Relaties
alle pijlers
Vrouw gaat vreemd
donderdag 29 maart 2007 om 08:29
Ik ben erachter gekomen dat mijn vrouw vreemd gaat, we zijn al 22 jaar samen en hebben een zoon van 11 jaar en net een nieuw huis gekocht. Ze zegt dat ze van die ander houdt. Wij wonen nog wel bij elkaar, ze wil uitzoeken of ze met die ander verder wil of met mij. Ik wil dolgraag met haar verder. Het is toch moeilijk als er kinderen bij betrokken zijn. Ik ben bang dat als zij meer tijd met die ander door gaat brengen dat haar gevoelens voor mij steeds minder worden. In goed overleg brengt ze af en toe dagjes bij die ander door, nu kwam ze met de mededeling dat ze 4 dagen naar frankrijk wil met die ander om te kijken of hij ook zo leuk is in een andere omgeving. Wat moet ik nu, ik ben zo bang dat dit het einde van de relatie is.
vrijdag 30 maart 2007 om 20:23
De kogel is door de kerk, ze wil niet in therapie, ze heeft haar keuze al bepaald, ze heeft voor mister x gekozen. We blijven voorlopig even bij elkaar om alles netjes af te wikkelen. Verkoop huis, het voorzichtig brengen aan onze zoon e.d.
Allemaal bedankt voor alle goedbedoelde adviezen.:R
Ik ga nu even verdrietig zitten zijn ;(, ja ook mannen kunnen dat. Ik kom er wel weer bovenop.
Allemaal bedankt voor alle goedbedoelde adviezen.:R
Ik ga nu even verdrietig zitten zijn ;(, ja ook mannen kunnen dat. Ik kom er wel weer bovenop.
vrijdag 30 maart 2007 om 22:38
Rustig maar joh.
Dit was te voorspellen.
Goed dat je eindelijk een statement gemaakt heb.
Wacht het allemaal maar even af.
En als ze echt voor d'r vriend kiest dan wees maar blij en trots (op jezelf) dat je je eigen lijdensweg verkort hebt.
Vind het heel knap wat je nu gedaan hebt, vooral omdat het zo moeilijk voor je is...Dikke *; en blijf hier voorlopig even komen...dacht ik zo...misschien een beetje van je af schrijven?....
*;
vrijdag 30 maart 2007 om 23:12
Heel knap van je de dingen niet hebt laten doorsudderen tot mei, maar de dingen echt hebt uitgesproken, ook al viel de keuze ongunstig voor je uit *;.
Ik bewonder ook dat je al denkt aan constructieve oplossingen om het netjes af te handelen. Je klinkt als een echte gentleman, en het lijkt me dat als je vrouw dit echt gaat doorzetten, ze zich over een paar jaar voor haar kop kan slaan dat ze zo'n attente en respectvolle man heeft laten lopen..
Heel veel sterkte met alles en als je vanavond, morgen of wanneer dan ook, even stoom af moet blazen of gewoon je verhaal kwijt wilt, aarzel dan niet hier te posten.
*;
Ik bewonder ook dat je al denkt aan constructieve oplossingen om het netjes af te handelen. Je klinkt als een echte gentleman, en het lijkt me dat als je vrouw dit echt gaat doorzetten, ze zich over een paar jaar voor haar kop kan slaan dat ze zo'n attente en respectvolle man heeft laten lopen..
Heel veel sterkte met alles en als je vanavond, morgen of wanneer dan ook, even stoom af moet blazen of gewoon je verhaal kwijt wilt, aarzel dan niet hier te posten.
*;
zaterdag 31 maart 2007 om 00:13
Sterkte! Het komt misschien doordat ik dit hele topic vandaag heb doorgescrolled pas, maar ik vind het inderdaad heftig, zoals zij nu haar keuze al maakt en niet in therapie wil. De periode dat jij er niet voor haar kon zijn zaten jullie als ik het goed begrepen heb beide met een zelfde soort verdriet, het is jammer dat ze desondanks gaat voor de ander,het lijkt wel de makkelijke weg, al zal dat vast niet zo zwart-wit liggen. Maar ik verbaas me er toch over. Ze had zelf ook al (veel eerder) het voorstel voor therapie kunnen doen. Het komt nu toch over alsof ze zo'n lange relatie maar makkelijk opzij zet. Ik zou bijna denken dat er dan toch al langer iets niet goed zat bij/voor haar....
zaterdag 31 maart 2007 om 04:14
Om te beginnen heel veen sterkte gewenst Gekrenkt. Het zat er aan te komen maar het blijft een mokerslag he? Duidelijkheid is uiteindelijk wel beter voor je, al zal dat nu niet zo lijken misschien. Je kunt uiteindelijk maar beter weten waar je aan toe bent dan zo zwabberen.
Laura heeft denk ik gelijk als ze zegt dat er al langer onvrede was bij je vrouw. Het feit dat je er emotioneel niet optimaal kon zijn voor haar is meer een aanleiding dan de reden voor jullie scheiding. Het was op en toen was er ruimte voor een andere man.
Je bent een ontzettende lieverd en ik hoop dat je blijft schrijven over hoe het met je gaat. Je zult versteld staan van de goede en practische adviezen die je hier kunt krijgen van mensen die met hetzelfde bijltje hebben gehakt als jij.
Laat je snel weer iets horen?
Laura heeft denk ik gelijk als ze zegt dat er al langer onvrede was bij je vrouw. Het feit dat je er emotioneel niet optimaal kon zijn voor haar is meer een aanleiding dan de reden voor jullie scheiding. Het was op en toen was er ruimte voor een andere man.
Je bent een ontzettende lieverd en ik hoop dat je blijft schrijven over hoe het met je gaat. Je zult versteld staan van de goede en practische adviezen die je hier kunt krijgen van mensen die met hetzelfde bijltje hebben gehakt als jij.
Laat je snel weer iets horen?
zaterdag 31 maart 2007 om 09:58
zaterdag 31 maart 2007 om 17:18
(Iranian version)
dinsdag 3 april 2007 om 11:05
Ik dacht, zal even een update plaatsen.
Het was een rotweekend ( veel huilbuien, woede) wetende dat je vrouw toch voor die ander heeft gekozen, alles moet natuurlijk nog bezinken en ben er nog lang niet overheen, zal nog een tijd duren.
Wat me nu na deze dagen is opgevallen: mijn vrouw heeft weer twijfels, zegt tegen me dat ze het toch niet zeker weet e.d. Wat moet ik hier nu mee?
Mijn hart zegt natuurlijk van probeer het nog, maar mijn verstand zegt: Tot hier en niet verder.
Het was een rotweekend ( veel huilbuien, woede) wetende dat je vrouw toch voor die ander heeft gekozen, alles moet natuurlijk nog bezinken en ben er nog lang niet overheen, zal nog een tijd duren.
Wat me nu na deze dagen is opgevallen: mijn vrouw heeft weer twijfels, zegt tegen me dat ze het toch niet zeker weet e.d. Wat moet ik hier nu mee?
Mijn hart zegt natuurlijk van probeer het nog, maar mijn verstand zegt: Tot hier en niet verder.
dinsdag 3 april 2007 om 11:13
Luister hoe moeilijk het ook is naar je verstand, "Tot hier en niet verder".
Je bent een mens met gevoelens en het doet pijn doordat je vrouw eerst kiest voor een ander en nu weer twijfelt.
Radicaal zijn, ga nu rust zoeken en jezelf weer terug vinden, even aansterken een plan bedenken voor jezelf.
De kans bestaat altijd nog dat het toch nog goed komt tussen jullie, maar geef jezelf nu ook de ruimte en creeer wat afstand van je vrouw. Door haar twijfels krijg jij alleen maar meer verdriet.
Sterkte
Je bent een mens met gevoelens en het doet pijn doordat je vrouw eerst kiest voor een ander en nu weer twijfelt.
Radicaal zijn, ga nu rust zoeken en jezelf weer terug vinden, even aansterken een plan bedenken voor jezelf.
De kans bestaat altijd nog dat het toch nog goed komt tussen jullie, maar geef jezelf nu ook de ruimte en creeer wat afstand van je vrouw. Door haar twijfels krijg jij alleen maar meer verdriet.
Sterkte
dinsdag 3 april 2007 om 11:36
Tuurlijk is vechten voor je huwelijk het beste wat er is, maar wanneer iemand zo met je gevoelens speelt, is het dan niet beter om zelf even gas terug te nemen en diegene het helemaal zelf uit te laten zoeken?
Het is vaak zo dat het weinig zin heeft om te vechten omdat die ander het niet ziet, die is in de war en heeft volgens mij niet eens door hoeveel pijn ze de ander doen.
Naar wat ik begrepen heb is Gekrengt al een tijd aan het vechten voor zijn huwelijk, hoe lang moet je nog door gaan dan? Want zelf weet je het op den duur ook niet meer, wat kan je nog doen?
Je kan ook nu kiezen om de ander te laten gaan, zelf rust vinden en dan bestaat er altijd nog de kans dat het in de toekomst goed komt. Omdat de ander dan voor rede vatbaar is en luisterd naar wat er gezegd wordt en jezelf ook de dingen meer op een rijtje hebt staan.
Het is vaak zo dat het weinig zin heeft om te vechten omdat die ander het niet ziet, die is in de war en heeft volgens mij niet eens door hoeveel pijn ze de ander doen.
Naar wat ik begrepen heb is Gekrengt al een tijd aan het vechten voor zijn huwelijk, hoe lang moet je nog door gaan dan? Want zelf weet je het op den duur ook niet meer, wat kan je nog doen?
Je kan ook nu kiezen om de ander te laten gaan, zelf rust vinden en dan bestaat er altijd nog de kans dat het in de toekomst goed komt. Omdat de ander dan voor rede vatbaar is en luisterd naar wat er gezegd wordt en jezelf ook de dingen meer op een rijtje hebt staan.
dinsdag 3 april 2007 om 11:55
Als ik het goed heb begrepen is dit sinds een paar maanden aan de gang.
Ik heb enigzins in de schoenen van zijn vrouw gestaan. Was niet zover dat ik een keuze had gemaakt maar was wel heel erg verliefd op een ander. Ik ben met m'n man gaan praten. Heel veel praten.
Dit is al gaande sinds de zomer van vorig jaar.
Daar ben ik mijn man dankbaar voor want op die manier kunnen we proberen er weer iets van te maken. Of dat lukt is een 2e maar in ieder geval hebben wij er dan alles aan gedaan.
Daarom vind ik ook dat "Gekrenkt" in gesprek moet blijven met zijn vrouw. Doe je dat niet dan is het, denk ik, snel afgelopen. Helemaal als die ander er dan wel voor haar blijkt te zijn. Een relatie van zoveel jaren is het toch waard om heel hard voor te vechten??
Ik heb enigzins in de schoenen van zijn vrouw gestaan. Was niet zover dat ik een keuze had gemaakt maar was wel heel erg verliefd op een ander. Ik ben met m'n man gaan praten. Heel veel praten.
Dit is al gaande sinds de zomer van vorig jaar.
Daar ben ik mijn man dankbaar voor want op die manier kunnen we proberen er weer iets van te maken. Of dat lukt is een 2e maar in ieder geval hebben wij er dan alles aan gedaan.
Daarom vind ik ook dat "Gekrenkt" in gesprek moet blijven met zijn vrouw. Doe je dat niet dan is het, denk ik, snel afgelopen. Helemaal als die ander er dan wel voor haar blijkt te zijn. Een relatie van zoveel jaren is het toch waard om heel hard voor te vechten??
dinsdag 3 april 2007 om 12:06
Ik heb het dus meegemaakt vanuit de kant van Gekrengt.
En heb inderdaad toen gekozen voor mezelf, omdat mijn vriend verliefd was op een ander en daar door heel erg overhoop lag met zichzelf, hij twijfelde ook steeds. In het begin viel er niet te praten met hem, was heel moeilijk voor mij omdat ik het allemaal niet begreep en het werd voor mij ook allemaal erg verwarrend. Ik wist het ook niet meer en heb hem uiteindelijk los gelaten en na een aantal maanden zijn we langzaam aan begonnen met praten, praten, praten en samen dingen doen enzo. Doordat ik een tijdje alleen was en afstand van hem had genomen kon ik alles op een gegeven moment beter zien en stekte ook weer aan.
En weer een aantal maanden later hebben we weer gekozen voor elkaar.
Dit is inmiddels 4 jaar geleden gebeurd en we zijn nog steeds samen, toen het allemaal gebeurde waren we 9 jaar samen.
Het is natuurlijk ieder zijn\ haar eigen keuze, maar continue in verwarring en twijfels dat kon ik niet gewoon niet meer.
En heb inderdaad toen gekozen voor mezelf, omdat mijn vriend verliefd was op een ander en daar door heel erg overhoop lag met zichzelf, hij twijfelde ook steeds. In het begin viel er niet te praten met hem, was heel moeilijk voor mij omdat ik het allemaal niet begreep en het werd voor mij ook allemaal erg verwarrend. Ik wist het ook niet meer en heb hem uiteindelijk los gelaten en na een aantal maanden zijn we langzaam aan begonnen met praten, praten, praten en samen dingen doen enzo. Doordat ik een tijdje alleen was en afstand van hem had genomen kon ik alles op een gegeven moment beter zien en stekte ook weer aan.
En weer een aantal maanden later hebben we weer gekozen voor elkaar.
Dit is inmiddels 4 jaar geleden gebeurd en we zijn nog steeds samen, toen het allemaal gebeurde waren we 9 jaar samen.
Het is natuurlijk ieder zijn\ haar eigen keuze, maar continue in verwarring en twijfels dat kon ik niet gewoon niet meer.
dinsdag 3 april 2007 om 12:09
Jeetje Gekrenkt! Wat ben je goed bezig zeg!
Dat je vrouw nu twijfels krijgt was te voorspellen.
Jij hebt haar al die tijd zoveel rust gegeven, door op haar te 'wachten', dat ze de kans niet kreeg om geconftronteerd te worden met haar eigenlijke gevoelens voor jou.
Nu dat ze je kwijt is, komen die ingeslapen gevoelens naar boven borrelen. Nu pas krijgt dat besef van je kwijt te zijn de kans om door te dringen (dankzij jouw 'vuist op tafel') en gaat ze een beetje voelen wat het voor haar betekent om je definitief te moeten missen...En ik denk dat dit de komende tijd steeds confronterender gaat worden, voor haar. Tenminste, zolang jij bij je standpunt blijft.
Zodra je het weer gaat proberen met haar (tenminste, in deze fase), zitten jullie binnen no time weer gevangen in jullie oude patroon.
Als ze nog gevoelens voor je heeft (en die begint ze nu langzaam weer te voelen), geef haar dan ook de gelegenheid om die ten volle te 'beleven'.
Gewoon poot stijfhouden zolang ze nog niet definitief voor jou of vechten voor jullie relatie heeft gekozen.
Da's de enige manier om te kijken wat ze voor je voelt, ook voor haarzelf.
Wat fijn dat je hier af en toe een update plaats, iedereen leeft zo met je mee...
dinsdag 3 april 2007 om 12:15
Wat is er mis met vechten voor je huwelijk?
Volgens mij moet je je eerst beraden of dat huwelijk ooit nog wel echt goed kan komen, of het nog de moeite waard is om ervoor te vechten. Dat is het niet altijd. Ik heb zelf bijvoorbeeld veel te lang voor mijn eerste huwelijk gevochten, omdat ik niet inzag dat het dat niet waard was.
Gekrenkt, je hebt beschreven wat je allemaal al gedaan hebt om voor je huwelijk te vechten (bloemen, kaartjes, aandacht, praten). Heb je de laatste pakweg tien jaar van je huwelijk ook aandacht gehad voor je vrouw? Zei je wel eens iets liefs tegen haar, knuffelde je haar geregeld, praatte je wel eens over iets diepers dan alleen maar het huishouden of de vakantie?
En hoe zat het met je vrouw? Zei zij lieve dingen tegen je, gaf ze je genoeg warmte (ook lichamelijk), stond ze voor je open als je ergens mee zat en iets kwijt wilde?
Als er al geruime tijd (dus lang voor die rotperiode van eind vorig jaar) een onbalans was tussen wat jij haar gaf en zij jou (als jij haar meer aandacht gaf dan zij jou) denk ik dat vechten voor je huwelijk weinig zin heeft.
Als zij jou echter meer aandacht gaf dan jij haar, als zij al lange tijd 'vragende partij' was wat aandacht betreft, dan is het iets begrijpelijker dat zij voor die Mister X gevallen is, en is volgens mij ook de kans groter dat ze bij je terug wil, als jij haar voortaan de aandacht geeft die ze wil.
Wat zegt ze daar zelf over? Vindt zij dat je haar al voor die rotperiode emotioneel verwaarloosde?
Verder: als zij alleen voor die andere kiest omdat hij haar momenteel meer aandacht (en passie) geeft, en niet omdat hij beter bij haar past of omdat jij iemand bent waarmee moeilijk te leven valt, dan zal ze uiteindelijk waarschijnlijk ook in die meneer teleurgesteld worden, want die aandacht en vooral passie zal na enige tijd ook wat minder worden. Ik denk dat ze dat ook beseft en daarom zo twijfelt.
Maar misschien heb jij dan al een andere vrouw ontmoet die wel helemaal voor je gaat (er zijn genoeg leuke gescheiden vrouwen), en is er intussen een nieuwe wereld voor je opengegaan, wie weet.
Hoe dan ook denk ik dat er weinig kans is dat, als je vrouw toch met je verder zou willen gaan, je het gebeurde helemaal zou kunnen vergeven en vergeten. Misschien is het ook daarom beter om niet te vechten voor je huwelijk en jezelf een kans te geven op nieuw en beter geluk. Het is echt niet zo dat je in een nieuwe relatie altijd tegen dezelfde (of andere) moeilijkheden oploopt als in je vorige relatie.
Maar natuurlijk is niets met zekerheid te voorspellen.
Ik weet alleen dat als ik in jouw schoenen stond, ik me nooit echt gelukkig zou kunnen voelen in een huwelijk waarin mijn partner zoveel moeite (gehad) heeft om te kiezen tussen mij en een ander.
Volgens mij moet je je eerst beraden of dat huwelijk ooit nog wel echt goed kan komen, of het nog de moeite waard is om ervoor te vechten. Dat is het niet altijd. Ik heb zelf bijvoorbeeld veel te lang voor mijn eerste huwelijk gevochten, omdat ik niet inzag dat het dat niet waard was.
Gekrenkt, je hebt beschreven wat je allemaal al gedaan hebt om voor je huwelijk te vechten (bloemen, kaartjes, aandacht, praten). Heb je de laatste pakweg tien jaar van je huwelijk ook aandacht gehad voor je vrouw? Zei je wel eens iets liefs tegen haar, knuffelde je haar geregeld, praatte je wel eens over iets diepers dan alleen maar het huishouden of de vakantie?
En hoe zat het met je vrouw? Zei zij lieve dingen tegen je, gaf ze je genoeg warmte (ook lichamelijk), stond ze voor je open als je ergens mee zat en iets kwijt wilde?
Als er al geruime tijd (dus lang voor die rotperiode van eind vorig jaar) een onbalans was tussen wat jij haar gaf en zij jou (als jij haar meer aandacht gaf dan zij jou) denk ik dat vechten voor je huwelijk weinig zin heeft.
Als zij jou echter meer aandacht gaf dan jij haar, als zij al lange tijd 'vragende partij' was wat aandacht betreft, dan is het iets begrijpelijker dat zij voor die Mister X gevallen is, en is volgens mij ook de kans groter dat ze bij je terug wil, als jij haar voortaan de aandacht geeft die ze wil.
Wat zegt ze daar zelf over? Vindt zij dat je haar al voor die rotperiode emotioneel verwaarloosde?
Verder: als zij alleen voor die andere kiest omdat hij haar momenteel meer aandacht (en passie) geeft, en niet omdat hij beter bij haar past of omdat jij iemand bent waarmee moeilijk te leven valt, dan zal ze uiteindelijk waarschijnlijk ook in die meneer teleurgesteld worden, want die aandacht en vooral passie zal na enige tijd ook wat minder worden. Ik denk dat ze dat ook beseft en daarom zo twijfelt.
Maar misschien heb jij dan al een andere vrouw ontmoet die wel helemaal voor je gaat (er zijn genoeg leuke gescheiden vrouwen), en is er intussen een nieuwe wereld voor je opengegaan, wie weet.
Hoe dan ook denk ik dat er weinig kans is dat, als je vrouw toch met je verder zou willen gaan, je het gebeurde helemaal zou kunnen vergeven en vergeten. Misschien is het ook daarom beter om niet te vechten voor je huwelijk en jezelf een kans te geven op nieuw en beter geluk. Het is echt niet zo dat je in een nieuwe relatie altijd tegen dezelfde (of andere) moeilijkheden oploopt als in je vorige relatie.
Maar natuurlijk is niets met zekerheid te voorspellen.
Ik weet alleen dat als ik in jouw schoenen stond, ik me nooit echt gelukkig zou kunnen voelen in een huwelijk waarin mijn partner zoveel moeite (gehad) heeft om te kiezen tussen mij en een ander.
dinsdag 3 april 2007 om 12:26
Dat ben ik met je eens. Maar wat is een paar maanden 'vechten'op een huwelijk van jaren? Het is toch in goede en slechte tijden? Als het op is, is het op net als dat het kan dat je de verkeerde bent getrouwd. Maar als je denkt dat je partner de ware is ( en hij of zij heeft het moeilijk) moet je ervoor gaan.
dinsdag 3 april 2007 om 12:43
weet niet welke kant dit opgaat,wil alleen maar zeggen.
pas bij verlies beseft men hoeveel je om die ene persoon geeft.
denk dat dit voor de meeste mensen geldt
gekrengt,mijn man was niet verliefd op iemand anders,hij was wel aan het spelen met andere vrouwen.
pas toen ik voet bij stuk hield en een echtscheiding aanvroeg,en lekker alleen op vakantie ging(ik was het zat mijn leven stil te zetten voor hem) kwam de paniek mij kwijt te zijn.
eindelijk was er een opening om te praten,wat er nu werkelijk scheef was.
ik denk echt dat je nu na al deze tijd,ze loopt al anderhalf jaar toch met hem
voet bij stuk moet gaan houden
voor jezelf voor je zoon
en ook voor haar welzijn.
wat de uitkomst in de toekomst ook is,je hebt je best gedaan,en meer kun je niet doen,anders heb je alleen jezelf ermee,en brei dat nog maar eens recht bij je eigen.
pas bij verlies beseft men hoeveel je om die ene persoon geeft.
denk dat dit voor de meeste mensen geldt
gekrengt,mijn man was niet verliefd op iemand anders,hij was wel aan het spelen met andere vrouwen.
pas toen ik voet bij stuk hield en een echtscheiding aanvroeg,en lekker alleen op vakantie ging(ik was het zat mijn leven stil te zetten voor hem) kwam de paniek mij kwijt te zijn.
eindelijk was er een opening om te praten,wat er nu werkelijk scheef was.
ik denk echt dat je nu na al deze tijd,ze loopt al anderhalf jaar toch met hem
voet bij stuk moet gaan houden
voor jezelf voor je zoon
en ook voor haar welzijn.
wat de uitkomst in de toekomst ook is,je hebt je best gedaan,en meer kun je niet doen,anders heb je alleen jezelf ermee,en brei dat nog maar eens recht bij je eigen.
dinsdag 3 april 2007 om 12:59
