Relaties
alle pijlers
Verwachtingen in een relatie
vrijdag 20 april 2007 om 09:49
Hallo Allemaal,
Na eerst het hele forum doorgespit te hebben op zoek naar herkenning, besluit ik nu toch maar mijn vraag hier te posten.
Ik zal eerst iets over mezelf vertellen. Ik ben sinds bijna 3 jaar een gescheiden vrouw van 40 en heb een relatie met een man van 30. Een hele mooie maar zware relatie, we zijn erg complementair. Tegenpolen en dus worden we beiden steeds geconfronteerd met elkaars tekort. Op zich ook heel mooi, je leert en groeit hier allebei door.
We houden heel veel van elkaar en na eerder botsingen gehad te hebben en pogingen zonder elkaar verder te gaan, hebben we twee maanden geleden besloten er samen echt voor te gaan.
Mijn punt is dat ik vind dat hij te weinig quality-time besteed aan mij en ook mijn kinderen. Doordeweeks is hij met regelmaat hier en als het weekend aanbreekt dan zit hij in zijn eigen huis. Hij woont 100km bij mij vandaan en combineert zijn werk (reist door het hele land) en afstand met waar hij is. Ik vind dat ergens oké en aan de andere kant krijg ik meer het gevoel dat hij hier is omdat het qua reistijd interessanter is. Werkt hij dichter bij zijn eigen huis dan blijft hij daar.
Vooral als het mijn weekend met de kinderen is, neemt hij zijn eigen ruimte in zijn eigen huisje. Ik begrijp niet dat hij zich terugtrekt op de momenten dat je de meeste tijd, liefde en aandacht aan elkaar kan schenken.
Dit is een issue wat steeds terugkomt en ik heb nu tegen hem gezegd dat hij de keus heeft gemaakt voor een vrouw met twee kinderen. De consequentie is dat hij daar ook tijd en aandacht in dient te investeren. Ik verwacht dat hij mits hij andere afspraken heeft met bijvoorbeeld vrienden, dat hij tenminste zaterdagavond bij mij en de kinderen is en de hele zondag. Niet pas om 21.00u op zondagavond. Het weekend is dan voorbij en de wekker gaat maandagmorgen alweer om 7 uur. Als hij dat niet kan, dan moet hij zich omdraaien en gaan. Ik wil niet meer voor minder gaan.
Hij is notabene degene die graag op den duur wil samenwonen. Als ik hem confronteer, telefonisch (als hij opneemt, ik zeur dus hij speelt verstoppertje) wil hij het er niet over hebben. Als ik dan boos sms en vermeld dat hij wat mij betreft zijn spullen op mag halen, reageert hij niet en bagatelliseert alles. Ik moet relaxter zijn en genoegen nemen met wat is.
Deze relatie duurt nu 2 en half jaar en is met tussenpozen nu al 4 keer verbroken. Mede door dit issue. Ik moet ondanks een relatie nog alles alleen doen. Sta mijn huis alleen te witten en breng mijn weekenden met kinderen ook steeds alleen door. Ik heb super kinderen, die ondertussen met hem knuffelen en dol op hem zijn geworden. Dit weekend ga ik een besluit nemen, zo verder is voor mij niet de relatie die ik ambieer. Ik ga niet meer voor minder. Ik wil een “man”en niet af en toe een mee eter en bedgenoot.
Alvast bedankt voor reageren.
Groet,
Vilaine
vrijdag 20 april 2007 om 09:57
Smollie,
Ik twijfel met regelmaat, ik hou van hem en loop tegen de muur omdat ik niet begrijp waarom hij zegt mij te missen en niet de moeite neemt om dan te komen. Aan de ene kant, wil ik stoppen. Dan ook punt en geen komma meer, aan de andere kant is niets wel helemaal niet. Nooit meer naast hem wakker worden en zijn huid voelen, dat doet pijn. Zo doorgaan en me iedere keer in de steek gelaten voelen, doet ook pijn en daar wil ik niet meer aan.
Gr,
Vil
Ik twijfel met regelmaat, ik hou van hem en loop tegen de muur omdat ik niet begrijp waarom hij zegt mij te missen en niet de moeite neemt om dan te komen. Aan de ene kant, wil ik stoppen. Dan ook punt en geen komma meer, aan de andere kant is niets wel helemaal niet. Nooit meer naast hem wakker worden en zijn huid voelen, dat doet pijn. Zo doorgaan en me iedere keer in de steek gelaten voelen, doet ook pijn en daar wil ik niet meer aan.
Gr,
Vil
vrijdag 20 april 2007 om 10:17
Hoi Vilaine,
of iemand hier jou veeleisend vindt, is denk ik niet zo belangrijk...zoveel mensen, zoveel meningen.
Het gaat er meer om hoe jullie dit op kunnen lossen ipv het steeds weer verbreken en weer naar elkaar terug gaan.
Misschien eens een creatief voorstel doen?
Bijvoorbeeld 1 weekend in de maand, wanneer jouw kinderen er zijn, dat hij het hele weekend dan bij jullie is?
En dat hij dat andere weekend zijn eigen ruimte heeft?
Lijkt mij dan een goede 'tussenoplossing' om te kijken hoe dat bevalt.
gr. Fleur
of iemand hier jou veeleisend vindt, is denk ik niet zo belangrijk...zoveel mensen, zoveel meningen.
Het gaat er meer om hoe jullie dit op kunnen lossen ipv het steeds weer verbreken en weer naar elkaar terug gaan.
Misschien eens een creatief voorstel doen?
Bijvoorbeeld 1 weekend in de maand, wanneer jouw kinderen er zijn, dat hij het hele weekend dan bij jullie is?
En dat hij dat andere weekend zijn eigen ruimte heeft?
Lijkt mij dan een goede 'tussenoplossing' om te kijken hoe dat bevalt.
gr. Fleur
vrijdag 20 april 2007 om 10:27
vrijdag 20 april 2007 om 10:41
Je bekijkt het wel heel erg vanuit wat jij zelf wilt. Ik wil dit en dit in een relatie en als jij daar niet aan voldoet dan moet je maar ophoepelen. Wat dus nu al 4x is gebeurd. Wat wil hij precies? Weet je dat al zonder dat je gelijk over jouw issues begint? met als resultaat dat hij verstoppertje met je gaat spelen. Hebben jullie er al vaak rustig over gesproken en weet je zijn standpunten of trek je conclusies uit de dingen die je hem ziet doen?
Ik ben niet een relatie expert mijne is ver van perfect maar dit zijn dingen die bij me opkwamen.
Ik ben niet een relatie expert mijne is ver van perfect maar dit zijn dingen die bij me opkwamen.
vrijdag 20 april 2007 om 11:48
Vilaine, geef hij ook een reden waarom hij die weekenden liever in zijn eigen huis is? Misschien vindt hij het moeilijk om tijd een aandacht aan jouw kids te besteden? Of misschien wil hij vanwege het vele reizen in het weekend vooral rust? Als hij een reden geeft kun je misschien meer begrip opbrengen.
Het zou inderdaad goed zijn om een compromis te sluiten, zoals hierboven wordt vermeld, dus eens in de maand een weekend bij elkaar. Ik kan me best voorstellen dat het voor hem intensief zou zijn als hij altijd bij jou en de kids zou zijn en kan me wel voorstellen dat hij tijd voor zichzelf wil, maar af en toe een weekend met jullie doorbrengen lijkt me wel het minste.
Mijn verhaal staat bij 'Ik kan er maar niet aan wennen...' en ik herken veel in wat je schrijft. Bijv. over het alleen moeten witten van je huis, ik moet ook veel zelf doen, maar rationeel neem ik mijn vriend dat niet kwalijk, want hij heeft al de grootst mogelijke moeite om zijn eigen dingen in en om het huis af te krijgen. Als je hem vraagt, komt hij dan ook niet helpen?
Het is aan jouw hoeveel deze relatie je waard is, realiseer wel dat een nieuwe man altijd zal moeten wennen aan jouw kids en dat dit best ingewikkeld is.
Ik zou bijv. wel eens met z'n allen willen gaan zwemmen ofzo, maar durf het amper voor te stellen aan mijn vriend. Nu heeft hij het ook wel druk, maar volgens mij hoeft het van hem ook allemaal niet.
Jouw vriend heeft geen kids neem ik aan, hoe staat hij er tegenover dat hij jouw kids moet helpen opvoeden en had hij graag kids van jullie samen gewild?
Het zou inderdaad goed zijn om een compromis te sluiten, zoals hierboven wordt vermeld, dus eens in de maand een weekend bij elkaar. Ik kan me best voorstellen dat het voor hem intensief zou zijn als hij altijd bij jou en de kids zou zijn en kan me wel voorstellen dat hij tijd voor zichzelf wil, maar af en toe een weekend met jullie doorbrengen lijkt me wel het minste.
Mijn verhaal staat bij 'Ik kan er maar niet aan wennen...' en ik herken veel in wat je schrijft. Bijv. over het alleen moeten witten van je huis, ik moet ook veel zelf doen, maar rationeel neem ik mijn vriend dat niet kwalijk, want hij heeft al de grootst mogelijke moeite om zijn eigen dingen in en om het huis af te krijgen. Als je hem vraagt, komt hij dan ook niet helpen?
Het is aan jouw hoeveel deze relatie je waard is, realiseer wel dat een nieuwe man altijd zal moeten wennen aan jouw kids en dat dit best ingewikkeld is.
Ik zou bijv. wel eens met z'n allen willen gaan zwemmen ofzo, maar durf het amper voor te stellen aan mijn vriend. Nu heeft hij het ook wel druk, maar volgens mij hoeft het van hem ook allemaal niet.
Jouw vriend heeft geen kids neem ik aan, hoe staat hij er tegenover dat hij jouw kids moet helpen opvoeden en had hij graag kids van jullie samen gewild?
vrijdag 20 april 2007 om 11:54
Hmm lastige situatie.
Je hebt meer verwachtingen dan hij je kan bieden.
Óf je accepteert dit, of je zet er een punt achter en blijft vrij voor een man die je meer kan geven.
De keuze is aan jou.
Maar veranderen kan je hem niet, dat lukt soms maar een beetje.
Misschien was het anders als hij ook 40 was geweest. Maarja dat is als-dan, en daar heb je ook niks aan aan zo'n redenatie
Succes ermee.
Je hebt meer verwachtingen dan hij je kan bieden.
Óf je accepteert dit, of je zet er een punt achter en blijft vrij voor een man die je meer kan geven.
De keuze is aan jou.
Maar veranderen kan je hem niet, dat lukt soms maar een beetje.
Misschien was het anders als hij ook 40 was geweest. Maarja dat is als-dan, en daar heb je ook niks aan aan zo'n redenatie
Succes ermee.
vrijdag 20 april 2007 om 12:13
vrijdag 20 april 2007 om 12:34
Nlies, dat is een hele goeie en een issue waar ik zelf ook mee bezig ben. Dit heeft dan ook weer te maken met die verwachtingen binnen een relatie. Ik kom er meer en meer achter dat het goed is om zelfstandig te zijn en niet afhankelijk van een man voor het doen van klussen. Maar er zit nog iets ongeëmancipeerds in mij, dat verwacht dat hij de dingen wel even voor mij zal oplossen en het moet eigenlijk NU METEEN. En dan ben ik even het pieperige, afhankelijke vrouwtje en eigenlijk vind ik dat ook wel weer slap. Mijn vriend is erg geëmancipeerd en vindt gewoon dat ik net zo goed de moeite kan opbrengen om verstand van auto's te krijgen en ook vindt hij het belangrijk dat ieder zichzelf financieel kan redden, hij is hierin wel heel strak en wil alles 50/50 doen. Maar goed, hij is ook de financieel zwakkere, dus is ook wel weer begrijpelijk.
Ben wel benieuwd hoe anderen dit doen, of je inderdaad voor het klussen etc. verwacht dat je vriend dat voor je doet. En wat doe je dan voor hem terug (knopen aannaaien, gordijnen maken voor zijn huis?). Is wel ontopic lijkt me, i.v.m. verwachtingen binnen een relatie?
Ben wel benieuwd hoe anderen dit doen, of je inderdaad voor het klussen etc. verwacht dat je vriend dat voor je doet. En wat doe je dan voor hem terug (knopen aannaaien, gordijnen maken voor zijn huis?). Is wel ontopic lijkt me, i.v.m. verwachtingen binnen een relatie?
vrijdag 20 april 2007 om 12:35
Hmmm. Moeilijk.
Maar ik begrijp er inderdaad ook uit dat hij in het weekend niet ook nog eens wil gaan reizen omdat hij dat voor zijn werk al zoveel moet.
Is het geen idee om daar eens een keer met de kinderen een weekend door te brengen? Hij heeft zijn rust -hoeft niet te reizen, spullen pakken enz..-
en jullie hebben de quality time die je graag wilt.
Maar ik begrijp er inderdaad ook uit dat hij in het weekend niet ook nog eens wil gaan reizen omdat hij dat voor zijn werk al zoveel moet.
Is het geen idee om daar eens een keer met de kinderen een weekend door te brengen? Hij heeft zijn rust -hoeft niet te reizen, spullen pakken enz..-
en jullie hebben de quality time die je graag wilt.
vrijdag 20 april 2007 om 12:38
Tja, wat betreft huishoudelijke "vrouwelijke" taken doen we alles 50/50.
Ligt er ook een beetje aan wie meer tijd heeft hoor. Als hij moet studeren, doe ik het allemaal en andersom ook. Echt perfect en nooit ruzie.
Maar mannenklusjes tja?!! Ik ben niet zo technisch en heb 2 linkerhandjes,
maar goed dan assisteer ik wel hoor :$
vrijdag 20 april 2007 om 13:49
Dus een relatie dient ervoor om iemand te hebben die jouw huis even in de witsel zet?Hahaha, dat zou ff lekker zijn he? Te ongenuanceerd uitgedrukt, sorry. Wat ik hiermee bedoelde aan te geven is dat ik me in deze relatie vaak erg eenzaam voel. Ik heb een relatie en sta er toch alleen voor. Ik heb daar erg veel moeite mee en denk vaak dat ik beter dan maar echt helemaal alleen kan zijn. Geen verwachtingen meer en ook geen teleurstellingen meer. Ik leerde deze(jonge)man kennen toen ik net in scheiding lag, ik woonde nog in het huis wat nu van mijn ex is. Ex was even vertrokken totdat ik mijn urgentie had en mijn eigen plek. Elke twee weken was ik bij hem en het was super. Hij gaf me het gevoel echt iemand te zijn, keek in mijn hoofd en vond me wijs, grappig en mooi etc.Afijn toen ik mijn eigen plekje kreeg, stond ik daar moederziel alleen te schilderen en te klussen naast mijn werk. Ik zat er totaal doorheen en hij kwam me niet steunen. Ik had hem nodig en hij trok zich terug. Vrienden zag ik nauwelijks, aangezien blijkt dat na een scheiding je altijd als koppel bent gezien en los daarvan niet meer voor vol mee doet.Dat hebben we uiteindelijk uitgepraat en in plaats van dat we nu juist meer tijd hadden voor elkaar trok hij zich terug. Op het moment dat ik daar genoeg van had en ook ipv claimen mijn eigen weg ging, kwam hij terug. Hij twee passen vooruit, ik één terug en vice versa. Aan beiden kanten heel veel verdriet, echt loslaten konden we toen niet. Als we samen zijn is het heerlijk, echte liefde. Zonder elkaar komt er conflict en onvrede.Ik heb een goede verstandhouding met mijn ex. Samen heel veel meegemaakt en ook twee kinderen. Ik zie hem nog steeds als een dierbaar persoon en vriend. Ik hou niet meer van hem, maar wil hem nog steeds met respect en als mens behandelen. Zeker in het belang van de kinderen, zij hebben niet veel te lijden gehad van de scheiding zo.Mijn vriend heeft hier erg veel moeite mee, zeker omdat ex nog steeds van mij houd. Met Pasen een choco ei koopt. Na een ziekenhuis bezoek een bloemetje etc. Ik knip zijn haar en hij maakt mijn auto. Ik heb in mijn omgang met ex voor mijn vriend concessies gedaan. Alles in belang voor de kinderen oké, maar niet nog een drankje drinken.Mijn vriend heeft het liefst dat ik heel zakelijk tegen ex ben en kort. Ik pas me daar zoveel mogelijk in aan, maar wens wel mezelf te mogen zijn. Dus wat het rekening houden met betreft. Ik denk niet dat ik alleen maar met mezelf bezig ben. Ook wat de kinderen betreft, geef ik hem meer ruimte om ook hun te corrigeren en helpen met de opvoeding. Dat wilde hij graag, dat ik dat meer losliet en hij ook mee kon helpen in het gezin. Naar bed en soms naar school brengen bijv. Hij zegt werkelijk dol op ze te zijn en mijn kinderen rennen hem al tegemoet als hij aan komt. Ik begrijp daarom helemaal niet waarom hij niets met “ons”in de weekenden wil ondernemen. Een relatie is ook delen en genieten van de tijd die je samen hebt. Ik heb nu éénmaal kinderen.Op een gegeven moment kwamen we erachter dat “angst”een grote rol speelde. Angst om de relatie meer te verdiepen en de vraag “zijn wij het wel voor elkaar?”Ik 10 jaar ouder, 2 kinderen en hij zijn eerste echte relatie.Zonder elkaar wilden we ook niet. We stonden op een kruispunt, stoppen of verder gaanGenoegen met af en toe een dag door de weeks of af en toe een weekend was niet meer genoeg. Dat was nu 2 maanden geleden. We kozen voor elkaar. De afspraak was dat ik vaker bij hem zou zijn , mits mogelijk met de kinderen en hij vaker bij mij.Ik heb mijn ongenoegen uitgesproken over de weekenden, die hij niet samen doorbrengt. Hij zegt dat nog al mee te vallen en wil er niets over horen. Hij zegt dat ik duidelijker moet zijn. Ik moet zeggen “Ik wil dat je hier bent dit weekend”. Ik verwacht dat hij uit zichzelf de keuze maakt om bij mij en de kinderen te willen zijn. Omdat hij gewoon het liefste hier wil zijn. Als ik erom vraag, dan krijg ik vage antwoorden in de trant van, ik ben mijn huis aan het opruimen, moet was draaien. Zoveel was kan het nooit zijn, want zijn halve kledingkast ligt hier bij mij. Ik begrijp het niet. Als ik het bespreekbaar wil maken. Meestal als ik in emotie mijn ongenoegen uit, gaat hij erboven staan ipv in het probleem. Ik mag hem bellen, maar niet meer over dit onderwerp. Ik heb hem dus al 4 dagen niet gesproken nu. Ik kan geen mooi weer spelen. Het zit me hoog. Afgelopen weekend, prachtig weer. Ik was uitgenodigd door vrienden om mee te gaan varen. Zonsondergang en juist dat soort genieten wil ik met hem delen. Wat ga ik doen? Echt voor mezelf kiezen, omdat dit me niet gelukkig maakt. Ik wil zeker de optie die Fleur deed, bespreekbaar maken. Ik ga nu jou verhaal lezen Sunshine, op zoek naar dat stukje herkenning. Dank jullie wel voor alle reacties.Chitaatje, Ik kom soms wel met de kinderen naar hem toe, het is wel een volksverhuizing voor één nacht. Ik werk namelijk ook nog wel eens op zaterdag. Wat ook speelt, hij woont heel erg klein, echt een 1 persoonhuisje, dus echt comfortabel is het niet. Wel weer knus hoor.Gr,Vil
Te ongenuanceerd uitgedrukt, sorry. Wat ik hiermee bedoelde aan te geven is dat ik me in deze relatie vaak erg eenzaam voel. Ik heb een relatie en sta er toch alleen voor. Ik heb daar erg veel moeite mee en denk vaak dat ik beter dan maar echt helemaal alleen kan zijn. Geen verwachtingen meer en ook geen teleurstellingen meer. Ik leerde deze(jonge)man kennen toen ik net in scheiding lag, ik woonde nog in het huis wat nu van mijn ex is. Ex was even vertrokken totdat ik mijn urgentie had en mijn eigen plek. Elke twee weken was ik bij hem en het was super. Hij gaf me het gevoel echt iemand te zijn, keek in mijn hoofd en vond me wijs, grappig en mooi etc.Afijn toen ik mijn eigen plekje kreeg, stond ik daar moederziel alleen te schilderen en te klussen naast mijn werk. Ik zat er totaal doorheen en hij kwam me niet steunen. Ik had hem nodig en hij trok zich terug. Vrienden zag ik nauwelijks, aangezien blijkt dat na een scheiding je altijd als koppel bent gezien en los daarvan niet meer voor vol mee doet.Dat hebben we uiteindelijk uitgepraat en in plaats van dat we nu juist meer tijd hadden voor elkaar trok hij zich terug. Op het moment dat ik daar genoeg van had en ook ipv claimen mijn eigen weg ging, kwam hij terug. Hij twee passen vooruit, ik één terug en vice versa. Aan beiden kanten heel veel verdriet, echt loslaten konden we toen niet. Als we samen zijn is het heerlijk, echte liefde. Zonder elkaar komt er conflict en onvrede.Ik heb een goede verstandhouding met mijn ex. Samen heel veel meegemaakt en ook twee kinderen. Ik zie hem nog steeds als een dierbaar persoon en vriend. Ik hou niet meer van hem, maar wil hem nog steeds met respect en als mens behandelen. Zeker in het belang van de kinderen, zij hebben niet veel te lijden gehad van de scheiding zo.Mijn vriend heeft hier erg veel moeite mee, zeker omdat ex nog steeds van mij houd. Met Pasen een choco ei koopt. Na een ziekenhuis bezoek een bloemetje etc. Ik knip zijn haar en hij maakt mijn auto. Ik heb in mijn omgang met ex voor mijn vriend concessies gedaan. Alles in belang voor de kinderen oké, maar niet nog een drankje drinken.Mijn vriend heeft het liefst dat ik heel zakelijk tegen ex ben en kort. Ik pas me daar zoveel mogelijk in aan, maar wens wel mezelf te mogen zijn. Dus wat het rekening houden met betreft. Ik denk niet dat ik alleen maar met mezelf bezig ben. Ook wat de kinderen betreft, geef ik hem meer ruimte om ook hun te corrigeren en helpen met de opvoeding. Dat wilde hij graag, dat ik dat meer losliet en hij ook mee kon helpen in het gezin. Naar bed en soms naar school brengen bijv. Hij zegt werkelijk dol op ze te zijn en mijn kinderen rennen hem al tegemoet als hij aan komt. Ik begrijp daarom helemaal niet waarom hij niets met “ons”in de weekenden wil ondernemen. Een relatie is ook delen en genieten van de tijd die je samen hebt. Ik heb nu éénmaal kinderen.Op een gegeven moment kwamen we erachter dat “angst”een grote rol speelde. Angst om de relatie meer te verdiepen en de vraag “zijn wij het wel voor elkaar?”Ik 10 jaar ouder, 2 kinderen en hij zijn eerste echte relatie.Zonder elkaar wilden we ook niet. We stonden op een kruispunt, stoppen of verder gaanGenoegen met af en toe een dag door de weeks of af en toe een weekend was niet meer genoeg. Dat was nu 2 maanden geleden. We kozen voor elkaar. De afspraak was dat ik vaker bij hem zou zijn , mits mogelijk met de kinderen en hij vaker bij mij.Ik heb mijn ongenoegen uitgesproken over de weekenden, die hij niet samen doorbrengt. Hij zegt dat nog al mee te vallen en wil er niets over horen. Hij zegt dat ik duidelijker moet zijn. Ik moet zeggen “Ik wil dat je hier bent dit weekend”. Ik verwacht dat hij uit zichzelf de keuze maakt om bij mij en de kinderen te willen zijn. Omdat hij gewoon het liefste hier wil zijn. Als ik erom vraag, dan krijg ik vage antwoorden in de trant van, ik ben mijn huis aan het opruimen, moet was draaien. Zoveel was kan het nooit zijn, want zijn halve kledingkast ligt hier bij mij. Ik begrijp het niet. Als ik het bespreekbaar wil maken. Meestal als ik in emotie mijn ongenoegen uit, gaat hij erboven staan ipv in het probleem. Ik mag hem bellen, maar niet meer over dit onderwerp. Ik heb hem dus al 4 dagen niet gesproken nu. Ik kan geen mooi weer spelen. Het zit me hoog. Afgelopen weekend, prachtig weer. Ik was uitgenodigd door vrienden om mee te gaan varen. Zonsondergang en juist dat soort genieten wil ik met hem delen. Wat ga ik doen? Echt voor mezelf kiezen, omdat dit me niet gelukkig maakt. Ik wil zeker de optie die Fleur deed, bespreekbaar maken. Ik ga nu jou verhaal lezen Sunshine, op zoek naar dat stukje herkenning. Dank jullie wel voor alle reacties.Chitaatje, Ik kom soms wel met de kinderen naar hem toe, het is wel een volksverhuizing voor één nacht. Ik werk namelijk ook nog wel eens op zaterdag. Wat ook speelt, hij woont heel erg klein, echt een 1 persoonhuisje, dus echt comfortabel is het niet. Wel weer knus hoor.Gr,Vil
vrijdag 20 april 2007 om 14:31
Vilaine,
Een relatie is geven en nemen.
Ik zie je alleen maar nemen.
Als het niet op jouw manier gaat, dan maar niet.
Als je de kinderen hebt is hij weg.
Heb je hem al eens oprecht geinteresseerd gevraagd waarom hij dan weg is??
Misschien voelt hij zich wel 5 wiel aan de wagen.
Misschien vindt hij wel dat hij niet tussen jou en de kids in mag komen.
Er kan zal vast een heel positieve(!) intentie achter zitten.
Je legt alles wat hij doet nogal negatief uit, is mijn idee.
Jij hebt een idee over een realtie, maar hij ook.
Die twee komen niet overeen.
Waarom is jouw idee daarover belangrijker dan zijn idee hierover??
Een relatie is geven en nemen.
Ik zie je alleen maar nemen.
Als het niet op jouw manier gaat, dan maar niet.
Als je de kinderen hebt is hij weg.
Heb je hem al eens oprecht geinteresseerd gevraagd waarom hij dan weg is??
Misschien voelt hij zich wel 5 wiel aan de wagen.
Misschien vindt hij wel dat hij niet tussen jou en de kids in mag komen.
Er kan zal vast een heel positieve(!) intentie achter zitten.
Je legt alles wat hij doet nogal negatief uit, is mijn idee.
Jij hebt een idee over een realtie, maar hij ook.
Die twee komen niet overeen.
Waarom is jouw idee daarover belangrijker dan zijn idee hierover??
vrijdag 20 april 2007 om 18:09
Een relatie is geven en nemen.
Ik zie je alleen maar nemen.
Als het niet op jouw manier gaat, dan maar niet.
Simpel ik hou van mezelf
Nee flauwekul, tuurlijk is een relatie geven en nemen en ik geef echt genoeg. Beetje kort door de bocht om afgaande op eerder geschreven dat ik dat niet zou doen. Je had kunnen vragen of ik bijvoorbeeld naar hem luister ipv vast te stellen dat ik dat nooit zou doen.
Ik heb heel veel rekening met deze meneer gehouden, vergat mezelf af en toe een beetje. Voorbeeld, mijn vriendje heeft rust nodig (ik woonde ongeveer een half jaar alleen) Hij wilde wennen en tijd hebben en erachter komen of ik het daadwerkelijk was. Hij is tot hij mij leerde kennen eigenlijk altijd alleen geweest.
Met moeite, want zelf zat ik ook moeilijk, ik moest dealen met een scheiding, werk etc. Ik liet hem los. Ik moest wel want als ik wilde bellen, werd ik genegeert. Behalve als hij het slecht had en mij miste, dan belde hij. Op een gegeven moment was ik het zat en dacht barst maar, ik ging verder met mijn leven. Ik ging op een zaterdagavond stappen met een vriendin, (lang geleden afgesproken),vriend wist ervan.
Rara wie er toen wel ineens voor mijn neus stond? Ik had kunnen zeggen, he meneer ik ga stappen met vriendin en je komt erg ongelegen. Ik was ergens alleen maar blij en we zijn met zijn drieén gegaan.
Zo is dat gerommel met regelmaat. Hij voelt dat hij heeft nodig heeft om alleen te zijn en ik pas me aan. Tot aan nu dus. Ik heb er echt genoeg van. Ik vind iemand zijn ruimte geven prima, zou zelf ook niet anders willen. Maar overdrijven is ook een vak. Het vervelendste vind ik nog dat na een conflict hij zch een week of dagen terug trekt en ik met een knoop in mijn maag loop. Wie denkt er hier nu alleen aan zichzelf.
Ik hou van hem, maar hou nog meer van mezelf. Wel zo gezond lijkt me,
Gr,
Vilaine
Ik zie je alleen maar nemen.
Als het niet op jouw manier gaat, dan maar niet.
Simpel ik hou van mezelf
Nee flauwekul, tuurlijk is een relatie geven en nemen en ik geef echt genoeg. Beetje kort door de bocht om afgaande op eerder geschreven dat ik dat niet zou doen. Je had kunnen vragen of ik bijvoorbeeld naar hem luister ipv vast te stellen dat ik dat nooit zou doen.
Ik heb heel veel rekening met deze meneer gehouden, vergat mezelf af en toe een beetje. Voorbeeld, mijn vriendje heeft rust nodig (ik woonde ongeveer een half jaar alleen) Hij wilde wennen en tijd hebben en erachter komen of ik het daadwerkelijk was. Hij is tot hij mij leerde kennen eigenlijk altijd alleen geweest.
Met moeite, want zelf zat ik ook moeilijk, ik moest dealen met een scheiding, werk etc. Ik liet hem los. Ik moest wel want als ik wilde bellen, werd ik genegeert. Behalve als hij het slecht had en mij miste, dan belde hij. Op een gegeven moment was ik het zat en dacht barst maar, ik ging verder met mijn leven. Ik ging op een zaterdagavond stappen met een vriendin, (lang geleden afgesproken),vriend wist ervan.
Rara wie er toen wel ineens voor mijn neus stond? Ik had kunnen zeggen, he meneer ik ga stappen met vriendin en je komt erg ongelegen. Ik was ergens alleen maar blij en we zijn met zijn drieén gegaan.
Zo is dat gerommel met regelmaat. Hij voelt dat hij heeft nodig heeft om alleen te zijn en ik pas me aan. Tot aan nu dus. Ik heb er echt genoeg van. Ik vind iemand zijn ruimte geven prima, zou zelf ook niet anders willen. Maar overdrijven is ook een vak. Het vervelendste vind ik nog dat na een conflict hij zch een week of dagen terug trekt en ik met een knoop in mijn maag loop. Wie denkt er hier nu alleen aan zichzelf.
Ik hou van hem, maar hou nog meer van mezelf. Wel zo gezond lijkt me,
Gr,
Vilaine
vrijdag 20 april 2007 om 18:13
Het lijkt er inderdaad op dat jullie verschillende verwachtingen hebben van een relatie. Deze man heeft relatief veel persoonlijke tijd & ruimte nodig en jij wilt graag iemand die er wat meer "is" voor je. Ik vraag me overigens wel af hoe hij dat samenwonen dan ooit voor zich ziet... is dat geen zoethoudertje richting jou?
Hoe dan ook, kijk of je tot een compromis kunt komen waar jullie je allebei in kunnen vinden en anders wordt het heel moeilijk, denk ik...
PS dat negeren (telefoon niet aanpakken als jij "moeilijk doet") vind ik erg kinderachtig, kun jij daar tegen?
Hoe dan ook, kijk of je tot een compromis kunt komen waar jullie je allebei in kunnen vinden en anders wordt het heel moeilijk, denk ik...
PS dat negeren (telefoon niet aanpakken als jij "moeilijk doet") vind ik erg kinderachtig, kun jij daar tegen?
vrijdag 20 april 2007 om 18:22
P.S.
O ja Sunshine, over knopen aan naaien enzo:P
Tot voor kort deed ik alle boodschappen, ik ben eerder thuis, kookte, en ruimde af. Ik waste zijn kleren (nog) en stond soms te strijken. Vriend stoort zich echter niet aan rommel en dus ruimde ik zijn natte handdoek en kleren op. Ik heb daar iets van gezegd. Hij haalt nu soms wat boodschappen en probeert erop te letten dat hij iets opruimd. Ik had een kapot stopcontact en loszittend vinyl. Ik heb dat zelf geplakt en het stopcontact is nog stuk. Hij ziet het niet en het stoort hem niet. Hij zit in Excel mijn boekhouding te doen. Dus dat zit wel oke. Ik smeerde zijn brood in eerste instantie smorgens. Ben daar en met het strijken gestopt. Hij zegt het prima zelf te kunnen, leek het zelfs niet te waarderen dus,.....waarvoor zou ik nog. Ik hou mijn huis schoon en hij maakt het vies.(grapje) Het valt me idd wel op dat het allemaal een stuk opgeruimder in mijn huis blijft zonder man erbij.
Zucht, toch zou ik willen dat hij wat van zich liet horen. Ik weet nog steeds niet of hij dit weekend komt. Ik wil niet mijn weekend laten bepalen door te gaan wachten.
Gr,
Vil
O ja Sunshine, over knopen aan naaien enzo:P
Tot voor kort deed ik alle boodschappen, ik ben eerder thuis, kookte, en ruimde af. Ik waste zijn kleren (nog) en stond soms te strijken. Vriend stoort zich echter niet aan rommel en dus ruimde ik zijn natte handdoek en kleren op. Ik heb daar iets van gezegd. Hij haalt nu soms wat boodschappen en probeert erop te letten dat hij iets opruimd. Ik had een kapot stopcontact en loszittend vinyl. Ik heb dat zelf geplakt en het stopcontact is nog stuk. Hij ziet het niet en het stoort hem niet. Hij zit in Excel mijn boekhouding te doen. Dus dat zit wel oke. Ik smeerde zijn brood in eerste instantie smorgens. Ben daar en met het strijken gestopt. Hij zegt het prima zelf te kunnen, leek het zelfs niet te waarderen dus,.....waarvoor zou ik nog. Ik hou mijn huis schoon en hij maakt het vies.(grapje) Het valt me idd wel op dat het allemaal een stuk opgeruimder in mijn huis blijft zonder man erbij.
Zucht, toch zou ik willen dat hij wat van zich liet horen. Ik weet nog steeds niet of hij dit weekend komt. Ik wil niet mijn weekend laten bepalen door te gaan wachten.
Gr,
Vil
vrijdag 20 april 2007 om 18:26
Hallo Gabriëlla,
Nee, ik word daar echt heel onrustig van. Ik begrijp het niet en het is erg om je rot te voelen en het niet te kunnen uiten. Ik stuur een sms en krijg geen reactie. Ik stuur een hele pissige terug en nog niets. Hij kwetst mij daar erg mee en weet dat ook. Hij pakt me op mijn meest gevoelige plek, kom ik nu net achter.
Dank je voor je reactie,
Gr,
Vil
Nee, ik word daar echt heel onrustig van. Ik begrijp het niet en het is erg om je rot te voelen en het niet te kunnen uiten. Ik stuur een sms en krijg geen reactie. Ik stuur een hele pissige terug en nog niets. Hij kwetst mij daar erg mee en weet dat ook. Hij pakt me op mijn meest gevoelige plek, kom ik nu net achter.
Dank je voor je reactie,
Gr,
Vil
vrijdag 20 april 2007 om 18:38
Gabriëlla, ik heb hem altijd heel volwassen en wijs gevonden. Het is de eerste man die een mij steunt in het onafhankelijk willen zijn. iemand die in mijn hoofd keek en zei me te willen leren kennen zoals hij zichzelf kent. In het begin gingen we weekenden weg samen en praten tot diep in de nacht over van alles. Heel diep en confronterende discussies. Dat was zo mooi. Nu word dat allemaal minder en het spontane wat hij eerst had vedwijnt. Hij zit liever voor de buis dan erop uit te gaan. Ik wil leven en genieten en het liefst nu. Het leven is relatief genoeg. Hij wil sparen en een kop koffie op terras kunnen we ook thuis doen. Hoe meer ik nu schrijf, hoe meer ik inderdaad het idee krijg dat hij niet bij me past. Althans niet meer wil passen. Als ik vraag waarom hij zo doet, krijg ik te horen dat het zijn leerproces is en ik hem daarin moet helpen. Helpen met spontaan zijn?? Ik weet het ook allemaal niet meer. Wat moet ik nu doen?
Weet je wat ook zo bijzonder is? Door hem ben ik het verschil gaan voelen, tussen echt vrijen en sex hebben. Ik vrij met hem de sterren van de hemel. Chemie tussen ons is zo top!
Zucht:(
Gr,
Vilaine
Weet je wat ook zo bijzonder is? Door hem ben ik het verschil gaan voelen, tussen echt vrijen en sex hebben. Ik vrij met hem de sterren van de hemel. Chemie tussen ons is zo top!
Zucht:(
Gr,
Vilaine
vrijdag 20 april 2007 om 22:26
Vilaine, zo te lezen zit je vriend in een heel andere levensfase dan jij. Volgens mij moet hij aan alles nog een beetje beginnen terwijl jij al een huwelijk achter de rug hebt en kinderen hebt. Misschien is hij nog niet klaar om aan een nieuwe fase te beginnen, samen met jou. Hij zal ongetwijfeld gek op je zijn en hoe veel je ook van hem houdt, je kunt mensen niet sturen en zult moeten beslissen wat je wilt. Of je accepteert hoe het momenteel gaat, waar je duidelijk niet tevreden over bent, of je kiest voor jezelf en stelt je open voor iemand die wat berteft tijd samen doorbrengen wel met jou op één lijn ligt. En de weekenden met jou en je kids door wil brengen. Ik ben van mening dat als alles 100% goed zit je het verlangen hebt bij elkaar te willen zijn. Misschien zit het gevoel voor jou wel goed maar heeft je vriend naast zijn heen en weer gevlieg doordeweek gewoon veel tijd voor zichzelf nodig.
In mijn geval was ik net zoals jouw vriend. Ik vond het ook prettig mijn vrije weekend (weekend zonder kind, was dan bij zijn vader) niet standaard met mijn vriend door te brengen maar ook vooral alleen te willen zijn omdat het doordeweek al een drukte van belang was. Ik zag het een beetje als kind de deur uit, man erin, wisseling van de wacht en geen tijd voor mezelf. En dat voelde niet goed. (Uiteindelijk heb ik de relatie beëindigd omdat het gewoon niet klopte en ik hem ook geen pijn wilde doen ivm zijn verwachtingen waar ik niet aan kon voldoen. Maar dat terzijde)
Sterkte met deze verwarrende situatie, hoop dat jullie er samen uit komen!
In mijn geval was ik net zoals jouw vriend. Ik vond het ook prettig mijn vrije weekend (weekend zonder kind, was dan bij zijn vader) niet standaard met mijn vriend door te brengen maar ook vooral alleen te willen zijn omdat het doordeweek al een drukte van belang was. Ik zag het een beetje als kind de deur uit, man erin, wisseling van de wacht en geen tijd voor mezelf. En dat voelde niet goed. (Uiteindelijk heb ik de relatie beëindigd omdat het gewoon niet klopte en ik hem ook geen pijn wilde doen ivm zijn verwachtingen waar ik niet aan kon voldoen. Maar dat terzijde)
Sterkte met deze verwarrende situatie, hoop dat jullie er samen uit komen!
vrijdag 20 april 2007 om 23:04
Hallo Emkee,
Ergens heb ik dat gevoel ook, al een poosje en ik heb dat ook meerdere keren uit gesproken. Als ik met hem praat en vertel dat ik er soms over denk om hem los te laten, zodat hij op ontdekking kan gaan. Is hij degene die zegt dat niet te willen, dat hij van mij houd en dat wat hij voor mij voelt nooit voor een ander kan voelen. Hij komt oprecht over en word werkelijk heel verdrietig, zegt zelfs dat hij me nodig heeft en dat wij nog lang niet klaar zijn samen.
Hij is degene die begint over een huis samen en dat hij niet lang meer in zijn oude huis zal wonen. Gaat op duurzame meubeljacht etc. Ik probeer hem dan af te remmen en zeg dat hij een leuk huisje heeft met fijne vrienden om hem heen. Daarom is het nu ook zo moeilijk.
We hebben een conflict gehad, ik heb valse sms-jes gestuurd. Hij gaf mij een k*tgevoel met het opnieuw wegblijven en hij mocht ook een k*tgevoel krijgen. Niet eerlijk, ik weet het, maar zo handel ik soms in emotie. Ik moet daar inderdaad beter de hand in houden en tot tien tellen. Maar mijn gevoel zegt ook iets over hem, hij zorgt dat ik me zo voel.
Het zou zo makkelijk kunnen zijn. Een lief telefoontje of sms dat hij dit weekend even rust wil, me mist en van me houd, zou heel wat verzachtender werken dan helemaal niets laten horen. Mij in de negeer gooien laat me tegen het plafond vliegen en hij weet dat. Hij pakt me echt op mijn meest zwakke plek.
Ik heb nog steeds niets gehoord en vraag me af of ik überhaupt dit weekend iets ga horen of zien. Ik heb een vriendin waar ik morgenavond mee weg kan gaan, moet er niet aan denken alleen thuis te zijn.
Wat moet ik nu doen? Afwachten totdat meneer zich meld? Zijn spullen inpakken, er ligt hier een berg kleding. Dat vond hij makkelijk, zo kon hij komen wannneer hij wilde en hoefde geen spullen meer te pakken. Ik weet het echt niet meer, weet wel dat ik het niet accepteer dat er zo met mijn gevoel word omgegaan.
Emkee, dank je wel voor je posting. Stof tot nadenken. Het denken maakt me trouwens dol, het draait in kringetjes. Misschien beter om proberen dat los te laten en op mijn i
ntuïtie en gevoel af te gaan. Hoewel me dat ook niet ver brengt op het moment.
Gr,
Vilaine
Ergens heb ik dat gevoel ook, al een poosje en ik heb dat ook meerdere keren uit gesproken. Als ik met hem praat en vertel dat ik er soms over denk om hem los te laten, zodat hij op ontdekking kan gaan. Is hij degene die zegt dat niet te willen, dat hij van mij houd en dat wat hij voor mij voelt nooit voor een ander kan voelen. Hij komt oprecht over en word werkelijk heel verdrietig, zegt zelfs dat hij me nodig heeft en dat wij nog lang niet klaar zijn samen.
Hij is degene die begint over een huis samen en dat hij niet lang meer in zijn oude huis zal wonen. Gaat op duurzame meubeljacht etc. Ik probeer hem dan af te remmen en zeg dat hij een leuk huisje heeft met fijne vrienden om hem heen. Daarom is het nu ook zo moeilijk.
We hebben een conflict gehad, ik heb valse sms-jes gestuurd. Hij gaf mij een k*tgevoel met het opnieuw wegblijven en hij mocht ook een k*tgevoel krijgen. Niet eerlijk, ik weet het, maar zo handel ik soms in emotie. Ik moet daar inderdaad beter de hand in houden en tot tien tellen. Maar mijn gevoel zegt ook iets over hem, hij zorgt dat ik me zo voel.
Het zou zo makkelijk kunnen zijn. Een lief telefoontje of sms dat hij dit weekend even rust wil, me mist en van me houd, zou heel wat verzachtender werken dan helemaal niets laten horen. Mij in de negeer gooien laat me tegen het plafond vliegen en hij weet dat. Hij pakt me echt op mijn meest zwakke plek.
Ik heb nog steeds niets gehoord en vraag me af of ik überhaupt dit weekend iets ga horen of zien. Ik heb een vriendin waar ik morgenavond mee weg kan gaan, moet er niet aan denken alleen thuis te zijn.
Wat moet ik nu doen? Afwachten totdat meneer zich meld? Zijn spullen inpakken, er ligt hier een berg kleding. Dat vond hij makkelijk, zo kon hij komen wannneer hij wilde en hoefde geen spullen meer te pakken. Ik weet het echt niet meer, weet wel dat ik het niet accepteer dat er zo met mijn gevoel word omgegaan.
Emkee, dank je wel voor je posting. Stof tot nadenken. Het denken maakt me trouwens dol, het draait in kringetjes. Misschien beter om proberen dat los te laten en op mijn i
ntuïtie en gevoel af te gaan. Hoewel me dat ook niet ver brengt op het moment.
Gr,
Vilaine
vrijdag 20 april 2007 om 23:07
Jouw vriend is een hele tijd alleen geweest, heeft zelfs nog nooit een echte relatie gehad, ik denk dat hij moeite heeft met veel bij elkaar zijn, omdat hij dat nooit gewend is geweest. Ik herken wel je gevoelens van eenzaamheid, alsof je nog steeds half single bent, maar ik neem me meer en meer voor om mezelf als uitgangspunt te nemen en onafhankelijk van hem te genieten van de dingen die ik doe, alleen of met mijn kids. Mijn vriend heeft veel vrijheid nodig, maar het betekent dat ik ook veel vrijheid heb en eigenlijk wil ik daar iets positiefs uit halen. Ik probeer dus mijn idee van bij elkaar willen zijn met de kids los te laten. Hij neemt hierin zelf ook geen initiatief, om met zijn allen iets te doen, dus krijg ik het gevoel dat het van hem niet zo hoeft. Of eigenlijk heeft hij ook gewoon gezegd dat het van hem niet hoeft.
Wel jammer dat jullie communicatie zo stroef verloopt. Jij die pissige sms-jes stuurt en hij die jou dan gaat negeren, dat werkt niet echt. Ik zou die sms-jes ook niet sturen.
Je kunt hem niet dwingen om het weekend bij jou te willen zijn, het enige wat je kunt doen is accepteren dat hij die ruimte wil (en misschien vriendelijk blijven voorstellen of hij niet een weekend naar jou toe kan komen), of de relatie verbreken en hopen dat je iemand tegen komt die er wel volledig voor wil gaan.
Ik heb voor de optie van loslaten van verwachtingen gekozen. We doen veel samen zonder de kids en dan is het ook gezellig. Ik zou er niet aan moeten denken om een relatie te hebben met iemand die elke dag bij mij wil zijn, dus dan heb ik toch liever dit. Ik was vandaag met de kids weg en ik voelde me heel goed, vond het lekker om te kunnen doen waar ik zin heb en wil dat ideaal van het samengestelde gezinnetje wat meer loslaten.
Wel jammer dat jullie communicatie zo stroef verloopt. Jij die pissige sms-jes stuurt en hij die jou dan gaat negeren, dat werkt niet echt. Ik zou die sms-jes ook niet sturen.
Je kunt hem niet dwingen om het weekend bij jou te willen zijn, het enige wat je kunt doen is accepteren dat hij die ruimte wil (en misschien vriendelijk blijven voorstellen of hij niet een weekend naar jou toe kan komen), of de relatie verbreken en hopen dat je iemand tegen komt die er wel volledig voor wil gaan.
Ik heb voor de optie van loslaten van verwachtingen gekozen. We doen veel samen zonder de kids en dan is het ook gezellig. Ik zou er niet aan moeten denken om een relatie te hebben met iemand die elke dag bij mij wil zijn, dus dan heb ik toch liever dit. Ik was vandaag met de kids weg en ik voelde me heel goed, vond het lekker om te kunnen doen waar ik zin heb en wil dat ideaal van het samengestelde gezinnetje wat meer loslaten.
