Relaties
alle pijlers
verloofde wil verhuizen
zondag 11 november 2007 om 11:10
De situatie,
mijn verloofde is bijna afgestudeerd en heeft 150km van waar we nu wonen een mooie werkaanbieding gekregen.
Het probleem is, ik heb mijn leven waar we nu wonen, werk, huis enz.
De plaats waar ze naartoe wil is op 25 minuten van haar ouders, en haar moeder heeft borderline, waar ik dus knetter van wordt en niet mee kan leven dat die om de andere dag aan je deur staat.
En na jaren gelezen te hebben over borderliners ben ik ervan overtuigd dat je er best ver weg van blijft wil je zelf ook nog een leven hebben en je er niet dagelijks mee in kontakt komt.
Echt, die bemoeid zich met alles, zelfs met het ondergoed dat je draagt.
Nu woont die moeder op meer dan een uur afstand en weet ze zelfs niet dat we samenwonen. Lekker ver weg dus, en nooit aan de deur, omdat haar dochter zogezegd nog op haar studentenkamer zit.
Ze kan ook in onze huidige regio werken, maar de aanbieding die ze op die andere plaats krijgt is erg aantrekkelijk, dat geef ik grif toe.
Wat mij pijn doet is dat ze dit doorzet ook al weet ze dat ik niet meega, ze gaat ervan uit dat ik mij zal neerleggen bij de situatie. En hoe ik ook zeg, ik ga niet mee, na 2 dagen hoopt ze weer dat ik zal bijdraaien, ik denk dat ze het pas zal inzien op de dag zelf.
Mijn argumenten om iets te zoeken (een job in de buurt of zeker niet dichter bij haar moeder) waar we beide mee kunnen leven ketst erop af, terwijl ze zeker aanbiedingen heeft, minder interessant op carriere en financieel gebied, dat wel, maar ook zeer goede aanbiedingen.
Het egoisme van haar beslissing brengen me nog meer in onzekerheid, dit gedrag vind ik niet meer normaal in een relatie van 4.5 jaar, je moet toch rekening houden met de andere, zeker gezien de omstandigheden met haar moeder. Ik zie wat dit met haar zus doet en hun huwelijk, dagelijks gejammer en er dan nog extra ruzie bij onder hun 2.
mijn verloofde is bijna afgestudeerd en heeft 150km van waar we nu wonen een mooie werkaanbieding gekregen.
Het probleem is, ik heb mijn leven waar we nu wonen, werk, huis enz.
De plaats waar ze naartoe wil is op 25 minuten van haar ouders, en haar moeder heeft borderline, waar ik dus knetter van wordt en niet mee kan leven dat die om de andere dag aan je deur staat.
En na jaren gelezen te hebben over borderliners ben ik ervan overtuigd dat je er best ver weg van blijft wil je zelf ook nog een leven hebben en je er niet dagelijks mee in kontakt komt.
Echt, die bemoeid zich met alles, zelfs met het ondergoed dat je draagt.
Nu woont die moeder op meer dan een uur afstand en weet ze zelfs niet dat we samenwonen. Lekker ver weg dus, en nooit aan de deur, omdat haar dochter zogezegd nog op haar studentenkamer zit.
Ze kan ook in onze huidige regio werken, maar de aanbieding die ze op die andere plaats krijgt is erg aantrekkelijk, dat geef ik grif toe.
Wat mij pijn doet is dat ze dit doorzet ook al weet ze dat ik niet meega, ze gaat ervan uit dat ik mij zal neerleggen bij de situatie. En hoe ik ook zeg, ik ga niet mee, na 2 dagen hoopt ze weer dat ik zal bijdraaien, ik denk dat ze het pas zal inzien op de dag zelf.
Mijn argumenten om iets te zoeken (een job in de buurt of zeker niet dichter bij haar moeder) waar we beide mee kunnen leven ketst erop af, terwijl ze zeker aanbiedingen heeft, minder interessant op carriere en financieel gebied, dat wel, maar ook zeer goede aanbiedingen.
Het egoisme van haar beslissing brengen me nog meer in onzekerheid, dit gedrag vind ik niet meer normaal in een relatie van 4.5 jaar, je moet toch rekening houden met de andere, zeker gezien de omstandigheden met haar moeder. Ik zie wat dit met haar zus doet en hun huwelijk, dagelijks gejammer en er dan nog extra ruzie bij onder hun 2.
maandag 19 november 2007 om 13:34
Toen ik bijna klaar was met mijn studie verloskunde was ik de eerste uit mijn 'lichting' die een werkplek had gevonden. Dit wist ik al een half jaar voor ik klaar zou zijn met studeren. Ik ging ervoor!
Maar.... mijn toenmalige vriend (4 jaar relatie) wilde absoluut niet wonen op de plaats waar ik mijn uitdaging aan kon gaan. Hij wilde niet in de randstad wonen namelijk. Het stadje zelf was hij nog nooit geweest, maar hij wist bij voorbaat al dat hij het daar niet leuk zou vinden. En als verloskundige kun je nou eenmaal niet 'halverwege' wonen, dus een compromis was wat dat betreft niet mogelijk.
Ik ben gegaan. De relatie is, mede hierdoor, beeindigd. En tóch heb ik er geen spijt van. De kans die ik toen heb gekregen is bepalend geweest voor de verdere loop van mijn carriere en daar ben ik die verloskundigenpraktijk nog altijd dankbaar voor!
Als mijn toenmalige vriend had gekozen om mee te gaan dan... tja.... als.... ik weet het niet.... Ik was nog jong (bijna 22, één van de jongste afgestudeerd verloskundigen in Nederland destijds) en je weet toch niet hoe het allemaal gelopen zou zijn....
Carrrie.
Maar.... mijn toenmalige vriend (4 jaar relatie) wilde absoluut niet wonen op de plaats waar ik mijn uitdaging aan kon gaan. Hij wilde niet in de randstad wonen namelijk. Het stadje zelf was hij nog nooit geweest, maar hij wist bij voorbaat al dat hij het daar niet leuk zou vinden. En als verloskundige kun je nou eenmaal niet 'halverwege' wonen, dus een compromis was wat dat betreft niet mogelijk.
Ik ben gegaan. De relatie is, mede hierdoor, beeindigd. En tóch heb ik er geen spijt van. De kans die ik toen heb gekregen is bepalend geweest voor de verdere loop van mijn carriere en daar ben ik die verloskundigenpraktijk nog altijd dankbaar voor!
Als mijn toenmalige vriend had gekozen om mee te gaan dan... tja.... als.... ik weet het niet.... Ik was nog jong (bijna 22, één van de jongste afgestudeerd verloskundigen in Nederland destijds) en je weet toch niet hoe het allemaal gelopen zou zijn....
Carrrie.
maandag 19 november 2007 om 15:28
@wanda,
de bijverdienste die ik doe, wat tevens een passie is, weliswaar maar gemiddeld 1x per week, ligt nog eens 130km van waar ik nu woon in de andere richting dan waar ze naartoe wil, ik moet dat dus opgeven terwijl ik dat zeer graag zou blijven doen.
Evenals haar moeder, die je beter op een deftige afstand kan houden.
Het is dat ze zelf geen enkele tegemoetkoming doet, een woonplaats op 50 minuten van haar werkplek is onbespreekbaar.
@carrie,
had je toen geen kansen dichter bij elkaar? Eventueel een paar jaar later?
de bijverdienste die ik doe, wat tevens een passie is, weliswaar maar gemiddeld 1x per week, ligt nog eens 130km van waar ik nu woon in de andere richting dan waar ze naartoe wil, ik moet dat dus opgeven terwijl ik dat zeer graag zou blijven doen.
Evenals haar moeder, die je beter op een deftige afstand kan houden.
Het is dat ze zelf geen enkele tegemoetkoming doet, een woonplaats op 50 minuten van haar werkplek is onbespreekbaar.
@carrie,
had je toen geen kansen dichter bij elkaar? Eventueel een paar jaar later?
maandag 19 november 2007 om 15:33
Hoi,
Je probeert de hele tijd een compromis te vinden, maar dat lukt niet. Misschien moet je de communicatie over dit specifieke onderwerp anders aanpakken en vragen waarom ze geen compromis wilt sluiten. Wat daar de redenen van zijn. En je dan niet laten verleiden op de inhoud in te gaan, puur de meta over het waarom geen compromis bespreken. Misschien kom je dan verder...
Je probeert de hele tijd een compromis te vinden, maar dat lukt niet. Misschien moet je de communicatie over dit specifieke onderwerp anders aanpakken en vragen waarom ze geen compromis wilt sluiten. Wat daar de redenen van zijn. En je dan niet laten verleiden op de inhoud in te gaan, puur de meta over het waarom geen compromis bespreken. Misschien kom je dan verder...
maandag 19 november 2007 om 15:45
ik ben ook verhuisd voor de liefde en dan meteen ruim 150 km. Je leert er echt wel weer nieuwe mensen kennen en je passie (oftewel je werk) heb je er misschien ook wel in de buurt. Een baan zoals zij heeft aangeboden gekregen daar vind je er niet zoveel van. Als mijn partner deze baan aangeboden zou krijgen zou ik direct mee verhuizen.
Ik heb het gevoel dat jij meer moeite hebt met je schoonmoeder dan je vriendin. Ik snap goed dat het niet makkelijk is om met iemand die borderline heeft om te gaan maar het is wel je schoonmoeder waar je vriendin waarschijnlijk heelveel van houdt. Dat ze moeite heeft met hoe haar moeder is is niet meer als logisch. Hoe moeilijk is het als je moeder van de eerste verdieping springt. Ik denk zelf persoonlijk heel moeilijk.
Het klinkt misschien heel stom maar waarom wagen jullie de gok niet gewoon. Misschien wordt het alleen maar beter en als jij maar een keer per week naar je passie gaat kun jij misschien daar overnachten.
Consessies komen van beide kanten
Ik heb het gevoel dat jij meer moeite hebt met je schoonmoeder dan je vriendin. Ik snap goed dat het niet makkelijk is om met iemand die borderline heeft om te gaan maar het is wel je schoonmoeder waar je vriendin waarschijnlijk heelveel van houdt. Dat ze moeite heeft met hoe haar moeder is is niet meer als logisch. Hoe moeilijk is het als je moeder van de eerste verdieping springt. Ik denk zelf persoonlijk heel moeilijk.
Het klinkt misschien heel stom maar waarom wagen jullie de gok niet gewoon. Misschien wordt het alleen maar beter en als jij maar een keer per week naar je passie gaat kun jij misschien daar overnachten.
Consessies komen van beide kanten
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
maandag 19 november 2007 om 15:54
Nou Itsme,
Een compromis is best, maar dit heeft geen enkele ruk met compromissen sluiten te maken. En hij kan wel even zijn carrière, sociaal leven en familie opgeven omdat zij geen water bij de wijn wil doen? Sorry hoor, maar hell no. Daar komt dan vervolgens bij dat TO logischerwijs geen trek heeft om dichter bij zijn bemoeizieke borderline schoonmoeder te gaan wonen. Ik vind dat zijn vriendin onredelijk veel verwacht van TO. Goed dat je je carrière, najaagt, maar een beetje rekening houden met de ander kan geen kwaad lijkt me.
Een compromis is best, maar dit heeft geen enkele ruk met compromissen sluiten te maken. En hij kan wel even zijn carrière, sociaal leven en familie opgeven omdat zij geen water bij de wijn wil doen? Sorry hoor, maar hell no. Daar komt dan vervolgens bij dat TO logischerwijs geen trek heeft om dichter bij zijn bemoeizieke borderline schoonmoeder te gaan wonen. Ik vind dat zijn vriendin onredelijk veel verwacht van TO. Goed dat je je carrière, najaagt, maar een beetje rekening houden met de ander kan geen kwaad lijkt me.
maandag 19 november 2007 om 15:58
@itsme,
Ik heb daaraan gedacht om daarnaartoe te verhuizen, maar met wat in het verleden gebeurde toen ik bij haar ouders wekelijks kwam ben ik daarvan afgestapt.
Ik vind afstand onontbeerlijk voor mezelf, ok, ik ben daar egoistisch in, en voor haar en voor de relatie. Te meer omdat er niemand tegenop komt en zich maar laat doen, ook medicatie of begeleiding is er niet.
Verder, ze krijgt ook hier meer dan mooie aanbiedingen, ze kan op zn minst de moeite doen die goed te bekijken.
@kitje, ze wil niet dagelijks 2u rijden, dat is het verweer.
Ik zal je raad eens proberen.
Ik heb daaraan gedacht om daarnaartoe te verhuizen, maar met wat in het verleden gebeurde toen ik bij haar ouders wekelijks kwam ben ik daarvan afgestapt.
Ik vind afstand onontbeerlijk voor mezelf, ok, ik ben daar egoistisch in, en voor haar en voor de relatie. Te meer omdat er niemand tegenop komt en zich maar laat doen, ook medicatie of begeleiding is er niet.
Verder, ze krijgt ook hier meer dan mooie aanbiedingen, ze kan op zn minst de moeite doen die goed te bekijken.
@kitje, ze wil niet dagelijks 2u rijden, dat is het verweer.
Ik zal je raad eens proberen.
maandag 19 november 2007 om 16:06
zomaar een inval Jo
kan het zo zijn dat ze geleerd heeft haar eigen grenzen te bewaken en dat zij dit ziet als haar eigen grenzen bewaken.
Want een moeder die borderline heeft en waardoor je bent opgevoed heeft natuurlijk wel haar sporen nagelaten.
overigens is er volgens mij bij jullie beiden sprake van een behoorlijke koppigheid en soms moet je accepteren dat mensen uit elkaar groeien. Als jullie relatie echt zo goed is als jij zegt dat ie is dan moeten jullie in staat zijn dit op te lossen. Je krijgt hier verschillende zienswijzen maar die gaan echt jullie probleem niet oplossen.
kan het zo zijn dat ze geleerd heeft haar eigen grenzen te bewaken en dat zij dit ziet als haar eigen grenzen bewaken.
Want een moeder die borderline heeft en waardoor je bent opgevoed heeft natuurlijk wel haar sporen nagelaten.
overigens is er volgens mij bij jullie beiden sprake van een behoorlijke koppigheid en soms moet je accepteren dat mensen uit elkaar groeien. Als jullie relatie echt zo goed is als jij zegt dat ie is dan moeten jullie in staat zijn dit op te lossen. Je krijgt hier verschillende zienswijzen maar die gaan echt jullie probleem niet oplossen.
maandag 19 november 2007 om 16:17
quote:nessemeisje schreef op 19 november 2007 @ 15:54:
Nou Itsme,
Een compromis is best, maar dit heeft geen enkele ruk met compromissen sluiten te maken. En hij kan wel even zijn carrière, sociaal leven en familie opgeven omdat zij geen water bij de wijn wil doen? Sorry hoor, maar hell no. Daar komt dan vervolgens bij dat TO logischerwijs geen trek heeft om dichter bij zijn bemoeizieke borderline schoonmoeder te gaan wonen. Ik vind dat zijn vriendin onredelijk veel verwacht van TO. Goed dat je je carrière, najaagt, maar een beetje rekening houden met de ander kan geen kwaad lijkt me.
ik had het over consessies. Maar goed, ik heb ook mijn vrienden, sociaal leven en familie opgegeven toen ik hierna toe kwam. Dus ik weet hoe het is maar ik weet ook dat het goed komt. Ik ben denk ik niet de enigste die in deze situatie zit. Sterker nog ik ben al meerdere mensen tegen gekomen die dit gedaan hebben. Ik zou het zelf veel moeilijker vinden als ik de carriere van mijn man tegen zou houden omdat ik (en dit is mijn gevoel) me dan heel egocentrisch zou voelen.
Misschien is het voor de carriere van TO uiteindelijk ook beter. Ik ben hier nu anderhalf jaar en ondertussen een stuk verder op werkniveau. Dat was me in mijn eigen stad niet gebeurd
Ik snap dat TO niet graag bij zijn schoonmoeder wil wonen maar het blijft zijn schoonmoeder en die komt nu eenmaal mee met de vriendin. Geloof me omgaan met borderliners is niet prettig. Ook ik heb het van dichtbij mogen meemaken maar het meest prettige is dat je een gevoel hebt dat iemand je steunt.
Voor TO het klinkt echt heel stom en je hebt er waarschijnlijk niets aan maar ik ben blij dat ik uiteindelijk de keus heb gemaakt om te verhuizen
Nou Itsme,
Een compromis is best, maar dit heeft geen enkele ruk met compromissen sluiten te maken. En hij kan wel even zijn carrière, sociaal leven en familie opgeven omdat zij geen water bij de wijn wil doen? Sorry hoor, maar hell no. Daar komt dan vervolgens bij dat TO logischerwijs geen trek heeft om dichter bij zijn bemoeizieke borderline schoonmoeder te gaan wonen. Ik vind dat zijn vriendin onredelijk veel verwacht van TO. Goed dat je je carrière, najaagt, maar een beetje rekening houden met de ander kan geen kwaad lijkt me.
ik had het over consessies. Maar goed, ik heb ook mijn vrienden, sociaal leven en familie opgegeven toen ik hierna toe kwam. Dus ik weet hoe het is maar ik weet ook dat het goed komt. Ik ben denk ik niet de enigste die in deze situatie zit. Sterker nog ik ben al meerdere mensen tegen gekomen die dit gedaan hebben. Ik zou het zelf veel moeilijker vinden als ik de carriere van mijn man tegen zou houden omdat ik (en dit is mijn gevoel) me dan heel egocentrisch zou voelen.
Misschien is het voor de carriere van TO uiteindelijk ook beter. Ik ben hier nu anderhalf jaar en ondertussen een stuk verder op werkniveau. Dat was me in mijn eigen stad niet gebeurd
Ik snap dat TO niet graag bij zijn schoonmoeder wil wonen maar het blijft zijn schoonmoeder en die komt nu eenmaal mee met de vriendin. Geloof me omgaan met borderliners is niet prettig. Ook ik heb het van dichtbij mogen meemaken maar het meest prettige is dat je een gevoel hebt dat iemand je steunt.
Voor TO het klinkt echt heel stom en je hebt er waarschijnlijk niets aan maar ik ben blij dat ik uiteindelijk de keus heb gemaakt om te verhuizen
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
maandag 19 november 2007 om 16:25
@zonlicht,
ik heb hierover gesproken met enkele mensen die veel omgaan met borderliners, toen ik daar een tijdje thuiskwam was ik mezelf zo kwijt dat ik hulp zocht om het allemaal beter te kunnen plaatsen.
Haar denkpatroon is idd niet altijd te volgen en ze zet zichzelf eerst door wat ze in haar jeugd meemaakte. Die gedachte brengt met zich mee dat ik er veel geduld mee heb en haar niets in de weg leg.
Maar, ook ik moet ergens een grens trekken, voor mijn eigen welzijn, en daar gaat de topic over. Ik zoek antwoorden, sugesties, bevestiging of ik juist ben of wat ik nog kan doen ivm compromissen en oplossingen zoeken.
Ik vrees echter dat het een pat-stelling is aangezien ik de enige ben van de 2 die toegevingen doet.
Het is zoals iemand hier al zei, misschien ben ik beter af zonder haar, een gedachte die de laatste dagen meermaals door mijn hoofd geflitst is. Moest ik toegegeven hebben en toch mee verhuist zou zijn, dan vrees ik dat ik mijn eigenheid verlies, samen met hobbys, vrienden, familie, en kan opdraaien om haar moeder op te vangen en het huis aan kant te krijgen.
De beslissing om daar niet te wonen maakte ik reeds lange tijd terug, ze wil dit echter niet aanvaarden en blijft denken dat ik mij zal neerleggen bij de verhuis eens het zover is. Ik weet 100% dat ik niet zal gaan, daarom zoek ik koortsachtig naar een oplossing, maar als je op elk voorstel nee krijgt te horen stopt ook dit.
Ik vind niet dat ik erg koppig ben, ik ben bereid tot compromis, ik stel ze voor, ik kan tenminste zeggen dat ik probeerde.
ik heb hierover gesproken met enkele mensen die veel omgaan met borderliners, toen ik daar een tijdje thuiskwam was ik mezelf zo kwijt dat ik hulp zocht om het allemaal beter te kunnen plaatsen.
Haar denkpatroon is idd niet altijd te volgen en ze zet zichzelf eerst door wat ze in haar jeugd meemaakte. Die gedachte brengt met zich mee dat ik er veel geduld mee heb en haar niets in de weg leg.
Maar, ook ik moet ergens een grens trekken, voor mijn eigen welzijn, en daar gaat de topic over. Ik zoek antwoorden, sugesties, bevestiging of ik juist ben of wat ik nog kan doen ivm compromissen en oplossingen zoeken.
Ik vrees echter dat het een pat-stelling is aangezien ik de enige ben van de 2 die toegevingen doet.
Het is zoals iemand hier al zei, misschien ben ik beter af zonder haar, een gedachte die de laatste dagen meermaals door mijn hoofd geflitst is. Moest ik toegegeven hebben en toch mee verhuist zou zijn, dan vrees ik dat ik mijn eigenheid verlies, samen met hobbys, vrienden, familie, en kan opdraaien om haar moeder op te vangen en het huis aan kant te krijgen.
De beslissing om daar niet te wonen maakte ik reeds lange tijd terug, ze wil dit echter niet aanvaarden en blijft denken dat ik mij zal neerleggen bij de verhuis eens het zover is. Ik weet 100% dat ik niet zal gaan, daarom zoek ik koortsachtig naar een oplossing, maar als je op elk voorstel nee krijgt te horen stopt ook dit.
Ik vind niet dat ik erg koppig ben, ik ben bereid tot compromis, ik stel ze voor, ik kan tenminste zeggen dat ik probeerde.
maandag 19 november 2007 om 16:48
quote:jo1 schreef op 19 november 2007 @ 16:25:
@zonlicht,
ik heb hierover gesproken met enkele mensen die veel omgaan met borderliners, toen ik daar een tijdje thuiskwam was ik mezelf zo kwijt dat ik hulp zocht om het allemaal beter te kunnen plaatsen. heb je er ook met haar zelf over gesproken?
Haar denkpatroon is idd niet altijd te volgen en ze zet zichzelf eerst door wat ze in haar jeugd meemaakte. Die gedachte brengt met zich mee dat ik er veel geduld mee heb en haar niets in de weg leg. ik vind dit erg neerbuigend naar haar toe overkomen
Maar, ook ik moet ergens een grens trekken, voor mijn eigen welzijn, en daar gaat de topic over. Ik zoek antwoorden, sugesties, bevestiging of ik juist ben of wat ik nog kan doen ivm compromissen en oplossingen zoeken.
Ik vrees echter dat het een pat-stelling is aangezien ik de enige ben van de 2 die toegevingen doet.
Het is zoals iemand hier al zei, misschien ben ik beter af zonder haar, een gedachte die de laatste dagen meermaals door mijn hoofd geflitst is. Moest ik toegegeven hebben en toch mee verhuist zou zijn, dan vrees ik dat ik mijn eigenheid verlies, samen met hobbys, vrienden, familie, en kan opdraaien om haar moeder op te vangen en het huis aan kant te krijgen.
De beslissing om daar niet te wonen maakte ik reeds lange tijd terug Ziehier jouw beslissing die je dus allang gemaakt hebt, ze wil dit echter niet aanvaarden en blijft denken dat ik mij zal neerleggen bij de verhuis eens het zover is. Ik weet 100% dat ik niet zal gaan, daarom zoek ik koortsachtig naar een oplossing, maar als je op elk voorstel nee krijgt te horen stopt ook dit.
Ik vind niet dat ik erg koppig ben, ik ben bereid tot compromis, ik stel ze voor, ik kan tenminste zeggen dat ik probeerde en daarme leg je alle verantwoordelijkheid voor het mislukken van de relatie bij haar, je schoonmoeder, borderline enz. Terwijl in mijn ogen jij net zo verantwoordelijk bent. .Natuurlijk heb je recht op je eigen grenzen, het mislukken van deze relatie kun je niet alleen op haar conto schrijven, want in mijn ogen speel jij net zo goed een rol een deze beginnende machtstrijd. En waarschijnlijk is het een juist daardoor een heel verstandige keuze om te concluderen dat jullie niet bij elkaar passen en ieder een eigen leven gaan leiden.
@zonlicht,
ik heb hierover gesproken met enkele mensen die veel omgaan met borderliners, toen ik daar een tijdje thuiskwam was ik mezelf zo kwijt dat ik hulp zocht om het allemaal beter te kunnen plaatsen. heb je er ook met haar zelf over gesproken?
Haar denkpatroon is idd niet altijd te volgen en ze zet zichzelf eerst door wat ze in haar jeugd meemaakte. Die gedachte brengt met zich mee dat ik er veel geduld mee heb en haar niets in de weg leg. ik vind dit erg neerbuigend naar haar toe overkomen
Maar, ook ik moet ergens een grens trekken, voor mijn eigen welzijn, en daar gaat de topic over. Ik zoek antwoorden, sugesties, bevestiging of ik juist ben of wat ik nog kan doen ivm compromissen en oplossingen zoeken.
Ik vrees echter dat het een pat-stelling is aangezien ik de enige ben van de 2 die toegevingen doet.
Het is zoals iemand hier al zei, misschien ben ik beter af zonder haar, een gedachte die de laatste dagen meermaals door mijn hoofd geflitst is. Moest ik toegegeven hebben en toch mee verhuist zou zijn, dan vrees ik dat ik mijn eigenheid verlies, samen met hobbys, vrienden, familie, en kan opdraaien om haar moeder op te vangen en het huis aan kant te krijgen.
De beslissing om daar niet te wonen maakte ik reeds lange tijd terug Ziehier jouw beslissing die je dus allang gemaakt hebt, ze wil dit echter niet aanvaarden en blijft denken dat ik mij zal neerleggen bij de verhuis eens het zover is. Ik weet 100% dat ik niet zal gaan, daarom zoek ik koortsachtig naar een oplossing, maar als je op elk voorstel nee krijgt te horen stopt ook dit.
Ik vind niet dat ik erg koppig ben, ik ben bereid tot compromis, ik stel ze voor, ik kan tenminste zeggen dat ik probeerde en daarme leg je alle verantwoordelijkheid voor het mislukken van de relatie bij haar, je schoonmoeder, borderline enz. Terwijl in mijn ogen jij net zo verantwoordelijk bent. .Natuurlijk heb je recht op je eigen grenzen, het mislukken van deze relatie kun je niet alleen op haar conto schrijven, want in mijn ogen speel jij net zo goed een rol een deze beginnende machtstrijd. En waarschijnlijk is het een juist daardoor een heel verstandige keuze om te concluderen dat jullie niet bij elkaar passen en ieder een eigen leven gaan leiden.
maandag 19 november 2007 om 17:20
@ zonlicht,
dus ik mag geen beslissing nemen?
Ik ben bereid te verhuizen, naar een plaats zodat beide kunnen doen wat we willen en we er BEIDE iets voor moeten inleveren om dat te kunnen behouden.
Ik heb zeker met haar erover gesproken dat ik daar hulp voor zocht, ik raad haar aan het ook te doen, maar dat wil ze niet.
Ik vind niet dat ik neerbuigend doe, ik heb ten volle begrip dat ze lijdt onder haar thuissituatie.
De bemoeienissen en het constant gestook van haar moeder zijn nu eenmaal een zware balast op een relatie, dat is niet de verantwoordelijkheid afschuiven, dat is de realiteit onder ogen zien en inzien dat je daarmee rekening moet houden in je verdere leven samen en daar zoveel mogelijk moet aan doen om die invloed te vermijden. Ofwel kom je ertgenop, wat niet het geval is, ofwel hou je voldoende afstand zodat ze niet elke dag aan je deur komt te staan, en, als je zelf een kind hebt ook beroep kan doen op mijn ouders.
Tot slot van rekening kruipt die hele familie voor die moeder en is er geen enkele begeleiding of medicatie om haar te helpen, want ze heeft hulp nodig maar niemand geeft ze of kan ze geven, want je moet geholpen willen worden en dat is niet het geval. Het enige wat men doet is kronkelen als een paling en kruipen om confrontaties te vermijden. Het klinkt cru als ik het zo schrijf, maar het is de realiteit gezien door een buitenstaander.
Ik doe tenminste pogingen om tot een vergelijk te komen, zei zegt enkel, ik ga daar wonen je moet mee, is het dan mijn verantwoordelijkheid als ik na het zoeken van oplossingen de relatie zie beeindigen?
Het gaat mij trouwens niet om wie schuld heeft of niet, of slecht is of niet, het gaat voor mij om vechten om iets verder te zetten, een relatie die ik de moeite waard vind, zonder de enige te zijn die alles moet opgeven.
dus ik mag geen beslissing nemen?
Ik ben bereid te verhuizen, naar een plaats zodat beide kunnen doen wat we willen en we er BEIDE iets voor moeten inleveren om dat te kunnen behouden.
Ik heb zeker met haar erover gesproken dat ik daar hulp voor zocht, ik raad haar aan het ook te doen, maar dat wil ze niet.
Ik vind niet dat ik neerbuigend doe, ik heb ten volle begrip dat ze lijdt onder haar thuissituatie.
De bemoeienissen en het constant gestook van haar moeder zijn nu eenmaal een zware balast op een relatie, dat is niet de verantwoordelijkheid afschuiven, dat is de realiteit onder ogen zien en inzien dat je daarmee rekening moet houden in je verdere leven samen en daar zoveel mogelijk moet aan doen om die invloed te vermijden. Ofwel kom je ertgenop, wat niet het geval is, ofwel hou je voldoende afstand zodat ze niet elke dag aan je deur komt te staan, en, als je zelf een kind hebt ook beroep kan doen op mijn ouders.
Tot slot van rekening kruipt die hele familie voor die moeder en is er geen enkele begeleiding of medicatie om haar te helpen, want ze heeft hulp nodig maar niemand geeft ze of kan ze geven, want je moet geholpen willen worden en dat is niet het geval. Het enige wat men doet is kronkelen als een paling en kruipen om confrontaties te vermijden. Het klinkt cru als ik het zo schrijf, maar het is de realiteit gezien door een buitenstaander.
Ik doe tenminste pogingen om tot een vergelijk te komen, zei zegt enkel, ik ga daar wonen je moet mee, is het dan mijn verantwoordelijkheid als ik na het zoeken van oplossingen de relatie zie beeindigen?
Het gaat mij trouwens niet om wie schuld heeft of niet, of slecht is of niet, het gaat voor mij om vechten om iets verder te zetten, een relatie die ik de moeite waard vind, zonder de enige te zijn die alles moet opgeven.
maandag 19 november 2007 om 17:22
maandag 19 november 2007 om 17:25
Maar moet je dan elke keer mee als zij naar haar moeder gaat? Je schoonmoeder kan toch in de buurt wonen en dat je vriendin haar regelmatig blijft bezoeken, maar wel een hele duidelijke grens stelt over andersom (dat je schoonmoeder jullie bezoekt... dus absoluut niet vaak!).
Jij hoeft toch niet persé elke keer mee? Een relatie is ook elkaar voldoende vrij laten om je eigen ding te kunnen doen. En prof worden kun je niet zomaar even één, twee, drie in elke plaats, terwijl de meeste andere activiteiten dat wel kunnen. Vrienden komen en gaan sowieso wel door je leven heen en de echt goede vrienden blijven ook nog wel bestaan op 150 km afstand al zie je ze misschien minder. En wat al gezegd is: dan komen er wel weer nieuwe mensen in je leven als je daarvoor open staat.
Maar ik ben het ook met mensen eens dat zij te star is om niet naar compromissen te zoeken. Misschien gewoon het voorstel tot een compromis bij haar neer leggen? Laat haar maar eens een compromis bedenken waardoor jullie allebei een beetje water bij de wijn doen.... en dan mag zij dat aan jou voor leggen.
Jij hoeft toch niet persé elke keer mee? Een relatie is ook elkaar voldoende vrij laten om je eigen ding te kunnen doen. En prof worden kun je niet zomaar even één, twee, drie in elke plaats, terwijl de meeste andere activiteiten dat wel kunnen. Vrienden komen en gaan sowieso wel door je leven heen en de echt goede vrienden blijven ook nog wel bestaan op 150 km afstand al zie je ze misschien minder. En wat al gezegd is: dan komen er wel weer nieuwe mensen in je leven als je daarvoor open staat.
Maar ik ben het ook met mensen eens dat zij te star is om niet naar compromissen te zoeken. Misschien gewoon het voorstel tot een compromis bij haar neer leggen? Laat haar maar eens een compromis bedenken waardoor jullie allebei een beetje water bij de wijn doen.... en dan mag zij dat aan jou voor leggen.
maandag 19 november 2007 om 17:41
@kiks, prof kan ze worden vlak waar we nu wonen, dat zou een mooie betrekking zijn met de voordelen dat ik ook mijn beroepsbezigheden kan behouden.
Ik moest idd elke keer mee naar haar ouders, anders stookt en zaagt die moeder 16u op die dag.
Toen we nog officieel samen waren gingen we zaterdagmorgen erheen tot zondagavond 22u. Ik sliep alleen in de logeerkamer. Elk weekend! En tijdens het weekend waren we geen minuut alleen, als we ergens heen wilden gaan was dat waar de moeder heen ging.
TV kijken kon je niet, (ik geef een voorbeeld), je moest constant entertainen en praten.
Maw, na een weekend was je klaar voor het gekhuis, en na 4 maand kon ik voor mezelf hulp zoeken om nog normaal te kunnen functioneren en mezelf terug te kunnen vinden.
Ondertussen gaat mijn vriendin nog 1 dag per weekend, we zijn nu 4j verder.
Ik ben vorige maand is meegeweest, een ontvangst die beneden alle peil was, ruzie omdat we met de auto van mijn vriendin waren en niet met de mijne (zeker om mijn brandstof te besparen enz)
En nu stookt en zaagt ze al een maand dat ik er niet bij ben.
OK, misschien kan ik er niet mee omgaan, het zij zo, ik kan dat toegeven, het heeft dan ook geen zin om er nog is aan te beginnen, afstand is een noodzaak, dat is mijn oplossing.
Na 5 jaar weten ze daar nog steeds niet dat we al jaren samenwonen, wat hun betreft zijn we weer enkele maanden samen en woont mijn vriendin nog steeds in haar stageplaats. Zoals ik zei, kronkelen om confrontaties te vermijden.
Ik moest idd elke keer mee naar haar ouders, anders stookt en zaagt die moeder 16u op die dag.
Toen we nog officieel samen waren gingen we zaterdagmorgen erheen tot zondagavond 22u. Ik sliep alleen in de logeerkamer. Elk weekend! En tijdens het weekend waren we geen minuut alleen, als we ergens heen wilden gaan was dat waar de moeder heen ging.
TV kijken kon je niet, (ik geef een voorbeeld), je moest constant entertainen en praten.
Maw, na een weekend was je klaar voor het gekhuis, en na 4 maand kon ik voor mezelf hulp zoeken om nog normaal te kunnen functioneren en mezelf terug te kunnen vinden.
Ondertussen gaat mijn vriendin nog 1 dag per weekend, we zijn nu 4j verder.
Ik ben vorige maand is meegeweest, een ontvangst die beneden alle peil was, ruzie omdat we met de auto van mijn vriendin waren en niet met de mijne (zeker om mijn brandstof te besparen enz)
En nu stookt en zaagt ze al een maand dat ik er niet bij ben.
OK, misschien kan ik er niet mee omgaan, het zij zo, ik kan dat toegeven, het heeft dan ook geen zin om er nog is aan te beginnen, afstand is een noodzaak, dat is mijn oplossing.
Na 5 jaar weten ze daar nog steeds niet dat we al jaren samenwonen, wat hun betreft zijn we weer enkele maanden samen en woont mijn vriendin nog steeds in haar stageplaats. Zoals ik zei, kronkelen om confrontaties te vermijden.
maandag 19 november 2007 om 17:43
Jo
natuurlijk mag jij een beslissing nemen,
net zoals zij dat mag
Het punt is dat jullie allebei een andere beslissing nemen en dat moet je binnen jullie relatie zien op te lossen
Ik weet niet of zij star is, ik kan alleen maar beoordelen wat hier wordt gepost en daar haal ik nog niet direkt uit dat zij star is. Ik lees vooral dat jij vind dat jij de redelijkheid zelve bent en dat zij zich daarnaar moet voegen. En dat vind ik geen goede basis voor een relatie.
natuurlijk mag jij een beslissing nemen,
net zoals zij dat mag
Het punt is dat jullie allebei een andere beslissing nemen en dat moet je binnen jullie relatie zien op te lossen
Ik weet niet of zij star is, ik kan alleen maar beoordelen wat hier wordt gepost en daar haal ik nog niet direkt uit dat zij star is. Ik lees vooral dat jij vind dat jij de redelijkheid zelve bent en dat zij zich daarnaar moet voegen. En dat vind ik geen goede basis voor een relatie.
maandag 19 november 2007 om 17:47
Je zult toch echt je eigen grenzen moeten bepalen wat voor jou nog wel en wat voor jou niet kan. Een ander kan dat niet voor je bepalen. Als jij niet elk weekend bij die moeder wilt en kunt zijn en dat je grens ligt bij 1x per maand daar op bezoek gaan bijvoorbeeld (om ervoor te zorgen dat je zelf niet compleet gek wordt), dan is dat de grens.
Zaak is dan wel om je vriendin ook duidelijk te maken waar je grenzen liggen op welke vlakken. Bij kleine kinderen zie je heel duidelijk dat ze op een gegeven moment gaan kijken waar de grenzen liggen door erover heen proberen te gaan. In de volwassen wereld werkt het eigenlijk net zo..... mensen testen anderen uit op hun grenzen... maar vaak merk je dat als iemand grenzen aangeeft op de momenten dat het nodig is, dat doorgaans ook geaccepteerd wordt. En tja, in sommige gevallen zal het botsen.... maar je moet in ieder geval weten waar voor jou de grenzen liggen waar anderen niet overheen mogen gaan en je daar aan houden.
Zaak is dan wel om je vriendin ook duidelijk te maken waar je grenzen liggen op welke vlakken. Bij kleine kinderen zie je heel duidelijk dat ze op een gegeven moment gaan kijken waar de grenzen liggen door erover heen proberen te gaan. In de volwassen wereld werkt het eigenlijk net zo..... mensen testen anderen uit op hun grenzen... maar vaak merk je dat als iemand grenzen aangeeft op de momenten dat het nodig is, dat doorgaans ook geaccepteerd wordt. En tja, in sommige gevallen zal het botsen.... maar je moet in ieder geval weten waar voor jou de grenzen liggen waar anderen niet overheen mogen gaan en je daar aan houden.
maandag 19 november 2007 om 17:48
quote:zonlicht2 schreef op 19 november 2007 @ 17:43:
Jo
natuurlijk mag jij een beslissing nemen,
net zoals zij dat mag
Het punt is dat jullie allebei een andere beslissing nemen en dat moet je binnen jullie relatie zien op te lossen
Ik weet niet of zij star is, ik kan alleen maar beoordelen wat hier wordt gepost en daar haal ik nog niet direkt uit dat zij star is. Ik lees vooral dat jij vind dat jij de redelijkheid zelve bent en dat zij zich daarnaar moet voegen. En dat vind ik geen goede basis voor een relatie.
Of ik redelijk ben weet ik niet, ik kom op voor mezelf en om samen een toekomst te hebben.
Ik tracht bovenal realistisch te zijn en te zoeken naar een oplossing, en tot op heden werd elk voorstel of denkpiste afgevuurd.
En dat werkt niet contructief in een relatie.
Misschien moet ik inderdaad haar nu eens laten komen met een oplossing.
Jo
natuurlijk mag jij een beslissing nemen,
net zoals zij dat mag
Het punt is dat jullie allebei een andere beslissing nemen en dat moet je binnen jullie relatie zien op te lossen
Ik weet niet of zij star is, ik kan alleen maar beoordelen wat hier wordt gepost en daar haal ik nog niet direkt uit dat zij star is. Ik lees vooral dat jij vind dat jij de redelijkheid zelve bent en dat zij zich daarnaar moet voegen. En dat vind ik geen goede basis voor een relatie.
Of ik redelijk ben weet ik niet, ik kom op voor mezelf en om samen een toekomst te hebben.
Ik tracht bovenal realistisch te zijn en te zoeken naar een oplossing, en tot op heden werd elk voorstel of denkpiste afgevuurd.
En dat werkt niet contructief in een relatie.
Misschien moet ik inderdaad haar nu eens laten komen met een oplossing.
maandag 19 november 2007 om 18:01
ik begrijp dat je deze relatie wil laten werken, maar soms werken relaties gewoon niet. hard maar waar.
Waar ik veel meer moeite mee heb als ik jouw posts lees is dat jullie nog steeds min of meer een geheime relatie hebben. Dat feit alleen al maakt dat ik denk dat de basis tussen jullie niet goed is. Ik zou daar nooit aan meewerken. Ik vind dat een groter probleem dan omgaan met iemand van de familie die borderline heeft.
Waar ik veel meer moeite mee heb als ik jouw posts lees is dat jullie nog steeds min of meer een geheime relatie hebben. Dat feit alleen al maakt dat ik denk dat de basis tussen jullie niet goed is. Ik zou daar nooit aan meewerken. Ik vind dat een groter probleem dan omgaan met iemand van de familie die borderline heeft.
maandag 19 november 2007 om 18:12
quote:zonlicht2 schreef op 19 november 2007 @ 18:01:
ik begrijp dat je deze relatie wil laten werken, maar soms werken relaties gewoon niet. hard maar waar.
Waar ik veel meer moeite mee heb als ik jouw posts lees is dat jullie nog steeds min of meer een geheime relatie hebben. Dat feit alleen al maakt dat ik denk dat de basis tussen jullie niet goed is. Ik zou daar nooit aan meewerken. Ik vind dat een groter probleem dan omgaan met iemand van de familie die borderline heeft.
Tja. Het is haar keus om zichzelf te ontlasten van gestook en ruzies als ze thuis op bezoek gaat. Als ik niet elke week wil gaan was dat zo, en zo is de situatie gegroeit door dan maar niets te zeggen thuis en deed ze alsof ze single was.
Ik vind dat niet de juiste manier, die moeder moet maar begrijpen dat ik niet elk weekend met haar toertjes wil doen, maar als niemand ertegin gaat......tja, mijn taak is het zeker niet als vreemde.
Ik had en heb het daar zeker moeilijk mee, vakanties gingen niet, we zijn vorig jaar wel een week kunnen gaan, ieder met een apart vliegtuig, en vertrekluchthaven, je weet immers op voorhand niet of ze haar komen uitwuiven of afhalen he.
Als ze bellen op haar gsm mag ik geen geluid maken enz....
Ja, ik kan er wel een paar boeken over schrijven met verhalen, je ogen vallen uit je hoofd.
Misschien verduidelijkt dit waarom ik uit die buurt wil blijven, althans, 1 van de redenen.
ik begrijp dat je deze relatie wil laten werken, maar soms werken relaties gewoon niet. hard maar waar.
Waar ik veel meer moeite mee heb als ik jouw posts lees is dat jullie nog steeds min of meer een geheime relatie hebben. Dat feit alleen al maakt dat ik denk dat de basis tussen jullie niet goed is. Ik zou daar nooit aan meewerken. Ik vind dat een groter probleem dan omgaan met iemand van de familie die borderline heeft.
Tja. Het is haar keus om zichzelf te ontlasten van gestook en ruzies als ze thuis op bezoek gaat. Als ik niet elke week wil gaan was dat zo, en zo is de situatie gegroeit door dan maar niets te zeggen thuis en deed ze alsof ze single was.
Ik vind dat niet de juiste manier, die moeder moet maar begrijpen dat ik niet elk weekend met haar toertjes wil doen, maar als niemand ertegin gaat......tja, mijn taak is het zeker niet als vreemde.
Ik had en heb het daar zeker moeilijk mee, vakanties gingen niet, we zijn vorig jaar wel een week kunnen gaan, ieder met een apart vliegtuig, en vertrekluchthaven, je weet immers op voorhand niet of ze haar komen uitwuiven of afhalen he.
Als ze bellen op haar gsm mag ik geen geluid maken enz....
Ja, ik kan er wel een paar boeken over schrijven met verhalen, je ogen vallen uit je hoofd.
Misschien verduidelijkt dit waarom ik uit die buurt wil blijven, althans, 1 van de redenen.
dinsdag 20 november 2007 om 12:11
Wat mij betreft, was je voorstel om halverwege haar nieuwe baan en jouw werkplek te gaan wonen de meest logische en practische keuze Jo. Beide ongeveer dezelfde reistijd, de mogelijkheid je vriendenkring te behouden, ver genoeg weg van een schoonmoeder waarvan je eerlijk toegeeft er niet goed mee om te kunnen gaan en die ongetwijfeld een zware wissel trekt op jullie relatie.
Misschien moet je je verloofde eerst maar gewoon laten gaan. Misschien moet ze voor zichzelf uitzoeken dat zo dicht bij huis wonen geen goed idee is. Een carriére opbouwen en bijna dagelijks met je borderline-moeder op moeten trekken, lijkt mij namelijk geen haalbare kaart. Je loopt het risico dat de relatie uiteindelijk toch verbroken wordt (omdat ze het daar wel fijn wonen vindt), maar voor hetzelfde geld wil je verloofde over een jaar wel nadenken over je compromis.
Ga gewoon eerst latten en laat haar dealen met de gevolgen van haar keuze om 150 km bij jou vandaan te gaan wonen. Zoek haar dan in het weekend op (bijvoorbeeld iedere zaterdag, dan kan ze op zondag naar haar ouders). Ik zou dan wel van haar vragen dat ze die dag dan ook daadwerkelijk voor jou reserveert en haar moeder nul op rekest geeft als die om aandacht vraagt.
Sterkte in ieder geval!
Misschien moet je je verloofde eerst maar gewoon laten gaan. Misschien moet ze voor zichzelf uitzoeken dat zo dicht bij huis wonen geen goed idee is. Een carriére opbouwen en bijna dagelijks met je borderline-moeder op moeten trekken, lijkt mij namelijk geen haalbare kaart. Je loopt het risico dat de relatie uiteindelijk toch verbroken wordt (omdat ze het daar wel fijn wonen vindt), maar voor hetzelfde geld wil je verloofde over een jaar wel nadenken over je compromis.
Ga gewoon eerst latten en laat haar dealen met de gevolgen van haar keuze om 150 km bij jou vandaan te gaan wonen. Zoek haar dan in het weekend op (bijvoorbeeld iedere zaterdag, dan kan ze op zondag naar haar ouders). Ik zou dan wel van haar vragen dat ze die dag dan ook daadwerkelijk voor jou reserveert en haar moeder nul op rekest geeft als die om aandacht vraagt.
Sterkte in ieder geval!
dinsdag 20 november 2007 om 12:33
Jo1, misschien is zij niet de ideale vrouw voor jou en jij niet de ideale man voor haar? Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar als je je al jong vastlegt kan dat enorm beperkend werken. Daar heeft jouw verloofde nu last van, en jij ook. Zij voelt zich beperkt omdat ze die baan wil en geen reistijd wil. Jij voelt je beperkt omdat je per se niks met je schoonmoeder te maken wil hebben. Misschien zijn jullie op de langere termijn een mismatch.
Een verloving verbreken is natuurlijk heel erg zwaar en een pijnlijke beslissing. Maar dat lijkt me beter dan een huwelijk waarin beide partners niet gelukkig zijn omdat ze het niet eens worden over belangrijke beslissingen.
Een verloving verbreken is natuurlijk heel erg zwaar en een pijnlijke beslissing. Maar dat lijkt me beter dan een huwelijk waarin beide partners niet gelukkig zijn omdat ze het niet eens worden over belangrijke beslissingen.
dinsdag 20 november 2007 om 12:41
quote:jo1 schreef op 19 november 2007 @ 18:12:
Ik had en heb het daar zeker moeilijk mee, vakanties gingen niet, we zijn vorig jaar wel een week kunnen gaan, ieder met een apart vliegtuig, en vertrekluchthaven, je weet immers op voorhand niet of ze haar komen uitwuiven of afhalen he.
Als ze bellen op haar gsm mag ik geen geluid maken enz....
Ja, ik kan er wel een paar boeken over schrijven met verhalen, je
Jo dat klinkt als een erg nare relatie. Je houdt vast veel van je verloofde maar soms zijn de omstandigheden gewoon erg slecht.
Ik vind niet dat je haar carriere moet tegenhouden maar je kunt haar er wel op aanspreken dat ze niet voor jou en jullie relatie opkomt. Zo'n geheime relatie lijkt mij een ramp voor je geestelijk welbevinden. Waarom werk je daar eigenlijk aan mee? Als jij een apart ticket koopt houd je zo'n situatie in stand. Wat kan je gebeuren als je samen weg gaat en haar moeder komt haar uitwuiven? Waarom moet je vriendin eigenlijk vertellen wanneer ze precies weggaat? Ze is toch volwassen?
Ik had en heb het daar zeker moeilijk mee, vakanties gingen niet, we zijn vorig jaar wel een week kunnen gaan, ieder met een apart vliegtuig, en vertrekluchthaven, je weet immers op voorhand niet of ze haar komen uitwuiven of afhalen he.
Als ze bellen op haar gsm mag ik geen geluid maken enz....
Ja, ik kan er wel een paar boeken over schrijven met verhalen, je
Jo dat klinkt als een erg nare relatie. Je houdt vast veel van je verloofde maar soms zijn de omstandigheden gewoon erg slecht.
Ik vind niet dat je haar carriere moet tegenhouden maar je kunt haar er wel op aanspreken dat ze niet voor jou en jullie relatie opkomt. Zo'n geheime relatie lijkt mij een ramp voor je geestelijk welbevinden. Waarom werk je daar eigenlijk aan mee? Als jij een apart ticket koopt houd je zo'n situatie in stand. Wat kan je gebeuren als je samen weg gaat en haar moeder komt haar uitwuiven? Waarom moet je vriendin eigenlijk vertellen wanneer ze precies weggaat? Ze is toch volwassen?
