Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
dinsdag 3 juli 2007 om 22:58
dinsdag 3 juli 2007 om 23:26
@Iseo ( en alle anderen); misschien heb je wel gelijk en is het beter om op het topic te reageren... Ondanks dat je zegt dat het je niet uit maakt. Lief van je!
Ik zal proberen het zo goed mogelijk te verwoorden; het enige dat ik NIET herken in de post van dubio is dat ik overal de schuld van kreeg... Verder herken ik ALLES... Hoe heb ik dan OOIT kunnen denken dat we een goede relatie hadden? En waarom hou ik dan nog steeds van hem?
@ de rest: ik begrijp het als jullie dit niet kunnen volgen. Ik heb een topic terug een paar wanhoopsberichten geplaatst, omdat ik me erg gekleineerd en ondergewaardeerd voelde door mijn vriend (we woonden samen). Ik ben een kleine week daarna weggegaan 's avonds en de dag daarop kmwam hij (zeer emotioneel) met het bericht dat hij dacht dat hij twijfelde (aan de relatie) en dat dat waarschijnlijk zo zou blijven... waarop we uit elkaar gegaan zijn.
De eerste twee weken had ik het verschrikkelijk moeilijk; mijn valium-met-wijn dieet hielp uiteindelijk niet echt :?.
Net toen ik me een heel klein beetje beter ging voelen, begon hij me te bellen, sms-sen, enz. Huilen, emotioneel, hij miste me, het was niet "ik" maar het "samenwonen", daar was hij niet aan toe, enz.
En stomme-ik was zowat gezwicht... Echt.
Tot dubiootje's post...
Ik zal proberen het zo goed mogelijk te verwoorden; het enige dat ik NIET herken in de post van dubio is dat ik overal de schuld van kreeg... Verder herken ik ALLES... Hoe heb ik dan OOIT kunnen denken dat we een goede relatie hadden? En waarom hou ik dan nog steeds van hem?
@ de rest: ik begrijp het als jullie dit niet kunnen volgen. Ik heb een topic terug een paar wanhoopsberichten geplaatst, omdat ik me erg gekleineerd en ondergewaardeerd voelde door mijn vriend (we woonden samen). Ik ben een kleine week daarna weggegaan 's avonds en de dag daarop kmwam hij (zeer emotioneel) met het bericht dat hij dacht dat hij twijfelde (aan de relatie) en dat dat waarschijnlijk zo zou blijven... waarop we uit elkaar gegaan zijn.
De eerste twee weken had ik het verschrikkelijk moeilijk; mijn valium-met-wijn dieet hielp uiteindelijk niet echt :?.
Net toen ik me een heel klein beetje beter ging voelen, begon hij me te bellen, sms-sen, enz. Huilen, emotioneel, hij miste me, het was niet "ik" maar het "samenwonen", daar was hij niet aan toe, enz.
En stomme-ik was zowat gezwicht... Echt.
Tot dubiootje's post...
dinsdag 3 juli 2007 om 23:39
Lieve Suus
Kan me wel goed voorstellen, dat je nog hoop had.
Je bent weggegaan, misschien wel voordat het echt uit de hand zou lopen.. (Ook al is er toch al veel gebeurd)
Maar dat maakte je de laatste tijd ook erg aan het twijfelen denk ik...
En toch hield je vol, je bleef afstand nemen, voor hoever je dat lukte de afgelopen weken, dat vond ik echt zo goed van je!!!
Tot jezelf komen, maar ex bleef maar contact zoeken, en wat is het moeilijk om daar niet op in te gaan...zeker als je zelf ergens graag wilt dat het goedkomt.
Noem jezelf niet zo, ik vind je juist zo moedig dat je al zo eerlijk hebt durven kijken naar jezelf en je relatie, en dat je actie durfde te ondernemen.
Deze tijd, en de weken die komen zullen echt verwarrend zijn....
Het is een schok.
Ook het je realiseren dat je bijna terug was gegaan, terug in de relatie, terug naar je ex.
Blijf dicht bij jezelf, lieve schat!
En dat nog steeds van hem houden, ja dat ken ik......
Maar daar schrijven we nu over dus schrijf echt mee om je hart te luchten, over alles wat je kwijt wilt, goed?
We komen er wel!
*;
Kan me wel goed voorstellen, dat je nog hoop had.
Je bent weggegaan, misschien wel voordat het echt uit de hand zou lopen.. (Ook al is er toch al veel gebeurd)
Maar dat maakte je de laatste tijd ook erg aan het twijfelen denk ik...
En toch hield je vol, je bleef afstand nemen, voor hoever je dat lukte de afgelopen weken, dat vond ik echt zo goed van je!!!
Tot jezelf komen, maar ex bleef maar contact zoeken, en wat is het moeilijk om daar niet op in te gaan...zeker als je zelf ergens graag wilt dat het goedkomt.
Noem jezelf niet zo, ik vind je juist zo moedig dat je al zo eerlijk hebt durven kijken naar jezelf en je relatie, en dat je actie durfde te ondernemen.
Deze tijd, en de weken die komen zullen echt verwarrend zijn....
Het is een schok.
Ook het je realiseren dat je bijna terug was gegaan, terug in de relatie, terug naar je ex.
Blijf dicht bij jezelf, lieve schat!
En dat nog steeds van hem houden, ja dat ken ik......
Maar daar schrijven we nu over dus schrijf echt mee om je hart te luchten, over alles wat je kwijt wilt, goed?
We komen er wel!
*;
dinsdag 3 juli 2007 om 23:43
Wat je zegt, Iseo. Ik was bijna terug gegaan...
En nog steeds zou ik graag teruggaan naar hoe het was, ooit. Maar dat is er niet meer. Waarom niet??? ;(:?
Ik neem een enorme beker warme melk, een Temazepammetje en ga slapen... Sorry, ik ben morgen niks waard anders.
Ik wil even niks meer denken en gewoon slapen...
Bedankt, lieve Iseo!
En nog steeds zou ik graag teruggaan naar hoe het was, ooit. Maar dat is er niet meer. Waarom niet??? ;(:?
Ik neem een enorme beker warme melk, een Temazepammetje en ga slapen... Sorry, ik ben morgen niks waard anders.
Ik wil even niks meer denken en gewoon slapen...
Bedankt, lieve Iseo!
dinsdag 3 juli 2007 om 23:53
Suzanne, heb je net nog een mail gestuurd.
*;
Wat is het moeilijk en verdrietig....
We praten morgen verder, als je wilt. Schrijf ook hier, iedereen kan zich echt inleven in hoe je je voelt, en je kunt je zo klote en alleen voelen...dus zoek het topic op als je het nodig hebt, okee?
Nu lekker slapen,
veel liefs!
*;
Wat is het moeilijk en verdrietig....
We praten morgen verder, als je wilt. Schrijf ook hier, iedereen kan zich echt inleven in hoe je je voelt, en je kunt je zo klote en alleen voelen...dus zoek het topic op als je het nodig hebt, okee?
Nu lekker slapen,
veel liefs!
woensdag 4 juli 2007 om 00:25
Iseo, denk ineens terug aan je post van laatst. Dat je zo verward was, dat je ambivalente gevoelens had w.b. je ex... Zijn goede kanten, enz.
Ik herken het ZO...
Ik zou graag heel veel willen vertellen nu, maar durf niet zo goed... Ik ben best stom geweest, realiseer ik me nu. (Dat "best" is nog een understatement...)
Ik was altijd zo sterk. "Suzanne redt zich wel", was het altijd... En nog steeds. "Rot voor Suzanne, maar ze is sterk, ze redt zich wel."
Ik red me ook wel. Maar ik red het maar nét, soms...
Lastig om uit te leggen en wil niet "zielig" doen.
Ik kan beter me van de topic losrukken nu en écht gaan slapen...
Welterusten, iedereen. *;
Ik herken het ZO...
Ik zou graag heel veel willen vertellen nu, maar durf niet zo goed... Ik ben best stom geweest, realiseer ik me nu. (Dat "best" is nog een understatement...)
Ik was altijd zo sterk. "Suzanne redt zich wel", was het altijd... En nog steeds. "Rot voor Suzanne, maar ze is sterk, ze redt zich wel."
Ik red me ook wel. Maar ik red het maar nét, soms...
Lastig om uit te leggen en wil niet "zielig" doen.
Ik kan beter me van de topic losrukken nu en écht gaan slapen...
Welterusten, iedereen. *;
woensdag 4 juli 2007 om 00:45
Lieve Eleonora
De afgelopen dagen vond ik moeilijk gaan. Die vragen bleven maar spoken. Werd daar zo verdrietig van.
Vandaag is een fijne dag, dat het me lukt om er met wat meer afstand naar te kijken. En ik geloof dat ik ook meer uit je reactie kan halen daarom.
Herken me in wat je schrijft.
Ik heb me inderdaad heel erg verbonden met hem gevoeld. Wij waren altijd samen.
De laatste keer dat ik hem heb gezien was toen onze dochter was geboren, een paar dagen later. Anderhalf jaar geleden bijna. Daarna niets van hem gehoord, maar ik heb wel contact met zijn ouders. En ik vraag niet naar hem, maar soms vang ik toch wat op.
Het is dus niet zo dat ik hem nog zie en hij op die momenten veel in me losmaakt.
Maar ineens kan het heel dichtbij komen, dat gevoel van hem missen. Ik mis de tijd, van alles samen beleven, van de muziek. De tijd, die wat je al zegt, mij telkens later hoop gaf, dat die momenten soms terug leken te komen.
Maar ik ben bang voor hem. Hij heeft zelfs nu in mijn gedachten nog twee gezichten. ik kan die ene man zo missen, terwijl de ander....
Ik kijk nu terug met gemengde gevoelens. Vond dat Reina dat ook raak verwoordde.
Durf toe te geven dat ik ergens nog veel om hem geef. En dat is niet die man over wie ik schreef hier. Dat is een ander, een man die ik alleen ken van maar een aantal dagen, van dagen die ik koester. Die mij altijd hoop gaven voor een toekomst, ook in tijden dat het heel slecht ging.
Vraag me af, wie is hij?
Maar ik leer, en ik begrijp dat het zinloos is, ik ga geen antwoorden vinden. Ik ga het doen met de herkenning op dit topic, ik ga het doen met het besef dat ik enorm veel geluk heb gehad, en dat ik niet zo kapot ben gegaan dat ik nu niet durf terug te kijken om daarmee voor mijn dochter iets belangrijks te doen.
Het is tegelijk een opluchting en iets wat me voor het eerst heel kwaad maakt.
Ik hield van hem, heb mij helemaal gegeven. Ik kijk naar mezelf en begrijp het wel en niet.
Vraag me af wat het met me doet als ik hem eens zou zien.
Die laatste dag was ik helemaal van mijn stuk. Ik haatte het dat hij zo dicht bij mijn kindje kwam. Hij mocht haar niet vasthouden.
Voelde angst, en tegelijk was ik verbaasd over de tedere uitdrukking op zijn gezicht als hij naar haar keek. Ik wilde dat hij meteen zou vertrekken, maar ook wachtte ik op een teken, van die man die ik zo graag weer terug wilde, die ik miste...
Wat doet die man met mij.....
Wie is hij voor mijn kind?
Het laatste artikel, van Dubio, weer helemaal herkenbaar. Ik word er zo ziek van. Het is allemaal beschreven en het gaat over mij en hem.
Ik zei wel vaker heel stoer tegen mezelf, dat alles wat gebeurd was goed was, omdat ik blij ben met hoe het nu is, en als iets anders was geweest, was het nu niet zoals het nu was. Daarom was het goed.
Maar ik weet nu dat die slechte dagen nooit zo hadden mogen zijn. Het was niet goed, dat mag gewoon niet.
Begrijp Dubio's post van een tijdje geleden nu al veel beter, ik zal hem nog eens opzoeken. Ik denk vaak aan wat hier geschreven wordt.
Hoe gaat het met jou?
Hoe is dat om terug te kijken?
Veel liefs!
De afgelopen dagen vond ik moeilijk gaan. Die vragen bleven maar spoken. Werd daar zo verdrietig van.
Vandaag is een fijne dag, dat het me lukt om er met wat meer afstand naar te kijken. En ik geloof dat ik ook meer uit je reactie kan halen daarom.
Herken me in wat je schrijft.
Ik heb me inderdaad heel erg verbonden met hem gevoeld. Wij waren altijd samen.
De laatste keer dat ik hem heb gezien was toen onze dochter was geboren, een paar dagen later. Anderhalf jaar geleden bijna. Daarna niets van hem gehoord, maar ik heb wel contact met zijn ouders. En ik vraag niet naar hem, maar soms vang ik toch wat op.
Het is dus niet zo dat ik hem nog zie en hij op die momenten veel in me losmaakt.
Maar ineens kan het heel dichtbij komen, dat gevoel van hem missen. Ik mis de tijd, van alles samen beleven, van de muziek. De tijd, die wat je al zegt, mij telkens later hoop gaf, dat die momenten soms terug leken te komen.
Maar ik ben bang voor hem. Hij heeft zelfs nu in mijn gedachten nog twee gezichten. ik kan die ene man zo missen, terwijl de ander....
Ik kijk nu terug met gemengde gevoelens. Vond dat Reina dat ook raak verwoordde.
Durf toe te geven dat ik ergens nog veel om hem geef. En dat is niet die man over wie ik schreef hier. Dat is een ander, een man die ik alleen ken van maar een aantal dagen, van dagen die ik koester. Die mij altijd hoop gaven voor een toekomst, ook in tijden dat het heel slecht ging.
Vraag me af, wie is hij?
Maar ik leer, en ik begrijp dat het zinloos is, ik ga geen antwoorden vinden. Ik ga het doen met de herkenning op dit topic, ik ga het doen met het besef dat ik enorm veel geluk heb gehad, en dat ik niet zo kapot ben gegaan dat ik nu niet durf terug te kijken om daarmee voor mijn dochter iets belangrijks te doen.
Het is tegelijk een opluchting en iets wat me voor het eerst heel kwaad maakt.
Ik hield van hem, heb mij helemaal gegeven. Ik kijk naar mezelf en begrijp het wel en niet.
Vraag me af wat het met me doet als ik hem eens zou zien.
Die laatste dag was ik helemaal van mijn stuk. Ik haatte het dat hij zo dicht bij mijn kindje kwam. Hij mocht haar niet vasthouden.
Voelde angst, en tegelijk was ik verbaasd over de tedere uitdrukking op zijn gezicht als hij naar haar keek. Ik wilde dat hij meteen zou vertrekken, maar ook wachtte ik op een teken, van die man die ik zo graag weer terug wilde, die ik miste...
Wat doet die man met mij.....
Wie is hij voor mijn kind?
Het laatste artikel, van Dubio, weer helemaal herkenbaar. Ik word er zo ziek van. Het is allemaal beschreven en het gaat over mij en hem.
Ik zei wel vaker heel stoer tegen mezelf, dat alles wat gebeurd was goed was, omdat ik blij ben met hoe het nu is, en als iets anders was geweest, was het nu niet zoals het nu was. Daarom was het goed.
Maar ik weet nu dat die slechte dagen nooit zo hadden mogen zijn. Het was niet goed, dat mag gewoon niet.
Begrijp Dubio's post van een tijdje geleden nu al veel beter, ik zal hem nog eens opzoeken. Ik denk vaak aan wat hier geschreven wordt.
Hoe gaat het met jou?
Hoe is dat om terug te kijken?
Veel liefs!
woensdag 4 juli 2007 om 01:02
Suus, als je graag wilt vertellen is dit echt de plek. Of over de mail, wat je wilt. Mijn ervaring is dat er al een flinke last van mijn schouders is, en ik opluchting voel. Door de reacties en de eerlijke en open manier van praten hier.
Delen helpt.
Je redt het maar net.... ja ik weet hoe dat voelt, en ik denk iedereen die hier schrijft. Wat is het heftig, wat is het moeilijk om door te gaan terwijl je stuk zit van binnen. Maar ergens haal je je kracht vandaan. Heb je iets om op terug te vallen, om (weer) op te leren vertrouwen.
Ik was dat kwijt, op het laatst in mijn relatie had ik het opgegeven. Ik wil dat nooit meer.
Dat is iets wat elke dag vaststaat, en verder laat ik alles maar op me af komen geloof ik.
:R
Doe kalm aan, maar laat ons weten wat je nodig hebt.
Veel liefs!!
Thirz, hoe gaat het met jou vandaag?
RozeBloem, fijn om weer van je te lezen!
Delen helpt.
Je redt het maar net.... ja ik weet hoe dat voelt, en ik denk iedereen die hier schrijft. Wat is het heftig, wat is het moeilijk om door te gaan terwijl je stuk zit van binnen. Maar ergens haal je je kracht vandaan. Heb je iets om op terug te vallen, om (weer) op te leren vertrouwen.
Ik was dat kwijt, op het laatst in mijn relatie had ik het opgegeven. Ik wil dat nooit meer.
Dat is iets wat elke dag vaststaat, en verder laat ik alles maar op me af komen geloof ik.
:R
Doe kalm aan, maar laat ons weten wat je nodig hebt.
Veel liefs!!
Thirz, hoe gaat het met jou vandaag?
RozeBloem, fijn om weer van je te lezen!
woensdag 4 juli 2007 om 01:18
Mamzie *;
Oh het was een ramp hahaha, die mondelinge examens...
Ik kon ineens geen Engels meer spreken :(:$
Maar toch had ik de luistertoets wel goed gemaakt, en mijn schriftelijk examen Engels van in mei was mijn hoogste cijfer (8.9) en daarom een mooie 8 op mijn eindlijst!
Verder waren mijn werkstukken goed!
Hoe was jouw dag? Hoe is het met de jongens?
Veel liefs O+
Oh het was een ramp hahaha, die mondelinge examens...
Ik kon ineens geen Engels meer spreken :(:$
Maar toch had ik de luistertoets wel goed gemaakt, en mijn schriftelijk examen Engels van in mei was mijn hoogste cijfer (8.9) en daarom een mooie 8 op mijn eindlijst!
Verder waren mijn werkstukken goed!
Hoe was jouw dag? Hoe is het met de jongens?
Veel liefs O+
woensdag 4 juli 2007 om 14:21
Zon: bedankt voor je lieve post *;
Iseo: nogmaals een *; voor jou.
Ik heb slecht geslapen, maar dat was meer omdat de alarmcentrale van het werk me uit bed belde met een melding waar ze mij niet voor moesten hebben. Maar wel wakker, dus :@
Ik voel me wat beter vandaag, wat rustiger. Het weer helpt alleen niet echt mee...
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Iseo: nogmaals een *; voor jou.
Ik heb slecht geslapen, maar dat was meer omdat de alarmcentrale van het werk me uit bed belde met een melding waar ze mij niet voor moesten hebben. Maar wel wakker, dus :@
Ik voel me wat beter vandaag, wat rustiger. Het weer helpt alleen niet echt mee...
Bedankt voor jullie lieve reacties!
donderdag 5 juli 2007 om 00:00
Ja, moe van je feestje natuurlijk:P, als je maar genoten hebt.
Ik kan je knuf wel even gebruiken, dus dankjewel.
Vanavond weer zo'n leuke email:( en het nieuws dat iemand die ik in mijn jeugd goed gekend heb is overleden. Ben er behoorlijk door geraakt.
Suzanne, ik hoop dat je er iets mee kan!
LilyRose lees je nog mee?
Vrouwtje Klets hoe gaat het, ik ben nieuwsgierig?
Nicole, voel je je iets rustiger? Heb je al iets kunnen toepassen/gebruiken uit het eerste gesprek waardoor het beter gaat?
Thirza, Eleonora had gelijk hoor in haar post. Je moet proberen jezelf niet uit de tent te laten lokken. Jullie weten precies hoe je elkaar moet raken. Het is soms moeilijk en zal ook weleens mislukken maar probeer je niet te laten provoceren.
Mamzelle, ik heb mijn zoon kortgeleden nog gezien en ook toen was het direkt weer raak, eerst ruzie. Ik gooi het ook weleens op puberteit maar ik ga er ook vanuit dat het bij mij kan omdat hij zich bij mij juist veilig voelt. Wat het lastig maakt is het vluchtgedrag, daar geef ik dus niet meer aan toe. Dan maar even een iets hardere ruzie en duidelijk maken dat vluchtgedrag geen zin heeft. Ik vraag dan ook vaak wat hij voelt.
Heb ik ooit eens uitgelegd gekregen:
Heel vaak reageer je vanuit een gevoel waardoor je een andere reaktie geeft dan de bedoeling. Wat je dus moet doen is een situatie voor ogen halen en nagaan hoe je reageerde en wat je gevoel toen was. Dan kun je ook voor jezelf bedenken hoe je eigenlijk had willen of kunnen reageren. En dit kan je dan weer oefenen zodat je reageert van jezelf en niet vanuit je gevoel (pijn verdriet of iets anders) Misschien wel het beruchte tot 10 tellen:)
Ook liet ik mijn kinderen vaak tekeningen maken. Teken maar eens boosheid, vreugde, verdriet enz. En weet je wat ook leuk is, zeker als het regent in de vakantie. Kleien, en dan niet met die kinderklei, maar van die klei die je in een oven moet bakken. Kneden, slaan op de klei enz, van alles kunnen ze ermee! En je hoeft dat niet te bakken. Bij de hobbywinkels is het wel te koop en is helemaal niet zo duur.
liefs Zonlicht
Ik kan je knuf wel even gebruiken, dus dankjewel.
Vanavond weer zo'n leuke email:( en het nieuws dat iemand die ik in mijn jeugd goed gekend heb is overleden. Ben er behoorlijk door geraakt.
Suzanne, ik hoop dat je er iets mee kan!
LilyRose lees je nog mee?
Vrouwtje Klets hoe gaat het, ik ben nieuwsgierig?
Nicole, voel je je iets rustiger? Heb je al iets kunnen toepassen/gebruiken uit het eerste gesprek waardoor het beter gaat?
Thirza, Eleonora had gelijk hoor in haar post. Je moet proberen jezelf niet uit de tent te laten lokken. Jullie weten precies hoe je elkaar moet raken. Het is soms moeilijk en zal ook weleens mislukken maar probeer je niet te laten provoceren.
Mamzelle, ik heb mijn zoon kortgeleden nog gezien en ook toen was het direkt weer raak, eerst ruzie. Ik gooi het ook weleens op puberteit maar ik ga er ook vanuit dat het bij mij kan omdat hij zich bij mij juist veilig voelt. Wat het lastig maakt is het vluchtgedrag, daar geef ik dus niet meer aan toe. Dan maar even een iets hardere ruzie en duidelijk maken dat vluchtgedrag geen zin heeft. Ik vraag dan ook vaak wat hij voelt.
Heb ik ooit eens uitgelegd gekregen:
Heel vaak reageer je vanuit een gevoel waardoor je een andere reaktie geeft dan de bedoeling. Wat je dus moet doen is een situatie voor ogen halen en nagaan hoe je reageerde en wat je gevoel toen was. Dan kun je ook voor jezelf bedenken hoe je eigenlijk had willen of kunnen reageren. En dit kan je dan weer oefenen zodat je reageert van jezelf en niet vanuit je gevoel (pijn verdriet of iets anders) Misschien wel het beruchte tot 10 tellen:)
Ook liet ik mijn kinderen vaak tekeningen maken. Teken maar eens boosheid, vreugde, verdriet enz. En weet je wat ook leuk is, zeker als het regent in de vakantie. Kleien, en dan niet met die kinderklei, maar van die klei die je in een oven moet bakken. Kneden, slaan op de klei enz, van alles kunnen ze ermee! En je hoeft dat niet te bakken. Bij de hobbywinkels is het wel te koop en is helemaal niet zo duur.
liefs Zonlicht
donderdag 5 juli 2007 om 00:47
Hallo, nog even reageren voordat ik ga slapen...Zonlicht, op je vraag of ik al iets met het eerste gesprek gedaan heb....nog niet echt. Heb wel het idee, dat ik eindelijk een goede hulpverlener heb getroffen na een zoektocht van een jaar....
Gisteren had ik ook een andere hulpverlener van de Thuiszorg (mijn vaste hulp heeft vakantie) en deze schatte meteen de situatie goed in; sprak op mijn zoon in, dat van hem ook e.e.a. verwacht wordt (deze hulpverlener heeft jaren in de psychiatrie gewerkt, en zag hoe scheef de verhoudingen in huis gegroeid waren....).
Vandaag weer een gesprek gehad met de begeleidster van de intensieve gezinsbegeleiding, én de kinderen erbij. Hierdoor heb ik toch weer meer vertrowen gekregen.
Voor volgende week staat een gesprek gepland waarbij mijn vriend aanwezig is, zodat we uitgelegd zullen gaan krijgen, wat we van mijn zoon kunnen verlangen, maar ook dingen, die we niet kunnen verwachten van hem, gewoon omdat dit vanuit zijn autisme niet mogelijk is. Ik hoop dat dat een stuk duidelijkheid schept, en ook ons samen sterker kan maken....
Verder heb ik aangegeven, dat ik mijn zoon toch wil aanmelden voor een evt. uithuisplaatsing. Hiervoor is een wachttijd van meer dan een jaar, en die tijd wil ik benutten om te kijken of de situatie thuis voldoende verbetert of niet. Als de situatie niet voldoende verbetert, zal het voor zowel mijn zoon, als voor mijn dochter en mezelf, beter zijn, als hij geplaatst wordt. Uiteraard wel een plaats waar hij professionele begeleiding krijgt, waardoor hij toch nog redelijk kan gaan functioneren. Ik heb sowieso al van verschillende hulpverleners gehoord, die mijn zoon goed kennen, dat hij waarschijnlijk nooit echt zelfstandig zal kunnen gaan functioneren. Helaas zie je dat als moeder niet zo duidelijk en denk je dat hij er wel zal komen.
Maar als het nu al zo is, dat het moeilijk blijft, kan ik hem niet bieden wat hij nodig heeft; en zal ik zelf alleen maar 'moeder zijn van' en zal het 'vrouw zijn' en ruimte voor een partner, helemaal wegvallen. Ik denk dat ik daar mijn zoon, en mezelf géén plezier mee zal doen....
Liefs,
Nicole
Gisteren had ik ook een andere hulpverlener van de Thuiszorg (mijn vaste hulp heeft vakantie) en deze schatte meteen de situatie goed in; sprak op mijn zoon in, dat van hem ook e.e.a. verwacht wordt (deze hulpverlener heeft jaren in de psychiatrie gewerkt, en zag hoe scheef de verhoudingen in huis gegroeid waren....).
Vandaag weer een gesprek gehad met de begeleidster van de intensieve gezinsbegeleiding, én de kinderen erbij. Hierdoor heb ik toch weer meer vertrowen gekregen.
Voor volgende week staat een gesprek gepland waarbij mijn vriend aanwezig is, zodat we uitgelegd zullen gaan krijgen, wat we van mijn zoon kunnen verlangen, maar ook dingen, die we niet kunnen verwachten van hem, gewoon omdat dit vanuit zijn autisme niet mogelijk is. Ik hoop dat dat een stuk duidelijkheid schept, en ook ons samen sterker kan maken....
Verder heb ik aangegeven, dat ik mijn zoon toch wil aanmelden voor een evt. uithuisplaatsing. Hiervoor is een wachttijd van meer dan een jaar, en die tijd wil ik benutten om te kijken of de situatie thuis voldoende verbetert of niet. Als de situatie niet voldoende verbetert, zal het voor zowel mijn zoon, als voor mijn dochter en mezelf, beter zijn, als hij geplaatst wordt. Uiteraard wel een plaats waar hij professionele begeleiding krijgt, waardoor hij toch nog redelijk kan gaan functioneren. Ik heb sowieso al van verschillende hulpverleners gehoord, die mijn zoon goed kennen, dat hij waarschijnlijk nooit echt zelfstandig zal kunnen gaan functioneren. Helaas zie je dat als moeder niet zo duidelijk en denk je dat hij er wel zal komen.
Maar als het nu al zo is, dat het moeilijk blijft, kan ik hem niet bieden wat hij nodig heeft; en zal ik zelf alleen maar 'moeder zijn van' en zal het 'vrouw zijn' en ruimte voor een partner, helemaal wegvallen. Ik denk dat ik daar mijn zoon, en mezelf géén plezier mee zal doen....
Liefs,
Nicole
