Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
dinsdag 22 mei 2007 om 16:47
Sorry, quoten lukt weer eens niet."Tuurlijk wil ik hem terug en ja dat is alles waar ik nu aan denk. Dat ik bij hem kan zijn. Dat hij bij mij is... me misschien weer een knuffel of een kus wil geven. Dat is wat ik wil. Met hem gelukkig zijn. En nhet is idd aan hem wat er gaat gebeuren en hoe het verder gaat.. maar ik hoop dat hij erachter komt dat hij bij mij hoort en ik bij hem.."Lieve DayMar,Hoe was het in die week dat hij thuis was? Kreeg je toen een knuffel, een kus, een arm om je heen? Gaf hij je de zorg en aandacht waar je zo naar verlangt? Heb je de man gezien die je nu zo graag terugwil, of zag je iemand anders? Voelde je je weer gelukkig, was het zoals je je had voorgesteld toen hij weg was?"Maar je schrijft ook al dat je bent blijven lezen op het vorige deel, en dat je toch veel kon vinden waar jij je in herkende. Kun je misschien daar iets over zeggen?""Sorry, maar liever niet, als jullie het niet heel erg vinden.. Sorry!"DayMar, je hoeft hier echt niet alles op te schrijven. Denk er voor jezelf eens over na waarom je daar moeite mee hebt. Schaam je je? En waarvoor dan? Voor dingen die jij hebt gedaan of juist niet, of je ex-vriend? Ben je bang veroordeeld te worden omdat je de waarschuwingen die je hier gekregen hebt in de wind hebt geslagen? Juist de vrouwen die hier schrijven begrijpen precies waarom jij doet wat je doet. Of waarom je bepaalde dingen "toelaat". We weten allemaal hoe moeilijk het is om te zeggen dat je iets niet wilt of juist keihard te vragen om wat je wel wilt. Dus wees niet bang dat je kritiek of onbegrip over je heen krijgt. "Wie wil je dan de schuld geven,.. hém? Dat is niet waar.. Hij heeft geen schuld.. hij was chagerijnig dat wist ik. En ik heb hem toen mssn een beetje gek gemaakt. Ik wil echt geen tijd mssn heb ik het nodig maar ik wil niks lievers dan hem, Lieve briefjes, een kus, een knuffel een arm om me heen.. Ik wil dat het goed komt anders heb ik helemaal niets meer en wat moet ik dan? op strata gaan wonen.. dat wil ik echt niet.. en ben hem heb ik zekerheid en veiligheid...sorry als dit verkeerd overkomt.. "DayMar, ik wil je graag goed begrijpen. Ik heb het idee dat jij een oprechte, pure liefde voor deze man voelt. Maar nu klinkt het eerder als een soort wanhoopsbod, alsof je niets beters kan krijgen. Alsof het ook een ander zou kunnen zijn, zolang je maar niet alleen bent. Ik weet zeker dat je dat juist niet bedoelt, dat je alleen hem wilt. Maar kun je ook uitleggen wat je ook in een andere partner zou kunnen vinden – oftewel: wat voegt een relatie in het algemeen toe aan je leven – en wat je specifiek in deze man vindt dat je niet in een ander zou kunnen vinden? Zekerheid en veiligheid, woonruimte, financiële stabiliteit… dat zijn allemaal externe factoren waar je ook zelf voor kunt zorgen (of denk je soms van niet?). Aandacht, een arm om je heen, zorg... dat is heel iets anders. Ik denk dat je moet proberen die dingen van elkaar te scheiden. Wat maakt jouw vriend zo uniek voor jou dat je niet eens kunt dénken aan een ander? Stel nu dat je morgen de lotto zou winnen en een prachtig mooi huis voor jezelf kon kopen, voor altijd financieel gebeiteld zat en voor de lol zou doorgaan met je opleiding... zou je dan nog steeds zo wanhopig zijn om hem terug te krijgen?En nog een vraag: wat heb jij precies gedaan om hem over de rooie te krijgen? Werkt dat andersom ook zo? Als jij chagrijnig bent en hij zeurt aan je kop, word jij dan ook agressief? Ik weet wel zeker van niet, dat zit niet in je karakter. Maar stel dat het wel in je karakter zat, vind jij wel dat je het recht zou hebben om zo te reageren? Past het in jouw beeld van een relatie, van hoe twee mensen die van elkaar houden met elkaar omgaan?liefs,dubio
Ga in therapie!
dinsdag 22 mei 2007 om 19:52
Hoi DayMar
Ik wil graag net als Dubio nog eens tegen je zeggen, dat je niet bang hoeft te zijn om niet begrepen te worden. Als je dingen liever niet opschrijft, dan hoeft dat natuurlijk niet. Maar ik hoop wel dat je voor jezelf antwoord probeert te geven op de vragen die hier aan jou gesteld worden.
Misschien kan je wel iets zeggen over waarom je het zo moeilijk vind om die antwoorden hier op te schrijven?
Jij wilt heel graag gelukkig met hem zijn. Dat herken ik echt zo goed. Je hoopt heel erg dat het op een dag zo mag zijn. En ondertussen verlang je naar die arm om je heen, die lieve woorden. En soms krijg je dat, en wat er tussendoor gebeurd neem je voor lief, omdat je soms krijgt wat je zo graag wilt.
Als ik terugkijk op die tijd met mijn ex samen zie ik nu steeds duidelijker dat er een patroon in zat, van aantrekken en afstoten. De momenten dat hij me wegduwde, letterlijk en figuurlijk waren heel heftig. Ik had net daarvoor een glimp opgevangen van mijn droom, hij had net een beetje toegegeven, op een manier die jij misschien kent. Er was bijvoorbeeld een dag geweest dat we heel dicht bij elkaar waren, dat hij me vertelde dat hij me nodig had, van me hield.
Daarop volgde dan het afstoten en wegduwen.
In het begin van de relatie ging het ongeveer zo, als hoe jij je situatie nu omschrijft. Ik was aan het wachten tot hij inzag toch verder met mij te willen. Ik wilde hem daarvan overtuigen. Hij liep telkens net weg als het er even op leek dat de relatie was zoals ik het graag zag, dus gaf een beetje toe om daarna mij weg te duwen.
Als we dan weer tot elkaar kwamen, werden er voorwaarden aan verbonden, er was altijd iets wat mij werd verweten, of ik trok zelf mijn conlusie en 'begreep' dat het aan mij lag en ik beter mijn best moest doen. Zoals jij nu 'begrijpt' dat je niet aan hem moest trekken omdat hij die bui nu eenmaal had, en je 'snapt' de volgende keer hem veel serieuzer moet nemen.
Ik ging steeds minder vaak uit van wat ik zelf nodig had, maar probeerde aan te voelen wat volgens hem nodig was.
Het is lastig deze periode te omschrijven, want als ik erop terug kijk, zie ik vooral het constante getrek aan elkaar. Als ik afstand wilde nemen omdat ik verward was, trok hij aan mij, overtuigde hij mij ervan dat we bij elkaar hoorden. We hadden dagen die we alleen samen doorbrachten, de rest van de wereld buitengesloten. Samen lachen, huilen, vrijen. Helemaal in elkaar opgaan.
Daarna werd mij zogenaamd duidelijk dat als ik dit voor altijd wilde, ik er nog niet klaar voor was. Ik had iets opgevangen van hoe het kon zijn. Maar hij vond me nog niet goed genoeg, wilde meer dan dat ik was en kon bieden.
Ik was zo verliefd, DayMar.
Hij gaf me het gevoel dat ik niet goed genoeg was, alsof ik hem tekort deed, niet genoeg om hem gaf omdat ik het niet klaarspeelde er voor hem te zijn op de wijze die hij nodig had. Vergeet ook niet dat hij wat ouder was dan mij. Ik was nog maar 17 toen ik hem leerde kennen.
Ik voelde me ook erg jong, alsof ik nog zoveel moest leren. Over het leven, over mannen (mijn eerste vriend), over samen zijn met iemand.
Ik zag hem ook als iemand van wie ik over mezelf ging leren, ik dacht heel hard aan mijzelf te moeten werken om wat waard te zijn denk ik.
Zo groeide het al vanaf het begin scheef in de relatie. Het begon met kleine dingen, maar er werd steeds meer van mij gevraagd naar mate de tijd verstreek. We gingen steeds heftiger uit elkaar, om daarna weer bij elkaar te komen. En telkens had ik weer een nieuwe les geleerd van waar ik aan moest werken, hoe ik met hem moest omgaan.
Hij kende mijn zwakke plekken heel goed, ik was erg open naar hem toe, vertelde hem veel over mijn dromen, wensen, over wat ik dacht over het leven. Wat mij verdriet had gedaan, wat ik had meegemaakt. Hij wist het.
En ik wist van hem dat hij het heel moeilijk had. Hij wilde erover praten, maar kon heel kwaad worden omdat ik niet kon geven in die gesprekken wat hij nodig had. Vond mijn antwoorden en inzichten niet goed genoeg. Ik voelde me hulpeloos omdat de man om wie ik zoveel gaf zo hard iemand nodig had en ik er nog niet klaar voor was die rol te vervullen.
Zo ging het een tijdje door.
We gingen uit elkaar, kwamen weer bij elkaar. Ik was alleen nog maar met hem bezig.
Hij vroeg erg veel van me. In emotioneel opzicht, maar ook wilde hij alles weten. Waar ik was, wat ik deed. Hij had zo zijn eigen ideeen over de dingen en ik kon me daar aan houden, of anders het verwijt krijgen dat ik niet wilde dat het goed met ons ging, in die trant.
Ik raakte steeds meer in een isolement. Hij wilde mij voor zich alleen hebben, terwijl hij me niet goed genoeg vond. Zo voelde dat.
Ik schrijf dit allemaal op, misschien herken je iets in mijn verhaal van hoe mijn relatie in het begin was. Het is niet makkelijk dit allemaal onder woorden te brengen omdat het eigenlijk een heel verwarrende tijd was. Want aan de ene kant hield ik echt heel veel van hem, maar samen met hem zijn bracht zoveel spanning met zich mee.
Het kostte mij heel veel van mezelf, en veel energie.
Ondertussen had ik ook verdriet over andere dingen, en had ik het een en ander te verwerken. Ik had allerlei baantjes, mijn school daar was ik mee gestopt vlak voordat ik hem leerde kennen, en het was de bedoeling dat ik opnieuw naar school ging in mijn nieuwe woonplaats. Maar dat lukte me niet, ik had mijn handen vol aan alles, en leefde toen eigenlijk al van dag tot dag, wat mij niet in staat stelde om vooruit te kijken en richting te geven aan mijn plannen, aan mijn toekomst.
Dubio stelt weer erg goede vragen in haar stukje, die zoals ik nu terugkijk, antwoorden geven die samengevat veel zeggen over hoe het is met hoe je in je relatie staat. Ik hoop dat je er even de tijd voor neemt ze voor jezelf te beantwoorden, en misschien kun je er dan hier op terugkomen?
Nou, meid, hoop dat je wat kunt met mijn verhaal over die tijd. Misschien komen er dingen overeen, misschien niet. Maar ik schrijf het toch allemaal maar op omdat het soms helpt om overeenkomsten te zien met anderen, om zo zelf weer iets meer te snappen van al die gedachten en gevoelens die je hebt.
Voor nu heel veel liefs!
Van Iseo
Ik wil graag net als Dubio nog eens tegen je zeggen, dat je niet bang hoeft te zijn om niet begrepen te worden. Als je dingen liever niet opschrijft, dan hoeft dat natuurlijk niet. Maar ik hoop wel dat je voor jezelf antwoord probeert te geven op de vragen die hier aan jou gesteld worden.
Misschien kan je wel iets zeggen over waarom je het zo moeilijk vind om die antwoorden hier op te schrijven?
Jij wilt heel graag gelukkig met hem zijn. Dat herken ik echt zo goed. Je hoopt heel erg dat het op een dag zo mag zijn. En ondertussen verlang je naar die arm om je heen, die lieve woorden. En soms krijg je dat, en wat er tussendoor gebeurd neem je voor lief, omdat je soms krijgt wat je zo graag wilt.
Als ik terugkijk op die tijd met mijn ex samen zie ik nu steeds duidelijker dat er een patroon in zat, van aantrekken en afstoten. De momenten dat hij me wegduwde, letterlijk en figuurlijk waren heel heftig. Ik had net daarvoor een glimp opgevangen van mijn droom, hij had net een beetje toegegeven, op een manier die jij misschien kent. Er was bijvoorbeeld een dag geweest dat we heel dicht bij elkaar waren, dat hij me vertelde dat hij me nodig had, van me hield.
Daarop volgde dan het afstoten en wegduwen.
In het begin van de relatie ging het ongeveer zo, als hoe jij je situatie nu omschrijft. Ik was aan het wachten tot hij inzag toch verder met mij te willen. Ik wilde hem daarvan overtuigen. Hij liep telkens net weg als het er even op leek dat de relatie was zoals ik het graag zag, dus gaf een beetje toe om daarna mij weg te duwen.
Als we dan weer tot elkaar kwamen, werden er voorwaarden aan verbonden, er was altijd iets wat mij werd verweten, of ik trok zelf mijn conlusie en 'begreep' dat het aan mij lag en ik beter mijn best moest doen. Zoals jij nu 'begrijpt' dat je niet aan hem moest trekken omdat hij die bui nu eenmaal had, en je 'snapt' de volgende keer hem veel serieuzer moet nemen.
Ik ging steeds minder vaak uit van wat ik zelf nodig had, maar probeerde aan te voelen wat volgens hem nodig was.
Het is lastig deze periode te omschrijven, want als ik erop terug kijk, zie ik vooral het constante getrek aan elkaar. Als ik afstand wilde nemen omdat ik verward was, trok hij aan mij, overtuigde hij mij ervan dat we bij elkaar hoorden. We hadden dagen die we alleen samen doorbrachten, de rest van de wereld buitengesloten. Samen lachen, huilen, vrijen. Helemaal in elkaar opgaan.
Daarna werd mij zogenaamd duidelijk dat als ik dit voor altijd wilde, ik er nog niet klaar voor was. Ik had iets opgevangen van hoe het kon zijn. Maar hij vond me nog niet goed genoeg, wilde meer dan dat ik was en kon bieden.
Ik was zo verliefd, DayMar.
Hij gaf me het gevoel dat ik niet goed genoeg was, alsof ik hem tekort deed, niet genoeg om hem gaf omdat ik het niet klaarspeelde er voor hem te zijn op de wijze die hij nodig had. Vergeet ook niet dat hij wat ouder was dan mij. Ik was nog maar 17 toen ik hem leerde kennen.
Ik voelde me ook erg jong, alsof ik nog zoveel moest leren. Over het leven, over mannen (mijn eerste vriend), over samen zijn met iemand.
Ik zag hem ook als iemand van wie ik over mezelf ging leren, ik dacht heel hard aan mijzelf te moeten werken om wat waard te zijn denk ik.
Zo groeide het al vanaf het begin scheef in de relatie. Het begon met kleine dingen, maar er werd steeds meer van mij gevraagd naar mate de tijd verstreek. We gingen steeds heftiger uit elkaar, om daarna weer bij elkaar te komen. En telkens had ik weer een nieuwe les geleerd van waar ik aan moest werken, hoe ik met hem moest omgaan.
Hij kende mijn zwakke plekken heel goed, ik was erg open naar hem toe, vertelde hem veel over mijn dromen, wensen, over wat ik dacht over het leven. Wat mij verdriet had gedaan, wat ik had meegemaakt. Hij wist het.
En ik wist van hem dat hij het heel moeilijk had. Hij wilde erover praten, maar kon heel kwaad worden omdat ik niet kon geven in die gesprekken wat hij nodig had. Vond mijn antwoorden en inzichten niet goed genoeg. Ik voelde me hulpeloos omdat de man om wie ik zoveel gaf zo hard iemand nodig had en ik er nog niet klaar voor was die rol te vervullen.
Zo ging het een tijdje door.
We gingen uit elkaar, kwamen weer bij elkaar. Ik was alleen nog maar met hem bezig.
Hij vroeg erg veel van me. In emotioneel opzicht, maar ook wilde hij alles weten. Waar ik was, wat ik deed. Hij had zo zijn eigen ideeen over de dingen en ik kon me daar aan houden, of anders het verwijt krijgen dat ik niet wilde dat het goed met ons ging, in die trant.
Ik raakte steeds meer in een isolement. Hij wilde mij voor zich alleen hebben, terwijl hij me niet goed genoeg vond. Zo voelde dat.
Ik schrijf dit allemaal op, misschien herken je iets in mijn verhaal van hoe mijn relatie in het begin was. Het is niet makkelijk dit allemaal onder woorden te brengen omdat het eigenlijk een heel verwarrende tijd was. Want aan de ene kant hield ik echt heel veel van hem, maar samen met hem zijn bracht zoveel spanning met zich mee.
Het kostte mij heel veel van mezelf, en veel energie.
Ondertussen had ik ook verdriet over andere dingen, en had ik het een en ander te verwerken. Ik had allerlei baantjes, mijn school daar was ik mee gestopt vlak voordat ik hem leerde kennen, en het was de bedoeling dat ik opnieuw naar school ging in mijn nieuwe woonplaats. Maar dat lukte me niet, ik had mijn handen vol aan alles, en leefde toen eigenlijk al van dag tot dag, wat mij niet in staat stelde om vooruit te kijken en richting te geven aan mijn plannen, aan mijn toekomst.
Dubio stelt weer erg goede vragen in haar stukje, die zoals ik nu terugkijk, antwoorden geven die samengevat veel zeggen over hoe het is met hoe je in je relatie staat. Ik hoop dat je er even de tijd voor neemt ze voor jezelf te beantwoorden, en misschien kun je er dan hier op terugkomen?
Nou, meid, hoop dat je wat kunt met mijn verhaal over die tijd. Misschien komen er dingen overeen, misschien niet. Maar ik schrijf het toch allemaal maar op omdat het soms helpt om overeenkomsten te zien met anderen, om zo zelf weer iets meer te snappen van al die gedachten en gevoelens die je hebt.
Voor nu heel veel liefs!
Van Iseo
dinsdag 22 mei 2007 om 20:29
Hallo DayMar,
er is niet veel wat ik nog kan zeggen dat nog iets toevoegt aan wat Dubio en Iseo al gezegd hebben. En misschien weet ik ook niet genoeg van je achtergrond om een mening te mogen hebben over je situatie. Maar toch.... Als je mij opdringerig of bemoeizuchtig vindt, omdat ik nu toch mijn mening ga geven, sla dan gerust onderstaand stukje over...
Je denkt nu dat hij de enige is waar je van kan houden, maar dat komt ook omdat je nu, op dit moment, nu je er middenin zit, niet verder kan kijken. En dat is een situatie die wij allemaal hier ons nog kunnen herinneren, daarom begrijpen we je ook. Maar echt, er zijn echt mannen op deze wereld waarmee een relatie niet zo moeizaam verloopt, waarbij je niet constant op je woorden hoeft te letten, kortom: waarbij je gewoon jezelf kan zijn en dat dat dan genoeg is. Een man die ook rekening houdt met hoe jij je voelt. En zo'n man is er vast en zeker ook voor jou. En zolang je hem nog niet hebt gevonden, is het misschien beter om even alleen te zijn, dan heb je tenminste de rust om over alles na te denken, om gewoon je eigen dingen te doen en weer jezelf te worden. Alleen zijn is niet zo erg als je denkt. En er is wel degelijk een toekomst voor je weggelegd, ook zonder deze man.
Maar goed... de keuze is aan jou natuurlijk, het is jouw leven en jouw gevoel. Ik wens je alle geluk.
Liefs, Lemmy
er is niet veel wat ik nog kan zeggen dat nog iets toevoegt aan wat Dubio en Iseo al gezegd hebben. En misschien weet ik ook niet genoeg van je achtergrond om een mening te mogen hebben over je situatie. Maar toch.... Als je mij opdringerig of bemoeizuchtig vindt, omdat ik nu toch mijn mening ga geven, sla dan gerust onderstaand stukje over...
Je denkt nu dat hij de enige is waar je van kan houden, maar dat komt ook omdat je nu, op dit moment, nu je er middenin zit, niet verder kan kijken. En dat is een situatie die wij allemaal hier ons nog kunnen herinneren, daarom begrijpen we je ook. Maar echt, er zijn echt mannen op deze wereld waarmee een relatie niet zo moeizaam verloopt, waarbij je niet constant op je woorden hoeft te letten, kortom: waarbij je gewoon jezelf kan zijn en dat dat dan genoeg is. Een man die ook rekening houdt met hoe jij je voelt. En zo'n man is er vast en zeker ook voor jou. En zolang je hem nog niet hebt gevonden, is het misschien beter om even alleen te zijn, dan heb je tenminste de rust om over alles na te denken, om gewoon je eigen dingen te doen en weer jezelf te worden. Alleen zijn is niet zo erg als je denkt. En er is wel degelijk een toekomst voor je weggelegd, ook zonder deze man.
Maar goed... de keuze is aan jou natuurlijk, het is jouw leven en jouw gevoel. Ik wens je alle geluk.
Liefs, Lemmy
dinsdag 22 mei 2007 om 22:49
Ik ben even een paar dagen niet langs geweest. Wat is er weer veel geschreven in de afgelopen tijd. Wat veel mooie woorden. Wat veel rake verhalen. Mooie openingspost, Iseo! Goed je weer terug te zien, Daymar!
Lemmy, ik herken wel wat je zegt over het niet aankunnen van de pijn, en die pas voelen als je eraan toe bent. Ik heb ook over de jaren heen gemerkt dat de pijn, het verdriet, de eenzaamheid en de machteloosheid af en toe terugkomen. En telkens doe je dan opnieuw een stapje en merk je dat er toch nog oude kleren waren waar je nog geen afscheid van had genomen. Oude gewoontes waardoor je niet helemaal jezelf bent. Stomme dingen waarin je nog steeds afhankelijk bent.
Ik zit nu ook weer voor zo'n stap. Ik ben nog niet in staat om m te zetten. Ik word er helemaal gek van. Waarom ben ik toch zo bang voor mijn huidige man, waarom kan ik me daar niet overheen zetten? Ik wéét dat hij te vertrouwen is. Dat hij nooit willens en wetens mij pijn wil doen. En ja, natuurlijk is hij niet perfect, dus als ik wil dan zal ik altijd dingen kunnen zien die niet goed zijn. Maar het is echt een goede vent.
Ik zit dus nog steeds voor een stuk gevangen in het verleden. En ik begrijp ook heel goed dat er vrouwen zijn die maar niet wegkomen uit een foute relatie. Als ik het laatste stapje al niet kan zetten, hoe zwaar moet dan de eerste stap wel niet zijn?
Goed, tijd voor de televisie.
Lemmy, ik herken wel wat je zegt over het niet aankunnen van de pijn, en die pas voelen als je eraan toe bent. Ik heb ook over de jaren heen gemerkt dat de pijn, het verdriet, de eenzaamheid en de machteloosheid af en toe terugkomen. En telkens doe je dan opnieuw een stapje en merk je dat er toch nog oude kleren waren waar je nog geen afscheid van had genomen. Oude gewoontes waardoor je niet helemaal jezelf bent. Stomme dingen waarin je nog steeds afhankelijk bent.
Ik zit nu ook weer voor zo'n stap. Ik ben nog niet in staat om m te zetten. Ik word er helemaal gek van. Waarom ben ik toch zo bang voor mijn huidige man, waarom kan ik me daar niet overheen zetten? Ik wéét dat hij te vertrouwen is. Dat hij nooit willens en wetens mij pijn wil doen. En ja, natuurlijk is hij niet perfect, dus als ik wil dan zal ik altijd dingen kunnen zien die niet goed zijn. Maar het is echt een goede vent.
Ik zit dus nog steeds voor een stuk gevangen in het verleden. En ik begrijp ook heel goed dat er vrouwen zijn die maar niet wegkomen uit een foute relatie. Als ik het laatste stapje al niet kan zetten, hoe zwaar moet dan de eerste stap wel niet zijn?
Goed, tijd voor de televisie.
woensdag 23 mei 2007 om 00:47
Zonlicht *;
Hoe gaat het vandaag met je?
DayMar, in het vorige topic is veel geschreven door allemaal verschillende vrouwen met een andere geschiedenis. En toch zijn er een aantal overeenkomsten tussen ons allemaal, die steeds terugkeren in alles wat is gepost. Je hebt meegelezen, kun je voor jezelf opnoemen wat er steeds weer naar voren kwam? Wat de belangrijkste lessen zijn geweest waar iedereen over schrijft?
Ik hoop dat je begrijpt dat het voor jou zelf heel erg van belang is dat je hier goed over nadenkt.
Want het kan heel erg verkeerd gaan. Mijn relatie begon op een zelfde manier als hoe de jouwe nu is. En ik hoop echt dat je kiest voor een fijnere relatie dan die ik heb gehad, echt. Het was zo erg op het eind, dat als ik er aan denk, ik helemaal begin te trillen en de tranen meteen weer komen.
Als je merkt dat het niet de goede kant opgaat, als je merkt dat je klem komt te ziiten, zorg dan dat je weg gaat, op tijd weg gaat.
Ik weet niet wat ik nu tegen mijn jongere zelf zou kunnen zeggen, om te helpen kiezen voor haarzelf.
Ook ik hoop dat deze man je telefoontjes niet opneemt, en de deur gesloten houdt. Maar ik vrees dat het een (gemeen) spel wordt van aantrekken en afstoten, zoals ik in mijn vorige stukje heb proberen te beschrijven hoe dat bij mij en mijn ex ging.
Zonlicht heeft echt helemaal gelijk met wat ze aan je schrijft. Dat voorbeeld met die bouwstenen en het cement ertussen vind ik heel goed gekozen.
Annemoon *;
Veel liefs van Iseo
Hoe gaat het vandaag met je?
DayMar, in het vorige topic is veel geschreven door allemaal verschillende vrouwen met een andere geschiedenis. En toch zijn er een aantal overeenkomsten tussen ons allemaal, die steeds terugkeren in alles wat is gepost. Je hebt meegelezen, kun je voor jezelf opnoemen wat er steeds weer naar voren kwam? Wat de belangrijkste lessen zijn geweest waar iedereen over schrijft?
Ik hoop dat je begrijpt dat het voor jou zelf heel erg van belang is dat je hier goed over nadenkt.
Want het kan heel erg verkeerd gaan. Mijn relatie begon op een zelfde manier als hoe de jouwe nu is. En ik hoop echt dat je kiest voor een fijnere relatie dan die ik heb gehad, echt. Het was zo erg op het eind, dat als ik er aan denk, ik helemaal begin te trillen en de tranen meteen weer komen.
Als je merkt dat het niet de goede kant opgaat, als je merkt dat je klem komt te ziiten, zorg dan dat je weg gaat, op tijd weg gaat.
Ik weet niet wat ik nu tegen mijn jongere zelf zou kunnen zeggen, om te helpen kiezen voor haarzelf.
Ook ik hoop dat deze man je telefoontjes niet opneemt, en de deur gesloten houdt. Maar ik vrees dat het een (gemeen) spel wordt van aantrekken en afstoten, zoals ik in mijn vorige stukje heb proberen te beschrijven hoe dat bij mij en mijn ex ging.
Zonlicht heeft echt helemaal gelijk met wat ze aan je schrijft. Dat voorbeeld met die bouwstenen en het cement ertussen vind ik heel goed gekozen.
Annemoon *;
Veel liefs van Iseo
woensdag 23 mei 2007 om 00:48
Het was een heel goed programma, vond ik. Veel herkenning. Bewondering voor al die sterke vrouwen die opstapten... Nieuwe blik op Pamela Anderson :P Voorspelbare reactie van Marya aan het eind, die zichzelf probeert te overtuigen dat ze Echt Nooit Meer Teruggaat... en een maand later weer bij hem intrekt.
Welterusten allemaal,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 23 mei 2007 om 01:05
Hoi Annemoon, pijnlijk herkenbaar wat je hierboven schrijft... Bij mij is het zo, dat ik sinds de relatie met mijn 1e man nooit meer iemand echt voor 100% heb kunnen vertrouwen. In mijn ervaring is het zo, dat je kunt verwerken wat je wilt, het kan zo lang geleden zijn als maar mogelijk is, maar zoiets verandert je voor altijd. Mijn huidige man begrijpt me gelukkig. Met mijn verstand weet ik dat hij te vertrouwen is, dat ik niet bang voor hem hoef te zijn. En het is ook niet zo dat het iets is wat tussen ons in staat, of waar ik dagelijks mee bezig ben. Maar ik vergeet niet die keer dat hij een onverwachte beweging maakte met zijn arm en ik toch in elkaar dook.
Soms vragen mensen me of ik 'er overheen' ben, of het verwerkt heb, of hoe je het dan ook wilt noemen. Volgens mij heb ik het wel verwerkt, maar dat wil niet zeggen dat ik het vergeten ben of dat ik weer zo kan zijn als VOORdat dit gebeurde. Verwerken houdt voor mij in, dat ik niet meer loop te dubben over waarom het gebeurde, waarom heb ik nou niet dit of dat gezegd/gedaan want dan was het vast anders gelopen. En dat ik niet meer loop te worstelen met mijn schuldgevoel... Het schuldgevoel is bij mij heel erg groot geweest, ik had mijn complete familie in de problemen gebracht, mijn vader in levensgevaar gebracht, etc. Ik kan nog wel precies terughalen DAT ik me zo voelde, maar heb wel geaccepteerd dat het nou eenmaal zo is gegaan zoals het is gegaan. En ik denk ook over mezelf dat ik het allemaal zo goed mogelijk heb gedaan, dat ik alles heb gegeven om die relatie te redden en dat er meer niet in zat. Dat ik nooit kon voorzien dat ik door het hebben van die relatie zoveel problemen zou veroorzaken. Kortom, vrede hebben met hetgeen is gebeurd, en vrede met je eigen rol in het geheel. Ik geloof wel dat ik dat heb. Maar het verdriet gaat nooit helemaal over.
Alle dingen die ik heb meegemaakt, hebben me gemaakt tot wie ik nu ben en ook de nare dingen horen daarbij. Mijn man houdt van mij zoals ik nu ben, dat zegt hij me vaak. Ook hij heeft een moeilijk huwelijk achter de rug, hij heeft nu al jaren zijn zoon niet gezien. We hebben begrip voor elkaar en ook voor elkaars zwakke plekken.
Ik heb ook tv gekeken net (MyleneValerie: bedankt voor de tip!). Ik heb niet de hele documentaire gezien, maar het meeste wel. Tja, herkenning he?
*; voor jullie allemaal!
woensdag 23 mei 2007 om 01:07
Hoi Lemmy.
Was je net vergeten, wilde graag zeggen dat ik het zelf ook een fijn stukje van je vond om te lezen.
Ergens hoop ik heel erg op een leuke relatie in de toekomst.
Ik merk dat als ik daar aan denk, ik meteen toch die gevoelens krijg, van dat het voor mij niet meer hoeft, te veel gedoe, te veel aanpassen en mezelf weer kwijtraken. Maar dat hoeft echt niet zo te zijn.
Eerst maar eens goed aan mezelf werken. Om stevig in mijn schoenen te staan.
Voor nu vind ik alleen zijn helemaal niet zo erg. Wat een opluchting is het om jezelf te kunnen zijn in je eigen huis.
Liefs!!
Was je net vergeten, wilde graag zeggen dat ik het zelf ook een fijn stukje van je vond om te lezen.
Ergens hoop ik heel erg op een leuke relatie in de toekomst.
Ik merk dat als ik daar aan denk, ik meteen toch die gevoelens krijg, van dat het voor mij niet meer hoeft, te veel gedoe, te veel aanpassen en mezelf weer kwijtraken. Maar dat hoeft echt niet zo te zijn.
Eerst maar eens goed aan mezelf werken. Om stevig in mijn schoenen te staan.
Voor nu vind ik alleen zijn helemaal niet zo erg. Wat een opluchting is het om jezelf te kunnen zijn in je eigen huis.
Liefs!!
woensdag 23 mei 2007 om 01:20
Hoi lieve Iseo!
Ik heb in de jaren dat ik alleen was het ook nooit zo erg gevonden om alleen te zijn, sterker nog, ik vond het eigenlijk wel fijn en wilde jarenlang niet anders. Dat maakt je ook sterker in een toekomstige relatie: je weet wat je aankan en mocht er toch iets gebeuren waardoor je de relatie wilt beëindigen, dan weet je van jezelf dat je sterk genoeg bent om alleen verder te gaan.
Alleen zijn is iets wat ik ben gaan waarderen. Door het beroep van mijn man moet dat ook vaak, hij is voor zijn werk als militair regelmatig weg, soms voor langere tijd. Geen probleem voor mij, en voor hem is het fijn te weten dat ik me ook kan redden zonder hem.
En ja, het kan! Een echt goede relatie, ook voor mij nog steeds bijzonder! Niet dat mijn man perfect is, dat ben ik ook niet. Maar als ik ergens boos over ben, kan ik gewoon boos zijn en hem eerlijk zeggen hoe ik erover denk, zonder bang te zijn voor zijn reactie. Vandaag kwam hij thuis met een grote bos rozen, we kennen elkaar nu 4 jaar... (morgen nog even een cadeautje voor hem halen, want ik had er natuurlijk niet aan gedacht:$)
Alleen zijn met alle rust en vrijheid die daarbij hoort kan ook genoeg zijn om gelukkig te zijn, denk ik. Maar als je toch een relatie zou willen, denk ik zeker dat dat ook voor jou (en de anderen) weggelegd moet zijn. Kwestie van geluk hebben, net zoals we eerder werden getroffen door pech...
Liefs, Lemmy
Ik heb in de jaren dat ik alleen was het ook nooit zo erg gevonden om alleen te zijn, sterker nog, ik vond het eigenlijk wel fijn en wilde jarenlang niet anders. Dat maakt je ook sterker in een toekomstige relatie: je weet wat je aankan en mocht er toch iets gebeuren waardoor je de relatie wilt beëindigen, dan weet je van jezelf dat je sterk genoeg bent om alleen verder te gaan.
Alleen zijn is iets wat ik ben gaan waarderen. Door het beroep van mijn man moet dat ook vaak, hij is voor zijn werk als militair regelmatig weg, soms voor langere tijd. Geen probleem voor mij, en voor hem is het fijn te weten dat ik me ook kan redden zonder hem.
En ja, het kan! Een echt goede relatie, ook voor mij nog steeds bijzonder! Niet dat mijn man perfect is, dat ben ik ook niet. Maar als ik ergens boos over ben, kan ik gewoon boos zijn en hem eerlijk zeggen hoe ik erover denk, zonder bang te zijn voor zijn reactie. Vandaag kwam hij thuis met een grote bos rozen, we kennen elkaar nu 4 jaar... (morgen nog even een cadeautje voor hem halen, want ik had er natuurlijk niet aan gedacht:$)
Alleen zijn met alle rust en vrijheid die daarbij hoort kan ook genoeg zijn om gelukkig te zijn, denk ik. Maar als je toch een relatie zou willen, denk ik zeker dat dat ook voor jou (en de anderen) weggelegd moet zijn. Kwestie van geluk hebben, net zoals we eerder werden getroffen door pech...
Liefs, Lemmy
woensdag 23 mei 2007 om 01:34
Lemmy, wat leuk dat hij met een bos rozen aan kwam!
Denk dat ik steeds beter word in alleen zijn. Misschien worden sommige dingen nog wel eens gewoon, die nu nog steeds bijzonder zijn.
Vandaag lekker muziek gedraaid en gedanst met mijn dochter. Muziek die ik jarenlang niet heb kunnen aanzetten, omdat hij het vreselijk vond. Maar nu vandaag eens niet het gevoel van tegen hem ingaan (ja heb ik zelfs na twee jaar nog wel eens) maar gewoon lekker ervan genieten. Later pas even aan hem denken. En hoe vreemd het eigenlijk is dat je steeds meer van jezelf inleverde. Ook al die kleine dingen.
Favoriete cd niet meer aanzetten bijvoorbeeld.
Maar van jezelf weten dat je het in je eentje ook fijn kan hebben is best veel waard.
Denk dat ik steeds beter word in alleen zijn. Misschien worden sommige dingen nog wel eens gewoon, die nu nog steeds bijzonder zijn.
Vandaag lekker muziek gedraaid en gedanst met mijn dochter. Muziek die ik jarenlang niet heb kunnen aanzetten, omdat hij het vreselijk vond. Maar nu vandaag eens niet het gevoel van tegen hem ingaan (ja heb ik zelfs na twee jaar nog wel eens) maar gewoon lekker ervan genieten. Later pas even aan hem denken. En hoe vreemd het eigenlijk is dat je steeds meer van jezelf inleverde. Ook al die kleine dingen.
Favoriete cd niet meer aanzetten bijvoorbeeld.
Maar van jezelf weten dat je het in je eentje ook fijn kan hebben is best veel waard.
woensdag 23 mei 2007 om 01:38
Dag lieve dames,
Een berichtje van mij, had op het vorige topic even meegepost. Er is een hoop losgemaakt bij mij juist door die postings en de reacties van sommigen van jullie. Iseo, je maakte een vlijmscherpe analyse van mijn relatie (relatiepatronen ook) en dat heeft me weer eens flink aan het denken gezet, en ook het nodige stof doen opwaaien in de relatie. Mijn grootste problemen liggen denk ik in de hoek van emotionele manipulatie aan de kant van de mannen waar ik op val enerzijds, en mijn eigen onbewuste voorliefde daarvoor -wat heel wat zegt over mijzelf, niet per se negatief maar wel het overwegen waard.Soms vloeien daar excessen uit voort die niet door de beugel kunnen, maar de kern zit m in het voorgaande en ik moet daar wat aan doen. Daar ben ik ook mee bezig -al langere tijd ook, met hulp.Ik ben weer heel erg verdrietig omdat -en ik heb dit al zovaak gevoeld- ik heel erg goed weet dat wat ik ook doe ik me rot zal voelen; deze relatie heeft weinig kans van slagen, maar het los laten is ook heel pijnlijk -het is nog niet zo lang, en daardoor ook nog heel vaak heel erg mooi en roze-wolkerig. Ik vind het te moeilijk om in dit topic te blijven posten, dat wilde ik jullie even vertellen. Niet zozeer omdat ik zaken niet onder ogen wil zien, maar omdat ik niet in staat ben om verder te gaan in het 'delen' van zoiets op een forum. Ik vind het ook zo lullig om zomaar niks meer te laten horen, dus vandaar deze post. Ik word gewoon een beetje verlamd door dit topic, ik lees, denk dat ik wil posten, denk dat mijn verhaal minderwaardig is, corrigeer dat, piekeren, en dan komt er niks meer om te zeggen, dan voel ik me rot omdat ik niet ondankbaar wil zijn...etc.
Ik heb jullie verhalen gelezen en het is schokkend voor me, maar ook 'eye-openend'. Ik vind jullie stuk voor stuk, in of uit een relatie, sterke vrouwen, sowieso al voor het feit dat jullie allemaal worstelen met deze problematiek -velen spelen struisvogel. De getuigenissen van enorme zelfinzicht die ik hier heb gelezen sterken me in het feit dat ik legitiem ben, en legitieme waarden heb, en dat is heel erg waardevol, en ik denk dat velen die meelezen heel erg veel hebben aan jullie verhalen hier.
Van mij voor jullie allemaal een hele dikke *; en een groot 'dank' dat mijn ogen nu al geopend zijn voor wat eventueel weer zou kunnen gebeuren. Het sluipt er nu iig niet zomaar in. Ik wens jullie heel erg veel kracht en sterkte toe, en ook heel erg veel mooie dingen, plezier en zelfwaarde, nu of binnenkort. Ik lees mee en kom vast nog wel weer eens langspiepen...
xEsther
Een berichtje van mij, had op het vorige topic even meegepost. Er is een hoop losgemaakt bij mij juist door die postings en de reacties van sommigen van jullie. Iseo, je maakte een vlijmscherpe analyse van mijn relatie (relatiepatronen ook) en dat heeft me weer eens flink aan het denken gezet, en ook het nodige stof doen opwaaien in de relatie. Mijn grootste problemen liggen denk ik in de hoek van emotionele manipulatie aan de kant van de mannen waar ik op val enerzijds, en mijn eigen onbewuste voorliefde daarvoor -wat heel wat zegt over mijzelf, niet per se negatief maar wel het overwegen waard.Soms vloeien daar excessen uit voort die niet door de beugel kunnen, maar de kern zit m in het voorgaande en ik moet daar wat aan doen. Daar ben ik ook mee bezig -al langere tijd ook, met hulp.Ik ben weer heel erg verdrietig omdat -en ik heb dit al zovaak gevoeld- ik heel erg goed weet dat wat ik ook doe ik me rot zal voelen; deze relatie heeft weinig kans van slagen, maar het los laten is ook heel pijnlijk -het is nog niet zo lang, en daardoor ook nog heel vaak heel erg mooi en roze-wolkerig. Ik vind het te moeilijk om in dit topic te blijven posten, dat wilde ik jullie even vertellen. Niet zozeer omdat ik zaken niet onder ogen wil zien, maar omdat ik niet in staat ben om verder te gaan in het 'delen' van zoiets op een forum. Ik vind het ook zo lullig om zomaar niks meer te laten horen, dus vandaar deze post. Ik word gewoon een beetje verlamd door dit topic, ik lees, denk dat ik wil posten, denk dat mijn verhaal minderwaardig is, corrigeer dat, piekeren, en dan komt er niks meer om te zeggen, dan voel ik me rot omdat ik niet ondankbaar wil zijn...etc.
Ik heb jullie verhalen gelezen en het is schokkend voor me, maar ook 'eye-openend'. Ik vind jullie stuk voor stuk, in of uit een relatie, sterke vrouwen, sowieso al voor het feit dat jullie allemaal worstelen met deze problematiek -velen spelen struisvogel. De getuigenissen van enorme zelfinzicht die ik hier heb gelezen sterken me in het feit dat ik legitiem ben, en legitieme waarden heb, en dat is heel erg waardevol, en ik denk dat velen die meelezen heel erg veel hebben aan jullie verhalen hier.
Van mij voor jullie allemaal een hele dikke *; en een groot 'dank' dat mijn ogen nu al geopend zijn voor wat eventueel weer zou kunnen gebeuren. Het sluipt er nu iig niet zomaar in. Ik wens jullie heel erg veel kracht en sterkte toe, en ook heel erg veel mooie dingen, plezier en zelfwaarde, nu of binnenkort. Ik lees mee en kom vast nog wel weer eens langspiepen...
xEsther
woensdag 23 mei 2007 om 01:47
Ja, zo word je zo langzamerhand weer steeds meer gewoon jezelf... dat is een goed gevoel!
Geniet er lekker van, daar heb je alle recht op. Gewoon lekker doen wat JIJ leuk vindt. Heerlijk, dat heb ik nog steeds wel hoor. Mijn 1e man had op het laatst overal invloed op, waar ik geld aan uitgaf (alles werd gecontroleerd), waar ik was en met wie, welke muziek inderdaad...., hoe ik eruit zag (hij vond altijd dat ik sexy wilde zijn voor andere mannen), en uiteindelijk zelfs hoe ik keek en welke woorden ik wel of niet gebruikte... Het kost echt tijd om dat er weer uit te krijgen, want op het laatst wordt dat een automatisme, ik ging bij letterlijk alles denken wat hij er van zou vinden en heb dat ook na zijn overlijden nog wel een tijd gehad.
Jezelf kunnen zijn is zooo belangrijk!
Geniet lekker van je dochter.... dat doe ik ook van die van mij! Ze begint nu behoorlijk veel woordjes te zeggen, heeft vandaag haar eerste paar Echte Schoenen gekregen (roze natuurlijk...) Echt super om in alle rust en vrijheid mee bezig te kunnen zijn.
Lekker slapen voor straks, *; Lemmy
Geniet er lekker van, daar heb je alle recht op. Gewoon lekker doen wat JIJ leuk vindt. Heerlijk, dat heb ik nog steeds wel hoor. Mijn 1e man had op het laatst overal invloed op, waar ik geld aan uitgaf (alles werd gecontroleerd), waar ik was en met wie, welke muziek inderdaad...., hoe ik eruit zag (hij vond altijd dat ik sexy wilde zijn voor andere mannen), en uiteindelijk zelfs hoe ik keek en welke woorden ik wel of niet gebruikte... Het kost echt tijd om dat er weer uit te krijgen, want op het laatst wordt dat een automatisme, ik ging bij letterlijk alles denken wat hij er van zou vinden en heb dat ook na zijn overlijden nog wel een tijd gehad.
Jezelf kunnen zijn is zooo belangrijk!
Geniet lekker van je dochter.... dat doe ik ook van die van mij! Ze begint nu behoorlijk veel woordjes te zeggen, heeft vandaag haar eerste paar Echte Schoenen gekregen (roze natuurlijk...) Echt super om in alle rust en vrijheid mee bezig te kunnen zijn.
Lekker slapen voor straks, *; Lemmy
woensdag 23 mei 2007 om 02:03
Esther *; omdat je zo verdrietig bent.
Ik wil je graag zeggen dat er altijd ruimte voor je is om iets te posten. Je hoeft niet meteen helemaal in gesprek te gaan, zoals hier ook gebeurd. Je moet echt doen waar jij je prettig bij voelt.
Als je ergens op wilt reageren, of je wilt er iets uitlichten waar je jezelf in herkent. Als je er iets aan hebt, gewoon doen.
Weet je dat ik naar aanleiding van jouw vorige stukje een van de meest pijnlijke postings voor mezelf heb geschreven, en dat dat mij weer een stuk verder heeft gebracht?
Die wisselwerking die we op elkaar hebben is echt heftig, maar goed.
Hoop dat je er gebruik van zult maken als je het nodig hebt.
Sterkte met je beslissing, hoop misschien af en toe wel te lezen hoe het met je gaat want ik heb aan je gedacht.
Maar kijk zelf waar je behoefte aan hebt.
Veel liefs!!
Ik wil je graag zeggen dat er altijd ruimte voor je is om iets te posten. Je hoeft niet meteen helemaal in gesprek te gaan, zoals hier ook gebeurd. Je moet echt doen waar jij je prettig bij voelt.
Als je ergens op wilt reageren, of je wilt er iets uitlichten waar je jezelf in herkent. Als je er iets aan hebt, gewoon doen.
Weet je dat ik naar aanleiding van jouw vorige stukje een van de meest pijnlijke postings voor mezelf heb geschreven, en dat dat mij weer een stuk verder heeft gebracht?
Die wisselwerking die we op elkaar hebben is echt heftig, maar goed.
Hoop dat je er gebruik van zult maken als je het nodig hebt.
Sterkte met je beslissing, hoop misschien af en toe wel te lezen hoe het met je gaat want ik heb aan je gedacht.
Maar kijk zelf waar je behoefte aan hebt.
Veel liefs!!
woensdag 23 mei 2007 om 15:25
quote: xxDayMar reageerde 23-05-2007 14:35:42'));
quote: dubiootje reageerde 22-05-2007 16:47:08'));
Sorry, quoten lukt weer eens niet.Lieve DayMar,Hoe was het in die week dat hij thuis was? Kreeg je toen een knuffel, een kus, een arm om je heen? Gaf hij je de zorg en aandacht waar je zo naar verlangt? Heb je de man gezien die je nu zo graag terugwil, of zag je iemand anders? Voelde je je weer gelukkig, was het zoals je je had voorgesteld toen hij weg was?Nee, dat mssn niet maar dat kwam ook omdat hij niet graag thuis zit en daar erg chagerijnig om was.. dat kan hij ook niet helpen.. hij werkt gewoon liever zeg maar. Ik was niet echt gelukkig maar wek bblij.. dat hij nog bij me was...
Hij was dus bij je maar toch was je niet gelukkig. Wat is er nodig om je wel gelukkig te maken? Is hij altijd chagrijnig als hij thuis is? Vindt hij het soms niet leuk een hele week met jou door te brengen? Het lijkt me heel verdrietig als jij zo blij was om hem weer te zien en hij de hele tijd gaat lopen chagrijnen. Deed hij erg lelijk? Wat doen jullie samen in zo'n week?DayMar, je hoeft hier echt niet alles op te schrijven. Denk er voor jezelf eens over na waarom je daar moeite mee hebt. Schaam je je? En waarvoor dan? Voor dingen die jij hebt gedaan of juist niet, of je ex-vriend? Ben je bang veroordeeld te worden omdat je de waarschuwingen die je hier gekregen hebt in de wind hebt geslagen? Juist de vrouwen die hier schrijven begrijpen precies waarom jij doet wat je doet. Of waarom je bepaalde dingen "toelaat". We weten allemaal hoe moeilijk het is om te zeggen dat je iets niet wilt of juist keihard te vragen om wat je wel wilt. Dus wees niet bang dat je kritiek of onbegrip over je heen krijgt. Ik weet niet wat het is.. soms dan herken ik dingen maar als ik ze daarna nog eens lees lijken ze toch weer anders.. IMssn is het schaamte mssn ook niet.. Ja ik ben wel eens bang dat jullie zouden zeggen "zie je nou wel" of "we hebben je gewaarschuwd." Daarom zeg ik mssn niet altijd alles zo heel erg in details of letterlijk.
Hij heeft je echt pijn gedaan, hè DayMar? Lieve meid, niemand, maar dan ook niemand hier zal je graag terechtwijzen. We herkennen veel van jouw situatie en daarom zien we bepaalde dingen aankomen... maar ik weet zeker dat niemand daar graag gelijk in krijgt.
Je hoeft hier niets op te schrijven wat je niet kwijt wilt, je bepaalt het helemaal zelf. Maar wees alsjeblieft niet bang voor de reacties. Iedereen hier leeft enorm met je mee en je kan als je wilt erg veel hulp en goede adviezen krijgen. Je hoeft echt niet in details te treden, maar je kan wel zeggen hoe je je voelt bij bepaalde dingen. We kunnen heel goed tussen de regels door lezen... en uiteindelijk gaat het er niet om wat er precies gebeurd is maar wat dat met jou heeft gedaan. Misschien kunnen wij je helpen om het verdrietige of negatieve gevoel een beetje te verzachten. Omdat we heel goed begrijpen hoe jouw situatie is.
Dus zonder in detail te treden over wat er precies gebeurd is: hoe voelde je je in de week dat hij thuis was? Veilig, beschermd, alleen, samen, erkend, genegeerd, verdrietig, teleurgesteld, blij? Of een mengeling van die dingen?
Ik blijf echt niet alleen bij hem omdat hij geld heeft,
Niet alleen daarom, dat zeg ik ook niet. Maar het speelt wel een rol, dat geef je zelf aan. Dat is niet erg hoor, dat is heel menselijk. Elk mens zoekt zekerheid en veiligheid en een dak boven zijn hoofd. Hoe zit dat als jij de lotto zou winnen DayMar, zou je dan minder wanhopig zijn om hem terug te winnen?
ik hou van hem! We zijn al een poos samen en soms gata het kut maar dat betekend niet dat ik alles wat we hebben opgebouwd weg wil of kan gooien van het ene op het andere moment.. Hij is gewoon een droom dat maakt hem uniek.. Hij geeft om me en is lief/mooi etc..
Misschien heb je gelijk en is hij inderdaad een droom. Ben je niet wakker geworden toen hij keihard in je gezicht zei dat hij niet van je hield en nooit van je gehouden had? Was hij lief toen hij je dagenlang negeerde, toen hij je in je zwangere buik stompte, toen hij je in de kou liet staan toen je een abortus moest ondergaan? Was hij mooi toen hij met van boosheid vertrokken gezicht zin hand naar je ophief? Of zag je dan daarachter die andere man, de man "die hij echt is". De droom. Moet je je ogen dicht doen om die man te zien? Bestaat hij nog nu, in het heden, als hij voor je staat? Als hij echt zo is, dan is hij zo. Overal en altijd. NIet meestal of af en toe, altijd. Is hij altijd lief en mooi of zie je soms een andere man, een soort alter ego verschijnen? Zie je die "andere" man steeds vaker en de lieve, mooie man op wie je zo verliefd werd, steeds minder? En nog een vraag: wat heb jij precies gedaan om hem over de rooie te krijgen? Werkt dat andersom ook zo? Als jij chagrijnig bent en hij zeurt aan je kop, word jij dan ook agressief? Ik weet wel zeker van niet, dat zit niet in je karakter. Maar stel dat het wel in je karakter zat, vind jij wel dat je het recht zou hebben om zo te reageren? Past het in jouw beeld van een relatie, van hoe twee mensen die van elkaar houden met elkaar omgaan?Ik ben eigenlijk niet zo snel cahgerijnig.. maar dan probeert hij me wel vrolijk te maken en als hij vervelend is dan bedoeld hij datecht niet zo.. dan had hij niet door dat ik chag was... en ik kan me niet voorstellen dat ik hem iets zou doen, sorry!We gaan mssn niet altidj goed met elkaar om.. maar houden wel van elkaar,.,Vind jij het oké dat hij agressief tegen je doet en je uitscheldt? Is dat naar jouw idee normaal in een relatie? Maakt het uit hoe iemand het bedoelt als hij dat doet? "Het spijt me" kan heel makkelijk zijn, zeker als het te vaak gezegd wordt. Echt spijt hebben betekent: alles in het werk stellen om te voorkomen dat je het nog een keer doet. Niet: het spijt me, het zal nooit meer gebeuren. Maar áls het nog een keer gebeurt, dan ligt dan aan jou want jij brengt me daartoe. Dus wil jij alsjeblieft oppassen wat je doet, dat je me niet meer boos of jaloers maakt. Kijk eens hoe verdrietig je me maakt, waar jij me toe gedreven hebt. Troost me, ik ben zielig. Ik heb je geslagen en ik ben zielig.
Slaan en schelden doe je gewoon NIET. Daar zijn geen mitsen en maren aan verbonden. Daar hoef jíj niets voor te doen of te laten. Dat mag NOOIT.
liefs
dubio
quote: dubiootje reageerde 22-05-2007 16:47:08'));
Sorry, quoten lukt weer eens niet.Lieve DayMar,Hoe was het in die week dat hij thuis was? Kreeg je toen een knuffel, een kus, een arm om je heen? Gaf hij je de zorg en aandacht waar je zo naar verlangt? Heb je de man gezien die je nu zo graag terugwil, of zag je iemand anders? Voelde je je weer gelukkig, was het zoals je je had voorgesteld toen hij weg was?Nee, dat mssn niet maar dat kwam ook omdat hij niet graag thuis zit en daar erg chagerijnig om was.. dat kan hij ook niet helpen.. hij werkt gewoon liever zeg maar. Ik was niet echt gelukkig maar wek bblij.. dat hij nog bij me was...
Hij was dus bij je maar toch was je niet gelukkig. Wat is er nodig om je wel gelukkig te maken? Is hij altijd chagrijnig als hij thuis is? Vindt hij het soms niet leuk een hele week met jou door te brengen? Het lijkt me heel verdrietig als jij zo blij was om hem weer te zien en hij de hele tijd gaat lopen chagrijnen. Deed hij erg lelijk? Wat doen jullie samen in zo'n week?DayMar, je hoeft hier echt niet alles op te schrijven. Denk er voor jezelf eens over na waarom je daar moeite mee hebt. Schaam je je? En waarvoor dan? Voor dingen die jij hebt gedaan of juist niet, of je ex-vriend? Ben je bang veroordeeld te worden omdat je de waarschuwingen die je hier gekregen hebt in de wind hebt geslagen? Juist de vrouwen die hier schrijven begrijpen precies waarom jij doet wat je doet. Of waarom je bepaalde dingen "toelaat". We weten allemaal hoe moeilijk het is om te zeggen dat je iets niet wilt of juist keihard te vragen om wat je wel wilt. Dus wees niet bang dat je kritiek of onbegrip over je heen krijgt. Ik weet niet wat het is.. soms dan herken ik dingen maar als ik ze daarna nog eens lees lijken ze toch weer anders.. IMssn is het schaamte mssn ook niet.. Ja ik ben wel eens bang dat jullie zouden zeggen "zie je nou wel" of "we hebben je gewaarschuwd." Daarom zeg ik mssn niet altijd alles zo heel erg in details of letterlijk.
Hij heeft je echt pijn gedaan, hè DayMar? Lieve meid, niemand, maar dan ook niemand hier zal je graag terechtwijzen. We herkennen veel van jouw situatie en daarom zien we bepaalde dingen aankomen... maar ik weet zeker dat niemand daar graag gelijk in krijgt.
Je hoeft hier niets op te schrijven wat je niet kwijt wilt, je bepaalt het helemaal zelf. Maar wees alsjeblieft niet bang voor de reacties. Iedereen hier leeft enorm met je mee en je kan als je wilt erg veel hulp en goede adviezen krijgen. Je hoeft echt niet in details te treden, maar je kan wel zeggen hoe je je voelt bij bepaalde dingen. We kunnen heel goed tussen de regels door lezen... en uiteindelijk gaat het er niet om wat er precies gebeurd is maar wat dat met jou heeft gedaan. Misschien kunnen wij je helpen om het verdrietige of negatieve gevoel een beetje te verzachten. Omdat we heel goed begrijpen hoe jouw situatie is.
Dus zonder in detail te treden over wat er precies gebeurd is: hoe voelde je je in de week dat hij thuis was? Veilig, beschermd, alleen, samen, erkend, genegeerd, verdrietig, teleurgesteld, blij? Of een mengeling van die dingen?
Ik blijf echt niet alleen bij hem omdat hij geld heeft,
Niet alleen daarom, dat zeg ik ook niet. Maar het speelt wel een rol, dat geef je zelf aan. Dat is niet erg hoor, dat is heel menselijk. Elk mens zoekt zekerheid en veiligheid en een dak boven zijn hoofd. Hoe zit dat als jij de lotto zou winnen DayMar, zou je dan minder wanhopig zijn om hem terug te winnen?
ik hou van hem! We zijn al een poos samen en soms gata het kut maar dat betekend niet dat ik alles wat we hebben opgebouwd weg wil of kan gooien van het ene op het andere moment.. Hij is gewoon een droom dat maakt hem uniek.. Hij geeft om me en is lief/mooi etc..
Misschien heb je gelijk en is hij inderdaad een droom. Ben je niet wakker geworden toen hij keihard in je gezicht zei dat hij niet van je hield en nooit van je gehouden had? Was hij lief toen hij je dagenlang negeerde, toen hij je in je zwangere buik stompte, toen hij je in de kou liet staan toen je een abortus moest ondergaan? Was hij mooi toen hij met van boosheid vertrokken gezicht zin hand naar je ophief? Of zag je dan daarachter die andere man, de man "die hij echt is". De droom. Moet je je ogen dicht doen om die man te zien? Bestaat hij nog nu, in het heden, als hij voor je staat? Als hij echt zo is, dan is hij zo. Overal en altijd. NIet meestal of af en toe, altijd. Is hij altijd lief en mooi of zie je soms een andere man, een soort alter ego verschijnen? Zie je die "andere" man steeds vaker en de lieve, mooie man op wie je zo verliefd werd, steeds minder? En nog een vraag: wat heb jij precies gedaan om hem over de rooie te krijgen? Werkt dat andersom ook zo? Als jij chagrijnig bent en hij zeurt aan je kop, word jij dan ook agressief? Ik weet wel zeker van niet, dat zit niet in je karakter. Maar stel dat het wel in je karakter zat, vind jij wel dat je het recht zou hebben om zo te reageren? Past het in jouw beeld van een relatie, van hoe twee mensen die van elkaar houden met elkaar omgaan?Ik ben eigenlijk niet zo snel cahgerijnig.. maar dan probeert hij me wel vrolijk te maken en als hij vervelend is dan bedoeld hij datecht niet zo.. dan had hij niet door dat ik chag was... en ik kan me niet voorstellen dat ik hem iets zou doen, sorry!We gaan mssn niet altidj goed met elkaar om.. maar houden wel van elkaar,.,Vind jij het oké dat hij agressief tegen je doet en je uitscheldt? Is dat naar jouw idee normaal in een relatie? Maakt het uit hoe iemand het bedoelt als hij dat doet? "Het spijt me" kan heel makkelijk zijn, zeker als het te vaak gezegd wordt. Echt spijt hebben betekent: alles in het werk stellen om te voorkomen dat je het nog een keer doet. Niet: het spijt me, het zal nooit meer gebeuren. Maar áls het nog een keer gebeurt, dan ligt dan aan jou want jij brengt me daartoe. Dus wil jij alsjeblieft oppassen wat je doet, dat je me niet meer boos of jaloers maakt. Kijk eens hoe verdrietig je me maakt, waar jij me toe gedreven hebt. Troost me, ik ben zielig. Ik heb je geslagen en ik ben zielig.
Slaan en schelden doe je gewoon NIET. Daar zijn geen mitsen en maren aan verbonden. Daar hoef jíj niets voor te doen of te laten. Dat mag NOOIT.
liefs
dubio
Ga in therapie!
woensdag 23 mei 2007 om 16:21
Lieve Daymar
ik heb je reakties gelezen en vind het moeilijk om te reageren. Ik wil graag de juiste toon bij je raken zodat je gaat nadenken. Ik ben bang dat je het alleen maar leest als een veroordeling. Iets wat zeker mijn bedoeling niet is.
Je vraag waarom ik denk dat je niet van jezelf houd, om het volgende. Er is al zoveel gebeurt tussen jullie. Je bent zo bezig met hem, je hebt al zoveel toegelaten wat niet aanvaardbaar is. Dubiootje heeft het nog weer beschreven. Als je van jezelf zou houden zou je dat niet toelaten. Ik spreek uit ervaring, ook ik heb een hele tijd niet van mezelf gehouden en zo op die manier een relatie in stand gehouden.
"Ik wil het laten lukken" schrijf je ook. En de rillingen lopen over mijn rug. Als ik dit lees komt nu alleen maar de volgende gedachte in mij boven. Je komt over als een klein kind wat zijn of haar zin wil krijgen. Sommige dingen lukken niet in het leven. Ik wil de staatsloterij winnen, hoe groot denk je dat die kans is? En dat proces van aantrekken en afstoten. Natuurlijk heeft hij nu spijt!, Alweer toch? Dat had hij toch ook in die tijd dat je zwanger was. En natuurlijk belooft hij nu beterschap en jij hoort precies dat wat je graag wilt horen. Dat hij van je houdt en dat je samen verder wilt en dat je er aan moet werken. Maar wie gaat er veranderen Daymar? Jij, hij of allebei? En is het nodig om te veranderen bij iemand van wie je houd. Moeten jullie niet gewoon elkaar kunnen accepteren om de persoon wie je bent. Jullie drukken bij elkaar op de verkeerde knoppen en dat zorgt voor escalatie. Een gevaarlijk proces want dat kan zomaar een keer verkeerd aflopen. Waar ben je bang voor als je dit los laat? Je faalt niet als je toegeeft dat het niet werkt. Het zijn de mechanismen in jezelf die je niet in staat stellen deze relatie los te laten. Juist omdat je er middenin zit zie je niet wat er met je gebeurt en wat je toelaat. Ik wil je aanraden het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood te lezen. Er staat veel in wat van toepassing is.
Werk aan jezelf, groei in dit leven en neem het mee als een levensles.
(en ik zou het doen, als het kon, je uit die situatie halen en net zolang met je praten totdat je je zou realiseren wat je toekomst is in zo'n relatie. Mijn uitnodiging om te mailen staat nog steeds, het adres staat in mijn profiel)
Liefs Zonlicht
ik heb je reakties gelezen en vind het moeilijk om te reageren. Ik wil graag de juiste toon bij je raken zodat je gaat nadenken. Ik ben bang dat je het alleen maar leest als een veroordeling. Iets wat zeker mijn bedoeling niet is.
Je vraag waarom ik denk dat je niet van jezelf houd, om het volgende. Er is al zoveel gebeurt tussen jullie. Je bent zo bezig met hem, je hebt al zoveel toegelaten wat niet aanvaardbaar is. Dubiootje heeft het nog weer beschreven. Als je van jezelf zou houden zou je dat niet toelaten. Ik spreek uit ervaring, ook ik heb een hele tijd niet van mezelf gehouden en zo op die manier een relatie in stand gehouden.
"Ik wil het laten lukken" schrijf je ook. En de rillingen lopen over mijn rug. Als ik dit lees komt nu alleen maar de volgende gedachte in mij boven. Je komt over als een klein kind wat zijn of haar zin wil krijgen. Sommige dingen lukken niet in het leven. Ik wil de staatsloterij winnen, hoe groot denk je dat die kans is? En dat proces van aantrekken en afstoten. Natuurlijk heeft hij nu spijt!, Alweer toch? Dat had hij toch ook in die tijd dat je zwanger was. En natuurlijk belooft hij nu beterschap en jij hoort precies dat wat je graag wilt horen. Dat hij van je houdt en dat je samen verder wilt en dat je er aan moet werken. Maar wie gaat er veranderen Daymar? Jij, hij of allebei? En is het nodig om te veranderen bij iemand van wie je houd. Moeten jullie niet gewoon elkaar kunnen accepteren om de persoon wie je bent. Jullie drukken bij elkaar op de verkeerde knoppen en dat zorgt voor escalatie. Een gevaarlijk proces want dat kan zomaar een keer verkeerd aflopen. Waar ben je bang voor als je dit los laat? Je faalt niet als je toegeeft dat het niet werkt. Het zijn de mechanismen in jezelf die je niet in staat stellen deze relatie los te laten. Juist omdat je er middenin zit zie je niet wat er met je gebeurt en wat je toelaat. Ik wil je aanraden het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood te lezen. Er staat veel in wat van toepassing is.
Werk aan jezelf, groei in dit leven en neem het mee als een levensles.
(en ik zou het doen, als het kon, je uit die situatie halen en net zolang met je praten totdat je je zou realiseren wat je toekomst is in zo'n relatie. Mijn uitnodiging om te mailen staat nog steeds, het adres staat in mijn profiel)
Liefs Zonlicht
woensdag 23 mei 2007 om 17:02
hallo,
Ben ik weer. Ik lees hier zeer regelmatig en elke keer denk ik...zal ik nu reageren? Ik heb al zo vaak op een forum geschreven en nog ben ik waar ik ben. Bij de man die mij lief heeft, maar die me volgens mij ook moet haten, gezien de schade die hij bij me heeft aangericht.
De vraag of ik van mezelf hou? Ik heb hem mezelf gesteld.....heel eerlijk, ik weet het niet! Ik was een jaar gelden omhoog aan het kruipen, naar mezelf toe. Ik hing ergens onderaan mijn voeten...eerst al het andere daarna kwam ik! Door veel praten met mijn vriendinnen kwam ik weer een beetje bij mezelf, begon ik mijn eigenwaarde terug te vinden.
Ik merkte dat het steeds meer '' IK" werd en steeds minder, "HIJ"
Verleden jaar in juni kreeg ik een bedreiging van hem dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde knijpen. Ik moet er wel bij zeggen dat hij dronken was, maar de angst werd hierdoor niet minder om. Als iemand dronken is, is die persoon nog minder toerekeningsvatbaar, dan wanneer hij nuchter is....Ik durfde niet hardop adem te halen omdat ik bang was dat dat hem zou irrtieren. dat was voor mij verleden jaar de druppel.
In juli was ik zover dat ik nu echt bij hem weg wilde. Ik was er klaar mee. Toen kwam natuurlijk de spijt, de tranen, de beloftes.
Ik werd zwak en heb gezegd dat ik het aan wilde kijken. Ook had ik hem mijn verhaal laten lezen die ik is op de partnermishandeling had geschreven. Hij was geschrokken van zichzelf. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het "IK" weer wegzakt en dat ik weer meer gericht ben op hem. Want, ik hou rekening met hem, als ik eigenlijk voel dat deze relatie niet meer werkt voor mij, als ik mezelf weer is kwijtraak, omdat ik vrolijk en vriendelijk doe, terwijl ik dat eigenlijk niet zo voel, heb medelijden met hem, want als ik wegga, dan heeft hij niks meer? Ook de angst voor het onbekende, waar stap ik in als ik voor mezelf kies, dus zet ik mezelf weer opzij en focus me op hem!
Hij doet me tot nu toe niks, hij dreigt niet eens, is de lieve, geduldige zelve...maar ik ben wel argwanend, want tot wanneer gaat het goed??? Het vertrouwen is weg, de scherven zijn gelijmd, maar zijn broos, is zo weer kapot. Maar ik blijf hoop houden wanneer ik me een uur of een dag goed voel bij hem. dan denk ik, wat zeur je toch...het gaat nu toch goed? Hij doet toch niks meer??? Hij, Hij, hij...en waar blijf ik?
Ben ik weer. Ik lees hier zeer regelmatig en elke keer denk ik...zal ik nu reageren? Ik heb al zo vaak op een forum geschreven en nog ben ik waar ik ben. Bij de man die mij lief heeft, maar die me volgens mij ook moet haten, gezien de schade die hij bij me heeft aangericht.
De vraag of ik van mezelf hou? Ik heb hem mezelf gesteld.....heel eerlijk, ik weet het niet! Ik was een jaar gelden omhoog aan het kruipen, naar mezelf toe. Ik hing ergens onderaan mijn voeten...eerst al het andere daarna kwam ik! Door veel praten met mijn vriendinnen kwam ik weer een beetje bij mezelf, begon ik mijn eigenwaarde terug te vinden.
Ik merkte dat het steeds meer '' IK" werd en steeds minder, "HIJ"
Verleden jaar in juni kreeg ik een bedreiging van hem dat ik een k*nkerwijf was die hij het liefst de strot dicht wilde knijpen. Ik moet er wel bij zeggen dat hij dronken was, maar de angst werd hierdoor niet minder om. Als iemand dronken is, is die persoon nog minder toerekeningsvatbaar, dan wanneer hij nuchter is....Ik durfde niet hardop adem te halen omdat ik bang was dat dat hem zou irrtieren. dat was voor mij verleden jaar de druppel.
In juli was ik zover dat ik nu echt bij hem weg wilde. Ik was er klaar mee. Toen kwam natuurlijk de spijt, de tranen, de beloftes.
Ik werd zwak en heb gezegd dat ik het aan wilde kijken. Ook had ik hem mijn verhaal laten lezen die ik is op de partnermishandeling had geschreven. Hij was geschrokken van zichzelf. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het "IK" weer wegzakt en dat ik weer meer gericht ben op hem. Want, ik hou rekening met hem, als ik eigenlijk voel dat deze relatie niet meer werkt voor mij, als ik mezelf weer is kwijtraak, omdat ik vrolijk en vriendelijk doe, terwijl ik dat eigenlijk niet zo voel, heb medelijden met hem, want als ik wegga, dan heeft hij niks meer? Ook de angst voor het onbekende, waar stap ik in als ik voor mezelf kies, dus zet ik mezelf weer opzij en focus me op hem!
Hij doet me tot nu toe niks, hij dreigt niet eens, is de lieve, geduldige zelve...maar ik ben wel argwanend, want tot wanneer gaat het goed??? Het vertrouwen is weg, de scherven zijn gelijmd, maar zijn broos, is zo weer kapot. Maar ik blijf hoop houden wanneer ik me een uur of een dag goed voel bij hem. dan denk ik, wat zeur je toch...het gaat nu toch goed? Hij doet toch niks meer??? Hij, Hij, hij...en waar blijf ik?
woensdag 23 mei 2007 om 17:24
Lieve Elfje,
Even een kleine reactie van mij...
De situatie zoals jij die omschrijft is denk ik iets waar wij allemaal ingezeten hebben (of sommigen zitten er nog in). Je houdt je vast aan de momenten waarop het goed gaat, dat is de reden waarom je het nog zo lang vol kan houden, dat was voor ons allemaal de reden waarom we het zo lang vol konden houden.
Ik wil graag tegen je zeggen: blijf niet bij je man omdat je medelijden met hem voelt, het is niet jouw verantwoordelijkheid om hem gelukkig te maken, zeker niet als dat ten koste gaat van jouzelf. In een goede relatie gaat ook niet zo maar alles vanzelf, en moet je ook wel eens dingen voor elkaar over hebben, en rekening houden met elkaar. Maar dan is dat een wederzijds iets, en niet iets wat altijd van 1 kant moet komen omdat de ander anders ''dingen gaat doen'' (wat dan ook, dreigementen, psychische of lichamelijke mishandeling, noem maar op).
Ik wens je veel moed. Schrijf hier als je wilt, er is altijd wel iemand die je een reactie kan geven, misschien heb je er wat aan! Je bent niet alleen.
*; Liefs, Lemmy
Even een kleine reactie van mij...
De situatie zoals jij die omschrijft is denk ik iets waar wij allemaal ingezeten hebben (of sommigen zitten er nog in). Je houdt je vast aan de momenten waarop het goed gaat, dat is de reden waarom je het nog zo lang vol kan houden, dat was voor ons allemaal de reden waarom we het zo lang vol konden houden.
Ik wil graag tegen je zeggen: blijf niet bij je man omdat je medelijden met hem voelt, het is niet jouw verantwoordelijkheid om hem gelukkig te maken, zeker niet als dat ten koste gaat van jouzelf. In een goede relatie gaat ook niet zo maar alles vanzelf, en moet je ook wel eens dingen voor elkaar over hebben, en rekening houden met elkaar. Maar dan is dat een wederzijds iets, en niet iets wat altijd van 1 kant moet komen omdat de ander anders ''dingen gaat doen'' (wat dan ook, dreigementen, psychische of lichamelijke mishandeling, noem maar op).
Ik wens je veel moed. Schrijf hier als je wilt, er is altijd wel iemand die je een reactie kan geven, misschien heb je er wat aan! Je bent niet alleen.
*; Liefs, Lemmy
woensdag 23 mei 2007 om 18:05
Daymar, ik heb de andere reacties nog niet gelezen maar probeer ook alleen maar om je te bereiken, om dat kleine snerpje twijfel te vinden wat je móet hebben anders was dit topic er nooit in deze vorm gekomen.
Kun je vertellen wat het precies is in hem waar je van houdt? Kun je vertellen wat hij waardeert in jou? Ben jij, is hij, goed zoals jullie zijn of moet er nog een hoop worden geschroefd aan jullie beiden.
Houden van is iets anders dan een goede relatie hebben. Je kunt houden van iemand die gewoon geen relatiemateriaal is, of die gewoon niet bij je past. In een werkbare relatie wordt er gesteggeld over dingen op het niveau van een tandpastadopje, niet over je persoon. Worden ruzies op een nette manier bijgelegd en vooral: wordt er niet gedwongen, wordt er gewoon gevraagd. Hoeft niemand op zijn tenen te lopen.
Kun je uit de grond van je hart zeggen dat je relatie er zó uitziet?
Of wat is eigenlijk jouw idee van een goede relatie? Wat moet er allemaal gebeuren voordat jullie in een goede relatie zitten?
Kun je vertellen wat het precies is in hem waar je van houdt? Kun je vertellen wat hij waardeert in jou? Ben jij, is hij, goed zoals jullie zijn of moet er nog een hoop worden geschroefd aan jullie beiden.
Houden van is iets anders dan een goede relatie hebben. Je kunt houden van iemand die gewoon geen relatiemateriaal is, of die gewoon niet bij je past. In een werkbare relatie wordt er gesteggeld over dingen op het niveau van een tandpastadopje, niet over je persoon. Worden ruzies op een nette manier bijgelegd en vooral: wordt er niet gedwongen, wordt er gewoon gevraagd. Hoeft niemand op zijn tenen te lopen.
Kun je uit de grond van je hart zeggen dat je relatie er zó uitziet?
Of wat is eigenlijk jouw idee van een goede relatie? Wat moet er allemaal gebeuren voordat jullie in een goede relatie zitten?
