Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 24 mei 2007 om 00:37
Ja, Pamela is okee sinds die documentaire!
Ik ben ook een grote fan van borstvoeding, ben een echte langvoedster. In die situatie van toen was het heel fijn om mijn zoontje te kunnen voeden, even 'terug op aarde komen' zeg maar. Hé Iseo, nog eentje :P Ik ben ook langvoedster, ik heb mijn oudste gevoed tot ze twee was (ik was toen zwanger van nr. 2) en de jongste is pasgeleden, vlak voor haar vierde verjaardag, gestopt. Vandaar dat ik me goed kan voorstellen wat het voeden op dat moment betekende.
Positief punt van ex was dat hij me daar altijd in heeft gesteund.
Ik ben ook een grote fan van borstvoeding, ben een echte langvoedster. In die situatie van toen was het heel fijn om mijn zoontje te kunnen voeden, even 'terug op aarde komen' zeg maar. Hé Iseo, nog eentje :P Ik ben ook langvoedster, ik heb mijn oudste gevoed tot ze twee was (ik was toen zwanger van nr. 2) en de jongste is pasgeleden, vlak voor haar vierde verjaardag, gestopt. Vandaar dat ik me goed kan voorstellen wat het voeden op dat moment betekende.
Positief punt van ex was dat hij me daar altijd in heeft gesteund.
Ga in therapie!
donderdag 24 mei 2007 om 00:50
Mijn dochter krijgt al 15 maanden borstvoeding!Mijn ex had me hierin zeker niet gesteund. Ik ben heel erg opgelucht dat hij er nu niet bij is. Hij kan heel slecht tegen 'vrouwendingen' als praten over borstvoeding enzo. Was er ook als het ware trots op dat hij vroeger de bost van zijn moeder weigerde, heel vreemd. Dat hoorde ik later, toen ik net zwanger was. Hij wilde de zwangerschap dus niet, het was ook echt niet gepland. Zei dat hij mijn lijf al iets vreemds vond hebben achteraf. Kan denk ik een zwangere vrouw ook niet mooi vinden.
Ik heb hem nog gezien, toen mijn buik al begon te groeien, omdat ik met zijn moeder meeging naar het huis om daar iets op te halen, we dachten dat hij er niet zou zijn. Hij keek naar me alsof hij me echt lelijk en vies vond. Alsof ik nu echt was veranderd op een hele negatieve manier, waar hij me tjidens de relatie al vaker voor waarschuwde.
Toen was ik daar gevoelig voor, maar nu was ik juist trots op mijn buik! Kon het sneller loslaten, zijn reactie.
donderdag 24 mei 2007 om 01:01
quote: dubiootje reageerde
Hé Iseo, nog eentje :P Ik ben ook langvoedster, ik heb mijn oudste gevoed tot ze twee was (ik was toen zwanger van nr. 2) en de jongste is pasgeleden, vlak voor haar vierde verjaardag, gestopt. Vandaar dat ik me goed kan voorstellen wat het voeden op dat moment betekende.
Positief punt van ex was dat hij me daar altijd in heeft gesteund.Poe, dubio, jij bent ECHT een langvoedster!
Mijn dochter en ik zitten nu in de ''afrondende fase'', zij is bijna 1½. Zij geeft zelf aan dat ze geen zin meer heeft, dus tja... dan houdt het op.
Mijn ex had me hierin zeker niet gesteund. Ik ben heel erg opgelucht dat hij er nu niet bij is. Hij kan heel slecht tegen 'vrouwendingen' als praten over borstvoeding enzo. Was er ook als het ware trots op dat hij vroeger de bost van zijn moeder weigerde, heel vreemd. Dat hoorde ik later, toen ik net zwanger was. Hij wilde de zwangerschap dus niet, het was ook echt niet gepland. Zei dat hij mijn lijf al iets vreemds vond hebben achteraf. Kan denk ik een zwangere vrouw ook niet mooi vinden. Mijn 1e man vond me ronduit eng! Wilde me het liefst niet aanraken ook, vooral niet aan mijn buik voelen als de baby trappelde of zo. Ik mocht ook niet aan mijn buik komen en ook niet in de spiegel kijken, dan zou ik het ''boze oog'' over de baby afroepen. Toen hij met dat soort dingen begon, realiseerde ik me dat het niet meer goed ging komen.
Ik heb hem nog gezien, toen mijn buik al begon te groeien, omdat ik met zijn moeder meeging naar het huis om daar iets op te halen, we dachten dat hij er niet zou zijn. Hij keek naar me alsof hij me echt lelijk en vies vond. Alsof ik nu echt was veranderd op een hele negatieve manier, waar hij me tjidens de relatie al vaker voor waarschuwde.
Toen was ik daar gevoelig voor, maar nu was ik juist trots op mijn buik! Kon het sneller loslaten, zijn reactie.
Gelukkig maar dat je nu kunt genieten van je dochter en het geven van borstvoeding. Het is zo jammer dat je niet volop van je zwangerschap hebt kunnen genieten (nouja, niet dat het altijd alleen maar genieten is, maar je snapt me wel). Wat fijn dat je nu lekker je gang kan gaan met je dochter!
donderdag 24 mei 2007 om 08:52
Oeps, gisteravond helemaal vergeten jullie netjes welterusten te wensen! Maar bij deze: goedemorgen :P( Het leutergehalte stijgt, maar da's ook best gezellig af en toe)
Maar Iseo, ik zie je hier zo vaak 's nachts posten... kom je wel aan genoeg slaap? Heb je overdag tijd om eventjes met de kleine een tukje te doen?
Ga in therapie!
donderdag 24 mei 2007 om 09:21
Ik lees al zolang mee, heb 1 keer gereageerd, maar niet "voor mezelf"
Het is confronterend, doet pijn, en ik begin nu pas dingen toe te geven...
33 jaar, 2 jaar geleden weggegaan bij mijn ex, alsof het me niets deed, hij ging toch vreemd.
Tot ik pasgeleden, ik was wat prikkelbaar, geconfronteerd werd met een impulsieve beweging van mijn huidige vriend.
Ik "stortte" tegen de muur aan en begon te hyperventileren.
Toen pas besefte ik dat mijn relatie met mijn ex, me niet fysiek, maar wel geestelijk, kapot had gemaakt....
De keren dat ik doodsangsten uitstond, me met de kinderen opsloot in de schuur of de badkamer, de gaten in deuren, barsten in muren van het rukken aan de deur, of de kapotte gepantserde ramen in de schuurdeur...
Mijn ex, zei dat het mijn schuld was, dat ik het bloed onder zijn nagels vandaan haalde, dat hij het bij zijn vriendin nooit zou doen..
Mijn schuld, want ik was gewoon niet goed genoeg, wist zijn foute snaren feilloos te raken...
Blijkbaar doe ik dat niet bij mijn huidige vriend, iets in me knapte bij de beweging van mijn vriend, hoewel hij er niets mee bedoelde, hij wilde me tegenhouden en me knuffelen, omdat hij zag dat ik "aan het flippen was"
Zette een hand naast mijn hoofd op de muur en ik brak...ik zag alle momenten dat mijn ex, me NET niet sloeg, zoals hij het zei, weer voor me...
Alles kwam eruit, en ik begon te huilen, het kwam van diep...zo diep...
Mijn vriend heeft me toen vastgepakt, en geknuffeld, ik geloof dat ik nog nooit, zo hard, alles eruit gegooid heb..
Nu post ik hier, weer een stapje verder...
xxx
D
Het is confronterend, doet pijn, en ik begin nu pas dingen toe te geven...
33 jaar, 2 jaar geleden weggegaan bij mijn ex, alsof het me niets deed, hij ging toch vreemd.
Tot ik pasgeleden, ik was wat prikkelbaar, geconfronteerd werd met een impulsieve beweging van mijn huidige vriend.
Ik "stortte" tegen de muur aan en begon te hyperventileren.
Toen pas besefte ik dat mijn relatie met mijn ex, me niet fysiek, maar wel geestelijk, kapot had gemaakt....
De keren dat ik doodsangsten uitstond, me met de kinderen opsloot in de schuur of de badkamer, de gaten in deuren, barsten in muren van het rukken aan de deur, of de kapotte gepantserde ramen in de schuurdeur...
Mijn ex, zei dat het mijn schuld was, dat ik het bloed onder zijn nagels vandaan haalde, dat hij het bij zijn vriendin nooit zou doen..
Mijn schuld, want ik was gewoon niet goed genoeg, wist zijn foute snaren feilloos te raken...
Blijkbaar doe ik dat niet bij mijn huidige vriend, iets in me knapte bij de beweging van mijn vriend, hoewel hij er niets mee bedoelde, hij wilde me tegenhouden en me knuffelen, omdat hij zag dat ik "aan het flippen was"
Zette een hand naast mijn hoofd op de muur en ik brak...ik zag alle momenten dat mijn ex, me NET niet sloeg, zoals hij het zei, weer voor me...
Alles kwam eruit, en ik begon te huilen, het kwam van diep...zo diep...
Mijn vriend heeft me toen vastgepakt, en geknuffeld, ik geloof dat ik nog nooit, zo hard, alles eruit gegooid heb..
Nu post ik hier, weer een stapje verder...
xxx
D
donderdag 24 mei 2007 om 10:13
Ik ben nu 33...sorry dat was niet geheel duidelijk in mijn posting!
Ik was 31 toen ik wegging bij mijn huidige ex man. Tesamen met mijn dochtertje van 3 en zoontje van 5.
Zoals ik het nu bekijk, had ik het al veel eerder moeten doen...
Mijn zoontje heeft mijn ex betrapt, dat maakte de stap om weg te gaan zoveel makkelijker! Misschien dat ik er nog wel over heen had kunnen komen, maar dat mijn zoontje er getuige van was, was net iets teveel...
xxx
D
donderdag 24 mei 2007 om 10:29
quote: Double_D reageerde
Ik ben nu 33...sorry dat was niet geheel duidelijk in mijn posting!
Oeps... nou ja, gelukkig maar dat het geen 33 jaar heeft geduurd :P
Ik was 31 toen ik wegging bij mijn huidige ex man. Tesamen met mijn dochtertje van 3 en zoontje van 5.
Zoals ik het nu bekijk, had ik het al veel eerder moeten doen...
Mijn zoontje heeft mijn ex betrapt, dat maakte de stap om weg te gaan zoveel makkelijker! Misschien dat ik er nog wel over heen had kunnen komen, maar dat mijn zoontje er getuige van was, was net iets teveel...
Waarop heeft je zoontje hem betrapt (als je het wilt vertellen hoor)?
Ik ben nu 33...sorry dat was niet geheel duidelijk in mijn posting!
Oeps... nou ja, gelukkig maar dat het geen 33 jaar heeft geduurd :P
Ik was 31 toen ik wegging bij mijn huidige ex man. Tesamen met mijn dochtertje van 3 en zoontje van 5.
Zoals ik het nu bekijk, had ik het al veel eerder moeten doen...
Mijn zoontje heeft mijn ex betrapt, dat maakte de stap om weg te gaan zoveel makkelijker! Misschien dat ik er nog wel over heen had kunnen komen, maar dat mijn zoontje er getuige van was, was net iets teveel...
Waarop heeft je zoontje hem betrapt (als je het wilt vertellen hoor)?
Ga in therapie!
donderdag 24 mei 2007 om 11:20
Verstaalde alcohol triggert me, ik kan het niet ruiken op mensen die me lief zijn, voel gelijk afkeer.
Het lijkt wel alsof alle nare dingen die ik met ex en alcohol heb meegemaakt alle eerdere dubieuze ervaringen met alcohol hebben teruggebracht. Zo vraag ik me nu af of mijn moeder vroeger een alcoholprobleem heeft gehad.
Verder weinig te zeggen. Het geweld bij jullie was verschrikkelijk. Ik was weer geneigd om te zeggen dat het bij mij niet zo erg was. Realiseer me dat het niet waar is, het was hier op een andere manier erg.
Het lijkt wel alsof alle nare dingen die ik met ex en alcohol heb meegemaakt alle eerdere dubieuze ervaringen met alcohol hebben teruggebracht. Zo vraag ik me nu af of mijn moeder vroeger een alcoholprobleem heeft gehad.
Verder weinig te zeggen. Het geweld bij jullie was verschrikkelijk. Ik was weer geneigd om te zeggen dat het bij mij niet zo erg was. Realiseer me dat het niet waar is, het was hier op een andere manier erg.
donderdag 24 mei 2007 om 12:01
Hoi Mamzelle,
Net zoals jij ben ik steeds geneigd te zeggen dat het bij mij niet zo erg was. Zo speelde alcohol in mijn relatie geen rol (drugs ook niet). Dus dan ga ik denken dat dat het makkelijker maakte, dat ik niet ook nog dáármee rekening hoefde te houden. Maar is dat wel zo, is het makkelijker? Vergelijken kan eigenlijk niet. Zoals jij zegt: hier was het op een andere manier erg. Bij iedereen verschillen de details, maar in grote lijnen lijkt het allemaal erg op elkaar.
Liefs, Lemmy
donderdag 24 mei 2007 om 12:08
quote: dubiootje reageerde
Ik was best onder de indruk van haar. Komt misschien ook omdat ik haar een beetje als een domme bimbo zag ;) Ze wist heel goed te verwoorden wat het betekent om mishandeld te worden en ik had de indruk dat ze nu goed doorhad hoe het werkt.
Ja, vond ik ook, het bimbo-gehalte viel me echt mee! Goed van haar dat ze dat ook WIL vertellen, vind ik. Ze is toch een soort icoon en bereikt vast veel mensen.
Ze zei iets dat bij me bleef hangen: je snapt niet hoe iemand die van je houdt je zo kan behandelen, dus je blijft om dat uit te vinden.
Jammer alleen dat je daar nooit achterkomt... maar dat besef je pas later.
Ik vond het ook goed hoe ze het vertelde. En ergens ook nog wel een wijze les trouwens. Ik bedoel, zij wordt toch gezien als 1 van de mooiste vrouwen ter wereld (nou ja, in ieder geval door mannen dan....) en als zelfs ZIJ dan niet het zelfvertrouwen kan opbrengen om gewoon op te stappen, wie zijn wij dan om dat wel van onszelf te verwachten?
Ze beschreef ook hoe ze tot op de dag van vandaag ineenkrimpt als ze ijsblokjes in een glas hoort vallen. Dan denkt ze meteen weer aan de dagen waarop haar ex (Tommy Lee) al om 10 uur begon met drinken. Zodra ze dat geluid hoorde vroeg ze zich af hoe ze dag veilig door kon komen. Dat geeft wel aan hoe je geconditioneerd, of noem het gehersenspoeld wordt. Je blijft jaren later nog getriggerd worden door bepaalde dingen. Jullie hebben het hier ook al gezegd, je blijft het gevoel houden dat je iets fout doet, "stout bent" als je iets doet wat hij niets vond, zelfs als hij allang weg is. Je moet jezelf als het ware herprogrammeren.
Herkenbaar voor iedereen hier, denk ik.
Ik was best onder de indruk van haar. Komt misschien ook omdat ik haar een beetje als een domme bimbo zag ;) Ze wist heel goed te verwoorden wat het betekent om mishandeld te worden en ik had de indruk dat ze nu goed doorhad hoe het werkt.
Ja, vond ik ook, het bimbo-gehalte viel me echt mee! Goed van haar dat ze dat ook WIL vertellen, vind ik. Ze is toch een soort icoon en bereikt vast veel mensen.
Ze zei iets dat bij me bleef hangen: je snapt niet hoe iemand die van je houdt je zo kan behandelen, dus je blijft om dat uit te vinden.
Jammer alleen dat je daar nooit achterkomt... maar dat besef je pas later.
Ik vond het ook goed hoe ze het vertelde. En ergens ook nog wel een wijze les trouwens. Ik bedoel, zij wordt toch gezien als 1 van de mooiste vrouwen ter wereld (nou ja, in ieder geval door mannen dan....
) en als zelfs ZIJ dan niet het zelfvertrouwen kan opbrengen om gewoon op te stappen, wie zijn wij dan om dat wel van onszelf te verwachten? Ze beschreef ook hoe ze tot op de dag van vandaag ineenkrimpt als ze ijsblokjes in een glas hoort vallen. Dan denkt ze meteen weer aan de dagen waarop haar ex (Tommy Lee) al om 10 uur begon met drinken. Zodra ze dat geluid hoorde vroeg ze zich af hoe ze dag veilig door kon komen. Dat geeft wel aan hoe je geconditioneerd, of noem het gehersenspoeld wordt. Je blijft jaren later nog getriggerd worden door bepaalde dingen. Jullie hebben het hier ook al gezegd, je blijft het gevoel houden dat je iets fout doet, "stout bent" als je iets doet wat hij niets vond, zelfs als hij allang weg is. Je moet jezelf als het ware herprogrammeren.
Herkenbaar voor iedereen hier, denk ik.
donderdag 24 mei 2007 om 12:42
Pamela zei ook dat ze jaren later nog de stem van haar eerste vriendje hoorde die zei dat ze niet kon zingen. Nu krijgt ze ettelijke platencontracten aangeboden, maar blijft ze maar denken: ik kan niet zingen. Het is zo moeilijk om de stem van die ander uit je hoofd te krijgen, daar moet je volgens mij inderdaad actief voor herprogrammeren. Ik heb het daar wel eens met mijn psychologe over gehad, dat mijn ex me letterlijk de mond snoerde. Ik kan goed zingen en doe het heel graag. Het is voor mij echt een uitlaatklep voor mijn emoties, zowel positief als negatief. Muziek is een noodzaak voor mij. Dus wat betekent het voor mij als ik de muziek niet meer af en toe keihard mag zetten en uit volle borst meezingen? Als die binnen een minuut zacht wordt gezet of uitgedaan? Als in de auto altijd zijn muziek moet opstaan "want hij rijdt" (en als ik wil rijden dan gaat dat nooit zonder slag of stoot). Ik heb laatst zijn en mijn cd's uitgezocht en hield een karige selectie over. Dan zie je het: er was letterlijk niet genoeg plaats voor mij. Het zijn juist die "kleine" dagelijkse dingen die je klein maken en uiteindelijk als mens kapotmaken. Misschien herkent DayMar er ook wel iets in. Zet jij lekker je eigen muziek op als je vriend thuis is? Rij jij of rijdt hij altijd (en dan bedoel ik niet als hij gedronken heeft)? Is het vanzelfsprekend dat jij de autosleuteltjes pakt en achter het stuur stapt? Eet je vaker jouw lievelingskostje of het zijne? Heb jij de afstandsbediening in je handen als jullie samen televisie kijken? Trek je de kleren aan die jij leuk vindt of waar hij je graag in ziet? Laat je je haar lang omdat hij dat mooi vindt, maak je je wel of niet op omdat hij dat zo wil? Laat je die ene vriendin die hij niks vindt maar links liggen? Hou je je telefoongesprekken kort omdat hij het vervelend vindt als je lang belt? Denk je erover na hoe hij gaat reageren als je met bepaalde aankopen thuiskomt, en zie je er dan soms maar vanaf? Doe je in bed wat hij graag wil maar durf je niet te vragen om wat jij wilt? Pas je op je woorden omdat je weet dat sommige woorden hem triggeren? Vermijd je bepaalde onderwerpen (mannen bijv.) uit angst voor zijn reactie? Is het huis een rommel terwijl jij supernetjes bent, of juist andersom? Praat je over 'wij' (wij vinden dat, wij willen graag, wij zijn nu eenmaal...) terwijl je het eigenlijk alleen over hem hebt? Waar ben je zelf in het verhaal?dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 mei 2007 om 14:13
Hoi lieve D *;
Je hebt dus pasgeleden het moment gehad waarop je weer door al die lagen verdedigingsmechanismen kon voelen wat de tijd die achter je ligt eigenlijk met je gedaan heeft....
Erg heftig, ik kan me goed voorstellen hoe overstuur je daar van raakte en hoe onveilig je je daar in een keer weer van kon voelen.
Wat jij schetst, die voorbeelden van hoe je huis langzaam kapot gaat tijdens de relatie ken ik, overal zag je het resultaat van die momenten dat mijn ex doorsloeg.
En hoe moeilijk was het wel niet voor je om weg te gaan, het is dus dat je wel moest omdat je zoontje hem betrapte tijdens vreemdgaan met een andere vrouw, als ik het goed begrijp?
Toen kon je het voor jezelf niet meer goed praten.
Ik denk wel eens dat vrouwen in zo'n relatie lijken te zitten wachten op dat moment dat hij het echt te bont maakt, en dat je dan ook naar zijn maatstaven kunt zeggen dat het tijd is om op te stappen...alsof het echt nog nodig is dat hij het begrijpt ook waarom je die keuze maakt. Misschien wel toestemming vraagt ook nog.
Er gebeurt zoveel, maar het lijkt wel alsof je toch verder kunt met de relatie, misschien wacht je wel op die dag dat dat echt niet meer kan.
Want wat jij beschrijft zijn enge situaties met veel geweld...
Ik vind dat zelf moeilijk om te zien, waarom niet eerder gegaan? Waarom was die en die keer niet ernstig genoeg?
moeilijke vragen, maar het wordt me steeds duidelijker door hier te schrijven.
Bji jou was het gelukkig zo dat je hebt doorgezet, toen je een aanleiding had die ernstig genoeg was. Want hoevaak heb je je ergens wel niet overheen kunnen zetten?
Daar heb je schuldgevoelens van, tenminste zo zie ik het. Dat herken ik zelf zo goed.
Wat Dubio zegt, alleen het vreemdgaan al kan zo heftig zijn in een relatie. Mijn ex ging ook vreemd, had achteraf gezien veel seks met andere vrouwen, dat hoorde nogal bij zijn "manische perioden'. Het was ook spanning zoeken denk ik.
Nu pas begin ik me daar een beetje kwaad over te maken.
Van sommige keren wist ik het wel (achteraf pas het hele plaatje, nou ja voor zover ik nu alles weet dan) maar dat was zo iets kleins vergeleken met wat er verder aan de hand was, ik weet niet wat het me nou deed. jij schrijft ook dat het pas iets werd om weg te gaan, toen je zoontje er mee werd geconfronteerd.
Hoe gaat het nu met je, D? Praat je er met iemand over, met je huidige partner? Ben blij dat je mee komt schrijven, als je daar wat aan hebt. Hoop ik wel.
Veel liefs!!!
Hoi lieve Mamzelle *;
Hoe gaat het vandaag?
Ik weet niet wat de precieze rol van alcohol en drugs nu in mijn relatie is geweest. Alcohol was niet goed, hij wedr daar agressief van. Maar drugs, weed daar werd hij juist rustig van, misschien wel prettiger gezelschap voor dat moment, alleen op lange termijn maakte hem dat paasief, niet werken enzo, uitstellen, zich terugtrekken. Terwijl ik het zo nodig had dat hji gewoon de deur uit ging.
Hij had niet altijd werk, eigenlijk was ik degene die altijd werkte, verschillende baantjes had, uitzendwerk. Bji hem was het elke ochtend op een gegeven moment weer de vraag of hij naar het werk ging. Ruzies in de ochtend, er was vanalles niet goed, door mij niet geregeld, hij wilde niet werken, zocht overal een reden om kwaad te worden. maar er waren ook weer tijden dat hij met plezier werkte, goed betaald werd.
Ik was altijd zo opgelucht als hij de deur uit ging. Dan lag ik, de dag was net begonnen, een half uur uitgeput op de bank.
Als ik eerder de deur uitmoest, was ik bang voor wat ik zou aantreffen als ik thuiskwam. Wat was de stemming? Lag hij kwaad te zijn, dronken of stoned op bed?
Drugs vind ik heel vervelend, krijg de kriebels als ik het vermoeden heb dat iemand die ik zie, dat heeft gebruikt. Omdat drugs in het (muziek) wereldje waar wij in zaten, vrij gebruikt werden, was het toen niet zo iets heel raars eigenlijk voor me.
Maar de invloed van het spul op de relatie was groot. Verslavingsgevoelige man, niet voor een drug op zich, maar om weg te vluchten was alles geschikt. Hij kon thuiskomen, cocaine gebruikt hebben omdat hij dat toevallig tegen was gekomen. Voelde zich groots, wilde van alles, praten, seks.
Met alcohol wilde hij zich afreageren, voelde hij zich slecht. Van blowen werd hij een jong ventje, aardiger. Maar als het dan op was, had je een rotzak voor je.
Dubio, al die vragen die jij stelt, ik kan daar op zeggen dat hoe langer ik bij hem was, hoe minder van mij zelf werd gewaardeerd, en hoe minder ik liet zien of deed.
Ik schreef al eerder dat ik nu zo kan genieten van het draaien van mijn eigen muziek..
We aten wat hij wilde. Op zijn manier. De boodschappen die moest ik doen, maar ik wist precies waar ik wel of niet mee thuis kon komen. Het gekke is wel dat het er vooral op lijkt dat mijn ideeen gewoon niet goed waren, en hij wel ergens een reden vandaan haalde waarom dan niet.
Vind het nu heerlijk om boodschappen te doen. Soms misschien wel juist de dingen die nooit 'mochten'. Het was niet altijd letterlijk gezegd, maar ik kon opmaken uit zijn reacties wat wel of niet goed was, op allerlei manieren. Spontane inbreng werd in ieder geval niet gewaardeerd.
We hadden geen tv, wilde hij niet. Wel keken we op een gegeven moment films op een kleine tv, maar nooit kabel gehad. Hij maakte echt de wereld steeds kleiner, want ik wilde op zich wel televisie. Ook geen pc, was hij tegen. Internet dan, dat vond hij niets.
Ik droeg steeds meer de kleren die hij uitkoos. Dat ging ook heel geleidelijk. Vooral niet uitdagend gekleed gaan, wel thuis, dan wilde hij graag naar mijn lichaam kijken. Maar dat was niet bestemd voor anderen. Ik verstopte vaak dingen die ik kocht.
Telefoongesprekken met andere vond hij heel vervelend. In het begin zei hij dingen als, dat ik veranderde als ik iemand aan de telefoon had. Dat ik mezelf anders voordeed, een ander sfeertje over me kreeg dat niet fijn was. Hij vond dat ook altijd als ik bij iemand was geweest. Heel subtiel in het begin. Later zei hij dat duidelijk. Hij vond me niet leuk hoe ik in ander gezelschap was. Ik weet nog een keer dat mijn vader belde, na lange tijd, ik had hem echt een jaar niet geproken. Hij zei dat hij me graag wilde zien, het was een lief gesprekje, mijn vader kon zich in die tijd niet goed uiten maar deed echt een poging. Mijn ex griste de telefoon uit mijn handen net op het moment dat mijn vader zei dat hij van me hield.... en drukte hem weg. Ik me nog verontschuldigen ook tegen mijn ex, want we moesten weg, ofzoiets, ik liet hem wachten en dat kon echt niet.
Pas jaren later mijn vader weer gesproken. Ik duwde het toen weg, ging meteen over op wat er van mijn gevraagd werd, pas nu word ik verdrietig van zulk soort dingen.
Ik paste erg op mijn woorden, hij kon niet tegen sommige onderwerpen. Tegen hard praten, hard lachen.
Hij praatte vooral over zijn problemen, en wat hij meemaakte op zijn dag. Voor mij was niet veel ruimte. In het begin vond ik daar ook niets raars aan, dacht ook dat hij gewoon meer te vertellen had en ik luisterde graag naar hem. Probeerde hem te steunen met alles, er voor hem te zijn. Hji luisterde ook wel naar mij, maar had minder aandacht, vond het allemaal niet zo heel interessant wat ik deed op het werk. Wel hadden we het over de dingen die anders moesten, waar ik aan werkte, waar we in de toekomst naartoe wilden. Hij had toch grote plannen. Ook in de muziek, had dromen. Als hij in zo'n manische bui was, praatte hij het liefst hele nachten en liet zien wat hij allemaal bedacht had. Wat werd ik som moe van die man. Maar tegelijk was hij echt fascinerend voor mij om bij te zijn, naar te kijken. stak toen veel van hem op, dacht ik zo.
In bed was het het eerste jaar wel goed, prettig. Was mijn eerste vriend. Echt verliefd zijn op elkaar, en samen zijn.
Daarna werd het steeds meer, op hem gericht. Wanneer hij wilde. Ik dacht hem vaak gunstig te stemmen door toe te geven, had soms zelf ook wel zin, maar het was toch op hem gericht. Durfde ook niet te vragen. Hij had ook meer ervaring, en ik voelde me gewoon onhandiger. Toen hij steeds meer alcohol en drugs gebruikte deed ik het tegen mijn zin, maar durfde dat niet te laten merken.
Hij was niet meer geinteresseerd in het mij naar de zin maken, maar wilde gewoon doen wat hij in zijn hoofd haalde.
Soms hadden we wel dagen die heel mooi waren, daar kon ik dan weer weken op vooruit. Eventjes opvangen waar je het allemaal voor doet, een kleine beetje werd je iets voorgehouden van hoe het moest zijn...als we maar doorwerkten daar naar toe.
En dat over 'wij' praten, dat ken ik ook. Ik nam dingen van hem over, nam dingen aan. Hij wilde ook graag dat ik bij hem hoorde, wilde naar de buitenwereld toe een hecht team laten zien.
En ik moet zeggen dat ik goed op hem was ingespeeld.
Zo, weer een heel verhaal.
DayMar, ik hoop dat jij ook al die vragen voor jezelf beantwoord. We zullen misschien allemaal hierop verschillende antwoorden hebben, maar ergens is het bij ons allemaal zo dat je steeds meer van jezelf kwijt maakt. Je levert steeds kleine dingen in. Jij hebt daar al aardig wat voorbeelden van gegeven ook. In hoe je op hem gericht bent.
De reden dat ik zo veel probeer op te schrijven, is omdat ik hoop dat je ergens iets herkent in mijn verhaal, dat je ziet hoe deze voorbeelden ergens naar toe kunnen leiden. Ik hoop dat je daar wat aan hebt, in de zin van dat als het de verkeerde kant opgaat je het merkt omdat het je doet denken aan een van de verhalen die je hier hebt gelezen.
Verder vind ik het ook zelf fijn, heb alweer wat opgestoken vandaag.
Veel liefs allemaal!!!!
Lemmy *;
Iseo
Je hebt dus pasgeleden het moment gehad waarop je weer door al die lagen verdedigingsmechanismen kon voelen wat de tijd die achter je ligt eigenlijk met je gedaan heeft....
Erg heftig, ik kan me goed voorstellen hoe overstuur je daar van raakte en hoe onveilig je je daar in een keer weer van kon voelen.
Wat jij schetst, die voorbeelden van hoe je huis langzaam kapot gaat tijdens de relatie ken ik, overal zag je het resultaat van die momenten dat mijn ex doorsloeg.
En hoe moeilijk was het wel niet voor je om weg te gaan, het is dus dat je wel moest omdat je zoontje hem betrapte tijdens vreemdgaan met een andere vrouw, als ik het goed begrijp?
Toen kon je het voor jezelf niet meer goed praten.
Ik denk wel eens dat vrouwen in zo'n relatie lijken te zitten wachten op dat moment dat hij het echt te bont maakt, en dat je dan ook naar zijn maatstaven kunt zeggen dat het tijd is om op te stappen...alsof het echt nog nodig is dat hij het begrijpt ook waarom je die keuze maakt. Misschien wel toestemming vraagt ook nog.
Er gebeurt zoveel, maar het lijkt wel alsof je toch verder kunt met de relatie, misschien wacht je wel op die dag dat dat echt niet meer kan.
Want wat jij beschrijft zijn enge situaties met veel geweld...
Ik vind dat zelf moeilijk om te zien, waarom niet eerder gegaan? Waarom was die en die keer niet ernstig genoeg?
moeilijke vragen, maar het wordt me steeds duidelijker door hier te schrijven.
Bji jou was het gelukkig zo dat je hebt doorgezet, toen je een aanleiding had die ernstig genoeg was. Want hoevaak heb je je ergens wel niet overheen kunnen zetten?
Daar heb je schuldgevoelens van, tenminste zo zie ik het. Dat herken ik zelf zo goed.
Wat Dubio zegt, alleen het vreemdgaan al kan zo heftig zijn in een relatie. Mijn ex ging ook vreemd, had achteraf gezien veel seks met andere vrouwen, dat hoorde nogal bij zijn "manische perioden'. Het was ook spanning zoeken denk ik.
Nu pas begin ik me daar een beetje kwaad over te maken.
Van sommige keren wist ik het wel (achteraf pas het hele plaatje, nou ja voor zover ik nu alles weet dan) maar dat was zo iets kleins vergeleken met wat er verder aan de hand was, ik weet niet wat het me nou deed. jij schrijft ook dat het pas iets werd om weg te gaan, toen je zoontje er mee werd geconfronteerd.
Hoe gaat het nu met je, D? Praat je er met iemand over, met je huidige partner? Ben blij dat je mee komt schrijven, als je daar wat aan hebt. Hoop ik wel.
Veel liefs!!!
Hoi lieve Mamzelle *;
Hoe gaat het vandaag?
Ik weet niet wat de precieze rol van alcohol en drugs nu in mijn relatie is geweest. Alcohol was niet goed, hij wedr daar agressief van. Maar drugs, weed daar werd hij juist rustig van, misschien wel prettiger gezelschap voor dat moment, alleen op lange termijn maakte hem dat paasief, niet werken enzo, uitstellen, zich terugtrekken. Terwijl ik het zo nodig had dat hji gewoon de deur uit ging.
Hij had niet altijd werk, eigenlijk was ik degene die altijd werkte, verschillende baantjes had, uitzendwerk. Bji hem was het elke ochtend op een gegeven moment weer de vraag of hij naar het werk ging. Ruzies in de ochtend, er was vanalles niet goed, door mij niet geregeld, hij wilde niet werken, zocht overal een reden om kwaad te worden. maar er waren ook weer tijden dat hij met plezier werkte, goed betaald werd.
Ik was altijd zo opgelucht als hij de deur uit ging. Dan lag ik, de dag was net begonnen, een half uur uitgeput op de bank.
Als ik eerder de deur uitmoest, was ik bang voor wat ik zou aantreffen als ik thuiskwam. Wat was de stemming? Lag hij kwaad te zijn, dronken of stoned op bed?
Drugs vind ik heel vervelend, krijg de kriebels als ik het vermoeden heb dat iemand die ik zie, dat heeft gebruikt. Omdat drugs in het (muziek) wereldje waar wij in zaten, vrij gebruikt werden, was het toen niet zo iets heel raars eigenlijk voor me.
Maar de invloed van het spul op de relatie was groot. Verslavingsgevoelige man, niet voor een drug op zich, maar om weg te vluchten was alles geschikt. Hij kon thuiskomen, cocaine gebruikt hebben omdat hij dat toevallig tegen was gekomen. Voelde zich groots, wilde van alles, praten, seks.
Met alcohol wilde hij zich afreageren, voelde hij zich slecht. Van blowen werd hij een jong ventje, aardiger. Maar als het dan op was, had je een rotzak voor je.
Dubio, al die vragen die jij stelt, ik kan daar op zeggen dat hoe langer ik bij hem was, hoe minder van mij zelf werd gewaardeerd, en hoe minder ik liet zien of deed.
Ik schreef al eerder dat ik nu zo kan genieten van het draaien van mijn eigen muziek..
We aten wat hij wilde. Op zijn manier. De boodschappen die moest ik doen, maar ik wist precies waar ik wel of niet mee thuis kon komen. Het gekke is wel dat het er vooral op lijkt dat mijn ideeen gewoon niet goed waren, en hij wel ergens een reden vandaan haalde waarom dan niet.
Vind het nu heerlijk om boodschappen te doen. Soms misschien wel juist de dingen die nooit 'mochten'. Het was niet altijd letterlijk gezegd, maar ik kon opmaken uit zijn reacties wat wel of niet goed was, op allerlei manieren. Spontane inbreng werd in ieder geval niet gewaardeerd.
We hadden geen tv, wilde hij niet. Wel keken we op een gegeven moment films op een kleine tv, maar nooit kabel gehad. Hij maakte echt de wereld steeds kleiner, want ik wilde op zich wel televisie. Ook geen pc, was hij tegen. Internet dan, dat vond hij niets.
Ik droeg steeds meer de kleren die hij uitkoos. Dat ging ook heel geleidelijk. Vooral niet uitdagend gekleed gaan, wel thuis, dan wilde hij graag naar mijn lichaam kijken. Maar dat was niet bestemd voor anderen. Ik verstopte vaak dingen die ik kocht.
Telefoongesprekken met andere vond hij heel vervelend. In het begin zei hij dingen als, dat ik veranderde als ik iemand aan de telefoon had. Dat ik mezelf anders voordeed, een ander sfeertje over me kreeg dat niet fijn was. Hij vond dat ook altijd als ik bij iemand was geweest. Heel subtiel in het begin. Later zei hij dat duidelijk. Hij vond me niet leuk hoe ik in ander gezelschap was. Ik weet nog een keer dat mijn vader belde, na lange tijd, ik had hem echt een jaar niet geproken. Hij zei dat hij me graag wilde zien, het was een lief gesprekje, mijn vader kon zich in die tijd niet goed uiten maar deed echt een poging. Mijn ex griste de telefoon uit mijn handen net op het moment dat mijn vader zei dat hij van me hield.... en drukte hem weg. Ik me nog verontschuldigen ook tegen mijn ex, want we moesten weg, ofzoiets, ik liet hem wachten en dat kon echt niet.
Pas jaren later mijn vader weer gesproken. Ik duwde het toen weg, ging meteen over op wat er van mijn gevraagd werd, pas nu word ik verdrietig van zulk soort dingen.
Ik paste erg op mijn woorden, hij kon niet tegen sommige onderwerpen. Tegen hard praten, hard lachen.
Hij praatte vooral over zijn problemen, en wat hij meemaakte op zijn dag. Voor mij was niet veel ruimte. In het begin vond ik daar ook niets raars aan, dacht ook dat hij gewoon meer te vertellen had en ik luisterde graag naar hem. Probeerde hem te steunen met alles, er voor hem te zijn. Hji luisterde ook wel naar mij, maar had minder aandacht, vond het allemaal niet zo heel interessant wat ik deed op het werk. Wel hadden we het over de dingen die anders moesten, waar ik aan werkte, waar we in de toekomst naartoe wilden. Hij had toch grote plannen. Ook in de muziek, had dromen. Als hij in zo'n manische bui was, praatte hij het liefst hele nachten en liet zien wat hij allemaal bedacht had. Wat werd ik som moe van die man. Maar tegelijk was hij echt fascinerend voor mij om bij te zijn, naar te kijken. stak toen veel van hem op, dacht ik zo.
In bed was het het eerste jaar wel goed, prettig. Was mijn eerste vriend. Echt verliefd zijn op elkaar, en samen zijn.
Daarna werd het steeds meer, op hem gericht. Wanneer hij wilde. Ik dacht hem vaak gunstig te stemmen door toe te geven, had soms zelf ook wel zin, maar het was toch op hem gericht. Durfde ook niet te vragen. Hij had ook meer ervaring, en ik voelde me gewoon onhandiger. Toen hij steeds meer alcohol en drugs gebruikte deed ik het tegen mijn zin, maar durfde dat niet te laten merken.
Hij was niet meer geinteresseerd in het mij naar de zin maken, maar wilde gewoon doen wat hij in zijn hoofd haalde.
Soms hadden we wel dagen die heel mooi waren, daar kon ik dan weer weken op vooruit. Eventjes opvangen waar je het allemaal voor doet, een kleine beetje werd je iets voorgehouden van hoe het moest zijn...als we maar doorwerkten daar naar toe.
En dat over 'wij' praten, dat ken ik ook. Ik nam dingen van hem over, nam dingen aan. Hij wilde ook graag dat ik bij hem hoorde, wilde naar de buitenwereld toe een hecht team laten zien.
En ik moet zeggen dat ik goed op hem was ingespeeld.
Zo, weer een heel verhaal.
DayMar, ik hoop dat jij ook al die vragen voor jezelf beantwoord. We zullen misschien allemaal hierop verschillende antwoorden hebben, maar ergens is het bij ons allemaal zo dat je steeds meer van jezelf kwijt maakt. Je levert steeds kleine dingen in. Jij hebt daar al aardig wat voorbeelden van gegeven ook. In hoe je op hem gericht bent.
De reden dat ik zo veel probeer op te schrijven, is omdat ik hoop dat je ergens iets herkent in mijn verhaal, dat je ziet hoe deze voorbeelden ergens naar toe kunnen leiden. Ik hoop dat je daar wat aan hebt, in de zin van dat als het de verkeerde kant opgaat je het merkt omdat het je doet denken aan een van de verhalen die je hier hebt gelezen.
Verder vind ik het ook zelf fijn, heb alweer wat opgestoken vandaag.
Veel liefs allemaal!!!!
Lemmy *;
Iseo
