Relaties
alle pijlers
WAAROM kies je ervoor om vreemd te gaan.
donderdag 27 december 2007 om 22:16
Nav een ander topic (wie is nog nooit vreemdgegaan) de vraag waarom iemand ervoor kiest om vreemd te gaan. Mijns inziens is het nl een keuze. Ik kan mij dus ook moeilijk inleven in iemand die een (langdurige) affaire heeft buiten de eigen relatie. Maar zoals iemand in dat topic al schrijft. Het is zo makkelijk om te oordelen. Daarom de vraag:
WAAROM kies je ervoor om vreemd te gaan?
WAAROM kies je ervoor om vreemd te gaan?
dinsdag 1 januari 2008 om 19:15
dinsdag 1 januari 2008 om 19:43
dinsdag 1 januari 2008 om 19:45
dinsdag 1 januari 2008 om 20:00
quote:Face2 schreef op 01 januari 2008 @ 19:45:
Hoezo instemming?Ik verzocht hem om even weg te gaan waarmee hij instemde om eraan te werken toch?Waar stata dat ik een soort van instemming nodig had?Ik wilde redden wat te redden was nog,hij stemde daarin mee maar nam een zijweg ondertussen.
quote:
Face2 schreef op 30 december 2007 @ 18:22:
Okee ik snap um.
Tsja,ik begrijp het iig. beter dan wanneer je vreemd zou gaan terwijl alles koek en ei is.
Ik kwam ook uit ee njarenlange relatie van vernedering tot en met.Was mijn hele zelffbeeld kwijt(nog steeds maar goed dat is een ander verhaal).
Het kwam ook niet in mij op nee.Ik wilde redden wat er te redden wasPer slot 3 kids.Hoe mal ben je dan.
Wat viel er te redden.
Uiteindelijk ging ex het elders zoeken.Toen waren de rapen voor mij gaar.Ik kon hem geen ongelijk geven maar nam het hem zeer kwalijk.Wees dan een vent en zeg ik ga der vandoor.Ajuu.
Maarjah dat is niet voor iedereen een gegeven.
En toen viel mijn kwartje en dacht okee ga maar.En toen was het voor ex het punt hij wilde mij niet kwijt.Toen was het té laat.
En die vrouw wilde hem ook niet meer.Tsja,zij meende dat hij al lang en breed weg was bij mij toen hij met haar aan de haal ging en haar dat dus vertelde.Zo zie je maar.
Hier reageerde ik op en vroeg of niet juist jij dan het besluit zou moeten nemen i.p.v. hem verwijten dat hij het niet deed.
Heb jij dat besluit nu wel of niet genomen??
Hoezo instemming?Ik verzocht hem om even weg te gaan waarmee hij instemde om eraan te werken toch?Waar stata dat ik een soort van instemming nodig had?Ik wilde redden wat te redden was nog,hij stemde daarin mee maar nam een zijweg ondertussen.
quote:
Face2 schreef op 30 december 2007 @ 18:22:
Okee ik snap um.
Tsja,ik begrijp het iig. beter dan wanneer je vreemd zou gaan terwijl alles koek en ei is.
Ik kwam ook uit ee njarenlange relatie van vernedering tot en met.Was mijn hele zelffbeeld kwijt(nog steeds maar goed dat is een ander verhaal).
Het kwam ook niet in mij op nee.Ik wilde redden wat er te redden wasPer slot 3 kids.Hoe mal ben je dan.
Wat viel er te redden.
Uiteindelijk ging ex het elders zoeken.Toen waren de rapen voor mij gaar.Ik kon hem geen ongelijk geven maar nam het hem zeer kwalijk.Wees dan een vent en zeg ik ga der vandoor.Ajuu.
Maarjah dat is niet voor iedereen een gegeven.
En toen viel mijn kwartje en dacht okee ga maar.En toen was het voor ex het punt hij wilde mij niet kwijt.Toen was het té laat.
En die vrouw wilde hem ook niet meer.Tsja,zij meende dat hij al lang en breed weg was bij mij toen hij met haar aan de haal ging en haar dat dus vertelde.Zo zie je maar.
Hier reageerde ik op en vroeg of niet juist jij dan het besluit zou moeten nemen i.p.v. hem verwijten dat hij het niet deed.
Heb jij dat besluit nu wel of niet genomen??
dinsdag 1 januari 2008 om 20:03
dinsdag 1 januari 2008 om 20:05
Pfff sorry HvJ. ik ben niet zo goed in neerzetten/communiseren op een forum.Face2face is een stuk makkelijker.Nu verzend ik deels stukjes waarop jij dan reageerd wat niet verkeerd is maar half werk lijkt van mijn kant mss. wel het meest.Gosh als ik tegenover je zou zitten dan was het met 1 stuk gezegt.
dinsdag 1 januari 2008 om 20:11
b]Ik kon hem geen ongelijk geven maar nam het hem zeer kwalijk.Wees dan een vent en zeg ik ga der vandoor.Ajuu.
Maarjah dat is niet voor iedereen een gegeven.[/b]
En toen viel mijn kwartje en dacht okee ga maar.En toen was het voor ex het punt hij wilde mij niet kwijt.Toen was het té laat.
En die vrouw wilde hem ook niet meer.Tsja,zij meende dat hij al lang en breed weg was bij mij toen hij met haar aan de haal ging en haar dat dus vertelde.Zo zie je maar.
HvJ. lees dit stukje hierboven nou gewoon even goed.
Hij deed mij overtuigen hij werkt aan ons2.Niets was minder waar dus ik besloot uiteindelijk.
En hem geen ongelijk geven wil voor mij niet zeggen doe maar whatever!Trek je bek open en niet afdoen met een leugentje om bestwil.Dát deed hij nl.
Maarjah dat is niet voor iedereen een gegeven.[/b]
En toen viel mijn kwartje en dacht okee ga maar.En toen was het voor ex het punt hij wilde mij niet kwijt.Toen was het té laat.
En die vrouw wilde hem ook niet meer.Tsja,zij meende dat hij al lang en breed weg was bij mij toen hij met haar aan de haal ging en haar dat dus vertelde.Zo zie je maar.
HvJ. lees dit stukje hierboven nou gewoon even goed.
Hij deed mij overtuigen hij werkt aan ons2.Niets was minder waar dus ik besloot uiteindelijk.
En hem geen ongelijk geven wil voor mij niet zeggen doe maar whatever!Trek je bek open en niet afdoen met een leugentje om bestwil.Dát deed hij nl.
dinsdag 1 januari 2008 om 22:05
Houvanjezelf,
<knip een stukje van mij over het al dan niet 'mogen' oordelen over gedrag>
Jij zei:
quote:Ik geef alleen aan dat oordelen een zwaktebod is.
Wat schiet je er in vredesnaam mee op, (ver)oordelen?
Alleen misschien dat je jezelf er beter door voelt dan die ander?
Iedereen oordeelt. Jij net zo goed als een ander. Je hebt een mening over bepaald gedrag, je hebt zelfs een mening over mensen. Je velt een oordeel, vaak zelfs niet eens bewust. Mensen die zeggen dat ze dat niet hebben, niet doen, praten onzin, is mijn stellige mening. Dat is niet per se verkeerd, het helpt ons informatie te ordenen in ons hoofd. Geheel logisch en menselijk.
Hier op het forum voeren we soms discussies over bepaald gedrag. Ik heb daar een stellige mening over, ja. Ik heb zelfs een oordeel over gedrag, bijvoorbeeld over liegen en bedriegen. Dat ik me daardoor beter zou voelen dan een ander is niet gezegd. Waarom zou ik? Ten eerste heb ik het over gedrag en niet over een persoon in het geheel, ten tweede ken ik de mensen met wie ik hier discussies voer niet. Mijn oordeel strekt zich dan ook puur uit tot hetgeen ik lees en de punten van discussie.
Ik zei: Ik heb de mogelijkheid tot het verbreken van beloftes niet nodig om mezelf te kunnen zijn, om mezelf vrij te voelen. Sterker nog, het me houden aan beloftes en het daar serieus mee omgaan, is een belangrijk deel van mij dat ik koester en waar ik trots op ben.
Jij zei toen:
quote:
Precies.
Daarom is het verbreken van die belofte (met jezelf) ook zo'n teleurstellende ervaring.
Om die reden is het ook zo moeilijk om het voor jezelf toe te geven dat het is gebeurd.
Heb je nooit gehad dat je jezelf iets had voorgenomen en dat je het toch deed of gedaan hebt?
En hoe voelde dat? Knap lullig lijkt mij....
Ook hier gaat weer op, jezelf beter voelen dan die ander.
Ik heb mezelf wel eens voorgenomen om lief te zijn en ben het dan toch niet geweest, of iets dergelijks, ja. Maar echt beloftes verbroken? Nee, dat niet. Misschien scheelt het ook dat ik niet zomaar wat beloof. Beloftes betekenen wat. En als ik ze maak, dan wil ik ze ook echt houden. Dan zal ik me er ook echt aan houden.
Wederom begrijp ik niet goed wat dat nu heeft te maken met je beter voelen dan een ander. Want dit geldt voor mij, hier voel ik mij persoonlijk goed bij, hier voel ik mij in mijn relatie goed bij, dit werkt voor mijn man en mij. Ik voel me daarbij niet meer dan een ander. Ook niet minder trouwens. Want wat heeft dat nou met een ander te maken? Als een ander beloftes minder belangrijk vind, dan is dat toch prima? Ik kan daar dan verder niets mee, maar dat hoeft toch ook niet?
Voel jij je zo vaak meer dan een ander, dat je dit de hele tijd blijft projecteren? Of voel je je juist minder?
Ik zei: Ben ik altijd honderd procent eerlijk en vrij van bedrog? Vast niet. Maak ik fouten? Oh zeker wel. Maar als het gaat om de dingen die ik er werkelijk toe vind doen, nee, dan kan ik eerlijk zeggen dat ik daar zuiver mee omga en mee zal blijven omgaan. Dat is namelijk belangrijk voor mij, voor wie ik ben en hoe ik mezelf wil zien.quote:
Zie boven. Zo wil jij jezelf zien (je zelfbeeld).
Je zegt hier feitelijk dat alleen als dingen er echt toe doen, dan ben je vrij van bedrog.
Een contradictie in terminus.
Je bent te vertrouwen, maar alleen als de dingen er echt toe doen.
Ja, zo wil ik mijzelf zien. Ik zorg er dan ook voor dat ik mijzelf op die manier kán zien.
Vond je het tegenstrijdig wat ik schreef? Zo zou je het inderdaad kunnen interpreteren. Wat ik bedoelde is dat me duidelijk is geworden dat binnen verschillende relaties verschillende dingen belangrijk zijn. Voor de één zal seksuele trouw essentieel zijn, bij de ander zijn er weer heel andere aspecten die er echt toe doen. En binnen de relaties die ik heb, of het nu met mijn levenspartner of met vrienden of familie is, ben ik op de vlakken die er toe doen voor en tussen ons absoluut en per definitie te vertrouwen. En op welk vlak het ook is, een belofte is een belofte, en die staat. Maar dat zei ik al eerder.
Verder zei je:
quote:Het vreemde is, ik ben nog nooit vreemdgegaan.
Ik heb echter wel situaties meegemaakt waarin ik achteraf dacht "tjonge, ben ik dat ook??".
Dit zorgde er wel voor dat ik hierover met mijn vrouw heb gesproken. Dat kon ik pas toen ik zelf eerlijk was naar mezelf.
Door toe te geven dat ik dus ook in staat was tot de dingen waavan ikzelf steeds zei dat ik dat niet zou doen/kunnen.
Je moet helemaal zelf weten tot in hoeverre je jezelf vrijheden wil toestaan. Ik denk dat het ook alleen maar mooi is als je de mogelijkheid hebt, ook in een relatie, om te groeien en te ontwikkelen. Maar waarom vind je het zo moeilijk te accepteren dat voor sommige mensen principes en overtuigingen bestaan waar ze pal voor staan, niet omdat ze niet beter weten, maar omdat ze dat juist en goed vinden?
quote:Niet menselijks is ons vreemd. Ook mij niet.
Alleen al om die reden (ver)oordeel ik niet.
Voor mij hoort bij het menselijk zijn ook en júist het kunnen bouwen op elkaar, het kunnen vertrouwen op elkaar en de wil om het juiste te doen. Voor mij is het een deel van het zijn van een mens om het beste uit jezelf te halen en bovenal: jezelf in de spiegel te kunnen aankijken. Het is al wel duidelijk dat voor dat bij een ieder wat anders nodig is.
Oh, overigens, over tegenstrijdigheden gesproken.. Ik zei al eerder: Iedereen oordeelt. Dát hoort nou bij uitstek bij het menselijk zijn.
<knip een stukje van mij over het al dan niet 'mogen' oordelen over gedrag>
Jij zei:
quote:Ik geef alleen aan dat oordelen een zwaktebod is.
Wat schiet je er in vredesnaam mee op, (ver)oordelen?
Alleen misschien dat je jezelf er beter door voelt dan die ander?
Iedereen oordeelt. Jij net zo goed als een ander. Je hebt een mening over bepaald gedrag, je hebt zelfs een mening over mensen. Je velt een oordeel, vaak zelfs niet eens bewust. Mensen die zeggen dat ze dat niet hebben, niet doen, praten onzin, is mijn stellige mening. Dat is niet per se verkeerd, het helpt ons informatie te ordenen in ons hoofd. Geheel logisch en menselijk.
Hier op het forum voeren we soms discussies over bepaald gedrag. Ik heb daar een stellige mening over, ja. Ik heb zelfs een oordeel over gedrag, bijvoorbeeld over liegen en bedriegen. Dat ik me daardoor beter zou voelen dan een ander is niet gezegd. Waarom zou ik? Ten eerste heb ik het over gedrag en niet over een persoon in het geheel, ten tweede ken ik de mensen met wie ik hier discussies voer niet. Mijn oordeel strekt zich dan ook puur uit tot hetgeen ik lees en de punten van discussie.
Ik zei: Ik heb de mogelijkheid tot het verbreken van beloftes niet nodig om mezelf te kunnen zijn, om mezelf vrij te voelen. Sterker nog, het me houden aan beloftes en het daar serieus mee omgaan, is een belangrijk deel van mij dat ik koester en waar ik trots op ben.
Jij zei toen:
quote:
Precies.
Daarom is het verbreken van die belofte (met jezelf) ook zo'n teleurstellende ervaring.
Om die reden is het ook zo moeilijk om het voor jezelf toe te geven dat het is gebeurd.
Heb je nooit gehad dat je jezelf iets had voorgenomen en dat je het toch deed of gedaan hebt?
En hoe voelde dat? Knap lullig lijkt mij....
Ook hier gaat weer op, jezelf beter voelen dan die ander.
Ik heb mezelf wel eens voorgenomen om lief te zijn en ben het dan toch niet geweest, of iets dergelijks, ja. Maar echt beloftes verbroken? Nee, dat niet. Misschien scheelt het ook dat ik niet zomaar wat beloof. Beloftes betekenen wat. En als ik ze maak, dan wil ik ze ook echt houden. Dan zal ik me er ook echt aan houden.
Wederom begrijp ik niet goed wat dat nu heeft te maken met je beter voelen dan een ander. Want dit geldt voor mij, hier voel ik mij persoonlijk goed bij, hier voel ik mij in mijn relatie goed bij, dit werkt voor mijn man en mij. Ik voel me daarbij niet meer dan een ander. Ook niet minder trouwens. Want wat heeft dat nou met een ander te maken? Als een ander beloftes minder belangrijk vind, dan is dat toch prima? Ik kan daar dan verder niets mee, maar dat hoeft toch ook niet?
Voel jij je zo vaak meer dan een ander, dat je dit de hele tijd blijft projecteren? Of voel je je juist minder?
Ik zei: Ben ik altijd honderd procent eerlijk en vrij van bedrog? Vast niet. Maak ik fouten? Oh zeker wel. Maar als het gaat om de dingen die ik er werkelijk toe vind doen, nee, dan kan ik eerlijk zeggen dat ik daar zuiver mee omga en mee zal blijven omgaan. Dat is namelijk belangrijk voor mij, voor wie ik ben en hoe ik mezelf wil zien.quote:
Zie boven. Zo wil jij jezelf zien (je zelfbeeld).
Je zegt hier feitelijk dat alleen als dingen er echt toe doen, dan ben je vrij van bedrog.
Een contradictie in terminus.
Je bent te vertrouwen, maar alleen als de dingen er echt toe doen.
Ja, zo wil ik mijzelf zien. Ik zorg er dan ook voor dat ik mijzelf op die manier kán zien.
Vond je het tegenstrijdig wat ik schreef? Zo zou je het inderdaad kunnen interpreteren. Wat ik bedoelde is dat me duidelijk is geworden dat binnen verschillende relaties verschillende dingen belangrijk zijn. Voor de één zal seksuele trouw essentieel zijn, bij de ander zijn er weer heel andere aspecten die er echt toe doen. En binnen de relaties die ik heb, of het nu met mijn levenspartner of met vrienden of familie is, ben ik op de vlakken die er toe doen voor en tussen ons absoluut en per definitie te vertrouwen. En op welk vlak het ook is, een belofte is een belofte, en die staat. Maar dat zei ik al eerder.
Verder zei je:
quote:Het vreemde is, ik ben nog nooit vreemdgegaan.
Ik heb echter wel situaties meegemaakt waarin ik achteraf dacht "tjonge, ben ik dat ook??".
Dit zorgde er wel voor dat ik hierover met mijn vrouw heb gesproken. Dat kon ik pas toen ik zelf eerlijk was naar mezelf.
Door toe te geven dat ik dus ook in staat was tot de dingen waavan ikzelf steeds zei dat ik dat niet zou doen/kunnen.
Je moet helemaal zelf weten tot in hoeverre je jezelf vrijheden wil toestaan. Ik denk dat het ook alleen maar mooi is als je de mogelijkheid hebt, ook in een relatie, om te groeien en te ontwikkelen. Maar waarom vind je het zo moeilijk te accepteren dat voor sommige mensen principes en overtuigingen bestaan waar ze pal voor staan, niet omdat ze niet beter weten, maar omdat ze dat juist en goed vinden?
quote:Niet menselijks is ons vreemd. Ook mij niet.
Alleen al om die reden (ver)oordeel ik niet.
Voor mij hoort bij het menselijk zijn ook en júist het kunnen bouwen op elkaar, het kunnen vertrouwen op elkaar en de wil om het juiste te doen. Voor mij is het een deel van het zijn van een mens om het beste uit jezelf te halen en bovenal: jezelf in de spiegel te kunnen aankijken. Het is al wel duidelijk dat voor dat bij een ieder wat anders nodig is.
Oh, overigens, over tegenstrijdigheden gesproken.. Ik zei al eerder: Iedereen oordeelt. Dát hoort nou bij uitstek bij het menselijk zijn.
dinsdag 1 januari 2008 om 22:39
Ik denk dat eigen ervaringen ook meespelen in het kunnen en willen begrijpen van het vreemdgaan van de ander.
Ik heb al 20 jaar een ontzettend goede relatie.
Toch heb ik lang geleden op het punt van vreemdgaan gestaan. Smoorverliefd op een ander en volop gelegenheid. Ik wilde per se niet vreemdgaan, maar wat was dat ontzettend moeilijk! Ik voelde me alsof ik tegen natuurkrachten aan het strijden was. De hormonen raasden door mijn lijf, mijn fantasie ging aan de lopende band aan de haal en intussen voelde ik me permanent schuldig naar mijn man. Ik ben niet bezweken, maar mijn hemel, wat was dát moeilijk!
Sinds die tijd ben ik aanmerkelijk milder geworden. Zoals HvJ iets terug zei:'ben ik dat ook? '.
Ik weet niet of het een kwestie is van 'wie zonder zonde is'. Ik denk dat het moeilijk is je voor te stellen hoe zwaar de kracht is waartegen je soms moet vechten. Voor het mij overkwam, kon ik me daar weinig bij voorstellen.
En ik had het dan nog makkelijk: ik had/heb een goede, liefhebbende relatie. Ja, dat kan namelijk ook. Een uitstekende relatie hebben en dan toch verliefd worden op een ander.
Ik heb al 20 jaar een ontzettend goede relatie.
Toch heb ik lang geleden op het punt van vreemdgaan gestaan. Smoorverliefd op een ander en volop gelegenheid. Ik wilde per se niet vreemdgaan, maar wat was dat ontzettend moeilijk! Ik voelde me alsof ik tegen natuurkrachten aan het strijden was. De hormonen raasden door mijn lijf, mijn fantasie ging aan de lopende band aan de haal en intussen voelde ik me permanent schuldig naar mijn man. Ik ben niet bezweken, maar mijn hemel, wat was dát moeilijk!
Sinds die tijd ben ik aanmerkelijk milder geworden. Zoals HvJ iets terug zei:'ben ik dat ook? '.
Ik weet niet of het een kwestie is van 'wie zonder zonde is'. Ik denk dat het moeilijk is je voor te stellen hoe zwaar de kracht is waartegen je soms moet vechten. Voor het mij overkwam, kon ik me daar weinig bij voorstellen.
En ik had het dan nog makkelijk: ik had/heb een goede, liefhebbende relatie. Ja, dat kan namelijk ook. Een uitstekende relatie hebben en dan toch verliefd worden op een ander.
dinsdag 1 januari 2008 om 22:44
Je hebt helemaal gelijk.
Alles wat we doen bevat een oordeel.
Voel ik mij meer dan een ander?
Jazeker, meer dan eens zelfs.
Voel ik mij minder dan een ander, zelfde antwoord.
Ik ben mij er echter van bewust en houd er rekening mee.
Alleen al om die reden vergeef ik anderen dat oordeel.
Het is onmogelijk om geen oordeel te hebben.
En waar wij zeker in verschillen, noem het levenservaring, is dat ik alles open houd en dus ook geen beloftes kan doen.
Mijn trouwbelofte die ik heb afgelegd tijdens mijn trouwen, die bleek niet te houden.
Mijn trouwbelofte tijdens mijn eerste communie, idem dito.
Niets zo veranderlijk als een mens.
En een belofte die er nu toe doet, doet die er straks ook nog toe of kan dat veranderen??
Volgens mij schreef ik hierboven dat mijn ervaring is/was dat dit zo is.
Alles wat we doen bevat een oordeel.
Voel ik mij meer dan een ander?
Jazeker, meer dan eens zelfs.
Voel ik mij minder dan een ander, zelfde antwoord.
Ik ben mij er echter van bewust en houd er rekening mee.
Alleen al om die reden vergeef ik anderen dat oordeel.
Het is onmogelijk om geen oordeel te hebben.
En waar wij zeker in verschillen, noem het levenservaring, is dat ik alles open houd en dus ook geen beloftes kan doen.
Mijn trouwbelofte die ik heb afgelegd tijdens mijn trouwen, die bleek niet te houden.
Mijn trouwbelofte tijdens mijn eerste communie, idem dito.
Niets zo veranderlijk als een mens.
En een belofte die er nu toe doet, doet die er straks ook nog toe of kan dat veranderen??
Volgens mij schreef ik hierboven dat mijn ervaring is/was dat dit zo is.
dinsdag 1 januari 2008 om 22:48
woensdag 2 januari 2008 om 00:04
quote:Reiger100 schreef op 01 januari 2008 @ 16:14:
[...]
Ik val eerlijk gezegd nogal achterover dat ik spijt zou moeten betuigen aan mijn ex, en niet omgekeerd.Je moet van mij helemaal niets. Ik doe hier pogingen om twee dingen helder te maken:
1. Waarom ik niet vreemd ga
2. Dat ik geen oordeel heb over wat anderen doen.
Als je daar uit wil halen dat je van mij iets zou moeten, dan leg je dat er echt zelf in.
[...]
Ik val eerlijk gezegd nogal achterover dat ik spijt zou moeten betuigen aan mijn ex, en niet omgekeerd.Je moet van mij helemaal niets. Ik doe hier pogingen om twee dingen helder te maken:
1. Waarom ik niet vreemd ga
2. Dat ik geen oordeel heb over wat anderen doen.
Als je daar uit wil halen dat je van mij iets zou moeten, dan leg je dat er echt zelf in.
woensdag 2 januari 2008 om 00:56
Ik ben het met iedereen eens op dit topic, alleen denk ik dat er iets toegevoegd zou kunnen worden.
Beloftes worden gemaakt onder bepaalde omstandigheden en uit een bepaalde beeld op de toekomst.
Helaas veranderen die omstandigheden weleens binnen een relatie. Dan heb je dus te maken met een belofte die gemaakt is binnen een totaal andere omstandigheid cq verwachting. Door die nieuwe omstandiheid ontstaat een soort contractbreuk. Wie hieraan schuldig is laat ik in het midden. Maar ik snap heel erg goed waarom sommige mensen vreemdgaan! Ik zelf (nog) niet hoor, maar mijn ex wel, en ik snap hem erg goed. Toen wij elkaar trouw beloofde, zagen de omstandigheden er heel erg anders uit dan toen hij vreemd ging!
Er zijn verdomd veel goede redenen om NIET een relatie te beeindigen. Kinderen, financien, angst, religie....noem maar op! En of mijn ex nu nooit meer te vertrouwen is???? Hij is geen, zoals eerder genoemd op dit topic, fornhuis, een apparaat, maar een mens die leert.
Het is een nobel streven om niet vreemd te gaan, maar vind het nobeler om de omstandigheden te bewaken dan je aan een Uber belofte vast te houden. Dus juist WEL betrouwbaar in de kleine dingen zijn.
Helaas ben ik (mede) schuldig geweest aan het veranderen van de verwachtingen en de omstandigheden. En ook dat vergeef ik mij, want de volgende die aan dit fornhuisje zit, heeft er een met nieuwe opties!
Beloftes worden gemaakt onder bepaalde omstandigheden en uit een bepaalde beeld op de toekomst.
Helaas veranderen die omstandigheden weleens binnen een relatie. Dan heb je dus te maken met een belofte die gemaakt is binnen een totaal andere omstandigheid cq verwachting. Door die nieuwe omstandiheid ontstaat een soort contractbreuk. Wie hieraan schuldig is laat ik in het midden. Maar ik snap heel erg goed waarom sommige mensen vreemdgaan! Ik zelf (nog) niet hoor, maar mijn ex wel, en ik snap hem erg goed. Toen wij elkaar trouw beloofde, zagen de omstandigheden er heel erg anders uit dan toen hij vreemd ging!
Er zijn verdomd veel goede redenen om NIET een relatie te beeindigen. Kinderen, financien, angst, religie....noem maar op! En of mijn ex nu nooit meer te vertrouwen is???? Hij is geen, zoals eerder genoemd op dit topic, fornhuis, een apparaat, maar een mens die leert.
Het is een nobel streven om niet vreemd te gaan, maar vind het nobeler om de omstandigheden te bewaken dan je aan een Uber belofte vast te houden. Dus juist WEL betrouwbaar in de kleine dingen zijn.
Helaas ben ik (mede) schuldig geweest aan het veranderen van de verwachtingen en de omstandigheden. En ook dat vergeef ik mij, want de volgende die aan dit fornhuisje zit, heeft er een met nieuwe opties!
woensdag 2 januari 2008 om 08:02
Lange tijd heb ik getwijfeld of ik mijn verhaal hier wel zou plaatsen, omdat ik niet zo'n zin heb om het moraalriddersleger over me heen te krijgen, maar ik wil het toch kwijt.
Ik heb een relatie van meer dan 10 jaar met een man die zonder meer mijn beste vriend is, er goed uitziet, sociaal is, nou ja alles wat je in een man zou wensen, opeen ding na. Hij heeft nauwelijks behoefte aan lichamelijk contact, knuffelen vind ie niks en het is inmiddels meer dan 2 jaar geleden dat we noemenswaardige sex hebben gehad. Hij is ook de eerste waar ik sex mee heb gehad, ik dacht altijd dat het aan mij lag dat sex zo moeizaam ging.
Ook ik was erg anti vreemdgaan, om alle redenen die in voorgaande posts door anderen zijn genoemd.
En toen was daar op het juiste moment, de juiste persoon op de juiste plaats. Ik heb het zeker weten zelf uitgelokt en mijn 'prooi' hapte feilloos. Het was fantastisch om een keer sex te hebben met iemand die dat niet heeft met mij 'omdat het er nu eenmaal bij hoort' maar omdat hij gewoon vreselijk veel zin had in mij. Ik denk er nog elke dag aan ook al heb ik die ander daarna nooit meer gezien, en het is inmiddels alweer jaren geleden. Het is bij die ene keer vreemdgaan gebleven.
Uiteindelijk heb ik het mijn man verteld, omdat ik vond dat hij het recht had om te weten dat ik niet 100% te vertrouwen ben. Ik heb er vreselijke spijt van dat ik hem zo'n pijn heb gedaan ermee, want dat verdient hij helemaal niet, maar ik weet zeker dat hij die ene misstap die ik gemaakt heb minder erg vind dan wanneer ik onze relatie had beeindigd.
Ik heb een relatie van meer dan 10 jaar met een man die zonder meer mijn beste vriend is, er goed uitziet, sociaal is, nou ja alles wat je in een man zou wensen, opeen ding na. Hij heeft nauwelijks behoefte aan lichamelijk contact, knuffelen vind ie niks en het is inmiddels meer dan 2 jaar geleden dat we noemenswaardige sex hebben gehad. Hij is ook de eerste waar ik sex mee heb gehad, ik dacht altijd dat het aan mij lag dat sex zo moeizaam ging.
Ook ik was erg anti vreemdgaan, om alle redenen die in voorgaande posts door anderen zijn genoemd.
En toen was daar op het juiste moment, de juiste persoon op de juiste plaats. Ik heb het zeker weten zelf uitgelokt en mijn 'prooi' hapte feilloos. Het was fantastisch om een keer sex te hebben met iemand die dat niet heeft met mij 'omdat het er nu eenmaal bij hoort' maar omdat hij gewoon vreselijk veel zin had in mij. Ik denk er nog elke dag aan ook al heb ik die ander daarna nooit meer gezien, en het is inmiddels alweer jaren geleden. Het is bij die ene keer vreemdgaan gebleven.
Uiteindelijk heb ik het mijn man verteld, omdat ik vond dat hij het recht had om te weten dat ik niet 100% te vertrouwen ben. Ik heb er vreselijke spijt van dat ik hem zo'n pijn heb gedaan ermee, want dat verdient hij helemaal niet, maar ik weet zeker dat hij die ene misstap die ik gemaakt heb minder erg vind dan wanneer ik onze relatie had beeindigd.
woensdag 2 januari 2008 om 09:26
quote:riderm schreef op 02 januari 2008 @ 00:04:
[...]
Je moet van mij helemaal niets. Ik doe hier pogingen om twee dingen helder te maken:
1. Waarom ik niet vreemd ga
2. Dat ik geen oordeel heb over wat anderen doen.
Als je daar uit wil halen dat je van mij iets zou moeten, dan leg je dat er echt zelf in.
Riderm,
1. Ik 'moet' van jou wel degelijk mijn excuses aan mijn ex aanbieden, ALS ik in jouw ogen geloofwaardig wil zijn. Je schreef immers dat je niet gelooft dat iemand over iets spijt heeft zolang hij zijn excuses niet aangeboden heeft. Voor mijn commentaar daarover verwijs ik je naar mijn vorige bericht.
2. Jij hebt wel degelijk een oordeel over wat anderen doen. Bijvoorbeeld: als iemand ooit in bepaalde omstandigheden eens vreemdgegaan is, beoordeel jij die persoon als definitief onbetrouwbaar, aangezien je schrijft dat je die persoon nooit meer 100% kunt vertrouwen.
3. Ik poog hier net als jij duidelijk te maken waarom ik niet (meer) vreemd ga.
Roodhaar en HVJ:
in tegenstelling tot jullie wellicht, kan verliefdheid me niet zomaar overvallen. Bij mij is verliefdheid een bewuste keuze, ik moet mezelf de toestemming geven om verliefd te worden voor ik het kan worden. Ik ben nog nooit in mijn leven (en ik ben nu een stuk in de 50) verliefd geworden zonder dat ik het me bewust toegestaan heb. Ik moet er zelfs een bewuste beslissing voor nemen, ik moet willen verliefd worden, dan pas kan ik verliefd worden. Zo zit ik in elkaar (ik heb bijvoorbeeld ook helemaal geen neiging tot personencultus, zelfs niet als tiener gehad). Daarom kan ik ook stellig zeggen dat ik nooit meer zal vreemdgaan: de 'natuurkrachten' waarover Roodhaar het had komen bij mij niet los als ik me er niet bewust voor opengesteld heb. Maar ik begrijp dat het niet voor iedereen zo werkt.
[...]
Je moet van mij helemaal niets. Ik doe hier pogingen om twee dingen helder te maken:
1. Waarom ik niet vreemd ga
2. Dat ik geen oordeel heb over wat anderen doen.
Als je daar uit wil halen dat je van mij iets zou moeten, dan leg je dat er echt zelf in.
Riderm,
1. Ik 'moet' van jou wel degelijk mijn excuses aan mijn ex aanbieden, ALS ik in jouw ogen geloofwaardig wil zijn. Je schreef immers dat je niet gelooft dat iemand over iets spijt heeft zolang hij zijn excuses niet aangeboden heeft. Voor mijn commentaar daarover verwijs ik je naar mijn vorige bericht.
2. Jij hebt wel degelijk een oordeel over wat anderen doen. Bijvoorbeeld: als iemand ooit in bepaalde omstandigheden eens vreemdgegaan is, beoordeel jij die persoon als definitief onbetrouwbaar, aangezien je schrijft dat je die persoon nooit meer 100% kunt vertrouwen.
3. Ik poog hier net als jij duidelijk te maken waarom ik niet (meer) vreemd ga.
Roodhaar en HVJ:
in tegenstelling tot jullie wellicht, kan verliefdheid me niet zomaar overvallen. Bij mij is verliefdheid een bewuste keuze, ik moet mezelf de toestemming geven om verliefd te worden voor ik het kan worden. Ik ben nog nooit in mijn leven (en ik ben nu een stuk in de 50) verliefd geworden zonder dat ik het me bewust toegestaan heb. Ik moet er zelfs een bewuste beslissing voor nemen, ik moet willen verliefd worden, dan pas kan ik verliefd worden. Zo zit ik in elkaar (ik heb bijvoorbeeld ook helemaal geen neiging tot personencultus, zelfs niet als tiener gehad). Daarom kan ik ook stellig zeggen dat ik nooit meer zal vreemdgaan: de 'natuurkrachten' waarover Roodhaar het had komen bij mij niet los als ik me er niet bewust voor opengesteld heb. Maar ik begrijp dat het niet voor iedereen zo werkt.
woensdag 2 januari 2008 om 09:35
Beukenootje, niet fijn voor je dat je bij je man niet terecht kan voor je behoefte aan aanrakingen/seks! Bij mij was dat ook zo, maar dat probleem was, hoewel ik zelf een grote behoefte aan seks/knuffelen heb, maar één van de vele, nog veel ergere, problemen.
Ik begrijp je dus helemaal!
Wat ik niet zo goed begrijp is het volgende: als een man zijn vrouw niet aanraakt, daar geen behoefte aan heeft, hoe kan hij dan pijn hebben als zijn vrouw dat dan met een ander doet? Het lijkt me dat je niet jaloers kunt zijn op iets wat je zelf helemaal niet waardeert. Ik probeer wat duidelijker te zijn. Jouw man lijkt helemaal geen belang te hechten aan seks, hij vindt het kennelijk iets waardeloos, hoe kan hij dan pijn hebben als jij iets wat voor hem waardeloos is, doet met een ander?
Ik begrijp je dus helemaal!
Wat ik niet zo goed begrijp is het volgende: als een man zijn vrouw niet aanraakt, daar geen behoefte aan heeft, hoe kan hij dan pijn hebben als zijn vrouw dat dan met een ander doet? Het lijkt me dat je niet jaloers kunt zijn op iets wat je zelf helemaal niet waardeert. Ik probeer wat duidelijker te zijn. Jouw man lijkt helemaal geen belang te hechten aan seks, hij vindt het kennelijk iets waardeloos, hoe kan hij dan pijn hebben als jij iets wat voor hem waardeloos is, doet met een ander?
woensdag 2 januari 2008 om 09:43
Quadesch, ik ben het met je eens. Als je trouwt, beloof je niet alleen seksuele trouw, maar ook elkaar lief te hebben in goede en kwade tijden. Die laatste belofte is volgens mij nog veel belangrijker dan pure seksuele trouw. Als één van de partners eenzijdig stopt met van de andere te houden (en geen relatietherapie wil), dan breekt die partner zijn belofte. De andere partner is dan ook niet meer aan zijn belofte (bijv. seksuele trouw) gehouden. Zo werken contracten/beloften nu eenmaal.
Maar ik vind nu de redenen om een slechte relatie niet te beëindigen (kinderen, angst, religie, geld...) geen goede redenen meer. Dat heet 'veranderende inzichten', of levenservaring.
Maar ik vind nu de redenen om een slechte relatie niet te beëindigen (kinderen, angst, religie, geld...) geen goede redenen meer. Dat heet 'veranderende inzichten', of levenservaring.
woensdag 2 januari 2008 om 10:11
Ik ging vreemd omdat ik te weinig aandacht kreeg van mijn partner. Het was (is inmiddels mijn ex) een superlieve man, maar hij was constant bezig met zijn horecazaken (hij had er een stuk of 3 - op een gegeven moment zelfs 4). Ook al waren we samen, een rustig moment hadden we bijna nooit, er was altijd wel iemand die hem nodig hem en hem opbelde. Alleen op valentijn wou hij zijn telefoon een paar uurtjes uit zetten. Wij kregen ook 's nachts regelmatig telefoons over problemen in de zaken. Doordat hij heel veel met die zaken bezig was, zocht ik aandacht op van anderen. Dat was de hoofdreden. Ik heb hem nooit willen kwetsen en heb het hem ook nooit verteld.
woensdag 2 januari 2008 om 11:07
quote:quadesh schreef op 02 januari 2008 @ 00:56:
Ik ben het met iedereen eens op dit topic, alleen denk ik dat er iets toegevoegd zou kunnen worden.
Beloftes worden gemaakt onder bepaalde omstandigheden en uit een bepaalde beeld op de toekomst.
Helaas veranderen die omstandigheden weleens binnen een relatie. Dan heb je dus te maken met een belofte die gemaakt is binnen een totaal andere omstandigheid cq verwachting. Door die nieuwe omstandiheid ontstaat een soort contractbreuk.
Ik zou er nog een nuance aan toe willen voegen. Vrijwel iedereen wordt opgevoed met het beeld van een monogame, eeuwigdurende liefde. Dat is hetgeen wat je na moet streven en waarvoor je trouw belooft. Het hoog-romantische ideaal van 1 partner met wie je alles deelt, die al je behoeften vervult en met wie je nog lang en gelukkig leeft.
Min of meer als vanzelfsprekend belooft iedereen trouw aan het begin van de relatie. Het spreekt vanzelf om dat te doen. Zelfs zonder het uit te spreken gaat men er vanuit.
Naarmate je ouder wordt, leer je wel dat het in de praktijk wat anders in elkaar steekt, maar het ideaal blijft bovenop die bergtop staan als hetgeen je éigenlijk zou moeten doen en willen.
Die imprint zit heel diep. De meeste mensen gaan pas nadenken over de gevolgen van dit nastreven als er al serieuze problemen zíjn. De uitspraak: "Als je ooit vreemdgaat, dan gooi ik je eruit" is vaak de tweede belofte waaraan men elkaar gaat houden. Ik ken nogal wat voorbeelden in mijn omgeving van mensen die elkaar dát beloofd hadden. En dan huilend:'Maar ik wil hem eigenlijk helemaal niet kwijt'. Alsof er een wet is die je verplicht om vast te houden aan een afspraak die je gemaakt hebt zonder dat je je voor kon stellen hoe het in het echt zou voelen.
Mijn man en ik zijn gaan swingen. Dat zijn we gaan doen omdat we allebei ontdekten behoefte te hebben aan meer dan 1 sexpartner. Ieder van ons had die behoefte en we hebben allebei die behoefte een tijdlang voor ons gehouden en onderdrukt. Immers: dat kan niet. We houden van elkaar dus het kan en het mag niet.
Uiteindelijk ben ik er over gaan praten en toen bleek dat mijn man hetzelfde voelde. We zijn toen gaan spelen met het idee hoe het zou zijn om af te wijken van dat hoog-romantische ideaal. Inmiddels voelt onze keuze als 'gewoon'. Maar ik herinner me dat we in het begin elkaar heel vaak vroegen: "zijn we niet dom bezig? dit moet toch wel fout gaan?'. Zo diep was die imprint van dat het FOUT is.
Hiermee wil ik niet zeggen dat voor iedereen deze manier van leven de keuze zou moeten zijn. Het gaat er mij om dat er veel meer variaties mogelijk zijn dan alleen maar dat romantisch ideaal van 1 partner een heel leven lang. En doordat wij onszelf en onze kinderen wijsmaken dat er geen alternatieven zijn zetten we onszelf vast in een keurslijf waarin groei en verandering onmogelijk zijn zonder iets te breken.
Ik ben het met iedereen eens op dit topic, alleen denk ik dat er iets toegevoegd zou kunnen worden.
Beloftes worden gemaakt onder bepaalde omstandigheden en uit een bepaalde beeld op de toekomst.
Helaas veranderen die omstandigheden weleens binnen een relatie. Dan heb je dus te maken met een belofte die gemaakt is binnen een totaal andere omstandigheid cq verwachting. Door die nieuwe omstandiheid ontstaat een soort contractbreuk.
Ik zou er nog een nuance aan toe willen voegen. Vrijwel iedereen wordt opgevoed met het beeld van een monogame, eeuwigdurende liefde. Dat is hetgeen wat je na moet streven en waarvoor je trouw belooft. Het hoog-romantische ideaal van 1 partner met wie je alles deelt, die al je behoeften vervult en met wie je nog lang en gelukkig leeft.
Min of meer als vanzelfsprekend belooft iedereen trouw aan het begin van de relatie. Het spreekt vanzelf om dat te doen. Zelfs zonder het uit te spreken gaat men er vanuit.
Naarmate je ouder wordt, leer je wel dat het in de praktijk wat anders in elkaar steekt, maar het ideaal blijft bovenop die bergtop staan als hetgeen je éigenlijk zou moeten doen en willen.
Die imprint zit heel diep. De meeste mensen gaan pas nadenken over de gevolgen van dit nastreven als er al serieuze problemen zíjn. De uitspraak: "Als je ooit vreemdgaat, dan gooi ik je eruit" is vaak de tweede belofte waaraan men elkaar gaat houden. Ik ken nogal wat voorbeelden in mijn omgeving van mensen die elkaar dát beloofd hadden. En dan huilend:'Maar ik wil hem eigenlijk helemaal niet kwijt'. Alsof er een wet is die je verplicht om vast te houden aan een afspraak die je gemaakt hebt zonder dat je je voor kon stellen hoe het in het echt zou voelen.
Mijn man en ik zijn gaan swingen. Dat zijn we gaan doen omdat we allebei ontdekten behoefte te hebben aan meer dan 1 sexpartner. Ieder van ons had die behoefte en we hebben allebei die behoefte een tijdlang voor ons gehouden en onderdrukt. Immers: dat kan niet. We houden van elkaar dus het kan en het mag niet.
Uiteindelijk ben ik er over gaan praten en toen bleek dat mijn man hetzelfde voelde. We zijn toen gaan spelen met het idee hoe het zou zijn om af te wijken van dat hoog-romantische ideaal. Inmiddels voelt onze keuze als 'gewoon'. Maar ik herinner me dat we in het begin elkaar heel vaak vroegen: "zijn we niet dom bezig? dit moet toch wel fout gaan?'. Zo diep was die imprint van dat het FOUT is.
Hiermee wil ik niet zeggen dat voor iedereen deze manier van leven de keuze zou moeten zijn. Het gaat er mij om dat er veel meer variaties mogelijk zijn dan alleen maar dat romantisch ideaal van 1 partner een heel leven lang. En doordat wij onszelf en onze kinderen wijsmaken dat er geen alternatieven zijn zetten we onszelf vast in een keurslijf waarin groei en verandering onmogelijk zijn zonder iets te breken.
woensdag 2 januari 2008 om 11:32
quote:houvanjezelf schreef op 01 januari 2008 @ 22:44:
Je hebt helemaal gelijk.
Alles wat we doen bevat een oordeel.
Voel ik mij meer dan een ander?
Jazeker, meer dan eens zelfs.
Voel ik mij minder dan een ander, zelfde antwoord.
Ik ben mij er echter van bewust en houd er rekening mee.
Alleen al om die reden vergeef ik anderen dat oordeel.
Het is onmogelijk om geen oordeel te hebben.
En waar wij zeker in verschillen, noem het levenservaring, is dat ik alles open houd en dus ook geen beloftes kan doen.
Mijn trouwbelofte die ik heb afgelegd tijdens mijn trouwen, die bleek niet te houden.
Mijn trouwbelofte tijdens mijn eerste communie, idem dito.
Niets zo veranderlijk als een mens.
En een belofte die er nu toe doet, doet die er straks ook nog toe of kan dat veranderen??
Volgens mij schreef ik hierboven dat mijn ervaring is/was dat dit zo is.
Wij verschillen zeker, maar ik ben niet zo kortzichtig dat ik denk te kunnen bepalen tot in hoeverre iemands levenservaring bepalender is dan dat van een ander.
Waar wij blijkbaar ook in verschillen, is dat ik heel goed weet wat ik aan iemand beloof. Het is prima dat jij tot de conclusie bent gekomen dat jij beloftes hebt gedaan tijdens je huwelijk die je niet bleek te kunnen nakomen. Maar bepaal niet voor een ander dat het voor diegene hetzelfde zal gelden. Want ten eerste ken je die ander niet en weet je niet wat voor diegene belangrijk is, ten tweede heb je geen flauw benul wat de beloftes tussen twee personen inhouden en kun je dus ook niet bepalen of die beloftes te houden zijn of niet.
Om iets duidelijker te zijn over mijn geval, ter voorbeeld: Een van de beloftes die mijn man en ik elkaar hebben gedaan is een belofte van eerlijkheid. We hebben niet beloofd nooit gevoelens te krijgen voor een ander. Dat kan namelijk gebeuren. Maar wél dat we daar open over zouden zijn, mocht zoiets gebeuren. Dat we elkaar niet zullen bedriegen, eerlijk zullen praten over wat er in ons omgaat, samen eruit zullen komen. Dat kunnen we ook beloven, omdat een andere belofte is geweest dat wij onze relatie als vaststaand beschouwen. Dat we open en eerlijk met elkaar kunnen praten, óók over de enge en moeilijke dingen en gevoelens, omdat we niet bang hoeven zijn dat de ander dan z'n biezen pakt.
Eerlijkheid, openheid, loyaliteit, allerlei beloftes die ik heb gedaan en die voor mij zeer zeker niet als een opgave voelen, omdat ik niet anders zou willen. Voor mij zijn dit namelijk allemaal basisnormen in het leven, zaken die ik ook zou nastreven, waar ik ook voor zou staan, als er niet een ander persoon was aan wie ik ze beloofd zou hebben.
Wij verschillen daar blijkbaar in. Dat is prima. Ik wil best geloven dat jij van mening bent dat beloftes niet per ze bindend zijn. Dat jij vindt dat door veranderende omstandigheden ook iemands principes moeten kunnen veranderen. Dat moet je helemaal zelf weten. Maar waarom vind jij het zo moelijk te accepteren dat er mensen zijn voor wie dat anders werkt?
Je hebt helemaal gelijk.
Alles wat we doen bevat een oordeel.
Voel ik mij meer dan een ander?
Jazeker, meer dan eens zelfs.
Voel ik mij minder dan een ander, zelfde antwoord.
Ik ben mij er echter van bewust en houd er rekening mee.
Alleen al om die reden vergeef ik anderen dat oordeel.
Het is onmogelijk om geen oordeel te hebben.
En waar wij zeker in verschillen, noem het levenservaring, is dat ik alles open houd en dus ook geen beloftes kan doen.
Mijn trouwbelofte die ik heb afgelegd tijdens mijn trouwen, die bleek niet te houden.
Mijn trouwbelofte tijdens mijn eerste communie, idem dito.
Niets zo veranderlijk als een mens.
En een belofte die er nu toe doet, doet die er straks ook nog toe of kan dat veranderen??
Volgens mij schreef ik hierboven dat mijn ervaring is/was dat dit zo is.
Wij verschillen zeker, maar ik ben niet zo kortzichtig dat ik denk te kunnen bepalen tot in hoeverre iemands levenservaring bepalender is dan dat van een ander.
Waar wij blijkbaar ook in verschillen, is dat ik heel goed weet wat ik aan iemand beloof. Het is prima dat jij tot de conclusie bent gekomen dat jij beloftes hebt gedaan tijdens je huwelijk die je niet bleek te kunnen nakomen. Maar bepaal niet voor een ander dat het voor diegene hetzelfde zal gelden. Want ten eerste ken je die ander niet en weet je niet wat voor diegene belangrijk is, ten tweede heb je geen flauw benul wat de beloftes tussen twee personen inhouden en kun je dus ook niet bepalen of die beloftes te houden zijn of niet.
Om iets duidelijker te zijn over mijn geval, ter voorbeeld: Een van de beloftes die mijn man en ik elkaar hebben gedaan is een belofte van eerlijkheid. We hebben niet beloofd nooit gevoelens te krijgen voor een ander. Dat kan namelijk gebeuren. Maar wél dat we daar open over zouden zijn, mocht zoiets gebeuren. Dat we elkaar niet zullen bedriegen, eerlijk zullen praten over wat er in ons omgaat, samen eruit zullen komen. Dat kunnen we ook beloven, omdat een andere belofte is geweest dat wij onze relatie als vaststaand beschouwen. Dat we open en eerlijk met elkaar kunnen praten, óók over de enge en moeilijke dingen en gevoelens, omdat we niet bang hoeven zijn dat de ander dan z'n biezen pakt.
Eerlijkheid, openheid, loyaliteit, allerlei beloftes die ik heb gedaan en die voor mij zeer zeker niet als een opgave voelen, omdat ik niet anders zou willen. Voor mij zijn dit namelijk allemaal basisnormen in het leven, zaken die ik ook zou nastreven, waar ik ook voor zou staan, als er niet een ander persoon was aan wie ik ze beloofd zou hebben.
Wij verschillen daar blijkbaar in. Dat is prima. Ik wil best geloven dat jij van mening bent dat beloftes niet per ze bindend zijn. Dat jij vindt dat door veranderende omstandigheden ook iemands principes moeten kunnen veranderen. Dat moet je helemaal zelf weten. Maar waarom vind jij het zo moelijk te accepteren dat er mensen zijn voor wie dat anders werkt?
