wat jíj vindt.
Over zelfmoord: toen ik wegging van huis was ik ook bang dat mijn ex zich iets aan zou doen. Na een week niets van hem te hebben gehoord heb ik een buurvrouw gevraagd om even langs te gaan, te kijken of 'ie het nog deed. Hij deed het en doet het nog steeds, en gaat ook gewoon op de oude voet door met zijn leven. Er verandert niets, he-le-maal niets.
Over zijn plannen: hij geeft jou de indruk dat jij zijn slagen in het leven kunt frustreren. Als hij écht wil slagen met zijn plannen laat hij zich door niets en niemand afleiden. Als een ziekte hem tegenhoudt van slagen zoekt hij onafhankelijk van of jij er wel of niet bij bent hulp. Ik zoek toch ook hulp, voor wat er mis is bij mij? Dat zou jij toch ook doen, en doe je toch ook, voor wat er mis gaat bij jou? Hij doet het alleen om jou vast te houden.
Annemoon, wat je hebt waargenomen, grrrrr, ik zou nu nog overleg hebben met het AMK om te zien of iemand wil waarborgen dat die kinderen wel veilig opgroeien. Ze zijn al pubers nu, zeker. Die gast is creepy.
In het algemeen: mij is zelfs verweten dat ik niets zei als ik me bedreigd voelde. Hij deed toch niets, ik moest maar wat zeggen als ik ergens last van had, anders was het een valse beschuldiging. Dat ik naar de politie ging of naar een vluchthuis was natuurlijk ook zwaar overdreven.
Die ontkenning van dingen die fout gaan: ik kreeg de indruk dat hij het ook echt niet zág op een positief moment, of dat 'ie er heilig van overtuigd was dat het vanaf morgen nooit meer fout zou gaan.
Wantrouwen in mezelf op het gebied van de liefde heb ik ook, veel. Wantrouwen in de mensheid zelfs, denk dat er heel veel mensen zijn met serieuse problemen, denk dat die mensen die ze niet hebben allang getrouwd zijn en onder de pannen. En als dat ze niet weerhoudt van een gelukkig en gezond leven, dan ligt er wel ziekte op de loer. Liever alleen en zeker van mezelf dan al die onzekerheid van een ander weer in mijn leven halen, zo sta ik er nu in, in elk geval. Hoop dat het ooit anders wordt, dat wel. Vroeger was ik echt radeloos zonder man om me heen dus ben wel blij dat ik nu zo fijn alleen kan zijn met mijn kinders.
Okee, ben weer bijgelezen en geschreven. Koppijn gisteren, heb de hele nacht -goed- geslapen.
vrijdag 1 juni 2007 om 11:01
Lieve Reina,
Ben nu op dit moment op school..
heb een uurtje vrij en heb de site maar weer even bekeken en globaal bijgelezen!
Ik kan thuis niet meer op de pc. Ik heb met mijn dommem hoofd 1 x.. echt 1x vergeten de geschiedenis te wissen. Voor hem was het natuurlijk niet moeilijk er al snel achter te komen wie DayMar is. Hij heeft alles gelezen zelfs het eerste topic van mij en of ik die abortus kon doen zonder zijn toestemming. Hij is ontzettend kwaad en heeft een wachtwoord op de pc gezet die ik niet weet..
Ik heb dus nu alleen de tijd hier even op chool te reageren of misschien een keer bij vrienden.. Ik weet dat hij dit waarschijnlijk ook zal lezen, maar ik wil jullie niet laten stikken om hem. Jullie hebben zoveel voor mij gedaan.. dan laat ik jullie niet zomaar vallen naar zo'n incident. Ik vind het moeilijk en kut dat ik niet meer gewoon kan reageren.. Maar ik snap wel dat het voor hem niet leuk was al die dingen te lezen. Ik heb zoveel nare dingen over hem geschreven. Dat was misschien ook niet echt een goede zet van mij. Ik moet nu stoppen heb zo les..
Tot snel.,
Liefs,
xxDayMar
vrijdag 1 juni 2007 om 11:06
Ik wist niet dat het zo makkelijk was om na te gaan wat iemand doet op een computer. Mijn ex was een digibeet, dat was wel makkelijk voor mij.
Pas goed op jezelf, DayMar. Het is niet fijn voor hem om te lezen wat jij over hem schrijft, vergeet niet dat het ook niet fijn is voor jou om op eieren te lopen, of woede mee te maken, of aantrekken/afstoten.
Pas goed op jezelf, DayMar. Het is niet fijn voor hem om te lezen wat jij over hem schrijft, vergeet niet dat het ook niet fijn is voor jou om op eieren te lopen, of woede mee te maken, of aantrekken/afstoten.
vrijdag 1 juni 2007 om 11:35
Lieve Elfje,
Heb met kippevel je verhaal gelezen net. Zo veel jaren, bij zo'n man... *;
Wat mij specifiek opviel in je verhaal was de volgende zin: "En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...". Als ik dat lees, denk ik: ja, jij vindt dat je nu geen reden hebt. Maar al die dingen die er in het verleden gebeurd zijn dan? Het is nogal heftig wat jij allemaal opschrijft! Het is zeker niet normaal wat je hebt meegemaakt, de mishandelingen die je omschrijft vind ik zeer, zeer ernstig! En dat ik dat vind zegt toch wel iets, gezien mijn eigen ervaringen, denk ik. Daarbij weet ik wel zeker dat de anderen het met mij eens zijn. Van al die dingen die er gebeurd zijn kun je wel degelijk NU nog last hebben, je angsten ben je niet zomaar kwijt alleen omdat hij je NU niet slaat. En je vertrouwen in hem komt niet zomaar terug. Jij hebt zo ontzettend veel meegemaakt, zo veel jaren lang. Het kost tijd om dat te verwerken, sowieso, maar middenin de relatie met de man die je dat heeft aangedaan is het verwerken daarvan volgens mij eigenlijk onmogelijk.
Je hebt wel degelijk een legitieme reden om nu bij hem weg te gaan, meer dan dat! Als je de wens en de kracht hebt om alleen verder te gaan, in rust en zonder angst, doe het dan. Ik denk dat als je met je kinderen praat en met de mensen om je heen, dat zij je keuze zullen begrijpen.
Je hebt al zo veel jaren van je leven gegeven aan hem, je best gedaan voor hem en voor je gezin, wordt het dan nu niet eens tijd om iets voor jezelf te doen, omdat het beter is voor JOU? Je bent nu nog jong, hebt de leeftijd nog om een nieuw leven op te bouwen zonder hem. Ik wil niet voor jou praten, het is en blijft jouw keuze en ik heb respect voor jou, ook als je bij hem blijft. Maar mijn gedachte bij jouw verhaal is wel: als je nu niet gaat.... je moet er toch niet aan denken dat je oud wordt met die man? Dat je je hele leven bij hem blijft, je hele leven die angst voelt, dat wantrouwen, die onrust? En dat je, als je later oud bent, moet terugkijken op een heel lang huwelijk, met al die dingen die je bespaard hadden moeten blijven.
En natuurlijk, wat je beschrijft herken ik ook helemaal: mijn 1e man had ook zijn goede kanten, Hij had humor, was heel welbespraakt, intelligent, en we hebben ook leuke dingen meegemaakt samen. In een goed huwelijk is het natuurlijk ook niet altijd alleen maar leuk, met mijn huidige man heb ik ook wel eens wat onenigheid - de minder leuke dingen zijn echt veruit in de minderheid, dat ten eerste - maar nooit loopt het zo uit de hand als in mijn 1e huwelijk of op de manier zoals jij die omschrijft. Echt, dat is niet hoe het hoort en niet wat jij verdient.
:R
Liefs, Lemmy
Heb met kippevel je verhaal gelezen net. Zo veel jaren, bij zo'n man... *;
Wat mij specifiek opviel in je verhaal was de volgende zin: "En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...". Als ik dat lees, denk ik: ja, jij vindt dat je nu geen reden hebt. Maar al die dingen die er in het verleden gebeurd zijn dan? Het is nogal heftig wat jij allemaal opschrijft! Het is zeker niet normaal wat je hebt meegemaakt, de mishandelingen die je omschrijft vind ik zeer, zeer ernstig! En dat ik dat vind zegt toch wel iets, gezien mijn eigen ervaringen, denk ik. Daarbij weet ik wel zeker dat de anderen het met mij eens zijn. Van al die dingen die er gebeurd zijn kun je wel degelijk NU nog last hebben, je angsten ben je niet zomaar kwijt alleen omdat hij je NU niet slaat. En je vertrouwen in hem komt niet zomaar terug. Jij hebt zo ontzettend veel meegemaakt, zo veel jaren lang. Het kost tijd om dat te verwerken, sowieso, maar middenin de relatie met de man die je dat heeft aangedaan is het verwerken daarvan volgens mij eigenlijk onmogelijk.
Je hebt wel degelijk een legitieme reden om nu bij hem weg te gaan, meer dan dat! Als je de wens en de kracht hebt om alleen verder te gaan, in rust en zonder angst, doe het dan. Ik denk dat als je met je kinderen praat en met de mensen om je heen, dat zij je keuze zullen begrijpen.
Je hebt al zo veel jaren van je leven gegeven aan hem, je best gedaan voor hem en voor je gezin, wordt het dan nu niet eens tijd om iets voor jezelf te doen, omdat het beter is voor JOU? Je bent nu nog jong, hebt de leeftijd nog om een nieuw leven op te bouwen zonder hem. Ik wil niet voor jou praten, het is en blijft jouw keuze en ik heb respect voor jou, ook als je bij hem blijft. Maar mijn gedachte bij jouw verhaal is wel: als je nu niet gaat.... je moet er toch niet aan denken dat je oud wordt met die man? Dat je je hele leven bij hem blijft, je hele leven die angst voelt, dat wantrouwen, die onrust? En dat je, als je later oud bent, moet terugkijken op een heel lang huwelijk, met al die dingen die je bespaard hadden moeten blijven.
En natuurlijk, wat je beschrijft herken ik ook helemaal: mijn 1e man had ook zijn goede kanten, Hij had humor, was heel welbespraakt, intelligent, en we hebben ook leuke dingen meegemaakt samen. In een goed huwelijk is het natuurlijk ook niet altijd alleen maar leuk, met mijn huidige man heb ik ook wel eens wat onenigheid - de minder leuke dingen zijn echt veruit in de minderheid, dat ten eerste - maar nooit loopt het zo uit de hand als in mijn 1e huwelijk of op de manier zoals jij die omschrijft. Echt, dat is niet hoe het hoort en niet wat jij verdient.
:R
Liefs, Lemmy
vrijdag 1 juni 2007 om 13:03
Lieve DayMar
Als hij echt al die topics heeft doorgelezen. Uren en uren heeft zitten lezen.
En nu kwaad is.
Wat zegt dit wel niet over hem?
Ik hoop dat dit misschien juist je ogen opent...
Is hij niet naar je toegekomen om eens goed te praten? Om te zeggen dat hij heel graag echt je vriend wil zijn, er alles aan wil doen om je vertrouwen in hem en in de toekomst terug te winnen?
Heeft hij gezegd dat hij veel spijt heeft van wat er is gebeurd? Dat hij jouw reacties nu beter begrijpt?
Dat hij hoopt dat jullie er samen uit zullen komen omdat jullie relatie en vriendschap hem zoveel waard is? Dat hij de eerste stap wil zetten?
Hij heeft al die persoonlijke en ingrijpende verhalen gelezen.
Hij heeft gelezen hoe jij voor hem opkomt, hoe je de lieve kant van hem wil blijven zien, terwijl dat je in conflict brengt met jezelf. Hij heeft je twijfel gelezen, de wens om met hem door te gaan.
Het verdriet, de angst.
De hoop.
Hij heeft alles gelezen.
En hij is kwaad.
Op jou.
Eigenlijk zegt dit genoeg.
Wij hebben onwijs lange berichten aan je geschreven, hebben geprobeerd de juiste woorden te vinden om je te bereiken. Omdat we herkennen wat je doormaakt, zien waar het in de toekomst heen kan gaan.
Ik vind je een lieve meid. Ik zie dat je veel meer verdient dan vast zitten in zo'n nare relatie waar geen plaats is voor jouw unieke leuke zelf. De Daymar die al zo weinig te voorschijn komt....
Ik ben bang wat er gaat gebeuren tussen jullie. Omdat ik het zelf heb meegemaakt en nog elke dag worstel met de gevolgen, wat het met me heeft gedaan.
Ik herken zoveel in je verhaal dat ik je zo graag wil waarschuwen.
Kies voor jezelf, kies voor je geluk.
Ga weg nu het nog kan, nu je er de kracht nog voor hebt.
Je zult verdriet hebben, denken dat je niets waard bent zonder hem, dat je niet verder wilt zonder hem.
Maar dan, na een tijdje denk je aan de relatie terug en voel je alleen maar grote opluchting..... Terwijl je best om hem mag geven, verdriet mag hebben om wat niet zo kon zijn. Maar je moet voor jezelf zorgen en opkomen.
Hij heeft alles gelezen en is kwaad... Nou dat maakt mij kwaad!! Wie is hij om al die hartverscheurende verhalen in twijfel te trekken?? Alle lessen die de vrouwen hebben geleerd weg te gooien als niets waard. Al dat vechten voor jezelf, voor je geluk, alles af te doen met een achteloos gebaar.....
Om alleen maar kwaad te zijn op zijn mooie lieve vriendin????
Deze man is jou absoluut niet waard.
Omdat hij niet eens durft te kijken naar zichelf, omdat hij niet ergens wil proberen jou gelukkig te maken, daarmee ergens wil beginnen.
Ik ben zo kwaad dat ik hier zit te huilen.
Omdat ik net Elfjes verhaal heb gelezen, het verdriet en de pijn voel die zij heeft. Het berichtje van Thirza, die keihard aan het knokken is en voor zichzelf gaat opkomen terwijl het zo ontzettend moeilijk is en zoveel pijn doet.
Omdat Mamz zo ontzettend geweldig en lief is en Reina me elke keer raakt met wat ze schrijft.
Ik raak ervan in de war.
Wat kan ik schrijven om Vrouwtje Klets ervan te overtuigen weg te gaan bij die man?
Wat kan ik aan jou schrijven, DayMar?
En ik realiseer me dat ik echt niets kan doen.
Moet aan mezelf werken, kan proberen hier mijn hart te luchten en te reageren met knuffels en steun omdat ik dat zelf zo gemist heb toen ik twee jaar geleden die hel doorging om toen ik zwanger was van mijn kleine meid van die man los te komen. omdat ik jullie allemaal nodig heb om mezelf weer terug te vinden, omdat jullie reacties me elke dag verder helpen.
Maar wie ben ik voor jou?
Maar jij moet het zelf gaan doen.
Jij moet weten en voelen dat het genoeg is.
Weg gaan en voor jezelf kiezen.
En blijf schrijven als je de kans krijgt. Die weg is zwaar, maar je bent nooit alleen en we staan hier allemaal achter je. Maar je moet het zelf doen.
Nu ga ik knuffelen met mijn meisje want ik voel me gewoon hartstikke verdrietig.
Elfje, een hele dikke knuffel *; kom later terug op je verhaal.
Iseo
;(
Als hij echt al die topics heeft doorgelezen. Uren en uren heeft zitten lezen.
En nu kwaad is.
Wat zegt dit wel niet over hem?
Ik hoop dat dit misschien juist je ogen opent...
Is hij niet naar je toegekomen om eens goed te praten? Om te zeggen dat hij heel graag echt je vriend wil zijn, er alles aan wil doen om je vertrouwen in hem en in de toekomst terug te winnen?
Heeft hij gezegd dat hij veel spijt heeft van wat er is gebeurd? Dat hij jouw reacties nu beter begrijpt?
Dat hij hoopt dat jullie er samen uit zullen komen omdat jullie relatie en vriendschap hem zoveel waard is? Dat hij de eerste stap wil zetten?
Hij heeft al die persoonlijke en ingrijpende verhalen gelezen.
Hij heeft gelezen hoe jij voor hem opkomt, hoe je de lieve kant van hem wil blijven zien, terwijl dat je in conflict brengt met jezelf. Hij heeft je twijfel gelezen, de wens om met hem door te gaan.
Het verdriet, de angst.
De hoop.
Hij heeft alles gelezen.
En hij is kwaad.
Op jou.
Eigenlijk zegt dit genoeg.
Wij hebben onwijs lange berichten aan je geschreven, hebben geprobeerd de juiste woorden te vinden om je te bereiken. Omdat we herkennen wat je doormaakt, zien waar het in de toekomst heen kan gaan.
Ik vind je een lieve meid. Ik zie dat je veel meer verdient dan vast zitten in zo'n nare relatie waar geen plaats is voor jouw unieke leuke zelf. De Daymar die al zo weinig te voorschijn komt....
Ik ben bang wat er gaat gebeuren tussen jullie. Omdat ik het zelf heb meegemaakt en nog elke dag worstel met de gevolgen, wat het met me heeft gedaan.
Ik herken zoveel in je verhaal dat ik je zo graag wil waarschuwen.
Kies voor jezelf, kies voor je geluk.
Ga weg nu het nog kan, nu je er de kracht nog voor hebt.
Je zult verdriet hebben, denken dat je niets waard bent zonder hem, dat je niet verder wilt zonder hem.
Maar dan, na een tijdje denk je aan de relatie terug en voel je alleen maar grote opluchting..... Terwijl je best om hem mag geven, verdriet mag hebben om wat niet zo kon zijn. Maar je moet voor jezelf zorgen en opkomen.
Hij heeft alles gelezen en is kwaad... Nou dat maakt mij kwaad!! Wie is hij om al die hartverscheurende verhalen in twijfel te trekken?? Alle lessen die de vrouwen hebben geleerd weg te gooien als niets waard. Al dat vechten voor jezelf, voor je geluk, alles af te doen met een achteloos gebaar.....
Om alleen maar kwaad te zijn op zijn mooie lieve vriendin????
Deze man is jou absoluut niet waard.
Omdat hij niet eens durft te kijken naar zichelf, omdat hij niet ergens wil proberen jou gelukkig te maken, daarmee ergens wil beginnen.
Ik ben zo kwaad dat ik hier zit te huilen.
Omdat ik net Elfjes verhaal heb gelezen, het verdriet en de pijn voel die zij heeft. Het berichtje van Thirza, die keihard aan het knokken is en voor zichzelf gaat opkomen terwijl het zo ontzettend moeilijk is en zoveel pijn doet.
Omdat Mamz zo ontzettend geweldig en lief is en Reina me elke keer raakt met wat ze schrijft.
Ik raak ervan in de war.
Wat kan ik schrijven om Vrouwtje Klets ervan te overtuigen weg te gaan bij die man?
Wat kan ik aan jou schrijven, DayMar?
En ik realiseer me dat ik echt niets kan doen.
Moet aan mezelf werken, kan proberen hier mijn hart te luchten en te reageren met knuffels en steun omdat ik dat zelf zo gemist heb toen ik twee jaar geleden die hel doorging om toen ik zwanger was van mijn kleine meid van die man los te komen. omdat ik jullie allemaal nodig heb om mezelf weer terug te vinden, omdat jullie reacties me elke dag verder helpen.
Maar wie ben ik voor jou?
Maar jij moet het zelf gaan doen.
Jij moet weten en voelen dat het genoeg is.
Weg gaan en voor jezelf kiezen.
En blijf schrijven als je de kans krijgt. Die weg is zwaar, maar je bent nooit alleen en we staan hier allemaal achter je. Maar je moet het zelf doen.
Nu ga ik knuffelen met mijn meisje want ik voel me gewoon hartstikke verdrietig.
Elfje, een hele dikke knuffel *; kom later terug op je verhaal.
Iseo
;(
vrijdag 1 juni 2007 om 13:18
Lieve Iseo, *;
Wat jij omschrijft, dat is de frustratie van dit forum, waar we het gisteren ook al over hadden. Wij kunnen hier schrijven wat we willen, we kunnen alle patronen herkennen, soms zelfs woordelijk herkennen wat er in ónze verkeerde relatie gezegd werd, terwijl het gaat over de relatie van iemand anders, van Vrouwtje, van DayMar...
En je ziet wat er gebeurd is, en je weet ook haast wel wat er gaat gebeuren... en tóch moet degene die er middenin zit de stap nemen. Hoe zeer wij ook wensen dat die stap genomen wordt, hoe duidelijk het ook is voor ons dat dat het beste is. Zij zijn degenen die weten, voelen, hoe veel ze van hun partner houden. En als dat op dit moment nog zo veel is dat zij niet weg kunnen gaan, kunnen wij dat niet veranderen.
Lieve Iseo, je doet zo veel als je kan! *;*;
Wat jij omschrijft, dat is de frustratie van dit forum, waar we het gisteren ook al over hadden. Wij kunnen hier schrijven wat we willen, we kunnen alle patronen herkennen, soms zelfs woordelijk herkennen wat er in ónze verkeerde relatie gezegd werd, terwijl het gaat over de relatie van iemand anders, van Vrouwtje, van DayMar...
En je ziet wat er gebeurd is, en je weet ook haast wel wat er gaat gebeuren... en tóch moet degene die er middenin zit de stap nemen. Hoe zeer wij ook wensen dat die stap genomen wordt, hoe duidelijk het ook is voor ons dat dat het beste is. Zij zijn degenen die weten, voelen, hoe veel ze van hun partner houden. En als dat op dit moment nog zo veel is dat zij niet weg kunnen gaan, kunnen wij dat niet veranderen.
Lieve Iseo, je doet zo veel als je kan! *;*;
vrijdag 1 juni 2007 om 13:49
Hallo lieve allemaal,
bedankt voor de hartverwarmende reacties. Mamzelle, jouw reactie op dat ik mijn hele volwassen leven al in een onrustige fase zit, dat ik al langer hier in een relatie zit dat me onrust brengt als dat ik bij mijn ouders heb doorgebracht gaf een klap tegen mijn hoofd! Wat een waarheid is dat! Soms moet je reacties van anderen horen. Ook Thirza en Lemmy, allemaal waar...ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, ik weet ook dat het een slap excuus is dat ik zeg dat ik nu geen reden heb om voor mezelf te kezen.
Maar heel eerlijk vind ik zelf nog dat ik het niet slecht heb hier. De dingen die zijn gebeurd zijn niet goed te praten ,maar als ik het dan uitsmeer over 24 jaar, dan lijkt het nog mee te vallen. Totdat ik het opschrijf en nalees, (overigens zonder te voelen) Dan zie ik dat het niet een gelijkwaardige relatie is. waar ik in zit.
Ik weet niet waarom ik de stap niet zet om weg te gaan. Hoop?, dat denk ik niet, ik weet dat het weer een keer fout zal gaan..Angst dan misschien? Ja, dat denk ik...de eerste reactie van zijn kant zal zijn, verdriet, maar daarna? Ik durf het niet eens te denken, Angst ook om in iets nieuws te stappen, want hoe gaat dat allemaal, ga ik het redden alleen etc etc..
Schaamte, dat ook...ik heb gefaald in deze relatie, aan de ene kant dan, aan de andere kant hoef ik mezelf nooit iets te verwijten, ik heb gedaan wat ik kon, geprobeerd totdat ik niet meer kan. Ik ben aan de ene kant een wrak, een zwakke vrouw, omdat ik mij deze vernederingen heb laten ondergaan, aan de andere kant vind ik mezelf ook sterk, omdat ik het hoe dan ook nog steeds allemaal aan kan. Ik functioneer nog, hoewel dat soms moeilijk is, vooral omdat ik maar blijf piekeren, blijf denken. De ene dag denk ik, ga toch weg, het is over, kapot, de andere dag denk ik, het is niet zo erg, er zijn altijd relaties die slechter zijn....Dat is heel vermoeiend Ik heb gelukkig 2 hele goede vriendinnen die altijd voor me klaar staan, die altijd naar me luisteren en me liever gisteren zien vertrekken als morgen, maar hoe ik ook doe, hoe lang ik ook blijf, ze zijn er altijd voor mij. En dat is een hele geruststelling.
Het is wel zo dat ik langzaam maar zeker steeds meer voor mezelf aan het opkomen ben, ook heb ik sinds december een vaste baan, zodat ik niet meer afhankelijk hoef te zijn. Ook heb ik geld gespaard. Dus onbewust/ bewust? ben ik bezig met me los te maken. Ik hoop ook daadwerkelijk dat ik op een dag wakker zal worden en dat ik dan knopen kan doorhakken, hoe die ook uit zullen pakken, blijven of weggaan. Als ik maar is een beslissing ga nemen, want dat welles, nietes waar ik nu in mijn hoofd mee bezig ben is om gek van te worden.
Iseo...nog even voor jou....probeer de verhalen van de ander te lezen, maar probeer het daarna een beetje van je af te laten glijden. Je hebt genoeg aan jezelf om je eigen dingen te verwerken.
liefs Elfje
bedankt voor de hartverwarmende reacties. Mamzelle, jouw reactie op dat ik mijn hele volwassen leven al in een onrustige fase zit, dat ik al langer hier in een relatie zit dat me onrust brengt als dat ik bij mijn ouders heb doorgebracht gaf een klap tegen mijn hoofd! Wat een waarheid is dat! Soms moet je reacties van anderen horen. Ook Thirza en Lemmy, allemaal waar...ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, ik weet ook dat het een slap excuus is dat ik zeg dat ik nu geen reden heb om voor mezelf te kezen.
Maar heel eerlijk vind ik zelf nog dat ik het niet slecht heb hier. De dingen die zijn gebeurd zijn niet goed te praten ,maar als ik het dan uitsmeer over 24 jaar, dan lijkt het nog mee te vallen. Totdat ik het opschrijf en nalees, (overigens zonder te voelen) Dan zie ik dat het niet een gelijkwaardige relatie is. waar ik in zit.
Ik weet niet waarom ik de stap niet zet om weg te gaan. Hoop?, dat denk ik niet, ik weet dat het weer een keer fout zal gaan..Angst dan misschien? Ja, dat denk ik...de eerste reactie van zijn kant zal zijn, verdriet, maar daarna? Ik durf het niet eens te denken, Angst ook om in iets nieuws te stappen, want hoe gaat dat allemaal, ga ik het redden alleen etc etc..
Schaamte, dat ook...ik heb gefaald in deze relatie, aan de ene kant dan, aan de andere kant hoef ik mezelf nooit iets te verwijten, ik heb gedaan wat ik kon, geprobeerd totdat ik niet meer kan. Ik ben aan de ene kant een wrak, een zwakke vrouw, omdat ik mij deze vernederingen heb laten ondergaan, aan de andere kant vind ik mezelf ook sterk, omdat ik het hoe dan ook nog steeds allemaal aan kan. Ik functioneer nog, hoewel dat soms moeilijk is, vooral omdat ik maar blijf piekeren, blijf denken. De ene dag denk ik, ga toch weg, het is over, kapot, de andere dag denk ik, het is niet zo erg, er zijn altijd relaties die slechter zijn....Dat is heel vermoeiend Ik heb gelukkig 2 hele goede vriendinnen die altijd voor me klaar staan, die altijd naar me luisteren en me liever gisteren zien vertrekken als morgen, maar hoe ik ook doe, hoe lang ik ook blijf, ze zijn er altijd voor mij. En dat is een hele geruststelling.
Het is wel zo dat ik langzaam maar zeker steeds meer voor mezelf aan het opkomen ben, ook heb ik sinds december een vaste baan, zodat ik niet meer afhankelijk hoef te zijn. Ook heb ik geld gespaard. Dus onbewust/ bewust? ben ik bezig met me los te maken. Ik hoop ook daadwerkelijk dat ik op een dag wakker zal worden en dat ik dan knopen kan doorhakken, hoe die ook uit zullen pakken, blijven of weggaan. Als ik maar is een beslissing ga nemen, want dat welles, nietes waar ik nu in mijn hoofd mee bezig ben is om gek van te worden.
Iseo...nog even voor jou....probeer de verhalen van de ander te lezen, maar probeer het daarna een beetje van je af te laten glijden. Je hebt genoeg aan jezelf om je eigen dingen te verwerken.
liefs Elfje
vrijdag 1 juni 2007 om 14:23
Lieve allemaal,
Ik lees nu vanmorgen de postings van DayMar, Elfje, Vrouwtje Klets en van Iseo. Ik zie hoe geëmotioneerd je bent Iseo en Ik begrijp je. Ook ik moet slikken als ik die verhalen lees. Toch is het belangrijk dat je je realiseert dat je niets anders kunt doen dan wat jij en al die anderen geweldige vrouwen nu doen Iseo. Steun geven, begrijpen, relativeren, vragen stellen, onbegrip tonen, dingen rechtzetten die krom gaan in iemands hoofd. Meer kun je niet doen. Je vingers jeuken om iemand aan haar lurven uit een benarde situatie te redden, ik heb het ook vaak en toch kán het niet.
Zoals iemand anders al zei, Iseo, je doet al zoveel. Je bent zó ontzettend lief en begrijpend, helder en knap in het kiezen van woorden. Je doet al zo hard je best om hulp te bieden.
Ik weet nog dat toen ik in de situatie van onze lieve vrouwen zat, ik wel wist dat het allemaal niet klopte maar geen idee had hoe ik er uit moest komen. Het ontbrak me aan dat laatste beetje moed. Ik werd al moe bij het idee om de hele mallemolen door te moeten en echt een scheiding door te zetten. Het was toch veiliger (hoe raar dat ook klinkt) om te blijven dan om te gaan. De situatie waar ik in zat kende ik. Hoe zou het zijn zonder?
De man die me bedroog, vernederde en mishandelde, was ook mijn rots in de branding. Mijn leven draaide om hem en daarbij was ik ook nog bang en durfde ik hem niet helemáál te trotseren.
Je vroeg wat je moet zeggen om VK weg te laten gaan bij haar man. Er zijn geen woorden Iseo. Er is geen spreuk die zorgt voor een definitieve stap. Die stap gaan onze lieve vrouwen nemen als ze daar echt klaar voor zijn. Dat kan al snel zijn en misschien wel nooit. Laat het je alsjeblieft niet te veel frustreren, dat is zo jammer want ook al gaan ze nooit weg, ze hebben veel aan mensen die wat begrip aan de dag leggen, die zijn er namelijk al zo ontzettend weinig.
Reina, even een *;. Zomaar.
Ik lees nu vanmorgen de postings van DayMar, Elfje, Vrouwtje Klets en van Iseo. Ik zie hoe geëmotioneerd je bent Iseo en Ik begrijp je. Ook ik moet slikken als ik die verhalen lees. Toch is het belangrijk dat je je realiseert dat je niets anders kunt doen dan wat jij en al die anderen geweldige vrouwen nu doen Iseo. Steun geven, begrijpen, relativeren, vragen stellen, onbegrip tonen, dingen rechtzetten die krom gaan in iemands hoofd. Meer kun je niet doen. Je vingers jeuken om iemand aan haar lurven uit een benarde situatie te redden, ik heb het ook vaak en toch kán het niet.
Zoals iemand anders al zei, Iseo, je doet al zoveel. Je bent zó ontzettend lief en begrijpend, helder en knap in het kiezen van woorden. Je doet al zo hard je best om hulp te bieden.
Ik weet nog dat toen ik in de situatie van onze lieve vrouwen zat, ik wel wist dat het allemaal niet klopte maar geen idee had hoe ik er uit moest komen. Het ontbrak me aan dat laatste beetje moed. Ik werd al moe bij het idee om de hele mallemolen door te moeten en echt een scheiding door te zetten. Het was toch veiliger (hoe raar dat ook klinkt) om te blijven dan om te gaan. De situatie waar ik in zat kende ik. Hoe zou het zijn zonder?
De man die me bedroog, vernederde en mishandelde, was ook mijn rots in de branding. Mijn leven draaide om hem en daarbij was ik ook nog bang en durfde ik hem niet helemáál te trotseren.
Je vroeg wat je moet zeggen om VK weg te laten gaan bij haar man. Er zijn geen woorden Iseo. Er is geen spreuk die zorgt voor een definitieve stap. Die stap gaan onze lieve vrouwen nemen als ze daar echt klaar voor zijn. Dat kan al snel zijn en misschien wel nooit. Laat het je alsjeblieft niet te veel frustreren, dat is zo jammer want ook al gaan ze nooit weg, ze hebben veel aan mensen die wat begrip aan de dag leggen, die zijn er namelijk al zo ontzettend weinig.
Reina, even een *;. Zomaar.
vrijdag 1 juni 2007 om 16:57
Ben aan het werk, dus even een snelle reactie:
Iseo, wat je kan doen om andere vrouwen hier te helpen?
Precies wat je nù doet: je ervaringen beschrijven, je hart luchten, een oprechte, liefdevolle reactie geven....
Jouw ontwikkeling kan als lichtend voorbeeld dienen voor iemand die twijfelt, die nog een zetje nodig heeft. Jouw verhaal is het bewijs van iemand die de stap heeft durven zetten, voor zichzelf gekozen heeft en nu bezig is om zichzelf terug te vinden in het leven dat ze zelf vormgeeft.
Met horten en stoten, in verwarring en verwerking.
Maar met evenveel moed en daadkracht. En met heel veel liefde!
Iseo, wat anderen je ook al schreven: je kunt niemand 'redden', maar zonder dit topic en jouw waardevolle bijdragen was er helemaal geen uitlaatklep, geen plek om ervaringen uit te wisselen en elkaar te steunen en wijzer te maken.
Probeer het voor jezelf een beetje in perspectief te houden Iseo, anders wordt het zo zwaar voor je en zo frustrerend.
Terwijl je nu al je kracht nodig hebt voor je eigen ontwikkeling!
Liefs Reina
PS: Eleonora, dank voor je spontane *;. Wat een lief mens ben je toch!
PS: Daymar, fijn dat je even reageert, ik kom er later nog op terug.
Iseo, wat je kan doen om andere vrouwen hier te helpen?
Precies wat je nù doet: je ervaringen beschrijven, je hart luchten, een oprechte, liefdevolle reactie geven....
Jouw ontwikkeling kan als lichtend voorbeeld dienen voor iemand die twijfelt, die nog een zetje nodig heeft. Jouw verhaal is het bewijs van iemand die de stap heeft durven zetten, voor zichzelf gekozen heeft en nu bezig is om zichzelf terug te vinden in het leven dat ze zelf vormgeeft.
Met horten en stoten, in verwarring en verwerking.
Maar met evenveel moed en daadkracht. En met heel veel liefde!
Iseo, wat anderen je ook al schreven: je kunt niemand 'redden', maar zonder dit topic en jouw waardevolle bijdragen was er helemaal geen uitlaatklep, geen plek om ervaringen uit te wisselen en elkaar te steunen en wijzer te maken.
Probeer het voor jezelf een beetje in perspectief te houden Iseo, anders wordt het zo zwaar voor je en zo frustrerend.
Terwijl je nu al je kracht nodig hebt voor je eigen ontwikkeling!
Liefs Reina
PS: Eleonora, dank voor je spontane *;. Wat een lief mens ben je toch!
PS: Daymar, fijn dat je even reageert, ik kom er later nog op terug.
vrijdag 1 juni 2007 om 18:30
Lieve Daymar
Ondanks dat ik geschokken ben van je posting, verbaast het me tegelijk ook niet. Het is zo herkenbaar en volgt precies het patroon dat menig vrouw hier kent: boos worden van je partner omdat je iets gedaan hebt wat hem niet zint, nog meer beperken van de vrijheid, nog meer in de macht, nog meer schuldgevoel oproepen.
Ik kan een heel betoog gaan houden dat dat niet goed is Daymar, maar Iseo heeft vandaag een indringende posting geschreven, waarin ze precies verwoordt wat ik ook denk. Daar heb ik niets aan toe te voegen, behalve dat ik hoop dat je dit bericht van haar een paar keer heel zorgvuldig zult lezen. En dat je de woorden, die zij recht uit haar hart heeft opgeschreven, tot je door zult laten dringen. Want wat Iseo schrijft is wáár, zó waar Daymar!
Toch ben ik blij dat je de moed hebt om toch nog hier te schrijven en dat je op school nog een ingang hebt om dit forum te bereiken. Je lifeline Daymar!
Net als Iseo, wilde ik ook dat ik wist wat ik zou kunnen schrijven om echt tot je door te dringen, maar ik weet tegelijk dat jij zelf de keuze moet maken en dat jij verantwoordelijk bent voor jouw leven, jouw beslissingen.
Ik hoop alleen dat de ervaringen die je hier leest, je zullen aanzetten om na te denken over jouw leven en jouw situatie en of dit ècht is wat je jezelf gunt. Of dit het leven is dat je wilt leiden (lijden?) en wat voor jou liefde en geluk inhoudt en of dàt is wat je nu krijgt....
Daymar, pas goed op jezelf! *;
liefs Reina
Ondanks dat ik geschokken ben van je posting, verbaast het me tegelijk ook niet. Het is zo herkenbaar en volgt precies het patroon dat menig vrouw hier kent: boos worden van je partner omdat je iets gedaan hebt wat hem niet zint, nog meer beperken van de vrijheid, nog meer in de macht, nog meer schuldgevoel oproepen.
Ik kan een heel betoog gaan houden dat dat niet goed is Daymar, maar Iseo heeft vandaag een indringende posting geschreven, waarin ze precies verwoordt wat ik ook denk. Daar heb ik niets aan toe te voegen, behalve dat ik hoop dat je dit bericht van haar een paar keer heel zorgvuldig zult lezen. En dat je de woorden, die zij recht uit haar hart heeft opgeschreven, tot je door zult laten dringen. Want wat Iseo schrijft is wáár, zó waar Daymar!
Toch ben ik blij dat je de moed hebt om toch nog hier te schrijven en dat je op school nog een ingang hebt om dit forum te bereiken. Je lifeline Daymar!
Net als Iseo, wilde ik ook dat ik wist wat ik zou kunnen schrijven om echt tot je door te dringen, maar ik weet tegelijk dat jij zelf de keuze moet maken en dat jij verantwoordelijk bent voor jouw leven, jouw beslissingen.
Ik hoop alleen dat de ervaringen die je hier leest, je zullen aanzetten om na te denken over jouw leven en jouw situatie en of dit ècht is wat je jezelf gunt. Of dit het leven is dat je wilt leiden (lijden?) en wat voor jou liefde en geluk inhoudt en of dàt is wat je nu krijgt....
Daymar, pas goed op jezelf! *;
liefs Reina
vrijdag 1 juni 2007 om 20:15
Vrouw, jij hebt jóuw idee over de voorwaarden onder welke de relatie doorgaat. Klopt dat idee met het zijne? Jij denkt over LATten, je eigen toko, hij denkt over aanpassen, jezelf inleveren, alles samen delen en hij een beetje meer dan jij. Hij wíl die controle over jou niet kwijt en zal alles doen en alles zeggen om te zorgen dat jij weer met je mond vol tanden staat c.q. doet wat hij wil.
Ik snap wel dat jij het gevoel hebt dat je de situatie machtig bent nu. Ben daar ook geweest. In feite maakt dit gevoel je al sterker maar je moet zolang je hem dichtbij laat ook zo waakzaam zijn over je grenzen. Voordat je het weet zit je weer samen met hem in één huis, onder zijn regels, moet je je hele strijd opnieuw beginnen. Durf je hem nu al te zeggen 'het wordt LAT en anders niets want het gaat me jaren kosten voordat ik weer genoeg vertrouwen in je heb om een huis met je te delen?
Ik was weg dus. Vluchthuis, weg, ik kom niet meer terug, ben er zat mee. Weet eigenlijk niet hoe het kwam dat we doorgingen met de relatie, misschien gewoon omdat ik het vertrouwde in hem miste, misschien omdat het ieder weekend zo stil was omdat iedereen naar een vriend of zo was. Mijn middelste moest toen nog 1 worden, heeft zijn verjaardag gevierd in dat vluchthuis. Ik had nog een kinderwens die acuut werd omdat daar net een babytje was geboren. Dat waren de omstandigheden onder welke ik besloot dat latten moest kunnen, en ik meende mijn grenzen te kunnen aangeven. Heb ook veel ruzie met hem gemaakt toen, door de telefoon, of als we samen waren en iets zinde me niet. Ergens in mei, ik ben in januari vertrokken, kregen we weer zo'n echt nare ruzie. Waarover het ging weet ik niet meer maar weet wel dat ik toen net zwanger was geraakt, moest nog testen. Ik moest hem vertellen dat ik klaar was met hem en dat ik een baby verwachtte van hem. Kan het bizarder? Ik had er belang bij dat 'ie het kindje zou erkennen, en hij wilde gewoon de kinderen nog zien, dus we hadden fysiek geen relatie meer maar ik bleef nog weekenden bij hem komen met de kinderen. Leek leuk voor ze. Wel de hele zwangerschap onzeker geweest over hoe de bevalling nu moest verlopen, op wie ik zou kunnen rekenen. Uiteindelijk is hij tijdens de bevalling hier geweest, heeft de kleintjes verzorgd. Daarna nog een paar dagen gebleven en toen weer weg. Kwam een aantal weekenden omdat ik nu eenmaal zijn baby hier had. Hij zou zijn huis nog hebben tot april of zo. Raakte werkloos en kwam toen ineens bij mij aankakken. Als ik het wilde zou het maar voor tijdelijk zijn, tot hij andere woonruimte en of werk zou hebben. Ik heb geen idee hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om toch weer mijn partner te worden. Misschien had ik al te lang zijn donkere kant niet meer gezien. Feit is dat hij het werd, we besloten vrij snel de uitkering op ons beider naam te stellen en eigenlijk ging het daar, over de financiën, gelijk weer mis, met ruzies en zo. Hij heeft nog een paar keer spijt betuigd over geld verspillen, maar nadat ik zijn spijt aannam, was dat ook snel afgelopen. Hem eruit lazeren was niet meer mogelijk want hij had geen huis, dat moesten we toch samen regelen. Samen besloten we dat hij een opleiding zou gaan volgen, dat 'ie kans zou hebben op beter werk, administratief. Bleek achteraf geen goede keuze, vanuit werkloosheid raak je niet makkelijk aan een baan, in elk geval hier waar ik woon niet. Ik had hem die opleiding aangeraden, hij wilde gewoon productiewerk gaan doen, dus wiens schuld was het dat hij werkloos en kansloos was? Rotstad hier, mijn schuld. Klem.
Lieve Vrouw, ik hoop dat je iets herkent in dit verhaal. Kan het me eigenlijk niet voorstellen, zo helder kan ik het niet onder woorden krijgen. Wat ik sterk vermoed is dat je bezig bent met een heel lang proces van afscheid nemen van jullie samenzijn. Weet je nog hoe kort het eigenlijk is geleden, de laatste keer dat je er zo absoluut en totaal klaar mee was? Geloof me, over een paar maanden, misschien zelfs over een paar weken al, ben je er weer absoluut en totaal klaar mee. Zorg dat je dan in elk geval niet verstrikt bent geraakt in zijn web.
Ik snap wel dat jij het gevoel hebt dat je de situatie machtig bent nu. Ben daar ook geweest. In feite maakt dit gevoel je al sterker maar je moet zolang je hem dichtbij laat ook zo waakzaam zijn over je grenzen. Voordat je het weet zit je weer samen met hem in één huis, onder zijn regels, moet je je hele strijd opnieuw beginnen. Durf je hem nu al te zeggen 'het wordt LAT en anders niets want het gaat me jaren kosten voordat ik weer genoeg vertrouwen in je heb om een huis met je te delen?
Ik was weg dus. Vluchthuis, weg, ik kom niet meer terug, ben er zat mee. Weet eigenlijk niet hoe het kwam dat we doorgingen met de relatie, misschien gewoon omdat ik het vertrouwde in hem miste, misschien omdat het ieder weekend zo stil was omdat iedereen naar een vriend of zo was. Mijn middelste moest toen nog 1 worden, heeft zijn verjaardag gevierd in dat vluchthuis. Ik had nog een kinderwens die acuut werd omdat daar net een babytje was geboren. Dat waren de omstandigheden onder welke ik besloot dat latten moest kunnen, en ik meende mijn grenzen te kunnen aangeven. Heb ook veel ruzie met hem gemaakt toen, door de telefoon, of als we samen waren en iets zinde me niet. Ergens in mei, ik ben in januari vertrokken, kregen we weer zo'n echt nare ruzie. Waarover het ging weet ik niet meer maar weet wel dat ik toen net zwanger was geraakt, moest nog testen. Ik moest hem vertellen dat ik klaar was met hem en dat ik een baby verwachtte van hem. Kan het bizarder? Ik had er belang bij dat 'ie het kindje zou erkennen, en hij wilde gewoon de kinderen nog zien, dus we hadden fysiek geen relatie meer maar ik bleef nog weekenden bij hem komen met de kinderen. Leek leuk voor ze. Wel de hele zwangerschap onzeker geweest over hoe de bevalling nu moest verlopen, op wie ik zou kunnen rekenen. Uiteindelijk is hij tijdens de bevalling hier geweest, heeft de kleintjes verzorgd. Daarna nog een paar dagen gebleven en toen weer weg. Kwam een aantal weekenden omdat ik nu eenmaal zijn baby hier had. Hij zou zijn huis nog hebben tot april of zo. Raakte werkloos en kwam toen ineens bij mij aankakken. Als ik het wilde zou het maar voor tijdelijk zijn, tot hij andere woonruimte en of werk zou hebben. Ik heb geen idee hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om toch weer mijn partner te worden. Misschien had ik al te lang zijn donkere kant niet meer gezien. Feit is dat hij het werd, we besloten vrij snel de uitkering op ons beider naam te stellen en eigenlijk ging het daar, over de financiën, gelijk weer mis, met ruzies en zo. Hij heeft nog een paar keer spijt betuigd over geld verspillen, maar nadat ik zijn spijt aannam, was dat ook snel afgelopen. Hem eruit lazeren was niet meer mogelijk want hij had geen huis, dat moesten we toch samen regelen. Samen besloten we dat hij een opleiding zou gaan volgen, dat 'ie kans zou hebben op beter werk, administratief. Bleek achteraf geen goede keuze, vanuit werkloosheid raak je niet makkelijk aan een baan, in elk geval hier waar ik woon niet. Ik had hem die opleiding aangeraden, hij wilde gewoon productiewerk gaan doen, dus wiens schuld was het dat hij werkloos en kansloos was? Rotstad hier, mijn schuld. Klem.
Lieve Vrouw, ik hoop dat je iets herkent in dit verhaal. Kan het me eigenlijk niet voorstellen, zo helder kan ik het niet onder woorden krijgen. Wat ik sterk vermoed is dat je bezig bent met een heel lang proces van afscheid nemen van jullie samenzijn. Weet je nog hoe kort het eigenlijk is geleden, de laatste keer dat je er zo absoluut en totaal klaar mee was? Geloof me, over een paar maanden, misschien zelfs over een paar weken al, ben je er weer absoluut en totaal klaar mee. Zorg dat je dan in elk geval niet verstrikt bent geraakt in zijn web.
