Relaties
alle pijlers
Vrouw gaat vreemd
donderdag 29 maart 2007 om 08:29
Ik ben erachter gekomen dat mijn vrouw vreemd gaat, we zijn al 22 jaar samen en hebben een zoon van 11 jaar en net een nieuw huis gekocht. Ze zegt dat ze van die ander houdt. Wij wonen nog wel bij elkaar, ze wil uitzoeken of ze met die ander verder wil of met mij. Ik wil dolgraag met haar verder. Het is toch moeilijk als er kinderen bij betrokken zijn. Ik ben bang dat als zij meer tijd met die ander door gaat brengen dat haar gevoelens voor mij steeds minder worden. In goed overleg brengt ze af en toe dagjes bij die ander door, nu kwam ze met de mededeling dat ze 4 dagen naar frankrijk wil met die ander om te kijken of hij ook zo leuk is in een andere omgeving. Wat moet ik nu, ik ben zo bang dat dit het einde van de relatie is.
donderdag 29 maart 2007 om 14:01
De 1e (en belangrijkste reden) is het feit dat ze samen een zoontje hebben van 11 jaar, die echt niet op een scheiding zit te wachten.
Een kind zit inderdaad niet op een scheiding te wachten, maar wat zal het er van vinden later, als het verneemt dat zijn moeder met instemming van zijn vader op vakantie gegaan is met haar vriend? En als hij later verneemt dat zijn moeder er twee mannen op nahoudt (sorry voor deze term, kan even geen andere vinden). Misschien vindt hij dat nog erger? Je kunt het niet echt weten, wat het beste is voor hem.
2e reden; ze zijn al 22 jaar samen en houden van elkaar. Dat zijn vrouw verliefd op een ander is doet niets aan de liefde voor Gekrenkt af,
Daar heb ik toch twijfels over. Ik schreef al eerder dat, als je echt van je partner houdt, je liever jezelf tekort doet dan hem verdriet te doen.
Er zijn veel gradaties is wat 'liefde' heet, en ik denk niet dat wat de vrouw van TO voor hem voelt, echte liefde genoemd kan worden, wellicht is het meer een vorm van gehechtheid en vriendschap. Maar ik weet ook dat liefde in heel veel langdurige huwelijken niet meer is dan dat.
.
Beste Gekrenkt, ik heb ook in jouw situatie gezeten én in die van je vrouw. Ik weet van mezelf dat ik van 2 mannen kan houden en ik weet hoe moeilijk dat is. Jaloezie, angst, drama en veel praten, praten en praten.
Polyamorie is een andere manier van denken; je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en als je kan genieten van de liefde tussen jouw partner en een ander heet dat het jalief gevoel. Omdat je van je partner houd en haar/hem dat kan gunnen. De sleutel is openheid, eerlijkheid en respect naar elkaar toe én weten wat dat wat jij hebt met je partner uniek is.
Ik denk eerlijk gezegd dat dat voor de meeste mensen toch een tweede keuze is, en dat het alleen goed kan werken als de gevoelens niet erg diep gaan. Ik ben zelf ooit een overtuigd voorstander geweest van polyamory, maar weet nu dat dat kwam omdat ik toen geen echte liefde voelde, maar meer een soort diepe vriendschap.
Dat 'unieke' met je eigen partner is overigens heel relatief, aangezien je in polyamory met de andere partrner net iets even 'unieks' hebt.
Tis geen makkelijke weg, maar dat is een scheidng ook niet. Mijn inziens is met deze manier meer te winnen.
Ik twijfel er erg aan of er met polyamory op de lange termijn meer te winnen is. De meeste mensen verlangen volgens mij naar een exclusieve liefdesrelatie. Ik denk dat het in het geval van TO een tweede keus zou zijn, want anders had hij dat toch al zelf aan zijn vrouw voorgesteld?
Ik zou het alleen aanraden als TO denkt dat hij er helemaal geen probleem mee heeft om zijn vrouw te delen. Ik zou het niet aanraden als TO het alleen maar zou doen omdat hij bang is dat hij zijn vrouw anders helemaal kwijt raakt. Want dan wordt hij nooit echt helemaal gelukkig, en dat kan wel als je gaat scheiden.
Een kind zit inderdaad niet op een scheiding te wachten, maar wat zal het er van vinden later, als het verneemt dat zijn moeder met instemming van zijn vader op vakantie gegaan is met haar vriend? En als hij later verneemt dat zijn moeder er twee mannen op nahoudt (sorry voor deze term, kan even geen andere vinden). Misschien vindt hij dat nog erger? Je kunt het niet echt weten, wat het beste is voor hem.
2e reden; ze zijn al 22 jaar samen en houden van elkaar. Dat zijn vrouw verliefd op een ander is doet niets aan de liefde voor Gekrenkt af,
Daar heb ik toch twijfels over. Ik schreef al eerder dat, als je echt van je partner houdt, je liever jezelf tekort doet dan hem verdriet te doen.
Er zijn veel gradaties is wat 'liefde' heet, en ik denk niet dat wat de vrouw van TO voor hem voelt, echte liefde genoemd kan worden, wellicht is het meer een vorm van gehechtheid en vriendschap. Maar ik weet ook dat liefde in heel veel langdurige huwelijken niet meer is dan dat.
.
Beste Gekrenkt, ik heb ook in jouw situatie gezeten én in die van je vrouw. Ik weet van mezelf dat ik van 2 mannen kan houden en ik weet hoe moeilijk dat is. Jaloezie, angst, drama en veel praten, praten en praten.
Polyamorie is een andere manier van denken; je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en als je kan genieten van de liefde tussen jouw partner en een ander heet dat het jalief gevoel. Omdat je van je partner houd en haar/hem dat kan gunnen. De sleutel is openheid, eerlijkheid en respect naar elkaar toe én weten wat dat wat jij hebt met je partner uniek is.
Ik denk eerlijk gezegd dat dat voor de meeste mensen toch een tweede keuze is, en dat het alleen goed kan werken als de gevoelens niet erg diep gaan. Ik ben zelf ooit een overtuigd voorstander geweest van polyamory, maar weet nu dat dat kwam omdat ik toen geen echte liefde voelde, maar meer een soort diepe vriendschap.
Dat 'unieke' met je eigen partner is overigens heel relatief, aangezien je in polyamory met de andere partrner net iets even 'unieks' hebt.
Tis geen makkelijke weg, maar dat is een scheidng ook niet. Mijn inziens is met deze manier meer te winnen.
Ik twijfel er erg aan of er met polyamory op de lange termijn meer te winnen is. De meeste mensen verlangen volgens mij naar een exclusieve liefdesrelatie. Ik denk dat het in het geval van TO een tweede keus zou zijn, want anders had hij dat toch al zelf aan zijn vrouw voorgesteld?
Ik zou het alleen aanraden als TO denkt dat hij er helemaal geen probleem mee heeft om zijn vrouw te delen. Ik zou het niet aanraden als TO het alleen maar zou doen omdat hij bang is dat hij zijn vrouw anders helemaal kwijt raakt. Want dan wordt hij nooit echt helemaal gelukkig, en dat kan wel als je gaat scheiden.
donderdag 29 maart 2007 om 14:02
Acheraf gezien heeft zij wel om die aandacht gevraagd, ik kon het echter niet geven daar ik zelf met enorme verdriet zat en nog wel zit. Ik heb mij als het ware in mezelf teruggetrokken en haar niet toegelaten om er voor mij te zijn op dat moment, dus ja ik heb haar ( niet bewust) tekort gedaan in die vervelende tijd
donderdag 29 maart 2007 om 14:08
Hij weet hoe moelijk ze het heeft met de hele situatie, en zoals ik al eerder zei als je gek op iemand bent doe je rare onverwachte dingen.Eerlijk gezegd heb ik er nog geen idee over als ze zegt dat ze niet wil kiezen, als ik merk dat de twijfel enorm is en de barometer meer naar mijn kant hangt zal ik haar waarschijnlijk nog meer tijd geven, dat denk ik nu maar hoe ik er dan over denk weet ik echt nog niet.De trip staat gepland voor begin mei, dus ik kan er nog over nadenken.
donderdag 29 maart 2007 om 14:11
Acheraf gezien heeft zij wel om die aandacht gevraagd, ik kon het echter niet geven daar ik zelf met enorme verdriet zat en nog wel zit. Ik heb mij als het ware in mezelf teruggetrokken en haar niet toegelaten om er voor mij te zijn op dat moment, dus ja ik heb haar ( niet bewust) tekort gedaan in die vervelende tijd
Dan begrijp ik je houding iets beter. Het enige wat je nu kunt doen, is je voornemen om het in de toekomst anders te doen, met haar of met een andere vrouw.
Ik begrijp overigens niet waarom je het verdriet over je ouder(s) 'enorm' noemt, mijn man en ik hebben allebei kort geleden onze beide laatst overgebleven ouders verloren, het was pijnlijk en we hadden er verdriet om, maar het is toch niet hetzelfde als een kind of partner verliezen.
Sorry dat ik dat zo hard zeg, maar dat komt omdat ik nog altijd de indruk hebt dat je de problemen te veel aan de 'omstandigheden' toeschrijft.
Dan begrijp ik je houding iets beter. Het enige wat je nu kunt doen, is je voornemen om het in de toekomst anders te doen, met haar of met een andere vrouw.
Ik begrijp overigens niet waarom je het verdriet over je ouder(s) 'enorm' noemt, mijn man en ik hebben allebei kort geleden onze beide laatst overgebleven ouders verloren, het was pijnlijk en we hadden er verdriet om, maar het is toch niet hetzelfde als een kind of partner verliezen.
Sorry dat ik dat zo hard zeg, maar dat komt omdat ik nog altijd de indruk hebt dat je de problemen te veel aan de 'omstandigheden' toeschrijft.
donderdag 29 maart 2007 om 14:16
Alles wat er is gebeurd is natuurlijk heel erg triest maar is geen excuus voor haar vreemdgaan.
Dat ze nu met deze heer naar Frankrijk wil om na te denken, klopt niet in het rijtje. Als ze echt wilde nadenken over wie ze gaat kiezen ging ze alleen.
De trip is begin mei, dus ze wil nog ruim een maand de boel zo laten zonder keuzes te maken.
Ik snap dat je niet zomaar een relatie van 22 jaar weg gooit, maar wat zij doet is spelen met mensen ! Met jou en haar vriend ...
Dat ze nu met deze heer naar Frankrijk wil om na te denken, klopt niet in het rijtje. Als ze echt wilde nadenken over wie ze gaat kiezen ging ze alleen.
De trip is begin mei, dus ze wil nog ruim een maand de boel zo laten zonder keuzes te maken.
Ik snap dat je niet zomaar een relatie van 22 jaar weg gooit, maar wat zij doet is spelen met mensen ! Met jou en haar vriend ...
donderdag 29 maart 2007 om 14:16
quote: Zeepaardje04 reageerde niet bewust) tekort gedaan in die vervelende tijd
Gekrenkt : begrijp ik goed dat eind vorig jaar je vrouw die man ontmoet heeft? aangezien je het hebt over troostende woorden en arm van hem ten tijde van het overlijden van 1 van jullie ouders rond kerst 2006.....
Ze heeft die man ongeveer in november ontmoet, haar vader en mijn vader waren beide langer ziek, beide zijn ze vlak voor de kerst overleden
Gekrenkt : begrijp ik goed dat eind vorig jaar je vrouw die man ontmoet heeft? aangezien je het hebt over troostende woorden en arm van hem ten tijde van het overlijden van 1 van jullie ouders rond kerst 2006.....
Ze heeft die man ongeveer in november ontmoet, haar vader en mijn vader waren beide langer ziek, beide zijn ze vlak voor de kerst overleden
donderdag 29 maart 2007 om 14:22
donderdag 29 maart 2007 om 14:23
Ok, het tripje gaat dus nog plaatsvinden....Mijn God, ik zit plaatsvervangend met een steen in mijn maag weet je dat....
Ik blijf zeggen dat ik je een held vind in hoe lief en geduldig je bent want je gaat dus nog pakweg anderhalve maand van onzekerheid tegemoet.
Ook voel ik dat je je schuldig voelt over de tijd dat je er emotioneel niet kon zijn voor je vrouw. Dat schuldgevoel maakt je heel zwak. Je draagt een kruis omdat je vind dat je dat verdient nadat je gefaald hebt tegenover je vrouw.
Persoonlijk vind ik dat je het al een hele tijd volhoudt, dat kruis dragen. Ik hoop dat jij het snel met me eens bent en niet langer dan die anderhalve maand nodig hebt om ook voor jezelf keuzes te maken.
Ik blijf zeggen dat ik je een held vind in hoe lief en geduldig je bent want je gaat dus nog pakweg anderhalve maand van onzekerheid tegemoet.
Ook voel ik dat je je schuldig voelt over de tijd dat je er emotioneel niet kon zijn voor je vrouw. Dat schuldgevoel maakt je heel zwak. Je draagt een kruis omdat je vind dat je dat verdient nadat je gefaald hebt tegenover je vrouw.
Persoonlijk vind ik dat je het al een hele tijd volhoudt, dat kruis dragen. Ik hoop dat jij het snel met me eens bent en niet langer dan die anderhalve maand nodig hebt om ook voor jezelf keuzes te maken.
donderdag 29 maart 2007 om 14:23
quote: Reiger100 reageerde
Dan begrijp ik je houding iets beter. Het enige wat je nu kunt doen, is je voornemen om het in de toekomst anders te doen, met haar of met een andere vrouw.
Ik begrijp overigens niet waarom je het verdriet over je ouder(s) 'enorm' noemt, mijn man en ik hebben allebei kort geleden onze beide laatst overgebleven ouders verloren, het was pijnlijk en we hadden er verdriet om, maar het is toch niet hetzelfde als een kind of partner verliezen.
Sorry dat ik dat zo hard zeg, maar dat komt omdat ik nog altijd de indruk hebt dat je de problemen te veel aan de 'omstandigheden' toeschrijft. Het klopt natuurlijk dat het verlies van je kind of partner erger aanvoelt, maar als je ouder nog niet zo vreselijk oud is dan is het verdriet toch wel enorm te noemen en voor iedereen voelt het natuurlijk anders.Voor deze situatie hadden wij geen problemen samen, natuurlijk heeft ieder huwelijk zijn ups en downs maar dat is normaal, dus vandaar dat ik de problemen aan de "omstandigheden" toeschrijf
Dan begrijp ik je houding iets beter. Het enige wat je nu kunt doen, is je voornemen om het in de toekomst anders te doen, met haar of met een andere vrouw.
Ik begrijp overigens niet waarom je het verdriet over je ouder(s) 'enorm' noemt, mijn man en ik hebben allebei kort geleden onze beide laatst overgebleven ouders verloren, het was pijnlijk en we hadden er verdriet om, maar het is toch niet hetzelfde als een kind of partner verliezen.
Sorry dat ik dat zo hard zeg, maar dat komt omdat ik nog altijd de indruk hebt dat je de problemen te veel aan de 'omstandigheden' toeschrijft. Het klopt natuurlijk dat het verlies van je kind of partner erger aanvoelt, maar als je ouder nog niet zo vreselijk oud is dan is het verdriet toch wel enorm te noemen en voor iedereen voelt het natuurlijk anders.Voor deze situatie hadden wij geen problemen samen, natuurlijk heeft ieder huwelijk zijn ups en downs maar dat is normaal, dus vandaar dat ik de problemen aan de "omstandigheden" toeschrijf
donderdag 29 maart 2007 om 14:25
Ik begrijp overigens niet waarom je het verdriet over je ouder(s) 'enorm' noemt, mijn man en ik hebben allebei kort geleden onze beide laatst overgebleven ouders verloren, het was pijnlijk en we hadden er verdriet om, maar het is toch niet hetzelfde als een kind of partner verliezen.
Even offtopic, maar ik kan echt niet begrijpen hoe je dat neer kunt zetten?? Iedereen ervaart zijn verlies toch anders? Ik spreek niet uit (eigen) ervaring, maar het lijkt mij ook een enorm verlies om mijn ouders te verliezen. Waarom zou dat niet 'enorm' kunnen zijn? Omdat het 'natuurlijk' is dat je ouders eerder gaan dan jij? Ik vond dit in het algemeen een nogal kwetsende opmerking, ook al is het heus niet verkeerd bedoelt (!), maar ik moest mijn verbazing hierover toch kwijt.
Gekrenkt, heel veel succes met deze situatie! Ik vind dat je heel ver meegaat in de wensen van je vrouw en ik begrijp ook waarom je dat doet, maar ik zou het zelf zo niet kunnen. Ik vind die die vier dagen Frankrijk trouwens wel typisch, dat dat zogenaamd een goede plek zou zijn om uit te vinden hoe het echt zit tussen die twee. Ze zijn in een compleet andere omgeving, mooi weer..dat is toch juist een hartstikke romantisch uitje, waar je vrouw toch juist eerder nog gekker op iemand zou worden?? Zo zie ik het in ieder geval. In ieder geval heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!:R
Even offtopic, maar ik kan echt niet begrijpen hoe je dat neer kunt zetten?? Iedereen ervaart zijn verlies toch anders? Ik spreek niet uit (eigen) ervaring, maar het lijkt mij ook een enorm verlies om mijn ouders te verliezen. Waarom zou dat niet 'enorm' kunnen zijn? Omdat het 'natuurlijk' is dat je ouders eerder gaan dan jij? Ik vond dit in het algemeen een nogal kwetsende opmerking, ook al is het heus niet verkeerd bedoelt (!), maar ik moest mijn verbazing hierover toch kwijt.
Gekrenkt, heel veel succes met deze situatie! Ik vind dat je heel ver meegaat in de wensen van je vrouw en ik begrijp ook waarom je dat doet, maar ik zou het zelf zo niet kunnen. Ik vind die die vier dagen Frankrijk trouwens wel typisch, dat dat zogenaamd een goede plek zou zijn om uit te vinden hoe het echt zit tussen die twee. Ze zijn in een compleet andere omgeving, mooi weer..dat is toch juist een hartstikke romantisch uitje, waar je vrouw toch juist eerder nog gekker op iemand zou worden?? Zo zie ik het in ieder geval. In ieder geval heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!:R
donderdag 29 maart 2007 om 14:27
Gekrenkt:
Heeft ze jou verteld waar ze die man ontmoet heeft ?
Ik wil eigenlijk weten of ze de situatie op gezocht heeft of niet met hem, of ze hem opgezocht heeft en aangeklampt heeft.
Vind het niet reeel dat ze omdat jij er te weinig voor haar was in die periode (dat zegt ze toch?) dan maar in de armen van een ander gaat liggen en nog met hem het bed gaat delen ook !
Bovendien jij had verdorie ook je verdriet en jij zocht het toch ook nergens anders ?
Wat weet jij van die man verder, ken je hem?
Heeft ze jou verteld waar ze die man ontmoet heeft ?
Ik wil eigenlijk weten of ze de situatie op gezocht heeft of niet met hem, of ze hem opgezocht heeft en aangeklampt heeft.
Vind het niet reeel dat ze omdat jij er te weinig voor haar was in die periode (dat zegt ze toch?) dan maar in de armen van een ander gaat liggen en nog met hem het bed gaat delen ook !
Bovendien jij had verdorie ook je verdriet en jij zocht het toch ook nergens anders ?
Wat weet jij van die man verder, ken je hem?
donderdag 29 maart 2007 om 14:28
gekrengt bedoel je dat jullie nooit eerder samen door verdriet zijn gegaan??
dat ieder het afzonderlijk verwerkte ivp er samen mee te dealen en over te praten??
dan nog lieve gekrengt,had ze je meteen ingelicht bij de eerste misstap,ze wilde helemaal niet dat het uitkwam.
geef jezelf wat ruimte,jij hebt haar niet in de armen van die man gedreven,hah je wist niet eens dat er een ander was toch??
je had dit niet kunnen voorkomen.
dat ieder het afzonderlijk verwerkte ivp er samen mee te dealen en over te praten??
dan nog lieve gekrengt,had ze je meteen ingelicht bij de eerste misstap,ze wilde helemaal niet dat het uitkwam.
geef jezelf wat ruimte,jij hebt haar niet in de armen van die man gedreven,hah je wist niet eens dat er een ander was toch??
je had dit niet kunnen voorkomen.
donderdag 29 maart 2007 om 14:32
Even offtopic, maar ik kan echt niet begrijpen hoe je dat neer kunt zetten?? Iedereen ervaart zijn verlies toch anders? Ik spreek niet uit (eigen) ervaring, maar het lijkt mij ook een enorm verlies om mijn ouders te verliezen. Waarom zou dat niet 'enorm' kunnen zijn? Omdat het 'natuurlijk' is dat je ouders eerder gaan dan jij? Ik vond dit in het algemeen een nogal kwetsende opmerking, ook al is het heus niet verkeerd bedoelt (!), maar ik moest mijn verbazing hierover toch kwijt.
Droppie, ik had dit inderdaad niet zo moeten formuleren. Waarschijnlijk komt het doordat ik zelf zulke erge dingen heb meegemaakt met onder andere mijn eigen kinderen, dat ik een beetje te 'gehard' geworden ben als het over de dood gaat. Ik besef dan niet dat andere mensen die ervaringen niet gehad hebben en dus anders staan tegenover de dood. Sorry daarvoor, ook aan Gekrenkt.
Wat ik eigenlijk bedoelde: dat soort dingen, hoe erg ze ook zijn, horen bij het leven en je moet er in een huwelijk samen doorheen. De feiten zelf kunnen geen verklaring zijn voor vreemdgaan of voor een slecht huwelijk, wel hoe met die feiten wordt omgegaan.
Droppie, ik had dit inderdaad niet zo moeten formuleren. Waarschijnlijk komt het doordat ik zelf zulke erge dingen heb meegemaakt met onder andere mijn eigen kinderen, dat ik een beetje te 'gehard' geworden ben als het over de dood gaat. Ik besef dan niet dat andere mensen die ervaringen niet gehad hebben en dus anders staan tegenover de dood. Sorry daarvoor, ook aan Gekrenkt.
Wat ik eigenlijk bedoelde: dat soort dingen, hoe erg ze ook zijn, horen bij het leven en je moet er in een huwelijk samen doorheen. De feiten zelf kunnen geen verklaring zijn voor vreemdgaan of voor een slecht huwelijk, wel hoe met die feiten wordt omgegaan.
donderdag 29 maart 2007 om 14:39
Misschien werkt dit voor jou. Je kan dit niet in het algemeen als ideaal verkopen. Bij familie van mij is het inderdaad zo gelopen dat een ouder twee geliefden had. Maar wel pas nadat de kinderen de deur uitwaren. Toch was het voor die volwassen kinderen ook toen nog heel moeilijk te accepteren. Toen de polygame ouder ernstig ziek werd, werd de buitenechtelijke geliefde tijdelijk helemaal in de familie opgenomen, het testament werd veranderd en iedereen leek erg bij elkaar te horen. Maar meteen na het overlijden werd het contact met de buitenechtelijke geliefde verbroken. Er bleek bij beide partijen heel veel pijn te zitten. Het lijkt wel of er bij beide achterblijvende geliefden een juk van hun schouders viel.
Geen van beiden is later nog een driehoeksverhouding aangegaan. Bovendien besloten de kinderen zelfs dat de kleinkinderen nooit over deze pijnlijke dwaling van hun grootouders zouden horen.
Ik hoop echt dat de overledene wel gelukkig is geweest, anders was al die pijn helemaal voor niks.
donderdag 29 maart 2007 om 14:49
Ik zal dit forum zeker gaan bezoeken, dank je wel
Beste Gekrenkt, je lijkt wel een beetje op mijn man, toen hij problemen kreeg met zijn vreemdgaande (toenmalige) vrouw. Hij was toen ook bereid om verregaande concessies te doen.
Gelukkig voor hem (en voor mij) heeft hij op tijd ingezien waar hij mee bezig was. Nu zegt hij dat hij niet meer begrijpt wat hem toen bezielde, en dat hij zijn ex eigenlijk dankbaar moet zijn dat ze de scheiding aangevraagd heeft.
Ik zal wel weer hard overkomen en durf het bijna niet te zeggen, maar ik hoop eigenlijk voor jou dat je vrouw de scheiding aanvraagt. Want dat geeft jou een kans om een vrouw te ontmoeten die echt helemaal voor je gaat en die veel meer van je houdt en jou niet bij het geringste probleem inruilt voor een ander (of er een ander bij neemt).
Ik denk echt dat je dat verdient! Hoewel je dat nu natuurlijk helemaal niet zo ziet. Liefde maakt immers blind.
Beste Gekrenkt, je lijkt wel een beetje op mijn man, toen hij problemen kreeg met zijn vreemdgaande (toenmalige) vrouw. Hij was toen ook bereid om verregaande concessies te doen.
Gelukkig voor hem (en voor mij) heeft hij op tijd ingezien waar hij mee bezig was. Nu zegt hij dat hij niet meer begrijpt wat hem toen bezielde, en dat hij zijn ex eigenlijk dankbaar moet zijn dat ze de scheiding aangevraagd heeft.
Ik zal wel weer hard overkomen en durf het bijna niet te zeggen, maar ik hoop eigenlijk voor jou dat je vrouw de scheiding aanvraagt. Want dat geeft jou een kans om een vrouw te ontmoeten die echt helemaal voor je gaat en die veel meer van je houdt en jou niet bij het geringste probleem inruilt voor een ander (of er een ander bij neemt).
Ik denk echt dat je dat verdient! Hoewel je dat nu natuurlijk helemaal niet zo ziet. Liefde maakt immers blind.
donderdag 29 maart 2007 om 14:51
Ik denk dat je met al je liefde en begrip voor haar weinig koopt... zij zal het ook best moeilijk hebben.. maar wat koop jij daar voor???? Wat heb jij er aan??? Jij bent haar man, zij heeft jou haar ja woord al eens gegeven, dat geeft je rechten (en plichten) een van die rechten is dat tot de relatie is verbroken jij op de belangrijkste plaats wordt gezet (als het over liefde gaat) maar dat doet zij niet, ze gaat met een ander op vakantie niet met jou. Ik denk niet dat jij je realiseerd hoe dramatisch en groot dit is.
Je bent op het niveau beland dat je je aan alles vast zal klampen, alles zal toe laten en alles zal doen waarvan je denkt dat het haar bij je zal houden of haar terug zal krijgen. Ik weet er helaas ook veel van af, hoe je je dan voelt en hoe laag je dan kan en wil gaan... maar.. geloof mij en vele andere, je hebt alleen jezelf ermee...
Jullie relatie zal nooit meer worden zoals hij was, zelfs al zij bij jou zal blijven, die gevoelens zullen onderhuids zitten, gevoelens die je niet wil hebben, negeert en tegenhoud die zullen naar boven blijven kriebelen hoe graag je ook wilt dat ze niet bestaan en alles weer als vroeger wordt, als een blok aan je been, liever gezegd een blok aan je hart zullen ze zijn. Want het feit blijft, zij is bij een ander geweest, heeft voor een ander willen kiezen.
Hou de eer aan jezelf, als ze van jou houd en die ander een bevlieging is tijdens een moeilijke periode, dan zal ze schrikken van het idee dat ze je kwijt raakt, dan zal dat iets met haar doen. Doet dat het niet, dan heeft het geen hoop meer en moet je jezelf niet langer kwellen. Ik vind deze situatie veel hebben van een beestje in pijn laten lijden, omdat je het te moeilijk vind om m een spuitje te geven....
Je bent op het niveau beland dat je je aan alles vast zal klampen, alles zal toe laten en alles zal doen waarvan je denkt dat het haar bij je zal houden of haar terug zal krijgen. Ik weet er helaas ook veel van af, hoe je je dan voelt en hoe laag je dan kan en wil gaan... maar.. geloof mij en vele andere, je hebt alleen jezelf ermee...
Jullie relatie zal nooit meer worden zoals hij was, zelfs al zij bij jou zal blijven, die gevoelens zullen onderhuids zitten, gevoelens die je niet wil hebben, negeert en tegenhoud die zullen naar boven blijven kriebelen hoe graag je ook wilt dat ze niet bestaan en alles weer als vroeger wordt, als een blok aan je been, liever gezegd een blok aan je hart zullen ze zijn. Want het feit blijft, zij is bij een ander geweest, heeft voor een ander willen kiezen.
Hou de eer aan jezelf, als ze van jou houd en die ander een bevlieging is tijdens een moeilijke periode, dan zal ze schrikken van het idee dat ze je kwijt raakt, dan zal dat iets met haar doen. Doet dat het niet, dan heeft het geen hoop meer en moet je jezelf niet langer kwellen. Ik vind deze situatie veel hebben van een beestje in pijn laten lijden, omdat je het te moeilijk vind om m een spuitje te geven....
