Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 31 mei 2007 om 13:19
Natuurlijk snap ik wat je bedoelt Zonlicht. Zucht. Kon ik het maar omdraaien.
Maar het heeft ook een andere kant: 'pappa wilde heel graag op jouw verjaardag komen lieve kind, maar jouw mamma vindt dat dat niet mag en dus kan ik niet komen'. En dan? Hij is een meester in het uitspelen van mensen/kinderen tegen elkaar... en dan heb ik het dus weer gedaan?
Het zou echt helemaal in zijn straatje passen als ik dat zou doen. Hij vertelt namelijk iedereen al dat hij zijn zoon alleen mag zien als dat mij uit komt. En dat terwijl er gewoon een convenant is waaraan we ons beiden houden en als hij zijn zoon vaker wil zien ik nog NOOIT nee heb gezegd! Maar als ik hem nu op die verjaardag zou weigeren heeft hij weer een 'sappig' praatje en daar baal ik gewoon van!
Maar het heeft ook een andere kant: 'pappa wilde heel graag op jouw verjaardag komen lieve kind, maar jouw mamma vindt dat dat niet mag en dus kan ik niet komen'. En dan? Hij is een meester in het uitspelen van mensen/kinderen tegen elkaar... en dan heb ik het dus weer gedaan?
Het zou echt helemaal in zijn straatje passen als ik dat zou doen. Hij vertelt namelijk iedereen al dat hij zijn zoon alleen mag zien als dat mij uit komt. En dat terwijl er gewoon een convenant is waaraan we ons beiden houden en als hij zijn zoon vaker wil zien ik nog NOOIT nee heb gezegd! Maar als ik hem nu op die verjaardag zou weigeren heeft hij weer een 'sappig' praatje en daar baal ik gewoon van!
donderdag 31 mei 2007 om 13:21
En na lezen van je 2e posting.
Toch maar al je moed bijelkaar rapen en hem niet meer binnenlaten.
Gebruik al die energie die het je nu kost om hem duidelijk de grenzen aan te geven. En houdt die dan ook vast. Zal een poosje duren, maar uiteindelijk zal hij het wel leren begrijpen.
En ja, dat van die vriendin dat is balen. Maar goed, is het wel een vriendin als ze zo te beinvloeden is en niet jouw kant wil horen of zien. En objectief wil blijven. Ik herken het wel, dat zwart maken, maar daar ga ik absoluut geen energie in steken.
Blijf niet teveel in die 'vechtrelatie' hangen, ook nu niet over je kind. Kost veel energie en je kan het niet veranderen.
Dat je zo moe bent, heel begrijpelijk, alle negatieve energie die dit nog steeds kost holt jou uit. Zorg goed voor jezelf. En bewaak je grenzen!
Toch maar al je moed bijelkaar rapen en hem niet meer binnenlaten.
Gebruik al die energie die het je nu kost om hem duidelijk de grenzen aan te geven. En houdt die dan ook vast. Zal een poosje duren, maar uiteindelijk zal hij het wel leren begrijpen.
En ja, dat van die vriendin dat is balen. Maar goed, is het wel een vriendin als ze zo te beinvloeden is en niet jouw kant wil horen of zien. En objectief wil blijven. Ik herken het wel, dat zwart maken, maar daar ga ik absoluut geen energie in steken.
Blijf niet teveel in die 'vechtrelatie' hangen, ook nu niet over je kind. Kost veel energie en je kan het niet veranderen.
Dat je zo moe bent, heel begrijpelijk, alle negatieve energie die dit nog steeds kost holt jou uit. Zorg goed voor jezelf. En bewaak je grenzen!
donderdag 31 mei 2007 om 13:22
Overigens is het in die 15 maanden maar twee keer voorgekomen dat hij onze zoon een dagje extra bij zich wilde hebben: de twee dagen dat zijn ouders over waren uit het buitenland.
Hij wil absoluut geen dag extra/ buiten het convenant om want (Quote) 'ik ben niet van plan om al mijn vakantiedagen op te offeren voor dat joch....'
Hij wil absoluut geen dag extra/ buiten het convenant om want (Quote) 'ik ben niet van plan om al mijn vakantiedagen op te offeren voor dat joch....'
donderdag 31 mei 2007 om 13:31
Carrrie,
ik begrijp hoe je je eronder voelt echt waar. Zeker dat uitspelen is heel herkenbaar.
Maar hoelang wil jij nog bezig blijven je aan hem aan te passen?
Zou je mij ook zomaar binnenlaten komen in je huis en kritiek laten leveren op je inrichting? Nee toch. Hij heeft dat recht ook niet, ook al is het de vader van je kind. Hij neemt dat recht en jij laat dat toe. En niemand wil graag de zwarte piet toegeschoven krijgen. Maar als jij je niet prettig voelt in je eigen huis als hij daar ook is, heeft hij daar niets te zoeken. Geef van te voren duidelijk aan dat je het niet meer wilt en laat hem niet binnen. Bedenk maar een scenario voor alles wat er eventueel kan gebeuren. Goed voorbereid is al de halve slag.
Vrouwtje Klets
ik ben benieuwd, heb je al reaktie?
ik begrijp hoe je je eronder voelt echt waar. Zeker dat uitspelen is heel herkenbaar.
Maar hoelang wil jij nog bezig blijven je aan hem aan te passen?
Zou je mij ook zomaar binnenlaten komen in je huis en kritiek laten leveren op je inrichting? Nee toch. Hij heeft dat recht ook niet, ook al is het de vader van je kind. Hij neemt dat recht en jij laat dat toe. En niemand wil graag de zwarte piet toegeschoven krijgen. Maar als jij je niet prettig voelt in je eigen huis als hij daar ook is, heeft hij daar niets te zoeken. Geef van te voren duidelijk aan dat je het niet meer wilt en laat hem niet binnen. Bedenk maar een scenario voor alles wat er eventueel kan gebeuren. Goed voorbereid is al de halve slag.
Vrouwtje Klets
ik ben benieuwd, heb je al reaktie?
donderdag 31 mei 2007 om 13:31
Omdat Bureau Jeugdzorg is ingeschakeld door de politie na mishandelingen kan ik met mijn problemen met betrekking tot de omgangsregeling wel terecht bij een lieve vrouw die daar mijn contactpersoon was en is gebleven. Zij heeft aangegeven dat ik dit schooljaar nog even uit moet zingen qua dagen plannen etc., zelf alles aandragen en pogingen doen tot overleg. Vanaf volgend schooljaar (is haar advies) moet ik het bij hem vandaan laten komen. Zelf geen initiatief meer nemen. En als hij op het laatst met dingen komt heeft hij pech als ik al wat anders heb geregeld/gepland. Daarbij moet ik er voor zorgen dat ik alles zwart op wit heb. Alles gaat dus via de mail.
Mocht het zo zijn dat er volgend jaar gedonder komt dat staat zij in ieder geval achter mij omdat ik dan al anderhalf jaar aan het 'vechten' ben voor een regelmatige omgang e/o het nakomen van het convenant. Nog even een paar maanden doorbijten dus. Na de grote vakantie kan hij het 'uitzoeken'.
Maar nu die verjaardag. In het belang van mijn zoon en om wéér ellende te voorkomen denk ik dat ik het nog maar één keer.... of niet... of wel... of niet... pffffffff
Mocht het zo zijn dat er volgend jaar gedonder komt dat staat zij in ieder geval achter mij omdat ik dan al anderhalf jaar aan het 'vechten' ben voor een regelmatige omgang e/o het nakomen van het convenant. Nog even een paar maanden doorbijten dus. Na de grote vakantie kan hij het 'uitzoeken'.
Maar nu die verjaardag. In het belang van mijn zoon en om wéér ellende te voorkomen denk ik dat ik het nog maar één keer.... of niet... of wel... of niet... pffffffff
donderdag 31 mei 2007 om 13:56
Ja Nicole, dit topic is er ook voor jou.
Carrie, wat moeilijk *;
Ik wil vanavond wat uitgebreider reageren op je verhaal.
Voor nu even veel liefs.
Dochterlief is al weer wakker dus ik ga haar zo uit bed halen.
Kom even aan Mamz vertellen dat ik inderdaad een begin heb gemaakt met het vertellen aan mijn vriendin.
Geen details, nog geen hoe en wats. Maar ik wil graag dat ze weet door wat voor belangrijke periode ik ga in mijn leven, ik heb haar nodig.
Carrie, wat moeilijk *;
Ik wil vanavond wat uitgebreider reageren op je verhaal.
Voor nu even veel liefs.
Dochterlief is al weer wakker dus ik ga haar zo uit bed halen.
Kom even aan Mamz vertellen dat ik inderdaad een begin heb gemaakt met het vertellen aan mijn vriendin.
Geen details, nog geen hoe en wats. Maar ik wil graag dat ze weet door wat voor belangrijke periode ik ga in mijn leven, ik heb haar nodig.
donderdag 31 mei 2007 om 13:59
Carrie, dank je wel, zal best ook reageren op anderen, maar wil graag kort proberen mijn verhaal hier neer te zetten.
In mijn jeugd ben ik door mijn moeder vooral gekleineerd en vernederd, wat gezorgd heeft voor weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld....Daarna heb ik mijn (ex-)man leren kennen, ben gaan samenwonen, getrouwd, 2 kinderen gekregen. Mijn ex had nooit geleerd dat er behalve leuke dingen ook minder leuke dingen in het leven waren, dus toen we op onszelf woonden, werd hij plotseling met zorgen en probleempjes geconfronteerd. Na verloop van tijd werd hij depressief. Intussen werden de kids groter, en de oudste vertoonde gedragsproblemen. We zijn allerlei instanties afgelopen voor hulp, maar daar werd geconcludeerd dat het aan de ouders lag. Onderzoeken gehad op ADHD, autisme, maar er kwam niets uit. Mijn ex en ik konden dit samen niet aan, en zijn gescheiden.
Na een paar jaar kreeg ik een nieuwe partner, die me de hemel inprees, en ik voelde mijn zelfvertrouwen groeien (dit was na de scheiding al beter geworden, maar zijn woorden deden er nog een schepje bovenop). Helaas was dit van korte duur: hij werd steeds negatiever naar mij toe, liet niets meer van me over; kwam hij zelf in de hulpverlening terecht, en bleek dat hij borderline heeft... Na 4 jaar relatie was ik gesloopt, en heb met veel moeite een punt achter die relatie kunnen zetten, want hij had me zover dat ik zonder hem niets waard zou zijn, ik was afhankelijk van hem....
Na weer onderzoeken (oudste was intussen 12 jaar) kwam uit de bus dat oudste wel degelijk autisme heeft. Zelf was ik intussen gesloopt, doodmoe, en dan moet je leren hiermee om te gaan.... Kreeg ook weer een nieuwe partner, weekendrelatie, maar helaas: heb zelf dus nooit geleerd grenzen aan te geven, kijken naar wat ik wil, voel, e.d. Het enige wat ik heb geleerd is aanpassen, jezelf wegcijferen, er zijn voor anderen....
Geen idee hoe ik het kan omdraaien. Zit wel al heel lang in therapie hiervoor, heb ook assertiviteitstraining gehad, maar ben er nog lang niet....
Dit is het in het kort...hoop dat het nu wel een keer de positieve kant op gaat, want door alles ben ik toch wel de positiviteit die ik had, verloren....
In mijn jeugd ben ik door mijn moeder vooral gekleineerd en vernederd, wat gezorgd heeft voor weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld....Daarna heb ik mijn (ex-)man leren kennen, ben gaan samenwonen, getrouwd, 2 kinderen gekregen. Mijn ex had nooit geleerd dat er behalve leuke dingen ook minder leuke dingen in het leven waren, dus toen we op onszelf woonden, werd hij plotseling met zorgen en probleempjes geconfronteerd. Na verloop van tijd werd hij depressief. Intussen werden de kids groter, en de oudste vertoonde gedragsproblemen. We zijn allerlei instanties afgelopen voor hulp, maar daar werd geconcludeerd dat het aan de ouders lag. Onderzoeken gehad op ADHD, autisme, maar er kwam niets uit. Mijn ex en ik konden dit samen niet aan, en zijn gescheiden.
Na een paar jaar kreeg ik een nieuwe partner, die me de hemel inprees, en ik voelde mijn zelfvertrouwen groeien (dit was na de scheiding al beter geworden, maar zijn woorden deden er nog een schepje bovenop). Helaas was dit van korte duur: hij werd steeds negatiever naar mij toe, liet niets meer van me over; kwam hij zelf in de hulpverlening terecht, en bleek dat hij borderline heeft... Na 4 jaar relatie was ik gesloopt, en heb met veel moeite een punt achter die relatie kunnen zetten, want hij had me zover dat ik zonder hem niets waard zou zijn, ik was afhankelijk van hem....
Na weer onderzoeken (oudste was intussen 12 jaar) kwam uit de bus dat oudste wel degelijk autisme heeft. Zelf was ik intussen gesloopt, doodmoe, en dan moet je leren hiermee om te gaan.... Kreeg ook weer een nieuwe partner, weekendrelatie, maar helaas: heb zelf dus nooit geleerd grenzen aan te geven, kijken naar wat ik wil, voel, e.d. Het enige wat ik heb geleerd is aanpassen, jezelf wegcijferen, er zijn voor anderen....
Geen idee hoe ik het kan omdraaien. Zit wel al heel lang in therapie hiervoor, heb ook assertiviteitstraining gehad, maar ben er nog lang niet....
Dit is het in het kort...hoop dat het nu wel een keer de positieve kant op gaat, want door alles ben ik toch wel de positiviteit die ik had, verloren....
donderdag 31 mei 2007 om 14:09
Nicole *;
Hoop dat je het als prettig zult ervaren je verhaal met ons te delen, en dat je verder komt met de reacties erop.
Veel liefs van Iseo
Wil zelf nog even wat goed nieuws melden....ik kreeg net en brief van mijn nieuwe school, ik ben toegelaten!!! Moet nog een test doen, maar dat komt goed. Ik heb al de datums gekregen van de start van de opleiding, mijn klasnummer, internetpagina en wachtwoorden etc etc! Het is nu echt, en ik ben helemaal blij!!!
Wat fijn dat ik dit kan delen met jullie!!! Echt zo spannend allemaal!
Hoop dat je het als prettig zult ervaren je verhaal met ons te delen, en dat je verder komt met de reacties erop.
Veel liefs van Iseo
Wil zelf nog even wat goed nieuws melden....ik kreeg net en brief van mijn nieuwe school, ik ben toegelaten!!! Moet nog een test doen, maar dat komt goed. Ik heb al de datums gekregen van de start van de opleiding, mijn klasnummer, internetpagina en wachtwoorden etc etc! Het is nu echt, en ik ben helemaal blij!!!
Wat fijn dat ik dit kan delen met jullie!!! Echt zo spannend allemaal!
donderdag 31 mei 2007 om 14:56
Omdat hier best veel mensen zijn die mijn 'verhaal' nog niet kennen zal ik hier mijn relatie (ofwel het einde ervan) proberen te beschrijven.
Ik was 25, net getrouwd toen ik mijn ex leerde kennen. Ging bij mijn eerste man weg en kreeg een relatie met ex. Binnen 9 maanden was ik zwanger (gepland) en daarna begon de ellende. Ik had een eigen zaak maar door gezondheidsproblemen moest ik de deur dicht doen. Mijn investering was ik kwijt, maar moest ik nog wel aan de bank terugbetalen (dit leverde rechtzaken op met de arbeidsongeschiktheidsverzekering op etc. etc. dat deel zal ik jullie besparen).
Huis verkocht wat ik met mijn eerste ex had gekocht om een deel van de schulden af te lossen. Gelukkig kon ik weer gaan werken en al snel was mijn inkomen hoog genoeg om aan mijn betalingsverplichting te kunnen voldoen. Mijn ex had inmiddels met zijn vorige partner een rechtzaak gehad (en verloren) en moest haar veel geld betalen. Ook hij had schulden dus.
Toen ik uiteindelijk weer ziek werd en later in de WAO terecht kwam kelderde mijn inkomen van 4000 naar 900 euro. Mijn schulden waren nog niet afbetaald dus er ontstond een groot probleem. Er werd schuldsanering aangevraagd voor onze gezamelijke schulden.
Eén ding moest ik volgens hem goed voor ogen houden; mijn schuld was groter dan de zijne en doordat ik in de WAO kwam was het mijn schuld dat we niet meer konden aflossen en in de sanering terecht kwamen. Zijn uitgaven patroon zou er niet onder mogen lijden. Zijn dure hobby's etc. moesten blijven bestaan.
Dit heeft altijd veel strijd opgeleverd, ik vind eten (ook voor onze zoon), huur, gas licht en water belangrijker dan een hobby maar hij zei doodleuk: jij bent overdag thuis en je lost het maar op!
Naast het financiele speelde er nog veel meer: ik was niks waard, te dik, deed te weinig in huis (tja, mijn gezondheid was dan ook ronduit slecht), alles aan mij was verkeerd. Vraag mij toch wel af waarom hij dan biij mij bleef...
Vorig jaar januari stonden we er heel slecht voor. Er lagen onbetalade rekeningen, er kwamen deurwaarders, maar als het loon en mijn WAO binnen kwamen dan waren er volgens hem andere dingen belangrijker. Hij zou dan later wel gaan overwerken... maar dat kwam er dus nooit van.
Komend stuk is bij weinig tot geen forummers bekend....
Omdat hij mij goed duidelijk had gemaakt dat het allemaal mijn probleem was en dat ik het maar op moest lossen ben ik gaan zoeken naar een oplossing. Die dacht ik gevonden te hebben door een paar avonden in een club te gaan werken. We hebben hier veel over gepraat en hij vond dit prima. Ik kon dit naar mijzelf toe goed praten dat ik het deed omdat we anders zonder eten op straat zouden staan. Dat kon ik mijn kind toch niet aan doen? Hij vond het prima want zo kwam er extra geld in het laatje. Helaas werd ook dat besteed aan andere dingen, er moest bijvoorbeeld een spelcomputer komen want dan 'had hij wat te doen op de avonden dat ik weg was'.
Op een dag zei hij dat hij een trio wilde. Ik had toch ook zo mijn 'pleziertjes' op mijn 'werk' dus ik moest hem ook maar wat gunnen. Hij had het al geregeld, ze (een vriendin van mij notabene!) lag op zolder en ik hoefde alleen maar 'ja' te zeggen. Dat was op een avond dat ik terug kwam uit de club, te moe en te overdonderd om nee te zeggen. Ik stemde toe, maar van een echt trio is geen sprake geweest, ze waren voornamelijk met elkaar bezig.
Uiteindelijk bleek na een paar weken dat ze verliefd op elkaar waren en dat ze vaker met elkaar bezig waren als ik naar mijn 'werk' was. Boos dat ik was! Hoe kon hij mij dat aan doen, dat ik daar op een onconventionele manier geld aan het verdienen was terwijl hij mij belazerde!
Maar toch wilde ik niet opgeven, bang voor wat er dan komen zou. Want we hadden nog steeds deurwaarders, schuldeisers, etc. tevreden te stellen!
Op een dag kregen we ruzie en ik besloot dat er een einde aan moest komen. Ik zei hem dat hij geen cent meer van mij kreeg, dat de auto op mijn naam stond en dat ik die mee zou nemen en dat hij het verder maar moest bekijken. Dan ging hij maar naar haar toe! Hij wilde geld en sleutels afpakken, dit ging hardhandig, resulteerde in geweld, blauwe plekken, waar mijn zoon ook nog bij was! Ik lag op de grond, mijn ex zat bovenop mij op mij in te slaan en mijn zoon zat op de rug van mijn ex te slaan dat hij 'mamma los moest laten en geen pijn mocht doen!". Ik ben weggegaan maar toch weer teruggekomen...
Ik heb wél melding gemaakt bij de politie, werd verwezen naar maatschappelijk werk. We spraken daar samen af dat we nog drie maanden bij elkaar zouden blijven om één en ander goed te kunnen regelen. Hij zou overwerken en ik zou in de club werken om zoveel mogelijk rekeningen te betalen. Na die drie maanden zouden we kijken hoe we verder zouden gaan, met of zonder elkaar. Hij zou in die periode het contact met die andere dame verbreken.
Leugen na leugen volgde. Ik werkte wel maar hij deed geen stap harder, werkte geen uurtje langer. Hij bleef contact met haar houden. Op een gegeven moment was er een evenement waar hij geen geld voor had en hij wilde er samen met mij naar toe (ik had immers geld, al was het niet dáár voor!). Hij beloofde gouden bergen en ik trapte er wéér in. Hij zou bij mij blijven, we zouden in therapie gaan, pffffff als ik er aan terug denk. Hij beloofde háár te vertellen dat hij bij zijn gezin wilde blijven etc. We zijn naar het dure evenement geweest en ik betaalde natuurlijk alles weer. We waren terug thuis en alles werd teruggedraaid....
Die donderdag na dat weekend belde ik ex-echtgenoot nummer 1 op, met wie ik nog altijd vriendschappelijk contact had. Ik mocht bij hem logeren, onderduiken. Hij zou dan een tijdje bij zijn vriendin intrekken. Ik zou die zaterdag naar hem toe gaan.
Echter, later hoorde ik dat als ik weg zou gaan ik mijn rechten zou verliezen mbt, de woning en ik wilde daar eigenlijk wel blijven wonen. Ik heb hem dus gevraagd te vertrekken. Hij had er al vaak genoeg mee gedreigd als ik 'weer eens niet mee wilde werken' maar nu ik het hem vroeg weigerde hij. Ik heb toen gezegd dat ik een week zou logeren, op een onbekend adres, maar dat hij zijn zoon altijd mocht bellen en dat hij zijn zoon wilde zien ik wel ergens met hem af zou spreken. Ik mocht mijn spullen niet inpakken, hij probeerde dit zéér hardhandig te voorkomen. Ik heb hem toen een knie in zijn ballen gegeven en ben naar beneden gevlucht. Hij kwam achter mij aan en wilde mij weer beetpakken. Toen ben ik doorgeslagen, alle ellende van de weken ervoor kwam eruit en ik heb hem geslagen waar ik kon. Daarna heb ik de politie gebeld en hem eruit laten zetten.
Helaas heeft hij de politie vals voorgelicht. Hij vertelde dat hij er achter was gekomen dat ik hoer ben en dat hij daardoor ruzie met mij had. Ik zou hém stelselmatig mishandelen en HIJ was hier het slachtoffer. Ik zat boven met een andere agent en kon alleen maar huilen. Zo 'sterk' als ik in de periode ervoor was, zo verdrietig was ik nu. De politie besloot daarom dat het beter was dat onze zoon 24 uur naar mijn familie zou gaan. Mijn zusje heeft mijn zoontje toen meegenomen.
De dag erna heb ik mijn zoon opgehaald en vanaf dat moment ben ik eraan gaan werken om mijn hele situatie weer 'gezond' te krijgen. Ik ben nooit meer in de club geweest om te werken (ben één keer terug gegaan om afscheid te nemen van de meiden daar) en heb alles op alles gezet om samen met mijn zoon een nieuw leven op te bouwen.
Al snel leerde ik mijn huidige man kennen. We zijn inmiddels 'geregistreerde partners' en hebben het met zijn drietjes erg leuk. Het is ook confronterend: ik zie nu hoe leuk, gezellig etc. het ook kan zijn.
Van een spontane, zelfstandige jonge vrouw was na zeven jaar niks meer over. Langzamerhand vind ik mijzelf weer terug, met ups en downs, maar steeds een stapje de goede richting op!
Om nog even terug te komen op het 'verlies' van bepaalde vrienden/vriendinnen: hij vertelt doodleuk (wie het maar horen wil) hetzelfde als hij toen aan de politie vertelde: dat ik hoer ben, dat hij daar achter kwam en dat hij toen weg is gegaan. Dat hij zijn huidige vriendin al wel kende, maar dat ze eerst alleen maar goed met elkaar konden praten. Dat ze pas later een relatie hebben gekregen. Hoe kan ik daar nou tegenin gaan? Ik heb daar gewoon de puf niet meer voor....
Nu ik bijna anderhalf jaar verder ben kan ik mij niet voorstellen hoe ik mij er toe heb kunnen zetten om de dingen te doen zoals ik ze heb gedaan. Dat ik naar die club toe gegaan ben! Dat ik uberhaupt zo lang een relatie met hem heb gehad, terwijl de relatie al vanaf de zwangerschap bergafwaarts is gegaan. Maar ja, achteraf .....
Ik was 25, net getrouwd toen ik mijn ex leerde kennen. Ging bij mijn eerste man weg en kreeg een relatie met ex. Binnen 9 maanden was ik zwanger (gepland) en daarna begon de ellende. Ik had een eigen zaak maar door gezondheidsproblemen moest ik de deur dicht doen. Mijn investering was ik kwijt, maar moest ik nog wel aan de bank terugbetalen (dit leverde rechtzaken op met de arbeidsongeschiktheidsverzekering op etc. etc. dat deel zal ik jullie besparen).
Huis verkocht wat ik met mijn eerste ex had gekocht om een deel van de schulden af te lossen. Gelukkig kon ik weer gaan werken en al snel was mijn inkomen hoog genoeg om aan mijn betalingsverplichting te kunnen voldoen. Mijn ex had inmiddels met zijn vorige partner een rechtzaak gehad (en verloren) en moest haar veel geld betalen. Ook hij had schulden dus.
Toen ik uiteindelijk weer ziek werd en later in de WAO terecht kwam kelderde mijn inkomen van 4000 naar 900 euro. Mijn schulden waren nog niet afbetaald dus er ontstond een groot probleem. Er werd schuldsanering aangevraagd voor onze gezamelijke schulden.
Eén ding moest ik volgens hem goed voor ogen houden; mijn schuld was groter dan de zijne en doordat ik in de WAO kwam was het mijn schuld dat we niet meer konden aflossen en in de sanering terecht kwamen. Zijn uitgaven patroon zou er niet onder mogen lijden. Zijn dure hobby's etc. moesten blijven bestaan.
Dit heeft altijd veel strijd opgeleverd, ik vind eten (ook voor onze zoon), huur, gas licht en water belangrijker dan een hobby maar hij zei doodleuk: jij bent overdag thuis en je lost het maar op!
Naast het financiele speelde er nog veel meer: ik was niks waard, te dik, deed te weinig in huis (tja, mijn gezondheid was dan ook ronduit slecht), alles aan mij was verkeerd. Vraag mij toch wel af waarom hij dan biij mij bleef...
Vorig jaar januari stonden we er heel slecht voor. Er lagen onbetalade rekeningen, er kwamen deurwaarders, maar als het loon en mijn WAO binnen kwamen dan waren er volgens hem andere dingen belangrijker. Hij zou dan later wel gaan overwerken... maar dat kwam er dus nooit van.
Komend stuk is bij weinig tot geen forummers bekend....
Omdat hij mij goed duidelijk had gemaakt dat het allemaal mijn probleem was en dat ik het maar op moest lossen ben ik gaan zoeken naar een oplossing. Die dacht ik gevonden te hebben door een paar avonden in een club te gaan werken. We hebben hier veel over gepraat en hij vond dit prima. Ik kon dit naar mijzelf toe goed praten dat ik het deed omdat we anders zonder eten op straat zouden staan. Dat kon ik mijn kind toch niet aan doen? Hij vond het prima want zo kwam er extra geld in het laatje. Helaas werd ook dat besteed aan andere dingen, er moest bijvoorbeeld een spelcomputer komen want dan 'had hij wat te doen op de avonden dat ik weg was'.
Op een dag zei hij dat hij een trio wilde. Ik had toch ook zo mijn 'pleziertjes' op mijn 'werk' dus ik moest hem ook maar wat gunnen. Hij had het al geregeld, ze (een vriendin van mij notabene!) lag op zolder en ik hoefde alleen maar 'ja' te zeggen. Dat was op een avond dat ik terug kwam uit de club, te moe en te overdonderd om nee te zeggen. Ik stemde toe, maar van een echt trio is geen sprake geweest, ze waren voornamelijk met elkaar bezig.
Uiteindelijk bleek na een paar weken dat ze verliefd op elkaar waren en dat ze vaker met elkaar bezig waren als ik naar mijn 'werk' was. Boos dat ik was! Hoe kon hij mij dat aan doen, dat ik daar op een onconventionele manier geld aan het verdienen was terwijl hij mij belazerde!
Maar toch wilde ik niet opgeven, bang voor wat er dan komen zou. Want we hadden nog steeds deurwaarders, schuldeisers, etc. tevreden te stellen!
Op een dag kregen we ruzie en ik besloot dat er een einde aan moest komen. Ik zei hem dat hij geen cent meer van mij kreeg, dat de auto op mijn naam stond en dat ik die mee zou nemen en dat hij het verder maar moest bekijken. Dan ging hij maar naar haar toe! Hij wilde geld en sleutels afpakken, dit ging hardhandig, resulteerde in geweld, blauwe plekken, waar mijn zoon ook nog bij was! Ik lag op de grond, mijn ex zat bovenop mij op mij in te slaan en mijn zoon zat op de rug van mijn ex te slaan dat hij 'mamma los moest laten en geen pijn mocht doen!". Ik ben weggegaan maar toch weer teruggekomen...
Ik heb wél melding gemaakt bij de politie, werd verwezen naar maatschappelijk werk. We spraken daar samen af dat we nog drie maanden bij elkaar zouden blijven om één en ander goed te kunnen regelen. Hij zou overwerken en ik zou in de club werken om zoveel mogelijk rekeningen te betalen. Na die drie maanden zouden we kijken hoe we verder zouden gaan, met of zonder elkaar. Hij zou in die periode het contact met die andere dame verbreken.
Leugen na leugen volgde. Ik werkte wel maar hij deed geen stap harder, werkte geen uurtje langer. Hij bleef contact met haar houden. Op een gegeven moment was er een evenement waar hij geen geld voor had en hij wilde er samen met mij naar toe (ik had immers geld, al was het niet dáár voor!). Hij beloofde gouden bergen en ik trapte er wéér in. Hij zou bij mij blijven, we zouden in therapie gaan, pffffff als ik er aan terug denk. Hij beloofde háár te vertellen dat hij bij zijn gezin wilde blijven etc. We zijn naar het dure evenement geweest en ik betaalde natuurlijk alles weer. We waren terug thuis en alles werd teruggedraaid....
Die donderdag na dat weekend belde ik ex-echtgenoot nummer 1 op, met wie ik nog altijd vriendschappelijk contact had. Ik mocht bij hem logeren, onderduiken. Hij zou dan een tijdje bij zijn vriendin intrekken. Ik zou die zaterdag naar hem toe gaan.
Echter, later hoorde ik dat als ik weg zou gaan ik mijn rechten zou verliezen mbt, de woning en ik wilde daar eigenlijk wel blijven wonen. Ik heb hem dus gevraagd te vertrekken. Hij had er al vaak genoeg mee gedreigd als ik 'weer eens niet mee wilde werken' maar nu ik het hem vroeg weigerde hij. Ik heb toen gezegd dat ik een week zou logeren, op een onbekend adres, maar dat hij zijn zoon altijd mocht bellen en dat hij zijn zoon wilde zien ik wel ergens met hem af zou spreken. Ik mocht mijn spullen niet inpakken, hij probeerde dit zéér hardhandig te voorkomen. Ik heb hem toen een knie in zijn ballen gegeven en ben naar beneden gevlucht. Hij kwam achter mij aan en wilde mij weer beetpakken. Toen ben ik doorgeslagen, alle ellende van de weken ervoor kwam eruit en ik heb hem geslagen waar ik kon. Daarna heb ik de politie gebeld en hem eruit laten zetten.
Helaas heeft hij de politie vals voorgelicht. Hij vertelde dat hij er achter was gekomen dat ik hoer ben en dat hij daardoor ruzie met mij had. Ik zou hém stelselmatig mishandelen en HIJ was hier het slachtoffer. Ik zat boven met een andere agent en kon alleen maar huilen. Zo 'sterk' als ik in de periode ervoor was, zo verdrietig was ik nu. De politie besloot daarom dat het beter was dat onze zoon 24 uur naar mijn familie zou gaan. Mijn zusje heeft mijn zoontje toen meegenomen.
De dag erna heb ik mijn zoon opgehaald en vanaf dat moment ben ik eraan gaan werken om mijn hele situatie weer 'gezond' te krijgen. Ik ben nooit meer in de club geweest om te werken (ben één keer terug gegaan om afscheid te nemen van de meiden daar) en heb alles op alles gezet om samen met mijn zoon een nieuw leven op te bouwen.
Al snel leerde ik mijn huidige man kennen. We zijn inmiddels 'geregistreerde partners' en hebben het met zijn drietjes erg leuk. Het is ook confronterend: ik zie nu hoe leuk, gezellig etc. het ook kan zijn.
Van een spontane, zelfstandige jonge vrouw was na zeven jaar niks meer over. Langzamerhand vind ik mijzelf weer terug, met ups en downs, maar steeds een stapje de goede richting op!
Om nog even terug te komen op het 'verlies' van bepaalde vrienden/vriendinnen: hij vertelt doodleuk (wie het maar horen wil) hetzelfde als hij toen aan de politie vertelde: dat ik hoer ben, dat hij daar achter kwam en dat hij toen weg is gegaan. Dat hij zijn huidige vriendin al wel kende, maar dat ze eerst alleen maar goed met elkaar konden praten. Dat ze pas later een relatie hebben gekregen. Hoe kan ik daar nou tegenin gaan? Ik heb daar gewoon de puf niet meer voor....
Nu ik bijna anderhalf jaar verder ben kan ik mij niet voorstellen hoe ik mij er toe heb kunnen zetten om de dingen te doen zoals ik ze heb gedaan. Dat ik naar die club toe gegaan ben! Dat ik uberhaupt zo lang een relatie met hem heb gehad, terwijl de relatie al vanaf de zwangerschap bergafwaarts is gegaan. Maar ja, achteraf .....
donderdag 31 mei 2007 om 16:42
Carrrie *;
Je verhaal kan geen duidelijker voorbeeld zijn van dat je wordt of raakt gehersenspoeld in zo'n relatie.
Misschien heb je ooit de energie om je te verweren tegen zijn verhaal, tot die tijd: neem jezelf in elk geval niet kwalijk dat het zo is gelopen. Je bent er toch op een zware manier uitgekomen, niet op een gemakkelijke manier van 'ik ga maar door met die club, ik zit er toch al in'.
En des te fijner dat je nu eindelijk wel een veilig thuis hebt.
Wat zou er gebeuren als jij tegen je zoon zegt 'ik wil papa nóóit meer in mijn huis hebben, ook niet op je verjaardag, want papa is voor mij niet zo'n goede vriend geweest' en hij zegt 'mama wil me niet op je verjaardag laten komen, ze is een loeder'. Of wat voor woorden hij ook gebruikt.
Je zoon weet al wat er gebeurd is, ook al heeft 'ie het in zijn onderbewuste gestopt, en zal jou nooit kwalijk nemen dat je je eigen grenzen stelt.
Je verhaal kan geen duidelijker voorbeeld zijn van dat je wordt of raakt gehersenspoeld in zo'n relatie.
Misschien heb je ooit de energie om je te verweren tegen zijn verhaal, tot die tijd: neem jezelf in elk geval niet kwalijk dat het zo is gelopen. Je bent er toch op een zware manier uitgekomen, niet op een gemakkelijke manier van 'ik ga maar door met die club, ik zit er toch al in'.
En des te fijner dat je nu eindelijk wel een veilig thuis hebt.
Wat zou er gebeuren als jij tegen je zoon zegt 'ik wil papa nóóit meer in mijn huis hebben, ook niet op je verjaardag, want papa is voor mij niet zo'n goede vriend geweest' en hij zegt 'mama wil me niet op je verjaardag laten komen, ze is een loeder'. Of wat voor woorden hij ook gebruikt.
Je zoon weet al wat er gebeurd is, ook al heeft 'ie het in zijn onderbewuste gestopt, en zal jou nooit kwalijk nemen dat je je eigen grenzen stelt.
donderdag 31 mei 2007 om 17:09
donderdag 31 mei 2007 om 19:40
Lieve Carrrie
Ik heb je verhaal net nog eens doorgenomen, en wil er graag op reageren. (Het andere topic heb ik niet echt gevolgd)
Wat ik goed herken, is dat je als je terugkijkt op die tijd, niet meer goed kan voorstellen waarom je bepaalde keuzes (niet) maakte.
Ik begrijp zelf nu steeds beter hoe dit werkt, je hebt moeten overleven en veel keuzes waren erop gebaseerd de dag door te komen. En wat Mamz al schreef, het is echt een goed voorbeeld, de situatie de je schetst hoe het kan zijn dat je als het ware gedwongen wordt beslissingen te maken, omdat je werd gehersenspoeld, in de zin van dat je geen andere optie meer kon zien en je je genoodzaakt zag dit te doen, en niet voor jezelf op kon komen omdat je steeds meer kapot werd gemaakt, dag na dag, voor een hele lange tijd.
Je verliest jezelf echt in een relatie als deze.
Ik heb het daar zelf heel moeilijk mee, en kan me daarom goed inleven in hoe het voor jou nu moet zijn.
Ik heb ook dingen gedaan, keuzes gemaakt, die ik nu echt niet zou doen, en waar ik me erg voor schaam als ik erop terug kijk. Maar het was overleven.
Ik vind je heel moedig, je hebt al veel bereikt de laatste tijd. Ik hoop dat je daar ook echt trots op bent!
Als ik het zo samenvat, klopt het dan ongeveer dat je er nu zo voor staat?
Je bent hard bezig met je nieuwe leven, samen met je zoon en nieuwe partner probeer je te genieten van hoe het ook kan zijn.
Je ex verteld aan andere mensen leugens waar jij erg rot onder voelt.
Het lukt je ook nog niet om je grenzen aan te geven tegenover hem, hij doet zelf ook erg zijn best om jou te laten voelen dat hij weet hoeveel invloed hij nog op je heeft.
Het eerstkomende probleem is de verjaardag, van je zoontje. Je ex is niet welkom, maar je probeert de moed en de woorden te vinden om hem duidelijk te maken dat hij niet binnen kan komen?
Je wilt dus eigenlijk die grens bij de voordeur graag gaan neerleggen, maar ziet nog niet hoe dat je gaat lukken?
Ik denk dat je eerst echt met je man moet praten over hoe belangrijk het voor jou is dat hij achter je staat nu je die nieuwe grens tegenover je ex-man vorm gaat geven.
Het is voor jou echt heel erg van belang en het zou je veel rust al geven als die grens straks duidelijk is.
Verder kan ik me zo goed voorstellen hoe zwaar het is te moeten omgaan met het gedrag van je ex. Het is dat het nu heel erg slecht gaat met mijn ex, maar ik herken dingen die hij ook zeker zou doen, die jij verteld over hoe hij de dingen doet.
Over mij heeft hij ook veel verhalen de wereld in geholpen, ik ben daar echt kapot van geweest. Zo laag onder de gordel, zo verdrietig werd ik ervan.
Maar gelukkig is nu voor veel mensen wel duidelijk dat er niet veel van klopt. Maar mensen weten niet hoe de relatie is geweest, ze weten niet hoe hij zich heeft gedragen, hoe het was. Ze zien alleen nu dat ik het samen met mijn kind goed redt, hard werk, positief in het leven sta en vooral voor mijn ex-schoonfamilie, dat ik de contacten onderhoud, en me niet verlaag tot hetzelfde gedrag wat hij vertoont. Dus hem zwartmaken, schelden etc.
Ik probeer te laten zien wie ik ben, doe mijn best.
En de mensen die hem liever geloven, mogen van mij ook weg blijven.
Ik hoop dat jij het ook steeds verder van je af kunt schuiven. Jij kan helaas echt niets veranderen aan zijn gedrag, zijn woorden.
Wat jij wel kunt doen is je strict houden aan het covenant, je grenzen opnieuw duidelijk aangeven, en zelf een manier vinden hoe ermee om te gaan, en niet je energie verliezen aan die dingen die hij doet.
ik hoop dat door er veel over te schrijven en te praten met anderen die je steunen, je hier een nieuwe weg in vindt!!!
Blijf dicht bij jezelf, jij weet als geen ander hoe hard je werkt, hoezeer jij je best doet! jij weet hoe je in het leven staat, kent je positieve intenties.
En de bevestiging van anderen buiten je eigen kringetje, heb je dan steeds minder nodig.
Dit ben ik zelf ook aan het leren!
Voor nu veel liefs!!!!
Ik heb je verhaal net nog eens doorgenomen, en wil er graag op reageren. (Het andere topic heb ik niet echt gevolgd)
Wat ik goed herken, is dat je als je terugkijkt op die tijd, niet meer goed kan voorstellen waarom je bepaalde keuzes (niet) maakte.
Ik begrijp zelf nu steeds beter hoe dit werkt, je hebt moeten overleven en veel keuzes waren erop gebaseerd de dag door te komen. En wat Mamz al schreef, het is echt een goed voorbeeld, de situatie de je schetst hoe het kan zijn dat je als het ware gedwongen wordt beslissingen te maken, omdat je werd gehersenspoeld, in de zin van dat je geen andere optie meer kon zien en je je genoodzaakt zag dit te doen, en niet voor jezelf op kon komen omdat je steeds meer kapot werd gemaakt, dag na dag, voor een hele lange tijd.
Je verliest jezelf echt in een relatie als deze.
Ik heb het daar zelf heel moeilijk mee, en kan me daarom goed inleven in hoe het voor jou nu moet zijn.
Ik heb ook dingen gedaan, keuzes gemaakt, die ik nu echt niet zou doen, en waar ik me erg voor schaam als ik erop terug kijk. Maar het was overleven.
Ik vind je heel moedig, je hebt al veel bereikt de laatste tijd. Ik hoop dat je daar ook echt trots op bent!
Als ik het zo samenvat, klopt het dan ongeveer dat je er nu zo voor staat?
Je bent hard bezig met je nieuwe leven, samen met je zoon en nieuwe partner probeer je te genieten van hoe het ook kan zijn.
Je ex verteld aan andere mensen leugens waar jij erg rot onder voelt.
Het lukt je ook nog niet om je grenzen aan te geven tegenover hem, hij doet zelf ook erg zijn best om jou te laten voelen dat hij weet hoeveel invloed hij nog op je heeft.
Het eerstkomende probleem is de verjaardag, van je zoontje. Je ex is niet welkom, maar je probeert de moed en de woorden te vinden om hem duidelijk te maken dat hij niet binnen kan komen?
Je wilt dus eigenlijk die grens bij de voordeur graag gaan neerleggen, maar ziet nog niet hoe dat je gaat lukken?
Ik denk dat je eerst echt met je man moet praten over hoe belangrijk het voor jou is dat hij achter je staat nu je die nieuwe grens tegenover je ex-man vorm gaat geven.
Het is voor jou echt heel erg van belang en het zou je veel rust al geven als die grens straks duidelijk is.
Verder kan ik me zo goed voorstellen hoe zwaar het is te moeten omgaan met het gedrag van je ex. Het is dat het nu heel erg slecht gaat met mijn ex, maar ik herken dingen die hij ook zeker zou doen, die jij verteld over hoe hij de dingen doet.
Over mij heeft hij ook veel verhalen de wereld in geholpen, ik ben daar echt kapot van geweest. Zo laag onder de gordel, zo verdrietig werd ik ervan.
Maar gelukkig is nu voor veel mensen wel duidelijk dat er niet veel van klopt. Maar mensen weten niet hoe de relatie is geweest, ze weten niet hoe hij zich heeft gedragen, hoe het was. Ze zien alleen nu dat ik het samen met mijn kind goed redt, hard werk, positief in het leven sta en vooral voor mijn ex-schoonfamilie, dat ik de contacten onderhoud, en me niet verlaag tot hetzelfde gedrag wat hij vertoont. Dus hem zwartmaken, schelden etc.
Ik probeer te laten zien wie ik ben, doe mijn best.
En de mensen die hem liever geloven, mogen van mij ook weg blijven.
Ik hoop dat jij het ook steeds verder van je af kunt schuiven. Jij kan helaas echt niets veranderen aan zijn gedrag, zijn woorden.
Wat jij wel kunt doen is je strict houden aan het covenant, je grenzen opnieuw duidelijk aangeven, en zelf een manier vinden hoe ermee om te gaan, en niet je energie verliezen aan die dingen die hij doet.
ik hoop dat door er veel over te schrijven en te praten met anderen die je steunen, je hier een nieuwe weg in vindt!!!
Blijf dicht bij jezelf, jij weet als geen ander hoe hard je werkt, hoezeer jij je best doet! jij weet hoe je in het leven staat, kent je positieve intenties.
En de bevestiging van anderen buiten je eigen kringetje, heb je dan steeds minder nodig.
Dit ben ik zelf ook aan het leren!
Voor nu veel liefs!!!!
donderdag 31 mei 2007 om 19:50
Lieve Nicole
Allereerst een *;
Ik begrijp dat je eigenlijk misschien op een punt in je leven staat, waarop je ziet waar je heen wilt gaan, maar het nog niet kunt voelen maar je de lange weg ernaartoe al bent aangegaan.
Je kiest nu eerst voor jezelf, echt zo goed!!
Wat heb je veel meegemaakt, en wat hoop ik dat je de moed blijft vinden om deze weg te blijven volgen, om straks jezelf terug te vinden, je kracht en vooral je positiviteit weer te ontdekken!
Wil je misschien iets vertellen over hoe het nu met je gaat? Je woont alleen nu met je twee kinderen? Hoe gaat het met je oudste?
Hoe houd je het nu vol?
Veel liefs van Iseo!!!
Allereerst een *;
Ik begrijp dat je eigenlijk misschien op een punt in je leven staat, waarop je ziet waar je heen wilt gaan, maar het nog niet kunt voelen maar je de lange weg ernaartoe al bent aangegaan.
Je kiest nu eerst voor jezelf, echt zo goed!!
Wat heb je veel meegemaakt, en wat hoop ik dat je de moed blijft vinden om deze weg te blijven volgen, om straks jezelf terug te vinden, je kracht en vooral je positiviteit weer te ontdekken!
Wil je misschien iets vertellen over hoe het nu met je gaat? Je woont alleen nu met je twee kinderen? Hoe gaat het met je oudste?
Hoe houd je het nu vol?
Veel liefs van Iseo!!!
donderdag 31 mei 2007 om 20:55
Hallo Iseo,Bedankt voor de knuf! Ik heb inderdaad het idee, dat ik op een punt sta, dat ik in elk geval heel anders wil. Van binnen voel ik me de drang, maar ik weet nog niet de juiste weg, ben bezig met een enorme verandering, zo voelt het in elk geval!Inderdaad kies ik momenteel voor mezelf, al heb ik wel een partner. We zien elkaar alleen in de weekenden, omdat we allebei nog een weg van herstel te gaan hebben. Ook al hebben we vaak behoefte meer bij elkaar te zijn, het zou waarschijnlijk het einde van de relatie betekenen!Op zich hoor ik van de omgeving dat ik inderdaad wel tot de categorie ‘sterke vrouwen’ moet horen, omdat ik zo lang heb volgehouden, maar momenteel is daar nog weinig van over; ben redelijk labiel, stel me afhankelijk op….oververmoeid zit ik (ziek) thuis.Mijn oudste (intussen 14) wil niet weten, wat het inhoudt voor hem en zijn omgeving om autisme te hebben; de hulpverlening komt langzaam op gang, maar ik zou willen, dat er rust in huis was, zo ver is het dus nog niet…Zelf kan ik nog moeilijk met de situatie omgaan, het is pas sinds kort bekend dat hij autisme heeft, dus ik moet leren anders met hem om te gaan. Mijn jongste (12) is heel opstandig en brutaal, eist momenteel de aandacht op, die ze altijd te kort is gekomen, en heeft momenteel een enorm negatief zelfbeeld. Al met al zeg ik soms dat het me goed gaat, maar echt reëel is dat natuurlijk niet. Aan de buitenkant gaat het goed, maar als ik verder kijk….nee, het gaat nog lang niet goed, was het maar waar! Ik hoop alleen dat het langzaamaan de goede kant opgaat, zodat ik weer kan genieten van dingen….
donderdag 31 mei 2007 om 21:12
Nicole, heftig is dat he, dat er een grote verandering aan het plaatsvinden is.
Maar het is toch eigenlijk zo dat je wel al op de juiste weg zit? Veel dingen gaan tijd kosten.
Ik denk inderdaad dat je een sterke vrouw bent! Je geeft niet op, richt je op de toekomst zoals je die voor je ziet.
Wat erg dat je oververmoeid thuis zit, hoe voel je je? Lukt het je een beetje tot rust te komen, ik begrijp dat het thuis ook een heftige tijd is met je kinderen.
Ik geloof zeker dat je die goede kant opgaat, en ik hoop heel erg dat je weer kunt gaan genieten van die kleine dingen....
Hoop dat je het fijn vind om hier van je af te schrijven wat je bezighoudt, ik heb er zelf zo veel aan! Altijd iemand om mee van gedachten te wisselen, je doelen weer scherp te krijgen, zo waardevol.
xx Iseo
Maar het is toch eigenlijk zo dat je wel al op de juiste weg zit? Veel dingen gaan tijd kosten.
Ik denk inderdaad dat je een sterke vrouw bent! Je geeft niet op, richt je op de toekomst zoals je die voor je ziet.
Wat erg dat je oververmoeid thuis zit, hoe voel je je? Lukt het je een beetje tot rust te komen, ik begrijp dat het thuis ook een heftige tijd is met je kinderen.
Ik geloof zeker dat je die goede kant opgaat, en ik hoop heel erg dat je weer kunt gaan genieten van die kleine dingen....
Hoop dat je het fijn vind om hier van je af te schrijven wat je bezighoudt, ik heb er zelf zo veel aan! Altijd iemand om mee van gedachten te wisselen, je doelen weer scherp te krijgen, zo waardevol.
xx Iseo
donderdag 31 mei 2007 om 21:15
Hallo allemaal,
wat een verhalen weer zeg...
Lieve Nicole en Carrrie, wat knap dat jullie dat allemaal willen vertellen hier. Een hele dikke *; !
Iseo, supergoed dat je bent toegelaten op die school zeg! Knappe prestatie en helemaal aan jezelf te danken! :R Wees vooral heeeeel erg trots op jezelf, want dat is bepaald niet onterecht!
wat een verhalen weer zeg...
Lieve Nicole en Carrrie, wat knap dat jullie dat allemaal willen vertellen hier. Een hele dikke *; !
Iseo, supergoed dat je bent toegelaten op die school zeg! Knappe prestatie en helemaal aan jezelf te danken! :R Wees vooral heeeeel erg trots op jezelf, want dat is bepaald niet onterecht!
donderdag 31 mei 2007 om 21:18
Wat zijn er toch veel verschillende vormen van ongelijkwaardige/ongezonde relaties. En wat richten ze toch enorm veel schade aan.
Carrie & Nicole, wat hebben jullie een zware tijd achter de rug!
Carrie, even een stomme vraag: maar hoe zeker weet je dat je zelf hebt besloten om in die club te gaan werken? Misschien zit ik er helemaal naast, maar wie heeft de mogelijkheid als eerste gesuggereerd?
Nicole, het is zo ellendig he, de schade die vroeg wordt aangericht en hoe die je achtervolgt door al je relaties heen.
Iseo, yo man! Mooi dat je alvast bent aangenomen!
Ik ben zelf nog steeds aan het puzzelen. Altijd gedacht dat mijn 'foute' relatie niet zo erg was, omdat ik me van het begin af aan had voorgenomen dat ik het ongelijkwaardige zou accepteren tot ik afgestudeerd was. En zo is het ook gebeurd. Maar er is toch wel een reeks van zielige gebeurtenissen. Pathetisch is misschien een beter woord.
Studie totaal verwaarlozen om elk moment van de dag hem te kunnen zien. Je moeten verstoppen in de meterkast. Je leven totaal, maar dan ook totaal inrichten naar zijn schema. De gesprekken met hem voor waarheid aannemen (hij kon het weten, want hij was een hulpverlener). Dus ik had volgens hem weinig zelfvertrouwen. Dingen die hij vertelde konden echt niet door de beugel. Als ik achteraf terugkijk, dan had ik hem misschien wel aan moeten geven voor kindermishandeling (van zijn eigen kids dus). Ik had hem een keer aan de telefoon toen hij met de geslachtsdelen van zijn nog heel jonge zoontje speelde, want daar werd die zo rustig van. Of dat hij vertelde dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met zijn (stijve) reactie toen zijn dochter met hem speelde onder de douche. Dat het normaal was om je hond af te trekken, want dat beest moest ook aan zijn trekken komen. Toen slikte ik zijn verklaringen ervoor voor zoete koek. In bed dingen waar ik niet aan toe was, waarvan ik tot de dag van vandaag niet weet of ik ze wilde. In ieder geval 1x dat hij zelf achteraf zijn excuses aanbood omdat hij vond dat hij te ver was gegaan. Stoere verhalen van smerige praat over mij met een vriend van hem die niet van onze relatie afwist. Vaak dingen voor mij invullen: ik weet hoe jij dat gaat voelen want dat heb ik zelf al meegemaakt.
Ongelijkwaardig tot en met. Gewelddadig? Nee. Schadelijk? Misschien meer dan ik ooit dacht.
Carrie & Nicole, wat hebben jullie een zware tijd achter de rug!
Carrie, even een stomme vraag: maar hoe zeker weet je dat je zelf hebt besloten om in die club te gaan werken? Misschien zit ik er helemaal naast, maar wie heeft de mogelijkheid als eerste gesuggereerd?
Nicole, het is zo ellendig he, de schade die vroeg wordt aangericht en hoe die je achtervolgt door al je relaties heen.
Iseo, yo man! Mooi dat je alvast bent aangenomen!
Ik ben zelf nog steeds aan het puzzelen. Altijd gedacht dat mijn 'foute' relatie niet zo erg was, omdat ik me van het begin af aan had voorgenomen dat ik het ongelijkwaardige zou accepteren tot ik afgestudeerd was. En zo is het ook gebeurd. Maar er is toch wel een reeks van zielige gebeurtenissen. Pathetisch is misschien een beter woord.
Studie totaal verwaarlozen om elk moment van de dag hem te kunnen zien. Je moeten verstoppen in de meterkast. Je leven totaal, maar dan ook totaal inrichten naar zijn schema. De gesprekken met hem voor waarheid aannemen (hij kon het weten, want hij was een hulpverlener). Dus ik had volgens hem weinig zelfvertrouwen. Dingen die hij vertelde konden echt niet door de beugel. Als ik achteraf terugkijk, dan had ik hem misschien wel aan moeten geven voor kindermishandeling (van zijn eigen kids dus). Ik had hem een keer aan de telefoon toen hij met de geslachtsdelen van zijn nog heel jonge zoontje speelde, want daar werd die zo rustig van. Of dat hij vertelde dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met zijn (stijve) reactie toen zijn dochter met hem speelde onder de douche. Dat het normaal was om je hond af te trekken, want dat beest moest ook aan zijn trekken komen. Toen slikte ik zijn verklaringen ervoor voor zoete koek. In bed dingen waar ik niet aan toe was, waarvan ik tot de dag van vandaag niet weet of ik ze wilde. In ieder geval 1x dat hij zelf achteraf zijn excuses aanbood omdat hij vond dat hij te ver was gegaan. Stoere verhalen van smerige praat over mij met een vriend van hem die niet van onze relatie afwist. Vaak dingen voor mij invullen: ik weet hoe jij dat gaat voelen want dat heb ik zelf al meegemaakt.
Ongelijkwaardig tot en met. Gewelddadig? Nee. Schadelijk? Misschien meer dan ik ooit dacht.
donderdag 31 mei 2007 om 21:28
Nicole, ja mijn verhaal staat in delen verspreid over twee lange topics, dat is geen doen om alles terug te lezen!
ik heb net mijn Havo examen gemaakt, gedeeltelijk dan, niet alle vakken, maar als voorbereiding op een HBO-opleiding. Toen ik overspannen thuis zat ben ik daarmee begonnen via thuisstudie om aan de toekomst te werken, en na de zomer ga ik echt naar school, communicatie studeren. Ik ben 27, bij de weg.
ik heb net mijn Havo examen gemaakt, gedeeltelijk dan, niet alle vakken, maar als voorbereiding op een HBO-opleiding. Toen ik overspannen thuis zat ben ik daarmee begonnen via thuisstudie om aan de toekomst te werken, en na de zomer ga ik echt naar school, communicatie studeren. Ik ben 27, bij de weg.
donderdag 31 mei 2007 om 21:30
Hoi Annemoon, heftig verhaal wat je hierboven schreef zeg. *;
Ik denk dat ongelijkwaardigheid in een relatie ook een vorm van mishandeling is. Zoals ik het zelf ervaar is de lichamelijke mishandeling zeker niet "erger'' dan de geestelijke. Andersom juist. Het is het breken van je wil, het feit dat zo'n man je kleiner maakt, het gedrag waardoor je zelf niet eens meer weet wat je wilt en wie je bent, dat is wat zoveel tijd kost om te verwerken, te veranderen. En het niet meer normaal te vinden dat je zo behandeld wordt. Het is lastig het 1 met het ander te vergelijken, en gezien het feit dat we (volgens mij bijna allemaal?) zo vaak denken of zeggen: "zo erg was het bij mij niet" is vergelijken ook niet zinvol, maar zeker van zo'n soort relatie als wat jij hierboven beschrijft kan ik me goed voorstellen dat het echt lange-termijn-werk is om dat te boven te komen. En dat je pas op langere termijn echt beseft, hoe schadelijk het was.
