Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
donderdag 7 juni 2007 om 23:40
Lieve Zon.,
Wat een mooie tekst heb je geschreven!
Ik hoop ook dat een ieder die zich aangesproken voelt, óf de behoefte voelt hier te schrijven dat zeer zeker doet. Al lees je hier maar, je kan zoveel op jezelf betrekken en veel is zo herkenbaar. Daar put je zoveel kracht en moed uit tijdens het verwerken van een ongelijkwaardige relatie of het beeindigen van zo'n relatie.
Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik heel blij ben met jullie en alles wat ik hier lees me zoveel kracht geef, ondanks ik nu nog vrij "passief" ben als poster. Ik lees en herken en leer daarvan zo enorm veel.
Wij zijn sterk, jawel! Sommige hier zijn sterker dan ze zelf doorhebben. Ook als je erkent in een ongelijkwaardige relatie te zitten, maar nog geen daadwerkelijke stappen ondernomen hebt om wat voor reden dan ook, ben je sterk. Je erkent immers jouw ongelijkwaardige relatie en vertelt je verhaal in de hoop dat je de kracht op kan brengen verder te gaan op welke manier dan ook. Dat is een pril begin, maar wél een begin!
Ik durf het bijna niet te vragen, heb wel de zoekfunctie gebruikt maar wie is Manu?
Liefs,
Thirza,
Wat een mooie tekst heb je geschreven!
Ik hoop ook dat een ieder die zich aangesproken voelt, óf de behoefte voelt hier te schrijven dat zeer zeker doet. Al lees je hier maar, je kan zoveel op jezelf betrekken en veel is zo herkenbaar. Daar put je zoveel kracht en moed uit tijdens het verwerken van een ongelijkwaardige relatie of het beeindigen van zo'n relatie.
Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik heel blij ben met jullie en alles wat ik hier lees me zoveel kracht geef, ondanks ik nu nog vrij "passief" ben als poster. Ik lees en herken en leer daarvan zo enorm veel.
Wij zijn sterk, jawel! Sommige hier zijn sterker dan ze zelf doorhebben. Ook als je erkent in een ongelijkwaardige relatie te zitten, maar nog geen daadwerkelijke stappen ondernomen hebt om wat voor reden dan ook, ben je sterk. Je erkent immers jouw ongelijkwaardige relatie en vertelt je verhaal in de hoop dat je de kracht op kan brengen verder te gaan op welke manier dan ook. Dat is een pril begin, maar wél een begin!
Ik durf het bijna niet te vragen, heb wel de zoekfunctie gebruikt maar wie is Manu?
Liefs,
Thirza,
donderdag 7 juni 2007 om 23:47
Thirza
Manu was de collega en vriendin van Pavlova.
Manu leeft niet meer.
Ze is op zeer gewelddadige wijze om het leven gebracht door haar ex-vriend. Ze was net weg bij haar ex na een relatie die echt niet goed zat....
Pav heeft ons over haar verteld, we hebben een beeld gekregen van de lieve vrouw die ze was en we denken aan haar.
Manu was de collega en vriendin van Pavlova.
Manu leeft niet meer.
Ze is op zeer gewelddadige wijze om het leven gebracht door haar ex-vriend. Ze was net weg bij haar ex na een relatie die echt niet goed zat....
Pav heeft ons over haar verteld, we hebben een beeld gekregen van de lieve vrouw die ze was en we denken aan haar.
donderdag 7 juni 2007 om 23:53
Manu is een meisje wat in een geweldadige relatie zat, bezig was eruit te stappen. Helaas kon die man dat niet accepteren en heeft Manu om het leven gebracht. Dit verhaal kwam in het topic van Daymar naar voren, vooral om Daymar de ogen te openen over hoe een geweldadige relatie kan aflopen. Iedereen maakt zich erg veel zorgen om Daymar en verschillende mensen hebben dus geprobeerd om te vertellen dat geweld binnen een relatie niet goed is. Een vriendin van Manu kwam het verhaal van Manu vertellen en zelfs nu voel ik de rillingen nog over mijn rug.
PS, het 1e deel had een andere titel, maar Daymar was topicopener
PS, het 1e deel had een andere titel, maar Daymar was topicopener
donderdag 7 juni 2007 om 23:53
quote: mamzelle reageerde
Even een ego-post.
Lieve Mamz, noem dat nou niet zo. Je hebt net als iedereen hier het volste recht om een stukje alleen maar over jezelf te schrijven. Even alleen maar nemen en niks geven. Het mag hoor.
Merk dat ik het inderdaad zwaar vind om te beginnen aan het herstel van contact met mijn kinderen. Annemoon en Dubio, jullie weten nogal raak te schrijven waar het allemaal aan schort bij mij.
Als het te veel is, hou ik ermee op hoor. Ik wil je echt niet onder druk zetten of verdrietig maken.
Die overlevingsstrategie, niet voelen, is al zolang als ik me kan herinneren. Op dit moment ook fysiek: als ik ga janken heb ik de dag erna zeker koppijn. Dat heb ik sowieso al vaker dan me lief is.
Vroeg me vandaag af of ik één of andere schildklierafwijking zou hebben of zo want dat energiegebrek is echt idioot. Kan het onderdrukken van gevoelens zo'n energiegebrek tot gevolg hebben?
Als die gevoelens zo zwaar zijn als ik denk, ja!
Ik ben juist bang om gevoelens toe te laten, om dat hier en nu evenwicht uit elkaar te doen vallen. Het is allemaal veel ouder dan die relatie, die relatie is niet meer dan een flinke aanslag op een toch al kwetsbare persoon. En ik voel me nu dus véél beter dan toen ik zo'n twintig, dertig, was.
Ik wil me niet voorstellen hoe jouw jeugd is geweest dan Mamz. Er zit dus ook nog veel oud zeer... Ik denk dat het inderdaad voelt als een soort van dam, die een enorme kolkende stroom wordt als hij eenmaal doorbreekt. Dan heb je geen controle meer, is er alleen nog chaos.
Maar ja... je weet waarschijnlijk zelf wel dat dat niet altijd goed blijft gaan. Die dam gaat op een bepaald moment toch doorbreken. Het lijkt me beter als je zelf gedoseerd probeert er kleine gaatjes in te slaan die de druk wegnemen. Met iemand gaan praten. Je kan beginnen over kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Waarom ben ik zo moe, waarom heb ik hoofdpijn? Hoe moet ik mijn uitvallen tegen de kinderen onder controle houden? Vandaaruit kun je die dam langzaam en beheerst afbreken, zonder dat je de controle verliest.
Bonne nuit Mamz, ik hoop dat je goed slaapt vannacht.
Dubio
Even een ego-post.
Lieve Mamz, noem dat nou niet zo. Je hebt net als iedereen hier het volste recht om een stukje alleen maar over jezelf te schrijven. Even alleen maar nemen en niks geven. Het mag hoor.
Merk dat ik het inderdaad zwaar vind om te beginnen aan het herstel van contact met mijn kinderen. Annemoon en Dubio, jullie weten nogal raak te schrijven waar het allemaal aan schort bij mij.
Als het te veel is, hou ik ermee op hoor. Ik wil je echt niet onder druk zetten of verdrietig maken.
Die overlevingsstrategie, niet voelen, is al zolang als ik me kan herinneren. Op dit moment ook fysiek: als ik ga janken heb ik de dag erna zeker koppijn. Dat heb ik sowieso al vaker dan me lief is.
Vroeg me vandaag af of ik één of andere schildklierafwijking zou hebben of zo want dat energiegebrek is echt idioot. Kan het onderdrukken van gevoelens zo'n energiegebrek tot gevolg hebben?
Als die gevoelens zo zwaar zijn als ik denk, ja!
Ik ben juist bang om gevoelens toe te laten, om dat hier en nu evenwicht uit elkaar te doen vallen. Het is allemaal veel ouder dan die relatie, die relatie is niet meer dan een flinke aanslag op een toch al kwetsbare persoon. En ik voel me nu dus véél beter dan toen ik zo'n twintig, dertig, was.
Ik wil me niet voorstellen hoe jouw jeugd is geweest dan Mamz. Er zit dus ook nog veel oud zeer... Ik denk dat het inderdaad voelt als een soort van dam, die een enorme kolkende stroom wordt als hij eenmaal doorbreekt. Dan heb je geen controle meer, is er alleen nog chaos.
Maar ja... je weet waarschijnlijk zelf wel dat dat niet altijd goed blijft gaan. Die dam gaat op een bepaald moment toch doorbreken. Het lijkt me beter als je zelf gedoseerd probeert er kleine gaatjes in te slaan die de druk wegnemen. Met iemand gaan praten. Je kan beginnen over kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Waarom ben ik zo moe, waarom heb ik hoofdpijn? Hoe moet ik mijn uitvallen tegen de kinderen onder controle houden? Vandaaruit kun je die dam langzaam en beheerst afbreken, zonder dat je de controle verliest.
Bonne nuit Mamz, ik hoop dat je goed slaapt vannacht.
Dubio
Ga in therapie!
vrijdag 8 juni 2007 om 02:19
Een zin uit een boekje, iets om over na te denken:
En het leven laat ons steeds weer zien dat echte veiligheid, zekerheid en zelfvertrouwen het gevolg zijn ven het hebben van vertrouwen in onze eigen innerlijke kracht.
Dat is dus wat bij mij ontbrak, en aan het terugkomen is: Het hebben van vertrouwen in onze eigen innerlijke kracht.
Ik heb dit door mijn vingers laten glippen en laten vervangen door wantrouwen in mijn eigen innerlijke kracht. En dit wantrouwen, ja dat geeft natuurlijk verkeerde reakties, wordt geprikkeld, zorgt voor boosheid enz.
nu ik toch bezig ben midden in de nacht nog maar 1:
Het vereist, tegenstrijdig genoeg, juist eigenwaarde en zelfrespect om te erkennen dat jij als positief denkend persoon negatieve kanten hebt en dus niet perfect bent - net zoals iedereen overigens.
Ja, die eeuwige perfectie he, pas als jezelf perfect gehandeld hebt, heb je pas het recht om iemand anders aan te spreken op zijn of haar gedrag. En daarmee leg je de lat voor jezelf zo onmogelijk hoog. (ik moet eens ophouden met in de je-vorm schrijven) Ik mag geen fouten maken, (zeg tegen mezelf) ik ben ook maar een mens en maak dus fouten. Ik neem niet altijd de juiste beslissingen. Mogen anderen van mij perfectie verlangen? Of is het voldoende als ik mijn best doe en de grenzen aangeef. Wat kan ik wel en wat kan ik niet?
Een aanrader: Ik hou van mij van Annemarie Postma
Zo en nu toch nog even slapen
En het leven laat ons steeds weer zien dat echte veiligheid, zekerheid en zelfvertrouwen het gevolg zijn ven het hebben van vertrouwen in onze eigen innerlijke kracht.
Dat is dus wat bij mij ontbrak, en aan het terugkomen is: Het hebben van vertrouwen in onze eigen innerlijke kracht.
Ik heb dit door mijn vingers laten glippen en laten vervangen door wantrouwen in mijn eigen innerlijke kracht. En dit wantrouwen, ja dat geeft natuurlijk verkeerde reakties, wordt geprikkeld, zorgt voor boosheid enz.
nu ik toch bezig ben midden in de nacht nog maar 1:
Het vereist, tegenstrijdig genoeg, juist eigenwaarde en zelfrespect om te erkennen dat jij als positief denkend persoon negatieve kanten hebt en dus niet perfect bent - net zoals iedereen overigens.
Ja, die eeuwige perfectie he, pas als jezelf perfect gehandeld hebt, heb je pas het recht om iemand anders aan te spreken op zijn of haar gedrag. En daarmee leg je de lat voor jezelf zo onmogelijk hoog. (ik moet eens ophouden met in de je-vorm schrijven) Ik mag geen fouten maken, (zeg tegen mezelf) ik ben ook maar een mens en maak dus fouten. Ik neem niet altijd de juiste beslissingen. Mogen anderen van mij perfectie verlangen? Of is het voldoende als ik mijn best doe en de grenzen aangeef. Wat kan ik wel en wat kan ik niet?
Een aanrader: Ik hou van mij van Annemarie Postma
Zo en nu toch nog even slapen
vrijdag 8 juni 2007 om 08:59
Kan inderdaad niet zo goed geven nu, kon dat eigenlijk al niet zolang als dit topic loopt. Ik schrijf beduidend minder op het forum dan ik heb gedaan, zit vaak in alleen-lezen, en dan vergeten wat ik ook weer gelezen had.
Ik heb goed geslapen, ben eerder een veelslaper dan 's nachts wakker. 's Nachts wakker liggen, dat had wel degelijk met mijn ex te maken. Heb toen heel vaak de vogeltjes horen wakker worden, en was dan alweer doodmoe als mijn eigen dag begon. Nu kan ik gelukkig fris beginnen aan mijn eigen dag.
Vanmiddag een afspraak bij de dokter.
Denk dat ik nu de taak heb om die therapie echt effectief te laten zijn, om niet alleen maar uurtjes vol te praten, maar ook echt wat te doen met de uitkomsten daarvan. En daar zit een ontzettend zwak punt van me: ik kan
-ook hier- prima praten, maar het besprokene blijft al snel weer buiten mijn echte leven. Even huilen en dan weer verder, zo iets. Denk dat het een hele klus wordt om die dam af te breken, als het al haalbaar is.
Overigens geen extreem slechte jeugd gehad, slechts emotionele verwaarlozing. Nou ja, laten we zeggen dat ik mijn kinderen flink beter gun.
En dus nu de computer uit zet. Er zijn er twee thuis.
Ik heb goed geslapen, ben eerder een veelslaper dan 's nachts wakker. 's Nachts wakker liggen, dat had wel degelijk met mijn ex te maken. Heb toen heel vaak de vogeltjes horen wakker worden, en was dan alweer doodmoe als mijn eigen dag begon. Nu kan ik gelukkig fris beginnen aan mijn eigen dag.
Vanmiddag een afspraak bij de dokter.
Denk dat ik nu de taak heb om die therapie echt effectief te laten zijn, om niet alleen maar uurtjes vol te praten, maar ook echt wat te doen met de uitkomsten daarvan. En daar zit een ontzettend zwak punt van me: ik kan
-ook hier- prima praten, maar het besprokene blijft al snel weer buiten mijn echte leven. Even huilen en dan weer verder, zo iets. Denk dat het een hele klus wordt om die dam af te breken, als het al haalbaar is.
Overigens geen extreem slechte jeugd gehad, slechts emotionele verwaarlozing. Nou ja, laten we zeggen dat ik mijn kinderen flink beter gun.
En dus nu de computer uit zet. Er zijn er twee thuis.
vrijdag 8 juni 2007 om 11:53
Hoi Mamzelle, straks naar de dokter dus. Volgens mij is zo'n onderzoek naar de werking van je schildklier een simpele test.
Ik denk vooral dat het onderdrukken van al die heftige gevoelens, om nu te kunnen zorgen en doen, het grootste energiegebrek oplevert.
Hoop dat met het werken met de therapie ook beetjes energie terugkomen.
Ik heb er hetzelfde idee over als jij. Door met jullie te schrijven realiseer ik me dat ik echt verder wil komen. Dat het kan en mag. Dat ik de therapie echt wil gebruiken om iets te gaan bereiken, om wat jij al zegt effectief aan de slag te gaan met de uitkomsten.
Gisteren iets engs gedaan, ben wezen eten bij leuke mensen uit de buurt. Dochterlief had het goed naar haar zin, spelen met een ander klein meisje.
Zon, hoe heb je nog geslapen?
Het vertrouwen terugkrijgen in mijn innerlijke kracht.
Blijft een moeilijk onderwerp omdat ik het wel degelijk had opgegeven die laatste maanden in de relatie. Ik was er niet meer, deed niets meer, kwam totaal niet meer voor mezelf op en at bijna niets meer. Ex reageerde daar op door me nog harder te willen raken maar het maakte hem alleen maar gefrustreerder.
Maar toch, ergens had ik toch die kracht wel want ik kon wel iets doen toen ik eenmaal wist dat ik zwanger was.
Als het om mijn kind gaat lijk ik meer vertrouwen in mijzelf te hebben.
Die perfectie. Mijn ex legde de lat hoog en ik heb jaren geprobeerd om eraan te voldoen. Maar zelf ben ik net zo streng, op andere gebieden dat wel. Reken mezelf alle fouten zwaar aan.
Heb ook die faalangst.
Gisteren leuk etentje. Maar ik kom thuis en kan niet ervan genieten. Blijf me afvragen hoe het ging. Ben zo onzeker. Kan ook niet aannemen van anderen dat ze niets bij-bedoelen, ergens iets achter zoeken en mij wel zien zoals ik ben.
Slecht geslapen, gedroomd over ex. Er werd gisteren ook naar hem gevraagd, voorzichtig. Vind het zo moeilijk om er iets over te zeggen dan.
Nou ja, vandaag een beetje in huis rommelen. Rustig aan doen want ik voel me nogal slap.
Over dat wat je eerder zei Lemmy, n.a.v. de vraag van Eleonora:
Ik denk dat ik altijd wel een softie blijf. Maar wel sterker word.
Thirz *;
Iedereen veel liefs!
Vraag nog even naar Besluitloos, CharlieJo, Klara11, Tordis omdat ik aan jullie denk en hoop dat het goed gaat met jullie. Schrijf als je het nodig hebt.
Ik denk vooral dat het onderdrukken van al die heftige gevoelens, om nu te kunnen zorgen en doen, het grootste energiegebrek oplevert.
Hoop dat met het werken met de therapie ook beetjes energie terugkomen.
Ik heb er hetzelfde idee over als jij. Door met jullie te schrijven realiseer ik me dat ik echt verder wil komen. Dat het kan en mag. Dat ik de therapie echt wil gebruiken om iets te gaan bereiken, om wat jij al zegt effectief aan de slag te gaan met de uitkomsten.
Gisteren iets engs gedaan, ben wezen eten bij leuke mensen uit de buurt. Dochterlief had het goed naar haar zin, spelen met een ander klein meisje.
Zon, hoe heb je nog geslapen?
Het vertrouwen terugkrijgen in mijn innerlijke kracht.
Blijft een moeilijk onderwerp omdat ik het wel degelijk had opgegeven die laatste maanden in de relatie. Ik was er niet meer, deed niets meer, kwam totaal niet meer voor mezelf op en at bijna niets meer. Ex reageerde daar op door me nog harder te willen raken maar het maakte hem alleen maar gefrustreerder.
Maar toch, ergens had ik toch die kracht wel want ik kon wel iets doen toen ik eenmaal wist dat ik zwanger was.
Als het om mijn kind gaat lijk ik meer vertrouwen in mijzelf te hebben.
Die perfectie. Mijn ex legde de lat hoog en ik heb jaren geprobeerd om eraan te voldoen. Maar zelf ben ik net zo streng, op andere gebieden dat wel. Reken mezelf alle fouten zwaar aan.
Heb ook die faalangst.
Gisteren leuk etentje. Maar ik kom thuis en kan niet ervan genieten. Blijf me afvragen hoe het ging. Ben zo onzeker. Kan ook niet aannemen van anderen dat ze niets bij-bedoelen, ergens iets achter zoeken en mij wel zien zoals ik ben.
Slecht geslapen, gedroomd over ex. Er werd gisteren ook naar hem gevraagd, voorzichtig. Vind het zo moeilijk om er iets over te zeggen dan.
Nou ja, vandaag een beetje in huis rommelen. Rustig aan doen want ik voel me nogal slap.
Over dat wat je eerder zei Lemmy, n.a.v. de vraag van Eleonora:
Ik denk dat ik altijd wel een softie blijf. Maar wel sterker word.
Thirz *;
Iedereen veel liefs!
Vraag nog even naar Besluitloos, CharlieJo, Klara11, Tordis omdat ik aan jullie denk en hoop dat het goed gaat met jullie. Schrijf als je het nodig hebt.
vrijdag 8 juni 2007 om 12:33
Ik heb geprobeerd al de topics een beetje door te lezen.Ik herken heel veel in jullie verhalen.Het is nu ook wel de tijd om iets op te biechten. Ik heb helaas in hetzelfde schuitje gezeten en er ook een topic over geopend, hier. Onder een andere naam, omdat mijn ex meelas op dit forum en ik bang was voor herkenning. Het heette “Ik heb zo’n vreselijke nacht gehad” en die nacht was het begin van een hele lange reeks ellendige voorvallen.Met mijn ex was in het prille begin fantastisch en al snel besloten we om samen in mijn huis te gaan wonen. Al snel bleek dat hij een enorme hekel aan honden had en ik had een hond (mijn andere hond woonde toen nog bij mijn andere ex). Hij begon eigenlijk met alle bewegingsvrijheid in te perken voor mijn hond. Mocht niet meer in de woonkamer, niet meer boven komen en uiteindelijk werd hij ’ s nachts aan de verwarming gebonden. Ik weet nog dat mijn hondje een keer bij mij op bed lag toen ex niet thuis was en ik wakker werd van mijn hondjes gehuil. Omdat hij hem door de kamer tegen een muur smeet. Dat soort dingen. Daarna sloeg hij mij door de kamer. Had ik weer een blauw oog. De smoesjes die je dan gaat bedenken om maar te zorgen dat je omgeving niks merkt. “ik heb een vishengel in mijn oog gekregen” hoe verzon ik het?Altijd shirts met lange mouwen om de blauwe plekken op je armen te verbergen. Vaak als een lijk op je werk verschijnen, want het was weer zo’n nacht.De nacht waar ik het topic over schreef was de eerste keer dat hij mij echt sloeg. Maar alle waarschuwingssignalen had ik toen al gehad, en genegeerd want ik kende ze niet. Bepalen wat ik aan mocht. (niet te sexy) Rare dingen over mijn familie zeggen. Niet meer met vriendinnen uit mogen. Mannelijke vrienden waren uit den boze! Mijn hele leven haalde hij overhoop, alles werd gecontroleerd, e-mail, post, Partyflock forum, dit forum. Hij werd die nacht kwaad op mij, waarom weet ik niet meer, en sloeg me de trap af. Ik heb een open trap in de woonkamer en toen ik viel kwam ik met mijn hoofd tegen de piano, daarna probeerde hij mij te wurgen. Ik heb toen 112 kunnen bellen en die hebben hem meegenomen. De volgende dag stond ik al op het politieburo om mijn verklaring in te trekken en hem uit de cel te halen. Waanzinnig toch?De straf die hij kreeg was ook een lachertje, een paar uur een agressiecursus volgen. Ik kan nog veel meer vertellen, maar goed. Eerst maar lezen en adviezen kijken. De relatie is inmiddels wel be-eindigt, en ik heb sinds kort een nieuwe, prille liefde.Ik merk wel dat ik argwanender ben geworden en meer op mijn hoede. Ik moet ook erg wennen aan alle liefde die ik krijg. Dat iemand gewoon dingen uit liefde voor je doet. Kleine dingetjes waaruit blijkt dat hij je liefheeft. Heel vreemd. Ik kreeg in het begin ook echt de neiging om te vluchten, het uit te maken. Waarom? Dat weet ik niet.Herkennen jullie dat?
vrijdag 8 juni 2007 om 13:42
quote: Iseo reageerde 08-06-2007 13:07:14 Ik hoop dat je er veel aan zult hebben om je verhaal te doen. Dit topic is er ook voor jou, om dingen van je af te schrijven, om herkenning en steun te vinden op moeilijke dagen.Hoe lang is het geleden dat je weg kon gaan? wil je er iets over vertellen hoe dat ging?Ben je bang om weer in oude patronen terug te vallen met een nieuwe liefde? Kun je nu dingen anders doen omdat je ziet wat de uitwerking ervan was in je vorige relatie? Ik zelf lees graag over hoe vrouwen met een nieuwe liefde na zo'n heftige relatie omgaan met het aangeven van grenzen, en het durven openstellen voor een ander.Hoop dat je straks misschien hier ook wat over wilt schrijven.Dat weggaan was een heel proces, heeft ook echt maanden geduurd. Het kwam stukje bij beetje en met de hulp van mijn ouders. Het klinkt cru en wreed, maar elke keer als ik bij mijn ouders kwam maakte mijn vader een opmerking in de trant van: En, ben je nog in elkaar geslagen? Dat lijkt/is grof maar het drukt je wel met de neus op de feiten. Ook stroopte hij gewoon mijn mouwen op om te kijken of ik kneuzingen had. Geloofde mijn smoesjes niet meer. Zette mij voor de spiegel als ik weer eens bont en blauw was. Ik begon me langzaam te beseffen dat mijn relatie niet normaal was, want toen mijn vader dat niet deed bedacht ik altijd wel een excuus waaraan ik de klappen had verdiend. Zoiets. Of wuifde ik het idee weg dat er in alle relaties wel eens klappen vielen, heel vreemd. Mijn oma overleed in november vorig jaar, en mijn oma was een heuze feministe. Nadat ze er achter kwam dat opa haar belazerde heeft ze hem zonder pardon op straat geflikkerd (en dat in de jaren 60!) en is 30 jaar! alleen geweest. En heeft ook alleen mijn vader opgevoed. Voor haar geen vent meer. En zeker niet eentje die haar vertelde hoe ze in het leven moest staan. Oma had een kastje, een soort burootje met sleutels waar ik als kind altijd mee speelde, en toen ik eenmaal begreep dat dood en leven bij elkaar horen, heeft ze mij gezegd dat ik het ooit eens zou erven. Mijn vader en broertje kwamen dat kastje brengen, vriend zei iets in de trant van; Dat ding past niet in onze inrichting. Mijn vader had dus net zijn moeder verloren en vriend zei dit! Dat was voor mij de limit. In 1 klap was ik nuchter (na anderhalf jaar), de dag daarna heb ik hem onder begeleiding van mijn broertje (militair) zijn spullen laten pakken en laten vertrekken. Daarna, stom stom stom, nog wel ge-lat. Maar het was gewoon over. Ik werd geestelijk sterker van het alleen wonen en voelde me zo verlost. Ik was gewoon sterker dan hij. Hij had geen grip meer op me. Dat is mijn redding geweest, dat hij niet meer bij me woonde en zo zijn “macht” verloor. Niet lang daarna heb ik alle sloten laten veranderen, mijn andere hondje is weer bij mij komen wonen. In april heb ik mijn huidige vriend ontmoet. Het is ……….perfect. Maar ik lijk wel vreemd van het idee om zoveel liefde te ontvangen. Ik merk wel dat ik erg bang ben om confrontaties aan te gaan. Ik durf ook niet echt met hem te praten over wat mij is overkomen. Ik ben een stukje ouder als hij en hij vindt mij behoorlijk wijs en sterk. Maar goed, straks hoort hij het van een ander, dat is natuurlijk ook niet okay. Ik geniet en durf ook van hem te genieten, maar ik “geef” mij nog niet helemaal. Misschien toch een soort bescherming.
vrijdag 8 juni 2007 om 14:10
Welkom Ivy, ik hoop dat je hier veel steun vindt *;
Ik hoorde net weer een mooi liedje op de radio, dat ons allemaal inspiratie kan geven om onze eigen weg te vinden
I am unwritten, can't read my mind, I'm undefined
I'm just beginning, the pen's in my hand, ending unplanned
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Oh, oh, oh
I break tradition, sometimes my tries, are outside the lines
We've been conditioned to not make mistakes, but I can't live that way
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Ik hoorde net weer een mooi liedje op de radio, dat ons allemaal inspiratie kan geven om onze eigen weg te vinden
I am unwritten, can't read my mind, I'm undefined
I'm just beginning, the pen's in my hand, ending unplanned
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Oh, oh, oh
I break tradition, sometimes my tries, are outside the lines
We've been conditioned to not make mistakes, but I can't live that way
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Ga in therapie!
