Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
maandag 2 juli 2007 om 15:24
Zo, weer bijgeslapen en gelezen hoor:D
Lieve Iseo,
is je hoofdpijn verdwenen en lukt je examen vandaag? Moeilijk he, als er ook nog zoveel andere dingen door je heen gaan.
Ik weet nog dat mijn kinderen vroegen hoe liefde over kan gaan. Ze waren natuurlijk heel bang, want ja, de liefde tussen papa en mama is over en ze waren ook bang dat mijn liefde voor hun zou verdwijnen. Ik heb ze toen uitgelegd dat de liefde er nog wel was, maar ergens in een afgesloten kamertje in mijn hart. En dat het gewoon beter is dat je soms niet meer samenwoond omdat dat dus niet lukt. Alleen liefde is niet genoeg. Dat je dus doordat er zoveel ruzies e.d. zijn het steeds moeilijker word om de liefde weer vrij te laten. Ook ik heb tijdens mijn huwelijk de liefde voor mijn ex al losgelaten. Maar na de scheiding moet je toch nog van elkaar vervreemden en wennen aan het feit weer alleen te zijn. Want je bent, ook al staat de liefde op een laag pitje, en is de relatie echt onwerkbaar, toch lang met elkaar verbonden geweest. In ellende, maar dat schept ook een band. Als er geen liefde was geweest was je vast niet zo lang gebleven. Nu moet je leren loslaten, rouwen, ook om je dromen en datgene wat je niet hebt. De meesten van ons hebben toch zo'n toekomstbeeld gehad van altijd bij elkaar, een gezinnetje en samen oud worden. Dat dat dus niet gaat is ook iets wat je moet leren accepteren. Zelfs ik denk nog wel eens dat het misschien wel had kunnen lukken als...., en dat klopt dus niet. Natuurlijk heeft hij ook zijn goede kanten en ben ik ook ooit verliefd geworden op het beeld van hem wat hij mij toen gaf. Er is echter ook nog een ander beeld, en dat maakt het onmogelijk dat wij samen wonen. Of ik nu nog echt liefde voel? Nee, niet echt, maar ook geen haat ofzo. Als liefde niet word onderhouden dooft ze langzaam uit. Net als een kaars, af en toe flakkert het wat op, maar als de kaars op is, brand het vlammetje niet meer. En samen een nieuw kaarsje aansteken doen we dus niet meer. Wel begrijp ik hem steeds minder. Nu mijn beeld aan het veranderen is, zie ik hem meer zoals hij echt is en niet dat beeld wat ik heb gezien toen ik verliefd werd. Wat me verdriet doet en waar ik last van heb en veel pijn door voel is dat hij de kinderen dus op dezelfde manier in de steek laat. En zien dat je kinderen dezelfde pijn voelen is voor mij moeilijk om mee om te gaan. Het besef dat de kinderen, inderdaad voor hun nog moeilijker, want je wilt toch vertrouwen in je vader kunnen hebben, er zelf mee moeten leren omgaan. Ik kan die pijn voor hun niet voorkomen en niet oplossen. Ik kan ze alleen maar leren voor zichzelf op te komen, weerbaar zijn en moet ze toch proberen vertrouwen mee te geven.
Mamzelle, ik denk dat karakter van de oudste ook zeker een woordje meespreekt. En natuurlijk pikt de jongste automatisch meer op. Krijgt natuurlijk toch altijd best wel veel mee en loopt minder tegen de dingen aan omdat ze al oplossingen gehoord en gezien heeft. Maar ik zie in beide kinderen wel eigenschappen terug waarvan ik denk hmm, net je vader. Maar goed ik zie bij beide ook wel dingen terug van mij. Ik probeer maar gewoon te blijven benadrukken dat ze vooral zichzelf zijn en zichzelf moeten worden. Geen kopie van papa of mama. Ik zal Iseo om je adres vragen en zal je wel mailen. Ik kan hier niet uitgebreid gaan vertellen, want dat word het echt te herkenbaar. Maar de eerste goede stapjes zijn weer gezet, dus ik blijf mijn vertrouwen hebben dat het uiteindelijk wel goed gaat komen. Maar soms moet je even afstand nemen om ook de kinderen hun vrijheid te gunnen hun eigen 'fouten' te maken.
Nicole, lastig hoor. Zeker iets om te bespreken met de begeleiding. Kan je ex niet gedwongen de kinderen op te vangen? En vinden je kinderen het wel plezierig bij je ouders? En hoe staan je ouders ertegen over? Misschien een compromis, een weekendje per maand of zo, en daar dan gewoon ook duidelijk over zijn. Dus jij een beetje je zin, en de kinderen ook en dan ook geen onzin accepteren in dat weekend dat jullie wel met zijn allen zijn. Duidelijke regels opstellen op papier en die gewoon overal neerhangen. Eigenlijk dus gewoon grenzen aangeven waarbij je ook laat zien dat rekening houd met de kinderen en ook rekening houd met jezelf. Ik denk dat je toch eerst een stapje terug moet doen en vanuit die situatie moet gaan werken naar een nieuwe situatie.
Lieve Iseo,
is je hoofdpijn verdwenen en lukt je examen vandaag? Moeilijk he, als er ook nog zoveel andere dingen door je heen gaan.
Ik weet nog dat mijn kinderen vroegen hoe liefde over kan gaan. Ze waren natuurlijk heel bang, want ja, de liefde tussen papa en mama is over en ze waren ook bang dat mijn liefde voor hun zou verdwijnen. Ik heb ze toen uitgelegd dat de liefde er nog wel was, maar ergens in een afgesloten kamertje in mijn hart. En dat het gewoon beter is dat je soms niet meer samenwoond omdat dat dus niet lukt. Alleen liefde is niet genoeg. Dat je dus doordat er zoveel ruzies e.d. zijn het steeds moeilijker word om de liefde weer vrij te laten. Ook ik heb tijdens mijn huwelijk de liefde voor mijn ex al losgelaten. Maar na de scheiding moet je toch nog van elkaar vervreemden en wennen aan het feit weer alleen te zijn. Want je bent, ook al staat de liefde op een laag pitje, en is de relatie echt onwerkbaar, toch lang met elkaar verbonden geweest. In ellende, maar dat schept ook een band. Als er geen liefde was geweest was je vast niet zo lang gebleven. Nu moet je leren loslaten, rouwen, ook om je dromen en datgene wat je niet hebt. De meesten van ons hebben toch zo'n toekomstbeeld gehad van altijd bij elkaar, een gezinnetje en samen oud worden. Dat dat dus niet gaat is ook iets wat je moet leren accepteren. Zelfs ik denk nog wel eens dat het misschien wel had kunnen lukken als...., en dat klopt dus niet. Natuurlijk heeft hij ook zijn goede kanten en ben ik ook ooit verliefd geworden op het beeld van hem wat hij mij toen gaf. Er is echter ook nog een ander beeld, en dat maakt het onmogelijk dat wij samen wonen. Of ik nu nog echt liefde voel? Nee, niet echt, maar ook geen haat ofzo. Als liefde niet word onderhouden dooft ze langzaam uit. Net als een kaars, af en toe flakkert het wat op, maar als de kaars op is, brand het vlammetje niet meer. En samen een nieuw kaarsje aansteken doen we dus niet meer. Wel begrijp ik hem steeds minder. Nu mijn beeld aan het veranderen is, zie ik hem meer zoals hij echt is en niet dat beeld wat ik heb gezien toen ik verliefd werd. Wat me verdriet doet en waar ik last van heb en veel pijn door voel is dat hij de kinderen dus op dezelfde manier in de steek laat. En zien dat je kinderen dezelfde pijn voelen is voor mij moeilijk om mee om te gaan. Het besef dat de kinderen, inderdaad voor hun nog moeilijker, want je wilt toch vertrouwen in je vader kunnen hebben, er zelf mee moeten leren omgaan. Ik kan die pijn voor hun niet voorkomen en niet oplossen. Ik kan ze alleen maar leren voor zichzelf op te komen, weerbaar zijn en moet ze toch proberen vertrouwen mee te geven.
Mamzelle, ik denk dat karakter van de oudste ook zeker een woordje meespreekt. En natuurlijk pikt de jongste automatisch meer op. Krijgt natuurlijk toch altijd best wel veel mee en loopt minder tegen de dingen aan omdat ze al oplossingen gehoord en gezien heeft. Maar ik zie in beide kinderen wel eigenschappen terug waarvan ik denk hmm, net je vader. Maar goed ik zie bij beide ook wel dingen terug van mij. Ik probeer maar gewoon te blijven benadrukken dat ze vooral zichzelf zijn en zichzelf moeten worden. Geen kopie van papa of mama. Ik zal Iseo om je adres vragen en zal je wel mailen. Ik kan hier niet uitgebreid gaan vertellen, want dat word het echt te herkenbaar. Maar de eerste goede stapjes zijn weer gezet, dus ik blijf mijn vertrouwen hebben dat het uiteindelijk wel goed gaat komen. Maar soms moet je even afstand nemen om ook de kinderen hun vrijheid te gunnen hun eigen 'fouten' te maken.
Nicole, lastig hoor. Zeker iets om te bespreken met de begeleiding. Kan je ex niet gedwongen de kinderen op te vangen? En vinden je kinderen het wel plezierig bij je ouders? En hoe staan je ouders ertegen over? Misschien een compromis, een weekendje per maand of zo, en daar dan gewoon ook duidelijk over zijn. Dus jij een beetje je zin, en de kinderen ook en dan ook geen onzin accepteren in dat weekend dat jullie wel met zijn allen zijn. Duidelijke regels opstellen op papier en die gewoon overal neerhangen. Eigenlijk dus gewoon grenzen aangeven waarbij je ook laat zien dat rekening houd met de kinderen en ook rekening houd met jezelf. Ik denk dat je toch eerst een stapje terug moet doen en vanuit die situatie moet gaan werken naar een nieuwe situatie.
maandag 2 juli 2007 om 16:26
Nicole, ik weet ook niet hoe je het moet oplossen. Maar zeker heb jij recht op enige tijd met je vriend, en dan ook zonder gezeik. Als zij jouw vriend niet willen ontmoeten zonder gezeik dan is de consequentie dat ze af en toe naar oma gaan -ook maar voor zover oma dit accepteert-.
Verder zal het je zeker helpen om ze voldoende aandacht te geven in het weekend dat je vriend er is. Ook al zijn ze al groot, het blijven kinderen, De mijne kruipen ook bij me op schoot als ik bezoek heb, en als ik ze dat toesta heb ik er uiteindelijk geen kind aan. Lukt het je om iets te doen met je vriend waar zij inspraak in hebben gehad? Dat je na een tijdje voor hen ook rustig kunt zeggen 'en nu wij, als je wilt klieren ga je maar naar buiten of zo'.
Hoe vermaken ze zich eigenlijk als hij er niet bij is? Kun je gebruikmaken van een eventuele gameboyverslaving?
Verder zal het je zeker helpen om ze voldoende aandacht te geven in het weekend dat je vriend er is. Ook al zijn ze al groot, het blijven kinderen, De mijne kruipen ook bij me op schoot als ik bezoek heb, en als ik ze dat toesta heb ik er uiteindelijk geen kind aan. Lukt het je om iets te doen met je vriend waar zij inspraak in hebben gehad? Dat je na een tijdje voor hen ook rustig kunt zeggen 'en nu wij, als je wilt klieren ga je maar naar buiten of zo'.
Hoe vermaken ze zich eigenlijk als hij er niet bij is? Kun je gebruikmaken van een eventuele gameboyverslaving?
maandag 2 juli 2007 om 16:31
Zonlicht, ik ben benieuwd naar je mail. Kan me voorstellen dat je gedrag ziet bij je kinderen dat je doet denken aan je ex. Als kind van een gescheiden moeder kan ik je alleen maar adviseren dat je die waarneming vooral bij jezelf houdt. Voor een kind is het funest om te worden vergeleken met iemand die zo slecht ligt bij zijn mama.
Makkelijk praten: ik voegde mijn zoon gisteren toe dat 'ie gewoon zo door moest gaan -bankhangen-, dan zou 'ie vanzelf wel voor een trein springen als hij twintig was. Niet heeel erg tactisch. Hij trekt zich er ook nog een keer niks van aan, want hangt de hele dag al bank.
Dat gedrag doet me overigens meer denken aan mezelf. Ik maak me -ook- zorgen om dat manneke. Wil dat 'ie actief wordt maar moet ik hem naar buiten of naar een sportclub schoppen?
Makkelijk praten: ik voegde mijn zoon gisteren toe dat 'ie gewoon zo door moest gaan -bankhangen-, dan zou 'ie vanzelf wel voor een trein springen als hij twintig was. Niet heeel erg tactisch. Hij trekt zich er ook nog een keer niks van aan, want hangt de hele dag al bank.
Dat gedrag doet me overigens meer denken aan mezelf. Ik maak me -ook- zorgen om dat manneke. Wil dat 'ie actief wordt maar moet ik hem naar buiten of naar een sportclub schoppen?
maandag 2 juli 2007 om 20:20
Goh, Iseo, zie dat jij het moeilijk hebt nu. Hoop dat het niet ten koste van je examen is gegaan....
De tip om een overzicht te maken van positieve en negatieve eigenschappen kan werken (heb ik ook gedaan, het is dan superduidelijk!), maar dan weet je verstandelijk hoe het zit...gevoelsmatig is het dan toch weer anders. Ik denk dat dit inderdaad een rouwproces is.
Toch: ook misschien wel goed dat je het goede uit de relatie vasthoudt; zeker omdat jullie samen een dochter hebben....
maar probeer ook naar het negatieve te kijken, je weet denk ik echt wel, waarom de relatie niet meer werkt!
Sterkte! *;
De tip om een overzicht te maken van positieve en negatieve eigenschappen kan werken (heb ik ook gedaan, het is dan superduidelijk!), maar dan weet je verstandelijk hoe het zit...gevoelsmatig is het dan toch weer anders. Ik denk dat dit inderdaad een rouwproces is.
Toch: ook misschien wel goed dat je het goede uit de relatie vasthoudt; zeker omdat jullie samen een dochter hebben....
maar probeer ook naar het negatieve te kijken, je weet denk ik echt wel, waarom de relatie niet meer werkt!
Sterkte! *;
maandag 2 juli 2007 om 22:47
Eindelijk ook dat artikel over de Misogyne relatie gelezen. Een aantal dingen zijn toch wel akelig herkenbaar. En wat mij opvalt is dat ook steeds weer dezelfde dingen naar boven komen. Narcisme, borderline worden toch ook weer genoemd en dit type. Confronterend en dus ga ik zeker dat boek van Susan Forward lezen.
dinsdag 3 juli 2007 om 08:56
Goedemorgen meiden,
Ik kwam ook deze informatie tegen op de site partnermishandeling.nl. Ik plak hem hier even in zijn geheel, want ik denk dat een aantal van ons hierin herkenning vinden.
Praktijkadviezen voor slachtoffers
Wanneer u de risicosignalen van gewelddadig gedrag begrijpt en onderkent, kunt u zichzelf en uw partner jaren van pijn en verdriet besparen. Wanneer degene met wie u omgaat geweld tegen u gebruikt, zou het goed zijn voor u om de mate van zijn potentiële geweld te analyseren.
Hier volgt een aantal risicofactoren voor gevaar in intieme relaties:
Uw partners beschrijving van het afwijzende en beschaamd makende gedrag van zijn ouders, vooral van zijn vader.
Uw partners herinneringen aan fysiek geweld tegen hem en zijn moeder.
Uw partners persoonlijke kenmerken zoals regelmatige woede en jaloezie of een intense angst voor verlating.
Uw partners traumasymptomen, zoals regelmatige slaapstoornissen en nachtmerries, gaten in het geheugen voor bepaalde gebeurtenissen, paniekaanvallen, huilen en depressie.
Uw partners alcohol- en drugsgebruik om zijn innerlijke pijn te verdoven.
Uw partners verwijtende attitude: houdt hij u verantwoordelijk voor zijn gedrag en gevoelens? Blijft hij erbij dat alles altijd uw fout is?
Uw partners cyclische, telkens terugkerende stemmingswisselingen die niets te maken lijken te hebben met u, maar die de indruk geven dat u alleen maar goed of alleen maar slecht bent (een madonna of een hoer).
Wanneer u denkt dat uw partner een aantal van deze risicofactoren in zich draagt, stel u dan de volgende vragen:
Lijkt het alsof hij twee mensen tegelijk is, één kant van zichzelf Iaat zien aan zijn vrienden en het publiek en de andere kant aan u?
Gaat hij door een cyclus van opbouwen van spanning, explosie en verzoening?
Is hij eerder gewelddadig naar u geweest? Een keer? Twee keer? Waren dit geisoleerde gebeurtenissen gekoppeld aan een bepaalde uitlokkende situatie, of lijkt zijn gewelddadige gedrag zonder enige aanleiding op te komen?
Gaat zijn fysieke aanval gepaard met verbale aanvallen, zoals u een heks noemen, een slet of een hoer?
Hebt u ooit uw werk moeten verzuimen vanwege de gevolgen van het geweld?
Hebt u ooit make-up gebruikt of een zonnebril om een blauwoog te verbergen, of verborg u een en ander door tegenover uw huisarts of collega een fantasie-reden op te geven voor uw blauwe plekken die u opliep bij een aanval? Wanneer uw partner bij herhaling gewelddadig is geweest of als het gewelddadige gedrag verband houdt met partners persoonlijkheid - dat wil zeggen gepaard gaat met jaloezie, verwijten maken en cyclische oplevingen - heeft hij hulp nodig om hiermee op te houden.
Ofschoon wetenschappelijk onderzoek aantoont dat ongeveer een derde van de gewelddadige mannen spontaan weerstand weet te bieden aan nieuwe aanvallen, hebben veel van dergelijke mannen hun vrouwen minstens een keer geslagen. Hun geweld wordt niet door hun persoonlijkheidsstructuur aangedreven, het doet zich niet bij herhaling voor en stamt ook niet van binnenuit. Maar als het geweld zich bij herhaling voordoet, en als het meerdere vormen aanneemt -emotioneel en fysiek - zal het waarschijnlijk zonder ingrijpen van buitenaf niet ophouden.
De eerste stap bij het zoeken naar dat ingrijpen is zorgen voor eigen veiligheid:
Bel de politie als u zich lichamelijk bedreigd voelt.
Zoek of maak een veilige plek in huis waarin u zichzelf kunt barricaderen en waar toegang is tot een telefoon.
Neem een mobiele telefoon voor noodgevallen.
Bouw een ondersteunend netwerk op van vrienden en familie waar u naar toe kunt vluchten ongeacht het uur van de dag.Het is belangrijk om uw partner te zeggen dat u bang bent. Maar wanneer u dat doet, vergewis u er dan van dat hij u kan horen. Onderkent hij zijn woede niet alleen als hij in de verzoeningsfase zit maar ook wanneer u er over wilt praten?
Onder geen enkele omstandigheid moet u accepteren dat u de schuld krijgt voor zijn woedeaanvallen en zijn gewelddadige gedrag. Dit zijn zijn gevoelens en gedragingen! Wanneer hij de verantwoordelijkheid daarvoor niet kan accepteren, zal hij ze ook nooit kunnen veranderen.
Houd ook in gedachten dat gewelddadig gedrag dat gebaseerd is op de persoonlijkheidsstructuur de mishandelaar tot vele doelen dient:
Het geeft een gevoel van macht.
Het sterkt zijn wankele identiteit.
Het stelt hem in staat u onder controle te houden en ruzies te 'winnen'. Het is niet waarschijnlijk dat uw partner deze gewoonten gemakkelijk kwijtraakt. Praten over hun gewelddadigheid doet in veel mannen gevoelens van schaamte ontstaan. En dat op zijn beurt verhoogt weer het woedeniveau. Probeer niet om uw partners therapeut te zijn. Beperk u tot uw eigen angsten voor hem.
Praat in de 'ik'-vorm, bijvoorbeeld 'ik word bang (of geïrriteerd) wanneer je zo schreeuwt', in plaats van in de 'jij'-vorm zoals 'je schreeuwt altijd tegen mij'. Sta erop dat hij therapeutische hulp zoekt. Als hij terugkrabbelt, moet u serieus overwegen om bij hem weg te gaan.
Als u bij hem weggaat, heeft u een plan van actie nodig. Een belangrijke stap is om een vrouwenondersteuningsgroep te zoeken waar u kunt praten over uw zorgen en die veiligheid kan bieden in uw leven. Het is goed om een tijd met andere vrouwen te gaan samenwonen, voor een aantal maanden -een jaar is nog beter. Dit is de maximale risicoperiode voor 'stalking' (hinderlijk volgen, HP) en herhaald en escalerend geweld. U zult steun en veiligheid nodig hebben. Als u zich opgejaagd of achtervolgd voelt door hem, kan een straatverbod, opgelegd door de rechter, soms helpen.
Denk eraan, u kent uw partner beter dan wie dan ook. Gewelddadige mannen hebben zeer persoonlijke gedragspatronen. Sommige reageren op het dreigement van de vrouw dat ze hem zal verlaten met hulp zoeken bij een therapeut. Andere worden juist nog labieler en dreigender. U zult dit in overweging moeten nemen wanneer u uw strategie gaat plannen. Wanneer u hem wilt verlaten, let er dan op dat u veilig bent voordat u uw vertrek aan uw partner aankondigt. En neem nota van zijn reactie ten behoeve van gelijksoortige situaties in de toekomst. Sommige mannen komen nooit van hun gewelddadigheid af, andere veranderen spectaculair, de meeste vallen tijdens hun veranderingsproces wel een keer terug.
Kunt u omgaan met zijn terugval?
Heeft uw partner al eerder bij herhaling beloofd te veranderen en is hij toch vaak weer teruggevallen in zijn oude gedrag?
Zo ja, waarom blijft u dan bij hem? Ik stel deze vragen alleen maar als een leidraad opdat u uw eigen situatie kunt inschatten. De beslissing om te blijven of weg te gaan is aan u alleen. Het is een moeilijke beslissing. Wanneer dit boek u helpt om de wortels van uw partners gewelddadigheid beter te begrijpen, kunt u een beter onderbouwd besluit nemen.
liefs,
dubio
Ik kwam ook deze informatie tegen op de site partnermishandeling.nl. Ik plak hem hier even in zijn geheel, want ik denk dat een aantal van ons hierin herkenning vinden.
Praktijkadviezen voor slachtoffers
Wanneer u de risicosignalen van gewelddadig gedrag begrijpt en onderkent, kunt u zichzelf en uw partner jaren van pijn en verdriet besparen. Wanneer degene met wie u omgaat geweld tegen u gebruikt, zou het goed zijn voor u om de mate van zijn potentiële geweld te analyseren.
Hier volgt een aantal risicofactoren voor gevaar in intieme relaties:
Uw partners beschrijving van het afwijzende en beschaamd makende gedrag van zijn ouders, vooral van zijn vader.
Uw partners herinneringen aan fysiek geweld tegen hem en zijn moeder.
Uw partners persoonlijke kenmerken zoals regelmatige woede en jaloezie of een intense angst voor verlating.
Uw partners traumasymptomen, zoals regelmatige slaapstoornissen en nachtmerries, gaten in het geheugen voor bepaalde gebeurtenissen, paniekaanvallen, huilen en depressie.
Uw partners alcohol- en drugsgebruik om zijn innerlijke pijn te verdoven.
Uw partners verwijtende attitude: houdt hij u verantwoordelijk voor zijn gedrag en gevoelens? Blijft hij erbij dat alles altijd uw fout is?
Uw partners cyclische, telkens terugkerende stemmingswisselingen die niets te maken lijken te hebben met u, maar die de indruk geven dat u alleen maar goed of alleen maar slecht bent (een madonna of een hoer).
Wanneer u denkt dat uw partner een aantal van deze risicofactoren in zich draagt, stel u dan de volgende vragen:
Lijkt het alsof hij twee mensen tegelijk is, één kant van zichzelf Iaat zien aan zijn vrienden en het publiek en de andere kant aan u?
Gaat hij door een cyclus van opbouwen van spanning, explosie en verzoening?
Is hij eerder gewelddadig naar u geweest? Een keer? Twee keer? Waren dit geisoleerde gebeurtenissen gekoppeld aan een bepaalde uitlokkende situatie, of lijkt zijn gewelddadige gedrag zonder enige aanleiding op te komen?
Gaat zijn fysieke aanval gepaard met verbale aanvallen, zoals u een heks noemen, een slet of een hoer?
Hebt u ooit uw werk moeten verzuimen vanwege de gevolgen van het geweld?
Hebt u ooit make-up gebruikt of een zonnebril om een blauwoog te verbergen, of verborg u een en ander door tegenover uw huisarts of collega een fantasie-reden op te geven voor uw blauwe plekken die u opliep bij een aanval? Wanneer uw partner bij herhaling gewelddadig is geweest of als het gewelddadige gedrag verband houdt met partners persoonlijkheid - dat wil zeggen gepaard gaat met jaloezie, verwijten maken en cyclische oplevingen - heeft hij hulp nodig om hiermee op te houden.
Ofschoon wetenschappelijk onderzoek aantoont dat ongeveer een derde van de gewelddadige mannen spontaan weerstand weet te bieden aan nieuwe aanvallen, hebben veel van dergelijke mannen hun vrouwen minstens een keer geslagen. Hun geweld wordt niet door hun persoonlijkheidsstructuur aangedreven, het doet zich niet bij herhaling voor en stamt ook niet van binnenuit. Maar als het geweld zich bij herhaling voordoet, en als het meerdere vormen aanneemt -emotioneel en fysiek - zal het waarschijnlijk zonder ingrijpen van buitenaf niet ophouden.
De eerste stap bij het zoeken naar dat ingrijpen is zorgen voor eigen veiligheid:
Bel de politie als u zich lichamelijk bedreigd voelt.
Zoek of maak een veilige plek in huis waarin u zichzelf kunt barricaderen en waar toegang is tot een telefoon.
Neem een mobiele telefoon voor noodgevallen.
Bouw een ondersteunend netwerk op van vrienden en familie waar u naar toe kunt vluchten ongeacht het uur van de dag.Het is belangrijk om uw partner te zeggen dat u bang bent. Maar wanneer u dat doet, vergewis u er dan van dat hij u kan horen. Onderkent hij zijn woede niet alleen als hij in de verzoeningsfase zit maar ook wanneer u er over wilt praten?
Onder geen enkele omstandigheid moet u accepteren dat u de schuld krijgt voor zijn woedeaanvallen en zijn gewelddadige gedrag. Dit zijn zijn gevoelens en gedragingen! Wanneer hij de verantwoordelijkheid daarvoor niet kan accepteren, zal hij ze ook nooit kunnen veranderen.
Houd ook in gedachten dat gewelddadig gedrag dat gebaseerd is op de persoonlijkheidsstructuur de mishandelaar tot vele doelen dient:
Het geeft een gevoel van macht.
Het sterkt zijn wankele identiteit.
Het stelt hem in staat u onder controle te houden en ruzies te 'winnen'. Het is niet waarschijnlijk dat uw partner deze gewoonten gemakkelijk kwijtraakt. Praten over hun gewelddadigheid doet in veel mannen gevoelens van schaamte ontstaan. En dat op zijn beurt verhoogt weer het woedeniveau. Probeer niet om uw partners therapeut te zijn. Beperk u tot uw eigen angsten voor hem.
Praat in de 'ik'-vorm, bijvoorbeeld 'ik word bang (of geïrriteerd) wanneer je zo schreeuwt', in plaats van in de 'jij'-vorm zoals 'je schreeuwt altijd tegen mij'. Sta erop dat hij therapeutische hulp zoekt. Als hij terugkrabbelt, moet u serieus overwegen om bij hem weg te gaan.
Als u bij hem weggaat, heeft u een plan van actie nodig. Een belangrijke stap is om een vrouwenondersteuningsgroep te zoeken waar u kunt praten over uw zorgen en die veiligheid kan bieden in uw leven. Het is goed om een tijd met andere vrouwen te gaan samenwonen, voor een aantal maanden -een jaar is nog beter. Dit is de maximale risicoperiode voor 'stalking' (hinderlijk volgen, HP) en herhaald en escalerend geweld. U zult steun en veiligheid nodig hebben. Als u zich opgejaagd of achtervolgd voelt door hem, kan een straatverbod, opgelegd door de rechter, soms helpen.
Denk eraan, u kent uw partner beter dan wie dan ook. Gewelddadige mannen hebben zeer persoonlijke gedragspatronen. Sommige reageren op het dreigement van de vrouw dat ze hem zal verlaten met hulp zoeken bij een therapeut. Andere worden juist nog labieler en dreigender. U zult dit in overweging moeten nemen wanneer u uw strategie gaat plannen. Wanneer u hem wilt verlaten, let er dan op dat u veilig bent voordat u uw vertrek aan uw partner aankondigt. En neem nota van zijn reactie ten behoeve van gelijksoortige situaties in de toekomst. Sommige mannen komen nooit van hun gewelddadigheid af, andere veranderen spectaculair, de meeste vallen tijdens hun veranderingsproces wel een keer terug.
Kunt u omgaan met zijn terugval?
Heeft uw partner al eerder bij herhaling beloofd te veranderen en is hij toch vaak weer teruggevallen in zijn oude gedrag?
Zo ja, waarom blijft u dan bij hem? Ik stel deze vragen alleen maar als een leidraad opdat u uw eigen situatie kunt inschatten. De beslissing om te blijven of weg te gaan is aan u alleen. Het is een moeilijke beslissing. Wanneer dit boek u helpt om de wortels van uw partners gewelddadigheid beter te begrijpen, kunt u een beter onderbouwd besluit nemen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 3 juli 2007 om 11:03
Mijn ex was in de eerste jaren dat we samen waren alleen verbaal agressief. Niet alleen naar mij, maar naar iedereen die het in zijn ogen fout deed. En niet alleen tegen mensen maar ook over mensen. Hij heeft meerdere banen 'verloren' maar het was nooit zijn schuld, altijd van een ander en die ander was altijd een kl**tzak/l*l/eikel/simpele/....
Pas toen hij verliefd was op een ander, ik daar achter was gekomen en wilde dat hij ofwel het contact met haar verbrak ofwel vertrok werd hij ook fysiek agressief. Hij wilde namelijk haar niet kwijt, maar ook graag bij mij (de persoon die er altijd was en alles voor hem regelde etc.) blijven wonen. Waar moest hij anders met al zijn spullen naar toe? (zijn letterlijke woorden!)
Pas nu, in een gelijkwaardige relatie zittend, kan ik die dingen beter zien. Want okee, ik zit thuis in de WAO, maar dat betekent niet dat ik overal voor op hoef te draaien. Ik zit immers niet voor niets thuis?
En nu zie ik dat het best zielig is: dat hij zich meer zorgen maakte over zijn spullen dan over zijn huwelijk en zijn kind....
Nog steeds ben ik boos. Boos op hem, over hoe hij mij heeft behandeld. Boos op mijzelf dat ik het zover heb laten komen! Want hij walste gewoon over mijn gevoelens heen, eigenlijk al vrij snel in de relatie.
Een voorbeeld: ik ben ab-so-luut en per-ti-nent tegen drugs, in welke vorm dan ook. Ik wil het niet zien, niet ruiken, niet voelen, niet in mijn huis of sociale omgeving. Ik loop er van weg en wil er gewoon niets mee te maken hebben. Mijn vader heeft vroeger in het oude centrum van Amsterdam panden gesloopt en toen is er iemand onder zijn graafmachine doodgespoten. Gedwongen tot een overdosis zeg maar. Dat verhaal heeft als klein kind heel veel indruk op mij gemaakt. Tijdens mijn opleiding heb ik in een ziekenhuis in Antwerpen gevochten voor het leven van kinderen van verslaafde moeders: de crackbaby's. Voor mij reden genoeg om dus niets maar dan ook niets met drugs te maken te willen hebben.
Mijn ex heeft in het verleden wel eens wat gebruikt en geprobeerd. Hij gebruikte op het moment dat ik hem tegen kwam helemaal "niets", op af-en-toe een blowtje na. Ik heb hem toen verteld dat ik geen relatie wilde met iemand die dat deed. Daar ben ik gewoon heel stellig/strikt in. Het verleden is het verleden, maar in het heden wilde ik dat gewoon niet. Voor hem geen probleem zei hij. Echter, toen hij zijn spullen van zijn moeders huis naar mijn huis verhuisde kwam er een zakje van die rommel mee. Zonde om weg te gooien, dus de helft werd meegedraaid in een shagje en opgerookt! Ik heb hem toen de deur gewezen. Ga maar terug naar je moeder. Hij raakte helemaal over zijn toeren (achteraf natuurlijk emoties door de drugs), huilde zijn tranen uit zijn kop, had spijt en zou het nooit meer doen. Onder die belofte en na veel praten zijn we verder gegaan, zand erover. Tot bleek dat het zonde was om de andere helft alsnog weg te gooien.... en alsnog werd opgerookt.... Toen heb ik hem er wederom uit gezet. Maar.... omdat ik toen al zwanger was..... (had ik het maar nooit gedaan...). Tja...
Door het lezen en schrijven op dit topic komt steeds meer naar boven. Dingen die ik vergeten was. Al dan niet bewust weggestopt heb. Maar dat is wel goed denk ik, omdat het dan nu een plaatsje kan krijgen.
Als ik het lijstje van hier boven zie dan herken ik daar dingen in. Hoe trots hij kan vertellen dat hij zo vaak slaag heeft gehad van zijn vader en hem een keer terug heeft gepakt toen hij afgetraind en 18 jaar oud zijn vader een keer "achter de bak heeft gebeukt"... Ongelofelijk....
Maar goed, gelukkig is die tijd voor mij voorbij. Ik hoop dat het voor de dames die er nog middenin zitten ook snel verleden tijd wordt...
Pas toen hij verliefd was op een ander, ik daar achter was gekomen en wilde dat hij ofwel het contact met haar verbrak ofwel vertrok werd hij ook fysiek agressief. Hij wilde namelijk haar niet kwijt, maar ook graag bij mij (de persoon die er altijd was en alles voor hem regelde etc.) blijven wonen. Waar moest hij anders met al zijn spullen naar toe? (zijn letterlijke woorden!)
Pas nu, in een gelijkwaardige relatie zittend, kan ik die dingen beter zien. Want okee, ik zit thuis in de WAO, maar dat betekent niet dat ik overal voor op hoef te draaien. Ik zit immers niet voor niets thuis?
En nu zie ik dat het best zielig is: dat hij zich meer zorgen maakte over zijn spullen dan over zijn huwelijk en zijn kind....
Nog steeds ben ik boos. Boos op hem, over hoe hij mij heeft behandeld. Boos op mijzelf dat ik het zover heb laten komen! Want hij walste gewoon over mijn gevoelens heen, eigenlijk al vrij snel in de relatie.
Een voorbeeld: ik ben ab-so-luut en per-ti-nent tegen drugs, in welke vorm dan ook. Ik wil het niet zien, niet ruiken, niet voelen, niet in mijn huis of sociale omgeving. Ik loop er van weg en wil er gewoon niets mee te maken hebben. Mijn vader heeft vroeger in het oude centrum van Amsterdam panden gesloopt en toen is er iemand onder zijn graafmachine doodgespoten. Gedwongen tot een overdosis zeg maar. Dat verhaal heeft als klein kind heel veel indruk op mij gemaakt. Tijdens mijn opleiding heb ik in een ziekenhuis in Antwerpen gevochten voor het leven van kinderen van verslaafde moeders: de crackbaby's. Voor mij reden genoeg om dus niets maar dan ook niets met drugs te maken te willen hebben.
Mijn ex heeft in het verleden wel eens wat gebruikt en geprobeerd. Hij gebruikte op het moment dat ik hem tegen kwam helemaal "niets", op af-en-toe een blowtje na. Ik heb hem toen verteld dat ik geen relatie wilde met iemand die dat deed. Daar ben ik gewoon heel stellig/strikt in. Het verleden is het verleden, maar in het heden wilde ik dat gewoon niet. Voor hem geen probleem zei hij. Echter, toen hij zijn spullen van zijn moeders huis naar mijn huis verhuisde kwam er een zakje van die rommel mee. Zonde om weg te gooien, dus de helft werd meegedraaid in een shagje en opgerookt! Ik heb hem toen de deur gewezen. Ga maar terug naar je moeder. Hij raakte helemaal over zijn toeren (achteraf natuurlijk emoties door de drugs), huilde zijn tranen uit zijn kop, had spijt en zou het nooit meer doen. Onder die belofte en na veel praten zijn we verder gegaan, zand erover. Tot bleek dat het zonde was om de andere helft alsnog weg te gooien.... en alsnog werd opgerookt.... Toen heb ik hem er wederom uit gezet. Maar.... omdat ik toen al zwanger was..... (had ik het maar nooit gedaan...). Tja...
Door het lezen en schrijven op dit topic komt steeds meer naar boven. Dingen die ik vergeten was. Al dan niet bewust weggestopt heb. Maar dat is wel goed denk ik, omdat het dan nu een plaatsje kan krijgen.
Als ik het lijstje van hier boven zie dan herken ik daar dingen in. Hoe trots hij kan vertellen dat hij zo vaak slaag heeft gehad van zijn vader en hem een keer terug heeft gepakt toen hij afgetraind en 18 jaar oud zijn vader een keer "achter de bak heeft gebeukt"... Ongelofelijk....
Maar goed, gelukkig is die tijd voor mij voorbij. Ik hoop dat het voor de dames die er nog middenin zitten ook snel verleden tijd wordt...
dinsdag 3 juli 2007 om 11:50
@ Iseo
Ik beloofde je terug te komen op de jouw lange posting van een paar dagen geleden. Je vroeg je van alles af en voelde je niet sterk.
Ook ik hield van mijn ex. Hij was een grote liefde (ik geloof ik meerdere grote liefdes). Ik ben een hekel aan hem gaan krijgen maar dat komt vooral omdat ik niks meer met hem te maken heb. Ik heb hem al vanaf augustus 2001 niet meer gezien en dan is het eenvoudiger om afstand te nemen. Ik denk dat als ik nog in zijn omgeving zou zijn af en toe, ik ook moeite zou hebben om niet nog van hem te houden of in ieder geval gevoelens voor hem te koesteren.
Waarom? Omdat het gewoon een leuke man is in de omgang. Vlot en aardig, grappig en beangstellend, sexy en ruig en alles tegelijk.
Alleen kon ik niet met hem samenleven en dat heb ik wel geprobeerd. Heel erg heb ik het geprobeerd, net als jij. Het is niet dat ik het een maandje heb opgegeven en hem gedumpt heb. Ik heb tien jaren van mijn leven met hem doorgebracht, terwijl ik na drie maanden al wist dat het nooit maar dan ook nooit zou worden zoals ik zou willen dat het zou zijn.
Onder al die branie en die leukigheid zat een vrouwenhater en een emotioneel arme man die me kapot maakte en die ik het jarenlang naar de zin probeerde te maken ten koste van mezelf. En het lukte me niet.
Maar, ik hield wel van hem. O ja, ik hield ontzettend van hem en hij, op zijn manier, ook van mij.
Iseo, je bent niet weg bij deze man omdat je niet van hem hield maar omdat je er aan kapot ging. Dat wil niet zeggen dat je niet óók een geweldige tijd met hem hebt gehad en je je niet ontzettend met hem verbonden hebt gevoeld want dat is wél zo.
Het is heel pijnlijk als je toe moet geven dat een relatie niet werkt. Dat is in iedere relatie pijnlijk maar doet extra zeer als je zo hard gewerkt hebt om het goed te hebben met elkaar. Het doet ook extra pijn als je wel de glimp hebt op mogen vangen van hoe het had kunnen zijn, zoals Dubio dat ooit zo treffend omschreef. Af en toe kreeg je te zien hoe het zou kúnnen zijn als al die andere dingen er niet waren. Maar die andere, negatieve dingen waren en wél en daar kon je niet meer omheen.
Het is dus helemaal niet gek dat je nog steeds gevoelens hebt en bog steeds verdriet voelt als je je ex ziet en met hem samen bent. Je weet heel goed waarom het niet werkte maar dat wil niet zeggen dat je hart niet af en toe breekt om je verloren liefde.
Waarschijnlijk hebben ook anderen dit al tegen je gezegd, ik heb geen tijd gehad om alles te lezen maar ik wilde toch ook even my two cents droppen.
PS
Je hebt het over wijze vrouwen die hier en bij Thirza schrijven. Jij bent er zelf een van, van die wijze vrouwen. Je bent behalve wijs ook nog eens verschrikkelijk lief en attent. Je bent al maandenlang mijn forummer van de maand.
Ik beloofde je terug te komen op de jouw lange posting van een paar dagen geleden. Je vroeg je van alles af en voelde je niet sterk.
Ook ik hield van mijn ex. Hij was een grote liefde (ik geloof ik meerdere grote liefdes). Ik ben een hekel aan hem gaan krijgen maar dat komt vooral omdat ik niks meer met hem te maken heb. Ik heb hem al vanaf augustus 2001 niet meer gezien en dan is het eenvoudiger om afstand te nemen. Ik denk dat als ik nog in zijn omgeving zou zijn af en toe, ik ook moeite zou hebben om niet nog van hem te houden of in ieder geval gevoelens voor hem te koesteren.
Waarom? Omdat het gewoon een leuke man is in de omgang. Vlot en aardig, grappig en beangstellend, sexy en ruig en alles tegelijk.
Alleen kon ik niet met hem samenleven en dat heb ik wel geprobeerd. Heel erg heb ik het geprobeerd, net als jij. Het is niet dat ik het een maandje heb opgegeven en hem gedumpt heb. Ik heb tien jaren van mijn leven met hem doorgebracht, terwijl ik na drie maanden al wist dat het nooit maar dan ook nooit zou worden zoals ik zou willen dat het zou zijn.
Onder al die branie en die leukigheid zat een vrouwenhater en een emotioneel arme man die me kapot maakte en die ik het jarenlang naar de zin probeerde te maken ten koste van mezelf. En het lukte me niet.
Maar, ik hield wel van hem. O ja, ik hield ontzettend van hem en hij, op zijn manier, ook van mij.
Iseo, je bent niet weg bij deze man omdat je niet van hem hield maar omdat je er aan kapot ging. Dat wil niet zeggen dat je niet óók een geweldige tijd met hem hebt gehad en je je niet ontzettend met hem verbonden hebt gevoeld want dat is wél zo.
Het is heel pijnlijk als je toe moet geven dat een relatie niet werkt. Dat is in iedere relatie pijnlijk maar doet extra zeer als je zo hard gewerkt hebt om het goed te hebben met elkaar. Het doet ook extra pijn als je wel de glimp hebt op mogen vangen van hoe het had kunnen zijn, zoals Dubio dat ooit zo treffend omschreef. Af en toe kreeg je te zien hoe het zou kúnnen zijn als al die andere dingen er niet waren. Maar die andere, negatieve dingen waren en wél en daar kon je niet meer omheen.
Het is dus helemaal niet gek dat je nog steeds gevoelens hebt en bog steeds verdriet voelt als je je ex ziet en met hem samen bent. Je weet heel goed waarom het niet werkte maar dat wil niet zeggen dat je hart niet af en toe breekt om je verloren liefde.
Waarschijnlijk hebben ook anderen dit al tegen je gezegd, ik heb geen tijd gehad om alles te lezen maar ik wilde toch ook even my two cents droppen.
PS
Je hebt het over wijze vrouwen die hier en bij Thirza schrijven. Jij bent er zelf een van, van die wijze vrouwen. Je bent behalve wijs ook nog eens verschrikkelijk lief en attent. Je bent al maandenlang mijn forummer van de maand.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:55
Is het ooit verleden tijd? Op dit moment zitten mijn zoon en ik elkaar regelmatig in de haren, waarbij hij een zeer fel temperament laat zien. Kan slecht of niet tegen zijn verlies. Ben zo bang dat hij over zoveel jaar zelf zo'n man wordt die over alles en iedereen heenwalst. Als hij bij mij niet uitkomt reageert hij zich af op zijn jongere broertje.
Zoveel redenen om zelf rustig te blijven wat me niet makkelijk valt als hij zo agressief reageert.
Die trots op zich verdedigen tegen zijn -stief-vader heb ik ook gezien. Vond het wel logisch: hij verdedigde zijn moeder.
Drugs: bingo. Weed alleen. Maar dan wel heel veel. Ik had en heb er niet zo'n moeite mee, met weed, wel meen ik na deze ervaring dat het met mate gerookt moet worden, mss een jointje per week of zo. Vertrouwen dat het onschuldig vermaak is doe ik niet meer.
Zoveel redenen om zelf rustig te blijven wat me niet makkelijk valt als hij zo agressief reageert.
Die trots op zich verdedigen tegen zijn -stief-vader heb ik ook gezien. Vond het wel logisch: hij verdedigde zijn moeder.
Drugs: bingo. Weed alleen. Maar dan wel heel veel. Ik had en heb er niet zo'n moeite mee, met weed, wel meen ik na deze ervaring dat het met mate gerookt moet worden, mss een jointje per week of zo. Vertrouwen dat het onschuldig vermaak is doe ik niet meer.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:36
De mijne is nog maar 8. En vlees nog vis: er zijn geen duidelijke stoornissen waar te nemen bij hem. Evengoed maak ik me zorgen dat er iets is -een paar onvoldoendes op school, moeite met vriendschappen, gedragsproblemen thuis- en ik denk erover om na de vakantie eens te overleggen met mijn huisarts hierover.
dinsdag 3 juli 2007 om 15:14
Goh Mamzelle, dan is hij nog maar jong. En als je toch ziet, en voelt, dat er volgens jou iets niet goed zit, zou ik er zeker werk van maken. Op zich wil je niets liever dan een 'gezond' kind, echter, als je weet/voelt, dat er iets niet goed zit, wil je toch ook weten, wat er niet goed zit? Dan kun je er tenminste naar handelen. En als hij moeite heeft met vriendschappen en ook gedragsproblemen heeft....dan neem ik aan dat je je inderdaad zorgen maakt!
Sterkte!
dinsdag 3 juli 2007 om 20:09
Dag allemaal,
Wat lief dat jullie zo meeleven, terwijl ik hier na maandag niet eens meer geweest ben:$. Het gaat wel redelijk. Vooral veel 'op de vlucht voor mezelf', lekker struisvogelen;). Vorige week maandag nog met m'n hoofd onder het dekbed, maar daarna gewoon aan het werk en veel naar lieve vriendinnetjes. Dat doet zoooveel goed, om te merken dat vriendinnen zo meeleven. Het was ook even rustig, tot ex-lief (tsja... 't moet nog steeds wennen, dat woord) veel begon te sms'en en te bellen. Eerst vooral moeilijk omdat hij overduidelijk zooo gebroken en verdrietig is. Daarna vooral ook moeilijk omdat hij (hoe bizar bijna...) nog steeds plannen maakt voor een gezamenlijke toekomst, en dan uiteindelijk eergisteren smste dat hij het niet meer zag zitten, dood wilde, en er een eind aan wilde maken. Vervolgens was ik toch ontzettend bezorgd, want m'n gevoel en de liefde voor hem is niet weg. Kreeg geen reactie op sms en telefoontjes... voelde als een soort chantage (want ik was uiteindelijk degene die contact zocht).... tsja... het zal tijd nodig hebben om afstand te nemen. Het voelt nog steeds als een goede beslissing, hoe moeilijk dan ook, en hoeveel pijn het me doet...
Jullie schrijven veeeellll en laaaang... kan't nauwelijks bijbenen:D
Wat lief dat jullie zo meeleven, terwijl ik hier na maandag niet eens meer geweest ben:$. Het gaat wel redelijk. Vooral veel 'op de vlucht voor mezelf', lekker struisvogelen;). Vorige week maandag nog met m'n hoofd onder het dekbed, maar daarna gewoon aan het werk en veel naar lieve vriendinnetjes. Dat doet zoooveel goed, om te merken dat vriendinnen zo meeleven. Het was ook even rustig, tot ex-lief (tsja... 't moet nog steeds wennen, dat woord) veel begon te sms'en en te bellen. Eerst vooral moeilijk omdat hij overduidelijk zooo gebroken en verdrietig is. Daarna vooral ook moeilijk omdat hij (hoe bizar bijna...) nog steeds plannen maakt voor een gezamenlijke toekomst, en dan uiteindelijk eergisteren smste dat hij het niet meer zag zitten, dood wilde, en er een eind aan wilde maken. Vervolgens was ik toch ontzettend bezorgd, want m'n gevoel en de liefde voor hem is niet weg. Kreeg geen reactie op sms en telefoontjes... voelde als een soort chantage (want ik was uiteindelijk degene die contact zocht).... tsja... het zal tijd nodig hebben om afstand te nemen. Het voelt nog steeds als een goede beslissing, hoe moeilijk dan ook, en hoeveel pijn het me doet...
Jullie schrijven veeeellll en laaaang... kan't nauwelijks bijbenen:D
dinsdag 3 juli 2007 om 20:32
Je hoeft het niet bij te benen, Rozebloem. Wat nu belangrijk voor je is is dat je niet alleen bent, dat je je verhaal af en toe op kunt schrijven, ook je vertwijfeling.
Je zit nu nog in een heel kwetsbare periode waarin je toch weer in het leven van je ex zou kunnen worden teruggezogen.
Goed van je dat je ondanks zijn dreiging toch bij je standpunt blijft.
Je zit nu nog in een heel kwetsbare periode waarin je toch weer in het leven van je ex zou kunnen worden teruggezogen.
Goed van je dat je ondanks zijn dreiging toch bij je standpunt blijft.
dinsdag 3 juli 2007 om 21:02
Ik wil even iets aangeven, wat ik ooit in therapie gehoord heb, en wat ik wel van toepassing vindt voor veel vrouwen hier, in slechte relaties:
Soms is houden van niet genoeg.....
Ik denk dat dit een spreuk is waar velen hun relatie kunnen herkennen. Heeft mij wel geholpen. Ik hield ook van mijn borderline partner, maar ik ging er ook aan kapot, net zoals Eleonora tegen Iseo zegt....
Liefs,
Nicole
Soms is houden van niet genoeg.....
Ik denk dat dit een spreuk is waar velen hun relatie kunnen herkennen. Heeft mij wel geholpen. Ik hield ook van mijn borderline partner, maar ik ging er ook aan kapot, net zoals Eleonora tegen Iseo zegt....
Liefs,
Nicole
dinsdag 3 juli 2007 om 21:12
Lieverds.......
Ik ben geslaagd voor mijn examens!!!
Zevens en achten! Ik ben helemaal in de wolken, oh wat was het zenuwslopend.....
Wilde dit meteen aan jullie kwijt, ik ben net thuis.
Ga zo even op het gemak bijlezen, een kopje thee zetten eerst om deze dag even te laten bezinken hahaha!
Wat ben ik opgelucht en blij :D
Veel liefs, tot vanavond!
Ik ben geslaagd voor mijn examens!!!
Zevens en achten! Ik ben helemaal in de wolken, oh wat was het zenuwslopend.....
Wilde dit meteen aan jullie kwijt, ik ben net thuis.
Ga zo even op het gemak bijlezen, een kopje thee zetten eerst om deze dag even te laten bezinken hahaha!
Wat ben ik opgelucht en blij :D
Veel liefs, tot vanavond!
dinsdag 3 juli 2007 om 22:51
@ dubiootje: de punten die je noemde...Ik weet niet waar je die vandaan haalt, ik ben erg in de war nu... Ik herken er 1 niet.Ik geloof dat ik er goed aan gedaan heb om weg te gaan. Heb hier niet vaak geschreven, maar wel veel gelezen.Ik probeer even terug te lezen.Iseo... Ik dacht dat het goed met me ging, vandaar dat je weinig hoorde.Ik ben erg in de war nu, sorry.Bedankt voor de post, dubio (bloemetje-smilie werkt niet onder OS X)...
