Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
dinsdag 19 juni 2007 om 11:59
O meisjes, ik voel me zo vaak zo waardeloos als ik al jullie postings lees. Ik heb gewoon te weinig tijd om het allemaal bij te houden. Ik had een inspreekklus vandaag maar die gaat niet door en toch heb ik dan alweer tachtig andere dingen te doen en een dochter om mee te spelen. Ik kan dus niet anders zeggen (weer eens) dan dat ik alles probeer te lezen en mijn best doe om af en toe een duit in het zakje te doen.
Liefs,
Leo
PS Elfje, ik vind het ontzettend goed dat je zo eerlijk bent tegen jezelf. Bij jou geen wazen en oogkleppen in ieder geval!
Liefs,
Leo
PS Elfje, ik vind het ontzettend goed dat je zo eerlijk bent tegen jezelf. Bij jou geen wazen en oogkleppen in ieder geval!
dinsdag 19 juni 2007 om 12:13
dinsdag 19 juni 2007 om 12:19
Ze pakt steeds vaker uit haarzelf een boekje om in te kijken.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:35
dinsdag 19 juni 2007 om 13:45
dinsdag 19 juni 2007 om 15:03
Dubio, dank je wel *;
Ik zou me kunnen voorstellen dat ik in het komende jaar ruimte vind om het contact proberen te herstellen. Nu is het nog niet gelukt. Moet wel via Vermist of zo, ik moet er niet aan denken om rechtstreeks contact te hebben met die familie. Afgelopen week is er wel het één en ander terug gekomen van de manier waarop die mensen met me omgingen, nog toen alles koek en ei was. Heb me toen al alleen, ongeborgen, gevoeld, ook al leek het alsof ik daar helemaal bij hoorde.
Iseo, wat erg dat je vanwege de politie toen ook nog zo'n behandeling kreeg, die normaal gesproken alleen voorbehouden zou zijn aan verdachten. Of je wil nu gebroken wordt door hen of door je partner, maakt dat dan nog uit? Anyway: als gisteren vandaag was, zou je dan wel aangifte doen? Of nog steeds niet?
En fijn :R dat je bent toegelaten tot de opleiding. Even nieuwsgierig: ga je ook multimediadesign doen? Zal het je zeker ook makkelijker vallen om de nog komende examens af te leggen, nu er geen druk meer opligt, denk ik.
Thirza: uit je teksten krijg ik het idee dat je met een -potentieel heel- gevaarlijke man van doen hebt. Zul je goed waken voor je veiligheid?
Lemmy, Elfje *;
Ik zou me kunnen voorstellen dat ik in het komende jaar ruimte vind om het contact proberen te herstellen. Nu is het nog niet gelukt. Moet wel via Vermist of zo, ik moet er niet aan denken om rechtstreeks contact te hebben met die familie. Afgelopen week is er wel het één en ander terug gekomen van de manier waarop die mensen met me omgingen, nog toen alles koek en ei was. Heb me toen al alleen, ongeborgen, gevoeld, ook al leek het alsof ik daar helemaal bij hoorde.
Iseo, wat erg dat je vanwege de politie toen ook nog zo'n behandeling kreeg, die normaal gesproken alleen voorbehouden zou zijn aan verdachten. Of je wil nu gebroken wordt door hen of door je partner, maakt dat dan nog uit? Anyway: als gisteren vandaag was, zou je dan wel aangifte doen? Of nog steeds niet?
En fijn :R dat je bent toegelaten tot de opleiding. Even nieuwsgierig: ga je ook multimediadesign doen? Zal het je zeker ook makkelijker vallen om de nog komende examens af te leggen, nu er geen druk meer opligt, denk ik.
Thirza: uit je teksten krijg ik het idee dat je met een -potentieel heel- gevaarlijke man van doen hebt. Zul je goed waken voor je veiligheid?
Lemmy, Elfje *;
dinsdag 19 juni 2007 om 15:07
Vergeet ik nog te schrijven dat ik vanochtend ineens helemaal van slag af was. Evalutiegesprek over mijn vrijwilligerswerk bij de speelotheek, geïnitieerd door mijn reïntegratieconsulente. Ik heb zoveel dingen niet gezegd, niet gedaan, dat ik me niet goed op mijn plekje voel daar maar ook dat ik daar niets aan heb gedaan. Nou ja, eerlijk is eerlijk: daar zijn ook anderen bij betrokken, die 'er' ook niets aan doen, maar toch, neem ik mezelf kwalijk dat ik wél geregistreerd heb maar niet gehandeld.
Beetje kort nu. Moet zo de kinderen ophalen en door naar zwemles. Heb gehuild kon nauwelijks stoppen. Onprofessioneel.
Beetje kort nu. Moet zo de kinderen ophalen en door naar zwemles. Heb gehuild kon nauwelijks stoppen. Onprofessioneel.
dinsdag 19 juni 2007 om 15:38
dinsdag 19 juni 2007 om 19:28
Oh Mamz *;
Zaten je tranen al hoog? Of was het dat gesprek wat je zo raakte?
is er daarna nog iets (positiefs) uitgekomen? Heb je alsnog wat van die dingen kunnen zeggen, die je eerst voor je hield?
Hoe was het op zwemles, met je jongens? Lekker om met dit weer even te zwemmen, lijkt me. Wij hebben fijn gewandeld, en mijn dochter heeft om het te vieren nieuwe schoenen van mij gekregen hahaha!
Hele mooie! Ze heeft daarna ook best een eind zelf gelopen.
Als ik terug kijk zou ik zeker aangifte doen. Met wat ik nu weet zou ik ook meteen een psycholoog zoeken, coaching, en niet in mijn eentje op een kamer in een nieuwe stad gaan zitten aanklooien. Was veel te veel alleen, en wist niet waar ik moest beginnen met wat dan ook.
Ex kon zo weer een/zijn plaats innemen.
Ik zou zeker niet de moeder van ex mij laten helpen met brieven schrijven om die aanklacht in te trekken, naar de rechter. Ik zou het tegenovergestelde doen, niet alleen aangifte doen van die nacht maar van alles wat eraan vooraf was gegaan ook.
Denk dat die arts precies het juiste zei, hoe grof het ook was op dat moment. Niets raakte me toch, en datgene wat hij zei, hoe hij het bracht, net genoeg om de aangifte toen door te zetten.
Ik ga het nu niet meer doen. Ik ga nu niet meer beginnen aan zo'n zaak. Hij laat ons met rust. Ik had er voor je vraag niet eens bij stilgestaan dat het nu alsnog een mogelijkheid was, gek is dat.
Ik had toen ook niet aan aangifte gedacht als die jongen me niet midden in de nacht bij het bureau had afgezet omdat hij niet wist wat hij met die hysterische meid aanmoest.
Als hij net als bij Carrie zich zo vreselijk zou gedragen zou ik het nu overwegen.
Gisteren iemand nog die aflevering van Oprah gezien? Ik zou er wel even over willen praten.
Zaten je tranen al hoog? Of was het dat gesprek wat je zo raakte?
is er daarna nog iets (positiefs) uitgekomen? Heb je alsnog wat van die dingen kunnen zeggen, die je eerst voor je hield?
Hoe was het op zwemles, met je jongens? Lekker om met dit weer even te zwemmen, lijkt me. Wij hebben fijn gewandeld, en mijn dochter heeft om het te vieren nieuwe schoenen van mij gekregen hahaha!
Hele mooie! Ze heeft daarna ook best een eind zelf gelopen.
Als ik terug kijk zou ik zeker aangifte doen. Met wat ik nu weet zou ik ook meteen een psycholoog zoeken, coaching, en niet in mijn eentje op een kamer in een nieuwe stad gaan zitten aanklooien. Was veel te veel alleen, en wist niet waar ik moest beginnen met wat dan ook.
Ex kon zo weer een/zijn plaats innemen.
Ik zou zeker niet de moeder van ex mij laten helpen met brieven schrijven om die aanklacht in te trekken, naar de rechter. Ik zou het tegenovergestelde doen, niet alleen aangifte doen van die nacht maar van alles wat eraan vooraf was gegaan ook.
Denk dat die arts precies het juiste zei, hoe grof het ook was op dat moment. Niets raakte me toch, en datgene wat hij zei, hoe hij het bracht, net genoeg om de aangifte toen door te zetten.
Ik ga het nu niet meer doen. Ik ga nu niet meer beginnen aan zo'n zaak. Hij laat ons met rust. Ik had er voor je vraag niet eens bij stilgestaan dat het nu alsnog een mogelijkheid was, gek is dat.
Ik had toen ook niet aan aangifte gedacht als die jongen me niet midden in de nacht bij het bureau had afgezet omdat hij niet wist wat hij met die hysterische meid aanmoest.
Als hij net als bij Carrie zich zo vreselijk zou gedragen zou ik het nu overwegen.
Gisteren iemand nog die aflevering van Oprah gezien? Ik zou er wel even over willen praten.
dinsdag 19 juni 2007 om 19:47
Mamzelle, ik lees een boel zelfverwijt in het bovenstaande stukje. Tranen zijn niet gewenst in deze wereld. Je wordt erop aangekeken. Don't I know it. Maar wees niet te hard voor jezelf.
Heel belangrijk is dat je je realiseert dat je niet huilt om die situatie bij de speelotheek. Je huilt omdat je geraakt wordt op een plek die door je geschiedenis kwetsbaar is.
Ik kon nooit tegen kritiek. Kon wel verzinnen dat de kritiek mij niet pijn deed, in mijn vlees sneed of dood maakte. Toch voelde ik mezelf bij kritiek falen als mens. Wat kritiek met mij deed was buiten alle proporties van de context. Een onvoldoende halen op school? Dat was een afwijzing van mij als persoon. Iemand die niet met mij wilde samenwerken? Een steek in mijn rug. Kritiek? Een slag in mijn gezicht.
Uiteindelijk heb ik geleerd om het 'overdreven' reageren op een situatie te herkennen als een reactie uit het verleden. Heb ik geleerd dat ik nu de keuze heb om anders te reageren dan toen. En kon ik het uiteindelijk los laten. Nu kan ik mezelf verdedigen in dit soort gesprekken. Desnoods met wat onredelijkheid erin, want ook dat is toegestaan.
Mijn tranen zitten nog steeds hoog hoor, maar niet meer in dit soort situaties.
Ik weet niet of je iets herkent in mijn verhaal, maar ik wil je even een hart onder de riem steken. Je bent niet alleen. Je bent niet raar. Je hebt een aantal overlevingsmechanismen opgebouwd en sommige daarvan zitten je nu dwars en hinderen je in het zijn van wie je daadwerkelijk bent.
Genoeg geblaat.
*hug*
dinsdag 19 juni 2007 om 19:56
dinsdag 19 juni 2007 om 20:08
Jee, Iseo, wat ben jij een topper! Net zoals veel anderen hier. Heb een heleboel teruggelezen, maar even niet de puf om te reageren, terwijl jullie dat wel hebben.
Hier gaat het eigenlijk niet zo heel goed, is veel gebeurd de laatste tijd. Ik 'mag' weer gaan werken na bijna een jaar ziekzijn (burn-out), maar ben eigenlijk nog lang niet beter, heb thuis nog genoeg aan mijn hoofd i.v.m. de kinderen, beiden pubers. Mijn dochter dreigt helemaal te ontsporen, wil alles doen waarvan ze weet dat het niet kan/mag op haar leeftijd (13 jaar): roken, vriendjes, misschien ook alcohol? Zij is niet voor reden vatbaar, voelt zich diepongelukkig, en ik weet niet goed hoe ik haar kan helpen. Weet ook niet of ik haar gedrag moet straffen of niet, ze zoekt gewoon veel aandacht, desnoods op een negatieve manier...
Dan mijn relatie: voelde op zich goed, maar afgelopen weekend toen ik naar huis ging, kreeg ik bericht, wat neigt naar 'emotionele chantage'. Toch heb ik erop gereageerd, en het voelde achteraf goed....
Gisteren met hem over het gedrag van mijn dochter gehad; nu wil hij zijn kinderen weghouden bij mijn dochter, want zij heeft een slechte invloed! Ik baal hiervan, en vraag me af, wat onze relatie voorstelt, als we onze kinderen uit elkaar moeten houden (die het op zich vrij goed met elkaar kunnen vinden!). Hoe kun je je kind altijd beschermen? Hij kan zijn kinderen wel bij mijn dochter weghouden, maar weet hij dan niet dat op school óók kinderen zitten die een slechte invloed hebben? Dat ze daar ook aan blootstaan? Ik voel me hier dan ook niet goed bij, voel me misschien wel 'veroordeeld' of zo, weet even niet hoe ik het moet noemen...
Het voelt voor mij al járen alsof ik niet meer bezig ben met leven, maar met overleven, mijn hoofd boven water houden. En nu...ik hoopte dat ik het beter getroffen had met mijn nieuwe vriend, maar langzaamaan vraag ik me af of ik het werkelijk zo goed getroffen heb....
Maar toch doorgaan: misschien valt het allemaal wel mee, en gaat het over enige tijd wel beter??!! Denk dat dat voor velen hier wel herkenbaar is....
Hier laat ik het even bij,
bedankt!*;
Hier gaat het eigenlijk niet zo heel goed, is veel gebeurd de laatste tijd. Ik 'mag' weer gaan werken na bijna een jaar ziekzijn (burn-out), maar ben eigenlijk nog lang niet beter, heb thuis nog genoeg aan mijn hoofd i.v.m. de kinderen, beiden pubers. Mijn dochter dreigt helemaal te ontsporen, wil alles doen waarvan ze weet dat het niet kan/mag op haar leeftijd (13 jaar): roken, vriendjes, misschien ook alcohol? Zij is niet voor reden vatbaar, voelt zich diepongelukkig, en ik weet niet goed hoe ik haar kan helpen. Weet ook niet of ik haar gedrag moet straffen of niet, ze zoekt gewoon veel aandacht, desnoods op een negatieve manier...
Dan mijn relatie: voelde op zich goed, maar afgelopen weekend toen ik naar huis ging, kreeg ik bericht, wat neigt naar 'emotionele chantage'. Toch heb ik erop gereageerd, en het voelde achteraf goed....
Gisteren met hem over het gedrag van mijn dochter gehad; nu wil hij zijn kinderen weghouden bij mijn dochter, want zij heeft een slechte invloed! Ik baal hiervan, en vraag me af, wat onze relatie voorstelt, als we onze kinderen uit elkaar moeten houden (die het op zich vrij goed met elkaar kunnen vinden!). Hoe kun je je kind altijd beschermen? Hij kan zijn kinderen wel bij mijn dochter weghouden, maar weet hij dan niet dat op school óók kinderen zitten die een slechte invloed hebben? Dat ze daar ook aan blootstaan? Ik voel me hier dan ook niet goed bij, voel me misschien wel 'veroordeeld' of zo, weet even niet hoe ik het moet noemen...
Het voelt voor mij al járen alsof ik niet meer bezig ben met leven, maar met overleven, mijn hoofd boven water houden. En nu...ik hoopte dat ik het beter getroffen had met mijn nieuwe vriend, maar langzaamaan vraag ik me af of ik het werkelijk zo goed getroffen heb....
Maar toch doorgaan: misschien valt het allemaal wel mee, en gaat het over enige tijd wel beter??!! Denk dat dat voor velen hier wel herkenbaar is....
Hier laat ik het even bij,
bedankt!*;
dinsdag 19 juni 2007 om 20:13
dinsdag 19 juni 2007 om 20:18
Hoi Nicole, goed om even wat van je te lezen. (En je weet het he, als je geen puf hebt om te reageren hoeft dat niet, en als je alleen je hart wilt luchten kan dat ook altijd hier!)
Wat ik lees, is dat het helemaal niet lekker gaat. Op alle gebieden eigenlijk niet...
*;
Zorgen om je kinderen, weer gaan werken terwijl je er niet klaar voor bent, je relatie die toch niet goed zit.
Heb je iemand om mee te praten? Ik weet niet meer of je verteld had dat je professionele hulp had?
Ben een beetje bang dat je straks over de kop gaat zo.
Ik weet niet zulke goede raad wb je dochter. Vond zelf de puberteit heel heftig...
Blijven praten, is wat ik nu zou zeggen. Misschien kun je daar hulp bij krijgen, om op een prettige manier met haar te kunnen (blijven) communiceren? Er is soms heel wat positief te verbeteren als je hulp zoekt, dat heb ik met mijn ouders later echt zo ervaren.
Dochtertje huilt, ik ben zo terug
Liefs!!
Wat ik lees, is dat het helemaal niet lekker gaat. Op alle gebieden eigenlijk niet...
*;
Zorgen om je kinderen, weer gaan werken terwijl je er niet klaar voor bent, je relatie die toch niet goed zit.
Heb je iemand om mee te praten? Ik weet niet meer of je verteld had dat je professionele hulp had?
Ben een beetje bang dat je straks over de kop gaat zo.
Ik weet niet zulke goede raad wb je dochter. Vond zelf de puberteit heel heftig...
Blijven praten, is wat ik nu zou zeggen. Misschien kun je daar hulp bij krijgen, om op een prettige manier met haar te kunnen (blijven) communiceren? Er is soms heel wat positief te verbeteren als je hulp zoekt, dat heb ik met mijn ouders later echt zo ervaren.
Dochtertje huilt, ik ben zo terug
Liefs!!
