Relaties
alle pijlers
Probleem met m'n vent
zaterdag 22 september 2007 om 19:02
Tja, ik wist even niet hoe ik de titel moest omschrijven, maar ben zo pissed op 't moment dat ik het even van me af moet schrijven.
Ik heb een moeizame relatie. In het begin was het onbeschrijvelijke goed, tot ik er achter kwam dat hij niet eerlijk was geweewst.
Ik was zo slim om er een punt achter te zetten, maar na een paar weken kon ik het niet volhouden en besloten wij er toch voor te gaan.
Het vertrouwen is nooit helemaal teruggekomen.
In het voorjaar was het weer slecht, ik kon hem niet loslaten maar het verleden ook niet.
Het ging slecht met mij, hij moest steeds verantwoorden waar hij was/hoe laat hij bij mij was en ik werd erg boos als dat ca. 15 minuten later was.
Ik kon niet eten, ging zelf in de hyperventilatie en paniekaanvallen.
Dus met pijn in mijn hart weer uitgemaakt.
En je voelt het al aankomen....
Weer ben ik voor hem gevallen.
Pas kon ik hem niet bereiken... had hij zijn telefoon ergens verloren (zegt hij)
dan hier weer een uur te laat etc.
Maar vandaag... hij zou even wat terugbrengen bij een vriend en zeker om 13.00 uur weer terug zijn.
Om 14.30 een sms dat hij nog wat in Noord-Brabant moest halen.
Inmiddels is het 19.00 uur en hij is nog niet thuis.
Hij neemt zijn telefoon niet op en smst niet.
Mijn eerste tranen zijn gevallen.
Ik ben nog nooit afhankelijk geweest van een vent (ik ben 34) en baal ervan dat ik bij hem wel zo ben.
Eigenlijk voel ik er veel voor om zijn spullen hier te pakken en in zijn huis te dumpen.
Maar ja, dat wil ik ook weer niet....
Het komt er geloof ik op neer dat ik niet alleen meer wil zijn.
Ongelofelijk, ik genoot vroeger altijd van avonden alleen.
Pfffff, dit was ff mijn klaagzang.
Groetjes,
Savel
Ik heb een moeizame relatie. In het begin was het onbeschrijvelijke goed, tot ik er achter kwam dat hij niet eerlijk was geweewst.
Ik was zo slim om er een punt achter te zetten, maar na een paar weken kon ik het niet volhouden en besloten wij er toch voor te gaan.
Het vertrouwen is nooit helemaal teruggekomen.
In het voorjaar was het weer slecht, ik kon hem niet loslaten maar het verleden ook niet.
Het ging slecht met mij, hij moest steeds verantwoorden waar hij was/hoe laat hij bij mij was en ik werd erg boos als dat ca. 15 minuten later was.
Ik kon niet eten, ging zelf in de hyperventilatie en paniekaanvallen.
Dus met pijn in mijn hart weer uitgemaakt.
En je voelt het al aankomen....
Weer ben ik voor hem gevallen.
Pas kon ik hem niet bereiken... had hij zijn telefoon ergens verloren (zegt hij)
dan hier weer een uur te laat etc.
Maar vandaag... hij zou even wat terugbrengen bij een vriend en zeker om 13.00 uur weer terug zijn.
Om 14.30 een sms dat hij nog wat in Noord-Brabant moest halen.
Inmiddels is het 19.00 uur en hij is nog niet thuis.
Hij neemt zijn telefoon niet op en smst niet.
Mijn eerste tranen zijn gevallen.
Ik ben nog nooit afhankelijk geweest van een vent (ik ben 34) en baal ervan dat ik bij hem wel zo ben.
Eigenlijk voel ik er veel voor om zijn spullen hier te pakken en in zijn huis te dumpen.
Maar ja, dat wil ik ook weer niet....
Het komt er geloof ik op neer dat ik niet alleen meer wil zijn.
Ongelofelijk, ik genoot vroeger altijd van avonden alleen.
Pfffff, dit was ff mijn klaagzang.
Groetjes,
Savel
maandag 24 september 2007 om 18:58
Met risico dat ik off topic dwaal: ja en nee dat ik er defi af ben, Leo. Ik wil hem niet zien, horen, lezen etc. Weet ook dat ik voor de bijl zou gaan (vrees ik) als hij bij mij op de stoep staat. Dus als hij per telefoon contact opneemt dan reageer ik meestal wel, om hem te laten merken dat hij vooral níet welkom is. Anders word ik maar nerveus, verwacht ik hem ieder moment op de stoep. Voel me eigenlijk pas echt lekker als ik zeker weet dat het te laat is voor een bezoek. Hij belt en smst mij geregeld. Mijn telefoon staat de hele dag op stil, zodat ik niet doorheb dat hij belt --> zie ik alleen achteraf. Meestal stuur ik dan een sms terug met een tekst als "moeilijk hè, iemand met rust laten? Wat moet je nou joh, toen je me had wilde je me niet, dus bekijk het nou ook maar. En nu ga ik wat interessanters doen dus DOEI." M'n broer weet dat ik van dat figuur af probeer te komen en die heeft al gezegd dat hij hem wel weg komt jagen als hij hier verschijnt. Enige probleem zijn al die nachtmerries die ik over hem heb: ben gewoon bang om te gaan slapen. Voor de rest gaat het prima, ik mis 'm niet eens! En om die smsjes van hem word ik alleen maar boos, niet week.
maandag 24 september 2007 om 20:22
Mee eens Eleonora, maar zelfs bij de politie hoef ik niet meer aan te komen denk ik. Stalkersgedrag heeft hij vorige keer meer dan een half jaar volgehouden (tot aan serieuze aanklacht officier van justitie aan toe), maar toen ging hij dus in therapie en gek genoeg ging ik een tijdje later alsnog voor de bijl. Geloofde echt in die therapie enzo (hoe suf kan je zijn 
).
Hij is jaaaaaren ouder dan ik, maar wat dat betreft net een klein kind. Weet van anderen dat hij z'n stalkersmodus ongeveer een jaar of twee aan kan laten staan. Kortom, in het slechtste geval nog 22 maanden en drieëneenhalve week ongeveer te goed.... Maar vastbesloten het deze keer vol te houden! \\:-)//
). Hij is jaaaaaren ouder dan ik, maar wat dat betreft net een klein kind. Weet van anderen dat hij z'n stalkersmodus ongeveer een jaar of twee aan kan laten staan. Kortom, in het slechtste geval nog 22 maanden en drieëneenhalve week ongeveer te goed.... Maar vastbesloten het deze keer vol te houden! \\:-)//
