Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Nu ik jullie reacties zo lees op het feit dat ik het niet heb aangekaart in het restaurant, is het inderdaad achteraf gezien misschien niet zo verkeerd geweest dat ik het heb laten rusten daar. Hij blijft inderdaad de rest van de week nog hier, dus wat dat betreft is het maar beter het wat oppervlakkiger te houden...



Iseo, confronterende vragen...

Wat wil ik nou zelf? Wil ik een relatie met hem? Zo ja, wat voor soort relatie?

Weet je dat ik het echt gewoon heel moeilijk vind om daar antwoord op te geven? Ja en nee. Ja, ik wil wel een relatie met hem MITS HIJ VERANDERT op een aantal punten (illusie waarschijnlijk...) en nee, ik wil geen relatie met hem als hij blijft zoals hij is/was. Ik weet het gewoon niet. Ik merk dat ik ook niet keihard kan zeggen: Nee, ik wil hem niet meer.

Ja, een illusie.

Of laat ik het anders zeggen, stél dat hij echt inziet dat hij moet veranderen en dat graag vanuit zichzelf wil...heb je enig idee hoe moeilijk en hoe hard het werken is om al die patronen te veranderen waar jullie inzitten?

Met hoeveel terugvallen en frustrerende momenten dat gepaard gaat? Dat het ook betekent dat jij net zo hard aan de slag moet, en dat het echt een hele moeilijke tijd is, de tijd dat jullie allebei zo bezig zijn en elkaar ondertussen door vele echte eerlijke gesprekken moeten blijven zien en horen om elkaar niet kwijt te raken....



In het gunstigste geval, zullen jullie naar mijn idee na heel hard werken over een lange tijd pas in de buurt kunnen komen van wat jij nu graag zou zien.

Ervan uitgaande dat hij dat geen PS heeft, want dan is het nog een ingewikkelder verhaal.



Ik realiseer me ineens dat ik volgens mij de enige ben die maar zo slap blijft. Jullie zijn allemaal in dit stadium geweest, maar hebben uiteindelijk wel doorgepakt en hebben wél voor jezelf gekozen.

Dit is en blijft mijn grootste angst: dat mensen me gaan uitkotsen. Omdat ik maar blijf twijfelen, niets doe, niet écht iets doe, alsmaar zo halfbakken. Mensen krijgen daar genoeg van en het begrip houdt een keer op...Begrijpelijk ook...

Lieve schat *;

Het is ook zo verdomde moeilijk......

Ik hoop dat je terug leest wat je zelf hebt geschreven, als je het moeilijk hebt. In al je stukjes geef je zelf al de antwoorden, en ook heb je veel echt goede reacties gekregen met tips, praktijkvoorbeelden en goede raad.

Je blijft twijfelen, blijft in dezelfde cirkels ronddraaien, net zo lang tot je zelf beslist dat het genoeg is. Alleen jij zelf kunt dat doen.

En ik begrijp je echt....

Het duurde jaren voordat ik ook maar een beetje eerlijk tegenover mezelf durfde te zijn....

Maar nu ik een kind heb, echt, ben ik zo opgelucht dat we niet samenleven met mijn ex.

Dit zijn de kostbare jeugdjaren van je zoontje, en jij bent de allerbelangrijkste in zijn leven....en je bent er niet helemaal bij, omdat je energie en je eigen 'ik'  worden opgeslokt door die ontzettend moeizame relatie...



Je bent niet alleen....maar je moet het zelf doen als je je leven anders wilt leven.



(nog 1 punt over de spullen: ik heb het steeds over 'zijn' spullen die ik heb overgekocht, maar het overgrote deel was van ons samen. Weliswaar had hij hiervoor betaald, maar de spullen hebben we wel samen uitgekozen en gekocht. Het zijn dus spullen die ik ook zelf heel mooi vind en echt niet weg wil doen...En nu ik ze van hem heb overgekocht en ze straks in mijn nieuwe woning staan, zal ik het - denk ik - ook niet zozeer meer zien als 'zijn' spullen, Ik hoop dat met de tijd alles steeds meer van mij gaat voelen: MIJN huis, MIJN spullen, MIJN leven...)

Ook al vind je ze mooi en lijken ze emotionele waarde te hebben, deze spullen gaan je niet helpen, alleen tegenwerken, hoe dan ook. Ben ik echt van overtuigd...

Als je wilt dat het jouw huis wordt, maak het dan JOUW huis.



Ga zo slapen. Morgen weer vroeg dag (kan overigens niet forummen morgen)



Liefs,

VK

Welterusten Vrouwtje , veel liefs van Iseo!!!!

Ik realiseer me ineens dat ik volgens mij de enige ben die maar zo slap blijft. Jullie zijn allemaal in dit stadium geweest, maar hebben uiteindelijk wel doorgepakt en hebben wél voor jezelf gekozen.

Dit is en blijft mijn grootste angst: dat mensen me gaan uitkotsen. Omdat ik maar blijf twijfelen, niets doe, niet écht iets doe, alsmaar zo halfbakken. Mensen krijgen daar genoeg van en het begrip houdt een keer op...Begrijpelijk ook...

Gisteren kreeg ik al een telefoontje: ik heb morgenvroeg een intakegesprek i.v.m. de intensieve gezinsbegeleiding. Als het goed is, hebben ze in de gaten dat de situatie ernstig is, en zal ik snel aan de beurt zijn....



Lieve Nicole, wat een fantastisch nieuws! Het moet wel een heel fijn idee zijn om er eindelijk niet meer alleen voor te staan. Het zal je waarschijnlijk ook helpen om je wat minder verscheurd te voelen tussen je vriend en je kinderen en zekerder te worden over je manier van opvoeden. Met hulp en advies van een professional sta je sterker.



Verkijk je niet op wat een paar uur begeleiding (per dag toch??) kan doen. Het heet niet voor niets intensief. Als ik al zie hoeveeel baat ik heb gehad bij 1 uur psychotherapie per week... Het meeste gebeurt tussen die sessies door, het is niet zo dat er alleen iets verandert tijdens de gesprekken met de hulpverlener. Die gesprekken zetten bij jou een proces in gang dat zich juist in je dagelijkse omgang met de kinderen concretiseert. Andersom geven de dagelijkse gebeurtenissen weer input voor de gesprekken. Je kan bespreken hoe je bepaalde situaties hebt opgelost en krijgt daar dan weer advies over. Ik denk dat je hier veel aan gaat hebben! Hopelijk is dit een begin van veel meer rust en plezier in je gezin!



VK, jij schrijft over de twijfel, wel of niet doorgaan. En zoals iedereen hier al aangeeft: jij bent echt niet de enige! Ook ik heb getwijfeld, steeds opnieuw als we het fijn hadden samen. Tot het echt niet meer gaat, dan hak je de knoop 'vanzelf' door. Forceren kun je het bijna niet, tenminste: ik heb het geprobeerd, heb mijn ex de deur uitgezet, maar stond hier niet achter, met als gevolg, dat hij weer snel binnen was. Blijf het van je afschrijven, put uit de woorden van anderen; dan word je vanzelf sterker.



Dit vind ik heel wijze woorden. Je kunt zelf veel doen om het proces van het loskomen te versnellen, maar het heeft toch een zekere tijd nodig. De emotionele afhankelijkheid is ook in jaren tot stand gekomen, dat is niet in korte tijd ongedaan te maken. Je moet stappen nemen, maar in je eigen tempo. Ik kreeg ook kritiek van mijn omgeving die op een bepaald moment ongeduldig werd. Zij hadden allang "door" dat het niets meer zou worden, wekten de indruk dat ik mezelf voor de gek hield. Misschien was dat ook wel zo, maar toch ben ik achteraf blij dat ik de stappen op mijn eigen tijd heb genomen. Ze zijn allemaal genomen, daar gaat het om. Helaas heb ik het misschien wel te ver laten komen, ik ben uiteindelijk ingestort. Daar moet je wel voor oppassen, volgens mij zit jij daar ook tegenaan Vrouw. Zorg goed voor jezelf.



liefs,

dubio

quote: Nicole_1964 reageerde



Gisteren kreeg ik al een telefoontje: ik heb morgenvroeg een intakegesprek i.v.m. de intensieve gezinsbegeleiding. Als het goed is, hebben ze in de gaten dat de situatie ernstig is, en zal ik snel aan de beurt zijn....



Lieve Nicole, wat een fantastisch nieuws! Het moet wel een heel fijn idee zijn om er eindelijk niet meer alleen voor te staan. Het zal je waarschijnlijk ook helpen om je wat minder verscheurd te voelen tussen je vriend en je kinderen en zekerder te worden over je manier van opvoeden. Met hulp en advies van een professional sta je sterker.



Verkijk je niet op wat een paar uur begeleiding (per dag toch?? Helaas...niet een paar uur per dag, maar een paar uur per week....hoop er maar het beste van. Als het goed is, zullen ze ook met mijn vriend willen praten, en ik hoop dat hij ervoor open staat, en ook naar hun luistert....zeker gezien het autisme van mijn zoon. Ik wéét dat ik er nu op een verkeerde manier mee omga, maar ik denk dat ee zienswijze van mijn vriend niet klopt; hij ziet wel een beperking bij mijn zoon, maar denkt dat het beter gaat, als ik anders met hem omga: meer straf bijvoorbeeld.....) kan doen. Het heet niet voor niets intensief. Als ik al zie hoeveeel baat ik heb gehad bij 1 uur psychotherapie per week... Het meeste gebeurt tussen die sessies door, het is niet zo dat er alleen iets verandert tijdens de gesprekken met de hulpverlener. Die gesprekken zetten bij jou een proces in gang dat zich juist in je dagelijkse omgang met de kinderen concretiseert. Andersom geven de dagelijkse gebeurtenissen weer input voor de gesprekken. Je kan bespreken hoe je bepaalde situaties hebt opgelost en krijgt daar dan weer advies over. Ik denk dat je hier veel aan gaat hebben! Hopelijk is dit een begin van veel meer rust en plezier in je gezin!

quote: dubiootje reageerde

Wat je vriend betreft, bedenk wel dat jij kunt veranderen hoe je met zijn houding omgaat. Jij trekt het je erg aan als hij je manier van opvoeden bekritiseert. Als je daar zelf zekerder in wordt en leert met die kritiek om te gaan, kun je dat probleem ook oplossen. Wacht niet op "inzicht" van hem maar neem daar ook zelf het initiatief voor. Ook dat is grenzen aangeven. Als je meer vertrouwen krijgt in hoe jij het doet, zul je je minder geroepen voelen om jezelf te verantwoorden en alles uit te leggen. Je doet het gewoon op jouw manier, daar heb je goed over nagedacht, je krijgt er professionele hulp bij, klaar. Je luistert naar hem maar neemt zijn adviezen niet altijd over. Dat mag, dat hoef je niet altijd uit te leggen. Dankjewel, ik ben inderdaad sowieso erg gevoelig voor (negatieve) kritiek, van mijn vriend maar ook van anderen. Heb te weinig zelfvertrouwen. Vriend is erg dominant, en vindt inderdaad zijn manier de enig juiste. Dit heeft deels ook met zijn eigen onzekerheid te maken: hij durft niet op anderen te vertrouwen, dan verliest hij de controle....Ook hij heeft nog een lange weg te gaan, is herstellende na een burn-out en veel privé-problemen.... Vraag me soms af, of we het samen redden; probeer te genieten van de mooie momenten die we samen hebben, maar de moeilijke momenten wegen voor mij 10x zwaarder dan de positieve momenten; dat is mijn valkuil vaak; ik zak dan gelijk in een dip...maar verstandelijk weet ik dat dat niet nodig is...gevoel he... Was nog vergeten te melden dat mijn vriend sinds een aantal weken ook psychotherapie heeft...ik hoop dat hij het ook over onze situatie gaat hebben, zodat hij ook inzicht krijgt in waar hijzelf mee bezig is....ik heb hem nog niet gezegd dat ik het fijn zou vinden als hij het zou vertellen daar; hij gaat er voor zichzelf naar toe, en er zit veel bij hem....momenteel hoop ik dus alleen maar dat onze relatie bij zijn therapie ter sprake komt!



Liefs,

Nicole



liefs,

dubio

Oh meiden wat een herkenbare situaties worden hier beschreven. Ik ga jullie niet lastig vallen met mijn verhaal maar ik lees wel mee en haal moed uit  de verhalen en antwoorden die jullie hier schrijven.

Jij vindt veel van de vrouwen hier sterk? Waren we ook al zo sterk toen ze nog in die relatie zaten?

Lieve Elmervrouw *;

Kun je hier vertellen hoe het vandaag met je is, hoe het gaat met je?

Denk echt veel aan je :R

Heel veel liefs!!!!

O+

Ik zal in mijn eigen topic antwoorden, wil jullie topic hier niet 'vervuilen' met ander nieuws. (Volgens mij kan ik het beter een andere titel geven en verplaatsen, of zoiets?) Bedankt voor het vragen, en inderdaad, zoals de anderen zeggen: zorg je ook voor jezelf? Lief dat je aan me denkt, maar denk vooral ook aan JEZELF, de belangrijkste persoon in je leven!