vader en niet (mee)betalen voor dochter

Ik weet niet wat normaal is Pom. Ben zelf een kind van vroeggescheiden ouders en heb er heel lang in mijn leven last van gehad dat ik mijn vader nauwelijks kende. Okee, mijn vader is een redelijke hork. Nu niet meer in mijn leven. Maar op basis van die ervaring denk ik dat ik coulanter naar de vader van mijn kinderen zal blijven dan ik nu van WtP lees. Mijn kinderen moeten er maar geheel uit zichzelf achterkomen dat hij bepaalde verantwoordelijkheden niet als heilig neemt, mochten ze hem ooit moeten zoeken dan hoop ik dat ik meer dan een halfslachtige poging doe om dat contact te herstellen.

De man heeft Winnie terwijl ze zwanger was verlaten ook al waren ze het er samen over eens om een kind te krijgen. Ik moet eerlijk zeggen, zo'n ervaring wens ik niemand toe. Je bevind je in een hele kwestbare situatie waarin geen weg terug is en je mag het even uitzoeken. Ik vind het niet meer dan terecht dat je hem (desnoods gedwongen) laat meebetalen aan de opvoeding van jullie kind. Ik snap echt niet waar sommige vrouwen hier het idee vandaan halen dat niet alleen de verzorging en de opvoeding jouw taak is maar ook het gehele financiele gedeelte.

quote:shahla schreef op 27 februari 2008 @ 15:46:

[...]



Hallo Shahla,



1. Ik vind dat zij dat recht heeft als zij alle verantwoordelijkheid en zorg draagt en vader slechts bezoeker is van zijn kind. Dan heb ik het niet over de regeling eens in de twee weken en met vakanties ben je bij papa. Dat is een ander verhaal want dan draagt papa ook zorg en verantwoordelijkheid.



- Maar wat is dan wel zorg en verantwoordelijkheid? Een onverantwoordelijke vader die zijn kinderen het hele weekend voor de tv en pc zet en ze chips met cola als avondeten geeft? Die om de paar maanden een nieuwe vriendin heeft die meteen blijft slapen en tegen wie de kinderen mama moeten zeggen? Een vader die zijn weekend om de haverklap afzegt omdat hij het te druk heeft met werk of voetbal?



Zo'n vader zou je gerust een slechte vader kunnen noemen, maar het blijft wel de vader. De enige die die kinderen hebben. Als moeder kun je daar verdomd weinig tegenover stellen, behalve dan een bijzonder goede moeder te zijn om dat te compenseren. Je kan er van alles van vinden, ook ingegeven door je menselijkheid en de ballast van de scheiding. Maar ben je als moeder gerechtigd een oordeel te vellen over de geschiktheid van de vader? Mag je als moeder je kind het contact met de vader ontzeggen (extreme gevallen waarin het kind en/of de moeder gevaar lopen daargelaten)? Is het aan de moeder om te beoordelen wanneer de rol van de vader klein en waardeloos is?



Gaat het er niet ook om hoe het kind dat voelt? De rol van een vader, hoe afwezig en ongeïnteresseerd ook, is volgens mij (maar dat is psychologie van de koude grond) cruciaal voor een kind. De afwezigheid van een overleden vader is daarbij, denk ik, niet te vergelijken met die van een vader die nog wel leeft maar niet in beeld is. Dood is duidelijk. En een overleden vader leeft vaak wel voort in de moeder. Maar de afwezige vader... dat ligt vermoedelijk veel moeilijker voor een kind. Want dan komen op een bepaald moment die vragen waar de dochter van TO nu mee worstelt. Die vragen zijn nu nog steeds niet beantwoord en ze gaan ook niet weg. Dat meisje zal daarmee rond blijven lopen tot ze antwoord krijgt of ze weet dat dat antwoord nooit zal komen. Het contact kan één grote teleurstelling zijn; natuurlijk wil je je kind dat besparen. Maar dat gemis en die onbeantwoorde vragen over wie zíj eigenlijk is en waar ze vandaan komt... dat is een verborgen, schrijnende pijn die ik mijn kind óók zou willen besparen. In mijn beleving is die erger dan de confrontatie en de eventueel daarop volgende teleurstelling.



En als het om oudere kinderen gaat zoals de dochter van TO: hebben zij niet het recht dit zelf te ondervinden, en recht op alle medewerking van hun moeder om dit contact tot stand te brengen?



4. Dat is vaak pas echt te zeggen achteraf maar ik denk dat ik er wel een goede indruk van heb. Omdat ik beide kanten mee heb gemaakt. De schade is veel groter als er een slechte ongeïnteresseerde onbetrouwbare vader is dan een vader die uit beeld is.



Van Mamz begrijp ik iets anders. Ik heb er zelf geen ervaring mee en baseer dit puur op mijn gevoel. Kun je het eens toelichten?



dubio

quote:malu3 schreef op 27 februari 2008 @ 20:29:

De man heeft Winnie terwijl ze zwanger was verlaten ook al waren ze het er samen over eens om een kind te krijgen. Ik moet eerlijk zeggen, zo'n ervaring wens ik niemand toe. Je bevind je in een hele kwestbare situatie waarin geen weg terug is en je mag het even uitzoeken. Ik vind het niet meer dan terecht dat je hem (desnoods gedwongen) laat meebetalen aan de opvoeding van jullie kind. Ik snap echt niet waar sommige vrouwen hier het idee vandaan halen dat niet alleen de verzorging en de opvoeding jouw taak is maar ook het gehele financiele gedeelte.



Ooo.... zo mee eens! Had het niet beter kunnen verwoorden.

Omdat je een vrouw bent en dus het kind in je draagt, moet je als vrouw (volgens sommigen hier) dus ook direct maar alles dragen??? En dan doel ik uiteraard op het mentale, emotionele, fysieke en financiële.

Uit mijn eigen ervaring: a hell of a job!!



Mijn ex heeft ons kind erkent. Ik krijg geen alimentatie. Hij werkt parttime en ik fulltime. Ik zorg 24/7 (buiten de tijd om dat ik dus werk) voor onze dochter, ik betaal alle kinderopvang, ik betaal haar levensonderhoud, ik betaal voor alles. Hoe leggen jullie dat uit?? Ik heb geen recht op alimentatie omdat mijn ex onder een bepaalde inkomensgrens zit, waardoor ik niet in de gelegenheid ben iets te vangen. Hierdoor moet ik alle zeilen bijzetten om zelf rond te komen en onze dochter te kunnen geven wat nodig is. Maar de tijd die ik noodzakelijk aan het werk ben, kan ik niet in haar investeren. Dat vind ik nog het meest wrange aan de situatie. Het zou een hoop schelen als mijn ex een kleine bijdrage per maand zou storten, zodat ik een dag minder kan werken en dus een dag minder opvangkosten heb en meer tijd voor haar heb.

Zou je je ex toestaan een dag of meerdere dagen extra per week je kind op te vangen?



Ik sta er ook alleen voor, met drie kinderen. Kwestie van gevolgen van eerder gemaakte keuzes. Kan er wel om gaan janken dat het zo oneerlijk is maar dat verandert niets aan de zaak.

WdP, ik weet dat je vraag in de OP ging over het vragen van alimentatie aan je ex en ik begrijp dat je hier nu nog over nadenkt. Maar we zijn inmiddels 23 pagina's verder en er zijn ook suggesties gedaan waarop contact tussen je dochter en haar vader mogelijk zou zijn.



Ben je door wat er hier geschreven en geopperd is gaan nadenken over die mogelijkheid? Je gaat er helemaal niet op in namelijk (tenzij ik iets gemist heb, wat goed mogelijk is hoor). Ik heb al enkele malen gezegd dat ik vermoed dat contact met haar vader voor je dochter veel belangrijker is dan zijn geld. Of is dat voor jou geen optie?



dubio

Ik vind het niet altijd een kwestie van janken om eerder gemaakt keuzes. Kijk, als je besluit om met iemand die geen inkomen heeft kinderen te gaan maken, ja, dan moet je achteraf niet gaan zeuren maar als de uitgangspositie heel anders was dan heb je alle recht om er wat aan te gaan doen. En als het er dan op neer komt dat je minder kunt gaan werken zodat je meer tijd aan je kind kunt besteden, dan lijkt mij dat een hele goede zaak. Samen kinderen krijgen is samen de verantwoordelijk dragen, desnoods alleen financieel.

quote:dubiootje schreef op 27 februari 2008 @ 22:30:

WdP, ik weet dat je vraag in de OP ging over het vragen van alimentatie aan je ex en ik begrijp dat je hier nu nog over nadenkt. Maar we zijn inmiddels 23 pagina's verder en er zijn ook suggesties gedaan waarop contact tussen je dochter en haar vader mogelijk zou zijn.



Ben je door wat er hier geschreven en geopperd is gaan nadenken over die mogelijkheid? Je gaat er helemaal niet op in namelijk (tenzij ik iets gemist heb, wat goed mogelijk is hoor). Ik heb al enkele malen gezegd dat ik vermoed dat contact met haar vader voor je dochter veel belangrijker is dan zijn geld. Of is dat voor jou geen optie?



dubioUit interesse van mijn kant: over welke reële opties suggesties heb je het dan?



Ik heb ook de hele discussie meegelezen, maar ik heb eigenlijk geen suggesties voorbij zien komen, behalve mediation door school waar geen enkele school ooit aan zal meewerken. Maar misschien heb ik iets gemist.

quote:malu3 schreef op 27 februari 2008 @ 22:33:

Ik vind het niet altijd een kwestie van janken om eerder gemaakt keuzes. Kijk, als je besluit om met iemand die geen inkomen heeft kinderen te gaan maken, ja, dan moet je achteraf niet gaan zeuren maar als de uitgangspositie heel anders was dan heb je alle recht om er wat aan te gaan doen. En als het er dan op neer komt dat je minder kunt gaan werken zodat je meer tijd aan je kind kunt besteden, dan lijkt mij dat een hele goede zaak. Samen kinderen krijgen is samen de verantwoordelijk dragen, desnoods alleen financieel.Mee eens. Dat is overigens ook het uitgangspunt van de rechtbank, zowel in kwesties als die van Winnie, maar ook bij "gewone" scheidingen. Waarom zouden immers kinderen moeten lijden onder het gedrag van de ouders?

k zou ook niet weten wat een goede suggestie zou moeten zijn.



Er is door zowel TO als door haar dochter een poging gedaan tot contact, die is door de vader afgeketst. De telefoon werd opgelegd toen TO belde en meneer heeft niet eens het fatsoen gehad om op een persoonlijke e-mail van zijn dochter te reageren. Een jaar later is een keer het verzoek tot financiële ondersteuning gedaan, dus die link zie ik ook niet, da thij dan 'zie je wel, stelletje aasgieren' zou denken. Er zit verdorie een jaar tussen!



Ofwel, TO én haar dochter hebben een poging gedaan tot contact, dat is afgeketst door vader..

Sja, probleem van de vader, niet van TO.



Dochter heeft wel gewoon recht ope en financiële bijdrage. Ik kan me góed voorstellen dat TO dit ook gerechtelijk gaat proberen af te dwingen.



Dochter is 13, dus die kan prima al zelf nadenken e.d. en snapt heel goed dat haar vader níet heeft teruggemaild. Dus wat dat betreft denk ik niet dat ze 'later' nog veel vragen gaat hebben. Ze is geen 4 meer.

quote:dubiootje schreef op 27 februari 2008 @ 21:03:

[...]





Van Mamz begrijp ik iets anders. Ik heb er zelf geen ervaring mee en baseer dit puur op mijn gevoel. Kun je het eens toelichten?



dubio



Mamzelle heeft nu ook geen contact meer met haar vader, begrijp ik uit haar bericht. De keuze van haar moeder is in mijn ogen dan best logisch geweest en zeker begrijpelijk. Maar het kan net zo goed de vader zelf zijn geweest die het erbij heeft gelaten toen de ouders gingen scheiden.



Uiteraard kan en wil ik dat best toelichten.

Het contact wat er is geweest met de vader van mijn kinderen leverde voor de kinderen veel verwarring, zorgen en verdriet op. Het was altijd maar heel kort even leuk voor ze. Al vlot werden ze weer teleurgesteld.

Voorbeeld: kinderen verheugen zich op een bezoekje van papa en wij gaan op de school, waar mijn zoon destijds zat en de regeling zou plaats vinden, op hem wachten. Juf bleef langer op school, ik was daarheen gekomen en had speciaal dochter meegenomen. Gymzaal met spelletjes en dergelijke tot onze beschikking, wat eten en drinken. Een uur nadat hij zou komen, hebben we maar opgebroken. Ik vergeet de gezichtjes van mijn kinderen nooit meer. Waarom komt papa niet. Je las de pijn uit hun ogen. En dat is maar één voorbeeld van zijn vele beloftes die hij niet nakwam. En waarvan ik erna de brokstukken kon lijmen. Met mijn zoon ging het erna ook slechter. Hij is zelfs nog een tijdje thuis geweest van school omdat het hem allemaal teveel was. ('Overspannen gedrag' waardoor de school het beter vond hem wat rust te gunnen.)

En net als het in wat rustig vaarwater kwam, stond ie er weer en begon het allemaal van voren af aan. Ik was het zat. We zijn toen verhuist naar een andere provincie en een andere stad omdat we rust nodig hadden en veel afstand van hem. Nadat we allemaal onze draai hadden gevonden, papa echt al een hele tijd weg was gebleven, zag je ze opknappen. Ze misten hem niet meer, ze hadden hem niet meer nodig.

Sterker nog: Op een dag kwam hij wel weer langs en mijn zoon herkende hem niet eens meer. Ja, na twee jaar krijg je dat.

Ik ben altijd wel duidelijk geweest over wie hun vader isen hoe hij eruit zag. (Paar foto's bewaard.) Ze waren gewoon nog erg jong toen hij eens per paar maanden eens aan kwam waaien en kinderen vergeten als je heel erg lang je gezicht niet meer laat zien.



Anderhalf jaar geleden kwam hij ineens vlak in de buurt wonen. Toen is het contact kort wat veelvuldiger geweest. Tot de kinderen zelf aangaven dat ze bepaalde dingen van hem niet leuk vonden en dat ze liever niet naar hem toegingen. Ze waren de twaalf gepasseerd dus vind ik dat ze dan die keuze zelf kunnen maken. Zelf mogen beslissen. Tot het zover kwam hield ik wel een oogje in het zeil. Ik ken mijn ex. Die heeft hele andere normen en waarden. Die ziet soms echt niet wat niet meer kan. En ik wil niet dat ze met zaken worden geconfronteerd waar ze veel te jong voor zijn. Hij praat ook tegen ze alsof het volwassenen zijn. Hij kent ze niet echt en doet ook niet heel veel moeite om ze te kennen.

Hij heeft nog nooit een rapport van ze gezien, is nog nooit op een ouderavond geweest of een gesprek met school en vraagt er ook niet naar. Hij weet nauwelijks wat belangrijk is voor en rondom kinderen van deze leeftijd. Hij leeft in een hele andere wereld.

En als ik alles bij elkaar optel, kom ik simpelweg tot de conclusie dat het mijn kinderen altijd veel beter verging als hij er niet was en ze daar (weer) aan gewend waren.

Beetje lang verhaal. Heb het zo kort mogelijk gehouden maar we praten wel over een periode van meer dan tien jaar.

Dubio, ook nog even een reactie op wat je schreef over de drie punten die ik eerder noemde. Wel zorg en verantwoordelijkheid zie ik dan toch wel in een weekend die jij beschrijft. Ik zeg niet dat het goed is maar in elk geval is daar enige regelmaat. De kinderen weten wanneer en hoe vaak ze naar papa gaan. In de tijd dat ze bij hem zijn zorgt hij voor ze. Al zitten ze voor de tv of pc, in dat weekend zal er af en toe toch enige communicatie zijn en leren ze elkaar toch wel enigszins kennen als het om vaste weekenden gaat. Natuurlijk kan die zorg en tijd anders, beter, verantwoordelijker maar hij draagt dan wel op zijn manier zijn steentje bij. Ik neem aan dat hij dan het eten betaalt en ook verdere gemaakte kosten in dat weekend.



Even daargelaten een vader die constant zijn weekenden afzegt. In dat laatste geval zou ik, als het om erg jonge kinderen gaat, misschien inderdaar besluiten het contact af te kappen. Wel eerst met hem erover praten dat het op deze manier geen zin heeft en dat er dan niet een band gecontinueerd wordt en dat dit niet leuk voor de kinderen is. Als hij daar lak aan heeft, zou ik mijn kinderen daartegen beschermen, ja.



Als het om oudere kinderen gaat, tja, die beseffen het zelf dan wel goed dat zij op de tweede plek of nog verder naar onderen komen en haken zelf wel af. Zoals mijn kinderen zo'n beetje afgehaakt zijn omdat zijn vriendin er áltijd bij is en ze dus nooit alleen met hem zijn, hij alleen maar de muziek draait die hij leuk vindt en de programma's die hij wil zien. Dat hij soms ook van die rare figuren over de vloer heeft. Dat hij dingen verdraait. Zo hebben we voor de verjaardag van mijn zoon samen een fiets voor hem gekocht. Nou ja, hij had het al beslist en of ik maar even mee wilde betalen. Dat heb ik gedaan en onlangs beweerde hij dat hij het meeste had betaald. Wat helemaal niet waar is want we hebben in elk geval elk de helft betaald. Zij vinden die verzinsels niet leuk. Ze waren er tenslotte zelf bij toen we dat geregeld hebben. Nou ja, ik kan wel uren doorgaan maar dat lijkt me wat overdreven. Het zal duidelijk zijn, nu.



Conclusie: beter geen vader dan een hele slechte vader. En een slechte vader is: onbetrouwbaar in beloftes en afspraken, draagt niks bij aan zorg en onderhoud, verdiept zich niet (echt) in zijn kind en weet niks van zijn opleiding en ontwikkeling, verzint dingen waardoor de kinderen in conflict kunnen komen te staan tussen beide ouders.

Bij jonge kinderen beslist de moeder of omgang verstandig is. Bij oudere kinderen( 12 jaar en ouder) beslissen zij (mede). Maar de sléchte vader sowieso niet.

[quote]shahla schreef op 27 februari 2008 @ 23:28:

[...]





Mamzelle heeft nu ook geen contact meer met haar vader, begrijp ik uit haar bericht. De keuze van haar moeder is in mijn ogen dan best logisch geweest en zeker begrijpelijk. Maar het kan net zo goed de vader zelf zijn geweest die het erbij heeft gelaten toen de ouders gingen scheiden.



Ik begrijp niet uit Mamz bericht of dat een keuze van haar moeder is geweest, maar ze schrijft wel dat ze er heel lang last van heeft gehad dat haar vader nauwelijks in haar leven had, en dat ze er zelf alles aan zou doen om contact met de vader van haar kinderen mogelijk te maken, als dat nodig zou zijn. Maar misschien wil je het zelf nog even toelichten Mamz?



Bedankt dat je hele verhaal hebt willen vertellen. Mijn hart breekt als ik denk aan die kindjes die in een gymzaal vergeefs op hun vader zitten te wachten Ik kan ook goed begrijpen dat je zoontje daar een tijdje van overstuur is geweest en niet goed kon functioneren. Wat moet jij je als moeder kwaad en machteloos hebben gevoeld Inderdaad, elke keer kon jij de brokstukken lijmen.



Maar weet je, ik vind het echt heel goed van je dat je de kinderen toch de kans hebt gegeven hun vader, hoe waardeloos hij ook was/is, te leren kennen. Ze zijn erdoorheen gegaan en ze hebben het overleefd. Het zal een heel pijnlijke les zijn geweest, maar ze hebben hem geleerd en het belangrijkste is dat ze daarbij leerden dat er altijd iemand was die de scherven weer wist te lijmen. Hun moeder. Een rots in de branding waarop ze altijd terug kunnen vallen. Hun moeder, die zo veel van hen houdt dat ze haar angst dat de kinderen pijn zouden krijgen opzij zette, om ze de kans te geven een vader te hebben.



Ik vind dat zo ontzettend knap, juist omdat ik begrijp hoe verschrikkelijk moeilijk dat voor jou moet zijn geweest. Elke keer weer die onrust, verdriet en teleurstelling bij je kinderen te moeten zien...



Ja, je kinderen worden nu groter en kunnen nu zelf aangeven of ze behoefte hebben aan contact met hun vader. Het is een grote verdienste van jou dat je ze zo ver hebt weten te brengen. Ze hebben nu zelf de keus en ze kunnen nu zelf zien hoe hun vader is. Een jong kind begrijpt dat nog niet, die houdt onvoorwaardelijk van beide ouders, die liefde hoeft nog niet verdiend te worden. Dat verandert op een bepaald moment.



Ik hoop voor mezelf van harte dat ik mijn deel kan doen om ervoor te zorgen dat de kinderen, ondanks de problemen die ik daarbij tegenkom, een band met hun vader kunnen opbouwen. Als ze op een bepaald moment zelf zouden besluiten dat ze weinig of geen contact willen, dan mag dat (daar hoop ik niet op). Ik denk dat het voor het kind heel belangrijk is dat de vader toch, hoe gebrekkig en pijnlijk en waardeloos ook, in beeld kan zijn zolang die onvoorwaardelijke liefde er nog is. Dan kan het later zelf beslissen. Ik denk dat dat heel anders voelt voor het kind dan nooit de mogelijkheid te hebben gehad.



groeten,

dubio

Tja, moeilijk Winnie... Als je dochter echt niet meer wil... In mijn geval ben ik me ervan bewust dat mijn kinderen niet alles met mij zullen bespreken, omdat ik nu eenmaal de moeder ben en daarmee "partij". Ik ben niet objectief of onafhankelijk. En ze praten echt heel open met mij, maar toch merk ik dat er bepaalde dingen sudderen die ze niet tegen mij willen zeggen. Daar heb je dat loyaliteitsconflict weer. Vandaar dat ik nu de kinderen met een psycholoog wil laten praten, zodat ze een neutrale plek krijgen om te zeggen wat ze dwarszit en vragen te stellen die ze aan mij niet willen stellen. Dat zijn soms belachelijk simpele dingen, maar kinderen kunnen er wel enorm mee zitten.



Misschien is het een idee om je dochter ook eens met iemand te laten praten (kan bijv. ook iemand van maatschappelijk werk zijn, dat is wat laagdrempeliger). Het zal waarschijnlijk al prettig zijn om haar hart even te kunnen uitstorten bij iemand die daar zelf geen emoties bij heeft. Of misschien heb je iemand in je omgeving die hier niets mee te maken heeft (dus niet jouw familie, maar een vertrouwenspersoon van school bijvoorbeeld) met wie ze eens kan praten. Ik ben namelijk bang dat zij nog steeds met heel heftige gevoelens rondloopt maar niet goed weet waar ze daar nu nog mee naar toe kan.



dubio

quote:mamzelle schreef op 27 februari 2008 @ 20:22:

Ik weet niet wat normaal is Pom. Ben zelf een kind van vroeggescheiden ouders en heb er heel lang in mijn leven last van gehad dat ik mijn vader nauwelijks kende. Okee, mijn vader is een redelijke hork. Nu niet meer in mijn leven. Maar op basis van die ervaring denk ik dat ik coulanter naar de vader van mijn kinderen zal blijven dan ik nu van WtP lees. Mijn kinderen moeten er maar geheel uit zichzelf achterkomen dat hij bepaalde verantwoordelijkheden niet als heilig neemt, mochten ze hem ooit moeten zoeken dan hoop ik dat ik meer dan een halfslachtige poging doe om dat contact te herstellen.Toch sla je de plank behoorlijk mis hier Mamzelle. Jij bent nl. de opvoeder van je kinderen wel degelijk belangrijk om ze te beschermen voor dingen die zij (bijv. de verantwoordelijkheden van de vader) nog niet aankunnen. Jij zult iedere afspraak die hij maakt om de kinderen te zien met een behoorlijk wantrouwen tegemoet zien. Jij zult ook direct klaar staan nu, wanneer hij wederom zijn afspraken niet nakomt en zult ze sussen met een kadootje, snoepje of wat anders. Je doet echt nu al veel meer dan de kinderen zelf laten ondervinden hoe hun vader is. Eigenlijk geef je een slecht voorbeeld in deze, want je laat zien hoe je je eigenlijk niet moet laten behandelen door anderen. Ipv de vader te wijzen op zijn verantwoordelijkheden neem je de 'nukken' van je ex als iets wat er gewoon bij hoort.

quote:mamzelle schreef op 27 februari 2008 @ 22:21:

Zou je je ex toestaan een dag of meerdere dagen extra per week je kind op te vangen?



Ik sta er ook alleen voor, met drie kinderen. Kwestie van gevolgen van eerder gemaakte keuzes. Kan er wel om gaan janken dat het zo oneerlijk is maar dat verandert niets aan de zaak.Mamzelle, mijn ex is ook nog eens in het buitenland gaan wonen en heeft geen echt contact met ons. Zou het heel graag willen dat hij bij ons in de buurt was blijven wonen zodat we co-ouderschap konden regelen of in ieder geval een omgangsregeling die mij ook in de gelegenheid stelt om "wat extra lucht" te krijgen.

Is dat mogelijk met hem dan, Yulia, áls hij bij jullie in de buurt zou wonen?

Bij ons maakt dat niet uit namelijk. Ik weet dat ik een verkeerde keuze zou maken als ik met mijn ex een co ouderschap aan zou gaan. Dat wordt helemaal niks.

==========

Ik vind ook dat een moeder zeker niet alle nukken van de vader hoeft te accepteren. Als een vader zijn belang voor dat van zijn kinderen stelt, mag een moeder hem daar zeker op aanspreken. Dat kan zonder ruzie te maken of te schreeuwen of te schelden.

Shahla, denk het niet. Maar als je dat hier zegt, dan gaat men er direct vanuit dat je geen welwillende meedenkende en meewerkende moeder bent. Die dus alleen uitgaat van haar eigen frustratie ten aanzien van ex. Dat is in mijn geval dus echt niet zo.



Als een vaste omgangsregeling tot een mogelijkheid zou behoren, zou ik zeker eraan meewerken. Maar omdat Mamzelle kwam met de vraagstelling of ik ook bereid was om vader vaker te laten oppassen, ja... ik ben daartoe bereid, MITS het goed is voor onze dochter (2 jaar). Ik kreeg het idee bij Mamzelle dat ik bij voorbaat daar niet toe bereid zou zijn.

En dan verwijs ik weer naar mijn 2e zin van dit bericht. Men gaat er altijd maar vanuit..... dat..... bla die bla die bla.

Winnie, veel succes bij je sollicitatie!!!!

Ik duim voor je.

quote:dubiootje schreef op 28 februari 2008 @ 08:58:

[quote]shahla schreef op 27 februari 2008 @ 23:28:

[...]

Ik begrijp niet uit Mamz bericht of dat een keuze van haar moeder is geweest, maar ze schrijft wel dat ze er heel lang last van heeft gehad dat haar vader nauwelijks in haar leven had, en dat ze er zelf alles aan zou doen om contact met de vader van haar kinderen mogelijk te maken, als dat nodig zou zijn.

Ik weet ook niet wie zijn keuze dat is geweest maar áls het de moeder was, heeft ze achteraf gezien simpelweg gelijk gehad. Anders had Mamzelle vast nu wel contact met hem gehad.



Bedankt dat je hele verhaal hebt willen vertellen. Mijn hart breekt als ik denk aan die kindjes die in een gymzaal vergeefs op hun vader zitten te wachten Ik kan ook goed begrijpen dat je zoontje daar een tijdje van overstuur is geweest en niet goed kon functioneren. Wat moet jij je als moeder kwaad en machteloos hebben gevoeld Inderdaad, elke keer kon jij de brokstukken lijmen.Ik had hem later die dag of één van de komende dagen niet tegen moeten komen. Dan was er een grote kans geweest dat ik hem aangevlogen was. Dus ja, ik heb me heel vaak heel kwaad en heel machteloos gevoeld. Hij kwam aan mijn kinderen en dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Je gunt ze een vader maar als meneer niet meewerkt, er geen afspraken te maken vallen of hij úren later eens aan komt kakken als hij ál kwam, snap ik moeders wel die beslissen dat genoeg genoeg is. Na het gymzaalincident kon ik mij wel voor mijn kop slaan dat ik me had laten overhalen door hem en de school een dergelijke regeling te treffen. Ik had namelijk ervoor eigenlijk al beslist dat ik er niet meer aan wilde meewerken, in het belang van de kinderen. Tegen beter weten in toch maar weer meegewerkt. Soms is het helemaal niet zo goed om een vader nóg een kans te geven. Hoeveel kansen moet iemand krijgen, denk ik dan en in wiens belang is het dan nog? In zijn belang of in dat van de kinderen?



Daarom vraag ik me af of het wel zo goed is geweest dat ik er zo aan meegewerkt heb. Door al zijn kansen is de kinderen veel verdriet gedaan. Ja, ze kennen hun vader nu, het is niet slechts een gezicht op een foto maar tegen welke prijs. Was dat het waard? Nee. Als ik het over moest doen, had hij één kans gekregen en dan was het over en sluiten geweest tot hun twaalfde. Waarom moeten kinderen door al dat leed om de vader maar ter wille te zijn. Het gaat in mijn opinie achteraf gezien niet puur om de kinderen maar om de vader. Hij wil ze zien. Hij wil langskomen wanneer het hem uitkomt. Hij wil elke keer nieuwe kansen. Kinderen worden daar juist de dupe van. Het is heel slecht voor kinderen om op zo'n jonge leeftijd al zoveel drama en bittere teleurstelling mee te moeten maken. Daar zijn ze geestelijk helemaal nog niet tegen opgewassen en klaar voor.

Natuurlijk missen ze dan een vader maar er zijn ook andere manieren om die vage figuur een naam en een identiteit te geven. Vragen in te vullen en verhalen over hem te vertellen. Natuurlijk niet hoe slecht hij is. Daar kopen die kinderen niks voor. Maar ik vind dat ze wel degelijk tegen een slechte vader beschermd moeten worden. En als ze ouder zijn, meer gegroeid, sterker in hun schoenen staan, meer snappen waarom dingen gebeuren, dán is het moment het nog eens te proberen. Zo zou ik het doen als het over mocht.

quote:Yulia schreef op 28 februari 2008 @ 13:06:

Shahla, denk het niet. Maar als je dat hier zegt, dan gaat men er direct vanuit dat je geen welwillende meedenkende en meewerkende moeder bent. Die dus alleen uitgaat van haar eigen frustratie ten aanzien van ex. Dat is in mijn geval dus echt niet zo.

Dat was destijds de reden dat ik toch weer meewerkte met de omgangsregeling via de school. Ze hadden me omgepraat. Het was toch goed als ze contact met hem hadden en als ze hem kenden. Nou, ik twijfelde daar aan maar ik ging door de school twijfelen aan mijn besluit. Nu zou ik dat niet meer doen hoor. Dan denken ze maar dat ik tegenwerk om wat voor reden dan ook. Daar heb ik nu lak aan. Zelf weet ik dan wel beter. Ik bescherm liever mijn kinderen en dat ik te boek sta als wraakzuchtig tegenwerkend mens dan als meewerkend redelijk mens met zeer ongelukkige kinderen.