Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
zaterdag 7 juli 2007 om 23:25
Wat wordt er ineens weer veel geschreven. Ik heb net met de jongens twee films van Dr Dolittle gezien. Lekker simpel.
Ben zelf timide, dat wel, altijd geweest. Laatst moest het hele klasje van mijn zoon een liedje voor me zingen en daar moest ik van blozen, was vergeten hoe het voelde om te blozen. Aan de andere kant voel ik me niet snel teveel gewoon op straat of in de winkels of zo. Wel: three is a crowd voor me. Trek me snel terug als er meerdere mensen zijn of concentreer me op één van hen. Of ga van de één naar de ander, maar meepraten in een groepje, nee.
Het rare is dat mijn ex toen we elkaar net ontmoetten ook ineens timide was. Kon me niet voorstellen dat zo'n mooie man níet naast zijn schoenen zou lopen, maar hij was -of deed- verrast dat ik met hem mee wilde gaan. Dat was herkenbaar voor me, en ook dat hij dacht de liefde van zijn leven gevonden te hebben, binnen één nacht, dat was herkenbaar.
Ergens en al vrij snel eigenlijk verstrikt geraakt in een web van leugens, vasthouden, afhankelijkheid, ruzie.
Ben zelf timide, dat wel, altijd geweest. Laatst moest het hele klasje van mijn zoon een liedje voor me zingen en daar moest ik van blozen, was vergeten hoe het voelde om te blozen. Aan de andere kant voel ik me niet snel teveel gewoon op straat of in de winkels of zo. Wel: three is a crowd voor me. Trek me snel terug als er meerdere mensen zijn of concentreer me op één van hen. Of ga van de één naar de ander, maar meepraten in een groepje, nee.
Het rare is dat mijn ex toen we elkaar net ontmoetten ook ineens timide was. Kon me niet voorstellen dat zo'n mooie man níet naast zijn schoenen zou lopen, maar hij was -of deed- verrast dat ik met hem mee wilde gaan. Dat was herkenbaar voor me, en ook dat hij dacht de liefde van zijn leven gevonden te hebben, binnen één nacht, dat was herkenbaar.
Ergens en al vrij snel eigenlijk verstrikt geraakt in een web van leugens, vasthouden, afhankelijkheid, ruzie.
zaterdag 7 juli 2007 om 23:33
Mamz, ik heb in gezelschap - althans gezelschap waarin ik me redelijk op mijn gemak voel - vaak juist het hoogste woord. Ik domineer vaak het gesprek, maak grapjes, ben verbaal sterk, ben handtastelijk :P Mensen in mijn omgeving (familie bijv.) waren misschien daardoor wel verbaasd dat ik me zo liet ondersneeuwen door mijn ex.
En ja, leuk dat er weer meer geschreven wordt. Ik was verbazend snel bijgelezen na een paar dagen afwezigheid.
trusten,
dubio
PS Ik zag vandaag een interview op tv met Jaap Jongbloed over zijn programma Vermist, ik moest meteen aan jou denken. Ik wilde hem graag even door het scherm trekken :P Hij zei dat ze in álle gevallen waarin mensen het contact om welke reden dan ook zijn kwijtgeraakt proberen te helpen. Vaak lukt het ze ook nog.
En ja, leuk dat er weer meer geschreven wordt. Ik was verbazend snel bijgelezen na een paar dagen afwezigheid.
trusten,
dubio
PS Ik zag vandaag een interview op tv met Jaap Jongbloed over zijn programma Vermist, ik moest meteen aan jou denken. Ik wilde hem graag even door het scherm trekken :P Hij zei dat ze in álle gevallen waarin mensen het contact om welke reden dan ook zijn kwijtgeraakt proberen te helpen. Vaak lukt het ze ook nog.
Ga in therapie!
zaterdag 7 juli 2007 om 23:38
Fijn dat je daaraan denkt, Dubio.
En jouw eigen verhaal geeft des te meer aan dat het moeilijk is om er precies de vinger op te leggen, op datgene wat ons in de relatie hield, of wat aan ons aantrekkelijk was voor die man.
Zelf vind ik overigens dat ik er echt als een ander mens ben uitgekomen, dat ik ben gegroeid binnen die relatie als mens. Tuurlijk blijf ik introvert, timide, maar afhankelijk, nee, echt niet meer. Was ik wel, heel erg. Ik kon niet zonder een man. Zelfs toen ik al kinderen had voelde ik me nog incompleet zonder geliefde.
En jouw eigen verhaal geeft des te meer aan dat het moeilijk is om er precies de vinger op te leggen, op datgene wat ons in de relatie hield, of wat aan ons aantrekkelijk was voor die man.
Zelf vind ik overigens dat ik er echt als een ander mens ben uitgekomen, dat ik ben gegroeid binnen die relatie als mens. Tuurlijk blijf ik introvert, timide, maar afhankelijk, nee, echt niet meer. Was ik wel, heel erg. Ik kon niet zonder een man. Zelfs toen ik al kinderen had voelde ik me nog incompleet zonder geliefde.
zondag 8 juli 2007 om 00:03
Lieve Lemmy,
Ik herken veel in jouw verhaal, hoewel ik op school niet verlegen was. Ik behoorde juist tot de "populaire" groep. Nog steeds ben ik niet altijd verlegen, maar dat ligt eraan in welke groep/situatie ik me bevindt. Soms voel ik me sterk en heb er geen last van... maar ook vaak voel ik me onzeker en wordt dus verlegen/onzeker als ik te maken heb met mensen waar ik tegen op zie. En ik zie vrij snel tegen iemand op. Mensen die zijn zoals ik zou willen zijn. Die altijd spontaan zijn, met elke situatie raad weten, voor zichzelf op komen etc...
Tijdens mijn late pubertijd werd ik ineens heel verlegen, terwijl dat voorheen nooit het geval was. Ik was 16 en 17 en kreeg verkering met ene Richard waar ik zo op tegen op keek. Wij hadden een stoplicht verkering. Hij maakte het aan en dan weer uit. Hij maakte het steeds uit omdat ik te stil was en te klein. Tja.. ik ben maar een ukkie met mijn 1.54 en hij was zeker 1.80. Als hij het dan weer uitmaakte en ik weer verkering met hem wilde wist ik dat ik moest praten om hem te houden. Dus zat ik me de hele dag te bedenken wat ik moest zeggen tegen hem. Dat kwam er niet echt heel spontaan uit, hihi. Die lat lag zó hoog. Dan dacht ik vrolijk tegen hem te babbelen en kreeg een nietszeggend antwoord terug. Juist hij, een puberverliefdheid, heeft heel lang, en nog steeds wel, veel impact gehad op wie ik geworden ben. Hoe hij omging met mijn verlegenheid en het feit dat ik klein ben. Mijn verdriet als hij het weer uitmaakte destijds was zo immens groot..Uiteindelijk ging hij er vandoor met mijn beste vriendin en op Schoolbank.nl las ik dat ze getrouwd zijn en 3 kinderen hebben. Kan het hen ook niet kwalijk nemen maar toch denk ik er nog wel aan terug.
Soms, heb ik zin om zowel Richard als mijn beste vriendin destijds via schoolbank een mail te sturen om ze te vertellen wat alles voor mij betekend heeft. Ik doe dat uiteraard niet... we waren zo jong nog en niet bezig met toekomst en consequenties. Toch deed dat me enorm zeer en als ik eraan terug denk voel ik het nog.
Wat ik wil zeggen dus.......... wat je meemaakt tijdens (prille) jeugd, pubertijd etc..etc.. heeft zoveel invloed op wie je wordt en hoe je in het leven gaat staan. Richard is maar een voorbeeld nu even.. er was nog wel meer waardoor ik onzeker geraakt ben destijds en zoveel heb gepikt van x. X kwam namelijk na Richard...
Slaap lekker allemaal,
en fijne zondag.
Liefs Thirza
Ik herken veel in jouw verhaal, hoewel ik op school niet verlegen was. Ik behoorde juist tot de "populaire" groep. Nog steeds ben ik niet altijd verlegen, maar dat ligt eraan in welke groep/situatie ik me bevindt. Soms voel ik me sterk en heb er geen last van... maar ook vaak voel ik me onzeker en wordt dus verlegen/onzeker als ik te maken heb met mensen waar ik tegen op zie. En ik zie vrij snel tegen iemand op. Mensen die zijn zoals ik zou willen zijn. Die altijd spontaan zijn, met elke situatie raad weten, voor zichzelf op komen etc...
Tijdens mijn late pubertijd werd ik ineens heel verlegen, terwijl dat voorheen nooit het geval was. Ik was 16 en 17 en kreeg verkering met ene Richard waar ik zo op tegen op keek. Wij hadden een stoplicht verkering. Hij maakte het aan en dan weer uit. Hij maakte het steeds uit omdat ik te stil was en te klein. Tja.. ik ben maar een ukkie met mijn 1.54 en hij was zeker 1.80. Als hij het dan weer uitmaakte en ik weer verkering met hem wilde wist ik dat ik moest praten om hem te houden. Dus zat ik me de hele dag te bedenken wat ik moest zeggen tegen hem. Dat kwam er niet echt heel spontaan uit, hihi. Die lat lag zó hoog. Dan dacht ik vrolijk tegen hem te babbelen en kreeg een nietszeggend antwoord terug. Juist hij, een puberverliefdheid, heeft heel lang, en nog steeds wel, veel impact gehad op wie ik geworden ben. Hoe hij omging met mijn verlegenheid en het feit dat ik klein ben. Mijn verdriet als hij het weer uitmaakte destijds was zo immens groot..Uiteindelijk ging hij er vandoor met mijn beste vriendin en op Schoolbank.nl las ik dat ze getrouwd zijn en 3 kinderen hebben. Kan het hen ook niet kwalijk nemen maar toch denk ik er nog wel aan terug.
Soms, heb ik zin om zowel Richard als mijn beste vriendin destijds via schoolbank een mail te sturen om ze te vertellen wat alles voor mij betekend heeft. Ik doe dat uiteraard niet... we waren zo jong nog en niet bezig met toekomst en consequenties. Toch deed dat me enorm zeer en als ik eraan terug denk voel ik het nog.
Wat ik wil zeggen dus.......... wat je meemaakt tijdens (prille) jeugd, pubertijd etc..etc.. heeft zoveel invloed op wie je wordt en hoe je in het leven gaat staan. Richard is maar een voorbeeld nu even.. er was nog wel meer waardoor ik onzeker geraakt ben destijds en zoveel heb gepikt van x. X kwam namelijk na Richard...
Slaap lekker allemaal,
en fijne zondag.
Liefs Thirza
zondag 8 juli 2007 om 00:12
Het lukt me niet. Kan me er niet toe zetten, beter gezegd.
Thirza, voel je echt nog de pijn van wat er toen gebeurde met Richard, of heb je eerder iets van 'ik zou wel eens gewoon een openhartig gesprek met ze willen hebben'.
Ik heb maar één blijvertje gekend, ongeveer een jaar. Echt gedumpt net toen ik geslaagd was voor mijn Havo. Geen woord meer van hem gehoord over waarom en zo, en dan zou ik af en toe wel willen weten hoe het met hem gaat nu, of inderdaad dat waarom te weten komen. Maar ik voel het niet meer, weet alleen dat er ooit een intens verdriet was.
Ik ga slapen nu, ben heel moe.
Iseo, het was niet mijn bedoeling om je te doen huilen. *;
Slaap lekker :R
zondag 8 juli 2007 om 00:13
Hoi lieve Thirza!
Hoe was jouw dag?
Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Het kan zoveel invloed hebben.
Je was geloof ik ook jong toen je huidige ex ontmoette?
Ik was 17 toen ik wat kreeg met ex. En die eerste periode met hem had veel invloed op hoe het later ging. Niet alleen de mooie dagen die ik vasthield en waar ik naar terugverlangde, maar ook was ik erg onzeker en kon ik niet geloven dat hij voor mij koos. Ik viel eigenlijk terug in oude manieren, deed zo mijn best.
Veel liefs Thirz!
RozeBloem, hoe gaat het met jou?
Suus nog wakker?
Liefs van Iseo
Hoe was jouw dag?
Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Het kan zoveel invloed hebben.
Je was geloof ik ook jong toen je huidige ex ontmoette?
Ik was 17 toen ik wat kreeg met ex. En die eerste periode met hem had veel invloed op hoe het later ging. Niet alleen de mooie dagen die ik vasthield en waar ik naar terugverlangde, maar ook was ik erg onzeker en kon ik niet geloven dat hij voor mij koos. Ik viel eigenlijk terug in oude manieren, deed zo mijn best.
Veel liefs Thirz!
RozeBloem, hoe gaat het met jou?
Suus nog wakker?
Liefs van Iseo
zondag 8 juli 2007 om 00:31
Welterusten lieve Mamz
Het was een mooie en rustige dag. Ik ben er echt voor gaan zitten om hier op het topic te komen. Het voelt nu heel dichtbij. En als jij met die woorden dan alles zo precies beschrijft, dan komen ze, de tranen. Maar voor mij, echt het gaat goed.
Schrijven over dat mailtje, je kinderen. Wat is dat moeilijk...je gaf aan dat we erover mogen beginnen. Alleen voelt dat heel pijnlijk, voor jou.
*;
Dat moment om er voor te gaan zitten, een begin te maken aan dat mailtje, voelt dat nog ver weg, doet teveel zeer, of zou je er ineens aan kunnen beginnen als je de ruimte voelt? Of wil je het liever samen doen met iemand? Heb je iemand die dat met je kan doen dichtbij?
Is echt een beetje polsen vanuit hier, hoe je je voelt hierover, Mamz. Zodat ik misschien beter weet hoe ik achter je kan staan. Maar misschien beter over de mail doen. Sorry als het te direct is.
:R Heel veel liefs....
Het was een mooie en rustige dag. Ik ben er echt voor gaan zitten om hier op het topic te komen. Het voelt nu heel dichtbij. En als jij met die woorden dan alles zo precies beschrijft, dan komen ze, de tranen. Maar voor mij, echt het gaat goed.
Schrijven over dat mailtje, je kinderen. Wat is dat moeilijk...je gaf aan dat we erover mogen beginnen. Alleen voelt dat heel pijnlijk, voor jou.
*;
Dat moment om er voor te gaan zitten, een begin te maken aan dat mailtje, voelt dat nog ver weg, doet teveel zeer, of zou je er ineens aan kunnen beginnen als je de ruimte voelt? Of wil je het liever samen doen met iemand? Heb je iemand die dat met je kan doen dichtbij?
Is echt een beetje polsen vanuit hier, hoe je je voelt hierover, Mamz. Zodat ik misschien beter weet hoe ik achter je kan staan. Maar misschien beter over de mail doen. Sorry als het te direct is.
:R Heel veel liefs....
zondag 8 juli 2007 om 00:44
Mamzelle,
Het is geen pijn wat ik voel als ik aan hen denk, maar ergens wel heel veel wrok. Mijn vriendin kon destijds thuis niet meer terecht omdat ze verteld had dat haar stiefvader haar sexueel misbruikte. Ze werd met open armen ontvangen door mijn moeder. Mijn moeder en ik hielpen haar waar we konden. Ik weet dat mijn vriendin destijds, dat bleek later maar is een lang verhaal, enorm kon toneelspelen en liegen. Wij waren beste vriendinnetjes en we schreven elkaar heel veel brieven (die ik nog heb). Dat terwijl we elkaar altijd zagen en ook bij elkaar op school zaten. We waren echt heel close. In die brieven vertelde ik haar over Richard. Ze wist hoe gek ik op hem was en wat hij niet leuk vond aan mij en mijn onzekerheden. Toch kregen ze verkering met elkaar. Ik weet nog dat we destijds een buurthonk hadden en ik haar op zijn minst vroeg niet te kussen met Richard waar ik bij was. Waarop ze antwoordde dat ze dat niet ging doen omdat R. kon gaan denken dat ze hem niet meer wilde. Allemaal hele kleine dingetjes en wellicht niet eens de moeite waard om aan terug te denken. Toch heeft dat zoveel invloed gehad en pijn gedaan toen... Mijn beste vriendin en mijn jeugdliefde.
Hey die Iseo,
Vandaag gaat ie met mij wel lekker! Met de meiden gaan stadten en daarna bij mijn tante op bezoek. Was heel erg gezellig. Gisteren had ik een enorme offday maar dat kwam omdat ik een website ging bezoeken waarop de ex staat van x. die heel veel jaren tussen x en mij stond. Zij is danseres in een club in Rotterdam. X kon nooit van haar loskomen en ik wilde dat toen zo graag. Dat was gisteren confronterend met name ook omdat deze dame er zo goed uit ziet... Lekker belangrijk zal je denken... is ook niet belangrijk... ben ik nu ook wel een achter. Maar toen met x werd ik daar konstant op afgerekend. X vergelijkte ons altijd. Ik vond een keer een lijstje van x waarop hij de voor- en tegens had geschreven van zijn vriendin versus zijn vrouw. Dat loog er niet om...Zijn vriendin allemaal pro's en ik, zijn vrouw... tja...
Affijn dat was gisteren..... vandaag heb ik leuke afleiding gehad en morgen zie ik het wel weer. Ik neem het met de dag. X is een paar dagen weg en daar geniet ik wel van. Heerlijk die rust en de wetenschap dat hij niet thuiskomt.
Ik ga lekker slapen... morgen hoop ik mooi weer en iets leuks te gaan doen met mijn kids...
Tot gauw,
liefs en slaap lekker*;
Het is geen pijn wat ik voel als ik aan hen denk, maar ergens wel heel veel wrok. Mijn vriendin kon destijds thuis niet meer terecht omdat ze verteld had dat haar stiefvader haar sexueel misbruikte. Ze werd met open armen ontvangen door mijn moeder. Mijn moeder en ik hielpen haar waar we konden. Ik weet dat mijn vriendin destijds, dat bleek later maar is een lang verhaal, enorm kon toneelspelen en liegen. Wij waren beste vriendinnetjes en we schreven elkaar heel veel brieven (die ik nog heb). Dat terwijl we elkaar altijd zagen en ook bij elkaar op school zaten. We waren echt heel close. In die brieven vertelde ik haar over Richard. Ze wist hoe gek ik op hem was en wat hij niet leuk vond aan mij en mijn onzekerheden. Toch kregen ze verkering met elkaar. Ik weet nog dat we destijds een buurthonk hadden en ik haar op zijn minst vroeg niet te kussen met Richard waar ik bij was. Waarop ze antwoordde dat ze dat niet ging doen omdat R. kon gaan denken dat ze hem niet meer wilde. Allemaal hele kleine dingetjes en wellicht niet eens de moeite waard om aan terug te denken. Toch heeft dat zoveel invloed gehad en pijn gedaan toen... Mijn beste vriendin en mijn jeugdliefde.
Hey die Iseo,
Vandaag gaat ie met mij wel lekker! Met de meiden gaan stadten en daarna bij mijn tante op bezoek. Was heel erg gezellig. Gisteren had ik een enorme offday maar dat kwam omdat ik een website ging bezoeken waarop de ex staat van x. die heel veel jaren tussen x en mij stond. Zij is danseres in een club in Rotterdam. X kon nooit van haar loskomen en ik wilde dat toen zo graag. Dat was gisteren confronterend met name ook omdat deze dame er zo goed uit ziet... Lekker belangrijk zal je denken... is ook niet belangrijk... ben ik nu ook wel een achter. Maar toen met x werd ik daar konstant op afgerekend. X vergelijkte ons altijd. Ik vond een keer een lijstje van x waarop hij de voor- en tegens had geschreven van zijn vriendin versus zijn vrouw. Dat loog er niet om...Zijn vriendin allemaal pro's en ik, zijn vrouw... tja...
Affijn dat was gisteren..... vandaag heb ik leuke afleiding gehad en morgen zie ik het wel weer. Ik neem het met de dag. X is een paar dagen weg en daar geniet ik wel van. Heerlijk die rust en de wetenschap dat hij niet thuiskomt.
Ik ga lekker slapen... morgen hoop ik mooi weer en iets leuks te gaan doen met mijn kids...
Tot gauw,
liefs en slaap lekker*;
zondag 8 juli 2007 om 00:57
Thirza, slaap lekker.
Mijn ex had eerder vriendinnen gehad, prachtige vrouwen, ik voelde me vergeleken bij hun echt zó niet knap.... En ja, dat is ook niet belangrijk, maar wat maakte het me onzeker. Ex zelf ook zo'n mooie man.
Maar dat waren veroveringen voor heel even. Ik was zijn vriendin om 'samen' mee te zijn. We hadden een eigen wereldje. Ik deed echt wat met hem, maar hij moest me dan ook helemaal hebben.
En andersom wist ik niet beter dan me er helemaal instorten.
Mijn ex had eerder vriendinnen gehad, prachtige vrouwen, ik voelde me vergeleken bij hun echt zó niet knap.... En ja, dat is ook niet belangrijk, maar wat maakte het me onzeker. Ex zelf ook zo'n mooie man.
Maar dat waren veroveringen voor heel even. Ik was zijn vriendin om 'samen' mee te zijn. We hadden een eigen wereldje. Ik deed echt wat met hem, maar hij moest me dan ook helemaal hebben.
En andersom wist ik niet beter dan me er helemaal instorten.
zondag 8 juli 2007 om 10:48
Vergelijken met ex: ik ben er immuun voor geworden in de loop van de tijd. Op een gegeven moment zei ik net zo makkelijk 'dan moet je maar terug gaan naar je ex, toch'.
Het ging dan niet zozeer om fysieke dingen, maar om gedrag: zij was een betere vriendin, een betere huisvrouw, een betere moeder, dat soort dingen. Misschien was het nog wel waar ook, maar hij was wel met mij en niet meer met haar. Punt.
Het ging dan niet zozeer om fysieke dingen, maar om gedrag: zij was een betere vriendin, een betere huisvrouw, een betere moeder, dat soort dingen. Misschien was het nog wel waar ook, maar hij was wel met mij en niet meer met haar. Punt.
zondag 8 juli 2007 om 11:40
Hallo Allemaal,
wat hebben jullie gisteren weer veel geschreven! Maar even 2 schermen erbij om hier en daar op te reageren.
Tsja ook ik vind het moeilijk om complimentjes te aanvaarden. Het blijft gewoon moeilijk om te zeggen; wat lief dat je dat zegt. Alles wat ik doe is gewoon en normaal en als een ander hetzelfde doet dan is het bijzonder. Raar eigenlijk en daarmee doe je ook vooral jezelf tekort. Altijd maar doorgaan en aanpassen aan de omstandigheden. Ooit heb ik eens een cursus gehad, ontzettend veel geleerd daar, en daar kwam dit ook ter sprake. Daar werd het vergeleken met boekenkasten. Op een of andere manier zijn we allemaal geneigd de zwarte boekenkast te vullen. Die puilt uit. Hier staat alles in wat we niet goed doen. En er is ook nog een witte boekenkast, die maar akelig leeg blijft. Onzin natuurlijk, want ook deze kast kunnen we vullen. Heel bewust door ons te belonen voor de dingen die we goed doen. Bijvoorbeeld voor sommigen het schrijven hier. Het maakt je in ieder geval bewuster van waar je in zit en dus ga je ermee aan de slag en gaan dingen wel veranderen. Maak haalbare stappen en vele kleine stappen brengen je vaak verder dan 1 grote. Beloon jezelf voor de dingen die goed gaan. Als je dat doet is het ook makkelijk om complimentjes van anderen te aanvaarden. Tsja en die exen (of echtgenoten) van ons weten heel goed hoe ze die zwarte boekenkast moeten vullen. Maar ik heb besloten van die zwarte kast en gekleurde kast te maken. In ieder geval een stuk vrolijker en ben dus bezig die zwarte "boeken" te verwijderen. Wat er overblijft; hopelijk een vrolijk geheel van kleurtjes met hier en daar een donker randje. En die witte boekenkast ben ik zelf aan het vullen.
Alyden wat fijn dat je je jaar gehaald hebt. Concentreer je maar op de rest van je studie. En hoe het verder loopt kan toch niet niemand voorspellen. Als je hier maar blijft lezen en reageren.:P Wat je schrijft over dat vechten herken ik wel een beetje. Ik ben zelf ook een "vechter". En natuurlijk is dat een overlevingstechniek in die relatie geworden. Wat je vasthoudt? dat weet alleen jij. Wanneer je de rust kan vinden om het los te laten, dat weet ook alleen jij? Ik heb gemerkt dat ik nu pas deze rust heb. En nog blijft het soms moeilijk omdat ik te vaak op een vervelende manier met ex wordt geconfronteerd. Maar ik heb nu dus pas de rust om aan mezelf te werken. In de relatie kreeg ik die niet. Ik denk dat het heel goed is dat je hulp hebt ingeroepen. Het maakt jou bewuster. En als de tijd er rijp voor is kun je wel voor jezelf beslissen wat de juiste stappen zijn.
Ik lees hier ook iedere dag maar kan niet elke dag reageren. Dat ligt inderdaad aan mijn stemming. Als ik me niet zo goed voel dan heb ik er veel aan om hier te lezen. Te zien hoe we elkaar toch altijd weer weten te helpen. Op een of andere manier is er altijd wel iemand die toch reageert op de noodkreet van een ander. Als ik me beter voel vind ik het juist makkelijker om te reageren.
enne Lemmy, je bent niet gestoord hoor:@. Wil je dit soort gedachten alsjeblieft heel snel verbannen. En stiekum herken ik het wel. Ga het allemaal niet op jezelf projecteren. Dat klopt niet en is ook nergens voor nodig
Wat ik me vooral herinner van die laatste jaren is dat ik gewoon niet voelde. Niet meer open stond. Opgesloten in mezelf. Kreeg dit een tijdje terug ook van een collega te horen. Ik was in die tijd een 'zombie'. Klopt helaas wel. Alles kwam wel binnen, maar ik kon mezelf niet laten voelen. Diep van binnen wist ik dat als ik dat zou doen ik de beslissing zou moeten nemen om weg te gaan en daar was ik dus op een of andere manier nog niet aan toe. Angst heeft me tegengehouden. Maar nu ik dus weg ben en geconfronteerd wordt met de gevolgen, en die angst blijkt dus wel terecht te zijn, heb ik dus spijt dat ik niet eerder ben gegaan en heb ik er moeite mee te aanvaarden dat ik me zolang heb laten leiden door Angst. Dat leer ik nu los te laten en angst zal mij niet meer leiden. En dat vergt dus best wel moed om hier en daar weer over drempels te gaan. Drempels die ikzelf ingebouwd hebt om mezelf te beschermen.
Iseo, ik heb ook gedeelten van Live Earth gezien, leuk he. Ik ben zo gewend geweest maar rekening te houden met hem. Inderdaad alle kleine hintjes van hem pikte ik op. Ik ken hem door en door. Maar hij kent mij niet. Ja, hij weet hoe hij de knopjes kan bedienen zodat hij de door hem gewenste reaktie krijgt, maar mij kennen, wie ik ben, wat ik wil en hoe ik het leven sta. Nee, die persoon kent hij niet. Daar is hij niet in geinteresseerd. Dat is voor mij wel de grootste les denk ik. Dat degene die zegt van je te houden mij mezelf niet heeft laten zijn en mij niet heeft willen leren kennen.
Dubiootje, ook hier waren mensen heel erg verbaasd. Vooral vrienden van vroeger die ik door omstandigheden niet zo vaak meer zie. De reakties waren confronterend. Zo, de oude Zonlicht komt terug. Ook ik ben best wel verbaal sterk en niet snel bang, maar toch kom je dus in zo'n soort relatie terecht. Maar onder die sterke buitenkant schuilt natuurlijk ook een gevoelig persoon. En die heb ik dus zelf niet genoeg aandacht gegeven. Had ik dat wel gedaan, dan had ik veel eerder kunnen concluderen dat deze relatie niet zou werken. Dat deze man niet genoeg oog had voor die gevoelige persoon. En natuurlijk heb ik er veel van geleerd. Ik kom er inderdaad anders uit dan ik er ingegaan ben. Maar dat is ook wel logisch. Ik weet in ieder geval dat ik mezelf nooit meer zal opofferen voor een relatie.
Mamzelle, fijn dat je toch een nieuw deel hebt neergezet, en ik ga dan nu dus deze ook vol maken:D. Ook ik moet regelmatig denken aan je en je andere kinderen. Ik weet dat je het vol moet houden, ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik vind het al zo lastig nu met mijn kinderen en die spreek ik dus regelmatig. Ook bij mijn zoon zijn de oogkleppen wat aan het verdwijnen. Gisteren was hij nog even bij mij en vertelde toen dat hij wel kon voelen dat zijn vader niet wilde dat hij kwam, maar het niet zegt. En dat is dus ook wat het bij ons altijd zo moeilijk maakt. Hij zei letterlijk, papa kan beter zeggen dat ik niet mag. En dat klopt natuurlijk want dan kun je gewoon zeggen dat je het erniet mee eens bent en ruzie maken. Maar juist dat dubbele: ja zeggen en nee doen, dat maakt het zo moeilijk. Altijd die hoop, die worst die je voorgehouden wordt.
Zo en nu maar gauw plaatsen,:D
wat hebben jullie gisteren weer veel geschreven! Maar even 2 schermen erbij om hier en daar op te reageren.
Tsja ook ik vind het moeilijk om complimentjes te aanvaarden. Het blijft gewoon moeilijk om te zeggen; wat lief dat je dat zegt. Alles wat ik doe is gewoon en normaal en als een ander hetzelfde doet dan is het bijzonder. Raar eigenlijk en daarmee doe je ook vooral jezelf tekort. Altijd maar doorgaan en aanpassen aan de omstandigheden. Ooit heb ik eens een cursus gehad, ontzettend veel geleerd daar, en daar kwam dit ook ter sprake. Daar werd het vergeleken met boekenkasten. Op een of andere manier zijn we allemaal geneigd de zwarte boekenkast te vullen. Die puilt uit. Hier staat alles in wat we niet goed doen. En er is ook nog een witte boekenkast, die maar akelig leeg blijft. Onzin natuurlijk, want ook deze kast kunnen we vullen. Heel bewust door ons te belonen voor de dingen die we goed doen. Bijvoorbeeld voor sommigen het schrijven hier. Het maakt je in ieder geval bewuster van waar je in zit en dus ga je ermee aan de slag en gaan dingen wel veranderen. Maak haalbare stappen en vele kleine stappen brengen je vaak verder dan 1 grote. Beloon jezelf voor de dingen die goed gaan. Als je dat doet is het ook makkelijk om complimentjes van anderen te aanvaarden. Tsja en die exen (of echtgenoten) van ons weten heel goed hoe ze die zwarte boekenkast moeten vullen. Maar ik heb besloten van die zwarte kast en gekleurde kast te maken. In ieder geval een stuk vrolijker en ben dus bezig die zwarte "boeken" te verwijderen. Wat er overblijft; hopelijk een vrolijk geheel van kleurtjes met hier en daar een donker randje. En die witte boekenkast ben ik zelf aan het vullen.
Alyden wat fijn dat je je jaar gehaald hebt. Concentreer je maar op de rest van je studie. En hoe het verder loopt kan toch niet niemand voorspellen. Als je hier maar blijft lezen en reageren.:P Wat je schrijft over dat vechten herken ik wel een beetje. Ik ben zelf ook een "vechter". En natuurlijk is dat een overlevingstechniek in die relatie geworden. Wat je vasthoudt? dat weet alleen jij. Wanneer je de rust kan vinden om het los te laten, dat weet ook alleen jij? Ik heb gemerkt dat ik nu pas deze rust heb. En nog blijft het soms moeilijk omdat ik te vaak op een vervelende manier met ex wordt geconfronteerd. Maar ik heb nu dus pas de rust om aan mezelf te werken. In de relatie kreeg ik die niet. Ik denk dat het heel goed is dat je hulp hebt ingeroepen. Het maakt jou bewuster. En als de tijd er rijp voor is kun je wel voor jezelf beslissen wat de juiste stappen zijn.
Ik lees hier ook iedere dag maar kan niet elke dag reageren. Dat ligt inderdaad aan mijn stemming. Als ik me niet zo goed voel dan heb ik er veel aan om hier te lezen. Te zien hoe we elkaar toch altijd weer weten te helpen. Op een of andere manier is er altijd wel iemand die toch reageert op de noodkreet van een ander. Als ik me beter voel vind ik het juist makkelijker om te reageren.
enne Lemmy, je bent niet gestoord hoor:@. Wil je dit soort gedachten alsjeblieft heel snel verbannen. En stiekum herken ik het wel. Ga het allemaal niet op jezelf projecteren. Dat klopt niet en is ook nergens voor nodig
Wat ik me vooral herinner van die laatste jaren is dat ik gewoon niet voelde. Niet meer open stond. Opgesloten in mezelf. Kreeg dit een tijdje terug ook van een collega te horen. Ik was in die tijd een 'zombie'. Klopt helaas wel. Alles kwam wel binnen, maar ik kon mezelf niet laten voelen. Diep van binnen wist ik dat als ik dat zou doen ik de beslissing zou moeten nemen om weg te gaan en daar was ik dus op een of andere manier nog niet aan toe. Angst heeft me tegengehouden. Maar nu ik dus weg ben en geconfronteerd wordt met de gevolgen, en die angst blijkt dus wel terecht te zijn, heb ik dus spijt dat ik niet eerder ben gegaan en heb ik er moeite mee te aanvaarden dat ik me zolang heb laten leiden door Angst. Dat leer ik nu los te laten en angst zal mij niet meer leiden. En dat vergt dus best wel moed om hier en daar weer over drempels te gaan. Drempels die ikzelf ingebouwd hebt om mezelf te beschermen.
Iseo, ik heb ook gedeelten van Live Earth gezien, leuk he. Ik ben zo gewend geweest maar rekening te houden met hem. Inderdaad alle kleine hintjes van hem pikte ik op. Ik ken hem door en door. Maar hij kent mij niet. Ja, hij weet hoe hij de knopjes kan bedienen zodat hij de door hem gewenste reaktie krijgt, maar mij kennen, wie ik ben, wat ik wil en hoe ik het leven sta. Nee, die persoon kent hij niet. Daar is hij niet in geinteresseerd. Dat is voor mij wel de grootste les denk ik. Dat degene die zegt van je te houden mij mezelf niet heeft laten zijn en mij niet heeft willen leren kennen.
Dubiootje, ook hier waren mensen heel erg verbaasd. Vooral vrienden van vroeger die ik door omstandigheden niet zo vaak meer zie. De reakties waren confronterend. Zo, de oude Zonlicht komt terug. Ook ik ben best wel verbaal sterk en niet snel bang, maar toch kom je dus in zo'n soort relatie terecht. Maar onder die sterke buitenkant schuilt natuurlijk ook een gevoelig persoon. En die heb ik dus zelf niet genoeg aandacht gegeven. Had ik dat wel gedaan, dan had ik veel eerder kunnen concluderen dat deze relatie niet zou werken. Dat deze man niet genoeg oog had voor die gevoelige persoon. En natuurlijk heb ik er veel van geleerd. Ik kom er inderdaad anders uit dan ik er ingegaan ben. Maar dat is ook wel logisch. Ik weet in ieder geval dat ik mezelf nooit meer zal opofferen voor een relatie.
Mamzelle, fijn dat je toch een nieuw deel hebt neergezet, en ik ga dan nu dus deze ook vol maken:D. Ook ik moet regelmatig denken aan je en je andere kinderen. Ik weet dat je het vol moet houden, ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik vind het al zo lastig nu met mijn kinderen en die spreek ik dus regelmatig. Ook bij mijn zoon zijn de oogkleppen wat aan het verdwijnen. Gisteren was hij nog even bij mij en vertelde toen dat hij wel kon voelen dat zijn vader niet wilde dat hij kwam, maar het niet zegt. En dat is dus ook wat het bij ons altijd zo moeilijk maakt. Hij zei letterlijk, papa kan beter zeggen dat ik niet mag. En dat klopt natuurlijk want dan kun je gewoon zeggen dat je het erniet mee eens bent en ruzie maken. Maar juist dat dubbele: ja zeggen en nee doen, dat maakt het zo moeilijk. Altijd die hoop, die worst die je voorgehouden wordt.
Zo en nu maar gauw plaatsen,:D
