Relaties
alle pijlers
Vrouw gaat vreemd
donderdag 29 maart 2007 om 08:29
Ik ben erachter gekomen dat mijn vrouw vreemd gaat, we zijn al 22 jaar samen en hebben een zoon van 11 jaar en net een nieuw huis gekocht. Ze zegt dat ze van die ander houdt. Wij wonen nog wel bij elkaar, ze wil uitzoeken of ze met die ander verder wil of met mij. Ik wil dolgraag met haar verder. Het is toch moeilijk als er kinderen bij betrokken zijn. Ik ben bang dat als zij meer tijd met die ander door gaat brengen dat haar gevoelens voor mij steeds minder worden. In goed overleg brengt ze af en toe dagjes bij die ander door, nu kwam ze met de mededeling dat ze 4 dagen naar frankrijk wil met die ander om te kijken of hij ook zo leuk is in een andere omgeving. Wat moet ik nu, ik ben zo bang dat dit het einde van de relatie is.
donderdag 29 maart 2007 om 11:58
Dmman, wat je vertelt over openheid en praten en terugwinnen en zo, klinkt allemaal heel mooi. Maar eigenlijk vind ik dat je het vanuit een nogal egoïstisch klinkend standpunt brengt (ik hoop dat je me die uitspraak niet kwalijk neemt).
Het draait immers allemaal om jou: om wat jij hebt en wat jij zou kunnen verliezen, om wat jij eventueel zou kunnen krijgen.
Nergens maak ik uit op dat je er verschrikkelijk mee zit dat je je vrouw zoveel pijn doet (als ze echt van je houdt, heeft ze nu heel veel pijn. Als ze weinig pijn voelt, is de relatie vooral 'kameraadschappelijk' en/of pragmatisch).
Als je echt zielsveel van je partner houdt, dan doe je jezelf liever iets aan dan hem/haar zoveel verdriet te bezorgen. Ik voel bij jou geen echte bezorgdheid om het geluk van je vrouw. (In elk geval niet meer dan het soort mededogen dat ik voor mijn ex voelde, toen ik na 23 jaar huwelijk van hem ging scheiden omdat ik het in dat huwelijk niet meer uithield).
Ik vind hoe dan ook dat zo'n situatie voor geen van de drie partijen op lange termijn echt bevredigend kan zijn, welke 'oplossing' er ook gekozen wordt. .
Als je je vrouw verlaat, zul je je waarschijnlijk nog lange tijd schuldig voelen omdat je je gezin 'gebroken' hebt. Je kinderen (als je die hebt) vinden het hoe dan ook niet leuk dat een ouder de andere verlaat.
Jij en je vriendin zullen ook nooit met onvermengd plezier op het begin van julie relatie terug kunnen kijken, ook al omdat je niet onverdeeld voor je vriendin gaat nu. Ik zou het niet fijn vinden als mijn man in het begin van onze relatie getwijfeld had tussen mij en zijn toenmalige vrouw, als ik in de schoenen van je vriendin stond.
Als je bij je vrouw blijft, zul je wellicht af en toe spijt hebben over die beslissing, omdat je niet weet of het met die ander misschien fijner geweest zou zijn. Voor je vrouw zal het altijd blijven knagen dat je zo lang getwijfeld hebt tussen haar en je vriendin. Ze kan zich, dat denk ik althans, nooit meer voor honderd procent aan je geven.
Hoe dan ook, volgens mij zal geen van beide mogelijkheden voor jou ooit helemaal bevredigend zijn.
Een oplossing heb ik niet. Tenzij: met allebei breken en van voor af aan beginnen. Je vrouw en je vriendin krijgen dan de kans om iemand te ontmoeten die helemaal voor ze gaat, en ook jij kunt iemand ontmoeten waar jij helemaal voor gaat.
Maar ik besef wel dat dat niet de meest voor de hand liggende oplossing is.
Het draait immers allemaal om jou: om wat jij hebt en wat jij zou kunnen verliezen, om wat jij eventueel zou kunnen krijgen.
Nergens maak ik uit op dat je er verschrikkelijk mee zit dat je je vrouw zoveel pijn doet (als ze echt van je houdt, heeft ze nu heel veel pijn. Als ze weinig pijn voelt, is de relatie vooral 'kameraadschappelijk' en/of pragmatisch).
Als je echt zielsveel van je partner houdt, dan doe je jezelf liever iets aan dan hem/haar zoveel verdriet te bezorgen. Ik voel bij jou geen echte bezorgdheid om het geluk van je vrouw. (In elk geval niet meer dan het soort mededogen dat ik voor mijn ex voelde, toen ik na 23 jaar huwelijk van hem ging scheiden omdat ik het in dat huwelijk niet meer uithield).
Ik vind hoe dan ook dat zo'n situatie voor geen van de drie partijen op lange termijn echt bevredigend kan zijn, welke 'oplossing' er ook gekozen wordt. .
Als je je vrouw verlaat, zul je je waarschijnlijk nog lange tijd schuldig voelen omdat je je gezin 'gebroken' hebt. Je kinderen (als je die hebt) vinden het hoe dan ook niet leuk dat een ouder de andere verlaat.
Jij en je vriendin zullen ook nooit met onvermengd plezier op het begin van julie relatie terug kunnen kijken, ook al omdat je niet onverdeeld voor je vriendin gaat nu. Ik zou het niet fijn vinden als mijn man in het begin van onze relatie getwijfeld had tussen mij en zijn toenmalige vrouw, als ik in de schoenen van je vriendin stond.
Als je bij je vrouw blijft, zul je wellicht af en toe spijt hebben over die beslissing, omdat je niet weet of het met die ander misschien fijner geweest zou zijn. Voor je vrouw zal het altijd blijven knagen dat je zo lang getwijfeld hebt tussen haar en je vriendin. Ze kan zich, dat denk ik althans, nooit meer voor honderd procent aan je geven.
Hoe dan ook, volgens mij zal geen van beide mogelijkheden voor jou ooit helemaal bevredigend zijn.
Een oplossing heb ik niet. Tenzij: met allebei breken en van voor af aan beginnen. Je vrouw en je vriendin krijgen dan de kans om iemand te ontmoeten die helemaal voor ze gaat, en ook jij kunt iemand ontmoeten waar jij helemaal voor gaat.
Maar ik besef wel dat dat niet de meest voor de hand liggende oplossing is.
donderdag 29 maart 2007 om 12:40
Hi,
W. schreef:
Dit lijkt me vrij sterk ! Denk dat alleen zij iets aan deze verliefde situatie kan veranderen en TO kan slechts alleen z'n eigen grenzen bewaken !
HELEMAAL EENS!!!
Iedereen bepaalt zelf zijn/haar 'standpunten' en het is aan de andere of je daar mee dealt, ja of nee.........En als het dus jouw grenzen overschrijdt, dan moet je er mee kappen!
Je kan die ander nooit dwingen om beslissingen te nemen of standpunten te veranderen want die persoon zou dan niet bij zichzelf blijven!!! En daar heeft iedereen tenslotte het volste recht toe!
Grtz.
D.
W. schreef:
Dit lijkt me vrij sterk ! Denk dat alleen zij iets aan deze verliefde situatie kan veranderen en TO kan slechts alleen z'n eigen grenzen bewaken !
HELEMAAL EENS!!!
Iedereen bepaalt zelf zijn/haar 'standpunten' en het is aan de andere of je daar mee dealt, ja of nee.........En als het dus jouw grenzen overschrijdt, dan moet je er mee kappen!
Je kan die ander nooit dwingen om beslissingen te nemen of standpunten te veranderen want die persoon zou dan niet bij zichzelf blijven!!! En daar heeft iedereen tenslotte het volste recht toe!
Grtz.
D.
donderdag 29 maart 2007 om 12:41
Wat een heftige situatie Gekrenkt. Hoe voel jij je inmiddels na alle adviezen die je krijgt?
Je vrouw met een ander op een liefdesvakantie om 'uit te zoeken wat ze wil' en jij thuis, wachtend op bericht van haar. Ze lijkt op een Romeinse keizer die door middel van een handgebaar kan kan uitmaken hoe jouw leven er vanaf haar terugkomst uit gaat zien. Wát een macht heeft ze.
Spannend voor jou, ondraaglijk spannend bijna.
Wordt het ?
Of toch ?
Mocht het de duim omhoog worden, dan kiest ze voor jou en is de minnaar tegengevallen in het wild. Weinig kans voorspel ik want ze zijn op vakantie, hoeven niets behalve af en toe (hopelijk) douchen. Een vakantie is zoals iedereen weet heel iets anders dan thuis samenleven waar je moet werken, kinderen hebt, rekeningen moet betalen en gewoon wel eens moe bent en driftig, of chagrijning of waar je geen zin hebt in seks of rommel opruimen.
Gewoon dagelijks leven samen, daarvan kun je misschien leren of iemand het waard is om voor weg te gaan bij je partner. Op vakantie gaan is niet zo moeilijk en een vakantie zonder kinderen, van maar vier dagen is werkelijk voor iedereen vol te houden. Als jouw vrouw voor jou had gekozen was ze bij de grens al rechtsomkeert gegaan Gekrenkt. You've been bamboozeld, wat ik je brom.
Maar goed, stel ze komt terug en wil toch bij je blijven. Dan is er toch nog van alles aan de hand in jullie relatie. Ik neem tenminste aan dat jij dit niet allemaal over je kant zult laten gaan. Je hebt al een aantal reacties gekregen van forummers die terecht spreken over het stellen van grenzen. Waar liggen die van jou? Heb jij een idee over hoe jullie verder zullen gaan met jullie huwelijk als ze weer bij jou komt wonen?
Waar houdt het op voor jou is eigenlijk de vraag.
Het enige wat je wil is je vrouw terug en je veert ongelooflijk ver mee om haar liefde te behouden. Ik voel met je mee, herken veel in wat je doet en hoe je reageert. Ik hoop dat jij beter voor jezelf zorgt dan ik deed.
Je vrouw met een ander op een liefdesvakantie om 'uit te zoeken wat ze wil' en jij thuis, wachtend op bericht van haar. Ze lijkt op een Romeinse keizer die door middel van een handgebaar kan kan uitmaken hoe jouw leven er vanaf haar terugkomst uit gaat zien. Wát een macht heeft ze.
Spannend voor jou, ondraaglijk spannend bijna.
Wordt het ?
Of toch ?
Mocht het de duim omhoog worden, dan kiest ze voor jou en is de minnaar tegengevallen in het wild. Weinig kans voorspel ik want ze zijn op vakantie, hoeven niets behalve af en toe (hopelijk) douchen. Een vakantie is zoals iedereen weet heel iets anders dan thuis samenleven waar je moet werken, kinderen hebt, rekeningen moet betalen en gewoon wel eens moe bent en driftig, of chagrijning of waar je geen zin hebt in seks of rommel opruimen.
Gewoon dagelijks leven samen, daarvan kun je misschien leren of iemand het waard is om voor weg te gaan bij je partner. Op vakantie gaan is niet zo moeilijk en een vakantie zonder kinderen, van maar vier dagen is werkelijk voor iedereen vol te houden. Als jouw vrouw voor jou had gekozen was ze bij de grens al rechtsomkeert gegaan Gekrenkt. You've been bamboozeld, wat ik je brom.
Maar goed, stel ze komt terug en wil toch bij je blijven. Dan is er toch nog van alles aan de hand in jullie relatie. Ik neem tenminste aan dat jij dit niet allemaal over je kant zult laten gaan. Je hebt al een aantal reacties gekregen van forummers die terecht spreken over het stellen van grenzen. Waar liggen die van jou? Heb jij een idee over hoe jullie verder zullen gaan met jullie huwelijk als ze weer bij jou komt wonen?
Waar houdt het op voor jou is eigenlijk de vraag.
Het enige wat je wil is je vrouw terug en je veert ongelooflijk ver mee om haar liefde te behouden. Ik voel met je mee, herken veel in wat je doet en hoe je reageert. Ik hoop dat jij beter voor jezelf zorgt dan ik deed.
donderdag 29 maart 2007 om 12:46
Hoi gekrenkt,
Een aanrader in deze zaken is het boek van Ageeth Veenemans; "Ik houd van 2 mannen". Dit gaat over polyamorie, als je van meerdere mensen houd en hoe dat vorm te geven.
Op dit forum zul je veel mede standers vinden die vinden dat jou onrecht is aan gedaan omdat je vrouw verliefd is op een ander. Op het forum van www.polyamory.nl lees je het ook van de andere kant én over mensen die net zoals jij in de zelfde situatie zitten; angst om je partner kwijt te raken.
Ik denk dat je daar meer aan hebt.
(een mens in van nature niet-monogaam namelijk)
Een aanrader in deze zaken is het boek van Ageeth Veenemans; "Ik houd van 2 mannen". Dit gaat over polyamorie, als je van meerdere mensen houd en hoe dat vorm te geven.
Op dit forum zul je veel mede standers vinden die vinden dat jou onrecht is aan gedaan omdat je vrouw verliefd is op een ander. Op het forum van www.polyamory.nl lees je het ook van de andere kant én over mensen die net zoals jij in de zelfde situatie zitten; angst om je partner kwijt te raken.
Ik denk dat je daar meer aan hebt.
(een mens in van nature niet-monogaam namelijk)
donderdag 29 maart 2007 om 12:48
dmman,is je minares nu dan ook uit the picture
of gaa je daar ook nog naar toe,terwijl je vrouw zo hard aan jullie relatie werkt?? dat ze zoveel van je houdt,ach ach,waar blijft ze zelf in dit gegeven??
je komt op mij over ,ik ik en je ego wordt nu giganties gestreeld,maar liefst 2 vrouwen willen je.en jij maar strubelen,ben benieuwd hoelang iemand dat volhoudt.
na het bedrog van mijn man weet ik,ik hield dat niet uit
tis 100% of niets.
het breekt mijn hart als ik zoeits lees,mensen hebben gewoon geen idee geen idee,waar de ander doorheen gaat.op je roze wolk
sorry hoor ba
of gaa je daar ook nog naar toe,terwijl je vrouw zo hard aan jullie relatie werkt?? dat ze zoveel van je houdt,ach ach,waar blijft ze zelf in dit gegeven??
je komt op mij over ,ik ik en je ego wordt nu giganties gestreeld,maar liefst 2 vrouwen willen je.en jij maar strubelen,ben benieuwd hoelang iemand dat volhoudt.
na het bedrog van mijn man weet ik,ik hield dat niet uit
tis 100% of niets.
het breekt mijn hart als ik zoeits lees,mensen hebben gewoon geen idee geen idee,waar de ander doorheen gaat.op je roze wolk
sorry hoor ba
donderdag 29 maart 2007 om 12:54
donderdag 29 maart 2007 om 13:12
beste gekrenkt,
zoals iedereen hier al zegt: wat een afschuwelijke situatie waar je in zit. maar iedereen merkt ook terecht op dat je niet met je moet laten sollen.
helaas heb ik zelf ooit ook in deze situatie verkeerd. mijn vriend met wie ik bijna 8 jaar samenwoonde bleek opeeens een vriendinnetje te hebben. ik was echt kapot van verdriet want ik hield heel veel van hem. ik heb toen de grote fout gemaakt door weg te gaan uit ons huis (ik had hem weg moeten laten gaan) en bij m'n zus te gaan wonen. vervolgens ben ik hem nog bijna een half jaar blijven "achtervolgen", heb hem gesmeekt om het samen nog een keer te proberen, bleef hem uitnodigen voor etentjes, lieve kadootjes voor hem kopen, etc. om hem maar te laten zien dat ik echt de liefste was en veel leuker dan die andere vrouw. en het heeft geen effect gehad, hij liet het zich allemaal aanleunen en gaf mij het idee dat hij ook in tweestrijd stond, maar bleef zijn vriendin intussen rustig in ons huis uitnodigen voor gezellige logeerpartijtjes. ik ben echt kapot gegaan toen en ik heb er veel van geleerd. maak alsjeblieft niet dezelfde fout Gekrenkt......
hoe moeilijk het ook is, als zij geen keuze kan maken, moet jij de keuze maken. laat haar naar Frankrijk gaan en zet allerlei dingen in gang om een scheiding voor te bereiden. want zeg nou zelf, als je uit Frankrijk terug komt en ze zegt dat ze met jou verder wil, dan is dat alleen maar omdat haar boyfriend toch wat tegenviel. je wilt toch geen 2e viool spelen? verknoei je tijd niet meer met dubben en verdrietig zijn. neem actie en word weer gelukkig, al dan niet met een andere vrouw. want dit is geen leven.
zoals iedereen hier al zegt: wat een afschuwelijke situatie waar je in zit. maar iedereen merkt ook terecht op dat je niet met je moet laten sollen.
helaas heb ik zelf ooit ook in deze situatie verkeerd. mijn vriend met wie ik bijna 8 jaar samenwoonde bleek opeeens een vriendinnetje te hebben. ik was echt kapot van verdriet want ik hield heel veel van hem. ik heb toen de grote fout gemaakt door weg te gaan uit ons huis (ik had hem weg moeten laten gaan) en bij m'n zus te gaan wonen. vervolgens ben ik hem nog bijna een half jaar blijven "achtervolgen", heb hem gesmeekt om het samen nog een keer te proberen, bleef hem uitnodigen voor etentjes, lieve kadootjes voor hem kopen, etc. om hem maar te laten zien dat ik echt de liefste was en veel leuker dan die andere vrouw. en het heeft geen effect gehad, hij liet het zich allemaal aanleunen en gaf mij het idee dat hij ook in tweestrijd stond, maar bleef zijn vriendin intussen rustig in ons huis uitnodigen voor gezellige logeerpartijtjes. ik ben echt kapot gegaan toen en ik heb er veel van geleerd. maak alsjeblieft niet dezelfde fout Gekrenkt......
hoe moeilijk het ook is, als zij geen keuze kan maken, moet jij de keuze maken. laat haar naar Frankrijk gaan en zet allerlei dingen in gang om een scheiding voor te bereiden. want zeg nou zelf, als je uit Frankrijk terug komt en ze zegt dat ze met jou verder wil, dan is dat alleen maar omdat haar boyfriend toch wat tegenviel. je wilt toch geen 2e viool spelen? verknoei je tijd niet meer met dubben en verdrietig zijn. neem actie en word weer gelukkig, al dan niet met een andere vrouw. want dit is geen leven.
donderdag 29 maart 2007 om 13:13
Wij hebben inderdaad een rottijd achter de rug door een lang ziekbed en het overlijden van een van de ouders aan beide kanten vlak voor kerst 2006,
Wij hebben elkaar niet genoeg aandacht gegeven doordat wij beide bezig waren met het verwerken van het verlies. Zij werd opgevangen door die ander en van het een kwam het ander. ik ben er inderdaad zelf achtergekomen door een smsje wat hij stuurde in nieuwjaarsnacht, ik heb haar ermee geconfronteerd, zij ontkende het eerst, maar na langdurig praten heeft zij het toen toegegeven. Ze wist ook niet wat haar was overkomen, ze is niet iemand die zomaar eventjes vreemdgaat. Hij heeft haar blijkbaar de aandacht gegeven die zij op dat moment nodig had en ik niet kon geven. Ik heb altijd met de instelling geleefd dat indien mijn vrouw vreemdgaat, zij direct kan vertrekken maar als je al zolang alles met iemand deelt en nog steeds ontzettend veel van haar houdt, vergeef je het haar en ga je er alles aandoen om je relatie te redden. Wij hebben er over gesproken en spreken er nog iedere dag over om tot een oplossing te komen. Zij heeft het er ook echt moeilijk mee.
donderdag 29 maart 2007 om 13:19
Dat is per mens verschillend Hel. Vele verschillende -logen, -gogen en
-aters deden in de loop van vele jaren onderzoek en de uitkomsten waren steeds verschillend. Niet monogaam kúnnen zijn is iets anders dan niet monogaam wíllen zijn. Schermen met de uitspraak dat een mens van nature niet monogaam is, is preken voor eigen parochie.
Polyamory werkt niet in de praktijk.
Ook zo'n cliché wat vaak waarheid blijkt te zijn en tevens ontelbare malen onderzocht door allerlei wetenschappers. Maar als het voor jou werkt is het toch goed?
Het is ook maar net wat je monogaam noemt trouwens. Voor mij is iemand die een keer een slippertje heeft gemaakt niet per se een polyamoriaan of meteen een ontrouwe partner. Die persoon is binnen een monogame relatie een keer vreemdgegaan. Maar, dit is slechts mijn mening en velen zullen het met me oneens zijn. The truth is in the eye.......
Houden van meerdere mensen tegelijk doe ik ook trouwens. Ik hou wel van twintig mensen tegelijk. Ik heb er met één seks. Daar kies ik zelf voor en ik hoop mijn man ook. Polyamory is een mooi woord voor er een tweede (of meer) sekspartner op na houden maar dan wel met dien verstande dat iedereen op de hoogte is van de situatie.
Gekrenkt wil misschien wel helemaal niet aan polyamory doen. Zijn vrouw wil dat misschien wel (en ook dat weten we helemaal niet) maar waarom zou hij aan het idee moeten wennen? Ik zou geen enkele reden kunnen bedenken.
donderdag 29 maart 2007 om 13:19
Ik voel me gesteund door alle adviezen maar het is allemaal wel dubbel.
Hoe het verder moet gaan als zij voor mij kiest( wij wonen trouwens nog steeds bij elkaar) is denk ik hetzelfde als voor de rottijd, alles liep toen voorspoedig zowel voor mij als voor haar, ik denk wel dat wij ervoor moeten blijven waken als er moeilijke momenten aanbreken wij in ieder geval met elkaar blijven communiceren en elkaar blijven steunen. Dit is dus fout gegaan.
donderdag 29 maart 2007 om 13:24
Lieve Gekrenkt,
Ja als je er middenin zit dan is het ineens allemaal heel anders dan wanneer je er niet mee te maken hebt. Lang niet iedereen gaat bij vreemdgaan meteen uit elkaar inderdaad. Maar je grenzen zoeken en vinden is wel erg belangrijk hoor Gekrenkt. Dat je niet omkijkt en je eigen grens niet eens meer kunt zien zover is 'ie inmiddels bij je vandaan. Als je geen grenzen stelt maak je jezelf zwak, met een grens in je vizier weet je wanneer je stop moet zeggen.
Maar polyamory, waar Hel het over heeft. Is het voor jou een optie? Delen met de andere man? Zou je dat uithouden denk je? is dat iets waar jij aan kunt wennen?
donderdag 29 maart 2007 om 13:25
Dat zij op reis gaat staat los van het feit of ze een goede moeder is of niet, ze is een goede moeder, voor haar werk moet ze ook wel eens weg dat maakt haar ook geen slechte moeder! Ons kind weet natuurlijk van niets, thuis proberen wij zo normaal mogelijk te doen en in ieder geval geen ruzie te maken. Dit doen wij natuurlijk in het belang van ons kind, soms is dat wel heel lastig.
donderdag 29 maart 2007 om 13:33
Lieve Gekrenkt,
Je bent een held. Maar wel een met een papieren harnas aan. Beter gezegd ligt je harnas aan vellen. Je defensiemechanisme is uitgeschakeld. Je wil zo graag dat het weer is zoals het was en ik kan me dat zo ontzettend goed voorstellen....
Maar dat zal niet zo zijn. Hoe dan ook, er zal iets veranderen in jullie. In jou en in haar is iets anders nu. Natuurlijk is het allemaal niet van de een op de andere dag fout gelopen. Miscommunicatie en elkaar niet meer horen of verstaan sluipt er met de jaren in en op een gegeven moment is daar een ander die wél luistert, die wel wrijft waar het zeer doet en die wél oog heeft voor het meisje in de vrouw, voor de vlinder in de cocon of hoe je het ook noemen wil.
Ik vind het bewonderenswaardig dat ook jij daar begrip voor hebt. Ik hoop alleen dat je niet kapot gaan aan je begrip. Jij bent namelijk in je leven degene met wie jij het langst door zult moeten gaan en het zou heel fijn zijn als je vrouw met jou die weg af wil leggen maar stel wel vast wat de prijs is voor jou en wat de concequentie is voor haar als ze niet bereid is die prijs te betalen.
Ook als ze voor jou kiest lieve Gekrenkt hebben jullie een lange weg te gaan. Legio topics over dit onderwerp zijn er geopend, over als iemand na een affaire kiest voor zijn of haar partner. En dan.....? Dan begint het pas.....
donderdag 29 maart 2007 om 13:36
Hij heeft haar blijkbaar de aandacht gegeven die zij op dat moment nodig had en ik niet kon geven.
Heeft zij jou dan om die aandacht gevraagd? Heeft ze jou duidelijk laten blijken (verteld) dat ze aandacht tekort kwam?
Heb je haar echt tekort gedaan?
En hoe zat het met jou? Had jij geen behoefte aan aandacht in die 'rottijd' en heeft zij jou die aandacht voldoende gegeven?
Ik weet niet of jij tekort geschoten bent als echtgenoot, maar ik weet wel dat sommige bedrogen mensen te veel de schuld bij zichzelf zoeken of bij de 'omstandigheden', en vergeten dat hun partner ook verantwoordelijk is voor het huwelijk.
Als jij echt het gevoel hebt dat je ernstig tekort geschoten bent, kan ik begrijpen dat je haar niet wil verliezen. Maar als dat niet het geval is, zoek dan niet te veel excuses voor het gedrag van je vrouw.
Heeft zij jou dan om die aandacht gevraagd? Heeft ze jou duidelijk laten blijken (verteld) dat ze aandacht tekort kwam?
Heb je haar echt tekort gedaan?
En hoe zat het met jou? Had jij geen behoefte aan aandacht in die 'rottijd' en heeft zij jou die aandacht voldoende gegeven?
Ik weet niet of jij tekort geschoten bent als echtgenoot, maar ik weet wel dat sommige bedrogen mensen te veel de schuld bij zichzelf zoeken of bij de 'omstandigheden', en vergeten dat hun partner ook verantwoordelijk is voor het huwelijk.
Als jij echt het gevoel hebt dat je ernstig tekort geschoten bent, kan ik begrijpen dat je haar niet wil verliezen. Maar als dat niet het geval is, zoek dan niet te veel excuses voor het gedrag van je vrouw.
donderdag 29 maart 2007 om 13:39
De 1e (en belangrijkste reden) is het feit dat ze samen een zoontje hebben van 11 jaar, die echt niet op een scheiding zit te wachten.
2e reden; ze zijn al 22 jaar samen en houden van elkaar. Dat zijn vrouw verliefd op een ander is doet niets aan de liefde voor Gekrenkt af, maw dit allemaal maar weggooien omdat ze in de ban van een ander is?
Verliefdheid is sowieso een chemische reactie die slijt na verloop van tijd.
Polyamorie gaat niet specifiek over het hebben van veel seks met anderen, dat heet namelijk swingen, met z'n tweeën of stiekem vreemdgaan in je up.
Monogaam zijn in al je relaties heet seriële-monogamie.
Beste Gekrenkt, ik heb ook in jouw situatie gezeten én in die van je vrouw. Ik weet van mezelf dat ik van 2 mannen kan houden en ik weet hoe moeilijk dat is. Jaloezie, angst, drama en veel praten, praten en praten.
Polyamorie is een andere manier van denken; je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en als je kan genieten van de liefde tussen jouw partner en een ander heet dat het jalief gevoel. Omdat je van je partner houd en haar/hem dat kan gunnen. De sleutel is openheid, eerlijkheid en respect naar elkaar toe én weten wat dat wat jij hebt met je partner uniek is.
Tis geen makkelijke weg, maar dat is een scheidng ook niet. Mijn inziens is met deze manier meer te winnen.
2e reden; ze zijn al 22 jaar samen en houden van elkaar. Dat zijn vrouw verliefd op een ander is doet niets aan de liefde voor Gekrenkt af, maw dit allemaal maar weggooien omdat ze in de ban van een ander is?
Verliefdheid is sowieso een chemische reactie die slijt na verloop van tijd.
Polyamorie gaat niet specifiek over het hebben van veel seks met anderen, dat heet namelijk swingen, met z'n tweeën of stiekem vreemdgaan in je up.
Monogaam zijn in al je relaties heet seriële-monogamie.
Beste Gekrenkt, ik heb ook in jouw situatie gezeten én in die van je vrouw. Ik weet van mezelf dat ik van 2 mannen kan houden en ik weet hoe moeilijk dat is. Jaloezie, angst, drama en veel praten, praten en praten.
Polyamorie is een andere manier van denken; je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en als je kan genieten van de liefde tussen jouw partner en een ander heet dat het jalief gevoel. Omdat je van je partner houd en haar/hem dat kan gunnen. De sleutel is openheid, eerlijkheid en respect naar elkaar toe én weten wat dat wat jij hebt met je partner uniek is.
Tis geen makkelijke weg, maar dat is een scheidng ook niet. Mijn inziens is met deze manier meer te winnen.
donderdag 29 maart 2007 om 13:39
Hi,
Zij heeft het er ook echt moeilijk mee.
Natuurlijk heeft ze het er ook moeilijk mee! Ik kan me goed voorstellen dat zij wat jullie hebben, niet zomaar overboord kan gooien.
Jij geeft zelf al aan dat jullie behoorlijk langs elkaar heen aan het leven waren. Ik vind het terecht dat je niet alle schuld bij haar gaat leggen.
Dit alles hoeft niet te betekenen dat het over is tussen jullie! (Mensen maken nou eenmaal wel eens stomme fouten.......)
Vraag aan haar of ze samen in therapie wil gaan. (zoals ik al eerder schreef!)
Ik vind dat ze dat aan jou en aan jullie kind verplicht is.
En hoe de uitkomst ook is.........op die manier kunnen jullie het in ieder geval dan allebei een plekje geven.
Sterkte!
Grtz.
D.
Zij heeft het er ook echt moeilijk mee.
Natuurlijk heeft ze het er ook moeilijk mee! Ik kan me goed voorstellen dat zij wat jullie hebben, niet zomaar overboord kan gooien.
Jij geeft zelf al aan dat jullie behoorlijk langs elkaar heen aan het leven waren. Ik vind het terecht dat je niet alle schuld bij haar gaat leggen.
Dit alles hoeft niet te betekenen dat het over is tussen jullie! (Mensen maken nou eenmaal wel eens stomme fouten.......)
Vraag aan haar of ze samen in therapie wil gaan. (zoals ik al eerder schreef!)
Ik vind dat ze dat aan jou en aan jullie kind verplicht is.
En hoe de uitkomst ook is.........op die manier kunnen jullie het in ieder geval dan allebei een plekje geven.
Sterkte!
Grtz.
D.
donderdag 29 maart 2007 om 13:53
Vier dagen naar Frankrijk om te kijken of hij echt wel zo leuk is??!! Dan zou ik zeggen: Als je naar Frankrijk gaat, hoef je niet meer terug te komen!
Het lijkt wel een proefrit voor een nieuwe auto.! Je vrouw maakt van jou gewoon een plan B: mocht het niet leuk zijn met hem dan blijft ze toch maar bij jou...
Wil je dat dan? Als het niets wordt in Frankrijk, dat ze bij jou blijft? En hoe verkoopt ze dat dan aan jou?
Ik zou tegen haar zeggen dat ze moet kiezen en niet eerst een beetje uitproberen. En als zij dat niet doet zou ik zelf een keuze maken.
En die vriend van haar dan? Vindt hij het prima dat hij eerst "gewogen"wordt en bij "te licht bevonden" weer exit mag?
Ik denk dat je vrouw hier inderdaad aan het manipuleren is en ik zou eens stevig op mijn strepen gaan staan.
Ik wens je in ieder geval een wijs besluit en veel sterkte.
Het lijkt wel een proefrit voor een nieuwe auto.! Je vrouw maakt van jou gewoon een plan B: mocht het niet leuk zijn met hem dan blijft ze toch maar bij jou...
Wil je dat dan? Als het niets wordt in Frankrijk, dat ze bij jou blijft? En hoe verkoopt ze dat dan aan jou?
Ik zou tegen haar zeggen dat ze moet kiezen en niet eerst een beetje uitproberen. En als zij dat niet doet zou ik zelf een keuze maken.
En die vriend van haar dan? Vindt hij het prima dat hij eerst "gewogen"wordt en bij "te licht bevonden" weer exit mag?
Ik denk dat je vrouw hier inderdaad aan het manipuleren is en ik zou eens stevig op mijn strepen gaan staan.
Ik wens je in ieder geval een wijs besluit en veel sterkte.
