vader en niet (mee)betalen voor dochter

Shahla, jouw kinderen hebben hun vader leren kénnen. Dat heeft zeker verdriet met zich meegebracht, en ik kan me voorstellen dat je er op een gegeven moment zat mee bent. De kinderen ook. En toch valt het mijns inziens huizenhoog te prefereren boven kinderen die hun afwezige vader gaan idealiseren en er pas op volwassen leeftijd achter moeten komen wat voor man hij werkelijk is.



Pom, moet ik mijn kinderen een vader die van hen houdt -op zijn eigen ietwat egocentrische manier- ontzeggen omdat hij zich niet aan betrouwbare weekend regelingen houdt? Ik en zij hebben allang geleerd dat hem zien eigenlijk een cadeautje is. Ik probeer uiteraard wel zo veel mogelijk te voorkomen dat ze tevergeefs op een afspraak verschijnen door bevestigingen met hem uit te wisselen, en dat gaat misschien twee tot vier keer per jaar fout. Papa zien is wel du moment hier, 't is niet iets waar ze weken naar uit kunnen kijken.

Cadeautjes, snoepjes, of ander afkopen van pijn doe ik niet aan. Die pijn en evt. daarbij horende vragen mogen er zijn. Met nog wat onbereikbaarheid van mij erbij ook omdat ik me irriteer als ik in een fake afspraak ben getuind.



Voor wat ik ervan heb begrepen -toen ik eenmaal volwassen was- heeft mijn vader het contact verbroken omdat hij niet tegen huilende kindjes bij afscheid kon. Denk dat ik mijn moeder op zich niets te verwijten heb, op het moment dat mijn vader contact initieerde is dat er gekomen, op het moment dat het voor ons onbevredigend was is het weer gestopt. Desondanks míste ik die iemand in ons gezin waarvan ik dacht dat ik op hem leek, voelde geen aansluiting bij degenen in het gezin die er nog wel waren.

Dan kan jij wel zeggen Winnie dat mijn verhaal voor jou niet relevant is, maar mijn verhaal is voor zover ik hier kan inschatten nog altijd het enige verhaal hier van een kind ten opzichte van haar afwezige vader. Zou jij het fijn vinden als je dochter zelfs als flink volwassen vrouw nog d'r ogen uit d'r kop zou moeten janken over het gemis van haar vader? Terwijl je het nú proactief zou kunnen voorkomen. Door iets meer door te vragen, iets meer te initieren, of zoals Dubio suggereert, je dochter kans te geven zich uit te spreken over haar mogelijke verdriet bij een onafhankelijke derde.

Zolang je opgroeit is er niks aan de hand. Ik heb mijn vader een aantal jaar weekenden gezien, daarna niet meer, deed me niets. Bij mij kwam het besef van gemis pas in mijn volwassen jaren. Maar dan wel heeel diep.

Ik co ouder ook niet met mijn ex. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt om zoveel onrust in mijn leven te halen en daardoor in het leven van mijn kinderen. Maar contact is me wel heilig zolang dat nog mogelijk is.

quote:mamzelle schreef op 28 februari 2008 @ 18:55:

Shahla, jouw kinderen hebben hun vader leren kénnen. Dat heeft zeker verdriet met zich meegebracht, en ik kan me voorstellen dat je er op een gegeven moment zat mee bent. De kinderen ook. En toch valt het mijns inziens huizenhoog te prefereren boven kinderen die hun afwezige vader gaan idealiseren en er pas op volwassen leeftijd achter moeten komen wat voor man hij werkelijk is.





Sja, niet mee eens. Dat leren kennen kan ook als ze twaalf jaar of ouder zijn. Nu zijn ze ook ineens erachter gekomen wat voor man hij werkelijk was met als groot nadelig minpunt dat ze toen absoluut niet konden bevatten waarom. Dat kunnen ze nu beter.

En dat idealiseren kun je in goede banen leiden als moeder, met als groot voordelig pluspunt dat je dan niet tussendoor je half in de vernieling liggende kinderen weer bijeen moet zien te rapen.

Het heeft veel nadelige invloed op de problematiek van mijn zoon gehad. Dat had niet zo erg geworden als hij in alle rust had kunnen opgroeien.

Mamzelle, ik begrijp best dat je gemis gevoeld hebt. Alleen zou je dat waarschijnlijk ook gehad hebben als je jouw vader in die jaren wél af en toe had gezien. Dat doet daar echt niks aan af. Wie weet wat voor drama's jouw bespaard zijn gebleven omdat jij er niet op jonge leeftijd mee werd geconfronteerd. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Zoals ik al zei, kan het contact weer opgepakt worden als ze wat ouder zijn en geestelijk wat steviger in hun schoenen staan. Dat hoeft echt niet pas als ze volwassen zijn. Maar zelfs dan. Dan kan het ook nog en dan zullen ook onbeantwoorde vragen misschien nog beantwoord kunnen worden. Als je volwassen bent, kun je een gemis diep voelen als je daar nog niks mee hebt kunnen doen maar als volwassene kun je daar beter mee omgaan dan als je tussen de pak em beet 3 en 11 jaar bent en maar moet zien om te gaan met drama, teleurstelling en ook een groot deel gemis. Zo is papa er en zo is hij weer compleet weg.

wat denk je als je kinderen in de puberteit zijn, zullen ze dan wel in staat zijn dit aan te kunnen?

Dan gaan ze op zoek naar zichzelf, naar wie ze zijn en daar hoort toch ook hun vader weer bij.



Ik snap als moeder dat je je kinderen alle verdriet wil besparen. Maar helaas kun je je kinderen niet alle verdriet besparen. Ik ben het eens Mamzelle, het is te prefereren boven kinderen die hun afwezige vader gaan idealiseren. Ik ken hier iemand op het forum die daar weer mee te dealen heeft, ondanks uitspraken van de rechter.



Waar ik me aan stoor in deze discussie is dat iedereen die een ander geluid laat horen wordt veroordeelt. Is dat omdat we een gevoelige snaar raken? Omdat het teveel confronteert met de keuzes die je maakt en dat je je realiseert dat er anders mensen zijn die er anders over denken. Maar het is toch juist goed dat ook dat geluid naar voren komt, zodat iedereen die voor dit soort keuzes staat nog beter gefundeerd voor zichzelf hierin beslissingen kan nemen. En zijn de ervaringen van mensen die het zelf als kind meegemaakt hebben hierin niet net zo belangrijk als wat er wettelijk allemaal mogelijk is. Ik ken ook mensen die hierom de banden met beide ouders verbroken hebben. Toch ook wel iets om over na te denken.



Gelukkig is ieder mens anders en zal ook ieder kind anders reageren in zo'n situatie. Zelfs kinderen die behoren tot hetzelfde gebroken gezin reageren anders op de situatie waarmee ze maken krijgen. Pas later kun je zeggen wat je misschien beter anders had kunnen doen. Dat geld voor ons allemaal. En tot die tijd kunnen we misschien wel betere besluiten nemen als we van meer kanten horen hoe er tegen aan word gekeken.

Maar dan moeten we wel bereid zijn ook die kant te willen zien en horen.

Zonlicht, soms zijn er situaties, dan houdt het gewoon op. Een moeder is ook maar een mens maar hier wordt door sommigen verwacht dat het een soort heilige is. Dat pa een grote lamlul is, daar wordt maar even gemakshalve aan voorbij gegaan. Pa moet alle kansen krijgen etc. maar nogmaals, soms houdt het gewoon op. Neem het voorbeeld van Shala die met kinderen op papa wacht en papa komt gewoon niet opdagen en met zo'n figuur moet je dan aan alle kanten rekening houden. Ik dacht van niet, kinderen zijn beter af zonder zo'n 'vader'.

Met zo'n figuur spreek je alleen af als glashelder is dat de afspraak zal worden nagekomen. Lijkt me duidelijk.

Vooralsnog staat niet vast dat ex van Winnie van een dergelijk kaliber is. Een ander soort lamlul.

Lekker makkelijk om kinderen weg te houden als de omgang stroef gaat. Maar wordt de kinderen iets gevraagd of wordt er gewoon over hun hoofd besloten.

quote:malu3 schreef op 28 februari 2008 @ 20:05:

Zonlicht, soms zijn er situaties, dan houdt het gewoon op. Een moeder is ook maar een mens maar hier wordt door sommigen verwacht dat het een soort heilige is. Dat pa een grote lamlul is, daar wordt maar even gemakshalve aan voorbij gegaan. Pa moet alle kansen krijgen etc. maar nogmaals, soms houdt het gewoon op. Neem het voorbeeld van Shala die met kinderen op papa wacht en papa komt gewoon niet opdagen en met zo'n figuur moet je dan aan alle kanten rekening houden. Ik dacht van niet, kinderen zijn beter af zonder zo'n 'vader'.Malu, speciaal voor jou, ook ik heb te dealen met een lamlul van ex, en ik ben inderdaad ook maar een mens. En toch zijn de kinderen niet beter af zonder vader. Zo denk ik erover.

Ieder heeft recht op zijn/haar mening. Ik ben op een gegeven opgehouden met recht te praten wat krom is



Een omgang die 'stroef' gaat, dat vind ik nogal een eufemisme bij vaders die gewoon die op komen dagen als afgesproken is. En wie mag het kind weer kalmeren etc?

Malu, als je de feiten niet weet moet je het niet gaan invullen naar eigen perceptie. Ook ik mag hier zeer regelmatig de kinderen weer kalmeren.

Ik kan je staaltjes vertellen, net als Shala, zal het niet doen omdat ik niet herkenbaar wil zijn.

@Mamzelle, natuurlijk moet je altijd blijven proberen om het contact tussen de vader en je kinderen gaande te houden. Dat dat in jouw situatie knap lastig is, is duidelijk. In jouw situatie is er ook wel degelijk een grond voor wantrouwen van jouw kant. Het was even ter verduidelijking van bijv. d basis van het wantrouwen van WdP.

Op zich vind ik het knap van je dat jij het oplost met bijv. stilzwijgen van jouw kant wanneer hij zijn afspraken niet nakomt. Ik zou er zelf heel erg veel moeite mee hebben om dat zo voorbij te laten gaan.

Mamzelle,



Ik ben het ook niet met je eens. Ik voel ook een diep gemis als ik aan mijn vader denk en ben zo'n beetje dagelijks verdrietig om hem als ik dat mezelf toe zou staan, en ik ben gewoon in een gezin met een vader en een moeder opgegroeid. En ben zelfs het grootste deel van mijn jeugd een ontzettend vaderskindje geweest die jarenlang haar moeder van alles en nog wat verweet.



Ik ben het juist daarom eens met Shala en vind dat zij in deze discussie de zinnigste dingen zegt. Want een onbetrouwbare vader, zoals ik die heb, is óók onbetrouwbaar als hij wél aanwezig is. En mijn ervaring is dan ook tegenovergesteld aan de jouwe, misschien is het gemis wel des te groter omdát hij aanwezig was en is, maar me elke dag weer teleurstelt.

Je hebt altijd geweten hoe de vork in de steel zat. Hoefde daar niet pas na je trouwdag achter te komen. Is dat zo moeilijk te begrijpen dat dat echt een nuance is die er toe doet?

quote:mamzelle schreef op 28 februari 2008 @ 21:06:

Je hebt altijd geweten hoe de vork in de steel zat. Hoefde daar niet pas na je trouwdag achter te komen. Is dat zo moeilijk te begrijpen dat dat echt een nuance is die er toe doet?Is dit een reactie op mij?

Ja.

Of jouw gemis groter is dan het mijne valt helaas niet te meten. Ook ik sta mezelf niet toe elke dag verdriet te voelen over een afwezige vader. Feit is dat ik niet face to face met hem in gesprek kan gaan zonder die intense pijn te voelen. Maar dat kan ook betekenen dat ik een huilie ben natuurlijk.

quote:zonlicht2 schreef op 28 februari 2008 @ 20:12:

[...]





Malu, speciaal voor jou, ook ik heb te dealen met een lamlul van ex, en ik ben inderdaad ook maar een mens. En toch zijn de kinderen niet beter af zonder vader. Zo denk ik erover.



Hier idem. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik in een ernstiger situatie er niet anders over zou kunnen denken. Ik ga in elk geval zeker niet voorbij de kinderen. Het gaat mij helemaal niet om het belang van de vader, maar om dat van de kinderen.



dubio

quote:zonlicht2 schreef op 28 februari 2008 @ 19:38:

wat denk je als je kinderen in de puberteit zijn, zullen ze dan wel in staat zijn dit aan te kunnen?

Dan gaan ze op zoek naar zichzelf, naar wie ze zijn en daar hoort toch ook hun vader weer bij.



Ik snap als moeder dat je je kinderen alle verdriet wil besparen. Maar helaas kun je je kinderen niet alle verdriet besparen. Ik ben het eens Mamzelle, het is te prefereren boven kinderen die hun afwezige vader gaan idealiseren.





Moeder staat naast ze als ze puber zijn en proberen een band op te bouwen met hun vader. Puber zijn is niet makkelijk maar ik denk wel dat ze geestelijk beter in staat zijn om te gaan met een dergelijke vader als eerst beschreven en waar het even moeilijk is, kan moeder met ze praten. Dingen uitleggen, ze steunen, het relativeren, ze waarschuwen dat het ook niet goed uit kan pakken. Dat is lastiger als je te maken hebt met kinderen van bijvoorbeeld drie en vier jaar. Dan begrijpen ze echt niet waarom papa het wéér laat afweten. Voor een jong kind is dat gewoonweg niet te behappen.



Jonge kinderen zijn nog niet zo op zoek, uitzonderingen daargelaten. Pas als je ouder bent, ga je nadenken over dat soort dingen en dat lijkt me een beter moment er iets mee te doen. Ze kunnen meebeslissen, daartoe zijn ze geestelijk in staat. Vandaar ook dat de wet zegt dat kinderen van twaalf jaar en ouder inspraak hebben op dit vlak.



Ik denk dat moeders realistisch genoeg zijn te beseffen dat je kinderen niet alle verdriet kunt besparen. Wel denk ik dat je niet willens en wetens ze er dan maar aan bloot moet stellen omdat je ze niet alles kunt besparen. Dat verdriet en die teleurstelling komt toch wel. Daar hoeft niet per sé in dat licht een schep bovenop.



Zelf heb ik juist liever dat ze hun vader idealiseren dan dat ze op zeer jonge leeftijd constant geconfronteerd worden met zijn vootdurende falen. Het is veel beter voor de ontwikkeling en het zelfbeeld van een kind, wat nog sterk moet groeien, als ze niet meteen de helft van hun identiteit, vertegenwoordigd in hun vader, in duigen zien vallen. Het idealiseren is dan slechts voor moeder niet zo leuk maar sterk te prefereren boven het alternatief.

quote:mamzelle schreef op 28 februari 2008 @ 20:10:

Met zo'n figuur spreek je alleen af als glashelder is dat de afspraak zal worden nagekomen. Lijkt me duidelijk.

Vooralsnog staat niet vast dat ex van Winnie van een dergelijk kaliber is. Een ander soort lamlul.

Lekker makkelijk om kinderen weg te houden als de omgang stroef gaat. Maar wordt de kinderen iets gevraagd of wordt er gewoon over hun hoofd besloten.



Als het iemand is die zijn afspraken zo goed nakomt, is er helemaal geen probleem. Dan is er in de meeste gevallen gewoon een omgangsregeling, waarbij je het vast niet altijd eens bent, maar dan is het wel iemand op wie de kinderen kunnen rekenen.

Het gaat hier juist om de niet (zo) betrouwbare vaders, van wie de mensen toch vaak verwachten dat je daar óók een omgangsregeling mee treft. Ook al laat hij het afweten, maakt niet uit joh, de kinderen moeten hem toch kennen, probeer het nog maar een keer.



We verschillen wel van mening in hoe de vader van Winnie's dochter zich presenteert. Wat voor redenen hij daar ook voor heeft, het is mij wél duidelijk dat hij het belang van zijn dochter niet op de eerste plaats heeft staan. Waarom moeten moeders wel hun redenen e.d. opzij zetten voor dat belang maar krijgen vaders alle gelegenheid voor hun excuses? Waarom is daar meer begrip voor dan voor een moeder die vindt dat het beter is als haar kinderen daartegen beschermd worden?



Het is niet voor niets dat de wet de leeftijd op twaalf heeft gezet. Dat is een redelijke leeftijd waarop je de mening en de wensen van de kinderen mee moet laten wegen. Voor die tijd zal de hoofdverantwoordelijke en de hoofdverzorger dit naar beste eer en geweten moeten inschatten en bepalen. Zo ligt het nu eenmaal.

quote:zonlicht2 schreef op 28 februari 2008 @ 20:12:

[...]





Malu, speciaal voor jou, ook ik heb te dealen met een lamlul van ex, en ik ben inderdaad ook maar een mens. En toch zijn de kinderen niet beter af zonder vader. Zo denk ik erover.Zo heb ik ook heel lang gedacht. Beter een 'lousy' vader dan helemaal geen vader. Ben ervan teruggekomen. Misschien gebeurt dat bij jou ook nog wel.

quote:zonlicht2 schreef op 28 februari 2008 @ 20:32:

Malu, als je de feiten niet weet moet je het niet gaan invullen naar eigen perceptie. Ook ik mag hier zeer regelmatig de kinderen weer kalmeren.

Ik kan je staaltjes vertellen, net als Shala, zal het niet doen omdat ik niet herkenbaar wil zijn.Net als Malu ben ik op een dag opgehouden recht te praten wat krom is. Jij geeft hier in dit bericht heel sterk aan dat jij ook continue aanloopt tegen de onbetrouwbaarheid van de vader van je kinderen. Jij ziet dus ook hun verdriet, woede, onbegrip en wat al niet meer. Hoe kun je dan nog vol blijven houden dat ze hiermee beter af zijn dan als dat wegvalt?

Fashion, persoonlijk kan ik niet zo goed inschatten hoe het zelf voelt om een onbetrouwbare vader te hebben. Ik kan het alleen aan de zijlijn inschatten omdat ik naast mijn kinderen stond als zíj het voelden. Ik denk dat het een knauw geeft aan je zelfbeeld en zelfvertrouwen omdat ik dat bij mijn kinderen ook zag gebeuren. Ik denk dat het je bespaard blijft als het onbetrouwbaar sujet er gewoon helemaal niet is. Dan kom je met een prima zelfbeeld en voldoende zelfvertrouwen op een dag tegenover die onbetrouwbaarheid te staan en ben je daar beter tegen opgewassen. Natuurlijk zal dat emoties opgeroepen hebben, mamzelle, daar hoef je geen huilebalk voor te zijn. Maar wat mij betreft staan die emoties in een iets makkelijker licht dan als je je hele jeugd ermee bent geconfronteerd.

Vader idealiseren betekent dat je zelfbeeld gaat wankelen als je er achter komt dat dat ideaalbeeld niet klopt. Moet je opnieuw je zelfbeeld gaan vaststellen. Niet erg handig middenin je puberteit of jong volwassenheid.



Ik heb helemaal niet zo'n moeite met kinderen die geconfronteerd worden met een afspraak die papa niet nakomt. Vertel ze dat papa makkelijk belooft en wel wil maar geen kans ziet om zijn afspraken na te komen. Vertel ze dat papa heel slecht nee kan zeggen of tegen teleurstelling kan en daarom maar ja zegt ook al doet 'ie nee. Geen sprookjes, dingen die ik van hem zelf heb gehoord. De één gaat er makkelijker mee om dan de ander maar scenes die langer dan tien minuten duurden heb ik hierover niet gehad.



Eens dat vader van Winnies dochter haar belangen niet op de eerste plaats heeft staan. Ik ben er nog niet aan uit of dat een mannelijke karaktertrek is of een persoonlijkheidsfout. De mannen die ik heb gekend waren allemaal nogal rechtlijnig en niet bepaald empatisch. In gradaties.

Misschien verwacht ik wel van een moeder dat ze empatisch is omdat er toch íemand moet zijn die een kind begeleidt naar een veilige volwassenheid en identiteit.



Als er bij de weg een man zijn kinderen weghaalt bij de moeder gaat iedereen moord en brand schreeuwen. Doet die man met de beste bedoelingen want hij is dan van mening dat de moeder een slechte invloed op de kinderen heeft. Waarom moet ik dan zomaar accepteren dat een vrouw de kinderen bij de vader weghoudt? -actief of passief-

quote:shahla schreef op 29 februari 2008 @ 10:58:

Net als Malu ben ik op een dag opgehouden recht te praten wat krom is. Jij geeft hier in dit bericht heel sterk aan dat jij ook continue aanloopt tegen de onbetrouwbaarheid van de vader van je kinderen. Jij ziet dus ook hun verdriet, woede, onbegrip en wat al niet meer. Hoe kun je dan nog vol blijven houden dat ze hiermee beter af zijn dan als dat wegvalt?



Shahla, ik begrijp dat je er nu spijt van hebt dat je je kinderen hieraan hebt blootgesteld. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want je ziet achteraf wat een enorme negatieve impact het op hun leven heeft gehad. Het lastige is dat je dat pas achteraf kan zien. Jij wist van tevoren ook niet dat papa weer niet zou komen opdagen.



Natuurlijk zijn kinderen beter af als hun verdriet, woede en onbegrip bespaard blijft. Maar ik denk dat die emoties er ook zijn als ze hun vader helemaal niet zien. En zoals Mamz zegt komen ze anders aan de oppervlakte op het moment dat ze oud genoeg zijn om zelf contact met hun vader te zoeken. Ik denk in het algemeen dat het beter is kinderen stap voor stap vanaf dat ze klein zijn te confronteren met de moeilijk te begrijpen dingen van het leven. Of dat nu een chronische ziekte, de dood, geadopteerd zijn of een onbetrouwbare vader is. Je kan kinderen op hun niveau bepaalde dingen uitleggen en ze op die manier enigszins beschermen voor verdriet en teleurstelling. Nooit helemaal, nee, maar dat kan toch niet met een waardeloze vader. Je bent hoe dan ook vooral schadebeperkend bezig.



dubio

quote:shahla schreef op 29 februari 2008 @ 10:58:

[...]





Net als Malu ben ik op een dag opgehouden recht te praten wat krom is. Jij geeft hier in dit bericht heel sterk aan dat jij ook continue aanloopt tegen de onbetrouwbaarheid van de vader van je kinderen. Jij ziet dus ook hun verdriet, woede, onbegrip en wat al niet meer. Hoe kun je dan nog vol blijven houden dat ze hiermee beter af zijn dan als dat wegvalt?



Shala, ik kan dat blijven volhouden omdat hun vader ze, net als ik, het bestaansrecht heeft gegeven. Zoek geen rechtvaardiging voor jouw woorden door ervan uit te gaan dat jij weet wat beter is! Wat ik zie is dat kinderen meepraten bij de ouder bij wie ze zijn. En dat het soms beter is een stapje terug doen juist in het belang van het kind. Maar omdat de vader hier wordt afgeschilderd als een lamlul moeten we dat allemaal maar vinden en aannemen. Ik word steeds nieuwsgieriger naar het verhaal van die vader. En dan om het uit zijn mond te horen. Want in dit soort situaties bestaat de waarheid niet, ieder heeft daarin zijn eigen waarheid. En misschien kiest de vader er inmiddels wel bewust voor om de afwezige vader zijn, want eerlijk gezegd, als mijn pubers me zo ter verantwoording zouden roepen zou ik daar ook wat zeggen. En dan moet je in dit verhaal niet vergeten dat er niet eens een band is. Moeder heeft besloten dat er geen kontakt meer is om redenen die zij aanvaardbaar acht. En daar komt ze juridisch mee weg omdat zij beslist heeft dat hij zijn kind niet mocht erkennen.



Ook ik praat niet meer recht wat krom is, daar ben ik ook mee opgehouden. Ik zie echter ten volle het loyaliteitsconflict waar de kinderen mee worstelen juist omdat de vader het liefst mij mijn bestaansrecht ontzegt. Wat jij nu dus zegt is dat de vader hiermee gewoon zijn gang kan gaan en mij uit het leven van de kinderen kan stoten. Simpel as that.



Een aanrader is de documentaire Gedeelde Kinderen van Dokument (NCRV). Daar kun je zien hoe kinderen reageren op beïnvloeding. En dat is ook precies wat gebeurt, helaas weet ik niet hoe ik moet dubbelquoten maar het geschrevene in de post van WdP 29-02-08 15:06 vind ik zorgwekkend en getuigen van beinvloeding.

Dit stukje bedoel ik:

Ik heb ook met haar gesproken over het geld. Zij noemt hem medeverantwoordelijk voor haar leven ("gek mam, zonder hem had ik hier nu niet naast jou gezeten... was ik er niet eens geweest.......") en vindt het terecht dat hij bij moet dragen aan de de kosten voor haar levensonderhoud.



WdP ga voor jullie recht dat is wat je wilt horen, al heel veel pagina's lang. Maar wees dan ook niet verbaasd als dit de doodsteek blijkt te zijn op enige kans op een band tussen vader en dochter. En wees ook niet verbaasd als later toch blijkt, als je dochter volwassen is, dat ze er anders over gaat denken.



En ja WdP, jouw dochter is de 12 gepasseerd en heeft recht op een eigen mening, een mening die gevormd is door jouw opvoeding en jouw daden in dit geval. Maar nog steeds ben jij degene die beslist, jij hebt de macht en de verantwoordelijkheid die jij kan invullen op jouw manier. En daarbij heb jij de macht in handen om de vader geen enkele rol, behalve als geldschieter, in het leven van je dochter te laten vervullen.



En ik weet het, iedereen maakt fouten, ik ook. Soms zeg of doe je dingen die niet handig zijn. Maar het blijft van de vader de kinderen, no matter what, en er komt een dag dat ze zelf kunnen invullen hoe ze dit willen. Ik ken inmiddels helaas iets teveel verhalen van volwassen die als kind hier mee te maken gehad hebben en nu met de band met beide ouders in de knoei komen. Iets om over na te denken WdP en dat vind ik ook voor jou Shala



Als mijn kinderen ooit besluiten hun vader niet meer te willen zien zal dat zijn omdat zij dat wij willen en niet omdat ik dat dat graag wil en wenselijk vindt omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Bovendien vind ik het geen verdienste, ook van mijzelf niet, mocht het ooit tot zo'n besluit komen. Het is nog altijd mijn wens dat kinderen kunnen omgaan met beide ouders, tenzij er echt zwaarwegende omstandigheden zijn zoals misbruik e.d.