Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
maandag 21 mei 2007 om 23:12
Lemmy
ook ik ben ooit begonnen met schrijven, inmiddels doe ik het overal. Ik begon 'snachts, als ik wakker werd, onrustig. Alle gedachten die door mijn hoofd stormden schreef ik op. Emotioneel, onsamenhangend, niet te lezen, maar het ging eruit. Op mijn werk schreef ik ook, alle losse flodders die door mijn hoofd gingen en die mij het moeilijk maakten schreef ik op. Met het opschrijven kon ik de gedachten loslaten. En langzamerhand werd het minder en weer meer en weer minder en weer meer. Ik merk dat ik nu veel samenhangender schrijf. En dat het nu dus wel lukt om het duidelijk op te schrijven, maar ik ben dus begonnen vanuit mijn gevoel, mijn verdriet, hoe ik me voelde.
ook ik ben ooit begonnen met schrijven, inmiddels doe ik het overal. Ik begon 'snachts, als ik wakker werd, onrustig. Alle gedachten die door mijn hoofd stormden schreef ik op. Emotioneel, onsamenhangend, niet te lezen, maar het ging eruit. Op mijn werk schreef ik ook, alle losse flodders die door mijn hoofd gingen en die mij het moeilijk maakten schreef ik op. Met het opschrijven kon ik de gedachten loslaten. En langzamerhand werd het minder en weer meer en weer minder en weer meer. Ik merk dat ik nu veel samenhangender schrijf. En dat het nu dus wel lukt om het duidelijk op te schrijven, maar ik ben dus begonnen vanuit mijn gevoel, mijn verdriet, hoe ik me voelde.
maandag 21 mei 2007 om 23:17
Tja Lemmy, ik weet het... ik vind het eerlijk gezegd ook heel moeilijk om deze dingen te schrijven omdat ik weet dat het pijn doet. En dat wil ik helemaal niet. Maar ik weet ook dat ik die pijn niet veroorzaak, maar eigenlijk een pijnpunt blootleg dat er allang ligt.
Weet in elk geval dat ik aan je denk. Ik vind het heel moedig dat je nu met open ogen, verstand op nul en blik op oneindig hierin duikt.
Ik ga naar bed. Welterusten allemaal Niet te lang opblijven hè :P
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 21 mei 2007 om 23:20
Lemmy, je hebt ook altijd alle ruimte hier om dingen te vertellen, als je daar behoefte aan hebt. Dat kan ook van de hak op de tak gaan, zomaar overdenkingen, of wat je maar wilt.
Dubio is heel erg goed in de vinger op de gevoelige plek leggen, en je uitdagen om er echt voor te gaan. Vaak schrijft ze heel precies iets uit waar ik een gevoel over heb maar niet de woorden.
Ik denk dat jij, Lem, heel erg hebt moeten overleven. Je schreef al eerder over de hectische en verwarrende tijd, het in angst zitten. Misschien ben je er nu pas aan toe om echt te durven kijken naar wat je hebt meegemaakt. Je bent hier niet alleen, zult mensen op dit topic om je heen hebben die je begrijpen, en thuis heb je een veilige basis met je partner, je gezin.
Neem de tijd voor jezelf, doe rustig aan.
Dubio *; Jij staat altijd zo voor iedereen klaar met echt wijze raad en zulke goede dingen om over na te denken. Soms wil ik jou ook wel vragen stellen, maar ik weet niet goed hoe. Durf niet zo goed, terwijl ik denk dat het soms moeilijk moet zijn je eigen advies in de praktijk te brengen? Hoe gaat het met jou, lieve Dubio? Wil ik het liefst vragen...
Dubio is heel erg goed in de vinger op de gevoelige plek leggen, en je uitdagen om er echt voor te gaan. Vaak schrijft ze heel precies iets uit waar ik een gevoel over heb maar niet de woorden.
Ik denk dat jij, Lem, heel erg hebt moeten overleven. Je schreef al eerder over de hectische en verwarrende tijd, het in angst zitten. Misschien ben je er nu pas aan toe om echt te durven kijken naar wat je hebt meegemaakt. Je bent hier niet alleen, zult mensen op dit topic om je heen hebben die je begrijpen, en thuis heb je een veilige basis met je partner, je gezin.
Neem de tijd voor jezelf, doe rustig aan.
Dubio *; Jij staat altijd zo voor iedereen klaar met echt wijze raad en zulke goede dingen om over na te denken. Soms wil ik jou ook wel vragen stellen, maar ik weet niet goed hoe. Durf niet zo goed, terwijl ik denk dat het soms moeilijk moet zijn je eigen advies in de praktijk te brengen? Hoe gaat het met jou, lieve Dubio? Wil ik het liefst vragen...
maandag 21 mei 2007 om 23:27
Iseo vraag dat maar wel.
Ik herken het wel. Voor een ander weet je het heel goed, maar het zelf toepassen, dat is zooo moeilijk. En vlak jezelf niet weg hoor, met de vinger op de juiste plaats leggen. Daar ben jij ook heel goed in.
Dubio, ik ben ook benieuwd, heel erg benieuwd, je bent me zo vaak net voor met je post en als ik het lees is het vaak net of ik hetzelfde had willen zeggen of vragen.
Ik voel me nu inmiddels een stukje beter en veel rustiger, gelukkig maar
maandag 21 mei 2007 om 23:31
Iseo, ik maak het je ook niet makkelijk door zo te reageren op je vraag. Sorry. Het raakt me echt dat je dit vroeg... En nee, het gaat niet, gewoonweg niet. Ik weet het niet meer.
Leuk als je het "zo goed weet" voor een ander. Heb je niks aan. Ik weet alles voor mezelf ook best, maar het helpt niets.
Ik moet nu echt gaan slapen
*;
Ga in therapie!
maandag 21 mei 2007 om 23:37
Lieve dubio...
quote: dubiootje reageerde
Lieve Lemmy,
Ik heb al een paar keer eerder gemerkt dat je het drama van de dood van je man ontkracht en probeert er een positieve draai aan te geven. Ik vind het woord overlijden ook helemaal niet passen bij de gewelddadige manier waarop hij doodging (en je begrijpt hopelijk wat ik met gewelddadig bedoel... niet je vader!).
Het woord 'overlijden' past ook niet echt bij de manier waarop hij doodging. Misschien moet ik het ook gewoon 'doodgaan' noemen, maar ik ben aan het woord 'overlijden' gewend omdat ik dat ook zo noem als ik met mijn zoon over hem praat. Sommige mensen hebben wel eens gezegd dat hij 'vermoord' is, maar dat woord vind ik nog minder passen (zou impliceren dat mijn vader dus een moordenaar is?!). Het is misschien waar dat ik het drama rondom zijn dood lijk te ontkrachten, maar in alle eerlijkheid, en dat vind ik nog steeds moeilijk om zo te zeggen, maar in aanmerking nemend hoe de zaken ervoor stonden op dat moment: zijn dood was een positieve wending aan de situatie. Ik weet zeker dat mijn leven en dat van mijn zoon er een stuk slechter uitgezien had als hij nog had geleefd, sterker nog, ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet meer had geleefd en mijn zoon misschien ook niet. Hij had mij meerdere malen 'beloofd' dat hij mijn baby zou vermoorden en daarna mij. Mij als laatste, zodat ik kon toekijken hoe mijn baby zou sterven. Dus ja, het IS geluk dat het zo is gegaan.
Je vader heeft je man om het leven gebracht. Dat is iets verschrikkelijks. Daar horen geen woorden als 'geluk' bij. Dan heb je toch geen geluk, als zoiets gebeurt Lemmy? Je zou toch niemand toewensen dat hun relatie zo zou eindigen?
Natuurlijk wens ik niemand toe om mee te maken wat ik heb meegemaakt. Maar nogmaals, voor mij, zoals het toen was, was het het beste wat had kunnen gebeuren. Natuurlijk had ik liever gehad dat hij redelijk zou zijn, dat we konden scheiden, de dingen normaal konden afhandelen, maar dat stadium was definitief voorbij. En het geluk zit ook in hoe klein de kans was dat die fatale vechtpartij zo zou aflopen - mijn vader, op zijn leeftijd, tegenover hem, een jonge sterke man. Ik kon al niets meer doen, was al bewusteloos op dat moment. Wat als hij dat mes had afgepakt, als hij dat had gewild was hem dat zeker gelukt. Dan waren er zeker meer mensen overleden.
Ik vind het heel erg knap van je dat je positieve kanten zoekt aan iets waar eigenlijk niets positiefs in te vinden is (behalve het eindresultaat dat deze man fysiek voorgoed uit je leven was). Maar ik vraag me af of je de verschrikking van het gebeurde ooit onder ogen hebt gezien, of dat je meteen naar bagatelliseren bent doorgestoomd. Ik geloof zeker dat je een dergelijke gebeurtenis "een plekje kunt geven" zoals dat zo mooi heet, maar dat gebeurt niet als je het wegstopt. Het is zoiets groots, dat krijg je niet platgedrukt.
Natuurlijk ging ik het meteen bagatelliseren en wegstoppen.... ik moest overleven tenslotte! Ik was nog zo jong, moest hard werken voor genoeg geld voor mezelf en mijn kind, mijn kind had ook nog de nodige medische probleempjes... In die tijd had ik het niet kunnen verwerken, al had ik dat nog zo graag gewild. Na een jaar of 3, toen de storm was gaan liggen, toen ik voelde dat ik het aankon, toen begon het eigenlijk pas. En toen heb ik ook iemand om me heen gehad die mij daarmee (onbedoeld) heel goed heeft geholpen trouwens.... Ik heb toen een affaire gehad met een man, die zo enorm populair is bij vrouwen dat hij bijna elke vrouw wel kan versieren.... en die werd verliefd op mij!! ;) Dat was een enorme boost voor mijn ego, toen had ik opeens de kracht om alles aan te pakken. Die relatie werd verder niets hoor, maar het feit dat hij verliefd was op mij was genoeg (ik heb hem later nog eens hartelijk bedankt!). En ook dat was een kwestie van geluk, volgens mij, net de juiste persoon op het juiste moment....
Liefs, Lemmy
quote: dubiootje reageerde
Lieve Lemmy,
Ik heb al een paar keer eerder gemerkt dat je het drama van de dood van je man ontkracht en probeert er een positieve draai aan te geven. Ik vind het woord overlijden ook helemaal niet passen bij de gewelddadige manier waarop hij doodging (en je begrijpt hopelijk wat ik met gewelddadig bedoel... niet je vader!).
Het woord 'overlijden' past ook niet echt bij de manier waarop hij doodging. Misschien moet ik het ook gewoon 'doodgaan' noemen, maar ik ben aan het woord 'overlijden' gewend omdat ik dat ook zo noem als ik met mijn zoon over hem praat. Sommige mensen hebben wel eens gezegd dat hij 'vermoord' is, maar dat woord vind ik nog minder passen (zou impliceren dat mijn vader dus een moordenaar is?!). Het is misschien waar dat ik het drama rondom zijn dood lijk te ontkrachten, maar in alle eerlijkheid, en dat vind ik nog steeds moeilijk om zo te zeggen, maar in aanmerking nemend hoe de zaken ervoor stonden op dat moment: zijn dood was een positieve wending aan de situatie. Ik weet zeker dat mijn leven en dat van mijn zoon er een stuk slechter uitgezien had als hij nog had geleefd, sterker nog, ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet meer had geleefd en mijn zoon misschien ook niet. Hij had mij meerdere malen 'beloofd' dat hij mijn baby zou vermoorden en daarna mij. Mij als laatste, zodat ik kon toekijken hoe mijn baby zou sterven. Dus ja, het IS geluk dat het zo is gegaan.
Je vader heeft je man om het leven gebracht. Dat is iets verschrikkelijks. Daar horen geen woorden als 'geluk' bij. Dan heb je toch geen geluk, als zoiets gebeurt Lemmy? Je zou toch niemand toewensen dat hun relatie zo zou eindigen?
Natuurlijk wens ik niemand toe om mee te maken wat ik heb meegemaakt. Maar nogmaals, voor mij, zoals het toen was, was het het beste wat had kunnen gebeuren. Natuurlijk had ik liever gehad dat hij redelijk zou zijn, dat we konden scheiden, de dingen normaal konden afhandelen, maar dat stadium was definitief voorbij. En het geluk zit ook in hoe klein de kans was dat die fatale vechtpartij zo zou aflopen - mijn vader, op zijn leeftijd, tegenover hem, een jonge sterke man. Ik kon al niets meer doen, was al bewusteloos op dat moment. Wat als hij dat mes had afgepakt, als hij dat had gewild was hem dat zeker gelukt. Dan waren er zeker meer mensen overleden.
Ik vind het heel erg knap van je dat je positieve kanten zoekt aan iets waar eigenlijk niets positiefs in te vinden is (behalve het eindresultaat dat deze man fysiek voorgoed uit je leven was). Maar ik vraag me af of je de verschrikking van het gebeurde ooit onder ogen hebt gezien, of dat je meteen naar bagatelliseren bent doorgestoomd. Ik geloof zeker dat je een dergelijke gebeurtenis "een plekje kunt geven" zoals dat zo mooi heet, maar dat gebeurt niet als je het wegstopt. Het is zoiets groots, dat krijg je niet platgedrukt.
Natuurlijk ging ik het meteen bagatelliseren en wegstoppen.... ik moest overleven tenslotte! Ik was nog zo jong, moest hard werken voor genoeg geld voor mezelf en mijn kind, mijn kind had ook nog de nodige medische probleempjes... In die tijd had ik het niet kunnen verwerken, al had ik dat nog zo graag gewild. Na een jaar of 3, toen de storm was gaan liggen, toen ik voelde dat ik het aankon, toen begon het eigenlijk pas. En toen heb ik ook iemand om me heen gehad die mij daarmee (onbedoeld) heel goed heeft geholpen trouwens.... Ik heb toen een affaire gehad met een man, die zo enorm populair is bij vrouwen dat hij bijna elke vrouw wel kan versieren.... en die werd verliefd op mij!! ;) Dat was een enorme boost voor mijn ego, toen had ik opeens de kracht om alles aan te pakken. Die relatie werd verder niets hoor, maar het feit dat hij verliefd was op mij was genoeg (ik heb hem later nog eens hartelijk bedankt!). En ook dat was een kwestie van geluk, volgens mij, net de juiste persoon op het juiste moment....
Liefs, Lemmy
maandag 21 mei 2007 om 23:41
dinsdag 22 mei 2007 om 00:09
Oh Lemmy....
Ik lees een paar keer wat je hebt geschreven, en ik geloof dat ik een beetje begrijp wat je bedoelt.
De opluchting is zo groot, ondanks de nasleep. En het idee dat er maar een kleine kans was dat je vader je echt heeft kunnen beschermen, en dat dat zo kon zijn....
voor het eerst vandaag zit ik hier weer te huilen, door de pijn van Dubio die ineens heel dichtbij voelt, en door jou stukje waardoor ineens het besef heel sterk is dat jij het maar net overleeft hebt....en je zoontje...
Lemmy *;
Het is echt een wonder hoe sterk jij hier uit bent gekomen, dat zegt echt iets over je kracht.
Ik lees een paar keer wat je hebt geschreven, en ik geloof dat ik een beetje begrijp wat je bedoelt.
De opluchting is zo groot, ondanks de nasleep. En het idee dat er maar een kleine kans was dat je vader je echt heeft kunnen beschermen, en dat dat zo kon zijn....
voor het eerst vandaag zit ik hier weer te huilen, door de pijn van Dubio die ineens heel dichtbij voelt, en door jou stukje waardoor ineens het besef heel sterk is dat jij het maar net overleeft hebt....en je zoontje...
Lemmy *;
Het is echt een wonder hoe sterk jij hier uit bent gekomen, dat zegt echt iets over je kracht.
dinsdag 22 mei 2007 om 00:22
Lieve Iseo,
Ik vind het ook heel erg dat het met Dubio niet goed gaat nu... ik hoop dat ze gauw iets meer kan vertellen, misschien kunnen we haar dan ook helpen zoals zij ons helpt. Ik heb haar nog niet zo veel meegemaakt, maar die keren dat ik haar heb gelezen dacht ik steeds: wat durft zij scherp te schrijven en wat heb ik daar weinig aan toe te voegen! Ze schrijft inderdaad vaak net wat je zelf nog niet onder woorden durft te brengen.
Ja, ik ben misschien wel sterk... maar niet vergeten dat het bij mij al 11 jaar geleden is! Als ik zie hoe sterk jij NU al bent, na nog maar 2 jaar.....daar heb ik bewondering voor, echt. Toen het bij mij nog maar 2 jaar geleden was, leefde ik nog op de automatische piloot en woog ik 45 kilo (normaal 70).
En meehuilen met de verhalen, je bent niet de enige... ik huil zowat bij elk stukje dat ik lees (heb al jaren last van chronisch loszittende tranen....).
Liefs, Lemmy
Ik vind het ook heel erg dat het met Dubio niet goed gaat nu... ik hoop dat ze gauw iets meer kan vertellen, misschien kunnen we haar dan ook helpen zoals zij ons helpt. Ik heb haar nog niet zo veel meegemaakt, maar die keren dat ik haar heb gelezen dacht ik steeds: wat durft zij scherp te schrijven en wat heb ik daar weinig aan toe te voegen! Ze schrijft inderdaad vaak net wat je zelf nog niet onder woorden durft te brengen.
Ja, ik ben misschien wel sterk... maar niet vergeten dat het bij mij al 11 jaar geleden is! Als ik zie hoe sterk jij NU al bent, na nog maar 2 jaar.....daar heb ik bewondering voor, echt. Toen het bij mij nog maar 2 jaar geleden was, leefde ik nog op de automatische piloot en woog ik 45 kilo (normaal 70).
En meehuilen met de verhalen, je bent niet de enige... ik huil zowat bij elk stukje dat ik lees (heb al jaren last van chronisch loszittende tranen....).
Liefs, Lemmy
dinsdag 22 mei 2007 om 10:11
Hallo lieve mensen..
Wat een leuke reacties en vragen allemaal zeg...
En ja dubio dat was echt de enigste reden waarom ik niet durfde te reageren op jou emailtje.. Ik was als de doods dat hij me zou betrappen.. en iok weet zeker dat hij het niet leuk zou hebben gevonden zoiets te lezen over zichzelf.. En ik wil hem niet kwetsen of pijn doen..
Ik weet niet of hij me terug wil.. Ik hoop van wel en daarom ga ik vanmiddag ook naar hem toe.. weet niet wat ik ga zeggen.. Maar zonder hem wil ik niet verder.. Ook al denken jullie dat dat beter is.. ik denk van niet daarvoor houd ik nog te veel van hem..
Ik ben geschrokken erg geschrokken van alle verhalen hier.. Ik kan me in sommige dingen wel vinden..:$ Maar ook in sommige dingen niet.. Soms denk ik.. het lijkt mijn verhaal met een ander eind wij zijn nog bij elkaar.. wij houden nog van elkaar.. Maar toch deze verhalen zijn zoveel erger dan wat er bij mij thuis wel eens is gebeurd.. Ja alleen toen hij die week thuis was ging het mis omdat hij dat gewoon niet leuk vond en al chagerijnig was.. En dan begon ik weer over dingen, waar hij het liever niet over wil hebben.. \Dusja, dat lag ook grotendeels aan mij.. en niet alleen aan hem!
Ik kan wel gigantisch gaan janken maar het is mn eigen schuld dat hij me er heeft uitgezet.. Als ik gewoon ietsjes anders was geweest dan was ik naast hém wakker geworden.. in zijn armen.. Ik hoop nu alleen maar dat hij me terug wil en dat ik mag binnekomen vanmiddag..
Liefs,
xxDayMar
Wat een leuke reacties en vragen allemaal zeg...
En ja dubio dat was echt de enigste reden waarom ik niet durfde te reageren op jou emailtje.. Ik was als de doods dat hij me zou betrappen.. en iok weet zeker dat hij het niet leuk zou hebben gevonden zoiets te lezen over zichzelf.. En ik wil hem niet kwetsen of pijn doen..
Ik weet niet of hij me terug wil.. Ik hoop van wel en daarom ga ik vanmiddag ook naar hem toe.. weet niet wat ik ga zeggen.. Maar zonder hem wil ik niet verder.. Ook al denken jullie dat dat beter is.. ik denk van niet daarvoor houd ik nog te veel van hem..
Ik ben geschrokken erg geschrokken van alle verhalen hier.. Ik kan me in sommige dingen wel vinden..:$ Maar ook in sommige dingen niet.. Soms denk ik.. het lijkt mijn verhaal met een ander eind wij zijn nog bij elkaar.. wij houden nog van elkaar.. Maar toch deze verhalen zijn zoveel erger dan wat er bij mij thuis wel eens is gebeurd.. Ja alleen toen hij die week thuis was ging het mis omdat hij dat gewoon niet leuk vond en al chagerijnig was.. En dan begon ik weer over dingen, waar hij het liever niet over wil hebben.. \Dusja, dat lag ook grotendeels aan mij.. en niet alleen aan hem!
Ik kan wel gigantisch gaan janken maar het is mn eigen schuld dat hij me er heeft uitgezet.. Als ik gewoon ietsjes anders was geweest dan was ik naast hém wakker geworden.. in zijn armen.. Ik hoop nu alleen maar dat hij me terug wil en dat ik mag binnekomen vanmiddag..
Liefs,
xxDayMar
dinsdag 22 mei 2007 om 10:34
Even een kort berichtje, ik moet nog wat nalezen van dit topic voor ik weer meeschrijf hier.
Vanavond is er op rtl4 om 22.55 uur het programma dossier 2300. Het gaat over vrouwen die in een relatie hebben gezeten waar ze psych enof lich. mishandeld zijn.
*; voor jullie, als ik weer ben bijgelezen kom ik hier weer schrijven. xmv.
Vanavond is er op rtl4 om 22.55 uur het programma dossier 2300. Het gaat over vrouwen die in een relatie hebben gezeten waar ze psych enof lich. mishandeld zijn.
*; voor jullie, als ik weer ben bijgelezen kom ik hier weer schrijven. xmv.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 22 mei 2007 om 11:43
Lieve Daymar.
Ik ben blij dat je zo eerlijk schrijft wat er door je heen gaat op het moment. Want je zult zelf de niet-logica van je stukje ook wel zien, en toch plaats je het. Ik denk in de hoop dat wij er een reactie op kunnen geven.
Het is allemaal herkenbaar. Het klopt niet, je schrijft 'ik weet niet of hij me terug wil' terwijl je zelf ook weet dat het hier niet om gaat, dat je jezelf op deze manier afhankelijk opstelt.
En dat dat geen goede basis is om deze relatie zo ooit te kunnen laten slagen.
Ik hoop dat je blijft schrijven, voor je naar hem toe gaat, en eerst probeert antwoord te geven op onze vragen. Ik denk wel dat je er behoefte aan hebt om van gedachten te wisselen hier over.
Zo'n man kan een soort van verslaving zijn. Heb jij het idee dat dit bij jou het geval kan zijn? Dat die gedachte om hem terug te willen alles overstemt? Dat je eerst maar weer in zijn bijzijn wilt komen, om dan pas verder te denken? en als het zover is, om dan maar verder te kijken wat hij aangeeft wat er gaat gebeuren?
Je hoeft je er niet voor te schamen, als je dit soort dingen opschrijft, het is mij ook niet vreemd. Ik kon niet loskomen van een man die niet goed voor mij was, en ik heb dat heel lang niet zo kunnen zien.
Maar je schrijft ook al dat je bent blijven lezen op het vorige deel, en dat je toch veel kon vinden waar jij je in herkende. Kun je misschien daar iets over zeggen?
Je schrijft aan Dubio dat het inderdaad de reden was dat je niet durfde te schijrven, je was ontzettend bang om betrapt te worden...
Meis, dat is toch erg?
En je wilt hem niet kwetsen of pijn doen, dat begrijp ik. Maar ondertussen wordt jij wel gekwetst en doet het pijn om van hem te houden.
Misschien meent hij het allemaal niet zo, dat gevoel ken ik, dat je ergens het idee hebt dat hij erg in de war is. En jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd.
Maar ook als iemand het niet zo bedoelt, kan het soms beter zijn jezelf te beschermen tegen wat hij dan doet als hij het zo zwaar heeft. Omdat je daarmee voorkomt dat de relatie helemaal scheef trekt. Soms heeft iemand tijd nodig om aan zichzelf te werken, en dat heb jij denk ik ook.
Een tijd om even tot rust te komen, te bepalen wat jji graag wilt in een relatie, in je leven. En dan later, als er echt op een eerlijke en open manier gesproken kan worden, kijken waar jullie staan in jullie vriendschap.
Want nu handel je uit angst: angst om hem kwijt te raken en je verloren te voelen, angst om door hem betrapt te worden tijdens het beantwoorden van een mailtje aan Dubio, angst om zijn reacties, angst dat het allemaal jouw schuld is en dat jij alles verpest....
Dat is echt niet goed....
Voor nu, even.
DayMar, je hoeft hier niets op te antwoorden, maar ik hoop natuurlijk wel dat je erover wilt praten. Maar liever zie ik nu eerst dat je blijft schrijven, dat je voelt dat je niet alleen bent.
Ik hoop echt dat je daar wat aan hebt, en andersom vragen stellen, mag ook! Misschien heb je iets aan de herkenning die dat geeft.
Veel liefs van Iseo
Ik ben blij dat je zo eerlijk schrijft wat er door je heen gaat op het moment. Want je zult zelf de niet-logica van je stukje ook wel zien, en toch plaats je het. Ik denk in de hoop dat wij er een reactie op kunnen geven.
Het is allemaal herkenbaar. Het klopt niet, je schrijft 'ik weet niet of hij me terug wil' terwijl je zelf ook weet dat het hier niet om gaat, dat je jezelf op deze manier afhankelijk opstelt.
En dat dat geen goede basis is om deze relatie zo ooit te kunnen laten slagen.
Ik hoop dat je blijft schrijven, voor je naar hem toe gaat, en eerst probeert antwoord te geven op onze vragen. Ik denk wel dat je er behoefte aan hebt om van gedachten te wisselen hier over.
Zo'n man kan een soort van verslaving zijn. Heb jij het idee dat dit bij jou het geval kan zijn? Dat die gedachte om hem terug te willen alles overstemt? Dat je eerst maar weer in zijn bijzijn wilt komen, om dan pas verder te denken? en als het zover is, om dan maar verder te kijken wat hij aangeeft wat er gaat gebeuren?
Je hoeft je er niet voor te schamen, als je dit soort dingen opschrijft, het is mij ook niet vreemd. Ik kon niet loskomen van een man die niet goed voor mij was, en ik heb dat heel lang niet zo kunnen zien.
Maar je schrijft ook al dat je bent blijven lezen op het vorige deel, en dat je toch veel kon vinden waar jij je in herkende. Kun je misschien daar iets over zeggen?
Je schrijft aan Dubio dat het inderdaad de reden was dat je niet durfde te schijrven, je was ontzettend bang om betrapt te worden...
Meis, dat is toch erg?
En je wilt hem niet kwetsen of pijn doen, dat begrijp ik. Maar ondertussen wordt jij wel gekwetst en doet het pijn om van hem te houden.
Misschien meent hij het allemaal niet zo, dat gevoel ken ik, dat je ergens het idee hebt dat hij erg in de war is. En jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd.
Maar ook als iemand het niet zo bedoelt, kan het soms beter zijn jezelf te beschermen tegen wat hij dan doet als hij het zo zwaar heeft. Omdat je daarmee voorkomt dat de relatie helemaal scheef trekt. Soms heeft iemand tijd nodig om aan zichzelf te werken, en dat heb jij denk ik ook.
Een tijd om even tot rust te komen, te bepalen wat jji graag wilt in een relatie, in je leven. En dan later, als er echt op een eerlijke en open manier gesproken kan worden, kijken waar jullie staan in jullie vriendschap.
Want nu handel je uit angst: angst om hem kwijt te raken en je verloren te voelen, angst om door hem betrapt te worden tijdens het beantwoorden van een mailtje aan Dubio, angst om zijn reacties, angst dat het allemaal jouw schuld is en dat jij alles verpest....
Dat is echt niet goed....
Voor nu, even.
DayMar, je hoeft hier niets op te antwoorden, maar ik hoop natuurlijk wel dat je erover wilt praten. Maar liever zie ik nu eerst dat je blijft schrijven, dat je voelt dat je niet alleen bent.
Ik hoop echt dat je daar wat aan hebt, en andersom vragen stellen, mag ook! Misschien heb je iets aan de herkenning die dat geeft.
Veel liefs van Iseo
dinsdag 22 mei 2007 om 13:11
Hallo DayMar,
wij kennen elkaar nog niet zo, omdat ik nog maar kort schrijf. Ik heb je berichtje gelezen en ik kan alleen maar hopen dat je de juiste beslissing neemt als je voor de keuze komt te staan verder te gaan met je relatie of er mee te stoppen. Ik hoop dat je de reactie van Iseo goed gelezen hebt en erover nadenkt wat ze heeft geschreven, en je realiseert dat zij (en de rest hier) echt het beste voor je wil. Ik wens je heel veel moed, of je nu met hem verder gaat of niet.
Liefs, Lemmy
wij kennen elkaar nog niet zo, omdat ik nog maar kort schrijf. Ik heb je berichtje gelezen en ik kan alleen maar hopen dat je de juiste beslissing neemt als je voor de keuze komt te staan verder te gaan met je relatie of er mee te stoppen. Ik hoop dat je de reactie van Iseo goed gelezen hebt en erover nadenkt wat ze heeft geschreven, en je realiseert dat zij (en de rest hier) echt het beste voor je wil. Ik wens je heel veel moed, of je nu met hem verder gaat of niet.
Liefs, Lemmy
