Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Lieve Alyden

Met het plaatsen van jouw verhaal heb je je eerste moedige stapje ook gezet meid!

Net als jij is iedereen op dit topic zo begonnen: met het zweet in de handen en het hart bonkend in de keel de situatie getypt en op dit topic gezet.

En in de zenuwen afgewacht hoe de reacties zouden zijn.



Je hebt het zelf kunnen lezen: hier is je verhaal veilig en kun je koesteren in het begrip een van groep vrouwen die jou zo goed begrijpen omdat ze het meegemaakt hebben. Allemaal op hun eigen manier. Ja, ik ook.En of het nu erger is of minder erg, dat doet niet terzake.



We hebben gemeen dat we er ongelukkig onder waren (of nog zijn). Dat ons onrecht is aangedaan en dat we zijn beschadigd in ons vertrouwen en in onze integriteit. En dat we langzaam tot inzichten komen (door erover te schrijven en te lezen), wijzer en hopelijk sterker!



Ook al is jouw situatie misschien niet levensbedreigend Alyden, ook jij leeft niet in vrijheid. Ook jij wordt beknot in je 'zelfzijn' in je zelfvertrouwen en je bent er ongelukkig onder.

Ik denk zelfs nog ongelukkiger dan je hier opschrijft, want tussen de regels door lees ik jouw schreeuw die heel lang niet gehoord is.

Dat je 'er' niet mag zijn, dat je niet serieus genomen wordt en er geen aandacht is voor wat voor jou zo belangrijk is.



Kom hier gerust je verhaal doen meis, het is nu al laat, maar morgen zullen er ongetwijfeld meer reacties komen. Voel je veilig om hier te schrijven en schrijf het gerust van je af: alles wat je dwarszit, waar je boos of verdrietig om bent. Waar je bang voor bent en waar je niet uitkomt.

De vrouwen hier zijn stuk voor stuk zo wijs, zo lief en zo begripvol, dus voel je welkom om hier ook te schrijven.



Voor nu eerst, een warme *;, die kun je volgens mij heel goed gebruiken.

Veel sterkte hè.....take care!

Ik vind je dapper!!!



liefs Reina

En speciaal voor jou...lieve, dappere Iseo, die voor iedereen zulke oprechte hartverwarmende woorden en aandacht heeft:

Reina je hebt helemaal gelijk :ozelfs van het kloppend hart, ik zit nu nog steeds achter de computer te wachten op reactie die ik dus eigenlijk helemaal niet meer verwachte en vooral niet op dit tijdstip. Morgen ren ik vermoedelijk naar de pc als ik de kans heb. Ik hoop dat je gelijk hebt en dat het gaat helpen. *;



Nu ga ik echt slapen moet om half 7 op.



liefs Alyden

Hoi lieve Alyden.

Nee ik kon nog niet slapen. Was nog wat aan het lezen op het forum.

Die stomme mobiel maakt me wel weer wat duidelijk. Iets wat ik wel al wist, maar nu word ik er wel heel direct mee geconfronteerd.

Ik ben erg angstig, en haal mijn zekerheid uit een aantal vaste dingen en rituelen. En als daar iets van wegvalt, raak ik erg overstuur.

Moet aan gewerkt worden.



Ik ga zo wel naar bed, ben echt moe, kan niet meer zo helder schrijven ook.

Reina schreef het weer echt zo raak op.

Als je vannacht nog meer van je af wilt schrijven, ga alsjeblieft je gang. Dit topic is er ook voor jou, en zoals Dubio het eerder op de avond zei: En geen zorgen, we horen hier geen van allen thuis!



We zijn onderweg, lieverd.

En hier ontmoeten we elkaar nu even.

Misschien wel op een kruispunt in ons leven. Richting zoekend, de weg kwijt.

Echt fijn dat je dan een groepje mensen treft waarmee je open kunt praten over wat je zoekt. Ik ben ze zo dankbaar.



Veel liefs Iseo

Welterusten Alyden *;

Dankjewel Reina O+

En geen zorgen, we horen hier geen van allen thuis!



We zijn onderweg, lieverd.

En hier ontmoeten we elkaar nu even.

Misschien wel op een kruispunt in ons leven. Richting zoekend, de weg kwijt.

Wat heb je dit treffend verwoord Iseo!



Nee, niet bij deze 'club' willen horen, dàt is precies de drijfveer die dit topic zo levend houdt!



Iedereen hier is op weg naar vrijheid, naar zichzelf en wat bij haar past.

Wat haar recht doet en wat haar gelukkig maakt. Zich willen ontworstelen aan alles wat beschadigd, wat kwetst en onrecht doet.

Omdat ze diep vanbinnen voelen dat ze meer waard zijn dat dit, omdat ze weten dat ze verdienen gehoord te worden, gerespecteerd te worden, met liefde behandeld te worden. In gelijkwaardigheid!



Maar tegelijk niet goed weten hoe dat te bereiken, welke keuzes te maken, welke weg in slaan.

Niet goed (meer) weten hoe ze hun eigen situatie moeten beschouwen, hoe hun ervaringen te intepreteren, hoe los te laten en zichzelf terug te vinden.



Het spiegelen van je eigen ervaringen aan lotgenoten werkt zo heilzaam en zo louterend. Het lezen van bespiegelingen van anderen werkt inzicht op over de eigen situatie, zet aan tot denken en het maken van nieuwe overwegingen en beoordelingen.



Dàt is de weg naar vrijheid en de een zal daar wat langer over doen dan de ander. De een is ook al wat verder in het proces dan de ander. Dat geeft niet...samen helpen we elkaar verder en gaan we moedig voorwaarts!



Voor mij persoonlijk ligt de 'zwarte bladzijde' al ver in het verleden, maar toch voel ik me betrokken bij dit topic.

Juist omdat de littekens (dan wel fysiek, dan wel psychisch) nog actueel zijn en soms nog hun stempel drukken op het leven van vandaag.

Maar tegelijk is er de dankbaarheid dat ik destijds die keuze heb gemaakt: voor mezelf, voor vrijheid, voor respect en het leven dat mij recht doet!



Dat te mogen delen met deze vrouwen, voor wie ik diepe bewondering heb, ontroert me en sterkt me in de keuze die ik lang geleden gemaakt heb!

En ik hoop oprecht dat mijn bescheiden inbreng in dit belangrijke topic ook een positieve impuls mag zijn voor al degenen die nog zoekende zijn naar hun weg naar vrijheid.

Alyden, ik denk dat dit topic niet eens zozeer over al die mannen gaat, en wat ze wel of niet hebben gedaan. Maar over jezelf, wat jij nodig hebt in dit leven, of je dat krijgt of hebt gekregen in je relatie.

Jij hebt het nodig om niet gecontroleerd te worden.

Jij hebt het nodig om gehoord te worden door je geliefde, om je pijn te kunnen uiten.

En wat al niet meer, wat ik ben vergeten of wat jij nog niet onder woorden hebt gebracht.

Misschien kan dit topic je helpen om dichter bij jezelf te komen, en wat bewuster te weten waar dat ongelukkige gevoel vandaan komt.

Lieve Iseo, ik hoop dat je vandaag je telefoon terugkrijgt! Ik begrijp heel goed dat het naar voor je is dat je je telefoon niet hebt. Ik ben zelf ook behoorlijk "vastgegroeid" aan mijn mobiele telefoon, ook al gebruik ik hem zelden. Het volgende is mij ooit gebeurd...



Eerst had ik geen mobiele telefoon. Ik had mijn oudste zoon naar school gebracht, mijn middelste kind was nog een kleine baby, die had ik bij me. Ik was nog een alleenstaande moeder. Toen ik thuis was, belden ze van mijn werk dat ik nodig was bij een spoedvergadering, dus ik nam de baby mee en ging. Ondertussen bleek mijn oudste op school ziek te zijn geworden, de juf belde naar mijn huis, maar ik was er niet. Ze dacht er niet aan om naar mijn werk te bellen, want normaal zou ik niet werken op die dag, dus ze belde mijn moeder en die haalde mijn zoon op van school, heeft hem lekker in bed gestopt, en vertroeteld. Ondertussen wist ik nog steeds van niks, ook mijn moeder dacht er niet aan dat ik op mijn werk kon zijn, dacht dat ik ergens op visite was ofzo. Ik bleef de hele dag weg en om 3 uur 's middags stond ik op het schoolplein om mijn oudste op te halen. Die er dus niet bleek te zijn. Ik dacht dat mijn nachtmerrie was uitgekomen. Gelukkig werd al snel duidelijk dat hij bij mijn moeder was, maar ik ben nog dagenlang kapot geweest...



Kort daarna was ik jarig, ik heb van iedereen geld gevraagd voor mijn verjaardag en kocht mijn eerste mobiele telefoon. Sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd bereikbaar.



Een mobiele telefoon kan een soort psychisch hulpverlener zijn...

Voor Iseo: *;

Lemmy *; eentje terug.

Heb nog wel redelijk geslapen, laat naar bed en vroeg op, maar het gaat wel.

Vanmiddag op gesprek op mijn nieuwe school.

Hoe is het met jou? Met de kindjes?



Hoi Mamzie hoe gaat het met jou? Met de jongens?



Alyden, heb je nog een beetje geslapen? Tot schrijfs!



Reina *;:R

quote: dubiootje reageerde



Tja, en jij vindt nog dat je redelijk moet zijn en hem gewoon in je huis moet toelaten en op de verjaardag van je zoon moet laten komen. Redelijkheid kan soms ver gaan, niet Carrrie?



Natuurlijk begrijp ik heel goed wat je hier bedoelt lieve Dubio. En ik ben het met je eens. Het is wel zo dat er hier ook nog een jochie rondhobbelt met voor de helft zijn genen, die er vanuit gaat dat zijn pappa ook op zijn verjaardag komt. Dit jaar heb ik het zo gelaten, volgend jaar trap ik er niet meer in.



Ik zie het zo: hij was jouw pooier. Niks meer en niks minder. Ik geloof geen seconde dat jij de keus had of maakte om als hoer te gaan werken. Wat was er gebeurd als je het niet had gedaan? Jij "voelde"  dat je dat moest doen? Hou jezelf niet voor de gek. Als je die vent niet was tegengekomen en je niet zo opgesloten had gezeten in die relatie, had geen haar op je hoofd eraan gedacht dat werk te gaan doen, al stond je er nog zo slecht voor financieel. Dat idee kwam geheel uit zíjn koker. Hij liet je geen andere keuze.



We hadden een buurvrouw die dit 'werk' ook gedaan had toen zij alleen woonde met de kids en de kar niet meer kon trekken. Ik heb dit toen eens aan mijn ex verteld en vandaar uit is het balletje gaan rollen.



Ik zie hier op dit topic heel wat voorbijkomen, maar het lef om jou er tegenover de politie van te beschuldigen dat jíj hem stelselmatig mishandelde, dat hij erachter was gekomen dat jij als hoer werkte... dat slaat wel alles. Het is het ultieme omdraaispelletje.



En de politie geloofde hem ook nog! Die zaterdag was de dag dat ik brak en helemaal overstuur raakte nadat hij mij weer hardhandig zijn wil op wilde leggen. Doordat ik hem van mij af had geslagen en geschopt (voor het eerst deed ik wat terug!) had HIj nu blauwe plekken. Hij kón dus ook zeggen dat ik hem had mishandeld. En zeg nu zelf: een huilende vrouw op de slaapkamer, een man met blauwe plekken, dan lijkt het toch ook alsof de vrouw haar man wat heeft aangedaan? En ontkennen dat ik in een club had hewerkt kon ik toch ook niet? Zijn volgorde klopte alleen niet en dát kon ik de politie niet duidelijk  maken.... Daar komt bij dat de melding die ik eerder op het bureau had gedaan bij deze agenten niet bekend was...



Ik zeg je één ding: niemand gaat jou geloven of begrijpen als je jouw versie van het verhaal niet klip en klaar vertelt. Ik kan me goed voorstellen dat je het erg moeilijk vindt om te vertellen dat je als prostituee hebt gewerkt (ik heb een beetje een hekel aan het woord hoer)  (in het wereldje wordt het 'dame van plezier' genoemd) maar als mensen dat toch al weten... Leg uit dat hij je ertoe gedwongen heeft dat werk te gaan doen om zijn dure hobby's te betalen. Dat hij een loverboy is die een vrouw voor zich wint en dan voor zich laat werken. Trek dat verdomde masker van zijn kop en laat zien wie hij werkelijk is. Pas dan zien mensen ook wie jij bent Car.



Laat je niet zo besmeuren. Ik word er misselijk van als ik het lees. Vertel maar hoe je "vriendin" in bed lag te wachten en hoe hij je dwong tot een trio. Je hebt niks te verliezen. Als jij uitlegt hoe het was, met alle smerige details, dan gaat het sensationele laagje ervan af (want reken maar dat hij daarop kickt!) en komt de vuile waarheid naar boven. En dan heb jij niks om je voor te schamen!



Die vriendin was een alleenstaande vriendin die het ook wel zag zitten om wat te gaan bijverdienen. We waren volop in gesprek daarover, ze wilde uiteraard weten waaraan ze zou beginnen. Door wat er uiteindelijk gebeurde is dit er nooit meer van gekomen. Achteraf vind ik dat wel jammer, was zij slechts één maal mee geweest dan had mijn ex niet zo van die vuile praat over mij op straat gegooid...



Eng? Ja. Je zal vooral bang zijn voor de reactie van je ex, denk ik zo.



De reactie van mijn ex... tja... hij zal zéér waarschijnlijk het hele verhaal toch wel weer verdraaien en mij proberen te schaden op een andere manier. Zo gaat het altijd. Dat deed hij ook bij de dame met wie hij voor mij was: zij was een zogenoemde 'nato-matras'.  Zij was voor een aantal maanden uitgezonden met de landmacht en hij heeft altijd iedereen verteld dat zij daar iedereen aan het afwerken was. Bleek achteraf helemaal neit zo te zijn: zij was er achter gekomen dat juist híj een andere dame bij zich in huis had met wie hij het tóch wel erg gezellig had! Moet je ook niet doen in een dorp he... waar de hele familie bij elkaar woont... hihihihi...



Maar goed, de reactie van mijn ex kan mij wel degelijk schelen. Niet om mij, maar om mijn zoon en mijn omgeving. Ik wil eigenlijk maar één ding: rust. In mijn gezin heb ik dat nu, maar de dingen die er om heen spelen... pff...



Hou voor ogen hoe je zoontje gaat reageren als hij groter wordt en met deze verhalen wordt geconfronteerd. Hij moet toch de waarheid weten? Maak die dan bekend.



Ik heb alles bewaard. De vuile emails van mijn ex, kopien van de politie, advocaatbrieven, alles. Ook ga ik hier de verhalen uitprinten. Tegen de tijd dat mijn zoon oud gnoeg is om de hele waarheid aan te kunnen dan bestaat op die manier de mogelijkheid om het hem te laten lezen. Hoeft niet, mag wel.



liefs,

dubio

quote: dubiootje reageerde



Tja, en jij vindt nog dat je redelijk moet zijn en hem gewoon in je huis moet toelaten en op de verjaardag van je zoon moet laten komen. Redelijkheid kan soms ver gaan, niet Carrrie?



Natuurlijk begrijp ik heel goed wat je hier bedoelt lieve Dubio. En ik ben het met je eens. Het is wel zo dat er hier ook nog een jochie rondhobbelt met voor de helft zijn genen, die er vanuit gaat dat zijn pappa ook op zijn verjaardag komt. Dit jaar heb ik het zo gelaten, volgend jaar trap ik er niet meer in.



Ik heb net mijn ex de toegang tot het huis ontzegd. Gisteren was mijn dochter overstuur toen ik haar naar school bracht. Papa had tegen haar gezegd dat mama niet wilde dat hij binnenkwam, en ik vermoedde een link met haar gedrag. Ik heb het 's avonds met haar en haar grotere zusje besproken. Dat is erg moeilijk, want ik wil haar natuurlijk niet de details vertellen en zeggen hoe lullig haar vader heeft gedaan en dat hij mij wil controleren. Ik moet het beeld van haar vader intact houden.



Ik heb dus gezegd dat als papa hier in huis komt, dat soms tot ruzie leidt en dat ik geen ruzie meer wil. Dat is de reden waarom papa en mama uit elkaar zijn gegaan, omdat ze geen ruzie meer wilden. Dus komt papa hier nu niet meer binnen. Ze moest heel hard huilen, ze wilde het niet accepteren. Aaargh... Ik heb haar toen beloofd dat ik er alles aan ga doen om ervoor te zorgen dat papa en mama weer goed met elkaar om kunnen gaan. Misschien kan papa dan over een tijdje weer wél binnenkomen.



Ik vond dit zo ontzettend moeilijk uit te leggen. Ik heb het er eerst met mijn psychologe over gehad hoe ik dit moest aanpakken; zij heeft me goed geholpen. Ik denk dat ik het nu goed heb uitgelegd. Ik heb de waarheid verteld, niet negatief over hun vader gepraat en naar ze geluisterd. Ze was achteraf ook echt op rust. Ik denk dat het wel goed was dat ze het geuit heeft; dan kan ze het ook weer achter zich laten. Wat dat betreft zijn kinderen wel heel veerkrachtig. Als er maar geen zorgen en twijfels gaan sluimeren en zich in hun onderbewustzijn inbedden... dat kan op termijn wel schadelijk zijn, denk ik.



Ik moest wel lachen om een opmerking van mijn oudste (6): waarom lossen jullie het dan niet op? Kinderlogica, geen speld tussen te krijgen:)



Het is en blijft laveren. Het belang van je kind, je eigen belang, je grenzen en je ruimte. Maar ik denk dat het wel samen kan gaan. Mijn ex kwam nu te veel in mijn ruimte, hij ging te ver. Voor de kinderen is het moeilijk dat ik dan een grens trek. Maar die grens is wel duidelijk. Ik denk dat ik het goed heb afgehandeld. Papa is boos, dat hebben ze vast gezien. Mama heeft uitgelegd waarom ze het heeft gedaan. Het zijn grotemensendingen die de grote mensen samen proberen op te lossen. Zij hebben er niets mee te maken. Ik laat hen altijd buiten beschouwing. Dat is belangrijk zodat ze het gevoel krijgen dat het een probleem is tussen hun ouders waar zij geen aandeel in hebben. Ik zeg nooit dat zij er niets mee te maken hebben, dat zou dat idee maar kunnen versterken.



Die grenzen... ik weet niet of het voor de kinderen zo ontzettend veel uitmaakt hoe ze liggen. Als mama haar grenzen steeds verder moet trekken omdat papa steeds meer ruimte eist. Het gaat erom dat de kinderen een goede band houden met beide ouders, niet dat beide ouders een goede band houden. Als dat kan is het natuurlijk des te beter. Wat bij de kinderen vaak meespeelt is dat ze heel veel moeite hebben te accepteren dat papa en mama niet meer samen zijn. Dus willen ze graag met papa en mama samen spelen of een uitje maken en met papa en mama samen hun verjaardag vieren.



Dat is zo legitiem en begrijpelijk! Tot nu toe lukte het bij ons ook aardig en dan is dat mooi meegenomen. Maar als het om welke reden dan ook niet gaat, blijft het belangrijkste dat de band tussen de kinderen en elk van hun ouders goed blijft. Daarvoor is het niet nodig dat de ouders samen door één deur kunnen (letterlijk en figuurlijk). Het kan dan misschien juist beter zijn dat er wat afstand tussen de ouders blijft, zodat de zaak niet verergert. Dan zou de omgang met de kinderen in gevaar kunnen komen of worden zij getuige van vervelende discussies of ruzies. Dat beschadigt de kinderen meer dan te zien dat hun ouders afstand van elkaar nemen.



Nu ik het opschrijf, begrijp ik het zelf ook opeens :P Fijn toch, zo'n forum!



Drankprobleem. Ik heb na overleg met de psych (die is echt goud waard!) besloten te werken aan de veiligheid van de kinderen als ze bij hun vader zijn (ook voor thuis trouwens). Adres leren, telefoonnummer uit hun hoofd leren, instructies voor noodgevallen. Er is tot nu toe niets gebeurd. Er is wel een risico als mijn ex dronken is en de kinderen heeft. Ergo: ik neem voorzorgsmaatregelen voor als dat gebeurt. Je kunt alle risico's natuurlijk niet uitsluiten, dat kan ik ook niet thuis. Maar ik voorzie wel dat als ik dit op de spits drijf en blijf hameren op het alcoholprobleem - en het gaat er nu niet over dat ik toegeef aan mijn ex, maar dat ik puur aan mijn belang en dat van de kinderen denk! - kan dit uiteindelijk tegen me werken. Ik krijg dan precies het tegenovergestelde resultaat van wat ik voor ogen heb. Hij gaat dan ws meer in plaats van minder drinken, wordt erg kwaad op mij, zal minder geneigd zijn mee te werken enz. Uiteindelijk kunnen de kinderen daar de dupe van worden en ben ik daar ook niet beter mee.



Ik denk dus praktisch (idee van de psychologe hoor, ik was er zelf niet opgekomen). Dilemma is afwegen van belang van goede band met hun vader en hun veiligheid. Oplossing is: laat omgang doorgaan maar neem veiligheidsmaatregelen.



Misschien kun jij daar ook over nadenken Carrrie. Ik ga een kindermobiel kopen. Belachelijk idee vind ik het zelf, maar puur voor noodgevallen krijgen ze nu zo'n ding mee als ze naar hun vader gaan. Praktische instructies over wat te doen als hij verdwaalt, papa of mama kwijtraakt enz. Duidelijk zijn over veiligheidsregels. Maar ja, als je ex je zoontje 20 minuten zonder toezicht in een kano laat zitten, blijft het moeilijk. Leer hem zwemmen, zou ik zeggen. Serieus. Hoe beter je zoontje zich kan redden, hoe kleiner het risico is dat hem iets overkomt.



Pfoe, het is een heel verhaal geworden en  dat is nog maar een reactie op drie regels van jou ;)



liefs,

dubio

Hallo Carrrie, wat balen dat je ex steeds alles zo verdraait en zo jou weet te kwetsen... maar probeer je leven niet zo te leiden dat mensen niet over je kunnen roddelen, doe het zoals jij vindt dat het goed is, dat moet goed genoeg zijn!



Ik heb zelf ook ervaren hoe dat is, hoor, mijn 1e man was niet degene die over mij kletste, maar wel mijn omgeving. Na het overlijden van mijn 1e man had iedereen natuurlijk een mening over mij (en over hem ook), en slechts weinig mensen begrepen er ook maar een hout van. Ik was nog maar 6 maanden weduwe, toen ik een keer een mannelijke collega naar huis bracht met de auto - schijnbaar had iemand dat gezien, want aan mijn broer werd de volgende dag verteld dat ik een nieuwe vriend had ("nu alweer!!! hoe ongepast!!").



Drie jaar ben ik bezig geweest mijn leven zo correct mogelijk te leiden, niet zozeer voor mezelf, maar dan toch voor mijn zoon - ik wilde niet dat hij een moeder had die als losbandig bekend stond - en voor mijn familie - die had al genoeg te verduren gehad door mijn schuld. Maar de roddels bleven komen. Achteraf dacht ik dat ik net zo goed wel met iedereen die op mijn pad was gekomen het bed in had kunnen duiken (bij wijze van spreken), dan was mijn reputatie niets slechter geweest dan die nu was.



Mensen willen graag kletsen, en het zegt heel wat over je ex dat hij dat nu op deze manier gebruikt om jou pijn te doen. Richt je op de mensen die wél weten hoe het zit, en die je niet veroordelen om van alles en nog wat, en die je ex doorzien. Je kunt je energie beter gebruiken.



Liefs, Lemmy

Dubio,

mag ik gewoon even zeggen dat ik je een enorm verstandige moeder vind?

*;

We hadden een buurvrouw die dit 'werk' ook gedaan had toen zij alleen woonde met de kids en de kar niet meer kon trekken. Ik heb dit toen eens aan mijn ex verteld en vandaar uit is het balletje gaan rollen.





Balletjes gaan niet zo maar rollen. Wie gaf het eerste duwtje? Wie opperde het idee dat jij ook wel eens dat werk kon gaan doen?



Stel nu eens dat jij dat was (wat ik niet denk). Was het dan een vrije keuze? Wat was er gebeurd als je dat niet had gedaan? Uiteindelijk waren jullie waarschijnlijk berooid op straat gegooid. Jij had een kind. Dat kón toch niet? Wat had je anders kunnen doen dan je toen hebt gedaan? En dan bedoel ik niet alleen als oplossing voor je financiële problemen, want in een normale situatie kun je dat ook anders oplossen. Maar jij zat niet in een normale situatie, jij woonde met je kind in één huis met een man die gewelddadig was en jou volledig in zijn greep hield.



Daarom noem ik hem een pooier. Die dwingen vrouwen zich voor hen te prostitueren en het verdiende geld aan hen af te geven. Dat deed jouw ex ook. Met dwingen bedoel ik zowel fysieke als psychische dwang. Jij kende de gevolgen als je niet deed wat hij wilde. Dat is geen vrije keuze. Wel een keuze misschien, maar een keuze tussen fysiek geweld en iets anders is geen vrije keuze.



Je moet dat idee dat jij een keuze had echt uit je hoofd zetten. Daarom heeft hij namelijk zo'n greep op jou met dat zwartmaken. Zolang jij je schaamt voor wat er gebeurd is omdat jij denkt dat het een keuze was, geef je hem een zwakke plek waar hij je kan raken. Als je verkracht bent en je voelt jezelf medeschuldig daaraan, dan schaam je je als je verkrachter trots zijn 'prestaties' loopt rond te bazuinen. Als je beseft dat hij gewoon een vuile verkrachter is, dan voel je geen schaamte: dan ben je kwaad! En dan kun je je ook veel beter verdedigen, als je die behoefte voelt.



Ik zie hier op dit topic heel wat voorbijkomen, maar het lef om jou er tegenover de politie van te beschuldigen dat jíj hem stelselmatig mishandelde, dat hij erachter was gekomen dat jij als hoer werkte... dat slaat wel alles. Het is het ultieme omdraaispelletje.



En de politie geloofde hem ook nog! Die zaterdag was de dag dat ik brak en helemaal overstuur raakte nadat hij mij weer hardhandig zijn wil op wilde leggen. Doordat ik hem van mij af had geslagen en geschopt (voor het eerst deed ik wat terug!) had HIj nu blauwe plekken. Hij kón dus ook zeggen dat ik hem had mishandeld. En zeg nu zelf: een huilende vrouw op de slaapkamer, een man met blauwe plekken, dan lijkt het toch ook alsof de vrouw haar man wat heeft aangedaan? En ontkennen dat ik in een club had hewerkt kon ik toch ook niet?

De situatie zag er zo uit omdat jij niet jouw kant van het verhaal gaf. Als jij huilend op je slaapkamer had gezegd dat hij je pooier was, dat hij je dwong jezelf te prostitueren, dat hij je regelmatig in elkaar sloeg, dat je al eens melding had gedaan bij de politie, dat je je nu voor het eerst had durven verzetten, dat hij een pathologisch leugenaar met een psychische stoornis is die alles omdraait en de schuld altijd bij een ander legt.... dan had de politie waarschijnlijk anders gereageerd. Misschien hadden ze jou niet direct geloofd, maar je ex zeker niet.



Ik weet dat het zo niet werkt als je midden in zo'n relatie zit. Maar dat zit je nu niet meer. Dus het is wel goed om te beseffen waarom dat gebeurde. Dan kun je ook leren hoe je het kunt voorkomen. En jezelf vergeven...



Achteraf vind ik dat wel jammer, was zij slechts één maal mee geweest dan had mijn ex niet zo van die vuile praat over mij op straat gegooid...



Bedoel je dat hij dan de waarheid niet aan zijn kant had gehad? Dat heeft hij nu ook niet. Dat weerhoudt hem niet. Deze man liegt, dat weet je toch? Geen argument en geen hard feit zal zijn verhaal veranderen.



liefs,

dubio

Dubio,

mag ik gewoon even zeggen dat ik je een enorm verstandige moeder vind?

*;

Dank je, da's heel fijn om te horen :P Het is af en toe zo verdomd moeilijk...



liefs,

dubio

Drie jaar ben ik bezig geweest mijn leven zo correct mogelijk te leiden, niet zozeer voor mezelf, maar dan toch voor mijn zoon - ik wilde niet dat hij een moeder had die als losbandig bekend stond - en voor mijn familie - die had al genoeg te verduren gehad door mijn schuld.  



Waarom wilde je niet als losbandig bekend staan?

Lieve Alyden,



Goed dat je hier hebt durven schrijven! Ik begrijp wat een grote stap het is. Ik herken veel in je verhaal. Geen lichamelijk geweld, jezelf vertellen dat je een goede relatie hebt (en ondertussen dat stemmetje het zwijgen opleggen dat iets anders zegt), drank (maar geen drankprobleem, o nee!), jezelf kwijtraken, toegeven. Het financieel voor elkaar, dus "we hebben het toch goed". Geen plaats voor je verdriet. Een boze reactie als jij huilt. Conflicten vermijden. Blij zijn met een lief woord.



Het was bij mij minder erg dan bij sommigen die hier op het forum schrijven. Ik weet niet of het zo gebleven zou zijn als ik niet weggegaan was, want ik herken te veel ingrediënten hier om dat met zekerheid te kunnen zeggen. Het is ook niet belangrijk of het minder erg is dan bij anderen: het was erg genoeg. Het is mijn leven, niet dat van een ander. Ik was het aan het vergooien, ik was niet gelukkig. Wie weet hoeveel tijd van leven ik heb? Ik wil zelf bepalen hoe ik die tijd gebruik!



Het topic heeft niet voor niets oogkleppen in de titel. Ze zijn bij jou aan het afvallen.



Heel veel sterkte en blijf hier vooral schrijven!



liefs,

dubio

quote: Lemmy reageerde



Drie jaar ben ik bezig geweest mijn leven zo correct mogelijk te leiden, niet zozeer voor mezelf, maar dan toch voor mijn zoon - ik wilde niet dat hij een moeder had die als losbandig bekend stond - en voor mijn familie - die had al genoeg te verduren gehad door mijn schuld.  



Waarom wilde je niet als losbandig bekend staan?

Voordat ik mijn 1e man leerde kennen, heb ik wel degelijk een losbandig leven geleid, zo is het gewoon. Ik heb zoveel vriendjes gehad dat ik het preciese aantal niet eens meer weet, en nee, daar ben ik niet trots op, maar ik begrijp inmiddels wel hoe het kwam: ik had die aandacht nodig als zelfbevestiging, ik merkte dat jongens/mannen mij leuk of sexy vonden, dat was de oppepper voor mijn ego die ik toen nodig had. Sloeg daarin door, kende mijn grenzen niet. Goed voor mijn ego aan de ene kant, slecht aan de andere kant: ik stond bekend als ''zo'n'' meisje en ik woonde in een klein dorp.



Toen ik met mijn 1e man een relatie kreeg, wilde ik dat achter me laten, en ik was hem 100% trouw. Het kwetste me zo dat hij me desondanks niet vertrouwde, altijd dacht dat ik andere mannen het hoofd op hol wilde brengen, dat ik vreemdging, etc. Nu zie ik dat die ziekelijke jaloezie in zijn hoofd zat en niet kwam door mij persoonlijk, maar toen kon ik dat niet zien. Het leek iets te zijn dat me achtervolgde en het leek me gewoon heel erg als mijn zoon op een dag op het schoolplein zou worden aangesproken door één of andere nitwit met de woorden: ''die moeder van jou he, dat is toch zo'n ...... (vul zelf maar in)"

Alyden, hoe gaat het met je?

*;



Reina, wat heb je vannacht nog een ontroerend stuk geschreven. Heb het net nog even teruggelezen.

Soms zou ik je wel meer willen vragen.

Wat maakte jou sterker, waardoor voelde jij je kracht groeien? Wat hielp jou?

Zelf begin ik pas de laatste tijd me echt te realiseren wat er allemaal gebeurd is tijdens mijn relatie met ex.

En die afgelopen tijd na de breuk, ik ging wel door.

Maar nu weet ik ook echt waar ik naar op weg ben.

Ik vind jouw stukjes altijd zo goed.

Om even op je in te laten werken.



Veel liefs!!

Iseo, wat heb je dat goed verwoord, want het is inderdaad zo dat we hier elkaar treffen om vervolgens ieder onze weg weer te gaan. In mijn ogen is dit treffen niet toevallig, dit gebeurt juist nu omdat we het nu zo nodig hebben. Maar er worden hier ook banden gesmeed die niet verloren gaan.

Ik heb nog een poosje aan je liggen denken of je je telefoon alweer had. Ik hoop dat het je gelukt is de paniek te bedwingen. Het zou ook heel fijn zijn als je je weer veilig kunt voelen zonder steun van de telefoon en het weer gewoon kunt zien als een handig apparaat.

Hoi lieve Zon!!

Mijn mobiel is weer terecht. Ligt binnen handbereik.

Aan de ene kant moet ik er inderdaad aan werken om me weer veilig te voelen, ook al heb ik hem niet. Maar ik voelde gisteren zo sterk die angst.

Dat mijn ex ineens hier komt, en kwaad is. Dat ik niet binnen een paar seconden iemand kan bellen, omdat ik zo weinig tijd heb om te reageren, zoals ik hem ken van op het laatst... ik draai die scenes in mijn hoofd af en ik weet dat ik mijzelf er gek mee maak.

Ik had de achterdeur eens open staan, het was inmiddels al best donker geworden, en ik liep er naartoe om hem te sluiten. ineens kon ik zo voor me zien hoe ex ineens vanuit het donkere die stap naar binnen zet...met die uitdrukking op zijn gezicht die ik ken.

Zie het zo levendig voor me, mijn hart gaat tekeer.

O, ik moet er echt wat aan doen.

Ben zo bang, ook als ik me stoer en sterk voel, ik weet gewoon dat ik niets tegen hem kan beginnen. Weet inmiddels dat hij zulke kronkels in zijn hoofd heeft dat hij mij vanalles onzinnigs kan verwijten en ineens hier verhaal komt halen, kwaad.

En toch verwacht ik hem niet. Maar je weet het niet zeker....



Ik kan naar mezelf kijken, en zien wat er gebeurd als ik bang ben. Ik weet waarom ik bang ben.

Waarom ik een reden heb, maar ook waarom ik hem niet meer die macht moet geven, heb hem nu bijna 1,5 jaar niet gezien. Wil het achter me laten.

Gisteravond in bed, lag ik te luisteren naar elk geluidje. Ik vroeg me af of mijn stem wel zou werken als ik vanuit het niets de buurvrouw om hulp moest roepen.

(Ik schrijf hier mijn gedachten maar een beetje op, goed?)

Kon niet stoppen met zo denken, maar ik viel in slaap want ik was zo moe.

Vanmorgen voelde ik meteen dat mijn mobiel er niet lag.

Wat een plaats neemt dat ding in he!



Trouwens, Sint Antonius van Padua heeft geweldige toeren uitgehaald om mij vandaag mijn mobiel terug te bezorgen, Annemoon! Je moest eens weten!

(Hoe is het met jou?)



Genoeg over dat rotding en mijn bangigheid.



Ik geloof er ook in dat hier contacten ontstaan die echt heel waardevol zijn. Ben heel blij om je te mogen leren kennen!

Een hele dikke knuffel voor jou Zonlicht *;

Hoe was je dag, hoe gaat het met je?

Liefs!

Lieve Iseo, je mag me alles vragen hoor en als ik liever niet beantwoord (dan wel door persoonlijke redenen, dan wel door herkenbaarheid) dan zal ik dat zeggen.



Ik ben een beetje terughoudend om het hele verhaal hier neer te zetten. Ten eerste omdat het al zolang geleden is en ik weerstand voel om alle details weer op te rakelen. Ten tweede omdat een aantal mensen in mijn omgeving mijn verhaal kennen en ik graag de vrijheid hou om anoniem op dit forum mijn ei kwijt te kunnen, snap je?



Maar ik kan je wel iets vertellen over mijn ervaringen.

Ik was nog heel jong toen ik de bewuste ex leerde kennen. Hij was, goed beschouwd, mijn eerste echte vriendje na wat onhandig gescharrel...;)

Door hem ben ik in één klap volwassen geworden en heb eigenlijk mijn hele jeugd overgeslagen. Dat spijt me nog weleens, als ik daaraan denk.



Toen ik hem leerde kennen, had ik een beroerde thuissituatie en hij leek een geweldige 'uitweg'. Hij was alles wat ik dacht te missen en nodig had: een avonturier, schijt aan de wereld en the sky was the limit.

Geen wonder dat ik, naief pubertje, als een blok voor hem viel en alles moest wijken om maar bij hem te kunnen zijn.

Ik heb m'n school verprutst, m'n vrienden laten vallen en de ruzies thuis voor lief genomen. Uiteindelijk weggelopen van huis en bij hem ingetrokken (hij was een stuk ouder dan ik).



Al snel werd ik geconfronteerd met zijn andere kant: dominantie, ziekelijke jaloezie, bezitsdrang en explosieve driftbuien.

Zoveel mensen in mijn omgeving hebben me voor hem gewaarschuwd: van mijn vrienden tot de politie tot zijn eigen moeder!

Maar ik was niet te stoppen, dacht in al mijn naiviteit ook nog dat ik iets goeds kon doen in zijn leven. Een stabiele, veilige factor zijn....de onrealistische positiviteit van een onvolwassen kind....



Tijdens de jaren die ik met hem doorbracht is er heel veel gebeurd. Niet nodig om dat allemaal te beschrijven, maar je kunt je er vast wel een voorstelling van maken.

Het ging van kwaad tot erger, dat wel. Ik voelde ook wel dat het de verkeerde kant opging. Raakt steeds verder geïsoleerd en leefde met een groot geheim. Loog alles aan elkaar vast: over mijn blauwe plekken, over waarom ik mensen niet meer belde of opzocht en hoe de situatie werkelijk was.



Het keerpunt kwam toen een buurvrouw mij eens bezocht toen mijn ex niet thuis was. Zo'n lief mens die al eens eerder door had laten schemeren dat ze wel een idee had hoe de vork in de steel zat bij ons.

Toen ze onverwacht op de stoep stond, trof ze me aan in grote wanhoop, in een vies huis en onder de blauwe plekken.

Er viel niets meer te verbergen.

Ze heeft op me ingepraat op een lieve, begripvolle manier en drukte me op het hart dat ik, voor mijn eigen veiligheid, weg moest gaan.



Dat gesprek heeft invloed op me gehad, ze had me gebroken omdat ik de schijn niet langer op kon houden.

Ik heb toen een plan gemaakt, de dagen erna wat dierbare en belangrijke spulletjes weggesluisd en mijn moeder gevraagd of ik weer thuis mocht komen. Gelukkig werd ik door haar met open armen ontvangen (mijn moeder heeft er nooit iets over gezegd, maar ik denk dat ze meer weet dan ik dacht).



Op de bewuste dag ben ik naar een andere stad gegaan en heb mijn ex daar in een telefooncel gebeld. Dat ik weg was en niet terug zou komen.

De daarop volgende maanden ben ik nog behoorlijk gestalkt door hem. Van doodsbedreigingen (per telefoon en brief) tot smeekbedes om terug te komen.

Ik heb voet bij stuk gehouden, ondanks mijn angst dat hij me wat aan zou doen. Gelukkig woonden we niet in dezelfde stad, dus de kans dat ik hem tegen het lijf zou lopen was niet groot. Maar ik heb heel lang over m'n schouder gekeken en zijn hete adem in mijn nek gevoeld.



Wat mij ook sterk heeft gemaakt in het besluit met hem te breken was muziek. Ik ben altijd een grote liefhebber van muziek geweest en had ook vrienden waarmee ik concerten afstruinde, muziek maakte en de nieuwste bands besprak.

Toen ik brak met mijn ex, waren zij er om me weer op te vangen en met hun de muziek. Ik kon me koesteren in hun wereld en de muziek gaf me kracht om mezelf weer te vinden.

Moet eerlijk zeggen dat ik in de jaren erna nog behoorlijk losgeslagen ben geweest (misschien als reactie) en ook niet echt 'bij mezelf' was, maar deze periode heeft me wel kracht gegeven om niet langer slachtoffer te zijn, maar een stoere meid die niet over haar heen laat lopen.



Pas halverwege de twintig was ik uitgeraasd en brak de tijd aan dat ik op zoek ging naar mezelf, naar wie ik ben en wat bij mij past.

Daarmee kwamen ook de herinneringen aan de mishandelingen en de rampzalige relatie weer boven en die heb ik, in therapie, verwerkt.

Langzaam maar zeker kwam ik dichter bij de 'ware ik' en wat de essenties in het leven zijn. Dat kost tijd en is, in feite, een levenslang proces.



Ook nu ben ik nog steeds niet waar ik wezen wil. Ook nu nog komen er soms spoken uit het verleden langs, word ik geconfronteerd met beschadigingen van lang her.

Maar ik knok voor mijn geluk, mijn bestaansrecht. Ik ben gegroeid, heb me ontwikkeld en heb het naieve pubertje met haar goedbedoelde, maar onrealistische reddingsdrang achter me gelaten.

Ik ben vrij om te zeggen wat ik wil, te doen wat ik wil, te zien wie ik wil en keuzes te maken die goed voor mij zijn.

Ik heb geweldige vrienden bij ik mezelf kan en mag zijn (thank God for them!) en hoop nu alleen nog dat mijn leven 'bekroond' mag worden met een lieve man en een fijne relatie. Enfin, daar wordt aan gewerkt....:D



Wat ik met mijn ervaringen kan doen, is anderen hopelijk een spiegel voorhouden. Iets delen en hopelijk ook iemand (al is het maar één iemand) tot nadenken aanzetten. Een klein wegwijzertje in het doolhof van wanhoop en verwarring plaatsen. Een pijltje naar de weg naar vrijheid!

Als dat zou kunnen, zou ik daar dankbaar voor zijn. Dan zouden al die ellende, pijn en verdriet niet voor niet geweest zijn. Dat hoop ik dan maar...

Hallo allemaal,



Ik wilde jullie heel erg bedanken voor de lieve reactie's

Dat wilde ik even zeggen.

Morgen reageer ik even op alle stukjes.



dankje tot morgen allemaal



liefs Alyden