Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
vrijdag 29 juni 2007 om 20:22
Op een gegeven moment leek het alsof ik twee levens had: mijn leven overdag en mijn leven als hij thuis was. Als ik overdag alleen was met mijn zoon was het rustig en gezellig in huis. Zodra hij thuis was sloeg die stemming om en draaide alles weer om 'pappa'.
Qua geld... tja.... op zich had ik wel mijn eigen inkomen (en ik heb in de zeven jaar dat we bij elkaar waren anderhalf maal zoveel binnen gebracht als hij, maar de laatste jaren WAO waren magertjes) en kon ook wel wat aan mijn 'eigen ik' besteden. Helaas was het zo dat er veel meer zijn kant uit rolde... zijn hobby en evenementen, zodat de rekeningen bleven liggen. Om zoveel mogelijk tóch de rekeningen te kunnen betalen besteedde ik uiteindelijk toch zéér weinig meer aan mijzelf.... vooral aan het einde van onze relatie.
Mijn ex wil(de) ook altijd alles mooier, beter, nieuwer, duurder en groter dan een ander. Vandaar nu die pooierbak denk ik...
Over het projecteren van eigen schuld op anderen: mijn ex heeft duizend-en-een baantjes gehad en het was altijd de schuld van de baas dat hij weg moest. Hij deed het altijd perfect maar er was altijd wel iets waardoor hij weg moest. Zielig he....
Of mijn ex echt een mysogyne man is weet ik niet, maar er zijn toch wel veel dingen die kloppen...
Qua geld... tja.... op zich had ik wel mijn eigen inkomen (en ik heb in de zeven jaar dat we bij elkaar waren anderhalf maal zoveel binnen gebracht als hij, maar de laatste jaren WAO waren magertjes) en kon ook wel wat aan mijn 'eigen ik' besteden. Helaas was het zo dat er veel meer zijn kant uit rolde... zijn hobby en evenementen, zodat de rekeningen bleven liggen. Om zoveel mogelijk tóch de rekeningen te kunnen betalen besteedde ik uiteindelijk toch zéér weinig meer aan mijzelf.... vooral aan het einde van onze relatie.
Mijn ex wil(de) ook altijd alles mooier, beter, nieuwer, duurder en groter dan een ander. Vandaar nu die pooierbak denk ik...
Over het projecteren van eigen schuld op anderen: mijn ex heeft duizend-en-een baantjes gehad en het was altijd de schuld van de baas dat hij weg moest. Hij deed het altijd perfect maar er was altijd wel iets waardoor hij weg moest. Zielig he....
Of mijn ex echt een mysogyne man is weet ik niet, maar er zijn toch wel veel dingen die kloppen...
zondag 1 juli 2007 om 00:51
Hoi, hoe gaat het met jullie?
Lemmy *;
Ik weet niet of iemand hier dat topic op maatschappij nog volgt, maar Loomii postte om 13.29 een samenvatting van cijfers van de WHO over geweld tegen vrouwen...... (Topic over Alkmaar)
Heb zelf dan het gevoel dat ik daar niet bijhoor, woon in het rustige Nederland in totaal andere omstandigheden dan veel vrouwen in de wereld. Maar tegelijk hoor ik mezelf denken, tel ik mee bij die cijfers over Nederland? Is het echt waar, echt gebeurd?
Dringt het tot me door, is het echt zo dat die man die ik vandaag om een of andere reden zo lijk te missen (omdat iets leuks gebeurde wat ik ook met hem vaak deed op goede dagen, kan er hier even niet veel over kwijt) dezelfde man is over wie ik hier schrijf in verband met een relatie die niet goed zat? Ik heb aangifte gedaan op een dag en de aanklacht werd bevestigd...maar is er sprake van geweld? Het was toch 'mijn vriend' die de weg even kwijt was, maar wel mijn geliefde...
Zo voel ik me. Het zal er wel stom staan, maar echt, vandaag mis ik hem.
En het lijkt allemaal zo ver weg, en tegelijk weet ik het ook wel. Soms neemt die ene kant die ik graag wil zien de overhand. Zoals ik hem al die tijd zag, zoals hij misschien ook wel wilde zijn...
Maar wie is hij? En ik schrijf maar over hem, en ik stel me vragen, maar kan ik hem niet beter loslaten? Is het gewoon een nare tijd geweest, en moet ik nou niet onderhand me eens op het nieuwe storten?
Al die vragen waar ik maar mee bezig blijf, wat heeft het voor zin.
Ik dacht veel aan dat artikel, ik herken ons in die kenmerken, en tegelijk zou ik wel willen zeggen 'maar het was ook anders!'
Het gaat echt over iemand, en zelfs iemand waar ik veel van hield...
Niemand heeft alleen maar een slechte kant. Het voelt nog steeds niet eerlijk.
Maar denkt hij ook wel eens aan mij? Denkt hij dan die dingen waar ik nu bang voor ben, of is het juist zo dat hij me mist?
Ben ik gek als ik me dat afvraag? Mist hij me?
Ik kan het niet geloven dat we er zo'n puinhoop van gemaakt hebben.
Ik wilde vandaag het bijna aan iemand vertellen. Maar ineens wist ik niet meer hoe ik dit nou zou kunnen vertellen, want wat ging er nou mis? Heb steeds gedacht, hij was ziek, hij was niet in orde, het is niet zijn schuld. Ik maakte er een chaos van, omdat het me een excuus gaf niet deel te nemen aan het echte leven. Misschien hadden we het wel gered als we niet altijd zoveel pech hadden. Als we op het juiste moment hulp hadden gevraagd.
Maar hoe meer ik hier schrijf, hoe beter ik zie dat het bij ons thuis steeds meer anders werd dan daarbuiten. En dat we allebei ook steeds meer iemand anders werden dan we buiten waren.
Ik bedacht me vandaag hoe het zou zijn als hij erbij was. (Okee, ik vertel er iets over: vandaag muziek gemaakt, net als vroeger leek het wel)
Zijn enthousiasme, en het was vast gezellig geweest, de dingen doen waar we van houden, met anderen erbij zodat we gedwongen waren in onze buiten-rol te blijven die als je je ogen een beetje dichtknijpt zo heerlijk eruit ziet, bijna echt.
En wat mis ik dat, want het was wel soms echt griezelig dichtbij wat ik graag wilde...
Moet ik nu echt dat gaan loslaten? Wat blijft er dan over van mijn grote liefde?
Het maakt me bang, waar was ik mee bezig? Was het echt dit nare verhaal, als ik teruglees? Ik lees het verhaal van een andere vrouw, dit gaat niet over mij.
Zoals vanouds is het makkelijker om me eruit los te maken, dan te erkennen. Negeren, ogen dicht, het confronterende moment is bijna over, ben bijna terug in droomwereld (uitdrukking van ex over mij, hij had gelijk)
Wie is hij? Wie ben ik eigenlijk? Vandaag was ik met leeftijdgenoten, en het lijkt wel of ik veel jonger ben, ik kom uit een andere tijd ofzo. Heb niet dezelfde herinneringen.
En als ik hier, en Thirza's topic lees wil ik wel graag meeschrijven, maar er schrijven allemaal vrouwen die al veel gezien hebben, en wijs zijn en dat allemaal onder woorden kunnen brengen, en ik voel me zo onervaren.
Ben soms wel bang dat ik gek word, maar elke dag besluit ik dat dat niet het geval gaat zijn. Ik heb nogal het vermogen om me te richten op een doel en niets me van mijn pad te laten brengen. Ik heb gekozen voor mijn dochter. Dus ik word niet gek.
Maak er soms een zootje van, zoals met administratie of geld, zoals ineens deze week, maar los het wel net op tijd weer op. En het huis is wel netjes en we eten gezond. En we lachen.
En die afspraak heb ik nog steeds niet gemaakt want ik durf niet. En schrijven op dit topic is lekker veilig want als ik niet meer wil kan ik zo verdwijnen. Nou ja, kon, want ben wel iets aan het opbouwen van contacten die me veel waard zijn en die ik niet kwijt wil. Ben gaan geven om jullie. Maakt het wel weer lastig om weg te blijven ineens, ook omdat ik het niet wil, maar omdat weglopen altijd een manier was.
Ik hoor het een van mijn oude bazen nog zeggen. Hij was al dagen bij ons huis wezen kijken, door de brievenbus roepen, bonzen op de deur. We hadden de gordijnen dicht. Ex lag met een kater en een vooraadje op bed. De woonkamer was een zooi, er hing een brandlucht van een paar dagen geleden, van toen die dag dat ik niet op het werk was verschenen. Ik zag mezelf gewoon als niet te vertrouwen, was weer mijn baan eens kwijt. Niet veel waard. Ik verstopte me voor die man die ongerust aan de deur stond.
Tijdje later kwam ik die man tegen, ik wilde er niet over praten. Hij dwong me te zeggen wat er nou was, hij was doodongerust geweest (hij was blij met mijn werk ook, en ik had hem echt laten zitten op een belangrijke dag, voelde ik me erg schuldig over) dus ik zei dat er brand was geweest, wist het anders ook niet. En hij zei toen dat dat onzin was, er was meer aan de hand. En ik deed wat ik altijd deed, vertelde een verhaal dat ik allang zelf weer geloofde.
En hij zei me dat ik niet altijd kon blijven weglopen...
Maar ik had me toen al omgedraaid.
Wat voelde ik me verdrietig, voor een heel klein moment, want echt een fijne man, zo'n baas die je maar heel soms treft.
En ik schoot maar gauw weer in mijn andere manier van denken, voor ik het echt voelde.
Weglopen is altijd makkelijk geweest.
Maar ja, nu wil ik niet weglopen, maar weten wat ik dan wel moet doen, daar kan ik ook niet bij.
Ben ik al op weg door hier mijn verhaal te doen, ja dat lijkt wel zo. Maar het voelt helemaal niet als mijn verhaal. En het belangrijkste lijkt ook te ontbreken, die liefde tussen mij en mijn ex.
Maar ja, hoe meer ik schrijf hoe minder er van liefde sprake lijkt te zijn geweest.
Wat voel ik me rot.
Nee, bedrogen.
Ik bedroog mezelf, omdat ik niet durfde te kijken, maar liever mijn handen voor mijn ogen hield, of wegliep.
En je komt jezelf toch tegen op een dag.
Ik begon maar met schrijven net, dat bericht van die cijfers maakte me zo verdrietig. en ik snap dat elk verhaal los staat van een ander. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, elke vrouw van die lijst heeft iets meegemaakt wat littekens achterlaat, zichtbaar of onzichtbaar.
Iemand vroeg vandaag naar het litteken op mijn arm, en ik wist het niet meer zeker. Wat is er te zeggen. Wat maakt het uit. Het is iets van vroeger.
Mijn herinneringen stellen niet veel voor, het was een ongelukkige liefde. Pakte voor ons allebei niet goed uit. Maar ik ga door, terwijl mijn ex afglijdt. En denkt dat ik hem kapot heb gemaakt, en als ik eerlijk ben voel ik dat zelf nog steeds zo.
Voel me nog steeds verantwoordelijk. Voor zijn depressie, zijn schaamte, zijn boosheid.
En ik schrijf hier over dingen die ik misschien wel weet maar niet voel. Of wel voel maar niet weet, ofzo, nou ja snapt iemand het nog?
Ik denk aan vrouwtje Klets, en ik snap precies hoe het gaat. Ik word er gek van, ik praat tegen mezelf. Heb al allemaal stukjes weer gedelete de laatste dagen omdat het over dingen gaat die ik zelf niet kon geloven toen, en nu soms ook nog niet als ik heel eerlijk ben.
En ik schaam me ook al echt wel weer voor dit lange verhaal, maar tegelijk hoop ik dat we door blijven praten. En misschien herkent iemand iets.
Hoe gaan jullie om met die verwarrende dingen, zoals dat je jezelf tegen werkt, of niet elke dag dezelfde lijn kunt volgen in wat je doet en denkt?
Hoe ga je om met dat gevoel dat je zo alleen lijkt te staan, veraf van anderen, terwijl je in het dagelijks leven toch meer de boodschap krijgt dat andere willen dat je bij hen komt?
Wat moet ik meenemen van dit verhaal wat ik hier heb neergeschreven al die afgelopen tijd, of laat ik het achter me?
Wat doe ik met die gevoelens voor mijn ex die ik niet wil loslaten?
En nu heb ik mijn hart gelucht, en wil ik graag vragen naar hoe het met jullie is.
Ik wil graag aan Elmervrouw vragen hoe het vandaag gaat, omdat ik aan je denk, en ook helemaal niet weet wat te zeggen eigenlijk behalve dan dat er tekeningetjes zijn om ook iets zonder woorden over te brengen
*;
Alyden, misschien lees je mee, misschien nu even niet, veel liefs!
Roze Bloem, hoe is het met je?
Zonlicht *;
Mamz en Thirza en Dubio en Lemmy O+
Annemoon, waar ben je ik mis je!
Carrie en Nicole en Elfje *;
Lieve Reina en Eleonora, hoe gaat het met jullie?
Azucena, sterkte meis....
Bar en Vrouwtje Klets (Hoe gaat het??)
In willekeurige volgorde en ik ben ook altijd bang dat ik iemand vergeet! Ik weet niet of Klaar en CharlieJo nog lezen, maar ik denk ook vaak aan jullie. En Besluitloos en Tordis.
En ik vraag graag naar iedereen omdat jullie dit topic maken, en daarom zijn jullie allemaal voor mij heel belangrijk. omdat ik me echt rot voelde net, en nu weer wat beter omdat ik aan jullie kan schrijven.
Lemmy *;
Ik weet niet of iemand hier dat topic op maatschappij nog volgt, maar Loomii postte om 13.29 een samenvatting van cijfers van de WHO over geweld tegen vrouwen...... (Topic over Alkmaar)
Heb zelf dan het gevoel dat ik daar niet bijhoor, woon in het rustige Nederland in totaal andere omstandigheden dan veel vrouwen in de wereld. Maar tegelijk hoor ik mezelf denken, tel ik mee bij die cijfers over Nederland? Is het echt waar, echt gebeurd?
Dringt het tot me door, is het echt zo dat die man die ik vandaag om een of andere reden zo lijk te missen (omdat iets leuks gebeurde wat ik ook met hem vaak deed op goede dagen, kan er hier even niet veel over kwijt) dezelfde man is over wie ik hier schrijf in verband met een relatie die niet goed zat? Ik heb aangifte gedaan op een dag en de aanklacht werd bevestigd...maar is er sprake van geweld? Het was toch 'mijn vriend' die de weg even kwijt was, maar wel mijn geliefde...
Zo voel ik me. Het zal er wel stom staan, maar echt, vandaag mis ik hem.
En het lijkt allemaal zo ver weg, en tegelijk weet ik het ook wel. Soms neemt die ene kant die ik graag wil zien de overhand. Zoals ik hem al die tijd zag, zoals hij misschien ook wel wilde zijn...
Maar wie is hij? En ik schrijf maar over hem, en ik stel me vragen, maar kan ik hem niet beter loslaten? Is het gewoon een nare tijd geweest, en moet ik nou niet onderhand me eens op het nieuwe storten?
Al die vragen waar ik maar mee bezig blijf, wat heeft het voor zin.
Ik dacht veel aan dat artikel, ik herken ons in die kenmerken, en tegelijk zou ik wel willen zeggen 'maar het was ook anders!'
Het gaat echt over iemand, en zelfs iemand waar ik veel van hield...
Niemand heeft alleen maar een slechte kant. Het voelt nog steeds niet eerlijk.
Maar denkt hij ook wel eens aan mij? Denkt hij dan die dingen waar ik nu bang voor ben, of is het juist zo dat hij me mist?
Ben ik gek als ik me dat afvraag? Mist hij me?
Ik kan het niet geloven dat we er zo'n puinhoop van gemaakt hebben.
Ik wilde vandaag het bijna aan iemand vertellen. Maar ineens wist ik niet meer hoe ik dit nou zou kunnen vertellen, want wat ging er nou mis? Heb steeds gedacht, hij was ziek, hij was niet in orde, het is niet zijn schuld. Ik maakte er een chaos van, omdat het me een excuus gaf niet deel te nemen aan het echte leven. Misschien hadden we het wel gered als we niet altijd zoveel pech hadden. Als we op het juiste moment hulp hadden gevraagd.
Maar hoe meer ik hier schrijf, hoe beter ik zie dat het bij ons thuis steeds meer anders werd dan daarbuiten. En dat we allebei ook steeds meer iemand anders werden dan we buiten waren.
Ik bedacht me vandaag hoe het zou zijn als hij erbij was. (Okee, ik vertel er iets over: vandaag muziek gemaakt, net als vroeger leek het wel)
Zijn enthousiasme, en het was vast gezellig geweest, de dingen doen waar we van houden, met anderen erbij zodat we gedwongen waren in onze buiten-rol te blijven die als je je ogen een beetje dichtknijpt zo heerlijk eruit ziet, bijna echt.
En wat mis ik dat, want het was wel soms echt griezelig dichtbij wat ik graag wilde...
Moet ik nu echt dat gaan loslaten? Wat blijft er dan over van mijn grote liefde?
Het maakt me bang, waar was ik mee bezig? Was het echt dit nare verhaal, als ik teruglees? Ik lees het verhaal van een andere vrouw, dit gaat niet over mij.
Zoals vanouds is het makkelijker om me eruit los te maken, dan te erkennen. Negeren, ogen dicht, het confronterende moment is bijna over, ben bijna terug in droomwereld (uitdrukking van ex over mij, hij had gelijk)
Wie is hij? Wie ben ik eigenlijk? Vandaag was ik met leeftijdgenoten, en het lijkt wel of ik veel jonger ben, ik kom uit een andere tijd ofzo. Heb niet dezelfde herinneringen.
En als ik hier, en Thirza's topic lees wil ik wel graag meeschrijven, maar er schrijven allemaal vrouwen die al veel gezien hebben, en wijs zijn en dat allemaal onder woorden kunnen brengen, en ik voel me zo onervaren.
Ben soms wel bang dat ik gek word, maar elke dag besluit ik dat dat niet het geval gaat zijn. Ik heb nogal het vermogen om me te richten op een doel en niets me van mijn pad te laten brengen. Ik heb gekozen voor mijn dochter. Dus ik word niet gek.
Maak er soms een zootje van, zoals met administratie of geld, zoals ineens deze week, maar los het wel net op tijd weer op. En het huis is wel netjes en we eten gezond. En we lachen.
En die afspraak heb ik nog steeds niet gemaakt want ik durf niet. En schrijven op dit topic is lekker veilig want als ik niet meer wil kan ik zo verdwijnen. Nou ja, kon, want ben wel iets aan het opbouwen van contacten die me veel waard zijn en die ik niet kwijt wil. Ben gaan geven om jullie. Maakt het wel weer lastig om weg te blijven ineens, ook omdat ik het niet wil, maar omdat weglopen altijd een manier was.
Ik hoor het een van mijn oude bazen nog zeggen. Hij was al dagen bij ons huis wezen kijken, door de brievenbus roepen, bonzen op de deur. We hadden de gordijnen dicht. Ex lag met een kater en een vooraadje op bed. De woonkamer was een zooi, er hing een brandlucht van een paar dagen geleden, van toen die dag dat ik niet op het werk was verschenen. Ik zag mezelf gewoon als niet te vertrouwen, was weer mijn baan eens kwijt. Niet veel waard. Ik verstopte me voor die man die ongerust aan de deur stond.
Tijdje later kwam ik die man tegen, ik wilde er niet over praten. Hij dwong me te zeggen wat er nou was, hij was doodongerust geweest (hij was blij met mijn werk ook, en ik had hem echt laten zitten op een belangrijke dag, voelde ik me erg schuldig over) dus ik zei dat er brand was geweest, wist het anders ook niet. En hij zei toen dat dat onzin was, er was meer aan de hand. En ik deed wat ik altijd deed, vertelde een verhaal dat ik allang zelf weer geloofde.
En hij zei me dat ik niet altijd kon blijven weglopen...
Maar ik had me toen al omgedraaid.
Wat voelde ik me verdrietig, voor een heel klein moment, want echt een fijne man, zo'n baas die je maar heel soms treft.
En ik schoot maar gauw weer in mijn andere manier van denken, voor ik het echt voelde.
Weglopen is altijd makkelijk geweest.
Maar ja, nu wil ik niet weglopen, maar weten wat ik dan wel moet doen, daar kan ik ook niet bij.
Ben ik al op weg door hier mijn verhaal te doen, ja dat lijkt wel zo. Maar het voelt helemaal niet als mijn verhaal. En het belangrijkste lijkt ook te ontbreken, die liefde tussen mij en mijn ex.
Maar ja, hoe meer ik schrijf hoe minder er van liefde sprake lijkt te zijn geweest.
Wat voel ik me rot.
Nee, bedrogen.
Ik bedroog mezelf, omdat ik niet durfde te kijken, maar liever mijn handen voor mijn ogen hield, of wegliep.
En je komt jezelf toch tegen op een dag.
Ik begon maar met schrijven net, dat bericht van die cijfers maakte me zo verdrietig. en ik snap dat elk verhaal los staat van een ander. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, elke vrouw van die lijst heeft iets meegemaakt wat littekens achterlaat, zichtbaar of onzichtbaar.
Iemand vroeg vandaag naar het litteken op mijn arm, en ik wist het niet meer zeker. Wat is er te zeggen. Wat maakt het uit. Het is iets van vroeger.
Mijn herinneringen stellen niet veel voor, het was een ongelukkige liefde. Pakte voor ons allebei niet goed uit. Maar ik ga door, terwijl mijn ex afglijdt. En denkt dat ik hem kapot heb gemaakt, en als ik eerlijk ben voel ik dat zelf nog steeds zo.
Voel me nog steeds verantwoordelijk. Voor zijn depressie, zijn schaamte, zijn boosheid.
En ik schrijf hier over dingen die ik misschien wel weet maar niet voel. Of wel voel maar niet weet, ofzo, nou ja snapt iemand het nog?
Ik denk aan vrouwtje Klets, en ik snap precies hoe het gaat. Ik word er gek van, ik praat tegen mezelf. Heb al allemaal stukjes weer gedelete de laatste dagen omdat het over dingen gaat die ik zelf niet kon geloven toen, en nu soms ook nog niet als ik heel eerlijk ben.
En ik schaam me ook al echt wel weer voor dit lange verhaal, maar tegelijk hoop ik dat we door blijven praten. En misschien herkent iemand iets.
Hoe gaan jullie om met die verwarrende dingen, zoals dat je jezelf tegen werkt, of niet elke dag dezelfde lijn kunt volgen in wat je doet en denkt?
Hoe ga je om met dat gevoel dat je zo alleen lijkt te staan, veraf van anderen, terwijl je in het dagelijks leven toch meer de boodschap krijgt dat andere willen dat je bij hen komt?
Wat moet ik meenemen van dit verhaal wat ik hier heb neergeschreven al die afgelopen tijd, of laat ik het achter me?
Wat doe ik met die gevoelens voor mijn ex die ik niet wil loslaten?
En nu heb ik mijn hart gelucht, en wil ik graag vragen naar hoe het met jullie is.
Ik wil graag aan Elmervrouw vragen hoe het vandaag gaat, omdat ik aan je denk, en ook helemaal niet weet wat te zeggen eigenlijk behalve dan dat er tekeningetjes zijn om ook iets zonder woorden over te brengen
*;
Alyden, misschien lees je mee, misschien nu even niet, veel liefs!
Roze Bloem, hoe is het met je?
Zonlicht *;
Mamz en Thirza en Dubio en Lemmy O+
Annemoon, waar ben je ik mis je!
Carrie en Nicole en Elfje *;
Lieve Reina en Eleonora, hoe gaat het met jullie?
Azucena, sterkte meis....
Bar en Vrouwtje Klets (Hoe gaat het??)
In willekeurige volgorde en ik ben ook altijd bang dat ik iemand vergeet! Ik weet niet of Klaar en CharlieJo nog lezen, maar ik denk ook vaak aan jullie. En Besluitloos en Tordis.
En ik vraag graag naar iedereen omdat jullie dit topic maken, en daarom zijn jullie allemaal voor mij heel belangrijk. omdat ik me echt rot voelde net, en nu weer wat beter omdat ik aan jullie kan schrijven.
zondag 1 juli 2007 om 00:59
Lieverd, zo'n lange posting is toch helemaal niet erg...
Maar ga je nu wel lekker slapen meis? Volgens mij denk je helemaal suf op dit moment... Neem een lekker glas warme melk met honing ofzo - en zorg even goed voor jezelf. Dit soort gedachten hoort er allemaal bij - volgens mij ben je gewoon nog volop aan het verwerken en gun je de tijd, je hoeft niet alles te weten en te begrijpen nu. *;
Maar ga je nu wel lekker slapen meis? Volgens mij denk je helemaal suf op dit moment... Neem een lekker glas warme melk met honing ofzo - en zorg even goed voor jezelf. Dit soort gedachten hoort er allemaal bij - volgens mij ben je gewoon nog volop aan het verwerken en gun je de tijd, je hoeft niet alles te weten en te begrijpen nu. *;
zondag 1 juli 2007 om 01:10
Lieve Iseo
Ten eerst: wat heb je jezelf prachtig verwoord meis. Je gedachten en verwarring omschreven. Het moeras van gevoelens waarin jij ronddwaalt.
Liefde en houden van zo'n man. Zelfs na zoveel tijd en na jouw ervaringen.
Ja, dat kan. Tuurlijk kan dat.
Ooit ben je begonnen van hem te houden, zag je de toekomst in zijn ogen.
Vertrouwde je hem en was je trots op hem.....ooit.
Dat beeld is versplinterd Iseo, dat weet je. Maar je weet ook wat er gebeurt als je een spiegel kapot gooit? In alle splinters zie je het beeld. M.a.w. je liefde met hem mag kapot zijn, daarmee is die liefde niet wèg.
De herinnering aan de begintijd blijft en ook zal je ex (zelfs in de meest beroerde perioden) z'n goeie kanten gehad hebben, z'n best gedaan op z'n eigen, gebrekkige manier.
En dwars door alles heen, heb jij altijd dat liefdevolle beeld van het begin nog gezien. Ook al was het vertroebeld en soms ver weg.
Houden van staat los van een relatie en verlangt niets terug. Je mag best nog houden van die man waar je ooit zo gelukkig mee was. Maar tegelijk het besef hebben dat het bij dat gevoel zal blijven en dat het nooit meer gestalte zal krijgen (als in een relatie).
Probeer die twee dingen eens los te koppen Iseo: liefde en relatie. Misschien ontrafelt dat iets van jouw verwarring tov van dit gevoel.
Liefs Reina
Ten eerst: wat heb je jezelf prachtig verwoord meis. Je gedachten en verwarring omschreven. Het moeras van gevoelens waarin jij ronddwaalt.
Liefde en houden van zo'n man. Zelfs na zoveel tijd en na jouw ervaringen.
Ja, dat kan. Tuurlijk kan dat.
Ooit ben je begonnen van hem te houden, zag je de toekomst in zijn ogen.
Vertrouwde je hem en was je trots op hem.....ooit.
Dat beeld is versplinterd Iseo, dat weet je. Maar je weet ook wat er gebeurt als je een spiegel kapot gooit? In alle splinters zie je het beeld. M.a.w. je liefde met hem mag kapot zijn, daarmee is die liefde niet wèg.
De herinnering aan de begintijd blijft en ook zal je ex (zelfs in de meest beroerde perioden) z'n goeie kanten gehad hebben, z'n best gedaan op z'n eigen, gebrekkige manier.
En dwars door alles heen, heb jij altijd dat liefdevolle beeld van het begin nog gezien. Ook al was het vertroebeld en soms ver weg.
Houden van staat los van een relatie en verlangt niets terug. Je mag best nog houden van die man waar je ooit zo gelukkig mee was. Maar tegelijk het besef hebben dat het bij dat gevoel zal blijven en dat het nooit meer gestalte zal krijgen (als in een relatie).
Probeer die twee dingen eens los te koppen Iseo: liefde en relatie. Misschien ontrafelt dat iets van jouw verwarring tov van dit gevoel.
Liefs Reina
zondag 1 juli 2007 om 01:19
Reina O+
Ben blij met hoe je het schrijft, dat je denk dat het kan en mag, en waarom.
En ja, het is kapot maar ik wil het niet kwijt...
De spiegel is een goede metafoor, omdat ik zelf ook in de spiegel moet kijken, en echt moet zien wat er was en nog van over is.
Ik hield zoveel van hem ;(
En elke dag weer, en nog steeds en we hebben een kindje, en waar is hij nu?
Ben blij met hoe je het schrijft, dat je denk dat het kan en mag, en waarom.
En ja, het is kapot maar ik wil het niet kwijt...
De spiegel is een goede metafoor, omdat ik zelf ook in de spiegel moet kijken, en echt moet zien wat er was en nog van over is.
Ik hield zoveel van hem ;(
En elke dag weer, en nog steeds en we hebben een kindje, en waar is hij nu?
zondag 1 juli 2007 om 01:51
Lieverd, wat je nu voelt is rouw.
Rouw en verdriet om het verlies van de liefde. De toekomst die jij zag met hem. Het gemis van wat ooit zo liefde- en verwachtingsvol begon.
In het proces van verwerking, waar jij doorheen gaat, heb je je de afgelopen tijd heel veel beziggehouden met het reconstrueren van het verhaal, de geschiedenis. Je hebt durven kijken naar de mishandelingen, je hebt durven erkennen dat het verschrikkelijk was en je hebt al je emoties onder ogen gezien: je schaamte, je angst, je walging, je 'falen'. Je hebt dat voor het eerst durven uiten op dit topic, alles uitgeschreven wat je op je hart had, die hele 'beerput' open gegooid.
En nu bereik je een heel gevoelige laag: die liefde. Dat fundament van waaruit alles ontstaan is. En nu jij je hele geschiedenis kent en terug kunt kijken, weet je niet meer hoe je dat fundament in dit verhaal moet plaatsen.
Het lijkt ook zo tegenstrijdig. Houden van een man die jou dit heeft aangedaan. Die jou die schaamte, angst, walging en falen heeft laten voelen. Zo'n man zou je (rationeel gezien) alleen maar kunnen verachten en zelfs haten. En toch voel je liefde en je raakt in verwarring. Want dat kan niet. Liefde is de tegenpool van dit alles. Liefde is mooi, respectvol, warm en veilig. En dat klopt niet in het verhaal. En toch voel je het.
En het is er Iseo, dat hoef je niet te ontkennen. Maar het is jouw liefde. De liefde die niets terugvraagt, geen eisen stelt en geen voorwaarden.
De liefde voor een man die (mogelijk door zijn ziekte) onmogelijk die liefde kan beantwoorden. Althans, niet in een liefdevolle relatie.
De wisselwerking daarvan is destructief gebleken en dat is een wrange constatering. Iets waar je, met recht, om mag rouwen.
Maar de liefde kan blijven. Hoeft jou ook niet te belemmeren. Die liefde zul je ook elke dag mee geconfronteerd worden, daarvoor hoef je alleen je dochter maar aan te kijken.
Voor jou is het van belang dat je die liefde een plek geeft. Daar waar het veilig is en waar je het kan koesteren. Als een kleinood uit het verleden (zonder de bittere herinnering aan de excessen die het voortbracht).
Dat kost tijd lieverd, maar hoort bij het verwerken. Het is een teken dat je een stap verder bent gekomen en nu klaar bent om deze gevoelige laag te onderzoeken.
De verwarring die je daarbij voelt is heel normaal, uit de verwarring ontstaat het nieuwe inzicht en kun je een plek gaan zoeken daarvoor.
Gaandeweg zul je de splinters van de spiegel bij elkaar gaan zoeken en ze tot een nieuw beeld gaan vormen.
Een beeld waarin jij jezelf helder zult zien en waarin je trots naar jezelf zult kijken: Dìt is Iseo en niemand die dat kapotmaakt!!
Kus en trusten
ReinaO+
Rouw en verdriet om het verlies van de liefde. De toekomst die jij zag met hem. Het gemis van wat ooit zo liefde- en verwachtingsvol begon.
In het proces van verwerking, waar jij doorheen gaat, heb je je de afgelopen tijd heel veel beziggehouden met het reconstrueren van het verhaal, de geschiedenis. Je hebt durven kijken naar de mishandelingen, je hebt durven erkennen dat het verschrikkelijk was en je hebt al je emoties onder ogen gezien: je schaamte, je angst, je walging, je 'falen'. Je hebt dat voor het eerst durven uiten op dit topic, alles uitgeschreven wat je op je hart had, die hele 'beerput' open gegooid.
En nu bereik je een heel gevoelige laag: die liefde. Dat fundament van waaruit alles ontstaan is. En nu jij je hele geschiedenis kent en terug kunt kijken, weet je niet meer hoe je dat fundament in dit verhaal moet plaatsen.
Het lijkt ook zo tegenstrijdig. Houden van een man die jou dit heeft aangedaan. Die jou die schaamte, angst, walging en falen heeft laten voelen. Zo'n man zou je (rationeel gezien) alleen maar kunnen verachten en zelfs haten. En toch voel je liefde en je raakt in verwarring. Want dat kan niet. Liefde is de tegenpool van dit alles. Liefde is mooi, respectvol, warm en veilig. En dat klopt niet in het verhaal. En toch voel je het.
En het is er Iseo, dat hoef je niet te ontkennen. Maar het is jouw liefde. De liefde die niets terugvraagt, geen eisen stelt en geen voorwaarden.
De liefde voor een man die (mogelijk door zijn ziekte) onmogelijk die liefde kan beantwoorden. Althans, niet in een liefdevolle relatie.
De wisselwerking daarvan is destructief gebleken en dat is een wrange constatering. Iets waar je, met recht, om mag rouwen.
Maar de liefde kan blijven. Hoeft jou ook niet te belemmeren. Die liefde zul je ook elke dag mee geconfronteerd worden, daarvoor hoef je alleen je dochter maar aan te kijken.
Voor jou is het van belang dat je die liefde een plek geeft. Daar waar het veilig is en waar je het kan koesteren. Als een kleinood uit het verleden (zonder de bittere herinnering aan de excessen die het voortbracht).
Dat kost tijd lieverd, maar hoort bij het verwerken. Het is een teken dat je een stap verder bent gekomen en nu klaar bent om deze gevoelige laag te onderzoeken.
De verwarring die je daarbij voelt is heel normaal, uit de verwarring ontstaat het nieuwe inzicht en kun je een plek gaan zoeken daarvoor.
Gaandeweg zul je de splinters van de spiegel bij elkaar gaan zoeken en ze tot een nieuw beeld gaan vormen.
Een beeld waarin jij jezelf helder zult zien en waarin je trots naar jezelf zult kijken: Dìt is Iseo en niemand die dat kapotmaakt!!
Kus en trusten
ReinaO+
zondag 1 juli 2007 om 10:56
Ik moet nog veel bijlezen maar zie dat dit deel bijna vol is. Aangezien ik gevraagd ben dit deel te openen, wil ik nu graag iemand anders vragen dit deel te openen.
Mamzelle, wil jij een nieuw deel openen?
zodra ik weer tijd heb zal ik alles 'even' bijlezen en reageren, maar verder vandaag voor iedereen een fijne dag en een *;
liefs Zonlicht
Mamzelle, wil jij een nieuw deel openen?
zodra ik weer tijd heb zal ik alles 'even' bijlezen en reageren, maar verder vandaag voor iedereen een fijne dag en een *;
liefs Zonlicht
zondag 1 juli 2007 om 11:13
Lieve Iseo,
Ik ben erg blij weer wat van je te lezen. Ik was zelf de afgelopen dagen een beetje met andere dingen bezig, kon niet echt woorden vinden om verder te schrijven op dit topic. Wel steeds even bijgelezen.
Ik dacht dat jij ook met andere dingen bezig was, en kon alleen maar hopen dat het niet met verdrietige dingen was. Nu ik lees wat je doormaakt... meid, ik begrijp je zo goed. En wat heeft Reina alles goed gezegd in haar reactie, trouwens! Echt super! :R
Dingen hebben tijd nodig, net als ik toentertijd ben jij bezig geweest met overleven, je gevoelens komen even op het tweede plan. Er moesten dingen geregeld worden, je kindje had je nodig, etc. Nu alles in een rustiger vaarwater komt, kom je je gevoelens voor hem weer tegen. En net zoals verdriet in de loop van de jaren minder wordt, gaat dat ook met liefde. Tenminste, zo heb ik dat ervaren. Hoewel ik verstandelijk wist dat mijn liefde voor hem zinloos was (door zijn overlijden vanzelfsprekend in mijn geval, maar meer nog door alles wat er gebeurd was, wat er stukgemaakt was), hobbelde mijn gevoel daar nog wel een tijd achteraan.
Je moet jezelf ook de tijd gunnen. Stel je voor dat jij het volgende zou kunnen. Je hebt jarenlang in een moeilijke situatie geleefd, je hebt met heel je hart van iemand gehouden, je bent van hoge toppen naar diepe dalen gegaan in je relatie, en je hebt een kindje van hem... en dat je dan zomaar opeens, hup, al je emoties, verdriet, pijn, liefde, op één hoop kon vegen en in de vuilnis kon gooien... Zo, opgeruimd staat netjes, klaar ermee!
Dat zou toch ook best veel over jou zeggen? Jij bent iemand met een groot hart, een hart dat veel voelt, pijn, liefde, verdriet, en nog veel meer. En dus kun je niet zomaar overal overheen stappen. Het is aan de ene kant zwaar voor je dat je zo'n groot hart hebt, maar aan de andere kant maakt dat jou zoals je bent: iemand met medeleven en oog voor de mensen om haar heen, een lieve betrokken moeder die alles wat ze kan doet om haar kindje gelukkig te maken, en, boven alles, iemand die het waard is om van te houden!
*; van Lemmy
Ik ben erg blij weer wat van je te lezen. Ik was zelf de afgelopen dagen een beetje met andere dingen bezig, kon niet echt woorden vinden om verder te schrijven op dit topic. Wel steeds even bijgelezen.
Ik dacht dat jij ook met andere dingen bezig was, en kon alleen maar hopen dat het niet met verdrietige dingen was. Nu ik lees wat je doormaakt... meid, ik begrijp je zo goed. En wat heeft Reina alles goed gezegd in haar reactie, trouwens! Echt super! :R
Dingen hebben tijd nodig, net als ik toentertijd ben jij bezig geweest met overleven, je gevoelens komen even op het tweede plan. Er moesten dingen geregeld worden, je kindje had je nodig, etc. Nu alles in een rustiger vaarwater komt, kom je je gevoelens voor hem weer tegen. En net zoals verdriet in de loop van de jaren minder wordt, gaat dat ook met liefde. Tenminste, zo heb ik dat ervaren. Hoewel ik verstandelijk wist dat mijn liefde voor hem zinloos was (door zijn overlijden vanzelfsprekend in mijn geval, maar meer nog door alles wat er gebeurd was, wat er stukgemaakt was), hobbelde mijn gevoel daar nog wel een tijd achteraan.
Je moet jezelf ook de tijd gunnen. Stel je voor dat jij het volgende zou kunnen. Je hebt jarenlang in een moeilijke situatie geleefd, je hebt met heel je hart van iemand gehouden, je bent van hoge toppen naar diepe dalen gegaan in je relatie, en je hebt een kindje van hem... en dat je dan zomaar opeens, hup, al je emoties, verdriet, pijn, liefde, op één hoop kon vegen en in de vuilnis kon gooien... Zo, opgeruimd staat netjes, klaar ermee!
Dat zou toch ook best veel over jou zeggen? Jij bent iemand met een groot hart, een hart dat veel voelt, pijn, liefde, verdriet, en nog veel meer. En dus kun je niet zomaar overal overheen stappen. Het is aan de ene kant zwaar voor je dat je zo'n groot hart hebt, maar aan de andere kant maakt dat jou zoals je bent: iemand met medeleven en oog voor de mensen om haar heen, een lieve betrokken moeder die alles wat ze kan doet om haar kindje gelukkig te maken, en, boven alles, iemand die het waard is om van te houden!
*; van Lemmy
zondag 1 juli 2007 om 11:42
Goedemorgen allemaal,
Zonlicht, er kunnen 700 postings in een topic, er is voorlopig dus nog wel even ruimte om te posten.
Goed van je Iseo, dat je de kenmerken van Misygyne ook hier hebt neergezet. Dat had ik zelf even moeten bedenken maar gelukkig deed jij het.
De herkenning is griezelig, dat vond ik ook. Ik vond het ook fascinerend om te weten dat wat je allemaal doormaakt een naam heeft, dat het 'iets' is, beschreven werd, al voordat het jou overkwam. Hoe rot ook, ik vond die herkenning ook enorm opluchtend, zoals iemand anders ook al schreef. Ik weet nog dat ik in de trein zat toen ik, wat onverschillig, in het boek begon te lezen waar al deze zaken en meer in beschreven stonden. Ik zat letterlijk te krijsen van herkenning, alsof het over mij ging.
Vanaf dat moment werd voor mij alles anders. Tot die tijd had ik toch een beetje een dwaallicht gevoel gehad, dat gevoel was weg. Ik wist wat er aan de hand was en kreeg een heel duidelijk beeld van mijn relatie met mijn ex, zijn reacties, mijn reacties en het veranderde me, hoewel ik bang bleef voor mijn ex, wist ik ook zeker dat hij me nooit meer terug zou krijgen, omdat dat niet kón met mijn nieuwe kennis.
Ik ga later op jouw posting in Iseo, ik krijg bezoek en moet nog douchen.
Liefs,
Leo
Zonlicht, er kunnen 700 postings in een topic, er is voorlopig dus nog wel even ruimte om te posten.
Goed van je Iseo, dat je de kenmerken van Misygyne ook hier hebt neergezet. Dat had ik zelf even moeten bedenken maar gelukkig deed jij het.
De herkenning is griezelig, dat vond ik ook. Ik vond het ook fascinerend om te weten dat wat je allemaal doormaakt een naam heeft, dat het 'iets' is, beschreven werd, al voordat het jou overkwam. Hoe rot ook, ik vond die herkenning ook enorm opluchtend, zoals iemand anders ook al schreef. Ik weet nog dat ik in de trein zat toen ik, wat onverschillig, in het boek begon te lezen waar al deze zaken en meer in beschreven stonden. Ik zat letterlijk te krijsen van herkenning, alsof het over mij ging.
Vanaf dat moment werd voor mij alles anders. Tot die tijd had ik toch een beetje een dwaallicht gevoel gehad, dat gevoel was weg. Ik wist wat er aan de hand was en kreeg een heel duidelijk beeld van mijn relatie met mijn ex, zijn reacties, mijn reacties en het veranderde me, hoewel ik bang bleef voor mijn ex, wist ik ook zeker dat hij me nooit meer terug zou krijgen, omdat dat niet kón met mijn nieuwe kennis.
Ik ga later op jouw posting in Iseo, ik krijg bezoek en moet nog douchen.
Liefs,
Leo
zondag 1 juli 2007 om 12:16
Iseo *;
Hoe voel je je vandaag, een dag later?
Reina, wat heb je indringend weten te antwoorden.
Ik weet het niet meer, hoe ik me voelde over de liefde die ik had voor mijn ex. Weggeduwd. Weet wel dat ik nog tijdens de relatie al aan het rouwen was over wat er niet was en nooit zou zijn. Het lied 'Heart of the matter' van Don Henley: ik heb erbij gejankt. Op dit moment zie ik een man voor me waar ik beschaafd mee om kan gaan, hopelijk, in het belang van de kinderen. Maar niet te dichtbij. Een man die mijn liefde niet kan zijn, en waarvan het maar zeer de vraag is of hij ooit iemands liefde kan zijn. Denk dat hij zich dat zelf ook wel afvraagt, tussen alle verwijten door. De liefde is wel weg inmiddels, of diep in een doosje weggestopt. Als ik nu aan hem denk is het toch voornamelijk de pijn, maar dat kan ook door dit topic komen.
Wat betreft de cijfers over mishandeling in de wereld: ik heb juist een boek uit van Aysel Caliskan. Verhelderend. 'Wij' hebben alleen een man tegenover ons, 'zij', vrouwen elders in de wereld, hebben ook nog hun familie die ze niet beschermt tegen het geweld, het gezicht van de familie als geheel is belangrijker dan het lot van een individu. In die zin kun je ervan uitgaan dat ons verhaal net een andere dimensie heeft dan dat van een vrouw uit Turkije, Somalie, whereever.
Mijn ex vond ook dat ik me aanstelde: zijn moeder was in elkaar geslagen, ik niet. Ik had alleen maar een paar klappen gekregen -die ik verdiende, natuurlijk-. Hij heeft me ook vaak verteld dat hij ontzag had voor zijn moeder, dat ze desondanks niet gescheiden was. Ik heb hem niet verteld dat ik medelijden met haar had, twee zoons met manco's, een leeg erf.
Zonlicht, gelukkig heb ik nog meer dan honderd posts de tijd om na te denken.
Hoe voel je je vandaag, een dag later?
Reina, wat heb je indringend weten te antwoorden.
Ik weet het niet meer, hoe ik me voelde over de liefde die ik had voor mijn ex. Weggeduwd. Weet wel dat ik nog tijdens de relatie al aan het rouwen was over wat er niet was en nooit zou zijn. Het lied 'Heart of the matter' van Don Henley: ik heb erbij gejankt. Op dit moment zie ik een man voor me waar ik beschaafd mee om kan gaan, hopelijk, in het belang van de kinderen. Maar niet te dichtbij. Een man die mijn liefde niet kan zijn, en waarvan het maar zeer de vraag is of hij ooit iemands liefde kan zijn. Denk dat hij zich dat zelf ook wel afvraagt, tussen alle verwijten door. De liefde is wel weg inmiddels, of diep in een doosje weggestopt. Als ik nu aan hem denk is het toch voornamelijk de pijn, maar dat kan ook door dit topic komen.
Wat betreft de cijfers over mishandeling in de wereld: ik heb juist een boek uit van Aysel Caliskan. Verhelderend. 'Wij' hebben alleen een man tegenover ons, 'zij', vrouwen elders in de wereld, hebben ook nog hun familie die ze niet beschermt tegen het geweld, het gezicht van de familie als geheel is belangrijker dan het lot van een individu. In die zin kun je ervan uitgaan dat ons verhaal net een andere dimensie heeft dan dat van een vrouw uit Turkije, Somalie, whereever.
Mijn ex vond ook dat ik me aanstelde: zijn moeder was in elkaar geslagen, ik niet. Ik had alleen maar een paar klappen gekregen -die ik verdiende, natuurlijk-. Hij heeft me ook vaak verteld dat hij ontzag had voor zijn moeder, dat ze desondanks niet gescheiden was. Ik heb hem niet verteld dat ik medelijden met haar had, twee zoons met manco's, een leeg erf.
Zonlicht, gelukkig heb ik nog meer dan honderd posts de tijd om na te denken.
zondag 1 juli 2007 om 12:47
@Lseo, voor die 2 postings ofzo die ik hier heb gedaan, hoef je me niet te noemen hoor... ik wilde je geen extra schuldgevoel geven omdat je me 'vergeten' was. Het was gister laat en ik wilde je gewoon nog even een hart onder de riem steken voor je naar bed ging. Ik hoop dat je goed hebt geslapen! :R
zondag 1 juli 2007 om 14:18
hmm, ben dus duidelijk nog niet wakker na 2 zeer lange en vermoeiende maar wel ontzettende leuke dagen:D
Heeft me goed gedaan en jullie zullen het wel niet geloven maar ik ben zelfs blij met de regen die hier vandaag met bakken uit de lucht valt.
Bijlezen en reageren doe ik dus vandaag nog maar even niet, eerst maar eens weer goed wakker worden.
Mamzelle,
je hebt dus nog even de tijd om na te denken;)
Leo, ik weet dat van die 700 postings, maar ja, oogkleppen he:P
Iseo, ik reageer later hoor, maar bedankt heO+
Heeft me goed gedaan en jullie zullen het wel niet geloven maar ik ben zelfs blij met de regen die hier vandaag met bakken uit de lucht valt.
Bijlezen en reageren doe ik dus vandaag nog maar even niet, eerst maar eens weer goed wakker worden.
Mamzelle,
je hebt dus nog even de tijd om na te denken;)
Leo, ik weet dat van die 700 postings, maar ja, oogkleppen he:P
Iseo, ik reageer later hoor, maar bedankt heO+
zondag 1 juli 2007 om 21:40
Vanavond heb ik wel even gelachen omdat ik deze mail kreeg:
Hallo (mijn naam),
Bij deze een Reactie.
We laten het hierbij.
(naam ex).
Wat is het geval? Ex en gezin gaan niet op vakantie. Wij hebben aangeboden om zoonlief dan toch maar met onze vakantie mee te nemen. Dat is okee volgens hen. Vervolgens krijgen wij een heleboel gezeur over ons heen omdat ze het er niet mee eens zijn dat we dan op vakantie gaan in de periode dat zij zoonlief zouden hebben (maar stond al vast). We hadden het toch ook anders kunnen plannen?
Daarbij heeft ex hier afgelopen vrijdag gewoon in mijn gezicht staan liegen over financiele zaken. Omdat dit zaken zijn die mij ook aan gaan heb ik hem daarmee via de mail geconfronteerd. Ik heb gewoon duidelijk gezegd waar het op staat: dat hij zich niet beter voor meot doen dan hij is en niet moet liegen over dit soort dingen.
En vanavond kreeg ik dus bovenstaande mail.
Ik kan alleen maar lachen. Het is te zielig voor woorden.
En tóch vind ik het triest voor mijn zoon, dat hij zo'n zielige vader heeft.....
Hallo (mijn naam),
Bij deze een Reactie.
We laten het hierbij.
(naam ex).
Wat is het geval? Ex en gezin gaan niet op vakantie. Wij hebben aangeboden om zoonlief dan toch maar met onze vakantie mee te nemen. Dat is okee volgens hen. Vervolgens krijgen wij een heleboel gezeur over ons heen omdat ze het er niet mee eens zijn dat we dan op vakantie gaan in de periode dat zij zoonlief zouden hebben (maar stond al vast). We hadden het toch ook anders kunnen plannen?
Daarbij heeft ex hier afgelopen vrijdag gewoon in mijn gezicht staan liegen over financiele zaken. Omdat dit zaken zijn die mij ook aan gaan heb ik hem daarmee via de mail geconfronteerd. Ik heb gewoon duidelijk gezegd waar het op staat: dat hij zich niet beter voor meot doen dan hij is en niet moet liegen over dit soort dingen.
En vanavond kreeg ik dus bovenstaande mail.
Ik kan alleen maar lachen. Het is te zielig voor woorden.
En tóch vind ik het triest voor mijn zoon, dat hij zo'n zielige vader heeft.....
zondag 1 juli 2007 om 21:52
Lieve Carrrie,
Ik heb het zelf meermaals meegemaakt dat ik met de beste bedoelingen probeerde de problemen van ex op te lossen. Maar heel vaak gebeurde mij dan wat jou nu ook gebeurt: je denkt met hem mee, zoekt naar een oplossing voor zíjn probleem (nl. wat hij met zoonlief doet in de periode dat deze bij hem is) en toch ben je de gebeten hond.
Ik heb het nu afgeleerd om me verantwoordelijk te voelen voor zijn problemen. Hij neemt bepaalde beslissingen of juist niet en de kinderen worden er de dupe van. Ik kan dat niet voorkomen en ben er niet verantwoordelijk voor. Ik probeer van mijn kant de kinderen zo goed mogelijk te beschermen en ze zo weerbaar mogelijk te maken. Meer kan en hoef ik niet te doen.
Ik kan me goed voorstellen dat je lacht om die idiote mail. Maar als ik naar mezelf kijk... ik lach soms ook om dat soort dingen, maar wel als een boer die kiespijn heeft. Want in de grond doet het me nog wel pijn. Míj... niet alleen de kinderen, maar ook mij raakt het nog. Het wordt gelukkig steeds minder. Maar zolang ik nog veel woorden aan mijn ex wijd en soms over hem begin als mensen vragen hoe het met míj gaat, heb ik hem niet helemaal uit mijn systeem. Herken je dit?
liefs,
dubio
Ik heb het zelf meermaals meegemaakt dat ik met de beste bedoelingen probeerde de problemen van ex op te lossen. Maar heel vaak gebeurde mij dan wat jou nu ook gebeurt: je denkt met hem mee, zoekt naar een oplossing voor zíjn probleem (nl. wat hij met zoonlief doet in de periode dat deze bij hem is) en toch ben je de gebeten hond.
Ik heb het nu afgeleerd om me verantwoordelijk te voelen voor zijn problemen. Hij neemt bepaalde beslissingen of juist niet en de kinderen worden er de dupe van. Ik kan dat niet voorkomen en ben er niet verantwoordelijk voor. Ik probeer van mijn kant de kinderen zo goed mogelijk te beschermen en ze zo weerbaar mogelijk te maken. Meer kan en hoef ik niet te doen.
Ik kan me goed voorstellen dat je lacht om die idiote mail. Maar als ik naar mezelf kijk... ik lach soms ook om dat soort dingen, maar wel als een boer die kiespijn heeft. Want in de grond doet het me nog wel pijn. Míj... niet alleen de kinderen, maar ook mij raakt het nog. Het wordt gelukkig steeds minder. Maar zolang ik nog veel woorden aan mijn ex wijd en soms over hem begin als mensen vragen hoe het met míj gaat, heb ik hem niet helemaal uit mijn systeem. Herken je dit?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 1 juli 2007 om 22:22
Hai meissies,
Iseo, goed van jou dat je weer leven hebt teruggeblazen in dit topic. We waren allemaal nét even weg. En hoe verdrietig je ook bent, het klinkt wel heel gezond wat je schrijft. Om afsluiting te vinden moet je ook hier doorheen. Bewonderenswaardig dat je nu al de ruimte en de rust in je leven hebt gevonden om dit te doen.
Hier even heftige, maar goede, ruzie met de man gehad. Ik vind dat nog steeds doodeng. Het is het eeuwige man-vrouw dilemma: hij wil sex, ik wil intimiteit. Klinkt cliche, maar er zitten onverwacht diepe kanten aan in ons geval (zal wel bij iedereen zo zijn).
Mamzelle, als het je te lang duurt, dan zal ik die 100 postings wel even neerzetten. Je hoeft maar te kikken en ze staan er hoor! ;)
Iseo, goed van jou dat je weer leven hebt teruggeblazen in dit topic. We waren allemaal nét even weg. En hoe verdrietig je ook bent, het klinkt wel heel gezond wat je schrijft. Om afsluiting te vinden moet je ook hier doorheen. Bewonderenswaardig dat je nu al de ruimte en de rust in je leven hebt gevonden om dit te doen.
Hier even heftige, maar goede, ruzie met de man gehad. Ik vind dat nog steeds doodeng. Het is het eeuwige man-vrouw dilemma: hij wil sex, ik wil intimiteit. Klinkt cliche, maar er zitten onverwacht diepe kanten aan in ons geval (zal wel bij iedereen zo zijn).
Mamzelle, als het je te lang duurt, dan zal ik die 100 postings wel even neerzetten. Je hoeft maar te kikken en ze staan er hoor! ;)
zondag 1 juli 2007 om 22:37
Annemoon, het feit dat jij in het verleden misbruik hebt meegemaakt zal het dilemma in jouw geval zeker scherper stellen dan bij een gemiddelde Truus en Jan.
Moeilijk om er een weg in te vinden. Geef in elk geval je behoefte aan, maar denk dat je weinig keus hebt dan hem te geloven als hij zegt dat hij via sex zijn liefde uit.
Maar ja, wat doe je, als je gevoel je iets anders zegt dan zijn woorden?
Ik hoop dat hij je sort of begrijpt, en in elk geval jou en jouw vraag aan hem serieus neemt.
Moeilijk om er een weg in te vinden. Geef in elk geval je behoefte aan, maar denk dat je weinig keus hebt dan hem te geloven als hij zegt dat hij via sex zijn liefde uit.
Maar ja, wat doe je, als je gevoel je iets anders zegt dan zijn woorden?
Ik hoop dat hij je sort of begrijpt, en in elk geval jou en jouw vraag aan hem serieus neemt.
zondag 1 juli 2007 om 22:48
Lieve Iseo,*;
Had ik een heel stuk geschreven over het gemis en loslaten n.a.v. jouw post vannacht, gaat er iets mis. Alles weg:(
Heel in het kort een nwe. poging dan.
Over het gemis.
Jouw vraag was of iemand dat herkende.
Ja, ik zeker wel... X woont hier nog in huis en heeft momenten waarop hij de chameur uithangt. Dan heb ik het moeilijk en moet ik alle zeilen bijzetten er niet in te trappen. Het nadeel is dat x, zodra ik leuk tegen hem doe, denkt seks met mij te hebben. Dat is mijn voordeel dan weer. Dan sta ik weer met beiden benen op de grond en realiseer ik me weer hoe hij echt is.
Jij hebt, evenals ik, ook leuke en dierbare momenten samen meegemaakt, die vergeet je niet snel. Zeker niet als het je grote liefde is. Soms hebben de goede momenten de overhand, soms ook de slechte momenten. Net hoe je gemoedstoestand is. Is mijn ervaring althans. Gelukkig leer je gaanderweg daar een balans in te vinden. In die zin dat je de goede momenten leert te relativeren en het bij goede momenten blijft, zonder dat het je raakt of als gemis voelt.
Ook wij delen een passie, namelijk honden. Nu leeft onze hond niet meer. Maar zodra we op de ""hondentoer" gaan voel ik me weer verbonden met x. Dan praten we daar ook heel gezellig over en schept zoals vanouds weer eventjes een band. Net zoals jij een gevoel van gemis had toen je muziek maakte. Dat begrijp ik helemaal hoor! Ik heb dat trouwens ook als mijn meiden presteren, iets leuks doen oid... Dan krijg ik de neiging om x daar over te bellen. Ik moet dat dan delen.. X bellen doe ik dan uiteindelijk niet, dan bel/vertel ik het mijn schoonvader. Leuke en dingen die belangrijk voor je zijn wil je nu eenmaal zo graag delen.
Ik heb al afstand gedaan van x tijdens mijn huwelijk. Dat heeft heel lang geduurd, maar was er eerder niet klaar voor. Voor een groot deel afstand gedaan dan, want ergens voel ik me ook verbonden met hem. Denk ook wel dat dat zo nog heel lang zo blijft, misschien wel altijd, maar "raken" kan hij me niet meer. Niet meer zoals toen iig...
Kortom, lieve Iseo... Reina had het al zo mooi verwoord, het is het rouwproces wat er bijhoort. Ook voor jou komt er een tijd dat je hem niet meer mist, je alles in perspectief ziet en compleet los kan laten.
Geniet lekker van je kleine meid. Overbodig te zeggen, want jouw doel is helemaal haar welzijn en jullie samenzijn. Jullie hebben het samen zo gezellig lees ik.. Jullie dansen en lachen. Ik weet uit ervaring hoe kids, zonder dat ze daar zelf wetenschap van hebben, troost kunnen bieden. Ben blij te lezen dat je niet van je pad afraakt omdat jouw kleine meid zo belangrijk voor je is .
Liefs jullie allen en welterusten voor dadelijk ,*;
Thirza
Had ik een heel stuk geschreven over het gemis en loslaten n.a.v. jouw post vannacht, gaat er iets mis. Alles weg:(
Heel in het kort een nwe. poging dan.
Over het gemis.
Jouw vraag was of iemand dat herkende.
Ja, ik zeker wel... X woont hier nog in huis en heeft momenten waarop hij de chameur uithangt. Dan heb ik het moeilijk en moet ik alle zeilen bijzetten er niet in te trappen. Het nadeel is dat x, zodra ik leuk tegen hem doe, denkt seks met mij te hebben. Dat is mijn voordeel dan weer. Dan sta ik weer met beiden benen op de grond en realiseer ik me weer hoe hij echt is.
Jij hebt, evenals ik, ook leuke en dierbare momenten samen meegemaakt, die vergeet je niet snel. Zeker niet als het je grote liefde is. Soms hebben de goede momenten de overhand, soms ook de slechte momenten. Net hoe je gemoedstoestand is. Is mijn ervaring althans. Gelukkig leer je gaanderweg daar een balans in te vinden. In die zin dat je de goede momenten leert te relativeren en het bij goede momenten blijft, zonder dat het je raakt of als gemis voelt.
Ook wij delen een passie, namelijk honden. Nu leeft onze hond niet meer. Maar zodra we op de ""hondentoer" gaan voel ik me weer verbonden met x. Dan praten we daar ook heel gezellig over en schept zoals vanouds weer eventjes een band. Net zoals jij een gevoel van gemis had toen je muziek maakte. Dat begrijp ik helemaal hoor! Ik heb dat trouwens ook als mijn meiden presteren, iets leuks doen oid... Dan krijg ik de neiging om x daar over te bellen. Ik moet dat dan delen.. X bellen doe ik dan uiteindelijk niet, dan bel/vertel ik het mijn schoonvader. Leuke en dingen die belangrijk voor je zijn wil je nu eenmaal zo graag delen.
Ik heb al afstand gedaan van x tijdens mijn huwelijk. Dat heeft heel lang geduurd, maar was er eerder niet klaar voor. Voor een groot deel afstand gedaan dan, want ergens voel ik me ook verbonden met hem. Denk ook wel dat dat zo nog heel lang zo blijft, misschien wel altijd, maar "raken" kan hij me niet meer. Niet meer zoals toen iig...
Kortom, lieve Iseo... Reina had het al zo mooi verwoord, het is het rouwproces wat er bijhoort. Ook voor jou komt er een tijd dat je hem niet meer mist, je alles in perspectief ziet en compleet los kan laten.
Geniet lekker van je kleine meid. Overbodig te zeggen, want jouw doel is helemaal haar welzijn en jullie samenzijn. Jullie hebben het samen zo gezellig lees ik.. Jullie dansen en lachen. Ik weet uit ervaring hoe kids, zonder dat ze daar zelf wetenschap van hebben, troost kunnen bieden. Ben blij te lezen dat je niet van je pad afraakt omdat jouw kleine meid zo belangrijk voor je is .
Liefs jullie allen en welterusten voor dadelijk ,*;
Thirza
maandag 2 juli 2007 om 00:40
Heb alles gelezen, maar het lukt even niet om te reageren.
Nog geen goed moment gevonden, terwijl ik veel wil zeggen.
Maar morgen weer een examen ook, zit met hoofdpijn te leren nog want ineens ben ik weer helemaal niet zeker van wat ik heb gedaan de afgelopen tijd.
Ik ga maar slapen want dit schiet zo toch niet op.
Heel veel liefs van Iseo
*;
Nog geen goed moment gevonden, terwijl ik veel wil zeggen.
Maar morgen weer een examen ook, zit met hoofdpijn te leren nog want ineens ben ik weer helemaal niet zeker van wat ik heb gedaan de afgelopen tijd.
Ik ga maar slapen want dit schiet zo toch niet op.
Heel veel liefs van Iseo
*;
maandag 2 juli 2007 om 13:33
Lieve Iseo,
Misschien helpt het je voor jezelf op een rijtje te zetten wat je zo aantrok in je ex, een lijstje van zijn positieve eigenschappen en de dingen waar je in hem van hield. En daarnaast een lijstje van de slechte eigenschappen, die andere kant van hem die je niet altijd zag maar wel altijd onder de oppervlakte aanwezig was. Je hebt nu twee beelden van hem die totaal tegengesteld zijn. Het is niet gek dat je daarvan in de war raakt. Je hebt het ene beeld heel lang ontkend, maar de afgelopen tijd heb je dat ingekleurd. Nu is het duidelijk en leg je het naast dat andere beeld dat je altijd van hem gehad hebt. Dat beeld is altijd veel duidelijker en prettiger geweest en dat beeld ben je ook gewend.
Hoe krijg je die twee beelden van hem met elkaar in overeenstemming? Ik denk door ze op elkaar te leggen. Zijn persoonlijkheid bestaat uit die twee kanten van hem. Misschien lukt het je aan de hand van die lijstjes te zien hoe het één zich tot het ander verhoudt. En leer je te begrijpen dat zijn goede en slechte eigenschappen twee kanten van dezelfde medaille waren, dat er niet echt een tegenstelling is. Dat die kanten waar jij van hield, zich tegen jou konden keren.
Je hebt er, denk ik, moeite mee hem als een slecht persoon te zien. Tegelijk neem je nu afscheid van het rooskleurige beeld dat je lang van hem hebt gehad. Dat is inderdaad een rouwproces, want je beseft niet alleen dat je die persoon kwijt bent, maar ook dat hij feitelijk nooit heeft bestaan. Dat is hard, dat doet je twijfelen aan jezelf.
Ik denk dat je op een cruciaal punt ben aangekomen in het proces dat je doormaakt, waarop je definitief je ex loslaat. Binnenkort lezen we hier heel veel over jou en veel minder over hem :) Je zult veel minder energie hoeven en moeten besteden aan hem en proberen hem te doorgronden. Dan is het tijd voor jou.
liefs *;
dubio
Misschien helpt het je voor jezelf op een rijtje te zetten wat je zo aantrok in je ex, een lijstje van zijn positieve eigenschappen en de dingen waar je in hem van hield. En daarnaast een lijstje van de slechte eigenschappen, die andere kant van hem die je niet altijd zag maar wel altijd onder de oppervlakte aanwezig was. Je hebt nu twee beelden van hem die totaal tegengesteld zijn. Het is niet gek dat je daarvan in de war raakt. Je hebt het ene beeld heel lang ontkend, maar de afgelopen tijd heb je dat ingekleurd. Nu is het duidelijk en leg je het naast dat andere beeld dat je altijd van hem gehad hebt. Dat beeld is altijd veel duidelijker en prettiger geweest en dat beeld ben je ook gewend.
Hoe krijg je die twee beelden van hem met elkaar in overeenstemming? Ik denk door ze op elkaar te leggen. Zijn persoonlijkheid bestaat uit die twee kanten van hem. Misschien lukt het je aan de hand van die lijstjes te zien hoe het één zich tot het ander verhoudt. En leer je te begrijpen dat zijn goede en slechte eigenschappen twee kanten van dezelfde medaille waren, dat er niet echt een tegenstelling is. Dat die kanten waar jij van hield, zich tegen jou konden keren.
Je hebt er, denk ik, moeite mee hem als een slecht persoon te zien. Tegelijk neem je nu afscheid van het rooskleurige beeld dat je lang van hem hebt gehad. Dat is inderdaad een rouwproces, want je beseft niet alleen dat je die persoon kwijt bent, maar ook dat hij feitelijk nooit heeft bestaan. Dat is hard, dat doet je twijfelen aan jezelf.
Ik denk dat je op een cruciaal punt ben aangekomen in het proces dat je doormaakt, waarop je definitief je ex loslaat. Binnenkort lezen we hier heel veel over jou en veel minder over hem :) Je zult veel minder energie hoeven en moeten besteden aan hem en proberen hem te doorgronden. Dan is het tijd voor jou.
liefs *;
dubio
Ga in therapie!
maandag 2 juli 2007 om 13:57
Hallo,
heb nog niet alles bijgelezen, ben net terug van een weekend bij vriend... zit hierover regelmatig in een (innerlijke) tweestrijd: samen hebben we het echt goed. Jee, ik ben hopeloos verliefd, zie alles door een roze bril, en ben bang, dat ik veel dingen niet goed zie. Het lijkt alsof mijn kindereren mij de relatie niet gunnen, zodat wij het, als mijn kids erbij zijn, niet goed hebben. Zij laten duidelijk merken, dat mijn vriend een indringer is, en dat ze liever hebben, dat hij niet meer komt. Ik weet niet hoe ik ervoor kan zorgen, dat het gezellig is, als we samen zijn; er zijn vooral spanningen.
Afgelopen weekend ben ik dus weer bij hem geweest, en aangezien de vader van onze kids zijn verantwoording niet neemt, was het weer nodig dat de kids bij oma gingen slapen. (zij willen niet mee naar mijn vriend, maar nemen het mij wél kwalijk, dat ik naar hem toe wil; zouden het liefst zien, dat ik thuisbleef voor hen.....).
Ik heb zelf vaak het idee, dat ik de kinderen te kort doe; er wordt op mijn schuldgevoel ingepraat....en nee, ik vind het niet leuk, om elke 2 weken mijn kids bij oma te 'dumpen' maar als zij niet meewillen, moet ik dan mijn leven door de kinderen laten bepalen??? En als ze een keer wel meegaan, zijn ze zó chagrijnig, dat het ook niet leuk is... Soms denk ik dat het beter is, om géén relatie te hebben, zodat ik het met de kids evt. goed kan hebben....heb ik recht op mijn eigen leven, of gaat dit zo ten koste van de kinderen???
Liefs,
Nicole
heb nog niet alles bijgelezen, ben net terug van een weekend bij vriend... zit hierover regelmatig in een (innerlijke) tweestrijd: samen hebben we het echt goed. Jee, ik ben hopeloos verliefd, zie alles door een roze bril, en ben bang, dat ik veel dingen niet goed zie. Het lijkt alsof mijn kindereren mij de relatie niet gunnen, zodat wij het, als mijn kids erbij zijn, niet goed hebben. Zij laten duidelijk merken, dat mijn vriend een indringer is, en dat ze liever hebben, dat hij niet meer komt. Ik weet niet hoe ik ervoor kan zorgen, dat het gezellig is, als we samen zijn; er zijn vooral spanningen.
Afgelopen weekend ben ik dus weer bij hem geweest, en aangezien de vader van onze kids zijn verantwoording niet neemt, was het weer nodig dat de kids bij oma gingen slapen. (zij willen niet mee naar mijn vriend, maar nemen het mij wél kwalijk, dat ik naar hem toe wil; zouden het liefst zien, dat ik thuisbleef voor hen.....).
Ik heb zelf vaak het idee, dat ik de kinderen te kort doe; er wordt op mijn schuldgevoel ingepraat....en nee, ik vind het niet leuk, om elke 2 weken mijn kids bij oma te 'dumpen' maar als zij niet meewillen, moet ik dan mijn leven door de kinderen laten bepalen??? En als ze een keer wel meegaan, zijn ze zó chagrijnig, dat het ook niet leuk is... Soms denk ik dat het beter is, om géén relatie te hebben, zodat ik het met de kids evt. goed kan hebben....heb ik recht op mijn eigen leven, of gaat dit zo ten koste van de kinderen???
Liefs,
Nicole
