Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Grenzen aangeven... ik denk dat we daarmee overal en met iedereen moeten oefenen, niet alleen met onze (ex-)partner. Want het is meestal iets waar je op meer vlakken van je leven moeite mee hebt. Het hangt toch ook samen met ruimte durven innemen, er durven 'zijn'.



Ik merkte laatst dat ik me bij het oversteken van een zebrapad haastte aan de overkant te komen en met een dankbaar gebaar de gestopte chauffeur bedankte. Ik buig mijn hoofd dan een beetje. Ik heb bijna letterlijk het gevoel dat ik de bestuurder van die auto lastigval door die straat over te steken en hem op mij te laten wachten, terwijl een zebrapad daar toch echt voor bedoeld is. Ik heb het recht daar te zijn, mag op mijn gemak oversteken, ik hoef niet te rennen en ik hoef niet dankbaar te zijn. Het zijn gewoon regels dat een auto wacht voor een oversteekplaats.



Andersom stop ik graag om mensen te laten oversteken, ook als er geen zebrapad is. Dan laat ik ze met een gul gebaar voorgaan... auto's ook trouwens. Dat voelt dan weer wel comfortabel voor mij. Voorrang geven is blijkbaar makkelijker dan voorrang nemen :P



Het is een beetje een suf voorbeeld, maar het zijn wel van die kleine dingen waardoor je je bewust wordt van hoe je in het leven staat. Met die bewustwording komt ook de mogelijkheid tot verandering. Ik ga de volgende keer héél langzaam oversteken ;)



Ik heb mezelf lang geleden aangeleerd om niet meer automatisch opzij te gaan voor "tegenliggers" op straat die me onder de voet dreigen te lopen. Nu gaat dat automatisch, ik ga gewoon rechtdoor. Ik loop zelf niemand onder voet maar ga niet meer voor iedereen opzij. Ik was in staat sorry te zeggen als er iemand op mijn tenen ging staan!



Ook op mijn werk heb ik moeite met nee zeggen of waardering vragen. Ik heb laatst met mijn baas gepraat omdat ik vond dat ik te laag beoordeeld was. Ik stond helemaal in de startblokken en stak van wal met mijn preek, toen hij uit zichzelf zei dat hij de beoordeling al naar boven had aangepast ;) Ahum. Maar ik durfde het wel, daar ging het om.



Kennen jullie het ook dat het moeilijk is met familie of vrienden je grenzen aan te geven? Te zeggen als iets niet uitkomt of als je ergens mee zit, als iemand iets kwetsends tegen je heeft gezegd bijvoorbeeld. Of als iemand iets voor je doet waar je niet op zit te wachten :) Het zijn allemaal kleine (of grote) confrontaties die je moet aangaan. Dat is een leerproces dat je actief moet aangaan.



Het belangrijkste is onderkennen wanneer je over je grenzen heen laat gaan. Dat "stemmetje", onderbuikgevoel of die zeurende twijfel.... daar moet je naar leren luisteren.



liefs,

dubio

Steeds meer en vaker zeg ik 'nee' en dat zijn mensen niet van mij gewend. Carrrie kun je alles vragen want die doet het toch wel zeg maar. Maar Carrrie heeft de laatste maanden vanwege de rugoperatie zélf hulp nodig gehad en dan is er vrijwel niemand die eens langs komt hoor! En nu ben ik dus ook 'nee' gaan zeggen, ik kan niet, ik doe het niet. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik al genoeg heb aan mijn eigen huishouden en alle drukte eromheen, helemaal nu met mijn revalidatietraject.



@Iseo: zoonlief vond de mp3speler helemaal geweldig. Hij heeft nog véél meer mooie kadoos gehad, stuk voor stuk met zorg uitgekozen en hij is superblij dus! Mijn zusjes hadden het mooiste kado meegebracht: een racebaan van Hotwheels, een soort draak. Hij wilde die graag hebben maar dat is een hardstuikke duur ding. Mijn zusjes hebben op internet gezocht en er eentje tweedehands gevonden. Zoonlief is er helemaal wég van!

Ik vind het ook zo moeilijk om mijn grenzen aan te geven. Buiten mijn relatie om, loop ik hier dagelijks tegen aan. Conflicten ga ik liever uit de weg dan ik ze aan ga. Als ik nee zeg, ben ik bang dat men mij niet aardig vind. Kies liever de makkelijkste weg, dus ja zeggen. Nu ben ik hier wel mee aan het werk, want realiseer me dat nee zeggen mag.



Even een voorbeeld waar ik nu tegenaan loop:

Ik ben óp en vreselijk moe, speel met de gedachte me kortdurend ziek te melden van mijn werk. Tóch, en dat is in het verleden ook het geval geweest, doe ik dat niet. Kan het gewoonweg niet.. Ook omdat ik het gevoel heb het niet te kunnen maken tov mijn collega's.  In het verleden heb ik al problemen gehad op mijn werk door de problemen thuis. Ik meldde me toen niet ziek, maar vanwege concentratieproblemen maakte ik fout na fout. Stomme fouten!  Fouten die ik maak kosten veel geld.  Dit speelde toen heel hoog op tot aan meerdere gesprekken met P&O. Mijn toenmalige leidinggevende (is inmiddels ontslagen vanwege desfunctioneren) liet heel duidelijk doorschemen dat ze moe werd van mij. Opmerkingen van "ja, hoor.......daar gaan we weer". Op een dag ging ik op de fiets naar mijn werk maar wist de weg niet meer. Terwijl ik deze route altijd al fietste. Vond ik heel enge ervaring trouwens. Ik kwam toen te laat op mijn werk en werd meegesleurd naar P&O. Ipv vertellen waarom ik te laat was, kon ik alleen maar huilen. Ze wisten wel van problemen thuis, maar niet precies wat. Wat voelde ik me klein en wat baalde ik van mezelf dat ik de kracht niet op kon brengen voor mezelf op te komen. Inmiddels is alles weer pais en vree op het werk én toch meld ik me nu niet ziek omdat ik dan de vrees heb, dat men mij lastig vindt.



En het is net wat jij zegt Carry... op het moment dat jij hulp nodig hebt is er ook niemand thuis. Dat heb ik zeker geleerd. Nog gefeliciteerd met je zoon trouwens!



Zonlicht, Mamzelle, Dubio... vreselijk het verliezen van jullie kindertjes tijdens jullie zwangerschappen. Ik sluit me bij Lemmy aan... ook ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het moet zijn, van mij ook een dikke knuffel.



Dubio: dat was dan gelijk het laatste weekend van de proefperiode? Wat goed dat je iig je grenzen aangegeven hebt, hoewel ik me dondersgoed kan voorstellen hoeveel zorgen het met zich meebrengt als de vader van jouw kinderen zich zo gedraagt terwijl de kids bij hem zijn. Die beschuldigingen herken ik overigens. Mijn x beschuldigt me ook overal van. X denkt echt dat ik alles saborteer om zijn leven zo lastig mogelijk te maken. Alles wat hem tegen zit (auto, dingen in huis, computer) altijd mijn schuld. Misschien heb je het al ergens geschreven maar gaan jouw kinderen met plezier naar hun vader? Bij ons moet alles nog geregeld worden maar op voorhand zie ik het al niet zitten. Mijn meiden wlllen niet bij hem zijn. Zijn ze toevallig een keer een middag met hem weg dan gaat x naar foute vriendjes-vriendinnetjes, waar vervolgens het huis blauw staat van de rook, en x constant aan zijn mobiel hangt. Totaal geen aandacht krijgen ze dan. Volgens x uiteraard ook mijn schuld dat mijn meiden niets van ze wil weten. Ik heb ze opgestookt. Ik weet dat ik dit nooit gedaan heb! Tóch krijgen mijn kids ook ongemerkt meer te horen dan de bedoeling is. Ik denk alleen maar aan gesprekken die ik zowel thuis- als telefonisch voer. Ik heb iig geen idee hoe ik dit moet gaan doen in de toekomst.

Lieve, lieve meiden - ik heb het al eerder willen zeggen, maar er de woorden niet voor gevonden. Wat is dit een ongelovelijk waardevol en mooi topic, en wat zijn jullie dapper en moedig, en... en... Ik heb er eigenlijk weer geen woorden voor...

Stukjes heb ik herkend, en grenzen aangeven, wat is dat moeilijk. Wil jullie in elk geval vertellen dat het me heeft geïnspireerd om binnen mijn relatie duidelijker mijn grenzen aan te geven en heb vandaag een mijlpaal bereikt (mijn geld is van mij).

Wil jullie heel erg bedanken, maar vooral ook heel veel wijsheid, energie, liefde en geluk toewensen. Keep up the good work! :R*; :R*;:R*;:R*;:R*;:R

Dubio, wat is jouw grenzen verhaal herkenbaar. Ook ik heb een wat onderdanige inslag, niet heel erg, maar wel aanwezig. Kan me altijd heel boos maken als ik oude vrouwtjes zie die bijna permissie vragen om te bestaan, in winkels of zo. Wat voor cultuur hebben die in geleefd dat het bijna standaard is dat een oud vrouwtje zich verexcuseert voor wat voor traagheid of onhandigheid -die bij gewoon ouder worden hoort- dan ook.

En zelf word ik ook altijd boos als ik me verexcuseer voor de één of andere misser in het verkeer en een ander geeft totaal geen sjoege. Vraag mezelf dan ook af waarom ik niet stoïcijnser kan zijn. Buren groeten, er zijn er zat in de straat die dat in elk geval aan mij niet doen: waarom kan ik ze niet net zo hooghartig voorbij lopen als zij mij doen.



Iseo, ik zit weer wat beter in mijn vel. Weet niet of het de hitte is die me zo lam maakte vorige week, of dat ik me nu fitter voel door minder suikergebruik. Ben vanmiddag ontvoerd naar een feestmiddag van de school van de kinderen en dat was leuk, zat gezellig met een andere vrouw zonder al te veel te praten. Al blijf ik ook dan mezelf afvragen of ik niet te veel, te weinig, zeg, of ik wel goed gezelschap ben. Vraag me af of zij zich ook met zulke zaken bezighoudt.



Thirza, op dit moment maken jouw kinderen een duidelijke keuze: ze willen niet bij papa zijn. Misschien kun je hen daarin ondersteunen door hem ooit duidelijk te maken dat hij nu eenmaal niet zo'n inspirerend gezelschap is, omdat hij constant met de telefoon aan zijn oor hangt, of zo iets concreets. Misschien durven zij het hem zelfs ooit te zeggen, waarom ze niet willen komen, of te schrijven.

Je kunt je ook voorbereiden door de omgang tussen hem en de kinderen klein te houden, een zaterdag per twee weken, o.i.d, alleen uit te breiden op verzoek van de kinderen.

En je loopt een grote kans dat je soon to be ex na verloop van enige tijd zijn interesse in de kinderen zelf verliest, als ze niet braaf doen wat hij zegt, hem braaf doen voelen dat hij belangrijk voor ze is, jij niet meer in het plaatje voorkomt.

Die ex van mij houdt zielsveel van zijn kinderen. En heeft ze toch al drie maanden niet, of heel weinig, gezien. Voorafgaand aan die drie maanden was het toch ook al zeker niet elke week dat 'ie ze zag.

Even een *; terug voor Myrax!

Buren groeten, er zijn er zat in de straat die dat in elk geval aan mij niet doen: waarom kan ik ze niet net zo hooghartig voorbij lopen als zij mij doen.

Mijn ex heeft diverse mensen (eigenlijk wie het maar horen wil) verteld dat ik een hoer ben, dat hij daar per ongeluk achter is gekomen en toen uiteraard acuut is vertrokken. Daarna leerde hij mijn vriendin beter kennen met wie hij in de eerste instantie goed kon praten en later werd dat meer.... Zelfs vorige week heeft hij dit nog verteld aan mensen die van niks wisten.... 8 huizen verderop....



(Het echte "verhaal" is: ik voelde dat ik dat moest doen omdat hij een veel te dure hobby had, we anders ons huis uit gezet zouden worden en zonder eten op straat zouden staan en nadat hij zijn 'goedkeuring' had gegeven daarover. Achteraf bleek dat hij met mijn vriendin lag te klooien terwijl ik centjes aan het verdienen was... maar dat is natuurlijk niet leuk om te vertellen en dus is het makkelijker om met een andere versie van het verhaal je eigen straatje schoon te vegen...)



Hij heeft dit verhaal ook aan een aantal andere buren verteld en ik kan je vertellen dat er dan nog maar weinig mensen zijn die je nog recht in de ogen durven te kijken, laat staan een normaal gesprek met je aan 'durven' te gaan.... Nu zijn we 15 maanden verder en inmiddels zijn de contacten hier en daar (na mijn kant van het verhaal te hebben verteld) hersteld, maar toch....



Nú ben ik zover dat ik bij mijzelf kan denken: dit is 15 maanden geleden gebeurd, als ik hem niet had leren kennen was het nooit zover gekomen, het zál ook nooit meer zover komen (heb echt mijn lesje wel geleerd!) en het is jammer dat hij dit soort verhalen rondbazuint want er is er maar één de dupe van: onze zoon! Jammer dat hij daar niet bij nadenkt....

Grenzen aangeven: ik ben er heel extreem in. De ene keer knalduidelijk, de keer erop heb ik zelf niet in de gaten dat iemand eroverheen ging. Op mijn werk kom ik heel duidelijk voor mezelf op (noem dat ook wel de BV Annemoon), heb ook al eens een m.i. te lage beoordeling omhoog gekletst. Maar misschien ben ik nu een beetje doorgeslagen. Ik heb ergens een grens gesteld en kan die nu niet meer verleggen (denkend aan het probleem van eerder deze week). Kortom, normaal met grenzen omgaan lukt nog niet.



Ook vind ik het nog niet normaal om ruimte in te nemen. Ik zag vandaag een foto van mezelf terug toen ik een jaar of 7 was. Zus van 4 had zich als indiaan geschminkt, zag er niet uit. Ik weet nog het enorme plaatsvervangend gevoel van schaamte dat ik had omdat ze zich zo had "toegetakeld" en de jaloezie over de positieve aandacht die ze ervoor kreeg. Gek he, hoe je, zo jong, je al helemaal richt op hoe je zou moeten zijn voor de ander, hoe die ander wil de je bent.

Heeft dat met ruimte innemen te maken? In ieder geval met niet kunnen zijn wie je eigenlijk bent. Is dat duidelijk, of is dat iets wat ik erin zie/ervaar?



Ik kan er bijna niet over nadenken, laat staan schrijven, maar voor de mama's die hun kindje(s) hebben verloren: mijn hart bloedt voor jullie.

Vervelend dat mensen zo snel met een oordeel klaarstaan. Aan de andere kant zijn dat ook mensen die je prima kunt missen in je leven.

Voel je je wel vrij om daar te blijven wonen, of is je woongenot ernstig verziekt door dit soort praatjes?

Ik stort in, meiden, kan er geen zinnig woord meer uitfabrieken.

Bonne nuit :R

quote: mamzelle reageerde



Buren groeten, er zijn er zat in de straat die dat in elk geval aan mij niet doen: waarom kan ik ze niet net zo hooghartig voorbij lopen als zij mij doen.





Mijn ex heeft diverse mensen (eigenlijk wie het maar horen wil) verteld dat ik een hoer ben, dat hij daar per ongeluk achter is gekomen en toen uiteraard acuut is vertrokken. Daarna leerde hij mijn vriendin beter kennen met wie hij in de eerste instantie goed kon praten en later werd dat meer.... Zelfs vorige week heeft hij dit nog verteld aan mensen die van niks wisten.... 8 huizen verderop....



Ook herkenbaar ,de hoeveelheid roddel en achterklap die er over mij (en mijn man) is verspreid is ook niet van de lucht. Vooral mijn man is er veel vrienden door kwijtgeraakt. Je kunt alleen je schouders ophalen, neus in de lucht prikken en doorgaan. Inmiddels is het al heel wat jaren geleden, maar de verjaardag van 1 gemeenschappelijke vriend, daar worden we maar eens in de 2 jaar voor uitgenodigd.

Ik vind het ook zo moeilijk om mijn grenzen aan te geven. Buiten mijn relatie om, loop ik hier dagelijks tegen aan. Conflicten ga ik liever uit de weg dan ik ze aan ga. Als ik nee zeg, ben ik bang dat men mij niet aardig vind. Kies liever de makkelijkste weg, dus ja zeggen. Nu ben ik hier wel mee aan het werk, want realiseer me dat nee zeggen mag.



Sterker nog, soms móet nee zeggen. Dan is het onverantwoord om ja te zeggen uit angst om nee te zeggen. Ja zeggen op iets waarvan je op dat moment al weet dat je het niet op tijd of goed ten einde kan brengen, is onverantwoord.



Even een voorbeeld waar ik nu tegenaan loop:

Ik ben óp en vreselijk moe, speel met de gedachte me kortdurend ziek te melden van mijn werk. Tóch, en dat is in het verleden ook het geval geweest, doe ik dat niet. Kan het gewoonweg niet.. Ook omdat ik het gevoel heb het niet te kunnen maken tov mijn collega's.  In het verleden heb ik al problemen gehad op mijn werk door de problemen thuis. Ik meldde me toen niet ziek, maar vanwege concentratieproblemen maakte ik fout na fout. Stomme fouten!  Fouten die ik maak kosten veel geld.  Dit speelde toen heel hoog op tot aan meerdere gesprekken met P&O. Mijn toenmalige leidinggevende (is inmiddels ontslagen vanwege desfunctioneren) liet heel duidelijk doorschemen dat ze moe werd van mij. Opmerkingen van "ja, hoor.......daar gaan we weer". Op een dag ging ik op de fiets naar mijn werk maar wist de weg niet meer. Terwijl ik deze route altijd al fietste. 

Herkenbaar. Hoe vaak ik in mijn slechtste periode (nadat ik de relatie had beëindigd) niet verkeerd gereden ben. Ook een paar keer door rood gereden en andere stomme dingen gedaan. De automatische piloot werkt tijdelijk niet, lijkt het wel.

Vond ik heel enge ervaring trouwens. Ik kwam toen te laat op mijn werk en werd meegesleurd naar P&O. Ipv vertellen waarom ik te laat was, kon ik alleen maar huilen. Ze wisten wel van problemen thuis, maar niet precies wat. Wat voelde ik me klein en wat baalde ik van mezelf dat ik de kracht niet op kon brengen voor mezelf op te komen. Inmiddels is alles weer pais en vree op het werk én toch meld ik me nu niet ziek omdat ik dan de vrees heb, dat men mij lastig vindt.

Ik ben daar nu een stuk makkelijker in geworden. Het schuldgevoel is niet helemaal weg, dat niet. Maar ik zit nog steeds niet goed in mijn vel. De dagelijkse routine gaat wel, maar als er even iets extra's bijkomt dan trek ik het niet meer (een kinderverjaardag organiseren bijv.). Dan meld ik me een dagje ziek. Ik voel me dan ook echt niet goed, maar het is vooral een kwestie van moeten bijtanken. Ik zie het maar zo: op deze manier kan ik tenminste nog blijven functioneren. Ik heb me een tijd ziek moeten melden omdat het helemaal niet meer ging. Weer begonnen maar ik maakte er een potje van, weer ziekgemeld. Ik besefte dat ik mijn grenzen beter moest aangeven. Ik zeg nu dus ook vaker nee als ik iets er niet bij kan hebben, zelfs als het met een beetje passen en meten (overwerken bijv.) wel zou gaan. Dat extraatje kan ik nu niet geven.



Mijn collega's en chef weten hoe het met me gaat, daar moet je wel zelf voor zorgen.



En het is net wat jij zegt Carry... op het moment dat jij hulp nodig hebt is er ook niemand thuis. Dat heb ik zeker geleerd. Nog gefeliciteerd met je zoon trouwens!

En van mij ook een dikke pakkerd voor hem



Dubio: dat was dan gelijk het laatste weekend van de proefperiode?

Ik ga het aan mijn advocaat voorleggen, maar ik denk het wel. Wat kan ik verwachten van nog 2 weekends, dat het beter gaat? Of dat ik niet kan vaststellen dat hij dronken is/hoe dronken hij is? Gerust zal ik er hoe dan ook niet op zijn. Hoewel ex mij verzekerd heeft dat hij nu geen drankprobleem meer heeft...



De vraag is: wat nu? Is het wel verantwoord hen die ene nacht mee te laten gaan? Beter dan twee, maar nog steeds niet fijn. De zomervakantie komt eraan, hoe moet ik in hemelsnaam plannen dat ze de helft van die vakantie bij hun vader zijn? Of moet ik voorstellen dat hij ze alleen nog maar overdag mag meenemen? Zaterdagmorgen ophalen, zaterdagavond terugbrengen, zondagmorgen weer ophalen.... Dat is toch ook niet te doen? Van de andere kant... als dat de veiligheid van de kinderen garandeert...



Ik moet eerlijk toegeven dat ik het zelf heel hard nodig heb dat de kinderen af en toe zo'n weekendje weg zijn. Voor mij persoonlijk is het dus ook alleen maar fijn als ze al op vrijdag bij hem zijn. Maar hun veiligheid staat natuurlijk voorop. Als ik het alcoholprobleem serieus aan de orde stel (heeft mijn advocate al gedaan, maar we zijn nu nog niet bij de rechter) dan wordt de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld. Da's ook zowat. Als het moet doe ik het hoor, als we het samen niet eens kunnen worden over een regeling waarbij de veiligheid van de kinderen gegarandeerd is. Maar ik zit daar natuurlijk ook niet op te wachten...



Wat goed dat je iig je grenzen aangegeven hebt, hoewel ik me dondersgoed kan voorstellen hoeveel zorgen het met zich meebrengt als de vader van jouw kinderen zich zo gedraagt terwijl de kids bij hem zijn. Die beschuldigingen herken ik overigens. Mijn x beschuldigt me ook overal van.

Ik ken dit patroon ook en reageer er dus niet meer op. Mijn reactie op zijn beschuldiging dat ik te veel drink was dat ik hem niet meer in mijn huis wil hebben als hij mij "bespioneert". Gesprekken verliepen bij ons altijd zo: het was zijn geijkte manier om de aandacht van zichzelf naar mij te verplaatsen en mij in de verdediging te dringen, waardoor ik niet meer terugkwam op het punt waar het over ging. Dat besefte ik later pas.

X denkt echt dat ik alles saborteer om zijn leven zo lastig mogelijk te maken.

Alles wat hem tegen zit (auto, dingen in huis, computer) altijd mijn schuld. Misschien heb je het al ergens geschreven maar gaan jouw kinderen met plezier naar hun vader?

Goddank wel ja. Ze zijn nog klein dus zien die dingen nog niet. Hij doet nu allerlei leuke dingen met ze, daar ben ik blij om.

Bij ons moet alles nog geregeld worden maar op voorhand zie ik het al niet zitten. Mijn meiden wlllen niet bij hem zijn. Zijn ze toevallig een keer een middag met hem weg dan gaat x naar foute vriendjes-vriendinnetjes, waar vervolgens het huis blauw staat van de rook, en x constant aan zijn mobiel hangt. Totaal geen aandacht krijgen ze dan. Volgens x uiteraard ook mijn schuld dat mijn meiden niets van ze wil weten. Ik heb ze opgestookt. Ik weet dat ik dit nooit gedaan heb! Tóch krijgen mijn kids ook ongemerkt meer te horen dan de bedoeling is. Ik denk alleen maar aan gesprekken die ik zowel thuis- als telefonisch voer. Ik heb iig geen idee hoe ik dit moet gaan doen in de toekomst.

Het beste is: duidelijke, gedetailleerde afspraken maken (data, inclusief speciale dagen zoals vader- en moederdag, verjaardagen enz., wie haalt en brengt, tijden) en je daar strikt aan houden. Flexibel worden kan altijd nog, maar zeker in het begin is het voor de kinderen belangrijk te weten waar ze aan toe zijn. Het aan hen overlaten is voor hen onduidelijk en dus onveilig. Bovendien schept dat het bekende loyaliteitsconflict, omdat zij het gevoel hebben te moeten kiezen tussen beide ouders.



Wij hebben afgesproken de kinderen duidelijkheid te geven. We (ik :P) hebben ze verteld dat papa en mama besloten hebben dat ze geregeld bij papa op bezoek gaan, omdat dat heel belangrijk is voor hen en voor papa en voor mama. Klaar. NIet onderhandelbaar. Nu hangt dat wel van de leeftijd af. Als ze echt niet willen, wordt het natuurlijk wel lastig. Mijn oudste wilde ook in het begin niet altijd mee en dat gaf vreselijke scènes met slaan en schoppen (en ze is een heel lief, rustig meisje!). Nadat we die duidelijke uitleg hebben gegeven, is het nog één keer voorgekomen (grens uitproberen) en toen was het oké. Ik moet zeggen dat ik daar wel tegenover heb gesteld dat de regeling (van mijn kant tenminste) werd nagekomen en dat zij precies weten wanneer ze naar papa gaan (middels een kalender waar ze dit met stickers op aangeven en waar ze elke dag een kruisje op zetten). Ook dat kan naar gelang de leeftijd verschillen, maar ik wil maar zeggen: als je met de kinderen iets afspreekt, hou je er dan ook aan (ook als je ex dat niet doet).



Wat negatief praten over je ex in het bijzijn van de kinderen betreft: niet doen! Ik weet hoe moeilijk dat is, maar het is cruciaal voor het welzijn van je kinderen. Gewoon niet doen. Voer je telefoongesprekken (ook met je ex) maar als de kinderen er niet bij zijn. Instrueer bezoek dat er niet negatief over ex gesproken wordt. Het is geen bewust opstoken maar het beïnvloedt wel de kinderen en de manier waarop ze tegen papa en bezoekjes aan hem aankijken. Wees positief zonder te liegen. Dus wel zeggen: ik hoop dat je het naar je zin hebt bij papa, niet zeggen: papa is lief, als je dat niet vindt. Er zijn heel veel positieve dingen die je kan zeggen die waar zijn. De waarheid is heel belangrijk nu voor je kinderen om hun vertrouwen in jou te behouden.



sterkte meid!

dubio

Ik stort in, meiden, kan er geen zinnig woord meer uitfabrieken.

Bonne nuit :R

Weltrusten, droom zacht

Zon, hou oud zijn je kinderen ook alweer?

Iseo, ik zit weer wat beter in mijn vel. Weet niet of het de hitte is die me zo lam maakte vorige week, of dat ik me nu fitter voel door minder suikergebruik. Ben vanmiddag ontvoerd naar een feestmiddag van de school van de kinderen en dat was leuk, zat gezellig met een andere vrouw zonder al te veel te praten. Al blijf ik ook dan mezelf afvragen of ik niet te veel, te weinig, zeg, of ik wel goed gezelschap ben. Vraag me af of zij zich ook met zulke zaken bezighoudt. Mam, ben ff zo "brutaal" te reageren. Hoe dan ook heb je een gezellige middag gehad toch? Ik herken wat je zegt wel. Ik ben over het algemeen niet zo praterig tenzij ik me op mijn gemak voel, maar dat voel ik me niet snel. is dat wel het geval dan klets ik er vrolijk op los. Ik vraag me ook altijd af in zulke situaties waarbij ik weinig gespreksstof heb of ik wel zo gezellig ben. Van de andere kant zijn er 2 voor nodig om een gesprek op te bouwen. Als de andere partij ook weinig zegt, tja dan houd het snel op, toch?



Thirza, op dit moment maken jouw kinderen een duidelijke keuze: ze willen niet bij papa zijn. Misschien kun je hen daarin ondersteunen door hem ooit duidelijk te maken dat hij nu eenmaal niet zo'n inspirerend gezelschap is, omdat hij constant met de telefoon aan zijn oor hangt, of zo iets concreets. Misschien durven zij het hem zelfs ooit te zeggen, waarom ze niet willen komen, of te schrijven.  Ze laten al heel lang blijken dat ze liever niet met hem zijn. Thuis vinden ze het meestal wel oke, maar gaat het om wegbrengen naar de manege/vriendinnetje oid dan moet ik dat doen. De tijd ontbreekt me weleens omdat hier alles om mij draait en dan zeg ik de meiden vraag maar aan je vader. Uiteindelijk is het altijd zo dat ik het toch maar doe, want het gaat met zoveel tegenzin gepaard. Dat van beiden kanten dan. X heeft weinig tijd en de meiden protesteren.

Je kunt je ook voorbereiden door de omgang tussen hem en de kinderen klein te houden, een zaterdag per twee weken, o.i.d, alleen uit te breiden op verzoek van de kinderen. Goede tip!

En je loopt een grote kans dat je soon to be ex na verloop van enige tijd zijn interesse in de kinderen zelf verliest, als ze niet braaf doen wat hij zegt, hem braaf doen voelen dat hij belangrijk voor ze is, jij niet meer in het plaatje voorkomt.Die kans zit er heel dik in ja. Ik heb al op "mijn" topic eens geschreven dat x best dol is op zijn meiden maar dat is meer omdat het nu eenmaal mooie meiden zijn en hij overal pronkt met hun foto's. Ze doen wat modellenwerk en dat vind hij belangrijk. Hij pronkt en meer ook niet!!! Ik ga niet zeggen dat ik daar niet trots op ben want natuurlijk ben ik dat wel. Maar bij x houdt het daarbij op! Meer zit er niet in qua aandacht,.. Ik vind het leuk,  maar belangrijker vind ik hoe ze in het leven staan, ze presteren op school, ze veel vriendinnetjes hebben, de daadwerkelijke aandacht en we het gezellig hebben met zijn drie-en. Met voorop luisteren naar wat ze te vertellen hebben. Kortom, dat ze gezien worden zoals ze zijn..

Ja, ik ben bang voor conflicten en ga ze uit de weg. Geef mijn grenzen niet goed aan.

De voorbeelden die jullie geven zijn ook voor mij heel herkenbaar.



Hoeveel laat ik nu echt van mijzelf zien, als ik op mijn woorden pas, de sfeer probeer aan te voelen, geen ruimte durf in te nemen?

Wat jij al zegt Mamz, al die dingen die ik me afvraag in gezelschap, had ik dit wel/niet moeten zeggen, praat ik teveel, moet ik nu wat terugzeggen, wat bedoelt hij/zij hier nou precies mee? Weet ik mijn mening wel, ben ik prettig gezelschap, kom ik erg dom over of draaf ik door...zien ze me wel/ hoe val ik minder op....

Hoe moeten mensen eigenlijk hoogte van me krijgen?



Zon, je bent echt......O+*;



Mamz, ik gebruik ook bijna geen suiker meer, en merk dat het effect heeft. Ik merk wel heel goed hoeveel effect voedsel op mij heeft.

Heb jarenlang ook heel slecht en heel weing gegeten, was zo mager. (Ik ben 30 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap...)

Nu doe ik mijn best gezond te eten, en dat geeft energie.



Liefs!

quote: mamzelle reageerde



Buren groeten, er zijn er zat in de straat die dat in elk geval aan mij niet doen: waarom kan ik ze niet net zo hooghartig voorbij lopen als zij mij doen.





Mijn ex heeft diverse mensen (eigenlijk wie het maar horen wil) verteld dat ik een hoer ben, dat hij daar per ongeluk achter is gekomen en toen uiteraard acuut is vertrokken. Daarna leerde hij mijn vriendin beter kennen met wie hij in de eerste instantie goed kon praten en later werd dat meer.... Zelfs vorige week heeft hij dit nog verteld aan mensen die van niks wisten.... 8 huizen verderop....



(Het echte "verhaal" is: ik voelde dat ik dat moest doen omdat hij een veel te dure hobby had, we anders ons huis uit gezet zouden worden en zonder eten op straat zouden staan en nadat hij zijn 'goedkeuring' had gegeven daarover. Achteraf bleek dat hij met mijn vriendin lag te klooien terwijl ik centjes aan het verdienen was... maar dat is natuurlijk niet leuk om te vertellen en dus is het makkelijker om met een andere versie van het verhaal je eigen straatje schoon te vegen...)



Hij heeft dit verhaal ook aan een aantal andere buren verteld en ik kan je vertellen dat er dan nog maar weinig mensen zijn die je nog recht in de ogen durven te kijken, laat staan een normaal gesprek met je aan 'durven' te gaan.... Nu zijn we 15 maanden verder en inmiddels zijn de contacten hier en daar (na mijn kant van het verhaal te hebben verteld) hersteld, maar toch....



Nú ben ik zover dat ik bij mijzelf kan denken: dit is 15 maanden geleden gebeurd, als ik hem niet had leren kennen was het nooit zover gekomen, het zál ook nooit meer zover komen (heb echt mijn lesje wel geleerd!) en het is jammer dat hij dit soort verhalen rondbazuint want er is er maar één de dupe van: onze zoon! Jammer dat hij daar niet bij nadenkt....

Tja, en jij vindt nog dat je redelijk moet zijn en hem gewoon in je huis moet toelaten en op de verjaardag van je zoon moet laten komen. Redelijkheid kan soms ver gaan, niet Carrrie?



Ik zie het zo: hij was jouw pooier. Niks meer en niks minder. Ik geloof geen seconde dat jij de keus had of maakte om als hoer te gaan werken. Wat was er gebeurd als je het niet had gedaan? Jij "voelde"  dat je dat moest doen? Hou jezelf niet voor de gek. Als je die vent niet was tegengekomen en je niet zo opgesloten had gezeten in die relatie, had geen haar op je hoofd eraan gedacht dat werk te gaan doen, al stond je er nog zo slecht voor financieel. Dat idee kwam geheel uit zíjn koker. Hij liet je geen andere keuze.







Ik zie hier op dit topic heel wat voorbijkomen, maar het lef om jou er tegenover de politie van te beschuldigen dat jíj hem stelselmatig mishandelde, dat hij erachter was gekomen dat jij als hoer werkte... dat slaat wel alles. Het is het ultieme omdraaispelletje.







Ik zeg je één ding: niemand gaat jou geloven of begrijpen als je jouw versie van het verhaal niet klip en klaar vertelt. Ik kan me goed voorstellen dat je het erg moeilijk vindt om te vertellen dat je als prostituee hebt gewerkt (ik heb een beetje een hekel aan het woord hoer) maar als mensen dat toch al weten... Leg uit dat hij je ertoe gedwongen heeft dat werk te gaan doen om zijn dure hobby's te betalen. Dat hij een loverboy is die een vrouw voor zich wint en dan voor zich laat werken. Trek dat verdomde masker van zijn kop en laat zien wie hij werkelijk is. Pas dan zien mensen ook wie jij bent Car.



Laat je niet zo besmeuren. Ik word er misselijk van als ik het lees. Vertel maar hoe je "vriendin" in bed lag te wachten en hoe hij je dwong tot een trio. Je hebt niks te verliezen. Als jij uitlegt hoe het was, met alle smerige details, dan gaat het sensationele laagje ervan af (want reken maar dat hij daarop kickt!) en komt de vuile waarheid naar boven. En dan heb jij niks om je voor te schamen!







Eng? Ja. Je zal vooral bang zijn voor de reactie van je ex, denk ik zo. Hou voor ogen hoe je zoontje gaat reageren als hij groter wordt en met deze verhalen wordt geconfronteerd. Hij moet toch de waarheid weten? Maak die dan bekend.







liefs,

dubio

Lieve meiden,

Ik ga slapen. Het onweert hier heel erg en dochter D. is een beetje bang. Ik moet naast haar liggen in het grote bed... Geen straf hoor.. vind het heerlijk tegen haar aan te kruipen.



Er wordt hier zoveel verteld dat ik soms niet weet waar te beginnen moet. Kan soms, al wil ik het zo graag, ook niet de juiste woorden vinden. Wil zo graag met een ieder van jullie "praten" omdat ik voel dat we elkaar zo goed aanvoelen. Daarbij heb ik zoveel te vertellen wat ik kwijt wil.



Voor nu wens ik jullie slaap lekker en geef jullie een dikke *;

Carrrie, ik wilde het eigenlijk niet vertellen. Ben bang naarmate ik steeds meer vertel, dat jullie anders naar me gaan kijken.

Maar misschien helpt het je om wat je hebt meegemaakt wat meer in perspectief te zien.



Ik ben het namelijk helemaal met Dubio eens. Je 'voelde' dat je het moest doen. Je had geen keus. Om redenen die hier nu wel duidelijk zijn.

Mijn ex had nieuwe vrienden gemaakt. Het was al in de slechte tijd. hij gebruikte en dronk. We waren bij mensen thuis. Kwamen niet vaak ergens, maar hij had me meegenomen. Luide muziek, beetje chaotische sfeer. Ik was er niet helemaal bij.

Ik heb seks gehad met een andere man, omdat ex dat wilde. En later ontkende hij dat, en was het ineens dat ik was vreemdgegaan, en werd het tegen me gebruikt.

Maar ik was niet vreemdgegaan. Ik had gedaan wat hij van me vroeg, omdat ik geen keuze had.

Heb me heel rot gevoeld, heb steeds gedacht dat ik inderdaad alles verkeerd had begrepen, maar nu weet ik beter.



Is nog eens gebeurd, maar die keer is wazig :(

Lieve Iseo, wat erg... ;(



Natuurlijk ga ik niet anders naar je kijken, er spreekt zoveel goeds uit alles wat je schrijft! Jij bent echt zo lief, leeft zo mee met anderen, ik kan me echt niet voorstellen dat er ook maar één van de mensen die hier leest en/of schrijft dit anders kan zien.

*;  van Lemmy

Iseo... ;(*;