Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
zondag 17 juni 2007 om 21:13
Eleonora, dank je wel:$
Elfje,
wat een emotie spreekt er uit die post. En ook hoe herkenbaar. Ook ik heb het gedaan, harde grenzen stellen, om een stukje van mezelf te behouden. Blijven, toch voor de kinderen, maar ook uit angst. Angst voor hem, zijn invloed op de kinderen als ik er niet bij ben. Angst voor zijn woede omdat ik de euvele moed zou hebben die zeepbel door te prikken. Ook ik heb nog een aantal jaren geleefd in een soort van luchtledig waarin het stabiel leek, maar niet echt prettig voor mij was. En dus ook niet voor de kinderen en hem. Heb ik hiermee onbewust geprobeerd hem iets duidelijk te maken. Ik denk van wel. Het is me niet gelukt. Nu moet ik dus leren leven met het harde besef dat ik eerder op had moeten stappen. Juist voor de kinderen.
Wat heeft mij uiteindelijk getriggerd heeft wel stappen te zetten? Het besef dat ik mijn vrijheid terug wilde. Niet meer en minder dan dat. Het voorval waardoor dit besef ontstond doet niet terzake, maar heeft me wel doen realiseren dat ik, door nog zo lang te wachten en zelf niet eerder de knoop door te hakken het mezelf en de kinderen moeilijker heb gemaakt. Het is niet eenvoudig, maar vanaf het moment dat de officiele scheiding was uitgesproken heb ik me zo opgelucht gevoeld, bevrijd. En nu, ja nu is het werken aan mezelf, want de wonden zijn diep en nog niet allemaal geheeld. Soms moeilijk, soms eenvoudig. Ik vraag me nu ook af hoe ik het ooit zolang vol heb kunnen houden, want nu hoeft er maar iets te gebeuren en ik voel direkt de grenzen. Dat heeft te maken met het afsluiten van mijn eigen gevoel. Om het vol te houden heb ik mijn gevoel uitgeschakeld. Gewoon overleven dus. En nu, nu ik alles weer voel, komt het dus ook binnen. De goede maar ook de minder goede dingen. Maar ik voel tenminste weer dat ik leef, dat ik besta en dat ik er mag zijn!
Elfje,
wat een emotie spreekt er uit die post. En ook hoe herkenbaar. Ook ik heb het gedaan, harde grenzen stellen, om een stukje van mezelf te behouden. Blijven, toch voor de kinderen, maar ook uit angst. Angst voor hem, zijn invloed op de kinderen als ik er niet bij ben. Angst voor zijn woede omdat ik de euvele moed zou hebben die zeepbel door te prikken. Ook ik heb nog een aantal jaren geleefd in een soort van luchtledig waarin het stabiel leek, maar niet echt prettig voor mij was. En dus ook niet voor de kinderen en hem. Heb ik hiermee onbewust geprobeerd hem iets duidelijk te maken. Ik denk van wel. Het is me niet gelukt. Nu moet ik dus leren leven met het harde besef dat ik eerder op had moeten stappen. Juist voor de kinderen.
Wat heeft mij uiteindelijk getriggerd heeft wel stappen te zetten? Het besef dat ik mijn vrijheid terug wilde. Niet meer en minder dan dat. Het voorval waardoor dit besef ontstond doet niet terzake, maar heeft me wel doen realiseren dat ik, door nog zo lang te wachten en zelf niet eerder de knoop door te hakken het mezelf en de kinderen moeilijker heb gemaakt. Het is niet eenvoudig, maar vanaf het moment dat de officiele scheiding was uitgesproken heb ik me zo opgelucht gevoeld, bevrijd. En nu, ja nu is het werken aan mezelf, want de wonden zijn diep en nog niet allemaal geheeld. Soms moeilijk, soms eenvoudig. Ik vraag me nu ook af hoe ik het ooit zolang vol heb kunnen houden, want nu hoeft er maar iets te gebeuren en ik voel direkt de grenzen. Dat heeft te maken met het afsluiten van mijn eigen gevoel. Om het vol te houden heb ik mijn gevoel uitgeschakeld. Gewoon overleven dus. En nu, nu ik alles weer voel, komt het dus ook binnen. De goede maar ook de minder goede dingen. Maar ik voel tenminste weer dat ik leef, dat ik besta en dat ik er mag zijn!
zondag 17 juni 2007 om 22:25
Hallo allemaal!
Ik was even een paar dagen 'forummoe', zoals Zonlicht het zo treffend noemt, maar ben nu weer aan het bijlezen. Ik was erg geraakt door die hele situatie op het andere topic. Gefrustreerd, boos, verbijsterd door iemands domheid, maar ik was ook aan het nadenken over mijn eigen reactie. Hoe kan het, dat ik 11 jaar na dato, nog steeds zo'n zwakke plek heb?
Jaren geleden, mijn 1e man was pas overleden, werd ik een keer aangesproken door een oude man die in zijn tuin aan het werk was. Ik was op weg naar mijn werk. De man die mij aansprak woonde in de buurt van mijn werk, dat was in een zwaar christelijk dorp, en hij had schijnbaar gezien dat ik halve dagen werkte. Hij zei: "Jij hebt het lekker makkelijk zeg, een halve dag werken en een halve dag niksdoen!" Ik lachte vriendelijk tegen hem en zei dat ik halve dagen werkte omdat ik een kindje had. Toen zei hij:"Dus je man werkt hele dagen en jij maakt je er makkelijk vanaf!"' Toen zei ik dat ik geen man had. Waarop hij zei: "O, een ongetrouwd moedertje dus!" Ik viel inmiddels van de ene verbazing in de andere over zoveel vooroordelen, maar zei: "Nee hoor, ik was wel getrouwd." Waarop zijn reactie: "Zo jong en nou al gescheiden! Schaam je, dan heb je niet eens je best gedaan voor je huwelijk!". Toen zei ik dat ik echt mijn best wel had gedaan en dat mijn man was overleden. De man draaide zich om en liep zo bij me weg.
Ik was eerder verbaasd over zo'n raar gesprek dan dat ik erdoor geraakt was ofzo, en ging naar mijn werk. Toen mijn werkdag erop zat, stond die man al op mij te wachten. Ik dacht, als hij mij nou weer de les wil lezen geef ik geen antwoord meer en loop ik gewoon door. Maar nu vertelde hij mij het volgende. Na ons gesprek bleek hij naar mijn baas toe te zijn gegaan om te vragen hoe het nou zat met mij, want hij dacht dat ik hem in de maling zat te nemen. Mijn baas heeft het hem toen verteld. De oude man schaamde zich toen voor het gesprek eerder die dag. Hij zei dat hij een moeilijke dag had die dag, dat hij daarom zo bozig deed, dat hij spijt had van zijn harde woorden en hij vroeg mij of ik niet boos was. Ik zei: "Natuurlijk niet, u wist toch niet waar u over sprak?" Hij zei toen dat ik zo vergevingsgezind was, dat hij daar op zijn leeftijd nog wat van kon leren. En dat het feit dat hij niet wist waar hij over sprak, juist inhield dat hij niet zomaar een oordeel over mij moest hebben. We hebben elkaar een hand gegeven en sinds die tijd elkaar altijd vriendelijk gegroet.
Natuurlijk blijven de vooroordelen van die man bestaan in zijn hoofd, dat je niet hoort te scheiden, dat een vrouw haar kind niet alleen hoort op te voeden, etc. Maar ik vond het fijn dat hij had begrepen dat je, ook als je niet aan het ideaalplaatje voldoet, niet per definitie een slecht mens bent. En dat niet alles is wat het lijkt.
En dat mis ik in de discussie op het andere topic: iemand heeft haar vooroordelen en blijft daar bij, ongeacht wat de ander terugzegt, ongeacht wat zij heeft moeten doorstaan voordat zij zich genoodzaakt zag bij haar partner weg te gaan. Een discussie is het dan ook nauwelijks te noemen, iemand blijft haar ideeën maar spuien, zonder te reageren op de vragen van anderen, die oprecht geïnteresseerd zijn in haar redenen waarom zij zo denkt.
Mijn pijnpunt hierin: de herkenbaarheid. Want zo was mijn 1e man ook. Als wij ruzie hadden, was het niet een dialoog. Hij stond naar me te schreeuwen, schreeuwde al zijn woede van zich af en o wee als ik het waagde ook maar één woord terug te zeggen. Dan werd hij pas echt gemeen, kwam ook hij met vooroordelen - dat ik toch maar een hoer was, dom was, etc. Als ik na de woede-uitbarsting probeerde om toch nog te praten over wat er aan de hand was, zei hij dat ik er beter niet weer over kon beginnen, want de ruzie was nu voorbij, hij had toch gezegd wat er te zeggen was? Totaal van de tafel vegend dat ik misschien wel gekwetst was door hem.
Niet begrijpend, niet ontvankelijk voor het feit dat er in de mening van een ander misschien ook wel eens iets van waarheid zou kunnen zitten, als je maar de moeite neemt eens oprecht te luisteren. Even de moeite nemen iets verder te kijken dan je eigen belevingswereld, dat is iets wat ik altijd probeer te doen.
Ja, er blijven altijd dingen die mij kwetsen, ook na 11 jaar. Misschien raakt het mij persoonlijk nu niet meer zo, maar ik weet nog wel heel goed hoe het was toen ik zo aan het worstelen was met alles wat ik meemaakte - en hoe hard die oordelen die iedereen toen over mij scheen te moeten hebben aankwamen.
Pfff.... wat een verhaal. Ik hoop dat er iemand is die er een beetje een touw aan vast kan knopen.... anders scroll maar verder hoor!
Ik was even een paar dagen 'forummoe', zoals Zonlicht het zo treffend noemt, maar ben nu weer aan het bijlezen. Ik was erg geraakt door die hele situatie op het andere topic. Gefrustreerd, boos, verbijsterd door iemands domheid, maar ik was ook aan het nadenken over mijn eigen reactie. Hoe kan het, dat ik 11 jaar na dato, nog steeds zo'n zwakke plek heb?
Jaren geleden, mijn 1e man was pas overleden, werd ik een keer aangesproken door een oude man die in zijn tuin aan het werk was. Ik was op weg naar mijn werk. De man die mij aansprak woonde in de buurt van mijn werk, dat was in een zwaar christelijk dorp, en hij had schijnbaar gezien dat ik halve dagen werkte. Hij zei: "Jij hebt het lekker makkelijk zeg, een halve dag werken en een halve dag niksdoen!" Ik lachte vriendelijk tegen hem en zei dat ik halve dagen werkte omdat ik een kindje had. Toen zei hij:"Dus je man werkt hele dagen en jij maakt je er makkelijk vanaf!"' Toen zei ik dat ik geen man had. Waarop hij zei: "O, een ongetrouwd moedertje dus!" Ik viel inmiddels van de ene verbazing in de andere over zoveel vooroordelen, maar zei: "Nee hoor, ik was wel getrouwd." Waarop zijn reactie: "Zo jong en nou al gescheiden! Schaam je, dan heb je niet eens je best gedaan voor je huwelijk!". Toen zei ik dat ik echt mijn best wel had gedaan en dat mijn man was overleden. De man draaide zich om en liep zo bij me weg.
Ik was eerder verbaasd over zo'n raar gesprek dan dat ik erdoor geraakt was ofzo, en ging naar mijn werk. Toen mijn werkdag erop zat, stond die man al op mij te wachten. Ik dacht, als hij mij nou weer de les wil lezen geef ik geen antwoord meer en loop ik gewoon door. Maar nu vertelde hij mij het volgende. Na ons gesprek bleek hij naar mijn baas toe te zijn gegaan om te vragen hoe het nou zat met mij, want hij dacht dat ik hem in de maling zat te nemen. Mijn baas heeft het hem toen verteld. De oude man schaamde zich toen voor het gesprek eerder die dag. Hij zei dat hij een moeilijke dag had die dag, dat hij daarom zo bozig deed, dat hij spijt had van zijn harde woorden en hij vroeg mij of ik niet boos was. Ik zei: "Natuurlijk niet, u wist toch niet waar u over sprak?" Hij zei toen dat ik zo vergevingsgezind was, dat hij daar op zijn leeftijd nog wat van kon leren. En dat het feit dat hij niet wist waar hij over sprak, juist inhield dat hij niet zomaar een oordeel over mij moest hebben. We hebben elkaar een hand gegeven en sinds die tijd elkaar altijd vriendelijk gegroet.
Natuurlijk blijven de vooroordelen van die man bestaan in zijn hoofd, dat je niet hoort te scheiden, dat een vrouw haar kind niet alleen hoort op te voeden, etc. Maar ik vond het fijn dat hij had begrepen dat je, ook als je niet aan het ideaalplaatje voldoet, niet per definitie een slecht mens bent. En dat niet alles is wat het lijkt.
En dat mis ik in de discussie op het andere topic: iemand heeft haar vooroordelen en blijft daar bij, ongeacht wat de ander terugzegt, ongeacht wat zij heeft moeten doorstaan voordat zij zich genoodzaakt zag bij haar partner weg te gaan. Een discussie is het dan ook nauwelijks te noemen, iemand blijft haar ideeën maar spuien, zonder te reageren op de vragen van anderen, die oprecht geïnteresseerd zijn in haar redenen waarom zij zo denkt.
Mijn pijnpunt hierin: de herkenbaarheid. Want zo was mijn 1e man ook. Als wij ruzie hadden, was het niet een dialoog. Hij stond naar me te schreeuwen, schreeuwde al zijn woede van zich af en o wee als ik het waagde ook maar één woord terug te zeggen. Dan werd hij pas echt gemeen, kwam ook hij met vooroordelen - dat ik toch maar een hoer was, dom was, etc. Als ik na de woede-uitbarsting probeerde om toch nog te praten over wat er aan de hand was, zei hij dat ik er beter niet weer over kon beginnen, want de ruzie was nu voorbij, hij had toch gezegd wat er te zeggen was? Totaal van de tafel vegend dat ik misschien wel gekwetst was door hem.
Niet begrijpend, niet ontvankelijk voor het feit dat er in de mening van een ander misschien ook wel eens iets van waarheid zou kunnen zitten, als je maar de moeite neemt eens oprecht te luisteren. Even de moeite nemen iets verder te kijken dan je eigen belevingswereld, dat is iets wat ik altijd probeer te doen.
Ja, er blijven altijd dingen die mij kwetsen, ook na 11 jaar. Misschien raakt het mij persoonlijk nu niet meer zo, maar ik weet nog wel heel goed hoe het was toen ik zo aan het worstelen was met alles wat ik meemaakte - en hoe hard die oordelen die iedereen toen over mij scheen te moeten hebben aankwamen.
Pfff.... wat een verhaal. Ik hoop dat er iemand is die er een beetje een touw aan vast kan knopen.... anders scroll maar verder hoor!
zondag 17 juni 2007 om 22:32
Lief Elfje,
Ik heb er heel lang over gedaan om voor mezelf te kiezen. Kort poosje geleden was ik hier echt nog niet klaar voor. Voordat je er klaar voor bent is een langdurig traject, waarbij je langzamerhand telkens een stapje dichterbij komt. De laatste jaren vond ik het "geluk" oa. in het kopen van mooie kleding, naar de schoonheidsspec. gaan en meer van dat soort luxe zaken. Soort van compensatie t/o alle ellende. Ik werd daardoor gezien. Niet door x, maar wel door anderen. Daar werd ik altijd "blij" van. Ik mocht gezien worden, maar werd evengoed niet gezien. Ik was en ben nog steeds mezelf immers niet. Nog steeds vind ik het moeilijk dat allemaal los te laten. Klinkt misschien oppervlakkig maar zoals je zelf al schreef is het zo fijn om hier gewoon eerlijk te kunnen vertellen.
De druppel bij mij was dat ik x beloofd had seks met hem te hebben. Dat beloofde ik hem, zoals altijd, om van het gezeik af te zijn. Die avond had ik het gezellig gehad met vriendinnen en het stond me zo tegen om voor de zoveelste keer zijn speelpoes te zijn. Toen ik eenmaal op bed lag, naast dochter D die sliep, werd hij zo ziedend. Hij spuugde me in mijn gezicht, gooide een waterfles leeg over me heen. Die zelfde waterfles gooide hij later tegen de deur aan, wat mijn hoofd had moeten zijn. Gat in de deur. Hij sleurde me aan mijn benen uit het bed en gooide me in een hoek. Dat was nog tot daaraan toe, maar dochter D. werd wakker en smeekte x om te stoppen en huilde. Ik zie haar koppie nog voor me... Echter x stopte niet en tierde door. Later moest dochter D. (10 jr.) mij troosten. Toen viel bij mij het kwartje... Ik voelde me zo'n slechte moeder.. Ik wist dat dit kon gebeuren en had het kunnen voorkomen! Dat was mijn druppel.
Ik lees bij jou dat je het zielig voor hem vind en dat hij eraan kapot gaat. Hier precies zo! X. is helemaal naar de klote. Kwam gistermorgen huilend naar beneden met een vaderdagkado van 2 jr. geleden, terwijl dat hele vaderdagkado hem toen niet boeide. Vorige week sms'te hij "Bedankt T, ik kan niet eens meer normaal functioneren. Loop er als een zombie bij. Ik heb echt serieuze plannen mezelf van kant te maken, bedankt joh". Later toen ik hem een sms stuurde dat we het gezellig moesten houden en de scheiding beter samen konden regelen een sms terug..."Ja eindelijk iets gezelligs samen! Daar streef ik al jaren naar! De dood gaat hierin jou een oplossing brengen"... Hij doet maar... ten eerste heb ik het al zovaak gehoord dus het raakt me niet meer... Ten tweede is dat mijn verantwoordelijkheid? Nee, dus! Ik heb best met x te doen want hij voelt zich echt niet oke, en ergens kan hij er misschien ook niets aan doen dat hij zo is, maar nu denk ik vooral aan mezelf en aan mijn meiden. Het is genoeg geweest!
X. heeft ook de afgelopen jaren zovaak beloofd te veranderen omdat ik hem figuurlijk het mes op de strot zette "ik ga echt scheiden, als je je niet gedraagt" Tóch viel hij uiteindelijk altijd weer terug in het gedrag wat voor hem zo normaal is. Het gedrag waarin het normaal was seks te eisen, wanneer ik niet wilde hij zo kwaad werd. Ik heb lang genoeg geloofd dat hij zou veranderen... nu niet meer.. Hij is zo, klaar!
X. werkt nu niet mee... Ja toch wel.. hij vind alles prima zolang hij met rust gelaten wordt. Hij moet van mijn advocaat inkomensgegevens opsturen vwb vermogen, pensioenopbouw etc..etc.. Hij heeft de mappen neergelegd waarin ik het kan terugvinden, want ik moet dat maar doen. Ik vertik het! X. is het slachtoffer, zo denkt hij. Ik maak hem kapot vind hij.. Hij neemt nu constant slaappillen om zijn ellende te doen vergeten. Hij slaapt zoveel als mogelijk en ik mag het regelen.. Pffff.. Hij praat alleen over zijn ellende!
Verder is x zo bezig iemand te vinden. Hij laat me nu gelukkig met rust qua seks.. Hij vertelde gisteren doodserieus dat het niet zo lukt iemand te vinden en zijn Marokkaanse vrienden (x is Nederlander overigens maar veel vrienden van hem zijn Marokkaans) hem beloofd hebben hem uit te huwelijken in Marokko, aan een Marokkaanse maagd van 19 jr. Hoe triest zeg! Hij zal en moet iemand hebben.
Elfje... ik vertel mijn ervaring in de hoop dat je er iets aan hebt..Ik kan het nog niet zo mooi verwoorden zoals sommige andere hier... Alleen mijn eigen verhaal vertellen, wat misschien warrig overkomt.. Ik begrijp heel goed wat je schrijft en hoe moeilijk het is afstand te nemen, je grenzen te bepalen, de stap te nemen etc..etc.. Ik kan je alleen zeggen dat ik, ondanks ik net in het traject zit, máár toch echt voor mezelf en mijn meiden gekozen heb, mezelf daar nu al enorm goed bij voel.
Dikke knuffel,*;
Thirza
Ik heb er heel lang over gedaan om voor mezelf te kiezen. Kort poosje geleden was ik hier echt nog niet klaar voor. Voordat je er klaar voor bent is een langdurig traject, waarbij je langzamerhand telkens een stapje dichterbij komt. De laatste jaren vond ik het "geluk" oa. in het kopen van mooie kleding, naar de schoonheidsspec. gaan en meer van dat soort luxe zaken. Soort van compensatie t/o alle ellende. Ik werd daardoor gezien. Niet door x, maar wel door anderen. Daar werd ik altijd "blij" van. Ik mocht gezien worden, maar werd evengoed niet gezien. Ik was en ben nog steeds mezelf immers niet. Nog steeds vind ik het moeilijk dat allemaal los te laten. Klinkt misschien oppervlakkig maar zoals je zelf al schreef is het zo fijn om hier gewoon eerlijk te kunnen vertellen.
De druppel bij mij was dat ik x beloofd had seks met hem te hebben. Dat beloofde ik hem, zoals altijd, om van het gezeik af te zijn. Die avond had ik het gezellig gehad met vriendinnen en het stond me zo tegen om voor de zoveelste keer zijn speelpoes te zijn. Toen ik eenmaal op bed lag, naast dochter D die sliep, werd hij zo ziedend. Hij spuugde me in mijn gezicht, gooide een waterfles leeg over me heen. Die zelfde waterfles gooide hij later tegen de deur aan, wat mijn hoofd had moeten zijn. Gat in de deur. Hij sleurde me aan mijn benen uit het bed en gooide me in een hoek. Dat was nog tot daaraan toe, maar dochter D. werd wakker en smeekte x om te stoppen en huilde. Ik zie haar koppie nog voor me... Echter x stopte niet en tierde door. Later moest dochter D. (10 jr.) mij troosten. Toen viel bij mij het kwartje... Ik voelde me zo'n slechte moeder.. Ik wist dat dit kon gebeuren en had het kunnen voorkomen! Dat was mijn druppel.
Ik lees bij jou dat je het zielig voor hem vind en dat hij eraan kapot gaat. Hier precies zo! X. is helemaal naar de klote. Kwam gistermorgen huilend naar beneden met een vaderdagkado van 2 jr. geleden, terwijl dat hele vaderdagkado hem toen niet boeide. Vorige week sms'te hij "Bedankt T, ik kan niet eens meer normaal functioneren. Loop er als een zombie bij. Ik heb echt serieuze plannen mezelf van kant te maken, bedankt joh". Later toen ik hem een sms stuurde dat we het gezellig moesten houden en de scheiding beter samen konden regelen een sms terug..."Ja eindelijk iets gezelligs samen! Daar streef ik al jaren naar! De dood gaat hierin jou een oplossing brengen"... Hij doet maar... ten eerste heb ik het al zovaak gehoord dus het raakt me niet meer... Ten tweede is dat mijn verantwoordelijkheid? Nee, dus! Ik heb best met x te doen want hij voelt zich echt niet oke, en ergens kan hij er misschien ook niets aan doen dat hij zo is, maar nu denk ik vooral aan mezelf en aan mijn meiden. Het is genoeg geweest!
X. heeft ook de afgelopen jaren zovaak beloofd te veranderen omdat ik hem figuurlijk het mes op de strot zette "ik ga echt scheiden, als je je niet gedraagt" Tóch viel hij uiteindelijk altijd weer terug in het gedrag wat voor hem zo normaal is. Het gedrag waarin het normaal was seks te eisen, wanneer ik niet wilde hij zo kwaad werd. Ik heb lang genoeg geloofd dat hij zou veranderen... nu niet meer.. Hij is zo, klaar!
X. werkt nu niet mee... Ja toch wel.. hij vind alles prima zolang hij met rust gelaten wordt. Hij moet van mijn advocaat inkomensgegevens opsturen vwb vermogen, pensioenopbouw etc..etc.. Hij heeft de mappen neergelegd waarin ik het kan terugvinden, want ik moet dat maar doen. Ik vertik het! X. is het slachtoffer, zo denkt hij. Ik maak hem kapot vind hij.. Hij neemt nu constant slaappillen om zijn ellende te doen vergeten. Hij slaapt zoveel als mogelijk en ik mag het regelen.. Pffff.. Hij praat alleen over zijn ellende!
Verder is x zo bezig iemand te vinden. Hij laat me nu gelukkig met rust qua seks.. Hij vertelde gisteren doodserieus dat het niet zo lukt iemand te vinden en zijn Marokkaanse vrienden (x is Nederlander overigens maar veel vrienden van hem zijn Marokkaans) hem beloofd hebben hem uit te huwelijken in Marokko, aan een Marokkaanse maagd van 19 jr. Hoe triest zeg! Hij zal en moet iemand hebben.
Elfje... ik vertel mijn ervaring in de hoop dat je er iets aan hebt..Ik kan het nog niet zo mooi verwoorden zoals sommige andere hier... Alleen mijn eigen verhaal vertellen, wat misschien warrig overkomt.. Ik begrijp heel goed wat je schrijft en hoe moeilijk het is afstand te nemen, je grenzen te bepalen, de stap te nemen etc..etc.. Ik kan je alleen zeggen dat ik, ondanks ik net in het traject zit, máár toch echt voor mezelf en mijn meiden gekozen heb, mezelf daar nu al enorm goed bij voel.
Dikke knuffel,*;
Thirza
zondag 17 juni 2007 om 23:44
Hai Thirza,
Net als heel veel dingen die hier besproken worden, gaf die discussie op het andere topic een flashback naar toen. Soms is dat moeilijk, dan komt het weer dichtbij, en dan vooral als ik het verdriet van een ander zie - dat is uiteindelijk precies hetzelfde verdriet als dat wat ik toen had. Maar het is niet zo dat ik nou wakker lig van wat die persoon nou wel van mij denkt hoor!
Net als heel veel dingen die hier besproken worden, gaf die discussie op het andere topic een flashback naar toen. Soms is dat moeilijk, dan komt het weer dichtbij, en dan vooral als ik het verdriet van een ander zie - dat is uiteindelijk precies hetzelfde verdriet als dat wat ik toen had. Maar het is niet zo dat ik nou wakker lig van wat die persoon nou wel van mij denkt hoor!
maandag 18 juni 2007 om 00:04
pff ik heb alles gelezen en ik duizel er gewoon van. Het is zoveel dat ik niet op alles kan reageren.
Elfje wat je schrijft is zo herkenbaar.
En nee, ik kan ook niet voor mezelf verklaren wat de reden is dat ik hier nog een dag langer blijf, of eigenlijk wel...ANGST! Angst om het te vertellen aan hem, angst om opnieuw te beginnen, al weet ik dat ik veel hulp zal krijgen om me heen.......
Liefs Elfje Ik voel dit precies hetzelfde en ik weet er geen raad mee. Ik weet wat ik wil maar die angst is zo onbegrijpelijk.
Als ik mezelf zie dan woon ik in mijn huisje alleen en rustig. Maar ik durf het risico niet te nemen. Ik loop hier al jaren mee rond en de angst wordt steeds groter. Enkele jaren geleden was ik zo ver en ben gegaan en toch weer overgehaald en nu durf ik het niet meer. En ik wil o zo graag en iedere keer heb ik wel een reden om het niet te doen. Gisteren heb ik met een goede vriendin er over gesproken ze zegt je bent zo sterk dat is je voordeel maar ook je nadeel.
Ik vroeg me af waarom dan? Nou zegt ze ik zit te wachten tot je instort en de stap durft te wagen maar je stort niet in. En je gaat gewoon nooit. Kies eens voor jezelf. En toen gaf ik haar gelijk maar zij begrijpt niet hoe het is om bang te zijn voor die dingen die gaan komen. Op een of andere manier heeft hij me zo onzeker gemaakt. Ik vertrouwde vroeger atlijd op mezelf maar nu niet meer. Ik was ook jong toen ik hem leerde kennen heb nog nooit echt op eigen benen gestaan.
Alleen nu heb ik een geluk, ik begin langzaam in te zien dat ik ook plek mag innemen in deze wereld.
Maar het duurt lang. En het rare is ik ben in mijn leven buiten het huis waarin ik woon juist ontzettend zeker. Nooit bang of terughouden. Terwijl ik thuis op mijn tenen loop en altijd op let wat ik zeg en nog erger zo onzeker maar als ik alleen ben dan is dat gevoel meteen weg. En voel ik me goed. Maar ja de angst die eigenlijk nog niet eens gegrond is. Waar moet ik bang voor zijn nergens voor. Maar toch dat stemmetje roept en roept maar, en is niet te stoppen. Ondertussen word ik ouder en besef langzaam dat ik mijn leven langzaam aan het weggooien ben. Ik wilde een groot gezin die heb ik niet maar als ik nu de stap zou wagen heb ik nog de kans. Niet precies zo als ik me voorstelde maar toch een kans. En hoe ouder ik wordt deste meer kansen ik weggooi. Ik besef het maar doe er niets mee. Waardoor ik toch het gevoel heb zie je hij heeft gelijk. Zonder hem ben ik nergens.
Iseo, .Zonlicht, Dubiootje, Mamazella en de andere die ik vergeten ben. Fijn dat jullie altijd voor iedereen een antwoord hebben. Ik hoop dat als ik straks meer orde in mijn hoofd heb net zulke opbeurende, wijze postieve dingen kan schrijven als jullie. Ik heb er veel steun aan. En ik denk vele andere met mij ook. *;
Ik vind het in ieder geval ontzettend fijn dat ik hier gewoon kan schrijven. En dat jullie mijn gedachten soms mee kunnen ordenen.
liefs Alyden.
ps en ik hou het aanbod van de mailadressen in ere. Ik durf nu nog niet goed. Maar ik denk dat die tijd er wel gaat komen. :D
Elfje wat je schrijft is zo herkenbaar.
En nee, ik kan ook niet voor mezelf verklaren wat de reden is dat ik hier nog een dag langer blijf, of eigenlijk wel...ANGST! Angst om het te vertellen aan hem, angst om opnieuw te beginnen, al weet ik dat ik veel hulp zal krijgen om me heen.......
Liefs Elfje Ik voel dit precies hetzelfde en ik weet er geen raad mee. Ik weet wat ik wil maar die angst is zo onbegrijpelijk.
Als ik mezelf zie dan woon ik in mijn huisje alleen en rustig. Maar ik durf het risico niet te nemen. Ik loop hier al jaren mee rond en de angst wordt steeds groter. Enkele jaren geleden was ik zo ver en ben gegaan en toch weer overgehaald en nu durf ik het niet meer. En ik wil o zo graag en iedere keer heb ik wel een reden om het niet te doen. Gisteren heb ik met een goede vriendin er over gesproken ze zegt je bent zo sterk dat is je voordeel maar ook je nadeel.
Ik vroeg me af waarom dan? Nou zegt ze ik zit te wachten tot je instort en de stap durft te wagen maar je stort niet in. En je gaat gewoon nooit. Kies eens voor jezelf. En toen gaf ik haar gelijk maar zij begrijpt niet hoe het is om bang te zijn voor die dingen die gaan komen. Op een of andere manier heeft hij me zo onzeker gemaakt. Ik vertrouwde vroeger atlijd op mezelf maar nu niet meer. Ik was ook jong toen ik hem leerde kennen heb nog nooit echt op eigen benen gestaan.
Alleen nu heb ik een geluk, ik begin langzaam in te zien dat ik ook plek mag innemen in deze wereld.
Maar het duurt lang. En het rare is ik ben in mijn leven buiten het huis waarin ik woon juist ontzettend zeker. Nooit bang of terughouden. Terwijl ik thuis op mijn tenen loop en altijd op let wat ik zeg en nog erger zo onzeker maar als ik alleen ben dan is dat gevoel meteen weg. En voel ik me goed. Maar ja de angst die eigenlijk nog niet eens gegrond is. Waar moet ik bang voor zijn nergens voor. Maar toch dat stemmetje roept en roept maar, en is niet te stoppen. Ondertussen word ik ouder en besef langzaam dat ik mijn leven langzaam aan het weggooien ben. Ik wilde een groot gezin die heb ik niet maar als ik nu de stap zou wagen heb ik nog de kans. Niet precies zo als ik me voorstelde maar toch een kans. En hoe ouder ik wordt deste meer kansen ik weggooi. Ik besef het maar doe er niets mee. Waardoor ik toch het gevoel heb zie je hij heeft gelijk. Zonder hem ben ik nergens.
Iseo, .Zonlicht, Dubiootje, Mamazella en de andere die ik vergeten ben. Fijn dat jullie altijd voor iedereen een antwoord hebben. Ik hoop dat als ik straks meer orde in mijn hoofd heb net zulke opbeurende, wijze postieve dingen kan schrijven als jullie. Ik heb er veel steun aan. En ik denk vele andere met mij ook. *;
Ik vind het in ieder geval ontzettend fijn dat ik hier gewoon kan schrijven. En dat jullie mijn gedachten soms mee kunnen ordenen.
liefs Alyden.
ps en ik hou het aanbod van de mailadressen in ere. Ik durf nu nog niet goed. Maar ik denk dat die tijd er wel gaat komen. :D
maandag 18 juni 2007 om 02:08
Lieve Alyden!
Dat vertrouwen in jezelf, dat zit er nog. Diep van binnen, diep weggestopt. Een stem die zich niet goed kan laten horen, jouw stem.
Wat ik precies zo fijn vind aan dit topic, is dat ze je helpen je stem weer terug te vinden. En die andere stem, die alles onmogelijk lijkt te maken, te helpen overstemmen.
Door vragen te stellen, door te willen weten hoe het met je is. Je probeert eerlijk antwoord te geven, je probeert veel vragen, ook al schrijf je ze niet allemaal uit, te beantwoorden voor jezelf.
En dat helpt mij zoveel om mijzelf terug te vinden.
Eerlijk uitspreken wat je hebt meegemaakt, wat je graag zou willen, en wat je doormaakt op dit moment helpt.
Ik hoop dat je merkt dat alles bespreekbaar is, en dat je daarom ook kunt proberen je angsten onder woorden te brengen. misschien kunnen ze zo kleiner worden.
Ik weet hoe het voelt om zo onzeker te zijn.
Zo weinig energie te hebben dat je niet eens voelt dat je de kracht hebt of weet te beginnen aan die berg die voor je opdoemt als je denkt aan weggaan.
Wat je schrijft, ik ben ook eens eerder weggegaan. Meerdere keren, maar deze keer had ik aangifte gedaan, had nieuwe woonruimte gevonden.
En ik ben ook naar hem teruggegaan.
Dat maakte dat ik mij zo verloren voelde, alsof het me nooit meer zou lukken van hem weg te komen.
En je zit er zo diep in.
Beleeft de dagen als het ware los van elkaar. Onder zijn er wel plannen en dingen waar je mee bezig bent, maar je overleeft en beschermt jezelf door niet alle dagen aan elkaar te schakelen. Schrijven hier geeft mij ook een soort voortgang in alles. Ik kan zo terugvallen in mijn oude manier van met de dingen omgaan. Maar die helpt mij niet verder, maakt alleen maar dat ik me verder wil terugtrekken in mijn kleine wereldje.
Door te delen, blijf ik op weg.
En ik heb dat nu heel erg nodig.
Je ziet je eigen geachten staan, je wensen, de dingen die je onder woorden hebt geprobeerd te brengen. En je leest de reacties van de andere wazen en oogkleppers (hihi Eleonora!) en al die gedachten en emoties beginnen hun plek in een groter geheel te krijgen. In het overzicht wat je voor jezelf aan het maken bent.
Anderen herkennen zich misschien in wat je schrijft, en brengen je nieuwe inzichten. Dingen om over na te denken, of iets om naar toe te werken.
Veel herken ik in je stukjes. Die verschillende gezichten van hem. Waardoor het heel moeilijk is om een beslissing te maken, omdat je steeds iemand anders voor je lijkt te hebben. Er is een kant aan hem waar je om geeft, een kant die je niet kwijt wilt.
Ik ben nu twee jaar weg bij hem. Het is deze week twee jaar geleden.
Maar het duurde nog een hele tijd om echt los te komen. Dat gevoel, dat je niets bent zonder hem, dat kan een tijd blijven.
Maar die stem krijgt toch steeds minder ruimte omdat in de loop van de tijd steeds minder blijkt, omdat het niet waar is, dat die het bij het juiste eind heeft. Het slijt.
En nog steeds ben ik onzeker, voel ik mij erg alleen op sommige momenten.
Twijfel ik aan mezelf. Stel ik dingen uit, blijf ik binnen.
Maar er zijn steeds meer dagen dat het wel lukt.
Ik sluit nieuwe vriendschappen, hier op het forum, maar ook irl bij mij in de buurt. En kom ik stap voor stap verder en raakt die negatieve stem toch steeds meer op de achtergrond.
Wat ik probeer te vertellen is eigenlijk dat je aan je nieuwe pad kunt beginnen, ook zonder dat al die gedachten al weg zijn.
Die zullen in de loop der tijd gaan verdwijnen.
Voor nu is denk ik wat je al in je stukjes schreef, genoeg om te beginnen met je nieuwe plannen.
Omdat je het waard bent, en omdat je het zo graag wilt.
Een thuis maken.
Want al die gedachten en gevoelens zullen echt niet meteen op orde zijn. Er komt zoveel terug, komt zoveel op je af, als je eenmaal een veilig thuis hebt voor jezelf, waar jij jij kan zijn. Waar je tot rust komt en de energie terugkrijgt om te werken aan de rest, omdat je eerst letterlijk afstand hebt moeten nemen van alles wat je daarin tegen werkte.
Zoals Zon het al schreef, je voelt weer dat je leeft. En dat alleen al maakt dat je het aankunt. Terwijl het echt heftig is, die periode die dan begint.... Maar het voelt echt.
Met jullie schrijven is voor mij op dit moment belangrijk omdat het mij bewust maakt van dat als ik nu niet opgeef, ik echt iets opbouw waar ik altijd op terug kan vallen.
Maakt dat ik nu echt zie wat belangrijk is, en waar ik naartoe wil.
Alyden, je schreef dat je weinig mensen meer hebt om je heen.
Dat raakte me heel erg.
Kan me wel voorstellen dat je je afvraagt of je het alleen wel gaat redden.
Gelukkig lees ik ook dat je vriendschappen hebt.
Ik denk dat je wel kunt verwachten dat je straks ook meer hebt om die, of nieuwe vriendschappen, te verdiepen.
Maar jij zit dus ook op school? Derde jaar.
Ik ga beginnen na de zomer. Heb er veel zin in. Dinsdag krijg ik nog een belangrijk telefoontje, en dan is het echt bijna zover dat alles geregeld is.
Weer een stap op weg naar wat ik voor me zie!
Nou dit was weer een heel verhaal, ik ben wat lang van stof om alleen maar te zeggen dat ik veel herken van wat je schreef, en je daarom een O+ onder je riem wilde steken!
Het duizelt mij ook soms, wilde graag nog reageren op Lemmy's post (en je mailtje) en op Thirz, maar ik ga ook slapen.
Daarom voor jullie allemaal een welgemeende dikke *;
Welterusten Alyden!
Liefs Iseo
Dat vertrouwen in jezelf, dat zit er nog. Diep van binnen, diep weggestopt. Een stem die zich niet goed kan laten horen, jouw stem.
Wat ik precies zo fijn vind aan dit topic, is dat ze je helpen je stem weer terug te vinden. En die andere stem, die alles onmogelijk lijkt te maken, te helpen overstemmen.
Door vragen te stellen, door te willen weten hoe het met je is. Je probeert eerlijk antwoord te geven, je probeert veel vragen, ook al schrijf je ze niet allemaal uit, te beantwoorden voor jezelf.
En dat helpt mij zoveel om mijzelf terug te vinden.
Eerlijk uitspreken wat je hebt meegemaakt, wat je graag zou willen, en wat je doormaakt op dit moment helpt.
Ik hoop dat je merkt dat alles bespreekbaar is, en dat je daarom ook kunt proberen je angsten onder woorden te brengen. misschien kunnen ze zo kleiner worden.
Ik weet hoe het voelt om zo onzeker te zijn.
Zo weinig energie te hebben dat je niet eens voelt dat je de kracht hebt of weet te beginnen aan die berg die voor je opdoemt als je denkt aan weggaan.
Wat je schrijft, ik ben ook eens eerder weggegaan. Meerdere keren, maar deze keer had ik aangifte gedaan, had nieuwe woonruimte gevonden.
En ik ben ook naar hem teruggegaan.
Dat maakte dat ik mij zo verloren voelde, alsof het me nooit meer zou lukken van hem weg te komen.
En je zit er zo diep in.
Beleeft de dagen als het ware los van elkaar. Onder zijn er wel plannen en dingen waar je mee bezig bent, maar je overleeft en beschermt jezelf door niet alle dagen aan elkaar te schakelen. Schrijven hier geeft mij ook een soort voortgang in alles. Ik kan zo terugvallen in mijn oude manier van met de dingen omgaan. Maar die helpt mij niet verder, maakt alleen maar dat ik me verder wil terugtrekken in mijn kleine wereldje.
Door te delen, blijf ik op weg.
En ik heb dat nu heel erg nodig.
Je ziet je eigen geachten staan, je wensen, de dingen die je onder woorden hebt geprobeerd te brengen. En je leest de reacties van de andere wazen en oogkleppers (hihi Eleonora!) en al die gedachten en emoties beginnen hun plek in een groter geheel te krijgen. In het overzicht wat je voor jezelf aan het maken bent.
Anderen herkennen zich misschien in wat je schrijft, en brengen je nieuwe inzichten. Dingen om over na te denken, of iets om naar toe te werken.
Veel herken ik in je stukjes. Die verschillende gezichten van hem. Waardoor het heel moeilijk is om een beslissing te maken, omdat je steeds iemand anders voor je lijkt te hebben. Er is een kant aan hem waar je om geeft, een kant die je niet kwijt wilt.
Ik ben nu twee jaar weg bij hem. Het is deze week twee jaar geleden.
Maar het duurde nog een hele tijd om echt los te komen. Dat gevoel, dat je niets bent zonder hem, dat kan een tijd blijven.
Maar die stem krijgt toch steeds minder ruimte omdat in de loop van de tijd steeds minder blijkt, omdat het niet waar is, dat die het bij het juiste eind heeft. Het slijt.
En nog steeds ben ik onzeker, voel ik mij erg alleen op sommige momenten.
Twijfel ik aan mezelf. Stel ik dingen uit, blijf ik binnen.
Maar er zijn steeds meer dagen dat het wel lukt.
Ik sluit nieuwe vriendschappen, hier op het forum, maar ook irl bij mij in de buurt. En kom ik stap voor stap verder en raakt die negatieve stem toch steeds meer op de achtergrond.
Wat ik probeer te vertellen is eigenlijk dat je aan je nieuwe pad kunt beginnen, ook zonder dat al die gedachten al weg zijn.
Die zullen in de loop der tijd gaan verdwijnen.
Voor nu is denk ik wat je al in je stukjes schreef, genoeg om te beginnen met je nieuwe plannen.
Omdat je het waard bent, en omdat je het zo graag wilt.
Een thuis maken.
Want al die gedachten en gevoelens zullen echt niet meteen op orde zijn. Er komt zoveel terug, komt zoveel op je af, als je eenmaal een veilig thuis hebt voor jezelf, waar jij jij kan zijn. Waar je tot rust komt en de energie terugkrijgt om te werken aan de rest, omdat je eerst letterlijk afstand hebt moeten nemen van alles wat je daarin tegen werkte.
Zoals Zon het al schreef, je voelt weer dat je leeft. En dat alleen al maakt dat je het aankunt. Terwijl het echt heftig is, die periode die dan begint.... Maar het voelt echt.
Met jullie schrijven is voor mij op dit moment belangrijk omdat het mij bewust maakt van dat als ik nu niet opgeef, ik echt iets opbouw waar ik altijd op terug kan vallen.
Maakt dat ik nu echt zie wat belangrijk is, en waar ik naartoe wil.
Alyden, je schreef dat je weinig mensen meer hebt om je heen.
Dat raakte me heel erg.
Kan me wel voorstellen dat je je afvraagt of je het alleen wel gaat redden.
Gelukkig lees ik ook dat je vriendschappen hebt.
Ik denk dat je wel kunt verwachten dat je straks ook meer hebt om die, of nieuwe vriendschappen, te verdiepen.
Maar jij zit dus ook op school? Derde jaar.
Ik ga beginnen na de zomer. Heb er veel zin in. Dinsdag krijg ik nog een belangrijk telefoontje, en dan is het echt bijna zover dat alles geregeld is.
Weer een stap op weg naar wat ik voor me zie!
Nou dit was weer een heel verhaal, ik ben wat lang van stof om alleen maar te zeggen dat ik veel herken van wat je schreef, en je daarom een O+ onder je riem wilde steken!
Het duizelt mij ook soms, wilde graag nog reageren op Lemmy's post (en je mailtje) en op Thirz, maar ik ga ook slapen.
Daarom voor jullie allemaal een welgemeende dikke *;
Welterusten Alyden!
Liefs Iseo
maandag 18 juni 2007 om 10:19
Hallo Alyden,
Dan kunnen we elkaar een hand geven! Ik ben buiten mijn huis ook zeker van mezelf. Ik kom voor de buitenwereld ook over als een sterke vrouw. Ook op mijn werk merk ik dat collega's regelematig advies aan mij komen vragen omdat ik zo zeker overkom. Ik schijn een sterke persoonlijkheid te hebben. Misschien is dat dan inderdaad ook gelijk onze zwakte. We nemen onze ellende met ons mee, geven het een plaatsje en gaan door met overleven. Al merk ik dat die ellende meedragen me steeds zwaarder gaan vallen. Ook mijn 2 lieve, goede dierbare vriendinnen wachten de dag af dat ik wegga of dat ik ga instorten. Ik schijn er slecht uit te zien volgens hun. Ergens klopt dat ook wel, ben 8 kilo afgevallen, heb nu nog maar net maatje 34 aan mijn kont hangen, en soms is dat zelfs te groot. Ook mijn moeder heeft wel eens aan mijn man gevraagd of alles wel goed met me gaat omdat ik er zo slecht uit zie, ze is bang dat ik ziek ben. Ze heeft het ook wel is aan mij gevraagd, ik heb toen alleen gezegd dat ik voor het afvallen al naar de dokter ben geweest dat ik helemaal ben onderzocht en dat ik gezond ben en dat verder alles goed met me gaat.
Ik moet je heel eerlijk zeggen dat een jaar of 3 geleden pas echt mijn oogkleppen zijn afgevallen. Toen viel het mezelf op wat een schim ik nog maar van mezelf ben. Dat ik inderdaad heel vaak op mijn tenen loop, mijn buien aanpas aan die van hem, mijn woorden vaak op een weegschaal leg etc etc. En verleden jaar was ik dus zover dat ik wilde scheiden na een dreiging van hem dat hij mijn strot het liefst dicht wilde knijpen, toen was het iets van en nu is het klaar!!! En vanaf dat ik had gezegd dat ik wilde scheiden zijn we gaan praten, en heeft hij gesmeekt om nog een kans. En in die fase zit ik eigenlijk na een jaar nog! Ik wilde tijd van hem om te bedenken wat ik wilde, hij zou me die tijd geven....en na een week was het al..weet je al wat je wil? en maar vragen, hoe is het nu? enz enz enz...En dan weer was het ik wil ook niet te lang wachten totdat je wat weet want daar word ik gek van, en dat begrijp ik best, het moet voor hem ook wel een hel zijn om tussen hangen en wurgen in te hangen en niet weten waar je aan toe bent. Maar de druk van zijn kant werd me teveel en toen heb ik maar gezegd, om van het gevraag af te zijn, dat ik er voor wilde gaan...En daar zit ik dan.
Want ik weet nu al, dat als ik nu zeg dat ik stop dat ik het verwijt naar mijn hoofd krijg dat ik hem een jaar aan het lijntje heb gehouden. Ik weet het, want zoiets heeft hij verleden week al gezegd tegen me. Ik weet van mezelf, dat ik het heb geprobeerd. Hij daarintegen heeft me zoveel dingen beloofd, praten met de arts, praten met zijn broer, niet te veel drinken als ik in de buurt ben etc etc...dat zijn dingen die hij allemaal niet is nagekomen.
Ook is het zo dat mijn broers er per ongeluk achter zijn gekomen en die hebben nooit het idee gehad dat er geweld is geweest in mijn huwelijk. Die dachten dat wij het perfecte huwelijk hadden, die droegen hem op handen. Nu heeft mijn oudste broer zelfs al aangifte willen doen bij de politie, maar ik heb hem daar gelukkig van weten te weerhouden. Ik heb hem verteld dat het nooit zo erg is geweest. Hij denkt nu dat het af en toe een klap is geweest. Het moet mijn keuze zijn wat ik doe, een derde mag dat niet voor mij doen, hoe graag ze het ook zouden willen. Zo zie je maar, dat je voor jezelf en de buitenwereld een schijnleven kan laten zien. Als ik ga scheiden en geloof me die dag komt er, want eens zal ik mijn angst overwinnen, dan zullen veel mensen vreemd opkijken en zal de schok groot zijn. Want wij hebben immers het ideale huwelijk!
Lieve Alyda...ik hoop dat je eens voor jezelf zal kiezen, net als ik dat voor mezelf hoop, want heus, eens ga je eraan kapot!!! We verdienen meer, een gelijkwaardige relatie, respect van een ieder om ons heen.Maar het belangrijkste is eerst denk ik, dat we respect voor onszelf gaan krijgen en van onszelf gaan leren houden, want heus, we zijn onszelf kwijtgeraakt. Ik ben hard bezig om mezelf weer terug te vinden! Ik kreeg een poosje geleden een compliment van mijn vriendin die ik vanaf mijn 5e jaar al ken, en ze zei ineens...heee...ik zie ineens weer een glimp terug van de oude Elfje. Wat ik gisteren ook een groot compliment vond was van Eleonora, dat ze het dapper vind dat ik hier schreef.....Toen ik naar bed ging bleef dat zinnetje maar in mijn hoofd zitten en ik merkte op dat moment dat ik een beetje trots op mezelf was.
liefs Elfje
Dan kunnen we elkaar een hand geven! Ik ben buiten mijn huis ook zeker van mezelf. Ik kom voor de buitenwereld ook over als een sterke vrouw. Ook op mijn werk merk ik dat collega's regelematig advies aan mij komen vragen omdat ik zo zeker overkom. Ik schijn een sterke persoonlijkheid te hebben. Misschien is dat dan inderdaad ook gelijk onze zwakte. We nemen onze ellende met ons mee, geven het een plaatsje en gaan door met overleven. Al merk ik dat die ellende meedragen me steeds zwaarder gaan vallen. Ook mijn 2 lieve, goede dierbare vriendinnen wachten de dag af dat ik wegga of dat ik ga instorten. Ik schijn er slecht uit te zien volgens hun. Ergens klopt dat ook wel, ben 8 kilo afgevallen, heb nu nog maar net maatje 34 aan mijn kont hangen, en soms is dat zelfs te groot. Ook mijn moeder heeft wel eens aan mijn man gevraagd of alles wel goed met me gaat omdat ik er zo slecht uit zie, ze is bang dat ik ziek ben. Ze heeft het ook wel is aan mij gevraagd, ik heb toen alleen gezegd dat ik voor het afvallen al naar de dokter ben geweest dat ik helemaal ben onderzocht en dat ik gezond ben en dat verder alles goed met me gaat.
Ik moet je heel eerlijk zeggen dat een jaar of 3 geleden pas echt mijn oogkleppen zijn afgevallen. Toen viel het mezelf op wat een schim ik nog maar van mezelf ben. Dat ik inderdaad heel vaak op mijn tenen loop, mijn buien aanpas aan die van hem, mijn woorden vaak op een weegschaal leg etc etc. En verleden jaar was ik dus zover dat ik wilde scheiden na een dreiging van hem dat hij mijn strot het liefst dicht wilde knijpen, toen was het iets van en nu is het klaar!!! En vanaf dat ik had gezegd dat ik wilde scheiden zijn we gaan praten, en heeft hij gesmeekt om nog een kans. En in die fase zit ik eigenlijk na een jaar nog! Ik wilde tijd van hem om te bedenken wat ik wilde, hij zou me die tijd geven....en na een week was het al..weet je al wat je wil? en maar vragen, hoe is het nu? enz enz enz...En dan weer was het ik wil ook niet te lang wachten totdat je wat weet want daar word ik gek van, en dat begrijp ik best, het moet voor hem ook wel een hel zijn om tussen hangen en wurgen in te hangen en niet weten waar je aan toe bent. Maar de druk van zijn kant werd me teveel en toen heb ik maar gezegd, om van het gevraag af te zijn, dat ik er voor wilde gaan...En daar zit ik dan.
Want ik weet nu al, dat als ik nu zeg dat ik stop dat ik het verwijt naar mijn hoofd krijg dat ik hem een jaar aan het lijntje heb gehouden. Ik weet het, want zoiets heeft hij verleden week al gezegd tegen me. Ik weet van mezelf, dat ik het heb geprobeerd. Hij daarintegen heeft me zoveel dingen beloofd, praten met de arts, praten met zijn broer, niet te veel drinken als ik in de buurt ben etc etc...dat zijn dingen die hij allemaal niet is nagekomen.
Ook is het zo dat mijn broers er per ongeluk achter zijn gekomen en die hebben nooit het idee gehad dat er geweld is geweest in mijn huwelijk. Die dachten dat wij het perfecte huwelijk hadden, die droegen hem op handen. Nu heeft mijn oudste broer zelfs al aangifte willen doen bij de politie, maar ik heb hem daar gelukkig van weten te weerhouden. Ik heb hem verteld dat het nooit zo erg is geweest. Hij denkt nu dat het af en toe een klap is geweest. Het moet mijn keuze zijn wat ik doe, een derde mag dat niet voor mij doen, hoe graag ze het ook zouden willen. Zo zie je maar, dat je voor jezelf en de buitenwereld een schijnleven kan laten zien. Als ik ga scheiden en geloof me die dag komt er, want eens zal ik mijn angst overwinnen, dan zullen veel mensen vreemd opkijken en zal de schok groot zijn. Want wij hebben immers het ideale huwelijk!
Lieve Alyda...ik hoop dat je eens voor jezelf zal kiezen, net als ik dat voor mezelf hoop, want heus, eens ga je eraan kapot!!! We verdienen meer, een gelijkwaardige relatie, respect van een ieder om ons heen.Maar het belangrijkste is eerst denk ik, dat we respect voor onszelf gaan krijgen en van onszelf gaan leren houden, want heus, we zijn onszelf kwijtgeraakt. Ik ben hard bezig om mezelf weer terug te vinden! Ik kreeg een poosje geleden een compliment van mijn vriendin die ik vanaf mijn 5e jaar al ken, en ze zei ineens...heee...ik zie ineens weer een glimp terug van de oude Elfje. Wat ik gisteren ook een groot compliment vond was van Eleonora, dat ze het dapper vind dat ik hier schreef.....Toen ik naar bed ging bleef dat zinnetje maar in mijn hoofd zitten en ik merkte op dat moment dat ik een beetje trots op mezelf was.
liefs Elfje
maandag 18 juni 2007 om 10:28
Elfje, je bent er bijna! Ik heb op het andere forum (je weet wel) een verhaal gelezen over emotionele chantage. Het lijkt sprekend op jouw verhaal. Maar van binnen ben je al vrij, dat vind ik echt superfijn voor je, want dat is de moeilijkste stap.
Over het andere forum: ik heb niets voor niets een vraag uitstaan bij de Angel.
Over het andere forum: ik heb niets voor niets een vraag uitstaan bij de Angel.
maandag 18 juni 2007 om 10:29
Misschien kunnen anderen helpen om te schrijven hoe de angst voordat je weggaat zich verhoudt tot de feiten nadat je bent weggegaan. Zelf heb ik last van het 'de mijne was niet zo erg'-syndroom.
Sowieso geloofde ik al niet dat ik hem gewoon rustig zou kunnen zeggen dat ik wilde gaan scheiden en dan voorbereidingen treffen om te gaan. Ik ben dus naar een opvanghuis gegaan. Báng. Ik moest van hen mijn huis terugeisen en dat alleen al maakte het opvanghuis voor mij een onveilige plek. Er was geen weg terug dus ik ben er naartoe gegaan. Een paar dagen later vond ik toch ergens de moed om inderdaad míjn huis terug te eisen .... dat ik onvindbaar was voor hem hielp daar natuurlijk goed bij.
Hij is gewoon weg gegaan na een brief van mijn advocaat. Hij heeft zich grotendeels goed gedragen, de momenten dat ik me onveilig voelde in zijn buurt zijn in het jaar daarna op één hand te tellen. En dan ging het nog niet om echte onveiligheid, maar alleen om tijdelijke onvrijheid.
Die man die me nooit meer los zou laten, die zo ontzettend boos zou zijn dat hij me iets aan zou doen, die bestond uiteindelijk alleen in mijn gedachten.
Sowieso geloofde ik al niet dat ik hem gewoon rustig zou kunnen zeggen dat ik wilde gaan scheiden en dan voorbereidingen treffen om te gaan. Ik ben dus naar een opvanghuis gegaan. Báng. Ik moest van hen mijn huis terugeisen en dat alleen al maakte het opvanghuis voor mij een onveilige plek. Er was geen weg terug dus ik ben er naartoe gegaan. Een paar dagen later vond ik toch ergens de moed om inderdaad míjn huis terug te eisen .... dat ik onvindbaar was voor hem hielp daar natuurlijk goed bij.
Hij is gewoon weg gegaan na een brief van mijn advocaat. Hij heeft zich grotendeels goed gedragen, de momenten dat ik me onveilig voelde in zijn buurt zijn in het jaar daarna op één hand te tellen. En dan ging het nog niet om echte onveiligheid, maar alleen om tijdelijke onvrijheid.
Die man die me nooit meer los zou laten, die zo ontzettend boos zou zijn dat hij me iets aan zou doen, die bestond uiteindelijk alleen in mijn gedachten.
maandag 18 juni 2007 om 10:37
Hij wilde maar al te graag aan het lijntje gehouden worden, Elf. In feite, als je weggaat, hoeft er niet meer gediscussieerd te worden, hoeft er geen meer discussie gewonnen te worden. Dan stel je hem voor een voldongen feit en als het je behaagt kun je dit toelichten, als je er geen zin in hebt, licht je niets toe en zeg je gewoon dat je er klaar mee bent.
Zoveel mogelijk discussies vermijden. Kun je nu al mee beginnen. Is overigens een tip die je in een opvanghuis zou krijgen: ga geen discussie meer aan.
Ik snap dat het helemaal indruist tegen je gevoel van fatsoenlijk uit elkaar gaan. Maar wat is er nu belangrijker: je fatsoen of je standvastigheid, je zelfvertrouwen?
Zoveel mogelijk discussies vermijden. Kun je nu al mee beginnen. Is overigens een tip die je in een opvanghuis zou krijgen: ga geen discussie meer aan.
Ik snap dat het helemaal indruist tegen je gevoel van fatsoenlijk uit elkaar gaan. Maar wat is er nu belangrijker: je fatsoen of je standvastigheid, je zelfvertrouwen?
maandag 18 juni 2007 om 10:47
Goeie mamz! Mijn verhaal is ietsje anders, maar gaat ongeveer zo: ik had me al heel lang voorgenomen dat als ik was afgestudeerd ik een 'normale' relatie wilde. Ik denk dat ik in de tussenliggende tijd al bezig was om afscheid te nemen. Maar toen het zover was en ik hem vroeg of hij op normale wijze met mij verder wilde (eigenlijk alleen nog voor de vorm) moest hij hard lachen. Ok, prima, einde verhaal. Daarna heb ik hem lang niet gezien. Na een tijdje wilde hij weer langskomen. En man man man wat een zielig verhaal volgde er. Hij had na mij nog een relatie gehad (ja, ook buitenechtelijk) en die vrouw vond dat hij nog niet klaar was met mij. Dat hij die relatie weer had moeten afkappen omdat hij betrapt was deed natuurlijk niet ter zake. Of ik hem nog een kans wilde geven. Nou nee, geen zin in.
Die lach van hem op de vraag of hij mijn leven wilde delen die ben ik nooit vergeten. Uiteindelijk was het breken met mijn 'verslaving' dus heel makkelijk na al het (mentale) voorwerk wat ik had gedaan.
Ik weet niet wat je hiervan kunt gebruiken, maar zo was het voor mij.
Die lach van hem op de vraag of hij mijn leven wilde delen die ben ik nooit vergeten. Uiteindelijk was het breken met mijn 'verslaving' dus heel makkelijk na al het (mentale) voorwerk wat ik had gedaan.
Ik weet niet wat je hiervan kunt gebruiken, maar zo was het voor mij.
maandag 18 juni 2007 om 10:54
Lieve meiden,
Even van me afschrijven hoor. Ik lees net een e-mail dat ik een SLECHT persoon ben. Met hoofdletters nogal liefst. Leuke manier om de week te beginnen :(
Van het weekend was er een schoolfeest waar mijn ex ook zou komen. Aangezien ik meehielp op het feest, had ik ex gevraagd op de kinderen te passen. Bij aankomst stelde hij - in het bijzijn van de kinderen - direct duidelijk dat hij geen geld had om drankjes voor de kinderen te betalen, en of ik hem dat maar meteen wilde geven. Ik heb dit niet gedaan maar de toon was direct gezet.
Ik zorgde ervoor dat de kinderen te eten en te drinken kregen en geld hadden voor de spelletjes. Bij vertrek eiste ex 10 euro die hij kennelijk had uitgegeven voor de kinderen. Ik heb geweigerd die te geven. Hij werd midden op het feest erg kwaad, verhief wel niet zijn stem maar trok wel het gebruikelijke vuurspuwende gezicht. Vervolgens kwam mijn dochter aanlopen en zei hij: geef je me het geld nu of moet ik het nog een keer vragen als zij erbij is? Ik zei nogmaals nee en hij herhaalde zijn verzoek waar mijn dochter bij stond. Weer zei ik nee.
Hoewel ik niet echt meer een hoge pet op heb van mijn ex, was het wel heel ontluisterend te zien hoe flagrant hij de kinderen misbruikt. Emotionele chantage in de puurste vorm. Het belooft wat voor de toekomst :( Ex zei dat hij niet kon geloven hoe diep ik gezonken was :?
En dan die e-mail van een vriend van ex die destijds aan ex een behoorlijk geldbedrag heeft geleend. Ervan uitgaand dat ik dat natuurlijk zou terugbetalen, ex werkte immers niet. Hij was nu behoorlijk wanhopig en boos. Ook hier heb ik nee verkocht. Ik kan mij niet veroorloven hem dit geld te betalen als ik a) zelf nog schuldeisers heb en b) het risico loop dat ik het geld dan kwijt ben. Op de betrouwbaarheid van ex hoef ik immers niet te rekenen.
Kortom: het afgelopen weekend hebben twee mensen van mij geld geëist en mij een slecht mens genoemd toen ik nee zei.
Ik zou graag willen zeggen dat ik erboven sta, dat het me niets doet, dat ik weet dat ik gelijk heb en dat zij onredelijk zijn. Helaas... zo ver ben ik nog niet. Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me er erg naar over. Ik ben het niet gewend niet lief te worden gevonden, nee te zeggen, de confrontatie aan te gaan, dat mensen boos op me zijn en ik toch niet toegeef. Het zit zo ingebakken om direct weer bij hen in de gunst te willen komen. De neiging om dit te doen, neemt gelukkig wel af. Ik ben trots op hoe ik heb gereageerd. Ik heb mijn eigen belang en dat van de kinderen bovenaan laten staan, rotsvast.
Een lesje in nee zeggen dus. Het is en bljift verdomd moeilijk :(
liefs,
dubio
Even van me afschrijven hoor. Ik lees net een e-mail dat ik een SLECHT persoon ben. Met hoofdletters nogal liefst. Leuke manier om de week te beginnen :(
Van het weekend was er een schoolfeest waar mijn ex ook zou komen. Aangezien ik meehielp op het feest, had ik ex gevraagd op de kinderen te passen. Bij aankomst stelde hij - in het bijzijn van de kinderen - direct duidelijk dat hij geen geld had om drankjes voor de kinderen te betalen, en of ik hem dat maar meteen wilde geven. Ik heb dit niet gedaan maar de toon was direct gezet.
Ik zorgde ervoor dat de kinderen te eten en te drinken kregen en geld hadden voor de spelletjes. Bij vertrek eiste ex 10 euro die hij kennelijk had uitgegeven voor de kinderen. Ik heb geweigerd die te geven. Hij werd midden op het feest erg kwaad, verhief wel niet zijn stem maar trok wel het gebruikelijke vuurspuwende gezicht. Vervolgens kwam mijn dochter aanlopen en zei hij: geef je me het geld nu of moet ik het nog een keer vragen als zij erbij is? Ik zei nogmaals nee en hij herhaalde zijn verzoek waar mijn dochter bij stond. Weer zei ik nee.
Hoewel ik niet echt meer een hoge pet op heb van mijn ex, was het wel heel ontluisterend te zien hoe flagrant hij de kinderen misbruikt. Emotionele chantage in de puurste vorm. Het belooft wat voor de toekomst :( Ex zei dat hij niet kon geloven hoe diep ik gezonken was :?
En dan die e-mail van een vriend van ex die destijds aan ex een behoorlijk geldbedrag heeft geleend. Ervan uitgaand dat ik dat natuurlijk zou terugbetalen, ex werkte immers niet. Hij was nu behoorlijk wanhopig en boos. Ook hier heb ik nee verkocht. Ik kan mij niet veroorloven hem dit geld te betalen als ik a) zelf nog schuldeisers heb en b) het risico loop dat ik het geld dan kwijt ben. Op de betrouwbaarheid van ex hoef ik immers niet te rekenen.
Kortom: het afgelopen weekend hebben twee mensen van mij geld geëist en mij een slecht mens genoemd toen ik nee zei.
Ik zou graag willen zeggen dat ik erboven sta, dat het me niets doet, dat ik weet dat ik gelijk heb en dat zij onredelijk zijn. Helaas... zo ver ben ik nog niet. Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me er erg naar over. Ik ben het niet gewend niet lief te worden gevonden, nee te zeggen, de confrontatie aan te gaan, dat mensen boos op me zijn en ik toch niet toegeef. Het zit zo ingebakken om direct weer bij hen in de gunst te willen komen. De neiging om dit te doen, neemt gelukkig wel af. Ik ben trots op hoe ik heb gereageerd. Ik heb mijn eigen belang en dat van de kinderen bovenaan laten staan, rotsvast.
Een lesje in nee zeggen dus. Het is en bljift verdomd moeilijk :(
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 18 juni 2007 om 10:58
Dubio, ik vind je een kanjer :R
Hoop dat dat ook telt, naast al die nare woorden van je ex en die vriend van hem. Wat is het moeilijk geweest om niet maar toe te geven 'ach, het is maar een tientje' en wat ben je toch maar goed op je strepen blijven staan.
Dit soort momenten heb je nodig om voor eens en al duidelijk te krijgen dat jij zoete lieve Gerritje niet meer en nooit meer bent.
Hoop dat dat ook telt, naast al die nare woorden van je ex en die vriend van hem. Wat is het moeilijk geweest om niet maar toe te geven 'ach, het is maar een tientje' en wat ben je toch maar goed op je strepen blijven staan.
Dit soort momenten heb je nodig om voor eens en al duidelijk te krijgen dat jij zoete lieve Gerritje niet meer en nooit meer bent.
maandag 18 juni 2007 om 11:05
Dubio, wauw goed gedaan! Ik kan me voorstellen dat 'tientje' misschien nog wel moeilijker was dan 'vriend van'?
Overigens ik zie nergens staan dat jij vindt dat je uberhaupt niet de persoon bent om aan te spreken over schuld van ex bij vriend? Er staat alleen maar dat jij nu niet kunt betalen en dat je bang bent anders het geld zelf niet van ex terug te krijgen. Voel je je verantwoordelijk voor die schuld of heb je ook echt juridische verantwoordelijkheid?
Overigens ik zie nergens staan dat jij vindt dat je uberhaupt niet de persoon bent om aan te spreken over schuld van ex bij vriend? Er staat alleen maar dat jij nu niet kunt betalen en dat je bang bent anders het geld zelf niet van ex terug te krijgen. Voel je je verantwoordelijk voor die schuld of heb je ook echt juridische verantwoordelijkheid?
maandag 18 juni 2007 om 11:36
Mamzelle, dit vind ik een heel goede insteek. Ik denk dat het voor ons allemaal wel eens goed is om op te schrijven hoe onze angsten zich verhouden tot de realiteit. Vooral omdat bij sommigen (o.a. bij mij) er nog steeds angst is.
Mijn ex heeft meer loze dreigementen geuit dan ik kan tellen. Toen ik begon op mijn strepen te staan: als jij niet nú de kinderen gaat aankleden (terwijl ik op de bank lig) dan neem ik de auto mee en zie je maar hoe je op je werk komt en de kinderen op school komen. Toen ik onze relatieproblemen aan de kaak stelde: ik ga wel naar een advocaat toe om direct een scheiding aan te vragen, want jij wil blijkbaar niet meer. Toen ik eenmaal had aangekondigd te willen scheiden: als jij nu niet zus-of-zo, dan ligt er morgen een brief van mijn advocaat op de mat.
Als jij ... dan... Hoe vaak ik dat niet heb gehoord! Het was pure emotionele chantage. Maar het waren, zoals gezegd, loze dreigementen. Vanaf het moment dat ik er niet meer in meeging, bleek dat de dreigementen niet werden uitgevoerd. Nu geloof ik dus geen enkel dreigement meer, en geloof me dat de emotionele chantage doorgaat (zie voorgaande posting). ("Als jij mij nu geen geld geeft, roep ik die vriendin daar erbij zodat ze getuige kan zijn"). Hij durft het nooit waar te maken.
Wat hij helaas wel durft, en dat bleek ook gisteren weer, is de kinderen genadeloos uitspelen. Van hen is hij niet bang. Van mij inmiddels wel, denk ik. Hij merkt dat hij geen poot aan de grond krijgt, maar als een klein kind blijft hij zijn grenzen uitproberen. Van de ruimte die hij krijgt, maakt hij misbruik en zo komen die grenzen steeds strakker te liggen. Maar na wat gemor en mislukte pogingen tot emotionele chantage haalt hij altijd weer bakzeil en gedraagt zich dan poeslief.
Ik was bang om hem mee te delen dat ik ging scheiden. Idem met de mededeling dat ik hem financieel afsneed. Idem met het verzoek het huis te verlaten. Idem met de mededeling dat ik zijn mobiele abonnement opzegde. Enzovoorts enzovoorts. Zoals verwacht werd hij elke keer weer boos, maar ik leerde steeds beter met die boosheid om te gaan. Mijn angst voor meer bleek ongegrond. Met meer bedoel ik nachtmerriescenario's als dat hij zichzelf met de kinderen dood zou rijden, ze zou ontvoeren naar zijn geboorteland, zichzelf of mij iets zou aandoen o.i.d.
Ik moet hierbij wel aantekenen dat dit geen enkele garantie geeft dat een andere man niet extreem en/of gewelddadig reageert. Mijn ex is nooit fysiek agressief geweest. Er lopen hier ook (a.s.) exen rond die een psychische stoornis hebben. Dan is het een ander verhaal. Maar hoe dan ook is het goed te proberen de angst te doorbreken, want die houdt je vast in een situatie die niet goed voor je is, mogelijk veel gevaarlijker dan weggaan.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 18 juni 2007 om 11:45
Hè, wat fijn om even wat oppeppende reacties te krijgen hier zeg! Bedankt :R
Ik ben zeer zeker niet de persoon om op die schuld aan te spreken. Het is volledig tussen ex en die vriend afgesproken - niks schriftelijk, allemaal "in goed vertrouwen" (dat ik het zou terugbetalen dus ). Het was puur uit een gevoel van morele verantwoordelijkheid dat ik toch heb overwogen (een tijdje geleden) om die schuld over te nemen en vóór mijn eigen privéschulden af te betalen. Maar dat leek me vervolgens nogal belachelijk. Ik neem een probleem van mijn ex over en daarom moeten mijn schuldeisers maar wachten? Ja, dahaag. Hij lost zijn eigen problemen maar op.
Deze vriend kan nu twee dingen doen: naar de rechter gaan (kan nog een leuke dobber worden) of naar mijn ex gaan. Die is blijkbaar erg effectief geweest in zijn PR-campagne, want zijn vriend schreef dat IEDEREEN (wederom met hoofdletters) vindt dat ik een slecht mens ben maar dat hij tot nu toe twijfels had. Ik vraag me af hoelang hij nog in dat sprookje blijft geloven als hij ziet dat mijn ex geen moeite doet om te werken, zodat hij hem kan terugbetalen, al is het maar 10 euro per keer. Helemaal niets. Hopelijk beseft hij dat hij zijn geld niet krijgt zolang wij niet gescheiden zijn en gaat hij mijn ex onder druk zetten om dit zo snel mogelijk te doen.
Ik merk wel in hoe ik hier nu op reageer dat ik een lange weg heb afgelegd sinds vorig jaar...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 18 juni 2007 om 12:00
Je bent bang voor die verwijten. Bang voor wat je naar je toe geslingerd gaat krijgen, en waar je nu zelf nog niet uit bent. Waar je nu in een discussie geen goed antwoord op kunt geven.
Je bent bang voor alles wat op je af komt, vooral van zijn kant, de emotionele verwijten.
Je wilt niemand in de steek laten, geen afspraak of vertrouwen schenden.
Je bent bang om door iemand een in en in slecht mens gevonden te worden. Je voelt je verantwoordelijk voor alles, omdat je het gevoel hebt dat jij het zover hebt laten komen, en nu totale chaos gaat maken, en daar zelf helemaal niet mee om weet te gaan.
Je bent bang voor een woede-uitbarsting, voor het geweld.
Hij zou zich van zijn leven beroven, zou zich wat aandoen. Zou anderen wat aan doen, zou alles kapotmaken. Mij kapotmaken, omdat ik hem had kapotgemaakt.
Hij zou vast wegzinken in een depressie, of in een manie waarin hij het zou verliezen.
Je bent bang dat je niet weet waar je heen moet gaan. om opnieuw te beginnen. Je bent bang voor het onbekende, voor alles wat je voor je ziet liggen en zo groot lijkt.
Bang voor wat anderen meekrijgen, bang om in te storten, bang om terug te kijken en al die jaren zien dat je bent gebleven voor niks, want nu ga je definitief een eind maken aan iets waar je altijd nog in hebt gezeten met de stille hoop dat het goed zou gaan komen.
Je bent bang om jezelf tegen te komen, om niet meer te weten wie je bent.
Ik zou diegene verliezen die alles, mijn hele wereld voor mij was.
Zo voelde ik me ongeveer.
En zo was het.
Een periode van getrek van hem aan mij. Een periode waarin hij me probeerde te bereiken, mij weer voor zich te willen winnen. Daarna een periode van bedreigingen.
Ik heb hem ook geld gegeven, omdat ik niet durfde te weigeren. Ik heb nog eens ontmoet maar doodsbang met mijn zwangere buik in zijn auto gezeten.
Hij heeft zich van een hele slechte kant laten zien, heeft exact aangegeven waar hij allemaal toe in staat was.
Maar hij heeft het niet gedaan. Hij is gaan drinken, gaan snuiven. Heeft mij zwart gemaakt bij iedereen. Heeft mij in berichtjes laten weten van al die vrouwen met wie hij onveilige seks had gehad tijdens onze relatie.
Heeft zielig gedaan, is kwaad geweest. Heeft doodsbang opgebeld, heeft hard gescholden, heeft...tot ik mijn nummer veranderde.
En ik voelde me er zo verantwoordelijk voor. Tot het moment dat ik besloot er niet meer naar te luisteren. Want ineens begrijp je het, ik hoef niet meer in discussie te gaan.
Ik hoef me niet meer te verdedigen, me verantwoordelijk te voelen. Want het is echt gewoon nooit goed.
Je schiet er gewoon echt helemaal niets mee op.
En stukje bij beetje ga je jezelf weer terugvinden.
Ik was ook zo mager Elfje. Je wordt in deze relatie steeds kleiner, steeds minder jij. Letterlijk. Nou ja, figuurlijk dan.
Maar je merkt, dat je elke dag iets doet om het beter te maken. Elke dag iets.
Een telefoontje, een brief. Of een wandeling op een mooie plek maken. Iets kopen voor je nieuwe huis.
Na al die dagen dat je nog in een tussen-tijd leeft, ben je toch al een eind opgeschoten. Je bent het immers gewend om door te zetten onder de meest rare omstandigheden. En je merkt, dat zonder hem, de dingen eigenlijk veel lichter aanvoelen.
Dan ineens breekt de zon een keertje door!
En zie je de wereld anders.
Het gaat een tijdje heen en weer. Stressklachten, overspannen zijn. Maar je komt er wel.
Veel slapen, veel wandelen, mooie muziek.
En hij raakt steeds verder weg, op de achtergrond.
Je voelt steeds meer dat het goed is zo.
Ondertussen werk je aan je nieuwe thuis. Je gaat opleven. Bent aan het inrichten, maakt het huis waar je zo snel terecht kon tot je veilige haven.
En ik liep vroeger ook altijd over straat. Met de hond. Uren liep ik rond, omdat ik niet naar huis durfde. Keek bij mensen naar binnen. Stelde me voor hoe ik het zou doen als ik er zou wonen. Ik speelds spelletjes, dat ik dan 1 huis mocht uitkiezen wat van mij zou zijn. Een huis op de route van dat moment. Elke dag gaf ik mezelf een huis.
En ineens gaat de mist optrekken en ben je bezig in je eigen huis!
Steeds meer genieten van kleine dingen.
Elke dag gaat het beter Elfje!
Al die dingen waar je tegenop kijkt, blijk je aan te kunnen omdat je elke dag iets doet. Omdat je het nog wel even kunt, na al die tijd. Omdat je voelt dat je bijna mag gaan instorten en uitrusten.
En die periode gaat ook komen. Maar dan ben je veilig.
En die stem, die gaat minder worden, en je eigen stem komt terug. Je bent trots want je weet dat je het goed doet.
Je krijgt energie terug, komt langzaam weer in evenwicht. En dan komt er een dag dat je beseft dat je alles weer echt aanvoelt!
Het komt hard binnen, maar nu heb je een veilige basis om je verdriet te hebben, om je andere gevoelens te ervaren. En daar ga je allemaal doorheen.
En het is goed.
(Hier zit ik nu ongeveer)
En ondertussen, is ex niet aan de deur geweest. Hoewel ik nog steeds heel bang ben. Maar daar ga ik aan werken.
De mensen om hem heen hebben inmiddels gezien dat er niet veel waar is van al die verhalen, zijn familie komt hier op bezoek af en toe om de kleine te zien. Het bewijst zich wel in de tijd.
Ik kan wel zeggen dat het een moeilijke tijd was, toen ik wegging. Maar het was het allemaal waard, want ik heb er zoveel van geleerd. En om weer echt te voelen, daar besef ik nu dat ik zo veel voor over heb! Het is het gewoon waard.
Het is geweest, en nu ga ik verder.
Hoop dat je er wat aan hebt *;
Veel liefs!!
maandag 18 juni 2007 om 12:21
quote: dubiootje reageerde
------
quote: mamzelle reageerde
------
Misschien kunnen anderen helpen om te schrijven hoe de angst voordat je weggaat zich verhoudt tot de feiten nadat je bent weggegaan. Zelf heb ik last van het 'de mijne was niet zo erg'-syndroom.
------
Mamzelle, dit vind ik een heel goede insteek. Ik denk dat het voor ons allemaal wel eens goed is om op te schrijven hoe onze angsten zich verhouden tot de realiteit. Vooral omdat bij sommigen (o.a. bij mij) er nog steeds angst is.
Mijn ex heeft meer loze dreigementen geuit dan ik kan tellen. Toen ik begon op mijn strepen te staan: als jij niet nú de kinderen gaat aankleden (terwijl ik op de bank lig) dan neem ik de auto mee en zie je maar hoe je op je werk komt en de kinderen op school komen. Toen ik onze relatieproblemen aan de kaak stelde: ik ga wel naar een advocaat toe om direct een scheiding aan te vragen, want jij wil blijkbaar niet meer. Toen ik eenmaal had aangekondigd te willen scheiden: als jij nu niet zus-of-zo, dan ligt er morgen een brief van mijn advocaat op de mat.
Ik was bang om hem mee te delen dat ik ging scheiden. Idem met de mededeling dat ik hem financieel afsneed. Idem met het verzoek het huis te verlaten. Idem met de mededeling dat ik zijn mobiele abonnement opzegde. Enzovoorts enzovoorts. Zoals verwacht werd hij elke keer weer boos, maar ik leerde steeds beter met die boosheid om te gaan. Mijn angst voor meer bleek ongegrond. Met meer bedoel ik nachtmerriescenario's als dat hij zichzelf met de kinderen dood zou rijden, ze zou ontvoeren naar zijn geboorteland, zichzelf of mij iets zou aandoen o.i.d.
Ik moet hierbij wel aantekenen dat dit geen enkele garantie geeft dat een andere man niet extreem en/of gewelddadig reageert. Mijn ex is nooit fysiek agressief geweest. Er lopen hier ook (a.s.) exen rond die een psychische stoornis hebben. Dan is het een ander verhaal. Maar hoe dan ook is het goed te proberen de angst te doorbreken, want die houdt je vast in een situatie die niet goed voor je is, mogelijk veel gevaarlijker dan weggaan.
liefs,
dubio Even wat stukjes eruit gelicht....
Ik kan vrij duidelijk uitleggen hoe mijn angst voordat ik wegging tot de angst nadat ik was weggegaan. Mijn angst voordat ik wegging was niet half zo groot als mijn angst nadat ik weg was gegaan.
Vóór ik wegging bestond de ergste dreiging uit het feit dat hij zei dat hij mijn baby en mij (en zichzelf ook trouwens) zou doodmaken. Hoewel ik me duidelijk bedreigd voelde, dacht ik ergens ook nog wel dat hij het niet echt zou doen, dat hij puur dreigde om iets te bereiken, macht over mij, over de situatie, over zijn angst dat ik weg zou gaan. Maar toen hij de baby had mishandeld, ik dus geen andere keuze meer had dan weggaan, realiseerde ik me voor het eerst dat hij die dreigementen niet alleen als dreigementen had bedoeld, maar dat hij het misschien ook wel echt overwoog te doen.
Kort daarna bleek dat ook, toen hij op de flat van mijn ouders was (waar ik toen logeerde). Onder het mom van ''samen dingen bepraten" lukte het hem mij zover te krijgen dat ik alleen met hem was, met de baby erbij. De eerste kans die hij kreeg, en hij greep die kans - hij heeft toen wel degelijk geprobeerd met de baby in zijn armen van die flat af te springen. Ik weet nog niet waar ik de kracht vandaan haalde om hem tegen te houden, maar het lukte. En daarna draaide het eigenlijk nog maar om 1 ding, wie van ons tweeën het zou overleven, letterlijk. En toen was mijn angst zo groot, onbeschrijflijk groot. Niet dat ik voor mijn eigen leven vreesde trouwens, maar wel voor die van mijn kind, mijn vader, andere onschuldigen (ik zag mezelf dus als niet-onschuldig, dat is wel duidelijk).
Bij mij is het allemaal niet meer zo ver gekomen, dat ik hem moest mededelen dat ik wilde scheiden, dat er dingen financieel op te lossen waren tussen ons tweeën, dat ik grenzen af te bakenen had. Wat dat betreft hebben jullie niets aan mijn ervaring. Ik heb het niet meegemaakt, maar begrijp dat het heel moeilijk moet zijn.... *;
Ik denk dat het enorm moeilijk is in te schatten in hoeverre je angsten gegrond zijn. Ik had van te voren nooit kunnen bedenken hoe gegrond mijn angsten waren volgens mij. "Die van mij" was denk ik van het kaliber zoals dubiootje die omschrijft in haar laatste alinea. Desondanks heb ook ik last van het ''de mijne was niet zo erg"-syndroom.
------
quote: mamzelle reageerde
------
Misschien kunnen anderen helpen om te schrijven hoe de angst voordat je weggaat zich verhoudt tot de feiten nadat je bent weggegaan. Zelf heb ik last van het 'de mijne was niet zo erg'-syndroom.
------
Mamzelle, dit vind ik een heel goede insteek. Ik denk dat het voor ons allemaal wel eens goed is om op te schrijven hoe onze angsten zich verhouden tot de realiteit. Vooral omdat bij sommigen (o.a. bij mij) er nog steeds angst is.
Mijn ex heeft meer loze dreigementen geuit dan ik kan tellen. Toen ik begon op mijn strepen te staan: als jij niet nú de kinderen gaat aankleden (terwijl ik op de bank lig) dan neem ik de auto mee en zie je maar hoe je op je werk komt en de kinderen op school komen. Toen ik onze relatieproblemen aan de kaak stelde: ik ga wel naar een advocaat toe om direct een scheiding aan te vragen, want jij wil blijkbaar niet meer. Toen ik eenmaal had aangekondigd te willen scheiden: als jij nu niet zus-of-zo, dan ligt er morgen een brief van mijn advocaat op de mat.
Ik was bang om hem mee te delen dat ik ging scheiden. Idem met de mededeling dat ik hem financieel afsneed. Idem met het verzoek het huis te verlaten. Idem met de mededeling dat ik zijn mobiele abonnement opzegde. Enzovoorts enzovoorts. Zoals verwacht werd hij elke keer weer boos, maar ik leerde steeds beter met die boosheid om te gaan. Mijn angst voor meer bleek ongegrond. Met meer bedoel ik nachtmerriescenario's als dat hij zichzelf met de kinderen dood zou rijden, ze zou ontvoeren naar zijn geboorteland, zichzelf of mij iets zou aandoen o.i.d.
Ik moet hierbij wel aantekenen dat dit geen enkele garantie geeft dat een andere man niet extreem en/of gewelddadig reageert. Mijn ex is nooit fysiek agressief geweest. Er lopen hier ook (a.s.) exen rond die een psychische stoornis hebben. Dan is het een ander verhaal. Maar hoe dan ook is het goed te proberen de angst te doorbreken, want die houdt je vast in een situatie die niet goed voor je is, mogelijk veel gevaarlijker dan weggaan.
liefs,
dubio Even wat stukjes eruit gelicht....
Ik kan vrij duidelijk uitleggen hoe mijn angst voordat ik wegging tot de angst nadat ik was weggegaan. Mijn angst voordat ik wegging was niet half zo groot als mijn angst nadat ik weg was gegaan.
Vóór ik wegging bestond de ergste dreiging uit het feit dat hij zei dat hij mijn baby en mij (en zichzelf ook trouwens) zou doodmaken. Hoewel ik me duidelijk bedreigd voelde, dacht ik ergens ook nog wel dat hij het niet echt zou doen, dat hij puur dreigde om iets te bereiken, macht over mij, over de situatie, over zijn angst dat ik weg zou gaan. Maar toen hij de baby had mishandeld, ik dus geen andere keuze meer had dan weggaan, realiseerde ik me voor het eerst dat hij die dreigementen niet alleen als dreigementen had bedoeld, maar dat hij het misschien ook wel echt overwoog te doen.
Kort daarna bleek dat ook, toen hij op de flat van mijn ouders was (waar ik toen logeerde). Onder het mom van ''samen dingen bepraten" lukte het hem mij zover te krijgen dat ik alleen met hem was, met de baby erbij. De eerste kans die hij kreeg, en hij greep die kans - hij heeft toen wel degelijk geprobeerd met de baby in zijn armen van die flat af te springen. Ik weet nog niet waar ik de kracht vandaan haalde om hem tegen te houden, maar het lukte. En daarna draaide het eigenlijk nog maar om 1 ding, wie van ons tweeën het zou overleven, letterlijk. En toen was mijn angst zo groot, onbeschrijflijk groot. Niet dat ik voor mijn eigen leven vreesde trouwens, maar wel voor die van mijn kind, mijn vader, andere onschuldigen (ik zag mezelf dus als niet-onschuldig, dat is wel duidelijk).
Bij mij is het allemaal niet meer zo ver gekomen, dat ik hem moest mededelen dat ik wilde scheiden, dat er dingen financieel op te lossen waren tussen ons tweeën, dat ik grenzen af te bakenen had. Wat dat betreft hebben jullie niets aan mijn ervaring. Ik heb het niet meegemaakt, maar begrijp dat het heel moeilijk moet zijn.... *;
Ik denk dat het enorm moeilijk is in te schatten in hoeverre je angsten gegrond zijn. Ik had van te voren nooit kunnen bedenken hoe gegrond mijn angsten waren volgens mij. "Die van mij" was denk ik van het kaliber zoals dubiootje die omschrijft in haar laatste alinea. Desondanks heb ook ik last van het ''de mijne was niet zo erg"-syndroom.
maandag 18 juni 2007 om 12:27
Oh Lemmy...*;
Jouw verhaal is zo ontzettend heftig. Ik schrik telkens weer van wat je hebt mee moeten maken.
Ik vind jou zo enorm sterk, dat je na alles wat je hebt doorgemaakt, nu weer gelukkig durft te zijn, zelfs een nieuwe liefde hebt gevonden....
Daar moet ik echt even een potje van huilen...lieverd, het is gewoon niet te bevatten, maar jij bent doorgegaan na alles. Na al die herinneringen, die angst in je lijf....Je bent er nog, je bent Lemmy gebleven. Respect daarvoor.
Wat ben je een kanjer.
O+
Jouw verhaal is zo ontzettend heftig. Ik schrik telkens weer van wat je hebt mee moeten maken.
Ik vind jou zo enorm sterk, dat je na alles wat je hebt doorgemaakt, nu weer gelukkig durft te zijn, zelfs een nieuwe liefde hebt gevonden....
Daar moet ik echt even een potje van huilen...lieverd, het is gewoon niet te bevatten, maar jij bent doorgegaan na alles. Na al die herinneringen, die angst in je lijf....Je bent er nog, je bent Lemmy gebleven. Respect daarvoor.
Wat ben je een kanjer.
O+
maandag 18 juni 2007 om 12:36
Ik heb eigenlijk veel meer respect voor jou, Iseo, en voor de anderen die zo ontzettend lang in zo'n relatie gezeten hebben. Bij mij was het kort en explosief zeg maar. Zeker als je zo jong erin verzeild bent geraakt als jij, lijkt me dat zo bepalend en vormend. Ik vind het dan ook zo ontzettend sterk dat je al zo ver bent! Echt waar, en dat zeg ik niet om nu maar even een complimentje terug te geven.
Ik was "al" 22 toen ik mijn 1e man ontmoette, was al niet bepaald een ''onbeschreven blad'' meer, wist uit eigen ervaring dat er ook lieve en eerlijke mannen (jongens) bestonden, en toch heeft het me zo geraakt en ben ik er zo lang door van mijn stuk geweest (wat niet altijd voor de buitenwereld zichtbaar was). Wat jullie schrijven over het afvallen, ook dat is herkenbaar... ik woog iets van 40 kg (normaal weeg ik 70 kg). Het at me op, letterlijk en figuurlijk. Het heeft me jaren gekost.
Echt, dat jij na 2 jaar al zo ver bent als je nu bent, vooral gezien het feit dat je zo lang, vanaf zo jonge leeftijd die relatie hebt gehad, gaat mijn pet te boven. *; :R
Ik was "al" 22 toen ik mijn 1e man ontmoette, was al niet bepaald een ''onbeschreven blad'' meer, wist uit eigen ervaring dat er ook lieve en eerlijke mannen (jongens) bestonden, en toch heeft het me zo geraakt en ben ik er zo lang door van mijn stuk geweest (wat niet altijd voor de buitenwereld zichtbaar was). Wat jullie schrijven over het afvallen, ook dat is herkenbaar... ik woog iets van 40 kg (normaal weeg ik 70 kg). Het at me op, letterlijk en figuurlijk. Het heeft me jaren gekost.
Echt, dat jij na 2 jaar al zo ver bent als je nu bent, vooral gezien het feit dat je zo lang, vanaf zo jonge leeftijd die relatie hebt gehad, gaat mijn pet te boven. *; :R
