Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3

Dubio je hebt een mailtje..

Plaatsen wilde niet lukken dus heb gemaild..

Jij mag het bericht hier wel plaatsen.. als dat jou

wel lukt..



Liefs,

xxDayMar



Oké, namens DayMar:





Lieve Dubio,



Hij was dus bij je maar toch was je niet gelukkig. Wat is er nodig om je wel gelukkig te maken? Is hij altijd chagrijnig als hij thuis is? Vindt hij het soms niet leuk een hele week met jou door te brengen? Het lijkt me heel verdrietig als jij zo blij was om hem weer te zien en hij de hele tijd gaat lopen chagrijnen. Deed hij erg lelijk? Wat doen jullie samen in zo'n week?



Nee, hij is niet altijd chagrijnig wanneer hij thuis is.. Hij is gewoon een werker en geen thuiszitter zeg maar.. We hebben niet zoveel samen gedaan, ik was druk voor school en moest ook werken die week.. Als ik thuis was zat hij meestal achter de pc of tv of was rennen met de hond.. Dus nee niet veel samen gedaan.. Ja 1keer wezen mee rennen ’s avonds omdat ik graag wat samen wilde doen en hij persé wilde sporten.. Ben ik ook maar gaan renne..



Hij heeft je echt pijn gedaan, hè DayMar?  Lieve meid, niemand, maar dan ook niemand hier zal je graag terechtwijzen. We herkennen veel van jouw situatie en daarom zien we bepaalde dingen aankomen... maar ik weet zeker dat niemand daar graag gelijk in krijgt.

Je hoeft hier niets op te schrijven wat je niet kwijt wilt, je bepaalt het helemaal zelf. Maar wees alsjeblieft niet bang voor de reacties. Iedereen hier leeft enorm met je mee en je kan als je wilt erg veel hulp en goede adviezen krijgen. Je hoeft echt niet in details te treden, maar je kan wel zeggen hoe je je voelt bij bepaalde dingen. We kunnen heel goed tussen de regels door lezen... en uiteindelijk gaat het er niet om wat er precies gebeurd is maar wat dat met jou heeft gedaan. Misschien kunnen wij je helpen om het verdrietige of negatieve gevoel een beetje te verzachten. Omdat we heel goed begrijpen hoe jouw situatie is.

Dus zonder in detail te treden over wat er precies gebeurd is: hoe voelde je je in de week dat hij thuis was? Veilig, beschermd, alleen, samen, erkend, genegeerd, verdrietig, teleurgesteld, blij? Of een mengeling van die dingen?



Het was niet leuk nee, die week., Was een weekje mssn toch van hopen dat het goed zou gaan.. hij was gewoon zo chagrijnig van het thuis zitten..En ik begon weer over dingen die hij gewoon liever niet bespreekt en dat weet ik eigenlijk ook wel.. Maar zou wel een keertje willen bespreken..Ik weet niet hoe ik me voelde die week.. Beetje van alles.. Moment dat we samen tv keken ik op zijn borstkast lag was ik dolgelukkig.. Moment dat we samen in bed lagen, ik kapot was en vroeg op moest, en hij graag met me naar bed wilde.. teleurgesteld.. dat ik niet gewoon een keer moe kon zijn.. Hij slingerde me van alles naar mijn hoofd.. Dat ik al een poosje zo ‘moeilijk’ deed zoals hij het noemde als hij seks wilde.. Ik heb dat niet eens doorgehad.. Ik heb gewoon niet zoveel met seks..En toen hij voor de derde keer die week 2 van die vrienden had uitgenodigd.. ik weet niet mssn een beetje genegeerd en alleen.. En toen we diezelfde avond er ruzie over kregen omdat ik mn mond niet kon houden dom als ik was.. alleen.. heel erg alleen..

o.. nou treed ik toch een beetje in details, stop er even mee..



Niet alleen daarom, dat zeg ik ook niet. Maar het speelt wel een rol, dat geef je zelf aan. Dat is niet erg hoor, dat is heel menselijk. Elk mens zoekt zekerheid en veiligheid en een dak boven zijn hoofd. Hoe zit dat als jij de lotto zou winnen DayMar, zou je dan minder wanhopig zijn om hem terug te winnen?

Nee, dan zou ik hem nog terug willen.. Ik zou kapot gaan als ik hem met een ander meisje zou zien..





Misschien heb je gelijk en is hij inderdaad een droom. Ben je niet wakker geworden toen hij keihard in je gezicht zei dat hij niet van je hield en nooit van je gehouden had? Was hij lief toen hij je dagenlang negeerde, toen hij je in je zwangere buik stompte, toen hij je in de kou liet staan toen je een abortus moest ondergaan? Was hij mooi toen hij met van boosheid vertrokken gezicht zin hand naar je ophief? Of zag je dan daarachter die andere man, de man "die hij echt is". De droom. Moet je je ogen dicht doen om die man te zien? Bestaat hij nog nu, in het heden, als hij voor je staat? Als hij echt zo is, dan is hij zo. Overal en altijd. NIet meestal of af en toe, altijd. Is hij altijd lief en mooi of zie je soms een andere man, een soort alter ego verschijnen? Zie je die "andere" man steeds vaker en de lieve, mooie man op wie je zo verliefd werd, steeds minder?

Ik weet het niet, het zijn zoveel vragen.. Hij is de laatste tijd niet zichzelf hij doet anders.. Maar hij is ook nog wel lief voor me.. Hij is niet alleen maar niet lief of aardig voor me.. En sommige dingen kan hij niet accepteren zoals die abortus.. en dan voelt ie zich machteloos en doet ie rrare dingen.. ( klap in mn buik)





Vind jij het oké dat hij agressief tegen je doet en je uitscheldt? Is dat naar jouw idee normaal in een relatie? Maakt het uit hoe iemand het bedoelt als hij dat doet? "Het spijt me" kan heel makkelijk zijn, zeker als het te vaak gezegd wordt. Echt spijt hebben betekent: alles in het werk stellen om te voorkomen dat je het nog een keer doet. Niet: het spijt me, het zal nooit meer gebeuren. Maar áls het nog een keer gebeurt, dan ligt dan aan jou want jij brengt me daartoe. Dus wil jij alsjeblieft oppassen wat je doet, dat je me niet meer boos of jaloers maakt. Kijk eens hoe verdrietig je me maakt, waar jij me toe gedreven hebt. Troost me, ik ben zielig. Ik heb je geslagen en ik ben zielig.



Slaan en schelden doe je gewoon NIET. Daar zijn geen mitsen en maren aan verbonden. Daar hoef jíj niets voor te doen of te laten. Dat mag NOOIT.



liefs

dubio

Nee, ik vind het niet oké en ik vind het ook niet leuk.. Maar je kan niet alle schuld om hem afschuiven..Hij heeft gewoon wat steun en hulp nodig van mij.. en ik weet hoe hij is..

In welke bui ik hem met rust moet laten..



Liefs,

xxDayMar

Hoi lieve D *;

Je hebt dus pasgeleden het moment gehad waarop je weer door al die lagen verdedigingsmechanismen kon voelen wat de tijd die achter je ligt eigenlijk met je gedaan heeft....

Erg heftig, ik kan me goed voorstellen hoe overstuur je daar van raakte en hoe onveilig je je daar in een keer weer van kon voelen.

Wat jij schetst, die voorbeelden van hoe je huis langzaam kapot gaat tijdens de relatie ken ik, overal zag je het resultaat van die momenten dat mijn ex doorsloeg.

En hoe moeilijk was het wel niet voor je om weg te gaan, het is dus dat je wel moest omdat je zoontje hem betrapte tijdens vreemdgaan met een andere vrouw, als ik het goed begrijp?

Toen kon je het voor jezelf niet meer goed praten.

Ik denk wel eens dat vrouwen in zo'n relatie lijken te zitten wachten op dat moment dat hij het echt te bont maakt, en dat je dan ook naar zijn maatstaven kunt zeggen dat het tijd is om op te stappen...alsof het echt nog nodig is dat hij het begrijpt ook waarom je die keuze maakt. Misschien wel toestemming vraagt ook nog.

Er gebeurt zoveel, maar het lijkt wel alsof je toch verder kunt met de relatie, misschien wacht je wel op die dag dat dat echt niet meer kan.

Want wat jij beschrijft zijn enge situaties met veel geweld...

Ik vind dat zelf moeilijk om te zien, waarom niet eerder gegaan? Waarom was die en die keer niet ernstig genoeg?

moeilijke vragen, maar het wordt me steeds duidelijker door hier te schrijven.

Bji jou was het gelukkig zo dat je hebt doorgezet, toen je een aanleiding had die ernstig genoeg was. Want hoevaak heb je je ergens wel niet overheen kunnen zetten?

Daar heb je schuldgevoelens van, tenminste zo zie ik het. Dat herken ik zelf zo goed.



Wat Dubio zegt, alleen het vreemdgaan al kan zo heftig zijn in een relatie. Mijn ex ging ook vreemd, had achteraf gezien veel seks met andere vrouwen, dat hoorde nogal bij zijn "manische perioden'. Het was ook spanning zoeken denk ik.

Nu pas begin ik me daar een beetje kwaad over te maken.

Van sommige keren wist ik het wel (achteraf pas het hele plaatje, nou ja voor zover ik nu alles weet dan) maar dat was zo iets kleins vergeleken met wat er verder aan de hand was, ik weet niet wat het me nou deed. jij schrijft ook dat het pas iets werd om weg te gaan, toen je zoontje er mee werd geconfronteerd.



Hoe gaat het nu met je, D? Praat je er met iemand over, met je huidige partner? Ben blij dat je mee komt schrijven, als je daar wat aan hebt. Hoop ik wel.

Veel liefs!!!

Mijn zoontje, vertelde het aan de vriendin van mijn vader, toen zij hem ophaalde na school. Ik was voor mijn studie in Leiden blijven slapen en hij had zijn kans schoon gezien!

Ik was erbij, toen hij het fluisterde in het oor van mijn vaders vriendin.

Hij, toen nog 4, moest toen al het besef hebben gehad dat het niet klopte wat zijn papa deed.

Voor mij was het enkel en alleen een bevestiging.



Diezelfde dag is hij weggegaan, ik heb toen meteen de sloten veranderd, gelukkig had ik nog een andere cilinder, en ben mijn spullen gaan uitzoeken.

Het vreemde was dat hij tegen alles en iedereen aan het verkondigen was dat hij er voor wilde zorgen dat het weer goed kwam tussen ons.

En ondertussen met mijn oma aan de telefoon zat en vertelde dat de sex met hem en zijn nieuwe vriendin wel 5 uur lang duurde en dat het veeeeeeeeel beter was dan met mij...

Ik wilde niet, vond je het gek, die 5 minuten eens in de 3 maanden nee dank je. Bovendien stonk mijn ex daar beneden, en duwde hij elke keer mijn hoofd naar beneden.

Toen ik een keer over hem heen kotste, werd hij kwaad en mocht ik in mijn eentje het bed gaan verschonen.



Ik begin me eigenlijk nu pas te realiseren wat ik heb weggestopt...dat het nu boven begint te komen, zal er ook alles mee te maken hebben, dat ik mede door, gesprekken met maatschappelijk werk, over mijn kinderen, in ben gaan zien hoe mijn ex was, en nog steeds is, een manipulator. Gelukkig heb ik van Maatschappelijk werk, "geleerd" daar mee om te gaan, ik besef nu, dat IK degene ben met de touwtjes in handen! Je wil niet weten hoe mijn ex mij manipuleerde, over 20 euro reiskosten vergoeding. Ik verdien nog geen 1/3e van wat hij per maand binnen haalt..



Er zijn niet veel mensen die door hadden wat er gebeurde, behalve de vriendin van mijn vader, en mijn beste vriendin toendertijd...

Niemand die eigenlijk in zag, waarom ik bang was, mijn vader zei wil eens, laat het los, en dat kan ik dan gewoon niet :@

Makkelijker gezegd dan gedaan!



Pffffffffff...het lijkt allemaal zo warrig, als ik het opschrijf, momenteel zit er ook zoveel in mijn hoofd!



Gelukkig is mijn vriend, totaal het tegenovergestelde van mijn ex, hij is op de hoogte, maar soms voel ik nog schaamte over sommige dingen, daar hou ik dan mijn mond over. Maar hij is er wel...

Mijn menneke



xxx

D

quote: xxDayMar reageerde



Dubio je hebt een mailtje..

Plaatsen wilde niet lukken dus heb gemaild..

Jij mag het bericht hier wel plaatsen.. als dat jou

wel lukt..



Liefs,

xxDayMar



Nee, hij is niet altijd chagrijnig wanneer hij thuis is.. Hij is gewoon een werker en geen thuiszitter zeg maar.. We hebben niet zoveel samen gedaan, ik was druk voor school en moest ook werken die week.. Als ik thuis was zat hij meestal achter de pc of tv of was rennen met de hond.. Dus nee niet veel samen gedaan.. Ja 1keer wezen mee rennen ’s avonds omdat ik graag wat samen wilde doen en hij persé wilde sporten.. Ben ik ook maar gaan renne..





En als je voorstelt iets leuks samen te gaan doen, hoe reageert hij dan? Hij zit niet graag thuis, dan kun je toch iets gaan ondernemen samen? Als ik het goed begrijp kon jij best wat tijd voor hem vrijmaken in die week.



Het was niet leuk nee, die week., Was een weekje mssn toch van hopen dat het goed zou gaan.. hij was gewoon zo chagrijnig van het thuis zitten..En ik begon weer over dingen die hij gewoon liever niet bespreekt en dat weet ik eigenlijk ook wel..

Maar jij wilt ze wel bespreken. Wat heb je nodig, waar wil je met hem over praten, wat wil je van hem horen? Als jij het voor het zeggen had, hoe zou het nu dan gaan?



Maar zou wel een keertje willen bespreken..Ik weet niet hoe ik me voelde die week.. Beetje van alles.. Moment dat we samen tv keken ik op zijn borstkast lag was ik dolgelukkig.. Moment dat we samen in bed lagen, ik kapot was en vroeg op moest, en hij graag met me naar bed wilde.. teleurgesteld.. dat ik niet gewoon een keer moe kon zijn.. Hij slingerde me van alles naar mijn hoofd.. Dat ik al een poosje zo ‘moeilijk’ deed zoals hij het noemde als hij seks wilde.. Ik heb dat niet eens doorgehad.. Ik heb gewoon niet zoveel met seks..

Lieve lieve DayMar... dat geloof ik geen seconde. Als je niet zo veel met seks hebt, heb je gewoon niet erg goeie seks. Mensen die niet erg genieten van seks, vinden seks vaak ook niet zo belangrijk. Of dat denken ze, want op het moment dat ze wel goeie seks hebben, vinden ze het wél heel belangrijk.



Je hoeft van mij niet alles hier op te schrijven hoor, maar misschien kun je voor jezelf eens wat vragen beantwoorden. Kun jij aangeven wat je graag wilt in bed? Denkt hij aan jou, probeert hij jou te plezieren of is hij alleen op zichzelf gericht? Daarmee bedoel ik niet of jij het fijn vindt hoe het nu gaat, maar of hij daarmee bezig is of dat het meer 'mooi meegenomen' is als jij het ook fijn vindt.



Jij reageert met "ik heb dat niet eens doorgehad". Je geeft hem dus direct gelijk, zonder er überhaupt over na te denken of het wel klopt. Je kan ook anders reageren: "dat is helemaal niet waar!". Want voor jou ís het ook niet waar, anders had je het namelijk wel doorgehad. Het is niet zo dat jij het niet doorhad, het wás niet zo! Jij doet niet moeilijk over seks. Hij is heel hard bezig jou te manipuleren DayMar, en seks is daarvoor het ultieme middel. Luister alsjeblieft naar de verhalen van de vrouwen die hier schrijven die hebben meegemaakt dat de seks almaar ruwer werd... dat is ook zo begonnen. Het begint ermee dat jij niet durft te zeggen dat je niet wilt. Daarmee ga je een enorme grens over. Dat mag niet DayMar.



En toen hij voor de derde keer die week 2 van die vrienden had uitgenodigd.. ik weet niet mssn een beetje genegeerd en alleen.. En toen we diezelfde avond er ruzie over kregen omdat ik mn mond niet kon houden dom als ik was.. alleen.. heel erg alleen..

o.. nou treed ik toch een beetje in details, stop er even mee..





DayMar, jij bent niet dom... jij hebt alle recht om te zeggen wat je denkt en voelt. Jouw mening zou voor hem heel belangrijk moeten zijn. Hij hoeft het er niet mee eens te zijn, dat is wat anders, maar normale mensen praten daar dan over. Elke keer ga jij weer een grens over. Nu heb je "gedurfd" uit te spreken dat je ergens mee zat en je hebt spijt als haren op je hoofd. Zou je dat ook dom hebben gevonden als hij wel normaal had gereageerd? Nee, dat gevoel krijg je van hém, misschien heb je zelfs iets in die trant naar je hoofd gekregen. En dus ga je dat geloven. Daarom zeg ik nu: DayMar, jij bent niet dom en je doet ook niet dom. Je bent een intelligente jonge vrouw die haar mening prima kan verwoorden. Je hebt er recht op met respect behandeld te worden zolang jij je zelf respectvol opstelt. Je hebt het volste recht aan je vriend te vragen om met je te praten over dingen die jou dwarszitten.



Heb jij lelijk tegen hem gedaan en gescholden, of heb jij gewoon gepraat? En wat deed hij? Reageerde hij op jouw manier van praten (ruziënd) of stond de inhoud van wat je zei hem niet aan? Als dat laatste het geval is, moet je je afvragen wat dat betekent. Als jij iets zegt wat hem niet bevalt, dan heeft hij blijkbaar het recht kwaad tegen jou te doen. Dat zou betekenen dat jij alleen nog maar dingen mag zeggen waar hij het mee eens is als je wilt voorkomen dat hij kwaad wordt (en dat wil je, want je kan er absoluut niet tegen hem kwaad te zien). Klopt dat of zit het anders in elkaar?



Hoe zie jij dit in de toekomst voor je? Je wilt dat het beter wordt tussen jullie? Zie jij hem in dit opzicht veranderen? Het lijkt me lastig dit voor elkaar te krijgen als jij al niet eens "mag" zeggen wat je niet bevalt, laat staan dat je kan vragen of hij kan veranderen. Dat betekent dus dat het aan jou is om het "beter" te maken. Jij moet beter je best doen, elk woord dat je zegt op een weegschaaltje leggen en bedenken of dát hem misschien kwaad kan maken. En dat kan nog knap lastig worden, want ik verzeker je dat je dat nooit goed zult kunnen inschatten. Er zal altijd iets zijn wat je verkeerd zegt of doet, en anders is het wel iets wat je niet zegt of doet.



Ik weet het niet, het zijn zoveel vragen.. Hij is de laatste tijd niet zichzelf hij doet anders..

Ga voor jezelf eens eerlijk na hoelang "de laatste tijd"  is. Hoelang is het goed gegaan tussen jullie? Hoelang is het geleden dat je echt zeker wist dat het goed zat tussen jullie? Je schreef aan het begin van je eerste topic al dat het al langer niet goed ging tussen jullie. Probeer eens terug te denken wanneer dat begonnen is.



Maar hij is ook nog wel lief voor me.. Hij is niet alleen maar niet lief of aardig voor me.. En sommige dingen kan hij niet accepteren zoals die abortus.. en dan voelt ie zich machteloos en doet ie rrare dingen.. ( klap in mn buik)





En hoe voel jij je op zo'n moment? Toch ook machteloos, lijkt me? Hij wilde weggaan, jij wilde zo graag dat hij met je mee zou gaan naar de kliniek, dat hij je zou steunen, dat hij bij je zou blijven... maar jij hebt hem niet geslagen hè? Waarom niet?



Vind jij het oké dat hij agressief tegen je doet en je uitscheldt? Is dat naar jouw idee normaal in een relatie? Maakt het uit hoe iemand het bedoelt als hij dat doet? "Het spijt me" kan heel makkelijk zijn, zeker als het te vaak gezegd wordt. Echt spijt hebben betekent: alles in het werk stellen om te voorkomen dat je het nog een keer doet. Niet: het spijt me, het zal nooit meer gebeuren. Maar áls het nog een keer gebeurt, dan ligt dan aan jou want jij brengt me daartoe. Dus wil jij alsjeblieft oppassen wat je doet, dat je me niet meer boos of jaloers maakt. Kijk eens hoe verdrietig je me maakt, waar jij me toe gedreven hebt. Troost me, ik ben zielig. Ik heb je geslagen en ik ben zielig.



Slaan en schelden doe je gewoon NIET. Daar zijn geen mitsen en maren aan verbonden. Daar hoef jíj niets voor te doen of te laten. Dat mag NOOIT.



liefs

dubio

Nee, ik vind het niet oké en ik vind het ook niet leuk.. Maar je kan niet alle schuld om hem afschuiven..Hij heeft gewoon wat steun en hulp nodig van mij.. en ik weet hoe hij is..

In welke bui ik hem met rust moet laten..







Lees mijn woorden nog eens DayMar, ik geef hem nergens de schuld. Ik vraag me af waarom jij dat eruit haalt en waarom jij direct in de verdediging schiet voor hem. Ik zeg dat er geen mitsen en maren zijn als het gaat om geweld. Slaan en schelden doe je NOOIT. Jij zegt feitelijk dat het in bepaalde omstandigheden best kan en mag, dat het wel begrijpelijk is. Dus als ik het goed begrijp vind jij een zekere mate van geweld wel acceptabel.

 

Hoe zou je het vinden als een vriendin aan jou vertelde dat haar is overkomen wat jouw vriend bij jou doet? Dan zie je niet die lieve, mooie man erbij van wie jij zoveel houdt. Dan ben je niet verblind door liefde. Zou je haar vertellen dat ze dat nooit mag accepteren en direct bij hem weg moet gaan? Of zou je zeggen dat het misschien wel aan haar ligt, dat ze niet genoeg haar best deed en te veel zeurde en daarom geslagen en uitgescholden werd? Zou je zeggen dat hij in de grond toch een lieve man is die veel van haar houdt en dat ze daarom toch maar bij hem moet blijven? Als ze maar wat beter oppast wat ze doet en zegt, zodat ze hem niet boosmaakt, dan komt het allemaal weer goed. Ook als hij haar nog een keer slaat, en nog een keer... hij heeft er toch spijt van. Wat zou je tegen haar zeggen? "Blijf maar meisje. Je hebt hem nodig, Je kan niet zonder hem. Je bent niets waard zonder hem. Jij vindt nooit van je leven meer zo iemand."



liefs O+

dubio

quote: Annemoon reageerde





Ik zit nu ook weer voor zo'n stap. Ik ben nog niet in staat om m te zetten. Ik word er helemaal gek van. Waarom ben ik toch zo bang voor mijn huidige man, waarom kan ik me daar niet overheen zetten? Ik wéét dat hij te vertrouwen is. Dat hij nooit willens en wetens mij pijn wil doen. En ja, natuurlijk is hij niet perfect, dus als ik wil dan zal ik altijd dingen kunnen zien die niet goed zijn. Maar het is echt een goede vent.



Tja Annemoon, dat zeggen we allemaal hè. Dat hij zo'n goede vent is en het echt goed meent. En in elke relatie is er wel wat. Is dat niet wat je eng vindt? Dat je dat ook zegt en denkt als je in zo'n foute relatie zit? Je weet niet meer of je dat gevoel wel kan vertrouwen. En dan is het ook heel moeilijk om een ander te vertrouwen en jezelf helemaal bloot te geven.



Precies. En juist als je bedenkt dat ook een goede man zijn nukken heeft (de mijne is ook wel eens een tijd depri en sluit zich dan voor me af of zo), dan wordt het zo lastig. Ik vertrouw mezelf niet. Verwacht vaak het ergste. Niet altijd meer direct van hem, maar iets ergs komt er gegarandeerd aan. Als hij een uur te laat thuis is, dan verwacht ik de politie al aan de deur met een moeilijke mededeling. En kijk, ik heb een vent getroffen die dat dan wel niet snapt, maar die toch zorgt dat hij op tijd thuis is omdat hij weet hoe ik in elkaar zit. DayMar, zo kan het dus ook.



Goed, tijd voor de televisie. Het was een heel goed programma, vond ik. Veel herkenning. Bewondering voor al die sterke vrouwen die opstapten... Nieuwe blik op Pamela Anderson :P Voorspelbare reactie van Marya aan het eind, die zichzelf probeert te overtuigen dat ze Echt Nooit Meer Teruggaat... en een maand later weer bij hem intrekt.



Ja goede documentaire. Niet teveel opgeklopt. Niet teveel geweld. Of ligt dat aan mij, bedenk ik me nu. Dat ik dit soort verhalen 'gewend' ben. Ik weet nog dat ik ooit aan een groep (mannelijke) studenten een video liet zien over vrouwen in een technisch beroep en hoeveel meer die hun best moesten doen dan de mannen. De jongens schrokken zich een hoedje en vroegen achteraf aan mij: maar zo erg is het hier toch niet?! Dus ik echt oprecht verbaasd dat ze dát erg vonden. Natuurlijk gebeurden die dingen ook bij hen op school. Ik maakte ze regelmatig mee!

knip-knip-knip



Hoi Annemoon, pijnlijk herkenbaar wat je hierboven schrijft... Bij mij is het zo, dat ik sinds de relatie met mijn 1e man nooit meer iemand echt voor 100% heb kunnen vertrouwen. In mijn ervaring is het zo, dat je kunt verwerken wat je wilt, het kan zo lang geleden zijn als maar mogelijk is, maar zoiets verandert je voor altijd. Mijn huidige man begrijpt me gelukkig. Met mijn verstand weet ik dat hij te vertrouwen is, dat ik niet bang voor hem hoef te zijn. En het is ook niet zo dat het iets is wat tussen ons in staat, of waar ik dagelijks mee bezig ben. Maar ik vergeet niet die keer dat hij een onverwachte beweging maakte met zijn arm en ik toch in elkaar dook. 



check! Als er iemand, ook per ongeliuk een onverwachte beweging maakt, dan verstijf ik. Als iemand mij een knuffel wel geven en dat niet vantevoren heeft aangekondigd, dan flip ik. Toen manlief en ik nog ik de flirtfase zaten heeft hij een keer met een vriend meel over me heen gegooid (studenten he). Ik wist daarna letterlijk niet meer waar ik was.



Soms vragen mensen me of ik 'er overheen' ben, of het verwerkt heb, of hoe je het dan ook wilt noemen. Volgens mij heb ik het wel verwerkt, maar dat wil niet zeggen dat ik het vergeten ben of dat ik weer zo kan zijn als VOORdat dit gebeurde. Verwerken houdt voor mij in, dat ik niet meer loop te dubben over waarom het gebeurde, waarom heb ik nou niet dit of dat gezegd/gedaan want dan was het vast anders gelopen. En dat ik niet meer loop te worstelen met mijn schuldgevoel... Het schuldgevoel is bij mij heel erg groot geweest, ik had mijn complete familie in de problemen gebracht, mijn vader in levensgevaar gebracht, etc. Ik kan nog wel precies terughalen DAT ik me zo voelde, maar heb wel geaccepteerd dat het nou eenmaal zo is gegaan zoals het is gegaan. En ik denk ook over mezelf dat ik het allemaal zo goed mogelijk heb gedaan, dat ik alles heb gegeven om die relatie te redden en dat er meer niet in zat. Dat ik nooit kon voorzien dat ik door het hebben van die relatie zoveel problemen zou veroorzaken. Kortom, vrede hebben met hetgeen is gebeurd, en vrede met je eigen rol in het geheel. Ik geloof wel dat ik dat heb. Maar het verdriet gaat nooit helemaal over.



Ja, door jou zat je familie in de problemen. Omdat jij bestond. Maar dat is niet erg. Als ze hadden mogen kiezen tussen a) dat jij nooit had bestaan, b) je niet helpen c) de sh*t die er volgde. Dan was het toch c) geweest. Zekerdeweet. En wat kunnen jullie de dingen ook heerlijk in perspectief plaatsen met humor lees ik later. Een geweldig mooi goed.

Ik heb het daar wel eens met mijn psychologe over gehad, dat mijn ex me letterlijk de mond snoerde. Ik kan goed zingen en doe het heel graag. Het is voor mij echt een uitlaatklep voor mijn emoties, zowel positief als negatief. Muziek is een noodzaak voor mij. Dus wat betekent het voor mij als ik de muziek niet meer af en toe keihard mag zetten en uit volle borst meezingen? Als die binnen een minuut zacht wordt gezet of uitgedaan? Als in de auto altijd zijn muziek moet opstaan "want hij rijdt" (en als ik wil rijden dan gaat dat nooit zonder slag of stoot). Ik heb laatst zijn en mijn cd's uitgezocht en hield een karige selectie over. Dan zie je het: er was letterlijk niet genoeg plaats voor mij.



Het zijn juist die "kleine" dagelijkse dingen die je klein maken en uiteindelijk als mens kapotmaken. Misschien herkent DayMar er ook wel iets in. Zet jij lekker je eigen muziek op als je vriend thuis is?



Ik heb nooit geweten wat 'mijn eigen muziek' was. Na een jaar therapie zat ik in de auto naar Queen te luisteren. En toen deed het hop-hop van binnen. Ik realiseerde me ineens dat ik dat heeeeeeeeeeeeel lang niet gevoeld had. Niet eens wist dat het weg was. Mijn muziekleraar van de lagere school schreef in mijn afscheidsboek: vergeet nooit je muziek. Ik kon niet geloven dat hij dat speciaal voor mij had geschreven. Heb gecheckt of hij dat ook bij anderen had gedaan maar dat was niet zo. Heeft hij dan misschien toch iets van mij gezien?

Jee, wat is er veel geschreven! Eerst even een *; voor jullie allemaal en dan ga ik nu lezen...

Liefs, Lemmy

Lieve allemaal,

wat een heftige verhalen allemaal weer zeg. Dubio, wat ben je weer helder met je vragen (en wat moet ik weer veel vragen beantwoorden met ja, dat was bij mij ook zo...). D, ik hoop dat je blijft schrijven en hier herkenning en steun kunt vinden. Iseo, wat goed dat je zoveel van je af kan schrijven hier. En DayMar, fijn dat je ons nog steeds laat weten hoe het gaat en ik hoop dat alles goed komt met jou. Als ik alles lees, denk ik vanzelfsprekend terug aan ''toen'' en komen er bij mij ook veel dingen terug.



Annemoon, wat jij schrijft vind ik ook erg herkenbaar. Als iemand je opeens verrast, door je vast te pakken of zoiets, ja, daar kan je goed van schrikken. Toen mijn huidige man en ik pas samenwoonden, stond ik een keer te douchen. Hij kwam de badkamer binnen om zich te gaan scheren, maar ik had hem niet gehoord omdat ik net mijn haar aan het uitspoelen was, met mijn ogen dicht. Ik deed mijn ogen open en schrok me echt helemaal te pletter, ik was echt helemaal stuk, urenlang. Dat zijn wel van die dingen... tja, dat blijft, leuk is het niet, maar wat doe je eraan?



Wat jullie schrijven over het oeverloze rekening houden met hem, dat herken ik ook zo. Ik deed het ook altijd fout. Als ik een kwartier later dan normaal van mijn werk kwam, was hij kwaad omdat hij dacht dat ik dan met een ander had liggen rotzooien. Ik werkte met allemaal mannen, maar nooit heb ik hem bedrogen, maar het zat in zijn hoofd en ik kon het er niet uit praten. Ik had nou eenmaal een baan waarbij ik wel eens wat af moest maken. Dus toen dacht ik, als het druk is, dan bel ik hem op vanaf mijn werk dat het wat later gaat worden 's avonds. Maar toen schreeuwde hij me door de telefoon toe waar ik het lef vandaan haalde om hem daarover te bellen, want nu dacht hij dat ik mijn sexuele escapades met anderen zelfs al plande! En gooide vervolgens de hoorn erop. Ik deed alsof ik het gesprek op een normale manier afmaakte, zo van: ''Okee, goed, tot vanavond". Dit voor het geval een collega mij zou horen.



In de periode dat hij werk had en ik met zwangerschapsverlof was, zorgde ik altijd dat ik aan het koken was als hij thuis kwam, want dat wilde hij graag. Zodra hij de schuttingdeur doorkwam, probeerde ik al te zien hoe zijn bui was die dag, zodat ik kon inschatten hoe ik moest reageren. En altijd deed ik het mis. Zei ik: "hallo", dan moest ik niet zo vrolijk doen want er was geen reden tot blijdschap, aangezien hij een rotbaan had en ik de hele dag zeker weer niks had gedaan. Zei ik niets, dan was ik ongeïnteresseerd en was hij ook kwaad. En altijd zat ik maar te dubben hoe ik het dan de volgende keer goed kon doen. Nu denk ik, hij had gewoon iemand nodig om zich op af te reageren, het maakte helemaal niet uit hoe ik reageerde, dat had geen enkele invloed. Hij had mij aangepraat dat het mijn schuld was, dat ik altijd zo stom reageerde, maar hij was van te voren al kwaad. Ik was er, en dat was al genoeg.



Mijn 1e man was iemand van uitersten, ook in onze relatie. Toen hij onze baby had geslagen, was het voor mij echt definitief voorbij. Daarvóór had ik twijfels, maar niet de moed om door te zetten. Maar toen dit gebeurde, waren de twijfels weg en was ik echt vastbesloten. Toen ging hij smeken, huilen, op zijn knieën, alles wilde hij wel doen, als ik hem maar terug zou nemen, ik mocht hem de rest van zijn leven behandelen als een hond, zo zei hij, als ik hem maar terug zou nemen en hem nog 1 kans zou geven. Maar ik bleef vastbesloten. Het leek wel alsof een relatie met hem alleen maar mogelijk was als 1 van ons een onderdanige rol zou spelen, en nu wilde hij die rol.



Hij probeerde het anders: belde mij op, huilend, hij zei dat het nu voorbij was en dat hij zelfmoord zou plegen, hij had pillen ingenomen. Daarna liet hij de telefoon op de grond vallen. Ik ging samen met mijn broer kijken en hij leek bewusteloos te zijn, ik belde de dokter, die belde de ambulance, zijn maag werd leeggepompt in het ziekenhuis. Ik zat, ondanks alles, natuurlijk ongerust in het ziekenhuis. Een arts nam mij apart en vertelde wat er was gevonden in zijn maag: 5 paracetamol. Het was dus allemaal toneelspel geweest, hij was niet eens bewusteloos geweest, hij had het allemaal gespeeld. Ik kwam bij zijn bed, hij wist niet dat ik wist wat hij had ingenomen. Hij deed heel zielig, en zei: "Kijk nu wat ik allemaal voor je doe. Ik wil zelfs voor je sterven." Alsof hij op de valreep aan de dood ontsnapt was...



Dat was het moment waarop ik het laatste restje respect voor hem verloor. Ik liep weg en wist dat ik vanaf nu echt problemen had. De volgende dag heb ik het ziekenhuis opgebeld en gevraagd of ze hem op konden nemen, psychische hulp konden geven, omdat ik zeker wist dat dit levensgevaarlijk zou worden, voor hem of voor iemand anders. Maar helaas, mijn 1e man had ook voor hen perfect toneelgespeeld, en de psychiater die met hem gesproken had, was ervan overtuigd dat het allemaal in orde was. Diezelfde middag is hij overleden en stond het leven van een heleboel mensen op z'n kop.



Poe.... dat was weer heel wat...

Hoi Lemmy,



Ik lees net mijn eigen reactie naar jou terug (2e stukje), staat er wel errug bot zeg. Sorry!!



Je schrijft zelf net 'leuk is het niet, maar wat doe je eraan'. Ik weet het ook niet. Ik weet alleen dat ik nu zelf in een periode zit waarin ik dit niet meer wil accepteren. Ik zie de laatste jaren dat ik het soms anders kan. Dat ik soms niet meer schrik. En dat wil ik ook naar mijn man toe. Ik wil het, ik wil het, ik wil het. Maar hoe? En ben ik bereid door de gevoelens te gaan die ik daarvoor moet voelen?



Ik heb mijn man net verteld waarom ik hier op dit forum schrijf. Wat er allemaal gebeurd is, dat weet hij wel (nouja, zo goed als ik het mij herinner). Maar toen ik vertelde dat ik hier zoveel herkenning vindt. En dat jij bijvoorbeeld vice versa herkenning vindt in mijn verhaal. Toen schrok hij toch.



Ik zit aan mijn tax voor vandaag. Ik ga slapen. Trusten!

Ik vind het zo raar om de rest van je verhaal te lezen. Gevoelsmatig herken ik er zoveel in. Ondanks dat ik dat soort dingen helemaal niet heb meegemaakt.  Iets knaagt er aan mij: hoe kan ik nou zoveel herkennen in jouw verhaal?



Ik merk ook dat ik het lastig vind mijn eigen dingen op te schrijven. Dat ik nog niet zo ver ben. Misschien omdat de foute relatie waar ik in zat ook nog op een hele andere manier fout was (hij was getrouwd). En dan ben ik toch bang veroordeeld te worden.

Lemmy, ik weet gewoon niet wat ik moet schrijven na jouw verhaal. Als je de moed hebt opgevat om mensen te waarschuwen, dat dit fout zou gaan aflopen, en zelfs dat helpt niet. Geeft je weinig vertrouwen in hulpverlening, die dit soort signalen juist zou moeten oppakken.



Aanpassen heb ik zeker gedaan. Van het laatste jaar kan ik me nog herinneren dat ik braaf computerspelletjes met hem speelde. Ik zou liever achter dit forum kruipen maar dat kon niet in zijn bijzijn. Weten dat er veel boeiender zaken achter die computer waren maar er niet naartoe kunnen. Na tig keer werd ik wel zat van die spelletjes, maar gewoon me terugtrekken, daar kon hij dan weer niet tegen. Bleef 'ie mijn aandacht trekken, als een kind eigenlijk, 'kijk eens hoe goed ik het doe'. Bizar eigenlijk dat een volwassene zoveel aandacht nodig heeft. Ik zelf ben meer van 'laat me mijn gang maar gaan, ik vermaak me wel'.



En gisteren zat ik buiten. Dat ben ik heel erg ontwend en ik voel me ook bekeken, ook al ben ik in mijn eigen ruimte, ook al zijn er vast wel buren die gewoon buiten in de zon zitten of liggen.

Hij kon het prima. Had wel een jointje om zichzelf mee bezig te houden. Ik zat dan bij hem -hou van buiten zijn- maar hij werd er nerveus van als de kinderen druk deden, hem zochten. Aan mij was toch geen reet aan, hij was leuk.

Al die keren dat hij in de tuin bezig was maar niet wilde dat de kinderen hem lastig vielen, maar dan wel alle deuren wagenwijd open houden. Werd ik hypernerveus van want die kinderen wilden dan niet binnen teevee kijken, die wilden meehelpen, of erbij zijn. Ik had geen energie om serieus mee te helpen, wilde wel iets doen, maar kon echt niet tegen zijn tempo op. Voelde ook niet als samenwerken. Hij verwachtte zo af en toe een kop koffie, en als hij moe was, kans om te douchen en daarna verzorgd te worden, met eten enzo. Voelde me zélf tekortschieten zonder dat hij ook maar een woord over tekortschieten sprak. Hij sprak niet.



Ik ben nog steeds iemand die een zak zand moet sjouwen, bij wijze van spreken, voordat ze op gang kan komen, maar nu wel als verschil dat ik mág lamliggen, van mezelf, zonder keurende ogen op me.

Hoi Lemmy, Hoi Annemoon!



Ik lees net mijn eigen reactie naar jou terug (2e stukje), staat er wel errug bot zeg. Sorry!!

Geen excuses nodig, ik had het helemaal niet als bot opgevat.

Je schrijft zelf net 'leuk is het niet, maar wat doe je eraan'. Ik weet het ook niet. Ik weet alleen dat ik nu zelf in een periode zit waarin ik dit niet meer wil accepteren. Ik zie de laatste jaren dat ik het soms anders kan. Dat ik soms niet meer schrik. En dat wil ik ook naar mijn man toe. Ik wil het, ik wil het, ik wil het. Maar hoe? En ben ik bereid door de gevoelens te gaan die ik daarvoor moet voelen? Ja, dat is lastig. Ik geloof wel dat het in de loop van de jaren beter gaat, met dat schrikken. Mijn huidige man houdt er rekening mee dat ik nou eenmaal snel schrik en loopt dus niet te stilletjes door het huis en zo... zodat ik hem hoor aankomen en hij niet ''opeens'' achter me staat. Maar helemaal te voorkomen is het niet, als het gebeurt is het onbedoeld.



Ik heb mijn man net verteld waarom ik hier op dit forum schrijf. Wat er allemaal gebeurd is, dat weet hij wel (nouja, zo goed als ik het mij herinner). Maar toen ik vertelde dat ik hier zoveel herkenning vindt. En dat jij bijvoorbeeld vice versa herkenning vindt in mijn verhaal. Toen schrok hij toch. Ik heb ook met mijn man gesproken over waarom ik hier schrijf. Hij begrijpt mijn verleden grotendeels, maar toch niet helemaal, daarvoor moet je het meegemaakt hebben denk ik. Het is denk ik wel logisch dat je man schrok, mijn man zou ook schrikken als hij alles zou lezen wat we hier delen met elkaar. Het is natuurlijk ook erg als dit soort dingen zijn gebeurd met degene waar je van houdt, als ik me voorstel dat mijn man (of mijn zus of zo) het slachtoffer zou zijn geworden van mishandeling of iets dergelijks, zou ik dat ook heel erg vinden. Mijn man is erg beschermend naar mij en de kinderen toe, ik heb geen geheimen voor hem, maar wil hem ook niet belasten met dingen waar hij toch niets meer aan kan veranderen.



Ik zit aan mijn tax voor vandaag. Ik ga slapen. Trusten!

Ik vind het zo raar om de rest van je verhaal te lezen. Gevoelsmatig herken ik er zoveel in. Ondanks dat ik dat soort dingen helemaal niet heb meegemaakt.  Iets knaagt er aan mij: hoe kan ik nou zoveel herkennen in jouw verhaal?



Ik merk ook dat ik het lastig vind mijn eigen dingen op te schrijven. Dat ik nog niet zo ver ben. Misschien omdat de foute relatie waar ik in zat ook nog op een hele andere manier fout was (hij was getrouwd). En dan ben ik toch bang veroordeeld te worden.

Misschien komt er een moment dat je wel zo ver bent, en dan schrijf je het dan. Door mij zul je in ieder geval niet veroordeeld worden doordat je een relatie had met een getrouwde man (been there.... maar dat is een ander verhaal dan het verhaal dat ik hier vertel...). Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat ook de anderen hier je er niet om zullen veroordelen.



Liefs, Lemmy

Lemmy, ik weet gewoon niet wat ik moet schrijven na jouw verhaal. Als je de moed hebt opgevat om mensen te waarschuwen, dat dit fout zou gaan aflopen, en zelfs dat helpt niet. Geeft je weinig vertrouwen in hulpverlening, die dit soort signalen juist zou moeten oppakken. Ja, wat dat betreft heb ik een aantal keren de verkeerde getroffen. Dat heeft me toen erg moedeloos gemaakt. Maar ik hoor hier toch ook een aantal heel positieve verhalen over hulpverleners, dus het kan ook anders gaan.

Toen ik er alleen voor kwam te staan, kreeg ik vaak de reactie van mensen dat ik het wel zwaar zou hebben, zo alleen met een kind. Maar het tegendeel was waar, er alleen voorstaan met een kind is echt stukken makkelijker dan in een moeilijke relatie zitten en een kind hebben, vind ik. Mijn 1e man nam absoluut niets uit mijn handen, had alleen maar last van het kind en ik was dan ook altijd bezig met het tevreden houden van de baby zodat mijn man er geen last van zou hebben. Als de baby sliep (was een erg lichte slaper) moest ik er weer voor zorgen dat mijn man tevreden bleef, zodat er geen lawaai zou zijn waardoor de baby wakker werd. En zo had ik altijd wel 1 kind tevreden te houden. Man, wat vermoeiend! En het was een cirkeltje: de baby reageerde op de spanning in huis, huilde meer, waardoor mijn man nog prikkelbaarder werd, de spanning in huis dus nog meer opliep, etc.... 



Dat herken ik in je verhaal ook, dat je man buiten was met de deuren open, maar er geen rekening mee hield dat de kinderen dan ook buiten wilden zijn - en dat hem dat dan weer te veel was. Zo heb je als moeder je handen vol aan je kinderen EN je man. Pffff... wat een stress.... dan kun je het beter alleen doen (niet dat dat altijd makkelijk is, maar toch).



Ik hoop dat je kan genieten van de dingen die je nu kan doen op je eigen manier (ook al neem je dan er meer tijd voor - het is in ieder geval JOUW manier). Ook wel herkenbaar trouwens... mijn 1e man vond mij een enorme slons in de huishouding. Dat viel eigenlijk wel mee trouwens hoor (nog nooit kakkerlakken gezien hier :)), maar voor hem moest het altijd 100% schoon zijn, altijd. Ook als hij niets zei, wist ik dat hij niet tevreden was. Gelukkig is mijn huidige man een nog grotere slons dan ik ben... wat een opluchting!

Ik geniet zeker, van de rust in huis, van mijn ruimte. Kan me niet voorstellen dat er iemand zou zijn die net zo relaxed in het leven staat als ikzelf als het gaat om huishouden, de kinderen die lekker buiten spelen. Vroeger moest ik op zoveel dingen letten. Kwamen de kinderen bijna niet buiten omdat er onduidelijke eisen waren aan buitenspelen. Die later weer werden ingetrokken maar daar snapte Oudste niets van, dan bleef 'ie liever binnen. En dan móest 'ie ineens weer naar buiten, want hij kon toch niet de hele dag binnen blijven zitten. Om tien minuten later weer binnengehaald te moeten worden -door mij natuurlijk- omdat ex er achterkwam dat het die dag toch wel frisjes was, en niemand op straat.

Maar goed, ik ben hoe dan ook slecht in overleggen, heb het in mijn relaties nooit geleerd. Voel me beter als alleenstaande moeder, geen onduidelijkheden in huis. Als dochter van een alleenstaande moeder weet ik dat het ook een valkuil kan zijn: moeders wil is wet is heel duidelijk, maar belet een kind ook om zelf keuzes te maken, zelf na te denken, zelf te ontdekken.

Ik heb één huilbaby gehad. Niet zo gek, we woonden met zijn drietjes op een studiootje, één kamer, op een zolderverdieping. Mogelijk heeft hij tijdens de zwangerschap ook stress meegekregen. Drie maanden in hell.

Er zijn kinderen thuis nu, kan niet meer geconcentreerd schrijven.

Vrouwtje: *;



Niets moet, niets hoeft. Gebruik je energie voor jezelf. Je hebt het nodig.

quote: mamzelle reageerde



Lemmy, ik weet gewoon niet wat ik moet schrijven na jouw verhaal. Als je de moed hebt opgevat om mensen te waarschuwen, dat dit fout zou gaan aflopen, en zelfs dat helpt niet. Geeft je weinig vertrouwen in hulpverlening, die dit soort signalen juist zou moeten oppakken. Ja, wat dat betreft heb ik een aantal keren de verkeerde getroffen. Dat heeft me toen erg moedeloos gemaakt. Maar ik hoor hier toch ook een aantal heel positieve verhalen over hulpverleners, dus het kan ook anders gaan.

Mijn foute relaties wás een hulpverlener... Dat schoot ook niet op dus. Maar gelukkig later wel een goede getroffen die me veel verder heeft geholpen. Eingenlijk zou ik wel terug willen, maar ze woont nu dik anderhalf uur rijden bij me vandaan.

Eens met Annemoon, Vrouw. Het kost bergen energie om hier te reageren en die moet je maar net hebben. Mij lukt het ook niet.



Probeer je erop voor te bereiden dat je op 1 augustus geen huis hebt, en op wat dan te doen. Worst case scenario dus. In elk geval zorgen dat je dan níet naar zijn huis gaat.



Ondertussen hoop ik dat je gewoon je huisje vindt.

Ik merk ook dat ik het lastig vind mijn eigen dingen op te schrijven. Dat ik nog niet zo ver ben. Misschien omdat de foute relatie waar ik in zat ook nog op een hele andere manier fout was (hij was getrouwd). En dan ben ik toch bang veroordeeld te worden.

Meid, schaam je alsjeblieft nergens voor! Ik denk dat juist de vrouwen die hier schrijven inmiddels hebben geleerd dat de dingen nooit zwart-wit zijn en dat je als buitenstaander heel moeilijk kunt bepalen hoe een situatie is, laat staan er een oordeel over hebben.



Ik heb ook een verhouding met een getrouwde man: begonnen toen ik zelf nog gebonden was en nu nog steeds. Ik hou zielsveel van hem en hij van mij. Ik heb mezelf er in het begin verschrikkelijk om veroordeeld, vond mezelf letterlijk een gevallen vrouw, werd opgevreten door schuldgevoel en schaamte. Nooit gedacht dat ík, of alle people... ! Ik had op dat moment nog niet door dat mijn relatie zo fout zat, ik riep altijd heel hard dat ik zoooo gelukkig was.



Waar het op neerkomt is dat ik mezelf al jarenlang bedroog. Ironisch genoeg was het moment waarop ik begon mijn man te bedriegen, het eerste moment waarop ik eerlijk was tegen mezelf. Mijn behoeften een plek gaf, mezelf momenten van geluk gunde...



Ik heb die schaamte ook nog lang niet helemaal afgeschud hoor. Misschien moet dat ook wel niet, want er blijft los van de maatschappelijke onaanvaardbaarheid ook een niet-zo-ethisch aspect aan kleven dat er iemand potentieel zwaar gekwetst kan worden. Dat blijf ik moeilijk vinden.



Ik vind het eerlijk gezegd ook best heftig om het hier nu zo op te schrijven, dat durfde ik tot voor kort nog niet. Ik heb het inmiddels ook aan een paar goede vriendinnen verteld. Zo'n dubbelleven leiden, dat is zo zwaar. Nu kan ik er in elk geval over praten. Ik zie ook geen toekomst tussen ons, maar toch kan ik (nog) niet zonder hem. Dat is wel mijn uiteindelijke streven.



liefs,

dubio

Dank jullie wel voor jullie lieve berichten en steun.



Er gloort inmiddels weer wat hoop aan de horizon. Er is een nieuwe woning beschikbaar gekomen en daar ben ik nr 1 voor, dus aan mij de keus of ik de woning al dan niet accepteer (duhhhh...dan moet het wel heeeel erg zijn wil ik het niet doen, maar op het 1e gezicht lijkt het een geschikte woning).

Goed nieuws.



Wat betreft bij je woede komen, ik weet ook niet hoe. Proberen die nare situaties terug in je herinnering te brengen, erover te gaan schrijven.

Ik doe het niet meer maar dat is zeker ook omdat ik geen enkel belang meer heb bij die woede. Hoe minder ik aan exlief denk, hoe beter het me is.



Dubio, inderdaad heftig om zo'n verhaal toch maar op te schrijven. Ik heb toen ik heel jong was op het kruispunt gestaan van een vreemdganger de rug toekeren voordat er iets gebeurd was of met hem verder te gaan. Ik ben verder gegaan. Niet trots op. Dat is voor mij bepalend geweest om nooit meer in een driehoeksrelatie terecht te komen, en het is me ook bespaard gebleven, ik kreeg geen aandacht meer van bezette mannen.

Goeiemorgen,



Heb vanochtend een bezichtiging gehad voor een woning die ik zó ontzettend graag had willen huren. Maar helaas, het ziet er naar uit dat het niets wordt. Ik was nr. 3 van de geïnteresseerden en degene die nr. 1 was, was laaiend enthousiast.



Ik merk dat ik hier zo slecht tegen kan. Tegen dergelijke teleurstellingen. Ik word er zo moedeloos en wanhopig van. Wat nou als ik straks nog niks heb en het komt alsmaar dichter en dichterbij 1 augustus? Ik word echt niet goed bij het idee…Het kost me zo onwijs veel energie om maar positief te blijven. Heb het echt zó geprobeerd (dat positief blijven) en het heeft me dus niets opgeleverd. Iedereen die zegt dat ik positief moet blijven, dat dat werkt enz. enz. Nou, mooi niet dus…



Ik baal ontiegelijk van mezelf. Baal als ik al jullie postings lees. De tranen springen me in de ogen bij jullie verhalen en ik merk dat ik er slecht tegen kan. Bij het lezen van de verhalen komen er van tijd tot tijd herinneringen boven drijven, ervaar ik dezelfde gevoelens die jullie beschijven.

Heb echt het gevoel dat ik niet meer kan. Ik ben zó moe. Zie het echt even niet meer zitten….



(en ik BAAL onwijs van mezelf dat het me niet lukt om echt interesse in anderen te tonen. O.a. in jullie. Ik vind het vreselijk om alles te lezen en ik zou wel boeken vol reacties terug willen schrijven. Maar ik kan het gewoonweg niet meer opbrengen). Ik heb echt soms het idee dat ik gillend gek word…

Hee vrouwtje, rustig blijven, zennnnn........... :P



Jammer meis, dat het niks geworden is met dat huis. Je hebt niet veel energie, dus gebruik die wijs. Kom gerust een portie energie halen hier, ooit breng je die vast wel weer eens terug maar daar gaat het niet om. Je hebt recht op hulp, daar hoeft echt niets tegenover te staan. Iedereen hier begrijpt feilloos hoe jij ervoor staat. Alles is te veel, nog het kleinste dingetje. Je kan bij wijze van spreken janken om een pot pindakaas die kapotvalt. Je staat nu in de overlevingsmodus, vergeet dat niet. One day at a time...



Kun je niet wat langer in je huis blijven als de nood aan de man is? Valt er te praten met de koper? Augustus.... vakantiemaand. Ken je mensen (of mensen die mensen kennen) die dan een maand op vakantie gaan? Kun je een maand (of langer indien nodig) in een vakantiehuisje of stacaravan? Nee, niet goedkoop en niet ideaal en ook niet goedkoop, maar we gaan ook niet voor ideaal, we gaan voor een noodoplossing. Verzin iets, zoals Mamzelle zegt... het maakt niet uit wat. Zeer waarschijnlijk hoef je er geen gebruik van te maken, maar te weten dat je een alternatief hebt geeft rust in je hoofd.



Ik denk persoonlijk dat dit huis al weg was omdat er ergens een nóg veel leuker huis op jou staat te wachten :P (Serieus, heb ik meegemaakt dat mijn "droomhuis" weg was... kreeg ik vlak daarna een veel leuker huis!)



Het is nog lang geen 1 augustus hoor! Je zei zelf dat de meeste huizen op korte termijn vrijkomen, dus je kansen worden alleen maar groter naarmate die datum dichterbij komt. Positief blijven... heel belangrijk en volgens mij doe je dat ook. Het betekent niet dat je altijd maar blijft lachen en geen teleurstelling mag toelaten. Het gaat erom dat je die wel weer loslaat en je tanden er weer in zet.



Fijn weekend Vrouw!

dubio

Dank jullie wel voor jullie lieve berichten en steun.



Er gloort inmiddels weer wat hoop aan de horizon. Er is een nieuwe woning beschikbaar gekomen en daar ben ik nr 1 voor, dus aan mij de keus of ik de woning al dan niet accepteer (duhhhh...dan moet het wel heeeel erg zijn wil ik het niet doen, maar op het 1e gezicht lijkt het een geschikte woning).

Ha, zie je nou wel? Ik had het nog niet geschreven of de potentiële droomwoning dient zich al aan :P

En gisteren zat ik buiten. Dat ben ik heel erg ontwend en ik voel me ook bekeken, ook al ben ik in mijn eigen ruimte, ook al zijn er vast wel buren die gewoon buiten in de zon zitten of liggen.

Hij kon het prima. Had wel een jointje om zichzelf mee bezig te houden. Ik zat dan bij hem -hou van buiten zijn- maar hij werd er nerveus van als de kinderen druk deden, hem zochten. Aan mij was toch geen reet aan, hij was leuk.



Lieve Mamzelle,



Dat heb je al vaker geschreven, dat je ex zo leuk was met de kinderen. Leuker dan jij, hun "grimmige" moeder. Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Een vader die zo licht ontvlambaar en onvoorspelbaar is, is volgens mij geen leuke vader. Kinderen willen veiligheid, voorspelbaarheid, zekerheid. Die gaf hij niet. Misschien kopieerden zij jouw gedrag? Jij probeerde toch ook voortdurend hem tevreden te houden? Zocht naar zijn goedkeuring? Zij zijn zijn kinderen.... hun natuurlijke gedrag is de goedkeuring en liefde van hun ouders te zoeken. Bij hun vader wordt die niet zo maar, "gratis", gegeven. Ze moesten voortdurend oppassen hem niet boos te maken. Maar ze bleven maar zoeken naar die leuke vader die af en toe naar buiten kwam, die ze aan het lachen maakte en gek deed en lief was. Die hun het gevoel gaf dat hij van ze hield. Maar altijd kwam er weer een moment waarop hij ze wegduwde. Dat was hun eigen schuld, hadden ze zich maar niet moeten misdragen. Of herrie moeten maken, of druk moeten doen. Ze wisten toch dat papa daar niet tegenkon.



Zou het zo niet kunnen werken Mamzelle, dat ook zij haarfijn aanvoelden dat ze geen onvoorwaardelijke liefde van hem kregen, maar dat ze die liefde moesten verdienen? En dat die ook zo weer afgenomen kon worden? Voor zijn liefde moesten ze werken. Jouw liefde was er, is er, onvoorwaardelijk. Jij bent er, boos of grimmig of grappig of liefdevol. Jij bent er voor ze. Duidelijk, veilig, voorspelbaar. Een leuke moeder, die gekke en leuke dingen doet met haar kinderen. Die ook als ze doodop is zichzelf naar een speeltuin of zwembad sleept. Omdat haar kinderen dat zo graag willen. Geen clown die af en toe een showtje opvoert en dan zijn masker weer afzet, maar een echte moeder met echte liefde.



Wat zou jij als kind liever willen Mamz?



Al die keren dat hij in de tuin bezig was maar niet wilde dat de kinderen hem lastig vielen, maar dan wel alle deuren wagenwijd open houden. Werd ik hypernerveus van want die kinderen wilden dan niet binnen teevee kijken, die wilden meehelpen, of erbij zijn. Ik had geen energie om serieus mee te helpen, wilde wel iets doen, maar kon echt niet tegen zijn tempo op. Voelde ook niet als samenwerken. Hij verwachtte zo af en toe een kop koffie, en als hij moe was, kans om te douchen en daarna verzorgd te worden, met eten enzo. Voelde me zélf tekortschieten zonder dat hij ook maar een woord over tekortschieten sprak. Hij sprak niet.

Dat was ook niet nodig, want jij was zo goed op hem ingespeeld en hield hem zo nauwlettend in de gaten dat je precies doorhad wat hij wilde zeggen. Hij had je daar zelf in getraind.



liefs,

dubio

Ik ben ook licht ontvlambaar, Dubio. Ben er nog helemaal niet aan uit of de kinderen zo veel beter af zijn met mij dan met hem, in emotionele zin. In praktische zin zijn ze zeker beter af bij mij en in emotionele zin: ik weet ook niet hoe hij het voor elkaar krijgt om ze nu al maanden niet meer te zien vanwege een gekrenkt ego.

De kinderen vragen naar hem.

Ze zijn niet overtuigd van de onvoorwaardelijkheid van mijn liefde en dat is al zo'n trieste constatering voor hun, hoop dat ze dat vertrouwen leren krijgen, dat het niet al voor de rest van hun leven stuk is. 



Hij zal zélf de touwtjes in handen moeten nemen en moeten zorgen voor nieuwe doelen in zijn leven. Nu kiest hij er (wéér) voor om niks te doen en alles op zijn beloop te laten.

Vrouw, op een dag zul je jezelf misschien vertwijfeld afvragen of je hem niet meer pijn hebt gedaan door te blijven dan door te gaan. Dat had ik wel. Inmiddels heb ik zo iets van dat 'ie er zelf bij was en dat'ie eigen verantwoordelijkheid heeft over zijn leven. Maar toen dacht ik 'ik heb je zolang het idee gegeven dat je niet alleen was, en nu laat ik je alsnog als een baksteen vallen'.

Hij moet zijn eigen leven leiden, da's een waarheid als een koe. Je kúnt hem daar niet bij helpen.