Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
dinsdag 26 juni 2007 om 23:15
Wil toch nog even komen klagen.....belde vriendlief straks op; gaf hij aan, dat hij ziek wordt van de situatie bij mij in huis. Mijn zoon van 14 is bij mij de baas in huis, en ik laat dat toe.... Hij heeft gelijk, dat mijn zoon momenteel de baas in huis lijkt te zijn, maar dat is door omstandigheden helemaal zo scheef gegroeid...en ik wil dat niet toelaten, maar het kost ontzettend veel om dit terug te draaien...
Mijn vriend gunt me die tijd waarschijnlijk niet, omdat hij zelf in de kreukels ligt en letterlijk ziek wordt, oververmoeid, gespannen, van de situatie bij mij in huis....
Sorry, moest het nog even kwijt.....zou het erg vinden, als de relatie kapotgaat, vanwege de problemen die ik met mijn kinderen heb....maar als het zo doorgaat, gaat dat wel gebeuren.... :(
Mijn vriend gunt me die tijd waarschijnlijk niet, omdat hij zelf in de kreukels ligt en letterlijk ziek wordt, oververmoeid, gespannen, van de situatie bij mij in huis....
Sorry, moest het nog even kwijt.....zou het erg vinden, als de relatie kapotgaat, vanwege de problemen die ik met mijn kinderen heb....maar als het zo doorgaat, gaat dat wel gebeuren.... :(
dinsdag 26 juni 2007 om 23:21
Lieve Nicole,*;
geef alsjeblieft niet de kinderen de schuld van het niet lekker lopen van deze relatie. Ik kan me niet voorstellen dat jouw vriend alleen ziek wordt van de situatie bij jou in huis. Bovendien ben je op een eerlijke manier bezig hier verandering in te brengen. En dat zal zeker niet 1, 2, 3, lukken. Hij kan je ook steunen en prijzen voor je pogingen in plaats van de druk op te voeren.
Liefs Zonlicht
dinsdag 26 juni 2007 om 23:33
Hé Nicole... *;
Wat jammer dat je vriend dit zo zegt, denkt hij niet liever met je mee? In plaats van alleen kritiek te geven op iets waarvan hij weet dat jij het ook moeilijk vind en er hulp voor aan het zoeken bent?
Kan me voorstellen dat dit telefoontje je verdrietig maakt.
Het is wel duidelijk dat het met hem nu niet goed gaat, niet lekker gaat. En vervelend dat het daardoor bij jou ook weer dit soort gevoelens oproept, omdat hij zich niet anders weet uit te drukken en er niet voor je kan zijn nu jij hem eigenlijk ook hard nodig hebt als vriend...
Hoe het gaat met je zoon, thuis, is iets waar je zelf mee aan de slag gaat, niemand kan verwachten dat het binnen hele korte tijd ineens beter gaat. Niemand mag dingen van je verwachten, ze hebben tijd nodig, jij hebt tijd nodig om er goed mee aan het werk te zijn, en je zoon ook om ermee verder te komen.
Ik hoop dat je weet dat je vriend wat dit betreft geen druk op je mag leggen.
Misschien vraagt de relatie met je vriend nu wel veel energie van je, die je eigenlijk niet echt hebt. Ik begrijp dat je niet wilt kiezen voor het beeindigen ervan, maar zo gaat het ook niet fijn. Misschien kunnen jullie samen erover praten dat iedereen tijd nodig heeft, en er iets kalmer aan gedaan wordt met verwachtingen en veel bij elkaar zijn, tot de gezinsleden beter hun draai hebben gevonden, en jij ook wat lekkerder in je vel zit.
Dan kun je zelf ook beter omgaan met dit soort dingen, want alles brengt je heel begrijpelijk, erg aan het twijfelen.
Als hij zo oververmoeid raakt van de situatie bij jou thuis, brengt hij nu ook niets positiefs aan. Het lijkt of hij alleen kan verwoorden wat er allemaal niet lekker gaat, maar ja, dat weet je zelf ook al. Jij bent juist bezig met het zoeken naar de juiste manier om ermee om te gaan, ermee aan de slag te gaan.
Ik hoop dat je het een beetje los kunt laten als hij druk zet, want in mijn ogen is dat niet terecht.
Nou ja, schrijf over wat je dwars zit, ik vind het geen klagen hoor!
Kan me wel voorstellen hoe je je voelt...
:R
Wat jammer dat je vriend dit zo zegt, denkt hij niet liever met je mee? In plaats van alleen kritiek te geven op iets waarvan hij weet dat jij het ook moeilijk vind en er hulp voor aan het zoeken bent?
Kan me voorstellen dat dit telefoontje je verdrietig maakt.
Het is wel duidelijk dat het met hem nu niet goed gaat, niet lekker gaat. En vervelend dat het daardoor bij jou ook weer dit soort gevoelens oproept, omdat hij zich niet anders weet uit te drukken en er niet voor je kan zijn nu jij hem eigenlijk ook hard nodig hebt als vriend...
Hoe het gaat met je zoon, thuis, is iets waar je zelf mee aan de slag gaat, niemand kan verwachten dat het binnen hele korte tijd ineens beter gaat. Niemand mag dingen van je verwachten, ze hebben tijd nodig, jij hebt tijd nodig om er goed mee aan het werk te zijn, en je zoon ook om ermee verder te komen.
Ik hoop dat je weet dat je vriend wat dit betreft geen druk op je mag leggen.
Misschien vraagt de relatie met je vriend nu wel veel energie van je, die je eigenlijk niet echt hebt. Ik begrijp dat je niet wilt kiezen voor het beeindigen ervan, maar zo gaat het ook niet fijn. Misschien kunnen jullie samen erover praten dat iedereen tijd nodig heeft, en er iets kalmer aan gedaan wordt met verwachtingen en veel bij elkaar zijn, tot de gezinsleden beter hun draai hebben gevonden, en jij ook wat lekkerder in je vel zit.
Dan kun je zelf ook beter omgaan met dit soort dingen, want alles brengt je heel begrijpelijk, erg aan het twijfelen.
Als hij zo oververmoeid raakt van de situatie bij jou thuis, brengt hij nu ook niets positiefs aan. Het lijkt of hij alleen kan verwoorden wat er allemaal niet lekker gaat, maar ja, dat weet je zelf ook al. Jij bent juist bezig met het zoeken naar de juiste manier om ermee om te gaan, ermee aan de slag te gaan.
Ik hoop dat je het een beetje los kunt laten als hij druk zet, want in mijn ogen is dat niet terecht.
Nou ja, schrijf over wat je dwars zit, ik vind het geen klagen hoor!
Kan me wel voorstellen hoe je je voelt...
:R
dinsdag 26 juni 2007 om 23:46
Dankjewel, wat een lieve reacties....ik heb het vandaag met een hulpverlener over gehad, en dan hoor ik dat ik het best wel goed doe, dat er schot in zit, maar dat mijn zoon inderdaad bij mij de baas is....en ik heb aangegeven, dat ik zó hoop dat mijn vriend ook tegen zijn therapeut zal vertellen hoe hij zich bij mij voelt, en over mij situatie praat...in de hoop dat zijn peut hem kan laten inzien, dat het gewoon tijd kost....maar ik weet ook dat ik daar niet teveel op mag hopen; ik weet dat ik hem niet kan veranderen, en als hij niet met de situatie om kan gaan, zal dit ten koste van ons gaan, hoe goed het verder ook gaat.
Hij wil me graag steunen, maar heeft niet in de gaten dat zijn manier niet de juiste is, en hij wil ook niet zien, dat zijn manier niet de juiste is. Uit zijn verhalen begrijp ik ook, dat dit in zijn eerdere huwelijk ook een struikelblok was, en dat heb ik hem ook aangegeven...nou ja, de tijd zal het leren, intussen hoop ik dat ik het los kan laten, zodat ikzelf rust kan vinden, ben nu enorm opgefokt, gespannen, en dat heeft natuurlijk ook weer een uitwerking op zowel kids, vriend en ik....vicieuze cirkel...
Liefs, welterusten,
Nicole
Hij wil me graag steunen, maar heeft niet in de gaten dat zijn manier niet de juiste is, en hij wil ook niet zien, dat zijn manier niet de juiste is. Uit zijn verhalen begrijp ik ook, dat dit in zijn eerdere huwelijk ook een struikelblok was, en dat heb ik hem ook aangegeven...nou ja, de tijd zal het leren, intussen hoop ik dat ik het los kan laten, zodat ikzelf rust kan vinden, ben nu enorm opgefokt, gespannen, en dat heeft natuurlijk ook weer een uitwerking op zowel kids, vriend en ik....vicieuze cirkel...
Liefs, welterusten,
Nicole
dinsdag 26 juni 2007 om 23:55
Lieve Nicole,
misschien is een time-out wel een goed idee. Elkaar even iets minder zien en alleen zonder kinderen, zowel de jouwe als de zijne. Je hebt behoorlijk wat te verwerken en te veranderen wat veel energie kost. En je kan alleen jezelf maar veranderen. Hem niet. Dat kan hij alleen doen als hij dat wil. Ik heb nog wel meer in mijn hoofd, maar kan het nu niet goed formuleren dus laat ik het maar even zo.
Weltrusten
zonlicht
misschien is een time-out wel een goed idee. Elkaar even iets minder zien en alleen zonder kinderen, zowel de jouwe als de zijne. Je hebt behoorlijk wat te verwerken en te veranderen wat veel energie kost. En je kan alleen jezelf maar veranderen. Hem niet. Dat kan hij alleen doen als hij dat wil. Ik heb nog wel meer in mijn hoofd, maar kan het nu niet goed formuleren dus laat ik het maar even zo.
Weltrusten
zonlicht
woensdag 27 juni 2007 om 12:57
Hallo,
vanmorgen een uitgebreid intakegesprek gehad met de intensieve gezinsbegeleidster, en denk dat ik alles wel goed op tafel heb gelegd. Zij kan volgende week al aan de slag gaan, maar daarna ligt het 4 weken stil wegens vakantie....Zij zal anderhalf uur per week komen, en op mijn vraag of dat voldoende was, werd aangegeven, dat dit meer dan genoeg moet zijn. Zij heeft al een aantal jaren ervaring, en op zich heb ik er wel vertrouwen in...
Het is nu vooral de vraag of ik het wel aankan, zal toch met haar moeten kijken naar wat ik wil en daar ook naartoe werken....
Ik heb aangegeven, dat het voor mij vooral belangrijk is, dat ik leer anders met de kinderen omgaan, zodat het weer leuk in huis wordt, maar vooral ook dat mijn zoon zijn plek weer leert te kennen, en niet denkt alles te kunnen bepalen.....
Liefs,
Nicole
vanmorgen een uitgebreid intakegesprek gehad met de intensieve gezinsbegeleidster, en denk dat ik alles wel goed op tafel heb gelegd. Zij kan volgende week al aan de slag gaan, maar daarna ligt het 4 weken stil wegens vakantie....Zij zal anderhalf uur per week komen, en op mijn vraag of dat voldoende was, werd aangegeven, dat dit meer dan genoeg moet zijn. Zij heeft al een aantal jaren ervaring, en op zich heb ik er wel vertrouwen in...
Het is nu vooral de vraag of ik het wel aankan, zal toch met haar moeten kijken naar wat ik wil en daar ook naartoe werken....
Ik heb aangegeven, dat het voor mij vooral belangrijk is, dat ik leer anders met de kinderen omgaan, zodat het weer leuk in huis wordt, maar vooral ook dat mijn zoon zijn plek weer leert te kennen, en niet denkt alles te kunnen bepalen.....
Liefs,
Nicole
woensdag 27 juni 2007 om 13:30
Dag lieve allemaal,
Hier gaat alles zo zijn gangetje. Ik ben moe, vreselijk moe. Het wordt tijd dat het vakantie is, we zijn er hier echt aan toe.
Vanavond zal ik wat langer typen, heb net alles gelezen. Er is weer eea gebeurd, daarover dus later meer.
Nu eerst een paar uur slapen. Heb vanmorgen de hele ochtend in het ziekenhuis gezeten (revalidatie) en ben er echt aan toe!
Allemaal een dikke knuffel,
Carrrie.
Hier gaat alles zo zijn gangetje. Ik ben moe, vreselijk moe. Het wordt tijd dat het vakantie is, we zijn er hier echt aan toe.
Vanavond zal ik wat langer typen, heb net alles gelezen. Er is weer eea gebeurd, daarover dus later meer.
Nu eerst een paar uur slapen. Heb vanmorgen de hele ochtend in het ziekenhuis gezeten (revalidatie) en ben er echt aan toe!
Allemaal een dikke knuffel,
Carrrie.
woensdag 27 juni 2007 om 22:18
woensdag 27 juni 2007 om 22:57
Zo, even de rust om te reageren...
@ Vrouwtje Klets: Het gedrag van jouw man herken ik helemaal! Toen mijn ex door had dat er met mij niet meer te sollen viel en hij van mij geen geld meer kreeg werd hij opeens poeslief en aardig. Er zat een duur evenement aan te komen en hij kon dat zelf niet bekostigen, dus moest ik mee. Toen ik zei dat ik dat niet zag zitten omdat de hele relatie geen toekomst had draaide hij om als een blad aan een boom. Hij wilde veranderen, beter zorgen voor 'zijn' gezin, stoppen met zijn vriendin, ..... Een paar dagen later was de 'buit' binnen, ging het leven verder, was het weer drama. Die ervaring maakte mij heel sterk en deed mij besluiten er een streep onder te zetten. Die week ben ik gaan regelen dat ik een veilig onderkomen zou hebben. Kijk dus uit, zodra je toegeeft zal het weer het zelfde liedje zijn...
Hier heeft mijn zoon weer een teleurstelling te verwerken gekregen gehad. Hij zou met zijn vader, vriendin en haar kids naar opa en oma in Frankrijk gaan. Dat gaat niet door. De vakantie, al een jaar geleden beloofd en sindsdien als warm broodje voorgehouden, gaat niet door. De vriendin van mijn ex heeft Pfeiffer en de eerste smoes was dat zij niet op vakantie mag van haar werkgever. Dat is wat mijn ex vertelde. Dat was bij ons vroeger ook altijd de smoes: vanwege mijn rug mocht ik het land niet uit. Terwijl gewoon het geld op was of nodig was voor andere dingen. Later vertelde zij (waar hij niet bij was) dat ze er geen zin in heeft omdat haar schoonmoeder niet in orde is en er dan teveel van haar verwacht zal worden. Vreemd, want als je met vier volwassenen bent zijn er toch ook anderen die kunnen helpen? Of zou ze inmiddels door hebben dat er van haar partner, mijn ex, niets te verwachten valt? Vervolgens vertelde ze mij dat munten maar één keer uitgegeven kunnen worden en hij eindelijk zijn droomauto heeft kunnen kopen... Zijn schulden (waar hij verantwoordelijk voor is maar die ook nog op mijn naam staan en waarover ik dus op de hoogte gehouden word) heeft hij nog en zijn inkomen is er niet naar, maar er staat een mega-grote pooierbak voor de deur. Zo eentje waarbij je je afvraagt of het is bedoeld als verlengstuk voor een te klein lichaamsdeel.... hihihi... Goed. Genoeg over mijn frustratie over de redenen waarom hij niet op vakantie gaat, dat moet hij zelf weten. Beloof het dan alleen niet aan onze zoon, die rekent erop en kijkt er naar uit!
Het is er nu op uit gedraaid dat hij tóch maar met ons mee gaat op vakantie. Heerlijk! Alleen een beetje jammer dat wij dit niet eerder wisten, want dan hadden we één vakantie geboekt, aaneengesloten. Nu gaan we twee keer, met drie dagen er tussen. Dat zouden de dagen zijn waarop die kleine man weer naar ons toe zou komen en dan nog een weekje met ons weg zou gaan. Het is niet anders. Blijkt wederom dat mijn ex niet te vertrouwen is, zelfs niet met beloften tegenover zijn zoon....
Nu hij toestemming heeft gegeven dat de kleine man met ons mee 'mag' op vakantie zal het er op neer komen dat zoonlief in de hele vakantie amper twee weken bij hem is. Maar dat is zijn probleem en volgens mij vindt hij het niet eens erg ook. Heeft hij meer tijd om die mega-vleugel op de achterkant van die pooierbak te poetsen... hihihihi....
Het doet pijn om die kleine jongen zo teleurgesteld te zien. Gelukkig is hij blij dat hij nu met ons mee gaat op vakantie. Maar toch....
Op welke leeftijd gaat een kind in zien dat iemand al dan niet te vertrouwen is met het maken van afspraken en het doen van (loze) beloften etc.?
Groetjes en een dikke knuffel aan allemaal,
Carrrie.
@ Vrouwtje Klets: Het gedrag van jouw man herken ik helemaal! Toen mijn ex door had dat er met mij niet meer te sollen viel en hij van mij geen geld meer kreeg werd hij opeens poeslief en aardig. Er zat een duur evenement aan te komen en hij kon dat zelf niet bekostigen, dus moest ik mee. Toen ik zei dat ik dat niet zag zitten omdat de hele relatie geen toekomst had draaide hij om als een blad aan een boom. Hij wilde veranderen, beter zorgen voor 'zijn' gezin, stoppen met zijn vriendin, ..... Een paar dagen later was de 'buit' binnen, ging het leven verder, was het weer drama. Die ervaring maakte mij heel sterk en deed mij besluiten er een streep onder te zetten. Die week ben ik gaan regelen dat ik een veilig onderkomen zou hebben. Kijk dus uit, zodra je toegeeft zal het weer het zelfde liedje zijn...
Hier heeft mijn zoon weer een teleurstelling te verwerken gekregen gehad. Hij zou met zijn vader, vriendin en haar kids naar opa en oma in Frankrijk gaan. Dat gaat niet door. De vakantie, al een jaar geleden beloofd en sindsdien als warm broodje voorgehouden, gaat niet door. De vriendin van mijn ex heeft Pfeiffer en de eerste smoes was dat zij niet op vakantie mag van haar werkgever. Dat is wat mijn ex vertelde. Dat was bij ons vroeger ook altijd de smoes: vanwege mijn rug mocht ik het land niet uit. Terwijl gewoon het geld op was of nodig was voor andere dingen. Later vertelde zij (waar hij niet bij was) dat ze er geen zin in heeft omdat haar schoonmoeder niet in orde is en er dan teveel van haar verwacht zal worden. Vreemd, want als je met vier volwassenen bent zijn er toch ook anderen die kunnen helpen? Of zou ze inmiddels door hebben dat er van haar partner, mijn ex, niets te verwachten valt? Vervolgens vertelde ze mij dat munten maar één keer uitgegeven kunnen worden en hij eindelijk zijn droomauto heeft kunnen kopen... Zijn schulden (waar hij verantwoordelijk voor is maar die ook nog op mijn naam staan en waarover ik dus op de hoogte gehouden word) heeft hij nog en zijn inkomen is er niet naar, maar er staat een mega-grote pooierbak voor de deur. Zo eentje waarbij je je afvraagt of het is bedoeld als verlengstuk voor een te klein lichaamsdeel.... hihihi... Goed. Genoeg over mijn frustratie over de redenen waarom hij niet op vakantie gaat, dat moet hij zelf weten. Beloof het dan alleen niet aan onze zoon, die rekent erop en kijkt er naar uit!
Het is er nu op uit gedraaid dat hij tóch maar met ons mee gaat op vakantie. Heerlijk! Alleen een beetje jammer dat wij dit niet eerder wisten, want dan hadden we één vakantie geboekt, aaneengesloten. Nu gaan we twee keer, met drie dagen er tussen. Dat zouden de dagen zijn waarop die kleine man weer naar ons toe zou komen en dan nog een weekje met ons weg zou gaan. Het is niet anders. Blijkt wederom dat mijn ex niet te vertrouwen is, zelfs niet met beloften tegenover zijn zoon....
Nu hij toestemming heeft gegeven dat de kleine man met ons mee 'mag' op vakantie zal het er op neer komen dat zoonlief in de hele vakantie amper twee weken bij hem is. Maar dat is zijn probleem en volgens mij vindt hij het niet eens erg ook. Heeft hij meer tijd om die mega-vleugel op de achterkant van die pooierbak te poetsen... hihihihi....
Het doet pijn om die kleine jongen zo teleurgesteld te zien. Gelukkig is hij blij dat hij nu met ons mee gaat op vakantie. Maar toch....
Op welke leeftijd gaat een kind in zien dat iemand al dan niet te vertrouwen is met het maken van afspraken en het doen van (loze) beloften etc.?
Groetjes en een dikke knuffel aan allemaal,
Carrrie.
woensdag 27 juni 2007 om 23:07
donderdag 28 juni 2007 om 22:35
Carrrie, fijn dat je weer even een update geeft. De problemen houden ook niet op. Ik vind het knap dat je er zo sportief mee omgaat, maar ik begrijp heel goed dat je hart breekt voor je zoontje... :( Blijkbaar moet je er met alles rekening mee houden dat je ex zich niet aan de afspraken zal houden...
Mijn kinderen gaan volgende maand 10 dagen met hun vader mee op vakantie. Ik krijg het er nu al benauwd van ;( Positief punt is dat er eindelijk een beetje schot in de scheiding komt en dat het waarschijnlijk best goed voor mij uitpakt financieel. Ik kan in elk geval in mijn huis blijven wonen, dat is een last van mijn schouders.
liefs,
dubio
Mijn kinderen gaan volgende maand 10 dagen met hun vader mee op vakantie. Ik krijg het er nu al benauwd van ;( Positief punt is dat er eindelijk een beetje schot in de scheiding komt en dat het waarschijnlijk best goed voor mij uitpakt financieel. Ik kan in elk geval in mijn huis blijven wonen, dat is een last van mijn schouders.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 29 juni 2007 om 09:21
Carrrie, ik wilde dat ik betere berichten kon schrijven maar helaas hebben mamzelle en nicolle gelijk. Mijn kinderen zijn al wat ouder en zien het dus echt wel, maar tegelijkertijd pikken ze dus alles. Daardoor gaat het op dit moment ook echt niet goed met mijn zoon en ben ik mijn invloed dus al bijna volledig kwijt. Moeilijk om mee om te gaan. Maar ze moeten hetzelfde proces door als wat wij hebben doorstaan. En eerlijk gezegd, hoe lang hebben wij er niet over gedaan voordat onze "kleppen" afgingen en hoelang duurde het vervolgens nog niet voordat er aktie ondernomen werd.
Mijn zoon denkt nu in ieder geval dat hij zich niet aan afspraken met mij hoeft te houden. Ik ga nu natuurlijk gewoon door met leven en ga de dingen doen zoals ik ze afgesproken heb met mijn dochter, maar het gevoel, de onmacht blijft. Mijn zoon is dus nu, net als zijn vader altijd heeft gedaan, druk bezig in de slachtofferrol te kruipen. Dat hij zichzelf hiermee het meeste tekort doet is iets wat hij nu helaas niet beseft. Leuke uitjes boort hij zichzelf door de neus op dit moment. En vervolgens krijg ik de schuld op me geschoven dat ik moeilijke gesprekken met hem heb. (ja, als je je ook niet houdt aan afspraken) en voelt hij zich (met hulp van zijn vader natuurlijk) door mij in de steek gelaten. Maar ik blijf, hoe moeilijk ook, vasthouden aan mijn grenzen en ga toch met mijn dochter de leuke dingen doen. Maar van binnen huil ik dan toch en word het besef alleen maar groter dat ik dus deze man al veel eerder had moeten verlaten.
Mijn zoon denkt nu in ieder geval dat hij zich niet aan afspraken met mij hoeft te houden. Ik ga nu natuurlijk gewoon door met leven en ga de dingen doen zoals ik ze afgesproken heb met mijn dochter, maar het gevoel, de onmacht blijft. Mijn zoon is dus nu, net als zijn vader altijd heeft gedaan, druk bezig in de slachtofferrol te kruipen. Dat hij zichzelf hiermee het meeste tekort doet is iets wat hij nu helaas niet beseft. Leuke uitjes boort hij zichzelf door de neus op dit moment. En vervolgens krijg ik de schuld op me geschoven dat ik moeilijke gesprekken met hem heb. (ja, als je je ook niet houdt aan afspraken) en voelt hij zich (met hulp van zijn vader natuurlijk) door mij in de steek gelaten. Maar ik blijf, hoe moeilijk ook, vasthouden aan mijn grenzen en ga toch met mijn dochter de leuke dingen doen. Maar van binnen huil ik dan toch en word het besef alleen maar groter dat ik dus deze man al veel eerder had moeten verlaten.
vrijdag 29 juni 2007 om 11:19
*; voor jullie...!
Het lijkt me zo moeilijk om mee om te gaan, dat je kind niet wil/kan zien hoe zijn/haar vader is. Ik begrijp het wel, wat jullie ook zeggen, voor ons was het al moeilijk om de oogkleppen af te doen. Volgens mij is dat voor een kind alleen maar moeilijker, ten eerste vanwege het feit dat ze nog zo jong zijn en niet alles doorzien, maar ook omdat ze nooit anders gewend zijn geweest en kinderen houden tóch van hun ouders, zijn en voelen zich ook een deel van hen. Voor mij was het al heel erg moeilijk te accepteren dat mijn 1e man niet in staat bleek echt van mij te houden, dat hijzelf toch altijd op de eerste plaats kwam voor hem. En dan voor een kind...
Als ik met mijn zoon praat over zijn biologische vader, lieg ik niet tegen hem, maar ik zwak de nare dingen af en leg toch wel de nadruk op de leuke dingen en karaktereigenschappen. Maar ja, makkelijk voor mij, ik heb zelf in de hand hoe ik alles onder woorden breng. Zijn vader is er niet meer om invloed op hem uit te oefenen en het mij en hem moeilijk te maken...
:R
Lemmy
Het lijkt me zo moeilijk om mee om te gaan, dat je kind niet wil/kan zien hoe zijn/haar vader is. Ik begrijp het wel, wat jullie ook zeggen, voor ons was het al moeilijk om de oogkleppen af te doen. Volgens mij is dat voor een kind alleen maar moeilijker, ten eerste vanwege het feit dat ze nog zo jong zijn en niet alles doorzien, maar ook omdat ze nooit anders gewend zijn geweest en kinderen houden tóch van hun ouders, zijn en voelen zich ook een deel van hen. Voor mij was het al heel erg moeilijk te accepteren dat mijn 1e man niet in staat bleek echt van mij te houden, dat hijzelf toch altijd op de eerste plaats kwam voor hem. En dan voor een kind...
Als ik met mijn zoon praat over zijn biologische vader, lieg ik niet tegen hem, maar ik zwak de nare dingen af en leg toch wel de nadruk op de leuke dingen en karaktereigenschappen. Maar ja, makkelijk voor mij, ik heb zelf in de hand hoe ik alles onder woorden breng. Zijn vader is er niet meer om invloed op hem uit te oefenen en het mij en hem moeilijk te maken...
:R
Lemmy
vrijdag 29 juni 2007 om 11:21
Zonlicht, ik vraag me af of het had uitgemaakt als je je ex eerder had verlaten. Je zegt zelf al dat je dochter, toch opgegroeid binnen dezelfde relatie, anders reageert. Is jouw zoon de oudste, moet hij alles binnen het gezin alleen ontdekken, heeft hij geen voorbeeld waar hij zich aan op kan trekken?
Of heeft hij gewoon iets in zijn bloed, waardoor hij op deze manier met de wereld omgaat?
Van mijn drie kinderen heb ik alleen echte problemen met de oudste, de andere twee hebben zeker hun nukken maar het lijkt wel alsof ik daarmee makkelijker om kan gaan, alsof ik die nukken als minder allesbepalend zie. Dat mijn verwachtingen bij de oudste veel hoger zijn, ook al ben ik me er bewust van, dat blijft zo. Hij moet de wijste zijn, lief zijn voor zijn broertjes, zich aan afspraken houden, want hij is al zo oud. Terwijl die kleintjes veel langer gewoon klein mogen zijn. Zelf wil hij overigens ook wel het baasje zijn hoor.
Mijn oudste ben ik wel op een andere manier gaan benaderen dan gebruikelijk, al vergeet ik dat nogal eens. Hij kan zijn kont ontzettend tegen de krib gooien, en dan staan we echt lijnrecht tegenover elkaar. Wat kan dat jong boos kijken. Maar hij blijkt ook ontzettend gevoelig voor lievigheid, voor serieus genomen worden, voor stoeien of een knuffel. Kun jij jouw zoon bereiken via zo'n omweg?
Ik weet niet wat er bij je speelt -mailen kan, Iseo heeft mijn adres- maar kun je hier iets mee?
Of heeft hij gewoon iets in zijn bloed, waardoor hij op deze manier met de wereld omgaat?
Van mijn drie kinderen heb ik alleen echte problemen met de oudste, de andere twee hebben zeker hun nukken maar het lijkt wel alsof ik daarmee makkelijker om kan gaan, alsof ik die nukken als minder allesbepalend zie. Dat mijn verwachtingen bij de oudste veel hoger zijn, ook al ben ik me er bewust van, dat blijft zo. Hij moet de wijste zijn, lief zijn voor zijn broertjes, zich aan afspraken houden, want hij is al zo oud. Terwijl die kleintjes veel langer gewoon klein mogen zijn. Zelf wil hij overigens ook wel het baasje zijn hoor.
Mijn oudste ben ik wel op een andere manier gaan benaderen dan gebruikelijk, al vergeet ik dat nogal eens. Hij kan zijn kont ontzettend tegen de krib gooien, en dan staan we echt lijnrecht tegenover elkaar. Wat kan dat jong boos kijken. Maar hij blijkt ook ontzettend gevoelig voor lievigheid, voor serieus genomen worden, voor stoeien of een knuffel. Kun jij jouw zoon bereiken via zo'n omweg?
Ik weet niet wat er bij je speelt -mailen kan, Iseo heeft mijn adres- maar kun je hier iets mee?
vrijdag 29 juni 2007 om 12:23
Eleonora, ik heb het artikel wat je net bij Thirza noemde gelezen. Inderdaad griezelig herkenbaar. De karakteristieke patronen van mijn ex en mij zijn heel treffend, ik herken ons in veel punten.
Zal ze toch even hier noemen omdat ik er graag over zou willen praten, en anderen zich er ook misschien in herkennen.
Karakteristieke trekken misogyne persoon:
- De ander de schuld geven
- Afschuiven verantwoordelijkheid
- Het vinden van kwetsbare plekken bij de partner en die uitbuiten, misbruiken
- Praten de partner een complex aan
- Vragen/ eisen alles op te geven voor hem/ haar omder het mom van 'liefde bewijzen'
- Onverzadigbare bezitterigheid: steeds nieuwe eisen/ wensen
- Extreme jaloersheid
- Dominantie over gedachten, gevoelens en gedrag van de partner
- De partner financieel afhankelijk laten zijn
- Sekseueel egocentrisch, egoïstisch, vaak verslavend
- (Openlijk) de partner vernederen
- Projecteert al zijn mislukkingen, negatieve gevoelens op de partner
Karakteristieke patronen slachtoffer(rol):
- Verslavende liefde
- Extreme afhankelijkheid
- Dwangmatige behoeftigheid
- Blijven zoeken naar de juiste formule (strategie) om met de misogyn om te gaan
- Hoopt dat de ander zal veranderen
- Angst (voor het bestaan) van armoede, voor nog meer ellende, wreedheid etc
- Laag zelfbeeld
- Beschermer voor de kinderen
Ik herken ook duidelijk de machtsstrijd tussen mijn ex en zijn moeder, zoals wordt aangegeven in de stukjes over de ontwikkeling van de misogyn.
Maar ik herkende ook veel van ex in andere artikelen over persoonlijkheidsstoornissen, op de link die Mamz hier eerder gaf. Soms vraag ik me af, of ik niet graag iets wil vinden, een antwoord op vragen. Of dat ik hem overal wel in zie, in terug herken. Maar ik kan bij al die punten voorbeelden geven.
En wat mezelf betreft, zijn de dingen waar ik nu aan werk, ook de patronen die zijn aangegeven. Maar ik leer mezelf steeds beter kennen, en zie waar ik naar toe wil.
Mijn ex wordt steeds een waziger beeld, een enger persoon, een complexere man. Ik heb geen zicht meer op hem, en tegelijk ook wordt hij kleiner omdat ik zijn gedrag doorzie en voel waar hij heen wilde, het controleren, het klein maken.
Rare gewaarwording, en tegelijk beangstigend en verhelderend.
Zal ze toch even hier noemen omdat ik er graag over zou willen praten, en anderen zich er ook misschien in herkennen.
Karakteristieke trekken misogyne persoon:
- De ander de schuld geven
- Afschuiven verantwoordelijkheid
- Het vinden van kwetsbare plekken bij de partner en die uitbuiten, misbruiken
- Praten de partner een complex aan
- Vragen/ eisen alles op te geven voor hem/ haar omder het mom van 'liefde bewijzen'
- Onverzadigbare bezitterigheid: steeds nieuwe eisen/ wensen
- Extreme jaloersheid
- Dominantie over gedachten, gevoelens en gedrag van de partner
- De partner financieel afhankelijk laten zijn
- Sekseueel egocentrisch, egoïstisch, vaak verslavend
- (Openlijk) de partner vernederen
- Projecteert al zijn mislukkingen, negatieve gevoelens op de partner
Karakteristieke patronen slachtoffer(rol):
- Verslavende liefde
- Extreme afhankelijkheid
- Dwangmatige behoeftigheid
- Blijven zoeken naar de juiste formule (strategie) om met de misogyn om te gaan
- Hoopt dat de ander zal veranderen
- Angst (voor het bestaan) van armoede, voor nog meer ellende, wreedheid etc
- Laag zelfbeeld
- Beschermer voor de kinderen
Ik herken ook duidelijk de machtsstrijd tussen mijn ex en zijn moeder, zoals wordt aangegeven in de stukjes over de ontwikkeling van de misogyn.
Maar ik herkende ook veel van ex in andere artikelen over persoonlijkheidsstoornissen, op de link die Mamz hier eerder gaf. Soms vraag ik me af, of ik niet graag iets wil vinden, een antwoord op vragen. Of dat ik hem overal wel in zie, in terug herken. Maar ik kan bij al die punten voorbeelden geven.
En wat mezelf betreft, zijn de dingen waar ik nu aan werk, ook de patronen die zijn aangegeven. Maar ik leer mezelf steeds beter kennen, en zie waar ik naar toe wil.
Mijn ex wordt steeds een waziger beeld, een enger persoon, een complexere man. Ik heb geen zicht meer op hem, en tegelijk ook wordt hij kleiner omdat ik zijn gedrag doorzie en voel waar hij heen wilde, het controleren, het klein maken.
Rare gewaarwording, en tegelijk beangstigend en verhelderend.
vrijdag 29 juni 2007 om 12:49
Hallo Iseo *; en alle anderen :R !
Ik heb het stuk achter de link die Eleonora gaf en die Iseo hier samenvat ook gelezen. Ook bij mij veel herkenning. Bij mijn 1e man kwamen zelfs alle punten overeen behalve 1, namelijk het feit dat ik niet financieel afhankelijk van hem was (in ons geval was dat andersom). In zijn thuissituatie was er overduidelijk sprake van een moeder die zich gedroeg als slaaf van het gezin, wat op zich zijn visie op vrouwen wel verklaart.
Bij mijzelf herken ik iets minder, maar een paar punten toch ook overduidelijk weer wel: met name het lage zelfbeeld, dat ik de beschermer van het kind was in onze relatie, en het aller-allerduidelijkst wel dat ik maar blééf zoeken naar een manier om met hem om te gaan. Vooral dat laatste heeft me gesloopt.
Ik vind het wel troostend eigenlijk, om het zo "op papier" te zien staan. Het geeft een paar punten weer van mezelf waar ik aan moet werken (voor zover ik dat nog niet gedaan heb), maar ook geeft het me het gevoel dat ik er niets aan kon doen, het was een optelsom van factoren.
Ik heb het stuk achter de link die Eleonora gaf en die Iseo hier samenvat ook gelezen. Ook bij mij veel herkenning. Bij mijn 1e man kwamen zelfs alle punten overeen behalve 1, namelijk het feit dat ik niet financieel afhankelijk van hem was (in ons geval was dat andersom). In zijn thuissituatie was er overduidelijk sprake van een moeder die zich gedroeg als slaaf van het gezin, wat op zich zijn visie op vrouwen wel verklaart.
Bij mijzelf herken ik iets minder, maar een paar punten toch ook overduidelijk weer wel: met name het lage zelfbeeld, dat ik de beschermer van het kind was in onze relatie, en het aller-allerduidelijkst wel dat ik maar blééf zoeken naar een manier om met hem om te gaan. Vooral dat laatste heeft me gesloopt.
Ik vind het wel troostend eigenlijk, om het zo "op papier" te zien staan. Het geeft een paar punten weer van mezelf waar ik aan moet werken (voor zover ik dat nog niet gedaan heb), maar ook geeft het me het gevoel dat ik er niets aan kon doen, het was een optelsom van factoren.
