Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
dinsdag 19 juni 2007 om 20:13
dinsdag 19 juni 2007 om 20:18
Hoi Nicole, goed om even wat van je te lezen. (En je weet het he, als je geen puf hebt om te reageren hoeft dat niet, en als je alleen je hart wilt luchten kan dat ook altijd hier!)
Wat ik lees, is dat het helemaal niet lekker gaat. Op alle gebieden eigenlijk niet...
*;
Zorgen om je kinderen, weer gaan werken terwijl je er niet klaar voor bent, je relatie die toch niet goed zit.
Heb je iemand om mee te praten? Ik weet niet meer of je verteld had dat je professionele hulp had?
Ben een beetje bang dat je straks over de kop gaat zo.
Ik weet niet zulke goede raad wb je dochter. Vond zelf de puberteit heel heftig...
Blijven praten, is wat ik nu zou zeggen. Misschien kun je daar hulp bij krijgen, om op een prettige manier met haar te kunnen (blijven) communiceren? Er is soms heel wat positief te verbeteren als je hulp zoekt, dat heb ik met mijn ouders later echt zo ervaren.
Dochtertje huilt, ik ben zo terug
Liefs!!
Wat ik lees, is dat het helemaal niet lekker gaat. Op alle gebieden eigenlijk niet...
*;
Zorgen om je kinderen, weer gaan werken terwijl je er niet klaar voor bent, je relatie die toch niet goed zit.
Heb je iemand om mee te praten? Ik weet niet meer of je verteld had dat je professionele hulp had?
Ben een beetje bang dat je straks over de kop gaat zo.
Ik weet niet zulke goede raad wb je dochter. Vond zelf de puberteit heel heftig...
Blijven praten, is wat ik nu zou zeggen. Misschien kun je daar hulp bij krijgen, om op een prettige manier met haar te kunnen (blijven) communiceren? Er is soms heel wat positief te verbeteren als je hulp zoekt, dat heb ik met mijn ouders later echt zo ervaren.
Dochtertje huilt, ik ben zo terug
Liefs!!
dinsdag 19 juni 2007 om 21:03
Mamzelle *;
ook ik lees hier veel zelfverwijt. Heb vandaag zelf stappen gezet om dit zelfverwijt (en schuldgevoel) op te gaan lossen. Het is niet nodig! Wij hoeven niet perfect te zijn. Wees tevreden met het feit dat je het wel geregistreerd hebt en dat je een volgende keer dus ook handelt. Zie het als een leerproces (met vallen en opstaan).
En waarom is huilen onprofessioneel? Huilen mag. Is niets mis mee. Bij mij zitten de tranen ook erg los tegenwoordig. Komen soms wel op de verkeerde momenten maar ze hebben wel een functie! Jij hebt geen gemakkelijk leven met een goede reden voor verdriet.
Iemand zei mij laatst nog. Ik zou het niet kunnen (heeft te maken met de situatie rond de kinderen). Mijn antwoord: Ik ook niet, maar ik zal wel moeten. Je kon niet anders en wat nu belangrijk is is dat je nu
goed zorgt voor jezelf. Zodat je er kunt zijn voor je jongens en dat je de ruimte kunt maken om inderdaad die andere stappen te zetten. En als ik ook maar iets kan doen om je te helpen in die stappen laat je het dan weten? Je kan en mag mij ook altijd mailen hoor, adres staat in het profiel. Volgens mij ging jij ook in therapie? Is dit al begonnen? Vergeleken bij wat jij doorgemaakt hebt en nog steeds doormaakt vind ik mijn situatie maar peanuts.
Nog maar een hele dikke *; en ook voor jou een bosje :R
dinsdag 19 juni 2007 om 21:20
Nicole, na het lezen van deze post kan ik maar 1 ding zeggen. Zoek hulp hierbij want dit ga je niet volhouden.
Ik heb zelf ook meermalen "de schouders er maar weer onder gezet". Dit heeft me altijd veel energie gekost en mezelf uitgehold.
Een puberdochter met dit soort gedrag is uitputtend. De zorg en de angst om de kinderen die dreigen te ontsporen herken ik. Ook ik heb geen pasklare antwoorden maar wel het besef dat als ik niet goed voor mezelf zorg de kinderen ook niets aan mij hebben. Dat dit soort situaties een grote wissel trekken op je nieuwe relatie lijkt me duidelijk. Dit is voor niemand eenvoudig. Maar dat jij nu alleen maar bezig bent met overleven vind ik geen goed teken! Ook ik heb vaak gedacht dat het allemaal wel mee viel. Maar het valt niet mee, het was heftig en in mijn geval zal het ook nog wel heftig blijven. Dus ik ben nu, inderdaad ook met hulp, toch een aantal zaken aan het veranderen zodat ik mezelf niet meer uithol, dat het schuldgevoel en het zelfverwijt gaan verdwijnen. Je maakt je terecht zorgen over je dochter en je vriend zo te lezen ook. Ik begrijp jou heel goed, maar kan ook wel snappen dat hij zijn kinderen wil beschermen. Of dit de manier is? Ik denk van niet. Dat je dochter nu dit gedrag vertoont wil nog niet zeggen dat jij geen goede moeder bent.
dinsdag 19 juni 2007 om 21:26
dinsdag 19 juni 2007 om 22:16
Ik weet ook nog niet hoe ik het zou aanpakken met pubers, Nicole. Weet alleen van de tijd dat ik een puber was, dat mijn moeder over bijvoorbeeld roken alleen een ernstig gesprek met me had, en verder de verantwoordelijkheid bij mij legde. Alcoholmisbruik was niet mogelijk omdat ik alleen naar schoolfeesten mocht en daar werd niet geschonken. En verder was ik best wel een braaf meisje, alleen kleding en muziek waren niet zo braaf. Heb jij herinneringen uit je jeugd die je nu kunt blijven gebruiken als leidraad, dat je haar gewoon behandelt zoals je zelf behandeld zou willen worden toen je jong was?
Wat betreft je therapie kun je best aangeven dat je op dit moment eigenlijk aan het overleven bent, dat het je ook echt moeite kost om iets uit de therapie te halen. Die therapie moet zich toch voegen naar jóuw mogelijkheden.
Zelf ben ik wel weer opgepept. Wat zijn jullie lief.
Ik kreeg dus helemaal geen kritiek van die mensen, alleen van mezelf. Vond dat ik het verschuldigd was aan hen om een 'alles gaat goed' plaatje te schetsen en dat kon ik simpelweg niet.
De kinderen hebben in een binnenbad gezwommen, ik ook, in het zweet. Een fijne dag gehad met ze. Oudste was gevallen en had zichzelf lelijk geschaafd, maar was dat gelukkig na het zwemmen al vergeten.
Wat betreft je therapie kun je best aangeven dat je op dit moment eigenlijk aan het overleven bent, dat het je ook echt moeite kost om iets uit de therapie te halen. Die therapie moet zich toch voegen naar jóuw mogelijkheden.
Zelf ben ik wel weer opgepept. Wat zijn jullie lief.
Ik kreeg dus helemaal geen kritiek van die mensen, alleen van mezelf. Vond dat ik het verschuldigd was aan hen om een 'alles gaat goed' plaatje te schetsen en dat kon ik simpelweg niet.
De kinderen hebben in een binnenbad gezwommen, ik ook, in het zweet. Een fijne dag gehad met ze. Oudste was gevallen en had zichzelf lelijk geschaafd, maar was dat gelukkig na het zwemmen al vergeten.
dinsdag 19 juni 2007 om 22:20
max doet raar, vandaar maar even zo.
Ik heb ook wel begrepen dat je vriend vind dat jij niet hard genoeg bent. Het is jammer dat je hierin zijn steun niet krijgt. Dat zou heel prettig geweest zijn maar dat is dus niet zo. Laat het daar maar bij.
Ik zou wel meer willen vertellen over hoe het bij mij gaat maar dus niet op het forum. Dat je zoon meer aandacht krijgt en opeist kan wel eens de trigger voor het gedrag van je dochter zijn. Het lijkt me geen eenvoudige situatie. Voor geen van allen. En ja, je hebt geen invloed op de situatie bij de vader. Ik weet als geen ander hoe frusterend dit is. Hoe machteloos je daardoor kunt voelen. Het gevoel steeds maar in het gevecht moeten blijven zitten om je kinderen te beschermen. Als je wilt kun je me mailen.
liefs
dinsdag 19 juni 2007 om 22:34
En dan nu, hoe gaat het met mij. Op en af, moet soms huilen, ben soms boos, en dan weer heel verdrietig. Vandaag was geen gemakkelijke dag. Een intakegesprek, vragenlijsten enz. En ook mail van de vader. Dus zonder in details te treden, genoeg om me weer op te winden. Hij weet nog veel te goed hoe de juiste knopjes bij mij in te drukken, maar daar gaat dus aan gewerkt worden. Nu neem ik vooral veel rust, (probeer ik). En werken aan mezelf, leren omgaan met die emotionele chantage, veel praten met mensen en vooral proberen er gewoon te zijn voor mijn kinderen op de momenten dat het kan en dat ze daar behoefte aan hebben. En hoe moeilijk ook, leren accepteren dat ik nu in deze situatie zit en dat ik vooral mezelf moet blijven. Ik heb een terugslag, maar ben mijn zelfvertrouwen en mezelf niet kwijt. Nu ik weer een poosje wat beter slaap kan ik de dingen ook weer beter aan. Maar wel heel duidelijk het besef dat ik van bepaalde gevoelens af moet komen, schuldgevoel, schaamte, falen, zelfverwijt e.d. om in de toekomst deze hele situatie, die voorlopig nog niet voorbij is, beter aan te kunnen.
dinsdag 19 juni 2007 om 22:38
Hoe moeilijk opvoeden is, daar kan ik alleen maar naar raden. Mijn oudste is nu 4, we beginnen nét. Maar ik kan me wel voorstellen dat juist het kennen en beschermen van je eigen grenzen daarbij cruciaal is. En dat is precies iets waar we hier allemaal zwak (understatement?) in zijn.
Als je daarbij nog allemaal andere omstandigheden hebt die het opvoeden bemoeilijken, zoals een X die er een potje van maakt, andere kinderen die aandacht (of energie) opeisen, dan kan ik me voorstellen dat je puber behoorlijk uit de bocht kan gieren.
Het lijkt me ongelooflijk moeilijk om dan nog in de ouderrol te blijven naar je kind toe! Ik zit al even te denken hoe je hier nou iets aan zou kunnen doen. Ik kom niet veel verder dan met man en macht proberen te voorkomen dat het erger wordt, het uitzitten tot de puberhormonen bedaren en hopen dat ze dan tot inzicht komen. De puberteit is de enige van de verzwarende opvoedomstandigheden die in ieder geval een keer over gaat.
Echt een enorme vette knuffel van hieruit.
Als je daarbij nog allemaal andere omstandigheden hebt die het opvoeden bemoeilijken, zoals een X die er een potje van maakt, andere kinderen die aandacht (of energie) opeisen, dan kan ik me voorstellen dat je puber behoorlijk uit de bocht kan gieren.
Het lijkt me ongelooflijk moeilijk om dan nog in de ouderrol te blijven naar je kind toe! Ik zit al even te denken hoe je hier nou iets aan zou kunnen doen. Ik kom niet veel verder dan met man en macht proberen te voorkomen dat het erger wordt, het uitzitten tot de puberhormonen bedaren en hopen dat ze dan tot inzicht komen. De puberteit is de enige van de verzwarende opvoedomstandigheden die in ieder geval een keer over gaat.
Echt een enorme vette knuffel van hieruit.
dinsdag 19 juni 2007 om 22:39
Heb je al met jezelf afgesproken, Zonlicht, dat je een ruime bedenktijd neemt alvorens je antwoordt op een mail van je ex?
Makkelijk gezegd, ik reageer zelf vrijwel direct, zie daar alleen vanaf als de mail niet om antwoord vraagt. Maar dat is een klein stukje controle wat je hebt en wat vrij simpel is.
Makkelijk gezegd, ik reageer zelf vrijwel direct, zie daar alleen vanaf als de mail niet om antwoord vraagt. Maar dat is een klein stukje controle wat je hebt en wat vrij simpel is.
dinsdag 19 juni 2007 om 22:39
Als het gaat om het opvoeden van pubers, kan ik jullie helaas geen advies geven... mijn oudste is bijna 11 (en ik hoop dat hij dat nog jaaaaaaaaaaaren blijft...;)). Wel hoor ik van veel mensen dat het erg moeilijk is met pubers, ook in gezinnen die een toonbeeld van stabiliteit zijn, dus leg de schuld niet teveel bij jezelf (en/of je situatie). Dat wilde ik even zeggen, al weet ik niet of iemand er iets aan heeft...
Liefs :R van Lemmy
Liefs :R van Lemmy
dinsdag 19 juni 2007 om 22:59
Jazeker Mamzelle, dat is dus een van de redenen dat ik alleen nog kontakt wil via de mail. Het is mijn gevoel wat me hierin parten speelt. Want ik reageer wel vrij goed op de mail maar het rakelt aldoor weer zoveel leed op. Er word zo gewerkt op mijn schuldgevoel, dat ik het niet goed doe enz. dat het bij mij natuurlijk alle stekels recht overeind doet zetten. En daar loop ik dan wel weer de hele dag mee rond. Dus heeft hij toch meer invloed in mijn huishouden dan ik wil. Vandaag heb ik gewoon ook navraag gedaan nav de inhoud van de mail. En het blijkt, niet onverwacht, dus niet te kloppen. Dat dit voorlopig niet zal veranderen moet ik maar accepteren. Alleen ik kan hierin veranderen. Met nog duidelijker regels hier in mijn huis en met werken aan mezelf zodat ik niet zo wordt uitgehold, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Echt helemaal loskomen zal ik nooit, door de band die er is vanwege de kinderen. Leren loslaten van dingen waar je toch geen invloed op hebt en daar ook voor je gevoel vrede mee hebben is niet makkelijk. Maar dus wel een noodzakelijk leerproces in mijn situatie. Dat mijn ex nog steeds probeert mij te raken over de rug van kinderen zegt veel over hem. Dat hij hierbij ook schaamteloos de kinderen gebruikt is iets waar ik veel moeite mee heb. Maar ik ben daar niet verantwoordelijk voor. Die verantwoordelijkheid ligt echt bij hem. Dat de kinderen van deze hele situatie niet beter worden en dat ik niet bij machte ben om dat voor ze te veranderen maakt me boos, verdrietig en soms moedeloos. En toch, er komt een dag dat ze zelf ervaren dat ze wel invloed hebben. En ik maar hopen dat die dag snel komt, maar ik ben bang dat dat nog wel een poosje zal duren.
