Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
zaterdag 16 juni 2007 om 21:15
Lief Elfje,*;
Ik herken veel in wat je schrijft. Hoe je het gevoel hebt er niet meer tegen te kunnen als jouw man weer bezig is. Hoe vreselijk rot je je voelt en soms jezelf het liefst zou verstoppen onder een grote rots. Hoe hij verbaal boven je staat en jij de energie en de woorden niet meer kan opbrengen om zo'n gesprek te voeren. Hoe hij doorgaat en maar doorgaat, over je heenwalst. Mijn x doet net zoals de jouwe. Die kan een gesprek, ook tegenover anderen, zo draaien dat ik de schuldige ben. Ik ga die discussies dan ook niet meer aan of probeer ze de vermijden. Of ik geef hem gewoon gelijk. Is wel net zo makkelijk omdat hij toch geen gelijkwaardige gesprekspartner is. Daarbij draait het op ruzie uit. Ruzie waarin ik nu geen zin heb, omdat ik mijn energie in de scheiding moet steken. Wat hij zegt is vaak zo dom, maar hij brengt het heel stellig en vol overtuiging.. "Vroeger" gaf ik hem nooit gelijk, gaf altijd tegengas. Nu niet meer. Ik ben nu zo ver dat ik het denk "laat maar lullen, hij weet niet beter".
Ook mijn x wilde het daarna weer goedmaken en draaide dan om als een blad van de boom. Ik vergat dan ook altijd weer veel van wat er gebeurd was. Wilde ik ook graag omdat ik zó hoopte dat het goedkwam.
Mijn x was heel vaak weg, waardoor ik mezelf wijsmaakte het wel vol te houden en niet per se hoefde te scheiden. Als hij weg was, was ik ook rustig, heerlijk die rust! Leefde mijn eigen leven met mijn 2 meiden. Maar zodra ik wist dat hij thuiskwam, was ik weer 1 brok zenuwen. Dan vreesde ik voor hetgeen hij nu weer zou hebben.
Hoe ga jij dit in Godsnaam nog langer volhouden als de week waarin hij thuis was, jou al tot wanhoop dreef? Dan te bedenken dat hij dadelijk 3 weken thuis is en je ook nog vakantie moet "vieren" met hem. Je kan toch niet de rest van je leven op je tenen gaan lopen? Je mond houden om ruzies uit de weg te gaan?
Ik herken jouw angst helemaal, meid. Jouw wanhoop waarin je probeert alles op de rails te krijgen. Het gevoel dat je gefaald hebt en misschien de angst alleen verder te gaan. Maar hoe zie je het volgend jaar, het jaar daaropvolgend? Je weet immers dat het nooit meer een gezonde relatie kan worden. Zelfs niet als hij nu veranderd in de ideale schoonzoon. Alles wat er gebeurd is, is teveel geweest. Als ik het goed heb ben je van mijn leeftijd en ben je ook al zo'n 20 jr. samen. Laat dit laatste jou niet weerhouden mocht je voor jezelf kiezen. Ik had zoiets van, als ik het nú niet doe, dan doe ik het nooit meer. Uiteindelijk heb ik spijt dat ik niet eerder de stap tot een scheiding gezet te hebben. Al die weggegooide jaren.
Liefs,
Thirza
Ik herken veel in wat je schrijft. Hoe je het gevoel hebt er niet meer tegen te kunnen als jouw man weer bezig is. Hoe vreselijk rot je je voelt en soms jezelf het liefst zou verstoppen onder een grote rots. Hoe hij verbaal boven je staat en jij de energie en de woorden niet meer kan opbrengen om zo'n gesprek te voeren. Hoe hij doorgaat en maar doorgaat, over je heenwalst. Mijn x doet net zoals de jouwe. Die kan een gesprek, ook tegenover anderen, zo draaien dat ik de schuldige ben. Ik ga die discussies dan ook niet meer aan of probeer ze de vermijden. Of ik geef hem gewoon gelijk. Is wel net zo makkelijk omdat hij toch geen gelijkwaardige gesprekspartner is. Daarbij draait het op ruzie uit. Ruzie waarin ik nu geen zin heb, omdat ik mijn energie in de scheiding moet steken. Wat hij zegt is vaak zo dom, maar hij brengt het heel stellig en vol overtuiging.. "Vroeger" gaf ik hem nooit gelijk, gaf altijd tegengas. Nu niet meer. Ik ben nu zo ver dat ik het denk "laat maar lullen, hij weet niet beter".
Ook mijn x wilde het daarna weer goedmaken en draaide dan om als een blad van de boom. Ik vergat dan ook altijd weer veel van wat er gebeurd was. Wilde ik ook graag omdat ik zó hoopte dat het goedkwam.
Mijn x was heel vaak weg, waardoor ik mezelf wijsmaakte het wel vol te houden en niet per se hoefde te scheiden. Als hij weg was, was ik ook rustig, heerlijk die rust! Leefde mijn eigen leven met mijn 2 meiden. Maar zodra ik wist dat hij thuiskwam, was ik weer 1 brok zenuwen. Dan vreesde ik voor hetgeen hij nu weer zou hebben.
Hoe ga jij dit in Godsnaam nog langer volhouden als de week waarin hij thuis was, jou al tot wanhoop dreef? Dan te bedenken dat hij dadelijk 3 weken thuis is en je ook nog vakantie moet "vieren" met hem. Je kan toch niet de rest van je leven op je tenen gaan lopen? Je mond houden om ruzies uit de weg te gaan?
Ik herken jouw angst helemaal, meid. Jouw wanhoop waarin je probeert alles op de rails te krijgen. Het gevoel dat je gefaald hebt en misschien de angst alleen verder te gaan. Maar hoe zie je het volgend jaar, het jaar daaropvolgend? Je weet immers dat het nooit meer een gezonde relatie kan worden. Zelfs niet als hij nu veranderd in de ideale schoonzoon. Alles wat er gebeurd is, is teveel geweest. Als ik het goed heb ben je van mijn leeftijd en ben je ook al zo'n 20 jr. samen. Laat dit laatste jou niet weerhouden mocht je voor jezelf kiezen. Ik had zoiets van, als ik het nú niet doe, dan doe ik het nooit meer. Uiteindelijk heb ik spijt dat ik niet eerder de stap tot een scheiding gezet te hebben. Al die weggegooide jaren.
Liefs,
Thirza
zondag 17 juni 2007 om 00:13
Elfje, wat heb je het moeilijk. Een dikke *;
Mamz, hoe is het nu met jou? Iseo, ik hoop dat je hier snel weer komt schrijven, ik mis je bijdragen!
Lemmy, Zonlicht, Thirza (die er niet bijhoort :P), fijn dat jullie je stem hebben laten horen om Iseo te verdedigen.
Ik vind het ook fijn dat ons topic blijkbaar een bepaald plekje op het forum heeft verworven. Er wordt meer meegelezen dan we beseffen, geloof ik :P
Annemoon, ook een *;
Mylenevalerie, lees je hier nog mee? Wat houdt je tegen om te schrijven? (als je dat wilt schrijven natuurlijk :P)
En een speciale gedachte voor Vrouw... is de zeepbel alweer uit elkaar geknald of blijft hij zich nog goed gedragen? Hoe gaat het nu? Lukt het je je grenzen te bepalen en te handhaven? Ik maak me zorgen om je... (maar heb je ondertussen de hele week niet gemaild, sorry daarvoor).
Alyden, ik wil graag later op je reageren. Je zit volop in een proces... ik kan me wel enigszins voorstellen hoe het voelt. Je wereld op zijn kop. Of juist niet?
Sterre, ik ben benieuwd hoe het met je is, heb je nog kunnen praten met je zus?
liefs aan iedereen die hier schrijft en leest en slaap zacht,
dubio
Mamz, hoe is het nu met jou? Iseo, ik hoop dat je hier snel weer komt schrijven, ik mis je bijdragen!
Lemmy, Zonlicht, Thirza (die er niet bijhoort :P), fijn dat jullie je stem hebben laten horen om Iseo te verdedigen.
Ik vind het ook fijn dat ons topic blijkbaar een bepaald plekje op het forum heeft verworven. Er wordt meer meegelezen dan we beseffen, geloof ik :P
Annemoon, ook een *;
Mylenevalerie, lees je hier nog mee? Wat houdt je tegen om te schrijven? (als je dat wilt schrijven natuurlijk :P)
En een speciale gedachte voor Vrouw... is de zeepbel alweer uit elkaar geknald of blijft hij zich nog goed gedragen? Hoe gaat het nu? Lukt het je je grenzen te bepalen en te handhaven? Ik maak me zorgen om je... (maar heb je ondertussen de hele week niet gemaild, sorry daarvoor).
Alyden, ik wil graag later op je reageren. Je zit volop in een proces... ik kan me wel enigszins voorstellen hoe het voelt. Je wereld op zijn kop. Of juist niet?
Sterre, ik ben benieuwd hoe het met je is, heb je nog kunnen praten met je zus?
liefs aan iedereen die hier schrijft en leest en slaap zacht,
dubio
Ga in therapie!
zondag 17 juni 2007 om 03:01
Dubio, ik kan niet slapen, lag al een paar uur in mijn bed te woelen.
Heb net je mail gelezen, en wil er eigenlijk wel op het topic over praten. Omdat het voor mij een interessante vraag is, en voor anderen misschien ook.
Waarom die reacties op dat topic (ik heb daar nog niet bijgelezen sinds gisteren) zoveel bij mij losmaakten, had te maken met het gevoel niet gehoord te worden. En met schuldgevoelens.
Ik vroeg me ook af waarom ik me de mening van een onbekende zo aantrok.
Het gaat mij er inderdaad niet om dat een ander begrip kan opbrengen voor de keuzes die ik heb gemaakt. Waar ik zoveel moeite mee had, is het gevoel dat ik het niet waard was om echt naar te luisteren. Dat ik daarom probeerde om nog beter te formuleren wat ik bedoelde.
Zo was het met mijn ex. Het gebeurde zo vaak dat ik mij in een positie bevond waarin ik maar probeerde uit te leggen wat ik nou bedoelde, mij verkeerd begrepen voelde. Nadat hij me van iets had beschuldigd, of mij had gewezen op weer een fout die ik ergens mee maakte, of waarom mijn manier van iets aanpakken niet juist kon zijn. Wat het ook was, het gebeurde elke dag dat ik mij verdedigde, dat ik mijn kant probeerde te vertellen, wanhopig naar de juiste woorden zoekend. Ex was verbaal veel sterker, en telkens weer pakte hij me op die ene ongelukkige opmerking. Of praatte ik mezelf klem terwijl ik me aan het verdedigen was tegen een van zijn kromme beredeneringen.
Achteraf zie ik wel dat het daar helemaal niet om ging. Het was een soort strijd, een spel. Waarvan de uitkomst al vast stond.
Elke dag opnieuw koos ik ervoor om mij te begeven in deze situatie, want om een of andere reden kon ik de dagen die op elkaar volgden niet meer aan elkaar vast zien.
Het overzicht kwijt zijn. Er is alleen nog het moment zelf, waarin je de behoefte hebt je stem te laten horen, de bevestiging te krijgen dat je er bent, dat er iemand is die je opmerkt. En ik wilde dat hij diegene was, wilde zijn aandacht.
En wanneer merkte hij me op? Als ik er vanaf zag nog langer met hem in discussie te gaan, als ik moest toegeven aan zijn waterdichte maar niet kloppende argumenten, als ik instortte na een beschuldiging of belediging die zover van mij afstond dat ik in huilen uitbarstte en dus daarom vanwege het huilen zijn woede weer over mij heen kreeg maar dat na dat chaos-moment altijd weer rust kwam, waarin het werd goedgemaakt.
Dat moment dat hij me, overgegeven, klein gekregen en moe, tegen zich aan drukte.
En die discussie op dat topic is de discussie die ik zolang in mij eigen gedachten heb gevoerd.
Ik kon hem niet in de steek laten. Hij had alleen mij. Ik moest mij in hem verplaatsen.
Maar als je geen overzicht hebt, kunt houden, kun je ook niet zien dat elke dag zich op dezelfde manier aan het afspelen is. Ja, andere situaties en gebeurtenissen, maar het draaide om hetzelfde machtspatroon.
Het moment komt dat je niet meer aan jezelf vraagt wat jij nodig hebt. Maar je overgeeft aan die golven waar je op gaat meedeinen. Dat je niet meer denkt aan je grenzen, omdat je het heel anders bent gaan zien, opgaat in de sfeer die iemand anders in het huis geeft.
Ik ging me aan kleine dingen vasthouden. Had bepaalde dagelijkse opdrachtjes, verwachtingen van hem waar ik mij mee bezig hield. Die waren tot stand gekomen in die eindeloze discussies, die dus niet alleen onze posities bepaalden, maar ook hoe het dagelijkse leven ingevuld werd.
Als ik terugkijk zie ik mezelf bezig. Van het moment dat hij wakker werd, kwam ik in actie. Ik wachte op dat moment, was altijd net iets eerder wakker, het waren een paar minuten van net voordat de dag begint.
Tot in de avond, waarna ik nog wakker was als hij sliep.
En na jaren was ik echt niets meer waard, ik voelde niet meer, zag er niet meer uit. Deed maar wat in de mist, liet het maar over me heenkomen.
Schuldgevoelens.
De vraag wat de functies van mijn schuldgevoelens zijn op dit moment.
Want die laatste opmerking waarna ik de discussie voor gezien hield, raakte me zo heel erg, omdat het precies weergeeft wat mijn schuldgevoel zegt.
Heb ik het opgegeven, terwijl mijn relatie met de vader van mijn kind nog te redden was?
Ik voel me heel erg schuldig tegenover mijn kind, dat ik toen ik zwanger was, geen weerstand kon bieden aan de aanhoudende telefoontjes van mijn ex. Ik durfde nog geen ander nummer te nemen, dat was nog niet in me opgekomen. Ik was nog helemaal niet los van hem, terwijl ik heel angstig was, overspannen. Maar hij belde, en ik ging de discussie weer aan.
Probeerde mij uit te leggen, verdedigde me, praatte met hem. Hij kon midden in de nacht bellen, berichtjes sturen.
En ik was bereid alles te vergeten, omdat ik zo graag met hem samen wilde zijn, omdat ik niet meer wilde denken aan wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Had zo die wens om samen een gezin te vormen.
Niet dat hij over de baby sprak, of ernaar vroeg. En ik kon niet over de baby in mijn buik beginnen, omdat ik hem zou kwetsen daarmee, omdat ik 'wist' hoe moeilijk hij het had. Dacht nog steeds voor hem, het zat er zo diep in.
Ik was uit de relatie, maar die was toch niet gestopt, we zaten nog aan elkaar vast.
En mijn schuldgevoel is erg groot, omdat als hij niet ineens was omgeslagen en mij was gaan bedreigen, de kans groot was geweest dat hij me had overgehaald, ik het adres had gegeven, en hij me had opgehaald. Waarna ik zonder iets te zeggen, misschien met een klein briefje achterlatend, was verdwenen.
Om samen met mijn ex verder de chaos in te zakken.
Wat ben ik voor moeder, zegt mijn schuldgevoel.
Wat ook precies ook weer de vraag was van diegene op dat topic aan mij. In andere woorden.
Maar Dubio, je vraag is wat de schuldgevoelens mij nu opleveren.
Iets wat je in stand houdt moet je iets positiefs opleveren. Anders blijf je het niet voeden, blijf je er niet aan werken.
Ik weet dat veel van mijn gedachten mij nu nog voorkomen de volgende stap te kunnen nemen die eraan zit te komen.
En misschien kan ik mijn keuze beter aan mijn dochter verkopen als het me in ieder geval veel aan schuldgevoel heeft gekost. In de zin dat het inderdaad een stukje schuld afkoopt omdat ik me zo ellendig voel.
Ik durf nu te kijken naar wat het blijven in de relatie mij opleverde, dat vind ik zo goed, dat we dat hier op dit topic bespreken.
Maar wordt het nu tijd dat ik me aan de volgende vragen ga wagen?
Ben er nog niet klaar voor denk ik.
Het doet pijn.
Ik denk aan de tijd dat er nog mogelijkheden waren in het begin van mijn relatie met de vader van mijn kind.
Ik denk aan waar we hier op het topic over schrijven. Over het onderzoeken van je grenzen, van wat voor jou zelf belangrijk is, en hoe je je ruimte wilt houden. Om dan pas echt samen een relatie te kunnen hebben, omdat jij er echt aanwezig in bent. En niet een schim van wie je eigenlijk bent. Zoals ik was.
Ik vind mezelf dom, en heb inderdaad ook over die tijd mijn schuldgevoelens. Tegenover mezelf dan nu.
Ik vraag me af wat er zo belangrijk was dat ik juist die dingen van mijzelf opgaf, die ik nu zo waardeer in mijzelf terug te vinden??
En schuldgevoelens naar mijn ex toe. Omdat ik zijn potentie zie, zijn gevoelige kant, zijn talenten. En dat we hebben vastgezeten in een relatie die ook hem de kans ontnam er echt iets mee te doen.
We hebben allebei jaren van ons leven gespendeerd aan het uitvechten van een machtsstrijd.
Want ik was dan wel de zwakste, ik ging elke dag weer die strijd aan, tot het moment kwam dat ik me overgaf, dat was ook het begin van die laatste k*t periode.
Waarom heb ik niet ingegrepen?
En waarom voel ik me zo vreselijk schuldig over wat ik hier over mijn ex vertel aan jullie? Omdat ik aan mijzelf moet toegeven dat het echt heel gevaarlijk was, nu ik pas goed begin te zien wat er allemaal aan de hand was? En daarom steeds moeilijker het andere beeld van hem in stand kan houden, wat ik zo graag wil bewaren, omdat dat het beeld is van de man die de vader van mijn prachtige kind is?
Nou, ik heb mijn gedachten weer kunnen opschrijven hier.
Ik wilde nog op veel meer reageren, maar houd het even bij knuffels voor Alyden en Elfje *;
Heel veel liefs voor Mamz en Reina
Zon, Lemmy O+
Ik moest vandaag ook aan zusSterre denken. En lieve Pav hoe is het met jou?
Eleonora en Annemoon :R En Mylene!
Vrouwtje Klets, beginnen de dagen al bij het oude te komen?
Maak me zorgen om je, net als om DayMar. Besluitloos, Tordis, Klara en CharlieJo.
Een dikke voor Thirza
Suus, daarvan weet ik dat ze het hartstikke goed doet
Lieve Dubio *; welterusten!
Allemaal veel liefs van mij!!
Heb net je mail gelezen, en wil er eigenlijk wel op het topic over praten. Omdat het voor mij een interessante vraag is, en voor anderen misschien ook.
Waarom die reacties op dat topic (ik heb daar nog niet bijgelezen sinds gisteren) zoveel bij mij losmaakten, had te maken met het gevoel niet gehoord te worden. En met schuldgevoelens.
Ik vroeg me ook af waarom ik me de mening van een onbekende zo aantrok.
Het gaat mij er inderdaad niet om dat een ander begrip kan opbrengen voor de keuzes die ik heb gemaakt. Waar ik zoveel moeite mee had, is het gevoel dat ik het niet waard was om echt naar te luisteren. Dat ik daarom probeerde om nog beter te formuleren wat ik bedoelde.
Zo was het met mijn ex. Het gebeurde zo vaak dat ik mij in een positie bevond waarin ik maar probeerde uit te leggen wat ik nou bedoelde, mij verkeerd begrepen voelde. Nadat hij me van iets had beschuldigd, of mij had gewezen op weer een fout die ik ergens mee maakte, of waarom mijn manier van iets aanpakken niet juist kon zijn. Wat het ook was, het gebeurde elke dag dat ik mij verdedigde, dat ik mijn kant probeerde te vertellen, wanhopig naar de juiste woorden zoekend. Ex was verbaal veel sterker, en telkens weer pakte hij me op die ene ongelukkige opmerking. Of praatte ik mezelf klem terwijl ik me aan het verdedigen was tegen een van zijn kromme beredeneringen.
Achteraf zie ik wel dat het daar helemaal niet om ging. Het was een soort strijd, een spel. Waarvan de uitkomst al vast stond.
Elke dag opnieuw koos ik ervoor om mij te begeven in deze situatie, want om een of andere reden kon ik de dagen die op elkaar volgden niet meer aan elkaar vast zien.
Het overzicht kwijt zijn. Er is alleen nog het moment zelf, waarin je de behoefte hebt je stem te laten horen, de bevestiging te krijgen dat je er bent, dat er iemand is die je opmerkt. En ik wilde dat hij diegene was, wilde zijn aandacht.
En wanneer merkte hij me op? Als ik er vanaf zag nog langer met hem in discussie te gaan, als ik moest toegeven aan zijn waterdichte maar niet kloppende argumenten, als ik instortte na een beschuldiging of belediging die zover van mij afstond dat ik in huilen uitbarstte en dus daarom vanwege het huilen zijn woede weer over mij heen kreeg maar dat na dat chaos-moment altijd weer rust kwam, waarin het werd goedgemaakt.
Dat moment dat hij me, overgegeven, klein gekregen en moe, tegen zich aan drukte.
En die discussie op dat topic is de discussie die ik zolang in mij eigen gedachten heb gevoerd.
Ik kon hem niet in de steek laten. Hij had alleen mij. Ik moest mij in hem verplaatsen.
Maar als je geen overzicht hebt, kunt houden, kun je ook niet zien dat elke dag zich op dezelfde manier aan het afspelen is. Ja, andere situaties en gebeurtenissen, maar het draaide om hetzelfde machtspatroon.
Het moment komt dat je niet meer aan jezelf vraagt wat jij nodig hebt. Maar je overgeeft aan die golven waar je op gaat meedeinen. Dat je niet meer denkt aan je grenzen, omdat je het heel anders bent gaan zien, opgaat in de sfeer die iemand anders in het huis geeft.
Ik ging me aan kleine dingen vasthouden. Had bepaalde dagelijkse opdrachtjes, verwachtingen van hem waar ik mij mee bezig hield. Die waren tot stand gekomen in die eindeloze discussies, die dus niet alleen onze posities bepaalden, maar ook hoe het dagelijkse leven ingevuld werd.
Als ik terugkijk zie ik mezelf bezig. Van het moment dat hij wakker werd, kwam ik in actie. Ik wachte op dat moment, was altijd net iets eerder wakker, het waren een paar minuten van net voordat de dag begint.
Tot in de avond, waarna ik nog wakker was als hij sliep.
En na jaren was ik echt niets meer waard, ik voelde niet meer, zag er niet meer uit. Deed maar wat in de mist, liet het maar over me heenkomen.
Schuldgevoelens.
De vraag wat de functies van mijn schuldgevoelens zijn op dit moment.
Want die laatste opmerking waarna ik de discussie voor gezien hield, raakte me zo heel erg, omdat het precies weergeeft wat mijn schuldgevoel zegt.
Heb ik het opgegeven, terwijl mijn relatie met de vader van mijn kind nog te redden was?
Ik voel me heel erg schuldig tegenover mijn kind, dat ik toen ik zwanger was, geen weerstand kon bieden aan de aanhoudende telefoontjes van mijn ex. Ik durfde nog geen ander nummer te nemen, dat was nog niet in me opgekomen. Ik was nog helemaal niet los van hem, terwijl ik heel angstig was, overspannen. Maar hij belde, en ik ging de discussie weer aan.
Probeerde mij uit te leggen, verdedigde me, praatte met hem. Hij kon midden in de nacht bellen, berichtjes sturen.
En ik was bereid alles te vergeten, omdat ik zo graag met hem samen wilde zijn, omdat ik niet meer wilde denken aan wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Had zo die wens om samen een gezin te vormen.
Niet dat hij over de baby sprak, of ernaar vroeg. En ik kon niet over de baby in mijn buik beginnen, omdat ik hem zou kwetsen daarmee, omdat ik 'wist' hoe moeilijk hij het had. Dacht nog steeds voor hem, het zat er zo diep in.
Ik was uit de relatie, maar die was toch niet gestopt, we zaten nog aan elkaar vast.
En mijn schuldgevoel is erg groot, omdat als hij niet ineens was omgeslagen en mij was gaan bedreigen, de kans groot was geweest dat hij me had overgehaald, ik het adres had gegeven, en hij me had opgehaald. Waarna ik zonder iets te zeggen, misschien met een klein briefje achterlatend, was verdwenen.
Om samen met mijn ex verder de chaos in te zakken.
Wat ben ik voor moeder, zegt mijn schuldgevoel.
Wat ook precies ook weer de vraag was van diegene op dat topic aan mij. In andere woorden.
Maar Dubio, je vraag is wat de schuldgevoelens mij nu opleveren.
Iets wat je in stand houdt moet je iets positiefs opleveren. Anders blijf je het niet voeden, blijf je er niet aan werken.
Ik weet dat veel van mijn gedachten mij nu nog voorkomen de volgende stap te kunnen nemen die eraan zit te komen.
En misschien kan ik mijn keuze beter aan mijn dochter verkopen als het me in ieder geval veel aan schuldgevoel heeft gekost. In de zin dat het inderdaad een stukje schuld afkoopt omdat ik me zo ellendig voel.
Ik durf nu te kijken naar wat het blijven in de relatie mij opleverde, dat vind ik zo goed, dat we dat hier op dit topic bespreken.
Maar wordt het nu tijd dat ik me aan de volgende vragen ga wagen?
Ben er nog niet klaar voor denk ik.
Het doet pijn.
Ik denk aan de tijd dat er nog mogelijkheden waren in het begin van mijn relatie met de vader van mijn kind.
Ik denk aan waar we hier op het topic over schrijven. Over het onderzoeken van je grenzen, van wat voor jou zelf belangrijk is, en hoe je je ruimte wilt houden. Om dan pas echt samen een relatie te kunnen hebben, omdat jij er echt aanwezig in bent. En niet een schim van wie je eigenlijk bent. Zoals ik was.
Ik vind mezelf dom, en heb inderdaad ook over die tijd mijn schuldgevoelens. Tegenover mezelf dan nu.
Ik vraag me af wat er zo belangrijk was dat ik juist die dingen van mijzelf opgaf, die ik nu zo waardeer in mijzelf terug te vinden??
En schuldgevoelens naar mijn ex toe. Omdat ik zijn potentie zie, zijn gevoelige kant, zijn talenten. En dat we hebben vastgezeten in een relatie die ook hem de kans ontnam er echt iets mee te doen.
We hebben allebei jaren van ons leven gespendeerd aan het uitvechten van een machtsstrijd.
Want ik was dan wel de zwakste, ik ging elke dag weer die strijd aan, tot het moment kwam dat ik me overgaf, dat was ook het begin van die laatste k*t periode.
Waarom heb ik niet ingegrepen?
En waarom voel ik me zo vreselijk schuldig over wat ik hier over mijn ex vertel aan jullie? Omdat ik aan mijzelf moet toegeven dat het echt heel gevaarlijk was, nu ik pas goed begin te zien wat er allemaal aan de hand was? En daarom steeds moeilijker het andere beeld van hem in stand kan houden, wat ik zo graag wil bewaren, omdat dat het beeld is van de man die de vader van mijn prachtige kind is?
Nou, ik heb mijn gedachten weer kunnen opschrijven hier.
Ik wilde nog op veel meer reageren, maar houd het even bij knuffels voor Alyden en Elfje *;
Heel veel liefs voor Mamz en Reina
Zon, Lemmy O+
Ik moest vandaag ook aan zusSterre denken. En lieve Pav hoe is het met jou?
Eleonora en Annemoon :R En Mylene!
Vrouwtje Klets, beginnen de dagen al bij het oude te komen?
Maak me zorgen om je, net als om DayMar. Besluitloos, Tordis, Klara en CharlieJo.
Een dikke voor Thirza
Suus, daarvan weet ik dat ze het hartstikke goed doet
Lieve Dubio *; welterusten!
Allemaal veel liefs van mij!!
zondag 17 juni 2007 om 09:54
Hallo lieve Iseo,
Ik heb ook dat andere topic gelezen. Meid probeer je er niks van aan te trekken. Is gewoon een tekortkoming in hun inleving en een kortzichtigheid van hier tot Tokio!! Ze weten(gelukkig) niet beter,maar kunnen niet luisteren naar de verhalen van anderen, zo zie ik het. Ik weet wel dat ik vroeger ook altijd zei, als een man mij ooit zou slaan, ben ik weg, gelijk, ik pik dat niet! Ik met mijn grote mond...En waar ben ik???Juist bij een man die me al meer als 1 keer heeft geslagen, bedreigd en gekleineerd. Misschien kan je er ook pas beter over oordelen als je het zelf hebt meegemaakt, ik weet het niet. Al vind ik sommige reakties daar op het andere forum echt iets waardoor er stoom uit mijn oren kwam van nijd.
Alleen ik ga daar dan niet op reageren, ik heb zoiets van, die zijn gewoon te dom ook maar enige aandacht aan te besteden.
Iseo, je vertelde in het vorige verhaal ook een paar rake dingen die ik zo van hier herken.
Jezelf elke keer moeten verdedigen over wat je hebt gezegd, telkens weer je verhaal uitleggen, je eigen kant proberen te vertellen,dat wanhopig op zoek gaan in je hoofd naar de juiste woorden zodat je hem kan overtuigen hoe je iets wel of niet bedoeld, en dat terwijl je eigenlijk weet dat je van een lantaarnpaal meer begrip krijgt. En de bal terugketsen, ken je dat ook, woorden die jij daarvoor net hebt gebruikt even later terugkrijgen. bv..ik vertelde tegen hem in een discussie, je bent gewoon bezig met een stukje macht naar mij toe...even later kreeg ik dat weer terug toen ik ergens iets over zei, zo van...je bent nu bezig met een machtspositie...pfff...energie vreet dat!!
Lieve Iseo, nogmaals.....je hebt toendertijd de juiste stap gezet!! Anders had je waarschijnlijk hier nu niet achter de pc gezeten, ben ik bijna van overtuigd. En je komt er wel meisje, langzaam aan kruip je steeds meer uit dat moeras.....*; van mij...
Ik heb ook dat andere topic gelezen. Meid probeer je er niks van aan te trekken. Is gewoon een tekortkoming in hun inleving en een kortzichtigheid van hier tot Tokio!! Ze weten(gelukkig) niet beter,maar kunnen niet luisteren naar de verhalen van anderen, zo zie ik het. Ik weet wel dat ik vroeger ook altijd zei, als een man mij ooit zou slaan, ben ik weg, gelijk, ik pik dat niet! Ik met mijn grote mond...En waar ben ik???Juist bij een man die me al meer als 1 keer heeft geslagen, bedreigd en gekleineerd. Misschien kan je er ook pas beter over oordelen als je het zelf hebt meegemaakt, ik weet het niet. Al vind ik sommige reakties daar op het andere forum echt iets waardoor er stoom uit mijn oren kwam van nijd.
Alleen ik ga daar dan niet op reageren, ik heb zoiets van, die zijn gewoon te dom ook maar enige aandacht aan te besteden.
Iseo, je vertelde in het vorige verhaal ook een paar rake dingen die ik zo van hier herken.
Jezelf elke keer moeten verdedigen over wat je hebt gezegd, telkens weer je verhaal uitleggen, je eigen kant proberen te vertellen,dat wanhopig op zoek gaan in je hoofd naar de juiste woorden zodat je hem kan overtuigen hoe je iets wel of niet bedoeld, en dat terwijl je eigenlijk weet dat je van een lantaarnpaal meer begrip krijgt. En de bal terugketsen, ken je dat ook, woorden die jij daarvoor net hebt gebruikt even later terugkrijgen. bv..ik vertelde tegen hem in een discussie, je bent gewoon bezig met een stukje macht naar mij toe...even later kreeg ik dat weer terug toen ik ergens iets over zei, zo van...je bent nu bezig met een machtspositie...pfff...energie vreet dat!!
Lieve Iseo, nogmaals.....je hebt toendertijd de juiste stap gezet!! Anders had je waarschijnlijk hier nu niet achter de pc gezeten, ben ik bijna van overtuigd. En je komt er wel meisje, langzaam aan kruip je steeds meer uit dat moeras.....*; van mij...
zondag 17 juni 2007 om 10:49
Elfje *;
Die discussie raakt mij omdat het de vinger op de zere plek legt, waar ik mee worstel.
Een advies, gegeven zonder stil te staan bij de verhalen die werden neergeschreven, zo kortzichtig, terwijl het dezelfde redenen waren voor mij om toen te blijven. Natuurlijk is het verstandig iets van meerdere kanten te bekijken, dat werd door niemand tegengesproken.
Ik weet nu dat ik mij toen in de relatie bezig had moeten houden met de vragen die wij hier bespreken, om de relatie hoe dan ook een kans van slagen te kunnen hadden geven.
Darom vind ik het advies van die vrouw ook zo moeilijk om te lezen, ik wil graag de andere kant van het verhaal laten weten, namelijk dat je zo jarenlang kunt aanmoddeeren in een relatie als je de verkeerde voor je hebt. En de vraag of het niet voor iedereen belangrijk is zich die dingen af te vragen, omdat het je misschien een completer mens maakt?
Maar ik liet me meeslepen in dat gevoel niet opgemerkt te worden, vragend om een teken dat ik werd gehoord. Dat is mijn eigen fout.
.
Maar welke gevoelens een bericht van een andere oproept, is iets wat aan mij is uiteindelijk.
Maar is het niet precies hetgene waar jij, Elfje, nu zo mee zit? Zijn het nu ook niet jouw vragen?
Wat is je grens, wanneer kies jij om te gaan helen, om jezelf terug te vinden?
Heeft deze zware en pijnlijke periode van je leven niet al veel te lang geduurd?
Wat zijn voor jou de redenen om het telkens te blijven proberen? Wat zijn de functies van jouw schuldgevoelens?
Kun je voor jezelf verklaren wat de reden is om nog te overwegen een dag langer te blijven?
Ik weet dat je moe bent, je zo weinig energie hebt, in die mist zit.
Dat maakt het zo moeilijk om eruit te komen, omdat je straks pas ziet wat het echt was, wat het je kostte, ook van je energie. Die je nu zo hard nodig hebt eigenlijk om voor jezelf op te komen. Door weg te gaan.
Ik herken het voorbeeld ja, wat je vraagt. Alles werd tegen me gebruikt, een dag later, of jaren later. Ik kreeg het terug. Zelfs de redenen waarom hij me de vorige keer sloeg, werden weer herhaald.
Die discussie raakt mij omdat het de vinger op de zere plek legt, waar ik mee worstel.
Een advies, gegeven zonder stil te staan bij de verhalen die werden neergeschreven, zo kortzichtig, terwijl het dezelfde redenen waren voor mij om toen te blijven. Natuurlijk is het verstandig iets van meerdere kanten te bekijken, dat werd door niemand tegengesproken.
Ik weet nu dat ik mij toen in de relatie bezig had moeten houden met de vragen die wij hier bespreken, om de relatie hoe dan ook een kans van slagen te kunnen hadden geven.
Darom vind ik het advies van die vrouw ook zo moeilijk om te lezen, ik wil graag de andere kant van het verhaal laten weten, namelijk dat je zo jarenlang kunt aanmoddeeren in een relatie als je de verkeerde voor je hebt. En de vraag of het niet voor iedereen belangrijk is zich die dingen af te vragen, omdat het je misschien een completer mens maakt?
Maar ik liet me meeslepen in dat gevoel niet opgemerkt te worden, vragend om een teken dat ik werd gehoord. Dat is mijn eigen fout.
.
Maar welke gevoelens een bericht van een andere oproept, is iets wat aan mij is uiteindelijk.
Maar is het niet precies hetgene waar jij, Elfje, nu zo mee zit? Zijn het nu ook niet jouw vragen?
Wat is je grens, wanneer kies jij om te gaan helen, om jezelf terug te vinden?
Heeft deze zware en pijnlijke periode van je leven niet al veel te lang geduurd?
Wat zijn voor jou de redenen om het telkens te blijven proberen? Wat zijn de functies van jouw schuldgevoelens?
Kun je voor jezelf verklaren wat de reden is om nog te overwegen een dag langer te blijven?
Ik weet dat je moe bent, je zo weinig energie hebt, in die mist zit.
Dat maakt het zo moeilijk om eruit te komen, omdat je straks pas ziet wat het echt was, wat het je kostte, ook van je energie. Die je nu zo hard nodig hebt eigenlijk om voor jezelf op te komen. Door weg te gaan.
Ik herken het voorbeeld ja, wat je vraagt. Alles werd tegen me gebruikt, een dag later, of jaren later. Ik kreeg het terug. Zelfs de redenen waarom hij me de vorige keer sloeg, werden weer herhaald.
zondag 17 juni 2007 om 11:02
Lieve meiden,
Ik heb net een deel van het forum door zitten lezen en ben erg onder de indruk over hoe jullie met deze vreselijke situaties omgaan. Wat lijkt het mij verschrikkelijk om ook in zo'n situatie te zitten.
Ik ben op jullie topic terecht gekomen door het volgende:
Een vriendin van mij zit in een soortgelijke situatie. Ze heeft een relatie van ongeveer 7 jaar, van deze 7 jaar heeft ze al 4 jaar geen seks meer. Hij wil/kan niet. Zij lijdt daar ontzettend onder en zou de situatie zo graag anders hebben. Steeds als ze probeert er met hem over te praten krijgt hij driftbuien. Zo erg dat hij haar de eerste tijd met kussen op haar hoofd begon te slaan. Doodsbang werd ze daarvan.
Gisterochtend belde ze mij helemaal overstuur op; hij had haar geschopt en zij was het huis ontvlucht. Ze is toen naar mij toegekomen om even haar verhaal te kunnen doen en tot rust te komen.
Ze heeft me dingen verteld waar ik ontzettend van schrok. Ze loopt eigenlijk al jaren op haar tenen om het hem naar de zin te maken, ze vermijd beladen onderwerpen om maar geen ruzie te krijgen. Doet alles zodat hij haar maar leuk, lief en mooi vindt en krijgt daar zo weinig voor terug.
Tijdens ruzies bedreigt hij haar, dat hij haar van de trap gooit of haar nek omdraait en ook vertelt hij haar dat ze het meest vervelende rotwijf van een vriendin is, die hij ooit heeft gehad.
Ook liet ze mij haar been zien waar hij haar geschopt had, het was ontzettend dik en blauw, hij heeft dus echt met al zijn kracht naar haar uitgehaald.
Ik heb in de tijd dat ze bij mij was haar ervan proberen te overtuigen dat dit niet normaal is, dat ze zo niet met zich om moet laten gaan. Ik heb haar al vaker in dit soort situaties opgevangen en heb het gevoel dat ik kan zeggen wat ik wil, maar dat ze toch niet naar me luisterd, ze gaat steeds naar hem terug.
Nadat ze bij mij geweest was is ze naar wederzijdse vrienden van hun gegaan. Ze heeft het hele verhaal gedaan en dat stel is vervolgens weer met haar vriend gaan praten. Het stel heeft haar aangeraden nu eerst een paar dagen tot rust te komen en alles op een rijtje te zetten en het dan toch maar weer met hem te gaan proberen. Wel onder voorwaarde dat hij binnen een half jaar iets verandert aan de situatie, maar het is dan aan hem hoe hij dat gaat oplossen (dit gaat dan vooral over het geen seks hebben), bovendien heeft ze met die vrienden afgesproken dat het afgelopen is als hij nog een keer lichamelijk geweld gebruikt.
Het houdt me zo ontzettend bezig, naar mijn idee moet ze NU weg bij die gast, weer teruggaan en het nog eens proberen gaat toch niet werken volgens mij.... Bovendien ben ik heel erg bang dat het geweld van kwaad tot erger zal gaan en dat ze binnenkort inderdaad een keer onderaan de trap zal liggen. Maar zij ziet het geweld als onmacht, hij raakt zo gefrustreeds door haar gezeur over seks dat hij agressief wordt en volgens haar is het zo, dat als het seksprobleem opgelost is, dat alles dan opgelost is. Ik geloof daar niet in!
Nou ik kan nog wel even doorschrijven zo, voel me zo machteloos en gefrustreerd dat ik t liefste haar aan de hand zou nemen en zou zeggen wat ze moet doen en dat ze het dan ook precies zo uitvoert als ik zeg!
Ben erg benieuwd naar jullie reacties en misschien hebben jullie adviezen voor me....
liefs Ieniminie
Ik heb net een deel van het forum door zitten lezen en ben erg onder de indruk over hoe jullie met deze vreselijke situaties omgaan. Wat lijkt het mij verschrikkelijk om ook in zo'n situatie te zitten.
Ik ben op jullie topic terecht gekomen door het volgende:
Een vriendin van mij zit in een soortgelijke situatie. Ze heeft een relatie van ongeveer 7 jaar, van deze 7 jaar heeft ze al 4 jaar geen seks meer. Hij wil/kan niet. Zij lijdt daar ontzettend onder en zou de situatie zo graag anders hebben. Steeds als ze probeert er met hem over te praten krijgt hij driftbuien. Zo erg dat hij haar de eerste tijd met kussen op haar hoofd begon te slaan. Doodsbang werd ze daarvan.
Gisterochtend belde ze mij helemaal overstuur op; hij had haar geschopt en zij was het huis ontvlucht. Ze is toen naar mij toegekomen om even haar verhaal te kunnen doen en tot rust te komen.
Ze heeft me dingen verteld waar ik ontzettend van schrok. Ze loopt eigenlijk al jaren op haar tenen om het hem naar de zin te maken, ze vermijd beladen onderwerpen om maar geen ruzie te krijgen. Doet alles zodat hij haar maar leuk, lief en mooi vindt en krijgt daar zo weinig voor terug.
Tijdens ruzies bedreigt hij haar, dat hij haar van de trap gooit of haar nek omdraait en ook vertelt hij haar dat ze het meest vervelende rotwijf van een vriendin is, die hij ooit heeft gehad.
Ook liet ze mij haar been zien waar hij haar geschopt had, het was ontzettend dik en blauw, hij heeft dus echt met al zijn kracht naar haar uitgehaald.
Ik heb in de tijd dat ze bij mij was haar ervan proberen te overtuigen dat dit niet normaal is, dat ze zo niet met zich om moet laten gaan. Ik heb haar al vaker in dit soort situaties opgevangen en heb het gevoel dat ik kan zeggen wat ik wil, maar dat ze toch niet naar me luisterd, ze gaat steeds naar hem terug.
Nadat ze bij mij geweest was is ze naar wederzijdse vrienden van hun gegaan. Ze heeft het hele verhaal gedaan en dat stel is vervolgens weer met haar vriend gaan praten. Het stel heeft haar aangeraden nu eerst een paar dagen tot rust te komen en alles op een rijtje te zetten en het dan toch maar weer met hem te gaan proberen. Wel onder voorwaarde dat hij binnen een half jaar iets verandert aan de situatie, maar het is dan aan hem hoe hij dat gaat oplossen (dit gaat dan vooral over het geen seks hebben), bovendien heeft ze met die vrienden afgesproken dat het afgelopen is als hij nog een keer lichamelijk geweld gebruikt.
Het houdt me zo ontzettend bezig, naar mijn idee moet ze NU weg bij die gast, weer teruggaan en het nog eens proberen gaat toch niet werken volgens mij.... Bovendien ben ik heel erg bang dat het geweld van kwaad tot erger zal gaan en dat ze binnenkort inderdaad een keer onderaan de trap zal liggen. Maar zij ziet het geweld als onmacht, hij raakt zo gefrustreeds door haar gezeur over seks dat hij agressief wordt en volgens haar is het zo, dat als het seksprobleem opgelost is, dat alles dan opgelost is. Ik geloof daar niet in!
Nou ik kan nog wel even doorschrijven zo, voel me zo machteloos en gefrustreerd dat ik t liefste haar aan de hand zou nemen en zou zeggen wat ze moet doen en dat ze het dan ook precies zo uitvoert als ik zeg!
Ben erg benieuwd naar jullie reacties en misschien hebben jullie adviezen voor me....
liefs Ieniminie
zondag 17 juni 2007 om 11:29
Wat fijn dat je zo met haar meeleeft.
Ik heb dit stukje even eruit gelicht. Ze zal het zelf moeten doen. Zelf moeten inzien, en zelf doen. Misschien kun je haar wat boekentips toespelen, er met haar over praten, haar de ruimte geven om haar verhaal te vertellen. Maar verder, pas als zij bereid is eruit te stappen zal ze het doen. En dan zal ze vrienden zoals jij nodig zijn. Maar het moet inderdaad enorm frusterend zijn om alleen maar te kunnen toekijken. Machteloos ben je niet helemaal, je kan over je eigen frustatie heen stappen en ervoor zorgen dat je haar vriendin blijft. En haar niet veroordelen als het over een half jaar opnieuw fout gaat, ze weer bij je komt en toch weer naar hem toegaat. Het is vreselijk moeilijk om uit dit soort relaties te stappen.
zondag 17 juni 2007 om 11:29
zondag 17 juni 2007 om 11:32
Ik sluit me volkomen aan bij Lemmy.
Blijf haar steunen, ook al snap je haar keuzes niet. Weggaan bij iemand die je in zijn geestelijke en fysieke macht heeft is erg moeilijk en een heel proces, áls het al gebeurt. Wees haar rede en geweten, zorg dat ze geen dingen die krom zijn recht gaat praten. Maar vanuit vriendschap en liefde, ook al is dat soms nog zo moeilijk.......
zondag 17 juni 2007 om 11:33
Ieniminie
Wat vreselijk voor je vriendin....
Ik kan mij ook helemaal niet vinden in het advies van die andere vrienden.
Mijn eigen ervaring is dat die bedreigingen die hij deed inderdaad uitkwamen, en ook onder het motto dat 'hij me gewaarschuwd had en ik er dan dus zelf om vroeg' , dit gaat over de momenten dat hij alle redelijkheid verloor en alleen zijn woede uitte.
Ik vraag me af waarom mensen denken dat de seks het onderwerp is? Als de seks beter zou worden zou er toch niets veranderen aan het feit dat deze twee mensen samen geen gezonde gesprekken kunnen voeren over wat voor hun belangrijk is?
Dat je vriendin naar jou toe komt voor hulp is echt heel veel waard! Dat iemand in deze situatie een ander in vertrouwen neemt, is echt een grote stap. Ik hoop dat je deur voor haar open blijft staan, ook al gaat ze nog keer op keer terug naar hem, wil ze het blijven proberen.
Misschien kun je, als jullie fijne gesprekken hebben, praten over de vragen die wij elkaar hier stellen om elkaar verder te helpen? Over grenzen aangeven, jezelf onderzoeken wat je graag wilt, hoe je de toekomst ziet, wat belangrijk is, en realistisch. Misschien kun je de boekentips die hier zijn gegeven nog eens opzoeken.
Maar haar verhaal is heel herkenbaar.
Omdat zij het gevoel heeft dat ze zeurt, en daardoor zijn frustratie triggert. Omdat hij haar intimideert door op iets anders af te reageren.
Maar steeds meer op haar zelf gericht gaat zijn, haar wil laten voelen, lijfelijk, wat 'zij met hem doet'.
Wat fijn dat je haar vriendin wilt zijn, in deze moeilijke tijd voor haar.
Ze heeft je denk ik hard nodig, om haar te helpen om zichzelf terug te vinden.
Maar ze moet het zelf doen.
En dat is zo moeilijk...
Heel veel liefs!!!
Iseo
Wat vreselijk voor je vriendin....
Ik kan mij ook helemaal niet vinden in het advies van die andere vrienden.
Mijn eigen ervaring is dat die bedreigingen die hij deed inderdaad uitkwamen, en ook onder het motto dat 'hij me gewaarschuwd had en ik er dan dus zelf om vroeg' , dit gaat over de momenten dat hij alle redelijkheid verloor en alleen zijn woede uitte.
Ik vraag me af waarom mensen denken dat de seks het onderwerp is? Als de seks beter zou worden zou er toch niets veranderen aan het feit dat deze twee mensen samen geen gezonde gesprekken kunnen voeren over wat voor hun belangrijk is?
Dat je vriendin naar jou toe komt voor hulp is echt heel veel waard! Dat iemand in deze situatie een ander in vertrouwen neemt, is echt een grote stap. Ik hoop dat je deur voor haar open blijft staan, ook al gaat ze nog keer op keer terug naar hem, wil ze het blijven proberen.
Misschien kun je, als jullie fijne gesprekken hebben, praten over de vragen die wij elkaar hier stellen om elkaar verder te helpen? Over grenzen aangeven, jezelf onderzoeken wat je graag wilt, hoe je de toekomst ziet, wat belangrijk is, en realistisch. Misschien kun je de boekentips die hier zijn gegeven nog eens opzoeken.
Maar haar verhaal is heel herkenbaar.
Omdat zij het gevoel heeft dat ze zeurt, en daardoor zijn frustratie triggert. Omdat hij haar intimideert door op iets anders af te reageren.
Maar steeds meer op haar zelf gericht gaat zijn, haar wil laten voelen, lijfelijk, wat 'zij met hem doet'.
Wat fijn dat je haar vriendin wilt zijn, in deze moeilijke tijd voor haar.
Ze heeft je denk ik hard nodig, om haar te helpen om zichzelf terug te vinden.
Maar ze moet het zelf doen.
En dat is zo moeilijk...
Heel veel liefs!!!
Iseo
zondag 17 juni 2007 om 11:36
Lieve lieve Iseo,
laat dat andere topic nou maar even, de meiden die er behoefte aan hebben komen hier wel heen en gaan dan hier wel meeschrijven. Het heeft wel duidelijk gemaakt dat we ook hier veel meelezers hebben. En lieverd, echt waar, jij wordt wel gehoord. Wil je die gedachte a.u.b. vasthouden.
Schuldgevoel, dat herken ik wel, en schaamte dat is ook zoiets. Maar vergeet nooit: Jij bent niet alleen verantwoordelijk voor die relatie. Daar zaten 2 personen in en die zijn beiden verantwoordelijk. Ik vind het juist enorm goed van je dat je er uitgestapt bent. Had je dan in die relatie je dochter willen opvoeden? Had je dat voorbeeld willen geven? Nee toch? Wees eens eerlijk naar jezelf en besef dat je een hele goede keuze hebt gemaakt. Geen gemakkelijke, maar wel een goede.
*;
laat dat andere topic nou maar even, de meiden die er behoefte aan hebben komen hier wel heen en gaan dan hier wel meeschrijven. Het heeft wel duidelijk gemaakt dat we ook hier veel meelezers hebben. En lieverd, echt waar, jij wordt wel gehoord. Wil je die gedachte a.u.b. vasthouden.
Schuldgevoel, dat herken ik wel, en schaamte dat is ook zoiets. Maar vergeet nooit: Jij bent niet alleen verantwoordelijk voor die relatie. Daar zaten 2 personen in en die zijn beiden verantwoordelijk. Ik vind het juist enorm goed van je dat je er uitgestapt bent. Had je dan in die relatie je dochter willen opvoeden? Had je dat voorbeeld willen geven? Nee toch? Wees eens eerlijk naar jezelf en besef dat je een hele goede keuze hebt gemaakt. Geen gemakkelijke, maar wel een goede.
*;
zondag 17 juni 2007 om 12:07
Mamzelle,
ik ben blij dat jij hier gisteren was om Elfje een beetje op weg te helpen.
Een aantal van ons was toch behoorlijk aangeslagen door dat andere topic en daardoor toch wel een beetje 'forummoe'
Eleonora,
dank je wel en dit wat hier gaande is is niet meer te stoppen, misschien wel af en toe een vertraging, maar hoort dat er ook niet een beetje bij. Afhankelijk van waar je staat in het proces raken reakties natuurlijk diep of minder diep. Waar ik nog steeds moeite mee heb is dat zo makkelijk met een pennestreek onze integriteit in twijfel werd getrokken. Dat er vervolgens een proces van reaktie op reaktie ontstaat waarin mensen gekwetst worden vind ik maar moeilijk te accepteren. Zeker omdat gesuggereerd werd dat het vanuit een professie gebeurde, ik ben nog steeds benieuwd welke hoor!
Dubiootje,
jij ook bedankt dat je opkwam Iseo en tegelijkertijd voor jezelf.
Want het is niet alleen opkomen voor een ander, maar wel degelijk ook zelf geraakt worden en vanuit dat perspectief reageren. Dat sommige mensen er een andere mening op na houden, dat is een feit. Maar dat maakt ons verhaal niet minder erg. Wij hebben ervaren hoe het is en eigenlijk ook heel lang hetzelfde tegen onszelf gezegd. Het valt wel mee, het is zo erg niet, als wij ons maar aanpassen. Het is denk juist dat gedeelte wat voor ons de spiegel is, wat maakt dat wij ons gekrenkt voelen. Maar goed, dan kijken we in die spiegel en leren van onszelf, en de reakties. Wij kunnen geen mensen veranderen, dat kunnen ze alleen als ze zelf willen. Wij kunnen wel ons verhaal vertellen en daarmee een hoop duidelijk maken als dit in vruchtbare bodem valt. En als die vruchtbare bodem er niet is dan zal ons verhaal niet gehoord worden. Maar als die vruchtbare bodem er wel is, dan wordt ons verhaal wel degelijk gehoord.
ik ben blij dat jij hier gisteren was om Elfje een beetje op weg te helpen.
Een aantal van ons was toch behoorlijk aangeslagen door dat andere topic en daardoor toch wel een beetje 'forummoe'
Eleonora,
dank je wel en dit wat hier gaande is is niet meer te stoppen, misschien wel af en toe een vertraging, maar hoort dat er ook niet een beetje bij. Afhankelijk van waar je staat in het proces raken reakties natuurlijk diep of minder diep. Waar ik nog steeds moeite mee heb is dat zo makkelijk met een pennestreek onze integriteit in twijfel werd getrokken. Dat er vervolgens een proces van reaktie op reaktie ontstaat waarin mensen gekwetst worden vind ik maar moeilijk te accepteren. Zeker omdat gesuggereerd werd dat het vanuit een professie gebeurde, ik ben nog steeds benieuwd welke hoor!
Dubiootje,
jij ook bedankt dat je opkwam Iseo en tegelijkertijd voor jezelf.
Want het is niet alleen opkomen voor een ander, maar wel degelijk ook zelf geraakt worden en vanuit dat perspectief reageren. Dat sommige mensen er een andere mening op na houden, dat is een feit. Maar dat maakt ons verhaal niet minder erg. Wij hebben ervaren hoe het is en eigenlijk ook heel lang hetzelfde tegen onszelf gezegd. Het valt wel mee, het is zo erg niet, als wij ons maar aanpassen. Het is denk juist dat gedeelte wat voor ons de spiegel is, wat maakt dat wij ons gekrenkt voelen. Maar goed, dan kijken we in die spiegel en leren van onszelf, en de reakties. Wij kunnen geen mensen veranderen, dat kunnen ze alleen als ze zelf willen. Wij kunnen wel ons verhaal vertellen en daarmee een hoop duidelijk maken als dit in vruchtbare bodem valt. En als die vruchtbare bodem er niet is dan zal ons verhaal niet gehoord worden. Maar als die vruchtbare bodem er wel is, dan wordt ons verhaal wel degelijk gehoord.
zondag 17 juni 2007 om 12:33
Ik begrijp je.
Ik snap ook de reacties en de emoties.
Misschien komt het door het feit dat ik al zes jaar geleden uit mijn ongelijkwaardige relatie ben gestapt dat ik er nu nuchter tegenaan kan kijken als er gevoelige kritiek wordt geuit. Ik denk altijd maar, joh, ik ben blij voor jou, dat je niet in mijn schoenen stond en als je mijn manier van handelen en denken niet ok vindt dan is dat maar zo. Kan mij het schelen.
Iemand heeft mij eens toegevoegd dat zij 'dacht' dat 'ik sterk was' en zich niet voor kon stellen dat ik in de crisisopvang zat na een derde zelfmoordpoging. Ze was teleurgesteld dat ik me niet een beetje dapperder door mijn relatieproblemen heensloeg. Ik was slap volgens haar. Daar ben ik wel drie jaar kapot van geweest.
Nu niet meer. Ik begrijp het zelfs. Ik wekte altijd de indruk me door werkelijk alles heen te meppen en die indruk hield ik zelf in stand. Zij spiegelde zich aan mij en ik viel van mijn voetstuk toen ik kalmeringspillen, anti depressiva en een psychiater nodig bleek te hebben om door een zoveelste relatiecrisis heen te komen. Voor haar was het niet voor te stellen, dat ík, degene van wie ze het nooit had verwacht, eigenlijk ook niet zo'n bikkel was.
Degene die verdriet veroorzaakt in het andere topic reageert ook alleen maar vanuit haar oprechte point of view. Het is haar waarheid, haar beleving en ze voelt zich aangevallen als haar het vuur na aan de schenen wordt gelegd en gaat dan om zich heenslaan. Door haar uitspraken op jezelf te betrekken twijfel je aan je eigen integriteit (onbewust) en dat is doodzonde en volkomen onnodig.
Iedereen heeft voor haar geldige redenen om in een relatie te blijven zitten of juist om er uit te stappen. Elkaar daarom bekritiseren is tijdverspilling, mijns inziens en onnodig kwetsend voor alle partijen.
zondag 17 juni 2007 om 12:48
het is inderdaad haar waarheid.
En het is makkelijker dit naast je neer te leggen als je al meer afstand hebt genomen van je eigen foute relatie.
En het is onnodig om te twijfelen aan je eigen integriteit.
Ik heb het gelukkig ook niet op mezelf betrokken maar het raakte me wel dat het verhaal van Iseo zo werd 'neergesabeld'. Iemand die zo met zichzelf aan de slag is. Die zo betrokken is bij alle anderen. Zoveel compassie vertoont en die dan even zo word geraakt.
Maar juist voor Iseo is ook dit weer een leerproces, ook dit kom je dus tegen. En ook hier zul je mee moeten leren omgaan. Want inderdaad, ieder mens heeft zijn eigen waarheid.
zondag 17 juni 2007 om 12:53
Lieve, lieve schátterdeschát van een Iseo.....
Wat zou ik jou graag eens live vasthouden. Ik denk dat iedereen die hier schrijft je wel eens plat zou willen knuffelen. Wat ben jij een geweldig en liefdevol mens. Natuurlijk zou ik ook degene die jou pijn deed een beetje pijn terug willen doen:@. Maar dan alleen omdat het om jou gaat en omdat ik het gevoel heb dat niemand jou pijn mág doen, omdat dat gewoon not done is, niet omdat ze anders denkt. Snap je wat ik bedoel?
*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+
Wat zou ik jou graag eens live vasthouden. Ik denk dat iedereen die hier schrijft je wel eens plat zou willen knuffelen. Wat ben jij een geweldig en liefdevol mens. Natuurlijk zou ik ook degene die jou pijn deed een beetje pijn terug willen doen:@. Maar dan alleen omdat het om jou gaat en omdat ik het gevoel heb dat niemand jou pijn mág doen, omdat dat gewoon not done is, niet omdat ze anders denkt. Snap je wat ik bedoel?
*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+*;O+
zondag 17 juni 2007 om 15:36
Maar is het niet precies hetgene waar jij, Elfje, nu zo mee zit? Zijn het nu ook niet jouw vragen?
Wat is je grens, wanneer kies jij om te gaan helen, om jezelf terug te vinden?
Heeft deze zware en pijnlijke periode van je leven niet al veel te lang geduurd?
Wat zijn voor jou de redenen om het telkens te blijven proberen? Wat zijn de functies van jouw schuldgevoelens?
Kun je voor jezelf verklaren wat de reden is om nog te overwegen een dag langer te blijven?
Mijn grens is, dat hij me nooit meer maar dan ook nooit meer met 1 vinger mag aanraken, dan is hij mij vandaag nog kwijt! Maar dat weet hij inmiddels wel, dus dat zal hij nu niet snel meer doen. Mijn grens is ook, dat hij nooit meer de kinderen bedreigt of slaat, want ook dan weet hij dat ik weg ben, zal hij ook niet meer doen! Maar nu probeert hij wel via een andere weg zijn macht weer te krijgen over mij, bewust of onbewust...laat ik het op onbewust houden.
Ik weet niet wanneer ik er voor kies om te helen, ik denk wanneer ik echt niet meer kan, totdat ik echt lichamelijk of geestelijk helemaal op ben! En zo te voelen aan mijn lichaam duurt dat niet lang meer, ...zo moe, zo weinig energie, zo vaak pijn in mijn lichaam. Ik merk wel dat ik bezig ben met mezelf terug te vinden. Vroeger kon ik alles verbergen achter mijn muur. Kon ik zelfs denken dat ik het wel naar mijn zin had. Dat is weg. Ik merk ook dat ik steeds meer voor mezelf opkom. Ook ben ik bezig met in de toekomst te denken. Aan het fantaseren over mijn eigen huisje, hoe ik dat in ga richten, dat ik daar samen met mijn dochters mezelf kan zijn.
Ik heb ook sinds december een vaste baan, dus een vast inkomen. Ik heb ook geld achter de hand. Heb ook openlijk tegen hem gezegd dat hij me niet meer aan moet raken, verteld hoe pijn hij mij ermee heeft gedaan. In zoverre kom ik meer voor mezelf op en zeker ook voor de kinderen. Ik weet dat hij die niks meer durft te doen....
De reden om te blijven? als ik heel eerlijk ben tegen mezelf heb ik die niet, maar ik ben nog niet helemaal eerlijk tegen mezelf, dus lieg ik mezelf voor, dat het zo zielig is voor hem, dat hij eraan kapot gaat. Dat de kinderen nu een betere band met hem hebben, dat ik bang ben voor zijn reaktie, want dat hij gaat flippen staat voor mij als een paal boven water. Die angst moet ik nog zien te overwinnen, dat ik maling heb aan zijn reaktie, dat ik zoveel van mezelf hou dat ik mijn zelfrespect weer terug heb en hem kan vertellen dat het over is, dat ik eraan kapot ga en dat het tijd word om aan mezelf te denken!
En ja, Iseo, deze pijnlijke periode heeft echt al te lang geduurd, vandaar mijn zoektocht op de partnermishandeling, mijn bijdrage hier op het forum, zoeken naar herkenning, zoeken naar mezelf, weten dat het echt niet meer kan.
De functie van mijn schuldgevoelens???? Ik zou het niet weten, echt niet...Heb daar geen antwoord op.
En nee, ik kan ook niet voor mezelf verklaren wat de reden is dat ik hier nog een dag langer blijf, of eigenlijk wel...ANGST! Angst om het te vertellen aan hem, angst om opnieuw te beginnen, al weet ik dat ik veel hulp zal krijgen om me heen.......
Liefs Elfje
Wat is je grens, wanneer kies jij om te gaan helen, om jezelf terug te vinden?
Heeft deze zware en pijnlijke periode van je leven niet al veel te lang geduurd?
Wat zijn voor jou de redenen om het telkens te blijven proberen? Wat zijn de functies van jouw schuldgevoelens?
Kun je voor jezelf verklaren wat de reden is om nog te overwegen een dag langer te blijven?
Mijn grens is, dat hij me nooit meer maar dan ook nooit meer met 1 vinger mag aanraken, dan is hij mij vandaag nog kwijt! Maar dat weet hij inmiddels wel, dus dat zal hij nu niet snel meer doen. Mijn grens is ook, dat hij nooit meer de kinderen bedreigt of slaat, want ook dan weet hij dat ik weg ben, zal hij ook niet meer doen! Maar nu probeert hij wel via een andere weg zijn macht weer te krijgen over mij, bewust of onbewust...laat ik het op onbewust houden.
Ik weet niet wanneer ik er voor kies om te helen, ik denk wanneer ik echt niet meer kan, totdat ik echt lichamelijk of geestelijk helemaal op ben! En zo te voelen aan mijn lichaam duurt dat niet lang meer, ...zo moe, zo weinig energie, zo vaak pijn in mijn lichaam. Ik merk wel dat ik bezig ben met mezelf terug te vinden. Vroeger kon ik alles verbergen achter mijn muur. Kon ik zelfs denken dat ik het wel naar mijn zin had. Dat is weg. Ik merk ook dat ik steeds meer voor mezelf opkom. Ook ben ik bezig met in de toekomst te denken. Aan het fantaseren over mijn eigen huisje, hoe ik dat in ga richten, dat ik daar samen met mijn dochters mezelf kan zijn.
Ik heb ook sinds december een vaste baan, dus een vast inkomen. Ik heb ook geld achter de hand. Heb ook openlijk tegen hem gezegd dat hij me niet meer aan moet raken, verteld hoe pijn hij mij ermee heeft gedaan. In zoverre kom ik meer voor mezelf op en zeker ook voor de kinderen. Ik weet dat hij die niks meer durft te doen....
De reden om te blijven? als ik heel eerlijk ben tegen mezelf heb ik die niet, maar ik ben nog niet helemaal eerlijk tegen mezelf, dus lieg ik mezelf voor, dat het zo zielig is voor hem, dat hij eraan kapot gaat. Dat de kinderen nu een betere band met hem hebben, dat ik bang ben voor zijn reaktie, want dat hij gaat flippen staat voor mij als een paal boven water. Die angst moet ik nog zien te overwinnen, dat ik maling heb aan zijn reaktie, dat ik zoveel van mezelf hou dat ik mijn zelfrespect weer terug heb en hem kan vertellen dat het over is, dat ik eraan kapot ga en dat het tijd word om aan mezelf te denken!
En ja, Iseo, deze pijnlijke periode heeft echt al te lang geduurd, vandaar mijn zoektocht op de partnermishandeling, mijn bijdrage hier op het forum, zoeken naar herkenning, zoeken naar mezelf, weten dat het echt niet meer kan.
De functie van mijn schuldgevoelens???? Ik zou het niet weten, echt niet...Heb daar geen antwoord op.
En nee, ik kan ook niet voor mezelf verklaren wat de reden is dat ik hier nog een dag langer blijf, of eigenlijk wel...ANGST! Angst om het te vertellen aan hem, angst om opnieuw te beginnen, al weet ik dat ik veel hulp zal krijgen om me heen.......
Liefs Elfje
zondag 17 juni 2007 om 16:49
Oh lieve Elfje *;
Wat spreekt er toch veel emotie uit je laatste post....
Ik kan nu niet veel schrijven, heb mijn dochter op schoot, maar ik laat even weten dat ik het heb gelezen, omdat ik me zo ongeveer voor kan stellen hoe je je voelde toen je het net schreef...en dan kan je wel even een hele dikke knuffel gebruiken....
*;
Heel veel liefs van Iseo
Eleonora, ook veel liefs voor jou :$
Wat spreekt er toch veel emotie uit je laatste post....
Ik kan nu niet veel schrijven, heb mijn dochter op schoot, maar ik laat even weten dat ik het heb gelezen, omdat ik me zo ongeveer voor kan stellen hoe je je voelde toen je het net schreef...en dan kan je wel even een hele dikke knuffel gebruiken....
*;
Heel veel liefs van Iseo
Eleonora, ook veel liefs voor jou :$
zondag 17 juni 2007 om 17:59
Lieve Elfje,
Het ontbreekt me aan tijd om op ieder verhaal te reageren. Ik zou best willen maar blijkbaar typ ik niet zo snel, of ben ik een slechte time manager, of ik heb te veel andere dingen te doen maar ik kan onmogelijk alles bijhouden, vandaar dat ik nu pas inga op jou en je verhaal.
Ik lees net wat je schrijft en ik word er koud van. Iedere keer verbaas ik me weer over de gelijkenissen van al die verschillende situaties.
Je angst is zo herkenbaar. Ook het stellen van die harde grenzen en het zeker weten dat het voorbij zal zijn als hij nog een keer over die grenzen heen zou gaan. Wat ik me van mezelf nog herinner is dat ik dan ook wel min of meer zat te wachten tot hij het deed. Ik zal niet zeggen dat ik hem provoceerde maar ik wilde eigenlijk dat hij zo ver ging dat ik met een gerust hart weg kon gaan. Hij ging vaak over die harde grenzen heen en ik ging inderdaad weg maar ook weer terug. Ik vond hem zielig zonder mij en ik was zelf ook maar de helft zonder hem, dacht ik. Ik was zo gewend om ook voor hem te leven en te denken en te anticiperen op hoe hij zou reageren dat ik verslaafd was geraakt aan leven met hem. Zonder vond ik dus nog zwaarder dan met, hoewel dat in de praktijk juist veel makkelijker was.
Wat ik leerde is dat die harde grenzen helemaal niet eens dé reden hoeven te zijn om op te stappen. Het kan iets heel anders zijn wat je triggert. Dat kán. Hoeft niet, maar laat je vooral door niets of niemand tegenhouden als je voelt dat je weg zou kunnen. Grijp die kans met twee handen aan. Ook al heeft je man dan niet iets gedaan wat bij de harde deals die je met jezelf gesloten hebt hoort.
De kunst is om jezelf weer een beetje te gaan vertrouwen. Je bent in je hoofd al bezig een ander huis in te richten. Ook dat herken ik. Ik heb het weleens beschreven en dan vind ik het weer triest maar ik liep vaak 's avonds over straat, met mijn twee honden en dan keek ik naar binnen bij mensen in de buurt en als het er dan heel gezellig uitzag, dan wilde ik dat ik kon ruilen met die mensen, of ik fantaseerde hoe ik een huis waar ik langsliep in zou richten.
Jaren heb ik dat gedaan en het gaat dwars door me heen dat jij het ook doet.
Wát een eenzaamheid als je niet eens gelukkig kunt zijn in je eigen huis. Als een ander huis en een ander leven, zonder de man met wie je samenbent je grote droom is.
Die droom ligt binnen handbereik. Je kunt hem zelf waarmaken, als je je angst zou overwinnen. Ik hoop dat wij jou daar hier mee kunnen helpen want ik gun het je zo. Ik gun je je eigen muren met je eigen kleuren en je eigen spulletjes, al zijn ze niet nieuw. Ik had oude banken met grand foulards in mijn eerste huis zonder mijn ex. Een paleis was het! Ik denk dat je wel weet wat ik bedoel en ik hoop voor jou dat je op een dag minder bang bent en je leven in eigen hand neemt want al wordt je niet geslagen, geestelijke pijn doet je geest veel langer zeer dan een klap op je huid.
Ik vind je dapper dat je hier schrijft!
*;
Het ontbreekt me aan tijd om op ieder verhaal te reageren. Ik zou best willen maar blijkbaar typ ik niet zo snel, of ben ik een slechte time manager, of ik heb te veel andere dingen te doen maar ik kan onmogelijk alles bijhouden, vandaar dat ik nu pas inga op jou en je verhaal.
Ik lees net wat je schrijft en ik word er koud van. Iedere keer verbaas ik me weer over de gelijkenissen van al die verschillende situaties.
Je angst is zo herkenbaar. Ook het stellen van die harde grenzen en het zeker weten dat het voorbij zal zijn als hij nog een keer over die grenzen heen zou gaan. Wat ik me van mezelf nog herinner is dat ik dan ook wel min of meer zat te wachten tot hij het deed. Ik zal niet zeggen dat ik hem provoceerde maar ik wilde eigenlijk dat hij zo ver ging dat ik met een gerust hart weg kon gaan. Hij ging vaak over die harde grenzen heen en ik ging inderdaad weg maar ook weer terug. Ik vond hem zielig zonder mij en ik was zelf ook maar de helft zonder hem, dacht ik. Ik was zo gewend om ook voor hem te leven en te denken en te anticiperen op hoe hij zou reageren dat ik verslaafd was geraakt aan leven met hem. Zonder vond ik dus nog zwaarder dan met, hoewel dat in de praktijk juist veel makkelijker was.
Wat ik leerde is dat die harde grenzen helemaal niet eens dé reden hoeven te zijn om op te stappen. Het kan iets heel anders zijn wat je triggert. Dat kán. Hoeft niet, maar laat je vooral door niets of niemand tegenhouden als je voelt dat je weg zou kunnen. Grijp die kans met twee handen aan. Ook al heeft je man dan niet iets gedaan wat bij de harde deals die je met jezelf gesloten hebt hoort.
De kunst is om jezelf weer een beetje te gaan vertrouwen. Je bent in je hoofd al bezig een ander huis in te richten. Ook dat herken ik. Ik heb het weleens beschreven en dan vind ik het weer triest maar ik liep vaak 's avonds over straat, met mijn twee honden en dan keek ik naar binnen bij mensen in de buurt en als het er dan heel gezellig uitzag, dan wilde ik dat ik kon ruilen met die mensen, of ik fantaseerde hoe ik een huis waar ik langsliep in zou richten.
Jaren heb ik dat gedaan en het gaat dwars door me heen dat jij het ook doet.
Wát een eenzaamheid als je niet eens gelukkig kunt zijn in je eigen huis. Als een ander huis en een ander leven, zonder de man met wie je samenbent je grote droom is.
Die droom ligt binnen handbereik. Je kunt hem zelf waarmaken, als je je angst zou overwinnen. Ik hoop dat wij jou daar hier mee kunnen helpen want ik gun het je zo. Ik gun je je eigen muren met je eigen kleuren en je eigen spulletjes, al zijn ze niet nieuw. Ik had oude banken met grand foulards in mijn eerste huis zonder mijn ex. Een paleis was het! Ik denk dat je wel weet wat ik bedoel en ik hoop voor jou dat je op een dag minder bang bent en je leven in eigen hand neemt want al wordt je niet geslagen, geestelijke pijn doet je geest veel langer zeer dan een klap op je huid.
Ik vind je dapper dat je hier schrijft!
*;
zondag 17 juni 2007 om 18:43
Mamzelle, Iseo, Eleonora...*;:R*; voor jullie waardevolle woorden, tips...en vooral omdat ik niet veroordeeld word om het feit dat ik nog ben waar ik nu ben.....Ik voel me veilig hier, net een warm bad. Ik heb het idee dat ik me hier niet hoef te schamen voor mijn gevoelens, situatie, gedachten enz...bedankt daarvoor.
Ook alle anderen, dubio, zonlicht, Thirza en nog vele anderen....bedankt.
Ook alle anderen, dubio, zonlicht, Thirza en nog vele anderen....bedankt.
