Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

quote: zonlicht2 reageerde





Lieve Mamzelle,

Ik las dat stukje over rouwen. Eerlijk gezegd denk ik dat je dat proces hebt uitgesteld in jezelf. Omdat je diep van binnen voelt dat je het nog niet kunt verwerken.

Ik vraag me af of er wel sprake is van een echt rouwproces als je je kinderen op deze manier kwijtraakt. Bij vermissing kun je ook niet echt rouwen, omdat er geen eindpunt is, geen zekerheid, geen afscheid. Dan kun je ook niet verder. Mamz' kinderen leven nog, ze kan er alleen niet bij. Rouwen is voorgoed afscheid van hen nemen en accepteren dat je ze nooit meer zal zien... wil je dat?

Ik zie rouwen iets anders denk ik, ik zie rouwen vooral als het durven doorstaan van de emoties die bij afscheid horen. In Mamzelle's geval zeker een afscheid. Een afscheid met een open einde. En door dat open einde komt er juist nog een fase bij. Maar ze heeft moeten loslaten en dat gaat gepaard met verdriet, woede en boosheid en uiteindelijk acceptatie. Dat dingen zo gelopen zijn als ze zijn gelopen.



weet niet of dit hier nu wel zo past maar ik wil het toch delen en tegelijkertijd voel ik nog steeds een blokkade. Ik heb nog een kindje, dit leeft niet meer, ik laat maar in het midden of dit een zegen is. Voor mij een groot verdriet in ieder geval. Dit kindje is overleden tijdens de zwangerschap.

Ach lieverd.... ;( Hoelang was je zwanger? Wat het een jongetje of een meisje?

Toen ik op controle was en er geen harttonen meer te horen waren wist ik gelijk, ondanks andere woorden, dat het niet goed zat.

O meisje....wat moet er dan door je heen zijn gegaan....... *;

En over bovenstaande stuur ik je wel mail, maar dat zet ik dus niet hier op het forum.

Ik heb toen in mijzelf een knop om gezet. Echt waar en doorgefunctioneerd naar mijn werk gegaan enz. tot het moment dat ik in het ziekenhuis lag en naar de ok ging. Toen kwam al dat verdriet los. Het verdriet over het kindje maar ook over de relatie. Ik heb me op dat moment ook gerealiseerd dat het over was, helaas kon ik toen de stappen daadwerkelijk nog niet zetten. Als reaktie op de pijn de angst ben ik me gaan afsluiten. Natuurlijk zag ik weer de gezichtjes van mijn andere kinderen en besefte dat ik door moest. Maar die afsluiting bleef. Mijn gevoel, mijn waarneming van pijn en verdriet veranderde. Er zijn toen kritische vragen aan mij gesteld die me hebben doen beseffen dat mijn relatie ten einde was. En toch heeft het nog lang geduurd om echt weg te gaan. En nu, nu pas, nu ik echt weg ben en de vrijheid terug heb, de rust terugheb, de angst verminderd, (mijn zorgen over de andere kinderen toenemen), kan ik weer bij mijn gevoel. Het plezier komt goed binnen, ik geniet en lach, maar de pijn komt ook weer dubbel hard binnen. Maar ik kan het nu wel hebben en toen niet. Toen bleef ik een zombie, nu huil ik er echt om. Mamzelle, kan het zijn dat jij nu iets soortgelijks doormaakt. dat je er nu aan toe bent om dingen aan te pakken?

Wat fijn (bij gebrek aan een beter woord) dat je nu toekomt aan het verwerken van dat verdriet. Daarmee kun je je kindje ook een plekje geven in je leven, dat voelt toch wel goed, denk ik. Je hoort soms dat mensen een ritueel bedenken als ze een kindje tijdens de zwangerschap verliezen. Een afscheidsritueel, een bloemenbootje bijvoorbeeld of een doosje met voorwerpen in de tuin begraven. Het kindje een naam geven. Zou dat iets voor jou zijn, denk je? Heb je tastbare herinneringen aan je kindje?

Ja, ik heb iets. En het verdriet heeft een plekje hoor, al heel lang. En dat kindje ook. Dat kindje is er geweest om mij iets te leren over mezelf en over de relatie waar ik in zat. Ik denk dat ik hierin niet duidelijk ben geweest. De mail zal wel meer duidelijk maken. Maar als dit kindje er niet was geweest had ik nu misschien nog wel vast gezeten in die relatie, in die beklemming van angst. Juist door de gebeurtenissen om dit kindje heen heb ik onder ogen moeten zien hoe ik werd behandeld in de relatie. Een klein stapje, wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik wel die grote stap heb durven zetten. Het evenwicht wat er was is toen gaan schuiven waardoor IK weer kon ontstaan. Dit gaat trouwens ook nu nog steeds door, ondanks het beeindigen van de relatie.



Ik heb na mijn twee kinderen twee miskramen gehad. Bij de eerste was het nog "goed" tussen ons, bij de tweede zaten we al tegen een crisis aan. Mijn oogkleppen waren nog niet afgevallen, maar we waren het er beiden over eens dat we in een crisis zaten. Het was heel dubbel dat kindje te verliezen, omdat we allebei hadden uitgesproken dat we twijfelden of een derde kindje eigenlijk wel een goed idee was toen was gebleken dat ik weer zwanger was. Misschien ook wel een zegen.

*;

Zeker een zegen, als ik er nu op terugkijk. Ik weet niet of ik de kracht had gehad om uit elkaar te gaan als ik zwanger was geweest en vervolgens de zorg voor een kleine baby had gehad. Ik wil zo'n kleintje niet naar een crèche laten gaan, maar ik moet wel werken... Hoe had ik dat moeten oplossen? En dan het hele hormonencircus, de moeheid, de gebroken nachten... Je bent zo kwetsbaar in zo'n periode. Voor mijn kinderen is het ook beter geweest. En voor het kindje zelf waarschijnlijk ook.... Hier kom ik later nog wel op terug. Ik heb hier wel gedachten bij maar durf die nog niet te schrijven. Die drempel moet ik nog over. Wat ik wel weet en altijd ook geweten heb. Praktische zaken kun je oplossen. Dat heeft mij niet tegenhouden. Wel de Angst om een Manu te worden. En daarmee heb ik dus hem de macht over mij gegeven. Want eerlijk gezegd. Als iemand je kwaad wil doen houdt je dit toch niet tegen. Moet je daarom je leven in Angst leven? Bang zijn voor datgene wat er misschien gebeuren gaat. En terwijl ik dit schrijf schiet er door me heen dat ik dus in mijn jeugd dat rotsvaste vertrouwen wel had. En ook op die manier leefde.



Mijn oudste is veel te vroeg geboren. Ik ben toen ook met complicaties in het ziekenhuis opgenomen en was doodsbang haar te verliezen. Maar ook ik zette een knop om. Daar mocht ik niet aan denken, alleen het opkomen van die gedachte bracht me al in paniek. Godzijdank is het allemaal goed afgelopen. Overleven he, doorgaan omdat je moet, daar zijn wel allemaal wel goed in geworden.



Faalangst is ook voorbijgekomen. Herkenbaar, ook ik voelde me vroeger nooit goed genoeg, wat mijn ouders ook aan mij vertelden. Ik heb een goede jeugd gehad, met het recht mezelf te zijn. Ik begrijp nog steeds niet goed hoe ik mezelf zo heb kunnen verliezen in die relatie. Ik zie het als een (harde) levensles. Iets om van te leren en verder te groeien, anders trek ik het niet.



[fgcolor=#ff0000]Bij mij net zo, ik heb een goede jeugd gehad, nooit een gebrek aan zelfvertrouwen gehad. Of althans, dat dacht ik. Blijkbaar schort er toch het nodige aan. Maar ik probeer het zo te zien: dat ik mezelf zo verloor in die relatie, lag niet aan mij maar aan HEM. Een andere man zou geen misbruik van mij hebben gemaakt.  Ik heb het LATEN gebeuren maar dat is iets anders dan een actieve rol spelen. En hierin heb je gelijk. Een andere man zou geen misbruik hebben gemaakt! Maar waarom hebben we het laten gebeuren? Om er zelf van te leren? Om te kunnen groeien? Als ik zie welke gevolgen het heeft dat ik het heb laten gebeuren dan neem ik mezelf nog heel wat kwalijk. En weten dat je toen niet anders kon omdat je niet beter wist is iets anders als voelen. Mijn gevoel hierover is dus duidelijk nog niet bij mijn verstand![/fgcolor]



Ik hoor ook graag van de vrouwen die hier hebben geschreven hoe het met hen gaat. Er komen wel namen in me op, maar ik noem ze maar niet want ik vergeet er vast een paar :P Laten jullie weten hoe het gaat?



liefs, liefs

dubio Zonlicht

quote: mamzelle reageerde





quote: zonlicht2 reageerde



Vetrouwen op je intuitie heb ik ook voorbij zien komen. Dit lukt wel weer. Echt waar, je merkt vanzelf wel wanneer je toe bent aan nieuwe ontwikkelingen op dit gebied. Ik gun mezelf hierin in ieder geval de tijd en luister gewoon goed naar mijn intuitie. Helaas heb ik dat dus een keer niet gedaan.



Deze mag nog wel een keer worden genoteerd. Zonlicht, ik denk dat het zó waar is, dat onze intuïtie ons allang heeft verteld dat er iets niet klopte, maar dat we niet luisterden. Ik vraag me af hoe dat in zijn werk is gegaan. Ik denk dat we allemaal op een bepaald moment in de relatie zijn gaan denken dat er iets niet klopte. Maar luisterden we toen echt niet naar onze intuïtie? Ik kan me herinneren toch vaak genoeg tegen mijn ex te zijn ingegaan. Wat me er op een bepaald moment van weerhield, was zijn reactie. Die wilde ik niet en dus ging ik de confrontatie uit de weg.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken maar heb dus echt niet geluisterd naar mijn intuitie. Pijnlijk om toe te geven maar of ik me daarmee veel verdriet heb bespaard? Waarschijnlijk was er wel dan wat anders gebeurt in mijn leven.  



Dan kan ik wel kwaad op mezelf worden omdat ik die reactie slikte of vermeed, maar ik ben daar toch niet verantwoordelijk voor? Dat was toch onredelijk van hém? Als ik aangeef hoe ik dingen zie of wil en hij walst daar overheen, dan is dat toch niet mijn schuld? Was het te veel om van hem te verwachten dat hij mij serieus nam en mij met respect behandelde? Wie is er hier nu abnormaal? Het is goed om in te zien wat ons aandeel in de relatie was, maar ik zie onze rol duidelijk als passief. We hebben het LATEN gebeuren. Hier al heel vaak gezegd. Hoe kon ik het zo ver LATEN komen? Jij bent inderdaad niet verantwoordelijk voor zijn onredelijkheid.



Iedereen heeft een keus, dat ik niet geluisterd heb naar mijn intuitie is mijn keuze en daar is hij niet verantwoordelijk voor. Dit geeft hem NIET het recht om maar over mij heen te walsen. Iedereen draagt zijn of haar eigen verantwoordelijkheid in een relatie. Dat er processen ontstaan waardoor je het gevoel hebt geen keus te hebben. Dat je je gaat aanpassen en gaat handelen vanuit verkeerde gevoelens klopt allemaal. Maar eens hebben we wel allemaal de keus gemaakt om in zo'n relatie te stappen. Waarom trekken we die onzekere mannen aan die onze kracht willen opzuigen? Waarom zijn we niet gegaan voor iemand die ons wel in onze waarde laat. Daar ligt toch, hoe pijnlijk en moeilijk ook om te erkennen, een stukje verantwoordelijkheid voor onszelf.



Dat heeft heel veel te maken met goedheid, edelmoedigheid, redelijkheid, vredelievendheid, liefde, respect, vertrouwen, geloof in die ander. Omdat we die eigenschappen bezitten, hebben we het zo ver laten komen. Waar het ons aan ontbrak, was het vermogen onszelf te beschermen en dan kunnen die op zich goede eigenschappen zich tegen je keren. Dus dat moeten we leren. Maar we hoeven onszelf niet op te sluiten in onszelf uit angst dat die eigenschappen ons een volgende keer weer fataal worden. Daarvoor zijn ze ook te mooi, dat is zo zonde. Dus we kunnen best weer leren te vertrouwen en lief te hebben en compromissen te sluiten, zolang we maar heel duidelijk weten waar de grens ligt, en die ook aangeven.

Hoe dan ook, werken aan onszelf. Verkeerde reakties afleren en vervangen door nieuwe. Inzicht krijgen in waarom je zo reageert op een bepaalde gebeurtenis. En hoe het ook anders kan en een goede beslissing durven en kunnen nemen. Een beslissing die niet gebaseerd is op Angst.



De basis is dat we niet bang zijn alleen te zijn. Want de uiteindelijke grens die je moet aangeven als er naar alle andere weerwoorden niet geluisterd wordt (en dat is in onze relaties gebeurd) is: stoppen. En dan zit je weer met jezelf. Als alleen zijn niet genoeg voor je is, dan kun je weer in dezelfde valkuil trappen. Dan ben je wéér bang om de relatie te beëindigen en blijf je dus maar zitten en vechten tegen de bierkaai. Zolang je weet dat je de moeite waard bent zónder die man naast je, ben je sterk, want dan heb je de kracht om op te stappen als de relatie jou niet biedt wat je zoekt.

Ik ben dus nooit bang geweest om alleen te zijn, had eerder ook gewoon gezegd dat ik wel zou opstappen uit zo'n relatie. Nu weet ik dus dat dat niet zo werkt. Op een of andere manier heb ik hem de macht gegeven mezelf te verliezen in deze relatie. Dat gebeurt nu niet meer natuurlijk.

Ik wil nooit meer de opvulling zijn van de leegte in een ander. En ander hoeft mij ook niet op te vullen. Een relatie moet echt iets toevoegen, een goede aanvulling zijn. Bij ons was het zo dat ik er was om zijn leegte op te vullen. En ik ben die leegte gaan vullen en daarmee mezelf zo ontzettend tekort gedaan. Mezelf zoveel schade toegebracht door te ontkennen dat hij niet goed voor mij was.



Zucht. Wat een overpeinzingen weer op de zaterdagmorgen.



liefs,

dubio

Lieve Zonlicht, ik krijg de indruk uit je teksten dat je afstand aan het nemen bent van je kinderen, dat je jezelf overbodig voelt voor hen. Ik voel me zeker niet overbodig richting hun. Sterker nog, ik weet dat ik ze meer te bieden heb dan hun vader. Ik weet niet of het afstand nemen is. Ik bied ze op dit moment wel de ruimte om hun eigen beslissingen te nemen. Dat dit niet altijd de goede zijn, ja, dat klopt. Daar leren ze van. Maar ik weiger mee te doen aan het spelletje wat er gespeeld word. Moeilijk hoor, want natuurlijk reageer ik ook wel eens vanuit emotie. Er word geen eerlijk spel gespeeld door hun vader en ze nemen hun beslissingen die gebaseerd zijn op Angst. En die angst kan ik, hoe graag ik ook wil, niet wegnemen. Die moeten ze zelf leren overwinnen.

Als je rust nodig hebt ben je genoodzaakt die te nemen. Ja, ik ben een vorm van rust nodig om mezelf te kunnen blijven. De laatste weken zijn hier weer heel wat wonden opengescheurd die dicht zaten en die pijn is hard en moeilijk. Dat heeft weer even tijd en rust nodig. Ik moet de kracht in mezelf bewust weer opzoeken. Gaat vandaag weer aardig goed trouwens. De vele tranen van afgelopen dagen zorgen voor lucht.

Maar maak alstjeblieft niet de fout om te denken dat je misbaar bent, ook al schreeuwen je kinderen je toe dat ze naar hun vader willen, ze willen helemaal niet dat jij weggaat van hen, ze willen jou als rots in de branding hebben staan. Het voorrecht van kinderen is afstoten en aantrekken, de taak van ouders is om als een rots te blijven staan. Hun vader is die rots niet, dat weet je. Je hebt helemaal gelijk en ik blijf ook die rots, hoezeer ze ook op dit moment tegen die rots aanschoppen. Diep van binnen voelen we dat alledrie. Ergens ben ik blij dat ze wel tegen mij aan durven schoppen. Dit stukje ontwikkeling kan ik ze nu dan toch meegeven. Want je schopt altijd tegen degene die je het meest na is, toch?

Ik wilde dat ik dit wist, voelde, nu acht jaar geleden.

Maar ik blijf hier mijn grenzen stellen, bezig met opvoeding. Dat dat nu door de vader anders wordt uitgelegd en dat de kinderen en dan vooral de oudste zich in een loyaliteitsconflict bevinden is een feit. Ze hebben bij mij een goede veilige plek die ze kunnen en mogen aanvaarden. Dat het voor hun nu makkelijker is om te kiezen voor de makkelijke weg, namelijk toegeven aan je vader, handelen uit angst, kan ik ze niet kwalijk nemen. Ik weet immers zelf zo goed hoe moeilijk het is om jezelf te blijven. De boel is hier aan het schuiven en dat willen kinderen niet. Ik ben aan het veranderen, word meer mezelf, krachtiger, zekerder en dat zien ze. Mijn ex ziet dat ook en vind dat niet leuk. En wat is er nu leuker om te proberen mij te raken over de rug van de kinderen. Door alles wat er gebeurd is moeten ze nu opgroeien en doorgroeien. Iets waar vooral de oudste het moeilijk mee heeft. Die blijft, net als zijn vader altijd zo graag deed, het liefst hangen in de slachtofferrol. Dat ze zien dat ik een keus heb gemaakt dwingt ze tot nadenken. En in mijn huis gelden mijn regels, het gedrag van de jaren dat we bij elkaar woonden is verleden tijd. Hier gaat het anders. Dat dat soms moeilijk te doorbreken is weten we allemaal. Mijn zoon trekt op dit moment een muur op richting mij. Ik heb inmiddels door schade en schande ondervonden dat ik wel kan gaan beuken op die muur, maar dat dat geen enkele zin heeft. Mijn zoon zal zelf die muur moeten loslaten. Dat die muur voor een groot gedeelte wordt gevoed door mijn ex is een feit. En tegelijkertijd dus ook iets waar ik geen invloed op heb. Dit moet hij zelf gaan beseffen. Iets wat hij maar moeilijk kan. De jongste is daarin verder en laat dit dus niet toe.



Jouw aanbod vind ik zo lief, geen woorden voor. Ik kan er niet op ingaan, geen geld. En Nigeria is geen vakantieland, to put it mildly. Neem aan dat je geen zin hebt om overvallen te worden, om geen andere reden dan dat je blank bent, en die kans is helaas niet uitgesloten, zeker als je op pad gaat in de stad, buiten de toeristische plekken. Zelf heb ik nog niet eens zo iets simpels als een rijbewijs, of genoeg geld om de weg iets gladder te strijken. dat rijbewijs heb ik wel hoor, geld is hier ook niet maar daar komen wel oplossingen voor. En om overvallen te worden, daar ben ik niet zo bang voor, kan het niet uitleggen maar blijkbaar straal ik dus wel zelfverzekerheid uit. Dit is dus mede een oorzaak van de problemen tussen mijn ex en mij. Want ja een zelfverzekerde vrouw is leuk, maar eigenlijk hoort ze onder je staan. Dat ik zo'n sufferd geweest ben om me hieraan aan te passen en daarmee mezelf zo tekort te doen.



En Iseo, jij ook bedankt voor je aanbod. Wie weet, als je het aandurft, ontmoeten we elkaar, deze zomer.