Relaties
alle pijlers
Vrouw gaat vreemd
donderdag 29 maart 2007 om 08:29
Ik ben erachter gekomen dat mijn vrouw vreemd gaat, we zijn al 22 jaar samen en hebben een zoon van 11 jaar en net een nieuw huis gekocht. Ze zegt dat ze van die ander houdt. Wij wonen nog wel bij elkaar, ze wil uitzoeken of ze met die ander verder wil of met mij. Ik wil dolgraag met haar verder. Het is toch moeilijk als er kinderen bij betrokken zijn. Ik ben bang dat als zij meer tijd met die ander door gaat brengen dat haar gevoelens voor mij steeds minder worden. In goed overleg brengt ze af en toe dagjes bij die ander door, nu kwam ze met de mededeling dat ze 4 dagen naar frankrijk wil met die ander om te kijken of hij ook zo leuk is in een andere omgeving. Wat moet ik nu, ik ben zo bang dat dit het einde van de relatie is.
donderdag 29 maart 2007 om 17:43
donderdag 29 maart 2007 om 19:11
Míjn argumentatie? Jij noemde het in beginsel onzin. Mijn reactie. En ik vind het geen onzin. Omdat de motivatie van weggaan in deze er wel degelijk toe doet. Haar reden 'er even lekker tussenuit te gaan' kan het einde van hun huwelijk betekenen. Dat vind ik significant een verschil met lekker met een vriendin gaan en als ze terug komt het gezinsleven weer opgepakt wordt. In het eerste geval zal dat zeker invloed op het kind hebben, al weet het vermoedelijk nu nog niks.Dat komt dan nog wel. Een 11-jarige is niet onnozel. De manier waarop vind ik dus wel degelijk een teken dat zij momenteel haar kind niet op één heeft staan en dat zou wel moeten.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 29 maart 2007 om 19:28
Een kind van elf is geen baby meer, dat is een puber die juist NU alle aandacht nodig heeft om in alle rust volwassen te kunnen worden. Een veilige thuishaven, ouders op wie hij/zij kan rekenen en/of steunen...
Dat jullie aan jullie kind niets vertellen vind ik natuurlijk okee, maar denk je niet dat het kind zal voelen dat er heel wat mis is thuis? Denk je dat het kind nu serieus genomen wordt in zijn/haar gevoelens?
Duidelijkheid scheppen is heel belangrijk, vooral bij pubers!
Dat mamma nu lekker naar Frankrijk gaat om daar uit te zoeken of ze de nieuwe pappa leuker zal vinden dan de oude pappa, dat zal later héél veel invloed hebben over hoe het kind om zal gaan met relaties. En réken maar dat het kind er ooit achter zal komen, is het niet van jullie dna is het wel van een ander!
Mijn zoon was erbij toen uit kwam dat mijn ex verliefd was geworden op mijn vriendin. Hij was er ook tot twee maal toe bij dat mijn ex mij mishandelde. Ik heb hem echt zéér duidelijk gemaakt dat dit écht niet de normale gang van zaken is. Hij heeft inmiddels gelukkig een zéér lieve stiefpappa, ziet wat liefde is (we knuffelen en zoenen gewoon waar hij bij is, gaan daarin niet te ver, maar hij weet wel dat liefde ook leuk kan zijn).
Een kind pikt onbewust veel méér op dan bewust...... Openheid tot op bepaalde hoogte (afhankelijk van de leeftijd) vind ik dan ook erg belangrijk. Ik zeg niet dat je een kind er mee moet belasten, maar je moet hem/haar én zijn of haar gevoelens ook niet negeren.....
Sterkte,
Carrrie.
Dat jullie aan jullie kind niets vertellen vind ik natuurlijk okee, maar denk je niet dat het kind zal voelen dat er heel wat mis is thuis? Denk je dat het kind nu serieus genomen wordt in zijn/haar gevoelens?
Duidelijkheid scheppen is heel belangrijk, vooral bij pubers!
Dat mamma nu lekker naar Frankrijk gaat om daar uit te zoeken of ze de nieuwe pappa leuker zal vinden dan de oude pappa, dat zal later héél veel invloed hebben over hoe het kind om zal gaan met relaties. En réken maar dat het kind er ooit achter zal komen, is het niet van jullie dna is het wel van een ander!
Mijn zoon was erbij toen uit kwam dat mijn ex verliefd was geworden op mijn vriendin. Hij was er ook tot twee maal toe bij dat mijn ex mij mishandelde. Ik heb hem echt zéér duidelijk gemaakt dat dit écht niet de normale gang van zaken is. Hij heeft inmiddels gelukkig een zéér lieve stiefpappa, ziet wat liefde is (we knuffelen en zoenen gewoon waar hij bij is, gaan daarin niet te ver, maar hij weet wel dat liefde ook leuk kan zijn).
Een kind pikt onbewust veel méér op dan bewust...... Openheid tot op bepaalde hoogte (afhankelijk van de leeftijd) vind ik dan ook erg belangrijk. Ik zeg niet dat je een kind er mee moet belasten, maar je moet hem/haar én zijn of haar gevoelens ook niet negeren.....
Sterkte,
Carrrie.
donderdag 29 maart 2007 om 19:32
Zoals ik al eerder aangaf, is de reden van de reis zeer van belang. Dit gaat ook de toekomst van jullie zoon aan, al denk je nu dat deze overal buiten gehouden wordt. Dat is maar slechts tijdelijk en de jongen pikt de spanningen wel op hoor. Hij zal waarschijnlijk niet de vinger erop kunnen leggen maar denk niet dat je alles voor je kind weet te verbergen. Ze zijn slimmer dan je denkt. Ik snap best dat je haar motherskills verdedigt en in normale gevallen zal ze heus een goede moeder zijn, neem ik aan maar nu op dit moment heeft ze niet het beste belang van haar zoon voor ogen en dat is kijken of je samen er nog uit kunt komen zodat het bestaan van dit gezin 'gered' kan worden. Nee, zij gaat flierefluiten in Frankrijk. Dát vindt zij belangrijk. Nounou, wat heeft ze op dit moment het belang van haar kind voorop staan. NOT. Als je niet in kunt zien dat als je normaliter een goede moeder bent dat niet betekent dat je het altijd en overal bent, blijf dan maar lekker je ogen sluiten voor deze insteek.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 29 maart 2007 om 22:31
't Is dat je het aan alle kanten niet kan maken om je zoon mee " te geven " op vakantie....Maar zo'n bijna-puber met een vooroordeligere antipathie tegen zijn eventuele aanstaande stiefvader zou een rose wolk danig kunnen verkleuren in iets met grijstinten.
Daarentegen een lek tentje met te weinig haringen op Ameland......... is wel haalbaar.
Als je vrouw vindt dat ze nog geen keuze kan maken ( niet kiezen is ook een keuze , dat blijkt wel weer ) voor een van jullie zou het het fairst zijn dat ze voorlopig in haar eentje een voettocht naar Rome maakt, of in een klooster in Grubbekutteveen eens na gaat zitten denken .
Waarom geen automatische keuze voor haar gezin, met therapie, snoepreisjes samen .......... scheiden kan tenslotte altijd nog.... heeft haar minnaar háár soms een ultimatum gesteld ?
Daarentegen een lek tentje met te weinig haringen op Ameland......... is wel haalbaar.
Als je vrouw vindt dat ze nog geen keuze kan maken ( niet kiezen is ook een keuze , dat blijkt wel weer ) voor een van jullie zou het het fairst zijn dat ze voorlopig in haar eentje een voettocht naar Rome maakt, of in een klooster in Grubbekutteveen eens na gaat zitten denken .
Waarom geen automatische keuze voor haar gezin, met therapie, snoepreisjes samen .......... scheiden kan tenslotte altijd nog.... heeft haar minnaar háár soms een ultimatum gesteld ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 30 maart 2007 om 00:52
@gekrenkt
ik heb net dit topic voor het grootste gedeelte doorgelezen en het heeft me geraakt. Wat ik vooral merk is de herkenning. En ik vind dat Eleonora en Reiger het prima verwoorden.
Het wordt denk ik, tijd om voor jezelf te kiezen. De grenzen vast te leggen. Hoe ver wil jij nog over je eigen grenzen gaan voordat je beseft dat het een verloren strijd. Ik wilde, mede in het belang van mijn kinderen, maar vooral ook in het belang van mijzelf, dat ik veel eerder de grenzen had vastgesteld en vooral daarnaar had gehandeld. Zelfs vanavond heb ik nog weer ondervonden hoe negatief het voor mij uitpakt dat ik voor mezelf de grenzen niet veel eerder duidelijk heb gesteld. Voor mij was de tussenkomst van een derde uiteindelijk wel de reden voor een breuk maar er was voor die tijd al veel mis. En iedere keer heb ik mijn grenzen een beetje verlegd in de hoop dat het goed zou komen. Helaas, het is dus niet goed gekomen. Met alle schadelijke gevolgen voor mij, maar ook voor onze kinderen. Want reken maar dat kinderen de spanningen aanvoelen. Ik hoop voor je dat je de kracht vind om echt voor jezelf te kiezen. Dat is het beste wat je kunt doen. Ook in het belang van het je kind. Want moeillijk krijgt hij het, wat er ook gebeurt, maar ook je kind ziet jou het liefst gelukkig, En ben je dat nog gelukkig? Kun je nog genieten en lachen om het leven?
ik heb net dit topic voor het grootste gedeelte doorgelezen en het heeft me geraakt. Wat ik vooral merk is de herkenning. En ik vind dat Eleonora en Reiger het prima verwoorden.
Het wordt denk ik, tijd om voor jezelf te kiezen. De grenzen vast te leggen. Hoe ver wil jij nog over je eigen grenzen gaan voordat je beseft dat het een verloren strijd. Ik wilde, mede in het belang van mijn kinderen, maar vooral ook in het belang van mijzelf, dat ik veel eerder de grenzen had vastgesteld en vooral daarnaar had gehandeld. Zelfs vanavond heb ik nog weer ondervonden hoe negatief het voor mij uitpakt dat ik voor mezelf de grenzen niet veel eerder duidelijk heb gesteld. Voor mij was de tussenkomst van een derde uiteindelijk wel de reden voor een breuk maar er was voor die tijd al veel mis. En iedere keer heb ik mijn grenzen een beetje verlegd in de hoop dat het goed zou komen. Helaas, het is dus niet goed gekomen. Met alle schadelijke gevolgen voor mij, maar ook voor onze kinderen. Want reken maar dat kinderen de spanningen aanvoelen. Ik hoop voor je dat je de kracht vind om echt voor jezelf te kiezen. Dat is het beste wat je kunt doen. Ook in het belang van het je kind. Want moeillijk krijgt hij het, wat er ook gebeurt, maar ook je kind ziet jou het liefst gelukkig, En ben je dat nog gelukkig? Kun je nog genieten en lachen om het leven?
vrijdag 30 maart 2007 om 09:01
Hi,
Hoe gaat het met je? Heb je iets aan al die adviezen die je hier om je 'oren krijgt'??
Ik wilde alleen nog even zeggen dat jij bepaalt wat je eigen grenzen zijn.
Dat je je niet te veel laat leiden door alle stellige adviezen hier; je MOET zus doen.... of je MOET dit doen. Neem alle adviezen mee, maar doe er mee wat JIJ wil.
Ik hoop van harte dat jullie er samen uit gaan komen!
Sterkte!
Grtz.
D.
Hoe gaat het met je? Heb je iets aan al die adviezen die je hier om je 'oren krijgt'??
Ik wilde alleen nog even zeggen dat jij bepaalt wat je eigen grenzen zijn.
Dat je je niet te veel laat leiden door alle stellige adviezen hier; je MOET zus doen.... of je MOET dit doen. Neem alle adviezen mee, maar doe er mee wat JIJ wil.
Ik hoop van harte dat jullie er samen uit gaan komen!
Sterkte!
Grtz.
D.
vrijdag 30 maart 2007 om 09:14
Ik kan me goed voorstellen dat Gekrenkt even alles moet laten bezinken , er worden namelijk adviezen gegeven die je - waarschijnlijk- van vrienden , kennissen etc. niet zult krijgen .
Goeie vrienden zullen misschien niet snel zeggen ; gooi haar koffers in de tuin , maar mensen die je niet zo na staan waarschijnlijk wel. Maar hoe groot is de kans dat je zonder forum van iemand te horen krijgt ; heb je weleens gedacht over polyamorie ? Bijzonder klein, schat ik in.
Kijk, op zích ..........zóu het een optie kunnen zijn, ....... maar ik heb een beetje moeite met de timing. Dat soort relaties , helemaal niets mis mee, hoor , maar niet OMDAT de ander anders misschien weleens weg zou kunnen gaan .
Stel dat de topicopener verteld zou hebben dat hij zichzelf eigenlijk verbaasd doordat hij geen moeite heeft met het gedrag van zijn vrouw, zich voor kan stellen dat je die gevoelens hebt, zelf ook weleens dat soort gevoelens heeft gehad, dán had ik het een logische posting gevonden ; zo van "er is een náám voor , er zijn meer mensen die zo denken " , maar nu niet. Zijn vrouw heeft blijkbaar ook niet voorgesteld om voor altijd haar vriend erbij te willen , ook zij is bezig haar keus te maken.......toch ?
Goeie vrienden zullen misschien niet snel zeggen ; gooi haar koffers in de tuin , maar mensen die je niet zo na staan waarschijnlijk wel. Maar hoe groot is de kans dat je zonder forum van iemand te horen krijgt ; heb je weleens gedacht over polyamorie ? Bijzonder klein, schat ik in.
Kijk, op zích ..........zóu het een optie kunnen zijn, ....... maar ik heb een beetje moeite met de timing. Dat soort relaties , helemaal niets mis mee, hoor , maar niet OMDAT de ander anders misschien weleens weg zou kunnen gaan .
Stel dat de topicopener verteld zou hebben dat hij zichzelf eigenlijk verbaasd doordat hij geen moeite heeft met het gedrag van zijn vrouw, zich voor kan stellen dat je die gevoelens hebt, zelf ook weleens dat soort gevoelens heeft gehad, dán had ik het een logische posting gevonden ; zo van "er is een náám voor , er zijn meer mensen die zo denken " , maar nu niet. Zijn vrouw heeft blijkbaar ook niet voorgesteld om voor altijd haar vriend erbij te willen , ook zij is bezig haar keus te maken.......toch ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 30 maart 2007 om 10:57
Het is allemaal heel verwarrend, zoveel verschillende meningen en adviezen, aan sommige adviezen heb ik wel degelijk wat maar er zijn ook adviezen waarvan ik denk: jij hebt duidelijk niet in dezelfde situatie gezeten. Natuurlijk moet ik alles op een rijtje zetten en uiteindelijk zal ik zelf de juiste keuze moeten maken maar op dit moment ben ik nog te emotioneel om rationeel na te denken. Ik denk nog teveel aan de consequenties voor ons kind e.d.
Bedankt voor je opbeurende woorden JufDoortje
vrijdag 30 maart 2007 om 11:08
Ik kan natuurlijk als gewoonlijk mijn standaard advies geven: Koffer bij de deur en tot ziens :o
Maar jeetje we kunnen zulke verhalen als deze dagelijks hier op het forum terug vinden.
Maar je leest nooit of iemand ook echt gelukkig is als hij/zij hun partner verlaten en met zijn/haar minnaar een relatie begint. Kan me namelijk voorstellen dat als je je partner verlaat en een "normale" relatie begint met je minnaar dat het heel anders is, de spanning is weg, niks moet meer stiekum....
Ik zou zelf mijn partner nooit meer vertrouwen als hij vreemdging, dus dan is een relatie ook snel voorbij.
Dus het enige advies wat ik durf te geven is: Er loopt vast een vrouw rond die wel respect voor je heeft en laat geen loopje met je nemen. Jij bent ook een mens en je hebt ook gevoelens.
Maar jeetje we kunnen zulke verhalen als deze dagelijks hier op het forum terug vinden.
Maar je leest nooit of iemand ook echt gelukkig is als hij/zij hun partner verlaten en met zijn/haar minnaar een relatie begint. Kan me namelijk voorstellen dat als je je partner verlaat en een "normale" relatie begint met je minnaar dat het heel anders is, de spanning is weg, niks moet meer stiekum....
Ik zou zelf mijn partner nooit meer vertrouwen als hij vreemdging, dus dan is een relatie ook snel voorbij.
Dus het enige advies wat ik durf te geven is: Er loopt vast een vrouw rond die wel respect voor je heeft en laat geen loopje met je nemen. Jij bent ook een mens en je hebt ook gevoelens.
vrijdag 30 maart 2007 om 11:12
Ik denk niet dat je de situatie er beter op maakt als je haar zoveel ruimte geeft als je nu doet. Ik denk niet dat zij dat ziet als vechten voor je relatie. Laat haar juist merken dat je wél inzet op een exclusieve, goede relatie met haar. Dat doe je niet door mee te gaan in dit soort halfbakken tussenoplossingen. Haar keus zal uiteindelijk niet afhangen van wel of geen dagen bij haar minnaar zijn, of van wel of niet op vakantie met hem mogen/gaan. Dus daarin meegaan geeft alleen maar het signaal dat je minder voor jullie relatie vechten wilt. Zeg haar gewoon duidelijk, ik wil jou, en jou alleen. Ik wil je niet delen met een andere man, ik wil niet dat je bij een ander in bed ligt. Ik hou zoveel van je dat mijn hart kapot gaat als ik daar aan denk.
Natuurlijk moet je haar de tijd geven om na te denken. Maar dat is iets anders dan haar de ruimte geven, haar affaire door te zetten.
Natuurlijk moet je haar de tijd geven om na te denken. Maar dat is iets anders dan haar de ruimte geven, haar affaire door te zetten.
vrijdag 30 maart 2007 om 11:30
Het is niet zo dat ik niet vecht voor mijn relatie, juist integendeel .Al die dingen en nog meer die jij hebt geschreven heb ik haar ook verteld, het is ook niet meer dan logisch dat ik haar alleen voor mezelf wil hebben en ik wil haar ook de tijd geven om na te denken, maar zij geeft aan dat ze ook de ruimte heeft nodig heeft.
vrijdag 30 maart 2007 om 11:32
ik zeg ook niet dat jij niet voor je relatie vecht, ik zeg dat je acties misschien het signaal aan heer geven dat je dat niet doet.
En het feit dat zij ruimte nodig heeft, wil niet zeggen dat jij dat ten koste van alles moet geven, zeker niet omdat het beoogde effect dat je hebt, waarschijnlijk niet gaat plaats vinden.
En het feit dat zij ruimte nodig heeft, wil niet zeggen dat jij dat ten koste van alles moet geven, zeker niet omdat het beoogde effect dat je hebt, waarschijnlijk niet gaat plaats vinden.
vrijdag 30 maart 2007 om 11:42
maar er zijn ook adviezen waarvan ik denk: jij hebt duidelijk niet in dezelfde situatie gezeten.
Misschien vergis je je daarin, vraag het eens aan degene die het advies gaf.
Mijn man heeft in elk geval wel in jouw situatie gezeten en zegt over jouw situatie heel stellig dat je bij je vrouw vandaan moet om gelukkig te kunnen worden. (Hij dacht daar, toen hij er midden in zat, anders over.)
Ieder praat natuurlijk volgens zijn eigen ervaringen; mijn man vindt dat omdat het voor hem zo gewerkt heeft.
Kennelijk zijn er ook stellen bij wie het wel lukt om elkaar na zoiets terug te vinden. Maar bij het enige 'geval' dat hier op dit topic beschreven wordt, was het vreemdgaan wederzijds, dus is de situatie niet echt vergelijkbaar.
Misschien vergis je je daarin, vraag het eens aan degene die het advies gaf.
Mijn man heeft in elk geval wel in jouw situatie gezeten en zegt over jouw situatie heel stellig dat je bij je vrouw vandaan moet om gelukkig te kunnen worden. (Hij dacht daar, toen hij er midden in zat, anders over.)
Ieder praat natuurlijk volgens zijn eigen ervaringen; mijn man vindt dat omdat het voor hem zo gewerkt heeft.
Kennelijk zijn er ook stellen bij wie het wel lukt om elkaar na zoiets terug te vinden. Maar bij het enige 'geval' dat hier op dit topic beschreven wordt, was het vreemdgaan wederzijds, dus is de situatie niet echt vergelijkbaar.
vrijdag 30 maart 2007 om 11:58
vrijdag 30 maart 2007 om 12:30
En verder noemt ze geen persoonlijke eigenschappen van hem op ofzo?
Ja, als aandacht en passie redenen zijn om een 20-jarig, niet geheel ongelukkig van wat ik begrijp, huwelijk te beeindigen, denk ik dat ze nog van een koude kermis thuis zal komen. Ik bedoel aandacht en passie (gemis of gebrek daar aan) zijn volgens mij nou zaken die je in elke langdurige relatie wel eens treft, maar waar je wel aan kan werken/iets mee kan doen. Wat zijn jouw en haar ideeen daarover?
vrijdag 30 maart 2007 om 12:48
Heb het vermoeden dat mijn reacties (ook) onder het 'duidelijk niet meegemaakt' opinie geschaard worden. Wat overigens niet inhoudt dat je met die reacties niets hoeft te doen. Kunnen ook waardevolle insteken tussen zitten. En nee, ik heb dat gelukkig niet meegemaakt en het zou bij mij ook zeker niet zo voortslepen want dan vroeg ik de scheiding aan. Ik zou nooit erin meegaan dat ik mijn partner met lede ogen een vakantie zou laten boeken met zijn minnares. No way!
Ik zou er op staan dat mijn partner alle moeite doet om het huwelijk weer op de rails te krijgen en als partner dat niet wil en ipv een vakantie gaat boeken met een ander, weet ik voldoende. Het heeft geen zin in je eentje te vechten hoor. Laat haar eerst maar eens laten zien dat zij er ook alle moeite voor wil doen. En laat haar ook maar eens laten zien dat jij en jullie kind vooralsnog het belangrijkste zijn om moeite voor te doen en niet een minnaar die nog moet bewijzen of hij door de ballotage komt.
Ruimte geven kan goed zijn maar dan moet ze die ruimte alléén nemen zoals sommigen ook al aangaven en niet gaan flierefluiten met de minnaar. Ik vrees dat je het nakijken hebt. Ze gaf immers al heel duidelijk aan dat als ze nu moet kiezen jij het niet bent. Gaat er dan niet een heel klein lampje bij je branden?
Ik zou er op staan dat mijn partner alle moeite doet om het huwelijk weer op de rails te krijgen en als partner dat niet wil en ipv een vakantie gaat boeken met een ander, weet ik voldoende. Het heeft geen zin in je eentje te vechten hoor. Laat haar eerst maar eens laten zien dat zij er ook alle moeite voor wil doen. En laat haar ook maar eens laten zien dat jij en jullie kind vooralsnog het belangrijkste zijn om moeite voor te doen en niet een minnaar die nog moet bewijzen of hij door de ballotage komt.
Ruimte geven kan goed zijn maar dan moet ze die ruimte alléén nemen zoals sommigen ook al aangaven en niet gaan flierefluiten met de minnaar. Ik vrees dat je het nakijken hebt. Ze gaf immers al heel duidelijk aan dat als ze nu moet kiezen jij het niet bent. Gaat er dan niet een heel klein lampje bij je branden?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 maart 2007 om 13:22
Ik begrijp heel goed dat jij alles op alles zet om je vrouw te behouden maar denk jij nu werkelijk nu ze gezegd heeft dat als ze nu zou moeten kiezen voor hem koos en niet voor jou dat als ze terug komt van een passievolle korte vakantie met haar minnaar waarin alles leuk /geil/ spannend is dan alsnog voor jou kiest???
het word dus tijd voor jou om te kijken wat JIJ wilt.. wat JOUW grenzen zijn...je stemt overal mee in en dat is een slechte zaak want onderweg raak jij jezelf kwijt.
Kies zelf en laat het niet aan haar over.
sterkte
het word dus tijd voor jou om te kijken wat JIJ wilt.. wat JOUW grenzen zijn...je stemt overal mee in en dat is een slechte zaak want onderweg raak jij jezelf kwijt.
Kies zelf en laat het niet aan haar over.
sterkte
vrijdag 30 maart 2007 om 13:27
Ik geef aandacht aan mijn vrouw, laat blijken dat ik nog steeds van haar hou, dat ik haar nog steeds erg leuk, mooi vindt, haal haar aan, stuur bloemen naar haar op het werk, stuur smsjes, koop leuke kaartjes, maak gedichten voor haar, probeer te praten met haar over mijn gevoelens van mij voor haar.
Laat haar blijken dat ze bijzonder is voor mij, al dit soort dingen.
Of mijn vrouw serieus bezig is om onze relatie te redden dat weet ik natuurlijk niet echt. Ze praat wel met mij over haar gevoelens e.d. zegt dat het niet aan mij ligt maar aan haar. Verteld dat ze altijd aan haar thuissituatie denkt als ze bij die ander is. Ja wat moet ik nog meer zeggen.
