Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Jeetje Lemmy, wat een heftig verhaal weer. Ja, het morele dilemma is inderdaad minder in jouw verhaal, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Is het allemaal zo snel geescaleerd dan? Goh man, wat ben ik (wederom en opnieuw) blij dat je er nog bent en je kindje ook en je pa.

Jeetje Lemmy, wat een heftig verhaal weer. Ja, het morele dilemma is inderdaad minder in jouw verhaal, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Is het allemaal zo snel geescaleerd dan? Goh man, wat ben ik (wederom en opnieuw) blij dat je er nog bent en je kindje ook en je pa.

Ja, het is vrij snel geëscaleerd; de relatie heeft in totaal ruim 2½ jaar geduurd, de eerste periode met wat ups en downs, maar zonder echt extreme dingen en zonder me bedreigd te voelen.

De laatste 10 maanden waren echt slecht, het punt waarop het misging was toen ik zwanger bleek te zijn (terwijl het zijn wens was...) en het punt waarop er een eind aan kwam, door het overlijden van mijn 1e man, was 2 maanden na de geboorte van mijn zoon.



Dankjewel, ik ben zelf ook heel blij er nog te zijn :R... en dat mijn kindje en mijn pa er ook nog zijn natuurlijk....

Hallo alle dappere dames die hier meeschrijven.





Ik lees vaak mee met jullie en wil jullie graag een onder de riem steken en een dikke geven. Dit is een heel bijzonder topic.





Ik zit gelukkig al heel lang niet meer in een ongelijkwaardige relatie

en gelukkig duurde het ook maar heel kort maar ik heb er zo'n pakweg 16

jaar later nog steeds last van. Waarom ik vaak meelees hier is ook om

te leren waarom ik het allemaal heb toegelaten. En het antwoord weet ik

inmiddels wel, omdat ik wilde dat iemand alleen van mij hield en

aandacht had voor mij alleen. Ik had gewoon de pech dat ik mijn hart

voor het eerst weggaf aan iemand die het niet verdiende en ermee ging

spelen. Mijn familie ging door heel zwaar weer, ik gaf niet voldoende

aan wat ik nodig had en werd verliefd op de verkeerde jongen zo naief

als ik was. Daarom greep het verhaal van Daymar me ook zo aan. Ik hoop

dan ook dat alles goed gaat met jou, meisje.





Ik herken nu alle klassieke kenmerken wel; in het begin is het helemaal

geweldig, daarna het afsluiten van je familie en vrienden, willen

bepalen wat voor kleding je draagt, willen bepalen waar je bent en met

wie, boos doen als je voor jezelf kiest maar wel zelf alles doen wat

hij wil, geestelijke mishandeling door steeds maar te zeggen dat ik er

niet uit zag, te dik was, te lelijk, ik was op het laatst een onzeker

musje geworden die alleen nog maar ja kon knikken. En daarna helaas ook

de lichamelijke mishandeling, 1 keer toen ik hem met vrolijke

stoeipartij per ongeluk pijn deed, toen sloeg hij helemaal door. hij

pakte mijn vingers en drukte ze net zo hard naar achteren tot ik dacht

dat ze zouden breken want ik moest huilen van de pijn zei hij. En een

keer toen hij dacht dat ik vreemd was gegaan (wat niet zo was, ik was

alleen tegen zijn wens ingegaan om bij hem te blijven en was met een

vriendin weg gegaan) toen ben ik keihard neergeslagen. En toen ging ik

nog mezelf zitten verdedigen, bewijsjes laten zien van waar ik was

geweest... ik leek wel gek, had gewoon weg moeten gaan. Op het laatst

ook het dwingen van sexuale handelingen, waarvan het 1 keer heel erg

ver ging. Hij ging zelf vreemd, was niet te vertrouwen, kwam op elke

afspraak te laat, was gewoon respectloos.





Ik was nog zo jong, 17 en ik had nog nooit een vriendje gehad. Ik wist

ook niet wat normaal was en wat wel en niet hoorde. Maar ben wel blij

dat ik er niet bij ben blijven hangen. En het heeft me een hoop tijd

gekost en een paar jaar therapie leverden op dat ik me eindelijk niet

meer schuldig voelde dat ik het mezelf had aangedaan. Ik snap nu waarom

en dat ik niet de schuld heb maar hij.





Voor iedereen hier die zichzelf kwijt is geraakt

Voor iedereen hier die zichzelf weer terug vind

Voor alle tranen en voor elk verdriet

Een knuffel van mij en heel veel wijsheid en kracht gewenst!

quote: Iseo reageerde



Oh Lemmy...*;

Jouw verhaal is zo ontzettend heftig. Ik schrik telkens weer van wat je hebt mee moeten maken.

Ik vind jou zo enorm sterk, dat je na alles wat je hebt doorgemaakt, nu weer gelukkig durft te zijn, zelfs een nieuwe liefde hebt gevonden....

Daar moet ik echt even een potje van huilen...lieverd, het is gewoon niet te bevatten, maar jij bent doorgegaan na alles. Na al die herinneringen, die angst in je lijf....Je bent er nog, je bent Lemmy gebleven. Respect daarvoor.

Wat ben je een kanjer.

O+



Dankjewel, lieve Iseo... maar ehh, bij mij was het niet zo erg hoor... ;)

Jeetje Lemmy... mijn haren staat rechtovereind bij het lezen van je verhaal. Inderdaad, het was niet zo erg bij jou. Je man heeft geprobeerd jou, je vader en je kind te vermoorden. Dat is inderdaad niet zo erg.



Want eh... je leeft toch nog? En je vader en je kind ook? Is dat de redenering waarom je denkt dat het bij jou niet zo erg is? "Het kan stukken erger" is één ding. Dat kan namelijk bijna altijd. Maar "het is niet zo erg" is iets anders. Kun je dat ook zeggen als je puur naar jouw situatie kijkt en die niet afzet tegen de ervaringen van anderen? Is het niet erg dat je ex probeerde uit een flat te springen met je kind in zijn armen? Is het niet erg dat hij tot op de dood met je vader heeft gevochten?



Die laatste alinea van mij is wel een belangrijke disclaimer. Want ik ben ervan overtuigd dat bepaalde partners hier (ik denk met name aan Vrouwtje, maar ook aan iemand anders) gestoord zijn. Letterlijk, een psychische aandoening hebben. Ik zag ook pas achteraf dat het loze dreigementen waren. Maar ik heb wel mijn maatregelen genomen om mijzelf en de kinderen zo goed mogelijk te beschermen.



Waar het om gaat, denk ik, is om de angst te rationaliseren, te ontdoen van het irrationele. Als je reden hebt om te denken dat hij zijn dreigementen echt gaat uitvoeren, of je weet niet zeker dat hij het NIET gaat doen, dan moet je ze serieus nemen en maatregelen nemen. Ook de angsten om jezelf (hoe doe ik het alleen, waar ga ik wonen, kan ik wel zonder hem enz.) kun je overwinnen door kleine stapjes te nemen. Therapie kan veel helpen, maar ook praktische maatregelen. Vrouwtje heeft nu een huis, dat is een grote stap. Dat geeft bescherming en veiligheid. Niet 100% maar het helpt al veel.



liefs,

dubio

Jeetje Lemmy... mijn haren staat rechtovereind bij het lezen van je verhaal. Inderdaad, het was niet zo erg bij jou. Je man heeft geprobeerd jou, je vader en je kind te vermoorden. Dat is inderdaad niet zo erg.

Ik bedoelde het ook een beetje als een soort grapje dat ik zei dat het bij mij niet zo erg was, omdat ik hiervóór net had aangegeven dat ook ik last heb van het ''bij mij is het niet zo erg"-syndroom, iets wat we allemaal lijken te hebben.... Sorry als het niet zo overkwam, ik wilde even relativeren...



Die laatste alinea van mij is wel een belangrijke disclaimer. Want ik ben ervan overtuigd dat bepaalde partners hier (ik denk met name aan Vrouwtje, maar ook aan iemand anders) gestoord zijn. Letterlijk, een psychische aandoening hebben. Ik zag ook pas achteraf dat het loze dreigementen waren. Maar ik heb wel mijn maatregelen genomen om mijzelf en de kinderen zo goed mogelijk te beschermen.



Waar het om gaat, denk ik, is om de angst te rationaliseren, te ontdoen van het irrationele. Als je reden hebt om te denken dat hij zijn dreigementen echt gaat uitvoeren, of je weet niet zeker dat hij het NIET gaat doen, dan moet je ze serieus nemen en maatregelen nemen. Ook de angsten om jezelf (hoe doe ik het alleen, waar ga ik wonen, kan ik wel zonder hem enz.) kun je overwinnen door kleine stapjes te nemen. Therapie kan veel helpen, maar ook praktische maatregelen. Vrouwtje heeft nu een huis, dat is een grote stap. Dat geeft bescherming en veiligheid. Niet 100% maar het helpt al veel.



liefs,

dubio

Je hebt gelijk, wat ik heb meegemaakt is gewoon wél erg, net zo goed als wat jullie hebben meegemaakt of nog meemaken. Het één is niet met het ander te vergelijken. Het voelt voor mij niet meer zo vreselijk zwaar, omdat het al lang geleden is, het een afgesloten hoofdstuk is, en omdat ik nu weet dat het uiteindelijk allemaal gewoon goed is gekomen met mij, mijn kind, mijn familie.



Heel belangrijk wat je hierboven schrijft: neem zoveel mogelijk maatregelen om jezelf zo veilig mogelijk te voelen, better safe than sorry, toch? Achteraf denk ik dat ik véél te weinig veiligheidsmaatregelen genomen heb, het is echt meer geluk dan wijsheid dat het (relatief) zo goed is afgelopen. Voorkom dat je in die situatie komt, kan ik alleen maar zeggen. En neem het jezelf niet kwalijk dat je bepaalde veiligheidsrituelen hebt... (ik denk even aan Iseo en haar telefoon...). Het dient een doel, het is zeker niet voor niets.

Heksje *;



Dubio, ik ben al een tijdje bezig met die vraag.

Denk dat mijn ex vooral gevaarlijk was toen hij me in die kleine ruimte had. Hij deed er alles aan om die ruimte zo te houden, had daar geen grenzen in.

ik ben zo bang geweest toen ik met hem samenleefde. Omdat het elk moment ineens raak kon zijn. Een woord, een gebaar, iets wat misging door iets anders, er kon ineens iets zijn waardoor hij het verloor. Leek wel of hij zocht naar een reden om mij pijn te doen. En ik was daar voor hem, was klaar om de volgende klap op te vangen. Maar ook om de volgende discussie te verliezen, om hem te geven wat hij wilde, seks, eten, whatever.

Nu ik niet meer in zijn kleine ruimte leef, is denk ik iets heel wezenlijks veranderd.

Misschien gaat deze gedachte mijn angst kleiner maken, want ik denk dit steeds vaker.

Met mijn ex gaat het slecht, hij is zich aan het verliezen in drank en drugsmisbruik, dus hij wordt ook echt minder sterk, wordt zwakker.



Ik heb hem elke dag hier verwacht, dat zou een logisch vervolg zijn geweest. Maar het is niet zo gegaan.

En ik vraag me af of er nog spelletjes worden gespeeld, of dat het echt klaar is. Of kan zijn.



Mamzie, ik kom er ineens achter dat ik een lief mailtje van jou, van anderhalve week geleden nog helemaal niet had gelezen en beantwoord :$

Veel liefs alvast terug *;



Ik ga vanmiddag iets leuks doen, met een vrouw uit de buurt en onze kindjes. Ben wel even klaar ook met forummen nu, wat is het toch heftig allemaal.

Besloten om toch niet meer te reageren op dat andere topic, want ik voelde me alweer zo geraakt door een opmerking.

Ik ben er nog niet sterk genoeg voor ofzo, neem alles zo persoonlijk aan. Weer iets om te gaan leren.

Allemaal veel liefs!!!

:R

Mag ik hier even inbreken in jullie topic?



Dubio:

"Ik ben het niet gewend niet lief te worden gevonden, nee te zeggen, de confrontatie aan te gaan, dat mensen boos op me zijn  en ik toch niet toegeef. Het zit zo ingebakken om direct weer bij hen in de gunst te willen komen."

Dit raakt mij. Dankjewel dat je zo op mijn postings reageert! 't Is zo fijn dat er iemand probeert mee te denken, want ik weet het soms echt niet meer.



Ik durf in de verste verte mijn situatie niet vergelijken met wat jullie hebben meegemaakt (of nog meemaken). Door hier te lezen ben ik wel kritisch gaan kijken naar mijn eigen relatie. En heb ik de moed gevonden om te reageren en er iets aan te veranderen. Ik geloof wel in mijn relatie, maar herken heel veel valkuilen waar ik mee aan de slag wil blijven. Dankjewel!



Ik hoop dat jullie hier steeds terecht blijven kunnen bij elkaar. Het maakt het leven mooier!

Anna belle, je bent altijd welkom.

De reden dat ik op het andere topic wilde reageren, was juist omdat ik die vragen mijzelf veel eerder had willen stellen. Omdat ik denk dan, als de relatie ooit kans van slagen had gehad, het echt de kans had kunnen geven.

De discussie is een heel belangrijke, het jezelf afvragen wat je nodig hebt, en tegelijk ook de ander niet uit het oog verliezen, samen werken aan wat jullie graag samen willen hebben, daar gaat het toch om?

De reden dat ik vertelde hoe het bij mij eraan toe ging, was meer om te beschrijven hoe het kan verlopen als je de verkeerde voor je hebt terwijl je geen grenzen aangeeft. Hoe klein je wereld dan wordt.

Het was echt niet de bedoeling om iemand anders ervan te beschuldigen als mijn ex te zijn, of als mij.

Meer om te laten weten waarom ik zo de behoefte had om deel te nemen aan het gesprek.

Veel liefs!!!

Lieve Iseo,

wat fijn dat je een leuke middag voor de boeg hebt... ik wens je heel veel plezier! *; :R 

Liefs, Lemmy

Ik durf in de verste verte mijn situatie niet vergelijken met wat jullie hebben meegemaakt (of nog meemaken). Door hier te lezen ben ik wel kritisch gaan kijken naar mijn eigen relatie. En heb ik de moed gevonden om te reageren en er iets aan te veranderen. Ik geloof wel in mijn relatie, maar herken heel veel valkuilen waar ik mee aan de slag wil blijven. Dankjewel!



Anna-belle, je hoeft niet te vergelijken in de keiharde feiten. Dat daar de overeenkomst niet zit, dat is gelukkig voor jou (en voor mij trouwens). Waar ik zelf zo van schrok, en de reden dat ik hier nog steeds schrijf, is dat juist iemand als Lemmy dingen herkende in mijn verhaal. De dingen waar ik vandaag de dag mee zit, het gebrek aan intimiteit, de plotseling opkomende angsten, het stellen van grenzen (wat zijn mijn grenzen eigenlijk?), whatever. Verschillende oorzaken, zelfde gevolgen. Wat maakt de oorzaak dan nog uit (behalve dat we heel blij zijn dat Lemmy haar verhaal uberhaupt kan doen, wat voor mij dan weer niet zo sterk geldt)?



Het geeft wel aan hoe belangrijk het is om dit soort dingen in je relatie te bespreken, juist omdat de gevolgen zo ernstig kunnen zijn. Maar weet dat de kans groot is dat je partner nou juist voor jou heeft gekozen omdat je op je huidige manier met deze moeilijke dingen omgaat. Veel partners blijken niet in staat mee te groeien.

Lieve Lemmy,[Ik bedoelde het ook een beetje als een soort grapje dat ik zei dat het bij mij niet zo erg was, omdat ik hiervóór net had aangegeven dat ook ik last heb van het ''bij mij is het niet zo erg"-syndroom, iets wat we allemaal lijken te hebben.... Sorry als het niet zo overkwam, ik wilde even relativeren... ]Ach Lemmy, dat had ik echt wel begrepen hoor! Een beetje humor tussendoor is nooit weg Het was een beetje flauw om zo serieus op een grapje in te gaan, maar ik herken het van mezelf. Ik hoor mezelf ook heel sarcastisch zeggen als ik weer eens een grens heb aangegeven: wat een heks van een ex ben ik hè? Of, jaaa, ik ben keihard hoor. Dat is zogenaamd sarcastisch maar stiekem vind ik dat echt. Snap je wat ik bedoel? En je gaf het zelf al aan dat het je diep in je hart nog steeds vindt, dat het bij jou niet zo erg is geweest. Vandaar.[Je hebt gelijk, wat ik heb meegemaakt is gewoon wél erg, net zo goed als wat jullie hebben meegemaakt of nog meemaken. Het één is niet met het ander te vergelijken. Het voelt voor mij niet meer zo vreselijk zwaar, omdat het al lang geleden is, het een afgesloten hoofdstuk is, en omdat ik nu weet dat het uiteindelijk allemaal gewoon goed is gekomen met mij, mijn kind, mijn familie.] Zolang je hier schrijft, is het geen afgesloten hoofdstuk Lemmy. Ik denk dat het goed is dat je tegen jezelf zegt dat het wel erg is. Ik heb het idee dat heel veel gevoelens uit die tijd maar net onder de oppervlakte liggen bij jou. Dat je ze nog niet helemaal verwerkt heb, een plekje'' hebt gegeven zoals dat heet. Van een nachtmerrie kun je ook van streek zijn nadat je wakker bent geworden. Dan is alles ook weer goed, het is zelfs nooit echt gebeurd. En toch kun je nog een tijdje van van slag zijn.Dat doet me denken aan een nachtmerrie die ik laatst had. Ik droomde dat er een enge, magere onbekende man was die mijn kinderen iets aan wilde doen. Het was al de tweede keer dat ik die droom had en het was erg angstaanjagend. Op een bepaald moment werd ik (in mijn droom) wakker en besefte ik dat het maar een droom was geweest. En toen pas besefte ik ook dat het de eerste keer ook een droom was. Na die eerste droom had ik niet beseft dat het niet echt was geweest. Het klinkt allemaal wat ingewikkeld zo, ik krijg het niet goed opgeschreven (het probleem met dromen ). Maar ik begreep dat die droom betekende dat ik me onterecht zorgen had gemaakt om mijn kinderen... dat ik niet had beseft dat de angst in mij zat en dat ik eigenlijk bang was voor de angst. Die eerste droom symboliseerde mijn angst, en in de tweede droom kon ik die loslaten, besefte ik dat de angst niet reëel was. Ik moet dit nog even laten bezinken, snap het zelf nog niet helemaal (laat staan dat jullie het kunnen volgen;-)). Maar dit was even een terzijde ;-)liefs,dubio

Lemmy, wat me voor jou een lastig vraagstuk lijkt:



hoe ga je om met het feit dat jij er nog bent dankzij het feit dat je ex er niet meer is?



dubio :R

Ik hoor mezelf ook heel sarcastisch zeggen als ik weer eens een grens heb aangegeven: wat een heks van een ex ben ik hè? Of, jaaa, ik ben keihard hoor. Dat is zogenaamd sarcastisch maar stiekem vind ik dat echt. Snap je wat ik bedoel? En je gaf het zelf al aan dat het je diep in je hart nog steeds vindt, dat het bij jou niet zo erg is geweest. Vandaar.

Heeel herkenbaar!! Ik zei in het verleden wel eens, als mensen vroegen hoe het met me ging: "Ach, ik ben net onkruid, maai mij neer en ik sta weer op." Beetje een stom antwoord misschien, maar ik voelde het wel zo. Ik snapte toen zelf eigenlijk niet dat ik gewoon doorging met leven na zo ''neergemaaid'' te zijn.



[Je hebt gelijk, wat ik heb meegemaakt is gewoon wél erg, net zo goed als wat jullie hebben meegemaakt of nog meemaken. Het één is niet met het ander te vergelijken. Het voelt voor mij niet meer zo vreselijk zwaar, omdat het al lang geleden is, het een afgesloten hoofdstuk is, en omdat ik nu weet dat het uiteindelijk allemaal gewoon goed is gekomen met mij, mijn kind, mijn familie.]



Zolang je hier schrijft, is het geen afgesloten hoofdstuk Lemmy. Afgesloten in die vorm, dat er geen vervolg op komt. Mijn 1e man is dood, kan niets meer doen, ik heb geen omgangsregeling voor mijn zoon waar ik mee moet leven, etc. Wat dat betreft is het volledig afgesloten, in tegenstelling tot hoe het is voor jou en sommige anderen, die nog steeds te maken hebben met hun ex, ook al zijn ze al lang uit de relatie. In emotionele zin is het niet altijd even afgesloten voor mij, daar klopt wel. Ik denk dat het goed is dat je tegen jezelf zegt dat het wel erg is. Ik heb het idee dat heel veel gevoelens uit die tijd maar net onder de oppervlakte liggen bij jou. Dat je ze nog niet helemaal verwerkt heb, een plekje'' hebt gegeven zoals dat heet. Van een nachtmerrie kun je ook van streek zijn nadat je wakker bent geworden. Dan is alles ook weer goed, het is zelfs nooit echt gebeurd. En toch kun je nog een tijdje van van slag zijn.

Het voelt ook als een nachtmerrie voor mij. Of als een film die ik gezien heb ooit. Als een ander leven, heel ver weg. Maar het blijft een zwakke plek (zie mijn reactie op het andere topic... en ik merk het bijvoorbeeld ook als er iets op het nieuws is wat raakvlakken heeft met mijn verleden). En dan is het opeens weer helemaal dichtbij, dat had ik ook in de eerste dagen dat ik hier schreef, alsof het me bij de keel greep, letterlijk. Helemaal verwerkt? Ik weet niet of dat ooit lukt. Zou dat inhouden dat ik die zwakke plek dan kwijt ben? Vrede met de situatie zoals het gegaan is, dat heb ik wel, in ieder geval meestal en grotendeels. Ik loop niet meer te dubben over de waaroms.



Dat doet me denken aan een nachtmerrie die ik laatst had. Ik droomde dat er een enge, magere onbekende man was die mijn kinderen iets aan wilde doen. Het was al de tweede keer dat ik die droom had en het was erg angstaanjagend. Op een bepaald moment werd ik (in mijn droom) wakker en besefte ik dat het maar een droom was geweest. En toen pas besefte ik ook dat het de eerste keer ook een droom was. Na die eerste droom had ik niet beseft dat het niet echt was geweest.



Het klinkt allemaal wat ingewikkeld zo, ik krijg het niet goed opgeschreven (het probleem met dromen ). Maar ik begreep dat die droom betekende dat ik me onterecht zorgen had gemaakt om mijn kinderen... dat ik niet had beseft dat de angst in mij zat en dat ik eigenlijk bang was voor de angst. Die eerste droom symboliseerde mijn angst, en in de tweede droom kon ik die loslaten, besefte ik dat de angst niet reëel was.



Ik moet dit nog even laten bezinken, snap het zelf nog niet helemaal (laat staan dat jullie het kunnen volgen;-)). Maar dit was even een terzijde

Laat het maar weten als je eruit bent...

Heb zelf ook wel eens dromen gehad die stemmen tot nadenken. Zo kwam mijn 1e man eens "voorbij", zei dat hij het allemaal niet zo bedoeld had, dat hij spijt had, en dat hij hoopte dat ik nu met meer gemoedsrust verder kon gaan met leven. Ik voelde me zo rustig toen ik wakker werd. Aan de andere kant heb ik ook vaak zat dromen gehad waarin hij opeens op de stoep stond met de woorden: "Dus jij dacht dat ik dood was he? Mooi niet en nou kom ik de klus afmaken!" Pffff.... dromen....!!





liefs,

dubio

Liefs terug van Lemmy *;

Lemmy, wat me voor jou een lastig vraagstuk lijkt:



hoe ga je om met het feit dat jij er nog bent dankzij het feit dat je ex er niet meer is?



dubio :R

Ja, dat is lastig geweest, maar ik vind dat hij het ten eerste zelf in de hand heeft gewerkt dat hij dood is (de vrijspraak in de rechtzaak benadrukte dat ook voor de buitenwereld) - en ten tweede is mijn zoon zonder twijfel beter af met mij als opvoeder. En een soort samenwerking bij het opvoeden was absoluut een gepasseerd station in ons geval, dus eenvoudig gezegd: beter hij dan ik. En daar kan ik vrede mee hebben.

quote: dubiootje reageerde



Lemmy, wat me voor jou een lastig vraagstuk lijkt:



hoe ga je om met het feit dat jij er nog bent dankzij het feit dat je ex er niet meer is?



dubio :R Ja, dat is lastig geweest, maar ik vind dat hij het ten eerste zelf in de hand heeft gewerkt dat hij dood is (de vrijspraak in de rechtzaak benadrukte dat ook voor de buitenwereld) - en ten tweede is mijn zoon zonder twijfel beter af met mij als opvoeder. En een soort samenwerking bij het opvoeden was absoluut een gepasseerd station in ons geval, dus eenvoudig gezegd: beter hij dan ik. En daar kan ik vrede mee hebben.

Beter hij dan jij. Daar kan ik me volmondig bij aansluiten! Maar ik kan me voorstellen dat het even geduurd heeft voor je dat ook echt zo voelde (niet rationeel weten maar ook voelen, bedoel ik).



liefs,

dubio

quote: dubiootje reageerde



Beter hij dan jij. Daar kan ik me volmondig bij aansluiten! Maar ik kan me voorstellen dat het even geduurd heeft voor je dat ook echt zo voelde (niet rationeel weten maar ook voelen, bedoel ik).



liefs,

dubio Lieve dubio,

het heeft wel even geduurd ja, maar dat komt ook omdat het in het begin een dusdanige wirwar van gevoelens was dat ik nauwelijks meer wist wat ik überhaupt voelde. Ik moet wel zeggen dat ik geen of nauwelijks verdriet om het verlies van mijn 1e man heb gehad en dat scheelt.



Afgezien van het feit dat hij mijn zoontje had mishandeld, is het moeten toekijken hoe zo'n jonge vent je vader van 66 tegen de grond gooit en het gezicht openhaalt, terwijl die hem smeekt op te houden, wel een (onwijs harde) eye-opener. Toen ik dat gezien had, waren de twijfels wel weg, het was gewoon niet meer te negeren dat hij letterlijk levensgevaarlijk was.



Toen ik zelf het slachtoffer was, was het net of ik er zelf niet bij was, ik "registreerde'' de klappen, maar voelde niets. Achteraf leek het ook alsof het niet zoveel voorstelde. Maar dat beeld van mijn vader staat definitief op mijn netvlies, daar valt geen ontkennen of goedpraten aan. Het was hard, heel hard om dat te zien en dat maakte mij ook harder in mijn oordeel over hem.



Maar goed, ik begrijp dat jullie allemaal wat dat betreft niet zo veel hebben aan mijn (bovenstaande) ervaringen. En ik begrijp jullie maar al te goed, zo lang het "alleen maar" om je eigen veiligheid gaat, kun je erg, erg lang blijven....



*; voor jullie allemaal...

Lemmy *;

Had het er ook mee te maken dat je die eerste periode nog zo moest overleven omdat zijn familie zo gevaarlijk was?

Dat je eigenlijk nergens tijd voor had, om echt te beseffen wat er was gebeurd?

En ondertussen ook voor je baby zorgen, doorgaan.

Ik probeer me voor te stellen hoe die tijd voor je geweest moet zijn, maar vind dat moeilijk. Wel begrijp ik wat je zegt over dat het hem of jou was. Je moet wel, het zo kunnen zien denk ik om door te gaan.

Kon je er toen over praten met je vader, toen het net gebeurd was? Heeft hij lang moeten herstellen?

Soms kan het lang duren voor een rechtzaak begint, hoe was dat voor jullie?



Hoe is het voor jou nu om terug te denken aan toen je zoontje zo jong was?



Wel herken ik het 'registeren', en ik zie ook de dingen die hij bij anderen deed beter voor me. Niet zo erg als wat je vader heeft meegemaakt, maar mijn ex heeft zich wel agressief gedragen naar andere mensen, heeft een man in de straat geslagen, heeft stennis geschopt in een restaurant, heeft een 'vriend' in zijn hand gestoken met een mes, heeft gevochten etc.

 Lieve dubio,

het heeft wel even geduurd ja, maar dat komt ook omdat het in het begin een dusdanige wirwar van gevoelens was dat ik nauwelijks meer wist wat ik überhaupt voelde. Ik moet wel zeggen dat ik geen of nauwelijks verdriet om het verlies van mijn 1e man heb gehad en dat scheelt.



Afgezien van het feit dat hij mijn zoontje had mishandeld, is het moeten toekijken hoe zo'n jonge vent je vader van 66 tegen de grond gooit en het gezicht openhaalt, terwijl die hem smeekt op te houden, wel een (onwijs harde) eye-opener. Toen ik dat gezien had, waren de twijfels wel weg, het was gewoon niet meer te negeren dat hij letterlijk levensgevaarlijk was.



Toen ik zelf het slachtoffer was, was het net of ik er zelf niet bij was, ik "registreerde'' de klappen, maar voelde niets. Achteraf leek het ook alsof het niet zoveel voorstelde. Maar dat beeld van mijn vader staat definitief op mijn netvlies, daar valt geen ontkennen of goedpraten aan. Het was hard, heel hard om dat te zien en dat maakte mij ook harder in mijn oordeel over hem.



Maar goed, ik begrijp dat jullie allemaal wat dat betreft niet zo veel hebben aan mijn (bovenstaande) ervaringen. En ik begrijp jullie maar al te goed, zo lang het "alleen maar" om je eigen veiligheid gaat, kun je erg, erg lang blijven....



*; voor jullie allemaal...

Lieve Lemmy, wat moet dat afschuwelijk geweest zijn... Ik vind het knap dat je er nu zo rustig over kunt praten *;



Ik denk dat we er wel iets van kunnen leren. Namelijk dat afstand nemen kan helpen om de dingen te zien zoals ze zijn. Een soort helicopterblik. Die afstand kun je letterlijk nemen, bijvoorbeeld door (tijdelijk) apart te gaan wonen, maar ook figuurlijk. Ik merk dat mijn psychologe er goed in is mij te helpen de dingen van een afstandje te bekijken. Er zijn vast ook wel therapieën waar gewerkt wordt met visualiseren, daar zou je dat ook kunnen doen.



En misschien kun je ook afstand creëren door het op te schrijven en dat later door te lezen, of een foto van je verwondingen te bekijken. De tekeningen waar Iseo (en nog iemand, ik weet niet meer wie?) het over had, die de politie maakt van de verwondingen op je lichaam. Dan lijkt het over iemand anders te gaan. Ik denk dat schrijven op het forum ook wel die functie heeft. Ik merk soms dat mensen gechoqueerd hun eigen woorden teruglezen als ik of iemand anders die herhaalt. Blijkbaar is het toch confronterend als iemand anders het zegt.



Liefs,

dubio

Lieve amzelle,



Zoals beloofd:





 

Een vergeetzenietje...



liefs,

dubio

Lieve amzelle,

Mamzelle natuurlijk :$

Dubio, ik denk wel dat je hier gelijk in hebt.

Het rare is ook, dat toen jij bijvoorbeeld dat stukje herhaalde waarin ik een aantal voorvallen beschreef, het beeld veranderde van diegene die ik in mijn hoofd had, mijn ex, in 'een man'.

Stel dat 'een man' of 'iemand' dat deed, dan was het ineens wel erg.

Zo was dat ook echt bij die forensisch arts. Hij bevestigde mijn warrige verhaal omdat hij onder andere de voetafdrukken op mijn borst kon waarnemen.

Hij was heel hard in zijn woorden toen, omdat ik nog niet die aangifte wilde doorzetten. Vroeg of ik het lekker had gevonden, om geslagen, geschopt te worden, of ik terug ging om nog wat te halen, of het nog niet genoeg was. Dat ik het een ander meisje zou aandoen, omdat ik nu mijn vriend die kans niet gaf opgenomen te worden, of anders zelf weer terug zou gaan. Hoe dan ook moest ik het doorbreken met die aangifte.

Dat was heel raar om te horen als je daar in je ondergoed staat.

Dan wordt het ineens echt.

Ik had toen daardoor even een helder moment.

Even een hele hele dikke *; voor Mamz

Lieve Ieniminie,



Ken ik jou van een ander topic als Mimosa?



Lieve meiden,

Ik heb net een deel van het forum door zitten lezen en ben erg onder de indruk over hoe jullie met deze vreselijke situaties omgaan. Wat lijkt het mij verschrikkelijk om ook in zo'n situatie te zitten.



Ik ben op jullie topic terecht gekomen door het volgende:

Een vriendin van mij zit in een soortgelijke situatie. Ze heeft een relatie van ongeveer 7 jaar, van deze 7 jaar heeft ze al 4 jaar geen seks meer. Hij wil/kan niet. Zij lijdt daar ontzettend onder en zou de situatie zo graag anders hebben. Steeds als ze probeert er met hem over te praten krijgt hij driftbuien. Zo erg dat hij haar de eerste tijd met kussen op haar hoofd begon te slaan. Doodsbang werd ze daarvan.

Gisterochtend belde ze mij helemaal overstuur op; hij had haar geschopt en zij was het huis ontvlucht. Ze is toen naar mij toegekomen om even haar verhaal te kunnen doen en tot rust te komen.

Ze heeft me dingen verteld waar ik ontzettend van schrok. Ze loopt eigenlijk al jaren op haar tenen om het hem naar de zin te maken, ze vermijd beladen onderwerpen om maar geen ruzie te krijgen. Doet alles zodat hij haar maar leuk, lief en mooi vindt en krijgt daar zo weinig voor terug.

Tijdens ruzies bedreigt hij haar, dat hij haar van de trap gooit of haar nek omdraait en ook vertelt hij haar dat ze het meest vervelende rotwijf van een vriendin is, die hij ooit heeft gehad.

Ook liet ze mij haar been zien waar hij haar geschopt had, het was ontzettend dik en blauw, hij heeft dus echt met al zijn kracht naar haar uitgehaald.

Ik heb in de tijd dat ze bij mij was haar ervan proberen te overtuigen dat dit niet normaal is, dat ze zo niet met zich om moet laten gaan. Ik heb haar al vaker in dit soort situaties opgevangen en heb het gevoel dat ik kan zeggen wat ik wil, maar dat ze toch niet naar me luisterd, ze gaat steeds naar hem terug.

Nadat ze bij mij geweest was is ze naar wederzijdse vrienden van hun gegaan. Ze heeft het hele verhaal gedaan en dat stel is vervolgens weer met haar vriend gaan praten. Het stel heeft haar aangeraden nu eerst een paar dagen tot rust te komen en alles op een rijtje te zetten en het dan toch maar weer met hem te gaan proberen. Wel onder voorwaarde dat hij binnen een half jaar iets verandert aan de situatie, maar het is dan aan hem hoe hij dat gaat oplossen (dit gaat dan vooral over het geen seks hebben), bovendien heeft ze met die vrienden afgesproken dat het afgelopen is als hij nog een keer lichamelijk geweld gebruikt.



Het houdt me zo ontzettend bezig, naar mijn idee moet ze NU weg bij die gast, weer teruggaan en het nog eens proberen gaat toch niet werken volgens mij.... Bovendien ben ik heel erg bang dat het geweld van kwaad tot erger zal gaan en dat ze binnenkort inderdaad een keer onderaan de trap zal liggen. Maar zij ziet het geweld als onmacht, hij raakt zo gefrustreeds door haar gezeur over seks dat hij agressief wordt en volgens haar is het zo, dat als het seksprobleem opgelost is, dat alles dan opgelost is. Ik geloof daar niet in!



Nou ik kan nog wel even doorschrijven zo, voel me zo machteloos en gefrustreerd dat ik t liefste haar aan de hand zou nemen en zou zeggen wat ze moet doen en dat ze het dan ook precies zo uitvoert als ik zeg!



Ben erg benieuwd naar jullie reacties en misschien hebben jullie adviezen voor me....



liefs Ieniminie

Wat moeilijk voor jou als vriendin om dit te zien gebeuren en zo weinig te kunnen doen... Het is uiteindelijk aan haar om de nodige stappen te nemen.



Ik zie wel een aantal positieve punten in dit verhaal, met name dat ze jou als vriendin in vertrouwen heeft genomen en ook met het bevriende stel heeft gepraat. Dat is een belangrijke stap. Het betekent ook dat ze begint in te zien dat dit niet normaal is: haar oogkleppen vallen af. Ze heeft dus al twee belangrijke stappen genomen om uit deze relatie te ontsnappen.



Het klinkt inderdaad behoorlijk dreigend zoals je het beschrijft. Ik denk dat je je terecht zorgen maakt, want het geweld kan snel escaleren. In een halfjaar kan veel gebeuren. Hij zal ongetwijfeld erg kwaad zijn omdat ze dit verhaal aan anderen heeft verteld.



Ik denk dat zij zo snel mogelijk professionele hulp moet zoeken. Misschien kun je haar adviseren naar de huisarts of maatschappelijk werk te gaan en aanbieden om met haar mee te gaan als ze dat wil. Als zij het seksuele probleem als de kern ziet, kun je dat als insteek gebruiken. Maar ze moet wel duidelijk vertellen dat hij geweld heeft gebruikt en haar heeft bedreigd.



Ik denk dat de seks niets met het probleem te maken heeft (noem me wantrouwig maar ik kan me niet voorstellen dat hij het al die tijd zonder seks doet). Ik denk dat dit de inzet van de machtsstrijd is. De inzet verschilt, de machtsstrijd zie je altijd terug in dit soort relaties. Misschien is dit haar zwakke plek; deze mannen weten die zwakke plek vaak feilloos te vinden en er gebruik van te maken om hun partner te manipuleren en intimideren.



Het geweld komt waarschijnlijk ook voort uit onmacht. Maar onmacht is geen geldige reden voor geweld. Zij zal zich ook vaak machteloos voelen, maar neemt toch niet haar toevlucht tot geweld. Een gevoel van onmacht kun je niet voorkomen, dat blijft zich voordoen. Als dat de aanleiding is voor geweld, dan blijft het geweld zich dus ook voordoen. 



Wat je vriendin nu vooral nodig heeft, is iemand die er onvoorwaardelijk voor haar is. Ook al begrijp je haar niet, veroordeel haar niet. Maak haar duidelijk dat ze altijd bij jou terecht kan, wat er ook gebeurt. Je zal haar met open armen ontvangen en geen vragen stellen. Ze moet weten dat als ze midden in de nacht de straat op vlucht, ze bij jou terechtkan.



Probeer haar actief te ondersteunen door vaak contact met haar te zoeken. Laat het niet aan haar over door alleen te zeggen: je kan me altijd bellen. Durf te vragen hoe het echt met haar gaat, wat voor gevoel ze heeft bij haar blauwe plekken (die zal ze vast willen verbergen voor haar vriend om hem niet aan zijn woedeuitbarsting te herinneren), hoe ze zich thuis voelt. Open vragen die uitnodigen om te praten maar geen druk opleggen. Luister. Praat over grenzen aangeven, over welke ruimte zij in de relatie heeft, welke verwachtingen ze heeft van een partner, over schuldgevoel, over compromissen bereiken, over evenwicht in een relatie.



Probeer niet te gefrustreerd te worden als ze dezelfde riedel blijft herhalen. Het heeft tijd nodig voor je dit kunt doorbreken. Van binnen zal er veel gebeuren dat jij niet ziet.



Misschien kun je haar een aantal van de boeken die hier zijn aanbevolen laten lezen. Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood en Emotionele chantage van Susan Forward. Ik zeg het uit mijn hoofd, ik weet niet of het goed is. Ik ga ze zelf ook bestellen :P



liefs,

dubio

Lieve Thirza, Ik wil je graag zeggen dat ik vind dat je heel erg goed bezig bent! Je komt zo sterk en overtuigd over... in korte tijd heb je veel bereikt! Ik hoop dat je dat gevoel vast kan houden. Ik vind het knap hoe je de emotionele chantage van je man afweert, dat is niet makkelijk!Ik heb op het andere topic een link geplaatst naar een artikel over emotionele chantage. Ik zet hier even het hele artikel, het is voor ons ook interessant.Veel liefs!dubioSoms krijgen we te maken met mensen die ons onder druk weten te zetten. Op een of andere manier worden we onzeker, of bang, en vinden we het moeilijk onze eigen mening nog naar voren te brengen. Achteraf bezien voelen we ons gefrustreerd, soms zelfs minderwaardig.Als dit stelselmatig gebeurt tussen ons en een bepaalde andere persoon (of groep van personen), dan kan er sprake zijn van emotionele chantage. We hebben dan blijkbaar te maken met vaardige manipuleerders, die indirect of direct dreigen ons te ‘straffen’ als zij hun zin niet krijgen.Hoe gaat het in zijn werk?De ander wil iets van ons. We hebben weerstand. De ander zet ons onder druk. De ander uit dreigementen (direct of indirect). We geven toe. Dit herhaalt zich.We vermijden het conflict, en ondermijnen daarmee onszelf. Het gaat ten koste van onze eigen wensen en ons welzijn.De chanteur is er meester in zijn druk te maskeren en weet verwarring te zaaien. We voelen ons schuldig, verplicht of bang, en we zien niet meer wat er gebeurt. Onze perceptie is “verdraaid” onder de druk van de chanteur. We denken dat we geen keuze hebben en reageren automatisch als de ander op onze “hot buttons” drukt.De chanteur is in wezen een bang persoon, die zich machteloos voelt. Daarom heeft hij/zij voortdurend behoefte om zijn/haar zin te krijgen. Dit krijgt zodanig de overhand, dat hij de ander niet meer als een individu, een persoon in zijn eigen recht, ziet. Chanteurs zijn meestal niet kwaadwillend, maar ze hebben geen inzicht in hun eigen gedrag en de gevolgen daarvan voor anderen. De chanteur is alleen gefocust op zichzelf en wil kost wat kost zijn zin krijgen. De strategieën van de chanteur bestaan uit:het toepassen van een “draai”: de ander is de “bad guy”, en zij zijn de “good guy” pathologiseren: de ander als ziekelijk afschilderen hulptroepen inroepen: anderen opzetten tegen de gechanteerde (die maar niet wil deugen!) negatieve vergelijkingenEchter, chantage is een transactie tussen twee partijen. De gechanteerde speelt hierin ook een rol. Niet iedereen is vatbaar voor chantage. Kwetsbaar voor chantage zijn we bijvoorbeeld alswe veel behoefte aan bevestiging van buitenaf hebben bang zijn voor conflicten en boosheid oververantwoordelijk voor andere zijn veel zelftwijfel hebben Als we onze rol van gechanteerde willen veranderen, moeten we nadenken over onze onderliggende overtuigingen.Bijvoorbeeld: “Ik moet hard werken”, of “Ik moet loyaal zijn aan ………”.Toegeven werkt niet. De chanteur ziet dit alleen maar als een uitnodiging om nog meer van ons te vragen. Wat ook niet werkt is compassie en begrip te tonen voor de chanteur. Discussie en openheid leiden tot niets. Negeren, verdragen of moreel superieur opstellen evenmin. Agressie, jezelf verdedigen, vriendelijk vragen of zelfs smeken helpen ook al niet!Wat dan wel? ACTIE!!!! Maak de keus om je nieuwe overtuigingen eigen te maken. Bijvoorbeeld: “Ik ben niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander “, of “Ik hoef me niet verplicht te voelen op het verzoek van een ander in te gaan”.Concentreer je op power statements, waardoor je een betere houding t.a.v. de chanteur kunt aannemen. Bijvoorbeeld: “Ik kan de druk verdragen”, of “Ik neem een standpunt in en houd eraan vast. Dat maakt me krachtig”. Ademhalingstechnieken, concentratie en actieve meditatie kunnen hierbij helpen.Als de chanteur ons weer benadert met een verzoek (bevel?), neem dan een SOS.Stop: “Ik wil er even over nadenken” (niet toelichten, gewoon zeggen en eventueel herhalen).Observeer: Neem afstand. Denk na over het verzoek en de manier waarop dat gedaan wordt.Visualisatietechnieken kunnen hier helpen, bijvoorbeeld: de glazen lift die omhoog gaat naar de 50ste verdieping.Strategie: Neem een besluit en kies een strategie (niet-verdedigende communicatie, samenwerken, onderhandelen en/of humor).Wat kun je zeggen?“Ik wil er even over nadenken”“Je hebt recht op je mening”“Dat is jouw keus”“Blijkbaar willen we verschillende dingen”De chanteur zal je dit niet in dank afnemen, dus zorg dat je je nieuwe overtuigingen en power statements goed in gedachten heb.Bij ontmoetingen met de chanteur is het van belang vooraf na te denken over wat jij wilt en niet wilt in de concrete situatie (tijd, plaats, eten en drinken, slapen, kleding, activiteiten, gezelschap). Jij mag aan de touwtjes trekken in je eigen leven.“Ik wil dit niet”, of “Ik heb er geen zin in” mag!!!!

Lemmy *;

Had het er ook mee te maken dat je die eerste periode nog zo moest overleven omdat zijn familie zo gevaarlijk was?

Ja, absoluut. Behalve de wirwar van emoties naar mijn plotseling overleden 1e man, die van boosheid, onbegrip en medelijden naar schuldgevoel gingen, moest ik ook gewoon proberen om sterk te zijn voor mijn familie. Dingen regelen ook. Mijn 1e man officieel identificeren, dat ook.

Dat je eigenlijk nergens tijd voor had, om echt te beseffen wat er was gebeurd?

En ondertussen ook voor je baby zorgen, doorgaan. Dat hield me met beide benen op de grond, gaf rust en regelmaat (de beroemde R's die ze adviseren op het consultatiebureau... maar dan voor mama!).

Ik probeer me voor te stellen hoe die tijd voor je geweest moet zijn, maar vind dat moeilijk. Wel begrijp ik wat je zegt over dat het hem of jou was. Je moet wel, het zo kunnen zien denk ik om door te gaan.

Kon je er toen over praten met je vader, toen het net gebeurd was? Heeft hij lang moeten herstellen? Het lichamelijk herstel viel mee, gelukkig hoefden we geen van twee opgenomen te worden in het ziekenhuis. Bij mijn vader waren de verwondingen vooral oppervlakkig. In hoever hij emotioneel hersteld is, kan ik moeilijk zeggen, hij is bepaald geen prater. Ik praat er nu eigenlijk niet meer over met hem. Toentertijd heb ik het wel geprobeerd, maar het was erg ingewikkeld. Mijn vader wilde mij graag sterk zien, dus kon ik niet huilen waar hij bij was. Direct nadat het gebeurd was, heb ik hem heel goed aangekeken en heel vaak gezegd, ingeprent: ''Je kon niet anders, je had geen keuze." Dat was nog op de plek waar het gebeurde, voordat de politie ons meenam. Ook hij voelde zich schuldig, hoe onterecht het ook was. Door mijn verdriet te laten zien, was ik bang zijn schuldgevoel aan te wakkeren. Dus dat deed ik zo min mogelijk. Kop in het zand steken misschien, maar voor mijn vader werkte dat beter dan hem er mee te confronteren.

Soms kan het lang duren voor een rechtzaak begint, hoe was dat voor jullie? Klopt, bij ons duurde het bijna een jaar.

Hoe is het voor jou nu om terug te denken aan toen je zoontje zo jong was? Ik heb helaas zeer weinig herinneringen aan die tijd.



Wel herken ik het 'registeren', en ik zie ook de dingen die hij bij anderen deed beter voor me. Niet zo erg als wat je vader heeft meegemaakt, maar mijn ex heeft zich wel agressief gedragen naar andere mensen, heeft een man in de straat geslagen, heeft stennis geschopt in een restaurant, heeft een 'vriend' in zijn hand gestoken met een mes, heeft gevochten etc.

Wat je hierboven schrijft lijkt me dan toch ook wel veelzeggend over je ex. Voor zover je (nu) nog twijfelt of jij degene was die zijn woede opriep... Als hij ook zo agressief tegen anderen was, is het wel duidelijk dat het door hem kwam en niet door jou. Het was zijn ''kronkel'', niet de jouwe.



Iseo, hele dikke *; van mij.