Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Dank voor jullie snelle reacties. Dat doet me zoo goed. Ik zit hier alweer met tranen in mijn ogen. Het is nog niet anders geweest sinds ik om 08.30 verdwaasd thuiskwam van Schiphol.

Lieverd, wat een moeilijke dag.....*;



Je hebt gelijk, het niet kunnen wennen in Nederland valt hem niet kwalijk te nemen. Ik weet dat het moeilijk is, en als ik mezelf probeer in te leven in zijn situatie zou ik ook niet weten of ik het zou kunnen. De ongelijkheid in praktische zin maakt de situatie niet ondraaglijk: alles hier moeten regelen, financiele ongelijkheid, enzovoorts... het is zoals het is.



De emotionele onbalans is echter zoo ontzettend moeilijk. Het klopt precies wat je zegt: bij alles wat er gebeurt, wat er leeft, de gedachte: hij is hier wel voor mij gekomen. Wat is dan wel acceptabel en wat niet? Ik heb mijn eigen grenzen zoo laten vervagen, en ben mezelf verloren.

Mijn partner kwam niet uit het buitenland, maar toch herken ik wel wat je schrijft. Bij ons was er ook sprake van een ongelijkwaardigheid omdat hij met mij ging. Vanaf het begin, was ik overdonderd dat hij voor mij koos, en hij liet vaak merken dat het niet zomaar genoeg was dat ik ik was, maar dat hij nog meer verwachtte.

Had zelf ook van die gedachtes, omdat hij toch ondanks alles (ook andere omstandigheden) bij mij koos te zijn.



Natuurlijk is het een proces en heb ik er zelf ook verantwoordelijkheid in te nemen. Ik heb het al die tijd geaccepteerd, en daardoor de illusie gecreeerd dat het goed was (voor mezelf in de eerste plaats, voor mijn lief, voor iedereen om ons heen). Ik ben meegegaan in het verleggen van de emotionele aandacht voor hem in plaats van voor mezelf. Klaarblijkelijk ben ik veel beter in zorgen voor een ander dan in zorgen voor mezelf....



Ik weet inderdaad dat het beter is zo, maar waarom voelt het dan niet zo? Het voelt zoo ontzettend alleen en verloren....

Dank voor jullie snelle reacties. Dat doet me zoo goed. Ik zit hier alweer met tranen in mijn ogen. Het is nog niet anders geweest sinds ik om 08.30 verdwaasd thuiskwam van Schiphol.



Je hebt gelijk, het niet kunnen wennen in Nederland valt hem niet kwalijk te nemen. Ik weet dat het moeilijk is, en als ik mezelf probeer in te leven in zijn situatie zou ik ook niet weten of ik het zou kunnen. De ongelijkheid in praktische zin maakt de situatie niet ondraaglijk: alles hier moeten regelen, financiele ongelijkheid, enzovoorts... het is zoals het is.

Dat klopt ook, ik weet ook niet of ik in plaats van mijn 1e man had kunnen wennen aan ZIJN land, met een andere cultuur, taal, eigenlijk is alles daar anders, en dan zonder je familie en vrienden. Maar hij had er zelf voor gekozen om hier te wonen, ik heb hem nergens toe verplicht. Jij jouw vriend toch ook niet? Het was toch zijn keuze? Ik begrijp ook dat het practische niet het probleem is, maar het riep in mij vaak wel ''de verzorger'' op, snap je wat ik bedoel? Hij had mij nodig op alle fronten, dat streelde me (vooral in het begin), maar belemmerde mij in mijn vrijheid. Hij kon niets doen zonder mij. En ik dus niets zonder hem.



De emotionele onbalans is echter zoo ontzettend moeilijk. Het klopt precies wat je zegt: bij alles wat er gebeurt, wat er leeft, de gedachte: hij is hier wel voor mij gekomen. Wat is dan wel acceptabel en wat niet? Ik heb mijn eigen grenzen zoo laten vervagen, en ben mezelf verloren. *;



Natuurlijk is het een proces en heb ik er zelf ook verantwoordelijkheid in te nemen. Ik heb het al die tijd geaccepteerd, en daardoor de illusie gecreeerd dat het goed was (voor mezelf in de eerste plaats, voor mijn lief, voor iedereen om ons heen). Ik ben meegegaan in het verleggen van de emotionele aandacht voor hem in plaats van voor mezelf. Klaarblijkelijk ben ik veel beter in zorgen voor een ander dan in zorgen voor mezelf....

Vooral dat je zegt "voor iedereen om ons heen" herken ik heel goed. Ik ben heel lang bezig geweest om aan iedereen te bewijzen dat ik de goede keuze had gemaakt. Terwijl ik me verstandelijk eigenlijk al realiseerde dat het geen toekomst had. 



Ik weet inderdaad dat het beter is zo, maar waarom voelt het dan niet zo? Het voelt zoo ontzettend alleen en verloren....

Voel me alweer asociaal en egoistisch... kom in dit topic binnenwandelen, stort mijn verhaal over jullie uit, maar hou me helemaal niet bezig met jullie....

Verzorgen, en ik voelde me daar goed bij, voelde me alsof ik degene was die hem zou helpen en we zouden samen iets heel moois opbouwen want zelfs die heftige dagen waren we doorgekomen.



Ik ging er meteen in mee, want we hadden het weer gered.

Lemmy lieverd sorry van die vage berichtjes van mij gisteravond over de mail, maar wát een ontzettend lief mailtje kreeg ik vannacht van je terug!

Dank voor jullie snelle reacties. Dat doet me zoo goed. Ik zit hier alweer met tranen in mijn ogen. Het is nog niet anders geweest sinds ik om 08.30 verdwaasd thuiskwam van Schiphol.



Ach meis... wat moet er een wirwar van gevoelens door je heen gaan. Schiphol vind ik toch al zo'n emotioneel niemandsland... Ben je thuis vandaag? Heb je chocola en thee in huis?



Je hebt gelijk, het niet kunnen wennen in Nederland valt hem niet kwalijk te nemen. Ik weet dat het moeilijk is, en als ik mezelf probeer in te leven in zijn situatie zou ik ook niet weten of ik het zou kunnen.

Daarin verschilt mijn situatie, want ik heb ook in het land van mijn ex gewoond. Hij studeerde nog, ik ben direct op zoek gegaan naar werk en vond binnen 2 weken een leuke, zeer goed betaalde baan. Werd dus meteen kostwinner en dat is sindsdien niet meer veranderd. Maar ik kan dus wel zeggen dat ik me heel anders opstelde, was op alle fronten actief en nam mijn verantwoordelijkheid. Ik miste mijn land en familie ook, maar ging niet zitten kniezen en al helemaal niet op zijn gemoed werken "omdat ik voor hem daarnaartoe was gegaan". Integendeel, ik maakte er toen al een punt van dat ik uit eigen keuze was gegaan. Andersom heb ik dat ook duidelijk gemaakt toen wij naar Nederland kwamen.



De ongelijkheid in praktische zin maakt de situatie niet ondraaglijk: alles hier moeten regelen, financiele ongelijkheid, enzovoorts... het is zoals het is.

Hoewel... misschien kiemt daar al een zaadje van ongelijkheid. Ik heb bijv. een baan onder mijn niveau aangenomen omdat ik een jaarcontract moest hebben voor zijn verblijfsvergunning. Hij voelde zich niet geroepen om dat te compenseren, een gevoel dat ik andersom wel had. Ik voelde me er medeverantwoordelijk voor de obstakels die hij tegenkwam omdat hij naar NL was gekomen, weg te nemen. Het feit dat hij dat niet had gedaan toen ik daar woonde, is tekenend voor de ongelijkheid.

De emotionele onbalans is echter zoo ontzettend moeilijk. Het klopt precies wat je zegt: bij alles wat er gebeurt, wat er leeft, de gedachte: hij is hier wel voor mij gekomen. Wat is dan wel acceptabel en wat niet? Ik heb mijn eigen grenzen zoo laten vervagen, en ben mezelf verloren.

Grenzeloze liefde... had jij je er ook altijd iets anders bij voorgesteld?  Ik heb een vriendin die 7 jaar te lang in een relatie van 8 jaar is blijven zitten, achteraf o.a. omdat ze wilde dat de buitenwereld ongelijk kreeg dat het nooit wat zou worden met die 'vakantieliefde'. Zij zou wel eens laten zien dat ze die cultuurverschillen konden overwinnen. Dat kan ook een valkuil zijn.



Ik vond het zelf erg spannend dat ik een liefde uit zo'n ver, exotisch land had... dat maakte mij op de een of andere manier een interessanter persoon.

Natuurlijk is het een proces en heb ik er zelf ook verantwoordelijkheid in te nemen. Ik heb het al die tijd geaccepteerd, en daardoor de illusie gecreeerd dat het goed was (voor mezelf in de eerste plaats, voor mijn lief, voor iedereen om ons heen).

Oeiii... herkenbaar! Alleen was ik achteraf gezien de enige die erin trapte :o

Ik ben meegegaan in het verleggen van de emotionele aandacht voor hem in plaats van voor mezelf. Klaarblijkelijk ben ik veel beter in zorgen voor een ander dan in zorgen voor mezelf....



Ik weet inderdaad dat het beter is zo, maar waarom voelt het dan niet zo? Het voelt zoo ontzettend alleen en verloren....

Wat ik het liefste zou doen is in de vrouwenhulpverlening werken, of als therapeute, of voor special needs kinderen. Iets dichter bij huis wil ik gewoon concreet met mensen werken: als ik alleen maar dénk aan een administratieve functie krijg ik het bijna benauwd. Hoewel ook daar verschillen in zitten: een medisch administratieve functie, of een schooladministratie, zou me niet benauwen.

Maar schat, daar is dit topic juist precies voor.

En niemand verwacht een reactie, we begrijpen allemaal hoe dat is. Geef een reactie als je er ruimte voor hebt. Voorlopig heb je het zelf echt moeilijk...



Lieve Nicole, fijn om wat van je te lezen *;

Hoop dat de anderen je hiermee wat meer kunnen helpen, ik wil je nu graag een knuffel geven, heb niet zulke goede raad.



Iseo, dank je wel. Geeft niet. Lees net een stuk terug over jou, begrijp dat je het zelf ook ontzettend moeilijk hebt.... Wens jou hiermee ook sterkte, zit even weer vol met mezelf.

Zit nog steeds vol met mezelf, mijn gevoel en mijn verstand zitten mijlenver uit elkaar, zeker op wat goed is voor mijn kinderen. Als ik zo doorga, zal het er volgens mijn vriend naar uitzien, dat ze uiteindelijk geplaatst worden, omdat de situatie thuis niet goed is voor ze. En hij geeft aan, dat dat het laatste is wat ik wil, maar dat ik daar momenteel wel mijn uiterste best voor doe.... Ik denk dat hij gelijk heeft, het roer moet om....ik weet alleen (nog) niet hoe. Als het zo doorgaat, sta ik er dadelijk weer alleen voor; weg vriend, die me graag wil helpen, maar de ellende niet meer aankan....en dan verder spartelen....zoeken naar hoe het moet...

quote: Iseo reageerde



Lemmy lieverd sorry van die vage berichtjes van mij gisteravond over de mail, maar wát een ontzettend lief mailtje kreeg ik vannacht van je terug!





Lieverd, hou nou toch eens op met sorry zeggen tegen mij! :P

Klets maar gewoon een eind raak hoor tegen mij hoor, geeft allemaal niks.



Ik wou dat ik in de tijd dat ik nog zo volop in mijn ''herstelperiode'' was, internet had gehad, je wilt niet weten wat voor vage verhalen ik allemaal opgehangen heb tegen iedereen die het maar horen wilde (soms zelfs tegen wildvreemden!! :$:$). Oh Lemmy, dat herken ik ook. In de tijd dat ik met een borderlinepartner samen was,en het ging niet goed... Als iemand vroeg hoe het ging, kon hij alles krijgen, ik moest gewoon vertellen. Gelukkig is dat nu wel over...



Dan is zo nu en dan een warrig mailtje helemaal niet gek hoor, absoluut niet.

*;

Goeiemiddag,



Snel even een korte update: het ging, tot gisteravond, allemaal eigenlijk heel goed. Maar, zoals al eerder hiervoor gewaarschuwd: het moest er een keer van komen, en dat gebeurde dus ook.



Gisteravond zat hij duidelijk niet goed in zijn vel. Al paar keer gevraagd wat er was, maar er was niets volgens hem. Best...dan niet...

Op enig moment begon hij (letterlijk zo gezegd): 'dat hij zich mega, mega, mega, mega, mega, mega, écht méga veel zorgen maakte (ondertussen keek ik hem afwachtend aan, na zijn zoveelste mega...Benieuwd wat er in godsnaam was waar hij zich zo'n zorgen over maakte) ....'over hoe dat straks gaat in de nieuwe woning. Want ik weet nu al dat jouw moeder weer als een olifant door de tent heen dendert en nergens op let, jij bent zelf al niet al te secuur en ik durf er wat onder te verwedden dat je binnen 2 maanden daar compleet voor schut zit. Alles zal helemaal beschadigd en kapot zijn. En nou hoef je niet te beginnen dat ik daar niets over te zeggen heb, want als wij samen verder gaan, dan heb ik wel degelijk inspraak hierin. Dan zijn het ook MIJN spullen en ik ben straks degene die alles weer kan betalen!"



Oke, reality check. Hier zijn we weer....Helemaal, exact zoals het altijd ging!



Ik merkte dat ik op dat moment helemaal zenuwachtig werd en ik ben naar boven gegaan. Heb niets meer gezegd.

Vanavond zal beslist deel 2 van het gesprek volgen. Ik zal hem heel duidelijk moeten maken dat ik hier dus geen zin in heb. Dat het zometeen wel degelijk MIJN huis is en dat ik daar wil kunnen wonen op een manier waar IK me goed bij voel.

En van dat 'samen verder gaan', daarvan zal ik hem heel duidelijk moeten maken dat dat iets is wat de toekomst zal moeten uitwijzen. Ik heb steeds gezegd dat ik best wil kijken of er in de toekomst misschien nog iets in zit voor ons samen, maar dat daarvoor dan wel eerst hele essentiële dingen eerst veranderd zullen moeten zijn. Ik heb geen zin in verplaatsing van locatie van de problemen.



Nadeel is dat hij deze hele week bij mij in huis is (ivm een sportweek).



Nou, ben benieuwd hoe het vanavond uit zal pakken...Hij zal woedend zijn...