Relaties
alle pijlers
vader en niet (mee)betalen voor dochter
maandag 18 februari 2008 om 16:01
Hallo dames,
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
vrijdag 29 februari 2008 om 21:35
Zonlicht.
Je zegt dat als jouw kinderen ooit besluiten hun vader niet meer te willen zien, zal dat zijn omdat zij dat wensen en niet omdat jij dat wenselijk vindt en/of wil en het je leven een stuk makkelijker zou maken.
Wil je hiermee zeggen dat ik haar besluit in deze beinvloedt? Waarin verschilt datgene wat mijn dochter wil in deze kwestie van datgene wat jouw kinderen misschien ooit kunnen besluiten: nl geen kontakt meer wensen met vader.
Nou?
en ik heb de macht en verantwoordelijkheid om dingen in te vullen op de manier zoals ik dat wil zeg je ook.
Dat vind ik wel heel erg bot, ben potdorie wel de moeder en dus verantwoordelijk en als mijn dochter aangeeft dat ze geen kontakt meer wenst, wie ben ik dan om er voor te zorgen dat er wèl kontakt gelegd wordt?
En dus tegen de wens van mijn dochter in gaan ... ?
Ik heb echt niet de illusie dat dit besluit van haar blijft. Sterker nog als ze van idee verandert dan ben ik er voor haar en kan ze kontakt leggen wat ze wil.
En wat dat beginnen over geld, waarom zou ik haar hier niet over inlichten eigenlijk? Je kent mijn dochter niet en onze manier van omgang met elkaar. Ik kan je wel vertellen dat we een sterke band hebben, zoals zij overigens met alle naaste familie een sterke band heeft.
je verwijst naar 'gedeelde kinderen' dat volg ik ook. Wat ik zie dat de oudste jongen bij de ene ouder negatief praat over de ander. Loyaliteitskonflikt. Wat ik ook zie is dat beide ouderechtparen (vader en moeder ieder met hun nieuwe partner) het beide niet eens zijn over de opvoeding van de 2 zoons. Zij hebben bij ieder van hen een ander leven, met andere omgang met elkaar vooral.
Wat ik erg kwalijk vind is de rol van de nieuwe vrouw van papa; die o.a. over foto's van maakt want stel je eens voor dat ze dat nog eens in kan zetten als bewijs van een niet pedagogische opvoeding van de echte moeder ! Schandalig gewoon.
Je zegt dat als jouw kinderen ooit besluiten hun vader niet meer te willen zien, zal dat zijn omdat zij dat wensen en niet omdat jij dat wenselijk vindt en/of wil en het je leven een stuk makkelijker zou maken.
Wil je hiermee zeggen dat ik haar besluit in deze beinvloedt? Waarin verschilt datgene wat mijn dochter wil in deze kwestie van datgene wat jouw kinderen misschien ooit kunnen besluiten: nl geen kontakt meer wensen met vader.
Nou?
en ik heb de macht en verantwoordelijkheid om dingen in te vullen op de manier zoals ik dat wil zeg je ook.
Dat vind ik wel heel erg bot, ben potdorie wel de moeder en dus verantwoordelijk en als mijn dochter aangeeft dat ze geen kontakt meer wenst, wie ben ik dan om er voor te zorgen dat er wèl kontakt gelegd wordt?
En dus tegen de wens van mijn dochter in gaan ... ?
Ik heb echt niet de illusie dat dit besluit van haar blijft. Sterker nog als ze van idee verandert dan ben ik er voor haar en kan ze kontakt leggen wat ze wil.
En wat dat beginnen over geld, waarom zou ik haar hier niet over inlichten eigenlijk? Je kent mijn dochter niet en onze manier van omgang met elkaar. Ik kan je wel vertellen dat we een sterke band hebben, zoals zij overigens met alle naaste familie een sterke band heeft.
je verwijst naar 'gedeelde kinderen' dat volg ik ook. Wat ik zie dat de oudste jongen bij de ene ouder negatief praat over de ander. Loyaliteitskonflikt. Wat ik ook zie is dat beide ouderechtparen (vader en moeder ieder met hun nieuwe partner) het beide niet eens zijn over de opvoeding van de 2 zoons. Zij hebben bij ieder van hen een ander leven, met andere omgang met elkaar vooral.
Wat ik erg kwalijk vind is de rol van de nieuwe vrouw van papa; die o.a. over foto's van maakt want stel je eens voor dat ze dat nog eens in kan zetten als bewijs van een niet pedagogische opvoeding van de echte moeder ! Schandalig gewoon.
vrijdag 29 februari 2008 om 22:53
quote:mamzelle schreef op 29 februari 2008 @ 11:05:
Vader idealiseren betekent dat je zelfbeeld gaat wankelen als je er achter komt dat dat ideaalbeeld niet klopt. Moet je opnieuw je zelfbeeld gaan vaststellen. Niet erg handig middenin je puberteit of jong volwassenheid.
Ik heb helemaal niet zo'n moeite met kinderen die geconfronteerd worden met een afspraak die papa niet nakomt. Vertel ze dat papa makkelijk belooft en wel wil maar geen kans ziet om zijn afspraken na te komen. Vertel ze dat papa heel slecht nee kan zeggen of tegen teleurstelling kan en daarom maar ja zegt ook al doet 'ie nee. Geen sprookjes, dingen die ik van hem zelf heb gehoord. De één gaat er makkelijker mee om dan de ander maar scenes die langer dan tien minuten duurden heb ik hierover niet gehad.
Mamzelle, uit wat je schrijft, maak ik op dat je blijkbaar wel een goed zelfbeeld had voor je vader terug kwam in je leven. Dat kan ik helaas van mijn kinderen niet zeggen. Zij moesten dat sowieso nog opbouwen en het werd tijdens al afgebroken.
Jij hebt een veel betere kans gekregen een gezond zelfbeeld en zelfvertrouwen op te bouwen. Ik bagatelliseer je gemis niet, al heb ik de indruk dat je niet echt de impact begrijpt waar ik op doel.
Jij voelt je door jouw vader op latere leeftijd aangetast in je zelfbeeld en ik heb er begrip voor dat dit vervelend was en impact op je heeft gehad. Zie je dan niet in dat mijn kinderen dat hun hele jeugd door hebben gehad zonder de kans dat zelfbeeld in optimale situatie te laten ontwikkelen?
Daarom vind ik het erg jammer en komt mijn gevoel ook een beetje in opstand als je zegt dat jij er geen moeite mee hebt dat kinderen geconfronteerd worden met een vader die zijn afspraken niet nakomt. Als jij als volwassene problemen ermee hebt dat je vader onbetrouwbaar is, waarom denk je dan dat dit voor veel jongere kinderen niet zo erg is. Bijna geoorloofd.
ik heb ze alles verteld en nog meer wat jij als voorbeelden geeft maar dat doet niks af aan hun gevoelens.
Daarbij kan ik je verzekeren als een vader zijn afspraken niet nakomt er nog veel meer gebeurt wat niet deugt. Kinderen hebben vaak geen keuze. Ze moeten het allemaal maar ondergaan. Als volwassene heb je de keuze wel dat je niet accepteert dat je vader beroerd met je omgaat. Een kind is kwetsbaar en heeft niet de middelen en de stem zich goed te verweren tegen teleurstelling en onbetrouwbaarheid.
Vader idealiseren betekent dat je zelfbeeld gaat wankelen als je er achter komt dat dat ideaalbeeld niet klopt. Moet je opnieuw je zelfbeeld gaan vaststellen. Niet erg handig middenin je puberteit of jong volwassenheid.
Ik heb helemaal niet zo'n moeite met kinderen die geconfronteerd worden met een afspraak die papa niet nakomt. Vertel ze dat papa makkelijk belooft en wel wil maar geen kans ziet om zijn afspraken na te komen. Vertel ze dat papa heel slecht nee kan zeggen of tegen teleurstelling kan en daarom maar ja zegt ook al doet 'ie nee. Geen sprookjes, dingen die ik van hem zelf heb gehoord. De één gaat er makkelijker mee om dan de ander maar scenes die langer dan tien minuten duurden heb ik hierover niet gehad.
Mamzelle, uit wat je schrijft, maak ik op dat je blijkbaar wel een goed zelfbeeld had voor je vader terug kwam in je leven. Dat kan ik helaas van mijn kinderen niet zeggen. Zij moesten dat sowieso nog opbouwen en het werd tijdens al afgebroken.
Jij hebt een veel betere kans gekregen een gezond zelfbeeld en zelfvertrouwen op te bouwen. Ik bagatelliseer je gemis niet, al heb ik de indruk dat je niet echt de impact begrijpt waar ik op doel.
Jij voelt je door jouw vader op latere leeftijd aangetast in je zelfbeeld en ik heb er begrip voor dat dit vervelend was en impact op je heeft gehad. Zie je dan niet in dat mijn kinderen dat hun hele jeugd door hebben gehad zonder de kans dat zelfbeeld in optimale situatie te laten ontwikkelen?
Daarom vind ik het erg jammer en komt mijn gevoel ook een beetje in opstand als je zegt dat jij er geen moeite mee hebt dat kinderen geconfronteerd worden met een vader die zijn afspraken niet nakomt. Als jij als volwassene problemen ermee hebt dat je vader onbetrouwbaar is, waarom denk je dan dat dit voor veel jongere kinderen niet zo erg is. Bijna geoorloofd.
ik heb ze alles verteld en nog meer wat jij als voorbeelden geeft maar dat doet niks af aan hun gevoelens.
Daarbij kan ik je verzekeren als een vader zijn afspraken niet nakomt er nog veel meer gebeurt wat niet deugt. Kinderen hebben vaak geen keuze. Ze moeten het allemaal maar ondergaan. Als volwassene heb je de keuze wel dat je niet accepteert dat je vader beroerd met je omgaat. Een kind is kwetsbaar en heeft niet de middelen en de stem zich goed te verweren tegen teleurstelling en onbetrouwbaarheid.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:03
quote:dubiootje schreef op 29 februari 2008 @ 11:47:
[...]
Shahla, ik begrijp dat je er nu spijt van hebt dat je je kinderen hieraan hebt blootgesteld. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want je ziet achteraf wat een enorme negatieve impact het op hun leven heeft gehad. Het lastige is dat je dat pas achteraf kan zien. Jij wist van tevoren ook niet dat papa weer niet zou komen opdagen.
Spijt is een groot woord. Vaker werd het me opgedrongen dat wij met hem geconfronteerd werden dus het is maar voor een gedeelte mijn eventueel verkeerde verdienste geweest. Wel vind ik het jammer dat ik niet altijd standvastig genoeg heb kunnen optreden. Me door hem of een instantie (zoals de school van mijn zoon destijds) liet ompraten. Het is daarom ook niet zo dat ik of een ander het pas achteraf echt kan weten of inzien. Gaandeweg is daar een patroon. Een patroon wat ik niet goed vond voor de ontwikkeling en veilige situatie voor mijn kinderen. Veilig in de zin van teveel onrust, teveel verwarring, teveel gedoe etc. Je kunt het daarom al tijdens zien en het dan een halt toeroepen. Na een paar keer weet je toch echt wel dat de kans groot is dat papa misschien weer niet op komt dagen.
Helaas maakt je omgeving het niet altijd eenvoudig voor je en kunnen eerder genomen beslissingen ongedaan gemaakt worden en nieuwe kansen uitgedeeld. Soms door de moeder, soms door de vader en soms door zich ermee bemoeiende instanties.
Dat voelt voor mij en misschien ook wel voor andere moeders alsof de kinderen een soort experiment zijn. Hun veerkracht en flexibiliteit kan hierdoor tot het uiterste gerekt worden. Op het moment kan en zal het waarschijnlijk gezien en gevoeld worden als in het belang van de kinderen maar of dat wel altijd werkelijk zo is? Ik denk van niet.
[...]
Shahla, ik begrijp dat je er nu spijt van hebt dat je je kinderen hieraan hebt blootgesteld. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want je ziet achteraf wat een enorme negatieve impact het op hun leven heeft gehad. Het lastige is dat je dat pas achteraf kan zien. Jij wist van tevoren ook niet dat papa weer niet zou komen opdagen.
Spijt is een groot woord. Vaker werd het me opgedrongen dat wij met hem geconfronteerd werden dus het is maar voor een gedeelte mijn eventueel verkeerde verdienste geweest. Wel vind ik het jammer dat ik niet altijd standvastig genoeg heb kunnen optreden. Me door hem of een instantie (zoals de school van mijn zoon destijds) liet ompraten. Het is daarom ook niet zo dat ik of een ander het pas achteraf echt kan weten of inzien. Gaandeweg is daar een patroon. Een patroon wat ik niet goed vond voor de ontwikkeling en veilige situatie voor mijn kinderen. Veilig in de zin van teveel onrust, teveel verwarring, teveel gedoe etc. Je kunt het daarom al tijdens zien en het dan een halt toeroepen. Na een paar keer weet je toch echt wel dat de kans groot is dat papa misschien weer niet op komt dagen.
Helaas maakt je omgeving het niet altijd eenvoudig voor je en kunnen eerder genomen beslissingen ongedaan gemaakt worden en nieuwe kansen uitgedeeld. Soms door de moeder, soms door de vader en soms door zich ermee bemoeiende instanties.
Dat voelt voor mij en misschien ook wel voor andere moeders alsof de kinderen een soort experiment zijn. Hun veerkracht en flexibiliteit kan hierdoor tot het uiterste gerekt worden. Op het moment kan en zal het waarschijnlijk gezien en gevoeld worden als in het belang van de kinderen maar of dat wel altijd werkelijk zo is? Ik denk van niet.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:09
quote:winniedepoeh schreef op 29 februari 2008 @ 15:06:
Hier ben ik even weer, heb het geschrevene teruggelezen.
Shahla,
Zo treurig wat je vertelt over de gymzaal. Snif...
Wat je zegt mbt liever een kind dat zijn afwezige vader idealiseert dan een kind dat af en toe zijn vader ziet en deze niet betrouwbaar is in de gemaakte afspraken. De zin dat deze kinderen, omdat ze nog in de groei zijn/zich ontwikkelingen, de helft van hun identiteit (vertegenwoordigt in deze in vader: 1 van de mensen van hun oorsprong !) in duigen zien vallen, lijkt me een realistische uiteenzetting van wat er gebeurt.
Ik weet het. Het heeft nog lang impact op mij gehad. Van de kinderen was dat sowieso al duidelijk.
Je stuk van 'zijn afwezige vader idealiseert t/m gemaakte afspraken' begrijp ik niet.
Met betrekking tot je dochter lijkt het me duidelijk. En ze zal heus open met je zijn geweest. Die opening geef je namelijk als je haar zegt en laat merken dat het oké is wat zij vindt en voelt en dat ze daarmee bij je terecht kan. Doe maar wat zij vindt en wil. Mocht het ooit veranderen, kun je het bijstellen en daar weer in meegaan.
Hier ben ik even weer, heb het geschrevene teruggelezen.
Shahla,
Zo treurig wat je vertelt over de gymzaal. Snif...
Wat je zegt mbt liever een kind dat zijn afwezige vader idealiseert dan een kind dat af en toe zijn vader ziet en deze niet betrouwbaar is in de gemaakte afspraken. De zin dat deze kinderen, omdat ze nog in de groei zijn/zich ontwikkelingen, de helft van hun identiteit (vertegenwoordigt in deze in vader: 1 van de mensen van hun oorsprong !) in duigen zien vallen, lijkt me een realistische uiteenzetting van wat er gebeurt.
Ik weet het. Het heeft nog lang impact op mij gehad. Van de kinderen was dat sowieso al duidelijk.
Je stuk van 'zijn afwezige vader idealiseert t/m gemaakte afspraken' begrijp ik niet.
Met betrekking tot je dochter lijkt het me duidelijk. En ze zal heus open met je zijn geweest. Die opening geef je namelijk als je haar zegt en laat merken dat het oké is wat zij vindt en voelt en dat ze daarmee bij je terecht kan. Doe maar wat zij vindt en wil. Mocht het ooit veranderen, kun je het bijstellen en daar weer in meegaan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:21
quote:zonlicht2 schreef op 29 februari 2008 @ 18:57:
[...]
Shala, ik kan dat blijven volhouden omdat hun vader ze, net als ik, het bestaansrecht heeft gegeven. Zoek geen rechtvaardiging voor jouw woorden door ervan uit te gaan dat jij weet wat beter is!
Ik heb geen rechtvaardiging nodig. Misschien heb ik een gevoelige snaar bij je geraakt, dat kan want ik pretendeer niet het beter te weten. Jij zegt zelf dat je net als ik vaak te dealen hebt (gehad) met kinderen die door hun vader niet worden behandeld zoals zou moeten en dat jij dan daarvan de brokken mag rapen. Dan vraag ik me oprecht af waarom je dan daar per sé mee wilt doorgaan.
Jouw antwoord is omdat hij ze ook het bestaansrecht heeft gegeven. Blijkbaar mag hij ze dan door dat bestaansrecht te geven vaak pijn doen en teleurstellen van zichzelf en krijgt hij daartoe steeds nieuwe kansen. Dat is jouw keuze. Net als ik destijds koos of noodgedwongen daarmee te maken kreeg. Ik zeg je alleen nu dat je daar misschien nog wel eens van terug komt. Dat je dan misschien tot de conclusie komt dat het toch niet zo verstandig was of echt in hun belang. That's all. Ik zou die keuze zeker niet opnieuw zo maken en me zeker niet weer zo laten dwingen tot een omgangsregeling die duidelijk stress en meer ellende oplevert.
Wat een andere moeder uiteindelijk doet, moet zij helemaal zelf weten. Ik hou alleen een spiegel voor van een best wel reële mogelijke uitkomst. Doe daar iets mee of doe er niks mee. Dat is aan jou of aan andere moeders die het net zo zien en voelen als jij.
[...]
Shala, ik kan dat blijven volhouden omdat hun vader ze, net als ik, het bestaansrecht heeft gegeven. Zoek geen rechtvaardiging voor jouw woorden door ervan uit te gaan dat jij weet wat beter is!
Ik heb geen rechtvaardiging nodig. Misschien heb ik een gevoelige snaar bij je geraakt, dat kan want ik pretendeer niet het beter te weten. Jij zegt zelf dat je net als ik vaak te dealen hebt (gehad) met kinderen die door hun vader niet worden behandeld zoals zou moeten en dat jij dan daarvan de brokken mag rapen. Dan vraag ik me oprecht af waarom je dan daar per sé mee wilt doorgaan.
Jouw antwoord is omdat hij ze ook het bestaansrecht heeft gegeven. Blijkbaar mag hij ze dan door dat bestaansrecht te geven vaak pijn doen en teleurstellen van zichzelf en krijgt hij daartoe steeds nieuwe kansen. Dat is jouw keuze. Net als ik destijds koos of noodgedwongen daarmee te maken kreeg. Ik zeg je alleen nu dat je daar misschien nog wel eens van terug komt. Dat je dan misschien tot de conclusie komt dat het toch niet zo verstandig was of echt in hun belang. That's all. Ik zou die keuze zeker niet opnieuw zo maken en me zeker niet weer zo laten dwingen tot een omgangsregeling die duidelijk stress en meer ellende oplevert.
Wat een andere moeder uiteindelijk doet, moet zij helemaal zelf weten. Ik hou alleen een spiegel voor van een best wel reële mogelijke uitkomst. Doe daar iets mee of doe er niks mee. Dat is aan jou of aan andere moeders die het net zo zien en voelen als jij.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:35
quote:winniedepoeh schreef op 29 februari 2008 @ 15:06:
Hier ben ik even weer, heb het geschrevene teruggelezen.
Ik heb ook met haar gesproken over het geld. Zij noemt hem medeverantwoordelijk voor haar leven ("gek mam, zonder hem had ik hier nu niet naast jou gezeten... was ik er niet eens geweest.......") en vindt het terecht dat hij bij moet dragen aan de de kosten voor haar levensonderhoud.
Ik kreeg van dit gesprek gewoon steken in mijn maag, zo 'volwassen' ze er over praat.
Ik ga ervan uit dat ze zich openlijk uit tegen mij en nu ook gedaan heeft mbt haar gevoelens jegens hem.
Lieve Winniedepoeh,
Allereerst wil ik zeggen dat door het topic heen bij mij steeds meer het idee ontstaat dat je een erg lieve en goede moeder bent en dat je oprecht het belang van je dochter voorop hebt staan. Daarvoor verdien je alle respect! Ik vind het goed dat je het gesprek met je dochter bent aangegaan.
De documentaire Gedeelde Kinderen spookt de hele week al door mijn hoofd. Wat mij opviel, en waar ik aan herinnerd word als ik jouw woorden lees, is de scène aan het strand met de oudste zoon Jelle, die inmiddels naar zijn vader en stiefmoeder is verhuisd. Voortdurend kijkt hij naar hen als hij praat, zoekt hij hun goedkeuring. Maar wat me vooral opviel, was het volwassen gepraat. Hij gebruikte uitdrukkingen waar een twaalfjarige nooit zelf op zou komen. "Ik kreeg een hele preek van mijn moeder." "Ik heb mijn boeltje gepakt." "Niet trekken aan Abe, hij komt vanzelf wel." Woorden die hij naar mijn gevoel papegaaide van de vader en stiefmoeder.
Dat symboliseerde voor mij het loyaliteitsconflict. Het kind deed zo zijn best om de goedkeuring van zijn vader te krijgen, dat hij heel erg goed oplette wat die van hem verwachtte. En als je vaders eigen woorden gebruikt, dan kun je er nooit naast zitten.
Het is een van de dingen ik geleerd heb van die documentaire. Dat je zonder dat je het zelf doorhebt, het loyaliteitsconflict in de hand kan werken. Daarvoor hoef je niet eens negatief over de andere ouder te praten, want je kind let ook op de positieve dingen. Het kind let op alles wat je zegt en doet. Zelfs zonder een badinerende opmerking van de stiefmoeder over boogschieten begrijpt het kind dat zij en zijn vader de voorkeur geven aan hockey, want daar wordt het eens in de twee weken naar toe gestuurd. Die keuze alleen al zegt het kind al iets. Ergens niet over praten kan ook heel veelzeggend zijn.
Ik wil niet zeggen dat jij hier iets mee moet Winnie, het viel me alleen op. Het is iets waar ik nu zelf mee bezig ben en al schrijvend begrijp ik het een beetje beter. Ik merk ook aan mijn oudste dochter dat ze "gewenste" antwoorden geeft. Die ik niet wens, want ik wil graag weten wat ze nu echt denkt, maar zij zegt wat ze denkt dat ik wil horen. Dat is heel lastig, want hoe maak ik haar duidelijk dat ze kan zeggen wat ze denkt?
dubio
Hier ben ik even weer, heb het geschrevene teruggelezen.
Ik heb ook met haar gesproken over het geld. Zij noemt hem medeverantwoordelijk voor haar leven ("gek mam, zonder hem had ik hier nu niet naast jou gezeten... was ik er niet eens geweest.......") en vindt het terecht dat hij bij moet dragen aan de de kosten voor haar levensonderhoud.
Ik kreeg van dit gesprek gewoon steken in mijn maag, zo 'volwassen' ze er over praat.
Ik ga ervan uit dat ze zich openlijk uit tegen mij en nu ook gedaan heeft mbt haar gevoelens jegens hem.
Lieve Winniedepoeh,
Allereerst wil ik zeggen dat door het topic heen bij mij steeds meer het idee ontstaat dat je een erg lieve en goede moeder bent en dat je oprecht het belang van je dochter voorop hebt staan. Daarvoor verdien je alle respect! Ik vind het goed dat je het gesprek met je dochter bent aangegaan.
De documentaire Gedeelde Kinderen spookt de hele week al door mijn hoofd. Wat mij opviel, en waar ik aan herinnerd word als ik jouw woorden lees, is de scène aan het strand met de oudste zoon Jelle, die inmiddels naar zijn vader en stiefmoeder is verhuisd. Voortdurend kijkt hij naar hen als hij praat, zoekt hij hun goedkeuring. Maar wat me vooral opviel, was het volwassen gepraat. Hij gebruikte uitdrukkingen waar een twaalfjarige nooit zelf op zou komen. "Ik kreeg een hele preek van mijn moeder." "Ik heb mijn boeltje gepakt." "Niet trekken aan Abe, hij komt vanzelf wel." Woorden die hij naar mijn gevoel papegaaide van de vader en stiefmoeder.
Dat symboliseerde voor mij het loyaliteitsconflict. Het kind deed zo zijn best om de goedkeuring van zijn vader te krijgen, dat hij heel erg goed oplette wat die van hem verwachtte. En als je vaders eigen woorden gebruikt, dan kun je er nooit naast zitten.
Het is een van de dingen ik geleerd heb van die documentaire. Dat je zonder dat je het zelf doorhebt, het loyaliteitsconflict in de hand kan werken. Daarvoor hoef je niet eens negatief over de andere ouder te praten, want je kind let ook op de positieve dingen. Het kind let op alles wat je zegt en doet. Zelfs zonder een badinerende opmerking van de stiefmoeder over boogschieten begrijpt het kind dat zij en zijn vader de voorkeur geven aan hockey, want daar wordt het eens in de twee weken naar toe gestuurd. Die keuze alleen al zegt het kind al iets. Ergens niet over praten kan ook heel veelzeggend zijn.
Ik wil niet zeggen dat jij hier iets mee moet Winnie, het viel me alleen op. Het is iets waar ik nu zelf mee bezig ben en al schrijvend begrijp ik het een beetje beter. Ik merk ook aan mijn oudste dochter dat ze "gewenste" antwoorden geeft. Die ik niet wens, want ik wil graag weten wat ze nu echt denkt, maar zij zegt wat ze denkt dat ik wil horen. Dat is heel lastig, want hoe maak ik haar duidelijk dat ze kan zeggen wat ze denkt?
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 29 februari 2008 om 23:39
Dubio, dat kun je doen door dat heel vaak tegen haar te zeggen. Haar te laten voelen, horen en merken dat ze een eigen mening mag hebben. En dat dat absoluut niet de mening van mama hoeft te zijn. Dat je ook van haar houdt als ze het totaal niet met je eens is. Op die wijze. Doe je waarschijnlijk vast al toch?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:55
[quote]shahla schreef op 29 februari 2008 @ 23:03:
[...]
Spijt is een groot woord. Vaker werd het me opgedrongen dat wij met hem geconfronteerd werden dus het is maar voor een gedeelte mijn eventueel verkeerde verdienste geweest. Wel vind ik het jammer dat ik niet altijd standvastig genoeg heb kunnen optreden. Me door hem of een instantie (zoals de school van mijn zoon destijds) liet ompraten. Het is daarom ook niet zo dat ik of een ander het pas achteraf echt kan weten of inzien. Gaandeweg is daar een patroon. Een patroon wat ik niet goed vond voor de ontwikkeling en veilige situatie voor mijn kinderen. Veilig in de zin van teveel onrust, teveel verwarring, teveel gedoe etc. Je kunt het daarom al tijdens zien en het dan een halt toeroepen. Na een paar keer weet je toch echt wel dat de kans groot is dat papa misschien weer niet op komt dagen.
Shahla, als ik het goed begrijp heb je dus geen spijt, maar heb je wel het idee dat je eerder had moeten ingrijpen om je kinderen leed te besparen. Zoals je het beschrijft is het met name voor je zoon heel heftig geweest, dus dat kan ik goed begrijpen. Ik ben het zeker met je eens dat je als moeder je kind soms moet beschermen tegen de vader of (al dan niet welwillende) instanties of andere betrokkenen.
Ik kan niet over jouw situatie oordelen, maar ik verbaas me erover dat jij het gevoel hebt dat je op basis van jouw ervaring ook over andere situaties kan oordelen. Ik ben het met je eens dat ingrijpen zeker nodig is in bepaalde situaties, het zou zelfs nalatig zijn dat niet te doen. Maar ik denk wel dat het contact verbreken met de vader de meest extreme maatregel is die je kan verzinnen.
Bij mij komt ook wel eens de gedachte op dat de kinderen veel beter af zouden zijn als ze hun vader niet meer zouden zien. Meer rust en duidelijkheid, geen conflicten meer, niet meer dat slechte voorbeeld. Het zou voor mij een eitje zijn om daarop aan te sturen. Ik zou makkelijk kunnen beïnvloeden zodat ze niet meer naar hun vader willen ("mama is altijd zo verdrietig als jullie weg zijn"), ik zou makkelijk hun vader kunnen provoceren tot gedrag dat het verbreken van het contact zou rechtvaardigen enzovoorts. Er zijn ouders die dat doen (zie wederom de documentaire) en vaak is dat waarschijnlijk niet eens bewust. Ik probeer me hier wel van bewust te zijn en me van bovenstaande tactieken te onthouden (voor de duidelijkheid, ik betrek dit helemaal niet op jouw situatie).
Ik kies er (voorlopig, want wie weet wat er gebeurt) voor het contact tussen de kinderen en hun vader te stimuleren, ook al heb ik zo mijn twijfels of het wel zo goed is voor de kinderen. Ik wil later tegen de kinderen kunnen zeggen dat ik er heb gedaan wat ik kon om hun vader in hun leven te houden en het contact nooit in de weg heb gestaan. De grens ligt voor mij bij beschadiging van de kinderen. Over waar die grens ligt of moet liggen kunnen we waarschijnlijk nog wel even doordiscussiëren. Voor mij ligt die grens tamelijk ver. Er is nu ook sprake van (gevaar op) beschadiging, maar in mijn ogen niet zodanig dat het het verbreken van het contact rechtvaardigt. Dus kies ik voor een optie waarbij het contact beperkt wordt en de risico's verlaagd. Nul contact is nul risico maar ook nul winst voor de kinderen (als je het hebben van een vader als winst ziet). In mijn geval is er absoluut geen sprake van het oprekken van flexibiliteit, daar zou ik mijn kinderen nooit aan blootstellen. Maar dat is mijn situatie.
dubio
[...]
Spijt is een groot woord. Vaker werd het me opgedrongen dat wij met hem geconfronteerd werden dus het is maar voor een gedeelte mijn eventueel verkeerde verdienste geweest. Wel vind ik het jammer dat ik niet altijd standvastig genoeg heb kunnen optreden. Me door hem of een instantie (zoals de school van mijn zoon destijds) liet ompraten. Het is daarom ook niet zo dat ik of een ander het pas achteraf echt kan weten of inzien. Gaandeweg is daar een patroon. Een patroon wat ik niet goed vond voor de ontwikkeling en veilige situatie voor mijn kinderen. Veilig in de zin van teveel onrust, teveel verwarring, teveel gedoe etc. Je kunt het daarom al tijdens zien en het dan een halt toeroepen. Na een paar keer weet je toch echt wel dat de kans groot is dat papa misschien weer niet op komt dagen.
Shahla, als ik het goed begrijp heb je dus geen spijt, maar heb je wel het idee dat je eerder had moeten ingrijpen om je kinderen leed te besparen. Zoals je het beschrijft is het met name voor je zoon heel heftig geweest, dus dat kan ik goed begrijpen. Ik ben het zeker met je eens dat je als moeder je kind soms moet beschermen tegen de vader of (al dan niet welwillende) instanties of andere betrokkenen.
Ik kan niet over jouw situatie oordelen, maar ik verbaas me erover dat jij het gevoel hebt dat je op basis van jouw ervaring ook over andere situaties kan oordelen. Ik ben het met je eens dat ingrijpen zeker nodig is in bepaalde situaties, het zou zelfs nalatig zijn dat niet te doen. Maar ik denk wel dat het contact verbreken met de vader de meest extreme maatregel is die je kan verzinnen.
Bij mij komt ook wel eens de gedachte op dat de kinderen veel beter af zouden zijn als ze hun vader niet meer zouden zien. Meer rust en duidelijkheid, geen conflicten meer, niet meer dat slechte voorbeeld. Het zou voor mij een eitje zijn om daarop aan te sturen. Ik zou makkelijk kunnen beïnvloeden zodat ze niet meer naar hun vader willen ("mama is altijd zo verdrietig als jullie weg zijn"), ik zou makkelijk hun vader kunnen provoceren tot gedrag dat het verbreken van het contact zou rechtvaardigen enzovoorts. Er zijn ouders die dat doen (zie wederom de documentaire) en vaak is dat waarschijnlijk niet eens bewust. Ik probeer me hier wel van bewust te zijn en me van bovenstaande tactieken te onthouden (voor de duidelijkheid, ik betrek dit helemaal niet op jouw situatie).
Ik kies er (voorlopig, want wie weet wat er gebeurt) voor het contact tussen de kinderen en hun vader te stimuleren, ook al heb ik zo mijn twijfels of het wel zo goed is voor de kinderen. Ik wil later tegen de kinderen kunnen zeggen dat ik er heb gedaan wat ik kon om hun vader in hun leven te houden en het contact nooit in de weg heb gestaan. De grens ligt voor mij bij beschadiging van de kinderen. Over waar die grens ligt of moet liggen kunnen we waarschijnlijk nog wel even doordiscussiëren. Voor mij ligt die grens tamelijk ver. Er is nu ook sprake van (gevaar op) beschadiging, maar in mijn ogen niet zodanig dat het het verbreken van het contact rechtvaardigt. Dus kies ik voor een optie waarbij het contact beperkt wordt en de risico's verlaagd. Nul contact is nul risico maar ook nul winst voor de kinderen (als je het hebben van een vader als winst ziet). In mijn geval is er absoluut geen sprake van het oprekken van flexibiliteit, daar zou ik mijn kinderen nooit aan blootstellen. Maar dat is mijn situatie.
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 1 maart 2008 om 00:02
quote:shahla schreef op 29 februari 2008 @ 23:39:
Dubio, dat kun je doen door dat heel vaak tegen haar te zeggen. Haar te laten voelen, horen en merken dat ze een eigen mening mag hebben. En dat dat absoluut niet de mening van mama hoeft te zijn. Dat je ook van haar houdt als ze het totaal niet met je eens is. Op die wijze. Doe je waarschijnlijk vast al toch?
O meid, je hebt geen idee. Ze weet dat ze door mij onvoorwaardelijk geaccepteerd wordt zoals ze is, ze weet dat ze al haar gevoelens mag uiten, ik benoem die gevoelens ook keurig op advies van de psycholoog (die mij helpt om met deze situatie om te gaan). Maar dat helpt dus niet als het om de scheiding gaat, of om bepaalde gevoelens die die scheiding bij haar oproept. Ik merk aan haar dat ze op dat punt anders reageert dan anders, dat ze dingen verdraait om papa niet in een kwaad daglicht te stellen, maar ook dat ze zich beschermend opstelt tegen mij. Dat vind ik geen gezond gedrag voor een zevenjarige. Naar mijn mening moet ze hier hulp van buitenaf bij krijgen: een objectieve derde bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Maar of je dat loyaliteitsconflict helemaal uit de wereld kan helpen, betwijfel ik.
Een loyaliteitsconflict kan trouwens heel goed samengaan met een heel goede en hechte band met de ouder(s). Het is niet per se zo dat je als ouder iets fout doet, maar het is vooral de situatie waardoor de kinderen in een spagaat terechtkomen. Denk ik.
Dubio, dat kun je doen door dat heel vaak tegen haar te zeggen. Haar te laten voelen, horen en merken dat ze een eigen mening mag hebben. En dat dat absoluut niet de mening van mama hoeft te zijn. Dat je ook van haar houdt als ze het totaal niet met je eens is. Op die wijze. Doe je waarschijnlijk vast al toch?
O meid, je hebt geen idee. Ze weet dat ze door mij onvoorwaardelijk geaccepteerd wordt zoals ze is, ze weet dat ze al haar gevoelens mag uiten, ik benoem die gevoelens ook keurig op advies van de psycholoog (die mij helpt om met deze situatie om te gaan). Maar dat helpt dus niet als het om de scheiding gaat, of om bepaalde gevoelens die die scheiding bij haar oproept. Ik merk aan haar dat ze op dat punt anders reageert dan anders, dat ze dingen verdraait om papa niet in een kwaad daglicht te stellen, maar ook dat ze zich beschermend opstelt tegen mij. Dat vind ik geen gezond gedrag voor een zevenjarige. Naar mijn mening moet ze hier hulp van buitenaf bij krijgen: een objectieve derde bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Maar of je dat loyaliteitsconflict helemaal uit de wereld kan helpen, betwijfel ik.
Een loyaliteitsconflict kan trouwens heel goed samengaan met een heel goede en hechte band met de ouder(s). Het is niet per se zo dat je als ouder iets fout doet, maar het is vooral de situatie waardoor de kinderen in een spagaat terechtkomen. Denk ik.
Ga in therapie!
zaterdag 1 maart 2008 om 00:21
[quote]winniedepoeh schreef op 29 februari 2008 @ 21:35:
Zonlicht.
Je zegt dat als jouw kinderen ooit besluiten hun vader niet meer te willen zien, zal dat zijn omdat zij dat wensen en niet omdat jij dat wenselijk vindt en/of wil en het je leven een stuk makkelijker zou maken.
Wil je hiermee zeggen dat ik haar besluit in deze beinvloedt? Waarin verschilt datgene wat mijn dochter wil in deze kwestie van datgene wat jouw kinderen misschien ooit kunnen besluiten: nl geen kontakt meer wensen met vader.
Nou?
Het verschil is wat mij betreft dat jij elf jaar geleden het contact tussen de vader en je dochter hebt verbroken. Dat is een andere situatie dan wanneer er steeds contact is geweest (hoe gebrekkig ook door vaders schuld) en de kinderen uiteindelijk zelf besluiten het contact te verbreken. In jouw geval is er geen contact te verbreken.
dubio
Zonlicht.
Je zegt dat als jouw kinderen ooit besluiten hun vader niet meer te willen zien, zal dat zijn omdat zij dat wensen en niet omdat jij dat wenselijk vindt en/of wil en het je leven een stuk makkelijker zou maken.
Wil je hiermee zeggen dat ik haar besluit in deze beinvloedt? Waarin verschilt datgene wat mijn dochter wil in deze kwestie van datgene wat jouw kinderen misschien ooit kunnen besluiten: nl geen kontakt meer wensen met vader.
Nou?
Het verschil is wat mij betreft dat jij elf jaar geleden het contact tussen de vader en je dochter hebt verbroken. Dat is een andere situatie dan wanneer er steeds contact is geweest (hoe gebrekkig ook door vaders schuld) en de kinderen uiteindelijk zelf besluiten het contact te verbreken. In jouw geval is er geen contact te verbreken.
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 1 maart 2008 om 00:43
quote:dubiootje schreef op 29 februari 2008 @ 23:55:
[quote]shahla schreef op 29 februari 2008 @ 23:03:
[...]
Ik kan niet over jouw situatie oordelen, maar ik verbaas me erover dat jij het gevoel hebt dat je op basis van jouw ervaring ook over andere situaties kan oordelen. Verbaas je dan ook over alle anderen die hier hebben geoordeeld en over alle andere op de rest van het forum die over anderen oordelen. Oordelen doen we allemaal. Oordelen is niks mis mee. Het wordt anders als ik zou veroordelen of zou vinden dat iedereen het moet doen als ik. Dat hoeft niemand van mij. Zie mijn vorige bericht daarover aan zonnelicht.
[quote]shahla schreef op 29 februari 2008 @ 23:03:
[...]
Ik kan niet over jouw situatie oordelen, maar ik verbaas me erover dat jij het gevoel hebt dat je op basis van jouw ervaring ook over andere situaties kan oordelen. Verbaas je dan ook over alle anderen die hier hebben geoordeeld en over alle andere op de rest van het forum die over anderen oordelen. Oordelen doen we allemaal. Oordelen is niks mis mee. Het wordt anders als ik zou veroordelen of zou vinden dat iedereen het moet doen als ik. Dat hoeft niemand van mij. Zie mijn vorige bericht daarover aan zonnelicht.
anoniem_32439 wijzigde dit bericht op 01-03-2008 00:44
Reden: zonlicht bedoelde ik
Reden: zonlicht bedoelde ik
% gewijzigd
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 1 maart 2008 om 10:34
quote:shahla schreef op 29 februari 2008 @ 22:53:
[...]
Mamzelle, uit wat je schrijft, maak ik op dat je blijkbaar wel een goed zelfbeeld had voor je vader terug kwam in je leven. Dat kan ik helaas van mijn kinderen niet zeggen. Zij moesten dat sowieso nog opbouwen en het werd tijdens al afgebroken.
Jij hebt een veel betere kans gekregen een gezond zelfbeeld en zelfvertrouwen op te bouwen. Ik bagatelliseer je gemis niet, al heb ik de indruk dat je niet echt de impact begrijpt waar ik op doel.
Jij voelt je door jouw vader op latere leeftijd aangetast in je zelfbeeld en ik heb er begrip voor dat dit vervelend was en impact op je heeft gehad. Zie je dan niet in dat mijn kinderen dat hun hele jeugd door hebben gehad zonder de kans dat zelfbeeld in optimale situatie te laten ontwikkelen?
Daarom vind ik het erg jammer en komt mijn gevoel ook een beetje in opstand als je zegt dat jij er geen moeite mee hebt dat kinderen geconfronteerd worden met een vader die zijn afspraken niet nakomt. Als jij als volwassene problemen ermee hebt dat je vader onbetrouwbaar is, waarom denk je dan dat dit voor veel jongere kinderen niet zo erg is. Bijna geoorloofd.
ik heb ze alles verteld en nog meer wat jij als voorbeelden geeft maar dat doet niks af aan hun gevoelens.
Daarbij kan ik je verzekeren als een vader zijn afspraken niet nakomt er nog veel meer gebeurt wat niet deugt. Kinderen hebben vaak geen keuze. Ze moeten het allemaal maar ondergaan. Als volwassene heb je de keuze wel dat je niet accepteert dat je vader beroerd met je omgaat. Een kind is kwetsbaar en heeft niet de middelen en de stem zich goed te verweren tegen teleurstelling en onbetrouwbaarheid.
Shahla, ik probeer je steeds te vertellen dat ik als volwassene bedenk dat ik liever mijn vader had gekend tijdens mijn jeugd, met alle makke die daarbij komt. Ik had een slecht zelfbeeld in mijn jonge volwassen jaren, miste de helft van mijn identiteit. Ik weet niet of dat beter zou zijn geweest als ik mijn vader had gekend, maar geloof ook niet dat het slechter zou zijn geweest. Misschien had ik me veel eerder gerealiseerd hoe mijn moeder maar moest zien te roeien met de riemen die ze had, in plaats van me te verzetten tegen haar onwil om hem in mijn leven toe te laten. -mijn vroegste herinnering is dat 'ie bij me op verjaardag wilde komen, mijn moeder hem dit weigerde, en mij egoïstisch noemde omdat ik hem op mijn verjaardag binnen wilde-
Voor zover het mijn eigen kinderen betreft: ik probeer ze met alle macht te behoeden voor teleurstellingen. Dat er toch teleurstellingen zullen zijn is onvermijdelijk omdat ze nu eenmaal een egocentrische vader hebben.
[...]
Mamzelle, uit wat je schrijft, maak ik op dat je blijkbaar wel een goed zelfbeeld had voor je vader terug kwam in je leven. Dat kan ik helaas van mijn kinderen niet zeggen. Zij moesten dat sowieso nog opbouwen en het werd tijdens al afgebroken.
Jij hebt een veel betere kans gekregen een gezond zelfbeeld en zelfvertrouwen op te bouwen. Ik bagatelliseer je gemis niet, al heb ik de indruk dat je niet echt de impact begrijpt waar ik op doel.
Jij voelt je door jouw vader op latere leeftijd aangetast in je zelfbeeld en ik heb er begrip voor dat dit vervelend was en impact op je heeft gehad. Zie je dan niet in dat mijn kinderen dat hun hele jeugd door hebben gehad zonder de kans dat zelfbeeld in optimale situatie te laten ontwikkelen?
Daarom vind ik het erg jammer en komt mijn gevoel ook een beetje in opstand als je zegt dat jij er geen moeite mee hebt dat kinderen geconfronteerd worden met een vader die zijn afspraken niet nakomt. Als jij als volwassene problemen ermee hebt dat je vader onbetrouwbaar is, waarom denk je dan dat dit voor veel jongere kinderen niet zo erg is. Bijna geoorloofd.
ik heb ze alles verteld en nog meer wat jij als voorbeelden geeft maar dat doet niks af aan hun gevoelens.
Daarbij kan ik je verzekeren als een vader zijn afspraken niet nakomt er nog veel meer gebeurt wat niet deugt. Kinderen hebben vaak geen keuze. Ze moeten het allemaal maar ondergaan. Als volwassene heb je de keuze wel dat je niet accepteert dat je vader beroerd met je omgaat. Een kind is kwetsbaar en heeft niet de middelen en de stem zich goed te verweren tegen teleurstelling en onbetrouwbaarheid.
Shahla, ik probeer je steeds te vertellen dat ik als volwassene bedenk dat ik liever mijn vader had gekend tijdens mijn jeugd, met alle makke die daarbij komt. Ik had een slecht zelfbeeld in mijn jonge volwassen jaren, miste de helft van mijn identiteit. Ik weet niet of dat beter zou zijn geweest als ik mijn vader had gekend, maar geloof ook niet dat het slechter zou zijn geweest. Misschien had ik me veel eerder gerealiseerd hoe mijn moeder maar moest zien te roeien met de riemen die ze had, in plaats van me te verzetten tegen haar onwil om hem in mijn leven toe te laten. -mijn vroegste herinnering is dat 'ie bij me op verjaardag wilde komen, mijn moeder hem dit weigerde, en mij egoïstisch noemde omdat ik hem op mijn verjaardag binnen wilde-
Voor zover het mijn eigen kinderen betreft: ik probeer ze met alle macht te behoeden voor teleurstellingen. Dat er toch teleurstellingen zullen zijn is onvermijdelijk omdat ze nu eenmaal een egocentrische vader hebben.
zaterdag 1 maart 2008 om 14:44
[quote]shahla schreef op 29 februari 2008 @ 10:43:
[...]
Zelf heb ik juist liever dat ze hun vader idealiseren dan dat ze op zeer jonge leeftijd constant geconfronteerd worden met zijn vootdurende falen.
Shahla , ik bedoelde bovenste stukje van jouw eigen hand , maar heb dat niet letterlijk zo neergezet in mijn posting.
Ook wat je schrijft elders over3,4 jarigen die nog niet echt op zoek zijn , uitzonderingen daar gelaten. Mijn dochter was op die leeftijd ook nog niet op zoek en vormt dus geen uitzondering. Pas , zoals aangegeven, vorig jaar kwam ze met serieuze vragen over haar vader hoe en wat. Hetgeen gelijk de reden is waarom hij toen pas door mij opgespeurd is (alleen dat al vind ik nogal wat, hem op moeten speuren) en niet jaren daarvoor.
[...]
Zelf heb ik juist liever dat ze hun vader idealiseren dan dat ze op zeer jonge leeftijd constant geconfronteerd worden met zijn vootdurende falen.
Shahla , ik bedoelde bovenste stukje van jouw eigen hand , maar heb dat niet letterlijk zo neergezet in mijn posting.
Ook wat je schrijft elders over3,4 jarigen die nog niet echt op zoek zijn , uitzonderingen daar gelaten. Mijn dochter was op die leeftijd ook nog niet op zoek en vormt dus geen uitzondering. Pas , zoals aangegeven, vorig jaar kwam ze met serieuze vragen over haar vader hoe en wat. Hetgeen gelijk de reden is waarom hij toen pas door mij opgespeurd is (alleen dat al vind ik nogal wat, hem op moeten speuren) en niet jaren daarvoor.
zaterdag 1 maart 2008 om 14:48
quote:dubiootje schreef op 01 maart 2008 @ 00:21:
[quote]winniedepoeh schreef op 29 februari 2008 @ 21:35:
Zonlicht.
Het verschil is wat mij betreft dat jij elf jaar geleden het contact tussen de vader en je dochter hebt verbroken. Dat is een andere situatie dan wanneer er steeds contact is geweest (hoe gebrekkig ook door vaders schuld) en de kinderen uiteindelijk zelf besluiten het contact te verbreken. In jouw geval is er geen contact te verbreken.
Ja dat begrijp ik, als er al geen kontakt meer was , valt er ook niks te verbreken.
Ik denk dat je wel snapt wat ik eigenlijk bedoelde: nl we hebben gepoogd kontakt met hem te leggen, hetgeen op bezwaren stuitte van zijn kant en niet reageren op dochters mail, waardoor dochter besloten heeft de situatie dan maar zo te laten als ie al was, nl geen contact.
dubio
[quote]winniedepoeh schreef op 29 februari 2008 @ 21:35:
Zonlicht.
Het verschil is wat mij betreft dat jij elf jaar geleden het contact tussen de vader en je dochter hebt verbroken. Dat is een andere situatie dan wanneer er steeds contact is geweest (hoe gebrekkig ook door vaders schuld) en de kinderen uiteindelijk zelf besluiten het contact te verbreken. In jouw geval is er geen contact te verbreken.
Ja dat begrijp ik, als er al geen kontakt meer was , valt er ook niks te verbreken.
Ik denk dat je wel snapt wat ik eigenlijk bedoelde: nl we hebben gepoogd kontakt met hem te leggen, hetgeen op bezwaren stuitte van zijn kant en niet reageren op dochters mail, waardoor dochter besloten heeft de situatie dan maar zo te laten als ie al was, nl geen contact.
dubio
zaterdag 1 maart 2008 om 15:06
quote:mamzelle schreef op 01 maart 2008 @ 10:34:
[...]
Shahla, ik probeer je steeds te vertellen dat ik als volwassene bedenk dat ik liever mijn vader had gekend tijdens mijn jeugd, met alle makke die daarbij komt. Ik had een slecht zelfbeeld in mijn jonge volwassen jaren, miste de helft van mijn identiteit. Ik weet niet of dat beter zou zijn geweest als ik mijn vader had gekend, maar geloof ook niet dat het slechter zou zijn geweest. Misschien had ik me veel eerder gerealiseerd hoe mijn moeder maar moest zien te roeien met de riemen die ze had, in plaats van me te verzetten tegen haar onwil om hem in mijn leven toe te laten. -mijn vroegste herinnering is dat 'ie bij me op verjaardag wilde komen, mijn moeder hem dit weigerde, en mij egoïstisch noemde omdat ik hem op mijn verjaardag binnen wilde-
Voor zover het mijn eigen kinderen betreft: ik probeer ze met alle macht te behoeden voor teleurstellingen. Dat er toch teleurstellingen zullen zijn is onvermijdelijk omdat ze nu eenmaal een egocentrische vader hebben.
Ik begrijp het, echt. Ik zie en voel het alleen maar anders. Ik zal nu wat harder proberen het van jouw kant te bekijken.
Je schrijft dat je niet weet of het beter was geweest als je hem wel had gekend maar gelooft niet dat het slechter was geweest. Dat laatste komt omdat je niet de ervaring hebt hoe dat geweest zou zijn. Je hebt alleen de ervaring van later en die was niet goed. Denk je dan niet dat je die minder goede ervaring op wat oudere leeftijd anders al heel jong had gehad en dat het misschien (zelf denk ik waarschijnlijk) dan nog zwaarder was geweest daarmee te dealen? Jouw moeder wilde je beschermen en jij begreep dat niet. Ik kon mijn kinderen veel moeilijker beschermen en zij werden dus geconfronteerd met hele nare dingen en dát begrepen zij weer niet. Ik kan me wel voorstellen dat het moeilijk accepteren is dat je vader niet welkom is als jij denkt dat het een prima vent is of dat hij wel meevalt. Had je moeder niet (goed) uitgelegd waarom hij niet welkom was, waar dat aan lag en dat ze het beter vond als er geen contact was?
[...]
Shahla, ik probeer je steeds te vertellen dat ik als volwassene bedenk dat ik liever mijn vader had gekend tijdens mijn jeugd, met alle makke die daarbij komt. Ik had een slecht zelfbeeld in mijn jonge volwassen jaren, miste de helft van mijn identiteit. Ik weet niet of dat beter zou zijn geweest als ik mijn vader had gekend, maar geloof ook niet dat het slechter zou zijn geweest. Misschien had ik me veel eerder gerealiseerd hoe mijn moeder maar moest zien te roeien met de riemen die ze had, in plaats van me te verzetten tegen haar onwil om hem in mijn leven toe te laten. -mijn vroegste herinnering is dat 'ie bij me op verjaardag wilde komen, mijn moeder hem dit weigerde, en mij egoïstisch noemde omdat ik hem op mijn verjaardag binnen wilde-
Voor zover het mijn eigen kinderen betreft: ik probeer ze met alle macht te behoeden voor teleurstellingen. Dat er toch teleurstellingen zullen zijn is onvermijdelijk omdat ze nu eenmaal een egocentrische vader hebben.
Ik begrijp het, echt. Ik zie en voel het alleen maar anders. Ik zal nu wat harder proberen het van jouw kant te bekijken.
Je schrijft dat je niet weet of het beter was geweest als je hem wel had gekend maar gelooft niet dat het slechter was geweest. Dat laatste komt omdat je niet de ervaring hebt hoe dat geweest zou zijn. Je hebt alleen de ervaring van later en die was niet goed. Denk je dan niet dat je die minder goede ervaring op wat oudere leeftijd anders al heel jong had gehad en dat het misschien (zelf denk ik waarschijnlijk) dan nog zwaarder was geweest daarmee te dealen? Jouw moeder wilde je beschermen en jij begreep dat niet. Ik kon mijn kinderen veel moeilijker beschermen en zij werden dus geconfronteerd met hele nare dingen en dát begrepen zij weer niet. Ik kan me wel voorstellen dat het moeilijk accepteren is dat je vader niet welkom is als jij denkt dat het een prima vent is of dat hij wel meevalt. Had je moeder niet (goed) uitgelegd waarom hij niet welkom was, waar dat aan lag en dat ze het beter vond als er geen contact was?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 1 maart 2008 om 15:11
Winnie, ik begrijp dat. Dat je hebt gewacht. Had ik anders ook gedaan máár..
Ik liet hem altijd toe als hij langs kwam, tegen beter weten in. Als er heel lang geen contact was, kwam dat omdat hij simpelweg weg bleef. Wel zijn er een paar keer geweest dat ik alleen met hem afgesproken heb om met hem te praten over hoe het altijd was gegaan en dat ik dat zo niet meer wilde. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat je niet zomaar kunt komen en gaan wanneer het je uitkomt. Dat dit slecht is voor de kinderen. Dat we beter konden wachten tot ze wat ouder waren en ze zelf konden beslissen en als we het deden het langzaam opgebouwd moest worden. Eerst was hij het er dan mee eens maar later ging het hem of niet snel genoeg, vond hij het ineens onzin e.d. en deed hij het weer op de oude manier. Het is iemand die je kunt vertellen of uitleggen wat je wilt maar zoiets heel snel weer vergeet of naast zich neerlegt. Iemand die qua mening en wat hij wil of verstandig vindt van dag tot dag anders ziet en beleeft en daarbij geen rekening met anderen houdt. Heel jammer maar zo is het.
Ik liet hem altijd toe als hij langs kwam, tegen beter weten in. Als er heel lang geen contact was, kwam dat omdat hij simpelweg weg bleef. Wel zijn er een paar keer geweest dat ik alleen met hem afgesproken heb om met hem te praten over hoe het altijd was gegaan en dat ik dat zo niet meer wilde. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat je niet zomaar kunt komen en gaan wanneer het je uitkomt. Dat dit slecht is voor de kinderen. Dat we beter konden wachten tot ze wat ouder waren en ze zelf konden beslissen en als we het deden het langzaam opgebouwd moest worden. Eerst was hij het er dan mee eens maar later ging het hem of niet snel genoeg, vond hij het ineens onzin e.d. en deed hij het weer op de oude manier. Het is iemand die je kunt vertellen of uitleggen wat je wilt maar zoiets heel snel weer vergeet of naast zich neerlegt. Iemand die qua mening en wat hij wil of verstandig vindt van dag tot dag anders ziet en beleeft en daarbij geen rekening met anderen houdt. Heel jammer maar zo is het.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 1 maart 2008 om 15:30
Mijn moeder heeft niets uitgelegd. En op zich hebben we nog contact gehad, voor een aantal jaar, nadat we ons vader eerst jaren niet hadden gezien.
Wat ik uit mijn jeugd heb meegekregen is dat je als kind heel kwetsbaar bent als je in je oriëntatie afhankelijk bent van één persoon, als er structureel geen tegenwicht wordt geboden aan die ene persoon door een ander. Haar waarheid wordt jouw waarheid, jouw eigen waarheid krijgt geen kans om zich te ontwikkelen. Moeder en vader willen allebei niet meer praten over die periode, dus of er sprake is geweest van bescherming weet ik werkelijk niet.
Mijn moeder is een nogal dominant persoon en enig tegenwicht van een ander was best goed geweest voor ons.
Voor mij zijn die dingen die ik in mijn jeugd heb meegemaakt -of juist niet meegemaakt- bepalend bij mijn keuze contact te blijven onderhouden.
Ik snap jouw kant van het verhaal ook best wel. Als het domweg onmogelijk is om goede afspraken te maken met de vader, maak je die liever niet. Met mijn ex zijn afspraken te maken die hij nakomt, dan kan ik die afspraken maken. Ik weet dat hij op een gegeven moment een afwezige vader kan worden, op dat moment zal ik mijn kinderen moeten begeleiden in het verder gaan zonder vader. Maar niet op voorhand. Stel me voor dat 'ie ineens wel in staat blijkt het contact min of meer te onderhouden, dan zou ik het mezelf toch nooit vergeven als ik dat op voorhand had verbroken?
Ik blijf voor de rest van mijn leven met de vraag zitten of mijn vader als persoon niet in staat is tot het onderhouden van hechte relaties met zijn oudste kinderen, of dat het niet contact een gevolg is geworden van de scheiding. Hij heeft een hechte relatie met de kinderen die met hem opgegroeid zijn, ik mag daaruit concluderen dat de scheiding dus inderdaad een breekpunt is geweest.
Misschien zullen mijn kinderen na verloop van tijd zich afvragen waarom ik ben doorgegaan met de omgangsregeling. Het is zo moeilijk om te weten wat goed is. Op dit moment kunnen ze weinig schade oplopen -al weet ik niet hoe ze het ervaren van binnen als 'ie weken lang laat afweten-, mocht het contact dieper gaan, wanneer hij weer een eigen woning heeft, dan kunnen ze tegen zijn makkes aanlopen. Net zo goed als dat ze nu tegen mijn makkes aanlopen.
Kun je een kind wel behoeden voor schade? Ik denk van niet.
Wat ik uit mijn jeugd heb meegekregen is dat je als kind heel kwetsbaar bent als je in je oriëntatie afhankelijk bent van één persoon, als er structureel geen tegenwicht wordt geboden aan die ene persoon door een ander. Haar waarheid wordt jouw waarheid, jouw eigen waarheid krijgt geen kans om zich te ontwikkelen. Moeder en vader willen allebei niet meer praten over die periode, dus of er sprake is geweest van bescherming weet ik werkelijk niet.
Mijn moeder is een nogal dominant persoon en enig tegenwicht van een ander was best goed geweest voor ons.
Voor mij zijn die dingen die ik in mijn jeugd heb meegemaakt -of juist niet meegemaakt- bepalend bij mijn keuze contact te blijven onderhouden.
Ik snap jouw kant van het verhaal ook best wel. Als het domweg onmogelijk is om goede afspraken te maken met de vader, maak je die liever niet. Met mijn ex zijn afspraken te maken die hij nakomt, dan kan ik die afspraken maken. Ik weet dat hij op een gegeven moment een afwezige vader kan worden, op dat moment zal ik mijn kinderen moeten begeleiden in het verder gaan zonder vader. Maar niet op voorhand. Stel me voor dat 'ie ineens wel in staat blijkt het contact min of meer te onderhouden, dan zou ik het mezelf toch nooit vergeven als ik dat op voorhand had verbroken?
Ik blijf voor de rest van mijn leven met de vraag zitten of mijn vader als persoon niet in staat is tot het onderhouden van hechte relaties met zijn oudste kinderen, of dat het niet contact een gevolg is geworden van de scheiding. Hij heeft een hechte relatie met de kinderen die met hem opgegroeid zijn, ik mag daaruit concluderen dat de scheiding dus inderdaad een breekpunt is geweest.
Misschien zullen mijn kinderen na verloop van tijd zich afvragen waarom ik ben doorgegaan met de omgangsregeling. Het is zo moeilijk om te weten wat goed is. Op dit moment kunnen ze weinig schade oplopen -al weet ik niet hoe ze het ervaren van binnen als 'ie weken lang laat afweten-, mocht het contact dieper gaan, wanneer hij weer een eigen woning heeft, dan kunnen ze tegen zijn makkes aanlopen. Net zo goed als dat ze nu tegen mijn makkes aanlopen.
Kun je een kind wel behoeden voor schade? Ik denk van niet.
zaterdag 1 maart 2008 om 18:42
Jammer dat je moeder niks uitgelegd heeft. Ik vermoed dat het een hoop had kunnen schelen voor jou. Ik heb mijn kinderen tot op zekere hoogte namelijk wel altijd van alles uitgelegd. In mijn opinie is dat wel altijd dé waarheid geweest. Natuurlijk zullen mensen zeggen, het was jouw waarheid. In zekere zin zal dat best zo zijn omdat we allemaal subjectief zijn en nooit voor de volle 100 procent objectief kunnen zijn. Dat ik dan toch beweer dat ik zo dicht mogelijk bij de waarheid ben gebleven, is omdat ik voornamelijk feiten uitlegde en feiten zijn objectief.
In elk geval ben ik van mening dat je kinderen er op een redelijke en eerlijke manier wel bij moet betrekken. Waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan en waarom je bepaalde dingen zo hebt beslist. Hoe kan een kind het anders begrijpen, als er niks wordt verteld en je klakkeloos moet accepteren?
In tegenstelling tot jouw ouders mag er van mij wel gepraat worden over die periode. Als ze vragen hebben, krijgen ze antwoord en soms vertel ik zelf wel eens een anecdote of gebeurtenis, als de gelegenheid zich daarvoor leent. Ik dring niks op.
Ik denk dus dat hier voor jou de zwakte ligt. Waardoor het voor jou zo is gelopen als het is verlopen. Het geen uitleg krijgen en het geen gelegenheid krijgen om het over die periode te hebben. Het gaat kinderen en dus jou namelijk net zo goed aan. Natuurlijk heeft dat effect op je gehad. Ik heb dat zeker niet willen bagatelliseren.
Dan ligt daar ook het grote verschil tussen jouw ex en mijn ex. Met jouw ex zijn blijkbaar betrouwbare afspraken te maken. Waarom zou je dan geen contact toestaan. Dat zou onzin zijn. Of hij zou rare dingen t.o.v. jullie kinderen moeten doen als ze bij hem zijn. Anders zie ik geen enkele reden dit contact af te kappen. Ik heb ook nooit willen beweren dat een vader op voorhand het contact ontzegd moet worden. Waarom. Er zijn zat vaders die het prima doen. Het ging mij echt steeds om die onbetrouwbare sujetten. Dan moet je het echt veel sneller een halt toeroepen. Niet meteen als je uit elkaar gaat. Dat is onzin. Hij mag eerst wel een kans hebben te laten zien of het goed gaat. Daartoe heeft hij net zoveel recht als ik. Maar niet jarenlang er zo mee omgaan als hij heeft gedaan en elke keer na een x tijd het weer eens opnieuw proberen. Dat vind ik experimenteren met kinderen en dat vind ik ten koste gaan van de kinderen. Wel vraag ik me af waarom je hier de vraag schrijft dat je kinderen misschien ooit de vraag zullen hebben waarom je bent doorgegaan met de omgangsregeling. Betekent het dan toch dat er dingen niet goed zitten? Je schrijft er wel iets over. Hij heeft geen eigen woning, soms laat hij weken niks horen. Dat vind ik wel twijfelachtig maar op zich (nog) niet accuut genoeg het contact te verbreken.
Je kunt niet alle verdriet en alle schade voorkomen. Mee eens.
Ik vind echter wel dat je als moeder verplicht bent het zoveel mogelijk in te perken, ook als dat ten koste van de vader gaat.
Het zou best kunnen dat het geen contact hebben met je vader heeft betekent dat het nu niet meer lukt. Is een mogelijkheid als hij wel met zijn andere kinderen een goed contact heeft. Het kan ook zijn dat hij daarna zijn leven heeft gebeterd. En dat jij hem vooral herinnert eraan dat hij het toen niet goed heeft gedaan of omdat het een nare periode uit zijn leven was ondanks jou. Wie weet kun je hem daar ooit nog eens naar vragen?
In elk geval ben ik van mening dat je kinderen er op een redelijke en eerlijke manier wel bij moet betrekken. Waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan en waarom je bepaalde dingen zo hebt beslist. Hoe kan een kind het anders begrijpen, als er niks wordt verteld en je klakkeloos moet accepteren?
In tegenstelling tot jouw ouders mag er van mij wel gepraat worden over die periode. Als ze vragen hebben, krijgen ze antwoord en soms vertel ik zelf wel eens een anecdote of gebeurtenis, als de gelegenheid zich daarvoor leent. Ik dring niks op.
Ik denk dus dat hier voor jou de zwakte ligt. Waardoor het voor jou zo is gelopen als het is verlopen. Het geen uitleg krijgen en het geen gelegenheid krijgen om het over die periode te hebben. Het gaat kinderen en dus jou namelijk net zo goed aan. Natuurlijk heeft dat effect op je gehad. Ik heb dat zeker niet willen bagatelliseren.
Dan ligt daar ook het grote verschil tussen jouw ex en mijn ex. Met jouw ex zijn blijkbaar betrouwbare afspraken te maken. Waarom zou je dan geen contact toestaan. Dat zou onzin zijn. Of hij zou rare dingen t.o.v. jullie kinderen moeten doen als ze bij hem zijn. Anders zie ik geen enkele reden dit contact af te kappen. Ik heb ook nooit willen beweren dat een vader op voorhand het contact ontzegd moet worden. Waarom. Er zijn zat vaders die het prima doen. Het ging mij echt steeds om die onbetrouwbare sujetten. Dan moet je het echt veel sneller een halt toeroepen. Niet meteen als je uit elkaar gaat. Dat is onzin. Hij mag eerst wel een kans hebben te laten zien of het goed gaat. Daartoe heeft hij net zoveel recht als ik. Maar niet jarenlang er zo mee omgaan als hij heeft gedaan en elke keer na een x tijd het weer eens opnieuw proberen. Dat vind ik experimenteren met kinderen en dat vind ik ten koste gaan van de kinderen. Wel vraag ik me af waarom je hier de vraag schrijft dat je kinderen misschien ooit de vraag zullen hebben waarom je bent doorgegaan met de omgangsregeling. Betekent het dan toch dat er dingen niet goed zitten? Je schrijft er wel iets over. Hij heeft geen eigen woning, soms laat hij weken niks horen. Dat vind ik wel twijfelachtig maar op zich (nog) niet accuut genoeg het contact te verbreken.
Je kunt niet alle verdriet en alle schade voorkomen. Mee eens.
Ik vind echter wel dat je als moeder verplicht bent het zoveel mogelijk in te perken, ook als dat ten koste van de vader gaat.
Het zou best kunnen dat het geen contact hebben met je vader heeft betekent dat het nu niet meer lukt. Is een mogelijkheid als hij wel met zijn andere kinderen een goed contact heeft. Het kan ook zijn dat hij daarna zijn leven heeft gebeterd. En dat jij hem vooral herinnert eraan dat hij het toen niet goed heeft gedaan of omdat het een nare periode uit zijn leven was ondanks jou. Wie weet kun je hem daar ooit nog eens naar vragen?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
