Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
maandag 28 mei 2007 om 12:57
heb effe vluchtig doorgelezen.........
wat een herkenning!!!
*;
ik ben ook alleen met m'n kind en z'n vader heeft hem al 15 jaar niet meer gezien................
soms is het zó moeilijk...........
ik weet dat ie om hem geeft, hij weet alleen niet hoe het te brengen.
hij woont niet eens in dit land.
:(
maar, het ergste heb ik wel gehad, voel ik. m'n zoon wordt binnenkort 16 en zit goed in z'n vel. godzijdank heeft hij er niks van meegekregen.
wat een herkenning!!!
*;
ik ben ook alleen met m'n kind en z'n vader heeft hem al 15 jaar niet meer gezien................
soms is het zó moeilijk...........
ik weet dat ie om hem geeft, hij weet alleen niet hoe het te brengen.
hij woont niet eens in dit land.
:(
maar, het ergste heb ik wel gehad, voel ik. m'n zoon wordt binnenkort 16 en zit goed in z'n vel. godzijdank heeft hij er niks van meegekregen.
maandag 28 mei 2007 om 12:58
Vrouw, eigenlijk zou je in je eigen huis precies datgene moeten doen waar jij je prettig bij voelt.
Kinderachtig is het zeker niet. Maar in zijn ogen kan het van alles zijn...
In dit geval nu kun je misschien beter even wachten tot je over bent, ik weet het niet. Ik hoop gewoon dat je zo snel mogelijk dat andere huis kunt betrekken en dat je dan besluit hem niet meer toe te laten tot jouw eigen veilige plek.
Mijn ex had het meteen opgevallen als ik dat had gedaan, en was er iets mee gaan doen, in de zin van het mij heel ongemakkelijk maken op een of andere manier. Dus ik had zelf nog even gewacht die paar weken en dan daarna datgene gedaan in mijn nieuwe huis wat ik helemaal zelf wilde.
Over huizen gesproken, is het al rond met die woning? Er is toch geen reden waarom je het huis niet accepteert?
Ik heb ook op alles gereageerd, en dit huis leek niet zo fantastisch in het begin. Maar dat maakt niets uit, het wordt je eigen stek en dat is meer waard.
Het is een oud rijtjeshuis van net na de oorlog, met onhandige indeling en oude deuren enzo. Oud sanitair, bobbelige muren, met oud behang op sommige plekken want ik heb niet alles opnieuw behangen, lelijke tegels in de keuken, geen verwarming boven, douche later erin gebouwd, dus geen echte badkamer etc etc.
Maar dat kan me nu echt niets schelen. Later ga ik zelf een huisje kopen, en voor nu is dit een heerlijke plek omdat het ons thuis is!
Helemaal ingericht met spulletjes die ik mooi vind.
Ik ben met helemaal niets opnieuw begonnen, en nu voelt het erg goed!
Kinderachtig is het zeker niet. Maar in zijn ogen kan het van alles zijn...
In dit geval nu kun je misschien beter even wachten tot je over bent, ik weet het niet. Ik hoop gewoon dat je zo snel mogelijk dat andere huis kunt betrekken en dat je dan besluit hem niet meer toe te laten tot jouw eigen veilige plek.
Mijn ex had het meteen opgevallen als ik dat had gedaan, en was er iets mee gaan doen, in de zin van het mij heel ongemakkelijk maken op een of andere manier. Dus ik had zelf nog even gewacht die paar weken en dan daarna datgene gedaan in mijn nieuwe huis wat ik helemaal zelf wilde.
Over huizen gesproken, is het al rond met die woning? Er is toch geen reden waarom je het huis niet accepteert?
Ik heb ook op alles gereageerd, en dit huis leek niet zo fantastisch in het begin. Maar dat maakt niets uit, het wordt je eigen stek en dat is meer waard.
Het is een oud rijtjeshuis van net na de oorlog, met onhandige indeling en oude deuren enzo. Oud sanitair, bobbelige muren, met oud behang op sommige plekken want ik heb niet alles opnieuw behangen, lelijke tegels in de keuken, geen verwarming boven, douche later erin gebouwd, dus geen echte badkamer etc etc.
Maar dat kan me nu echt niets schelen. Later ga ik zelf een huisje kopen, en voor nu is dit een heerlijke plek omdat het ons thuis is!
Helemaal ingericht met spulletjes die ik mooi vind.
Ik ben met helemaal niets opnieuw begonnen, en nu voelt het erg goed!
maandag 28 mei 2007 om 13:14
Ik ben nog aan het bijlezen, maar wil graag even melden dat mijn poes vanmorgen is doodgegaan ;( Ik ben erg verdrietig. Straks komen de kinderen thuis van hun vader en moet ik het ze gaan vertellen en gaan we hem begraven. Ik heb een mooi kistje voor hem gemaakt en zal de kinderen vragen of ze er iets in willen leggen, een tekening of knuffel bijvoorbeeld. Ex reageert boos dat hij niets in te brengen heeft in begrafenisarrangementen. Daar zit ik nou écht op te wachten.
Een dikke knuffel voor mijn lieve poes, ik ga je missen lieve vriend *;
Een dikke knuffel voor mijn lieve poes, ik ga je missen lieve vriend *;
Ga in therapie!
maandag 28 mei 2007 om 13:21
Ik heb natuurlijk makkelijk praten vanuit hier, maar ik zou die woning echt aannemen. Je kunt later altijd iets beters vinden als het nodig is.
Voor nu is je eerste prioriteit een veilige plek maken voor jezelf en je kind.
Je kunt er wat van maken voor hoe lang je er zit.
Er gaat een hoop op je afkomen, en een veilig thuis draagt er aan bij dat je de dingen wat helderder kunt zien, omdat je een plek hebt om je terug te trekken, tot rust te komen op die momenten dat je het nodig hebt.
Dat heb je nu niet, geen enkel moment. En volgens mij kun je pas voelen wat dat met je doet als je daar verandering in hebt kunnen brengen.
Als het meezit kun je binnen een maand over zijn? Geweldig toch!!
Met mij gaat het veel beter vandaag! Voel me niet zo somber, heb niet lang geslapen en ook erg onrustig, maar toch voel ik me goed.
Nu ga ik echt mijn kleine meid uit bed halen, dus tot vanavond?
Liefs!!!
Voor nu is je eerste prioriteit een veilige plek maken voor jezelf en je kind.
Je kunt er wat van maken voor hoe lang je er zit.
Er gaat een hoop op je afkomen, en een veilig thuis draagt er aan bij dat je de dingen wat helderder kunt zien, omdat je een plek hebt om je terug te trekken, tot rust te komen op die momenten dat je het nodig hebt.
Dat heb je nu niet, geen enkel moment. En volgens mij kun je pas voelen wat dat met je doet als je daar verandering in hebt kunnen brengen.
Als het meezit kun je binnen een maand over zijn? Geweldig toch!!
Met mij gaat het veel beter vandaag! Voel me niet zo somber, heb niet lang geslapen en ook erg onrustig, maar toch voel ik me goed.
Nu ga ik echt mijn kleine meid uit bed halen, dus tot vanavond?
Liefs!!!
maandag 28 mei 2007 om 15:24
Iseo, ik denk dat ik wel begrijp wat je doormaakt. Het voelt misschien als een terugval maar dat is het niet. Je bent de laatste tijd zo ver gekomen, dan is het te verwachten dat je op een bepaald moment stilstaat en je afvraagt wat je nu eigenlijk moet. Marya uit de documentaire beschreef de foute relatie als een 'comfort zone'. Hoe verkeerd en ongezond die situatie ook is, het is wat je gewend bent en waar je vertrouwd mee bent. Het is niet meer dan menselijk om datgene op te zoeken wat vertrouwd voelt.
Jij bent nu heel druk bezig afstand te nemen van je comfort zone en dat voelt erg onwennig en misschien zelfs wel beangstigend. Dus je wordt op de een of andere manier toch teruggetrokken naar die oude vertrouwde manier van leven en denken.
Het is weer zijn stem die de jouwe nu eventjes overstemt. Maar jouw stem wordt steeds luider en sterker en je zal hem snel weer het zwijgen opleggen. Af en toe zal zijn stem weer terugkomen, maar steeds minder vaak en steeds zachter. Tot die stem helemaal verdwijnt en je alleen nog maar naar jezelf luistert.
Ik ben blij dat het vandaag beter gaat
Liefs,
dubio
Jij bent nu heel druk bezig afstand te nemen van je comfort zone en dat voelt erg onwennig en misschien zelfs wel beangstigend. Dus je wordt op de een of andere manier toch teruggetrokken naar die oude vertrouwde manier van leven en denken.
Het is weer zijn stem die de jouwe nu eventjes overstemt. Maar jouw stem wordt steeds luider en sterker en je zal hem snel weer het zwijgen opleggen. Af en toe zal zijn stem weer terugkomen, maar steeds minder vaak en steeds zachter. Tot die stem helemaal verdwijnt en je alleen nog maar naar jezelf luistert.
Ik ben blij dat het vandaag beter gaat
Liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 28 mei 2007 om 21:01
Je bent zo dicht bij jezelf gebleven als je onder de omstandigheden kon. Neem jezelf niet kwalijk dat je je niet tegen zijn onvoorspelbaarheid kan verweren. Op dezelfde manier terugkijken had mogelijk genoeg geweest, mogelijk had dit hem juist getriggerd, je weet het niet met zo'n man. Tegenover hem kun je je gedeisd houden, als je maar wanneer je weer bij jezelf bent zo snel mogelijk terugkeert naar je eigen plan, je niet laat afleiden van je eigen plan.
Jij hebt overwogen dat de afstand prima te doen is, en dat de dubbele lasten ook aanvaardbaar zijn, en daar heeft hij het maar mee te doen, goedschiks of kwaadschiks. Je hóeft er niet eens meer op terug te komen, je hebt hem laten weten waar je mee bezig bent. Punt.
Lief zijn voor jezelf hoor.
maandag 28 mei 2007 om 21:14
Vrouwtje Klets,
Laat je niet opnaaien. Jij hebt een beslissing genomen zonder hem daarin om raad te vragen. Komt bij dat je ook nog duidelijk aangegeven hebt dat hij in het vervolg op tijd terug moet zijn of even moet doorgeven dat hij later komt. Met andere woorden, jij hebt duidelijk laten merken dat je niet bij hem terugkomt en begonnen bent je eigen boontjes te doppen. Daar baalt hij van, hij merkt dat je afstand aan het nemen bent en dat je ook zonder hem prima in staat bent om beslissingen te nemen. Dit had hij denk ik niet verwacht.
Die bedreiging vindt ik wel heel erg, ik kan me voorstellen dat je op dat moment behoorlijk staat te shaken.
Je had het volgens mij ook over het feit dat je het soms prettig zou vinden om persoonlijk contact te hebben met de vrouwen die hier schrijven. Mss kunnen jullie hier neer zetten in welke stad (of bij welke stad) jullie wonen en mss wonen sommige wel helemaal niet zo ver van elkaar af en kun je elkaar eens opzoeken.
Ik begin wel, ik woon in Arnhem.
Dubio, was sneu van je kat. Ik heb zelf 2 poezen en kan me voorstellen hoe ingrijpend het verlies van zo'n beestje is, Hoe is het met je kinderen, hoe reageerden zij op het bericht?
Verder voor iedereen een hart onder de riem, ik lees regelmatig mee, heb alleen niet zoveel toe te voegen aan de verhalen hier. Omdat ik gelukkig niet in jullie schoenen sta. Maar leef wel ontzettend mee.
Vondt de berichtjes op condoleance erg lief, deed me meer dan ik gedacht had.
Groet,
Pav
Laat je niet opnaaien. Jij hebt een beslissing genomen zonder hem daarin om raad te vragen. Komt bij dat je ook nog duidelijk aangegeven hebt dat hij in het vervolg op tijd terug moet zijn of even moet doorgeven dat hij later komt. Met andere woorden, jij hebt duidelijk laten merken dat je niet bij hem terugkomt en begonnen bent je eigen boontjes te doppen. Daar baalt hij van, hij merkt dat je afstand aan het nemen bent en dat je ook zonder hem prima in staat bent om beslissingen te nemen. Dit had hij denk ik niet verwacht.
Die bedreiging vindt ik wel heel erg, ik kan me voorstellen dat je op dat moment behoorlijk staat te shaken.
Je had het volgens mij ook over het feit dat je het soms prettig zou vinden om persoonlijk contact te hebben met de vrouwen die hier schrijven. Mss kunnen jullie hier neer zetten in welke stad (of bij welke stad) jullie wonen en mss wonen sommige wel helemaal niet zo ver van elkaar af en kun je elkaar eens opzoeken.
Ik begin wel, ik woon in Arnhem.
Dubio, was sneu van je kat. Ik heb zelf 2 poezen en kan me voorstellen hoe ingrijpend het verlies van zo'n beestje is, Hoe is het met je kinderen, hoe reageerden zij op het bericht?
Verder voor iedereen een hart onder de riem, ik lees regelmatig mee, heb alleen niet zoveel toe te voegen aan de verhalen hier. Omdat ik gelukkig niet in jullie schoenen sta. Maar leef wel ontzettend mee.
Vondt de berichtjes op condoleance erg lief, deed me meer dan ik gedacht had.
Groet,
Pav
maandag 28 mei 2007 om 21:30
Als je er vanuit gaat dat je in alle sociale situaties je mannetje weet te staan, behalve tegenover hem, ligt dat dan aan jou, zoals je nu jezelf wijsmaakt, of toch aan hem? Fietszitje zat naar jouw smaak niet zodanig naar voren dat jij het heibel waard vond. Van de woning besef je dondersgoed dat je afhankelijk bent van het beleid van de corporatie, en dat eisenpakketten je wel eens achter het net kunnen doen vissen. Al dat bewustzijn kun je nú weer bij je halen, op het moment dat je tegenover hem staat is het weg. Want zit je bewustzijn vol met andere dingen, overlevingstechnieken, discussietechnieken, afweertechnieken of zo. Uiteindelijk moet je met jezelf door één deur kunnen, en heb je hoegenaamd geen belang meer bij wat hij vindt van of over jou. Als dat het enige is wat je vast kunt houden terwijl je tegenover hem staat is dat al genoeg.
maandag 28 mei 2007 om 21:47
Mooi zeg dat jullie zo dicht bij elkaar wonen.
Ik geloof dat die ziekte zeker ermee te maken heeft dat 'ie zo reageert. Al het waarom zit in die ziekte. Maar vergeet even niet dat hij die ziekte onbehandeld laat, dat 'ie desondanks een ziekte de normale plicht heeft om fatsoenlijk met mensen om te gaan. Of anders in elk geval een gemeend sorry -zonder beschuldigingen- uit zijn mond te laten komen. Mensen die een ernstige PS hebben en zich daarvan bewust zijn, zich daarvoor verexcuseren, er iets aan willen doen zijn een stuk behapbaarder dan mensen die diezelfde PS hebben en wild om zich heen slaan.
Ik geloof dat die ziekte zeker ermee te maken heeft dat 'ie zo reageert. Al het waarom zit in die ziekte. Maar vergeet even niet dat hij die ziekte onbehandeld laat, dat 'ie desondanks een ziekte de normale plicht heeft om fatsoenlijk met mensen om te gaan. Of anders in elk geval een gemeend sorry -zonder beschuldigingen- uit zijn mond te laten komen. Mensen die een ernstige PS hebben en zich daarvan bewust zijn, zich daarvoor verexcuseren, er iets aan willen doen zijn een stuk behapbaarder dan mensen die diezelfde PS hebben en wild om zich heen slaan.
maandag 28 mei 2007 om 21:49
Vrouwtje *;
Het is echt heel naar dat je van deze man telkens dezelfde soort reactie zult krijgen, op wat voor aanleiding dan ook. Wat het onderwerp ook is, wat hij zegt komt steeds op hetzelfde neer.
Ik weet hoe moeilijk het is, maar probeer alsjeblieft niet inhoudelijk te reageren, want die discussie win je niet.
Of zeg het in ieder geval dan tegen jezelf, dat wat hij zegt niet om het fietsstoeltje of je nieuwe huis gaat of wat dan ook, maar dat hij gewoon altijd wil beweren dat je heel dom bent, en het tegenovergestelde had moeten doen in elke situatie.
Het is echt zo zwaar, je denkt je te moeten verdedigen...maar nogmaals, je zult nooit gelijk krijgen, of het zal je nooit lukken om jouw argumenten toe te lichten waardoor hij jouw kant snapt. Dat staat hij niet toe.
Je baalt ervan dat je je steeds onder laat sneeuwen enzo. Weetje, Vrouwtje dat is iets wat je misschien moet leren in contact met andere mensen, maar ik zou geen energie meer steken in het leren omgaan met deze man.
Je gaat denk ik op weg naar een situatie die zo is dat het hoogst noodzakelijke contact tussen jullie er is, vanwege de kleine. Verder geen emotionele gesprekken. Dat je je niet meer laat verleiden tot het hulpeloos proberen duidelijk te maken aan hem dat je het goed bedoelt, dat je intenties goed zijn.
Want die zijn goed!!! Alleen hij wil iets anders zien! Dat is niet jouw fout!
Wat is wijsheid? Mijn ex werd gevaarlijker op de momenten dat ik me een sterke vrouw voelde in zijn bijzijn.
Aan de ene kant was dat wat hij van me wilde, wat hij van me wilde 'maken'. Aan de andere kant, als ik dan krachtig overkwam en niet over me heen liet lopen, was het zo dat aan het eind van het liedje ik alsnog in elkaar gedoken op de grond lag.
In jouw situatie zou ik het dreigement serieus nemen, sorry dat ik misschien je bang maak...Maar ik spreek alleen uit eigen ervaring, en die is dat we het goed maakten, maar hij later alsnog erop terugkwam en deed wat hij aankondigde eerder.
Is het echt noodzakelijk dat hij nog steeds binnenkomt en de kans krijgt in je woonkamer met jou te gaan discussieren over wat hij nu weer voor iets fouts heeft opgemerkt aan jou?
Hoe staan de zaken er nu precies voor?
Hij weet van je nieuwe huis, weet dat jullie officieel gaan scheiden?
Kun je het misschien nog even op een rij zetten? (Sorry)
Ik ben echt zo kwaad op deze man!!! En gefrustreerd dat ik maar een beetje zit te schrijven hier zonder iets te doen wat helpt.
Verder vind ik het echt heel moeilijk om te lezen dat jij telkens weer in een pijnlijke situatie terechtkomt.
Ik zou wel tegen mezelf willen schreeuwen, tegen diegene die toen zo diep in deze sh*t zat: Ga weg, je hoeft het zelf niet op te zoeken. Regel wat ervoor nodig is om niet meer met deze man alleen in een ruimte te hoeven zijn!!!
Je kunt zelf afstand nemen!
Maar ik weet gewoon wat je doormaakt en hoe moeilijk het is.
Blijf schrijven Vrouwtje, want je gaat echt de goede kant op....maar soms kun je je zo verloren voelen dat je bijna weer die stappen terug zou zetten...
*;
Ik woon in Zeeland.
Het is echt heel naar dat je van deze man telkens dezelfde soort reactie zult krijgen, op wat voor aanleiding dan ook. Wat het onderwerp ook is, wat hij zegt komt steeds op hetzelfde neer.
Ik weet hoe moeilijk het is, maar probeer alsjeblieft niet inhoudelijk te reageren, want die discussie win je niet.
Of zeg het in ieder geval dan tegen jezelf, dat wat hij zegt niet om het fietsstoeltje of je nieuwe huis gaat of wat dan ook, maar dat hij gewoon altijd wil beweren dat je heel dom bent, en het tegenovergestelde had moeten doen in elke situatie.
Het is echt zo zwaar, je denkt je te moeten verdedigen...maar nogmaals, je zult nooit gelijk krijgen, of het zal je nooit lukken om jouw argumenten toe te lichten waardoor hij jouw kant snapt. Dat staat hij niet toe.
Je baalt ervan dat je je steeds onder laat sneeuwen enzo. Weetje, Vrouwtje dat is iets wat je misschien moet leren in contact met andere mensen, maar ik zou geen energie meer steken in het leren omgaan met deze man.
Je gaat denk ik op weg naar een situatie die zo is dat het hoogst noodzakelijke contact tussen jullie er is, vanwege de kleine. Verder geen emotionele gesprekken. Dat je je niet meer laat verleiden tot het hulpeloos proberen duidelijk te maken aan hem dat je het goed bedoelt, dat je intenties goed zijn.
Want die zijn goed!!! Alleen hij wil iets anders zien! Dat is niet jouw fout!
Wat is wijsheid? Mijn ex werd gevaarlijker op de momenten dat ik me een sterke vrouw voelde in zijn bijzijn.
Aan de ene kant was dat wat hij van me wilde, wat hij van me wilde 'maken'. Aan de andere kant, als ik dan krachtig overkwam en niet over me heen liet lopen, was het zo dat aan het eind van het liedje ik alsnog in elkaar gedoken op de grond lag.
In jouw situatie zou ik het dreigement serieus nemen, sorry dat ik misschien je bang maak...Maar ik spreek alleen uit eigen ervaring, en die is dat we het goed maakten, maar hij later alsnog erop terugkwam en deed wat hij aankondigde eerder.
Is het echt noodzakelijk dat hij nog steeds binnenkomt en de kans krijgt in je woonkamer met jou te gaan discussieren over wat hij nu weer voor iets fouts heeft opgemerkt aan jou?
Hoe staan de zaken er nu precies voor?
Hij weet van je nieuwe huis, weet dat jullie officieel gaan scheiden?
Kun je het misschien nog even op een rij zetten? (Sorry)
Ik ben echt zo kwaad op deze man!!! En gefrustreerd dat ik maar een beetje zit te schrijven hier zonder iets te doen wat helpt.
Verder vind ik het echt heel moeilijk om te lezen dat jij telkens weer in een pijnlijke situatie terechtkomt.
Ik zou wel tegen mezelf willen schreeuwen, tegen diegene die toen zo diep in deze sh*t zat: Ga weg, je hoeft het zelf niet op te zoeken. Regel wat ervoor nodig is om niet meer met deze man alleen in een ruimte te hoeven zijn!!!
Je kunt zelf afstand nemen!
Maar ik weet gewoon wat je doormaakt en hoe moeilijk het is.
Blijf schrijven Vrouwtje, want je gaat echt de goede kant op....maar soms kun je je zo verloren voelen dat je bijna weer die stappen terug zou zetten...
*;
Ik woon in Zeeland.
maandag 28 mei 2007 om 22:02
Lieverd, het had mijn ex tegen mij kunnen zijn. Verder is het begrip persoonlijkheidsstoornis nogal hol als je er niet over hebt gelezen. Weet ik nog omdat ik dit zelf in een diagnose op me kreeg, maar de termen waarin die werd uitgedrukt, passief agressief, afhankelijk, deden mij niet vermoeden dat het een ziektebeeld was, ik dacht dat het uitsluitend karaktertrekken waren. Het kán zijn dat hij ook op die manier de diagnose 'persoonlijkheidsstoornis' bagatelliseert. Erop googlen zou hem wijzer maken maar dan moet 'ie dat wel willen.
Voor jou is het ook niet meer relevant of zijn gedrag voortkomt uit een stoornis of niet, dat zou alleen relevant zijn als je verder wilt met hem, en als je hem wilt bewegen tot ziektebesef. Zoals Iseo al zegt kun je op dit moment je energie wel beter gebruiken.
Dat ik hardnekkig bleef beweren dat ik een PS vermoedde bij mijn ex, is 'ie er na de scheiding in elk geval niet meer tegenin gegaan. Misschien ook omdat hij enige maanden op een psychiatrische afdeling heeft doorgebracht. Tijdens de relatie gaf 'ie natuurlijk wel grof tegenwind.
Voor jou is het ook niet meer relevant of zijn gedrag voortkomt uit een stoornis of niet, dat zou alleen relevant zijn als je verder wilt met hem, en als je hem wilt bewegen tot ziektebesef. Zoals Iseo al zegt kun je op dit moment je energie wel beter gebruiken.
Dat ik hardnekkig bleef beweren dat ik een PS vermoedde bij mijn ex, is 'ie er na de scheiding in elk geval niet meer tegenin gegaan. Misschien ook omdat hij enige maanden op een psychiatrische afdeling heeft doorgebracht. Tijdens de relatie gaf 'ie natuurlijk wel grof tegenwind.
maandag 28 mei 2007 om 22:03
Vrouwtje, herkenbaar.
Na de aangifte is mijn ex opgenomen, maar wilde alleen meewerken aan het verslavings-gedeelte. Toen hij echt aan zichzelf moest gaan werken is hij opgestapt.
Hij ontkende ook dat hij verslavingsproblemen had, daarna.
Het idee dat er bij hem iets mis was, kon hij niet aan, omdat hij liever zag dat het aan mij lag. Ik was degene die volgens hem wat zou hebben aan het (lees)materiaal wat hij meekreeg uit de kliniek!
Hij zei ook altijd dat hij werd tegengewerkt, dat ik zijn acties in de war stuurde, dat als nou maar eens voor een keer het zou gaan zoals hij plande dat dan uit zou komen dat hij altijd gelijk had.
Iedereen was er altijd op uit om hem dwars te zitten, onbewust en bewust. Daar geloofde hij in.
Niet alleen zei hji dit op zijn kwade momenten, ook al eerder was het nooit zijn fout als er iets misging, als hij ontslagen werd, wat dan ook.
Pas later begon ik zelf op te merken dat het wel heel toevallig altijd precies werd uitgelegd dat het niet aan hem kon liggen maar de schuld van wat voor klein dingetje dan ook altijd bij een ander lag.
De reden dat het zo slecht met hem ging op het laatst is omdat ik dat van hem maakte...
Alsof hij ooit zou toestaan dat ik zoveel macht over hem zou hebben hahaha!
maandag 28 mei 2007 om 22:11
Vrouwtje, je hoeft er niets tegenin te brengen!!!
Hij heeft gewoon pertinent geen gelijk, we kennen je hier nu ook inmiddels een beetje, en ik kan echt met zekerheid zeggen: hij heeft geen gelijk!!!
Hij heeft hele andere redenen om dit allemaal tegen je te zeggen, die voorbeelden. Ze gaan er niet eens over waar ze over lijken te gaan.
Probeer het onderliggende patroon te zien, dan heb je ook zijn ziekte zichtbaar.
Mijn ex heeft ook een PS. Heeft ook manische en depressieve buien. Is erg intelligent, maar kan zich moeilijk inleven terwijl hij toch perfect sociaal wenselijk gedrag kan vertronen als hem dat wat oplevert.
(Zeg ik nu zo, maar ik kan het zelf moeilijk zien als ik aan die leuke man van het begin van de relatie denk......)
maandag 28 mei 2007 om 22:28
Iseo, ik denk dat ik wel begrijp wat je doormaakt. Het voelt misschien als een terugval maar dat is het niet. Je bent de laatste tijd zo ver gekomen, dan is het te verwachten dat je op een bepaald moment stilstaat en je afvraagt wat je nu eigenlijk moet. Marya uit de documentaire beschreef de foute relatie als een 'comfort zone'. Hoe verkeerd en ongezond die situatie ook is, het is wat je gewend bent en waar je vertrouwd mee bent. Het is niet meer dan menselijk om datgene op te zoeken wat vertrouwd voelt.
Jij bent nu heel druk bezig afstand te nemen van je comfort zone en dat voelt erg onwennig en misschien zelfs wel beangstigend. Dus je wordt op de een of andere manier toch teruggetrokken naar die oude vertrouwde manier van leven en denken.
Het is weer zijn stem die de jouwe nu eventjes overstemt. Maar jouw stem wordt steeds luider en sterker en je zal hem snel weer het zwijgen opleggen. Af en toe zal zijn stem weer terugkomen, maar steeds minder vaak en steeds zachter. Tot die stem helemaal verdwijnt en je alleen nog maar naar jezelf luistert.
Ik ben blij dat het vandaag beter gaat
Liefs,
dubio
Lieve Dubio, hoe gaat het nu? *;
ik denk dat je gelijk hebt met wat je hier schrijft.
Die comfort zone heb ik zelf ook al herkend. Weet dat het een reden is waarom ik zo lang de relatie in stand heb gehouden.
Op dit moment ervaar ik het toch als een terugval. Ik twijfel aan mijn herinneringen, waarnemingen. Terwijl alles zo helder is. Maar het idee dat ik echt afstand moet nemen van hem, dat het echt echt over is doet toch pijn. Misschien klinkt dat stom, maar ik probeer maar zo eerlijk mogelijk te zijn, omdat ik ook veel aan de reacties heb, ook al weet ik zelf ook wel hoe het zit.
Ik zie wat er is gebeurd, en snap maar niet dat ik het 8 jaar heb volgehouden met hem...als het echt zo erg was had ik toch niet zo lang met het samen geweest?
Dat soort gedachten bedoel ik.
Ik denk iets anders te zien om te kunnen verklaren dat ik al die tijd hield van een man die dit deed.
Het was een erg ongezonde relatie, er was sprake van huiselijk geweld, van allerlei dingen die niet kloppen. En toch lijkt dat niet samen te gaan met het beeld wat ik al die tijd van hem heb gehad....
Heel vreemd hoe ik me nu voel.
:(
Maar vandaag gaat wel goed hoor, ik ben niet somber. Eerder verward omdat alles anders 'mijn geschiedenisboekje' ingaat dan ik altijd dacht.
Het ziet er heel anders uit als toen ik erin zat. Dat is zo raar.
hoor hem nog steeds praten in mijn hoofd, weet alles haarfijn uit te leggen...ik kan nu wel heel goed aanvoelen waar hij me zou raken, dus ik begin te snappen hoe dat werkt.
Ook door jouw verhaal, Vrouwtje Klets.
Dubio *;
En ook eentje voor Pav *; (Hoe gaat het met je, lieve Pavlova?)
Mamz, je hebt weer een paar hele rake dingen gezegd, kom er nog op terug xxx
maandag 28 mei 2007 om 22:59
Lieve Vrouw,
Zeggen dat ik zou helpen met verhuizen is een gotspe. Ik heb weinig oppas, kan wel schilderen, maar bijv. laminaat leggen, daar heb ik geen kaas van gegeten.
Maar láat je helpen door die onbekenden, neem desnoods iemand in dienst ervoor -even de lokale klussendienst checken, die doen dit soort dingen voor kleine prijzen, geloof max. 11 euro per uur.
Laat je helpen door wie dan ook maar niet door je ex. Je zal jezelf nooit vergeven als je de grens van je voordeur overtreedbaar hebt gemaakt, en het kost weer zoveel extra moeite om hem daar weer vandaan te krijgen. Zie mijn verhaal in maart, ik moest er politie bijhalen, als je je dit nog herinnert.
Zeggen dat ik zou helpen met verhuizen is een gotspe. Ik heb weinig oppas, kan wel schilderen, maar bijv. laminaat leggen, daar heb ik geen kaas van gegeten.
Maar láat je helpen door die onbekenden, neem desnoods iemand in dienst ervoor -even de lokale klussendienst checken, die doen dit soort dingen voor kleine prijzen, geloof max. 11 euro per uur.
Laat je helpen door wie dan ook maar niet door je ex. Je zal jezelf nooit vergeven als je de grens van je voordeur overtreedbaar hebt gemaakt, en het kost weer zoveel extra moeite om hem daar weer vandaan te krijgen. Zie mijn verhaal in maart, ik moest er politie bijhalen, als je je dit nog herinnert.
