Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4
donderdag 7 juni 2007 om 20:43
Een nieuw deel want het blijkt enorm in een behoefte te voorzien.
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
Iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten, schrijf en lees mee. En of het nu emotioneel of fysiek geweest, dat maakt niet zoveel uit. De relatie is ongelijkwaardig (geweest) en dat maakt dat je jezelf verliest. Laten we leren van elkaars ervaringen en het besef krijgen over keuzes maken. Want je hebt een keus, ook al voelt het op dit moment misschien niet zo. Leer waar je grenzen liggen en leer die grenzen duidelijk te maken aan anderen.
Het voelt zo goed jezelf weer te worden of te kunnen zijn.
Een ongelijkwaardige relatie is ook niet goed voor de kinderen die erbij betrokken zijn. Angst remt onze eigen ontwikkeling, maar Angst ondermijnt ook de ontwikkeling van kinderen. Laten we elkaar helpen om echt moedige keuzes te maken en eindelijk onszelf ook te tonen als krachtige en moedige mensen.
Manu, we denken nog steeds aan je
maandag 25 juni 2007 om 17:24
sorry Nicole als het wat bot overkomt maar ik heb het gevoel uit je postings dat je enorm steunt op je vriend als hij er is en dat je vooral bezig bent met je aan te passen aan hoe hij vind dat het moet. Maar het is voor de kinderen natuurlijk ook allemaal best lastig als iemand anders er zich mee gaat bemoeien en ik kan me dan wel voorstellen dat ze anders gaan reageren. Waarom heb je niet het vertrouwen dat je het zelf kunt? Jij bent hun moeder en je kunt en hoeft niet alles perfect te doen. Realiseer je goed dat het ook wel fout loopt met kinderen die in het "normale" gezin opgroeien.
Ik hoop echt dat ze je verder kunnen helpen met die begeleiding
liefs Zonlicht
maandag 25 juni 2007 om 17:59
Lieve Nicole,
wat fijn dat er nu wat meer informatie komt, maakt dingen weer wat duidelijker he.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij nu eerst aan jezelf gaat werken. Je schrijft dat je een beetje bang bent voor je zoon en dat je conflicten uit de weg gaat. En hiermee geef je de kinderen de macht over de situatie. Volgens mij kun je pas echt met oplossingen aan de slag als je dit achter je kunt laten. Want natuurlijk komen er conflicten als jij nu wel grenzen gaat stellen. Dat gaat echt niet zonder slag of stoot hoor, zeker met pubers. Maar als ze zien dat het jou menens is, dat jij verandert, dan gaat de situatie echt veranderen. En ja, die dreiging dat je dochter misschien uit huis geplaatst gaat worden. Moeilijk, maar als jij nu gaat handelen uit angst dat dit gebeurt, dan zal het zeker gaan gebeuren.
Waarom ga je conflicten uit de weg? Conflicten horen erbij in het leven en in mijn ogen kun je kinderen daar maar beter mee leren omgaan. Ik hoor ook heel vaak, ik ben bang voor ruzie, en dat heeft te maken met de voorgeschiedenis. En toch moeten ze ermee leren omgaan. Mijn ex wilde ook nooit ruzie, nou ontelbare zeer heftige conflicten zijn er geweest waarvan ik natuurlijk altijd de schuld kreeg. want ja, hij wilde geen ruzie. Nee, als ik maar deed waar hij wilde, dan was er ook geen reden voor ruzie. Maar owee als ik ergens een eigen mening over had. Deze ruzies werden nooit opgelost. En daarom hebben de kinderen nu ook problemen daarmee. Want dat hebben ze gezien, dat hoe de ruzie ook verloopt, het toch niet wordt opgelost. En dat is dus wel schadelijk. Het geeft ze het gevoel dat ruzie geen zin heeft. Maar je kan toch niet je hele leven alles maar toegeven omdat je geen ruzie wil? Ruziemaken kun je leren hoor, daar is vast wel informatie over in de bieb. En het boek Emotionele Chantage van Susan Forward lijkt me voor jou echt een aanrader.
En dat je vriend zich er niet rechtstreeks mee bemoeit maar jou probeert te helpen vind ik dan wel weer positief om te lezen. Ik zag al iets heel anders voor me:$
liefs Zonlicht
wat fijn dat er nu wat meer informatie komt, maakt dingen weer wat duidelijker he.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij nu eerst aan jezelf gaat werken. Je schrijft dat je een beetje bang bent voor je zoon en dat je conflicten uit de weg gaat. En hiermee geef je de kinderen de macht over de situatie. Volgens mij kun je pas echt met oplossingen aan de slag als je dit achter je kunt laten. Want natuurlijk komen er conflicten als jij nu wel grenzen gaat stellen. Dat gaat echt niet zonder slag of stoot hoor, zeker met pubers. Maar als ze zien dat het jou menens is, dat jij verandert, dan gaat de situatie echt veranderen. En ja, die dreiging dat je dochter misschien uit huis geplaatst gaat worden. Moeilijk, maar als jij nu gaat handelen uit angst dat dit gebeurt, dan zal het zeker gaan gebeuren.
Waarom ga je conflicten uit de weg? Conflicten horen erbij in het leven en in mijn ogen kun je kinderen daar maar beter mee leren omgaan. Ik hoor ook heel vaak, ik ben bang voor ruzie, en dat heeft te maken met de voorgeschiedenis. En toch moeten ze ermee leren omgaan. Mijn ex wilde ook nooit ruzie, nou ontelbare zeer heftige conflicten zijn er geweest waarvan ik natuurlijk altijd de schuld kreeg. want ja, hij wilde geen ruzie. Nee, als ik maar deed waar hij wilde, dan was er ook geen reden voor ruzie. Maar owee als ik ergens een eigen mening over had. Deze ruzies werden nooit opgelost. En daarom hebben de kinderen nu ook problemen daarmee. Want dat hebben ze gezien, dat hoe de ruzie ook verloopt, het toch niet wordt opgelost. En dat is dus wel schadelijk. Het geeft ze het gevoel dat ruzie geen zin heeft. Maar je kan toch niet je hele leven alles maar toegeven omdat je geen ruzie wil? Ruziemaken kun je leren hoor, daar is vast wel informatie over in de bieb. En het boek Emotionele Chantage van Susan Forward lijkt me voor jou echt een aanrader.
En dat je vriend zich er niet rechtstreeks mee bemoeit maar jou probeert te helpen vind ik dan wel weer positief om te lezen. Ik zag al iets heel anders voor me:$
liefs Zonlicht
maandag 25 juni 2007 om 19:17
Lieve Nicole, ik vind het ook fijn dat je wat meer hebt verteld nu. Kan me toch iets beter inleven in hoe het met je gaat.
Ik heb eens gelezen in een boek over opvoeden dat kinderen net zolang die grens opzoeken en uittesten tot ze een veilig gevoel krijgen wanneer ze merken dat de ouder consequent is.
Als ik terugdenk aan de tijd dat ik een tiener was, zie ik eigenlijk wel in hoe het bij mij thuis fout is gelopen.
Met mijn ouders ging het allebei niet goed, moeder en vader kort gezegd allebei overspannen. Ik ging heel erg de grenzen opzoeken omdat ik het ook zelf niet wist met alles.
Mijn ouders hebben in die tijd niet kunnen aangeven tot waar en niet verder, ze bewogen mee met wat ik deed, ze gaven steeds toe, uit schuldgevoel, uit geen overzicht hebben omdat ze zo met zichzelf worstelden.
We hebben geen gezonde ruzies gemaakt, geen ruzies die uitgepraat werden, waarna je verder kon. We maakten ruzies die erg emotioneel waren, waarna ik wegliep, of mijn moeder huilde, of mijn vader met bulderende stem het laatste woord probeerde te krijgen.
Ik voelde me onbegrepen, dat er niet naar mijn kant van het verhaal werd geluisterd. Omdat mijn ouders iets hadden bepaald, daarna toegaven, en ineens toch weer een nieuwe grens stelden omdat het niet prettig was wat het resultaat was van het meebewegen met de grillen van hun dochter.
Ik liep weg, voor dagen, was altijd op zoek naar iets wat ik zelf eigenlijk ook niet wist. Als puber kon ik me niet goed inleven in waar mijn ouders mee worstelden, ik voelde me zelf ook niet goed.
Het ging helemaal niet goed op school, terwijl ik wel gymnasium kon, maar er werd niet goed over gesproken. (Ik nam het mijn ouders ook zo kwalijk dat ze wel naar leraren luisterden enzo, maar niet naar mij. Ik kon mijn verhaal niet kwijt, ook omdat er altijd maar meteen dingen werden gezegd als dat school nou eenmaal belangrijk was.)
Wat ik hiermee zeggen wil, is dat ik denk dat ik snakte naar heel duidelijke grenzen. Naar ouders die wisten van dingen waar jongeren mee in aanraking komen. Die konden praten over groepsdruk, drank, drugs, problemen op school etc. Die zich niets wijs lieten maken.
Dat zag ik soms bij anderen thuis, die kwamen niet overal mee weg, omdat de ouders wisten hoe het zat, omdat ze op een of andere manier voor elkaar kregen dat het heel gewoon was om te praten over wat je meemaakte elke dag.
Ik heb hier later met mijn ouders over gesproken.
Waarom het op school misging, waarom ik zo vroeg het huis uit ging.
We kunnen nu veel beter naar elkaar luisteren, omdat we in heel moeilijke gesprekken eerst het doel van het gesprek vaststellen bijvoorbeeld.
Dan zeggen we, dit of dat gaat op het moment moeilijk. We willen er graag allemaal over praten, onze kant vertellen. Om daarna te overleggen wat een goede oplossing zou zijn om dit of dat te bereiken, of om te kijken wat een haalbaar doel zou kunnen zijn voor de komende tijd.
Ik denk dat je als tiener vooral gehoord wil worden. Als 'volwassener' aangesproken wilt worden dan je eigenlijk bent. Dat je weet wat er van je wordt verwacht, en daar wel over kan mopperen, maar dat je het toch doet omdat het zo duidelijk is. Zoals taken in huis, de tijd waarop je thuis moet komen in de avond, dat je verteld wanneer je een proefwerk hebt.
Ik hield zoveel verborgen voor mijn ouders. Ik dronk al twee jaar biertjes in de kroeg voordat we een gesprek hadden over de gevaren van alcohol, een gesprek van niks. Over drugs, terwijl ik allang alles wist en zo merkte dat mijn ouders geen idee hadden van waar ze het over hadden. Over seks spraken we niet echt, en ook belangrijke dingen als problemen op school en hoe om te gaan met groepsdruk kwamen niet langs.
Mijn ouders zijn echt lieve mensen, ik heb altijd veel van ze gehouden, maar ze sloegen soms echt de plank mis, en hebben daar nu nog schuldgevoelens over. Daar praten we wel eens over. Ik ben uit huis gegaan op mijn 17e, en pas toen ik al 25 was zijn mijn ouders hulp gaan zoeken voor zichzelf, en vanaf dat moment zijn heel veel dingen heel positief veranderd.
Ik denk dat je misschien kunt beginnen met kleine dingen die voor jou belangrijk zijn om te veranderen.
En dat je bepaald wat voor jou belangrijke doelen zijn om aan te werken. Zoals bijvoorbeeld:
Meer praten over wat je dochter dagelijks beleeft, op school en met vrienden.
Conflicten op een positieve en gezonde manier leren aan te gaan, met een echte uitkomst zodat je verder kunt.
Directer je gevoelens uitspreken, en dat ook vragen van de kinderen.
(mijn ouders zijn nu veel openener in hoe het met ze gaat, en ik zie aan vooral mijn jongste broer dat dat hem heel goed doet, en hij ook al veel opener is dan mijn zus en ik vroeger waren)
Zorgen dat je informatie opzoekt over de dingen waar jonge tieners mee te maken kunnen krijgen zodat je voorbereid bent en vooraf hebt nagedacht over wat jij daar belangrijk in vindt, en dat je de feiten kent.
(hier ging het bij mij thuis echt mis, ze hadden geen idee van de wereld van tieners)
Met het gezin een doel hebben. Zoals samen toeleven naar een activiteit in de zomervakantie, samen een project hebben (iets creatiefs).
Deze voorbeelden noem ik vanuit mijn eigen ervaring.
Mijn ouders zijn op een geven moment meer gaan vragen van de kinderen. Huishoudelijke taken, maar ook echte vragen, zoals naar een mening vragen.
Vragen 'wat vind jij hier nou van, hoe zou jij dit doen' of 'heb jij dit wel eens gezien bij je vrienden, van dichtbij'
Daar kwamen steeds meer gesprekken uit. mijn broers zijn het echt gewend dat ze hun mening geven en dat er goed naar geluisterd wordt, en er vragen worden gesteld. Wat daarna het besluit is van mijn ouders is aan hen, maar hun mening wordt wel gerespecteerd.
Dat is echt heel anders dan hoe het ging in mijn tijd, toen schreeuwden we wat, zonder te luisteren naar elkaar en sloegen de deur dicht na een laatste woord. We praatten niet over verliefd zijn, over emotionele toestanden die je als tiener juist hebt. Over dromen, over beroepskeuzes, over hobby's. Over hoe ik als tiener de werelde zag (hihi, heel zwart-wit natuurlijk, maar had allemaal 'ideeën over vanalles)
Ik denk ook dat je als ouder van pubers moet beseffen dat ze zich afzetten tegen iemand bij wie dat veilig voelt.
Jouw dochter zal zich misschien juist tegen jou afzetten omdat jij veilig 'afzetgebied' bent.
Omdat je hoe dan ook altijd van haar houdt. Omdat dat nooit weg gaat, er altijd is. En omdat jij als vrouw haar voorbeeld bent, haar dichtste bij. Ik heb dat ook heel erg met mijn moeder gehad. Heel veel kritiek op haar, elk woord zwaar opnemen, alles. Maar dat hoort erbij.
Laat je je daardoor niet aan het twijfelen brengen, zij heeft je denk ik juist nodig als iemand om tegen aan te puberen, en als je wat meer zeker van de dingen bent die jij belangrijk vind om in deze tijd aan haar mee te geven, denk ik dat ze aan jou juist een goeie gaat hebben!
Ik denk dat het als ouder heel moeilijk is, maar wel belangrijk om een soort ruimte te maken waarbinnen gepuberd kan worden, maar dat bepaalde dingen heel duidelijke grenzen zijn. Zoals spijbelen bijvoorbeeld, of drank voordat je 16 bent. (Of 'eenvoudiger' dingen heel duidelijk zijn, als dat je kunt mopperen thuis wat je wilt, maar dat jij altijd afdroogt na het eten op wo,do en vrij en je vuile was zelf verzameld en je eigen brood smeert om mee te nemen.)
Zo, een heel verhaal, ik hoop dat je er iets uit kunt halen. Vond het zelf een heel verwarrende tijd, toen ik een tiener was. Ik heb maar geprobeerd wat op te schrijven van hoe ik het zie als ik terugkijk, wat ik toen graag wilde, of wat fout ging bij ons thuis.
Nicole, veel liefs!!!
Ik heb eens gelezen in een boek over opvoeden dat kinderen net zolang die grens opzoeken en uittesten tot ze een veilig gevoel krijgen wanneer ze merken dat de ouder consequent is.
Als ik terugdenk aan de tijd dat ik een tiener was, zie ik eigenlijk wel in hoe het bij mij thuis fout is gelopen.
Met mijn ouders ging het allebei niet goed, moeder en vader kort gezegd allebei overspannen. Ik ging heel erg de grenzen opzoeken omdat ik het ook zelf niet wist met alles.
Mijn ouders hebben in die tijd niet kunnen aangeven tot waar en niet verder, ze bewogen mee met wat ik deed, ze gaven steeds toe, uit schuldgevoel, uit geen overzicht hebben omdat ze zo met zichzelf worstelden.
We hebben geen gezonde ruzies gemaakt, geen ruzies die uitgepraat werden, waarna je verder kon. We maakten ruzies die erg emotioneel waren, waarna ik wegliep, of mijn moeder huilde, of mijn vader met bulderende stem het laatste woord probeerde te krijgen.
Ik voelde me onbegrepen, dat er niet naar mijn kant van het verhaal werd geluisterd. Omdat mijn ouders iets hadden bepaald, daarna toegaven, en ineens toch weer een nieuwe grens stelden omdat het niet prettig was wat het resultaat was van het meebewegen met de grillen van hun dochter.
Ik liep weg, voor dagen, was altijd op zoek naar iets wat ik zelf eigenlijk ook niet wist. Als puber kon ik me niet goed inleven in waar mijn ouders mee worstelden, ik voelde me zelf ook niet goed.
Het ging helemaal niet goed op school, terwijl ik wel gymnasium kon, maar er werd niet goed over gesproken. (Ik nam het mijn ouders ook zo kwalijk dat ze wel naar leraren luisterden enzo, maar niet naar mij. Ik kon mijn verhaal niet kwijt, ook omdat er altijd maar meteen dingen werden gezegd als dat school nou eenmaal belangrijk was.)
Wat ik hiermee zeggen wil, is dat ik denk dat ik snakte naar heel duidelijke grenzen. Naar ouders die wisten van dingen waar jongeren mee in aanraking komen. Die konden praten over groepsdruk, drank, drugs, problemen op school etc. Die zich niets wijs lieten maken.
Dat zag ik soms bij anderen thuis, die kwamen niet overal mee weg, omdat de ouders wisten hoe het zat, omdat ze op een of andere manier voor elkaar kregen dat het heel gewoon was om te praten over wat je meemaakte elke dag.
Ik heb hier later met mijn ouders over gesproken.
Waarom het op school misging, waarom ik zo vroeg het huis uit ging.
We kunnen nu veel beter naar elkaar luisteren, omdat we in heel moeilijke gesprekken eerst het doel van het gesprek vaststellen bijvoorbeeld.
Dan zeggen we, dit of dat gaat op het moment moeilijk. We willen er graag allemaal over praten, onze kant vertellen. Om daarna te overleggen wat een goede oplossing zou zijn om dit of dat te bereiken, of om te kijken wat een haalbaar doel zou kunnen zijn voor de komende tijd.
Ik denk dat je als tiener vooral gehoord wil worden. Als 'volwassener' aangesproken wilt worden dan je eigenlijk bent. Dat je weet wat er van je wordt verwacht, en daar wel over kan mopperen, maar dat je het toch doet omdat het zo duidelijk is. Zoals taken in huis, de tijd waarop je thuis moet komen in de avond, dat je verteld wanneer je een proefwerk hebt.
Ik hield zoveel verborgen voor mijn ouders. Ik dronk al twee jaar biertjes in de kroeg voordat we een gesprek hadden over de gevaren van alcohol, een gesprek van niks. Over drugs, terwijl ik allang alles wist en zo merkte dat mijn ouders geen idee hadden van waar ze het over hadden. Over seks spraken we niet echt, en ook belangrijke dingen als problemen op school en hoe om te gaan met groepsdruk kwamen niet langs.
Mijn ouders zijn echt lieve mensen, ik heb altijd veel van ze gehouden, maar ze sloegen soms echt de plank mis, en hebben daar nu nog schuldgevoelens over. Daar praten we wel eens over. Ik ben uit huis gegaan op mijn 17e, en pas toen ik al 25 was zijn mijn ouders hulp gaan zoeken voor zichzelf, en vanaf dat moment zijn heel veel dingen heel positief veranderd.
Ik denk dat je misschien kunt beginnen met kleine dingen die voor jou belangrijk zijn om te veranderen.
En dat je bepaald wat voor jou belangrijke doelen zijn om aan te werken. Zoals bijvoorbeeld:
Meer praten over wat je dochter dagelijks beleeft, op school en met vrienden.
Conflicten op een positieve en gezonde manier leren aan te gaan, met een echte uitkomst zodat je verder kunt.
Directer je gevoelens uitspreken, en dat ook vragen van de kinderen.
(mijn ouders zijn nu veel openener in hoe het met ze gaat, en ik zie aan vooral mijn jongste broer dat dat hem heel goed doet, en hij ook al veel opener is dan mijn zus en ik vroeger waren)
Zorgen dat je informatie opzoekt over de dingen waar jonge tieners mee te maken kunnen krijgen zodat je voorbereid bent en vooraf hebt nagedacht over wat jij daar belangrijk in vindt, en dat je de feiten kent.
(hier ging het bij mij thuis echt mis, ze hadden geen idee van de wereld van tieners)
Met het gezin een doel hebben. Zoals samen toeleven naar een activiteit in de zomervakantie, samen een project hebben (iets creatiefs).
Deze voorbeelden noem ik vanuit mijn eigen ervaring.
Mijn ouders zijn op een geven moment meer gaan vragen van de kinderen. Huishoudelijke taken, maar ook echte vragen, zoals naar een mening vragen.
Vragen 'wat vind jij hier nou van, hoe zou jij dit doen' of 'heb jij dit wel eens gezien bij je vrienden, van dichtbij'
Daar kwamen steeds meer gesprekken uit. mijn broers zijn het echt gewend dat ze hun mening geven en dat er goed naar geluisterd wordt, en er vragen worden gesteld. Wat daarna het besluit is van mijn ouders is aan hen, maar hun mening wordt wel gerespecteerd.
Dat is echt heel anders dan hoe het ging in mijn tijd, toen schreeuwden we wat, zonder te luisteren naar elkaar en sloegen de deur dicht na een laatste woord. We praatten niet over verliefd zijn, over emotionele toestanden die je als tiener juist hebt. Over dromen, over beroepskeuzes, over hobby's. Over hoe ik als tiener de werelde zag (hihi, heel zwart-wit natuurlijk, maar had allemaal 'ideeën over vanalles)
Ik denk ook dat je als ouder van pubers moet beseffen dat ze zich afzetten tegen iemand bij wie dat veilig voelt.
Jouw dochter zal zich misschien juist tegen jou afzetten omdat jij veilig 'afzetgebied' bent.
Omdat je hoe dan ook altijd van haar houdt. Omdat dat nooit weg gaat, er altijd is. En omdat jij als vrouw haar voorbeeld bent, haar dichtste bij. Ik heb dat ook heel erg met mijn moeder gehad. Heel veel kritiek op haar, elk woord zwaar opnemen, alles. Maar dat hoort erbij.
Laat je je daardoor niet aan het twijfelen brengen, zij heeft je denk ik juist nodig als iemand om tegen aan te puberen, en als je wat meer zeker van de dingen bent die jij belangrijk vind om in deze tijd aan haar mee te geven, denk ik dat ze aan jou juist een goeie gaat hebben!
Ik denk dat het als ouder heel moeilijk is, maar wel belangrijk om een soort ruimte te maken waarbinnen gepuberd kan worden, maar dat bepaalde dingen heel duidelijke grenzen zijn. Zoals spijbelen bijvoorbeeld, of drank voordat je 16 bent. (Of 'eenvoudiger' dingen heel duidelijk zijn, als dat je kunt mopperen thuis wat je wilt, maar dat jij altijd afdroogt na het eten op wo,do en vrij en je vuile was zelf verzameld en je eigen brood smeert om mee te nemen.)
Zo, een heel verhaal, ik hoop dat je er iets uit kunt halen. Vond het zelf een heel verwarrende tijd, toen ik een tiener was. Ik heb maar geprobeerd wat op te schrijven van hoe ik het zie als ik terugkijk, wat ik toen graag wilde, of wat fout ging bij ons thuis.
Nicole, veel liefs!!!
maandag 25 juni 2007 om 20:02
Heel erg inderdaad...
En om moedeloos van te worden. Het geeft voor mij ook zo duidelijk aan hoe groot de onmacht van de politie (en evt. andere hulpverleners) is. In 1996 was ik zelf 24 jaar en heb toen zo duidelijk ervaren, dat niemand mij kon helpen, de politie niet, maatschappelijk werk niet, huisarts niet, slachtofferhulp niet, vreemdelingenpolitie niet, gedwongen opname in een psychiatrische afdeling in het ziekenhuis kon niet.....
Nu is het 11 jaar later en er lijkt helemaal niets te zijn veranderd in de regelgeving. Kan zo'n escalatie dan nooit voorkomen worden? Zelfs niet als de vrouw al die enorme stap heeft genomen om hulp te vragen?? Is er dan niemand die je daadwerkelijk kan en mag beschermen als je in die situatie zit en waarom kan dat niet anders?
:( Dat arme meisje, wat zal ze bang zijn geweest...
maandag 25 juni 2007 om 20:12
Zonlicht, Iseo, wat kunnen jullie goed meedenken, dankjewel!Zonlicht: wat betreft conflicten vermijden, dat gebeurde vroeger thuis al: ons is altijd geleerd dat je geen ruzie hoeft te maken, dan moest ik maar ‘verstandig’ zijn, en me overal bij neerleggen, was er ook geen ruzie… ik heb dan ook nooit geleerd om op een goede manier met conflicten om te gaan, alleen maar om ze te vermijden… Ik kan me ook niet herinneren dat mijn ouders ooit ruzie hadden…Met mijn eerste man had ik ook nooit ruzie, er kwamen alleen steeds meer spanningen (neem aan, omdat we allebei geen ruzie durfden te maken of zo??). Met mijn voorlaatste partner had ik ook geen ruzie, ik was doodsbang voor hem, met zijn woede-uitbarstingen, bedreigingen en stemmingswisselingen e.d. (borderline…). Ik deed gewoon alles wat ik kon om zijn humeur goed te houden, wat uiteindelijk nooit lukte…Met mijn huidige partner heb ik nu wel vaker een conflict, en dat betekent voor mij meteen: hij wil me niet meer, ik ben niet goed genoeg…maar hij vindt dus dat ik moet doen wat hij zegt, omdat hij het zo goed voorheeft met mij. Terwijl ik steeds aangeef, dat ik er wel veel uithaal, maar dat ik niet alles op zijn manier kan doen, dat is nl. niet ‘van mij’; ik moet het op mijn manier doen!Het boek “Emotionele Chantage” heb ik intussen via een veilingsite gevonden, en als het goed is, zal ik het binnenkort ontvangen…ben zeer benieuwd, want daar ben ik inderdaad heel gevoelig voor. Door zowel mijn partner als ook door mijn kinderen…. Iseo, wat betreft het grenzen opzoeken door kinderen, ja dat herken ik wel. Mijn kids gaan ook tot het uiterste, en dan te beseffen dat ik niet weet hoever ik ze toe kan laten….Heb niemand waarmee ik dat echt kan overleggen. Ik hoop door de gezinstherapie hier toch duidelijkheid in te krijgen. Zelf heb ik toen ik jong was niet echt gepuberd, ik was gewoon doodsbang voor mijn moeder, waardoor ik eigenlijk altijd heel ‘braaf’ ben geweest. Ik was teruggetrokken, voelde me gewoon een ‘niemand’, mocht er eigenlijk niet zijn… Als je dan 2 pubers in huis hebt, die zo anders zijn en echt pubergedrag vertonen is het erg moeilijk om uit eigen ervaringen te putten… Ik ben heel blij met jouw verhaal, zie ook in hoe belangrijk praten is. Helaas is dat iets wat ik ook nog moet leren: ik ben niet zo’n prater, kan me moeilijk uiten, en al helemaal over mijn gevoelens. Heb intussen al 2x een assertiviteitstraining gehad, dus weet wel hoe het moet, maar het toepassen is een heel ander verhaal….Toch besef ik dat ik er iets mee moet doen, wil ik dat het hier goed gaat.
maandag 25 juni 2007 om 20:21
Lemmy *;
Ik heb me dat ook afgevraagd.
Mijn ex kon niet geholpen worden, tenzij hij zelf vrijwillig besloot zich te laten opnemen. De uitspraak van de rechter pakte onder andere voor hem gunstig uit, omdat hij hulp had gezocht en was opgenomen. Maar even later stopte hij daar weer mee, maar ja toen was die uitspraak al geweest.
En sowieso, hij kon het zo goed brengen altijd, dat ze niet geloofden dat hij hulp nodig had. De gesprekken met de huisarts, met MW, met anderen, niemand zag de ernst van de situatie in.
Hij was verslaafd aan middelen, maar niet aan 1 middel. Dus konden ze niet veel mee.
Hij kon iedereen omver praten. Ik weet nu achteraf dat hij al eens eerder zich onder een aangifte heeft weten uit te praten.
Als hij een gesprek had, was hij zich de hele ochtend aan het voorbereiden, om dan te kunnen 'presteren' op het moment dat het nodig was. Zo heeft hij ook die verplichte gesprekken met reclassering en psych van de kliniek gedaan. Iedereen mocht hem graag.
En zijn moeder is maanden bezig geweest om een plek voor hem te vinden, omdat huisarts het niet nodig vond om door te verwijzen, omdat de situatie niet ernstig genoeg leek. Hij is toen zelf op het laatste moment niet komen opdagen.
En toen hij na mijn aangifte eenmaal was opgenomen is hij na een paar dagen voor een week weggestuurd omdat hij iets niet volgens de regels had gedaan.
En als ik dan lees dat bij anderen de signalen zo overduidelijk waren, vraag ik me ook af waarom er dan echt niet ingegrepen kan worden....
Ik kan maar niet vergeten wat jij vertelde over dat moment in het ziekenhuis, na die zogenaamde poging van jouw man toen, en dat hij niet opgenomen kon worden, hoewel jij aan alles voelde aankomen dat dit niet goed zou aflopen...en dat je een paar uur later wist dat het zo was....
Ik heb me dat ook afgevraagd.
Mijn ex kon niet geholpen worden, tenzij hij zelf vrijwillig besloot zich te laten opnemen. De uitspraak van de rechter pakte onder andere voor hem gunstig uit, omdat hij hulp had gezocht en was opgenomen. Maar even later stopte hij daar weer mee, maar ja toen was die uitspraak al geweest.
En sowieso, hij kon het zo goed brengen altijd, dat ze niet geloofden dat hij hulp nodig had. De gesprekken met de huisarts, met MW, met anderen, niemand zag de ernst van de situatie in.
Hij was verslaafd aan middelen, maar niet aan 1 middel. Dus konden ze niet veel mee.
Hij kon iedereen omver praten. Ik weet nu achteraf dat hij al eens eerder zich onder een aangifte heeft weten uit te praten.
Als hij een gesprek had, was hij zich de hele ochtend aan het voorbereiden, om dan te kunnen 'presteren' op het moment dat het nodig was. Zo heeft hij ook die verplichte gesprekken met reclassering en psych van de kliniek gedaan. Iedereen mocht hem graag.
En zijn moeder is maanden bezig geweest om een plek voor hem te vinden, omdat huisarts het niet nodig vond om door te verwijzen, omdat de situatie niet ernstig genoeg leek. Hij is toen zelf op het laatste moment niet komen opdagen.
En toen hij na mijn aangifte eenmaal was opgenomen is hij na een paar dagen voor een week weggestuurd omdat hij iets niet volgens de regels had gedaan.
En als ik dan lees dat bij anderen de signalen zo overduidelijk waren, vraag ik me ook af waarom er dan echt niet ingegrepen kan worden....
Ik kan maar niet vergeten wat jij vertelde over dat moment in het ziekenhuis, na die zogenaamde poging van jouw man toen, en dat hij niet opgenomen kon worden, hoewel jij aan alles voelde aankomen dat dit niet goed zou aflopen...en dat je een paar uur later wist dat het zo was....
maandag 25 juni 2007 om 20:26
Lemmy, klopt wel wat je zegt. Tijdens mijn relatie met die borderliner ben ik een aantal keren op het politiebureau geweest; melding gedaan van bedreigingen, die hij deed; en ook van geweld. Ik kon ook aangifte doen, maar: binnen 6 uur zou hij dan weer op straat staan. Dit heb ik nooit aangedurfd, want ik weet dat hij me dat ontzettend kwalijk genomen zou hebben, en ik weet niet waartoe hij dan in staat was. De politie kon niets doen, zolang er niets gebeurde...er moet blijkbaar eerst iets ernstigs gebeuren. Ze zeiden wel dat ik ten alle tijden 112 kon bellen. Eén keer heb ik dat ook gedaan, maar voordat ik de politie aan de foon had, stond mijn ex al naast me, en dwong me de verbinding te verbreken. De politie zelf heeft niet meer contact opgenomen om te kijken wat er aan de hand was (doen ze normaal blijkbaar wel). Dus ook 112 bellen kan soms lastig zijn...
En de hulpverlening kan inderdaad ook niets doen, die is helemaal vrijwillig als je boven de 18 bent. Dus als iemand zich niet wil laten helpen, gebeurt er gewoon niets....Je staat met de rug tegen de muur....
Liefs,
Nicole
maandag 25 juni 2007 om 20:31
Nicole, wat ik nu juist zo goed van je vind, is dat je weet dat je het anders wilt en dat je echt zoekt naar wat er verkeerd gaat en beter kan. Ook zodat je gericht hulp daarbij kan vragen.
Ik denk dat als je zelf onderzoekt wat je graag wilt bereiken en daarover schrijft of praat met anderen, je sterker in je schoenen gaat staan om dat te kunnen gaan doen.
Het zal echt wel moeilijk zijn, en met kleine stappen gaan, maar als je weet waarom je iets doet en aan het veranderen bent, kun je toch doorzetten. En het is voor het hele gezin goed, dat jij nu juist hier zo mee bezig bent!
*;
Ik denk dat als je zelf onderzoekt wat je graag wilt bereiken en daarover schrijft of praat met anderen, je sterker in je schoenen gaat staan om dat te kunnen gaan doen.
Het zal echt wel moeilijk zijn, en met kleine stappen gaan, maar als je weet waarom je iets doet en aan het veranderen bent, kun je toch doorzetten. En het is voor het hele gezin goed, dat jij nu juist hier zo mee bezig bent!
*;
maandag 25 juni 2007 om 20:36
Nicole, ik vind het heel goed dat je hulp hebt gevraagd bij het opvoeden van je kinderen! Voor iedereen is het opvoeden van pubers erg moeilijk, zie ik in mijn omgeving, maar met een achtergrond als die van jou is het des te lastiger kan ik me voorstellen. Niet dat ik uit ervaring spreek, mijn oudste wordt binnenkort 11 - dus over een paar jaartjes kan ik helemaal meepraten!
Wat Iseo schrijft vind ik heel zinvol. Ook ik heb in mijn jeugd nooit voor mezelf op leren komen, ruzie werd ook bij mij thuis zo veel mogelijk vermeden. Mijn mening werd niet gevraagd, was dus ook niet belangrijk. Ook nu nog, nu ik een goede relatie heb, vind ik het moeilijk als we het ergens niet over eens zijn. Na een meningsverschil slaapt mijn man als een roos en ik ben compleet van slag. En dan stellen de meningsverschillen die mijn man en ik hebben nog echt niet zo veel voor hoor.
Ik neem mijn ouders niets kwalijk, zij hebben goede bedoelingen gehad, hebben op hun manier hun best gedaan. Maar ik vergeet nooit dat ik een keer bij een vriendin thuis kwam en dat haar vader gezellig bij ons kwam zitten kletsen en naar onze mening vroeg over allerlei dingen, actuele dingen in het nieuws of zo, ik weet niet eens meer wat. Hij wilde gewoon de visie van de jongere generatie eens horen. Het interesseerde hem oprecht wat er speelde bij de jeugd, zeg maar. Wat een openbaring was dat voor mij!
Hoe Iseo het omschrijft, zo wil ik het ook graag doen met mijn kinderen. De band die ik nu met hen heb, is heel sterk en ik zal er alles aan doen om dat zo te houden. Mijn zoon leert nu op school al "debatteren"en regelmatig vraag ik hem naar zijn mening over van alles en nog wat. Wat ben ik blij om te horen dat hij het soms niet met mij eens is en dan toch gewoon lekker bij zijn eigen standpunt blijft!
Ik was als puber geen echte rebel. Ik deed het prima op school, maar ja, dat was dan ook een school beneden mijn capaciteit - mijn ouders vonden opleiding niet zo belangrijk voor een meisje denk ik. En daarbij was het gewoon makkelijk dat ik naar dezelfde school zou gaan als mijn broers en zus. Verder had ik geen regels om tegenaan te schoppen. Als ik een vriendje had, sliep die gewoon bij mij in bed. Mijn ouders vonden dat ik "dat soort dingen" toch wel zou gaan doen, dat het zinloos was om het te verbieden. Tja, mij verbieden om te gaan met jongens was waarschijnlijk ook echt zinloos geweest, maar het was handig geweest als ik enig respect voor mijn eigen lichaam had geleerd, iets van normen op dat gebied.
Mijn vader vond al mijn keuzes belachelijk, qua kleren, hoe mijn haar zat, alles. Generatiekloof ten top. Uiteindelijk had ik geen echt contact meer met mijn ouders. Vanaf de tijd dat ik uit huis was, werd het contact weer beter, konden zij mij en ik hen van een afstandje bekijken en kwam er over en weer meer begrip. Ik begrijp nu dat zij het niet echt anders konden dan hoe ze het gedaan hebben. Maar ik weet wel zeker dat ik heel veel dingen anders zal doen (al realiseer ik me ook dat ik op mijn beurt weer mijn eigen fouten zal maken...).
Nicole, veel succes met je kids! :R
Wat Iseo schrijft vind ik heel zinvol. Ook ik heb in mijn jeugd nooit voor mezelf op leren komen, ruzie werd ook bij mij thuis zo veel mogelijk vermeden. Mijn mening werd niet gevraagd, was dus ook niet belangrijk. Ook nu nog, nu ik een goede relatie heb, vind ik het moeilijk als we het ergens niet over eens zijn. Na een meningsverschil slaapt mijn man als een roos en ik ben compleet van slag. En dan stellen de meningsverschillen die mijn man en ik hebben nog echt niet zo veel voor hoor.
Ik neem mijn ouders niets kwalijk, zij hebben goede bedoelingen gehad, hebben op hun manier hun best gedaan. Maar ik vergeet nooit dat ik een keer bij een vriendin thuis kwam en dat haar vader gezellig bij ons kwam zitten kletsen en naar onze mening vroeg over allerlei dingen, actuele dingen in het nieuws of zo, ik weet niet eens meer wat. Hij wilde gewoon de visie van de jongere generatie eens horen. Het interesseerde hem oprecht wat er speelde bij de jeugd, zeg maar. Wat een openbaring was dat voor mij!
Hoe Iseo het omschrijft, zo wil ik het ook graag doen met mijn kinderen. De band die ik nu met hen heb, is heel sterk en ik zal er alles aan doen om dat zo te houden. Mijn zoon leert nu op school al "debatteren"en regelmatig vraag ik hem naar zijn mening over van alles en nog wat. Wat ben ik blij om te horen dat hij het soms niet met mij eens is en dan toch gewoon lekker bij zijn eigen standpunt blijft!
Ik was als puber geen echte rebel. Ik deed het prima op school, maar ja, dat was dan ook een school beneden mijn capaciteit - mijn ouders vonden opleiding niet zo belangrijk voor een meisje denk ik. En daarbij was het gewoon makkelijk dat ik naar dezelfde school zou gaan als mijn broers en zus. Verder had ik geen regels om tegenaan te schoppen. Als ik een vriendje had, sliep die gewoon bij mij in bed. Mijn ouders vonden dat ik "dat soort dingen" toch wel zou gaan doen, dat het zinloos was om het te verbieden. Tja, mij verbieden om te gaan met jongens was waarschijnlijk ook echt zinloos geweest, maar het was handig geweest als ik enig respect voor mijn eigen lichaam had geleerd, iets van normen op dat gebied.
Mijn vader vond al mijn keuzes belachelijk, qua kleren, hoe mijn haar zat, alles. Generatiekloof ten top. Uiteindelijk had ik geen echt contact meer met mijn ouders. Vanaf de tijd dat ik uit huis was, werd het contact weer beter, konden zij mij en ik hen van een afstandje bekijken en kwam er over en weer meer begrip. Ik begrijp nu dat zij het niet echt anders konden dan hoe ze het gedaan hebben. Maar ik weet wel zeker dat ik heel veel dingen anders zal doen (al realiseer ik me ook dat ik op mijn beurt weer mijn eigen fouten zal maken...).
Nicole, veel succes met je kids! :R
maandag 25 juni 2007 om 22:31
Lieve VK!
Wat dubiootje hierboven schrijft, daar ben ik het volledig mee eens. De drempel van jouw huis mag best zo hoog mogelijk zijn voor hem, toch?
En afgezien daarvan, je huis moet toch ook echt JOUW huis zijn? Hoe kan het voelen als JOUW huis, als het vol staat met zijn spullen? Toen mijn eerste man overleed, moest ik ook verhuizen. Alle spullen die van hem waren en ook spullen die we samen hadden gekocht maar die meer zijn smaak waren dan de mijne, heb ik toen weggedaan. Ik ben helemaal opnieuw begonnen, terwijl ik echt geen geld had.
Maar mensen zijn behulpzaam, ik kreeg wat spullen die her en der nog bij mensen op zolder stonden, bij de kringloop hebben ze ook best leuke dingen, en voor de rest, tja, wat geeft het als je inrichting nog niet helemaal compleet is, of niet helemaal je smaak. Hier en daar een leuk verfje en het voelt tenminste als van jezelf. In de loop van de tijd kun je misschien eens wat geld opzij leggen en dan zo nu en dan eens wat dingen vervangen of bijkopen.
maandag 25 juni 2007 om 22:31
Afschuwelijk, dat bericht uit Alkmaar. Ik had alleen nog maar gehoord over een schietpartij op het station. Dan stel je je iets crimineels voor. Niet een vrouw die door haar "geliefde" wordt doodgeschoten.
Hoe het voorkomen kan worden? Ik denk dat er nooit 100% zekerheid kan worden gegeven als het om gekken gaat. Maar ik denk dat er drie dingen zijn die je kan doen om jezelf te beschermen: documenteren, registreren en communiceren.
Documenteren: bijhouden welke incidenten wanneer onder welke omstandigheden (invloed van drank, drugs) plaatsvonden
Registreren: aangifte doen van elk incident
Communiceren: ervoor zorgen dat zo veel mogelijk mensen op de hoogte zijn van de situatie, zowel in je omgeving als instanties (politie, maatschappelijk werk, kinderbescherming enz.).
En dan kun je nog concrete veiligheidsmaatregelen nemen. Informeer je over hoe je je kunt beschermen tegen stalken (op www.partnermishandeling.nl staan heel goede tips). Als je bijv. in een gevaarlijke situatie terechtkomt op een openbare plaats zoals het station, roep dan niet om hulp maar vraag: u daar met die gele jas, bel 112 voor een politiewagen. En jullie daar met die groene en die blauwe jas [grote kerels], kunnen jullie even hier komen staan want deze man bedreigt me.
In therapie kun je leren hoe je escalatie van een ruzie kunt voorkomen.
Verder... moet je maar gewoon doorleven tot het ophoudt. En hopen dat dat niet op klaarlichte dag op het station is door een kogel uit het pistool van je ex.
Hoe het voorkomen kan worden? Ik denk dat er nooit 100% zekerheid kan worden gegeven als het om gekken gaat. Maar ik denk dat er drie dingen zijn die je kan doen om jezelf te beschermen: documenteren, registreren en communiceren.
Documenteren: bijhouden welke incidenten wanneer onder welke omstandigheden (invloed van drank, drugs) plaatsvonden
Registreren: aangifte doen van elk incident
Communiceren: ervoor zorgen dat zo veel mogelijk mensen op de hoogte zijn van de situatie, zowel in je omgeving als instanties (politie, maatschappelijk werk, kinderbescherming enz.).
En dan kun je nog concrete veiligheidsmaatregelen nemen. Informeer je over hoe je je kunt beschermen tegen stalken (op www.partnermishandeling.nl staan heel goede tips). Als je bijv. in een gevaarlijke situatie terechtkomt op een openbare plaats zoals het station, roep dan niet om hulp maar vraag: u daar met die gele jas, bel 112 voor een politiewagen. En jullie daar met die groene en die blauwe jas [grote kerels], kunnen jullie even hier komen staan want deze man bedreigt me.
In therapie kun je leren hoe je escalatie van een ruzie kunt voorkomen.
Verder... moet je maar gewoon doorleven tot het ophoudt. En hopen dat dat niet op klaarlichte dag op het station is door een kogel uit het pistool van je ex.
Ga in therapie!
maandag 25 juni 2007 om 22:48
De dingen die jij hier opnoemt om jezelf te beschermen, dubio, zijn zeker zinvol. Maar dat zijn allemaal dingen die het slachtoffer zelf moet doen. Ik zou willen dat er meer bescherming van buitenaf mogelijk was.
Als ik kijk naar mijn eigen situatie; mijn 1e man was altijd thuis, had controle over elke stap die ik zette, internet was er toen nog niet (in ieder geval niet bij ons), ik had niet de informatie kunnen inwinnen waardoor ik zou weten wat ik moest doen. Uiteindelijk weet je pas dat je die informatie nodig hebt als je er al tot je nek toe inzit, toch? Als internet in die tijd al wel algemeen beschikbaar was geweest, dan had ik zeker niet de vrijheid gehad gebruik te maken van een forum zoals dit, bijvoorbeeld. En ik had ook zeker niet de mogelijkheid gehad om ergens anders te internetten o.i.d.
Nu weet ik wel wat ik zou moeten doen, door mijn eigen ervaringen, en o.a. ook door wat hier wordt geschreven. Het is goed dat er op internet zo veel informatie te vinden is, misschien is het bereikbaar voor vrouwen die in die situatie zitten, zodat zij zichzelf kunnen beschermen op de manieren zoals jij die hier beschrijft.
Maar mijn wens is ook dat die vrouwen eerder gehoord worden door politie en hulpverleners, en dat die politie en hulpverleners ook de mogelijkheden krijgen daadwerkelijk iets te doen.
Als ik kijk naar mijn eigen situatie; mijn 1e man was altijd thuis, had controle over elke stap die ik zette, internet was er toen nog niet (in ieder geval niet bij ons), ik had niet de informatie kunnen inwinnen waardoor ik zou weten wat ik moest doen. Uiteindelijk weet je pas dat je die informatie nodig hebt als je er al tot je nek toe inzit, toch? Als internet in die tijd al wel algemeen beschikbaar was geweest, dan had ik zeker niet de vrijheid gehad gebruik te maken van een forum zoals dit, bijvoorbeeld. En ik had ook zeker niet de mogelijkheid gehad om ergens anders te internetten o.i.d.
Nu weet ik wel wat ik zou moeten doen, door mijn eigen ervaringen, en o.a. ook door wat hier wordt geschreven. Het is goed dat er op internet zo veel informatie te vinden is, misschien is het bereikbaar voor vrouwen die in die situatie zitten, zodat zij zichzelf kunnen beschermen op de manieren zoals jij die hier beschrijft.
Maar mijn wens is ook dat die vrouwen eerder gehoord worden door politie en hulpverleners, en dat die politie en hulpverleners ook de mogelijkheden krijgen daadwerkelijk iets te doen.
maandag 25 juni 2007 om 22:49
Hallo VK,
hoe herkenbaar voor mij. Ik ken niet je hele verhaal, maar weet je toevallig of hem iets mankeert? Borderline of zo??
Dat overrompelen herken ik ook. In gedachten weet je precies wat je wil zeggen, en alsof hij het aanvoelt.... Lief doen, niet aan de hand....en dan wil je de sfeer niet verpesten. Natuurlijk weet je achteraf, dat je een kans hebt laten liggen. Maar ook: hij is deze week bij jou. Als je in het restaurant dit had uitgesproken, neutrale plek....daarna is hij wél bij jou in huis... Ik vind het dan ook niet verkeerd dat je het niet gezegd hebt. En kies dan maar voor de laffe manier over de telefoon, of desnoods via mail...als het maar duidelijk is, is het toch goed? Zal niemand je kwalijk nemen dat je de confrontatie uit de weg gaat met zo'n man! (hooguit de man zelf, maar bij hem doe je het waarschijnlijk toch nooit goed!)
Sterkte!
hoe herkenbaar voor mij. Ik ken niet je hele verhaal, maar weet je toevallig of hem iets mankeert? Borderline of zo??
Dat overrompelen herken ik ook. In gedachten weet je precies wat je wil zeggen, en alsof hij het aanvoelt.... Lief doen, niet aan de hand....en dan wil je de sfeer niet verpesten. Natuurlijk weet je achteraf, dat je een kans hebt laten liggen. Maar ook: hij is deze week bij jou. Als je in het restaurant dit had uitgesproken, neutrale plek....daarna is hij wél bij jou in huis... Ik vind het dan ook niet verkeerd dat je het niet gezegd hebt. En kies dan maar voor de laffe manier over de telefoon, of desnoods via mail...als het maar duidelijk is, is het toch goed? Zal niemand je kwalijk nemen dat je de confrontatie uit de weg gaat met zo'n man! (hooguit de man zelf, maar bij hem doe je het waarschijnlijk toch nooit goed!)
Sterkte!
maandag 25 juni 2007 om 22:53
Vrouwtje
Oh wat komt hij er weer makkelijk vanaf. Een etentje, een 'gezellige' avond, en morgen kun jij al niet meer terugkomen op wat de reden was dat hij iets goed te maken had....
En je schrijft, gelukkig is dit een uitzondering, dat sportgedoe. Maar is dat het niet altijd? Zodat je voor deze ene keer wel toe moet geven bijna?
Wat wil je nu eigenlijk zelf?
Wil je samen met hem verder?
Wil je hem als partner?
En zo ja, hoe precies wil je dan dat de relatie eruit ziet? Wil je hem dan elk weekend zien?
Wil je dat hij met het gezin uitstapjes maakt, maar meer niet?
Wil je alleen een relatie met hem als vader van je kind? Dus niet als partner, maar gewoon een goede omgang?
Was het niet zo dat zelfs zijn moeder en broer zich zorgen maken om jou en je zoontje?
Of haal ik nu twee forumsters door elkaar?
En wat die spullen betreft, verkoop ze dan alsjeblieft door, via MP ofzo, of breng ze naar de kringlooopwinkel dan kun je ze omruilen voor iets anders.
Ik heb zelf voor heel weinig geld mijn hele huis ingericht, je kunt overal aan goede en nog mooie tweedehands spullen kopen die je altijd nog kunt vervangen als je hebt gespaard voor wat nieuws, zoals Lemmy al zegt.
Je weet nu al dat je ze zal blijven zien als zijn spullen, en je bent het met Dubio eens over de emotionele chantage die eraan vast zit? Onderneem dan actie, want als je het ziet aankomen, kun je er wat aan doen!
Oh Vrouwtje, ik maak me alleen maar meer zorgen na je laatste berichtje.....
*;
Oh wat komt hij er weer makkelijk vanaf. Een etentje, een 'gezellige' avond, en morgen kun jij al niet meer terugkomen op wat de reden was dat hij iets goed te maken had....
En je schrijft, gelukkig is dit een uitzondering, dat sportgedoe. Maar is dat het niet altijd? Zodat je voor deze ene keer wel toe moet geven bijna?
Wat wil je nu eigenlijk zelf?
Wil je samen met hem verder?
Wil je hem als partner?
En zo ja, hoe precies wil je dan dat de relatie eruit ziet? Wil je hem dan elk weekend zien?
Wil je dat hij met het gezin uitstapjes maakt, maar meer niet?
Wil je alleen een relatie met hem als vader van je kind? Dus niet als partner, maar gewoon een goede omgang?
Was het niet zo dat zelfs zijn moeder en broer zich zorgen maken om jou en je zoontje?
Of haal ik nu twee forumsters door elkaar?
En wat die spullen betreft, verkoop ze dan alsjeblieft door, via MP ofzo, of breng ze naar de kringlooopwinkel dan kun je ze omruilen voor iets anders.
Ik heb zelf voor heel weinig geld mijn hele huis ingericht, je kunt overal aan goede en nog mooie tweedehands spullen kopen die je altijd nog kunt vervangen als je hebt gespaard voor wat nieuws, zoals Lemmy al zegt.
Je weet nu al dat je ze zal blijven zien als zijn spullen, en je bent het met Dubio eens over de emotionele chantage die eraan vast zit? Onderneem dan actie, want als je het ziet aankomen, kun je er wat aan doen!
Oh Vrouwtje, ik maak me alleen maar meer zorgen na je laatste berichtje.....
*;
maandag 25 juni 2007 om 23:14
Lieve dubiootje,
Natuurlijk is het inderdaad zo dat het slachtoffer moet meewerken. Zolang zij geen stappen onderneemt, of als ze benaderd wordt door iemand anders en dan het probleem ontkent, kan vanzelfsprekend niemand iets doen.
Maar mij is toentertijd gebleken dat zelfs bij een hulpvraag aan de politie gewoon gezegd werd: "Tja, we noteren het, maar verder kunnen we niets doen." Ik zou willen dat de politie in zo'n geval degene die beschuldigt wordt eens naar het bureau zou kunnen halen en zou proberen uit te zoeken hoe het zit. Of dat er dan wat regelmatiger een surveillance-auto door je buurt toert, ik noem maar iets. Dingen waardoor je partner dan toch misschien gaat denken dat ie zich maar beter kan gedragen.
En toen ik naar maatschappelijk werk ging en de situatie uitlegde, zei die maatschappelijk werker tegen me: "Ach mevrouw, ik heb zelf mijn kind ook wel eens geslagen hoor, dat maakt uw man niet meteen een slechte man. En verder, tja, ruzie komt in elk huwelijk wel voor hoor. Relatietherapie lijkt me in uw geval het beste." Waarna we op de wachtlijst gezet werden... ruim voor die datum was mijn 1e man al dood. Ik realiseer me dat ik misschien toevallig een heel slechte maatschappelijk werker heb getroffen, maar ik hoop van harte dat je gelijk hebt, dat er dingen veranderd zijn...
Natuurlijk is het inderdaad zo dat het slachtoffer moet meewerken. Zolang zij geen stappen onderneemt, of als ze benaderd wordt door iemand anders en dan het probleem ontkent, kan vanzelfsprekend niemand iets doen.
Maar mij is toentertijd gebleken dat zelfs bij een hulpvraag aan de politie gewoon gezegd werd: "Tja, we noteren het, maar verder kunnen we niets doen." Ik zou willen dat de politie in zo'n geval degene die beschuldigt wordt eens naar het bureau zou kunnen halen en zou proberen uit te zoeken hoe het zit. Of dat er dan wat regelmatiger een surveillance-auto door je buurt toert, ik noem maar iets. Dingen waardoor je partner dan toch misschien gaat denken dat ie zich maar beter kan gedragen.
En toen ik naar maatschappelijk werk ging en de situatie uitlegde, zei die maatschappelijk werker tegen me: "Ach mevrouw, ik heb zelf mijn kind ook wel eens geslagen hoor, dat maakt uw man niet meteen een slechte man. En verder, tja, ruzie komt in elk huwelijk wel voor hoor. Relatietherapie lijkt me in uw geval het beste." Waarna we op de wachtlijst gezet werden... ruim voor die datum was mijn 1e man al dood. Ik realiseer me dat ik misschien toevallig een heel slechte maatschappelijk werker heb getroffen, maar ik hoop van harte dat je gelijk hebt, dat er dingen veranderd zijn...
maandag 25 juni 2007 om 23:16
Heb toegestemd in het etentje en we hebben gezellig gegeten met zoonlief erbij.
Vond je dat echt gezellig, of was het weer het plaatje dat klopte? Voel je je op je gemak als je met hem zit te eten, kun je zeggen wat je wilt, lachen, grapjes maken, dollen met je zoontje?
Verder niet besproken over zijn uitspraken over hoe ik me dien te gedragen in de nieuwe woning. Ik durfde niet zo goed, was weer bang de sfeer te verpesten (achteraf realiseer ik me dat ik JUIST van deze gelegenheid gebruik had moeten maken: neutrale plek..dom!!).
Mijn eerste reactie was ook; gemiste kans. Maar inderdaad, je bent niet veilig als hij bij jou in huis slaapt.
Zit wel wat in... Wil het hem beslist echt nog wel gaan zeggen en ik zal wel weer kiezen, mezelf kennende, voor de lafste weg: over de telefoon, als hij hier weer weg is.
Telefoon is een prima weg, niks lafs aan. Een brief, een e-mail... kan allemaal. Jij mag kiezen.
Dubiootje, sorry maar helaas: de spullen heb ik al overgekocht van hem. Ik zie wel je punt, dat hij het altijd zal blijven zien als ZIJN spullen.
Ik zou ze zo spoedig mogelijk verkopen. Serieus. Je vraagt om problemen die mogelijk kunnen escaleren. Je wilt zijn spullen helemaal niet, zo krijg je hem nooit uit je huis. Het wordt zo zijn huis, niet het jouwe. Je moet jouw spullen om je heen hebben, dat is veilig en vertrouwd. VAN JOU.
Kun je ze zelf niet in de opslag zetten (paar tientjes per maand, de ellende met je ex echt niet waard!!) en dan zelf spullen kopen?
En of ik wou dat hij hier de hele week kwam? Heel eerlijk? Nee, liever niet. Een paar dagen oke, maar een hele week vind ik erg lang. Gelukkig is dit wel een uitzondering (ivm een sportevenement in onze woonplaats deze week), maar het geeft wel aan hoe ik erin sta. Durf nog altijd niet voldoende mezelf uit te spreken...
Precies. Denk daar nu over na, over hoe je dat straks anders gaat doen. Hoe je de geijkte gesprekken kan doorbreken. Wat je zwakke punten zijn waar hij je weer op gaat aanspreken. Werk nu al aan die zwakke punten. Je zoontje: "je wilt toch wel dat zijn ouders normaal met elkaar blijven omgaan?". Bedenk van tevoren een antwoord: ik ga ook normaal met je om, ik wil alleen niet dat je bij mij in huis komt. Je kunt hem aan de voordeur ophalen.
Reken niet op zijn begrip of sympathie als reactie op jouw duidelijkheid. Het is een beetje als kinderen opvoeden: die zijn ook niet blij met consequent gestelde grenzen, maar ze respecteren ze wel. Daar gaat het jou om. Hij vindt jou niet lief en gaat je ook nooit lief vinden. Hij denkt niet eens lang genoeg aan je om te bedenken dat je lief bent. Hij is het allerbelangrijkste in zijn leven. Jij, jullie zoontje... komen ergens helemaal achteraan. Hij wás vanavond niet vrolijk en lief, hij dééd vrolijk en lief. Hij wil je terug. Hij wil dat jij weer voor hem gaat werken zodat hij op de bank kan liggen en jou kan blijven koeioneren. Hij wil het leven terug waarin hij bepaalt wat er gebeurt. Hij wil weer de baas zijn. Dus hengelt hij jou zo weer naar binnen tot hij je weer heeft waar hij je hebben wilt: als zijn slaafje.
Blijf sterk Vrouw, hou je woede vast. Lees je oude postings nog maar eens door. Er is geen weg terug.
liefs,
dubio
Vond je dat echt gezellig, of was het weer het plaatje dat klopte? Voel je je op je gemak als je met hem zit te eten, kun je zeggen wat je wilt, lachen, grapjes maken, dollen met je zoontje?
Verder niet besproken over zijn uitspraken over hoe ik me dien te gedragen in de nieuwe woning. Ik durfde niet zo goed, was weer bang de sfeer te verpesten (achteraf realiseer ik me dat ik JUIST van deze gelegenheid gebruik had moeten maken: neutrale plek..dom!!).
Mijn eerste reactie was ook; gemiste kans. Maar inderdaad, je bent niet veilig als hij bij jou in huis slaapt.
Zit wel wat in... Wil het hem beslist echt nog wel gaan zeggen en ik zal wel weer kiezen, mezelf kennende, voor de lafste weg: over de telefoon, als hij hier weer weg is.
Telefoon is een prima weg, niks lafs aan. Een brief, een e-mail... kan allemaal. Jij mag kiezen.
Dubiootje, sorry maar helaas: de spullen heb ik al overgekocht van hem. Ik zie wel je punt, dat hij het altijd zal blijven zien als ZIJN spullen.
Ik zou ze zo spoedig mogelijk verkopen. Serieus. Je vraagt om problemen die mogelijk kunnen escaleren. Je wilt zijn spullen helemaal niet, zo krijg je hem nooit uit je huis. Het wordt zo zijn huis, niet het jouwe. Je moet jouw spullen om je heen hebben, dat is veilig en vertrouwd. VAN JOU.
Kun je ze zelf niet in de opslag zetten (paar tientjes per maand, de ellende met je ex echt niet waard!!) en dan zelf spullen kopen?
En of ik wou dat hij hier de hele week kwam? Heel eerlijk? Nee, liever niet. Een paar dagen oke, maar een hele week vind ik erg lang. Gelukkig is dit wel een uitzondering (ivm een sportevenement in onze woonplaats deze week), maar het geeft wel aan hoe ik erin sta. Durf nog altijd niet voldoende mezelf uit te spreken...
Precies. Denk daar nu over na, over hoe je dat straks anders gaat doen. Hoe je de geijkte gesprekken kan doorbreken. Wat je zwakke punten zijn waar hij je weer op gaat aanspreken. Werk nu al aan die zwakke punten. Je zoontje: "je wilt toch wel dat zijn ouders normaal met elkaar blijven omgaan?". Bedenk van tevoren een antwoord: ik ga ook normaal met je om, ik wil alleen niet dat je bij mij in huis komt. Je kunt hem aan de voordeur ophalen.
Reken niet op zijn begrip of sympathie als reactie op jouw duidelijkheid. Het is een beetje als kinderen opvoeden: die zijn ook niet blij met consequent gestelde grenzen, maar ze respecteren ze wel. Daar gaat het jou om. Hij vindt jou niet lief en gaat je ook nooit lief vinden. Hij denkt niet eens lang genoeg aan je om te bedenken dat je lief bent. Hij is het allerbelangrijkste in zijn leven. Jij, jullie zoontje... komen ergens helemaal achteraan. Hij wás vanavond niet vrolijk en lief, hij dééd vrolijk en lief. Hij wil je terug. Hij wil dat jij weer voor hem gaat werken zodat hij op de bank kan liggen en jou kan blijven koeioneren. Hij wil het leven terug waarin hij bepaalt wat er gebeurt. Hij wil weer de baas zijn. Dus hengelt hij jou zo weer naar binnen tot hij je weer heeft waar hij je hebben wilt: als zijn slaafje.
Blijf sterk Vrouw, hou je woede vast. Lees je oude postings nog maar eens door. Er is geen weg terug.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 25 juni 2007 om 23:21
Lief Vrouwtje,
Ik begrijp hoe raar je je voelt. Zo als jij het omschrijft gaat het doorgaans tussen X en mij. Net op het punt dat ik denk mijn beslissing genomen te hebben en daar volledig achter te staan, brengt hij me aan het wankelen door met "lieve" acties te komen. Ik vecht er tegen daar gevoelig voor te zijn. Ik weet dat die acties puur zijn voor ZIJN gemoedsrust.
Ik kan je niet goed adviseren omdat ik er zelf ook midden in zit en merk nog heel gevoelig te zijn voor X. Mamzelle schreef mij toen dat het nu goed "lijkt" te zijn, maar morgen, overmorgen of weet ik veel wanneer hij weer terugvalt in zijn oude gedrag. Woorden van die strekking althans. In ieder geval... zo waar!
Ik spui mijn ongenoegen ook het liefst telefonisch.. Of nog beter ik sms. Thuis probeer ik voor de lieve vrede aardig te blijven maar oweeeee als hij weg is...
Meid.. ik wens je kei-veel wijsheid toe. Pas goed op jezelf! Iedereen trouwens die hier schrijft.*;
Lieve Iseo... las dat je wederom emotioneel werd bij het beantwoorden van een post en ook dat je zoveel moeite kreeg en verdrietig raakte op een feestje, wat wel gezellig was maar die man aan de deur. Ik begrijp je! Heel erg goed zelfs...Kan niet goed uitleggen waarom, maar die man aan de deur, zoals jij het beschrijft voel ik zo goed aan. Alsof de geschiedenis zich heel eventjes herhaalt.. Een fractie van seconde voel je dreiging. Er hoeven soms maar hele kleine dingen plaats te vinden of je betrekt het op hetgeen je meegemaakt hebt. Je herkent het en je voelt het weer. Dat doet pijn en is angstig. Hoeveel pijn en onrecht kan iemand je aandoen dat dit soort "kleine" gebeurtenissen jou verdrietig en bang maken! Meid... ik geloof dat je het theoretisch helemaal doorhebt en doorziet.. gezien jouw antwoorden waarin je zo enorm goed advies geeft... Maar wat moet er gebeuren voordat je zelf los kan laten? Dat vraag ik me echt af... want dat gun ik jou, lieve meid, zo van harte
