Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6

Hoi treuzeltje, ik snap jouw verhaal helemaal en zo heb ik me al bijna drie jaar opgesteld maar er zit geen enkele vooruitgang in, niks nada noppes.

Het kind heeft aangegeven dat hij papa vaker wil zien , moeder verteelt dat van...papa kom maar vaker bij mij thuis. Zij kan niet accepteren dat hun huwelijk voorbij is. ij is inderdaad voor mij verlaten. Mijn vriend zat erg onder de plak bij zijn ex en is min of meer gevlucht. Niet goed maar ook niet meer terug te draaien. Ik heb me ook lang schuldig gevoeld en daarom ook zo afwachtend opgesteld.



waterval? , Bij de echtscheidng is weinig afgesproken, vier dagen moeder , drie dagen vader.Wegens bepaalde omstandigheden kan hij niet naar een rechtbank stappen (kan ik hier niet uitleggen ivm herkennen). Hij heeft wel op een andere manier mediation geprobeerd maar dat wijst zij af. want zij wil absoluut niet dat ik in contact kom met het kind. Ik vraag me af of ze anders zou reageren als mijn vriend een relatie met een ander zou krijgen. Ik denk het nl niet. Zij wil hem terug, zij wil "de oude"situatie herstellen.

Eigenlijk vind ik het heel zielig want ze zet haar leven al min of meer drie jaren stil, gaat geen nieuwe relatie aan maar oefent hierdoor ook invloed uit op haar kind, ex en mij.



ik wil zo graag wat veranderen. Mijn vriend wil dat ook maar voelt zich zo machteloos. Kan niets anders bedenken om dan helemaal niet meer te gaan maar dan laat hij zijn kind in de steek. We zitten in een soort pad-stelling. En hoe komen we daar uit?

Hoi Treuzeltje,



Ik begrijp uit je reactie dat je zelf kinderen hebt, en je daardoor kan inleven in de positie van moeder. Heb je zelf ook stiefkinderen? nee, dat niet. 2 vriendinnen van mij wel en ze gaan allebei zeer verschillend met het stiefouderschap om. De ene eist een zelfde rol als de moeder op, de ander houdt zich wat meer afzijdig. Ik zie dus een heleboel gebeuren in hun leventje en we praten er veel over.

Ik heb om de week één van de zoons van mijn man in huis, ik heb geen voogdij over hem, maar ik voel me wel degelijk mede-opvoeder. Ik kan me niet voorstellen dat ik me in de opvoeding thuis afzijdig zou houden, dat zou niet fair aanvoelen naar hem, alsof hij voor spek en bonen meedoet. We hebben zelf ook nog kinderen, en hij heeft een eigen plek, tussen de andere kinderen in, in ons gezin. Ik hou me net zo goed bezig met of hij al gedoucht heeft, huiswerk gemaakt heeft, als zijn vader. Zou hij alleen in de weekenden komen, dan zou denk ik hetzelfde gelden.

Wel heb ik me altijd afzijdig gehouden van de grote zaken. Inderdaad de rapportavonden, de beslissing naar welke middelbare school, medische dingen, vakantieplanningen, etc. Dat is iets wat bij de ouders hoort. Dan ligt jouw situatie toch iets anders vind ik. Omdat er meerdere kinderen in het spel zijn. dan kun je je niet anders opstellen. Dan ben ik het helemaal met het bovenstaande eens..

Ik merk gewoon bij de vriendin die echt een zelfde rol opeist, dat alles veel stroever verloopt. het roept een hoop weerstand op bij de ex. Het kind is om het weekend bij hun in huis, van vrijdagavond tot zondagavond.



Die vriendin wil ook mama genoemd worden door haar stiefdochter, en ik kan me heel goed voorstellen dat haar eigen moeder (de ex) dat niet leuk vindt. Hoe je het ook went of keert, het kind heeft maar 1 moeder. Ze geeft ook foto's mee aan haar stiefkind met foto's van het "nieuwe" gezinnetje. dan denk ik: "moet dat nou, wil je die moeder daar nou echt mee confronteren". Ik merk gewoon dat het een strijd is geworden tussen die twee vrouwen en dat uiteindelijk het kind de dupe is.

Die vriendin wil ook mama genoemd worden door haar stiefdochter, en ik kan me heel goed voorstellen dat haar eigen moeder (de ex) dat niet leuk vindt. Hoe je het ook went of keert, het kind heeft maar 1 moeder. Ze geeft ook foto's mee aan haar stiefkind met foto's van het "nieuwe" gezinnetje. dan denk ik: "moet dat nou, wil je die moeder daar nou echt mee confronteren". Ik merk gewoon dat het een strijd is geworden tussen die twee vrouwen en dat uiteindelijk het kind de dupe is.

Treuzeltje, ja, daar kan ik me ook alles bij voorstellen. Een kind heeft maar één papa en mama. Ik heb me van begin af aan gewoon bij mijn voornaam laten noemen.



Jeetje, Eranma, wat een lastige situatie. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt klem te zitten. Soms is er ook bijna alleen maar te kiezen uit minder slechte opties in plaats van de een beste optie. Moeilijk voor je vriend en voor jou!

quote: eranma reageerde



ik wil zo graag wat veranderen. Mijn vriend wil dat ook maar voelt zich zo machteloos. Kan niets anders bedenken om dan helemaal niet meer te gaan maar dan laat hij zijn kind in de steek. We zitten in een soort pad-stelling. En hoe komen we daar uit? Sommigen zullen het hier absoluut niet mee eens zijn, maar toch....als je vriend geen andere oplossing ziet dan niet meer te gaan.....dan moet hij daar misschien inderdaad voorlopig mee stoppen. Heel hard, en heel moeilijk, maar misschien wel een manier om haar in te laten zien dat hij dit niet langer pikt. Duidelijk aangeven waarom hij niet meer komt, zowel aan moeder als kind. Dus gewoon vertellen dat papa heel graag zijn kind wil zien maar dat dat in papa's huis kan en niet meer bij mama thuis. Kom op zeg, al 3!!!! jaar, dat gaat toch nergens meer over? Zolang je de 'macht' bij haar laat liggen zal ze die blijven gebruiken, dat heeft ze nu al 3 jaar laten zien. Wie weet, gaan dan eindelijk haar ogen open.



En wat betreft dat mama-noemen, dat kan natuurlijk niet, kinderen hebben 1 papa en 1 mama, en stief-ouder is gewoon de vriend of vriendin/man of vrouw van de papa of mama, en kan het beste met de voornaam worden aangesproken. Ik vind het ook raar dat je perse zou willen dat een kind wat niet van jou is je mama noemt. Waarom zou je dat nou willen???



Maar goed, dat is mijn bescheiden mening :P

Hoi treuzeltje, ik snap jouw verhaal helemaal en zo heb ik me al bijna drie jaar opgesteld maar er zit geen enkele vooruitgang in, niks nada noppes.

Het kind heeft aangegeven dat hij papa vaker wil zien , moeder verteelt dat van...papa kom maar vaker bij mij thuis. Zij kan niet accepteren dat hun huwelijk voorbij is. Zij is inderdaad voor mij verlaten. Mijn vriend zat erg onder de plak bij zijn ex en is min of meer gevlucht. Niet goed maar ook niet meer terug te draaien. Ik heb me ook lang schuldig gevoeld en daarom ook zo afwachtend opgesteld.



Als jij er echt alles aan gedaan hebt om de situatie te verbeteren, en je ex kan ook niet tot haar door dringen, zit er helaas door de huidige wetgeving niks anders op om je te schikken naar de grillen van zijn ex. En dat moet volgens mij verschirkkelijk zijn. Toch zou ik jullie adviseren om geen olie op het vuur te gaan gooien, daar wordt de verstandhouding alleen maar slechter van.....als dat uberhaupt nog kan. Is er geen familielid van haar die zou kunnen bemiddelen? Of een van de opa's of oma's?





ik wil zo graag wat veranderen. Mijn vriend wil dat ook maar voelt zich zo machteloos. Kan niets anders bedenken om dan helemaal niet meer te gaan maar dan laat hij zijn kind in de steek. We zitten in een soort pad-stelling. En hoe komen we daar uit?

Het lijkt me heel erg zwaar. Je wilt er zijn voor je (stief)kind, maar dat word je door de moeder onmogelijk gemaakt.



Er is een vader (oud collega) in mijn omgeving die heeft er voor gekozen om het contact te verbreken, omwille van de kinderen. Elk bezoek aan de vader werd voorafgegaan aan het ophalen van de kinderen onder begeleiding van de politie! De alimenatie bleef hij netjes betalen. Ook heeft hij een soort dagboek bij gehouden. Kaartjes geschreven voor verjaardagen (niet opgestuurd, maar wel bewaard), en kadootjes gekocht. Mochten de kinderen hem in de toekomst ooit zelf opzoeken kan hij dit dagboek, met de kaartjes en de kadootjes, alsnog aan hen overhandigen. Ik heb echt bewondering voor dit besluit, al lijkt het me wel het moeilijkste besluit van je leven.







Een andere vriendin stelt zich als volgt op: Ze geniet van de kinderen waar ze kan. Houdt oprecht van hen. De kinderen trouwens ook van haar! Maar houdt zich afzijdig van opvoedkundige dingen. Zij respecteert zijn ex, als zijnde hun moeder en is voor de kinderen gewoon L. (haar voornaam) Ze gaat niet mee met ophalen en/of wegbrengen. Laat zich niet zien op de sportvereniging (vader gaat alleen) enz. Dit terwijl ze helemaal geen rol speelde in de scheiding hoor, ze kregen pas jaren na de scheiding een relatie. Zijn ex zit na 6 jaar nog zo vol woede omdat ze verlaten is, dat ze nog steeds heel gemeen kan doen en zij bepaalt uiteindelijk wanneer ze de kinderen mogen zien. Standaard om de twee weken, maar in de vakanties is het maar afwachten hoe haar pet staat. Erg jammer, want de kinderen zijn gek van hun vader en missen hem en L. enorm, zo erg dat ze soms moeten huilen als ze op bed liggen.



Waarom toch? Je zou als moeder eigenlijk "blij" moeten zijn dat er van de kinderen gehouden wordt en dat er goed voor ze gezorgd wordt.







Ik wens je veel sterkte toe met jullie beslissing!

Treuzeltje, ik wil op een paar dingen van jou reageren.



Allereerst dat volledig afzijdig houden van de opvoeding als stiefmoeder en alle opvoedkundige zaken overlaten aan de ouders. Kijk, dat het kind ook mama moet zeggen tegen de stiefmoeder is te gek voor woorden en gaat veel en veel te ver. Maar je volledig afzijdig houden lijkt me ook niet de bedoeling. En ik denk dat de grenzen voor iedereen elders liggen.



In mijn optiek zijn de kinderen, of er nou sprake is van co-ouderschap of een "traditionele" regeling toch een groot deel van je leven geworden en als je om ze geeft en in ze geïnteresseerd bent dan vind je het ook belangrijk hoe het op school en op clubjes met ze gaat.



Van die vriendin van jou die niet haalt en brengt en zich niet op het sportveld laat zien terwijl, als ik het zo lees, de kinderen toch echt dol op haar zijn, snap ik eigenlijk niet waarom ze niet mee gaat. Omdat hun moeder ook op die vereniging rondloopt en ze scenes wilt voorkomen. Mijn vriend heeft kinderen en de liefde tussen ons is wederzijds. Ik wil graag dat het goed met ze gaat en dat zij het naar hun zin hebben en zij vragen heel vaak of ik kom halen of dat ik ze wegbreng. Als zij dat leuk vinden, en ik ook, waarom zou dat niet kunnen? Als zijn ex dat prima vind is dat ook helemaal geen probleem, maar als zijn ex daar hele drama's van maakt, dan heb je wel een probleem toch? Dan is het toch het slimste om je afzijdig te houden? Als zij een sport zouden doen dan weet ik zeker dat ze graag zouden willen dat ik ook zou komen kijken en daarnaast zou ik het zelf graag willen zien. Ik ben niet hun moeder en ze noemen mij ook gewoon bij mijn naam, maar ik vind het wel voor een deel mijn verantwoordelijkheid (de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt bij papa en mama natuurlijk) dat zij een leuk leven hebben.



Verder wil ik nog reageren op jouw stelling dat het voor stiefmoeders waar de kinderen alleen een weekend om de twee weken anders zou zijn dan in gevallen waar sprake is van co-ouderschap. Ik geloof niet dat ik het met je eens ben. In mijn geval is wel sprake van co-ouderschap, dus ik beleef het wel vanuit een situatie waarin de kinderen hier de helft van de tijd wonen. Maar volgens mij kun je je ook niet afzijdig houden als het gaat over "slechts" een weekend in de twee weken. Als je samenwoont zijn er toch ineens kinderen die ook voor een deel met jou samenwonen. Dan kun je je niet afzijdig houden, in mijn optiek.

Ik probeer me gewoon te verplaatsen in de schoenen van de moeder. Het lijkt me zo moeilijk om na een scheiding alleen met de kinderen achter te blijven. Die moeder zit met een heleboel verdriet en moet ook het verdriet van de kinderen in goede banen leiden. Alles komt voor een groot gedeelte op haar schouders terecht. Dat wil niet zeggen dat ze een vrijbrief moet krijgen om haar ex dwars te zitten. Dat wil ook niet zeggen dat zij geen schuld heeft aan de scheiding, vaak is het zo dat waar er 2 kijven hebben er 2 schuld. Maar feit is wel dat de man negen van de tien keer zijn leventje heel gauw weer oppikt. Rolt vaak na een scheiding hup in de volgende relatie. Heeft ten opzichte van de kinderen weinig verantwoordelijkheid. Hoeft er niet meer voor te zorgen dat ze op tijd moeten eten, slapen, naar school moeten. Dat komt toch vaak op de schouders van de moeder terecht.



Het zou voor beide partijen goed zijn als ze zich eens kunnen verplaatsen in de schoenen van de tegenpartij. Dan kom je volgens mij al een heel eind.



Ik heb wel eens een discussie gehad met een om-het-weekend-vader, die klaagde over de hoogte van de alimentatie. Ik zei toen: "wat wil je dan", jij de kinderen en zij alimentatie betalen"? Nou dat zag hij niet zo ztten. Dat vond hij weer teveel van het goede. Er zijn helaas genoeg mannen die het wel best vinden om hun kinderen om het weekend te zien. Zodat ze de rest van de tijd vrij hebben voor hun nieuwe gezinnetje. Daarom moeten de goeden onder de kwaden lijden.



Het wordt tijd dat de wetgeving verandert en dat er een standaard regeling komt waar de ouders gewoon 50/50 voor de kinderen moeten zorgen.

treuzeltje..



in je laatste posting heb je het erover dat het o zo zwaar is voor de achterblijvende moeder..

Het is heel makkelijk voor haar om te zeggen dat ze het zwaar heeft etc... Daarnaast vergeet ze voor het gemak maar even dat de vader die eerst fulltime papa was terug gaat vallen naar een eensindetweewekenpapa.. Geen enkele moeder denkt daar over na hoe zwaar DAT voor hem is..  In ons geval.. Mijn vriend wil DOLGRAAG CO-OUDERSCHAP maar omdat ex dit niet wil heeft ie er niets tegenin te brengen.. en dan nog steeds klagen.. oh ik heb het zo zwaar... ik kan niet rondkomen. dat soort dingen..



Elke verhaal en gezin heeft een eigen verhaal... er zullen ook moeder zijn die zoiets hebben van.. hier heb je het kind.. adios.. ik start mn eigen leven.. (bv bij mijn eigen broer.. kind heeft zijn bio al 5 jaar niet gezien) Persoonlijk vindt ik het dus kort door de bocht dat de moeders het zo zwaar hebben..

 treuzeltje..



in je laatste posting heb je het erover dat het o zo zwaar is voor de achterblijvende moeder..

Het is heel makkelijk voor haar om te zeggen dat ze het zwaar heeft etc... Daarnaast vergeet ze voor het gemak maar even dat de vader die eerst fulltime papa was terug gaat vallen naar een eensindetweewekenpapa.. Geen enkele moeder denkt daar over na hoe zwaar DAT voor hem is..  Soms kiest een vader er zelf voor om weg te gaan toch? In ons geval.. Mijn vriend wil DOLGRAAG CO-OUDERSCHAP maar omdat ex dit niet wil heeft ie er niets tegenin te brengen.. en dan nog steeds klagen.. oh ik heb het zo zwaar... ik kan niet rondkomen. dat soort dingen.. Het is voor een vader ook zwaar, alleen wel anders zwaar. Hij voelt zich voornamelijk machteloos en mist de kinderen enorm. Maar de moeder moet thuis wel voortaan alleen alles op orde zien te houden, moet het verdriet van de kinderen zien op te vangen, heeft het financieel ineens heel anders. Vaak moet ze verhuizen, noem maar op. Ik ben toch van mening dat het grootste deel toch op de schouders van de moeder terecht komt. En dat er helaas wel vaders zijn die daar dankbaar gebruik van maken..



Elke verhaal en gezin heeft een eigen verhaal... er zullen ook moeder zijn die zoiets hebben van.. hier heb je het kind.. adios.. ik start mn eigen leven.. (bv bij mijn eigen broer.. kind heeft zijn bio al 5 jaar niet gezien) Persoonlijk vindt ik het dus kort door de bocht dat de moeders het zo zwaar hebben..

Je hebt gelijk, niet alle moeders hebben het zwaar, elk gezin heeft ook zijn eigen verhaal. Maar als je als vader je gezin verlaat en een nieuw leven gaat opbouwen, zijn de mensen na een paar maanden over de grootste schok heen en vindt iedereen het normaal dat hij zijn kinderen eens in de twee weken mag zien. Als een moeder op haar beurt haar gezin zou verlaten om een ander leven op gaat bouwen en de kinderen 1 keer per twee weken ziet, valt heel de wereld over haar heen. Ik wil alleen maar aangeven dat er helaas met twee maten gemeten wordt. De maatschappij zit gewoon zo vreemd in elkaar, met standaard regels over hoe vaak een ouder het kind mag zien na een eventuele scheiding, terwijl elke situatie anders is en per gezin door een objectieve persoon gekeken moet worden naar de beste regeling. Als je besluit samen voor een gezin te gaan, ben je daar je hele leven voor verantwoordelijk. En zou het de normaalste zaak van de wereld moeten zijn dat je daar samen de rest van je leven voor zorgt. Zowel financieel als emotioneel.

Je hebt ook helemaal gelijk supersmollie1! Het belang van het kind zou ten alle tijden voor moeten gaan.



Alleen is dat in zoveel gevallen niet het geval.



Veranderen van wetgeving is m.i. de enige oplossing. Eigenlijk zouden mensen met kinderen die willen scheiden een soort van begeleiding moeten krijgen van een onafhankelijke instantie. Voordat alles goed is geregeld met betrekking tot de omgang en de financien, kan men niet scheiden. Ook moet er dan een soort van boete systeem komen, voor als 1 van de partijen zich niet aan de afspraken houdt. Helaas zou dat er el nooit van komen. En zullen in dat geval de goeden weer onder de kwaden moeten lijden.

 Soms kiest een vader er zelf voor om weg te gaan toch? Wat nou als de moeder besluit dat haar huwelijk ten einde is.. is ook de vader de dupe.. zonder dat ie er zelf voor heeft gekozen weekendvader te zijn.. dan moet toch alles weer wijden en heeft de moeder het dan ook net zo zwaar? sorry.. maar dat lijkt mij niet.. Hoe dan ook.... Het is voor een vader ook zwaar, alleen wel anders zwaar. Hij voelt zich voornamelijk machteloos en mist de kinderen enorm. Maar de moeder moet thuis wel voortaan alleen alles op orde zien te houden, moet het verdriet van de kinderen zien op te vangen, heeft het financieel ineens heel anders. Vaak moet ze verhuizen, noem maar op. Ik ben toch van mening dat het grootste deel toch op de schouders van de moeder terecht komt. En dat er helaas wel vaders zijn die daar dankbaar gebruik van maken..    Ook hier weer nogmaals.. De vader heeft het anders zwaar???? ik denk persoonlijk 2x zo zwaar... Hij moet maar accepteren dat ie de kids niet meer eklke dag ziet .. moet het er maar mee doen dat de rechtgang hier zo geregeld is dat de moeder automatisch de kinderen toegewezen krijgt..

Zijn ze niet van hun beide???? wat heeft de moeder voor meer recht dan de vader??? die theorieen zijn nu ondertussen wel achterhaald lijkt mij... Wij schreeuwen om het hardst dat we gelijk behandeld willen worden als de mannen, maar als het de kinderen betreft kruipen we weer heel snel in de rol van.. maar ze HOREN??? bij hun moeder???

nee daar kan ik met mn pet niet bij..



Het is niet de bedoeling dat je je aangevallen voelt, maar ook ik heb het van alle kanten proberen te bekijken, maar ik kan niet anders dan zeggen dat de vaders over het algemeen aan de zijlijn staan en toemoeten kijken hoe de ex bepaald wanneer hij zijn bloedeigen kinderen ziet...



Vaders die hun eigen leven gaan leiden na een scheiding is vaak ook uit onmacht.. ze moeten wel, want de ex zal ze in veel gevallen het leven zuur maken.. maar zoals al eerder gezegd.. die halen we nietr over een kam...

..   Soms kiest een vader er zelf voor om weg te gaan toch?

Hier moet ik toch even op reageren......eeeeeh, volgens mij kiest de vader ervoor om bij de vrouw weg te gaan!!! Niet om bij de kinderen weg te gaan!!! Dat komt er vaak helaas bij, omdat de kinderen in bijna alle gevallen bij de moeder blijven. En ik denk dat veel mannen juist extra lang nadenken voor ze bij hun vrouw weggaan, juist omdat ze dan hun kinderen zo weinig zien. Anders waren ze allang opgestapt. Ik vind het een beetje kort door de bocht om het verdriet van de vaders zo makkelijk opzij te zetten met zo'n dooddoener.  Ik denk dat de moeders eens wat meer na moeten gaan denken en uit de slachtofferrol moeten komen. Daar hebben ze nu wel lang genoeg in gezeten. En dan kunnen ze gelijk eens wat meer aan hun kinderen en hun gevoelens gaan denken in plaats van aan hun eigen gekwetste trots.



Zooo, mijn frustratie is er weer uit, zo net voor het weekend ;)



Allemaal fijn weekend, kus Sue

@Sue-ellen: jeetje, het is wel duidelijk dat jij jezelf niet in de schoenen van zo'n vrouw kan verplaatsen. Wat een woede. Het is niet te hopen dat jij ooit wordt verlaten en achterblijft met de kindertjes, maar dan zou je denk ik wel anders piepen.



Er zijn namelijk ook vrouwen die echt slachtoffer zijn hoor. Die op een flatje moeten gaan wonen, omdat manlief in een midlife crisis de kolder in zijn kop krijgt.  Vrouwen die gewoon opzij worden gezet voor een jong exemplaar. Het zijn niet allemaal hexen, zoals ze hier maar al te graag genoemd worden.

Treuzeltje,



Je bedoelt het ongetwijfeld allemaal hardstikke goed, maar de realiteit... In de realiteit kunnen niet alle gescheiden ouders op een volwassen manier met dit soort situaties omgaan. Ja, er zijn genoeg vaders die tevreden zijn pizza/pannenkoek/dierentuin/feest-papa zijn. Maar vergeet echt de haaien van moeders niet die bovenop hun kinderen gaan zitten en de vader alle contact met het kind ontzeggen als dat contact niet op de voorwaarden van de moeder gaat. Is in die beide situaties een 50/50 regeling mogelijk? Een vader die weekendvader zijn prefereert boven zijn kind zo veel mogelijk zien dwingen om de helft van de tijd voor het kind te zorgen, zou dat in het belang van het kind zijn? Een moeder die haar ex op alle manieren probeert te dwarsbomen dwingen op regelmatige basis op een redelijke manier contact te onderhouden met de vader? Alle spanningen die dat met zich meebrengt, is dat in het belang van het kind? Ouders die elkaar het licht in de ogen niet gunnen kunnen zorgen dat zo'n regeling op een goede manier uitgevoerd kan worden?



Ik vind het mooi dat je zulke idealistische gedchten hebt, maar de realiteit is soms anders. Heeft Beetje niet vandaag of gisteren gepost dat haar vriend dolgraag co-ouderschap wil maar dat de ex dit niet toestaat? Maar hoe is die slecht verstandhouding tussen de twee ontstaan? Is er genoeg moeite gedaan om er iets aan te veranderen?



Laat het stereotype van de onwillige feestende vader en de zielige alleenstaande moeder eens los en vraag je dan nog eens af of co-ouderschap in alle gevallen zal werken. Ik maak allebei de kanten mee hoor, ik zie ook stellen waar het wel goed mee gaat gelukkig. 



Vraagje, jij bent moeder. Is jouw relatie goed? Wat is de reden dat je hier komt posten? Dit is echt niet verkeerd bedoeld, ik probeer gewoon even jouw bedoelingen in kaart te krijgen.

Ik heb dus die 2 vriendinnen die in een stiefouder situatie zitten en een hele goede vriend van me mag ook zijn kinderen pas zien naar gelang de buien van zijn ex. Vandaar dat ik mee lees en benieuwd ben hoe jullie hier mee om gaan.



Ik ben dus zeker geen verbitterde vrouw ofzo hoor, ik ben het er absoluut niet mee eens dat 1 ouder alle rechten naar zich toe trekt en de ander helemaal niets te vertellen heeft. Ik zou juist graag willen dat de standaard regeling vervalt en de omgangsregeling wordt ingesteld na bestudering van de gezins situatie, wat het beste is voor de kinderen en daarna voor beide ouders.

Ik vind het mooi dat je zulke idealistische gedchten hebt, maar de realiteit is soms anders. Heeft Beetje niet vandaag of gisteren gepost dat haar vriend dolgraag co-ouderschap wil maar dat de ex dit niet toestaat? Maar hoe is die slecht verstandhouding tussen de twee ontstaan? Is er genoeg moeite gedaan om er iets aan te veranderen?







er is nu geen slechte verstandhouding tussen ons.. Ik kan het hel goed vinden met haar, bespreken van alles over de kids.. ja in het begin was het slecht.. heeft anderhalf jaar geduurd.. en wat zegt zij nu??? co ouderschap?? over mijn lijk.. Ik heb gekozen om moeder te worden... uuhm hoe goed ik het ook met haar kan vinden .. zo belachelijk vindt ik ook haar uitspraak hierover...

Maar het laatste woord is hier ook nog niet over gesproken. vandaar dat ik reageer op dat ze het zo zwaar heeft met drie kids. HEY.. de oplossing ligt er hoor.. jij wilt het alleen niet.. ze heeft het prima voor elkaar.. leuk huissie.. leuke vriend.. maar de kinderen om en om... no way voor haar!! en geen rechter die tegn haar zal beslissen..

Nogmaals ik heb haar nooit zwart gemaakt oid.. maar wat co ouderschap betreft en haar soms zielige gedrag gaan er bij mij niet in...

Op de opmerking ingeruild voor een jonger exemplaar.. hmm.. als je relatie goed is gebeurd zoiets niet of ze nou jonger is of niet... Ik ben een stuk jonger (7 jaar)dat klopt maar wijzer en verder dan zijn ex.. Als er problemen zijn qua gedrag van de oudste belt ze vaak met de vraag hoe ze erme om moet gaan.. wat ik dus zou doen.. de opmerking van haar dat ze zich geen betere 2e moeder kan wensen is zeer vleiend.. maar de kids hebben maar 1 vader en 1 moeder.. helaas is de vader hoe graag hij ze ook vaker wil zien.. de moeder heeft hierin de macht..

@Sue-ellen: jeetje, het is wel duidelijk dat jij jezelf niet in de schoenen van zo'n vrouw kan verplaatsen. Wat een woede. Het is niet te hopen dat jij ooit wordt verlaten en achterblijft met de kindertjes, maar dan zou je denk ik wel anders piepen.



Er zijn namelijk ook vrouwen die echt slachtoffer zijn hoor. Die op een flatje moeten gaan wonen, omdat manlief in een midlife crisis de kolder in zijn kop krijgt.  Vrouwen die gewoon opzij worden gezet voor een jong exemplaar. Het zijn niet allemaal hexen, zoals ze hier maar al te graag genoemd worden.

Ik kan me prima verplaatsen in vrouwen die gescheiden zijn en kinderen hebben. Ik heb een aantal vriendinnen die aan die beschrijving voldoen.

Ik weiger me echter te verplaatsen in vrouwen die zich 'slachtoffer' noemen. Get over it, ben je beroofd of verkracht dan??? Sinds wanneer ben je ook slachtoffer als je relatie eindigt???? Die info heb ik dan gemist :P

En nee, ik piep niet anders als Sueman me verlaat, ook dan ben ik geen slachtoffer, simpelweg om het feit dat ik dat dan niet ben en van mezelf geen slachtoffer maak. Ik heb dan de pech dat mijn relatie stuk is gelopen, niets meer en niets minder. En natuurlijk heb ik daar verdriet om maar slachtoffer.......nee, dat niet. Je hebt je leven namelijk zelf in de hand. En ben je nou echt slachtoffer als je op een flatje moet wonen??? Goh, dan hebben we wel veel slachtoffers in Nederland zeg, kan slachtofferhulp nog overuren maken :P En gelijk het vooroordeel van de man in z'n midlife die er met een jong ding vandoor gaat, dat is toch ook tenenkrommend (en in ons geval ook absoluut geen sprake van fyi). En in principe ben ik het eens met je uitlatingen dat er dingen veranderd moeten worden qua omgangsregeling in het nederlands rechtssysteem, maar jij beschrijft de kant van de verlaten vrouw wel erg dramatisch en dat is waar ik op reageer, of ageer als dat het beter beschrijft.

En woede, nee, maar soms is het beter om dingen hard te stellen dan om de hete brei heen te draaien. En als mensen dat willen zien als woede, so be it.

Hoi dames,



Het is heeeeeel lang geleden dat ik hier aanwezig ben geweest. Dat had te maken door allemaal persoonlijke omstandigheden. Ik zie dat 'de harde kern' nog steeds hier aanwezig is ;).



Hoe gaat het met jullie?



Bij mij is in het afgelopen jaar veel gebeurd. Even kort voor degene die zich mij niet meer herinneren ( logisch ).

26 jaar, 7 jaar oudere vriend, met dochter van 5 en 15 jaar oudere seiko ex.....Vanaf juni 2005 bijelkaar af en aan zijn dochter niet mogen zien. Mede vanwege de aanvaringen die ik met haar heb gehad.



Ze heeft ook nog een kind van een ander van 9, waarvan mijn vriend vroeger als vader is geweest...



Dreigementen, zielige pogingen om hem terug te krijgen ( verdovende middelen in zijn drinken gedaan om hem bij haar thuis te houden ), schulden van ex die wij nu moeten betalen, manipulatie, stokerijen, jullie kennen het wel.....



Ik zat ook al in de community, maar op dat moment had ik nog niet het gevoel dat ik ECHT iets kon bijdragen, omdat ik nog niet echt veel ervaringen met stiefje had.



In september 2006 zijn we gaan samenwonen:D O+In december had hij haar alweer 2 maanden niet mogen zien. Zijn ouders kwamen over en bleven 3 weken bij ons logeren rond de kerstdagen en INEEEEENS mocht ze bij ons komen en blijven logeren!!! Mijn mond viel open van verbazing....:o:?



Dat waren dus pas mijn eerste stapjes naar het stiefmoederschap.....pas ruim een jaar later dus kan ik nu ECHT meepraten over het hebben van een stiefkind over de vloer:P



Maargoed in december was dat dus flink wennen en we hebben de nodige ruzies gehad. Toe hij wegging was ze 3,5 en nu is ze 5 jaar.



Ik merkte dat hij haar nog steeds behandelde alsof ze 3,5 is, terwijl ze nu veel dingen al wel kon. Ook de gewoonte om bij hem/ons in bed te kruipen was ik niet echt blij mee. We hebben daarover een ruzie gehad tot en met het moment dat hij gewoon zei 'jij mag haar gewoon niet!!' :(



Okay, dat was misschien wel waar. Maar ik mag niemand die mijn nachtrust verstoord.....Zijn ouders sliepen in de logeerkamer en zijn dochter bij ons in de kamer op een matras. Ik heb nachten niet kunnen slapen daardoor en werd steeds chagerijniger!



Maargoed ik ben er nu achter dat het enige wat helpt is praten, praten en praten. Tuurlijk wil je het niet horen als iemand commentaar heeft op je kind....maar ik bleef steeds ronduit eerlijk tegen hem ( misschien wel een beetje te...). Toch bleek na een paar dagen dat hij er wel over had nagedacht.



Ook heb ik zelf geen kids en kon ik heel moeilijk wennen aan het 'delen' van mijn partner. Ik was altijd nummer 1 en als zij er is niet meer.....Daar had ik veel moeite mee en dat ook naar hem geuit. Als hun samen waren, zonderde ik mij af.....Alle aandacht ging naar haar en ik had het gevoel niet meer te bestaan.



Nu gaat dat veel beter. Hij verdeeld zijn aandacht meer en doordat ik me dan happier voel ben ik ook veel liever tegenover haar geworden. Nu gaat het harstikke goed tussen mij en die kleine! :D 



Hoe noemen jullie stiefjes jullie? Ik heb het nooit gepast gevonden als ouders bij de voornaam werden genoemd. Ze zag me ook teveel als speelkameraadje daardoor. Uiteindelijk noemt ze me nu 'tante.....'

Ik kon gewoon niks anders bedenken....Het heeft wel geholpen, ze ziet me nu wel meer als 'volwassene' degene die naast haar vader staat.



Ze is nu ongeveer om de 2 weken bij ons. Het ging lange tijd goed. Mijn vriend haalt haar bij de bushalte op en komt niet meer bij hun thuis. Dan is de grens voor haar beter te begrijpen.



Ik wilde niet dat dat andere kind ook bij ons in huis zou komen, omdat die gewoon een regeling heeft met haar eigen vader. Het was in het begin zwaar voor mijn vriend, opa en oma begrepen het ook niet, maar ik heb voet bij stuk gehouden. Uiteindelijk bleek het de juiste beslissing.



Ze zou anders 5 mensen hebben die zich bemoeien met haar opvoeding en ik zat daar niet echt op te wachten. Ik heb echt al een stukje vooruit gekeken. Hij heeft die andere opgevoed, maar het is niet zijn vlees en bloed. Stel hij en ik zouden zelf kids krijgen, dan komt dat andere kind toch op de allerlaatste plaats....Dat is nou eenmaal een gevoel, want voor mij betekend ze niet meer als een buurmeisje ofzo. Uiteindelijk zal haar dat ook geen goed doen.



Een vraagje die ik aan jullie heb is, in hoeverre gaan jullie mee naar schoolactiviteiten van jullie stiefkids???



Mijn vriend ging namelijk gisteren met ex en 2 kids naar hun school voor een presentatie. Die kleintjes hadden dingen gemaakt en gingen dat showen.



Toen hij thuiskwam was al snel duidelijk dat het drama was geweest!!:(



Ex wilde steeds zijn hand vasthouden en hij duwde haar weg van 'wat denk je wel niet!' Zogneaamd de schijn ophouden voor de leraren dat ze samen zijn ofzo. Hij ging maar druk met de leraressen praten...



Op de terugweg naar huis had hij zijn dochter op de arm en die ex bleef maar hangen en opdringerige dingen doen. Hij duwde haar steeds weg en zijn dochter duwde haar moeder ook steeds weg, van laat ons met rust!



Op een gegeven moment bleef zijn ex ermee doorgaan en werd die kleine het helemaal zat. Die gaf haar moeder zo een mep in haar gezicht!!! :o

Okay, mijn vriend keurt het niet goed.....maar ergens had ik zoiets van, eigen schuld!! Had ze maar normaal moeten doen.



Die kleine ging toen de hele tijd over mij praten en telkens als haar moeder iets gemeens zei over mij nam ze het voor mij op. Ze wilde bij ons komen slapen, maar mijn vriend moest werken. Toen zei ze 'ja, maar dan kan ik toch bij tante M. ( ik dus ) blijven?'  Haar moeder zei toen 'nou, we gaan wel allemaal daar slapen en schoppen tante M. het huis uit!!!:@

De kleine zei toen 'neeehee, tante M. blijft daar met papa, we schoppen jou het huis uit!!'  ( duidelijk is dus dat het een papa kindje is ;) )



Ik praat nooit slecht over haar moeder en die kleine vind mij gewoon lief. Haar moeder lokt zulke reacties dus zelf uit. Ex was woedend er kwam haast stoom uit haar oren zei mijn vriend. Ze ging ook haar andere dochter van 9 dingen influisteren om tegen mijn vriend te zeggen.



Dat zijn kleine mijn naam wegkrast uit de kaarten die mijn vriend haar stuurt. Lijkt me sterk, aangezien ze niet eens nog kan lezen!! En ik wist al dat ex mijn naam wegkraste uit die kaarten. We hebben tegen de kleine gezegd dat waar mama gekrast heeft staat tante M. :P



Maargoed, ik denk er dus over om bij de volgende 'schoolaangelegenheid' gewoon mee te gaan. Ik heb ex nooit in levende lije gezien, maar de kans is groot dat we elkaar in de haren vliegen......Toch vind ik dat dit eens afgelopen moet zijn, maar hoe? Ze roept steeds dat ze een italiaanse vriend heeft en toch dringt ze zich op bij mijn vriend.



Nou meiden, sorry voor het lange verhaal.....ik ga maar eens slapen

Hoi Ilja, bedankt voor je reactie. Een gesprek met ex is onmogelijk. vaak geprobeerd maar helpt niks. Zij wil na zoveel jaren nog steeds haar ex terug. Ik ben de oorzaak van al het kwaad, in haar ogen.

Mijn idee om mee te gaan naar rapport avonden is om te laten zien: wij horen bij elkaar en jij gaat ook maar op een ander moment. Zij wil nl voor de buitenwereld ook nog steeds het gevoel hebben dat ze een relatie met hem heeft.

Als de situatie normaal zou zij, met een normale bezoekregeling dan zou ik nooit voorgesteld hebben om mee naar school te gaan. Als ik het uberhaupt zou doen bemoei ik me verder inhoudelijk niet met het gesprek, het gaat me alleen om mijn aanwezigheid. maar goed, zo ver zijn we nog lang niet. Eerst maar eens een aantal keren in het weekend daar de boodschappen gaan doen. Heb jij misschien nog andere adviezen?

Hoi eranma,



Ik was aan het bijlezen en zag ineens dat wij zo ongeveer in hetzelfde schuitje zitten wat betreft de schoolavonden.....



Zoals je in mij verhaal leest 'gebruikt' ex ook de schoolavonden om zich aan mijn vriend op te dringen. Ook ik wil de volgende keer meegaan om te laten zien dat hij en ik bijelkaar horen. Uiteraard vind ik het natuurlijk ook superleuk om te zien wat die kleine allemal heeft gemaakt. Hij heeft het wel gefilmd en toen kreeg ik toch wel zo'n warm gevoel van ' leuk, daar had ik wel bij willen zijn'



Laatst ging ik mee toen mijn vriend haar naar een kinderfeestje bracht. Vond ze onwijs leuk:D



Ook ik word door haar gezien als de oorzaak van het 'kwaad'. Terwijl hun relatie lang daarvoor al niks meer voorstelde....sowiso bleef hij alleen voor zijn kind bij haar, maar hield dat uiteindelijk ook niet uit.



Zijn eigen dochter roept zelfs dat hij en mama niet bijelkaar moeten komen, omdat ze alleen maar ruzie maken. Alles aan haar irriteerd hem mateloos en 90% van alles wat ze zegt, daar moet hij zich voor inhouden om geen ruzie te maken. Ze verdraaid alles.



Wel ben ik bang dat als ik naar ouderavond ga dat er dan klappen gaan vallen :( Ik zal me nooit laten kennen en rustig blijven, maar ik denk dat zij flipt...



Het stomme is dat ze de vader van haar andere dochter niet had uitgenodigd., mijn vriend moest ook maar komen voor haar andere kind.

Hallo dames, ik heb jullie advies nodig bij het volgende:

Ik heb al eens op dit topic gereageerd maar ga nog ff in de herhaling. Ik woon smane met vriend die een kind heeft die hij alleen bij zijn ex mag zien. Ex ziet mij als hoofdschuldige van de scheiding. Mijn vriend heeft jaren onder deplak gezeten bij zijn ex en is volgens mij bang voor haar. hij is ook bang dat hij zijn kind niet meer mag zien als hij "moeilijk doet".Hij heeft vele malen geprobeerd om zijn kind naar onze wonig mee te krijgen maar mocht nooit. Hij heeft hem een x een half uur stiekem mee genomen(ik was niet thuis) en dat gaf een fikse ruzie. Zo is het dus al bijna 3 jaar.

Ik verlies een beetje het respect voor mijn vriend omdat hij zich zo slap opstelt anderzijds heb ik ook wel met hem te doen.

Ex van mijn vriend deed exact hetzelfde, maar ik denk dat je vriend dit zelf in stand houdt......Hij 'laat'zich chanteren en manipuleren en 'geeft' haar zelf die macht over hem/jullie.



Ex van mijn vriend dreigt om de zoveel tijd dat hij zijn dochter niet mag zien. In het begin 6 maanden niet gezien, daarna 3 maanden niet gezien. Steeds af en aan.....



Toch zijn we haar dreigementen steeds minder serieus gaan nemen...het gaat stapje bij stapje, want ze bluft onwijs!!! Okay, ik ken de ex van jou vriend niet, maar de ex van mijn vriend heeft denk ik al 12 keer geroepen zijjn dochter bij hem weg te halen. Een paar keer heeft ze dat ook daadwerkelijk gedaan.



Toen we in september gingen samenwonen was het weer drama. Hij vond het zo zielig voor zijn kind dat hij hun gewoon met rust ging laten en afwachten.



Hij ging zelf eisen stellen. Hij heeft geen regeling, maar gaf duidelijk bij zijn ex aan dat ik blijf waar ik ben, want hij woont met mij en hij wil zijn kind met regelmaat zien en anders niet!!! Voet bij stuk houden.



Klinkt hard, maar daarmee ontnam hij haar wel haar 'machtsmiddel'. Hij kaatst de bal gewoon terug. Je moet er lef voor hebben en je neemt een risico, maar nu weten we dat zijn ex ondanks loze dreigementen na een tijd toch weer in de picture wil komen.



Intussen is ze erachter dat het eigenlijk wel 'lekker' is als kind even naar papa toe is. Kan ze lekker uitgaan dat weekend. Als ze uitwil gaan en wil dat hij haar maar even een dagje komt halen, zegt hij gewoon 'heel het weekend en anders niet'.



Toen haar andere dochter niet bij ons mocht komen, ging ze weer dreigen, maar we lachten er alleen maar om. We hadden al zoiets van 'die draait wel weer bij' 2 weken later belde mijn vriend en mocht hij zijn dochter weer komen halen.



De laatste actie die ze had was deze week 'als hij en ik kids krijgen mag hij zijn dochter nooit meer zien' Dan gaat ze naar haar rijke italiaanse vriend in italie, dan zou mijn vriend jaloers worden. Mijn vriend zei 'Nou, pak maar je koffers en ga weg, want Tante M. is al zwanger!!!!' Toen was ze uitgeluld ;) En hij haalt die kleine gewoon volgende week op....



Ik verwacht die dreigementen ook als we gaan trouwen en kids krijgen, maar het zal allemaal wel. Mijn vriend heeft een sterk karakter en laat zich niet manipuleren over de rug van zijn dochter. Zijn ex is heel slap, want je moet niet dreigen als je het toch niet waarmaakt! We nemen haar echt niet meer serieus als ze weereens wat roept.

Hallo dames, ik heb jullie advies nodig bij het volgende:

Ik heb al eens op dit topic gereageerd maar ga nog ff in de herhaling. Ik woon smane met vriend die een kind heeft die hij alleen bij zijn ex mag zien. Ex ziet mij als hoofdschuldige van de scheiding. Mijn vriend heeft jaren onder deplak gezeten bij zijn ex en is volgens mij bang voor haar. hij is ook bang dat hij zijn kind niet meer mag zien als hij "moeilijk doet".Hij heeft vele malen geprobeerd om zijn kind naar onze wonig mee te krijgen maar mocht nooit. Hij heeft hem een x een half uur stiekem mee genomen(ik was niet thuis) en dat gaf een fikse ruzie. Zo is het dus al bijna 3 jaar.

Ik verlies een beetje het respect voor mijn vriend omdat hij zich zo slap opstelt anderzijds heb ik ook wel met hem te doen.

Ex van mijn vriend deed exact hetzelfde, maar ik denk dat je vriend dit zelf in stand houdt......Hij 'laat'zich chanteren en manipuleren en 'geeft' haar zelf die macht over hem/jullie.



Ex van mijn vriend dreigt om de zoveel tijd dat hij zijn dochter niet mag zien. In het begin 6 maanden niet gezien, daarna 3 maanden niet gezien. Steeds af en aan.....



Toch zijn we haar dreigementen steeds minder serieus gaan nemen...het gaat stapje bij stapje, want ze bluft onwijs!!! Okay, ik ken de ex van jou vriend niet, maar de ex van mijn vriend heeft denk ik al 12 keer geroepen zijjn dochter bij hem weg te halen. Een paar keer heeft ze dat ook daadwerkelijk gedaan.



Toen we in september gingen samenwonen was het weer drama. Hij vond het zo zielig voor zijn kind dat hij hun gewoon met rust ging laten en afwachten.



Hij ging zelf eisen stellen. Hij heeft geen regeling, maar gaf duidelijk bij zijn ex aan dat ik blijf waar ik ben, want hij woont met mij en hij wil zijn kind met regelmaat zien en anders niet!!! Voet bij stuk houden.



Klinkt hard, maar daarmee ontnam hij haar wel haar 'machtsmiddel'. Hij kaatst de bal gewoon terug. Je moet er lef voor hebben en je neemt een risico, maar nu weten we dat zijn ex ondanks loze dreigementen na een tijd toch weer in de picture wil komen.



Intussen is ze erachter dat het eigenlijk wel 'lekker' is als kind even naar papa toe is. Kan ze lekker uitgaan dat weekend. Als ze uitwil gaan en wil dat hij haar maar even een dagje komt halen, zegt hij gewoon 'heel het weekend en anders niet'.



Toen haar andere dochter niet bij ons mocht komen, ging ze weer dreigen, maar we lachten er alleen maar om. We hadden al zoiets van 'die draait wel weer bij' 2 weken later belde mijn vriend en mocht hij zijn dochter weer komen halen.



De laatste actie die ze had was deze week 'als hij en ik kids krijgen mag hij zijn dochter nooit meer zien' Dan gaat ze naar haar rijke italiaanse vriend in italie, dan zou mijn vriend jaloers worden. Mijn vriend zei 'Nou, pak maar je koffers en ga weg, want Tante M. is al zwanger!!!!' Toen was ze uitgeluld ;) En hij haalt die kleine gewoon volgende week op....



Ik verwacht die dreigementen ook als we gaan trouwen en kids krijgen, maar het zal allemaal wel. Mijn vriend heeft een sterk karakter en laat zich niet manipuleren over de rug van zijn dochter. Zijn ex is heel slap, want je moet niet dreigen als je het toch niet waarmaakt! We nemen haar echt niet meer serieus als ze weereens wat roept.

Hallo dames, ik heb jullie advies nodig bij het volgende:

Ik heb al eens op dit topic gereageerd maar ga nog ff in de herhaling. Ik woon smane met vriend die een kind heeft die hij alleen bij zijn ex mag zien. Ex ziet mij als hoofdschuldige van de scheiding. Mijn vriend heeft jaren onder deplak gezeten bij zijn ex en is volgens mij bang voor haar. hij is ook bang dat hij zijn kind niet meer mag zien als hij "moeilijk doet".Hij heeft vele malen geprobeerd om zijn kind naar onze wonig mee te krijgen maar mocht nooit. Hij heeft hem een x een half uur stiekem mee genomen(ik was niet thuis) en dat gaf een fikse ruzie. Zo is het dus al bijna 3 jaar.

Ik verlies een beetje het respect voor mijn vriend omdat hij zich zo slap opstelt anderzijds heb ik ook wel met hem te doen.

Ex van mijn vriend deed exact hetzelfde, maar ik denk dat je vriend dit zelf in stand houdt......Hij 'laat'zich chanteren en manipuleren en 'geeft' haar zelf die macht over hem/jullie.



Ex van mijn vriend dreigt om de zoveel tijd dat hij zijn dochter niet mag zien. In het begin 6 maanden niet gezien, daarna 3 maanden niet gezien. Steeds af en aan.....



Toch zijn we haar dreigementen steeds minder serieus gaan nemen...het gaat stapje bij stapje, want ze bluft onwijs!!! Okay, ik ken de ex van jou vriend niet, maar de ex van mijn vriend heeft denk ik al 12 keer geroepen zijjn dochter bij hem weg te halen. Een paar keer heeft ze dat ook daadwerkelijk gedaan.



Toen we in september gingen samenwonen was het weer drama. Hij vond het zo zielig voor zijn kind dat hij hun gewoon met rust ging laten en afwachten.



Hij ging zelf eisen stellen. Hij heeft geen regeling, maar gaf duidelijk bij zijn ex aan dat ik blijf waar ik ben, want hij woont met mij en hij wil zijn kind met regelmaat zien en anders niet!!! Voet bij stuk houden.



Klinkt hard, maar daarmee ontnam hij haar wel haar 'machtsmiddel'. Hij kaatst de bal gewoon terug. Je moet er lef voor hebben en je neemt een risico, maar nu weten we dat zijn ex ondanks loze dreigementen na een tijd toch weer in de picture wil komen.



Intussen is ze erachter dat het eigenlijk wel 'lekker' is als kind even naar papa toe is. Kan ze lekker uitgaan dat weekend. Als ze uitwil gaan en wil dat hij haar maar even een dagje komt halen, zegt hij gewoon 'heel het weekend en anders niet'.



Toen haar andere dochter niet bij ons mocht komen, ging ze weer dreigen, maar we lachten er alleen maar om. We hadden al zoiets van 'die draait wel weer bij' 2 weken later belde mijn vriend en mocht hij zijn dochter weer komen halen.



De laatste actie die ze had was deze week 'als hij en ik kids krijgen mag hij zijn dochter nooit meer zien' Dan gaat ze naar haar rijke italiaanse vriend in italie, dan zou mijn vriend jaloers worden. Mijn vriend zei 'Nou, pak maar je koffers en ga weg, want Tante M. is al zwanger!!!!' Toen was ze uitgeluld ;) En hij haalt die kleine gewoon volgende week op....



Ik verwacht die dreigementen ook als we gaan trouwen en kids krijgen, maar het zal allemaal wel. Mijn vriend heeft een sterk karakter en laat zich niet manipuleren over de rug van zijn dochter. Zijn ex is heel slap, want je moet niet dreigen als je het toch niet waarmaakt! We nemen haar echt niet meer serieus als ze weereens wat roept.

Sorry!! De server liep vast :( Nu staat het bericht er 3 keer :$

@sue-ellen: ik vind gewoon dat je te gemakkelijk over het leed heenstapt wat zo'n scheiding teweeg brengt in sommige gezinnen. Dat de kinderen hun huis uit moeten, uit de buurt weggerukt worden waar ze hun vriendjes vriendinnetjes hebben, waar ze naar school gaan etc. En het spijt me zeer, als je van een leuke nieuwbou wijk gaat naar een flatje, in een meestal niet zo beste buurt, noem mij dan maar arrogant, maar ik zou me diepongelukkig coelen hoor!



Je doet net of dat ze maar niet moet zeuren die moeder! Life goes on, kom nou, dat zijn hele moeilijke dingen waar je doorheen moet.



was het maar zo makkelijk zoals jij beschrijft. Oh wil je me niet meer, ok doei, toedeledoki. Maar zo is het nu eenmaal niet. Je trouwt toch met iemand met de bedoeling daar je leven mee te delen tot het eind, en als dat niet lukt, om wat voor reden dan ook, mag je daar best verdriet van hebben toch? Wat niet betekent dat je elkaar maar mega dwars moet gaan zitten, maar begrip voor elkaar tonen zou al een hele stap zijn toch?