Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
vrijdag 1 juni 2007 om 00:31
hallo dames,
ik lees dit topic al een tijdje mee. voel me nu geroepen om te reageren op de post van vrouwtje klets.
zijn jullie hier niet van gediend dan hoor ik het wel.
lieve vrouwtje klets, er vallen me een aantal dingen op, ik wil je niet ter verantwoording roepen oid, maar wil mijn lichtje op deze onderstaande posting laten schijnen. wat mij betreft hoef je er niets mee, ik zou t alleen fijn vinden als je het leest, en laat bezinken
ik heb de keren dat je het over je man hebt een ander kleurtje gegeven ,over wat hij vind, denkt en doet....ik zie jouw mening maar erg weinig terug,wat vind JIJ zelf van alles wat hij zegt ?
ben wel een beetje bang dat ik de verhalen van jullie door elkaar haal.
Lieve meiden,
Ben k iweer. Gisteravond geen tijd gehad om te posten en vandaag....met ex en zoonlief doorgebracht!!!!!
Ik hoor jullie denken: heh??????? Je had hem toch die sms gestuurd dat je niet meeging?
Ja,
dat had ik ook. Gisteravond, vlak voor ik een gesprek met mijn
therapeut had, kreeg ik van hem een sms terug met de vraag of hij
zoonlief de volgende dag op mocht komen halen. Ik belde terug en hij
vroeg uiteraard waarom ik niet mee wou. Ik zei hem dat ik er geen zin
in had, gezien hetgeen er eerder deze week weer gebeurd was en wat dat
met me gedaan had. Hij vond dat ik het sterk overdreef allemaal en
vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ik toch iedere keer dergelijke
reacties bij hem opriep. dus omdat meneer geen zelfbeheersing heeft en jou bedreigd (half jaar in het ziekenhuis terecht laten komen) overdrijf JIJ ??? sorry, maar dit is regelrechte afwenteling op jou.
dit is een bedreiging ! en niet zo een malse ook.
een man, die totaal geen inzicht heeft in wat hij doet, en empatisch vermogen heeft van 0.0
Op enig moment maakte hij een opmerking
over hoe ik mijn geld uitgaf (hij vond me onverantwoord).dat mag hij vinden, daar hoef jij niets mee Ik reageerde
impulsief en zei dat hij hier niets mee te maken had.precies zoals t is hij heeft hier niets mee te maken Direct reageerde
hij terug:"Als je zo gaat beginnen, hang ik gelijk op, aju!" o, het ligt weer aan jou, mooie afwenteling weer en hing
op.
Daarna de therapeut op bezoek gehad. (heb t vorige topic ook gelezen , en als ik voor mezelf spreek, dan heb ik t idee dat deze therapeut jou niet ' hoort' en 'ziet' in wat voor positie je zit, prikt niet door jou heen. Na afloop van dit gesprek
belde ik ex terug, om hem te zeggen dat ik niet wou dat we een evt.
vervolg op het eerdere telefoongesprek de volgende ochtend op zouden
pakken in het bijzijn van zoonlief.perfect
macht in eigen handen Dit was hij met mij eens.was dit niet t geval geweest, jammer dan, hij heeft recht op zijn mening , jij de jouwe, en jij doet wat JIJ wilt, ook al is een ander t er niet mee eens
Het
werd uiteindelijk een tel.gesprek van ruim een uur. Hij vond dat hij
wel degelijk recht van spreken heeft hoe ik mijn geld uitgeef, omdat
hij nog altijd het idee had dat we samen verder zouden gaan(.huh ? en wat vond jijzelf ? Oke, dat er
de laatste tijd weer wat fikse ruzies waren geweest, dat waren voor hem
weer leermomenten geweest, maar zeker geen aanleiding om er toch alsnog
maar mee te stoppen.ruzies heeft ieder huwelijk/relatie maar de wijze waarop We kunnen immers niet verwachten dat onze
problemen maar zo zijn opgelost, terwijl de situatie niet veranderd is.
lieve vrouwtje, ik heb je zien worstelen met al het werk wat je doet, om deze relatie nog proberen te redden, maar je kan t niet alleen, dat kan alleen als je met zn tweetjes bent, en ik krijg niet t idee dat je man, echt wil, en daarbij wil JIJ nog een relatie met iemand die zoveel bij je kapot heeft gemaakt ?Ja, we wonen nu wel gescheiden, maar zowel hij als ik zijn momenteel
overspannen (hijzelf heel zwaar zelfs en kampt nog altijd met legio
problemen) en dat verklaart waarom dergelijke ruzies nog steeds zullen
blijven voorkomen zeer groot excuus, zoals ik begreep reageerde hij altijd al zo op jou. Dit houdt naar zijn mening niet in dat we er dus
maar weer vanaf moeten zien.wat wil JIJ We hadden immers beiden de wens om er toch
uit te komen samen?jij ook ? Dan moeten we ook vechten voor de relatie! wat heb jij de afgelopen jaren dan gedaan ? je kapot gewerkt, kind opgevoed, hij was er bijna niet emotioneel en geestelijk
Gaandeweg
het gesprek vertelde hij dat het helemaal niet goed met hem ging. In
tegenstelling wat hij tot op heden steeds zo hard roept naar iedereen,
vertelde hij nu dat hij het heel moeilijk heeft. Hij vindt het moeilijk
om de dagen door te komen, en merkt dat ik steeds meer mijn eigen
dingen ga doen. Hij heeft er veel moeite mee dat hij geen grip meer
heeft op dingen, precies, hij verliest zn grip op jou !!! de aap uit de mouwhij voelt zich bij vlagen enorm depressief en heeft af
en toe serieuze zelfmoordplannen. ah, de zelfmoordcard, emotionele chantage Ziet dan absoluut geen toekomst meer
en vraagt zich steeds af wat hij nog heeft om voor te leven wanneer er
voor ons definitief geen toekomst meer is.daar heb je zoals ik het herinneren al talloze malen met hem over gehad toen hij werkeloos thuis zat , en trok jij de kar, nu moet ie het alleen doen Denkt terug aan onze goede
tijden en wil dat koste wat kost weer terug. Hij is er zelf 100% van
overtuigd dat hij straks in augustus aan een opleiding mag beginnen
(vanuit het UWV) en dat hij daarna een baan krijgt. Ook wil hij nu echt
psychische hulp gaan zoeken, omdat hij ziet dat hij er alleen niet
uitkomt. waarom die keren niet dat jij t balletje opgooide ? sorry, maar ik zie t hem niet doen
Hij zei dat hij nog heel veel van me houdt en dat ik en
zoonlief alles zijn wat hij nog heeft. hoe heeft hij deze liefde d eafgelopen periode getoond, en in de jaren daarvoor ? is dit houden van, of afhankelijk zijn vanHoezeer hij zichzelf als een
loozer ziet, met geen enkel toekomstperspectief als hij dit niet meer
heeft.tja, dat is zijn mening en zijn eigen innerlijke beeld, daar hoef jij niets mee, dat zal ie zelf moeten doen
Lang, en moeilijk gesprek. Uiteindelijk toch afgesproken
dat ik vandaag dus toch mee zou gaan met hem en zoonlief. M.n. in het
belang van zoonlief, maar toch ook om onze relatie weer een positieve
impuls te geven.vrouwtje, wil jij die relatie ook een nieuwe impuls geven ?
De dag zelf vandaag ging op zich vrij goed. Het
is zo raar, het is net alsof er niets gebeurd is, alsof je zo de draad
weer oppakt en weer verder gaat. Ik merkte dat hij zijn best deed en
zag dat hij genoot van mij, van zoonlief en van ons samenzijn.genoot jij ook van deze man, die je een aantal dagen geleden nog bang maakte door je te bedreigen?
's
Avonds kwam toch weer het bekende euvel: hij vond dat het huis echt
duidelijk niet goed schoon was. hij woont hier toch niet meer ?dus waarr bemoeit hij zich mee ?Op het 1e gezicht leek alles netjes,
maar hij had al snel de stofzuiger in handen om alles een grondig te
zuigen en er kwamen diverse opmerkingen over wat er niet goed
schoongemaakt was. Ik vind dit een moeilijk punt. Ik zei hem dat het
huis in mijn ogen schoon genoeg is en dat ik het prima vind zo. Hij zei
dat hij zich realiseert dat ik andere maatstaven hiervoor hanteer, maar
dat je je toch aan elkaar zult moeten aanpassen wanneer je een relatie
hebt en hier beiden anders in zit.hij heeft zijn eigen woning, daar is hij koning, in t oude huis ben jij koningin
Wist niet goed wat ik hier nog op
moest zeggen...Ja, het is waar dat je elkaar tegemoet moet komen,
rekening houdt met elkaar, en toch stuit het me tegen de borst. Hij
daarentegen vindt dan dat het onterecht is dat hij zich dus wél aan mij
moet aanpassen (wanneer het dus in zijn ogen niet schoon genoeg is) en
dat ik het niet wil.alles wat jij wilt , denkt of voelt vind hij niet ok, omdat hij een vos is die voor zijn eigen passie spreekt, oftwel,.hiermee manipuleert hij jou, naar zijn wensen
Geen idee wat ik hiermee moet...jij laat t toe ik weet dat t makkelijker gezegd is dan gedaan
Later
vanavond hadden we het over financiën. Doordat hij nu in zijn nieuwe
woning zit, heeft hij nu tijdelijk dubbele lasten (hij betaalt nog
altijd zijn vaste deel van de kosten voor onze huidige woning waar
hijzelf dus nu niet meer woont, betaalt het leeuwendeel van de kosten
voor zoonlief en heeft daarnaast dus de extra kosten sinds hij op zijn
eigen stek zit). Dit alles moet nog steeds van dezelfde uitkering af.
Hierdoor komt hij dus eigenlijk niet meer uit. Nu kreeg hij vandaag een
rekening van de watermaatschappij die fiks hoger was dan verwacht. HIj
flipte natuurlijk, want dit kan er dus niet af. Het gesprek draaide er
al snel op uit dat hij van mening is dat de verdeling van de kosten
ongelijk verdeeld is. Ik die aanzienlijk meer verdien en naar rato
minder betaal en hij die van een uitkering leeft, en naar rato meer
betaalt. tuurlijk vind hij dat , lekker makkelijk
Ik zei hem dat het grote verschil hierin is dat ik wérk.
Ik moet elke dag werken voor mijn geld en daardoor heb ik dus ook meer
te besteden. M.a.w. : ik doe er ook iets voor! Zo kwam het dus ook bij
hem over en hier werd hij pissig om. Het was immers niet zijn schuld
dat hij niet kon/kan werken (i.v.m. zijn overspannenheid).hij draait t weer om, steeds als jij met een goed argument komt, overdondert hij jou met boosheid, en krijgt hij jou waar hij hebben wil
Afijn,
eind van het liedje was dat hij van mening is dat ik eigenlijk zou
moeten bijdragen in zijn kosten. Hij is van mening dat hij mij al
ontzettend gematst heeft (geld bij mijn auto gelegd, verkoopt zijn
inboedel voor een prikkie aan mij, betaalt nu nog mee in de vaste
lasten).zou ik ook vinden omdat t me wel lekker lijkt, een vrouw die hard werkt, kind verzorgd, mij als depressieve werkeloze agressieve man ook nog eens onderhoud, en ik kan op mijn lauweren rusten,verander mezelf niet, want met mij is niets mis.
is het niet mss zo dat het eerst een afhankelijkheidsrelatie was ? jij die gered moest worden uit je vorige relatie en hij de redder?
toen je sterker werd, draaide rollen zich om ......jij sterker ,hij afhankelijk, depressie, boos, agressief ?
Ik weet niet goed wat ik hiervan moet vinden. Wat vinden jullie? Ben oprecht benieuwd...
lieve vrouwtje klets, op het moment dat je echt op je strepen moet lijken te gaan staan, ik ga niet mee, want ik wil niet met een man weg die mij bedreigd, dit is mijn grens krabbel je terug, en lult ie je omver .
wat is het dat je niet doorzet ? welke macht geef je hem over jou ?
wat zit daarachter , welke angst ?
waarom ben je nog zo bezig met hoe jij met hem moet omgaan ? laat hem los, een dood paard trek je niet vooruit.
laat je ideaal los, dat jullie ooit het happy gezinnetje worden, treur daarom.
als iemand zn ware gezicht laat zien, geloof hem dan...de mooie tijden kunnen (lijkt mij) niet meer opwegen tegen de kwetsuren die je in deze relatie hebt opgelopen
ik lees dit topic al een tijdje mee. voel me nu geroepen om te reageren op de post van vrouwtje klets.
zijn jullie hier niet van gediend dan hoor ik het wel.
lieve vrouwtje klets, er vallen me een aantal dingen op, ik wil je niet ter verantwoording roepen oid, maar wil mijn lichtje op deze onderstaande posting laten schijnen. wat mij betreft hoef je er niets mee, ik zou t alleen fijn vinden als je het leest, en laat bezinken
ik heb de keren dat je het over je man hebt een ander kleurtje gegeven ,over wat hij vind, denkt en doet....ik zie jouw mening maar erg weinig terug,wat vind JIJ zelf van alles wat hij zegt ?
ben wel een beetje bang dat ik de verhalen van jullie door elkaar haal.
Lieve meiden,
Ben k iweer. Gisteravond geen tijd gehad om te posten en vandaag....met ex en zoonlief doorgebracht!!!!!
Ik hoor jullie denken: heh??????? Je had hem toch die sms gestuurd dat je niet meeging?
Ja,
dat had ik ook. Gisteravond, vlak voor ik een gesprek met mijn
therapeut had, kreeg ik van hem een sms terug met de vraag of hij
zoonlief de volgende dag op mocht komen halen. Ik belde terug en hij
vroeg uiteraard waarom ik niet mee wou. Ik zei hem dat ik er geen zin
in had, gezien hetgeen er eerder deze week weer gebeurd was en wat dat
met me gedaan had. Hij vond dat ik het sterk overdreef allemaal en
vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ik toch iedere keer dergelijke
reacties bij hem opriep. dus omdat meneer geen zelfbeheersing heeft en jou bedreigd (half jaar in het ziekenhuis terecht laten komen) overdrijf JIJ ??? sorry, maar dit is regelrechte afwenteling op jou.
dit is een bedreiging ! en niet zo een malse ook.
een man, die totaal geen inzicht heeft in wat hij doet, en empatisch vermogen heeft van 0.0
Op enig moment maakte hij een opmerking
over hoe ik mijn geld uitgaf (hij vond me onverantwoord).dat mag hij vinden, daar hoef jij niets mee Ik reageerde
impulsief en zei dat hij hier niets mee te maken had.precies zoals t is hij heeft hier niets mee te maken Direct reageerde
hij terug:"Als je zo gaat beginnen, hang ik gelijk op, aju!" o, het ligt weer aan jou, mooie afwenteling weer en hing
op.
Daarna de therapeut op bezoek gehad. (heb t vorige topic ook gelezen , en als ik voor mezelf spreek, dan heb ik t idee dat deze therapeut jou niet ' hoort' en 'ziet' in wat voor positie je zit, prikt niet door jou heen. Na afloop van dit gesprek
belde ik ex terug, om hem te zeggen dat ik niet wou dat we een evt.
vervolg op het eerdere telefoongesprek de volgende ochtend op zouden
pakken in het bijzijn van zoonlief.perfect
macht in eigen handen Dit was hij met mij eens.was dit niet t geval geweest, jammer dan, hij heeft recht op zijn mening , jij de jouwe, en jij doet wat JIJ wilt, ook al is een ander t er niet mee eensHet
werd uiteindelijk een tel.gesprek van ruim een uur. Hij vond dat hij
wel degelijk recht van spreken heeft hoe ik mijn geld uitgeef, omdat
hij nog altijd het idee had dat we samen verder zouden gaan(.huh ? en wat vond jijzelf ? Oke, dat er
de laatste tijd weer wat fikse ruzies waren geweest, dat waren voor hem
weer leermomenten geweest, maar zeker geen aanleiding om er toch alsnog
maar mee te stoppen.ruzies heeft ieder huwelijk/relatie maar de wijze waarop We kunnen immers niet verwachten dat onze
problemen maar zo zijn opgelost, terwijl de situatie niet veranderd is.
lieve vrouwtje, ik heb je zien worstelen met al het werk wat je doet, om deze relatie nog proberen te redden, maar je kan t niet alleen, dat kan alleen als je met zn tweetjes bent, en ik krijg niet t idee dat je man, echt wil, en daarbij wil JIJ nog een relatie met iemand die zoveel bij je kapot heeft gemaakt ?Ja, we wonen nu wel gescheiden, maar zowel hij als ik zijn momenteel
overspannen (hijzelf heel zwaar zelfs en kampt nog altijd met legio
problemen) en dat verklaart waarom dergelijke ruzies nog steeds zullen
blijven voorkomen zeer groot excuus, zoals ik begreep reageerde hij altijd al zo op jou. Dit houdt naar zijn mening niet in dat we er dus
maar weer vanaf moeten zien.wat wil JIJ We hadden immers beiden de wens om er toch
uit te komen samen?jij ook ? Dan moeten we ook vechten voor de relatie! wat heb jij de afgelopen jaren dan gedaan ? je kapot gewerkt, kind opgevoed, hij was er bijna niet emotioneel en geestelijk
Gaandeweg
het gesprek vertelde hij dat het helemaal niet goed met hem ging. In
tegenstelling wat hij tot op heden steeds zo hard roept naar iedereen,
vertelde hij nu dat hij het heel moeilijk heeft. Hij vindt het moeilijk
om de dagen door te komen, en merkt dat ik steeds meer mijn eigen
dingen ga doen. Hij heeft er veel moeite mee dat hij geen grip meer
heeft op dingen, precies, hij verliest zn grip op jou !!! de aap uit de mouwhij voelt zich bij vlagen enorm depressief en heeft af
en toe serieuze zelfmoordplannen. ah, de zelfmoordcard, emotionele chantage Ziet dan absoluut geen toekomst meer
en vraagt zich steeds af wat hij nog heeft om voor te leven wanneer er
voor ons definitief geen toekomst meer is.daar heb je zoals ik het herinneren al talloze malen met hem over gehad toen hij werkeloos thuis zat , en trok jij de kar, nu moet ie het alleen doen Denkt terug aan onze goede
tijden en wil dat koste wat kost weer terug. Hij is er zelf 100% van
overtuigd dat hij straks in augustus aan een opleiding mag beginnen
(vanuit het UWV) en dat hij daarna een baan krijgt. Ook wil hij nu echt
psychische hulp gaan zoeken, omdat hij ziet dat hij er alleen niet
uitkomt. waarom die keren niet dat jij t balletje opgooide ? sorry, maar ik zie t hem niet doen
Hij zei dat hij nog heel veel van me houdt en dat ik en
zoonlief alles zijn wat hij nog heeft. hoe heeft hij deze liefde d eafgelopen periode getoond, en in de jaren daarvoor ? is dit houden van, of afhankelijk zijn vanHoezeer hij zichzelf als een
loozer ziet, met geen enkel toekomstperspectief als hij dit niet meer
heeft.tja, dat is zijn mening en zijn eigen innerlijke beeld, daar hoef jij niets mee, dat zal ie zelf moeten doen
Lang, en moeilijk gesprek. Uiteindelijk toch afgesproken
dat ik vandaag dus toch mee zou gaan met hem en zoonlief. M.n. in het
belang van zoonlief, maar toch ook om onze relatie weer een positieve
impuls te geven.vrouwtje, wil jij die relatie ook een nieuwe impuls geven ?
De dag zelf vandaag ging op zich vrij goed. Het
is zo raar, het is net alsof er niets gebeurd is, alsof je zo de draad
weer oppakt en weer verder gaat. Ik merkte dat hij zijn best deed en
zag dat hij genoot van mij, van zoonlief en van ons samenzijn.genoot jij ook van deze man, die je een aantal dagen geleden nog bang maakte door je te bedreigen?
's
Avonds kwam toch weer het bekende euvel: hij vond dat het huis echt
duidelijk niet goed schoon was. hij woont hier toch niet meer ?dus waarr bemoeit hij zich mee ?Op het 1e gezicht leek alles netjes,
maar hij had al snel de stofzuiger in handen om alles een grondig te
zuigen en er kwamen diverse opmerkingen over wat er niet goed
schoongemaakt was. Ik vind dit een moeilijk punt. Ik zei hem dat het
huis in mijn ogen schoon genoeg is en dat ik het prima vind zo. Hij zei
dat hij zich realiseert dat ik andere maatstaven hiervoor hanteer, maar
dat je je toch aan elkaar zult moeten aanpassen wanneer je een relatie
hebt en hier beiden anders in zit.hij heeft zijn eigen woning, daar is hij koning, in t oude huis ben jij koningin
Wist niet goed wat ik hier nog op
moest zeggen...Ja, het is waar dat je elkaar tegemoet moet komen,
rekening houdt met elkaar, en toch stuit het me tegen de borst. Hij
daarentegen vindt dan dat het onterecht is dat hij zich dus wél aan mij
moet aanpassen (wanneer het dus in zijn ogen niet schoon genoeg is) en
dat ik het niet wil.alles wat jij wilt , denkt of voelt vind hij niet ok, omdat hij een vos is die voor zijn eigen passie spreekt, oftwel,.hiermee manipuleert hij jou, naar zijn wensen
Geen idee wat ik hiermee moet...jij laat t toe ik weet dat t makkelijker gezegd is dan gedaan
Later
vanavond hadden we het over financiën. Doordat hij nu in zijn nieuwe
woning zit, heeft hij nu tijdelijk dubbele lasten (hij betaalt nog
altijd zijn vaste deel van de kosten voor onze huidige woning waar
hijzelf dus nu niet meer woont, betaalt het leeuwendeel van de kosten
voor zoonlief en heeft daarnaast dus de extra kosten sinds hij op zijn
eigen stek zit). Dit alles moet nog steeds van dezelfde uitkering af.
Hierdoor komt hij dus eigenlijk niet meer uit. Nu kreeg hij vandaag een
rekening van de watermaatschappij die fiks hoger was dan verwacht. HIj
flipte natuurlijk, want dit kan er dus niet af. Het gesprek draaide er
al snel op uit dat hij van mening is dat de verdeling van de kosten
ongelijk verdeeld is. Ik die aanzienlijk meer verdien en naar rato
minder betaal en hij die van een uitkering leeft, en naar rato meer
betaalt. tuurlijk vind hij dat , lekker makkelijk
Ik zei hem dat het grote verschil hierin is dat ik wérk.
Ik moet elke dag werken voor mijn geld en daardoor heb ik dus ook meer
te besteden. M.a.w. : ik doe er ook iets voor! Zo kwam het dus ook bij
hem over en hier werd hij pissig om. Het was immers niet zijn schuld
dat hij niet kon/kan werken (i.v.m. zijn overspannenheid).hij draait t weer om, steeds als jij met een goed argument komt, overdondert hij jou met boosheid, en krijgt hij jou waar hij hebben wil
Afijn,
eind van het liedje was dat hij van mening is dat ik eigenlijk zou
moeten bijdragen in zijn kosten. Hij is van mening dat hij mij al
ontzettend gematst heeft (geld bij mijn auto gelegd, verkoopt zijn
inboedel voor een prikkie aan mij, betaalt nu nog mee in de vaste
lasten).zou ik ook vinden omdat t me wel lekker lijkt, een vrouw die hard werkt, kind verzorgd, mij als depressieve werkeloze agressieve man ook nog eens onderhoud, en ik kan op mijn lauweren rusten,verander mezelf niet, want met mij is niets mis.
is het niet mss zo dat het eerst een afhankelijkheidsrelatie was ? jij die gered moest worden uit je vorige relatie en hij de redder?
toen je sterker werd, draaide rollen zich om ......jij sterker ,hij afhankelijk, depressie, boos, agressief ?
Ik weet niet goed wat ik hiervan moet vinden. Wat vinden jullie? Ben oprecht benieuwd...
lieve vrouwtje klets, op het moment dat je echt op je strepen moet lijken te gaan staan, ik ga niet mee, want ik wil niet met een man weg die mij bedreigd, dit is mijn grens krabbel je terug, en lult ie je omver .
wat is het dat je niet doorzet ? welke macht geef je hem over jou ?
wat zit daarachter , welke angst ?
waarom ben je nog zo bezig met hoe jij met hem moet omgaan ? laat hem los, een dood paard trek je niet vooruit.
laat je ideaal los, dat jullie ooit het happy gezinnetje worden, treur daarom.
als iemand zn ware gezicht laat zien, geloof hem dan...de mooie tijden kunnen (lijkt mij) niet meer opwegen tegen de kwetsuren die je in deze relatie hebt opgelopen
vrijdag 1 juni 2007 om 00:37
Oh Lemmy, dit is precies wat ik bedoel. Zou nog veel meer voobeelden kunnen geven.
Maak me nu al weer zorgen of mijn post aan Vrouwtje wel zo overkomt als ik bedoel.
Ik ben hartstikke ongerust, maar voel me totaal onhandig om goed te reageren...
Ben bang dat ik ernaast zit, maar tegelijk voel ik me geroepen om te reageren omdat ik helemaal mijzelf erin herken....
Heb ik elke keer.
Word zo moe van mezelf.
Verder.
Kan maar niet aannemen dat mensen zijn zoals ze zijn in mijn gezelschap. Echt zo zonde.
Ik vind het niet eerlijk tegenover ze dat ik zo wantrouwend ben, en tegelijk ben ik bang dat ze mij niet (kunnen) vertrouwen.
Tips zijn welkom ja.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:41
vrijdag 1 juni 2007 om 00:42
Vive,
alle input is hier welkom en ik vind je post zeer verhelderend. Maar ja, ik kan er nu ook weer met een heldere blik naar kijken.
Ik herken, helaas, veel in het relaas van Vrouwtje. Het kost veel energie om los te komen. Ik weet niet waar haar grens ligt maar hoop van harte dat ze door heeft dat die grens al ruimschoots overschreden is.
Sorry bij voorbaat Vrouwtje, maar de volgende gedachte schoot door me heen. Hier hebben we de nieuwe Daymar. Daymar die duidelijk nog niet zover is als jij maar ook steeds bezig bleef met hem en hem verdedigen.
Vive jij maakt dit gewoon echt zichtbaar met kleurtjes, knap dat je het er zo uit hebt gehaald. Ik haal wel het gevoel eruit en ben het volledig met je eens, maar doordat ik zelf ooit ook zo gereageerd hebt heb ik dus niet genoeg afstand om dit zo duidelijk uit de post van Vrouwtje te lezen.
Weer een leermoment, thanx
Vrouwtje, laat dit voor jou ook alsjeblieft een leermoment zijn
alle input is hier welkom en ik vind je post zeer verhelderend. Maar ja, ik kan er nu ook weer met een heldere blik naar kijken.
Ik herken, helaas, veel in het relaas van Vrouwtje. Het kost veel energie om los te komen. Ik weet niet waar haar grens ligt maar hoop van harte dat ze door heeft dat die grens al ruimschoots overschreden is.
Sorry bij voorbaat Vrouwtje, maar de volgende gedachte schoot door me heen. Hier hebben we de nieuwe Daymar. Daymar die duidelijk nog niet zover is als jij maar ook steeds bezig bleef met hem en hem verdedigen.
Vive jij maakt dit gewoon echt zichtbaar met kleurtjes, knap dat je het er zo uit hebt gehaald. Ik haal wel het gevoel eruit en ben het volledig met je eens, maar doordat ik zelf ooit ook zo gereageerd hebt heb ik dus niet genoeg afstand om dit zo duidelijk uit de post van Vrouwtje te lezen.
Weer een leermoment, thanx
Vrouwtje, laat dit voor jou ook alsjeblieft een leermoment zijn
vrijdag 1 juni 2007 om 00:47
Weet je wat het is, Iseo, wij zijn nu ongerust over de situatie waarin Vrouwtje zit - ik heb ook mijn bedenkingen, en herken ook veel van mijn 1e man in het verhaal zoals zij het vertelt. Het is goed onze mening te geven, hopelijk vindt zij daarin steun, maar uiteindelijk is zij degene die de beslissing moet nemen weg te gaan en daarin dan ook te volharden - hoe moeilijk het ook wordt, hoeveel zij ook zal twijfelen. Dat kunnen wij niet voor haar doen, zij moet doen wat ZIJ wil en niet wat WIJ denken dat het beste is, want anders kan ze het toch niet doorzetten.
Lieve Vrouwtje, het is niet mijn bedoeling met bovenstaand stukje ''over je hoofd'' heen praten, ik hoop dat je mij begrijpt...! En hoe het ook verder gaat met je relatie, ook al besluit je het nog een kans te geven, nooit denken dat wij je zullen veroordelen, we weten allemaal hoe lang je in zo'n relatie kan blijven, ondanks alles wat er gebeurt.
Lieve Vrouwtje, het is niet mijn bedoeling met bovenstaand stukje ''over je hoofd'' heen praten, ik hoop dat je mij begrijpt...! En hoe het ook verder gaat met je relatie, ook al besluit je het nog een kans te geven, nooit denken dat wij je zullen veroordelen, we weten allemaal hoe lang je in zo'n relatie kan blijven, ondanks alles wat er gebeurt.
vrijdag 1 juni 2007 om 01:04
Vrouw, ik sluit me aan bij Iseo... ook ik heb je leren kennen als een lief en goed persoon die beter verdient dan deze relatie, ik hoop dat je dat zelf ook eens zo zult voelen.... en dat je de moed zult vinden om voor jezelf te kiezen. Maar kies je voor hem, dan zal ik je er niets minder lief en goed om vinden!
Ik laat het hierbij voor vanavond... welterusten allemaal, hoop dat jullie allemaal lekker zullen slapen vannacht! :R
Iseo, weer extra veel herkenning in jouw stukjes vanavond ... dat jij ook zo twijfelt aan jezelf, en ik maar denken dat ik de enige ben die het zichzelf altijd zo moeilijk maakt! *;
Ik laat het hierbij voor vanavond... welterusten allemaal, hoop dat jullie allemaal lekker zullen slapen vannacht! :R
Iseo, weer extra veel herkenning in jouw stukjes vanavond ... dat jij ook zo twijfelt aan jezelf, en ik maar denken dat ik de enige ben die het zichzelf altijd zo moeilijk maakt! *;
vrijdag 1 juni 2007 om 01:25
dank dames, voor het welkom.
hier ook een ervaringsdeskundige, wat betreft eigen ex-relatie en relaties die ik om me heen zie,
toen ik eenmaal de beslissing heb genomen, om uit een slechte relatie te stappen, begon ik anders te kijken naarmate het verwerkingsproces verstrijkt
( wil jullie en mijn situatie niet bagitaliseren, in vergelijking met elkaars levensverhalen ...sommige ervaringen die hier worden besproken heb ik niet meegemaakt, erg heftige, schadelijke ervaringen.
ik weet alleen dat ervaringen niet te meten zijn, alleen dat ik van de mijne schade heb ondervonden en kan me niet anders voorstellen dat jullie dat ook zo voor jullie eigen situatie ervaren)
het is makkelijk praten voor mij vrouwtje, dat besef ik terdege !!
ik ken de macht van het woord, het omver laten lullen, het niet op je eigen plek kunnen blijven staan, achter jezelf gaan staan, het lukt me nu nog niet altijd, maar steeds beter.
ik begin nu zelfs te merken , dat ik een soort hekel aan mezelf krijg als ik anderen over mijn grenzen laat gaan (in kleine dagelijkse dingen) en
probeer er van te leren
dat ik liever nog een ander teleurstel, door een eventuele afwijzing , dan dat ik over mijn grenzen heen laat gaan en mezelf teleurstel.
ook hetgene wat ik geleerd heb, is (nadat ik mezelf een periode als slachtoffer heb beschouwd, omdat ik eerst dacht dat alles wat fout ging in de relatie aan mij lag...wat ik ook nodig had, om mezelf weer op de rit te krijgen) het kijken naar mezelf.
het slachtofferschap leverde me op een moment niets meer op, hiermee gaf ik mijn kracht en macht weg.
getreurd, boos geweest, apatisch om het feit dat ik alle verantwoording naar me toe trok over het reilen en zeilen van de relatie, terwijl een relatie uit 100%-100% bestaat.
ik ben verantwoordelijk voor mijn deel, en ex voor het zijne, maar t was dus niet alleen mijn "schuld"
ook heb ik gekeken waarom ik op momenten niet weg ging, als ex iets deed wat niet door de beugel kon.
wat was er met mij aan de hand dat ik dat gedrag pikte ? veel ! laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, angst om alleen te zijn, en een herhaling van vroeger (in een niet-prettige thuissituatie opgegroeid) en alle schadelijke patronen, die niet verwerkt waren (en zijn)
de verantwoording van het gedrag van mijn ex, ligt nog steeds bij hem, ik nam de verantwoording voor het feit dat ik bleef en wat was het pijnlijk om dit te zien.
ik worstel nog dagelijks met de oorzaken waarom ik in een slechte relatie kwam, t gaat steeds beter en soms even niet.
probeer steeds meer te luisteren naar mijn intuitie, gevoel en durf steeds beter hier naar te handelen.
hier ook een ervaringsdeskundige, wat betreft eigen ex-relatie en relaties die ik om me heen zie,
toen ik eenmaal de beslissing heb genomen, om uit een slechte relatie te stappen, begon ik anders te kijken naarmate het verwerkingsproces verstrijkt
( wil jullie en mijn situatie niet bagitaliseren, in vergelijking met elkaars levensverhalen ...sommige ervaringen die hier worden besproken heb ik niet meegemaakt, erg heftige, schadelijke ervaringen.
ik weet alleen dat ervaringen niet te meten zijn, alleen dat ik van de mijne schade heb ondervonden en kan me niet anders voorstellen dat jullie dat ook zo voor jullie eigen situatie ervaren)
het is makkelijk praten voor mij vrouwtje, dat besef ik terdege !!
ik ken de macht van het woord, het omver laten lullen, het niet op je eigen plek kunnen blijven staan, achter jezelf gaan staan, het lukt me nu nog niet altijd, maar steeds beter.
ik begin nu zelfs te merken , dat ik een soort hekel aan mezelf krijg als ik anderen over mijn grenzen laat gaan (in kleine dagelijkse dingen) en
probeer er van te leren
dat ik liever nog een ander teleurstel, door een eventuele afwijzing , dan dat ik over mijn grenzen heen laat gaan en mezelf teleurstel.
ook hetgene wat ik geleerd heb, is (nadat ik mezelf een periode als slachtoffer heb beschouwd, omdat ik eerst dacht dat alles wat fout ging in de relatie aan mij lag...wat ik ook nodig had, om mezelf weer op de rit te krijgen) het kijken naar mezelf.
het slachtofferschap leverde me op een moment niets meer op, hiermee gaf ik mijn kracht en macht weg.
getreurd, boos geweest, apatisch om het feit dat ik alle verantwoording naar me toe trok over het reilen en zeilen van de relatie, terwijl een relatie uit 100%-100% bestaat.
ik ben verantwoordelijk voor mijn deel, en ex voor het zijne, maar t was dus niet alleen mijn "schuld"
ook heb ik gekeken waarom ik op momenten niet weg ging, als ex iets deed wat niet door de beugel kon.
wat was er met mij aan de hand dat ik dat gedrag pikte ? veel ! laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, angst om alleen te zijn, en een herhaling van vroeger (in een niet-prettige thuissituatie opgegroeid) en alle schadelijke patronen, die niet verwerkt waren (en zijn)
de verantwoording van het gedrag van mijn ex, ligt nog steeds bij hem, ik nam de verantwoording voor het feit dat ik bleef en wat was het pijnlijk om dit te zien.
ik worstel nog dagelijks met de oorzaken waarom ik in een slechte relatie kwam, t gaat steeds beter en soms even niet.
probeer steeds meer te luisteren naar mijn intuitie, gevoel en durf steeds beter hier naar te handelen.
vrijdag 1 juni 2007 om 02:33
Dag lieve, dappere meiden!
Even een berichtje van Reina. Ben momenteel niet zo 'schrijverig', maar lees globaal wel een beetje mee en zie dat dit topic z'n goeie werk nog steeds doet.
Zie ook weer nieuwe namen (hallo Vivre, sterke posts!) en ben blij dat er steeds meer vrouwen de drempel durven nemen om hun ervaringen hier neer te zetten.
Inmiddels is het een waardevol platform geworden, waarin de posts soms griezelig veel diepgang hebben. Elke keer weer kippevel als ik de persoonlijke verhalen lees. Ook omdat ik er steeds weer details uit herken, uit een periode die al lang achter me ligt, maar ik toch ook met me meedraag.
Ben dankbaar dat ik eruit kon stappen, ben dankbaar dat ik er nog (relatief ongeschonden) ben en dat er na al dat slechts zoveel goeds terug is gekomen.
Dat is ook hetgeen ik graag over wil dragen aan al die vrouwen, die nog zo worstelen met hun situatie (o.a. Vrouwtje Klets *;)
Máák die stap, kies voor jezelf en gun jezelf een goed leven! Sta niet toe dat iemand je zo onrespectvol (zacht uitgedrukt) behandeld en laat je kostbare leven (en voor sommige ook nog: dat van je kids!) niet vergallen door iemand die jou niet waard is!
Het leven is kort meiden en is niet bedoeld om in angst en ongeluk door te brengen. Alleen zullen we zelf die keuze moeten maken en dat is de misschien wel de moeilijkste van je leven. Juist omdat ons zolang onrecht is aangedaan, dat we zelf gaan geloven dat we dat onrecht verdiend hebben. A.h.w. gehersenspoeld zijn.
Het kost tijd om ons daaraan te onttrekken en de Waarheid over ons leven en het geluk weer te ontdekken. De gesprekken op dit topic zijn daarbij van hele grote waarde en ik hoop oprecht dat ze als eyeopener mogen fungeren. De woorden van een lotgenoot wegen vaak toch wat zwaarder en zijn geloofwaardiger dan van iemand die 'er niet geweest is'.
Een *; en een voor iedereen hier die moedig bezig is in het proces waarin ze zit. Of het nu de keuze voor weggaan of blijven betreft of het langzaam weer op de rails krijgen van het leven en het zelfbeeld!
liefs Reina
PS: Iseo, wat ga je goed meid! Ik zie zulke sterke postings van je, ook in je adviezen naar anderen. Scherpe analyses, rake opmerkingen en heldere argumenten. Ik zie je gewoon groeien in je zelfvertrouwen. Mooi!
En ook nog 'on the move' met je studie en examens. Toitoitoi meis
PS: VK, realiseer je dat als jij een andere rol aan gaat nemen tov je partner (sterker, zelfstandiger), die ander vanzelfsprekend gaat 'bokken' en tracht jou weer in je oude rol te forceren. Dat is voorspelbaar en precies wat ik zie gebeuren in wat je beschrijft. Aan jou de keuze: erin meegaan en weer terug bij het oude (partner krijgt z'n zin) of nu voor eens en altijd de hakken in het zand en oren dicht voor alles wat naar manipulatie ruikt. 't Zal even een strijd geven (want hij heeft vast nog meer in de truckendoos), maar als je vasthoudt aan jouw grenzen, kan je partner hoog of laag springen, maar uiteindelijk zal hij zich gewonnen moeten geven. Dàn pas is er ruimte voor jou en dan pas kun jij jezelf het leven geven wat jou recht doet. Wat denk je meis, is het het waard? Durf je het aan?
PS: Daymar, waar ben je en hoe gaat het met je?
Even een berichtje van Reina. Ben momenteel niet zo 'schrijverig', maar lees globaal wel een beetje mee en zie dat dit topic z'n goeie werk nog steeds doet.
Zie ook weer nieuwe namen (hallo Vivre, sterke posts!) en ben blij dat er steeds meer vrouwen de drempel durven nemen om hun ervaringen hier neer te zetten.
Inmiddels is het een waardevol platform geworden, waarin de posts soms griezelig veel diepgang hebben. Elke keer weer kippevel als ik de persoonlijke verhalen lees. Ook omdat ik er steeds weer details uit herken, uit een periode die al lang achter me ligt, maar ik toch ook met me meedraag.
Ben dankbaar dat ik eruit kon stappen, ben dankbaar dat ik er nog (relatief ongeschonden) ben en dat er na al dat slechts zoveel goeds terug is gekomen.
Dat is ook hetgeen ik graag over wil dragen aan al die vrouwen, die nog zo worstelen met hun situatie (o.a. Vrouwtje Klets *;)
Máák die stap, kies voor jezelf en gun jezelf een goed leven! Sta niet toe dat iemand je zo onrespectvol (zacht uitgedrukt) behandeld en laat je kostbare leven (en voor sommige ook nog: dat van je kids!) niet vergallen door iemand die jou niet waard is!
Het leven is kort meiden en is niet bedoeld om in angst en ongeluk door te brengen. Alleen zullen we zelf die keuze moeten maken en dat is de misschien wel de moeilijkste van je leven. Juist omdat ons zolang onrecht is aangedaan, dat we zelf gaan geloven dat we dat onrecht verdiend hebben. A.h.w. gehersenspoeld zijn.
Het kost tijd om ons daaraan te onttrekken en de Waarheid over ons leven en het geluk weer te ontdekken. De gesprekken op dit topic zijn daarbij van hele grote waarde en ik hoop oprecht dat ze als eyeopener mogen fungeren. De woorden van een lotgenoot wegen vaak toch wat zwaarder en zijn geloofwaardiger dan van iemand die 'er niet geweest is'.
Een *; en een voor iedereen hier die moedig bezig is in het proces waarin ze zit. Of het nu de keuze voor weggaan of blijven betreft of het langzaam weer op de rails krijgen van het leven en het zelfbeeld!
liefs Reina
PS: Iseo, wat ga je goed meid! Ik zie zulke sterke postings van je, ook in je adviezen naar anderen. Scherpe analyses, rake opmerkingen en heldere argumenten. Ik zie je gewoon groeien in je zelfvertrouwen. Mooi!
En ook nog 'on the move' met je studie en examens. Toitoitoi meis
PS: VK, realiseer je dat als jij een andere rol aan gaat nemen tov je partner (sterker, zelfstandiger), die ander vanzelfsprekend gaat 'bokken' en tracht jou weer in je oude rol te forceren. Dat is voorspelbaar en precies wat ik zie gebeuren in wat je beschrijft. Aan jou de keuze: erin meegaan en weer terug bij het oude (partner krijgt z'n zin) of nu voor eens en altijd de hakken in het zand en oren dicht voor alles wat naar manipulatie ruikt. 't Zal even een strijd geven (want hij heeft vast nog meer in de truckendoos), maar als je vasthoudt aan jouw grenzen, kan je partner hoog of laag springen, maar uiteindelijk zal hij zich gewonnen moeten geven. Dàn pas is er ruimte voor jou en dan pas kun jij jezelf het leven geven wat jou recht doet. Wat denk je meis, is het het waard? Durf je het aan?
PS: Daymar, waar ben je en hoe gaat het met je?
vrijdag 1 juni 2007 om 09:25
Hallo allemaal,
poeh...wat een verhalen allemaal de laatste dagen, dat snijdt door je ziel.
Iseo, even tussendoor, je bent een schat, zoals jij altijd weer een goed woord en interesse voor iedereen hebt.Knuffel van mij (weet niet hoe je het knuffelpoppetje moet maken).
Maar goed, al mijn moed verzameld en besloten om mijn verhaal hier ook maar is neer te zetten.
Op de pc van mijn dochter omdat ik dat op pc in de huiskamer niet meer durf ivm eventuele controle!
Ik ben nu 42 jaar. Ik heb verkering met hem gekregen toe ik 17 was.
Alles leuk, gezellig etc. alleen heeft hij een dominante vader, dus mochten we elkaar alleen op woensdag en in het weekend zien, tenzij hij klusjes voor zijn vader moest doen.
Afijn we zijn na anderhalf jaar verkering al gaan samenwonen. Erg jong misschien, maar ik werkte al en hij zou de maand erop gaan werken.
Leuk huisje, klein maar o zo knus. Het was leuk, gezellig en we genoten van elkaar. Tot de eerste ruzie kwam. Dat was ongeveer na 3 maanden samenwonen. Waar die ruzie om was zou ik niet meer weten. Ik weet wel dat ik toen mijn eerste klappen heb ontvangen en dat ik zo bang werd van zijn woede! Angstaanjagend om mijn zachtaardige vriend zo zijn geduld te zien te verliezen en boos te zien worden. Ik had me opgesloten in de douche, omdat ik al aan zag komen dat dit geen gewone boosheid was.
Hij wilde dat ik de deur van slot deed, wat ik natuurlijk niet deed. Hij heeft toen zelf het slot maar opengemaakt. Ik heb een paar klappen in mijn gezicht gekregen en had een tand door mijn lip.
Hierna was ik eigenlijk alleen maar verbaasd, verbijsterd, want dit was toch zeker niet echt gebeurd??? Je gelooft dat het eenmalig was, je maakt het weer goed en gaat met evenveel vertrouwen weer verder.
Vlak erop , zal een maand later zijn? Weer ruzie, ik weet dat ik klappen heb gehad, maar kan het me niet meer goed herinneren, ben hierna gevlucht naar mijn broer. Die is met hem gaan praten.
Ging weer goed. We zijn na een half jaar in het kleine huisje te hebben gewoond verhuisd naar een groter flat.
De periodes wisselden elkaar af. Het ging een hele tijd goed en dan voelde ik al een beetje de spanning opbouwen. Op een gegeven moment was het elke 3 maanden tot half jaar wel zo een ruzie die of alleen met dreigen gepaard ging of met daadwerkelijk klappen krijgen. Nooit zo erg dat ik doktershulp hiervoor moest krijgen. Maar de angst die je voelt, dat je dan op dat moment alleen maar denkt..wanneer is het voorbij, kan ik hem nog sussen? waarom zei ik dat dan ook tegen hem, waarom werd ik dan ook boos op hem, waarom had ik met luide stem gesproken. Ik had die deur niet dicht mogen gooien, etc etc. Heel lang heb ik mezelf de schuld gegeven van deze ruzies. Ik geloofde hem dat het altijd aan mij lag, dat ik hem uitdaagde, dat ik alles omdraaide.
Toen had ik al aangegeven dat ik het niet leuk vond dat hij mij bang maakte...we hebben er gesprekken over gehad en ik had weer zoiets van, het komt goed.
We hebben een huis gekocht, (waar ik nu nog woon) we zijn getrouwd en we hebben 2 kinderen gekregen.
Ik had me inmiddels voor zover dat kan weten aan te passen aan hem. En geloof me, dat gaat onbewust, heb dat heel lang niet door gehad. Er was nog steeds sprake van huiselijk geweld, maar ik vond het wel beter gaan, maar dat kwam ook omdat ik al voor dat hij boos of ongeduldig werd me naar hem geschikt had. Voorbeeld? hem gelijk geven, geen discussie met hem aangaan als ik merkte dat het toch geen nut had, mijn eigen boosheid inslikken, vrolijk doen, terwijl ik eigenlijk chaggerijnig was. Want ik mocht best wel is chaggerijnig zijn van hem, zoalng dat maar niet te lang duurde, want dan was ik zijn dag aan het verzieken.
Ik wil een paar incidenten hier opschrijven. Ik heb een keer een mes op mijn keel gehad, een vleesmes, met de botte kant welliswaar, maar als dat gebeurt op dat moment kan je je dat niet realisren. Mijn dochter van toen 2 zat op mijn schoot, ik moest mijn bek houden van hem. We hadden ergens een discussie over en dat zindde hem niet, vandaar dat mes. Geloof me, je houdt je bek echt wel op dat moment. Zo heeft hij ook is gedreigd met een heet strijkijzer, ik heb een keer een klap gekregen van hem terwijl ik mijn dochter van 6 manden aan het verschonen was op de commode. De klap was zodanig hard dat ik achterover het ledikantje in viel. Ook ben ik een keer goed geslagen door hem terwijl ik 5 maanden zwanger was. We hadden een 3e kerstdag gevierd bij mijn schoonouders. Hier is hij goed dronken geworden. Ik reed 'snachts naar huis. Als hij gedronken heeft irriteert hij zich heel snel aan me en kan ik niet veel goeds doen. De ruzie eindigde eerst zonder geweld, wel een hoop gescheld van zijn kant en vernederingen, maar hij was beneden op de bank gebleven. Het was koud die nacht, dus ging ik na een uur kijken. Hij was in slaap gevallen en de tv stond te ruisen. Ik heb hem met mijn domme kop wakker gemaakt omdat ik medelijden met hem had omdat hij daar zo op de bank lag en omdat ik bang was dat als ik hem zou laten liggen daar en hij zou uit zichzelf wakker worden dat hij dan ook kwaad op me zou worden.Ik hem wakker gemaakt, met lieffie, het is koud hier, kom lekker naar bed......Had ik het maar nooit gedaan!!! Hij heeft me gelukkig niet in mijn buik geslagen, alleen in mijn gezicht en mijn keel dichtgedrukt. Volgende dag had ik een blauw oog en beurse plekken.
Zo zijn er nog wel meer incidenten te vertellen. Heb in die jaren dus wel een paar keer blauwe ogen gehad, scheurtje in wenkbrauw, beurse en blauwe plekken hier en daar, maar de ergste blauwe plekken zitten in mijn hart.
Afgezien van die ruzies, en soms ook geestelijke vernederingen, zoals dat ik niet zo dom moet doen.... heb ik ook veel mooie periodes gekend. Want hoe raar dat misschien ook klinkt, ik heb ook veel lol met hem gehad, gezellige dingen gedaan en genoten van elkaar en als gezin zijnde.
Maar ik heb altijd gedacht, hoewel ik wist dat slaan niet mocht, dat het allemaal aan mij lag. Ik was tenslotte die bitch met haar grote mond. Volgens mijn vriendin ben ik niet meer de persoon die ik was, maar slechts een schim daarvan, ik weet het niet, ben mezelf een beetje kwijt geloof ik.
Maar goed, de ommekeer is gekomen door mijn kinderen.Die zijn nu 16 en 14 en die vertelden mij dat het helemaal niet aan mij lag, dat ik de ruzies niet begon, maar hij, dat ik niet de dingen omdraaide maar hij, dat ik niet ongelijk had, maar hij. Toen dacht ik HUH??? En ik ben zover ik dat kon de ruzies gaan nalopen in onze relatie en toen is mijn kwartje gevallen.
Pas echt gaan vallen dan, want in 1999 wilde ik ook al een keer scheiden,toen we in oktober 1998 een keer ruzie kregen omdat hij vond dat ik hem voor lul had gezet bij mijn ouders, en dat alleen maar omdat ik naar huis wilde met mijn kinderen van toen 8 en 5 omdat ze de volgende dag naar school moesten. Ik had het om half 9 al gevraagd dat ik naar huis wilde omdat ze naar bed moesten, en gewoon een kwartier later weer een biertje nemen. Het enige wat ik had gezegd is dat ik dat niet leuk vond. We hebben een ruzie gekregen in de auto, ik voelde het al aankomen, dus dan ga ik vrolijk doen, en druk praten om te kijken of ik hem af kon leiden. Niet dus, thuis een klap gekregen, blauw oog! De volgende dag zag hij mijn blauwe oog en het enige wat hij zei was, ..nou zo hard had ik je toch niet geslagen? dat was voor mij de druppel. Ik had het volgehouden tot mei 1999 en toen liep de spanning weer op en toen had ik gezegd dat ik niet meer door wilde met hem. Na veel gepraat en beloftes, maar vooral ook dat ik HEM moest steunen, pffff zijn we verder gegaan. Want hij wilde helemaal niet zo lelijk doen tegen mij, maar dan moest ik hem daar wel in steunen.
Verkeerd, besef ik nu ook wel. Afijn het is toen dus 7 jaar goed gegaan totdat het in november 2004 langzaam weer terug kwam. Ik heb geen blauwe ogen meer gehad, maar wel een keer in mijn gezicht gespuugd, hard beetgepakt, bonbondoosje uit mijn handen getrapt, te maken gehad met zijn boosheid, dat is alleen al heel eng. Zelfs mijn hond is dan bang voor hem als hij maar even zijn stem verheft.
In maart 2005 is langzaam de knop bij mij omgegaan, dat was de bewuste ruzie waarbij ik in mijn gezicht gespuugd ben. Ik ben in november tegen de site partnermishandeling aangelopen. Heb daar regelmatig mijn verhaal neergezet en ben met de huisarts gaan praten omdat het helemaal niet goed met me ging. Kon en soms nu ook kan slecht eten, ben veel afgevallen, en pieker heel veel. Verleden jaar was mijn emmer weer vol, na een incident in juni, dat hij dronekn was en 'savonds in bed vertelde dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde drukken. Toen merkte ik hoe bang ik nog van hem was, ik durfde niet meer hardop te ademen, totdat hij sliep, bang om hem te irriteren. Kort daarop weer verteld dat ik niet meer wilde, dat ik kapot ging, het eerste verhaal dat ik op de partnersite had geschreven uitgeprint en hem laten lezen. Hij was zich rot geschrokken! Afijn, het einde is dat ik hier nog ben, hem nog een kans heb gegeven, en het gekke is, dat er niks meer is gebeurd, zelfs geen woede aanval meer van hem. En ik? Ik ben argwanend, want hoe lang gaat het goed? Het vertrouwen is weg, hoe lief hij ook is...Ik denk dat als mensen hem meemaken dat je dit nooit achter hem zal zoeken, dat hij iemand is die geen vlieg kwaad doet. Zelfs de kinderen zeggen nu, hij doet echt zijn best, hij is veranderd. Ik weet het niet, ik vertrouw hem niet. Hij heeft al 2 keer in het verkeer zijn agressie gebotvierd en de hond is ook met regelmaat bang voor hem...dat zijn voor mij dingen waardoor ik argwanend blijf, en ik denk dat heel veel gevoel weg is voor hem. Ook het feit dat ik gote vermoedens heb dat hij mij contoleert wat ik doe op de pc, zijn voor mij dingen die me argwanend maken, en daarbij denk ik dat hij zich inhoudt omdat hij mij niet kwijt wil. Ik merk het aan zijn gedrag, ook dat hij veel sneller boos is op anderen nu...ik weet het niet, het is een kwestie van tijd denk ik. Ik merk dat ik niks meer plan, geen leuke uitjes, zoals concerten bezoeken, waar ik altijd voor in ben. Alleen de vakantie nog in de zomer, maar dat wil ik de meiden niet ontnemen, want ze kijken er naar uit. En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...
lang verhaal denk ik, want ik heb er pijn in mijn schouderspieren van. Misschien is het wat warrig allemaal...
Nog 1 ding, ik denk ook dat ik het zo lang vol hou, omdat mijn man elke keer voor 2 weken weg is voor zijn werk en dan 2 weken thuis. Ik heb dus elke keer 2 weken om nieuwe energie op te bouwen.
poeh...wat een verhalen allemaal de laatste dagen, dat snijdt door je ziel.
Iseo, even tussendoor, je bent een schat, zoals jij altijd weer een goed woord en interesse voor iedereen hebt.Knuffel van mij (weet niet hoe je het knuffelpoppetje moet maken).
Maar goed, al mijn moed verzameld en besloten om mijn verhaal hier ook maar is neer te zetten.
Op de pc van mijn dochter omdat ik dat op pc in de huiskamer niet meer durf ivm eventuele controle!
Ik ben nu 42 jaar. Ik heb verkering met hem gekregen toe ik 17 was.
Alles leuk, gezellig etc. alleen heeft hij een dominante vader, dus mochten we elkaar alleen op woensdag en in het weekend zien, tenzij hij klusjes voor zijn vader moest doen.
Afijn we zijn na anderhalf jaar verkering al gaan samenwonen. Erg jong misschien, maar ik werkte al en hij zou de maand erop gaan werken.
Leuk huisje, klein maar o zo knus. Het was leuk, gezellig en we genoten van elkaar. Tot de eerste ruzie kwam. Dat was ongeveer na 3 maanden samenwonen. Waar die ruzie om was zou ik niet meer weten. Ik weet wel dat ik toen mijn eerste klappen heb ontvangen en dat ik zo bang werd van zijn woede! Angstaanjagend om mijn zachtaardige vriend zo zijn geduld te zien te verliezen en boos te zien worden. Ik had me opgesloten in de douche, omdat ik al aan zag komen dat dit geen gewone boosheid was.
Hij wilde dat ik de deur van slot deed, wat ik natuurlijk niet deed. Hij heeft toen zelf het slot maar opengemaakt. Ik heb een paar klappen in mijn gezicht gekregen en had een tand door mijn lip.
Hierna was ik eigenlijk alleen maar verbaasd, verbijsterd, want dit was toch zeker niet echt gebeurd??? Je gelooft dat het eenmalig was, je maakt het weer goed en gaat met evenveel vertrouwen weer verder.
Vlak erop , zal een maand later zijn? Weer ruzie, ik weet dat ik klappen heb gehad, maar kan het me niet meer goed herinneren, ben hierna gevlucht naar mijn broer. Die is met hem gaan praten.
Ging weer goed. We zijn na een half jaar in het kleine huisje te hebben gewoond verhuisd naar een groter flat.
De periodes wisselden elkaar af. Het ging een hele tijd goed en dan voelde ik al een beetje de spanning opbouwen. Op een gegeven moment was het elke 3 maanden tot half jaar wel zo een ruzie die of alleen met dreigen gepaard ging of met daadwerkelijk klappen krijgen. Nooit zo erg dat ik doktershulp hiervoor moest krijgen. Maar de angst die je voelt, dat je dan op dat moment alleen maar denkt..wanneer is het voorbij, kan ik hem nog sussen? waarom zei ik dat dan ook tegen hem, waarom werd ik dan ook boos op hem, waarom had ik met luide stem gesproken. Ik had die deur niet dicht mogen gooien, etc etc. Heel lang heb ik mezelf de schuld gegeven van deze ruzies. Ik geloofde hem dat het altijd aan mij lag, dat ik hem uitdaagde, dat ik alles omdraaide.
Toen had ik al aangegeven dat ik het niet leuk vond dat hij mij bang maakte...we hebben er gesprekken over gehad en ik had weer zoiets van, het komt goed.
We hebben een huis gekocht, (waar ik nu nog woon) we zijn getrouwd en we hebben 2 kinderen gekregen.
Ik had me inmiddels voor zover dat kan weten aan te passen aan hem. En geloof me, dat gaat onbewust, heb dat heel lang niet door gehad. Er was nog steeds sprake van huiselijk geweld, maar ik vond het wel beter gaan, maar dat kwam ook omdat ik al voor dat hij boos of ongeduldig werd me naar hem geschikt had. Voorbeeld? hem gelijk geven, geen discussie met hem aangaan als ik merkte dat het toch geen nut had, mijn eigen boosheid inslikken, vrolijk doen, terwijl ik eigenlijk chaggerijnig was. Want ik mocht best wel is chaggerijnig zijn van hem, zoalng dat maar niet te lang duurde, want dan was ik zijn dag aan het verzieken.
Ik wil een paar incidenten hier opschrijven. Ik heb een keer een mes op mijn keel gehad, een vleesmes, met de botte kant welliswaar, maar als dat gebeurt op dat moment kan je je dat niet realisren. Mijn dochter van toen 2 zat op mijn schoot, ik moest mijn bek houden van hem. We hadden ergens een discussie over en dat zindde hem niet, vandaar dat mes. Geloof me, je houdt je bek echt wel op dat moment. Zo heeft hij ook is gedreigd met een heet strijkijzer, ik heb een keer een klap gekregen van hem terwijl ik mijn dochter van 6 manden aan het verschonen was op de commode. De klap was zodanig hard dat ik achterover het ledikantje in viel. Ook ben ik een keer goed geslagen door hem terwijl ik 5 maanden zwanger was. We hadden een 3e kerstdag gevierd bij mijn schoonouders. Hier is hij goed dronken geworden. Ik reed 'snachts naar huis. Als hij gedronken heeft irriteert hij zich heel snel aan me en kan ik niet veel goeds doen. De ruzie eindigde eerst zonder geweld, wel een hoop gescheld van zijn kant en vernederingen, maar hij was beneden op de bank gebleven. Het was koud die nacht, dus ging ik na een uur kijken. Hij was in slaap gevallen en de tv stond te ruisen. Ik heb hem met mijn domme kop wakker gemaakt omdat ik medelijden met hem had omdat hij daar zo op de bank lag en omdat ik bang was dat als ik hem zou laten liggen daar en hij zou uit zichzelf wakker worden dat hij dan ook kwaad op me zou worden.Ik hem wakker gemaakt, met lieffie, het is koud hier, kom lekker naar bed......Had ik het maar nooit gedaan!!! Hij heeft me gelukkig niet in mijn buik geslagen, alleen in mijn gezicht en mijn keel dichtgedrukt. Volgende dag had ik een blauw oog en beurse plekken.
Zo zijn er nog wel meer incidenten te vertellen. Heb in die jaren dus wel een paar keer blauwe ogen gehad, scheurtje in wenkbrauw, beurse en blauwe plekken hier en daar, maar de ergste blauwe plekken zitten in mijn hart.
Afgezien van die ruzies, en soms ook geestelijke vernederingen, zoals dat ik niet zo dom moet doen.... heb ik ook veel mooie periodes gekend. Want hoe raar dat misschien ook klinkt, ik heb ook veel lol met hem gehad, gezellige dingen gedaan en genoten van elkaar en als gezin zijnde.
Maar ik heb altijd gedacht, hoewel ik wist dat slaan niet mocht, dat het allemaal aan mij lag. Ik was tenslotte die bitch met haar grote mond. Volgens mijn vriendin ben ik niet meer de persoon die ik was, maar slechts een schim daarvan, ik weet het niet, ben mezelf een beetje kwijt geloof ik.
Maar goed, de ommekeer is gekomen door mijn kinderen.Die zijn nu 16 en 14 en die vertelden mij dat het helemaal niet aan mij lag, dat ik de ruzies niet begon, maar hij, dat ik niet de dingen omdraaide maar hij, dat ik niet ongelijk had, maar hij. Toen dacht ik HUH??? En ik ben zover ik dat kon de ruzies gaan nalopen in onze relatie en toen is mijn kwartje gevallen.
Pas echt gaan vallen dan, want in 1999 wilde ik ook al een keer scheiden,toen we in oktober 1998 een keer ruzie kregen omdat hij vond dat ik hem voor lul had gezet bij mijn ouders, en dat alleen maar omdat ik naar huis wilde met mijn kinderen van toen 8 en 5 omdat ze de volgende dag naar school moesten. Ik had het om half 9 al gevraagd dat ik naar huis wilde omdat ze naar bed moesten, en gewoon een kwartier later weer een biertje nemen. Het enige wat ik had gezegd is dat ik dat niet leuk vond. We hebben een ruzie gekregen in de auto, ik voelde het al aankomen, dus dan ga ik vrolijk doen, en druk praten om te kijken of ik hem af kon leiden. Niet dus, thuis een klap gekregen, blauw oog! De volgende dag zag hij mijn blauwe oog en het enige wat hij zei was, ..nou zo hard had ik je toch niet geslagen? dat was voor mij de druppel. Ik had het volgehouden tot mei 1999 en toen liep de spanning weer op en toen had ik gezegd dat ik niet meer door wilde met hem. Na veel gepraat en beloftes, maar vooral ook dat ik HEM moest steunen, pffff zijn we verder gegaan. Want hij wilde helemaal niet zo lelijk doen tegen mij, maar dan moest ik hem daar wel in steunen.
Verkeerd, besef ik nu ook wel. Afijn het is toen dus 7 jaar goed gegaan totdat het in november 2004 langzaam weer terug kwam. Ik heb geen blauwe ogen meer gehad, maar wel een keer in mijn gezicht gespuugd, hard beetgepakt, bonbondoosje uit mijn handen getrapt, te maken gehad met zijn boosheid, dat is alleen al heel eng. Zelfs mijn hond is dan bang voor hem als hij maar even zijn stem verheft.
In maart 2005 is langzaam de knop bij mij omgegaan, dat was de bewuste ruzie waarbij ik in mijn gezicht gespuugd ben. Ik ben in november tegen de site partnermishandeling aangelopen. Heb daar regelmatig mijn verhaal neergezet en ben met de huisarts gaan praten omdat het helemaal niet goed met me ging. Kon en soms nu ook kan slecht eten, ben veel afgevallen, en pieker heel veel. Verleden jaar was mijn emmer weer vol, na een incident in juni, dat hij dronekn was en 'savonds in bed vertelde dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde drukken. Toen merkte ik hoe bang ik nog van hem was, ik durfde niet meer hardop te ademen, totdat hij sliep, bang om hem te irriteren. Kort daarop weer verteld dat ik niet meer wilde, dat ik kapot ging, het eerste verhaal dat ik op de partnersite had geschreven uitgeprint en hem laten lezen. Hij was zich rot geschrokken! Afijn, het einde is dat ik hier nog ben, hem nog een kans heb gegeven, en het gekke is, dat er niks meer is gebeurd, zelfs geen woede aanval meer van hem. En ik? Ik ben argwanend, want hoe lang gaat het goed? Het vertrouwen is weg, hoe lief hij ook is...Ik denk dat als mensen hem meemaken dat je dit nooit achter hem zal zoeken, dat hij iemand is die geen vlieg kwaad doet. Zelfs de kinderen zeggen nu, hij doet echt zijn best, hij is veranderd. Ik weet het niet, ik vertrouw hem niet. Hij heeft al 2 keer in het verkeer zijn agressie gebotvierd en de hond is ook met regelmaat bang voor hem...dat zijn voor mij dingen waardoor ik argwanend blijf, en ik denk dat heel veel gevoel weg is voor hem. Ook het feit dat ik gote vermoedens heb dat hij mij contoleert wat ik doe op de pc, zijn voor mij dingen die me argwanend maken, en daarbij denk ik dat hij zich inhoudt omdat hij mij niet kwijt wil. Ik merk het aan zijn gedrag, ook dat hij veel sneller boos is op anderen nu...ik weet het niet, het is een kwestie van tijd denk ik. Ik merk dat ik niks meer plan, geen leuke uitjes, zoals concerten bezoeken, waar ik altijd voor in ben. Alleen de vakantie nog in de zomer, maar dat wil ik de meiden niet ontnemen, want ze kijken er naar uit. En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...
lang verhaal denk ik, want ik heb er pijn in mijn schouderspieren van. Misschien is het wat warrig allemaal...
Nog 1 ding, ik denk ook dat ik het zo lang vol hou, omdat mijn man elke keer voor 2 weken weg is voor zijn werk en dan 2 weken thuis. Ik heb dus elke keer 2 weken om nieuwe energie op te bouwen.
vrijdag 1 juni 2007 om 10:09
Elfje,
Heb ik net een heel verhaal getypt, gaat het mis....
Kreeg kippenvel van jouw verhaal, meid en dat terwijl ik dingen lees die ik zelf ook doormaak. Ik kan me niet voorstellen dat jouw man vroeg of laat jou weer mishandelt. Hij vecht er nu tegen, omdat hij weet, dat jij anders gaat scheiden maar die agressie zit wel in hem. Ik denk écht dat het een kwestie is van tijd.
Toen ik mijn verhaal hier startte "Dilemma, scheiden of blijven" wist ik dat ik moest gaan scheiden... wilde dat ook dolgraag maar durfde niet. Ik zocht eigenlijk bevestiging. Had nog een heel klein zetje nodig. Tevens door het lezen hier ben ik me echt dingen gaan realiseren. Vaak als het weer even gezellig was, vergat ik dat ik die dag ervoor verrot gescholden was. Noem maar even wat. Ik proef uit jouw verhaal dat je ook weet wat je te doen staat, maar net als ik, dat hele kleine zetje nog nodig hebt?
Nou meid... het is even een hele haastige reactie. 1e reactie ging mis en ik moet gaan.
O ja... in mijn topic staan hele leerzame posts van oa. Eleonora en Elessare. Ik denk dat het goed is voor jou om ook deze te lezen.
Sterkte, *;
en liefs,
Thirza
Heb ik net een heel verhaal getypt, gaat het mis....
Kreeg kippenvel van jouw verhaal, meid en dat terwijl ik dingen lees die ik zelf ook doormaak. Ik kan me niet voorstellen dat jouw man vroeg of laat jou weer mishandelt. Hij vecht er nu tegen, omdat hij weet, dat jij anders gaat scheiden maar die agressie zit wel in hem. Ik denk écht dat het een kwestie is van tijd.
Toen ik mijn verhaal hier startte "Dilemma, scheiden of blijven" wist ik dat ik moest gaan scheiden... wilde dat ook dolgraag maar durfde niet. Ik zocht eigenlijk bevestiging. Had nog een heel klein zetje nodig. Tevens door het lezen hier ben ik me echt dingen gaan realiseren. Vaak als het weer even gezellig was, vergat ik dat ik die dag ervoor verrot gescholden was. Noem maar even wat. Ik proef uit jouw verhaal dat je ook weet wat je te doen staat, maar net als ik, dat hele kleine zetje nog nodig hebt?
Nou meid... het is even een hele haastige reactie. 1e reactie ging mis en ik moet gaan.
O ja... in mijn topic staan hele leerzame posts van oa. Eleonora en Elessare. Ik denk dat het goed is voor jou om ook deze te lezen.
Sterkte, *;
en liefs,
Thirza
vrijdag 1 juni 2007 om 10:29
Elfje, realiseer je je dat je je hele volwassen leven in die onrust hebt doorgebracht? Dat je in feite langer met hem bent geweest dan met je eigen ouders? En wat dat dóet met je, met je vertrouwen in je eigen waarneming, met dingen voor lief nemen die zo ontzettend fout zijn. Zelfs je hond weet wat jij diep in je ziel allang weet - deze man is niet goed voor je, is niet goed voor je kinderen, en zal dat nooit worden.
Iseo, ik vind je zo lief. En wat Reina al schreef: je zet hier zulke intelligente, overwogen, teksten neer. Je bent van onschatbare waarde op dit topic, ik kijk naar jóu op. Hoe vind je die voor de verandering ;)
Ik kan niet teruggeven wat jij aan me geeft, ben slecht in mailen, ben al zoveel tijd kwijt aan het forum alleen, wil niet nog meer tijd achter de computer doorbrengen want dan zak ik weg. Vind je in elk geval helemaal niet opdringerig als je me een mailtje stuurt, vind eerder dat ik zelf te weinig aan je geef. Bij-gedachten dus, ik heb er ook 1001.
Vrouw, wat vind jij zélf? Wat ik lees in je verhaal, net zoals anderen dat al hebben opgeschreven hier, is ontzettend veel manipulatie van zijn kant. Het lijkt alsof er allemaal lintjes aan jouw lijf vastzitten en hij weet ze allemaal te vinden en trekt eraan, als speldenprikjes. Ziet kans je met die speldenprikjes van je stuk af te brengen. Wat ik je aanraad is om je beide posts terug te lezen en je af te vragen wat jíj vindt.
Over zelfmoord: toen ik wegging van huis was ik ook bang dat mijn ex zich iets aan zou doen. Na een week niets van hem te hebben gehoord heb ik een buurvrouw gevraagd om even langs te gaan, te kijken of 'ie het nog deed. Hij deed het en doet het nog steeds, en gaat ook gewoon op de oude voet door met zijn leven. Er verandert niets, he-le-maal niets.
Over zijn plannen: hij geeft jou de indruk dat jij zijn slagen in het leven kunt frustreren. Als hij écht wil slagen met zijn plannen laat hij zich door niets en niemand afleiden. Als een ziekte hem tegenhoudt van slagen zoekt hij onafhankelijk van of jij er wel of niet bij bent hulp. Ik zoek toch ook hulp, voor wat er mis is bij mij? Dat zou jij toch ook doen, en doe je toch ook, voor wat er mis gaat bij jou? Hij doet het alleen om jou vast te houden.
Annemoon, wat je hebt waargenomen, grrrrr, ik zou nu nog overleg hebben met het AMK om te zien of iemand wil waarborgen dat die kinderen wel veilig opgroeien. Ze zijn al pubers nu, zeker. Die gast is creepy.
In het algemeen: mij is zelfs verweten dat ik niets zei als ik me bedreigd voelde. Hij deed toch niets, ik moest maar wat zeggen als ik ergens last van had, anders was het een valse beschuldiging. Dat ik naar de politie ging of naar een vluchthuis was natuurlijk ook zwaar overdreven.
Die ontkenning van dingen die fout gaan: ik kreeg de indruk dat hij het ook echt niet zág op een positief moment, of dat 'ie er heilig van overtuigd was dat het vanaf morgen nooit meer fout zou gaan.
Wantrouwen in mezelf op het gebied van de liefde heb ik ook, veel. Wantrouwen in de mensheid zelfs, denk dat er heel veel mensen zijn met serieuse problemen, denk dat die mensen die ze niet hebben allang getrouwd zijn en onder de pannen. En als dat ze niet weerhoudt van een gelukkig en gezond leven, dan ligt er wel ziekte op de loer. Liever alleen en zeker van mezelf dan al die onzekerheid van een ander weer in mijn leven halen, zo sta ik er nu in, in elk geval. Hoop dat het ooit anders wordt, dat wel. Vroeger was ik echt radeloos zonder man om me heen dus ben wel blij dat ik nu zo fijn alleen kan zijn met mijn kinders.
Okee, ben weer bijgelezen en geschreven. Koppijn gisteren, heb de hele nacht -goed- geslapen.
Iseo, ik vind je zo lief. En wat Reina al schreef: je zet hier zulke intelligente, overwogen, teksten neer. Je bent van onschatbare waarde op dit topic, ik kijk naar jóu op. Hoe vind je die voor de verandering ;)
Ik kan niet teruggeven wat jij aan me geeft, ben slecht in mailen, ben al zoveel tijd kwijt aan het forum alleen, wil niet nog meer tijd achter de computer doorbrengen want dan zak ik weg. Vind je in elk geval helemaal niet opdringerig als je me een mailtje stuurt, vind eerder dat ik zelf te weinig aan je geef. Bij-gedachten dus, ik heb er ook 1001.
Vrouw, wat vind jij zélf? Wat ik lees in je verhaal, net zoals anderen dat al hebben opgeschreven hier, is ontzettend veel manipulatie van zijn kant. Het lijkt alsof er allemaal lintjes aan jouw lijf vastzitten en hij weet ze allemaal te vinden en trekt eraan, als speldenprikjes. Ziet kans je met die speldenprikjes van je stuk af te brengen. Wat ik je aanraad is om je beide posts terug te lezen en je af te vragen wat jíj vindt.
Over zelfmoord: toen ik wegging van huis was ik ook bang dat mijn ex zich iets aan zou doen. Na een week niets van hem te hebben gehoord heb ik een buurvrouw gevraagd om even langs te gaan, te kijken of 'ie het nog deed. Hij deed het en doet het nog steeds, en gaat ook gewoon op de oude voet door met zijn leven. Er verandert niets, he-le-maal niets.
Over zijn plannen: hij geeft jou de indruk dat jij zijn slagen in het leven kunt frustreren. Als hij écht wil slagen met zijn plannen laat hij zich door niets en niemand afleiden. Als een ziekte hem tegenhoudt van slagen zoekt hij onafhankelijk van of jij er wel of niet bij bent hulp. Ik zoek toch ook hulp, voor wat er mis is bij mij? Dat zou jij toch ook doen, en doe je toch ook, voor wat er mis gaat bij jou? Hij doet het alleen om jou vast te houden.
Annemoon, wat je hebt waargenomen, grrrrr, ik zou nu nog overleg hebben met het AMK om te zien of iemand wil waarborgen dat die kinderen wel veilig opgroeien. Ze zijn al pubers nu, zeker. Die gast is creepy.
In het algemeen: mij is zelfs verweten dat ik niets zei als ik me bedreigd voelde. Hij deed toch niets, ik moest maar wat zeggen als ik ergens last van had, anders was het een valse beschuldiging. Dat ik naar de politie ging of naar een vluchthuis was natuurlijk ook zwaar overdreven.
Die ontkenning van dingen die fout gaan: ik kreeg de indruk dat hij het ook echt niet zág op een positief moment, of dat 'ie er heilig van overtuigd was dat het vanaf morgen nooit meer fout zou gaan.
Wantrouwen in mezelf op het gebied van de liefde heb ik ook, veel. Wantrouwen in de mensheid zelfs, denk dat er heel veel mensen zijn met serieuse problemen, denk dat die mensen die ze niet hebben allang getrouwd zijn en onder de pannen. En als dat ze niet weerhoudt van een gelukkig en gezond leven, dan ligt er wel ziekte op de loer. Liever alleen en zeker van mezelf dan al die onzekerheid van een ander weer in mijn leven halen, zo sta ik er nu in, in elk geval. Hoop dat het ooit anders wordt, dat wel. Vroeger was ik echt radeloos zonder man om me heen dus ben wel blij dat ik nu zo fijn alleen kan zijn met mijn kinders.
Okee, ben weer bijgelezen en geschreven. Koppijn gisteren, heb de hele nacht -goed- geslapen.
vrijdag 1 juni 2007 om 11:01
Lieve Reina,
Ben nu op dit moment op school..
heb een uurtje vrij en heb de site maar weer even bekeken en globaal bijgelezen!
Ik kan thuis niet meer op de pc. Ik heb met mijn dommem hoofd 1 x.. echt 1x vergeten de geschiedenis te wissen. Voor hem was het natuurlijk niet moeilijk er al snel achter te komen wie DayMar is. Hij heeft alles gelezen zelfs het eerste topic van mij en of ik die abortus kon doen zonder zijn toestemming. Hij is ontzettend kwaad en heeft een wachtwoord op de pc gezet die ik niet weet..
Ik heb dus nu alleen de tijd hier even op chool te reageren of misschien een keer bij vrienden.. Ik weet dat hij dit waarschijnlijk ook zal lezen, maar ik wil jullie niet laten stikken om hem. Jullie hebben zoveel voor mij gedaan.. dan laat ik jullie niet zomaar vallen naar zo'n incident. Ik vind het moeilijk en kut dat ik niet meer gewoon kan reageren.. Maar ik snap wel dat het voor hem niet leuk was al die dingen te lezen. Ik heb zoveel nare dingen over hem geschreven. Dat was misschien ook niet echt een goede zet van mij. Ik moet nu stoppen heb zo les..
Tot snel.,
Liefs,
xxDayMar
vrijdag 1 juni 2007 om 11:06
Ik wist niet dat het zo makkelijk was om na te gaan wat iemand doet op een computer. Mijn ex was een digibeet, dat was wel makkelijk voor mij.
Pas goed op jezelf, DayMar. Het is niet fijn voor hem om te lezen wat jij over hem schrijft, vergeet niet dat het ook niet fijn is voor jou om op eieren te lopen, of woede mee te maken, of aantrekken/afstoten.
Pas goed op jezelf, DayMar. Het is niet fijn voor hem om te lezen wat jij over hem schrijft, vergeet niet dat het ook niet fijn is voor jou om op eieren te lopen, of woede mee te maken, of aantrekken/afstoten.
vrijdag 1 juni 2007 om 11:35
Lieve Elfje,
Heb met kippevel je verhaal gelezen net. Zo veel jaren, bij zo'n man... *;
Wat mij specifiek opviel in je verhaal was de volgende zin: "En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...". Als ik dat lees, denk ik: ja, jij vindt dat je nu geen reden hebt. Maar al die dingen die er in het verleden gebeurd zijn dan? Het is nogal heftig wat jij allemaal opschrijft! Het is zeker niet normaal wat je hebt meegemaakt, de mishandelingen die je omschrijft vind ik zeer, zeer ernstig! En dat ik dat vind zegt toch wel iets, gezien mijn eigen ervaringen, denk ik. Daarbij weet ik wel zeker dat de anderen het met mij eens zijn. Van al die dingen die er gebeurd zijn kun je wel degelijk NU nog last hebben, je angsten ben je niet zomaar kwijt alleen omdat hij je NU niet slaat. En je vertrouwen in hem komt niet zomaar terug. Jij hebt zo ontzettend veel meegemaakt, zo veel jaren lang. Het kost tijd om dat te verwerken, sowieso, maar middenin de relatie met de man die je dat heeft aangedaan is het verwerken daarvan volgens mij eigenlijk onmogelijk.
Je hebt wel degelijk een legitieme reden om nu bij hem weg te gaan, meer dan dat! Als je de wens en de kracht hebt om alleen verder te gaan, in rust en zonder angst, doe het dan. Ik denk dat als je met je kinderen praat en met de mensen om je heen, dat zij je keuze zullen begrijpen.
Je hebt al zo veel jaren van je leven gegeven aan hem, je best gedaan voor hem en voor je gezin, wordt het dan nu niet eens tijd om iets voor jezelf te doen, omdat het beter is voor JOU? Je bent nu nog jong, hebt de leeftijd nog om een nieuw leven op te bouwen zonder hem. Ik wil niet voor jou praten, het is en blijft jouw keuze en ik heb respect voor jou, ook als je bij hem blijft. Maar mijn gedachte bij jouw verhaal is wel: als je nu niet gaat.... je moet er toch niet aan denken dat je oud wordt met die man? Dat je je hele leven bij hem blijft, je hele leven die angst voelt, dat wantrouwen, die onrust? En dat je, als je later oud bent, moet terugkijken op een heel lang huwelijk, met al die dingen die je bespaard hadden moeten blijven.
En natuurlijk, wat je beschrijft herken ik ook helemaal: mijn 1e man had ook zijn goede kanten, Hij had humor, was heel welbespraakt, intelligent, en we hebben ook leuke dingen meegemaakt samen. In een goed huwelijk is het natuurlijk ook niet altijd alleen maar leuk, met mijn huidige man heb ik ook wel eens wat onenigheid - de minder leuke dingen zijn echt veruit in de minderheid, dat ten eerste - maar nooit loopt het zo uit de hand als in mijn 1e huwelijk of op de manier zoals jij die omschrijft. Echt, dat is niet hoe het hoort en niet wat jij verdient.
:R
Liefs, Lemmy
Heb met kippevel je verhaal gelezen net. Zo veel jaren, bij zo'n man... *;
Wat mij specifiek opviel in je verhaal was de volgende zin: "En daarbij komt ook dat ik vind dat ik nu geen reden heb om weg te gaan omdat hij niks meer doet...". Als ik dat lees, denk ik: ja, jij vindt dat je nu geen reden hebt. Maar al die dingen die er in het verleden gebeurd zijn dan? Het is nogal heftig wat jij allemaal opschrijft! Het is zeker niet normaal wat je hebt meegemaakt, de mishandelingen die je omschrijft vind ik zeer, zeer ernstig! En dat ik dat vind zegt toch wel iets, gezien mijn eigen ervaringen, denk ik. Daarbij weet ik wel zeker dat de anderen het met mij eens zijn. Van al die dingen die er gebeurd zijn kun je wel degelijk NU nog last hebben, je angsten ben je niet zomaar kwijt alleen omdat hij je NU niet slaat. En je vertrouwen in hem komt niet zomaar terug. Jij hebt zo ontzettend veel meegemaakt, zo veel jaren lang. Het kost tijd om dat te verwerken, sowieso, maar middenin de relatie met de man die je dat heeft aangedaan is het verwerken daarvan volgens mij eigenlijk onmogelijk.
Je hebt wel degelijk een legitieme reden om nu bij hem weg te gaan, meer dan dat! Als je de wens en de kracht hebt om alleen verder te gaan, in rust en zonder angst, doe het dan. Ik denk dat als je met je kinderen praat en met de mensen om je heen, dat zij je keuze zullen begrijpen.
Je hebt al zo veel jaren van je leven gegeven aan hem, je best gedaan voor hem en voor je gezin, wordt het dan nu niet eens tijd om iets voor jezelf te doen, omdat het beter is voor JOU? Je bent nu nog jong, hebt de leeftijd nog om een nieuw leven op te bouwen zonder hem. Ik wil niet voor jou praten, het is en blijft jouw keuze en ik heb respect voor jou, ook als je bij hem blijft. Maar mijn gedachte bij jouw verhaal is wel: als je nu niet gaat.... je moet er toch niet aan denken dat je oud wordt met die man? Dat je je hele leven bij hem blijft, je hele leven die angst voelt, dat wantrouwen, die onrust? En dat je, als je later oud bent, moet terugkijken op een heel lang huwelijk, met al die dingen die je bespaard hadden moeten blijven.
En natuurlijk, wat je beschrijft herken ik ook helemaal: mijn 1e man had ook zijn goede kanten, Hij had humor, was heel welbespraakt, intelligent, en we hebben ook leuke dingen meegemaakt samen. In een goed huwelijk is het natuurlijk ook niet altijd alleen maar leuk, met mijn huidige man heb ik ook wel eens wat onenigheid - de minder leuke dingen zijn echt veruit in de minderheid, dat ten eerste - maar nooit loopt het zo uit de hand als in mijn 1e huwelijk of op de manier zoals jij die omschrijft. Echt, dat is niet hoe het hoort en niet wat jij verdient.
:R
Liefs, Lemmy
vrijdag 1 juni 2007 om 13:03
Lieve DayMar
Als hij echt al die topics heeft doorgelezen. Uren en uren heeft zitten lezen.
En nu kwaad is.
Wat zegt dit wel niet over hem?
Ik hoop dat dit misschien juist je ogen opent...
Is hij niet naar je toegekomen om eens goed te praten? Om te zeggen dat hij heel graag echt je vriend wil zijn, er alles aan wil doen om je vertrouwen in hem en in de toekomst terug te winnen?
Heeft hij gezegd dat hij veel spijt heeft van wat er is gebeurd? Dat hij jouw reacties nu beter begrijpt?
Dat hij hoopt dat jullie er samen uit zullen komen omdat jullie relatie en vriendschap hem zoveel waard is? Dat hij de eerste stap wil zetten?
Hij heeft al die persoonlijke en ingrijpende verhalen gelezen.
Hij heeft gelezen hoe jij voor hem opkomt, hoe je de lieve kant van hem wil blijven zien, terwijl dat je in conflict brengt met jezelf. Hij heeft je twijfel gelezen, de wens om met hem door te gaan.
Het verdriet, de angst.
De hoop.
Hij heeft alles gelezen.
En hij is kwaad.
Op jou.
Eigenlijk zegt dit genoeg.
Wij hebben onwijs lange berichten aan je geschreven, hebben geprobeerd de juiste woorden te vinden om je te bereiken. Omdat we herkennen wat je doormaakt, zien waar het in de toekomst heen kan gaan.
Ik vind je een lieve meid. Ik zie dat je veel meer verdient dan vast zitten in zo'n nare relatie waar geen plaats is voor jouw unieke leuke zelf. De Daymar die al zo weinig te voorschijn komt....
Ik ben bang wat er gaat gebeuren tussen jullie. Omdat ik het zelf heb meegemaakt en nog elke dag worstel met de gevolgen, wat het met me heeft gedaan.
Ik herken zoveel in je verhaal dat ik je zo graag wil waarschuwen.
Kies voor jezelf, kies voor je geluk.
Ga weg nu het nog kan, nu je er de kracht nog voor hebt.
Je zult verdriet hebben, denken dat je niets waard bent zonder hem, dat je niet verder wilt zonder hem.
Maar dan, na een tijdje denk je aan de relatie terug en voel je alleen maar grote opluchting..... Terwijl je best om hem mag geven, verdriet mag hebben om wat niet zo kon zijn. Maar je moet voor jezelf zorgen en opkomen.
Hij heeft alles gelezen en is kwaad... Nou dat maakt mij kwaad!! Wie is hij om al die hartverscheurende verhalen in twijfel te trekken?? Alle lessen die de vrouwen hebben geleerd weg te gooien als niets waard. Al dat vechten voor jezelf, voor je geluk, alles af te doen met een achteloos gebaar.....
Om alleen maar kwaad te zijn op zijn mooie lieve vriendin????
Deze man is jou absoluut niet waard.
Omdat hij niet eens durft te kijken naar zichelf, omdat hij niet ergens wil proberen jou gelukkig te maken, daarmee ergens wil beginnen.
Ik ben zo kwaad dat ik hier zit te huilen.
Omdat ik net Elfjes verhaal heb gelezen, het verdriet en de pijn voel die zij heeft. Het berichtje van Thirza, die keihard aan het knokken is en voor zichzelf gaat opkomen terwijl het zo ontzettend moeilijk is en zoveel pijn doet.
Omdat Mamz zo ontzettend geweldig en lief is en Reina me elke keer raakt met wat ze schrijft.
Ik raak ervan in de war.
Wat kan ik schrijven om Vrouwtje Klets ervan te overtuigen weg te gaan bij die man?
Wat kan ik aan jou schrijven, DayMar?
En ik realiseer me dat ik echt niets kan doen.
Moet aan mezelf werken, kan proberen hier mijn hart te luchten en te reageren met knuffels en steun omdat ik dat zelf zo gemist heb toen ik twee jaar geleden die hel doorging om toen ik zwanger was van mijn kleine meid van die man los te komen. omdat ik jullie allemaal nodig heb om mezelf weer terug te vinden, omdat jullie reacties me elke dag verder helpen.
Maar wie ben ik voor jou?
Maar jij moet het zelf gaan doen.
Jij moet weten en voelen dat het genoeg is.
Weg gaan en voor jezelf kiezen.
En blijf schrijven als je de kans krijgt. Die weg is zwaar, maar je bent nooit alleen en we staan hier allemaal achter je. Maar je moet het zelf doen.
Nu ga ik knuffelen met mijn meisje want ik voel me gewoon hartstikke verdrietig.
Elfje, een hele dikke knuffel *; kom later terug op je verhaal.
Iseo
;(
Als hij echt al die topics heeft doorgelezen. Uren en uren heeft zitten lezen.
En nu kwaad is.
Wat zegt dit wel niet over hem?
Ik hoop dat dit misschien juist je ogen opent...
Is hij niet naar je toegekomen om eens goed te praten? Om te zeggen dat hij heel graag echt je vriend wil zijn, er alles aan wil doen om je vertrouwen in hem en in de toekomst terug te winnen?
Heeft hij gezegd dat hij veel spijt heeft van wat er is gebeurd? Dat hij jouw reacties nu beter begrijpt?
Dat hij hoopt dat jullie er samen uit zullen komen omdat jullie relatie en vriendschap hem zoveel waard is? Dat hij de eerste stap wil zetten?
Hij heeft al die persoonlijke en ingrijpende verhalen gelezen.
Hij heeft gelezen hoe jij voor hem opkomt, hoe je de lieve kant van hem wil blijven zien, terwijl dat je in conflict brengt met jezelf. Hij heeft je twijfel gelezen, de wens om met hem door te gaan.
Het verdriet, de angst.
De hoop.
Hij heeft alles gelezen.
En hij is kwaad.
Op jou.
Eigenlijk zegt dit genoeg.
Wij hebben onwijs lange berichten aan je geschreven, hebben geprobeerd de juiste woorden te vinden om je te bereiken. Omdat we herkennen wat je doormaakt, zien waar het in de toekomst heen kan gaan.
Ik vind je een lieve meid. Ik zie dat je veel meer verdient dan vast zitten in zo'n nare relatie waar geen plaats is voor jouw unieke leuke zelf. De Daymar die al zo weinig te voorschijn komt....
Ik ben bang wat er gaat gebeuren tussen jullie. Omdat ik het zelf heb meegemaakt en nog elke dag worstel met de gevolgen, wat het met me heeft gedaan.
Ik herken zoveel in je verhaal dat ik je zo graag wil waarschuwen.
Kies voor jezelf, kies voor je geluk.
Ga weg nu het nog kan, nu je er de kracht nog voor hebt.
Je zult verdriet hebben, denken dat je niets waard bent zonder hem, dat je niet verder wilt zonder hem.
Maar dan, na een tijdje denk je aan de relatie terug en voel je alleen maar grote opluchting..... Terwijl je best om hem mag geven, verdriet mag hebben om wat niet zo kon zijn. Maar je moet voor jezelf zorgen en opkomen.
Hij heeft alles gelezen en is kwaad... Nou dat maakt mij kwaad!! Wie is hij om al die hartverscheurende verhalen in twijfel te trekken?? Alle lessen die de vrouwen hebben geleerd weg te gooien als niets waard. Al dat vechten voor jezelf, voor je geluk, alles af te doen met een achteloos gebaar.....
Om alleen maar kwaad te zijn op zijn mooie lieve vriendin????
Deze man is jou absoluut niet waard.
Omdat hij niet eens durft te kijken naar zichelf, omdat hij niet ergens wil proberen jou gelukkig te maken, daarmee ergens wil beginnen.
Ik ben zo kwaad dat ik hier zit te huilen.
Omdat ik net Elfjes verhaal heb gelezen, het verdriet en de pijn voel die zij heeft. Het berichtje van Thirza, die keihard aan het knokken is en voor zichzelf gaat opkomen terwijl het zo ontzettend moeilijk is en zoveel pijn doet.
Omdat Mamz zo ontzettend geweldig en lief is en Reina me elke keer raakt met wat ze schrijft.
Ik raak ervan in de war.
Wat kan ik schrijven om Vrouwtje Klets ervan te overtuigen weg te gaan bij die man?
Wat kan ik aan jou schrijven, DayMar?
En ik realiseer me dat ik echt niets kan doen.
Moet aan mezelf werken, kan proberen hier mijn hart te luchten en te reageren met knuffels en steun omdat ik dat zelf zo gemist heb toen ik twee jaar geleden die hel doorging om toen ik zwanger was van mijn kleine meid van die man los te komen. omdat ik jullie allemaal nodig heb om mezelf weer terug te vinden, omdat jullie reacties me elke dag verder helpen.
Maar wie ben ik voor jou?
Maar jij moet het zelf gaan doen.
Jij moet weten en voelen dat het genoeg is.
Weg gaan en voor jezelf kiezen.
En blijf schrijven als je de kans krijgt. Die weg is zwaar, maar je bent nooit alleen en we staan hier allemaal achter je. Maar je moet het zelf doen.
Nu ga ik knuffelen met mijn meisje want ik voel me gewoon hartstikke verdrietig.
Elfje, een hele dikke knuffel *; kom later terug op je verhaal.
Iseo
;(
vrijdag 1 juni 2007 om 13:18
Lieve Iseo, *;
Wat jij omschrijft, dat is de frustratie van dit forum, waar we het gisteren ook al over hadden. Wij kunnen hier schrijven wat we willen, we kunnen alle patronen herkennen, soms zelfs woordelijk herkennen wat er in ónze verkeerde relatie gezegd werd, terwijl het gaat over de relatie van iemand anders, van Vrouwtje, van DayMar...
En je ziet wat er gebeurd is, en je weet ook haast wel wat er gaat gebeuren... en tóch moet degene die er middenin zit de stap nemen. Hoe zeer wij ook wensen dat die stap genomen wordt, hoe duidelijk het ook is voor ons dat dat het beste is. Zij zijn degenen die weten, voelen, hoe veel ze van hun partner houden. En als dat op dit moment nog zo veel is dat zij niet weg kunnen gaan, kunnen wij dat niet veranderen.
Lieve Iseo, je doet zo veel als je kan! *;*;
Wat jij omschrijft, dat is de frustratie van dit forum, waar we het gisteren ook al over hadden. Wij kunnen hier schrijven wat we willen, we kunnen alle patronen herkennen, soms zelfs woordelijk herkennen wat er in ónze verkeerde relatie gezegd werd, terwijl het gaat over de relatie van iemand anders, van Vrouwtje, van DayMar...
En je ziet wat er gebeurd is, en je weet ook haast wel wat er gaat gebeuren... en tóch moet degene die er middenin zit de stap nemen. Hoe zeer wij ook wensen dat die stap genomen wordt, hoe duidelijk het ook is voor ons dat dat het beste is. Zij zijn degenen die weten, voelen, hoe veel ze van hun partner houden. En als dat op dit moment nog zo veel is dat zij niet weg kunnen gaan, kunnen wij dat niet veranderen.
Lieve Iseo, je doet zo veel als je kan! *;*;
