Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6

Kijk dat snap ik ook niet goed waarom ze geen co-ouderschap wilt. maar vaak kan het gewoon financiele nadelen hebben. Het kan zijn dat ze nu net goed rond kan komen van de alimentatie, want face it vaak is die alimentatie met haar eigen inkomen gewoon net genoeg om het gezin draaiende te houden. Als zij voor co-ouderschap gaat heeft dat financiele consequenties en dat kunnen sommige gezinnen gewoonweg niet missen.

Pardon, net genoeg om rond te komen van de alimentatie? Ga dan werken! Ik ben ook gescheiden, kind verloren, dus 'gelukkig' alleen de schulden van het huwelijk, maar wel eigen lijf en leden en geen baan... stom genoeg geweest, dat ik op zijn voorstel mijn baan op te zeggen inging, zodat we aan kinderen konden 'beginnen'. Zijn schuld? nee volledig mijn eigen schuld, want IK had nee kunnen zeggen en moeten zeggen, je bent en blijft altijd verantwoordelijk voor jezelf.



In mijn situatie nu, heeft ex van Lief meer inkomen, dan ik heb, zonder kinderalimentatie en alle regelingen die er nog bovenop komen. Ex en Lief waren al 14 maanden uit elkaar, woonden ook al die tijd al in eigen woningen, voordat ik in beeld verscheen. Echter voor haar ben IK de andere vrouw, die haar vent heeft gestolen en nu haar kind wil stelen.

Kijk en met vrouwen die hun partners al bezit zien, heb ik geen medelijden, geen enkel mens is je bezit.  Mijn exman was ook al zo'n gek die van mening was dat ik zijn bezit was en me dus na de scheiding nog lekker bleef stalken. Vrouwen die zo doen, behandelen hun kind helaas ook vaak als een wapen, waarmee ze de vader flink pijn kunnen doen, want hij moet lijden. De boze boze man, die deze arme arme vrouw in de steek laat :P Wat een kul zeg. (niet dat ze niet zijn, maar het is echt de minderheid)



Er zijn mannen die het inderdaad makkelijk vinden alleen weekendpapa te zijn, echter ben ik van mening dat dat de minderheid is, wel de minderheid die altijd aan de schandpaal wordt genageld, maar definitief de minderheid.

Mijn vriend zou dolgraag co-ouderschap willen, ex zeurt hier ook regelmatig dat ze altijd zo vroeg op moet in de weekenden, dat ze ook al brengt en haalt lief jr. op om naar de kleuterschool te brengen (80 km per dag), maar daarvoor heeft ze zelf gekozen. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Oplossing is heel simpel, dan geef ons jr. maar ja dat wil ze niet. Nou vette pech dan, voor zulke moeders heb ik echt geen medelijden.

@supersmollie: tuurlijk ben ik dat met je eens. Maar het is vaak de manier waarop relaties worden verbroken. Soms worden mensen zo besodemietert, belogen en bedrogen. Dan als oud vuil aan de kant gezet. Die realiteit is er ook. In dat geval moet je niet raar opkijken dat de verlaten partij een beetje moeite heeft met de nieuwe "stiefmoeder".



Het zou een stuk beter zijn als mensen die ongelukkig zijn in hun relatie dit eerst een communiceren alvorens het buiten de deur te gaan zoeken. En als men het geluk dan toch elders vindt, zou het netjes zijn eerst het e.e.a. thuis af te handelen. Dus eerst scheiden en dan pas een nieuwe relatie beginnen. Maar misschien ben ik naief in de dingen, zal best kunnen......

In de meeste gevallen is dit echt wel gecommuniceerd hoor, alleen vertikt de andere partij vaak om echt te luisteren, hoe vaak heb ik niet gehoord, ja als ik had geweten dat hij/zij het echt meende, ik dacht alleen hij/zij heeft gewoon een probleem op zijn werk/pms ofzo en reageert daarom zo. Mannen communiceren nu eens anders dan vrouwen, maar ze communiceren echt wel en mensen gaan echt niet allemaal van de ene seconde op de andere bij hun partners weg. Denk dat niemand dat doet, maar wel degelijk vaak genoeg op de een of andere manier heeft aangegeven niet gelukkig met een bepaalde situatie, bepaalde manier van omgaan te zijn.  Als je relatie goed is, dan worden zulke opmerkingen niet genegeerd, maar wordt er meteen over gesproken, of gezegd, zullen we het daar dan en dan eens uitvoerig over hebben, nu is het even rauw op mijn dak komen vallen.

Te vaak vullen mensen in wat ze denken dat de ander denkt en denken soms zelfs heel arrogant dat iemand alleen maar iets zegt, maar het zo en zo meent. Nou niet dus, kortom leer luisteren en als je niet luisterd, ja dan moet man/vrouw niet verbaast zijn als je partner dan op een gegeven moment zegt, ik heb er genoeg van ik ga en dan is het in de meeste gevallen te laat om dan ineens wel te willen luisteren naar wat je partner wilde zeggen/mededelen. Mosterd zeg maar.

Mariposa, welkom terug.



Ga maar even op 1 ding uit jouw post reageren en wel je vraag hoe genoemd te worden. Stiefjes noemen mij gewoon bij mijn naam. Want dat is wie ik ben. Ik ben niet hun moeder, niet hun zusje, niet hun tante en niet hun oma of hun juf.

Dank je supersmollie :D



Ik vond het erg lastig, omdat het sowiso bij ons nooit normaal was om ouders bij naam te noemen. Okay, ik ben niet haar moeder, maar wel een stiefmoeder. Al zou ik die rol niet willen hebben, omdat ik met mijn vent ben rol ik daar toch in. Ze zag mij teveel als speelkameraadje en ik vind dat het noemen van voornaam daaraan bijdraagt. Dat is natuurlijk mijn persoonlijke mening :D Stel ik krijg later kids dan wil ik niet dat zij mij bij mijn voornaam noemen. Als stiefje dat wel doet, gaan die dat dus overnemen....dat is waar ik bang voor ben.



De rol van stiefmama is vaag. De rol van tante is mij al heel lang bekend. Toen ze me tante ging noemen zei ik dat we nu toch een beetje familie zijn:) Al ben ik dat niet, als ze me zo noemt dan staat ze voor mijn gevoel closer bij mij ( net als mijn nichtjes ) en kan ik makkelijker met haar omgaan. Ik ben van nature niet erg zorgzaam en heb zelf ook geen kids:$Als stiefje mij tante noemt komt er toch een soort beschermend gevoel in mij naar boven, wat ik eerst niet zo ervaarde. Voor mij helpt het en voor haar ook.



Wat betreft de relaties die uit zijn gegaan door vreemdgaan. Het meeste daar ben ik het zeker mee eens. Er zitten 2 mensen in een relatie en de ex heeft er net zo goed aan bijgedragen dat de relatie niet goed was. Zoals eerder gezegd was, ik was ook niet de oorzaak, maar wel de laatste druppel waardoor hij wegging bij haar.



Hun sliepen al ruim een jaar niet meer samen, hij walgde uiteindelijk van seks met haar. Hij werkte over en hoopte dat ze al sliep als hij thuiskwam. Hij hield niet meer van haar ( had hij ruim een jaar eerder al aangegeven ).

Stiefje was een ongelukje en pas toen zij geboren was gingen hun samenwonen. Een goede basis was er dus al nooit geweest en hij 'probeerde' met haar samen te leven puur voor zijn dochter.



Ze deed niks in huis en hij wilde toch graag dat zijn dochter een goed leven zou hebben, het ging ten koste van zichzelf. Hij werkte en als hij thuiskwam moest hij nog koken en schoonmaken. Zij lag heel de dag op de bank. Hij maakte brood voor de kids al klaar en mevrouw hoefde ze alleen maar naar school te brengen. Zij bleef in bed liggen en belde de school af dat de kids ziek waren, puur omdat ze zelf te lui was. Dit flikte ze meerdere malen.



Er waren gewoon heel veel dingen die ze zelf gedaan heeft, waardoor mijn vriend niet meer van haar hield en haar zelfs ging haten. Hij leerde mij kennen en leefde helemaal op. De keuze om weg te gaan was voor hem heel moeilijk, maar het kon zo niet langer. De kids leden onder hun ruzies en de agressie binnen de relatie met hex. Ik zei tegen hem dat hij voor zijn eigen geluk moest kiezen. Hij kan wel daar blijven, maar de kids raakten echt getraumatiseerd van hun relatie. Wederzijds respect was er totaal niet meer. Ik denk dat kids liever 2 ouders hebben die happy zijn apart, dan 2 ouders die elkaar de hersens inslaan als ze bijelkaar blijven.



In een relatie gaat er meestal HEEL veel aan vooraf voordat de 1 de ander verlaat. Geen andere man of vrouw is daarvoor verantwoordelijk, alleen de 2 mensen binnen de relatie. Als je met elkaar praat, elkaar niet als vanzelfsprekend neemt en probeerd elkaar gelukkig te maken, dan kom je al een heel end. Ik keur vreemdgaan niet goed, maar vind wel dat de kans daarop vergroot als je relatie niet goed is en je er niet aan werkt.



Mijn vriend heeft alles gedaan om de relatie te laten werken, maar als dat van 1 kant moet komen houdt het uiteindelijk op....



Als hij en ik ruzie hebben doen we daar beide iets mee. We houden dan met elkaar en kijken hoe we het kunnen oplossen. Dan zorg je ervoor dat je bouwt aan een positieve relatie ipv dat je terecht komt in een neerwaartse spiraal, zoals met hex....



Maargoed, mannie roept dat ik moet komen eten ;) ciao ciao

Mariposa, ik noem mijn ouders ook gewoon papa en mama. Stiefjes hier noemen hun ouders ook papa en mama. Ik ben niet hun tante. Ik ben de vriendin van papa.



En hoe ze je behandelen heeft ook te maken met hoe je je opstelt. Ik heb inmiddels geleerd dat hoe ik me gedraag direct zijn weerslag heeft op hoe zij zich richting mij opstellen. Als ik het toelaat dat ze me als een vriendinnetje behandelen dan doen ze dat. Als ik me als een volwassene opstel dan behandelen ze me als een volwassene. Dat zit hem niet in hoe ze je noemen, maar hoe je je gedraagt.

mooi verwoord smol... Zo denk ik er precies hetzelfde over..

de kids hier noemen me ook gewoon bij mn voornaam.. soms schieten ze uit naar mama.. maar dan meer met de vraag erachter,.. ben jij vandaag onze mama .. zo nep?? haha welja...

@sue-ellen: ik vind gewoon dat je te gemakkelijk over het leed heenstapt wat zo'n scheiding teweeg brengt in sommige gezinnen. Dat de kinderen hun huis uit moeten, uit de buurt weggerukt worden waar ze hun vriendjes vriendinnetjes hebben, waar ze naar school gaan etc. En het spijt me zeer, als je van een leuke nieuwbou wijk gaat naar een flatje, in een meestal niet zo beste buurt, noem mij dan maar arrogant, maar ik zou me diepongelukkig coelen hoor! Tuurlijk, allemaal ontzettend zielig. Maar het gekke is, als mama dan jaren na de scheiding weer verhuisd omdat ze bij haar nieuwe man in wil trekken, dan is het opeens niet meer zielig voor de kinderen dat ze moeten verhuizen, naar een anders school moeten of wat dan ook. Zie je zelf in dat dat een beetje krom is??? Enne, kinderen verhuizen toch ook als de ouders niet gescheiden zijn? Of mag dat tegenwoordig ook al niet meer?



Je doet net of dat ze maar niet moet zeuren die moeder! Life goes on, kom nou, dat zijn hele moeilijke dingen waar je doorheen moet. Ik ontken ook niet dat het moeilijk is, maar het is toch een feit dat het leven doorgaat?



was het maar zo makkelijk zoals jij beschrijft. Oh wil je me niet meer, ok doei, toedeledoki. Maar zo is het nu eenmaal niet. Je trouwt toch met iemand met de bedoeling daar je leven mee te delen tot het eind, en als dat niet lukt, om wat voor reden dan ook, mag je daar best verdriet van hebben toch? Dan heb je mijn post dus niet goed gelezen, ik schreef dat je daar uiteraard verdriet van hebt maar dat dat niet betekent dat je maar in de slachtofferrol moet kruipen. Dat is heel wat anders volgens mij. Wat niet betekent dat je elkaar maar mega dwars moet gaan zitten, maar begrip voor elkaar tonen zou al een hele stap zijn toch? Begrip moet wel wederzijds zijn. Ik heb in het begin wel degelijk begrip gehad voor hex, maar zij heeft echt nooit geprobeerd om begrip voor ons op te brengen. Dan houdt het bij mij ook op met begrip hebben.



En Beetje, inderdaad, dat bedoel ik, jij snapt me tenminste ;).



Mariposa, welkom terug. Weet nog wel dat je er was. Heftige periode heb je achter de rug. Enne, ik werd ook gewoon met mijn voornaam aangesproken. Dat vonden wij het duidelijkst voor alle partijen. En dat staat ook los van het feit dat kinderen hun ouders niet met hun voornaam aan spreken, wij als nieuwe vriendin zijn namelijk de ouders niet dus mag de voornaam best gebruikt worden vind ik.

@77beetje28: ik vind ook dat ze niet te lang in de slachtofferrol moeten blijven hangen. Maar volgens mij ligt het gewoon aan de manier waarop het huwelijk is beeindigd.



Ik kan me voorstellen dat wanneer de man vreemdgaat, zijn vrouw verlaat en later intrekt bij zijn minnares, dat dat een hard gelach is voor zijn ex.

Logisch dat het even duurt voordat zij de situatie kan accepteren. Het lijkt mij echt verschrikkelijk dat zo'n vrouw oo een rol krijgt in het leven van kinderen. Zoals jullie misschien hebben kunnen lezen op een ander topic heeft mijn man mij ook bedrogen. Ik werd letterlijk ziek van de gedachte dat als hij bij mij weg zou gaan voor haar, zij mijn kinderen onder de hoede zou nemen op de dagen dat hij voor ze zou zorgen. Gelukkig is het allemaal nooit zover gekomen. Vandaar dat ik me de positie van de verlaten vrouw een klein beetje kan voorstellen...... Ik heb me wel voorgenomen: het nooit zover te laten komen als sommige verhalen die ik hier lees. Ik hoop als het ooit toch zover mocht komen, ik zo volwassen genoeg ben om samen met mijn exman alles veel beter te regelen. Want sommige vrouwen maken er echt een zootje van.

Ik begrijp hierdoor je postings wel wat beter, maar je geeft eigenlijk gelijk aan waarom ik vaak moeite heb met de gescheiden moeders....in jouw zinnen die ik roze heb gemaakt staat alleen maar ik, ik, ik. Nergens over hoe het voor het kind of kinderen is. En is dat niet het belangrijkste??? Misschien iets om over na te denken?

even in het algemeen gezegd.. Ik denk in eerste instantie dat het buiten de moeder om dan.. OOK moeilijk is voor de nieuwe partner van de gescheidene.. of het nou een man is of een vrouw... je wordt ineens een persoon wat zich als volwassene moet opstellen naar zijn of haar kinderen..



In alle gevallen mag de vader en de moeder zich in hun handjes knijpen als de nieuwe partner bereid is om een stukje "zorg, warmte en geborgenheid" te geven. Elk kind heeft namelijk recht op zoveel mogelijk liefde warmte etc..of het nou van de buurvrouw is of wat dan ook.. Het gaat er in alle gevallen toch om dat het kind een zo'n rustig mogelijke tijd heeft in de periode van scheiding oid.

Het kind heeft nou eenmaal een vader en een moeder..  Waarom wordt er zo vaak een strijd geleverd OVER DE RUG EN VIA de kinderen...



dat gaat er bij mij dus echt niet in...

Amen.



Mooi gesproken Beetje!

quote: treuzeltje reageerde



Het lijkt mij echt verschrikkelijk dat zo'n vrouw oo een rol krijgt in het leven van kinderen. Zoals jullie misschien hebben kunnen lezen op een ander topic heeft mijn man mij ook bedrogen. Ik werd letterlijk ziek van de gedachte dat als hij bij mij weg zou gaan voor haar, zij mijn kinderen onder de hoede zou nemen op de dagen dat hij voor ze zou zorgen. .



Ik begrijp hierdoor je postings wel wat beter, maar je geeft eigenlijk gelijk aan waarom ik vaak moeite heb met de gescheiden moeders....in jouw zinnen die ik roze heb gemaakt staat alleen maar ik, ik, ik. Nergens over hoe het voor het kind of kinderen is. En is dat niet het belangrijkste??? Misschien iets om over na te denken? Meid ik heb niet anders gedaan de afgelopen maanden. Ik hoop dat ik het anders zou doen, mocht ik ooit in die positie komen. Heb zelfs mijn ouders en vriendinnen gevraagd me te waarschuwen als ik me zou misdragen op dat gebied.

Er staat overal "ik" omdat ik me verplaats in de schoenen van de "ex". Tuurlijk is het belang van de kinderen het allerbelangrijkste.



Het ging mij erom duidelijk te maken dat ik die gevoelens heel goed kan begrijpen omdat ik het zelf bijna heb meegemaakt. Het eerste wat door me heen schoot toen mijn man en ik na "de ontdekking" er over nadachten uit elkaar te gaan was: "Hoe vertellen we dit aan de kinderen"? Mijn eigen verdriet ging toen echt naar de achtergrond. Ik was alleen maar met die kleine mensjes bezig hoor.



En dat is in het geval van de vader soms ver te zoeken. Hoe vaak verhuist de vader niet van het zijn eigen huis naar het huis van zijn nieuwe liefde? Wordt er dan rekening gehouden met de gevoelens van de kinderen? Die worden dan toch ook van de een op andere dag geconfronteerd met de vriendin van hun vader. Iets waar ze volgens mij in dat stadium nog helemaal niet op zitten te wachten.

even in het algemeen gezegd.. Ik denk in eerste instantie dat het buiten de moeder om dan.. OOK moeilijk is voor de nieuwe partner van de gescheidene.. of het nou een man is of een vrouw... je wordt ineens een persoon wat zich als volwassene moet opstellen naar zijn of haar kinderen..



In alle gevallen mag de vader en de moeder zich in hun handjes knijpen als de nieuwe partner bereid is om een stukje "zorg, warmte en geborgenheid" te geven. Daar heb je een heel goed punt, helemaal mee eens! Elk kind heeft namelijk recht op zoveel mogelijk liefde warmte etc..of het nou van de buurvrouw is of wat dan ook.. Het gaat er in alle gevallen toch om dat het kind een zo'n rustig mogelijke tijd heeft in de periode van scheiding oid.

Het kind heeft nou eenmaal een vader en een moeder..  Waarom wordt er zo vaak een strijd geleverd OVER DE RUG EN VIA de kinderen...



dat gaat er bij mij dus echt niet in...

Maar nu eens een andere insteek. Hoe zou je het vinden als je vader en moeder gaan scheiden? En wat als een van hen gelijk een nieuwe relatie heeft? Waardoor de 1 gebroken achterblijft? Dat is toch heel moeilijk? Dan heb je toch ook de tijd nodig om dingen te verwerken en die nieuwe persoon te accepteren? Dan ben je op dat moment toch ook heel egoistisch? Dan gaat het toch ook eerst om wat jij voelt en later om het nieuwe hervonden geluk van 1 van je ouders?



Nogmaals ik keur het absoluut niet goed, maar kan me wel zo inleven in sommige situaties dat ik me er iets bij kan voorstellen.



Ik heb 1 voorbeeld van een vriendin van mijn moeder. Die ging 20 jaar geleden bij een nieuwe baas werken. Op slag verliefd, maar ja hij was getrouwd 2 jonge kinderen. Toch, ze konden zich niet beheersen. Hij verliet zijn vrouw en begon met haar een gezin. Ze klaagde steen en been over zijn ex, die haar man bleef "lastig" vallen in haar ogen. Ze kregen zelf samen 2 kinderen. Nu heeft hij dus haar verlaten, na 20 jaar, wederom voor een van zijn werkneemsters, een lieflijk jong ding. Hij wil met haar ook kinderen. Dat wordt dus zijn derde leg! Het eerste wat ze tegen mijn moeder zei:"Nu weet ik pas hoe zijn eerste vrouw zich moet hebben gevoeld". Ze heeft zijn eerste vrouw een brief geschreven en haar excuses gemaakt. Ze heeft er tot op de dag van vandaag moeite mee, dat haar inmiddels volwassen kinderen en stiefkinderen, naar hun nieuwe stiefmoeder gaan en samen gaan stappen en winkelen, want de leefdtijden schelen niet zoveel. Ik bedoel maar, als je dat 20 jaar geleden had gezegd had ze je niet gelooft!

Maar nu eens een andere insteek. Hoe zou je het vinden als je vader en moeder gaan scheiden? En wat als een van hen gelijk een nieuwe relatie heeft? Waardoor de 1 gebroken achterblijft? Dat is toch heel moeilijk? Dan heb je toch ook de tijd nodig om dingen te verwerken en die nieuwe persoon te accepteren? Dan ben je op dat moment toch ook heel egoistisch? Dan gaat het toch ook eerst om wat jij voelt en later om het nieuwe hervonden geluk van 1 van je ouders?

Trezeltje.. ik kan hier denk ik slecht een antwoord op geven, want ik hoop tot op de dag van vandaag dat mijn uders uit elkaar gaan!!! Het punt is een keer bereikt zo'n 2 jaar terug.. mijn moeder ging vreemd en zag haar helemaal opbloeien (even voor de goeie orde.. ik heb geen contact nu meer met ze maar dat is een ander verhaal)  Mijn ouders lopen het zichzelf al jaren moeilijk te maken .. ruzie was niet weg te denken.. als het een dag gezellig was dan vroegen wij ons af voor hoe lang het zou duren. Ken je nagaan wat en impact je eigen ouders kunnen hebben op de gemoedstoestand van jezelf.. Op mijn 7e jaar ben ik een keer om 11 uur mn bed uitgehaald met de mededeling at als ze zouden gaan scheiden bij wie ik wilde wonen.. IK WAS 7!!!! maar kon me die avond nog heel goed heugen.. mijn antwoord was.. doe mij maar in een pleeggezin.. daar zal het vast leuker zijn.. ik kies niet tussen julie.. oer loyaliteitsconflict gesproken.  back to basic.. Tuurlijk zou het in een "normale"situatie vresleijk zijn als je ouders gaan scheiden, maar vaak wordt een ding zo snel vergeten..



Kinderen voelen feilloos de sfeer in huis aan .. de sfeer tussen de beide ouders is in zoveel gevallen nog sterker aanwezig dat het kind op die manier al tussen hen ingezet wordt. Ze hebben ruzie of negeren elkaar.. tegen wie gaat het kind praten.. pa wordt boos als hij genegeerd wordt door het kind.. ma ook als het kind richting papa trekt.. Er is voor een kind namlijk niets te kiezen. hij wil zijn /haar beide ouders zonden een an hen tegen het hoofd te stoten.. tenminste zo heb ik het ervaren en denk dat er zeker meerdere zijn die het zo voelen.



ja ik woonde binnen drie dagen samen met mijn vriend.. de kinderen zagen mij pas na drie maanden als zijnde vriendin van papa.. huilde als ik thuis werd afgezet en zij bij opa en oma verbleven. voorde moeder was het een hel.. heb haar ook wel degelijk een excus aangeboden van de manier hoe het is gelopen.. Maar vaak is het voor de tegenpartij zo moeilijk die drempel over te stappen en te erkennen dat dit niet de juiste weg was... Hoe rot ook voor de achtergeblevende.. op dat moment denk je niet aan de ander en hoe rot die zich moet voelen.. klinkt hard maar is wel de realiteit.. die schuldgevoelens komen later en geloof mij.. ze zijn heeeel sterk naar de andere partij en naar de kinderen idem . Dit gun je niemand! zelfs je grootste vijand niet, maar crue gezegd... Op zo'n moment dringt dat dus niet tot je door.



Nogmaals ik hoop dat mijn eigen ouders gaan scheioden .. liever ister dan vanaag.. gun elkaar het nieuwe geluk. maar ik heb een iets andere jeugd gehad als een gemiddeld..

@77beetje28: jeetje daar schrik ik van joh. Dat je wilt dat je ouders gaan scheiden.



Mijn ouders zijn al 40 jaar bij elkaar en nog steeds gelukkig! Ik moet er dus niet aan denken dat ze uit elkaar gaan. Misschien dat dat ook een grote rol speelt in hoe ik de dingen zie en ervaar. Mijn jeugd was goed en het huwelijk van mijn ouders ook.

 

@77beetje28: jeetje daar schrik ik van joh. Dat je wilt dat je ouders gaan scheiden.



Mijn ouders zijn al 40 jaar bij elkaar en nog steeds gelukkig! Ik moet er dus niet aan denken dat ze uit elkaar gaan. Misschien dat dat ook een grote rol speelt in hoe ik de dingen zie en ervaar. Mijn jeugd was goed en het huwelijk van mijn ouders ook.

 

Sja.. het is niet anders... misschien kan ik er daardoor wat anders tegenaan kijken.. wie zal het zeggen..

Garantie dat jebij elkaar ljft heb je nou eenmaal niet.. mijn vriend heeft drie kids.. als ik straks misschien ook een kindje heb dan zijn dat er 4.. Hij kan ook omkomen bij een auto ongeluk oid.. dan hebben de kids ook geen vader meer.. of klinkt dit nu weer een beetje te..

Maar nu eens een andere insteek. Hoe zou je het vinden als je vader en moeder gaan scheiden? En wat als een van hen gelijk een nieuwe relatie heeft? Waardoor de 1 gebroken achterblijft? Dat is toch heel moeilijk? Dan heb je toch ook de tijd nodig om dingen te verwerken en die nieuwe persoon te accepteren? Dan ben je op dat moment toch ook heel egoistisch? Dan gaat het toch ook eerst om wat jij voelt en later om het nieuwe hervonden geluk van 1 van je ouders?

En wat is er dan met die exen, die al ruim een jaar uit elkaar zijn? Wat voor verklaring heb je dan voor hun gedrag?

En wat is er dan met die exen, die al ruim een jaar uit elkaar zijn? Wat voor verklaring heb je dan voor hun gedrag? hey Liv!  persoonlijk denk ik dat ze hun emoties niet  kunnen hanteren en dat er toch een bepaalde jaloezie is .. Voor vele is het niet te verkroppen dat de ex gelukkig is bij een ander dan zijzelf.. als we even uitgaan van de mannen die een nieuwe partner krijgen.. Om te zien en te horen dat ze o zo gelukkig zijn is voor de ex vaak een trap na qua gevoel dan denk ik..  maar ik ben heel benieuwd naar de andere verklaringen hoor..

quote: treuzeltje reageerde





Maar nu eens een andere insteek. Hoe zou je het vinden als je vader en moeder gaan scheiden? En wat als een van hen gelijk een nieuwe relatie heeft? Waardoor de 1 gebroken achterblijft? Dat is toch heel moeilijk? Dan heb je toch ook de tijd nodig om dingen te verwerken en die nieuwe persoon te accepteren? Dan ben je op dat moment toch ook heel egoistisch? Dan gaat het toch ook eerst om wat jij voelt en later om het nieuwe hervonden geluk van 1 van je ouders?





En wat is er dan met die exen, die al ruim een jaar uit elkaar zijn? Wat voor verklaring heb je dan voor hun gedrag?

Denk je dat er een tijdslimiet zit aan het verwerken van een verbroken relatie? Met rouwen is er toch ook geen standaard limiet ingesteld?

De een verwerkt het nu eenmaal sneller dan de andere.



Mijn punt is alleen, dat als beide vrouwen zichzelf eens in de positie van de ander zouden moeten verplaatsen. Dan zou er misschien wat meer begrip kunnen zijn voor elkaar....

Denk je dat er een tijdslimiet zit aan het verwerken van een verbroken relatie? Met rouwen is er toch ook geen standaard limiet ingesteld?

De een verwerkt het nu eenmaal sneller dan de andere.



Mijn punt is alleen, dat als beide vrouwen zichzelf eens in de positie van de ander zouden moeten verplaatsen. Dan zou er misschien wat meer begrip kunnen zijn voor elkaar....



turlijk zit er geen tijdslimiet aan vast om te verwerken.. mannen springen nou eenmaal  sneller in een andere relatie. Maar.. even terugkijkend...  op het moment dat iemand beseft dat een relatie niet goed gaat is diegene al een stukje aan het afsluiten.. op het moment dat ik toendertijd besloot bij mijn vriend weg te gaan stond ik al met de verwerking bvenaan de berg terwijl mijn vriend onderaan stond en nog moest beginnen.. Mannen reageren nou eenmaal anders dan vrouwen.. wij zijn gevoelsmensen en mannen springen er liever omheen..Toch zal elke vrouw die denieuwe paetner wrdt wel even nadenken en zich in haar schoenen proberen te verplaatsen al zullemn ze dat niet snel toegeven.. noem het maar "trots"

sinds ik het boek



Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen



heb gelezen .. snap ik veel neer van mannen.. serieus!! is een echte aanrader..

Weet je ik ben een 'bedrogen' vrouw en ik wens mijn ex veel geluk en haar heel veel succes, want hij zal ook haar bedonderen. Ik was na een paar maanden toch echt mijn zwelgen spuugzat en heb mezelf bij de lurven gepakt en ik heb heel veel bereikt, wat ik met mijn ex nooit had kunnen bereiken.



Tijdslimiet? Kortom zwelg de rest van je leven maar in zelfmedelijden, ik arme arme vrouw. Komop zeg, zijn de vrouwen waar jij over schrijft dan watjes? Er komt echt een tijdstip, waarna je echt jezelf desnoods een schop onder je achterste moet geven en weer gaat leven.



Een relatie gaat niet van de ene op andere dag kapot, daar gaat ook al tijd overheen en als je zoals in veel gevallen samen besluit, dat het het beste is om uit elkaar te gaan en dan ruim een jaar nadien, je expartner een nieuwe vriendin tegen het lijf loopt, dan ineens het kind weg te houden van de vader, maandenlang, het kind te zeggen papa houdt niet meer van je, tegen het kind te zeggen als die andere vrouw er niet was,  mag papa van mij weer bij mama komen wonen en dan mag je papa weer zien. Terwijl papa daar dus echt geen behoefte meer aan heeft. Nee top hoor zulke moeders en volgens jouw beredenering, is dat volkomen acceptabel gedrag.



Sorry als ik het niet met je eens ben, ik kan me inleven in het feit, dat je eerst wilt weten of de 'nieuwe' vriendin een blijvertje is, ik kan me inleven in het feit dat het desondanks moeilijk is. Mijn inlevingsvermogen houdt echter op als wij na een jaar nog steeds niet jr. bij ons mogen hebben als ik thuis ben, dat toen ex eens een vriendje had, die meteen volledig werd ingebonden in het 'gezinsleven' en er zelfs een gezamelijke vakantie tegenaan werd gesmeten. Dat toen ik tijdens mijn vakantie thuis was en jr. hier dus wel stiekem een middag was, terwijl ik er ook was, er door de telefoon gegild werd, dat we haar om toestemming moeten vragen als ik in mijn vakantie thuis wil zijn! Ja doeg, we hebben het ruim een jaar gedaan zoals ex wilde, ex haar nieuwste motto is dat ik bekeerd moet worden tot haar geloof (boedist), zoals lief zich tot haar geloof moest bekeren. Dacht het ook niet, maar ja dat is weer een reden om jr. niet bij ons te laten komen.  Jr. is alleen jammer genoeg voor mama, inmiddels heel goed in uitspreken wat hij wil en tsja, dat is niet wat mama het liefste hoort. En als mama weer eens klaagt, dat ze zo zielig is, want ze moet ieder weekend vroeg opstaan en kan nooit eens stappen in het weekend, dan krijgt ze te horen, je kent zelf de oplossing en als je dat niet wilt, tsja eigen schuld dikke bult.



Treuzeltje, kijk aub eens verder dan je neus lang is, zoals ik al eerder opmerkte, jij hebt het over de minderheid, net zoals wij het hopenlijk over de minderheid aan exen hebben. Hoop ik heel erg voor al die kinderen.

Ik antwoord gewoon zoals ik de dingen beleef in mijn omgeving. Minderheid of niet, ik spreek ook uit ervaring.



Ik zeg helemaal niet dat ik die acties acceptabel vind, ik zeg alleen dat ik me soms de gevoelens wel degelijk kan voorstellen! Niet woorden in mijn mond gaan leggen a.u.b.!



Heb je ooit een gesprek gehad met zijn ex? Gewoon met haar gepraat over hoe jij er tegen aan kijkt?

Nou welgeteld heb ik ex de eerste keer een handje mogen geven toen we al bijna een jaar bij elkaar waren, nadat ik lief bij hun boedistenontmoeting had afgezet en ex 50m verderop liep en het niet na kon laten meteen liefs moeder te bellen, dat lief een lafaard was dat hij met niet had voorgesteld (de tijden daarvooer wilde ze niks met me te maken hebben, ik moest maar een eigen kind maken, want ik wilde haar kind stelen:P) Kortom, meid ik heb je, dus toen volgde eens het handje geven en voorstellen. Daarna werd ik via lief poeslief uitgenodigt op boedisten open dag, ben gewoon uit interesse voor wat lief doet meegegaan, daar een paar zinnen met haar gewisselt over hoe ik het had gevonden. En nu ex de griep had, heb ik voor haar de boodschappen gedaan, die naar de huisarts gebracht, waar lief haar heen had gebracht en daar hebben we een paar minuten gesproken, bleek achteraf dat ze van mening was dat ik mijn griep - die ik niet had gehad - op lief had overgedragen, die op jr. en jr. op haar - hoe bedoel je niet helemaal goed in je hoofd, ik schuif het maar op haar koorts.

Nu werd ik weer via lief uitgenodigd voor boedisten open day, maar dat doe ik niet weer, ben 1x geweest, ik ben niet van plan de indruk te wekken, dat ik me tot hun geloof laat bekeren.



Ik erger me regelmatig aan haar, ook al slik ik keer op keer mijn trots weer in, omwille van lief en jr. Maar iemand die tegen haar ex (mijn vriend dus) zegt, dat het zijn opdracht is, mij te bekeren. Iemand die mijn vriend bestempelt als call boy, omdat hij momenteel werkeloos is en dus ik de kostwinner ben, iemand die mailt, dat hij maar meer kinderalimentatie moet betalen, omdat we een gezamelijke rekening hebben en het mij toch niet op zou vallen, als hij haar contant meer geld geeft, terwijl lief dus meer betaald dan hij zou moeten/kunnen qua draagkracht :@ Met zo'n iemand zal ik nooit warm worden, ze hoeft me niet aardig te vinden, ik vind haar ook niet aardig, maar basisrespect krijgt ze wel degelijk, dat krijgt ieder mens van mij, maar zij is respectloos t.o.v. vriend (zijn probleem), zijn familie (hun individueel probleem) en mij en omwille van jr. moet ik dat wel pikken, anders krijgt lief zijn kind niet meer te zien en dat is voor mij een groot probleem, nadat ik me na mijn scheiding bij mijn lurven had gepakt, heb ik mezelf beloofd, dat ik met nooit meer door iemand respectloos zou laten behandelen en nu moet ik omwille van een kind, dat wel doen en dat is soms heel, heel erg moeilijk. Maar ja beter over mijn rug en de rug van lief, als over de rug van jr.