Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Heel interessant om jullie ervaringen te lezen.

Annemoon, je blijft hem dus uittesten kijken hoe hij reageert? Of hij echt wel te vertrouwen is, moet hij zich telkens opnieuw bewijzen?



Precies!



Ik denk dat ik dat ook heel erg ga hebben.

Maar ben je dan niet bang om daarmee iets stuk te maken? Of geeft het je telkens de bevestiging, en kan je man daarmee ook laten zien dat hij echt om je geeft misschien?



Dat is nog het erge. Het helpt geen sikkepit. En als hij al van mijn grenzen afblijft, dan bedenk ik zelf wel gruwelijkheden genoeg. Vandaag nog in de auto naar huis. Dan bedenk ik ineens dat ik thuiskom en dat ze allemaal zijn vermoord. En hoe ik dan zou reageren. Dat soort gedachten steken steeds vaker de kop op. Alles vanuit de gedachte: het moet wel mis gaan. Het kan niet anders. Zo is de wereld.



Praten jullie hier wel eens over?



Ja daarnet nog n.a.v. dit forum. Hij schrok wel, maar geeft me nu ook weer de ruimte om door te typen.



Ben je steeds bezig om je grenzen duidelijk aan te geven omdat je hem niet vertrouwd met het vanzelf respecteren ervan?



Ach, het heeft niet eens zozeer met 'hem' te maken. Ik vertrouw de hele wereld niet. En mezelf alleen als ik moet vechten. Want dat kan ik als de beste.



Ik heb zelf een tijdje gedacht dat ik alleen nog maar een relatie met een vrouw zou willen :$ Niet dat ik echt wel eens verliefd op een vrouw ben geweest, zou dat misschien wel kunnen worden, maar goed.

Meer omdat ik ook nooit meer een man in bed wil. Maar zo werkt het niet, niet alle mannen zijn zoals ex. Denk wel dat als het er ooit van komt dat ik een relatie zou krijgen, diegene heel veel geduld moet gaan hebben.



En die mannen bestaan dus. Ik heb er hier een op de bank zitten.



Zich heel erg moet gaan bewijzen, maar ook denk ik weer dat ik dat helemaal niet durf te vragen van hem. Dus ben ik er nog lang niet klaar voor ook.

In ieder geval niet voor seks. Dat had altijd met macht te maken ja.



En de vraag of ik niet veels te blij ga zijn met iemand die van me lijkt te houden, dat ik ook weer misschien te snel toegeef.



Dat risico loop je inderdaad. En dan de valkuil waar ik het eerder met Lemmy over had. Dat je niet weet of je toegeeft aan een foute man of gewoon een goede man hebt getroffen.

Tuurlijk ben ik gepest, Annemoon. Bril en beugel, meer heb je daarvoor niet nodig. Toen ik ze af mocht doen was ik al zo 'geconditioneerd' dat ik bedelde om aandacht, liefde. Die je natuurlijk niet krijgt op die manier.



Ik kreeg pas laat een bril (maar voor de pesters nog niet té laat), maar daarvoor was het zo leuk dat ik zo snel huilde. Dan kwamen ze me thuis halen om te spelen en ik dacht: ja, eindelijk is alles goed. En dan was het spelletje Annemoon van de berg duwen, kijken of ze zou huilen. Hunkeren naar liefde? Volledig onder de knie als 8 jarige.



Faalangst: ik verdenk er mijn Oudste ook van. In elk geval heeft hij dingen wel laten liggen als die niet goed waren, in zijn ogen dan. Dit jaar is hij in sociale zin iets meer losgekomen, hij voelt zich in elk geval heel vertrouwd bij zijn meester en juffie, maar zijn werk, denk dat het hakken over de sloot blijft. Binnenkort nieuw rapport. Concentratieproblemen, dromerig, met rekenen is hij overigens wel kei goed.

Ik moet er erg aan wennen. Bij mezelf was de lagere school een eitje, kostte me nul moeite. Kan zijn dat de eisen hoger liggen tegenwoordig, kan ook zijn dat hij in die zin wel degelijk een ander kind is dan ik of zijn vader -beste van de klas, ooit-



Kijk eens of je wat herkent op www.hoogbegaafdvlaanderen.be.

[Ik hoop dat dit soort nieuwe therapieën ook al gevoerd worden door het ggz. Je beschrijving doet me denken aan EMDR en het is inderdaad niet te geloven dat zo iets een gebeurtenis of herinnering kan ontkrachten.] Ik hoop het ook. Het is geen EMDR, maar een therapie die alleen door die therapeute en een handjevol collega's wordt gegeven. Mijn psychologe leek EMDR (dat is therapie met behulp van oogbewegingen voor degenen die het niet kennen ) niet zo geschikt voor mijn lief gezien de omvang van zijn trauma. Maar ook dat schijnt heel goede resultaten op te leveren.Carrrie volgt cranio-sacraaltherapie. Ik weet niet wat het is, maar het maakte veel in haar los. Ik heb zelf wel eens in een zeer stressvolle periode een sessie met Tibetaanse klankschalen gehad. Als er iets zweverig klinkt Maar potverdorie, ik vóelde gewoon de blokkades doorbroken worden en het verdriet loskomen. Dus ik denk dat er meerdere manieren zijn om los te laten en die negatieve energie kwijt te raken. Iemand - ik weet haar naam niet meer – had het over kickboksen of zelfverdediging. Of andere sporten waar je veel in kwijt kan. Of muziek, tekenen, schilderen. Jij had het over schrijven, maar als dat niet je ding is zijn er nog zo veel andere manieren om je te uiten.[Ruimte innemen. Goeie. Ik vind dat ik de laatste twee avonden al teveel ruimte inneem. Voor vandaag overigens wel klaar met reageren, al te veel gelezen her en der. Ik bedoel: misschien komt mijn vermoeidheid van hypoglycemie en moet ik radicaal mijn voedingspatroon aanpassen - slik, ik hóu van suiker –]Oeps, daar moet ik ook niet aan denken nee. Van de andere kant zou het wel erg fijn als je weet waar je vermoeidheid vandaan komt en er iets aan kan doen.[Ik was en ben kritisch op mijn ex, baal ervan dat ik met veel minder trauma al onvoldoende functioneer. Ik ben er zo één die kijkt naar mensen die het beter doen dan ikzelf. ]Dat ken ik. Ik eis veel te veel van mezelf en dan vind ik - ironisch genoeg - óók nog dat ik niet genoeg van mezelf eis ;-)[Ik zou het niet in mijn ziel moeten halen om van me af te bijten, werd gelijk 'afgestraft'. Heb het wel gedaan soms maar dat leverde dan gelijk scheve gezichten op.]Hoe werd dat afgestraft? Was je vader er toen nog of was je toen alleen met je moeder? [En om je poes rouwen is zo normaal, ze was een levend wezen die zo lang bij je is geweest. Zou juist gek zijn als je haar dood zo snel al naast je neerlegde.] Grappig, van mij vind je het prima en normaal dat ik de ruimte neem om te praten over het verdriet over mijn poes. Jij hebt twee avonden over je verloren kinderen gepraat en vindt dat je "te veel ruimte" hebt ingenomen.Ik wil je graag zeggen dat ik veel aan je denk,en aan hoe het voor je moet zijn je kinderen te moeten missen. Ik kan het me niet voorstellen, dat wil ik niet beweren. Maar ik ben er wel verdrietig over, en ik ben niet de enige hier. Ik hoop dat wij allemaal een stukje verdriet van je kunnen overnemen, waardoor het een beetje draaglijk wordt en je het verdriet misschien wel durft te voelen. liefs,dubio

Iseo, die krijg je terug hoor *; :)



Verder herken ik me enorm in je verhaal over een eventueel nieuwe liefde. Denk dat zo'n man zo geduldig moet zijn met me dat hij gewoonweg niet bestaat. En daar kan ik best boos om worden, tot ik ex leerde kennen was ik heel vrij, vertrouwde heel snel, was niet bang om mezelf pijn te doen aan iemand. Dat ben ik echt kwijt, die vrijheid, dat gewoon kunnen genieten van sex met iemand die de moeite waard is.

Ben ook wel bang dat hij niet bestaat, ik reken er in ieder geval niet op.

Had al besloten dat ik voor altijd lekker alleen blijf, geen gedoe, geen twijfels. En ik had een kinderwens en die is vervuld, heb een dochtertje.

Die kinderwens was trouwens helemaal naar de achtergrond verdwenen toen ik met ex samen was. Gek is dat hoor, want ik wist al zeker dat ik met hem samen geen kinderen kon gaan krijgen. Dat klopte gewoon niet. Zou niet goed gaan.

En toch aan die gevoelens niet genoeg waarde hechten om dan ook voor mijzelf te besluiten dat ik weg moest gaan bij hem toen.



Mijn leven is goed zo, ik kan nu aan mezelf werken, aan mijn carriere (die ik nu eindelijk wel eens zou willen tenminste dan) en voor mijn kindje zorgen.

Ik mis hem niet, ben veel te opgelucht.

Mis de seks in ieder geval helemaal niet.

En toch vraag ik het me steeds meer af. Hoe zou dat zijn als ik iemand zou ontmoeten?

Kan ik eigenlijk nog wel vertrouwen op mijn intuitie, kan ik erop vertrouwen dat ik iemand serieus neem in plaats van hem alleen maar te 'lezen' en te bedenken wat er allemaal overal achter zit?



Mamz nog eentje *; In het begin van deel twee was ik toch ook zoveel aan het schrijven ineens, en kreeg ik al die geweldige reacties van jou en de anderen, en ik wist echt niet wat ik ermee aan moest en toch bleef ik schrijven, en ik durfde niet maar deed het toch en ik heb nog steeds de neiging de hele tijd bevestiging te zoeken bij jullie. Wil zeggen tegen je, blijf schrijven zonder er dingen bij te denken, want wij willen het lezen!

Veel liefs!!

Mamz, Dubio zegt:

Ik wil je graag zeggen dat ik veel aan je denk,en aan hoe het voor je

moet zijn je kinderen te moeten missen. Ik kan het me niet voorstellen,

dat wil ik niet beweren. Maar ik ben er wel verdrietig over, en ik ben

niet de enige hier. Ik hoop dat wij allemaal een stukje verdriet van je

kunnen overnemen, waardoor het een beetje draaglijk wordt en je het

verdriet misschien wel durft te voelen.



En zo voel ik het ook precies *;

Liefs Iseo

Mijn vader was al weg voordat ik vijf jaar werd.

Wat ik me herinner is dat mijn moeder me kwalijk nam dat ik mezelf helemaal van haar en mijn zus afsloot als mijn liefje bij me was. Achteraf heb ik nog steeds het idee van 'is dat zo erg dan, kun je je dat niet voorstellen, als volwassene?'

En er moesten iedere avond spelletjes gespeeld worden. Hartstikke goed natuurlijk voor het gezinsgevoel, maar ik had er op een gegeven moment geen zin meer in, in die totale verplichting. Móest perse meespelen, dat ik sikkeneurde werd gewoon overheen gewalst, je doet het maar. En dan ook nog boos als ik niet tien stappen vooruit dacht bij het kaartspelen, maar gewoon een kaart op de tafel mieterde die me wel aardig leek.

Ach, herinneringen. Kleine incidentjes kunnen worden opgeblazen tot iets allesbepalends. En da's dan weer een karaktertrek van mij, of is het van alle mensen? Waarom blijven negatieve herinneringen zoveel beter hangen dan positieve?



Rouwen om mijn kinderen: het rare is dat ik het nauwelijks heb gedaan. Toen ze weggingen naar hun vader was ik vooral opgelucht dat ik ze geen pijn meer kon doen. Verder werd al mijn gevoel ondergesneeuwd door het emotionele lawaai waarmee mijn ex me omringde. En nu heb ik er toch al een jaar de tijd voor gehad, en slechts af en toe een avond tranen. Denk ook nog steeds dat zíj degenen zijn waarover gerouwd moet worden, niet ík. Ik ben al groot, zij moeten nog dat hele leven leven. Hopen dat ze niet van die ernstige stoornissen hebben opgelopen als waar we hier over schrijven.

Ik sluit af voor vanavond. Wierook, 9 kaarsjes, kopje thee met heel weinig suiker.

Hallo lieve allemaal,

Er is zo veel geschreven dat ik niet eens meer weet waar ik moet beginnen met reageren, en er is zo veel waar ik me in herken... *; Ik begin zo maar ergens, zie wel waar ik strand...



Ten eerste: heel treffend, wat jij schrijft, Iseo, dat je denkt dat je eventueel een relatie zou kunnen hebben, maar dan met een vrouw. Ja, dat heb ik dus ook gehad (het gevoel dan, niet dat ik ook daadwerkelijk een relatie met een vrouw heb gehad...). Het leek wel of ik op zoek was naar iemand die zo ver mogelijk van mijn 1e man afstond, zowel uiterlijk als innerlijk. Dat die persoon een vrouw zou zijn, is natuurlijk een mooi begin dan!



De eerste persoon die ik weer enigszins heb leren vertrouwen na het overlijden van mijn 1e man, was een vrouw. Ik had haar leren kennen via mijn werk en al snel bleek zij erg betrokken te zijn, veel begrip te hebben voor mijn problemen en mij soms op doortastende manier te helpen. Bijvoorbeeld toen die rechtzaak van mijn vader plaats zou vinden, vrienden reageerden dan: "als het voorbij is, dan bel ik je om te horen hoe het gegaan is." En ze wensten me sterkte. Maar zij zei gewoon: "ik ga met je mee." Het was erg fijn dat ze dat soort dingen deed, en ook dat ik aan mezelf merkte dat ik haar kon vertrouwen en dat ze dat vertrouwen niet beschaamde (ze is nog steeds een goede vriendin).



Na ongeveer 3 jaar kreeg ik toen een verhouding met een getrouwde man (niet dat ik daar trots op ben...) en ook hem leerde ik steeds meer te vertrouwen. Tot op bepaalde hoogte dan, hij kwam vanwege zijn huwelijk niet te dichtbij. En uiteindelijk was ik dan zover dat ik openstond voor een echte relatie (niet dat het me geen moeite kostte, maar toch). In mijn geval was het echt iets dat met stappen verliep, zie ik achteraf.



Mijn huidige man lijkt trouwens in niets op mijn eerste man. Afgezien van het feit dat het allebei mannen zijn dan...



Gepest als kind... ook herkenbaar. Ik ben niet extreem erg gepest, er waren wel eens wat opmerkingen, maar meer nog viel ik overduidelijk buiten de groep (en daar had ik geen bril of beugel voor nodig). Ik bloosde extreem snel, vond mezelf het lelijkste meisje ter wereld, kortom, niets waard. Ik heb een goede jeugd gehad, mijn ouders hebben het zo goed gedaan als zij konden. Maar toch heb ik wel dingen gemist, een bepaalde aandacht, begrip, ik weet het niet precies. Ik was het vierde kind, mijn ouders waren al 40+ toen ik geboren werd en ik was ''een ongelukje''.



Mijn broers en zus waren veel ouder, en ik voelde me nooit serieus genomen. En achteraf gezien, ik werd ook echt niet serieus genomen - eigenlijk nog steeds niet denk ik - behalve dan door mijn zus, met wie ik vooral de afgelopen jaren een zeer sterke band heb gekregen. Zij ziet mij nu zoals ik ben, als iemand die best veel heeft meegemaakt en we helpen elkaar over en weer als we kunnen, ze vraagt me om mijn mening en ik haar om de hare. Zij ziet mij niet alleen meer als het kleine zusje.



Als kind volgde ik het traject dat al door mijn broers en zus belopen was, ging naar dezelfde school - en daar zat ik dan, met overcapaciteit, dus voor mijn klasgenoten was ik de studiebol, en tel daarbij het ''sociaal onhandige'' wat ik had maar op... Ik had vaak wel een vriendin hoor, niet dat ik compleet geen aansluiting vond, maar ik paste niet in de klas. Slaagde met een absurd hoge score en werd tot mijn afschuw daarvoor bij de diploma-uitreiking apart naar voren gehaald. Hoe apart kon ik zijn en hoe diep kon ik me schamen.... Mijn vervolgopleiding koos ik zelf en daar voelde ik me gelukkig wel beter.



Positief is wel, dat ik zeker voor elk van mijn kinderen individueel zal willen kijken, en ook samen met het kind zelf, wat het beste voor hem/haar is, en het niet per definitie de bekende weg zal laten bewandelen. Ik wil ook absoluut betrokken blijven bij hoe het hen gaat, niet alleen kijken naar de schoolcijfers en dan denken: o, dat ziet er goed uit, dus het gaat goed met hem/haar. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, zeker niet, zij zijn opgegroeid in de oorlog en zijn zo maar, hup, van de lagere school in de fabriek terechtgekomen, dus ik denk dat het in mijn geval vooral een generatiekloof was. Maar ik wil zelf zeker meer betrokken blijven bij mijn kinderen.

Mamzelle, welterusten voor straks...

Ook ik denk aan je.  :R

Mijn vader was al weg voordat ik vijf jaar werd.

Kun je je hem nog herinneren? Heb je nu contact met hem, en hoe is dat contact dan?



Wat ik me herinner is dat mijn moeder me kwalijk nam dat ik mezelf helemaal van haar en mijn zus afsloot als mijn liefje bij me was. Achteraf heb ik nog steeds het idee van 'is dat zo erg dan, kun je je dat niet voorstellen, als volwassene?'

En er moesten iedere avond spelletjes gespeeld worden. Hartstikke goed natuurlijk voor het gezinsgevoel, maar ik had er op een gegeven moment geen zin meer in, in die totale verplichting. Móest perse meespelen, dat ik sikkeneurde werd gewoon overheen gewalst, je doet het maar.

Daar zie je waar je het hebt aangeleerd om over je grenzen heen te laten gaan. Kleine dingetjes, maar keer op keer was de boodschap: jij past je maar aan, wat jij wilt is niet belangrijk, ik bepaal wel wat goed voor je is.



Het is goed om eens naar dat soort dingen te kijken om te begrijpen waar het vandaan komt. Dat betekent niet dat je je moeder afvalt. Ik heb van jou de indruk dat ze als alleenstaande moeder heel erg haar best heeft gedaan, precies zoals jij nu doet. Maar het helpt als je het kunt verklaren, zonder te oordelen: gewoon vaststellen wat er gebeurde en hoe jou dat beïnvloed heeft. Als je snapt hoe je het hebt aangeleerd, kun je het ook beter afleren.



En dan ook nog boos als ik niet tien stappen vooruit dacht bij het kaartspelen, maar gewoon een kaart op de tafel mieterde die me wel aardig leek.

Ach, herinneringen. Kleine incidentjes kunnen worden opgeblazen tot iets allesbepalends. En da's dan weer een karaktertrek van mij, of is het van alle mensen? Waarom blijven negatieve herinneringen zoveel beter hangen dan positieve?



Rouwen om mijn kinderen: het rare is dat ik het nauwelijks heb gedaan. Toen ze weggingen naar hun vader was ik vooral opgelucht dat ik ze geen pijn meer kon doen.

Dit zinnetje snijdt me door hart en ziel ;(



Hoe denk je daar nu over Mamz? Had je toen gelijk? Zie je het nog steeds zo?



Dors bien

dubio

Na ongeveer 3 jaar kreeg ik toen een verhouding met een getrouwde man (niet dat ik daar trots op ben...) en ook hem leerde ik steeds meer te vertrouwen. Tot op bepaalde hoogte dan, hij kwam vanwege zijn huwelijk niet te dichtbij.

Misschien maakte dat het wel veilig? Het is al heel wat dat je hem durfde vertrouwen.



Niet trots... bedoel je dat je je ervoor schaamt? Ik denk dat je er wel trots op mag zijn dat je in staat was van een man te houden na alles wat je had meegemaakt.



Het is moeilijk die schaamte los te laten, ik worstel er ook mee. Dat ik er hier nu over schrijf, is alweer een stap. Dat een paar vriendinnen er nu van weten, ook één. Ik hou van hem.



Nu moet ik huilen, waarom nou weer?

Lieve dubio... *;



Nee, ik schaam me er niet voor (ik had het natuurlijk ook net zo goed niet kunnen vertellen hier, voor dit topic is het eigenlijk een zijstraatje in mijn verhaal), maar trots ben ik niet; het is puur geluk geweest dat zijn vrouw er niet achter is gekomen en daardoor gekwetst is geraakt, als dat wel was gebeurd had ik dat wel heel erg gevonden. Maar verder, ik heb er geen spijt van en hij heeft dat ook niet, we vonden op dat moment iets bij elkaar dat we allebei nodig hadden. En voor mijn verwerkingsproces is het positief geweest. Ik denk wel dat het onbereikbare dat hij had onbewust heeft meegespeeld bij mij, hij was ''veilig'', het kon niet te dichtbij komen.

Speelt dat bij jou ook mee, dubio, dat hij min of meer onbereikbaar is? Of zou je echt met hem verder willen als je de keuze had? (mag ik zo nieuwsgierig zijn...?)

Dubio, lieverd *;

Speelt dat bij jou ook mee, dubio, dat hij min of meer onbereikbaar is? Of zou je echt met hem verder willen als je de keuze had? (mag ik zo nieuwsgierig zijn...?)

Hij is niet min of meer onbereikbaar, maar volkomen onbereikbaar. Daar is hij vanaf het begin ook duidelijk in geweest.



En of ik verder met hem zou willen? Mijn hart roept keihard ja, maar we zijn zo verschillend op zo veel vlakken dat ik niet denk dat ik met hem zou kunnen samenleven. Samenwonen vind ik sowieso voorlopig echt een brug te ver! Het duurt wel even voor ik weer bereid ben een man in mijn huis toe te laten, met alle gevolgen van dien (verstrengeling van levens bedoel ik).



Rationeel zie ik het dus niet zitten. Hij denkt dat het zeker zou kunnen werken tussen ons (in het hypothetische geval dat dit mogelijk zou zijn dus).



Mijn idee is een beetje jouw verhaal Lemmy: hij helpt me nu door deze moeilijke periode heen. Het is zo belangrijk voor me liefde te geven en ontvangen, onvoorwaardelijk door hem geaccepteerd te worden (nu ik nog...), iemand volledig te vertrouwen en me helemaal bloot te geven en te zien dat die ander dat ook doet.



Maar op termijn gaat dit natuurlijk niet werken. Ik moet eerst sterker worden en dan met hem breken. En dan iemand vinden die wel helemaal beschikbaar is en voor mij gaat. En voor wie ik ga natuurlijk. Ik zie dat best zitten hoor :P 



Bedankt voor jullie lieve woorden *; Welterusten!

dubio

Welterusten Dubiootje :R



Hoi lieve Lemmy! ik wilde graag reageren op wat je net schreef, kwam ook even kijken of ik je hier zou treffen

Maar ik ben hartstikke moe, het schrijven lukt even niet meer lekker, ik ga maar eens naar bed.

Even heel veel liefs voor nu, dus.

*;

Iseo

Lieve Iseo en Dubio,

lekker slapen allebei! *;

Voor mij is het ook bedtijd, misschien tot morgen!

Heel veel liefs, Lemmy

Lieve Zonlicht O+

Zo, ik heb weer heel wat bij moeten lezen:P

Als we zo doorgaan, hebben we zo weer een deel vol ;)



Lieve Mamzelle,

Ik las dat stukje over rouwen. Eerlijk gezegd denk ik dat je dat proces hebt uitgesteld in jezelf. Omdat je diep van binnen voelt dat je het nog niet kunt verwerken.

Ik vraag me af of er wel sprake is van een echt rouwproces als je je kinderen op deze manier kwijtraakt. Bij vermissing kun je ook niet echt rouwen, omdat er geen eindpunt is, geen zekerheid, geen afscheid. Dan kun je ook niet verder. Mamz' kinderen leven nog, ze kan er alleen niet bij. Rouwen is voorgoed afscheid van hen nemen en accepteren dat je ze nooit meer zal zien... wil je dat?

Een overlevingsstrategie. Ik zie je nu sprongen vooruit maken en denk dat bij jou nu gewoon de tijd rijp is om een aantal zaken, zeker niet alle, te verwerken. Ik vind je enorm dapper en heb bewondering voor je lef om toe te geven dat je twijfelt in je moederrol. Petje af voor de hulp die je hierbij zoekt. Jij bent bezig het cirkeltje te doorbreken en daar worden jou kinderen, en dan bedoel ik echt allemaal, alleen maar beter van.

Hier sluit ik me helemaal bij aan. Heel heel moedig van je Mamz. Ik zou zo graag zien dat je het van jezelf ook positief kan zien. Je sarcasme als het over jezelf gaat is soms pijnlijk om te lezen. Ook een muur, dat snap ik wel.



weet niet of dit hier nu wel zo past maar ik wil het toch delen en tegelijkertijd voel ik nog steeds een blokkade. Ik heb nog een kindje, dit leeft niet meer, ik laat maar in het midden of dit een zegen is. Voor mij een groot verdriet in ieder geval. Dit kindje is overleden tijdens de zwangerschap.

Ach lieverd.... ;( Hoelang was je zwanger? Wat het een jongetje of een meisje?

Toen ik op controle was en er geen harttonen meer te horen waren wist ik gelijk, ondanks andere woorden, dat het niet goed zat.

O meisje....wat moet er dan door je heen zijn gegaan....... *;

Ik heb toen in mijzelf een knop om gezet. Echt waar en doorgefunctioneerd naar mijn werk gegaan enz. tot het moment dat ik in het ziekenhuis lag en naar de ok ging. Toen kwam al dat verdriet los. Het verdriet over het kindje maar ook over de relatie. Ik heb me op dat moment ook gerealiseerd dat het over was, helaas kon ik toen de stappen daadwerkelijk nog niet zetten. Als reaktie op de pijn de angst ben ik me gaan afsluiten. Natuurlijk zag ik weer de gezichtjes van mijn andere kinderen en besefte dat ik door moest. Maar die afsluiting bleef. Mijn gevoel, mijn waarneming van pijn en verdriet veranderde. Er zijn toen kritische vragen aan mij gesteld die me hebben doen beseffen dat mijn relatie ten einde was. En toch heeft het nog lang geduurd om echt weg te gaan. En nu, nu pas, nu ik echt weg ben en de vrijheid terug heb, de rust terugheb, de angst verminderd, (mijn zorgen over de andere kinderen toenemen), kan ik weer bij mijn gevoel. Het plezier komt goed binnen, ik geniet en lach, maar de pijn komt ook weer dubbel hard binnen. Maar ik kan het nu wel hebben en toen niet. Toen bleef ik een zombie, nu huil ik er echt om. Mamzelle, kan het zijn dat jij nu iets soortgelijks doormaakt. dat je er nu aan toe bent om dingen aan te pakken?

Wat fijn (bij gebrek aan een beter woord) dat je nu toekomt aan het verwerken van dat verdriet. Daarmee kun je je kindje ook een plekje geven in je leven, dat voelt toch wel goed, denk ik. Je hoort soms dat mensen een ritueel bedenken als ze een kindje tijdens de zwangerschap verliezen. Een afscheidsritueel, een bloemenbootje bijvoorbeeld of een doosje met voorwerpen in de tuin begraven. Het kindje een naam geven. Zou dat iets voor jou zijn, denk je? Heb je tastbare herinneringen aan je kindje?



Ik heb na mijn twee kinderen twee miskramen gehad. Bij de eerste was het nog "goed" tussen ons, bij de tweede zaten we al tegen een crisis aan. Mijn oogkleppen waren nog niet afgevallen, maar we waren het er beiden over eens dat we in een crisis zaten. Het was heel dubbel dat kindje te verliezen, omdat we allebei hadden uitgesproken dat we twijfelden of een derde kindje eigenlijk wel een goed idee was toen was gebleken dat ik weer zwanger was. Misschien ook wel een zegen.



Zeker een zegen, als ik er nu op terugkijk. Ik weet niet of ik de kracht had gehad om uit elkaar te gaan als ik zwanger was geweest en vervolgens de zorg voor een kleine baby had gehad. Ik wil zo'n kleintje niet naar een crèche laten gaan, maar ik moet wel werken... Hoe had ik dat moeten oplossen? En dan het hele hormonencircus, de moeheid, de gebroken nachten... Je bent zo kwetsbaar in zo'n periode. Voor mijn kinderen is het ook beter geweest. En voor het kindje zelf waarschijnlijk ook....



Mijn oudste is veel te vroeg geboren. Ik ben toen ook met complicaties in het ziekenhuis opgenomen en was doodsbang haar te verliezen. Maar ook ik zette een knop om. Daar mocht ik niet aan denken, alleen het opkomen van die gedachte bracht me al in paniek. Godzijdank is het allemaal goed afgelopen.



Faalangst is ook voorbijgekomen. Herkenbaar, ook ik voelde me vroeger nooit goed genoeg, wat mijn ouders ook aan mij vertelden. Ik heb een goede jeugd gehad, met het recht mezelf te zijn. Ik begrijp nog steeds niet goed hoe ik mezelf zo heb kunnen verliezen in die relatie. Ik zie het als een (harde) levensles. Iets om van te leren en verder te groeien, anders trek ik het niet.



Bij mij net zo, ik heb een goede jeugd gehad, nooit een gebrek aan zelfvertrouwen gehad. Of althans, dat dacht ik. Blijkbaar schort er toch het nodige aan. Maar ik probeer het zo te zien: dat ik mezelf zo verloor in die relatie, lag niet aan mij maar aan HEM. Een andere man zou geen misbruik van mij hebben gemaakt.  Ik heb het LATEN gebeuren maar dat is iets anders dan een actieve rol spelen.



Ik hoor ook graag van de vrouwen die hier hebben geschreven hoe het met hen gaat. Er komen wel namen in me op, maar ik noem ze maar niet want ik vergeet er vast een paar :P Laten jullie weten hoe het gaat?



liefs,

dubio

Vrouwtje, ik weet niet of je dit nog leest maar pas je goed op jezelf? *;

Vetrouwen op je intuitie heb ik ook voorbij zien komen. Dit lukt wel weer. Echt waar, je merkt vanzelf wel wanneer je toe bent aan nieuwe ontwikkelingen op dit gebied. Ik gun mezelf hierin in ieder geval de tijd en luister gewoon goed naar mijn intuitie. Helaas heb ik dat dus een keer niet gedaan.

Deze mag nog wel een keer worden genoteerd. Zonlicht, ik denk dat het zó waar is, dat onze intuïtie ons allang heeft verteld dat er iets niet klopte, maar dat we niet luisterden.



Hier ook miskramen, en een prematuur geboren kindje, dus je maakt wel wat los met je bericht van gisteren. Allemaal van mijn eerste man, voordat mijn dochter geboren werd. Én verdriet, én het gevoel hebben als vrouw te falen, niet eens moeder te kunnen worden. En dan achteraf erachter komen dat moeder worden nog niet automatisch inhoudt dat het wel snor zit met kunnen omgaan met zo'n klein wezentje.

Ik wilde met mijn man praten over dat verdriet, maar hij kon het niet, vond dat vrouwenzaken. Met iemand anders praten dan met degene die dat verdriet ook moest hebben, voldeed niet echt ... ik voelde me verloren met dat verdriet, onbegrepen, ongeliefd.

Lag al een maand in het ziekenhuis met bloedverlies om te proberen dat derde kindje bij me te houden, ik verloor de moed, dokters en verpleegsters zeiden dat het een aflopende zaak was, maar mijn man wilde daar niet van horen. Als ik zou opgeven zou ik het doodvonnis van dat kindje tekenen. Hij weigerde ook zulke berichten vanaf het ziekenhuis, en ik met hem mee, want ik wilde toch niet schuldig zijn aan de dood van mijn kindje. 

Ik had hevige weeën, maar wist dit niet. Man bleef bij me maar toen het niet overging ging hij weg, zou later terugkomen. Opeens voelde ik opluchting, wist zeker dat de laatste ellendige bloedprop mijn lichaam verlaten had, dat het nu goed zou komen met de zwangerschap. Bleek dat het kindje al geboren was, ik wíst niet eens wat er gebeurd was onderaan. Zou hij nog geleefd hebben, even, zou ik hem nog hebben kunnen vasthouden, als ik het wist? Naast intens verdriet ook nog woede omdat het ziekenhuis me niet hard en duidelijk inlichtte toen er eenmaal sprake was van een bevalling.

Het kindje was klein, maar zo helemaal af. Zo'n 20 of 22 weken.

Er is autopsie op hem verricht en als ik nu opnieuw zou mogen kiezen was dit niet gebeurd, of was hij na het onderzoek teruggebracht, zodat we hem konden begraven, of iets dergelijks. Voor een officiele begrafenis was hij te jong. Ik had een paar foto's van hem, ben die kwijtgeraakt binnen de laatste relatie: ze staken in een lievelingsboek van me dat ik nooit zou verkopen maar toch heb verkocht. Verder weet ik zelfs de datum van overlijden niet uit mijn hoofd, heb wel nog steeds de papieren bij me uit mijn medisch dossier, die ik eigenlijk had moeten afgeven aan mijn huisarts.



Iseo, misschien heb je gelijk dat dit kindje een ritueel verdient. Blijft staan dat ik van de andere kindjes nog minder weet, is het dan eerlijk om een ritueel te maken voor één van hen en niet voor de anderen.



Dubio, ik had gelijk, toen, met die gedachte dat ik ze geen pijn meer kon doen. Ik snauwde en duwde ze weg alsof ik zelf degene met borderline was in dat huis. Mijn zoon, toen hij terug op bezoek kwam, was een narrig en boos manneke. Geen idee wat die eerdere afwijzingen met hem hebben gedaan, hij was maar net vijf. Godverdomme. Zou hij nog weten dat we ook goede tijden hebben gehad?



Wil huilen, kan het niet echt. Drie kleintjes die nietsvermoedend teevee zitten te kijken hier naast me.

Hier ook miskramen, en een prematuur geboren kindje, dus je maakt wel wat los met je bericht van gisteren. Allemaal van mijn eerste man, voordat mijn dochter geboren werd. Én verdriet, én het gevoel hebben als vrouw te falen, niet eens moeder te kunnen worden. En dan achteraf erachter komen dat moeder worden nog niet automatisch inhoudt dat het wel snor zit met kunnen omgaan met zo'n klein wezentje.



Hoe had je je dat voorgesteld, dat je door te baren vanzelf een goede moeder werd? Hoe stond het met je moedergevoel, was dat er wel automatisch (ik denk van wel als ik je een beetje ken)? Wat maakt een moeder een goede moeder?



Ik wilde met mijn man praten over dat verdriet, maar hij kon het niet, vond dat vrouwenzaken. Met iemand anders praten dan met degene die dat verdriet ook moest hebben, voldeed niet echt ... ik voelde me verloren met dat verdriet, onbegrepen, ongeliefd.



Ach Mamz...... ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat moet je je eenzaam hebben gevoeld. Een dubbel verdriet: om je kindje en om het verdriet dat geen plaats mag hebben. Wat een zwaar leven heb jij gehad Mamz.



Zoiets trekt een enorm zware wissel op je relatie. Een miskraam... laat staan twee. En dan nog het verlies van een kindje in een zo ver gevorderd stadium van de zwangerschap, bijna levensvatbaar.... Het is iets waar veel relaties op stuklopen, er niet voor elkaar kunnen zijn na zulke gebeurtenissen. Ik denk dat het niet eens zo'n probleem hoeft te zijn als je het allebei verschillend verwerkt, als je die manier maar respecteert en erkent dat de gevoelens er zijn. En erover praat dát je er verschillend mee omgaat.





Lag al een maand in het ziekenhuis met bloedverlies om te proberen dat derde kindje bij me te houden, ik verloor de moed, dokters en verpleegsters zeiden dat het een aflopende zaak was, maar mijn man wilde daar niet van horen. Als ik zou opgeven zou ik het doodvonnis van dat kindje tekenen. Hij weigerde ook zulke berichten vanaf het ziekenhuis, en ik met hem mee, want ik wilde toch niet schuldig zijn aan de dood van mijn kindje. 

Ik had hevige weeën, maar wist dit niet. Man bleef bij me maar toen het niet overging ging hij weg, zou later terugkomen. Opeens voelde ik opluchting, wist zeker dat de laatste ellendige bloedprop mijn lichaam verlaten had, dat het nu goed zou komen met de zwangerschap. Bleek dat het kindje al geboren was, ik wíst niet eens wat er gebeurd was onderaan. Zou hij nog geleefd hebben, even, zou ik hem nog hebben kunnen vasthouden, als ik het wist? Naast intens verdriet ook nog woede omdat het ziekenhuis me niet hard en duidelijk inlichtte toen er eenmaal sprake was van een bevalling.

Ik kan me niet voorstellen wat er op dat moment door je heen gegaan is... een levenloos kindje gebaard te hebben zonder dat je het doorhad.



Het kindje was klein, maar zo helemaal af. Zo'n 20 of 22 weken.

Er is autopsie op hem verricht en als ik nu opnieuw zou mogen kiezen was dit niet gebeurd, of was hij na het onderzoek teruggebracht, zodat we hem konden begraven, of iets dergelijks. Voor een officiele begrafenis was hij te jong. Ik had een paar foto's van hem, ben die kwijtgeraakt binnen de laatste relatie: ze staken in een lievelingsboek van me dat ik nooit zou verkopen maar toch heb verkocht.



Verder weet ik zelfs de datum van overlijden niet uit mijn hoofd, heb wel nog steeds de papieren bij me uit mijn medisch dossier, die ik eigenlijk had moeten afgeven aan mijn huisarts.



Iseo, misschien heb je gelijk dat dit kindje een ritueel verdient. Blijft staan dat ik van de andere kindjes nog minder weet, is het dan eerlijk om een ritueel te maken voor één van hen en niet voor de anderen.

Lieverd, het leven is niet eerlijk, dat zou jij toch moeten weten. Jouw andere kinderen hebben een plekje, ook al weet jij niet waar dat is. En van hen neem je geen afscheid. Van dit kindje heb je nooit goed afscheid genomen. Het enige wat telt is dat jij het zou willen doen.



Niets staat je in de weg om voor je andere kinderen ook een ritueel te houden als je daar behoefte aan hebt. Maar misschien heeft dat nog even tijd nodig. Het hoeft ook niet ingewikkeld of tijdrovend te zijn. Je kan twee speciale kaarsjes kopen die je voor hen brandt, of een kleinood aan de achteruitkijkspiegel in je auto of aan je tas hangen, of iets in je portemonnee stoppen. Een vergeetmenietje in een pot planten. Iets waardoor je bijna als vanzelf aan hen herinnerd wordt.



Heb je al een idee wanneer je dat e-mailtje aan Vermist wil schrijven?



Dubio, ik had gelijk, toen, met die gedachte dat ik ze geen pijn meer kon doen. Ik snauwde en duwde ze weg alsof ik zelf degene met borderline was in dat huis. Mijn zoon, toen hij terug op bezoek kwam, was een narrig en boos manneke. Geen idee wat die eerdere afwijzingen met hem hebben gedaan, hij was maar net vijf. Godverdomme. Zou hij nog weten dat we ook goede tijden hebben gehad?

Dus er waren ook goede tijden geweest, ondanks de pijn? Waar was je zoontje geweest toen hij terugkwam?



Wil huilen, kan het niet echt. Drie kleintjes die nietsvermoedend teevee zitten te kijken hier naast me.  

Geen zorgen, ik pleng wel wat tranen voor je.



Liefs *;

dubio

quote: zonlicht2 reageerde



Vetrouwen op je intuitie heb ik ook voorbij zien komen. Dit lukt wel weer. Echt waar, je merkt vanzelf wel wanneer je toe bent aan nieuwe ontwikkelingen op dit gebied. Ik gun mezelf hierin in ieder geval de tijd en luister gewoon goed naar mijn intuitie. Helaas heb ik dat dus een keer niet gedaan.



Deze mag nog wel een keer worden genoteerd. Zonlicht, ik denk dat het zó waar is, dat onze intuïtie ons allang heeft verteld dat er iets niet klopte, maar dat we niet luisterden.

Ik vraag me af hoe dat in zijn werk is gegaan. Ik denk dat we allemaal op een bepaald moment in de relatie zijn gaan denken dat er iets niet klopte. Maar luisterden we toen echt niet naar onze intuïtie? Ik kan me herinneren toch vaak genoeg tegen mijn ex te zijn ingegaan. Wat me er op een bepaald moment van weerhield, was zijn reactie. Die wilde ik niet en dus ging ik de confrontatie uit de weg.



Dan kan ik wel kwaad op mezelf worden omdat ik die reactie slikte of vermeed, maar ik ben daar toch niet verantwoordelijk voor? Dat was toch onredelijk van hém? Als ik aangeef hoe ik dingen zie of wil en hij walst daar overheen, dan is dat toch niet mijn schuld? Was het te veel om van hem te verwachten dat hij mij serieus nam en mij met respect behandelde? Wie is er hier nu abnormaal? Het is goed om in te zien wat ons aandeel in de relatie was, maar ik zie onze rol duidelijk als passief. We hebben het LATEN gebeuren. Hier al heel vaak gezegd. Hoe kon ik het zo ver LATEN komen?



Dat heeft heel veel te maken met goedheid, edelmoedigheid, redelijkheid, vredelievendheid, liefde, respect, vertrouwen, geloof in die ander. Omdat we die eigenschappen bezitten, hebben we het zo ver laten komen. Waar het ons aan ontbrak, was het vermogen onszelf te beschermen en dan kunnen die op zich goede eigenschappen zich tegen je keren. Dus dat moeten we leren. Maar we hoeven onszelf niet op te sluiten in onszelf uit angst dat die eigenschappen ons een volgende keer weer fataal worden. Daarvoor zijn ze ook te mooi, dat is zo zonde. Dus we kunnen best weer leren te vertrouwen en lief te hebben en compromissen te sluiten, zolang we maar heel duidelijk weten waar de grens ligt, en die ook aangeven.



De basis is dat we niet bang zijn alleen te zijn. Want de uiteindelijke grens die je moet aangeven als er naar alle andere weerwoorden niet geluisterd wordt (en dat is in onze relaties gebeurd) is: stoppen. En dan zit je weer met jezelf. Als alleen zijn niet genoeg voor je is, dan kun je weer in dezelfde valkuil trappen. Dan ben je wéér bang om de relatie te beëindigen en blijf je dus maar zitten en vechten tegen de bierkaai. Zolang je weet dat je de moeite waard bent zónder die man naast je, ben je sterk, want dan heb je de kracht om op te stappen als de relatie jou niet biedt wat je zoekt.



Zucht. Wat een overpeinzingen weer op de zaterdagmorgen.



liefs,

dubio

Zomaar een gedachte hoor, laat me niet los, maar zullen we eens samen naar Nigeria gaan, kijken of we je kinderen kunnen vinden. Ik zal er voor je zijn. Jouw kindjes gaan een poosje logeren bij Iseo, die kan vast heel goed voor je kindjes zorgen:). Ik wil wel een periode weg uit mijn situatie. Even afstand nemen, ruimte maken voor mezelf en wat zou het fijn zijn als ik daarbij een ander kan helpen. Ik denk dat het voor jou al zoveel zou uitmaken als je je zou kunnen zien, weten hoe het met ze gaat.

Zonlicht, wat ben jij een schat