Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
dinsdag 5 juni 2007 om 11:46
Over grenzen aangeven heb ik, met behulp van therapie, het volgende uitgevonden.
Grenzen aangeven betekent een ruimte afbakenen waar jij de baas bent. Jij bepaalt de regels binnen die ruimte, jij bepaalt wie er wel en niet die ruimte mogen betreden. Dat geeft vrijheid: binnen die ruimte kun jij doen wat je wilt.
Maar het brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee. De baas zijn en de regels bepalen betekent ook verantwoord omgaan met de mensen die zich binnen die ruimte bevinden, hen beschermen en verzorgen (met name als het gaat om kinderen), zorgen dat de boel draaiende blijft, dingen regelen en organiseren.
Die verantwoordelijkheid kan angst inboezemen. Vaak zijn de taken binnen een relatie verdeeld en doe je beiden de dingen waar je beter in bent. De man doet vaak de traditioneel mannelijke taken, zoals het onderhoud van de auto, klussen in huis, fysiek zwaar werk. Meestal zorgt hij ook voor het hoofdinkomen, maar in relaties zoals de onze ligt het naar mijn idee vaak andersom. Vaak nemen ze ook geldzaken op zich. Dat voelt op de een of andere manier heel comfortabel. Iemand hebben die zorgt voor de dingen waar jij niet zo goed in bent (of dat vertel je jezelf, en misschien maakt hij je dat ook wel wijs), met wie je de taken kan delen.
Elke keer dat je een grens aangeeft en je eigen ruimte afbakent, betekent dat dus dat je verantwoordelijkheid moet nemen. Los van de angst voor de reactie van je ex kan de angst daarvoor ook een grote rol spelen. Het is goed om die angst onder ogen te zien. Vaak zijn er vrij makkelijk oplossingen te vinden voor zaken die onoverkomelijk lijken. Geld lost veel op, daarmee kun je professionele hulp inroepen (een klusjesman bijv. of een tuinman voor het zware werk). Maar vaak kun je ook in je omgeving iemand vinden om je te helpen. En heel veel, veel meer dan je denkt, kun je gewoon zelf. Dat geeft ook een kick, als dingen lukken waartoe je jezelf niet in staat had geacht. Simpele dingen, de olie controleren of een computerprobleem oplossen bijvoorbeeld.
Er zal vast wel een buurman, vriend(in) of collega zijn die je wil helpen met verhuizen, apparaten aansluiten, meubels in elkaar zetten enz. Ik heb zelf de ervaring dat ik heel veel hulp kreeg aangeboden. Mensen die het hele huis gingen stofzuigen, mijn kelder gingen uitmesten, de tuin opknapten, kastjes in elkaar zetten.... niet te geloven.
Misschien vind je het vervelend anderen "tot last te zijn" en heb je niet genoeg geld om een professional in te huren. Dan moet je jezelf eens ernstig afvragen hoe verstandig het is om je ex om hulp te vragen. VK, jij geeft zelf al aan dat dit jou het gevoel geeft je ex iets verplicht te zijn. Nog steeds herinnert hij je eraan dat hij heeft bijgedragen aan je auto (eh... was jij niet degene die hem al die jaren heeft onderhouden???), dat je zijn spullen voor een prikkie "mag" overnemen enz. enz. Als hij je nu ook nog gaat helpen met verhuizen en inrichten, dan heeft hij zijn poot meteen tussen de deur. Dan maakt hij zich de ruimte meteen eigen en gaat waarschijnlijk zelfs bepalen waar bepaalde dingen komen te staan. En vervolgens durf jij ze niet meer daar te zetten waar jij ze wil hebben.
Hij doet niets voor niets. Laat hem niet "helpen". Jij hebt zijn hulp niet nodig. Die hulp komt je veel en veel te duur te staan. Veel duurder dan betaalde hulp. Je zult je aan hem veel meer verplicht voelen dan aan halve vreemden die je helpen; die kun je met een taart en een fles wijn bedanken en dan is de kous af. Bij je ex niet. Die kun je nooit afbetalen. Neem je verantwoordelijkheid. Je zal zien dat die verantwoordelijkheid jou ook heel veel vrijheid zal geven. Dan pas wordt jouw huis echt jouw eigen plek. Voor jou en je zoontje. Een plek waar niemand je kan raken, waar je veilig en beschermd bent.
liefs,
dubio
Grenzen aangeven betekent een ruimte afbakenen waar jij de baas bent. Jij bepaalt de regels binnen die ruimte, jij bepaalt wie er wel en niet die ruimte mogen betreden. Dat geeft vrijheid: binnen die ruimte kun jij doen wat je wilt.
Maar het brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee. De baas zijn en de regels bepalen betekent ook verantwoord omgaan met de mensen die zich binnen die ruimte bevinden, hen beschermen en verzorgen (met name als het gaat om kinderen), zorgen dat de boel draaiende blijft, dingen regelen en organiseren.
Die verantwoordelijkheid kan angst inboezemen. Vaak zijn de taken binnen een relatie verdeeld en doe je beiden de dingen waar je beter in bent. De man doet vaak de traditioneel mannelijke taken, zoals het onderhoud van de auto, klussen in huis, fysiek zwaar werk. Meestal zorgt hij ook voor het hoofdinkomen, maar in relaties zoals de onze ligt het naar mijn idee vaak andersom. Vaak nemen ze ook geldzaken op zich. Dat voelt op de een of andere manier heel comfortabel. Iemand hebben die zorgt voor de dingen waar jij niet zo goed in bent (of dat vertel je jezelf, en misschien maakt hij je dat ook wel wijs), met wie je de taken kan delen.
Elke keer dat je een grens aangeeft en je eigen ruimte afbakent, betekent dat dus dat je verantwoordelijkheid moet nemen. Los van de angst voor de reactie van je ex kan de angst daarvoor ook een grote rol spelen. Het is goed om die angst onder ogen te zien. Vaak zijn er vrij makkelijk oplossingen te vinden voor zaken die onoverkomelijk lijken. Geld lost veel op, daarmee kun je professionele hulp inroepen (een klusjesman bijv. of een tuinman voor het zware werk). Maar vaak kun je ook in je omgeving iemand vinden om je te helpen. En heel veel, veel meer dan je denkt, kun je gewoon zelf. Dat geeft ook een kick, als dingen lukken waartoe je jezelf niet in staat had geacht. Simpele dingen, de olie controleren of een computerprobleem oplossen bijvoorbeeld.
Er zal vast wel een buurman, vriend(in) of collega zijn die je wil helpen met verhuizen, apparaten aansluiten, meubels in elkaar zetten enz. Ik heb zelf de ervaring dat ik heel veel hulp kreeg aangeboden. Mensen die het hele huis gingen stofzuigen, mijn kelder gingen uitmesten, de tuin opknapten, kastjes in elkaar zetten.... niet te geloven.
Misschien vind je het vervelend anderen "tot last te zijn" en heb je niet genoeg geld om een professional in te huren. Dan moet je jezelf eens ernstig afvragen hoe verstandig het is om je ex om hulp te vragen. VK, jij geeft zelf al aan dat dit jou het gevoel geeft je ex iets verplicht te zijn. Nog steeds herinnert hij je eraan dat hij heeft bijgedragen aan je auto (eh... was jij niet degene die hem al die jaren heeft onderhouden???), dat je zijn spullen voor een prikkie "mag" overnemen enz. enz. Als hij je nu ook nog gaat helpen met verhuizen en inrichten, dan heeft hij zijn poot meteen tussen de deur. Dan maakt hij zich de ruimte meteen eigen en gaat waarschijnlijk zelfs bepalen waar bepaalde dingen komen te staan. En vervolgens durf jij ze niet meer daar te zetten waar jij ze wil hebben.
Hij doet niets voor niets. Laat hem niet "helpen". Jij hebt zijn hulp niet nodig. Die hulp komt je veel en veel te duur te staan. Veel duurder dan betaalde hulp. Je zult je aan hem veel meer verplicht voelen dan aan halve vreemden die je helpen; die kun je met een taart en een fles wijn bedanken en dan is de kous af. Bij je ex niet. Die kun je nooit afbetalen. Neem je verantwoordelijkheid. Je zal zien dat die verantwoordelijkheid jou ook heel veel vrijheid zal geven. Dan pas wordt jouw huis echt jouw eigen plek. Voor jou en je zoontje. Een plek waar niemand je kan raken, waar je veilig en beschermd bent.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 5 juni 2007 om 12:30
Hoi lieve Dubio!
Wat heb je dat weer goed geschreven.
Ik wil er graag wel op inhaken met wat voorbeelden. Was zo bang om het alleen te moeten doen, maar toen het eenmaal zo ver was bleek het anders te zijn dan ik dacht.
Geld - Ex vond dat ik heel slecht met geld om kon gaan. Dat het steeds mijn schuld was dat we in de problemen kwamen. Terwijl ik juist hem vaak onderhield, terwijl ik juist degene was die altijd werkte, al die rotbaantjes nam om maar een inkomen te hebben. Schoonmaken, in fabrieken, kassen werken etc.
Het was niet zo dat ik de problemen veroorzaakte, maar ik geloofde het zelf. Omdat ik ook toen geen overzicht had, en maar gaten aan het dichten was, uitstel van betalingen aan het vragen was etc. Geen overzicht hebben was het grootste probleem. Hij gaf het geld trouwens vooral uit aan de verkeerde dingen natuurlijk.
Nu. nu leef ik van de bijstand, en over twee maanden ga ik leven van een inkomen door studie-financiering en een lening bij de IBG. Dat houdt in dat nu al die tijd een minimum inkomen heb. En weet je? Het gaat hartstikke goed! Het lukt zelfs om kleine bedragen te sparen.
We hebben elke dag vers en gezond (biologisch als dat lukt, vond ex grote onzin, maar nu kan ik het lekker zelf weten!) eten, mijn dochtertje heeft mooi speelgoed, goede spullen. En ik betaal de rekeningen op tijd, we wonen klein maar gezellig.
Ik heb overzicht.
Ik schrijf alles op de kalender, weet precies waar ik aan toe ben.
En het is zo zonde dat ik het geld niet meer heb wat ik op het laatst ben kwijtgeraakt aan hem. Erfenis binnen de familie. Allemaal opgegaan aan ex, al zijn schulden afgelost, dure spullen gekocht die hij echt moest hebben maar die hem toch niet gelukkig maakten. Duizenden euro's die we nu echt goed hadden kunnen gebruiiken.
Maar het maakt niet uit.
Hij presteerde het nog later tijdens mijn zwangerschap mij te bedreigen omdat hij weer in de geld problemen zat, maar toen kon ik eindelijk hem negeren omdat ik wist met hoeveel ik hem goedverzorgd had achtergelaten. Dat gaf mij zelf rust, voelde me niet meer geroepen mijzelf te verdedigen, ik liet het voor wat het was terwijl ik wel bang was.
Klussen in huis - Ik lees het eerst in een klussenboek als er iets moet gebeuren of ga het vragen in de bouw-winkel in de buurt! Dat vind ik wel eng, maar zij vinden het niet raar. Zo heb ik al menige klus tot een goed einde gebracht! Voelt hartstikke stoer!
Voor het behangen had ik familieleden uitgenodigd, ook mensen die ik niet vaak mer zag. Maar het ging vlot, en ik was toen zelf hoogzwanger en zorgde voor koffie en thee en gebakjes, sandwiches. Het moest gewoon gebeuren, en als je het vraagt en voor eten en drinken zorgt vinden mensen het best leuk om te helpen! Het zware werk in de tuin, daar vraag ik ook hulp bij. De rest doe ik lekker zelf, elke avond een half uurtje als dochterlief op bed ligt, dan ben ik aan het sjouwen en schoffelen in de tuin.
voor het verhuizen had ik niemand nodig, want ik had echt niets meer. Maar als ik iets koop nu, ook bij tweedehands winkels, is er altijd extra service dat het even gebracht kan worden, voor een klein bedrag.
Computer - wist ik helemaal niets van. Ik heb een oude computer overgenomen van iemand, die heeft mij in het begin wegwijs gemaakt. Voor mijn studie ben ik er veel mee aan de slag gegaan, en heb daardoor zelf veel onder de knie gekregen. In ieder geval wat ik moest kunnen daarvoor. Als ik vragen heb, bel ik nu steeds vaker iemand op.
Het voelt echt heel goed om het zelf te doen. Zelf goed uit te komen met je geld. Het huis gezellig te maken met tweedehands meubels die je opknapt. De tuin mooi te maken, ermee bezig te zijn. Je eigen plek.
Zelf weten welke boodschappen je haalt, wat je gaat eten vanavond. De muziek die je opzet.
Misschien heb je er iets aan VK!
Wat heb je dat weer goed geschreven.
Ik wil er graag wel op inhaken met wat voorbeelden. Was zo bang om het alleen te moeten doen, maar toen het eenmaal zo ver was bleek het anders te zijn dan ik dacht.
Geld - Ex vond dat ik heel slecht met geld om kon gaan. Dat het steeds mijn schuld was dat we in de problemen kwamen. Terwijl ik juist hem vaak onderhield, terwijl ik juist degene was die altijd werkte, al die rotbaantjes nam om maar een inkomen te hebben. Schoonmaken, in fabrieken, kassen werken etc.
Het was niet zo dat ik de problemen veroorzaakte, maar ik geloofde het zelf. Omdat ik ook toen geen overzicht had, en maar gaten aan het dichten was, uitstel van betalingen aan het vragen was etc. Geen overzicht hebben was het grootste probleem. Hij gaf het geld trouwens vooral uit aan de verkeerde dingen natuurlijk.
Nu. nu leef ik van de bijstand, en over twee maanden ga ik leven van een inkomen door studie-financiering en een lening bij de IBG. Dat houdt in dat nu al die tijd een minimum inkomen heb. En weet je? Het gaat hartstikke goed! Het lukt zelfs om kleine bedragen te sparen.
We hebben elke dag vers en gezond (biologisch als dat lukt, vond ex grote onzin, maar nu kan ik het lekker zelf weten!) eten, mijn dochtertje heeft mooi speelgoed, goede spullen. En ik betaal de rekeningen op tijd, we wonen klein maar gezellig.
Ik heb overzicht.
Ik schrijf alles op de kalender, weet precies waar ik aan toe ben.
En het is zo zonde dat ik het geld niet meer heb wat ik op het laatst ben kwijtgeraakt aan hem. Erfenis binnen de familie. Allemaal opgegaan aan ex, al zijn schulden afgelost, dure spullen gekocht die hij echt moest hebben maar die hem toch niet gelukkig maakten. Duizenden euro's die we nu echt goed hadden kunnen gebruiiken.
Maar het maakt niet uit.
Hij presteerde het nog later tijdens mijn zwangerschap mij te bedreigen omdat hij weer in de geld problemen zat, maar toen kon ik eindelijk hem negeren omdat ik wist met hoeveel ik hem goedverzorgd had achtergelaten. Dat gaf mij zelf rust, voelde me niet meer geroepen mijzelf te verdedigen, ik liet het voor wat het was terwijl ik wel bang was.
Klussen in huis - Ik lees het eerst in een klussenboek als er iets moet gebeuren of ga het vragen in de bouw-winkel in de buurt! Dat vind ik wel eng, maar zij vinden het niet raar. Zo heb ik al menige klus tot een goed einde gebracht! Voelt hartstikke stoer!
Voor het behangen had ik familieleden uitgenodigd, ook mensen die ik niet vaak mer zag. Maar het ging vlot, en ik was toen zelf hoogzwanger en zorgde voor koffie en thee en gebakjes, sandwiches. Het moest gewoon gebeuren, en als je het vraagt en voor eten en drinken zorgt vinden mensen het best leuk om te helpen! Het zware werk in de tuin, daar vraag ik ook hulp bij. De rest doe ik lekker zelf, elke avond een half uurtje als dochterlief op bed ligt, dan ben ik aan het sjouwen en schoffelen in de tuin.
voor het verhuizen had ik niemand nodig, want ik had echt niets meer. Maar als ik iets koop nu, ook bij tweedehands winkels, is er altijd extra service dat het even gebracht kan worden, voor een klein bedrag.
Computer - wist ik helemaal niets van. Ik heb een oude computer overgenomen van iemand, die heeft mij in het begin wegwijs gemaakt. Voor mijn studie ben ik er veel mee aan de slag gegaan, en heb daardoor zelf veel onder de knie gekregen. In ieder geval wat ik moest kunnen daarvoor. Als ik vragen heb, bel ik nu steeds vaker iemand op.
Het voelt echt heel goed om het zelf te doen. Zelf goed uit te komen met je geld. Het huis gezellig te maken met tweedehands meubels die je opknapt. De tuin mooi te maken, ermee bezig te zijn. Je eigen plek.
Zelf weten welke boodschappen je haalt, wat je gaat eten vanavond. De muziek die je opzet.
Misschien heb je er iets aan VK!
dinsdag 5 juni 2007 om 12:55
hallo,
ben ik weer even kort. Dubio, bedankt voor je reactie en de duidelijke tips die je daarna hebt neergezet.
Weer stof om te overdenken.
Er is iets wat ik van mezelf niet snap. Hoe kan ik zo aardig, normaal doen, alsof er niks aan de hand is wanneer mijn man bv belt. Ik had net mijn verhaal geschreven en hij belde me, ik ga dan gewoon over tot de orde van de dag. Maak een babbel aan de telefoon, over gewone dingen, ....klinkt als een heel gewoon telefoon gesprek, maar aan de andere kant, schrijf ik zo lelijk over hem. Of, lelijk, ik gooi mijn vuile was buiten.....konden jullie dat ook, gewoon een knop omzetten in de relatie, het gezellig hebben en net doen alsof het niet stormt bij je vanbinnen?
ben ik weer even kort. Dubio, bedankt voor je reactie en de duidelijke tips die je daarna hebt neergezet.
Weer stof om te overdenken.
Er is iets wat ik van mezelf niet snap. Hoe kan ik zo aardig, normaal doen, alsof er niks aan de hand is wanneer mijn man bv belt. Ik had net mijn verhaal geschreven en hij belde me, ik ga dan gewoon over tot de orde van de dag. Maak een babbel aan de telefoon, over gewone dingen, ....klinkt als een heel gewoon telefoon gesprek, maar aan de andere kant, schrijf ik zo lelijk over hem. Of, lelijk, ik gooi mijn vuile was buiten.....konden jullie dat ook, gewoon een knop omzetten in de relatie, het gezellig hebben en net doen alsof het niet stormt bij je vanbinnen?
dinsdag 5 juni 2007 om 14:02
we moeten er voor zorgen dat we zelf weer 'in control' komen en ons minder laten gebeuren. Doordat je het maar over je heen laat komen en laat gebeuren verlies je de grip op jezelf en je eigen leven. Dat iedereen daarin in zijn eigen valkuilen heeft is duidelijk. Ikzelf vind het ook lastig om de financien onder controle te krijgen. Terwijl ik dat voor de relatie gewoon goed had en ook alle kennis heb om dit wel goed te laten lopen. Toch lukt het me niet. Waarom niet? Het is net alsof ik hem daarmee nu nog steeds macht geef over mijn leven. Maar ik moet natuurlijk gewoon zelf verantwoordelijk worden, zelf erkennen dat ik hierin nu de fouten maak en deze fouten zelf oplossen.
Wat ik hier lees is dat we toch nog wel veel met die ander bezig zijn. We geven die ander nog steeds teveel macht over onszelf. Ik schrijf bewust we, omdat ik me daar zelf ook schuldig aan maak en het ook terugzie in sommige verhalen. Het is zoveel makkelijker om anderen advies te geven dan het op jezelf toe te passen. In theorie weet ik precies waar de pijnpunten liggen, wat ik moet doen en vooral wat ik ook moet laten. En in de praktijk valt dat zo tegen. De macht der gewoonte, het aanpassen, het toegeven is zoveel makkelijker. En toch is het zo waardevol hier schrijven, want ieder verhaal haalt wel iets los wat je dan dus weer een plek kan geven en de adviezen zijn altijd welkom. Want soms is het inderdaad heel simpel en had je er gewoon niet aan gedacht. En soms is het lastig maar noodzakelijk om wel duidelijke grenzen aan te geven. En inderdaad binnen die grenzen je eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Nog iets over die ruzies en conflicten. Ik ben die dus nooit uit de weggegaan. Die escaleerden dus ook regelmatig in verbaal geweld en manipulaties. Kort geleden nog ondervonden dat mijn ex dus gewoon bepaalt dat ik wel of niet redelijk ben en met die houding dus gewoon het gesprek ook onmogelijk maakt. Want hoe krijg je iets opgelost als de ander je niet als redelijke gesprekspartner ziet. Dit was een terugkerend probleem in onze relatie waarbij wij ook echt hulp gehad hebben en hem echt duidelijk is gemaakt dat dit dus geen ruzie maken is en dat je op die manier niets oplost. Toch kiest men ex ervoor met dit gedrag door te gaan. Een keuze waarop ik geen invloed heb, niet meer wil hebben en misschien nog wel het belangrijkste. Me er niet meer verantwoordelijk voor voel. Maar dat dit soort gedachten de communicatie tussen ons bij voorbaat kansloos maakt is duidelijk. Het laatste voorval was in bijzijn van een maatschappelijk werker, wederom is hem duidelijk gemaakt dat ik wel redelijk ben, maar uit ervaring weet ik dat het niet zal veranderen. Nu kies ik dus heel duidelijk de dingen uit die echt niet kunnen en het meeste laat ik maar gaan. Anders blijven de conflicten maar doorgaan en alle negatieve energie blijft maar stromen waardoor er voor de zoveelste keer niets van mijzelf als persoon overblijft. Ik ben niet verantwoordelijk voor hetgeen hij doet en denkt. Als hij zich iets in zijn hoofd haalt wat niet klopt draagt hij de verantwoordelijkheid daarvoor en niet ik. Ik hoef dan niet uit mijn dak te gaan om hem duidelijk te maken dat het niet klopt. Want daarmee geef ik hem dus wederom de macht over mij.
Ik vind het moeilijk op dit moment. Ben echt bezig met mezelf en vind het niet altijd leuk wat ik over mezelf zie. Daarbij probeer ik dan ook nog van alles te doen natuurlijk en dat lukt dus niet. Gedachten buitelen in mijn hoofd, goede en slechte hoor, maken dat ik slecht slaap en ik moet uitkijken dat ik niet weer in een spiraal naar beneden kom. Ik moet leren toegeven dat ik niet alles kan en dat niet alles lukt. Afleren om alle dingen die niet goed gaan uit te vergroten en alles wat wel lukt als normaal te beschouwen. Niet opnieuw het negatieve zelfbeeld laten ontstaan en wat in die relatie zo vaak is bevestigd.
Wat ik hier lees is dat we toch nog wel veel met die ander bezig zijn. We geven die ander nog steeds teveel macht over onszelf. Ik schrijf bewust we, omdat ik me daar zelf ook schuldig aan maak en het ook terugzie in sommige verhalen. Het is zoveel makkelijker om anderen advies te geven dan het op jezelf toe te passen. In theorie weet ik precies waar de pijnpunten liggen, wat ik moet doen en vooral wat ik ook moet laten. En in de praktijk valt dat zo tegen. De macht der gewoonte, het aanpassen, het toegeven is zoveel makkelijker. En toch is het zo waardevol hier schrijven, want ieder verhaal haalt wel iets los wat je dan dus weer een plek kan geven en de adviezen zijn altijd welkom. Want soms is het inderdaad heel simpel en had je er gewoon niet aan gedacht. En soms is het lastig maar noodzakelijk om wel duidelijke grenzen aan te geven. En inderdaad binnen die grenzen je eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Nog iets over die ruzies en conflicten. Ik ben die dus nooit uit de weggegaan. Die escaleerden dus ook regelmatig in verbaal geweld en manipulaties. Kort geleden nog ondervonden dat mijn ex dus gewoon bepaalt dat ik wel of niet redelijk ben en met die houding dus gewoon het gesprek ook onmogelijk maakt. Want hoe krijg je iets opgelost als de ander je niet als redelijke gesprekspartner ziet. Dit was een terugkerend probleem in onze relatie waarbij wij ook echt hulp gehad hebben en hem echt duidelijk is gemaakt dat dit dus geen ruzie maken is en dat je op die manier niets oplost. Toch kiest men ex ervoor met dit gedrag door te gaan. Een keuze waarop ik geen invloed heb, niet meer wil hebben en misschien nog wel het belangrijkste. Me er niet meer verantwoordelijk voor voel. Maar dat dit soort gedachten de communicatie tussen ons bij voorbaat kansloos maakt is duidelijk. Het laatste voorval was in bijzijn van een maatschappelijk werker, wederom is hem duidelijk gemaakt dat ik wel redelijk ben, maar uit ervaring weet ik dat het niet zal veranderen. Nu kies ik dus heel duidelijk de dingen uit die echt niet kunnen en het meeste laat ik maar gaan. Anders blijven de conflicten maar doorgaan en alle negatieve energie blijft maar stromen waardoor er voor de zoveelste keer niets van mijzelf als persoon overblijft. Ik ben niet verantwoordelijk voor hetgeen hij doet en denkt. Als hij zich iets in zijn hoofd haalt wat niet klopt draagt hij de verantwoordelijkheid daarvoor en niet ik. Ik hoef dan niet uit mijn dak te gaan om hem duidelijk te maken dat het niet klopt. Want daarmee geef ik hem dus wederom de macht over mij.
Ik vind het moeilijk op dit moment. Ben echt bezig met mezelf en vind het niet altijd leuk wat ik over mezelf zie. Daarbij probeer ik dan ook nog van alles te doen natuurlijk en dat lukt dus niet. Gedachten buitelen in mijn hoofd, goede en slechte hoor, maken dat ik slecht slaap en ik moet uitkijken dat ik niet weer in een spiraal naar beneden kom. Ik moet leren toegeven dat ik niet alles kan en dat niet alles lukt. Afleren om alle dingen die niet goed gaan uit te vergroten en alles wat wel lukt als normaal te beschouwen. Niet opnieuw het negatieve zelfbeeld laten ontstaan en wat in die relatie zo vaak is bevestigd.
dinsdag 5 juni 2007 om 14:09
Ik heb weer wat bijgelezen hier, en vraag me af hoe jullie het doen....
Zelf sta ik er ook alleen voor, en de laatste jaren ben ik veel contacten kwijtgeraakt door de relatie met die borderliner. Als ik nu dingen in en om huis gedaan moet worden, vind ik het ontzettend moeilijk om mensen te vragen mij te helpen, die drempel is ontzettend hoog. Hebben jullie dat niet? Krijg je hulp aangeboden?
Zeker nu ik weer een vriend heb, die niet bij me woont, me wel helpt en steunt, denk ik dat mensen ook verwachten dat hij me helpt met het zware werk. Wordt niet gekeken of hij dingen kan of niet.... ik voel me bijna schuldig als ik mensen moet vragen mij te helpen.
Wat betreft geld: ik zit al bijna een jaar ziek thuis, burn-out, oververmoeid. Mijn baas heeft (helaas, maar misschien begrijpelijk) mijn contract niet verlengd (3x jaarcontract gehad, heel pijnlijk dus). Inkomen is dan ook minimum. Om dan nog echt leuke dingen te doen....ik probeer het wel, maar moet toch kijken dat ik het red met dat beetje wat binnenkomt.
Hopelijk vind ik t.z.t. weer werk, en krijg ik het iets royaler. Het is gewoon gemakkelijker als je niet altijd hoeft te kijken of je een euro wel of niet kan uitgeven.....
Vraag me inderdaad ook af, hoe anderen dat doen?
Zelf sta ik er ook alleen voor, en de laatste jaren ben ik veel contacten kwijtgeraakt door de relatie met die borderliner. Als ik nu dingen in en om huis gedaan moet worden, vind ik het ontzettend moeilijk om mensen te vragen mij te helpen, die drempel is ontzettend hoog. Hebben jullie dat niet? Krijg je hulp aangeboden?
Zeker nu ik weer een vriend heb, die niet bij me woont, me wel helpt en steunt, denk ik dat mensen ook verwachten dat hij me helpt met het zware werk. Wordt niet gekeken of hij dingen kan of niet.... ik voel me bijna schuldig als ik mensen moet vragen mij te helpen.
Wat betreft geld: ik zit al bijna een jaar ziek thuis, burn-out, oververmoeid. Mijn baas heeft (helaas, maar misschien begrijpelijk) mijn contract niet verlengd (3x jaarcontract gehad, heel pijnlijk dus). Inkomen is dan ook minimum. Om dan nog echt leuke dingen te doen....ik probeer het wel, maar moet toch kijken dat ik het red met dat beetje wat binnenkomt.
Hopelijk vind ik t.z.t. weer werk, en krijg ik het iets royaler. Het is gewoon gemakkelijker als je niet altijd hoeft te kijken of je een euro wel of niet kan uitgeven.....
Vraag me inderdaad ook af, hoe anderen dat doen?
dinsdag 5 juni 2007 om 14:32
Nicole, mijn kinderen zijn naar Nigeria gesleurd toen ik eindelijk aanstalten maakte om via de rechter een omgangsregeling af te dwingen. Daar is hun vader overleden en dat had ik in mijn stoutste dromen niet kunnen voorstellen. De familie brengt ze niet terug. Punt, over, uit. Ik had geen ouderlijke macht, geen overlijdensakte, geen geld om naar Nigeria te gaan, kon niets meer dus.
Misschien zal het bij jou zo'n vaart niet lopen al is het alleen maar omdat je kinderen -vermoed ik, hoeft niet- uitsluitend Nederlands zijn, maar zo naar kán het lopen. Wist echt niet dat de familie van de vader en de vader zelf zo haatdragend, zo negatief, zouden reageren.
Waar ik zelf mee worstel -nog even, straks weer gewoon de sleur van het leven- is dat ik me afvraag wie ik zelf ben, wat er van me overblijft als alle lijntjes met andere mensen zouden worden doorgesneden. Ik wordt gezien dus ik besta. Ooit zal ik werken en dan zal ik méér bestaan. Denk dat het feit dat er geen uitdrukking van mij binnen mezelf zit, of zat, ook heeft gemaakt dat ik in zo'n relatie kon blijven. Tenminste als we samen waren dan werd er geleefd in huis -soms-, werden taken gedeeld, hoefde niet álles uit mij te komen terwijl er zo niets in me zit.
Misschien zal het bij jou zo'n vaart niet lopen al is het alleen maar omdat je kinderen -vermoed ik, hoeft niet- uitsluitend Nederlands zijn, maar zo naar kán het lopen. Wist echt niet dat de familie van de vader en de vader zelf zo haatdragend, zo negatief, zouden reageren.
Waar ik zelf mee worstel -nog even, straks weer gewoon de sleur van het leven- is dat ik me afvraag wie ik zelf ben, wat er van me overblijft als alle lijntjes met andere mensen zouden worden doorgesneden. Ik wordt gezien dus ik besta. Ooit zal ik werken en dan zal ik méér bestaan. Denk dat het feit dat er geen uitdrukking van mij binnen mezelf zit, of zat, ook heeft gemaakt dat ik in zo'n relatie kon blijven. Tenminste als we samen waren dan werd er geleefd in huis -soms-, werden taken gedeeld, hoefde niet álles uit mij te komen terwijl er zo niets in me zit.
dinsdag 5 juni 2007 om 14:39
VK, hoe geef je je grenzen aan? Het is heel erg moeilijk, maar je moet het nu doen, elke dag een beetje. Niet wachten tot je straks in je eigen huis zit en denken dat hij dan vanzelf begrijpt dat dat jouw ruimte is. Of ervan uitgaan dat dat voor jou zo vanzelfsprekend is dat je hem de toegang "gewoon" ontzegt. Je schrijft dat jij gaat bepalen wanneer hij op bezoek mag komen, hoelang hij mag blijven, hoe hij zich daar moet gedragen. Je doet er beter aan direct duidelijk te maken dat hij in jouw huis niet welkom is. Wat win jij ermee dat hij daar binnenkomt? Je zal blijven opletten welke dingen je laat slingeren (brieven van je advocaat over de scheiding, bankafschriften, je mobiel). Je blijft aan hem denken als je je rommel laat slingeren, zelfs al is het in de "kan mij het schelen, het is mijn huis"-trant. Je zal elke grens apart moeten gaan aangeven en dat zal je ontzettend veel energie kosten. Hoe krijg je hem concreet het huis uit als hij begint te zeuren dat het niet schoon genoeg is en weigert te gaan? Zodra je hem binnenlaat, is het niet meer jouw eigen ruimte. Je weet hoe hij is en hoe jij bent. Jij reageert op hem, je hebt nog niet helemaal afgeleerd om hem te volgen in zijn redenaties (hoewel je zeker goed op weg bent!). Dat zag je van de week met dat onzinverwijt over schoonmaken. Hij weet precies jouw zwakke plek te raken: in dit geval jouw redelijke houding dat relaties geven en nemen zijn. Geven en nemen is dat jij jouw deel doet in de schoonmaak zodat het huis redelijk schoon is, en als hij extreme eisen op dat gebied heeft doet hij dat zelf (eh… o ja, hij woont er helemaal niet meer! nou ja, dan hoeft het ook niet naar zijn maatstaven te worden schoongemaakt). Als hij in jouw nieuwe huis komt, dan is het argument dat het zo fijn is voor je zoontje om wat tijd met beide ouders door te brengen en dat het voor hem beter is als beide ouders nog samen door één (jouw) deur kunnen, blablablabla. Bereid je er maar vast op voor. Wat ga je zeggen?Ik heb al heel veel grenzen moeten aangeven. De grens van mijn huis… extra moeilijk omdat ik in "ons" huis ben blijven wonen en het formeel op naam van beiden staat en ik hem dus niet de toegang mag ontzeggen. Hij mag van mij op bezoek komen, maar dit gebeurt alleen met het halen en brengen van de kinderen (en op hun verjaardag). Ik wil niet meer dat hij door het huis loopt. Ik heb dus ook zijn spullen allemaal bij elkaar gezocht en in de kelder gelegd (hij heeft nog steeds geen zelfstandige woonruimte). Papieren moet ik nog uitzoeken, daar ben ik nu mee bezig. Anders heeft hij nl. een reden om naar boven te lopen (heeft hij laatst ook gedaan toen ik er niet was, maar de oppas) en kan hij theoretisch in mijn papieren snuffelen. Hij heeft hier nu letterlijk niets meer te zoeken. Als de laatste spullen in de kelder liggen, heeft hij geen enkele reden meer om door mijn huis te lopen. Liefst ben ik natuurlijk helemaal van die spullen af... daar geef ik mijn grens dus alweer niet goed aan en denk ik weer vanuit hem: ja, maar hij heeft geen eigen woonruimte, waar moet hij die spullen dan kwijt? Alsof dat mijn probleem is. Als hij bij mij op bezoek is, versterk ik dat idee door hem iets te drinken aan te bieden (ipv dat hij het zelf pakt). Hij heeft geen sleutel meer. Ik merk dat hij moeite heeft met elke stap die ik neem, bijv. het uitzoeken van de cd's of zijn kleren uit de klerenkast halen en in de kelder leggen. Dat komt omdat hij niet uit elkaar wilde, hij wilde zijn leventje behouden zoals het was. Het is dus te verwachten dat hij weerstand zal voelen bij elke stap die ik in die richting neem. Maar dat we gaan scheiden is een feit. Dus kan hij niet verwachten dat ik zijn mobiele telefoonrekening blijf betalen, dat we een gezamenlijk e-mailadres houden, gezamenlijke bankrekeningen blijven gebruiken, dat zijn scheerapparaat in mijn badkamer blijft liggen... VK, jij hebt straks een gouden moment om in één klap een hele dikke grens aan te geven, die van je voordeur. Gezien de dreigementen die hij heeft geuit, zou ik hem geen toegang tot je nieuwe huis geven. De voordeur, daar stopt het. Naar de wc of koffie drinken kan hij wel ergens anders. Ik schreef het hierboven al, maar je moet nu al nadenken over wat jouw drijfveren zijn om hem toch binnen te laten en om je grens te laten overschrijden. Waarschijnlijk zal het redelijkheidsargument komen bovendrijven: we moeten toch als volwassen mensen met elkaar om kunnen gaan, ik zou ieder ander toch ook even binnenvragen voor een kopje koffie. Ieder ander bedreigt jou niet met geweld en met de dood. Hou dat alsjeblieft voor ogen, vergeet het geen moment. Als hij je zoontje als chantagemiddel opvoert, denk dan aan wat het voor je zoontje zou betekenen als hij erbij moet zijn als je ex je het ziekenhuis in slaat.O, dat doet hij vast niet?Dat dacht Manu vast ook….liefsdubio
Ga in therapie!
dinsdag 5 juni 2007 om 14:41
Ik vind het nog steeds moeilijk om hulp te vragen. Neem het wel aan als het me aangeboden wordt - hoewel ... ik heb ook een goed aanbod om schoon te maken laten liggen. Van de kinderen verwacht ik wel dat ze een klein beetje bijdragen in proberen de chaos te overleven.
Financieel leef ik al jaren op een minimum en het lukt, zie zelfs kans om extraatjes eruit te sleuren zoals zwemlessen voor de kids. Wat ik dan later wel ergens moet inleveren: kleding voor mezelf staat lager op de ranglijst dan eigenlijk goed voor me is. Winkelen bij AH, Euroshopper, iets minder vlees en iets meer patat/knakworst, pizza, en dat soort 'karige' maaltijden.
Eerder had ik een man in huis die tussen 100 en 200 euro per maand aan onkosten betekende, plus dat 'ie natuurlijk ook nog at. Voel me eigenlijk rijk nu, dus.
Financieel leef ik al jaren op een minimum en het lukt, zie zelfs kans om extraatjes eruit te sleuren zoals zwemlessen voor de kids. Wat ik dan later wel ergens moet inleveren: kleding voor mezelf staat lager op de ranglijst dan eigenlijk goed voor me is. Winkelen bij AH, Euroshopper, iets minder vlees en iets meer patat/knakworst, pizza, en dat soort 'karige' maaltijden.
Eerder had ik een man in huis die tussen 100 en 200 euro per maand aan onkosten betekende, plus dat 'ie natuurlijk ook nog at. Voel me eigenlijk rijk nu, dus.
dinsdag 5 juni 2007 om 14:44
Is wat je hier schrijft geen uitdrukking van jezelf? Je wordt hier gezien Mamz. Gezien en gehoord worden is belangrijk. Maar nog belangrijker is jezelf zien en horen, weten dat het goed is dat je bestaat. Dat moet niet afhankelijk zijn van je bijdrage aan de maatschappij of hoe mensen jou zien. Ik weet zeker dat je een stem hebt, je moet er alleen zélf naar luisteren!
Wat heb jij gedaan vandaag Mamzelle?
Ga in therapie!
dinsdag 5 juni 2007 om 15:07
Ik heb in hoger beroep toegestaan dat de ouderlijke macht alleen aan de vader van de kinderen zou worden toegewezen. Het college heeft me dit afgeraden. Ik vertrouwde hem duidelijk meer dan hij mij.
Vandaag naar de speelotheek geweest. Voel me er niet echt op mijn plek -grenzen ;)- maar goed, het houdt me van de straat, voorlopig. Verders ga ik zometeen de jongens naar zwemles brengen en dat vind ik zelf zowat nog leuker dan zij zelf.
Weg nu. Lator :R
Vandaag naar de speelotheek geweest. Voel me er niet echt op mijn plek -grenzen ;)- maar goed, het houdt me van de straat, voorlopig. Verders ga ik zometeen de jongens naar zwemles brengen en dat vind ik zelf zowat nog leuker dan zij zelf.
Weg nu. Lator :R
dinsdag 5 juni 2007 om 15:19
Is daar juridisch nog iets aan te doen Mamz, nu de vader dood is? Het moet wel tamelijk ingewikkeld zijn omdat de kinderen nu daar zijn. Stond jij niet onder enorme druk van hem om hem de ouderlijke macht toe te kennen? Aaargh, ik vind dit zo vreselijk frustrerend om te lezen!!! Die kinderen horen bij jou Mamz.... :(
Het klinkt alsof je hardstikke goed bezig bent Mamz. Zoals je het beschreef dacht ik dat je hele dagen voor pampus op de bank lag (ik zie opeens mijn ex voor me ;)). Maar volgens mij ben je de hele dag actief, veel met je kinderen bezig. Niks leeg en uitdrukkingloos.
Ga in therapie!
dinsdag 5 juni 2007 om 15:29
En Mamz, vergeet ook niet dat het zo was dat anderen heel onzorgvuldig met jou omgingen in een tijd dat het met jou zelf niet goed ging.
*;
Je stond er eenzaam voor en het ging zo slecht dat je dacht dat het toen zo was dat de kinderen beter niet bij je konden zijn.
En je had zeker nooit kunnen bedenken dat het er nu zo voor zou staan.
Arme Mamz, wie was er voor je toen? Ik kan hier zo kwaad om worden...
Jij bent zo'n prachtige vrouw, en alles draait nog steeds om een tijd dat het zo slecht met je ging, je wordt bijna gedwongen daar in te blijven verkeren.
Door de uitwerking die het nog steeds op je blijft hebben.
Niet eerlijk.
;(
*;
Je stond er eenzaam voor en het ging zo slecht dat je dacht dat het toen zo was dat de kinderen beter niet bij je konden zijn.
En je had zeker nooit kunnen bedenken dat het er nu zo voor zou staan.
Arme Mamz, wie was er voor je toen? Ik kan hier zo kwaad om worden...
Jij bent zo'n prachtige vrouw, en alles draait nog steeds om een tijd dat het zo slecht met je ging, je wordt bijna gedwongen daar in te blijven verkeren.
Door de uitwerking die het nog steeds op je blijft hebben.
Niet eerlijk.
;(
dinsdag 5 juni 2007 om 17:39
Mamzelle, heb net je verhaal gelezen, is inderdaad wel erg definitief. Hoe oud zijn de kinderen nu? Is er evt. wel contact met hen mogelijk??
Afschuwelijk, inderdaad, als je de vader vertrouwt, en dan gebeurt er zoiets.
Mijn kinderen zijn inderdaad helemaal 'Nederlands', dat is er wel, maar ook hier gebeuren vaak dingen, waardoor kinderen hun andere ouder niet meer willen/mogen zien. Dan wordt wel op de kinderen ingepraat hoe 'slecht' die andere ouder is, en ze zullen het geloven.
Heb hiermee genoeg ervaring opgedaan, trieste gevallen.
Wens jou in elk geval alle sterkte toe, dit verdien jij zeker niet!
Afschuwelijk, inderdaad, als je de vader vertrouwt, en dan gebeurt er zoiets.
Mijn kinderen zijn inderdaad helemaal 'Nederlands', dat is er wel, maar ook hier gebeuren vaak dingen, waardoor kinderen hun andere ouder niet meer willen/mogen zien. Dan wordt wel op de kinderen ingepraat hoe 'slecht' die andere ouder is, en ze zullen het geloven.
Heb hiermee genoeg ervaring opgedaan, trieste gevallen.
Wens jou in elk geval alle sterkte toe, dit verdien jij zeker niet!
dinsdag 5 juni 2007 om 17:46
En nog even terugkomen op het vragen van hulp: ik heb hier inderdaad moeite mee. Mijn familie/omgeving wil niet zien dat ik ziek ben, ook al ben je moe, dan kun je nog je werk doen. De problemen rondom mijn zoon: als ik maar doe, alsof er niets aan de hand is, is er ook niets aan de hand....
Ik word dus absoluut niet serieus genomen door mijn naasten...
Verder is het inderdaad zo, dat ik altijd veel voor anderen heb gedaan, als ik iemand kan helpen zal ik het doen, of dat nu voor mijn exen is, of voor de kinderen....helaas zorg ik niet zo goed voor mezelf. Maar dat zal ook voor de meesten hier wel herkenbaar zijn: klaarstaan voor anderen, ten koste van jezelf.
Probeer in elk geval mijn hoofd boven water te houden, zullen wel weer betere tijden komen!
Wat betreft mijn werk....bedankt, dat je het niet terecht vindt, zo had ik het nog niet bekeken. Ik heb inderdaad ondanks de problemen thuis toch altijd vrij goed gefunctioneerd, zelfs de administratie op gezet. En dan ben je bedankt....
Hoop wel nog een keer weer aan het werk te komen, zodat ik weer nieuwe sociale contacten kan opdoen, en iets royaler kan leven, maar met de dingen die hier gezegd worden kan ik ook al wat mee, en mijn nieuwe vriend heeft ook allerlei tips om te besparen op boodschappen e.d., daar heb ik ook al veel aan gehad.
Ik word dus absoluut niet serieus genomen door mijn naasten...
Verder is het inderdaad zo, dat ik altijd veel voor anderen heb gedaan, als ik iemand kan helpen zal ik het doen, of dat nu voor mijn exen is, of voor de kinderen....helaas zorg ik niet zo goed voor mezelf. Maar dat zal ook voor de meesten hier wel herkenbaar zijn: klaarstaan voor anderen, ten koste van jezelf.
Probeer in elk geval mijn hoofd boven water te houden, zullen wel weer betere tijden komen!
Wat betreft mijn werk....bedankt, dat je het niet terecht vindt, zo had ik het nog niet bekeken. Ik heb inderdaad ondanks de problemen thuis toch altijd vrij goed gefunctioneerd, zelfs de administratie op gezet. En dan ben je bedankt....
Hoop wel nog een keer weer aan het werk te komen, zodat ik weer nieuwe sociale contacten kan opdoen, en iets royaler kan leven, maar met de dingen die hier gezegd worden kan ik ook al wat mee, en mijn nieuwe vriend heeft ook allerlei tips om te besparen op boodschappen e.d., daar heb ik ook al veel aan gehad.
dinsdag 5 juni 2007 om 18:25
jullie zijn toppers.................allemaal
lees al een tijdje mee.............was ook in zo,n relatie waar het hem maar niet lukte om mij te breken of me te chanteren met voor de trein springen ...........rennuhhh dan haal je em nog ,was steevast mijn vaste antwoordt....maar ja net alles jullie .net als jullie gaf ik em veel kansen en hield on-wijs (toepasselijk woord)van hem.en hield nog van hem ,maar het verstand won van de liefde ,want dit kon geen liefde zijn.............
hij bleef me volgen etc.............tot dat hij merkte dat ik em echt met een schep op z,n kop zou slaan als hij nog een keer zou komen ........en toen was het stil...
bedoel ermee te zeggen pas als je hart het eens is met je verstand dat er dan een hoop duidelijkheid komt voor jezelf en voor hem.
want hij zei een keer je praat nog steeds met me door de telefoon ...aha oke dan hang ik nu op en neem jou ook nooit meer op ...zo is het gegaan
nu een kleine tip ...wil je niet meer bang voor em zijn ga op een vechtsport
niet om hem eens lekker in elkaar te rossen(kan ook lekker zijn) ,maar het neemt je angst weg
en geeft je stabieliteit in de rest van je leven .....je antwoorden zijn dan niet meer gebaseerd op de angst voor hem
verder zijn jullie zoo mooi voorelkaar ,dit topic is goud waard!!*;
lees al een tijdje mee.............was ook in zo,n relatie waar het hem maar niet lukte om mij te breken of me te chanteren met voor de trein springen ...........rennuhhh dan haal je em nog ,was steevast mijn vaste antwoordt....maar ja net alles jullie .net als jullie gaf ik em veel kansen en hield on-wijs (toepasselijk woord)van hem.en hield nog van hem ,maar het verstand won van de liefde ,want dit kon geen liefde zijn.............
hij bleef me volgen etc.............tot dat hij merkte dat ik em echt met een schep op z,n kop zou slaan als hij nog een keer zou komen ........en toen was het stil...
bedoel ermee te zeggen pas als je hart het eens is met je verstand dat er dan een hoop duidelijkheid komt voor jezelf en voor hem.
want hij zei een keer je praat nog steeds met me door de telefoon ...aha oke dan hang ik nu op en neem jou ook nooit meer op ...zo is het gegaan
nu een kleine tip ...wil je niet meer bang voor em zijn ga op een vechtsport
niet om hem eens lekker in elkaar te rossen(kan ook lekker zijn) ,maar het neemt je angst weg
en geeft je stabieliteit in de rest van je leven .....je antwoorden zijn dan niet meer gebaseerd op de angst voor hem
verder zijn jullie zoo mooi voorelkaar ,dit topic is goud waard!!*;
dinsdag 5 juni 2007 om 21:19
Ik sleur een loom lijf her en der, dus denk ook wel dat ik het goed doe, of in elk geval zo goed als ik kan. Loop tegen dat échte energietekort aan, en dus zoals gezegd, de vraag 'wie ben ik nou eigenlijk alles bij elkaar'.
Zojuist besloten dat als ik geen leerwerktraject vind in de komende maand of zo, dat ik zelf een MBO opleiding ga starten bij het NTI. Moet dan wel een jaar na starten aan een stageplaats zien te komen, maar zowel dat als misschien zelfs -jawel- een leerwerktraject in de gekozen richting zal makkelijker zijn als ik eenmaal bezig ben met de opleiding. Okee, ik mag niet aan de soos vertellen dat ik hier mee bezig ben, da's een minpuntje. Mocht er zich ander werk aandienen dan doe ik het voor niets, maar in elk geval ga ik niet meer zitten wachten.
O ja, en nog even aan mijn portemonnee vragen of het wel kán.
Ik heb geprobeerd om het gezag over mijn kinderen terug te krijgen. Eerste wat ik daarvoor moest overleggen was een overlijdensakte van de vader, en die heb ik niet. Geen idee in welk ziekenhuis in die miljoenenstad Lagos hij is overleden. En de familie werkte niet mee, natuurlijk.
Hij heeft een huis hier. Ik heb de boel ook wel laten liggen, mss is die overlijdensakte allang hier, mss beheert zijn familie dat huis in zijn naam, mss is het verkocht, mss is hij niet eens overleden - al hebben de kinderen me zelf gezegd dat papa overleden was, maar toch, dat idee spookt ook in mijn kop, dat het niet waar is.
Heb al zoveel aan mijn hoofd om zelf mijn leven op orde te krijgen, dan nog eens te gaan steggelen met exschoonfamilie over een huis.
Eigenlijk zou ik gewoon moeten leren om hulp te zoeken bij al die zooi in mijn leven.
Zojuist besloten dat als ik geen leerwerktraject vind in de komende maand of zo, dat ik zelf een MBO opleiding ga starten bij het NTI. Moet dan wel een jaar na starten aan een stageplaats zien te komen, maar zowel dat als misschien zelfs -jawel- een leerwerktraject in de gekozen richting zal makkelijker zijn als ik eenmaal bezig ben met de opleiding. Okee, ik mag niet aan de soos vertellen dat ik hier mee bezig ben, da's een minpuntje. Mocht er zich ander werk aandienen dan doe ik het voor niets, maar in elk geval ga ik niet meer zitten wachten.
O ja, en nog even aan mijn portemonnee vragen of het wel kán.
Ik heb geprobeerd om het gezag over mijn kinderen terug te krijgen. Eerste wat ik daarvoor moest overleggen was een overlijdensakte van de vader, en die heb ik niet. Geen idee in welk ziekenhuis in die miljoenenstad Lagos hij is overleden. En de familie werkte niet mee, natuurlijk.
Hij heeft een huis hier. Ik heb de boel ook wel laten liggen, mss is die overlijdensakte allang hier, mss beheert zijn familie dat huis in zijn naam, mss is het verkocht, mss is hij niet eens overleden - al hebben de kinderen me zelf gezegd dat papa overleden was, maar toch, dat idee spookt ook in mijn kop, dat het niet waar is.
Heb al zoveel aan mijn hoofd om zelf mijn leven op orde te krijgen, dan nog eens te gaan steggelen met exschoonfamilie over een huis.
Eigenlijk zou ik gewoon moeten leren om hulp te zoeken bij al die zooi in mijn leven.
