Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
vrijdag 15 juni 2007 om 00:02
quote: zonlicht2 reageerde
Jouw ellende en pijn en verdriet zijn zeker niet voor niets geweest. Ze hebben van jou een ander mens gemaakt en je de ervaring gegeven om hier te helpen. Bewust te worden.
Lieve Zonlicht (wat heb je trouwens een heerlijke nick. Zonlicht is de accu waarop ik me vaak voedt...maar dit terzijde;))
Fijn dat je dit aanstipt. Inderdaad heeft die ervaring van destijds (en het een en ander daarna) me tot een ander mens gemaakt.
Rijper, bewuster, doorleefder...
Het is dus niet zo dat zo dat die periode me alléén beschadigd heeft. Het heeft me ook veel gegeven, in positieve zin. Al heeft het jaren gekost, voordat ik dat besef kreeg...
Als je zo diep gaat en zó in de put van wanhoop hebt verkeerd, heeft dat een blijvend effect op de rest van je leven.
Nooit meer zal het oppervlakkig en betekenisloos zijn, ik heb meer waarde leren toekennen aan niet-materiele zaken, geniet meer en bewuster van kleine dingetjes en ga zorgvuldig om met wat me lief en dierbaar is.
Het leven heeft me litteken gegeven, maar ook een geschenk en ik vind het fijn dat je me met deze woorden daar ook weer even op wijst.
*;
Jouw ellende en pijn en verdriet zijn zeker niet voor niets geweest. Ze hebben van jou een ander mens gemaakt en je de ervaring gegeven om hier te helpen. Bewust te worden.
Lieve Zonlicht (wat heb je trouwens een heerlijke nick. Zonlicht is de accu waarop ik me vaak voedt...maar dit terzijde;))
Fijn dat je dit aanstipt. Inderdaad heeft die ervaring van destijds (en het een en ander daarna) me tot een ander mens gemaakt.
Rijper, bewuster, doorleefder...
Het is dus niet zo dat zo dat die periode me alléén beschadigd heeft. Het heeft me ook veel gegeven, in positieve zin. Al heeft het jaren gekost, voordat ik dat besef kreeg...
Als je zo diep gaat en zó in de put van wanhoop hebt verkeerd, heeft dat een blijvend effect op de rest van je leven.
Nooit meer zal het oppervlakkig en betekenisloos zijn, ik heb meer waarde leren toekennen aan niet-materiele zaken, geniet meer en bewuster van kleine dingetjes en ga zorgvuldig om met wat me lief en dierbaar is.
Het leven heeft me litteken gegeven, maar ook een geschenk en ik vind het fijn dat je me met deze woorden daar ook weer even op wijst.
*;
vrijdag 15 juni 2007 om 00:08
Reina *;
Wat heftig....
Wat doet het pijn om jouw verhaal te lezen.
Ik kan me voorstellen dat het weerstand oproept om alle details weer op te rakelen. Ik kan me gewoon zo goed voorstellen hoe je je gevoeld moest hebben, ik herken mezelf zo in wat je schrijft...
;(
Weet echt niet wat ik kan schrijven, wil zoveel tegelijk zeggen. Er is vandaag ook zoveel geschreven waar ik op wil reageren.
Zit te huilen om een reactie op een ander topic, heb het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Kan er niet tegen. Moet reageren, praat ik tegen mijzelf, waarom raakt het me zo.
En nu jouw verhaal, Reina. Ik vind het zo erg.
Vandaag was ik op mijn nieuwe school, voor het gesprek. Zie allemaal mensen van een leeftijd daar, die ik heel anders heb beleefd. Snap goed wat je bedoelt met die zin over dat je je jeugd hebt overgeslagen.
Ik moest huilen in de trein naar huis.
Ben nog maar 27 dus zo laat is het niet. Maar het voelt zo lang geleden dat ik op school zat, al meer dan 10 jaar is het.
Reina O+
Jij schrijft altijd zo vol gevoel, zo puur. En of jouw bijdragen helpen.
Wat heftig....
Wat doet het pijn om jouw verhaal te lezen.
Ik kan me voorstellen dat het weerstand oproept om alle details weer op te rakelen. Ik kan me gewoon zo goed voorstellen hoe je je gevoeld moest hebben, ik herken mezelf zo in wat je schrijft...
;(
Weet echt niet wat ik kan schrijven, wil zoveel tegelijk zeggen. Er is vandaag ook zoveel geschreven waar ik op wil reageren.
Zit te huilen om een reactie op een ander topic, heb het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Kan er niet tegen. Moet reageren, praat ik tegen mijzelf, waarom raakt het me zo.
En nu jouw verhaal, Reina. Ik vind het zo erg.
Vandaag was ik op mijn nieuwe school, voor het gesprek. Zie allemaal mensen van een leeftijd daar, die ik heel anders heb beleefd. Snap goed wat je bedoelt met die zin over dat je je jeugd hebt overgeslagen.
Ik moest huilen in de trein naar huis.
Ben nog maar 27 dus zo laat is het niet. Maar het voelt zo lang geleden dat ik op school zat, al meer dan 10 jaar is het.
Reina O+
Jij schrijft altijd zo vol gevoel, zo puur. En of jouw bijdragen helpen.
vrijdag 15 juni 2007 om 00:18
Hoi lieve Alyden!
Hoe ging het vandaag met je?
Ik wil nog even zeggen, dat als je iemand nodig hebt om mee te praten en dat kan niet op het topic, wegens herkenbaarheid, je ook kunt mailen he. Zonlicht heeft het je aangeboden, en zij is echt een geweldige vrouw. Je hebt iets heel ingrijpends meegemaakt nog maar pas geleden, als je niemand hebt om mee te praten, lucht je hart alsjeblieft via de mail. Je bent niet alleen!
Mijn mailadres kun je ook altijd krijgen, dan vraag ik het even aan de angel.
En soms is er veel om op te reageren op dit topiic, voel je alsjeblieft ook niet verplicht om iedereen een persoonlijke reactie terug te schrijven, dat lukt soms echt niet.
Vanavond heb ik dat ook.
Wil wel mijn hart uitstorten bij Reina, zoveel vragen, maar ik kom er later op terug.
Dubio's post van vandaag raakte me ook zo heel erg.
Hoop dat je goed slaapt, tot schrijfs!
*;
Hoe ging het vandaag met je?
Ik wil nog even zeggen, dat als je iemand nodig hebt om mee te praten en dat kan niet op het topic, wegens herkenbaarheid, je ook kunt mailen he. Zonlicht heeft het je aangeboden, en zij is echt een geweldige vrouw. Je hebt iets heel ingrijpends meegemaakt nog maar pas geleden, als je niemand hebt om mee te praten, lucht je hart alsjeblieft via de mail. Je bent niet alleen!
Mijn mailadres kun je ook altijd krijgen, dan vraag ik het even aan de angel.
En soms is er veel om op te reageren op dit topiic, voel je alsjeblieft ook niet verplicht om iedereen een persoonlijke reactie terug te schrijven, dat lukt soms echt niet.
Vanavond heb ik dat ook.
Wil wel mijn hart uitstorten bij Reina, zoveel vragen, maar ik kom er later op terug.
Dubio's post van vandaag raakte me ook zo heel erg.
Hoop dat je goed slaapt, tot schrijfs!
*;
vrijdag 15 juni 2007 om 00:39
Dank je Iseo, voor je lieve woorden!
Ik kan ook niet anders dan vanuit m'n gevoel schrijven, omdat mijn hart onmiddelijk opengaat als ik dit topic lees. En dàt komt omdat ik hier dezelfde openhartigheid en oprechtheid aantref.
Ja, ik herken het ook dat je je anders voelt dan je leeftijdsgenoten. Toen ik na deze relatie toch weer naar school ging (ik had tenslotte geen diploma of niks), belandde ik ook een groep onbevangen jongeren die niet meer hadden meegemaakt dan een incidenteel gebroken hartje. En daar moet je dan, met al je shit, ook je plek in zien te vinden. Voelde heel onwerkelijk toen.
Maar Iseo, je komt er wel. Echt wel.
Je bent zo goed op weg, staat er zo bewust in en bent bereid te kijken naar het verleden. Om te verwerken, om van te leren en je persoonlijk te herontdekken.
Als ik zie hoe je je ontwikkelt op dit forum (en ik zie echt een metamorfose plaatsvinden in hoe en wat je uit) is dat alleen maar voorbode voor hoe jouw echte leven zich zal gaan ontvouwen.
Stapje voor stapje meis....en soms een terugval....maar met de blik op de vrijheid stevig in zicht.
Het siert je zo dat je, ondanks je eigen ontwikkeling en alles wat je nog te verstouwen hebt, aandacht hebt voor anderen en ook een arm om hen heen wil slaan. (dat vind ik trouwens sowieso een bijzonder kenmerk van alle vrouwen hier....)
Onze jeugd krijgen we niet terug meis. Jij niet, ik niet. Maar we hebben nog wel een heel leven voor ons om in te vullen. Zinvol te maken, van te genieten, te ontdekken en zo goed mogelijk te leven!
Dat is ons gegeven, die keuze hebben we gemaakt.
Laten we hem met beide handen aangrijpen!
Ik kan ook niet anders dan vanuit m'n gevoel schrijven, omdat mijn hart onmiddelijk opengaat als ik dit topic lees. En dàt komt omdat ik hier dezelfde openhartigheid en oprechtheid aantref.
Ja, ik herken het ook dat je je anders voelt dan je leeftijdsgenoten. Toen ik na deze relatie toch weer naar school ging (ik had tenslotte geen diploma of niks), belandde ik ook een groep onbevangen jongeren die niet meer hadden meegemaakt dan een incidenteel gebroken hartje. En daar moet je dan, met al je shit, ook je plek in zien te vinden. Voelde heel onwerkelijk toen.
Maar Iseo, je komt er wel. Echt wel.
Je bent zo goed op weg, staat er zo bewust in en bent bereid te kijken naar het verleden. Om te verwerken, om van te leren en je persoonlijk te herontdekken.
Als ik zie hoe je je ontwikkelt op dit forum (en ik zie echt een metamorfose plaatsvinden in hoe en wat je uit) is dat alleen maar voorbode voor hoe jouw echte leven zich zal gaan ontvouwen.
Stapje voor stapje meis....en soms een terugval....maar met de blik op de vrijheid stevig in zicht.
Het siert je zo dat je, ondanks je eigen ontwikkeling en alles wat je nog te verstouwen hebt, aandacht hebt voor anderen en ook een arm om hen heen wil slaan. (dat vind ik trouwens sowieso een bijzonder kenmerk van alle vrouwen hier....)
Onze jeugd krijgen we niet terug meis. Jij niet, ik niet. Maar we hebben nog wel een heel leven voor ons om in te vullen. Zinvol te maken, van te genieten, te ontdekken en zo goed mogelijk te leven!
Dat is ons gegeven, die keuze hebben we gemaakt.
Laten we hem met beide handen aangrijpen!
vrijdag 15 juni 2007 om 01:17
Lieve Reina
Ja die keuze heb ik gemaakt
Dat is echt iets om trots op te zijn.
Ik wil graag zo leven, met mijn hart. Met aandacht. Genieten van alle mooie dingen, hoe klein ook. Geluk schuilt in kleine dingen.
Het voelt of ik langzaam wakker word.
Wil mezelf niet nog eens kwijtraken, ben zo geschrokken, en de grootste schok komt nu pas, sinds ik hier ben gaan schrijven.
Was het je gelukt om op die school je plek te vinden eigenlijk?
En wanneer besloot je dat je hulp nodig had bij het verwerken van wat je had meegemaakt?
Ik ga bijna met therapie beginnen, maar ben zo bang om er irl over te praten. Het zal nog wel wat tijd gaan kosten.
Het is zo fijn om positieve reacties te krijgen, op een kant van mij die mijn ex vreselijk vond. Hij zei altijd dat ik ?oetsappig' was en een 'vervelend liedje'. Dat ik maar eens wat harder moest worden en uit 'mijn sprookjeswereld' moest stappen.
Mocht alleen om hem geven. Maar dan ook alles geven.
Wat een opluchting dat je er gewoon ook helemaal mag zijn.
Ik vind de vrouwen die hier schrijven zulke leuke mensen, intelligent en gevoelig. Dapper. Kwetsbaar. Echt. Echte vrouwen.
Die exen hadden het echt mis. Wat zonde voor hun dat ze het niet zagen. Nu is het te laat.
Want wij hebben zoals je het zo mooi schrijft, onze blik op de vrijheid stevig in zicht.
Tijd om te groeien, te ontdekken ja. Ik ben bang voor de pijn van de herinneringen, maar niet voor wat ik binnen in mijzelf ga vinden.
Ja die keuze heb ik gemaakt
Dat is echt iets om trots op te zijn.
Ik wil graag zo leven, met mijn hart. Met aandacht. Genieten van alle mooie dingen, hoe klein ook. Geluk schuilt in kleine dingen.
Het voelt of ik langzaam wakker word.
Wil mezelf niet nog eens kwijtraken, ben zo geschrokken, en de grootste schok komt nu pas, sinds ik hier ben gaan schrijven.
Was het je gelukt om op die school je plek te vinden eigenlijk?
En wanneer besloot je dat je hulp nodig had bij het verwerken van wat je had meegemaakt?
Ik ga bijna met therapie beginnen, maar ben zo bang om er irl over te praten. Het zal nog wel wat tijd gaan kosten.
Het is zo fijn om positieve reacties te krijgen, op een kant van mij die mijn ex vreselijk vond. Hij zei altijd dat ik ?oetsappig' was en een 'vervelend liedje'. Dat ik maar eens wat harder moest worden en uit 'mijn sprookjeswereld' moest stappen.
Mocht alleen om hem geven. Maar dan ook alles geven.
Wat een opluchting dat je er gewoon ook helemaal mag zijn.
Ik vind de vrouwen die hier schrijven zulke leuke mensen, intelligent en gevoelig. Dapper. Kwetsbaar. Echt. Echte vrouwen.
Die exen hadden het echt mis. Wat zonde voor hun dat ze het niet zagen. Nu is het te laat.
Want wij hebben zoals je het zo mooi schrijft, onze blik op de vrijheid stevig in zicht.
Tijd om te groeien, te ontdekken ja. Ik ben bang voor de pijn van de herinneringen, maar niet voor wat ik binnen in mijzelf ga vinden.
vrijdag 15 juni 2007 om 01:55
quote: Iseo reageerde
Wil mezelf niet nog eens kwijtraken, ben zo geschrokken, en de grootste schok komt nu pas, sinds ik hier ben gaan schrijven.
Iseo, wees gerust. Je zult jezelf nooit meer kwijtraken. De impact van jouw ervaringen zullen altijd doorklinken in je leven en je behoeden om nogmaals in een dergelijke situatie terecht te komen.
Was het je gelukt om op die school je plek te vinden eigenlijk? Nee, niet echt, maar dat gaf niet. Ik heb die studie er in 1 jaar doorgejast en mijn vrienden en echte leven lagen buiten de school. Het was meer de constatering en het contrast dat het zo onwerkelijk maakte.
En wanneer besloot je dat je hulp nodig had bij het verwerken van wat je had meegemaakt?
De aanleiding daartoe hou ik liever voor mezelf, maar laat ik zeggen dat ik behoorlijk vastliep in het leven. Mijn 'imago' van stoere meid begon scheurtjes te vertonen en ik realiseerde me dat, onder dat masker, een klein gekwetst meisje zat te schreeuwen om gehoord te worden. Therapie was destijds een grote stap voor me (ben opgegroeid dat je je sores zelf maar op moet knappen), maar achteraf is het zo'n goed besluit geweest. Het heeft me zoveel geleerd over mezelf en echt de kentering terweeg gebracht in de zoektocht naar mezelf.
Moet erbij zeggen dat mijn therapeut het beste geschenk was dat ik me kon wensen. Ze is in die tijd echt een mentor en gids voor me geweest.
Ik ga bijna met therapie beginnen, maar ben zo bang om er irl over te praten. Het zal nog wel wat tijd gaan kosten.
Ik begrijp je angst. Maar het zal waarschijnlijk nèt zo gaan als hier op dit topic. Je begint met angst en vrees en je merkt al snel dat het je goeddoet en dat je je vrij kunt uiten zonder veroordeeld te worden.
Zorg wel dat je een goeie behandelaar vindt, waar je je vertrouwd bij voelt en die ook enige 'feeling' heeft met jouw situatie en problematiek.
En bedenk je: je zit daar voor jezelf, dus doe het op jouw manier. Haal eruit wat erin zit, maar laat je niet opjagen of forceren. JIJ bepaald het tempo en het onderwerp, niet de therapeut!
Weet je trouwens al of je een vrouw of man krijgt? Wellicht is het goed om daar eens over na te denken. Ik ben heel blij dat het vrouw was. Denk niet dat ik bij een man tot hetzelfde vertrouwen en resultaat was gekomen.
Het is zo fijn om positieve reacties te krijgen, op een kant van mij die mijn ex vreselijk vond. Hij zei altijd dat ik ?oetsappig' was en een 'vervelend liedje'. Dat ik maar eens wat harder moest worden en uit 'mijn sprookjeswereld' moest stappen.
Mocht alleen om hem geven. Maar dan ook alles geven.
Lieverd, je bent precies goed zoals je bent en laat nooit iemand iets anders zeggen! Wees trots op je 'zoetsappigheid' (ik ervaar dat hier als empathie en oprechte emoties!) en alles wat jij bent!
Je zult merken dat er vanaf nu steeds meer mensen op jouw pad gaan komen die je waarderen jùist om wat je bent. Die mensen zullen je leven gaan kleuren en jouw kleuren laten stralen. Blijf maar bij jezelf, dan kun je nooit de fout ingaan......
Wat een opluchting dat je er gewoon ook helemaal mag zijn.
Ik vind de vrouwen die hier schrijven zulke leuke mensen, intelligent en gevoelig. Dapper. Kwetsbaar. Echt. Echte vrouwen.
Wat voelt dat goed hè? Gewoon zijn mogen wie je bent, wat ik hier boven ook al schreet. En inderdaad, 'èchte' mensen laten echte emoties zijn. Hoeven geen spelletjes te spelen of zich beter voor te doen dan ze zijn. Hoeven geen macht te gebruiken, hoeven niet te chanteren om te krijgen wat ze hebben willen. Kunnen gewoon zijn wie ze zijn en dat is genoeg.
Tijd om te groeien, te ontdekken ja. Ik ben bang voor de pijn van de herinneringen, maar niet voor wat ik binnen in mijzelf ga vinden.
De pijn van de herinnering kan ook louterend werken Iseo. Door het toe te laten en met mededogen naar jezelf te kijken. Door een arm om dat gekwetste meisje heen te slaan en haar te helpen te leven met die herinnering. En haar weer leren vertrouwen en te genieten.
Er is geen weg naar vrijheid om de pijn heen, de enige weg is er dóórheen.
Liefs en trusten.
ReinaO+
Wil mezelf niet nog eens kwijtraken, ben zo geschrokken, en de grootste schok komt nu pas, sinds ik hier ben gaan schrijven.
Iseo, wees gerust. Je zult jezelf nooit meer kwijtraken. De impact van jouw ervaringen zullen altijd doorklinken in je leven en je behoeden om nogmaals in een dergelijke situatie terecht te komen.
Was het je gelukt om op die school je plek te vinden eigenlijk? Nee, niet echt, maar dat gaf niet. Ik heb die studie er in 1 jaar doorgejast en mijn vrienden en echte leven lagen buiten de school. Het was meer de constatering en het contrast dat het zo onwerkelijk maakte.
En wanneer besloot je dat je hulp nodig had bij het verwerken van wat je had meegemaakt?
De aanleiding daartoe hou ik liever voor mezelf, maar laat ik zeggen dat ik behoorlijk vastliep in het leven. Mijn 'imago' van stoere meid begon scheurtjes te vertonen en ik realiseerde me dat, onder dat masker, een klein gekwetst meisje zat te schreeuwen om gehoord te worden. Therapie was destijds een grote stap voor me (ben opgegroeid dat je je sores zelf maar op moet knappen), maar achteraf is het zo'n goed besluit geweest. Het heeft me zoveel geleerd over mezelf en echt de kentering terweeg gebracht in de zoektocht naar mezelf.
Moet erbij zeggen dat mijn therapeut het beste geschenk was dat ik me kon wensen. Ze is in die tijd echt een mentor en gids voor me geweest.
Ik ga bijna met therapie beginnen, maar ben zo bang om er irl over te praten. Het zal nog wel wat tijd gaan kosten.
Ik begrijp je angst. Maar het zal waarschijnlijk nèt zo gaan als hier op dit topic. Je begint met angst en vrees en je merkt al snel dat het je goeddoet en dat je je vrij kunt uiten zonder veroordeeld te worden.
Zorg wel dat je een goeie behandelaar vindt, waar je je vertrouwd bij voelt en die ook enige 'feeling' heeft met jouw situatie en problematiek.
En bedenk je: je zit daar voor jezelf, dus doe het op jouw manier. Haal eruit wat erin zit, maar laat je niet opjagen of forceren. JIJ bepaald het tempo en het onderwerp, niet de therapeut!
Weet je trouwens al of je een vrouw of man krijgt? Wellicht is het goed om daar eens over na te denken. Ik ben heel blij dat het vrouw was. Denk niet dat ik bij een man tot hetzelfde vertrouwen en resultaat was gekomen.
Het is zo fijn om positieve reacties te krijgen, op een kant van mij die mijn ex vreselijk vond. Hij zei altijd dat ik ?oetsappig' was en een 'vervelend liedje'. Dat ik maar eens wat harder moest worden en uit 'mijn sprookjeswereld' moest stappen.
Mocht alleen om hem geven. Maar dan ook alles geven.
Lieverd, je bent precies goed zoals je bent en laat nooit iemand iets anders zeggen! Wees trots op je 'zoetsappigheid' (ik ervaar dat hier als empathie en oprechte emoties!) en alles wat jij bent!
Je zult merken dat er vanaf nu steeds meer mensen op jouw pad gaan komen die je waarderen jùist om wat je bent. Die mensen zullen je leven gaan kleuren en jouw kleuren laten stralen. Blijf maar bij jezelf, dan kun je nooit de fout ingaan......
Wat een opluchting dat je er gewoon ook helemaal mag zijn.
Ik vind de vrouwen die hier schrijven zulke leuke mensen, intelligent en gevoelig. Dapper. Kwetsbaar. Echt. Echte vrouwen.
Wat voelt dat goed hè? Gewoon zijn mogen wie je bent, wat ik hier boven ook al schreet. En inderdaad, 'èchte' mensen laten echte emoties zijn. Hoeven geen spelletjes te spelen of zich beter voor te doen dan ze zijn. Hoeven geen macht te gebruiken, hoeven niet te chanteren om te krijgen wat ze hebben willen. Kunnen gewoon zijn wie ze zijn en dat is genoeg.
Tijd om te groeien, te ontdekken ja. Ik ben bang voor de pijn van de herinneringen, maar niet voor wat ik binnen in mijzelf ga vinden.
De pijn van de herinnering kan ook louterend werken Iseo. Door het toe te laten en met mededogen naar jezelf te kijken. Door een arm om dat gekwetste meisje heen te slaan en haar te helpen te leven met die herinnering. En haar weer leren vertrouwen en te genieten.
Er is geen weg naar vrijheid om de pijn heen, de enige weg is er dóórheen.
Liefs en trusten.
ReinaO+
vrijdag 15 juni 2007 om 02:57
vrijdag 15 juni 2007 om 13:15
Hé lieve Mamz, ik denk aan je! Ik kan me levendig voorstellen dat het zien van je ex spanning geeft.
Ik heb dit weekend een activiteit voor de kinderen waar mijn ex ook komt. Ik heb mijn kinderen beloofd mijn best te doen om het gezellig te maken, maar hoop dat ik niet te veel bij hem in de buurt hoef te zijn :(
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 15 juni 2007 om 14:11
Er is ontzettend veel geschreven zodat ik even niet meer weet wie wat heeft geschreven.
Maar zonlicht het is geen mosterd naar de maaltijd, ik vind het fijn dat je, bepaalde dingen herkent dan ben ik tenminste niet de enige want vaak is dat het gevoel wat ik heb. En dat je toch nog de moeite nam om later te reageren.
Iseo gelukkig dat je telefoon terug hebt. En het is normaal dat je zo in paniek raakt zelfs voor mensen die niets hebben meegemaakt. Het geeft een gevoel van vertrouwen dus precies wat je omschrijft.
Dubio ik vind dat je heel goed op stelt ten opzichte van de kinderen. Je bent een geweldig mama als je dit zo kan ondanks het leed wat je zelf hebt meegemaakt met hem. .Ook e reactie aan mij is zo kloppend ik ben ook wel eens bang voor de toekomst maar aan de andere kant denk ik een paar jaar geleden had ik nog minder ruimte. Nu heb ik door dat ik niet alles meer accepteer en zelf ben gaan nadenken en heb nu wel meer ruimte verworven. Ik studeer, ga naar vriendinnen dit was vroeger helemaal niet mogelijk. Dat zijn de twijfels. Zo slecht heb ik het niet. Tot ik dan een keer s avonds op stap wil en we weken ruzie hebben. Of tot hij hoorde dat ik een mannelijke vriend heb op school. Dan denk ik wat is daar nu zo fout aan.
Ik vind het ook moeilijk toen ik het eerste stukje schreef, hadden we al dagen lang ruzie en spanningen. Ik liep echt op het eind, gisteren was hij zo lief en attent en belangstellend dat ik nu weer vind dat het allemaal wel mee valt. We hebben goed gepraat. Dan denk ik het is eigenlijk allemaal goed en het valt allemaal mee. Maar nu een dag later denk ik. Ja jij bent niet meer boos maar mijn verdriet daar is niet over gesproken. Ik heb eigenlijk alleen maar geluisterd naar wat jij zei, en mijn eigen gevoelens en gedachten heb ik voor me gehouden.
Het lastigste vind ik om mijn gevoelens en gedachten ook echt te zeggen, maar dan zou ik hem misschien nog wel een realistische kans geven. Maar ik ben bang voor de gevolgen. Dus uiteindelijk hou ik iedere keer mijn mond. En het stomme is ik zeg bijv wel altijd als je het niet bevalt zoek je maar een ander. Ik doe toch wat ik wil. Terwijl dat eigenlijk niet is. En soms vraag ik me af of hij dat ook daadwerkelijk weet. En iemand schreef het gaat er niet over wat hij denkt maar wat jij denkt. Maar wat ik denk weet ik gewoon niet meer. Ik denk bij bijna alles wat ik doe wat denk hij ervan. Terwijl, hij geen zicht op de financien of de kinderen daar denk ik nooit aan hem. Maar dat zijn dan ook mijn taken. Bij de overige dingen wel.
Ik vraag me ook regelmatig af hou ik nog van hem of niet, ik denk altijd dat ik niet van hem hou. Maar waarom heb ik dan medelijden met hem om hem alleen te laten leven. Hij zegt altijd zonder jouw en de kinderen hoef ik niet te leven. Wij zijn ooit een half jaar uit elkaar geweest hij was toen helemaal door het dolle heen, hij was 15 kilo afgevallen terwijl hij normaal al niet dik is. Hij at niet, en klaagde bij iedereen inclusief mij hoe erg zijn leven nu was en hoeveel spijt hij had. Ik vond dit zo ontzettend erg dat ik beloofde dat ik als ik alles kon vergeten dat ik het misschien wel wilde proberen. Met het idee misschien laat hij me nu wel met rust. Fout fout hij stond iedere dag op de stoep en bleef maar op me in praten tot ik uiteindelijk toegaf kom maar terug mijn medelijden was groter dan mij gevoel voor hem maar ik nam hem terug. En iedere keer als ik zover ben om toch voor mezelf te kiezen, vind ik dit zo zielig voor hem want ik ben zo bang dat hij dit niet red. En als ik toch niets voor hem voel dan hoef ik me daar toch ook niet druk over te maken. Hij is eigenlijk ook het enigste wat ik nu nog heb. Zie mijn moeder zelden en mijn vader is overleden. Kan ik het dan nog wel allemaal redden. En dan lees ik hoe jullie je daar door heen slaan, en vind ik dat zo knap. En vraag me af of ik dat zou kunnen en ik denk niet dat ik dat kan.
Ik heb vriendinnen waar ik hier mee over praat en de meest van mijn vriendinnen zeggen ook altijd hij is niet slecht. Maar vinden hem ook niet goed. Ik praat hier al jaren over met ze, zolang ben ik er al mee bezig maar zij begrijpen mij te goed en denken dat ik toch nooit voor mezelf zal kiezen. Maar ze vinden de situatie ook moeilijk hij lijkt soms wel twee verschillende persoonlijkheden te hebben.
pff wat een verhaal weer en mijn twijfels blijven maar bestaan.
Lemmy
Goed van je dat je kan zien dat zijn jaloezie niet iets is wat jouw schuld is, wat je ooit ook in je leven hebt gedaan.
Reina en zonlicht, zoveel dingen die jullie vertellen zijn zo herkenbaar. Wat een pijn en verdriet hebben jullie gehad. Ik hoop dat ik ooit ook zo als jullie kan gaan denken. Ook staan jullie allebei stevig op jullie benen en kunnen jullie ondanks alle ellende nog steeds het postieve zien in het leven.
Iseo wil jij trouwens weer terug naar school? Doen ik was ongeveer net zo oud als jij nu bent toen ik naar school ging. Zit nu in het derde jaar. En het gaat goed.
liefs alyden
Maar zonlicht het is geen mosterd naar de maaltijd, ik vind het fijn dat je, bepaalde dingen herkent dan ben ik tenminste niet de enige want vaak is dat het gevoel wat ik heb. En dat je toch nog de moeite nam om later te reageren.
Iseo gelukkig dat je telefoon terug hebt. En het is normaal dat je zo in paniek raakt zelfs voor mensen die niets hebben meegemaakt. Het geeft een gevoel van vertrouwen dus precies wat je omschrijft.
Dubio ik vind dat je heel goed op stelt ten opzichte van de kinderen. Je bent een geweldig mama als je dit zo kan ondanks het leed wat je zelf hebt meegemaakt met hem. .Ook e reactie aan mij is zo kloppend ik ben ook wel eens bang voor de toekomst maar aan de andere kant denk ik een paar jaar geleden had ik nog minder ruimte. Nu heb ik door dat ik niet alles meer accepteer en zelf ben gaan nadenken en heb nu wel meer ruimte verworven. Ik studeer, ga naar vriendinnen dit was vroeger helemaal niet mogelijk. Dat zijn de twijfels. Zo slecht heb ik het niet. Tot ik dan een keer s avonds op stap wil en we weken ruzie hebben. Of tot hij hoorde dat ik een mannelijke vriend heb op school. Dan denk ik wat is daar nu zo fout aan.
Ik vind het ook moeilijk toen ik het eerste stukje schreef, hadden we al dagen lang ruzie en spanningen. Ik liep echt op het eind, gisteren was hij zo lief en attent en belangstellend dat ik nu weer vind dat het allemaal wel mee valt. We hebben goed gepraat. Dan denk ik het is eigenlijk allemaal goed en het valt allemaal mee. Maar nu een dag later denk ik. Ja jij bent niet meer boos maar mijn verdriet daar is niet over gesproken. Ik heb eigenlijk alleen maar geluisterd naar wat jij zei, en mijn eigen gevoelens en gedachten heb ik voor me gehouden.
Het lastigste vind ik om mijn gevoelens en gedachten ook echt te zeggen, maar dan zou ik hem misschien nog wel een realistische kans geven. Maar ik ben bang voor de gevolgen. Dus uiteindelijk hou ik iedere keer mijn mond. En het stomme is ik zeg bijv wel altijd als je het niet bevalt zoek je maar een ander. Ik doe toch wat ik wil. Terwijl dat eigenlijk niet is. En soms vraag ik me af of hij dat ook daadwerkelijk weet. En iemand schreef het gaat er niet over wat hij denkt maar wat jij denkt. Maar wat ik denk weet ik gewoon niet meer. Ik denk bij bijna alles wat ik doe wat denk hij ervan. Terwijl, hij geen zicht op de financien of de kinderen daar denk ik nooit aan hem. Maar dat zijn dan ook mijn taken. Bij de overige dingen wel.
Ik vraag me ook regelmatig af hou ik nog van hem of niet, ik denk altijd dat ik niet van hem hou. Maar waarom heb ik dan medelijden met hem om hem alleen te laten leven. Hij zegt altijd zonder jouw en de kinderen hoef ik niet te leven. Wij zijn ooit een half jaar uit elkaar geweest hij was toen helemaal door het dolle heen, hij was 15 kilo afgevallen terwijl hij normaal al niet dik is. Hij at niet, en klaagde bij iedereen inclusief mij hoe erg zijn leven nu was en hoeveel spijt hij had. Ik vond dit zo ontzettend erg dat ik beloofde dat ik als ik alles kon vergeten dat ik het misschien wel wilde proberen. Met het idee misschien laat hij me nu wel met rust. Fout fout hij stond iedere dag op de stoep en bleef maar op me in praten tot ik uiteindelijk toegaf kom maar terug mijn medelijden was groter dan mij gevoel voor hem maar ik nam hem terug. En iedere keer als ik zover ben om toch voor mezelf te kiezen, vind ik dit zo zielig voor hem want ik ben zo bang dat hij dit niet red. En als ik toch niets voor hem voel dan hoef ik me daar toch ook niet druk over te maken. Hij is eigenlijk ook het enigste wat ik nu nog heb. Zie mijn moeder zelden en mijn vader is overleden. Kan ik het dan nog wel allemaal redden. En dan lees ik hoe jullie je daar door heen slaan, en vind ik dat zo knap. En vraag me af of ik dat zou kunnen en ik denk niet dat ik dat kan.
Ik heb vriendinnen waar ik hier mee over praat en de meest van mijn vriendinnen zeggen ook altijd hij is niet slecht. Maar vinden hem ook niet goed. Ik praat hier al jaren over met ze, zolang ben ik er al mee bezig maar zij begrijpen mij te goed en denken dat ik toch nooit voor mezelf zal kiezen. Maar ze vinden de situatie ook moeilijk hij lijkt soms wel twee verschillende persoonlijkheden te hebben.
pff wat een verhaal weer en mijn twijfels blijven maar bestaan.
Lemmy
Goed van je dat je kan zien dat zijn jaloezie niet iets is wat jouw schuld is, wat je ooit ook in je leven hebt gedaan.
Reina en zonlicht, zoveel dingen die jullie vertellen zijn zo herkenbaar. Wat een pijn en verdriet hebben jullie gehad. Ik hoop dat ik ooit ook zo als jullie kan gaan denken. Ook staan jullie allebei stevig op jullie benen en kunnen jullie ondanks alle ellende nog steeds het postieve zien in het leven.
Iseo wil jij trouwens weer terug naar school? Doen ik was ongeveer net zo oud als jij nu bent toen ik naar school ging. Zit nu in het derde jaar. En het gaat goed.
liefs alyden
vrijdag 15 juni 2007 om 19:49
Ex heeft zich netjes gedragen. Kinderen ook weer blij.
Alyden, de vraag is of jij jouw leven moet opofferen aan zijn 'geluk'. Is hij wel zo gelukkig met je, zo ja dan zou hij ook niet zoveel hoeven te controleren of wat voor intimidatie dan ook. Zo nee, kun jij tot pak hem beet je tachtigste dóór met deze man? Grote kans dat het idee alleen al je benauwd maakt, en als dat betekent dat je hem toch ooit gaat verlaten, kan dat beter vroeger dan later zijn.
Inderdaad kan een man een hoopje ellende zijn als je hem alleen laat. Eerste keer trouwens. De tweede keer zal hij toch ergens in zijn achterhoofd hebben opgeslagen dat je weg kan gaan, dat je dús onbetrouwbaar bent. Heeft hij je zo iets al eens verteld na je weggaan, je dat verweten?
Mijn hoopje ellende leeft geen voorspoedig leven, en de vraag is of hij dat ooit zal leven. Het ziet er niet naar uit dat hem dat zal lukken zonder vrouw. Maar hij leeft wel, en afgezien van onze aanwezigheid vrijwel hetzelfde als toen hij bij ons was. Alleen in praktische zin zijn er afwijkingen, is zijn leven best wel een puinhoop.
Alyden, de vraag is of jij jouw leven moet opofferen aan zijn 'geluk'. Is hij wel zo gelukkig met je, zo ja dan zou hij ook niet zoveel hoeven te controleren of wat voor intimidatie dan ook. Zo nee, kun jij tot pak hem beet je tachtigste dóór met deze man? Grote kans dat het idee alleen al je benauwd maakt, en als dat betekent dat je hem toch ooit gaat verlaten, kan dat beter vroeger dan later zijn.
Inderdaad kan een man een hoopje ellende zijn als je hem alleen laat. Eerste keer trouwens. De tweede keer zal hij toch ergens in zijn achterhoofd hebben opgeslagen dat je weg kan gaan, dat je dús onbetrouwbaar bent. Heeft hij je zo iets al eens verteld na je weggaan, je dat verweten?
Mijn hoopje ellende leeft geen voorspoedig leven, en de vraag is of hij dat ooit zal leven. Het ziet er niet naar uit dat hem dat zal lukken zonder vrouw. Maar hij leeft wel, en afgezien van onze aanwezigheid vrijwel hetzelfde als toen hij bij ons was. Alleen in praktische zin zijn er afwijkingen, is zijn leven best wel een puinhoop.
zaterdag 16 juni 2007 om 00:32
zaterdag 16 juni 2007 om 09:58
Hallo .............
Ik mail je nu pas, en dat terwijl ik al 2 dagen alleen ben...sorry daarvoor..Ik hoop dat met jou alles goed gaat..met mij op het moment niet. Heb ff een megadip. Heb net een huilbui gehad. Ik had naar mijn broer kunnen gaan, ik had mijn vriendin kunnen bellen, maar wil me niet laten zien, wil ook niet direkt een reaktie horen. Toen dacht ik, ik mail jou.....ik denk dat jij me als geen ander begrijpt, dat jij precies weet hoe ik me nu voel.
De week dat hij thuis was, was kut! 10 minuten na binnenkomst al de eerste discussie/meningsverschil. Heel kort uitleg...hij vroeg bij binnenkomst hoe het met me ging...ik zei goed, na een minuut of 3 weer...hoe istie..ik...goed...weer na een minuut of 5..hoe is tie..ik.....vroeg je net ook al..op een normale toon, dat was dus al de eerste keer voor hem om boos te worden, zich aangevallen te voelen, zeggen dat hij tegenwoordig niks meer kan zeggen etc...zo is het de hele week gegaan, met tussenpozen van normaal doen...en ik maar sussen, zo van...stop nou met die discussie, laten we nou gewoon doen, geen ruzie maken etc etc.... Ik was gek, ik lokte uit enz.... Hij is nu weg,...maar net overviel me zo een gevoel van wanhoop, alsof alles van me weg glipt zo voel ik het... Het raakt echt op nu, dat merk ik, ik ben wanhopig op zoek naar het laatste beetje gevoel om toch alles op de rails te krijgen. Het lijkt alsof het tussen mijn vingers vandaan glipt. Ik raak de grip kwijt, op mezelf, op mijn zelfbeheersing, op alles.
En dat terwijl ik het zo graag probeer om vol te houden. Mijn dochter heeft haar examen gehaald, dus dat heb ik afgesloten, weer een zorg minder, maar nu komt toch weer die vakantie, die voor mij niet eens hoeft, maar waar wederom de kinderen zo naar uitkijken, en het vriendje van mijn dochter gaat ook mee...dus ik moet en zal het voor mezelf vol moeten houden, maar het gaat moeilijk worden. De vakantie is wel weer een excuus, maar dat is omdat ik het nog steeds niet los wil laten hier....Maar alles in me vecht tegen mezelf...als hij thuis is...brrrrr......ik ben stil, in mezelf, ben gemaakt vrolijk...kan mezelf niet meer vinden...dus net een huilbui gehad, mijn dochter zag me natuurlijk ook net huilen, en dat wilde ik eigenlijk niet laten zien. Mijn dochter vond het zelfs jammer dat hij weer weg ging...dat maakt het voor mij ook weer een beetje moeilijker...het idee van falen komt ook omhoog bij me. En toch blijf ik in mezelf zoeken naar een gevoel voor hem, blijf ik hopen dat het goed komt.....
sorry hoor, was even van me af tiepen..moest het even kwijt...ben weer rustig nu....bedankt voor het lezen.
Dit mailde ik gisterenavond laat aan een vrouw die ik heb leren kennen via de partnermishandeling en die nu een jaar weg is bij haar man. Ik was echt wanhopig gisterenavond. Wist niet wat te doen met al mijn wanhoop! Nu voel ik me gelukkig weer redelijk en heb ik het idee dat ik er weer tegen kan. Hij is volgende week weer thuis en dan voor 3 weken. Als het dan net zo zal gaan als de afgelopen week, dan denk ik dat ik het niet meer ga volhouden tot de vakantie.
Ik heb alles teruggelezen hier...wat wordt er veel geschreven en wat een onrecht wordt er toch mensen aangedaan! Er is 1 stukje wat in mijn hoofd blijft zitten..en dat is het stukje, van het niet meer voelen, geen boosheid, geen blijheid, niks...leeg ben je. Dat herken ik ook. Je emoties zijn afgevlakt, maar dat is denk ik het overleven..Gisteren kon ik het dus even niet meer wegstoppen, en dan is het vooral de wanhoop wat je voelt, het weten dat je uitgevochten bent tegen jezelf!
Liefs hier allemaal, *; van mij...
Elfje
Ik mail je nu pas, en dat terwijl ik al 2 dagen alleen ben...sorry daarvoor..Ik hoop dat met jou alles goed gaat..met mij op het moment niet. Heb ff een megadip. Heb net een huilbui gehad. Ik had naar mijn broer kunnen gaan, ik had mijn vriendin kunnen bellen, maar wil me niet laten zien, wil ook niet direkt een reaktie horen. Toen dacht ik, ik mail jou.....ik denk dat jij me als geen ander begrijpt, dat jij precies weet hoe ik me nu voel.
De week dat hij thuis was, was kut! 10 minuten na binnenkomst al de eerste discussie/meningsverschil. Heel kort uitleg...hij vroeg bij binnenkomst hoe het met me ging...ik zei goed, na een minuut of 3 weer...hoe istie..ik...goed...weer na een minuut of 5..hoe is tie..ik.....vroeg je net ook al..op een normale toon, dat was dus al de eerste keer voor hem om boos te worden, zich aangevallen te voelen, zeggen dat hij tegenwoordig niks meer kan zeggen etc...zo is het de hele week gegaan, met tussenpozen van normaal doen...en ik maar sussen, zo van...stop nou met die discussie, laten we nou gewoon doen, geen ruzie maken etc etc.... Ik was gek, ik lokte uit enz.... Hij is nu weg,...maar net overviel me zo een gevoel van wanhoop, alsof alles van me weg glipt zo voel ik het... Het raakt echt op nu, dat merk ik, ik ben wanhopig op zoek naar het laatste beetje gevoel om toch alles op de rails te krijgen. Het lijkt alsof het tussen mijn vingers vandaan glipt. Ik raak de grip kwijt, op mezelf, op mijn zelfbeheersing, op alles.
En dat terwijl ik het zo graag probeer om vol te houden. Mijn dochter heeft haar examen gehaald, dus dat heb ik afgesloten, weer een zorg minder, maar nu komt toch weer die vakantie, die voor mij niet eens hoeft, maar waar wederom de kinderen zo naar uitkijken, en het vriendje van mijn dochter gaat ook mee...dus ik moet en zal het voor mezelf vol moeten houden, maar het gaat moeilijk worden. De vakantie is wel weer een excuus, maar dat is omdat ik het nog steeds niet los wil laten hier....Maar alles in me vecht tegen mezelf...als hij thuis is...brrrrr......ik ben stil, in mezelf, ben gemaakt vrolijk...kan mezelf niet meer vinden...dus net een huilbui gehad, mijn dochter zag me natuurlijk ook net huilen, en dat wilde ik eigenlijk niet laten zien. Mijn dochter vond het zelfs jammer dat hij weer weg ging...dat maakt het voor mij ook weer een beetje moeilijker...het idee van falen komt ook omhoog bij me. En toch blijf ik in mezelf zoeken naar een gevoel voor hem, blijf ik hopen dat het goed komt.....
sorry hoor, was even van me af tiepen..moest het even kwijt...ben weer rustig nu....bedankt voor het lezen.
Dit mailde ik gisterenavond laat aan een vrouw die ik heb leren kennen via de partnermishandeling en die nu een jaar weg is bij haar man. Ik was echt wanhopig gisterenavond. Wist niet wat te doen met al mijn wanhoop! Nu voel ik me gelukkig weer redelijk en heb ik het idee dat ik er weer tegen kan. Hij is volgende week weer thuis en dan voor 3 weken. Als het dan net zo zal gaan als de afgelopen week, dan denk ik dat ik het niet meer ga volhouden tot de vakantie.
Ik heb alles teruggelezen hier...wat wordt er veel geschreven en wat een onrecht wordt er toch mensen aangedaan! Er is 1 stukje wat in mijn hoofd blijft zitten..en dat is het stukje, van het niet meer voelen, geen boosheid, geen blijheid, niks...leeg ben je. Dat herken ik ook. Je emoties zijn afgevlakt, maar dat is denk ik het overleven..Gisteren kon ik het dus even niet meer wegstoppen, en dan is het vooral de wanhoop wat je voelt, het weten dat je uitgevochten bent tegen jezelf!
Liefs hier allemaal, *; van mij...
Elfje
zaterdag 16 juni 2007 om 10:11
zaterdag 16 juni 2007 om 10:38
hoi Mamzelle,
dat is het hem nou juist. Het gebeurt dus meestal allemaal wanneer de kinderen er niet zijn. Als ze thuis zijn, is hij meestal weer poeslief. Ik kan dat dan niet. Word stil etc, dus dan ben ik degene die ongezellig is. Hij maakt ook steeds onderhuidse opmerkingen, zo van..je moeder heeft last van een slecht humeur, of je moeder maakt van iets kleins iets groots...soms ga ik er tegenin, maar dan zijn er toch weer discussies, maar meestal denk ik...stik lul, draai jij de dingen maar lekker om...ik weet hoe het zit.
En hij is juist heel rustig tegen de kinderen, valt niet uit zijn rol tegenover hen. Ik weet dat dat is om ze proberen om voor hem te winnen. Hij doet maar....Ik ben eigenlijk ook wel blij als mijn dochter zegt tegen mij, nu vind ik het niet erg meer als hij thuis komt. Ze heeft dat heel lang wel gehad. Ik zeg dan ook alleen maar tegen mijn dochter dat ik daar blij om ben,. omdat het haar vader is en dat ik het fijn vind als ze weer met hem op kan schieten en hem lief vindt.
Elf
dat is het hem nou juist. Het gebeurt dus meestal allemaal wanneer de kinderen er niet zijn. Als ze thuis zijn, is hij meestal weer poeslief. Ik kan dat dan niet. Word stil etc, dus dan ben ik degene die ongezellig is. Hij maakt ook steeds onderhuidse opmerkingen, zo van..je moeder heeft last van een slecht humeur, of je moeder maakt van iets kleins iets groots...soms ga ik er tegenin, maar dan zijn er toch weer discussies, maar meestal denk ik...stik lul, draai jij de dingen maar lekker om...ik weet hoe het zit.
En hij is juist heel rustig tegen de kinderen, valt niet uit zijn rol tegenover hen. Ik weet dat dat is om ze proberen om voor hem te winnen. Hij doet maar....Ik ben eigenlijk ook wel blij als mijn dochter zegt tegen mij, nu vind ik het niet erg meer als hij thuis komt. Ze heeft dat heel lang wel gehad. Ik zeg dan ook alleen maar tegen mijn dochter dat ik daar blij om ben,. omdat het haar vader is en dat ik het fijn vind als ze weer met hem op kan schieten en hem lief vindt.
Elf
zaterdag 16 juni 2007 om 10:52
hallo,
even een aanvulling. Ik merk ook bij mezelf dat als hij weer ruzie maakt, kleine dingen groot maakt, mij de les probeert te lezen, dat ik er niet meer tegen kan. Krijg de neiging om te vluchten. Dan vraag ik ook of hij alsjeblieft wil stoppen, dan zeg ik ook dat ik er niet meer tegen kan, dat ik de discussies niet meer aan kan, omdat er toch niet tegen in te gaan is en dan loop ik op een gegeven moment ook daadwerkelijk naar de deur met de mededeling dat hij echt moet stoppen nu omdat ik er niet meer tegen kan. Hij lacht me dan 9 van de 10 keer gewoon uit! Ik denk ook dat hij voor zichzelf zeker weet dat hij gelijk heeft, op dat moment zelf twijfel ik ook wel is aan mezelf, omdat hij me verbaal dan gewoon omver praat. maar als ik daarna even allen ben of de tijd heb om het hele gesprek in mijn hoofd opnieuw af te draaien, weet ik gewoon dat hij dingen omdraait of erbij verzint, zoals het dan helemaal niet gegaan is.
Kort daarna komt hij dan wel weer goedmaken, of wil hij met me knuffelen en vertelt hij weer hoeveel hij van me houdt dat hij helemaal geen meningsverschillen wil....en dan denk ik weer, oke, laat maar, dan is het weer rustig en probeer ik de draad weer op te pakken. Maar dat gaat me steeds moeilijker af. Dus dat gedeelte zal dan aan mij liggen omdat ik me niet meer helemaal kan geven . Ook denk ik dat het is omdat ik ook nog angst in me heb zitten dat als ik niet normaal doe dat hij dan toch een keer weer zo zijn geduld verliest en dat er dan geweld aan te pas komt, en dan weet ik gewoon dat ik daar dan de schuld van krijg, want ik deed niet normaal toen hij het vroeg. En het gekke is, al weet ik dat hij me nog niet met een vingernagel mag aanraken, dat ik hem daar aan de ene kant dan nog gelijk in geef ook. Want dan denk ik, ja het ligt ook een beetje aan mij, ik lok het uit. Ik weet het, zo mag ik niet denken, maar dat zit nog steeds in mijn systeem.
even een aanvulling. Ik merk ook bij mezelf dat als hij weer ruzie maakt, kleine dingen groot maakt, mij de les probeert te lezen, dat ik er niet meer tegen kan. Krijg de neiging om te vluchten. Dan vraag ik ook of hij alsjeblieft wil stoppen, dan zeg ik ook dat ik er niet meer tegen kan, dat ik de discussies niet meer aan kan, omdat er toch niet tegen in te gaan is en dan loop ik op een gegeven moment ook daadwerkelijk naar de deur met de mededeling dat hij echt moet stoppen nu omdat ik er niet meer tegen kan. Hij lacht me dan 9 van de 10 keer gewoon uit! Ik denk ook dat hij voor zichzelf zeker weet dat hij gelijk heeft, op dat moment zelf twijfel ik ook wel is aan mezelf, omdat hij me verbaal dan gewoon omver praat. maar als ik daarna even allen ben of de tijd heb om het hele gesprek in mijn hoofd opnieuw af te draaien, weet ik gewoon dat hij dingen omdraait of erbij verzint, zoals het dan helemaal niet gegaan is.
Kort daarna komt hij dan wel weer goedmaken, of wil hij met me knuffelen en vertelt hij weer hoeveel hij van me houdt dat hij helemaal geen meningsverschillen wil....en dan denk ik weer, oke, laat maar, dan is het weer rustig en probeer ik de draad weer op te pakken. Maar dat gaat me steeds moeilijker af. Dus dat gedeelte zal dan aan mij liggen omdat ik me niet meer helemaal kan geven . Ook denk ik dat het is omdat ik ook nog angst in me heb zitten dat als ik niet normaal doe dat hij dan toch een keer weer zo zijn geduld verliest en dat er dan geweld aan te pas komt, en dan weet ik gewoon dat ik daar dan de schuld van krijg, want ik deed niet normaal toen hij het vroeg. En het gekke is, al weet ik dat hij me nog niet met een vingernagel mag aanraken, dat ik hem daar aan de ene kant dan nog gelijk in geef ook. Want dan denk ik, ja het ligt ook een beetje aan mij, ik lok het uit. Ik weet het, zo mag ik niet denken, maar dat zit nog steeds in mijn systeem.
zaterdag 16 juni 2007 om 11:02
In plaats van hem vragen om te stoppen kun je ook zelf kiezen om gewoon te zeggen 'vanaf nu praat ik niet meer hierover, want dit is een zinloze discussie' en dan daarna je mond stijf dichthouden hierover. Is het wel zaak dat je dit niet net na een stekelige opmerking van jezelf doet, maar op het moment dat hij aan het tieren is. Hij zal zich best verzetten tegen zo'n besluit van je, en behoorlijk ook, maar als jij volhoudt zal hij zich daar toch bij moeten neerleggen. Je hebt kans dat dan door jouw eigen actie je leven iets leefbaarder wordt. Waarschijnlijk zal hij dan een zwijgspelletje met je gaan spelen, maar tijdens zwijgen wordt je toch net wat minder van je stuk afgebracht dan tijdens discussie.
En door poeslief te doen tegen je dochter probeert hij jou de schuldige te maken aan een breuk tussen hem en zijn dochter. Hoe zou jij het over je hart kunnen verkrijgen om hun innige relatie te verbreken, alleen omdat jíj je niet goed voelt bij hem in één huis. Realiseer je je wel dat jouw dochter nu maar een fractie van jouw wezen meemaakt, omdat de rest is afgesloten, aan het overleven is? Jij hebt ten allen tijde recht om voor jezelf te kiezen en je dochter daarin mee te sleuren, en hij heeft zich dan maar aan te passen in een omgangsregeling als hij haar wil blijven zien. Of je dochter besluit om bij hem te gaan wonen, maar daar zal ze ook snel genoeg van krijgen als zij zelf zijn bliksemafleider wordt.
En door poeslief te doen tegen je dochter probeert hij jou de schuldige te maken aan een breuk tussen hem en zijn dochter. Hoe zou jij het over je hart kunnen verkrijgen om hun innige relatie te verbreken, alleen omdat jíj je niet goed voelt bij hem in één huis. Realiseer je je wel dat jouw dochter nu maar een fractie van jouw wezen meemaakt, omdat de rest is afgesloten, aan het overleven is? Jij hebt ten allen tijde recht om voor jezelf te kiezen en je dochter daarin mee te sleuren, en hij heeft zich dan maar aan te passen in een omgangsregeling als hij haar wil blijven zien. Of je dochter besluit om bij hem te gaan wonen, maar daar zal ze ook snel genoeg van krijgen als zij zelf zijn bliksemafleider wordt.
zaterdag 16 juni 2007 om 11:24
hoi Mamzelle,
dank je wel. Ik ga inderdaad zo reageren. Ik zeg gewoon dat ik hier niet over wil discussieren. maar stekelige opmerkingen valt wel mee. Meestal ben ik constant bezig met mezelf te verdedigen. Vertellen dat ik een zin helemaal niet zo bedoelde zoals hij het opvat... En dat is waar ik zo moe van wordt, elke keer mezelf verdedigen. Hij draait het verhaal om, ik zeg dan weer..nee, naam man, zo zei ik het niet, maar zo en zo, en nee, dat klopt niet wat je zegt, want...etc etc....Maar ook dat ga ik niet meer doen. Ik ga proberen om mijn mond te houden, wat inderdaad heel moeilijk zal gaan worden, want nu loop ik weg, maar komt hij me achterna om toch vooral door te gaan en dan begin ik weer!!! met verdedigen en zelfs te verontschuldigen, zo van, nou als jij denkt dat ik dat zo bedoeld heb, dan spijt me dat, sorry ervoor.....maar dan nog gaat hij door. Ik ga het proberen....
En wat je zegt over mijn dochter, zo had ik het nog niet bekeken, maar dat kan best wel is kloppen wat je schrijft.
dank je wel ....
Elf
dank je wel. Ik ga inderdaad zo reageren. Ik zeg gewoon dat ik hier niet over wil discussieren. maar stekelige opmerkingen valt wel mee. Meestal ben ik constant bezig met mezelf te verdedigen. Vertellen dat ik een zin helemaal niet zo bedoelde zoals hij het opvat... En dat is waar ik zo moe van wordt, elke keer mezelf verdedigen. Hij draait het verhaal om, ik zeg dan weer..nee, naam man, zo zei ik het niet, maar zo en zo, en nee, dat klopt niet wat je zegt, want...etc etc....Maar ook dat ga ik niet meer doen. Ik ga proberen om mijn mond te houden, wat inderdaad heel moeilijk zal gaan worden, want nu loop ik weg, maar komt hij me achterna om toch vooral door te gaan en dan begin ik weer!!! met verdedigen en zelfs te verontschuldigen, zo van, nou als jij denkt dat ik dat zo bedoeld heb, dan spijt me dat, sorry ervoor.....maar dan nog gaat hij door. Ik ga het proberen....
En wat je zegt over mijn dochter, zo had ik het nog niet bekeken, maar dat kan best wel is kloppen wat je schrijft.
dank je wel ....
Elf
