Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
dinsdag 12 juni 2007 om 00:13
Vrouw,
Ik heb een paar citaten uit je oude berichten op een rijtje gezet. Ze spreken voor zich.
”Je moet je vooral nog verder laten opstoken door mamma. Wacht maar tot je later groter bent, dan zal ik je wel eens vertellen hoe je moeder echt is!”
Enerzijds verstandelijk heel goed weten dat het er gewoonweg écht niet in zit met zo’n man, maar anderzijds gevoelsmatig het nog altijd niet los kunnen/willen laten. Hoe vaak ik wel niet (ook destijds tegen hem) heb gezegd: “Het had zó mooi kunnen zijn voor ons!”. We hadden echt alle ingrediënten in huis om er iets moois van te maken. Maar puur en alleen omdat hij is wie hij is, lukte het niet.
En dat doet pijn, die wetenschap. Wetend dat het wel degelijk binnen handbereik lag, het zó ontzettend graag willen en er zó voor vechten, om dan uiteindelijk alsnog te moeten constateren dat het er gewoonweg niet in zit. Het werkt gewoon niet met ‘zulke’ mannen.
Ik zat het mezelf net nog te bedenken: waarom kan hij me niet accepteren om wie ik ben? Waarom ben ik niet mooi en niet goed genoeg voor hem? Hij is helemaal niet blij met me, heeft alleen maar kritiek en loopt het grootste deel van de tijd te mopperen op alles wat ik niet goed doe.
Diep van binnen denk ik dan: ‘GVD l*l, je mag je handen wel dichtknijpen met me!’ En niet omdat ik mezelf nu zo mooi of zo goed vind, maar puur omdat ik al dat gezeik van hem getolereerd heb, mezelf continu voor hem aan de kant heb willen schuiven, naar hem heb willen luisteren, hem continu heb willen helpen, ik feitelijk alles gegeven heb wat ik te geven had. En nóg is het niet goed voor hem. Nóg stelt het allemaal niks voor, wat doe ik dan in vredesnaam, anders dan hem irriteren? Op elk vlak wat je je denken kunt.
Dus waarom, waarom, waarom zou ik in godsnaam nog met deze vent verder willen????
Er zijn dusdanig veel dingen gebeurd, niet gebeurd, gezegd en niet gezegd, wat ertoe heeft geleid dat het voor mij over is. Het is op, helemaal op. En dat feit alleen al, dat zou voldoende moeten zijn om mijn rug recht te houden.
En ik doe het ook wel. Ik zet door, hoe dan ook. Het is inmiddels zelfs zo erg dat ik merk dat ik hem nog amper om me heen verdraag. De momenten dat hij nu nog bij mij thuis is (wat sec gezien ook nog zijn huis is tot het verkocht is), merk ik dat hij me vreselijk in de weg zit. Ik heb simpelweg geen enkele behoefte meer om hem nog te zien of te spreken. Ik ben zó klaar met hem. Dat eeuwige gezeik, altijd wel ergens over…Ook merk ik dat de nachten waarop hij nog thuis slaapt, dat ik dan zelf nog amper slaap. Word steeds wakker en ben me er dan van bewust dat hij wel erg dicht (té dicht) bij me is…
maarrrr…..naast de stem van mijn man die ik hoor, hoor ik, gelukkig, ook nog de stem van mijn pscyholoog die tegen me zei: ‘op de momenten dat je weer twijfelt, gebruik dan het welzijn van je kind als toetsmoment. Is het voor hem goed wanneer jullie samen blijven?’. En dan weet ik het weer: Nee, dat is NIET goed. Voor niemand niet…
Nou, never nooit niet dat ik me ooit nog aan een kerel waag! No way!!!! Ik heb nu 1 heel lief klein mannetje in mijn leven en dat blijft voor de rest van mijn leven de enige man die nog bij mij in de buurt mag komen!!
Ik had het net nog: loop de kamer uit en terwijl ik in het donker naar de gang loop, betrap ik mezelf erop dat ik bang ben dat hij daar ineens staat. Buiten check ik of ik zijn auto niet ergens zie staan en ondertussen zeg ik tegen mezelf:
’Als ik straks mijn eigen huis heb, no way dat hij dan een sleutel krijgt! Moet er niet aan denken dat hij maar te pas en te onpas binnen kan komen wandelen, zoals nu het geval is!’
Na wat er nu vorige week weer gebeurd is, is hij – voor de zoveelste keer – weer dusdanig over mijn grenzen gegaan (zó tegen mij tekeer gaan over iets wat werkelijk nergens op sloeg, mij niet uit liet praten, me weer van alles beschuldigen en dat alles zó hard en fel dat zoontjelief van angst in tranen uitbarstte) dat ik er simpelweg klaar mee ben. De deur die zo heel voorzichtig weer op een kiertje stond, die is dus nu voorgoed weer dicht. Ik trek mijn eigen plan.
Alsof IK de schuldige ben hierin (zal hij ongetwijfeld ook echt zo vinden). Nou prima, maar verwacht dan niet dat ik nog enige sympathie voor jou heb. Waarom zou ik rekening met jou houden? Waarom voel ik me schuldig als ik, op basis van het zoveelste onmogelijke gedrag van hem, besluit om mijn eigen plan te trekken. Waarom heb ik het gevoel dat ik hem deelgenoot moet maken van mijn gevoel/beslissing, terwijl hij
ondertussen MIJ als een melaatse behandelt…
Je hebt gelijk. Wat ik ook zal zeggen waarom ik nu doe wat ik doe, hij zal het simpelweg niet begrijpen. Niet willen begrijpen, want ik ben ervan overtuigd dat hij diep van binnen wel weet hoe de vork in de steel zit. Maar hij is té koppig, té trots om hieraan toe te geven (heeft hij in het verleden vaak toegegeven). Prima, maar verwacht van mij dan onderhand ook niets meer. Oh, je hebt geen idee hoe klaar ik met hem ben, bah!!!!
Hij blijft mij te allen tijde de schuld van alles geven. Of het nu onze laatste ruzie was, of de huidige situatie. Wat het ook is, het is altijd MIJN schuld. Dus: wat maak ik me druk?
Maar juist dát aspect, dat snap ik dus niet van mezelf. Waarom is er een deel van me wat zo ontzettend graag alleen verder wil, zonder hem nog dagelijks in mijn leven, en waarom is er daarnaast nog een deel wat hem schijnbaar toch mist? Wat me toch angstig maakt bij het idee dat ik het straks helemaal alleen moet doen (wat doet hij nu dan? Juist: bitter weinig. Ik weet het…).
Ik denk dat ik maar blijf hopen dat hij iemand zou zijn die hij gewoon nooit zal worden. Iemand die zich in mij kan verplaatsen, die inziet hoe verkeerd hij bezig is en die me in zijn armen zal nemen en me stevig vast ou houden en me zou beloven dat het vanaf nu anders wordt (dat laatste heeft hij overigens zo vaak gedaan en gezegd, maar is nooit daadwerkelijk gebeurd). Ik moet die illusie die ik over hem heb opgeven. Die zal er nooit komen…
En als ik dan werkelijk aan mijn jochie denk en dan ook weer aan het feit hoe hij vorige week weer begon te huilen omdat pappa weer eens dusdanig tegen me tekeer ging dat hij er bang van werd, dan ben ik er eigenlijk zó klaar mee! Dan denk ik echt: waar wacht ik nog op? Kappen met die zooi! En dan ben ik in staat om het hem alla minuut te vertellen.Misschien moet ik dit gevoel bij mezelf naar voren halen als ik het moment geschikt acht om het hem te zeggen...Kom GVD niet aan mijn jochie!!! (en dan te bedenken dat het ook ZIJN kind is he?? Maar denk maar niet dat hij daar aan denkt wanneer hij mij iets te zeggen heeft. Jammer dan voor ZIJN kind, maar mamma zal eerst eens horen hoe DOM ze bezig is en hoezeer het allemaal HAAR schuld is, dat ZIJ weer van die domme dingen zegt....OH!! Eikel!)
En waarom, waarom, wáárom kan ik hem niet altijd zo zien? Waarom kies ik ervoor om toch ook altijd medelijden met hem te hebben? Alsof hij dat verdient met zijn gedrag....Wat is er toch loos met mij????
En nu ga ik écht slapen :P
slaap zacht allemaal,
dubio
Ik heb een paar citaten uit je oude berichten op een rijtje gezet. Ze spreken voor zich.
”Je moet je vooral nog verder laten opstoken door mamma. Wacht maar tot je later groter bent, dan zal ik je wel eens vertellen hoe je moeder echt is!”
Enerzijds verstandelijk heel goed weten dat het er gewoonweg écht niet in zit met zo’n man, maar anderzijds gevoelsmatig het nog altijd niet los kunnen/willen laten. Hoe vaak ik wel niet (ook destijds tegen hem) heb gezegd: “Het had zó mooi kunnen zijn voor ons!”. We hadden echt alle ingrediënten in huis om er iets moois van te maken. Maar puur en alleen omdat hij is wie hij is, lukte het niet.
En dat doet pijn, die wetenschap. Wetend dat het wel degelijk binnen handbereik lag, het zó ontzettend graag willen en er zó voor vechten, om dan uiteindelijk alsnog te moeten constateren dat het er gewoonweg niet in zit. Het werkt gewoon niet met ‘zulke’ mannen.
Ik zat het mezelf net nog te bedenken: waarom kan hij me niet accepteren om wie ik ben? Waarom ben ik niet mooi en niet goed genoeg voor hem? Hij is helemaal niet blij met me, heeft alleen maar kritiek en loopt het grootste deel van de tijd te mopperen op alles wat ik niet goed doe.
Diep van binnen denk ik dan: ‘GVD l*l, je mag je handen wel dichtknijpen met me!’ En niet omdat ik mezelf nu zo mooi of zo goed vind, maar puur omdat ik al dat gezeik van hem getolereerd heb, mezelf continu voor hem aan de kant heb willen schuiven, naar hem heb willen luisteren, hem continu heb willen helpen, ik feitelijk alles gegeven heb wat ik te geven had. En nóg is het niet goed voor hem. Nóg stelt het allemaal niks voor, wat doe ik dan in vredesnaam, anders dan hem irriteren? Op elk vlak wat je je denken kunt.
Dus waarom, waarom, waarom zou ik in godsnaam nog met deze vent verder willen????
Er zijn dusdanig veel dingen gebeurd, niet gebeurd, gezegd en niet gezegd, wat ertoe heeft geleid dat het voor mij over is. Het is op, helemaal op. En dat feit alleen al, dat zou voldoende moeten zijn om mijn rug recht te houden.
En ik doe het ook wel. Ik zet door, hoe dan ook. Het is inmiddels zelfs zo erg dat ik merk dat ik hem nog amper om me heen verdraag. De momenten dat hij nu nog bij mij thuis is (wat sec gezien ook nog zijn huis is tot het verkocht is), merk ik dat hij me vreselijk in de weg zit. Ik heb simpelweg geen enkele behoefte meer om hem nog te zien of te spreken. Ik ben zó klaar met hem. Dat eeuwige gezeik, altijd wel ergens over…Ook merk ik dat de nachten waarop hij nog thuis slaapt, dat ik dan zelf nog amper slaap. Word steeds wakker en ben me er dan van bewust dat hij wel erg dicht (té dicht) bij me is…
maarrrr…..naast de stem van mijn man die ik hoor, hoor ik, gelukkig, ook nog de stem van mijn pscyholoog die tegen me zei: ‘op de momenten dat je weer twijfelt, gebruik dan het welzijn van je kind als toetsmoment. Is het voor hem goed wanneer jullie samen blijven?’. En dan weet ik het weer: Nee, dat is NIET goed. Voor niemand niet…
Nou, never nooit niet dat ik me ooit nog aan een kerel waag! No way!!!! Ik heb nu 1 heel lief klein mannetje in mijn leven en dat blijft voor de rest van mijn leven de enige man die nog bij mij in de buurt mag komen!!
Ik had het net nog: loop de kamer uit en terwijl ik in het donker naar de gang loop, betrap ik mezelf erop dat ik bang ben dat hij daar ineens staat. Buiten check ik of ik zijn auto niet ergens zie staan en ondertussen zeg ik tegen mezelf:
’Als ik straks mijn eigen huis heb, no way dat hij dan een sleutel krijgt! Moet er niet aan denken dat hij maar te pas en te onpas binnen kan komen wandelen, zoals nu het geval is!’
Na wat er nu vorige week weer gebeurd is, is hij – voor de zoveelste keer – weer dusdanig over mijn grenzen gegaan (zó tegen mij tekeer gaan over iets wat werkelijk nergens op sloeg, mij niet uit liet praten, me weer van alles beschuldigen en dat alles zó hard en fel dat zoontjelief van angst in tranen uitbarstte) dat ik er simpelweg klaar mee ben. De deur die zo heel voorzichtig weer op een kiertje stond, die is dus nu voorgoed weer dicht. Ik trek mijn eigen plan.
Alsof IK de schuldige ben hierin (zal hij ongetwijfeld ook echt zo vinden). Nou prima, maar verwacht dan niet dat ik nog enige sympathie voor jou heb. Waarom zou ik rekening met jou houden? Waarom voel ik me schuldig als ik, op basis van het zoveelste onmogelijke gedrag van hem, besluit om mijn eigen plan te trekken. Waarom heb ik het gevoel dat ik hem deelgenoot moet maken van mijn gevoel/beslissing, terwijl hij
ondertussen MIJ als een melaatse behandelt…
Je hebt gelijk. Wat ik ook zal zeggen waarom ik nu doe wat ik doe, hij zal het simpelweg niet begrijpen. Niet willen begrijpen, want ik ben ervan overtuigd dat hij diep van binnen wel weet hoe de vork in de steel zit. Maar hij is té koppig, té trots om hieraan toe te geven (heeft hij in het verleden vaak toegegeven). Prima, maar verwacht van mij dan onderhand ook niets meer. Oh, je hebt geen idee hoe klaar ik met hem ben, bah!!!!
Hij blijft mij te allen tijde de schuld van alles geven. Of het nu onze laatste ruzie was, of de huidige situatie. Wat het ook is, het is altijd MIJN schuld. Dus: wat maak ik me druk?
Maar juist dát aspect, dat snap ik dus niet van mezelf. Waarom is er een deel van me wat zo ontzettend graag alleen verder wil, zonder hem nog dagelijks in mijn leven, en waarom is er daarnaast nog een deel wat hem schijnbaar toch mist? Wat me toch angstig maakt bij het idee dat ik het straks helemaal alleen moet doen (wat doet hij nu dan? Juist: bitter weinig. Ik weet het…).
Ik denk dat ik maar blijf hopen dat hij iemand zou zijn die hij gewoon nooit zal worden. Iemand die zich in mij kan verplaatsen, die inziet hoe verkeerd hij bezig is en die me in zijn armen zal nemen en me stevig vast ou houden en me zou beloven dat het vanaf nu anders wordt (dat laatste heeft hij overigens zo vaak gedaan en gezegd, maar is nooit daadwerkelijk gebeurd). Ik moet die illusie die ik over hem heb opgeven. Die zal er nooit komen…
En als ik dan werkelijk aan mijn jochie denk en dan ook weer aan het feit hoe hij vorige week weer begon te huilen omdat pappa weer eens dusdanig tegen me tekeer ging dat hij er bang van werd, dan ben ik er eigenlijk zó klaar mee! Dan denk ik echt: waar wacht ik nog op? Kappen met die zooi! En dan ben ik in staat om het hem alla minuut te vertellen.Misschien moet ik dit gevoel bij mezelf naar voren halen als ik het moment geschikt acht om het hem te zeggen...Kom GVD niet aan mijn jochie!!! (en dan te bedenken dat het ook ZIJN kind is he?? Maar denk maar niet dat hij daar aan denkt wanneer hij mij iets te zeggen heeft. Jammer dan voor ZIJN kind, maar mamma zal eerst eens horen hoe DOM ze bezig is en hoezeer het allemaal HAAR schuld is, dat ZIJ weer van die domme dingen zegt....OH!! Eikel!)
En waarom, waarom, wáárom kan ik hem niet altijd zo zien? Waarom kies ik ervoor om toch ook altijd medelijden met hem te hebben? Alsof hij dat verdient met zijn gedrag....Wat is er toch loos met mij????
En nu ga ik écht slapen :P
slaap zacht allemaal,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 juni 2007 om 01:19
Vrouwtje.
Ik heb mijn pc weer aangezet, blijf maar aan je berichtje denken.
Weet echt niet wat ik kan schrijven.
Wat denk je als je leest wat Dubio op een rijtje heeft gezet voor je?
Het zijn jouw uitspraken, voor ons allemaal bekende gedachten en gebeurtenissen dus we kunnen erover meepraten.
Maar wat doet het met je als je ze leest?
Je schrijft dat jullie uren gepraat hebben. Hoeveel heb je jezelf blootgegeven?
Wat heb je hem deze keer in handen gegeven?
Of heeft hij vooral gepraat, over zichzelf?
Of hebben jullie gepraat over de kleine jongen, jullie zoontje?
Wat doet dat met je?
Want Dubio heeft zo gelijk....Speel geen spelletjes, want het kind is de dupe.
Herken je je man in de mannen die hier beschreven worden? Of denk je nog steeds dat het bij jullie anders is? Minder erg?
De tranen komen bij mij als ik het stukje lees dat je zoontje begon te huilen omdat zijn vader hem bang maakte met zijn geschreeuw tegen jou....
En al die stukjes dat je ZEKER weet dat je niet met hem verder wilt en het precies kunt aangeven waarom niet.
Maar je kunt het niet vasthouden.
Waar geloof je in?
Die droom dat alles fijn en goed is, die komt pas na jarenlang keihard werken, therapie en wat al niet nodig is voor hem om inzicht in zichzelf te krijgen, jouw vertrouwen terug te winnen, echte vriendschap met je op te bouwen.
Als dat nog kan op die puinhopen die hij heeft aangericht tot nu toe, want jouw hele gevoel is in de war, je kunt niet meer op jezelf vertrouwen omdat je blijkbaar- en je ziet het hier in het berichtje van Dubio zwart op wit staan- niet meer weet wat je de vorige dag met absolute zekerheid had besloten, zo in de war ben je dat je niet meer ziet dat je rust nodig hebt.
Om te leren samenwerken, grenzen te leren aangeven. Om in echte respectvolle gesprekken van elkaar te weten te komen hoe het met de ander is, en wat de ander wil, waar jullie samen heen willen.
Om constructief ruzie te leren maken.
Om al die negatieve patronen die jullie samen hebben ontwikkeld te begrijpen, te erkennen en te veranderen.
Hoe veel werk gaat dit wel niet zijn?
Jij moet net zo hard aan de slag.
De weg die ik nu ook moet gaan, anders gaat het de eerst volgende keer weer fout.
Hebben jullie dezelfde toekomstdroom?
Je leeft een beetje van dag tot dag, schrijf je. Heb je door te lezen op dit topic inmiddels gezien dat dit een overlevingstechniek is die niet werkt? Als je in zo'n relatie zit?
Kun je alles wat hier zo'n beetje geschreven is al op jezelf betrekken, op je relatie?
Ik zie dat wel bij jou, alles komt ook in jouw verhaal terug. Maar voor mij is het niet moeilijk te zien, ik zit hier op een afstandje.
Is het dan niet een goed idee om zelf ook eens afstand te nemen?
Gun jezelf een rustige tijd.
Geef jezelf de tijd.
Hij wacht wel als hij het echt meent, en gaat ondertussen aan zichzelf werken.
En doet hij dat niet? Dan is die lange weg die misschien leidt tot een echt fijn huwelijk niet ingezet en wordt het helemaal niks.
Oh Vrouwtje, ik maak me zorgen om je.
Ik weet zo goed hoe moeilijk het is als je er midden in zit. Ik begrijp elk woord wat je schrijft....
Maar houd alsjeblieft zoveel mogelijk overzicht. Dwing jezelf het grotere geheel te zien, dwing jezelf om niet meteen te vergeten wat er allemaal is gebeurd als het even lijkt op het plaatje wat je in je hoofd hebt van jullie gezinnetje....
Zoals Dubio ook zegt, blijf alert en wantrouwig. Blijf je bewust van de patronen. Zie je ze?
Je bent het niet alleen aan jezelf verplicht.
Vrouwtje, een hele dikke *;
Blijf ook langskomen, ik denk aan je.
Ik heb mijn pc weer aangezet, blijf maar aan je berichtje denken.
Weet echt niet wat ik kan schrijven.
Wat denk je als je leest wat Dubio op een rijtje heeft gezet voor je?
Het zijn jouw uitspraken, voor ons allemaal bekende gedachten en gebeurtenissen dus we kunnen erover meepraten.
Maar wat doet het met je als je ze leest?
Je schrijft dat jullie uren gepraat hebben. Hoeveel heb je jezelf blootgegeven?
Wat heb je hem deze keer in handen gegeven?
Of heeft hij vooral gepraat, over zichzelf?
Of hebben jullie gepraat over de kleine jongen, jullie zoontje?
Wat doet dat met je?
Want Dubio heeft zo gelijk....Speel geen spelletjes, want het kind is de dupe.
Herken je je man in de mannen die hier beschreven worden? Of denk je nog steeds dat het bij jullie anders is? Minder erg?
De tranen komen bij mij als ik het stukje lees dat je zoontje begon te huilen omdat zijn vader hem bang maakte met zijn geschreeuw tegen jou....
En al die stukjes dat je ZEKER weet dat je niet met hem verder wilt en het precies kunt aangeven waarom niet.
Maar je kunt het niet vasthouden.
Waar geloof je in?
Die droom dat alles fijn en goed is, die komt pas na jarenlang keihard werken, therapie en wat al niet nodig is voor hem om inzicht in zichzelf te krijgen, jouw vertrouwen terug te winnen, echte vriendschap met je op te bouwen.
Als dat nog kan op die puinhopen die hij heeft aangericht tot nu toe, want jouw hele gevoel is in de war, je kunt niet meer op jezelf vertrouwen omdat je blijkbaar- en je ziet het hier in het berichtje van Dubio zwart op wit staan- niet meer weet wat je de vorige dag met absolute zekerheid had besloten, zo in de war ben je dat je niet meer ziet dat je rust nodig hebt.
Om te leren samenwerken, grenzen te leren aangeven. Om in echte respectvolle gesprekken van elkaar te weten te komen hoe het met de ander is, en wat de ander wil, waar jullie samen heen willen.
Om constructief ruzie te leren maken.
Om al die negatieve patronen die jullie samen hebben ontwikkeld te begrijpen, te erkennen en te veranderen.
Hoe veel werk gaat dit wel niet zijn?
Jij moet net zo hard aan de slag.
De weg die ik nu ook moet gaan, anders gaat het de eerst volgende keer weer fout.
Hebben jullie dezelfde toekomstdroom?
Je leeft een beetje van dag tot dag, schrijf je. Heb je door te lezen op dit topic inmiddels gezien dat dit een overlevingstechniek is die niet werkt? Als je in zo'n relatie zit?
Kun je alles wat hier zo'n beetje geschreven is al op jezelf betrekken, op je relatie?
Ik zie dat wel bij jou, alles komt ook in jouw verhaal terug. Maar voor mij is het niet moeilijk te zien, ik zit hier op een afstandje.
Is het dan niet een goed idee om zelf ook eens afstand te nemen?
Gun jezelf een rustige tijd.
Geef jezelf de tijd.
Hij wacht wel als hij het echt meent, en gaat ondertussen aan zichzelf werken.
En doet hij dat niet? Dan is die lange weg die misschien leidt tot een echt fijn huwelijk niet ingezet en wordt het helemaal niks.
Oh Vrouwtje, ik maak me zorgen om je.
Ik weet zo goed hoe moeilijk het is als je er midden in zit. Ik begrijp elk woord wat je schrijft....
Maar houd alsjeblieft zoveel mogelijk overzicht. Dwing jezelf het grotere geheel te zien, dwing jezelf om niet meteen te vergeten wat er allemaal is gebeurd als het even lijkt op het plaatje wat je in je hoofd hebt van jullie gezinnetje....
Zoals Dubio ook zegt, blijf alert en wantrouwig. Blijf je bewust van de patronen. Zie je ze?
Je bent het niet alleen aan jezelf verplicht.
Vrouwtje, een hele dikke *;
Blijf ook langskomen, ik denk aan je.
dinsdag 12 juni 2007 om 07:29
Is er ook herkenning bij anderen? Mamzelle schreef er al over maar zijn er meer die het gedrag van VK herkennen?
Na een hele zware periode, waarin het je man ook wel duidelijk is geworden dat het zo niet verder kan, meestal gepaard gaand met escalaties of één grote uitbarsting, de rust en het weer opdoen van de oogkleppen?
VK trekt opgelucht de deur naar de slechte relatie achter zich dicht. Voor de vorm begint ze nog even over hoe erg het wel niet is voor diegenen die zijn weggegaan of die nog in een moeilijke relatie zitten maar voor haar is het weer even verleden tijd.
Opluchting........Dát is wat ik lees en herken. Geen aanval dus Vrouwtje, ik zie helemaal wat er gebeurt en ik begrijp het.
Ik heb dat ook vele malen meegemaakt. Jammer genoeg stonden mijn klachten niet op papier of op een computer maar ik heb wel met mensen gepraat, voor de deur gestaan, bij ze gelogeerd, avonden zitten huilen en praten en advies zitten vragen om dat advies vervolgens net zo makkelijk weer in de wind te slaan want hij was zo veranderd.
En dat wás ook zo. Dat is het lastige. Ik zie me nog naast hem staan terwijl we een lease auto uit gingen zoeken, want hij had een nieuwe baan. Alsof we net bij elkaar waren, zo verliefd. Ik maakte een grapje tegen mijn eeuwige vreemdganger en zei dat hij maar een babe-magnet van een auto uit moest zoeken, voor als hij weer eens lekker naar een housefeest ging waar hij meisjes tegenkwam. Hij stond gewoon in die autozaak te huilen. Hij was gekwetst. Hoe kón ik zoiets zeggen? Hij had zijn leven gebeterd en zou mij nooit meer besodemieteren. Ik schaamde me dat ik hem zoveel pijn had gedaan. De hele weg naar huis keek hij me af en toe gepijnigd aan en dan liep mijn hart weer vol. Arme schat, ik moest hem zijn vijfentachtigduizendste kans geven, wát een harteloos kreng was ik toch!
Hij meende het en ik meende het ook. Jammer genoeg was dat niet voldoende want we konden onszelf niet veranderen. We probeerden het wel maar het lukte niet. De veranderingen waren te groot, we eisten te veel van elkaar, whatever maar na een paar weken was het weer bal en dan was het die paar weken daarvoor prachtig geweest, ik kan niet anders zeggen. Mijn ex liet mij - zoals Dubio het zo mooi zegt - een 'glimp' (want meer was het niet) zien van hoe het allemaal zou kunnen zijn. Helaas was het typisch wittebroodswekengedrag want volhouden deed hij het niet. Zijn 'gewone' persoonlijkheid kwam al snel weer naar boven want dat was zijn werkelijke ik, niet de sprookjesprins die ik maar van hem wilde maken.
Zelf calculeerde ik dat in na verloop van tijd. Ik wist precies wat er vooraf ging aan een omslag bij mijn ex. Dan werd hij onrustig, wilde niet meer de hele dag naast mij zitten, me vasthouden, horen dat het goed kwam, mij bellen en SMS-en, samen film kijken en plannen maken. Dan gaf hij ineens aan weg te gaan in het weekend, waar ik dan weer een punt van maakte, vooral als we iets hadden afgesproken, dan was ik ineens weer niet goed op bepaalde vlakken, dan belde hij ineens minder en als ik hem dan belde was hij kortaf enzovoort. Ik hield er rekening mee en verbaasde me er niet meer over.
Ik hoop werkelijk dat je dat stadium nu ook bereikt hebt intussen VK. Dat je wéét dat het allemaal niet zo leuk gaat blijven, ook al is je man een jaar lief en aardig. Op een dag zal de boel weer instorten als een kaartenhuis want hij houdt het niet vol. Hij loopt op zijn tenen en doet zijn best, zoals je dat doet voor iemand die je nog maar net kent en aan wie je je true colors nog niet laat zien. Ook jij gaat je op een bepaald moment ontspannen en dan, als jij je reserves weer hebt laten varen, dan komt de klap weer.
Wees in ieder geval voorbereid dan nu.......
Na een hele zware periode, waarin het je man ook wel duidelijk is geworden dat het zo niet verder kan, meestal gepaard gaand met escalaties of één grote uitbarsting, de rust en het weer opdoen van de oogkleppen?
VK trekt opgelucht de deur naar de slechte relatie achter zich dicht. Voor de vorm begint ze nog even over hoe erg het wel niet is voor diegenen die zijn weggegaan of die nog in een moeilijke relatie zitten maar voor haar is het weer even verleden tijd.
Opluchting........Dát is wat ik lees en herken. Geen aanval dus Vrouwtje, ik zie helemaal wat er gebeurt en ik begrijp het.
Ik heb dat ook vele malen meegemaakt. Jammer genoeg stonden mijn klachten niet op papier of op een computer maar ik heb wel met mensen gepraat, voor de deur gestaan, bij ze gelogeerd, avonden zitten huilen en praten en advies zitten vragen om dat advies vervolgens net zo makkelijk weer in de wind te slaan want hij was zo veranderd.
En dat wás ook zo. Dat is het lastige. Ik zie me nog naast hem staan terwijl we een lease auto uit gingen zoeken, want hij had een nieuwe baan. Alsof we net bij elkaar waren, zo verliefd. Ik maakte een grapje tegen mijn eeuwige vreemdganger en zei dat hij maar een babe-magnet van een auto uit moest zoeken, voor als hij weer eens lekker naar een housefeest ging waar hij meisjes tegenkwam. Hij stond gewoon in die autozaak te huilen. Hij was gekwetst. Hoe kón ik zoiets zeggen? Hij had zijn leven gebeterd en zou mij nooit meer besodemieteren. Ik schaamde me dat ik hem zoveel pijn had gedaan. De hele weg naar huis keek hij me af en toe gepijnigd aan en dan liep mijn hart weer vol. Arme schat, ik moest hem zijn vijfentachtigduizendste kans geven, wát een harteloos kreng was ik toch!
Hij meende het en ik meende het ook. Jammer genoeg was dat niet voldoende want we konden onszelf niet veranderen. We probeerden het wel maar het lukte niet. De veranderingen waren te groot, we eisten te veel van elkaar, whatever maar na een paar weken was het weer bal en dan was het die paar weken daarvoor prachtig geweest, ik kan niet anders zeggen. Mijn ex liet mij - zoals Dubio het zo mooi zegt - een 'glimp' (want meer was het niet) zien van hoe het allemaal zou kunnen zijn. Helaas was het typisch wittebroodswekengedrag want volhouden deed hij het niet. Zijn 'gewone' persoonlijkheid kwam al snel weer naar boven want dat was zijn werkelijke ik, niet de sprookjesprins die ik maar van hem wilde maken.
Zelf calculeerde ik dat in na verloop van tijd. Ik wist precies wat er vooraf ging aan een omslag bij mijn ex. Dan werd hij onrustig, wilde niet meer de hele dag naast mij zitten, me vasthouden, horen dat het goed kwam, mij bellen en SMS-en, samen film kijken en plannen maken. Dan gaf hij ineens aan weg te gaan in het weekend, waar ik dan weer een punt van maakte, vooral als we iets hadden afgesproken, dan was ik ineens weer niet goed op bepaalde vlakken, dan belde hij ineens minder en als ik hem dan belde was hij kortaf enzovoort. Ik hield er rekening mee en verbaasde me er niet meer over.
Ik hoop werkelijk dat je dat stadium nu ook bereikt hebt intussen VK. Dat je wéét dat het allemaal niet zo leuk gaat blijven, ook al is je man een jaar lief en aardig. Op een dag zal de boel weer instorten als een kaartenhuis want hij houdt het niet vol. Hij loopt op zijn tenen en doet zijn best, zoals je dat doet voor iemand die je nog maar net kent en aan wie je je true colors nog niet laat zien. Ook jij gaat je op een bepaald moment ontspannen en dan, als jij je reserves weer hebt laten varen, dan komt de klap weer.
Wees in ieder geval voorbereid dan nu.......
dinsdag 12 juni 2007 om 09:49
Bij mij was het in het laatste weekend dat ik dacht dat het he-le-maal goed zou komen. Hij had een evenement, een redelijk kostbaar evenement zeg maar, waar we naar toe zouden gaan. We hadden er geen ('wit') geld voor en ik vroeg hem hoe hij het wilde betalen. Dat werd ruzie natuurlijk, want ik had toch geld? Uit de club?
Ik vertelde hem dat dat geld bedoeld was om schulde af te betalen, niet voor extra'tjes. Hij beloofde dat hij die week extra zou gaan werken, dat hij 'niet meer zo moelijk zou doen', dat hij... blablabla.... en ik geloofde hem.
We zijn naar dat evenement geweest en hij was poeslief en aardig. Het hele weekend handje vasthouden, initiatief nemen om te vrijen, lief doen. Die zondag zei hij dat hij bij mij en zijn gezin wilde blijven en wilde stoppen met de relatie met zijn (ooit mijn) vriendin. En ik geloofde hem. Was helemaal blij.
Die maandag is hij weer omgedraaid als een blad aan een boom. Die week besloot ik te vertrekken.
Ooit komt bij jou ook die dag VK, geloof mij, dat je er echt he-le-maal klaar mee bent. Ik had ook al eerder van die dagen dat ik dacht dat ik er klaar mee was, maar dan tóch, ergens, diep in mij, .... Tót die dag dat er vier man politie op de stoep stond omdat het mis gegaan was.... wil je daar soms op wachten?
Ik vertelde hem dat dat geld bedoeld was om schulde af te betalen, niet voor extra'tjes. Hij beloofde dat hij die week extra zou gaan werken, dat hij 'niet meer zo moelijk zou doen', dat hij... blablabla.... en ik geloofde hem.
We zijn naar dat evenement geweest en hij was poeslief en aardig. Het hele weekend handje vasthouden, initiatief nemen om te vrijen, lief doen. Die zondag zei hij dat hij bij mij en zijn gezin wilde blijven en wilde stoppen met de relatie met zijn (ooit mijn) vriendin. En ik geloofde hem. Was helemaal blij.
Die maandag is hij weer omgedraaid als een blad aan een boom. Die week besloot ik te vertrekken.
Ooit komt bij jou ook die dag VK, geloof mij, dat je er echt he-le-maal klaar mee bent. Ik had ook al eerder van die dagen dat ik dacht dat ik er klaar mee was, maar dan tóch, ergens, diep in mij, .... Tót die dag dat er vier man politie op de stoep stond omdat het mis gegaan was.... wil je daar soms op wachten?
dinsdag 12 juni 2007 om 10:57
En weer een liedje gehoord waarvan de tekst hier voor velen herkenbaar zou zijn: Sympathetic character van Alanis Morissette.I was afraid youd hit me if Id spoken up.I was afraid of your physical strength.I was afraid you'd hit below the belt.I was afraid of your sucker punch.I was afraid of your reducing me,I was afraid of your alcohol breath.I was afraid of your complete disregard for me.I was afraid of your temper,I was afraid of handles being flown off.I was afraid of holes being punched into walls.I was afraid of your testosterone.I have as much rage as you have.I have as much pain as you do.Ive lived as much hell as you have.And Ive kept mine bubbling under for you.You were my best friendYou were my lover.You were my mentor.You were my brother.You were my partner.You were my teacher.You were my very own sympathetic character.I was afraid of verbal daggers.I was afraid of the calm before the storm.I was afraid of for my own bones.I was afraid of your seduction.I was afraid of your coercion.I was afraid of your rejection.I was afraid of your intimidation.I was afraid of your punishment.I was afraid of your icy silences.I was afraid of your volume.I was afraid of your manipulation.I was afraid of your explosions.I have as much rage as you have.I have as much pain as you do.Ive lived as much hell as you have.And Ive kept mine bubbling under for you.You were my keeper.You were my anchor.You were my family.You were my savior.And therein lay the issue.And therein lay the problem.
Ga in therapie!
dinsdag 12 juni 2007 om 11:14
Mamzelle, wat je schrijft over dat je bang bent dat het in jongensbloed zit... ik begrijp wat je bedoelt. Mijn oudste zoon heb ik van mijn 1e man, bijna 11 is hij nu en naarmate hij ouder wordt lijkt hij steeds meer op zijn vader, zowel in uiterlijk als in gedrag. Ik kan soms dezelfde blik in zijn ogen zien, die lege blik die niet te peilen is. Hij kan tegen me liegen waarbij ik hem dan niet kan doorzien. (Hoe anders dan bij mijn 2e zoon, die is volledig ''doorzichtig'' voor me.) Hij heeft een moeilijk karakter, ook voor zichzelf, en kan met het verkeerde been uit bed stappen en dan de hele dag een kort lontje hebben. Aan wie doet me dat nou denken...
Toch ontwikkelt hij zich goed, is sociaal en behulpzaam naar andere kinderen toe, en gelukkig zie ik ook veel eigenschappen van mezelf in hem terug. Zo heeft hij een groot hart voor dieren (net als ik). Hij heeft een hoog iq en een brede interesse waardoor hij op school goed meekomt zonder al te veel moeite. En de charme van zijn vader heeft ie... is onbedoeld al populair bij de dames...
Ik heb met hem gepraat over de problemen die zijn vader had, en hem gewezen op zijn eigen valkuilen. Soms is het druk hier in huis, met een broertje, een zusje en vaak zijn er nog wel meer kinderen. Hij weet nu van zichzelf dat hem dat moeite kost, hij heeft rust in zijn hoofd nodig en geeft dat zelf ook aan. Dan gaat hij op zijn kamer zitten lezen of muziek luisteren en daar knapt hij van op. Zijn vader daarentegen, ook opgegroeid in een gezin met meerdere kinderen, zou de schuld bij de ander leggen (zij zijn druk, en daar had hij last van, dus moesten zij stil zijn) en werd daarbij niet gecorrigeerd. Hij was de baas.
Ik heb zelf gezien hoe zijn moeder hem als een soort koning behandelde, voor hem vlóóg zelfs. Hij hoefde maar met zijn vingers te knippen en zij haalde het. Hij was niet anders gewend dan dat hij een ''slaafje'' had, dus toen hij met mij was, was het niet meer dan logisch dat ik dat zou zijn. Dat in combinatie met het moeilijke karakter dat hij sowieso al had, is in mijn ogen het begin van zijn neerwaartse spiraal geweest.
Ik heb een zeer sterke band met mijn zoon, ik zie het positief in voor hem qua toekomst. Maar ik zit er wel bovenop, ben erg bewust met hem bezig.
Toch ontwikkelt hij zich goed, is sociaal en behulpzaam naar andere kinderen toe, en gelukkig zie ik ook veel eigenschappen van mezelf in hem terug. Zo heeft hij een groot hart voor dieren (net als ik). Hij heeft een hoog iq en een brede interesse waardoor hij op school goed meekomt zonder al te veel moeite. En de charme van zijn vader heeft ie... is onbedoeld al populair bij de dames...
Ik heb met hem gepraat over de problemen die zijn vader had, en hem gewezen op zijn eigen valkuilen. Soms is het druk hier in huis, met een broertje, een zusje en vaak zijn er nog wel meer kinderen. Hij weet nu van zichzelf dat hem dat moeite kost, hij heeft rust in zijn hoofd nodig en geeft dat zelf ook aan. Dan gaat hij op zijn kamer zitten lezen of muziek luisteren en daar knapt hij van op. Zijn vader daarentegen, ook opgegroeid in een gezin met meerdere kinderen, zou de schuld bij de ander leggen (zij zijn druk, en daar had hij last van, dus moesten zij stil zijn) en werd daarbij niet gecorrigeerd. Hij was de baas.
Ik heb zelf gezien hoe zijn moeder hem als een soort koning behandelde, voor hem vlóóg zelfs. Hij hoefde maar met zijn vingers te knippen en zij haalde het. Hij was niet anders gewend dan dat hij een ''slaafje'' had, dus toen hij met mij was, was het niet meer dan logisch dat ik dat zou zijn. Dat in combinatie met het moeilijke karakter dat hij sowieso al had, is in mijn ogen het begin van zijn neerwaartse spiraal geweest.
Ik heb een zeer sterke band met mijn zoon, ik zie het positief in voor hem qua toekomst. Maar ik zit er wel bovenop, ben erg bewust met hem bezig.
dinsdag 12 juni 2007 om 11:29
Dat omdraaien als een blad aan een boom, zoals Carrrie het zegt, en wat ik begrijp uit wat VK hier beschrijft, dat is het grote probleem in dit soort relaties vind ik. Mijn 1e man had dat (vanzelfsprekend lijkt wel inmiddels) dus ook. Na volledig uit zijn vel te zijn gesprongen kon hij heel emotioneel zijn excuses maken, vertellen dat hij begreep dat ik zo niet bij hem kon zijn en nog veel meer... Het leek wel alsof hij in mijn hoofd kon kijken en daar kon lezen wat ik graag wilde horen - en precies dàt zei hij dan.
Als iemand slechte ''buien'' heeft en daarnaast ook gewoon nooit lief voor je is, is de keus niet zo moeilijk. Maar juist als iemand daarnaast zich zo kan gedragen als je zou wensen, en precies datgene kan zeggen wat je zo graag wilt horen, ga je je grenzen verleggen, veel verder dan je normaal zou doen, en ga je dingen doen waarvan je zelf achteraf niet begrijpt dat je ze gedaan hebt, of toegelaten hebt dat ze gebeurd zijn. Volgens mij zit VK met haar man nu in zo'n periode dat hij datgene zegt en doet wat zij graag wil. Ze voelt zich niet meer bij ''ons'' horen. VK, wat de anderen ook al gezegd hebben, houd je hoofd erbij. Ik hoop dat het écht goed met je gaat!
Als iemand slechte ''buien'' heeft en daarnaast ook gewoon nooit lief voor je is, is de keus niet zo moeilijk. Maar juist als iemand daarnaast zich zo kan gedragen als je zou wensen, en precies datgene kan zeggen wat je zo graag wilt horen, ga je je grenzen verleggen, veel verder dan je normaal zou doen, en ga je dingen doen waarvan je zelf achteraf niet begrijpt dat je ze gedaan hebt, of toegelaten hebt dat ze gebeurd zijn. Volgens mij zit VK met haar man nu in zo'n periode dat hij datgene zegt en doet wat zij graag wil. Ze voelt zich niet meer bij ''ons'' horen. VK, wat de anderen ook al gezegd hebben, houd je hoofd erbij. Ik hoop dat het écht goed met je gaat!
dinsdag 12 juni 2007 om 11:55
Hoi lieverds
Vrouwtje, hoe gaat het vandaag met je?
Voel je weerstand om hier te lezen, om echt in je op te nemen wat aan je geschreven wordt? Heb je de neiging je man, je keuze te willen gaan verdedigen tegenover ons? Zou je liever helemaal hier wegblijven, liever willen dat we even niet naar je vragen, hoe het met je is? Dat we niet meer over je kleine zoon beginnen?
Dat zou namelijk mijn reactie geweest zijn.
Ik nam niemand in vertrouwen meer, want ik wist op een gegeven moment dat ik erop terug wilde komen, er niet meer over wilde praten. Dat ik spijt had van mijn openhartigheid, en het als verraad voelde tegenover ex.
Ik 'moest' hem van mijzelf die kans geven, die 'verdiende' hij. En ik deed mijn oogkleppen weer op.
Precies wat jij nu doet.
Nu ik een buitenstaander ben in het verhaal van een ander, in jouw verhaal, zie ik pas hoe ontzettend ingewikkeld dit is.
Ik kan het niet loslaten.
Ik heb al eerder tegen CharlieJo gezegd dat ik haar niet zou loslaten, en zij is niet meer komen schrijven en ik kan niets doen. Kon ik dat wel? Ik probeerde het.
Vannacht heb ik weer heel onrustig geslapen. Er is een terugkerende droom. Dat ik in een groot huis ben, en wanhopig op zoek ben naar een kamer waar ik me in kan verschuilen.
De deur achter me dicht kan doen, de sleutel omdraaien en op adem komen, veilig zijn.....
Bonzend hart, ik wil sneller lopen maar dat lukt me niet, het lukt ook niet een sleutel in het slot te steken, het openen van deuren gaat met trillende handen, en ondertussen heb ik nog die plek niet gevonden....
Volgende gang in, rennend, een andere kamer in, niets...
Ik weet wat die droom voor mij betekent. Ik weet dat ik niet in dat huis ga vinden wat ik zoek.
Moet naar buiten, maar dat lukt me niet, om dat te besluiten. Ik ben niet veilig in dat huis, maar toch probeer ik daar binnenin een plekje voor mij te vinden......
Vrouwtje, denk aan de spiraal die Zon beschreef.
In mijn relatie was het zo dat we na 7 jaar een totaal onhoudbare situatie hadden bereikt. Er waren rustige tijden, waar ik met oogkleppen op dacht te genieten van zijn liefde voor mij. Er waren heftige tijden, waarin niets heel bleef in huis en waarvan je de sporen zag op mijn lijf. Maar naar beneden cirkelden we.
En dat doe jij ook. Samen zitten jullie er in.
En het kan heel wat jaren gaan duren voor jullie het absolute dieptepunt hebben bereikt. maar het kan ook binnen een maand zo ver zijn.
En wat doe je als je midden in de nacht je huis uit moet vluchten?
Als je zoontje boven ligt te slapen?
Gaat het zover niet komen? Heb je daar vertrouwen in? Nou, je man heeft het wel aangekondigd.
En ik dacht ook niet dat zoiets kon.
En weet je, ik werd midden in de nacht wakker van schrik, van pijn, omdat hij me schopte terwijl ik lag te slapen, vanuit het niets. Hij stond aan het bed, en uitte zijn woedde op mij. Bleef schoppen, tieren, gooide me het bed uit.
Had ik niet kunnen bedenken, en toch ook weer wel. Want hij had het ook aangekondigd.
Maar die waarschuwingen, of hij ze nou had uitgesproken, of dat ik ze op een andere manier had meegekregen, hoe dan ook, die waarschuwingen stopte ik vakkundig weg, net zoals jij nu doet.
Herkenbaar dus.
Jij staat op een kruispunt, en je kunt verschillende kanten op. Je hebt niet alleen jezelf om wie je moet denken.
Maar je durft alleen het pad te kieen dat je al kent. Het vertrouwde pad, met je man. Je weet diep van binnen dat het de weg is van die spiraal naar beneden. Maar je bent bang om een andere weg te kiezen. Bang om zelfs maar de mogelijkheden van een andere weg echt te onderzoeken.
Het voelt als verraad, als iets ens, iets slechts.
Je wilt dat hij die leegte opvult die je vanbinnen voelt.
Die kwetsbare en verdrietige vrouw die al zoveel heeft meegemaakt...je wilt dat hij die vrouw ziet en in zijn armen sluit....en alles goed maakt.
Maar. Zijn liefde is niet onvoorwaardelijk. Hij heeft het zelfs hardop telkens uitgesproken. Hij heeft bewezen dat hij niet te vertrouwen is met jouw diepste wensen en gedachten. Je weet dat hij je niet kan beschermen, omdat hij degene is tegen wie jij beschermd moet worden.
Ik begrijp je zo goed, Vrouwtje.
Je geeft hem die kans, omdat je hoop hebt. En dan ga je door.
Als er ook maar ergens een klein lichtpuntje te zien is, durf je het aan. Je vergeet alles om je heen. Je wilt iedereen lozen die je op andere gedachten probeert te brengen.
Ik heb die agente gehaat, omdat ze me aan het twijfelen bracht....echt een lieve vrouw was ze, bezorgd om mij. Ze probeerde me ervan te weerhouden de aangifte in te willen trekken. Ze probeerde met me te praten, maar ik luisterde niet naar wat ze echt zei.
Lees de openingspost nog eens goed, Zon heeft in die paar zinnen precies de kern geraakt.
Heel veel liefs *; Vrouwtje Klets
Pas alsjeblieft goed op jezelf. Lucht je hart hier over alles wat je bezighoudt....
Wees niet bang voor ons, voor onze reacties, want wij hebben er niets anders achter zitten dan dat we om je geven. Dat we herkennen waar je door heen moet, en ons zorgen maken.
Iseo.
Vrouwtje, hoe gaat het vandaag met je?
Voel je weerstand om hier te lezen, om echt in je op te nemen wat aan je geschreven wordt? Heb je de neiging je man, je keuze te willen gaan verdedigen tegenover ons? Zou je liever helemaal hier wegblijven, liever willen dat we even niet naar je vragen, hoe het met je is? Dat we niet meer over je kleine zoon beginnen?
Dat zou namelijk mijn reactie geweest zijn.
Ik nam niemand in vertrouwen meer, want ik wist op een gegeven moment dat ik erop terug wilde komen, er niet meer over wilde praten. Dat ik spijt had van mijn openhartigheid, en het als verraad voelde tegenover ex.
Ik 'moest' hem van mijzelf die kans geven, die 'verdiende' hij. En ik deed mijn oogkleppen weer op.
Precies wat jij nu doet.
Nu ik een buitenstaander ben in het verhaal van een ander, in jouw verhaal, zie ik pas hoe ontzettend ingewikkeld dit is.
Ik kan het niet loslaten.
Ik heb al eerder tegen CharlieJo gezegd dat ik haar niet zou loslaten, en zij is niet meer komen schrijven en ik kan niets doen. Kon ik dat wel? Ik probeerde het.
Vannacht heb ik weer heel onrustig geslapen. Er is een terugkerende droom. Dat ik in een groot huis ben, en wanhopig op zoek ben naar een kamer waar ik me in kan verschuilen.
De deur achter me dicht kan doen, de sleutel omdraaien en op adem komen, veilig zijn.....
Bonzend hart, ik wil sneller lopen maar dat lukt me niet, het lukt ook niet een sleutel in het slot te steken, het openen van deuren gaat met trillende handen, en ondertussen heb ik nog die plek niet gevonden....
Volgende gang in, rennend, een andere kamer in, niets...
Ik weet wat die droom voor mij betekent. Ik weet dat ik niet in dat huis ga vinden wat ik zoek.
Moet naar buiten, maar dat lukt me niet, om dat te besluiten. Ik ben niet veilig in dat huis, maar toch probeer ik daar binnenin een plekje voor mij te vinden......
Vrouwtje, denk aan de spiraal die Zon beschreef.
In mijn relatie was het zo dat we na 7 jaar een totaal onhoudbare situatie hadden bereikt. Er waren rustige tijden, waar ik met oogkleppen op dacht te genieten van zijn liefde voor mij. Er waren heftige tijden, waarin niets heel bleef in huis en waarvan je de sporen zag op mijn lijf. Maar naar beneden cirkelden we.
En dat doe jij ook. Samen zitten jullie er in.
En het kan heel wat jaren gaan duren voor jullie het absolute dieptepunt hebben bereikt. maar het kan ook binnen een maand zo ver zijn.
En wat doe je als je midden in de nacht je huis uit moet vluchten?
Als je zoontje boven ligt te slapen?
Gaat het zover niet komen? Heb je daar vertrouwen in? Nou, je man heeft het wel aangekondigd.
En ik dacht ook niet dat zoiets kon.
En weet je, ik werd midden in de nacht wakker van schrik, van pijn, omdat hij me schopte terwijl ik lag te slapen, vanuit het niets. Hij stond aan het bed, en uitte zijn woedde op mij. Bleef schoppen, tieren, gooide me het bed uit.
Had ik niet kunnen bedenken, en toch ook weer wel. Want hij had het ook aangekondigd.
Maar die waarschuwingen, of hij ze nou had uitgesproken, of dat ik ze op een andere manier had meegekregen, hoe dan ook, die waarschuwingen stopte ik vakkundig weg, net zoals jij nu doet.
Herkenbaar dus.
Jij staat op een kruispunt, en je kunt verschillende kanten op. Je hebt niet alleen jezelf om wie je moet denken.
Maar je durft alleen het pad te kieen dat je al kent. Het vertrouwde pad, met je man. Je weet diep van binnen dat het de weg is van die spiraal naar beneden. Maar je bent bang om een andere weg te kiezen. Bang om zelfs maar de mogelijkheden van een andere weg echt te onderzoeken.
Het voelt als verraad, als iets ens, iets slechts.
Je wilt dat hij die leegte opvult die je vanbinnen voelt.
Die kwetsbare en verdrietige vrouw die al zoveel heeft meegemaakt...je wilt dat hij die vrouw ziet en in zijn armen sluit....en alles goed maakt.
Maar. Zijn liefde is niet onvoorwaardelijk. Hij heeft het zelfs hardop telkens uitgesproken. Hij heeft bewezen dat hij niet te vertrouwen is met jouw diepste wensen en gedachten. Je weet dat hij je niet kan beschermen, omdat hij degene is tegen wie jij beschermd moet worden.
Ik begrijp je zo goed, Vrouwtje.
Je geeft hem die kans, omdat je hoop hebt. En dan ga je door.
Als er ook maar ergens een klein lichtpuntje te zien is, durf je het aan. Je vergeet alles om je heen. Je wilt iedereen lozen die je op andere gedachten probeert te brengen.
Ik heb die agente gehaat, omdat ze me aan het twijfelen bracht....echt een lieve vrouw was ze, bezorgd om mij. Ze probeerde me ervan te weerhouden de aangifte in te willen trekken. Ze probeerde met me te praten, maar ik luisterde niet naar wat ze echt zei.
Lees de openingspost nog eens goed, Zon heeft in die paar zinnen precies de kern geraakt.
Heel veel liefs *; Vrouwtje Klets
Pas alsjeblieft goed op jezelf. Lucht je hart hier over alles wat je bezighoudt....
Wees niet bang voor ons, voor onze reacties, want wij hebben er niets anders achter zitten dan dat we om je geven. Dat we herkennen waar je door heen moet, en ons zorgen maken.
Iseo.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:45
Iseo *;
Ik zeg het nog een keer: ik vind het heel moedig dat je je verhaal op het forum hebt gedaan. Ik kan me voorstellen dat je een heel smerig gevoel hebt over die gebeurtenis(sen). Dat werd natuurlijk ook versterkt door je ex. Ik denk dat dat smerige gevoel veel meer te maken heeft met het feit dat het tegen je wil was dan de gebeurtenis zelf. Er is op zich niks mis met wat je gedaan hebt. Als jij iedereen die erbij betrokken was het wilde, dan is het prima. Misschien niet iets om van de daken te schreeuwen maar dat doen we meestal niet als het om ons seksleven gaat ;)
Misschien kun je die twee dingen van elkaar losmaken: de seksuele daad zelf en het feit dat jij ertoe gedwongen werd. Met die daad zelf is niets mis, met het feit dat jij gedwongen werd wel. Jij had een rol in de seksuele daad, maar niet in de dwang: daarin was jij slachtoffer.
Ik denk dat slachtoffers van verkrachting vaak hetzelfde voelen: het idee dat ze er ergens zelf schuldig aan zijn. En ook een schaamtegevoel, hoe ze het konden laten gebeuren. Wat zou jij zeggen tegen iemand die zo over haar verkrachting dacht?
Het is moeilijk jezelf als slachtoffer te zien als je zolang als dader bent aangemerkt. Dat deed je zelf uiteindelijk ook. Het woord slachtoffer heeft ook een negatieve connotatie. Het wekt hoogstens medelijden op, geen respect of sympathie. Doe niet zo slachtofferig, hij zit echt in een slachtofferrol. Het is niet positief. Ook daarom is het moeilijk voor jezelf toe te geven dat je slachtoffer was. Want je wilt nu juist sterk zijn, verantwoordelijkheid nemen, niet slachtofferig zijn. Een slachtoffer is zwak en ondergaat de dingen... wij willen sterk zijn en het heft in eigen handen nemen.
Ik denk dat we moeten leren daar anders tegenaan te kijken. Een slachtoffer is simpelweg iemand die iets overkomen is waar ze zelf geen controle over had. Ze was niet zwak, ze was alleen niet zo sterk als de dader. Een ander die fysiek sterker was, heeft haar dingen aangedaan die ze niet wilde. Een slachtoffer kan wel sterk zijn door de manier waarop ze achteraf met de gebeurtenis en met de dader omgaat.
liefs,
dubio
Ik zeg het nog een keer: ik vind het heel moedig dat je je verhaal op het forum hebt gedaan. Ik kan me voorstellen dat je een heel smerig gevoel hebt over die gebeurtenis(sen). Dat werd natuurlijk ook versterkt door je ex. Ik denk dat dat smerige gevoel veel meer te maken heeft met het feit dat het tegen je wil was dan de gebeurtenis zelf. Er is op zich niks mis met wat je gedaan hebt. Als jij iedereen die erbij betrokken was het wilde, dan is het prima. Misschien niet iets om van de daken te schreeuwen maar dat doen we meestal niet als het om ons seksleven gaat ;)
Misschien kun je die twee dingen van elkaar losmaken: de seksuele daad zelf en het feit dat jij ertoe gedwongen werd. Met die daad zelf is niets mis, met het feit dat jij gedwongen werd wel. Jij had een rol in de seksuele daad, maar niet in de dwang: daarin was jij slachtoffer.
Ik denk dat slachtoffers van verkrachting vaak hetzelfde voelen: het idee dat ze er ergens zelf schuldig aan zijn. En ook een schaamtegevoel, hoe ze het konden laten gebeuren. Wat zou jij zeggen tegen iemand die zo over haar verkrachting dacht?
Het is moeilijk jezelf als slachtoffer te zien als je zolang als dader bent aangemerkt. Dat deed je zelf uiteindelijk ook. Het woord slachtoffer heeft ook een negatieve connotatie. Het wekt hoogstens medelijden op, geen respect of sympathie. Doe niet zo slachtofferig, hij zit echt in een slachtofferrol. Het is niet positief. Ook daarom is het moeilijk voor jezelf toe te geven dat je slachtoffer was. Want je wilt nu juist sterk zijn, verantwoordelijkheid nemen, niet slachtofferig zijn. Een slachtoffer is zwak en ondergaat de dingen... wij willen sterk zijn en het heft in eigen handen nemen.
Ik denk dat we moeten leren daar anders tegenaan te kijken. Een slachtoffer is simpelweg iemand die iets overkomen is waar ze zelf geen controle over had. Ze was niet zwak, ze was alleen niet zo sterk als de dader. Een ander die fysiek sterker was, heeft haar dingen aangedaan die ze niet wilde. Een slachtoffer kan wel sterk zijn door de manier waarop ze achteraf met de gebeurtenis en met de dader omgaat.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 juni 2007 om 13:17
Hoi lieve Dubio. Hier kan ik wel wat mee, met wat je schrijft.
Het moeilijke is, dat ik geen nee heb gezegd.
Ik deed het vanwege ex.
Kon er niets tegen doen, en gaf me maar over omdat ik niet anders kon. Daar heb ik echt een rot gevoel over.
Waarom ben ik niet voor mezelf opgekomen? Waarom ben ik niet weggelopen op het moment dat mij werd gezegd wat er ging gebeuren? Ex was lief, fluisterde in mijn oor, streelde mijn haar. Lieve gebaren, begrijp je? Daar gaf ik me direct aan over.
En deed daarna alles wat hij vroeg.
Daar voel ik me slecht over, achteraf is het allemaal zo doorzichtig, en ik voel me dom en vies.
Wil helemaal geen slachtoffer zijn, en zo voelde ik me ook niet achteraf toen. Ik voelde niet veel eigenlijk. Schaamde me vooral in gedachten omdat ik dacht heel slecht in bed te zijn geweest. Ik liet het allemaal maar gebeuren, was totaal passief. Dat ex meer van me verwacht had ofzo. Zo onzeker.
Schaamde me achteraf voor mijn naakte lijf in de handen van een ander. Het deed zeer, maar dat deed me niet veel.
Was er niet bij, en de tijd erna ook niet want ik zweefde weer lekker op het kleine beetje wat weer fijn was tussen ex en mij. En al snel sloeg dat ook weer om, want hij gebruikte het zoals ik al zei, daarna tegen me.
Het wordt al kleiner, als ik erover schrijf, zoals met meer dingen die we hier bespreken. Ik ga dingen achter me laten.
Nu voel ik me rot, maar straks is het echt verleden tijd.
Het moeilijke is, dat ik geen nee heb gezegd.
Ik deed het vanwege ex.
Kon er niets tegen doen, en gaf me maar over omdat ik niet anders kon. Daar heb ik echt een rot gevoel over.
Waarom ben ik niet voor mezelf opgekomen? Waarom ben ik niet weggelopen op het moment dat mij werd gezegd wat er ging gebeuren? Ex was lief, fluisterde in mijn oor, streelde mijn haar. Lieve gebaren, begrijp je? Daar gaf ik me direct aan over.
En deed daarna alles wat hij vroeg.
Daar voel ik me slecht over, achteraf is het allemaal zo doorzichtig, en ik voel me dom en vies.
Wil helemaal geen slachtoffer zijn, en zo voelde ik me ook niet achteraf toen. Ik voelde niet veel eigenlijk. Schaamde me vooral in gedachten omdat ik dacht heel slecht in bed te zijn geweest. Ik liet het allemaal maar gebeuren, was totaal passief. Dat ex meer van me verwacht had ofzo. Zo onzeker.
Schaamde me achteraf voor mijn naakte lijf in de handen van een ander. Het deed zeer, maar dat deed me niet veel.
Was er niet bij, en de tijd erna ook niet want ik zweefde weer lekker op het kleine beetje wat weer fijn was tussen ex en mij. En al snel sloeg dat ook weer om, want hij gebruikte het zoals ik al zei, daarna tegen me.
Het wordt al kleiner, als ik erover schrijf, zoals met meer dingen die we hier bespreken. Ik ga dingen achter me laten.
Nu voel ik me rot, maar straks is het echt verleden tijd.
dinsdag 12 juni 2007 om 13:34
Nog een gedachte over die gebeurtenissen.
Het is niet eens zozeer dat dat precies zo pijnlijk is, maar vooral dat het mijn angst versterkte voor mannen in het algemeen.
Daar heb ik nu nog last van. Ik heb de neiging de hele tijd in te schatten als ik in de buurt van iemand ben, of ik me zou kunnen verdedigen. Hem aan zou kunnen als 'het straks fout gaat'.
Schreef al eerder, ben bang voor de fysieke kracht.
Ik ben niet meer rustig, ben gespannen.
Ik weet niet wat er was gebeurd als ik nee had gezegd toen. Nou ja, ik weet het wel, er was een scene gekomen, en het was alsnog gedaan.
Daarom voel ik me ook slecht over die mannen. Ze gaven niets om mij, dan hadden we het ook veilig gedaan. Anders.
Het is niet eens zozeer dat dat precies zo pijnlijk is, maar vooral dat het mijn angst versterkte voor mannen in het algemeen.
Daar heb ik nu nog last van. Ik heb de neiging de hele tijd in te schatten als ik in de buurt van iemand ben, of ik me zou kunnen verdedigen. Hem aan zou kunnen als 'het straks fout gaat'.
Schreef al eerder, ben bang voor de fysieke kracht.
Ik ben niet meer rustig, ben gespannen.
Ik weet niet wat er was gebeurd als ik nee had gezegd toen. Nou ja, ik weet het wel, er was een scene gekomen, en het was alsnog gedaan.
Daarom voel ik me ook slecht over die mannen. Ze gaven niets om mij, dan hadden we het ook veilig gedaan. Anders.
dinsdag 12 juni 2007 om 13:58
Vrouwtje Klets, ik begrijp je wel, ik weet hoe moeilijk het is om los te komen van zo'n man. Wat jij op dit moment ziet is wat hij laat zien. Die leuke lieve buitenkant. Hoe lang zal hij dat volhouden denk je? En zul je zelf sterk genoeg zijn om jezelf weer op te vangen zodra hij die binnenkant weer toont aan jou.
Ik heb kortgeleden een email gestuurd aan Dubiootje en weet je wat haar reaktie was: Wat een afschuwelijke man. En weet je wat iedereen zag: Die lieve betrokken man. Maar dat was hij dus niet voor mij.
En die uitdrukking Ik zie wel waar het schip strand. Dit zegt toch eigenlijk al genoeg. Een relatie zien als een schip wat aanlegt in een veilige haven. Zo zou het moeten zijn. Een schip wat strand op een prachtig bounty eiland en ze leven nog lang en gelukkig? Tsja, een mooie droom maar niet realistisch. Een schip wat strand op rots en zinkt, dan valt er nog iets te redden zodat je zelf verder kunt. Maar een schip wat stukslaat of ten onder gaat en er niets meer te redden valt. En ik maak me geen illusies, want ook al bestaat de relatie niet meer. Ik zit nog steeds op dat schip dat stukgeslagen is op de rotsen omdat er kinderen bij betrokken zijn. Krachtiger dan ooit te voren, ook al voelt dat op dit moment niet zo. En toch niet in staat mijn kinderen te beschermen.
Maar VrouwtjeKlets, dit is waarschijnlijk toch de weg die je moet gaan. Blijkbaar is jouw dieptepunt nog niet bereikt. Maar weet dat je hier altijd mee mag schrijven en lezen. Jij hebt net zoveel recht op je plekje hier als ieder ander. En niemand zal je veroordelen als je moet toegeven dat wij achteraf gezien toch gelijk hadden. We weten allemaal maar te goed hoe dat werkt. Het schuldgevoel dat je hebt of krijgt omdat je te lang bent blijven hangen is iets wat je alleen maar zelf kunt oplossen. Anderen hebben me nog nooit veroordeeld omdat ik zo lang gebleven ben. Ikzelf wel.
En ja Iseo, ik kijk anders tegen je aan. Ik vind je nog krachtiger en moediger dan ik je al vond! Blijf zo moedig om alles onder ogen te zien en je krijgt een prachtige toekomst!
Brengt me direkt bij het sexuele aspect wat hier uitgebreid beschreven is. Laat ik het maar zo zeggen. Ook hier was geen sprake van een gezonde en normale sexuele relatie. Het is niet zo extreem geworden zoals bij sommigen van jullie maar op een gegeven moment was het er gewoon niet meer. Het is een onderdeel van het machtsspel geworden waardoor alle lust wel verdwijnt. En wat herkenbaar, want ook ik heb me regelmatig afgevraagd of hij dan misschien homo zou zijn. Zou dat het dan toch zijn.
Zijn ze dan zo bang voor wat ze zelf zijn en durven en kunnen ze dit niet onder ogen zien en krijg je daarom van die mannen die wanhopig proberen alles onder controle te houden. Vooral de droom van een gelukkig gezin najagen. Niet zonder vrouwen kunnen. Omdat, zodra ze de waarheid onder ogen moeten zien, ze niet meer weten wie ze zelf zijn. Hun hele zelfbeeld op de kop staat. Wijzen ze daarom alle hulp af die ze kan doen ontdekken wie ze zijn. Zijn ze daarom zo boos op ons, omdat wij blootleggen dat ze niet zijn zoals ze zichzelf graag zien. (dat was wel weer even genoeg over hun, het gaat hier om ons)
Ik weet niet meer wie schreef over die elfjarige zoon. Dat raakte me. Ook ik zie veel terug. En toch ik houd mijn kinderen altijd voor dat ze zichzelf zijn. Ze horen al zo vaak wat lijk jij op je vader en wat lijk jij op je moeder. Zolang wij maar blijven vertellen dat ze vooral zichzelf mogen zijn, met eigenschappen van vader en moeder gaat het met die kinderen wel lukken. Verder is veel gedrag. Maar gedrag is aangeleerd en dus ook, hoe moeilijk ook, weer af te leren. De kinderen moeten leren dat ze vooral zichzelf mogen zijn. Dat is belangrijk in mijn ogen. En ze hebben zelf een keuze. Je hoeft later niet hetzelfde te doen als je ouders. En in de periode dat ze op zoek naar zichzelf krijgen ze het moeilijk. Dat is zeker. Met alle risico's die er zijn. Zolang wij ze ook maar zichzelf laten zijn en niet die eigenschappen uitvergroten waarin ze zo lijken op de mensen die ons pijn hebben gedaan. Ook kinderen moeten, hoe moeilijk ook, hierin hun eigen weg gaan.
Ik heb kortgeleden een email gestuurd aan Dubiootje en weet je wat haar reaktie was: Wat een afschuwelijke man. En weet je wat iedereen zag: Die lieve betrokken man. Maar dat was hij dus niet voor mij.
En die uitdrukking Ik zie wel waar het schip strand. Dit zegt toch eigenlijk al genoeg. Een relatie zien als een schip wat aanlegt in een veilige haven. Zo zou het moeten zijn. Een schip wat strand op een prachtig bounty eiland en ze leven nog lang en gelukkig? Tsja, een mooie droom maar niet realistisch. Een schip wat strand op rots en zinkt, dan valt er nog iets te redden zodat je zelf verder kunt. Maar een schip wat stukslaat of ten onder gaat en er niets meer te redden valt. En ik maak me geen illusies, want ook al bestaat de relatie niet meer. Ik zit nog steeds op dat schip dat stukgeslagen is op de rotsen omdat er kinderen bij betrokken zijn. Krachtiger dan ooit te voren, ook al voelt dat op dit moment niet zo. En toch niet in staat mijn kinderen te beschermen.
Maar VrouwtjeKlets, dit is waarschijnlijk toch de weg die je moet gaan. Blijkbaar is jouw dieptepunt nog niet bereikt. Maar weet dat je hier altijd mee mag schrijven en lezen. Jij hebt net zoveel recht op je plekje hier als ieder ander. En niemand zal je veroordelen als je moet toegeven dat wij achteraf gezien toch gelijk hadden. We weten allemaal maar te goed hoe dat werkt. Het schuldgevoel dat je hebt of krijgt omdat je te lang bent blijven hangen is iets wat je alleen maar zelf kunt oplossen. Anderen hebben me nog nooit veroordeeld omdat ik zo lang gebleven ben. Ikzelf wel.
En ja Iseo, ik kijk anders tegen je aan. Ik vind je nog krachtiger en moediger dan ik je al vond! Blijf zo moedig om alles onder ogen te zien en je krijgt een prachtige toekomst!
Brengt me direkt bij het sexuele aspect wat hier uitgebreid beschreven is. Laat ik het maar zo zeggen. Ook hier was geen sprake van een gezonde en normale sexuele relatie. Het is niet zo extreem geworden zoals bij sommigen van jullie maar op een gegeven moment was het er gewoon niet meer. Het is een onderdeel van het machtsspel geworden waardoor alle lust wel verdwijnt. En wat herkenbaar, want ook ik heb me regelmatig afgevraagd of hij dan misschien homo zou zijn. Zou dat het dan toch zijn.
Zijn ze dan zo bang voor wat ze zelf zijn en durven en kunnen ze dit niet onder ogen zien en krijg je daarom van die mannen die wanhopig proberen alles onder controle te houden. Vooral de droom van een gelukkig gezin najagen. Niet zonder vrouwen kunnen. Omdat, zodra ze de waarheid onder ogen moeten zien, ze niet meer weten wie ze zelf zijn. Hun hele zelfbeeld op de kop staat. Wijzen ze daarom alle hulp af die ze kan doen ontdekken wie ze zijn. Zijn ze daarom zo boos op ons, omdat wij blootleggen dat ze niet zijn zoals ze zichzelf graag zien. (dat was wel weer even genoeg over hun, het gaat hier om ons)
Ik weet niet meer wie schreef over die elfjarige zoon. Dat raakte me. Ook ik zie veel terug. En toch ik houd mijn kinderen altijd voor dat ze zichzelf zijn. Ze horen al zo vaak wat lijk jij op je vader en wat lijk jij op je moeder. Zolang wij maar blijven vertellen dat ze vooral zichzelf mogen zijn, met eigenschappen van vader en moeder gaat het met die kinderen wel lukken. Verder is veel gedrag. Maar gedrag is aangeleerd en dus ook, hoe moeilijk ook, weer af te leren. De kinderen moeten leren dat ze vooral zichzelf mogen zijn. Dat is belangrijk in mijn ogen. En ze hebben zelf een keuze. Je hoeft later niet hetzelfde te doen als je ouders. En in de periode dat ze op zoek naar zichzelf krijgen ze het moeilijk. Dat is zeker. Met alle risico's die er zijn. Zolang wij ze ook maar zichzelf laten zijn en niet die eigenschappen uitvergroten waarin ze zo lijken op de mensen die ons pijn hebben gedaan. Ook kinderen moeten, hoe moeilijk ook, hierin hun eigen weg gaan.
dinsdag 12 juni 2007 om 13:58
Annemoon *;
Ik denk dat ik je begrijp.
Vind het vreselijk om hier over te schrijven, wat is dit genant en misselijkmakend.
Maar tegelijkertijd moet het bespreekbaar zijn. Misschien dat jij straks ook kunt vertellen wat er is gebeurd, dat je voelt dat hier ruimte voor je is.
Ik begrijp ook wat je bedoelt met dat warrige. Ik zie beelden voor me, hoor dingen die gezegd zijn. Maar het is zo wazig, ik mis stukken in de tijd. Maakt me onzeker, en het geeft me het gevoel dat ik over iemand anders zit te schrijven dan.
dinsdag 12 juni 2007 om 14:05
dinsdag 12 juni 2007 om 21:41
Tja, sex. Ik ben bang dat ik maar heel weinig ervaring heb met sex alleen om het houden van, om de leuk. Bij mij was het altijd iets dat gevraagd werd, verwacht werd en anders genomen werd. Dat begon al met de eerste kus die ik ooit van een jongen kreeg. Ik zie hoe ik mezelf kwijt was/ben. En hoe makkelijk is het dan om steeds opnieuw de verkeerde mannen tegen te komen. Als een mot naar de vlammetjes. Steeds opnieuw.
Sinds ik hier op dit forum schrijf ben ik me weer meer gaan realiseren hoe letterlijk verknipt mijn geschiedenis is. Maar ik zie ook dat ik mijn man weer anders kan aankijken. Niet dat ik hem wild bespring zoals Dubio voorstelde (:P), maar kleine dingetjes. Ik ben al blij als ik me veilig voel als ik naast hem lig. Niet alleen veilig omdat hij niets doet wat ik niet wil, maar ook omdat er niets verwacht of gevraagd wordt wat ik niet wil. Ik ben blij omdat ik kan voelen dat ik van hem hou, in plaats van zitten wachten op de klap (letterlijk danwel figuurlijk). Dat geeft me hoop om door te puzzelen.
Sinds ik hier op dit forum schrijf ben ik me weer meer gaan realiseren hoe letterlijk verknipt mijn geschiedenis is. Maar ik zie ook dat ik mijn man weer anders kan aankijken. Niet dat ik hem wild bespring zoals Dubio voorstelde (:P), maar kleine dingetjes. Ik ben al blij als ik me veilig voel als ik naast hem lig. Niet alleen veilig omdat hij niets doet wat ik niet wil, maar ook omdat er niets verwacht of gevraagd wordt wat ik niet wil. Ik ben blij omdat ik kan voelen dat ik van hem hou, in plaats van zitten wachten op de klap (letterlijk danwel figuurlijk). Dat geeft me hoop om door te puzzelen.
