Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
zaterdag 26 mei 2007 om 23:14
Hoi dubio *;
Wat rot voor je dat je kat ziek is. Ik heb zelf ook een kat, ik weet hoe zoiets voelt (ik had er eerst 2, maar eentje is laatst overreden... ook al zoiets...). Ik hoop dat je kat gauw weer beter is.
Wel fijn dat je advocaat goed nieuws had zeg! Gelukkig maar, is toch een zorg minder (vooral als het straks dan helemaal definitief is).
Succes en sterkte met alles,
liefs, Lemmy
Wat rot voor je dat je kat ziek is. Ik heb zelf ook een kat, ik weet hoe zoiets voelt (ik had er eerst 2, maar eentje is laatst overreden... ook al zoiets...). Ik hoop dat je kat gauw weer beter is.
Wel fijn dat je advocaat goed nieuws had zeg! Gelukkig maar, is toch een zorg minder (vooral als het straks dan helemaal definitief is).
Succes en sterkte met alles,
liefs, Lemmy
zaterdag 26 mei 2007 om 23:31
Dubio, ik heb me ook heel naar gevoeld op weekenden zonder de kinderen. Die lui hebben toch al heel veel jaar van mijn leven gewoon ingevuld. Vergelijkbaar: ik voelde me echt kaal, zonder kinderwagen of buggy om tegenaan te duwen. Schuil als het ware achter mijn kinderen als ik in gezelschap ben. Zal nog wel een jaar of wat duren voordat ik de pure Mamzelle, die andere dan mama-van, weer te pakken heb. Als ze er ooit al was.
zondag 27 mei 2007 om 12:36
Double_D, hoe gaat het met je?
Besluitloos, elke keer als ik hier schrijf moet ik ook aan je denken, hoe is het toch met je....
Hoi allemaal. Ben weer bij met lezen.
Dubio *;
Ik ga altijd maar door voor mijn dochter, door haar weet ik elke dag waar ik moet beginnen. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet.
Gisteren voelde ik me zo verdrietig. En tegelijk had ik een rotgevoel omdat ik zo slecht schreef over mijn ex. Zo raar is dat.
Vroeg mezelf af of het beeld wat ik jullie van hem geef wel klopt, want anders was ik toch niet zo lang met hem samen geweest?
Was weer op zoek naar mijn eigen fouten, volgde zijn gedachtes over de relatie, die ik precies kan volgen. Alsof ik al weet wat hij zou zeggen als hij nu zijn verhaal zou doen.
Ik moest vlak bij het huis van zijn moeder zijn voor het examen, eerst met de trein naar die stad. Was de hele tijd bang om hem tegen te komen, heb ook een heel eind omgelopen.
Want ik weet dat hij niet is opgenomen, wat maandag had moeten gebeuren.
Wil helemaal niet zo veel met hem bezig zijn, en tegelijk wil ik het liefst maar weten wat hij op het moment doet om een soort van zekerheid te hebben.
Vraag me af of het echt zo'n rotzak is, of hij wel doorhad hoe slecht het ging, omdat ik niet voor mezelf opkwam toen het echt uit de hand begon te lopen toen.
Ergens hoop ik dat het goed komt met hem, ik mis diegene wie ik dacht te zien. Misschien wil ik toch heel graag die bevestiging dat ik niet gek was al die tijd. Dat eronder een man zit die het waard was geweest om door te zetten.
Vraag me af of ik daar niet op zit te wachten.
Zijn moeder heeft dat vertrouwen wel, die ziet een toekomst voor zich waarin hij een rol speelt in ons leven.
Is er niet teveel gebeurd om nog te kunnen praten, om nog in een ruimte samen te zijn? En als dat zo is, waarom was het toen, na een dag waarop het echt heel slecht was, de volgende dag wel mogelijk voor hem om mij aante raken zonder dat ik hem wegduwde? Met elkaar te praten over kleine dingen waarbij het leek of die ruzie niet was geweest? Als er toen nog niet teveel gebeurd was om de volgende dag weer samen te zijn.
Ik weet dat ik weer in oude kringetjes denk, maar ik weet tegelijk ook weer wat ik geleerd heb de laatste tijd. Alleen geeft dat samen zo'n verwarrend beeld van alles. Ik weet niet goed hoe ik er zelf dan voor sta.
Wat mijn aandeel is in het uit de hand lopen van iets wat zo mooi begon. En wat ik nu met mezelf aan moet, want het lukt niet meer om alles weg te stoppen of het er niet is.
Het lijkt wel of ik toch geen afstand kan doen van die man die ik altijd in mijn gedachten had, dat is ook de vader van mijn kind. Die ander die is er dan niet, die rotzak.
Kan me ook zo goed voor andere vrouwen voorstellen hoe ontzettend moeilijk het is om weg te gaan bij iemand die niet altijd slecht is, maar juist ook iemand is waar je echt van houdt.
Voel me gewoon rot over wat er is gebeurd de afgelopen jaren.
Ben ook eigenlijk bang in hoeverre hij misschien gelijk had in wat hij tegen me zei.
Mijn examen ging niet lekker, maar voor zover ik kan zien op de site met de antwoorden heb ik toch wel een voldoende. Weet nog niet hoe het cijfer berekend wordt, maar ik heb veel zorg besteed aan het werkstuk voor het commissie-examen, dus kan ik het daar misschien mee omhoog halen straks.
Suus je hebt mail terug, volhouden lieverd....
Besluitloos, elke keer als ik hier schrijf moet ik ook aan je denken, hoe is het toch met je....
Hoi allemaal. Ben weer bij met lezen.
Dubio *;
Ik ga altijd maar door voor mijn dochter, door haar weet ik elke dag waar ik moet beginnen. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet.
Gisteren voelde ik me zo verdrietig. En tegelijk had ik een rotgevoel omdat ik zo slecht schreef over mijn ex. Zo raar is dat.
Vroeg mezelf af of het beeld wat ik jullie van hem geef wel klopt, want anders was ik toch niet zo lang met hem samen geweest?
Was weer op zoek naar mijn eigen fouten, volgde zijn gedachtes over de relatie, die ik precies kan volgen. Alsof ik al weet wat hij zou zeggen als hij nu zijn verhaal zou doen.
Ik moest vlak bij het huis van zijn moeder zijn voor het examen, eerst met de trein naar die stad. Was de hele tijd bang om hem tegen te komen, heb ook een heel eind omgelopen.
Want ik weet dat hij niet is opgenomen, wat maandag had moeten gebeuren.
Wil helemaal niet zo veel met hem bezig zijn, en tegelijk wil ik het liefst maar weten wat hij op het moment doet om een soort van zekerheid te hebben.
Vraag me af of het echt zo'n rotzak is, of hij wel doorhad hoe slecht het ging, omdat ik niet voor mezelf opkwam toen het echt uit de hand begon te lopen toen.
Ergens hoop ik dat het goed komt met hem, ik mis diegene wie ik dacht te zien. Misschien wil ik toch heel graag die bevestiging dat ik niet gek was al die tijd. Dat eronder een man zit die het waard was geweest om door te zetten.
Vraag me af of ik daar niet op zit te wachten.
Zijn moeder heeft dat vertrouwen wel, die ziet een toekomst voor zich waarin hij een rol speelt in ons leven.
Is er niet teveel gebeurd om nog te kunnen praten, om nog in een ruimte samen te zijn? En als dat zo is, waarom was het toen, na een dag waarop het echt heel slecht was, de volgende dag wel mogelijk voor hem om mij aante raken zonder dat ik hem wegduwde? Met elkaar te praten over kleine dingen waarbij het leek of die ruzie niet was geweest? Als er toen nog niet teveel gebeurd was om de volgende dag weer samen te zijn.
Ik weet dat ik weer in oude kringetjes denk, maar ik weet tegelijk ook weer wat ik geleerd heb de laatste tijd. Alleen geeft dat samen zo'n verwarrend beeld van alles. Ik weet niet goed hoe ik er zelf dan voor sta.
Wat mijn aandeel is in het uit de hand lopen van iets wat zo mooi begon. En wat ik nu met mezelf aan moet, want het lukt niet meer om alles weg te stoppen of het er niet is.
Het lijkt wel of ik toch geen afstand kan doen van die man die ik altijd in mijn gedachten had, dat is ook de vader van mijn kind. Die ander die is er dan niet, die rotzak.
Kan me ook zo goed voor andere vrouwen voorstellen hoe ontzettend moeilijk het is om weg te gaan bij iemand die niet altijd slecht is, maar juist ook iemand is waar je echt van houdt.
Voel me gewoon rot over wat er is gebeurd de afgelopen jaren.
Ben ook eigenlijk bang in hoeverre hij misschien gelijk had in wat hij tegen me zei.
Mijn examen ging niet lekker, maar voor zover ik kan zien op de site met de antwoorden heb ik toch wel een voldoende. Weet nog niet hoe het cijfer berekend wordt, maar ik heb veel zorg besteed aan het werkstuk voor het commissie-examen, dus kan ik het daar misschien mee omhoog halen straks.
Suus je hebt mail terug, volhouden lieverd....
zondag 27 mei 2007 om 12:56
Tja, het is soms ook teveel hier. Het zijn toch behoorlijk heftige dingen die we bespreken. Nooit verwacht ook dat de getrouwde-man-invalshoek hier ook herkend zou worden. Ik ben ermee aan het puzzelen, aan het malen in mijn hoofd. Wordt vervolgd, vermoed ik.
Dubio en Iseo, *hug*
Iseo, je ex mocht niet doen wat hij deed. Punt. Schuld hoef je nooit bij jezelf te zoeken als iemand je pijn doet, over je grenzen gaat. Hoezeer je volgens de ander er ook om vraagt om geslagen, gestompt, beschimpt, vernederd, genegeerd te worden, jij bent nooit schuldig als die ander dat doet. Hij had de vrije keuze en nam die.
De enige reden om te kijken naar je eigen inbreng in het spel is om te leren hoe je voorkomt dat je ooit weer zo lang (te lang) in een foute relatie blijft hangen. Maar dat heeft niets met schuld te maken. Dat heet voor jezelf opkomen, groeien, heel worden.
Ik weet het: je weet het. Maar misschien helpt het als het er weer even zwart/wit staat.
Dubio en Iseo, *hug*
Iseo, je ex mocht niet doen wat hij deed. Punt. Schuld hoef je nooit bij jezelf te zoeken als iemand je pijn doet, over je grenzen gaat. Hoezeer je volgens de ander er ook om vraagt om geslagen, gestompt, beschimpt, vernederd, genegeerd te worden, jij bent nooit schuldig als die ander dat doet. Hij had de vrije keuze en nam die.
De enige reden om te kijken naar je eigen inbreng in het spel is om te leren hoe je voorkomt dat je ooit weer zo lang (te lang) in een foute relatie blijft hangen. Maar dat heeft niets met schuld te maken. Dat heet voor jezelf opkomen, groeien, heel worden.
Ik weet het: je weet het. Maar misschien helpt het als het er weer even zwart/wit staat.
zondag 27 mei 2007 om 14:00
Zijn moeder heeft dat vertrouwen wel, die ziet een toekomst voor zich waarin hij een rol speelt in ons leven.
Hoe zie je dit zelf, Iseo? Heb je haar al kenbaar gemaakt hoe je je hierover zelf voelt?
In mijn geval ben ik er achter gekomen dat mijn oude idealen domweg niet meer opgaan met deze man. Samen in één ruimte betekent dat er iets mis kan gaan dus nooit gezamenlijke verjaardagen meer. Kinderen bij de deur afzetten is veiliger, stelt me meer gerust, dan binnenkomen, ook al kan ik op zijn goede momenten zonder problemen bij hem binnenkomen, is er dan niets aan de hand. Voorzorg nemen om te zorgen dat ik niet 'gesnapt' word in een minder goed, of slecht, moment van hem.
Zo ga ik normaal niet met mensen om. Mensen kunnen juist heel dichtbij me komen. Maar in dit geval móet ik wel, gewoon rationeel gezien.
En to hell wat hij daar dan van mag denken. Hij was er ook bij toen al die nare dingen gebeurden.
Hoe zie je dit zelf, Iseo? Heb je haar al kenbaar gemaakt hoe je je hierover zelf voelt?
In mijn geval ben ik er achter gekomen dat mijn oude idealen domweg niet meer opgaan met deze man. Samen in één ruimte betekent dat er iets mis kan gaan dus nooit gezamenlijke verjaardagen meer. Kinderen bij de deur afzetten is veiliger, stelt me meer gerust, dan binnenkomen, ook al kan ik op zijn goede momenten zonder problemen bij hem binnenkomen, is er dan niets aan de hand. Voorzorg nemen om te zorgen dat ik niet 'gesnapt' word in een minder goed, of slecht, moment van hem.
Zo ga ik normaal niet met mensen om. Mensen kunnen juist heel dichtbij me komen. Maar in dit geval móet ik wel, gewoon rationeel gezien.
En to hell wat hij daar dan van mag denken. Hij was er ook bij toen al die nare dingen gebeurden.
zondag 27 mei 2007 om 21:04
Weet het ook even niet.
Aan de ene kant is alles heel helder en moet ik gewoon zo doorgaan zoals ik doe en dan ga ik er wel komen.
Aan de andere kant voel ik me hartstikke onzeker of ik alles wel goed zie, en voel ik me schuldig omdat ik zo'n akelig beeld van iemand heb neergezet die misschien wel erg ziek is. (Misschien moet ik ook toegeven dat het me ergens nog steeds uitmaakt wat hij van me denkt)
Met zijn moeder praten gaat moeilijk.
Ze is wel aardig, en geeft ook echt om mijn kind. Maar geen gemakkelijk gezelschap, ze neemt de sfeer over en stuurt het gesprek. Heb haar niet graag bij me thuis omdat ik me in een hoek geduwd voel.
Heel anders dan haar ex-man, de opa van mijn dochter, met wie ik het echt goed kan vinden. Bij hem schuilt er niets achter wat hij zegt. Tenminste, het voelt altijd goed.
Wat ik voor de toekomst wil, is dat het goed met hem gaat maar dat hij ver uit de buurt blijft van mijn dochter omdat ik hem niet kan vertrouwen. Maar ik weet het niet, misschien als het echt goed met hem gaat dat ik hem die kans moet geven.
Voorlopig is dat niet aan de orde, want hij zwerft rond, is uit zijn huis gezet, zou opgenomen worden maar is ervoor weggelopen, gebruikt warschijnlijk alles wat er op zijn pad komt en ziet er totaal verlopen uit. Is kwaad en gefrustreerd met op maatschappij en iedereen waar hij een band mee had. Kort samengevat.
Hij is in korte tijd heel erg afgegleden.
Zijn vader zegt dat toen hij met mij was, ik voorkwam dat hij echt over de rand ging, en dat dat nu wel zo is zonder mij.
Morgen voel ik me vast beter, maar wel fijn om het nu even van me af te schrijven.
Aan de ene kant is alles heel helder en moet ik gewoon zo doorgaan zoals ik doe en dan ga ik er wel komen.
Aan de andere kant voel ik me hartstikke onzeker of ik alles wel goed zie, en voel ik me schuldig omdat ik zo'n akelig beeld van iemand heb neergezet die misschien wel erg ziek is. (Misschien moet ik ook toegeven dat het me ergens nog steeds uitmaakt wat hij van me denkt)
Met zijn moeder praten gaat moeilijk.
Ze is wel aardig, en geeft ook echt om mijn kind. Maar geen gemakkelijk gezelschap, ze neemt de sfeer over en stuurt het gesprek. Heb haar niet graag bij me thuis omdat ik me in een hoek geduwd voel.
Heel anders dan haar ex-man, de opa van mijn dochter, met wie ik het echt goed kan vinden. Bij hem schuilt er niets achter wat hij zegt. Tenminste, het voelt altijd goed.
Wat ik voor de toekomst wil, is dat het goed met hem gaat maar dat hij ver uit de buurt blijft van mijn dochter omdat ik hem niet kan vertrouwen. Maar ik weet het niet, misschien als het echt goed met hem gaat dat ik hem die kans moet geven.
Voorlopig is dat niet aan de orde, want hij zwerft rond, is uit zijn huis gezet, zou opgenomen worden maar is ervoor weggelopen, gebruikt warschijnlijk alles wat er op zijn pad komt en ziet er totaal verlopen uit. Is kwaad en gefrustreerd met op maatschappij en iedereen waar hij een band mee had. Kort samengevat.
Hij is in korte tijd heel erg afgegleden.
Zijn vader zegt dat toen hij met mij was, ik voorkwam dat hij echt over de rand ging, en dat dat nu wel zo is zonder mij.
Morgen voel ik me vast beter, maar wel fijn om het nu even van me af te schrijven.
zondag 27 mei 2007 om 21:24
Lieve Iseo,
ik denk dat ik wat dat betreft geluk heb gehad (ook al mag ik het woord ''geluk'' niet gebruiken van dubio... ), want toen mijn 1e man overleden was, had ik geen keuze meer en was er dus ook niets meer om over te dubben; of ik hem kon helpen, of er nog mogelijkheden waren voor de toekomst, e.d.
Als je zo lang van iemand hebt gehouden en zo veel moeite hebt gedaan als jij hebt gedaan, kan dat natuurlijk niet zo snel over zijn, ook al weet je zelf dat hij niet goed voor je was. Ik hoop dat je je morgen weer wat beter voelt, dat dit ''gewoon een dip" in het verwerkingsproces was en dat je morgen de zon weer ziet schijnen... en dat je hier blijft schrijven, zodat ik weet hoe het met je gaat (en de anderen ook), en zodat je wat van je af kan schrijven. Voel je niet schuldig over het vertellen van je nare ervaringen, ook al heeft hij het misschien niet zo bedoeld, hij heeft het wel gedáán, dus als iemand een schuldgevoel moet hebben is hij het wel.
Kon ik maar meer voor je doen... :R
ik denk dat ik wat dat betreft geluk heb gehad (ook al mag ik het woord ''geluk'' niet gebruiken van dubio... ), want toen mijn 1e man overleden was, had ik geen keuze meer en was er dus ook niets meer om over te dubben; of ik hem kon helpen, of er nog mogelijkheden waren voor de toekomst, e.d.
Als je zo lang van iemand hebt gehouden en zo veel moeite hebt gedaan als jij hebt gedaan, kan dat natuurlijk niet zo snel over zijn, ook al weet je zelf dat hij niet goed voor je was. Ik hoop dat je je morgen weer wat beter voelt, dat dit ''gewoon een dip" in het verwerkingsproces was en dat je morgen de zon weer ziet schijnen... en dat je hier blijft schrijven, zodat ik weet hoe het met je gaat (en de anderen ook), en zodat je wat van je af kan schrijven. Voel je niet schuldig over het vertellen van je nare ervaringen, ook al heeft hij het misschien niet zo bedoeld, hij heeft het wel gedáán, dus als iemand een schuldgevoel moet hebben is hij het wel.
Kon ik maar meer voor je doen... :R
zondag 27 mei 2007 om 21:29
Vrouwtje, even een vraag.
Je begrijpt toch wel dat nu elke keer dat je met hem contact hebt, het op iets uitloopt wat jou pijn doet?
Het lijkt hier nu even op dat je denkt dat jullie een volwaardige relatie hebben.
Wat er in hem omgaat zal misschien wel altijd een vraag blijven, en ik weet hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. Maar je zult die bevestiging nooit van hem krijgen die je luijkt te zoeken bij hem. Of het is pas over heel veel jaren nadat hij heel hard aan zichzelf heeft gewerkt.
Op sommige vragen krijg je nooit antwoord, en ik zit daar nu zelf ook erg mee.
Maar neem alsjeblieft afstand, en ga hard aan de slag met je sterker maken, zodat je in de toekomst zelf richting kunt geven aan het contact met hem dat er dan ws is omwille van je zoontje.
Je begrijpt toch wel dat nu elke keer dat je met hem contact hebt, het op iets uitloopt wat jou pijn doet?
Het lijkt hier nu even op dat je denkt dat jullie een volwaardige relatie hebben.
Wat er in hem omgaat zal misschien wel altijd een vraag blijven, en ik weet hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. Maar je zult die bevestiging nooit van hem krijgen die je luijkt te zoeken bij hem. Of het is pas over heel veel jaren nadat hij heel hard aan zichzelf heeft gewerkt.
Op sommige vragen krijg je nooit antwoord, en ik zit daar nu zelf ook erg mee.
Maar neem alsjeblieft afstand, en ga hard aan de slag met je sterker maken, zodat je in de toekomst zelf richting kunt geven aan het contact met hem dat er dan ws is omwille van je zoontje.
zondag 27 mei 2007 om 21:38
Hoi Vrouwtje klets,
ik ben het helemaal met je eens. Met mijn 1e man kon ik ook praten nadat het weer eens mis was gegaan, hij gaf dan ook toe dat hij fout was, huilde, beloofde dat het niet weer zou gebeuren... maar het was gewoon een kwestie van tijd tot het weer mis ging. En dat het niet aan mij lag, is in mijn geval ook wel duidelijk: zijn eerste vrouw (afkomstig uit zijn eigen land en cultuur) is van hem gescheiden omdat hij haar mishandelde. Als iemand zo IS, dan IS hij zo, zo zwart-wit ben ik het gaan zien. Wat het verwarrend maakt, is dat er ook andere kanten aan het karakter van zo iemand zijn. Zo had mijn 1e man veel gevoel voor humor, was hij bijzonder intelligent, en een boeiend persoon, hij kon bijvoorbeeld heel goed vertellen. En daarbij was hij mooi om naar te kijken. Dat maakt het beeld van ''de rotzak'' niet erg makkelijk te vormen, vooral niet als je er middenin zit, en (nog) van hem (of van zijn positieve kanten) houdt.
Ik denk dat iemand die mishandelt (of mishandeld heeft) het best lang kan volhouden zonder over de schreef te gaan - maar er komt een moment dat het toch weer gebeurt, denk ik. Door stress, een verdrietige situatie, of wat dan ook. Dan wordt het hem te veel en kan hij het niet langer tegenhouden. En mocht het niet gebeuren, dan is de gedachte DAT het kan gebeuren ook al te dreigend om zo iemand nog in je leven toe te laten, denk ik.
Maar... ik begrijp dat het heel moeilijk is.
zondag 27 mei 2007 om 21:53
Mijn ex huilde, gaf toe dat het niet goed was, riep dat hij zoveel van me hield en niet zonder mij kon. Maar echt praten over wat er dan gebeurd was kon niet. Ik kon hem niet direct aanspreken op wat hij had gezegd of gedaan, het bleef toch een soort van excuus zonder inhoud waarom precies dat excuus nodig was. We gingen allebei weer door. Hij stond dat niet toe want voelde zich meteen weer aangevallen en ik durfde steeds minder tegen hem te zeggen en accepteerde het, wilde snel terug naar hoe het ook kon zijn. Terwijl je het daar ook weer mee in stand houdt.
Geloofde ik nou echt dat het daarna niet meer zou gebeuren? Nee, ik wilde het geloven.
Maar dook al meteen in elkaar bij de eerste aanwijzing dat er weer iets aan zat te komen.
Ik zag op maatschappij een topic over of je zou helpen als je iets zag op straat.
Een keer ben ik door hem in een winkel heel erg uitgescholden en geduwd door hem, toen was hij me achterna gekomen omdat hij geld nodig had wat ik niet wilde geven, omdat ik alleen groot geld had en dat niet aan hem kon geven. Hij dreigde dat ik het moest geven, het was echt een hele scene midden in die zaak en iedereen keek terwijl hij aan me zat, vanalles bedreigends riep. Ik heb huilend het geld aan hem gegeven (terwijl ik eigenlijk iets moest kopen wat ik nodig had). Iedereen keek naar me, het was helemaal stil. Ik hoorde mezelf snikken en schaamde me echt kapot.
Daar moest ik ineens aan denken door dat topic, was ik helemaal vergeten. Raar is dat.
Lemmy, ik herken wat je over je eerste man schrijft. Het is ook zo moeilijk om iemand als rotzak te zien als je zijn andere kant ook kent en daar van houdt. Zeker als je er middenin zit.
Geloofde ik nou echt dat het daarna niet meer zou gebeuren? Nee, ik wilde het geloven.
Maar dook al meteen in elkaar bij de eerste aanwijzing dat er weer iets aan zat te komen.
Ik zag op maatschappij een topic over of je zou helpen als je iets zag op straat.
Een keer ben ik door hem in een winkel heel erg uitgescholden en geduwd door hem, toen was hij me achterna gekomen omdat hij geld nodig had wat ik niet wilde geven, omdat ik alleen groot geld had en dat niet aan hem kon geven. Hij dreigde dat ik het moest geven, het was echt een hele scene midden in die zaak en iedereen keek terwijl hij aan me zat, vanalles bedreigends riep. Ik heb huilend het geld aan hem gegeven (terwijl ik eigenlijk iets moest kopen wat ik nodig had). Iedereen keek naar me, het was helemaal stil. Ik hoorde mezelf snikken en schaamde me echt kapot.
Daar moest ik ineens aan denken door dat topic, was ik helemaal vergeten. Raar is dat.
Lemmy, ik herken wat je over je eerste man schrijft. Het is ook zo moeilijk om iemand als rotzak te zien als je zijn andere kant ook kent en daar van houdt. Zeker als je er middenin zit.
zondag 27 mei 2007 om 22:05
Iseo, dat heb ik ook, dat ik door dingen die ik hier lees opeens denk: oja... en dan herinner ik me weer iets waar ik nooit meer aan gedacht had. Niet dat ik het bewust vergeten had, kan dat eigenlijk wel eens, bewust vergeten? Maar gewoon druk doorgegaan met leven, zorgen, overleven. En niet de tijd gehad overal over na te denken. Ik heb het door dingen die jij (of 1 van de anderen ) schrijft, soms door dingen die ik op tv zie, of als ik een naar bericht op het nieuws zie van een familiedrama of iets dergelijks.
Denk je dat je ooit echt los kunt komen van je ex?
Denk je dat je ooit echt los kunt komen van je ex?
zondag 27 mei 2007 om 23:42
Weet precies wat je bedoelt. Zo voel ik me vandaag.
Ik voel me rot.
Het is nu echt. En het kost zo veel energie om door te zetten.
Ik mis heel erg diegene die net zoveel om mijn kindje geeft als ik. Die samen met mij er is voor haar, ziet hoe geweldig ze is.
Ik vind het zo erg dat het zo moet zijn, had heel graag nog mijn droom gehad maar die is kapot.
En nu moet ik verder, maar op een dag als vandaag zie ik niet hoe het allemaal gaat lukken.
Dan denk ik allemaal verdrietige dingen, vind het zo zonde van al die jaren, van wie ik was vroeger.
Ben een bangerik geworden, voor hem, en voor andere mensen.
Eerst was het simpel, voor ik dat oude leven met hem gedag zei. Het ging van dag tot dag en het deed pijn, maar dat was het.
En nu, nu komen er allemaal mensen weer terug in mijn leven, heb ik vanalles op stapel staan. Maar ik voel me onhandig en onzeker.
Ik weet dat ik na het weekend echt moet gaan bellen om die afspraak te maken.
Het lukt allemaal maar net, en dan is het vandaag even net niet.
Ik voel me rot.
Het is nu echt. En het kost zo veel energie om door te zetten.
Ik mis heel erg diegene die net zoveel om mijn kindje geeft als ik. Die samen met mij er is voor haar, ziet hoe geweldig ze is.
Ik vind het zo erg dat het zo moet zijn, had heel graag nog mijn droom gehad maar die is kapot.
En nu moet ik verder, maar op een dag als vandaag zie ik niet hoe het allemaal gaat lukken.
Dan denk ik allemaal verdrietige dingen, vind het zo zonde van al die jaren, van wie ik was vroeger.
Ben een bangerik geworden, voor hem, en voor andere mensen.
Eerst was het simpel, voor ik dat oude leven met hem gedag zei. Het ging van dag tot dag en het deed pijn, maar dat was het.
En nu, nu komen er allemaal mensen weer terug in mijn leven, heb ik vanalles op stapel staan. Maar ik voel me onhandig en onzeker.
Ik weet dat ik na het weekend echt moet gaan bellen om die afspraak te maken.
Het lukt allemaal maar net, en dan is het vandaag even net niet.
zondag 27 mei 2007 om 23:49
Iseo, jij bent zeker geen bangerik hoor, juist dapper, alleen nog aan het verwerken van alles. Goed van je dat je die afspraak gaat maken, ik hoop dat het je goed zal helpen.
Trouwens, over bang zijn gesproken, ik ben ook bang, onzeker, op het mensenschuwe af. Ik denk dat als ik geen kinderen had en geen man, dat ik binnen de kortste keren een echte kluizenaar zou zijn. Ik werk hier hard aan, omdat ik gewoon leuke dingen wil doen met mijn gezin, en omdat ik dit niet wil laten zien aan mijn kinderen.
Met de jaren gaat dit beter, ik denk dat dat voor jou ook zo zal zijn. Je leert weer vertrouwen op jezelf, en als je een kind hebt wil je voor je kind ook dingen doen, zoals naar de dierentuin of andere uitstapjes. Ik merk dat het hebben van kinderen mij dwingt minder bang te zijn. Hoewel ik nog steeds niet iemand ben die makkelijk contact maakt of spontaan is.
Trouwens, over bang zijn gesproken, ik ben ook bang, onzeker, op het mensenschuwe af. Ik denk dat als ik geen kinderen had en geen man, dat ik binnen de kortste keren een echte kluizenaar zou zijn. Ik werk hier hard aan, omdat ik gewoon leuke dingen wil doen met mijn gezin, en omdat ik dit niet wil laten zien aan mijn kinderen.
Met de jaren gaat dit beter, ik denk dat dat voor jou ook zo zal zijn. Je leert weer vertrouwen op jezelf, en als je een kind hebt wil je voor je kind ook dingen doen, zoals naar de dierentuin of andere uitstapjes. Ik merk dat het hebben van kinderen mij dwingt minder bang te zijn. Hoewel ik nog steeds niet iemand ben die makkelijk contact maakt of spontaan is.
maandag 28 mei 2007 om 00:02
Lemmy, ik denk dat ik ook een kluizenaar zou zijn!
Het is echt goed voor mij dat ik voor mijn dochter moet zorgen, en ik heb ook een hond die uit moet.
Omdat ik moeder ben weet ik hoe ik aan de dag moet beginnen, dat geeft me echt houvast. Het is ook zo leuk, vanmiddag hartstikke veel pret gemaakt met haar. Ze is zo'n geweldig lief meisje, heel slim ze laat me echt versteld staan met wat ze snapt.
En toen had ik haar vanavond naar bed gebracht, knuffel, liedje.
Dan kom ik daarna beneden en voel ik me zo verdrietig en alleen.
Waar is haar vader....
Tegelijk wil ik hem niet, maar het is dat idee dat ik heb van iemand die ziet wat jij ziet en er net zoveel om geeft.
Vrouwtje doet dat ook niet heel veel pijn, hij is er wel bij, maar geniet hij samen van jullie zoon?
Ik onderhoud mijn contacten vooral via de computer, lekker veilig. Telefoneren heb ik een hekel aan, brieven schrijven doe ik wel graag. Maar echt afspreken stel ik net zolang uit tot ik er niet onderuitkom hahaha!
Voor mijn dochter is dat wel anders, dan ga ik gewoon. Voel me dan ook goed als ik met haar op pad moet.
Het is echt goed voor mij dat ik voor mijn dochter moet zorgen, en ik heb ook een hond die uit moet.
Omdat ik moeder ben weet ik hoe ik aan de dag moet beginnen, dat geeft me echt houvast. Het is ook zo leuk, vanmiddag hartstikke veel pret gemaakt met haar. Ze is zo'n geweldig lief meisje, heel slim ze laat me echt versteld staan met wat ze snapt.
En toen had ik haar vanavond naar bed gebracht, knuffel, liedje.
Dan kom ik daarna beneden en voel ik me zo verdrietig en alleen.
Waar is haar vader....
Tegelijk wil ik hem niet, maar het is dat idee dat ik heb van iemand die ziet wat jij ziet en er net zoveel om geeft.
Vrouwtje doet dat ook niet heel veel pijn, hij is er wel bij, maar geniet hij samen van jullie zoon?
Ik onderhoud mijn contacten vooral via de computer, lekker veilig. Telefoneren heb ik een hekel aan, brieven schrijven doe ik wel graag. Maar echt afspreken stel ik net zolang uit tot ik er niet onderuitkom hahaha!
Voor mijn dochter is dat wel anders, dan ga ik gewoon. Voel me dan ook goed als ik met haar op pad moet.
maandag 28 mei 2007 om 00:20
Lieve Vrouwtje en Iseo,
ik kan me nog goed herinneren dat ik dat gevoel ook had toen ik er alleen voorstond met mijn zoon. Hij was zo leuk, lief, grappig, en vooral als hij weer iets nieuws kon, de eerste stapjes of woordjes, of later wanneer hij iets grappigs zei, dan miste ik zijn vader. Niet zo zeer zijn biologische vader, want met hem had ik daar toch niet op een ontspannen manier van kunnen genieten, maar wel EEN vader. Net als jullie had ik er niet voor gekozen om mijn kind alleen op te voeden als het anders had gekund en het is verdrietig als het dan toch moet.
Het enige dat ik kan zeggen is... ook dit gaat wel beter met de jaren. En je kunt een bijzondere band ontwikkelen met je kind, ik heb die band nog steeds met mijn oudste zoon. Niet dat ik met de andere twee geen goede band heb, maar mijn oudste en ik begrijpen elkaar zonder woorden. Ik denk dat dat wel te maken heeft met die eerste jaren alleen-met-z'n tweeën.
*;
ik kan me nog goed herinneren dat ik dat gevoel ook had toen ik er alleen voorstond met mijn zoon. Hij was zo leuk, lief, grappig, en vooral als hij weer iets nieuws kon, de eerste stapjes of woordjes, of later wanneer hij iets grappigs zei, dan miste ik zijn vader. Niet zo zeer zijn biologische vader, want met hem had ik daar toch niet op een ontspannen manier van kunnen genieten, maar wel EEN vader. Net als jullie had ik er niet voor gekozen om mijn kind alleen op te voeden als het anders had gekund en het is verdrietig als het dan toch moet.
Het enige dat ik kan zeggen is... ook dit gaat wel beter met de jaren. En je kunt een bijzondere band ontwikkelen met je kind, ik heb die band nog steeds met mijn oudste zoon. Niet dat ik met de andere twee geen goede band heb, maar mijn oudste en ik begrijpen elkaar zonder woorden. Ik denk dat dat wel te maken heeft met die eerste jaren alleen-met-z'n tweeën.
*;
maandag 28 mei 2007 om 11:01
Lieve VK
Ik denk dat je je er bij neer moet gaan leggen dat je op dit soort vragen nooit antwoord zult krijgen. In ieder geval niet van hem.
Vind ik dus zelf echt een van de moeilijkste dingen, maar het is verspilde energie om je telkens maar af te vragen waaarom hij zo doet.
Je zit telkens helemaal stuk, al je aandacht gericht op dat onaardige gedrag van hem. Maar ondertussen kun je je beter richten op andere dingen.
Je zult geen verklaring, excuses of bevestiging van hem krijgen. Is onderdeel ook van het hele machtsspel. (Alles op hem gericht, zelfs zo dat het je bijna verlamd iets voor je zelf te ondernemen)
Ik schrijf straks verder, dochterlief vraagt aandacht.
*;
Ik denk dat je je er bij neer moet gaan leggen dat je op dit soort vragen nooit antwoord zult krijgen. In ieder geval niet van hem.
Vind ik dus zelf echt een van de moeilijkste dingen, maar het is verspilde energie om je telkens maar af te vragen waaarom hij zo doet.
Je zit telkens helemaal stuk, al je aandacht gericht op dat onaardige gedrag van hem. Maar ondertussen kun je je beter richten op andere dingen.
Je zult geen verklaring, excuses of bevestiging van hem krijgen. Is onderdeel ook van het hele machtsspel. (Alles op hem gericht, zelfs zo dat het je bijna verlamd iets voor je zelf te ondernemen)
Ik schrijf straks verder, dochterlief vraagt aandacht.
*;
maandag 28 mei 2007 om 11:09
Vrouwtje, dit zijn de dingen die onvermijdelijk bij een scheiding te pas komen. Zodra jij het verbond hebt gebroken hoeft hij zich er ook niet meer aan te houden, denk dat het zo werkt. En wanneer hij tijdens het huwelijk al geen oren had naar jou is het heel onlogisch dat hij ze na het huwelijk wél zou hebben.
Misschien zijn er huwelijken die door partners gezamenlijk beëindigd worden. Waarin partners gezamenlijk afscheid nemen van het huwelijk en van elkaar, met spijt dat het samen niet lukte. Denk dat dit soort scheidingen toch in de minderheid zijn.
En zal je dus nú al jezelf moeten instellen op 'ik ben godvergeten alleen en ik ben het tijdens dit huwelijk eigenlijk altijd al geweest'. Dat doet verdomd pijn, maar híj is niet meer degene waarvan je verwachtingen moet hebben.
Het is ook een vorm van rouwen. Verzamel mensen om je heen die je bij kunnen staan terwijl je je door dat verdriet heenwerkt.
Ik hoop dat je jochie een goede daddy time heeft. Misschien zal je ex je verrassen door ineens een hartstikke fijne papa te zijn, op die kleine momenten. Misschien zal hij je op vele manieren verrassen, en zal je zeker woedend zijn dat hij dat allemaal niet voor je over had, en aan de andere kant: hij kan dan wel verder, jullie afhankelijkheid wordt verbroken en dat kan geen verlies zijn, zoals het tot nu toe is gegaan.
Mijn eerste ex stak geen poot uit in huis, vond dat vrouwenwerk, ook al was hij thuis en sleurde ik mezelf en de kinderen naar mijn werk, met forse depressie om dat eens een eind moeilijker te maken. Toen ik weg was had hij ineens een verzorgd huis. Deed pijn. Maar goed, als hij zo betrokken bij mij was geweest was ik niet gescheiden in the first place.
Misschien zijn er huwelijken die door partners gezamenlijk beëindigd worden. Waarin partners gezamenlijk afscheid nemen van het huwelijk en van elkaar, met spijt dat het samen niet lukte. Denk dat dit soort scheidingen toch in de minderheid zijn.
En zal je dus nú al jezelf moeten instellen op 'ik ben godvergeten alleen en ik ben het tijdens dit huwelijk eigenlijk altijd al geweest'. Dat doet verdomd pijn, maar híj is niet meer degene waarvan je verwachtingen moet hebben.
Het is ook een vorm van rouwen. Verzamel mensen om je heen die je bij kunnen staan terwijl je je door dat verdriet heenwerkt.
Ik hoop dat je jochie een goede daddy time heeft. Misschien zal je ex je verrassen door ineens een hartstikke fijne papa te zijn, op die kleine momenten. Misschien zal hij je op vele manieren verrassen, en zal je zeker woedend zijn dat hij dat allemaal niet voor je over had, en aan de andere kant: hij kan dan wel verder, jullie afhankelijkheid wordt verbroken en dat kan geen verlies zijn, zoals het tot nu toe is gegaan.
Mijn eerste ex stak geen poot uit in huis, vond dat vrouwenwerk, ook al was hij thuis en sleurde ik mezelf en de kinderen naar mijn werk, met forse depressie om dat eens een eind moeilijker te maken. Toen ik weg was had hij ineens een verzorgd huis. Deed pijn. Maar goed, als hij zo betrokken bij mij was geweest was ik niet gescheiden in the first place.
