Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
woensdag 23 mei 2007 om 20:44
Lieve Daymar
Wees alsjeblieft niet bang voor de reacties op wat je schrijft. Ik zie dat iedereen hier heel erg haar best doet om voor jou op te schrijven wat ze herkennen in je verhaal. Omdat het jou misschien helpt om eens alles op een rijtje te zetten. Er schuilt niets achter.
Het doet mij bijvoorbeeld erg goed om hier mee te schrijven, ik krijg steeds meer inzicht in hoe het zo ver heeft kunnen komen dat de relatie op het eind zo naar was geworden. Ik durf steeds beter naar mijzelf te kijken, durf nu echt goed na te denken over de vragen die we hier aan elkaar stellen. Omdat de antwoorden die ik op die vragen kan geven, of ik ze hier opschrijf of niet, mij helpen te zien wat er nou precies gebeurde.
En daarmee hoop ik dan ook weer iets voor jou te kunnen betekenen.
Want het kan gewoon niet anders dan dat dit een verdrietige en verwarrende tijd voor je is.
Je hebt iemand in je leven waar je erg gek op bent. De relatie verloopt moeilijk. Er zijn al veel heftige dingen gebeurd. En het lukt jullie niet goed er samen over te praten.
Je geeft veel om hem, je hebt hem het liefst heel dichtbij.
Maar je voelt je ook erg alleen. Je ziet wat de toekomst jullie kan brengen, denkt daar graag aan. Je bent bang dat jullie uit elkaar gaan voordat je dat in de toekomst hebt bereikt. Alleen al die gedachte daaraan doet je veel pijn.
Je schrijft dat jullie misschien niet goed met elkaar omgaan maar wel van elkaar houden.
Dat herken ik echt zo goed. Ik bleef van mijn vriend houden, om allerlei redenen. Ik geloofde gewoon in die relatie. Wilde zo graag bij hem zijn. Naar hem kijken.
Ik keek graag naar zijn handen, naar hoe hij bewoog, hoe hij praatte. Een mooie man om naar te kijken. Donker haar, fijne trekken, lang, gespierd lijf.
Een glimlach, dat als ik die kreeg, ik smolt.
Ik wilde door hem vastgehouden worden, dat hij me zag, tegen me praatte.
vond hem zo wijs, een man van de wereld. Hij had al veel meegemaakt, had moeilijke tijden gekend. Ik wilde voor hem zorgen, samen met hem een thuis maken. Ik dacht alleen nog maar aan hem.
Deze man die ik nu beschrijf is nooit weggeweest uit mijn hoofd. Dit was de man die ik altijd bleef zien. Want weet je wat zo raar is? Als je leest over een man die zijn vrouw heeft geslagen, denk je aan een klootzak, een nare man.
Ik zag hém voor me, mijn eigen fijne lieve mooie man. Niet een of andere gek. Nee, mijn eigen vriend die het zo moeilijk had met alles.
De man op wie ik gek was, en ik dacht bij mezelf dat we door deze moelijke periode heen moesten komen om dan in de toekomst de tijd van ons leven samen te kunnen hebben. Ik geloofde in de toekomst.
Dus ik deed er alles aan om het beter te maken.
Na de eerste keer dat hij zo kwaad was dat hij me sloeg, maakten we het goed, hij hield me vast. Dat moment van goedmaken was het waard! Het was zo fijn, hij had spijt en we maakten het goed. Ik zei ook sorry, want ik had beter moeten weten, hem niet zo ver moeten drijven dat hij dat had gedaan.
Ik wilde ook graag iets zeggen denk ik, om ons nog meer samen te voelen.
Maar eigenlijk was er na dat moment van goedmaken niet zoveel wat er op wees dat hij er erg van geschrokken was. Hij zei er niets over, wilde er echt niets over horen. We hadden het besproken, ik had er ook schuld aan, klaar.
En dat patroon zette zich voort. Ik voelde me erg schuldig als hij zo kwaad werd, want ik had beter moeten weten dan hem zo lastig te vallen met iets op dat ongelukkig gekozen moment. Ik had kunnen weten dat ik dat anders had moeten aanpakken, hij was altijd erg duidelijk in hoe hij iets zag, of wilde.
Als het dan zover kwam dat hij in zijn kwaadheid mij sloeg, was dat (en ik heb het nu nog steeds een beetje over het begin van de relatie) een gebeurtenis waarvan we al snel deden of er niets aan de hand was. Ik verlangde al meteen weer naar het moment dat het weer goed zou zijn tussen ons. Bedacht al snel allerlei redenen waarom het gebeurde, en vond mezelf behoorlijk stom.
Het goed maken was altijd fijn. Dat waren de momenten dat hij zich realiseerde dat hij mij niet kwijt wilde. Hij kon er wel niet tegen dat ik huilde, dat vond hij echt heel vervelend en dacht dan dat ik daarmee iets wilde bereiken (in plaats van dat hij begreep dat ik ook echt gewoon verdriet of pijn kon hebben) maar als ik dan klaar was met huilen, en toenadering zocht, of hij zocht toenadering, dat moment was altijd heel mooi. Dan ving ik iets op van hoe het kon zijn, zo samen.
Ik reageerde in de periode daarna wel steeds heftiger op de ruzies. Begon er aan te twijfelen of het ooit wel zo zou zijn zoals ik graag wilde. Want het duurde nooit lang dat het echt leuk was tussen ons twee. Er waren altijd problemen, we konden niet goed over onze relatie praten, hij twijfelde aan mij, of ik wel goed genoeg voor hem was. En ik had vaak verdriet, huilde vaak en wist niet altijd zeker of ik wel gelukkig was. Leefde zo toe naar die momenten dat het wel eventjes fijn was...
Als ik weg wilde gaan, smeekte hij me om te blijven. Soms nam ik even afstand, maar ik was dan zo blij als hij belde. Of hij nam afstand, en ik zat te wachten op hem, wist dat hij snel terug zou zijn, want wij konden gewoon niet zonder elkaar. (Achteraf weet ik nu dat hij net zo makkelijk iets had met een andere vrouw als hij even bij mij weg was..) Belde hem op, en mijn hart maakte weer een sprongetje bij het horen van zijn stem.
We trokken aan elkaar.
Het leek even goed, dan ineens twijfelde hij aan mij, aan de relatie. Er gebeurde iets en er kwam een situatie dat hij zich uitte in zijn frustratie door te slaan of met spullen te gooien ofzo. We maakten het daarna weer goed, of een van ons ging weg, vertrok.
Ik was zo mijn best aan het doen, want het was wel duidelijk dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had, ik was niet goed genoeg.
Ik voelde me ook niet knap of mooi of leuk vergeleken bij zijn eerdere veroveringen, was erg onzeker. Maar ik had wel het idee dat onze relatie anders was, hij durfde wel over zijn problemen en gevoelens te praten met mij.
Had steeds het idee dat ik moest bewijzen hem waard te zijn.
Als ik dan verdriet had, om wat er gebeurde, bijvoorbeeld iets van mij was stuk gemaakt door zijn woede, of ik was door hem geslagen of geduwd, dan maakte hij het goed met seks. En ik was dan zo blij daarmee. Vond het heerlijk om in zijn sterke armen weg te kruipen, om te voelen dat hij gek op me was, dat hij me wilde vasthouden om nooit meer te laten gaan.
Als ik nu terugkijk op het begin, dan zie ik nu een paar dingen heel anders als dat ik toen zag.
Want ik zie nu dat ik heel erg bevestiging bij hem zocht. In plaats van dat ik dat bij mezelf kon vinden. Ik wilde van hem horen of ik goed was, lette er de hele tijd op wat zijn reacties waren op iets wat ik had gezegd, had gedaan.
Ik heb nooit durven eisen dat we eens goed moesten uitpraten wat er nou was gebeurd. En dat was eigenlijk heel belangrijk geweest. We gingen na een vervelende gebeurtenis verder, en spraken er niet meer over. Ik verborg als het even kon ook de blauwe plekken voor hem, om te vermijden dat het hem herinnerde aan zijn idee dat ik niet okee was. (Wat erg...)
Ik durfde nooit echt afstand te nemen. Als ik weg wilde gaan, mijn tas had ingepakt, smeekte hij me om te blijven, hij zei me dat hij niet zonder me kon. Waarom ben ik toen niet toch echt even weggegaan? Als hij het zo graag wilde goedmaken, had hij dat ook gewild nadat ik even een week naar een vriendin was gegaan ofzo. Maar ik dacht, dat als ik nu niet direct op dat 'aanbod' inging, ik mijn kans had verkeken. Want wat ik het liefste van alles wou, was toch die relatie, dat beeld van ons wat ik in mijn hoofd had....
Ik wilde hem, nu.
Nou ja, ik had hem dan even, maar snel was het weer hetzelfde als eerst.
DayMar, ik zit maar te schrijven...
Misschien kun je er iets mee. Herken je iets wat bij jullie ook zo gaat?
Wat zou je dit meisje adviseren? Deze meid van 17, 18 jaar. Wat zou je tegen haar zeggen?
Veel liefs van Iseo!
Wees alsjeblieft niet bang voor de reacties op wat je schrijft. Ik zie dat iedereen hier heel erg haar best doet om voor jou op te schrijven wat ze herkennen in je verhaal. Omdat het jou misschien helpt om eens alles op een rijtje te zetten. Er schuilt niets achter.
Het doet mij bijvoorbeeld erg goed om hier mee te schrijven, ik krijg steeds meer inzicht in hoe het zo ver heeft kunnen komen dat de relatie op het eind zo naar was geworden. Ik durf steeds beter naar mijzelf te kijken, durf nu echt goed na te denken over de vragen die we hier aan elkaar stellen. Omdat de antwoorden die ik op die vragen kan geven, of ik ze hier opschrijf of niet, mij helpen te zien wat er nou precies gebeurde.
En daarmee hoop ik dan ook weer iets voor jou te kunnen betekenen.
Want het kan gewoon niet anders dan dat dit een verdrietige en verwarrende tijd voor je is.
Je hebt iemand in je leven waar je erg gek op bent. De relatie verloopt moeilijk. Er zijn al veel heftige dingen gebeurd. En het lukt jullie niet goed er samen over te praten.
Je geeft veel om hem, je hebt hem het liefst heel dichtbij.
Maar je voelt je ook erg alleen. Je ziet wat de toekomst jullie kan brengen, denkt daar graag aan. Je bent bang dat jullie uit elkaar gaan voordat je dat in de toekomst hebt bereikt. Alleen al die gedachte daaraan doet je veel pijn.
Je schrijft dat jullie misschien niet goed met elkaar omgaan maar wel van elkaar houden.
Dat herken ik echt zo goed. Ik bleef van mijn vriend houden, om allerlei redenen. Ik geloofde gewoon in die relatie. Wilde zo graag bij hem zijn. Naar hem kijken.
Ik keek graag naar zijn handen, naar hoe hij bewoog, hoe hij praatte. Een mooie man om naar te kijken. Donker haar, fijne trekken, lang, gespierd lijf.
Een glimlach, dat als ik die kreeg, ik smolt.
Ik wilde door hem vastgehouden worden, dat hij me zag, tegen me praatte.
vond hem zo wijs, een man van de wereld. Hij had al veel meegemaakt, had moeilijke tijden gekend. Ik wilde voor hem zorgen, samen met hem een thuis maken. Ik dacht alleen nog maar aan hem.
Deze man die ik nu beschrijf is nooit weggeweest uit mijn hoofd. Dit was de man die ik altijd bleef zien. Want weet je wat zo raar is? Als je leest over een man die zijn vrouw heeft geslagen, denk je aan een klootzak, een nare man.
Ik zag hém voor me, mijn eigen fijne lieve mooie man. Niet een of andere gek. Nee, mijn eigen vriend die het zo moeilijk had met alles.
De man op wie ik gek was, en ik dacht bij mezelf dat we door deze moelijke periode heen moesten komen om dan in de toekomst de tijd van ons leven samen te kunnen hebben. Ik geloofde in de toekomst.
Dus ik deed er alles aan om het beter te maken.
Na de eerste keer dat hij zo kwaad was dat hij me sloeg, maakten we het goed, hij hield me vast. Dat moment van goedmaken was het waard! Het was zo fijn, hij had spijt en we maakten het goed. Ik zei ook sorry, want ik had beter moeten weten, hem niet zo ver moeten drijven dat hij dat had gedaan.
Ik wilde ook graag iets zeggen denk ik, om ons nog meer samen te voelen.
Maar eigenlijk was er na dat moment van goedmaken niet zoveel wat er op wees dat hij er erg van geschrokken was. Hij zei er niets over, wilde er echt niets over horen. We hadden het besproken, ik had er ook schuld aan, klaar.
En dat patroon zette zich voort. Ik voelde me erg schuldig als hij zo kwaad werd, want ik had beter moeten weten dan hem zo lastig te vallen met iets op dat ongelukkig gekozen moment. Ik had kunnen weten dat ik dat anders had moeten aanpakken, hij was altijd erg duidelijk in hoe hij iets zag, of wilde.
Als het dan zover kwam dat hij in zijn kwaadheid mij sloeg, was dat (en ik heb het nu nog steeds een beetje over het begin van de relatie) een gebeurtenis waarvan we al snel deden of er niets aan de hand was. Ik verlangde al meteen weer naar het moment dat het weer goed zou zijn tussen ons. Bedacht al snel allerlei redenen waarom het gebeurde, en vond mezelf behoorlijk stom.
Het goed maken was altijd fijn. Dat waren de momenten dat hij zich realiseerde dat hij mij niet kwijt wilde. Hij kon er wel niet tegen dat ik huilde, dat vond hij echt heel vervelend en dacht dan dat ik daarmee iets wilde bereiken (in plaats van dat hij begreep dat ik ook echt gewoon verdriet of pijn kon hebben) maar als ik dan klaar was met huilen, en toenadering zocht, of hij zocht toenadering, dat moment was altijd heel mooi. Dan ving ik iets op van hoe het kon zijn, zo samen.
Ik reageerde in de periode daarna wel steeds heftiger op de ruzies. Begon er aan te twijfelen of het ooit wel zo zou zijn zoals ik graag wilde. Want het duurde nooit lang dat het echt leuk was tussen ons twee. Er waren altijd problemen, we konden niet goed over onze relatie praten, hij twijfelde aan mij, of ik wel goed genoeg voor hem was. En ik had vaak verdriet, huilde vaak en wist niet altijd zeker of ik wel gelukkig was. Leefde zo toe naar die momenten dat het wel eventjes fijn was...
Als ik weg wilde gaan, smeekte hij me om te blijven. Soms nam ik even afstand, maar ik was dan zo blij als hij belde. Of hij nam afstand, en ik zat te wachten op hem, wist dat hij snel terug zou zijn, want wij konden gewoon niet zonder elkaar. (Achteraf weet ik nu dat hij net zo makkelijk iets had met een andere vrouw als hij even bij mij weg was..) Belde hem op, en mijn hart maakte weer een sprongetje bij het horen van zijn stem.
We trokken aan elkaar.
Het leek even goed, dan ineens twijfelde hij aan mij, aan de relatie. Er gebeurde iets en er kwam een situatie dat hij zich uitte in zijn frustratie door te slaan of met spullen te gooien ofzo. We maakten het daarna weer goed, of een van ons ging weg, vertrok.
Ik was zo mijn best aan het doen, want het was wel duidelijk dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had, ik was niet goed genoeg.
Ik voelde me ook niet knap of mooi of leuk vergeleken bij zijn eerdere veroveringen, was erg onzeker. Maar ik had wel het idee dat onze relatie anders was, hij durfde wel over zijn problemen en gevoelens te praten met mij.
Had steeds het idee dat ik moest bewijzen hem waard te zijn.
Als ik dan verdriet had, om wat er gebeurde, bijvoorbeeld iets van mij was stuk gemaakt door zijn woede, of ik was door hem geslagen of geduwd, dan maakte hij het goed met seks. En ik was dan zo blij daarmee. Vond het heerlijk om in zijn sterke armen weg te kruipen, om te voelen dat hij gek op me was, dat hij me wilde vasthouden om nooit meer te laten gaan.
Als ik nu terugkijk op het begin, dan zie ik nu een paar dingen heel anders als dat ik toen zag.
Want ik zie nu dat ik heel erg bevestiging bij hem zocht. In plaats van dat ik dat bij mezelf kon vinden. Ik wilde van hem horen of ik goed was, lette er de hele tijd op wat zijn reacties waren op iets wat ik had gezegd, had gedaan.
Ik heb nooit durven eisen dat we eens goed moesten uitpraten wat er nou was gebeurd. En dat was eigenlijk heel belangrijk geweest. We gingen na een vervelende gebeurtenis verder, en spraken er niet meer over. Ik verborg als het even kon ook de blauwe plekken voor hem, om te vermijden dat het hem herinnerde aan zijn idee dat ik niet okee was. (Wat erg...)
Ik durfde nooit echt afstand te nemen. Als ik weg wilde gaan, mijn tas had ingepakt, smeekte hij me om te blijven, hij zei me dat hij niet zonder me kon. Waarom ben ik toen niet toch echt even weggegaan? Als hij het zo graag wilde goedmaken, had hij dat ook gewild nadat ik even een week naar een vriendin was gegaan ofzo. Maar ik dacht, dat als ik nu niet direct op dat 'aanbod' inging, ik mijn kans had verkeken. Want wat ik het liefste van alles wou, was toch die relatie, dat beeld van ons wat ik in mijn hoofd had....
Ik wilde hem, nu.
Nou ja, ik had hem dan even, maar snel was het weer hetzelfde als eerst.
DayMar, ik zit maar te schrijven...
Misschien kun je er iets mee. Herken je iets wat bij jullie ook zo gaat?
Wat zou je dit meisje adviseren? Deze meid van 17, 18 jaar. Wat zou je tegen haar zeggen?
Veel liefs van Iseo!
woensdag 23 mei 2007 om 20:51
Dat schiet niet echt op, Vrouw, verwacht je eerder van een maatschappelijk werkster dan van een psychologe. Hadden jullie van tevoren een afspraak over welke onderwerpen jullie zouden behandelen, een behandelplan? Kan het zijn dat zij van mening was dat jullie zouden toewerken naar doorgaan, niet blijven hangen? Anyway, blijf ik het vreemd vinden dat er geen ruimte was voor wat je du moment voelde en waar je over wilde spreken.
woensdag 23 mei 2007 om 21:07
Naar aanleiding van jouw verhaal, Iseo, eigenlijk een offtopic.
Ik heb de afgelopen weken een boek gelezen, het is een roman, over het leven van Frida Kahlo, een schilderes.
Waarom hier het vermelden waard: omdat het gaat over twee mensen met persoonlijkheidsstoornissen in de richting van die van onze exen. En geschreven vanuit het gezichtspunt van haar zus, een vrouw die op de achtergrond leefde maar wel haar vertrouwelinge was.
Mijn zuster Frida, van Bárbara Mujica. Zeker de moeite van het lezen waard.
Ik heb de afgelopen weken een boek gelezen, het is een roman, over het leven van Frida Kahlo, een schilderes.
Waarom hier het vermelden waard: omdat het gaat over twee mensen met persoonlijkheidsstoornissen in de richting van die van onze exen. En geschreven vanuit het gezichtspunt van haar zus, een vrouw die op de achtergrond leefde maar wel haar vertrouwelinge was.
Mijn zuster Frida, van Bárbara Mujica. Zeker de moeite van het lezen waard.
woensdag 23 mei 2007 om 21:08
Vrouwtje Klets *;
Wat ontzettend jammer dat je niet bent opgeschoten met het gesprek wat je had met je psych. Vooral omdat je er echt naartoe leefde.
Hoe kan het nou dat jullie maar een half uur hebben gepraat?
Hebben jullie een afspraak gemaakt, over wat het doel is van de gesprekken?
Wat raar dat je niet kon praten over wat je nu zo dwars zit. Dat heb je juist nodig.
Weet even niet zo goed wat te doen, heb zelf de stap nog niet durven zetten naar zo iemand, maar ik hoop het wel te doen. Met maatschappelijk werk inderdaad wel deze problemen gehad.
Nou, veel liefs, en zeg nou geen sorry...want ik en de anderen ook, willen juist graag weten hoe het met je gaat. Dus schrijf!!
Wat ontzettend jammer dat je niet bent opgeschoten met het gesprek wat je had met je psych. Vooral omdat je er echt naartoe leefde.
Hoe kan het nou dat jullie maar een half uur hebben gepraat?
Hebben jullie een afspraak gemaakt, over wat het doel is van de gesprekken?
Wat raar dat je niet kon praten over wat je nu zo dwars zit. Dat heb je juist nodig.
Weet even niet zo goed wat te doen, heb zelf de stap nog niet durven zetten naar zo iemand, maar ik hoop het wel te doen. Met maatschappelijk werk inderdaad wel deze problemen gehad.
Nou, veel liefs, en zeg nou geen sorry...want ik en de anderen ook, willen juist graag weten hoe het met je gaat. Dus schrijf!!
woensdag 23 mei 2007 om 21:10
Ik denk dat zij dan inderdaad niet op de juiste plek zit om jou te kunnen begeleiden. Hoop dat je met die andere therapeut wel uit de voeten kunt, maar ben je dan niet bang dat hij info gaat doorspelen aan je man?
Als je er financieel/verzekeringsgewijs nog ruimte voor hebt kun je vrij makkelijk terecht bij een vrijgevestigde eerstelijnspsycholoog die wel echt in jouw belang werkt.
Als je er financieel/verzekeringsgewijs nog ruimte voor hebt kun je vrij makkelijk terecht bij een vrijgevestigde eerstelijnspsycholoog die wel echt in jouw belang werkt.
woensdag 23 mei 2007 om 21:29
Lieve allemaal,
ik hoop dat het goed met jullie gaat.
Ikzelf had vandaag even zo'n moment dat ik weer even flink werd geconfronteerd met mijn verleden. Ik ben pas verhuisd en kreeg van mijn huisarts mijn medisch dossier mee om aan mijn nieuwe huisarts te geven. Enfin, jullie snappen het wel....
Liefs, Lemmy
P.S.: ik ken het werk van Kahlo inderdaad ook wel, maar heb dat boek nog niet gelezen... misschien maar eens doen!
ik hoop dat het goed met jullie gaat.
Ikzelf had vandaag even zo'n moment dat ik weer even flink werd geconfronteerd met mijn verleden. Ik ben pas verhuisd en kreeg van mijn huisarts mijn medisch dossier mee om aan mijn nieuwe huisarts te geven. Enfin, jullie snappen het wel....
Liefs, Lemmy
P.S.: ik ken het werk van Kahlo inderdaad ook wel, maar heb dat boek nog niet gelezen... misschien maar eens doen!
woensdag 23 mei 2007 om 22:18
Vrouwtje, hoe is het vanavond met je? Ik zit nog wel even aan de computer... kan ik je mailen op je thuisadres? Laat je niet kisten door deze tegenvaller hoor. Zwelg vanavond even lekker in zelfmedelijden (liefst met een grote reep chocola of bak ijs, in elk geval iets met veel calorieën :P) en bedenk morgen een nieuw plan. Ja, het zijn allemaal hobbels die je moet nemen meid. Niemand heeft je beloofd dat het makkelijk zou worden, maar je komt er wel. Denk aan je zoontje, voor hem doe je het. Je bent op de goede weg!
*;
dubio
*;
dubio
Ga in therapie!
woensdag 23 mei 2007 om 22:28
Hoi Elfje *;
Als je wilt schrijven doe het dan. Niemand wil iets van je, alleen maar dat het je misschien helpt. Niemand verwacht dat je meteen actie onderneemt als dat wordt aangegeven als het beste wat je kunt doen. Soms moet je eerst echt goed tot je besluit komen omdat het je anders maar half lukt.
We weten allemaal hoe moeilijk het is om los te komen van zo'n ingewikkelde relatie.
Als je het fijn vind om erover van gedachten te wisselen, schrijf dan. Gebruik ons om uit te zoeken wat je wilt en hoe je dat kunt bereiken. Niemand die niet snapt wat er allemaal bij komt kijken (of dat het een tijd kan duren). Dus laat dat je niet tegenhouden.
Je blijft nu om verschillende redenen bij deze man. Maar het zijn allemaal redenen die eigenlijk niet juist zijn, je klampt je eraan vast, omdat je inderdaad bang bent voor wat er anders daarna gaat komen.
Misschien helpt het je om dat nu juist te onderzoeken. Verschillende vrouwen hier hebben die stap genomen, en er zijn veel overeenkomsten in hun verhalen.
Wat gaat er gebeuren als je je besluit neemt? wat zou er allemaal op je af komen?
Wat ik van Mamz heb geleerd, is dat je de dingen zo groot en onoverkomelijk kunt maken als je wilt. Maar als je alles stap voor stap gaat benoemen lijkt het ineens beter hanteerbaar, beter te doen. Worden je angsten kleiner omdat je je lijkt te kunnen voorbereiden op wat gaat komen.
En ondertussen versterkt het jou ook, door zo te denken. Omdat je constructieve gedachtes zult vormen over de toekomst, door precies na te gaan wat je moet gaan doen.
Want als je nu denkt aan iets wat chaos wordt, wat ineenstort en wat pijn gaat doen, loop je in gedachten ook ervoor weg zonder er goed over na te kunnen denken.
Het vertrouwen is weg, en ik vraag me af welke moeite je man eigenlijk doet om dit vertrouwen terug te winnen.
En wil jij niet eigenlijk heel iets anders? zonder hem?
Veel liefs!
Als je wilt schrijven doe het dan. Niemand wil iets van je, alleen maar dat het je misschien helpt. Niemand verwacht dat je meteen actie onderneemt als dat wordt aangegeven als het beste wat je kunt doen. Soms moet je eerst echt goed tot je besluit komen omdat het je anders maar half lukt.
We weten allemaal hoe moeilijk het is om los te komen van zo'n ingewikkelde relatie.
Als je het fijn vind om erover van gedachten te wisselen, schrijf dan. Gebruik ons om uit te zoeken wat je wilt en hoe je dat kunt bereiken. Niemand die niet snapt wat er allemaal bij komt kijken (of dat het een tijd kan duren). Dus laat dat je niet tegenhouden.
Je blijft nu om verschillende redenen bij deze man. Maar het zijn allemaal redenen die eigenlijk niet juist zijn, je klampt je eraan vast, omdat je inderdaad bang bent voor wat er anders daarna gaat komen.
Misschien helpt het je om dat nu juist te onderzoeken. Verschillende vrouwen hier hebben die stap genomen, en er zijn veel overeenkomsten in hun verhalen.
Wat gaat er gebeuren als je je besluit neemt? wat zou er allemaal op je af komen?
Wat ik van Mamz heb geleerd, is dat je de dingen zo groot en onoverkomelijk kunt maken als je wilt. Maar als je alles stap voor stap gaat benoemen lijkt het ineens beter hanteerbaar, beter te doen. Worden je angsten kleiner omdat je je lijkt te kunnen voorbereiden op wat gaat komen.
En ondertussen versterkt het jou ook, door zo te denken. Omdat je constructieve gedachtes zult vormen over de toekomst, door precies na te gaan wat je moet gaan doen.
Want als je nu denkt aan iets wat chaos wordt, wat ineenstort en wat pijn gaat doen, loop je in gedachten ook ervoor weg zonder er goed over na te kunnen denken.
Het vertrouwen is weg, en ik vraag me af welke moeite je man eigenlijk doet om dit vertrouwen terug te winnen.
En wil jij niet eigenlijk heel iets anders? zonder hem?
Veel liefs!
woensdag 23 mei 2007 om 22:40
woensdag 23 mei 2007 om 22:53
Nog twee te gaan :( en dan in juli de rest (mondeling).
Ja, dat is heel raar om zo'n dossier te lezen. Ik heb dat ook gehad met het later nog eens teruglezen van het dossier van de aangifte. Het was niet de ergste keer, want later ging het nog slechter met ons. Maar toen ik het las, dacht ik, dit gaat niet over mij. Wat vreemd om het zo te zien staan.
Ook bij die arts, het onderzoek naar de mishandeling met zo'n lamp. Ging hij aantekeningen maken op een papier waar een lichaam is getekend, om daarop aan te geven wat hij op mijn lijf zag. Het leek wel een scene waar ik in was verzeild geraakt, niet mijn eigen leven...
Ik wilde geen aangifte doen, maar was door iemand meegenomen naar die arts, die eigenlijk politie-arts bleek te zijn en toen kon ik er niet onderuit. Hji zei ' Vind je het lekker om geslagen te worden?', dat soort dingen. Om mij ervan te overtuigen dat ik die aangifte moest doen. Van die vragen waar je je enorm stom van voelt, ze hadden wel effect, dat wel.
Leek wel over iemand anders te gaan.
Maar hoe langer ik hier nu mee schrijf, hoe meer 'eigen' mijn verhaal wordt.
Ik zie het ook zelf, eerst schreef ik eromheen, tot ik het woord mishandeling dan eens gebruikte. Nu vertel ik mijn verhaal in stukjes opnieuw, en dan vertel ik meer als eerst. Gek.
woensdag 23 mei 2007 om 23:17
Iseo, ja, ik kan me voorstellen dat het raar is om aangifte te doen en hoe dat dan afgehandeld wordt en zo. Ik heb zelf wel een keer geprobeerd aangifte te doen, maar toen ik op het politiebureau was... tja, ik kon het niet echt doorzetten.
Toen mijn 1e man overleed heb ik natuurlijk wel de hele situatie uit moeten leggen en ik ken dat dan ook, wat jij beschrijft, dat zo'n arts op een tekening gaat aangeven wat er aan je lijf te zien is. Net als in een film. Die hele dag is voor mij trouwens een rare herinnering. Ik zat alleen in een ruimte (het was niet echt een cel of zo, maar het was wel afgesloten) met een deur met een raam er in. Ik moest eerst wachten. Ik keek maar eens in de spiegel die daar hing en bedacht dat het nog wel eens lang kon duren voordat ik weg mocht. Ik zag dat mijn neus was gebroken en die heb ik toen zelf rechtgezet, want ik dacht, anders moeten ze dat in het ziekenhuis doen en ik wilde geen pijnstillers nemen omdat ik mijn zoon nog borstvoeding gaf.
Er kwam een arts die mij onderzocht, mijn kleren werden meegenomen (was bewijs) en een vrouwelijke rechercheur bracht me andere kleren. Ik weet nog dat de arts zei: "Het grootste letsel zit IN je hoofd", hij doelde op de psychische schade. Ik dacht toen nog dat dat wel zou meevallen, ik voelde me best goed op dat moment en was extreem helder. Toen kwam er een rechercheur om mijn verklaring op te nemen. Hij zette zijn computer zo, dat ik mee kon lezen met wat hij typte. Pietlut als ik ben, vroeg ik of hij het goedvond dat ik zijn typfoutjes eruit haalde.... (erg he? :$).
Na een paar uur moest ik borstvoeding gaan geven of kolven, want ik kreeg erg pijn in mijn borsten. Toen mocht mijn zus mijn baby brengen!! Wat was ik blij! Mijn zus mocht niet blijven, maar mijn baby wel. Later bleek een buurvrouw getuige te zijn geweest en mijn verhaal volledig te bevestigen en mocht ik gaan. Ik liep door die gang en realiseerde me opeens dat mijn vader ook ergens in zo'n ruimte moest zijn. Ik keek door een deur en daar zag ik hem. Hij zag mij ook. Ik werd onmiddellijk aan mijn arm meegenomen, maar kon nog net mijn duim tegen hem opsteken, dat weet ik nog goed.
Later moest ik naar het ziekenhuis om foto's te laten maken van mijn hoofd, om te kijken waar de fracturen zaten want mijn hoofd was inmiddels zo opgezwollen dat dat niet meer te zien of voelen was. Het verslag daarvan zit dus ook in het dossier dat ik hier heb. Ik weet alles nog, hoe iedereen keek, wat iedereen zei. Hoe ik door de hal van het ziekenhuis liep en iedereen zich naar me omdraaide, ik zag er natuurlijk niet uit.
Het was echt net een film. Van seconde tot seconde kan ik die dag terughalen, terwijl de maanden erna een waas zijn. Je geheugen kan rare dingen met je doen.
Toen mijn 1e man overleed heb ik natuurlijk wel de hele situatie uit moeten leggen en ik ken dat dan ook, wat jij beschrijft, dat zo'n arts op een tekening gaat aangeven wat er aan je lijf te zien is. Net als in een film. Die hele dag is voor mij trouwens een rare herinnering. Ik zat alleen in een ruimte (het was niet echt een cel of zo, maar het was wel afgesloten) met een deur met een raam er in. Ik moest eerst wachten. Ik keek maar eens in de spiegel die daar hing en bedacht dat het nog wel eens lang kon duren voordat ik weg mocht. Ik zag dat mijn neus was gebroken en die heb ik toen zelf rechtgezet, want ik dacht, anders moeten ze dat in het ziekenhuis doen en ik wilde geen pijnstillers nemen omdat ik mijn zoon nog borstvoeding gaf.
Er kwam een arts die mij onderzocht, mijn kleren werden meegenomen (was bewijs) en een vrouwelijke rechercheur bracht me andere kleren. Ik weet nog dat de arts zei: "Het grootste letsel zit IN je hoofd", hij doelde op de psychische schade. Ik dacht toen nog dat dat wel zou meevallen, ik voelde me best goed op dat moment en was extreem helder. Toen kwam er een rechercheur om mijn verklaring op te nemen. Hij zette zijn computer zo, dat ik mee kon lezen met wat hij typte. Pietlut als ik ben, vroeg ik of hij het goedvond dat ik zijn typfoutjes eruit haalde.... (erg he? :$).
Na een paar uur moest ik borstvoeding gaan geven of kolven, want ik kreeg erg pijn in mijn borsten. Toen mocht mijn zus mijn baby brengen!! Wat was ik blij! Mijn zus mocht niet blijven, maar mijn baby wel. Later bleek een buurvrouw getuige te zijn geweest en mijn verhaal volledig te bevestigen en mocht ik gaan. Ik liep door die gang en realiseerde me opeens dat mijn vader ook ergens in zo'n ruimte moest zijn. Ik keek door een deur en daar zag ik hem. Hij zag mij ook. Ik werd onmiddellijk aan mijn arm meegenomen, maar kon nog net mijn duim tegen hem opsteken, dat weet ik nog goed.
Later moest ik naar het ziekenhuis om foto's te laten maken van mijn hoofd, om te kijken waar de fracturen zaten want mijn hoofd was inmiddels zo opgezwollen dat dat niet meer te zien of voelen was. Het verslag daarvan zit dus ook in het dossier dat ik hier heb. Ik weet alles nog, hoe iedereen keek, wat iedereen zei. Hoe ik door de hal van het ziekenhuis liep en iedereen zich naar me omdraaide, ik zag er natuurlijk niet uit.
Het was echt net een film. Van seconde tot seconde kan ik die dag terughalen, terwijl de maanden erna een waas zijn. Je geheugen kan rare dingen met je doen.
woensdag 23 mei 2007 om 23:38
Wow Lemmy... ik zie de film zo voor me. Als je even al het drama van die dag wegdenkt, zie ik een superstoere heldin, die zich door niets van haar stuk laat brengen. Zet zonder verdoving even haar gebroken neus recht voor de spiegel, corrigeert en passant de rechercheur op typfouten in haar verklaring, geeft haar baby de borst en steekt bij het weggaan haar duim op naar haar vader, haar held.
Mén, wat een power!
Mén, wat een power!
Ga in therapie!
woensdag 23 mei 2007 om 23:53
Lemmy *;
Die dag die je beschrijft moet echt vreselijk zijn geweest. Je verwondingen ernstig...
En als ik dan denk dat je ook een kleine baby had...
Weet gewoon niet wat ik moet schrijven, zo erg.
En je geheugen kan rare dingen doen ja. Dat je ook de gekste dingen
onthoud van die uren daarna. Blikken, hoe iets eruit zag, iemands naam
of wat dan ook, tot in details iets terug kunnen halen.
Die hele dag, die zich, als je het toelaat, in slowmotion kan afspelen in je hoofd...
Lemmy
Ik kon het ook niet doorzetten toen ik op het politiebureau was...
Zat daar te huilen en dacht alweer aan hoe ik dat nou moest uitleggen aan hem, dat ik daar was geweest. Het was ook niet mijn bedoeling, ik was er heen gebracht door een jongen omdat ik mijn huis was uitgevlucht en bijna onder zijn auto was gekomen een paar straten verder, ik vluchtte zijn auto in omdat hij de deur opengooide, en we reden weg. Daarna probeerde hij me te kalmeren, te vragen waar hij me naartoe kon brengen, maar ik kon niets uitbrengen en voor ik het wist zat ik op het bureau midden in de nacht op blote voeten in mijn slaapshirt.
Ik was zo bang voor mijn vriend, maar wilde geen aangifte doen, en dan kunnen ze niets voor je betekenen.
Dus heb ik daar de rest van de nacht in die wachtruimte gezeten.
De volgende dag naar een opvang gegaan, het ging niet helemaal goed, in mijn ribben getrapt enzo, deed pijn. Later toen bij die arts geweest die politiearts bleek te zijn en toen kwam ik er niet onderuit. Hij had al veel vaker meegemaakt dat vrouwen geen aangifte wilden doen.
Maar je hebt je neus rechtgezet daar in dat kamertje..
Ik kan me wel voorstellen dat je heel helder bent op dat moment. Dat is een soort overlevingsmodus, door adrenaline en andere stoffen waarschijnlijk ook. Later komt pas de klap, misschien kan dat ook wel jaren duren.
Dat pas echt tot je doordringt hoe erg het was.
Ik heb dat met sommige voorvallen nu ook. Dat Dubio ze gaat herhalen, en dan lees ik het nog een keer en zie ik pas echt wat ik eerder had geschreven, heel vreemd.
Hij heeft meerdere keren het huis in brand willen steken bijvoorbeeld.
Een keer had ik het vuur gedooft, in de woonkamer, en toen was de wijkagent aan de deur. En hoewel ik daarvoor helemaal overstuur was, heb ik hem heel netjes te woord gestaan zodat hij weer vertrok.
Daarna de rommel opgeruimd, ramen open. Wachten tot mijn ex weer thuiskwam, dronken.
Echt idiote dagen, als je daar nu aan terug denkt.
Het lijkt wel of je kunt handelen terwijl je helemaal jezelf niet bent.
Die dag die je beschrijft moet echt vreselijk zijn geweest. Je verwondingen ernstig...
En als ik dan denk dat je ook een kleine baby had...
Weet gewoon niet wat ik moet schrijven, zo erg.
En je geheugen kan rare dingen doen ja. Dat je ook de gekste dingen
onthoud van die uren daarna. Blikken, hoe iets eruit zag, iemands naam
of wat dan ook, tot in details iets terug kunnen halen.
Die hele dag, die zich, als je het toelaat, in slowmotion kan afspelen in je hoofd...
Lemmy
Ik kon het ook niet doorzetten toen ik op het politiebureau was...
Zat daar te huilen en dacht alweer aan hoe ik dat nou moest uitleggen aan hem, dat ik daar was geweest. Het was ook niet mijn bedoeling, ik was er heen gebracht door een jongen omdat ik mijn huis was uitgevlucht en bijna onder zijn auto was gekomen een paar straten verder, ik vluchtte zijn auto in omdat hij de deur opengooide, en we reden weg. Daarna probeerde hij me te kalmeren, te vragen waar hij me naartoe kon brengen, maar ik kon niets uitbrengen en voor ik het wist zat ik op het bureau midden in de nacht op blote voeten in mijn slaapshirt.
Ik was zo bang voor mijn vriend, maar wilde geen aangifte doen, en dan kunnen ze niets voor je betekenen.
Dus heb ik daar de rest van de nacht in die wachtruimte gezeten.
De volgende dag naar een opvang gegaan, het ging niet helemaal goed, in mijn ribben getrapt enzo, deed pijn. Later toen bij die arts geweest die politiearts bleek te zijn en toen kwam ik er niet onderuit. Hij had al veel vaker meegemaakt dat vrouwen geen aangifte wilden doen.
Maar je hebt je neus rechtgezet daar in dat kamertje..
Ik kan me wel voorstellen dat je heel helder bent op dat moment. Dat is een soort overlevingsmodus, door adrenaline en andere stoffen waarschijnlijk ook. Later komt pas de klap, misschien kan dat ook wel jaren duren.
Dat pas echt tot je doordringt hoe erg het was.
Ik heb dat met sommige voorvallen nu ook. Dat Dubio ze gaat herhalen, en dan lees ik het nog een keer en zie ik pas echt wat ik eerder had geschreven, heel vreemd.
Hij heeft meerdere keren het huis in brand willen steken bijvoorbeeld.
Een keer had ik het vuur gedooft, in de woonkamer, en toen was de wijkagent aan de deur. En hoewel ik daarvoor helemaal overstuur was, heb ik hem heel netjes te woord gestaan zodat hij weer vertrok.
Daarna de rommel opgeruimd, ramen open. Wachten tot mijn ex weer thuiskwam, dronken.
Echt idiote dagen, als je daar nu aan terug denkt.
Het lijkt wel of je kunt handelen terwijl je helemaal jezelf niet bent.
donderdag 24 mei 2007 om 00:11
[quote=
Dubio, ja, doe Pamela maar, ik gaf nog volop borstvoeding, dus dat is best realistisch! ;)
quote: Iseo reageerde
]
Lemmy *;
Die dag die je beschrijft moet echt vreselijk zijn geweest. Je verwondingen ernstig...
En als ik dan denk dat je ook een kleine baby had...
Weet gewoon niet wat ik moet schrijven, zo erg.
En je geheugen kan rare dingen doen ja. Dat je ook de gekste dingen onthoud van die uren daarna. Blikken, hoe iets eruit zag, iemands naam of wat dan ook, tot in details iets terug kunnen halen.
Die hele dag, die zich, als je het toelaat, in slowmotion kan afspelen in je hoofd...
Lemmy
Ja, dat klopt, alsof echt alle details zijn opgeslagen in je hoofd, zelfs geuren. Gek is dat.
Ik kon het ook niet doorzetten toen ik op het politiebureau was...Ja, ik dus ook... ik wilde aangifte doen van bedreiging op dat moment, maar bedacht op het politiebureau opeens dat die bedreiging misschien helemaal niet ernstig genoeg was. Achteraf denk ik, hoe kon ik dat nou denken, hij had diverse keren gedreigd mij en mijn baby te vermoorden, hoeveel ernstiger kan het worden?
Zat daar te huilen en dacht alweer aan hoe ik dat nou moest uitleggen aan hem, dat ik daar was geweest. Het was ook niet mijn bedoeling, ik was er heen gebracht door een jongen omdat ik mijn huis was uitgevlucht en bijna onder zijn auto was gekomen een paar straten verder, ik vluchtte zijn auto in omdat hij de deur opengooide, en we reden weg. Daarna probeerde hij me te kalmeren, te vragen waar hij me naartoe kon brengen, maar ik kon niets uitbrengen en voor ik het wist zat ik op het bureau midden in de nacht op blote voeten in mijn slaapshirt.*; Iseo... wat erg. Dit lijkt ook wel een film, zoals je het beschrijft. Wat zul je radeloos geweest zijn.
Ik was zo bang voor mijn vriend, maar wilde geen aangifte doen, en dan kunnen ze niets voor je betekenen.
Dus heb ik daar de rest van de nacht in die wachtruimte gezeten.
De volgende dag naar een opvang gegaan, het ging niet helemaal goed, in mijn ribben getrapt enzo, deed pijn. Later toen bij die arts geweest die politiearts bleek te zijn en toen kwam ik er niet onderuit. Hij had al veel vaker meegemaakt dat vrouwen geen aangifte wilden doen.
Maar je hebt je neus rechtgezet daar in dat kamertje..
Ik kan me wel voorstellen dat je heel helder bent op dat moment. Dat is een soort overlevingsmodus, door adrenaline en andere stoffen waarschijnlijk ook. Later komt pas de klap, misschien kan dat ook wel jaren duren.
Dat pas echt tot je doordringt hoe erg het was. Door die adrenaline heb ik waarschijnlijk ook niets gevoeld, die arts moest me echt aanwijzen waar ik verwond was, ik voelde totaal niets, ook niet toen ik mijn neus rechtzette. Schijnbaar kan je lichaam pijn uitschakelen.
Ik heb dat met sommige voorvallen nu ook. Dat Dubio ze gaat herhalen, en dan lees ik het nog een keer en zie ik pas echt wat ik eerder had geschreven, heel vreemd.
Hij heeft meerdere keren het huis in brand willen steken bijvoorbeeld.
Een keer had ik het vuur gedooft, in de woonkamer, en toen was de wijkagent aan de deur. En hoewel ik daarvoor helemaal overstuur was, heb ik hem heel netjes te woord gestaan zodat hij weer vertrok. Ja, herkenbaar! Ik heb eens de buurvrouw een heel verhaal wijsgemaakt, toen ze aan de deur kwam, bezorgd omdat ze lawaai hoorde. Later was zij degene die de getuige was die zich kwam melden op het politiebureau. Heel erg voor haar dat ze het heeft moeten zien, was een oud alleenstaand vrouwtje...
Daarna de rommel opgeruimd, ramen open. Wachten tot mijn ex weer thuiskwam, dronken.
Echt idiote dagen, als je daar nu aan terug denkt.
Het lijkt wel of je kunt handelen terwijl je helemaal jezelf niet bent.
Schijnbaar kun je doen wat nodig is, op de automatische piloot. Mijn 1e man dronk niet en gebruikte ook geen drugs trouwens, dat speelde bij ons dus geen rol. Ik denk dat hij een serieuze psychische stoornis had.
[/quote]
Dubio, ja, doe Pamela maar, ik gaf nog volop borstvoeding, dus dat is best realistisch! ;)
quote: Iseo reageerde
]
Lemmy *;
Die dag die je beschrijft moet echt vreselijk zijn geweest. Je verwondingen ernstig...
En als ik dan denk dat je ook een kleine baby had...
Weet gewoon niet wat ik moet schrijven, zo erg.
En je geheugen kan rare dingen doen ja. Dat je ook de gekste dingen onthoud van die uren daarna. Blikken, hoe iets eruit zag, iemands naam of wat dan ook, tot in details iets terug kunnen halen.
Die hele dag, die zich, als je het toelaat, in slowmotion kan afspelen in je hoofd...
Lemmy
Ja, dat klopt, alsof echt alle details zijn opgeslagen in je hoofd, zelfs geuren. Gek is dat.
Ik kon het ook niet doorzetten toen ik op het politiebureau was...Ja, ik dus ook... ik wilde aangifte doen van bedreiging op dat moment, maar bedacht op het politiebureau opeens dat die bedreiging misschien helemaal niet ernstig genoeg was. Achteraf denk ik, hoe kon ik dat nou denken, hij had diverse keren gedreigd mij en mijn baby te vermoorden, hoeveel ernstiger kan het worden?
Zat daar te huilen en dacht alweer aan hoe ik dat nou moest uitleggen aan hem, dat ik daar was geweest. Het was ook niet mijn bedoeling, ik was er heen gebracht door een jongen omdat ik mijn huis was uitgevlucht en bijna onder zijn auto was gekomen een paar straten verder, ik vluchtte zijn auto in omdat hij de deur opengooide, en we reden weg. Daarna probeerde hij me te kalmeren, te vragen waar hij me naartoe kon brengen, maar ik kon niets uitbrengen en voor ik het wist zat ik op het bureau midden in de nacht op blote voeten in mijn slaapshirt.*; Iseo... wat erg. Dit lijkt ook wel een film, zoals je het beschrijft. Wat zul je radeloos geweest zijn.
Ik was zo bang voor mijn vriend, maar wilde geen aangifte doen, en dan kunnen ze niets voor je betekenen.
Dus heb ik daar de rest van de nacht in die wachtruimte gezeten.
De volgende dag naar een opvang gegaan, het ging niet helemaal goed, in mijn ribben getrapt enzo, deed pijn. Later toen bij die arts geweest die politiearts bleek te zijn en toen kwam ik er niet onderuit. Hij had al veel vaker meegemaakt dat vrouwen geen aangifte wilden doen.
Maar je hebt je neus rechtgezet daar in dat kamertje..
Ik kan me wel voorstellen dat je heel helder bent op dat moment. Dat is een soort overlevingsmodus, door adrenaline en andere stoffen waarschijnlijk ook. Later komt pas de klap, misschien kan dat ook wel jaren duren.
Dat pas echt tot je doordringt hoe erg het was. Door die adrenaline heb ik waarschijnlijk ook niets gevoeld, die arts moest me echt aanwijzen waar ik verwond was, ik voelde totaal niets, ook niet toen ik mijn neus rechtzette. Schijnbaar kan je lichaam pijn uitschakelen.
Ik heb dat met sommige voorvallen nu ook. Dat Dubio ze gaat herhalen, en dan lees ik het nog een keer en zie ik pas echt wat ik eerder had geschreven, heel vreemd.
Hij heeft meerdere keren het huis in brand willen steken bijvoorbeeld.
Een keer had ik het vuur gedooft, in de woonkamer, en toen was de wijkagent aan de deur. En hoewel ik daarvoor helemaal overstuur was, heb ik hem heel netjes te woord gestaan zodat hij weer vertrok. Ja, herkenbaar! Ik heb eens de buurvrouw een heel verhaal wijsgemaakt, toen ze aan de deur kwam, bezorgd omdat ze lawaai hoorde. Later was zij degene die de getuige was die zich kwam melden op het politiebureau. Heel erg voor haar dat ze het heeft moeten zien, was een oud alleenstaand vrouwtje...
Daarna de rommel opgeruimd, ramen open. Wachten tot mijn ex weer thuiskwam, dronken.
Echt idiote dagen, als je daar nu aan terug denkt.
Het lijkt wel of je kunt handelen terwijl je helemaal jezelf niet bent.
Schijnbaar kun je doen wat nodig is, op de automatische piloot. Mijn 1e man dronk niet en gebruikte ook geen drugs trouwens, dat speelde bij ons dus geen rol. Ik denk dat hij een serieuze psychische stoornis had.
[/quote]
donderdag 24 mei 2007 om 00:21
Mijn vader is een heel zachtaardige, onzekere, verlegen man. De rechtzaak omtrent de dood van mijn 1e man hing maandenlang als een soort zwaard van Damocles boven zijn hoofd. Hij was nog nooit in een politiebureau geweest voordat deze hele kwestie plaatsvond en nu, op 66-jarige leeftijd had hij dat nog mee moeten maken en nu die rechtzaak dus nog. Die ook nog plaatsvond in een heel groot gerechtsgebouw in een grote stad (mijn vader is opgegroeid op de boerderij).
Mijn familie en ikzelf mochten niet bij mijn vader zitten tijdens de rechtzaak en tot overmaat van ramp was er familie van mijn 1e man komen opdagen, degenen die toen de bloedwraak hadden afgezworen, en om de 1 of andere vage reden kwamen die direct achter mijn vader te zitten! Mijn vader zat daar ineengedoken, kon letterlijk geen woord uitbrengen en bij de eerste vraag van de rechter begon hij al te huilen. Gelukkig had hij een lieve advocate die heel goed het woord deed.
Nou ja, het werd vrijspraak gelukkig, mijn vader mocht gaan en mijn familie en ik ook - maar via een andere uitgang. We liepen over een groot plein en zagen daar mijn vader de deur uitkomen, ondersteund door zijn advocate. Ik rende over dat plein naar hem toe, vloog hem in de armen en weet je wat mijn vader toen in mijn oor fluisterde?
"Zo, die heb ik even goed onder de tafel geluld, he?"
Mijn familie en ikzelf mochten niet bij mijn vader zitten tijdens de rechtzaak en tot overmaat van ramp was er familie van mijn 1e man komen opdagen, degenen die toen de bloedwraak hadden afgezworen, en om de 1 of andere vage reden kwamen die direct achter mijn vader te zitten! Mijn vader zat daar ineengedoken, kon letterlijk geen woord uitbrengen en bij de eerste vraag van de rechter begon hij al te huilen. Gelukkig had hij een lieve advocate die heel goed het woord deed.
Nou ja, het werd vrijspraak gelukkig, mijn vader mocht gaan en mijn familie en ik ook - maar via een andere uitgang. We liepen over een groot plein en zagen daar mijn vader de deur uitkomen, ondersteund door zijn advocate. Ik rende over dat plein naar hem toe, vloog hem in de armen en weet je wat mijn vader toen in mijn oor fluisterde?
"Zo, die heb ik even goed onder de tafel geluld, he?"
