Relaties
alle pijlers
Wat bezielt deze man?!
zondag 13 januari 2008 om 17:32
@muis: zon, zee en zeilen met een heleboel singles
En goed te horen dat de deur echt dicht is!
@Face: Die opmerking klinkt misschien heel bot. Maar soms is dat ook nodig om door te dringen. Het is ook zo'n beetje de mededeling die ik kreeg en dat maakte me wel duidelijk dat er echt geen toekomst meer in zat. Als jij zo openstaat voor andere dingen...tja..dan is het vechten tegen de bierkaai. Soms zijn botte bijlen maar het beste
@Zangeresje: Wel het beste..maar zeker niet de leukste mededeling
En de rest? Koffiekoek een leuke avond gehad gisteren? Heb je je er een beetje overheen kunnen zetten? En Summerdance? Kom je een beetje over je woede heen?
En goed te horen dat de deur echt dicht is!
@Face: Die opmerking klinkt misschien heel bot. Maar soms is dat ook nodig om door te dringen. Het is ook zo'n beetje de mededeling die ik kreeg en dat maakte me wel duidelijk dat er echt geen toekomst meer in zat. Als jij zo openstaat voor andere dingen...tja..dan is het vechten tegen de bierkaai. Soms zijn botte bijlen maar het beste
@Zangeresje: Wel het beste..maar zeker niet de leukste mededeling
En de rest? Koffiekoek een leuke avond gehad gisteren? Heb je je er een beetje overheen kunnen zetten? En Summerdance? Kom je een beetje over je woede heen?
zondag 13 januari 2008 om 19:30
zondag 13 januari 2008 om 19:42
Hoi koffiekoek,
Het is een man van 38 jaar dan zou je inderdaad wel willen/denken dat hij een beetje stabiliteit in zijn leven wilt, ook wat betreft samenwonen. Als je gewoon steeds afspreekt kun je moeilijker iets serieus opbouwen dan met samenwonen, ook met het oog op kinderen ( gezinnetje) zeker op 38 jarige leeftijd lijkt me heel erg normaal....gezien hij je een bos bloemen stuurt, kun je voorstellen een gesprek aan te gaan met hem om het een ander uit te praten en je gevoelens nogmaals te proberen duidelijk te maken!
Suc6!
Het is een man van 38 jaar dan zou je inderdaad wel willen/denken dat hij een beetje stabiliteit in zijn leven wilt, ook wat betreft samenwonen. Als je gewoon steeds afspreekt kun je moeilijker iets serieus opbouwen dan met samenwonen, ook met het oog op kinderen ( gezinnetje) zeker op 38 jarige leeftijd lijkt me heel erg normaal....gezien hij je een bos bloemen stuurt, kun je voorstellen een gesprek aan te gaan met hem om het een ander uit te praten en je gevoelens nogmaals te proberen duidelijk te maken!
Suc6!
zondag 13 januari 2008 om 21:22
Hoi Misslady,
Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zich wil settelen. Daar is het op zich ook wel de man naar vind ik. Er is dus alleen iets (tijdens onze relatie) waardoor hij helemaal van slag is geraakt. Mijn grootste angst (of eigenlijk mijn waarheid) is dat hij het wel heel erg graag had gewild met mij, maar dat ik het toch eigenlijk niet voor hem ben.
Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zich wil settelen. Daar is het op zich ook wel de man naar vind ik. Er is dus alleen iets (tijdens onze relatie) waardoor hij helemaal van slag is geraakt. Mijn grootste angst (of eigenlijk mijn waarheid) is dat hij het wel heel erg graag had gewild met mij, maar dat ik het toch eigenlijk niet voor hem ben.
zondag 13 januari 2008 om 21:49
Hey Koffiekoek.
Eerst maar ff een dikke virtuele knuff jou kantje op! Dat zijn geen leuke dagen! Fijn dat je het gisteren in ieder geval wel naar je zin hebt gehad!
En ik ken die dagen hoor..vooral toen het de 1e keer echt over was heb ik echt de longen uit mijn lijf gejankt om dat wat had KUNNEN zijn. En heel terrecht vroeg jij laatst aan mij of ik hem dan miste of het idee van iemand samenzijn. Ik denk dat het een combinatie is geweest van beide. Ik was wel helemaal overtuigd van het feit dat hij en ik samen goed waren en dat we samen oud konden worden, echter toen het eenmaal over was was het zeker ook het verdriet van weer alleen zijn... Ik wilde niet meer alleen zijn. Wilde samen! En ja..met hem! Maarja....
En het nu weer contact met je opnemen..en ik mis je...en bloemen... allemaal herkenbaar. Want hij geeft heus om je (dat deed die van mij ook). En hij is ook echt wel oprecht geinteresseerd hoe het met je gaat (daar twijfel ik niet aan). Maar ik denk dat het feit dat je geen hoop gevoel hebt al heel veel zegt... Het is toch je onderbewuste die je iets duidelijk maakt of je ergens voor beschermd (dat denk ik tenminste...). En mocht je het moeilijk vinden om wel met hem geconfronteerd te blijven...dan idd om duidelijkheid vragen denk ik...
Slaap lekker straks!
Eerst maar ff een dikke virtuele knuff jou kantje op! Dat zijn geen leuke dagen! Fijn dat je het gisteren in ieder geval wel naar je zin hebt gehad!
En ik ken die dagen hoor..vooral toen het de 1e keer echt over was heb ik echt de longen uit mijn lijf gejankt om dat wat had KUNNEN zijn. En heel terrecht vroeg jij laatst aan mij of ik hem dan miste of het idee van iemand samenzijn. Ik denk dat het een combinatie is geweest van beide. Ik was wel helemaal overtuigd van het feit dat hij en ik samen goed waren en dat we samen oud konden worden, echter toen het eenmaal over was was het zeker ook het verdriet van weer alleen zijn... Ik wilde niet meer alleen zijn. Wilde samen! En ja..met hem! Maarja....
En het nu weer contact met je opnemen..en ik mis je...en bloemen... allemaal herkenbaar. Want hij geeft heus om je (dat deed die van mij ook). En hij is ook echt wel oprecht geinteresseerd hoe het met je gaat (daar twijfel ik niet aan). Maar ik denk dat het feit dat je geen hoop gevoel hebt al heel veel zegt... Het is toch je onderbewuste die je iets duidelijk maakt of je ergens voor beschermd (dat denk ik tenminste...). En mocht je het moeilijk vinden om wel met hem geconfronteerd te blijven...dan idd om duidelijkheid vragen denk ik...
Slaap lekker straks!
zondag 13 januari 2008 om 22:32
zondag 13 januari 2008 om 23:10
@Koffiekoek:
Dan kom je wel een beetje in hetzelfde vaarwater als Summerdance. Wil je gaan zitten wachten op de uitkomst van wat de therapie misschien gaat opleveren. Ik vind dat nogal wat! En dat doe je dus ook niet
En nee....snappen doe ik het allang niet meer! Helaas........
En nee, niks mee gedaan. Riep dat hij met zichzelf aan de gang was, en dat hij nu ging bedenken wat hij allemaal belangrijk vond ipv wat anderen belangrijk vonden, meer tijd besteden aan het zijn van een leuke papa etc... en vervolgens...stapt hij nu weer hotel de botel een relatie in met iemand anders. (week voor Kerst op feestje leren kennen....) en goh..wat bijzonder dat wij ineens geen kans meer kregen (sorry..ben er inmiddels beetje cynisch over...). Dus verhaal steekt wel iets anders in elkaar dan bij jou!
Aan de andere kant..je moet je mening natuurlijk niet baseren op de verhalen die je hier leest. Het kan herkenning zijn, maar zoals altijd, je leest vooral de slechte dingen. De gevallen waar het wel goed is gegaan hoor je bijna nooit wat over (deze mensen hebben namelijk een druk leven met vriendje en hangen dus niet op het forum)
Vertrouw vooral op je gevoel!!
Dan kom je wel een beetje in hetzelfde vaarwater als Summerdance. Wil je gaan zitten wachten op de uitkomst van wat de therapie misschien gaat opleveren. Ik vind dat nogal wat! En dat doe je dus ook niet
En nee....snappen doe ik het allang niet meer! Helaas........
En nee, niks mee gedaan. Riep dat hij met zichzelf aan de gang was, en dat hij nu ging bedenken wat hij allemaal belangrijk vond ipv wat anderen belangrijk vonden, meer tijd besteden aan het zijn van een leuke papa etc... en vervolgens...stapt hij nu weer hotel de botel een relatie in met iemand anders. (week voor Kerst op feestje leren kennen....) en goh..wat bijzonder dat wij ineens geen kans meer kregen (sorry..ben er inmiddels beetje cynisch over...). Dus verhaal steekt wel iets anders in elkaar dan bij jou!
Aan de andere kant..je moet je mening natuurlijk niet baseren op de verhalen die je hier leest. Het kan herkenning zijn, maar zoals altijd, je leest vooral de slechte dingen. De gevallen waar het wel goed is gegaan hoor je bijna nooit wat over (deze mensen hebben namelijk een druk leven met vriendje en hangen dus niet op het forum)
Vertrouw vooral op je gevoel!!
zondag 13 januari 2008 om 23:53
En inderdaad, het klinkt HEEL bekend. Alleen ben ik in mijn verhaal de man die te hard van stapel liep.
Kunnen jullie je voorstellen hoe het is om dan dit topic te lezen?
Ik heb een relatie van 5 jaar achter de rug die langzaam uitgegaan is. Onlangs heb ik een leuke vrouw ontmoet en we hebben afgesproken eens wat te gaan doen...maar ook dat we het rustig aan zouden doen. Zij had al een paar vervelende relaties achter de rug en ik was ook niet zo happig op iets nieuws. Dat waren zo ongeveer de eerste dingen die we tegen elkaar zeiden...
Maar we hadden dus een afspraakje en daar volgde ook nog wat op... en toen was ik in m'n hoofd al tien stappen verder, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde en zij wilde dat óók niet.
En opeens zat ik van binnen helemaal klem, in m'n hoofd en in m'n lijf.
Ik vind haar ontzettend leuk maar het is inderdaad net of ik alles gelijk in één week wil stoppen en toch ook weer niet. En dan krijg je angst en beklemming en hoop en vrees en dat allemaal tegelijk en uiteraard doet het je weer denken aan je eerdere liefde en de pijn die die relatie met zich meebracht en is het niet eigenlijk de rebound daarvan zo draai je rond...
Inmiddels ben lig ik nu een week met mezelf overhoop en ik moet zeggen, als je niet bang bent om jezelf te analyseren (en dat kan heel pijnlijk zijn, geloof me) dan kom je een hoop over jezelf te weten.
Een hele cyclus van gebeurtenissen, gedachtengangen en herhalingen. Zodat je kan proberen inzicht in jezelf te krijgen om beter met je emoties om te gaan.
Maar het is zeker niet allemaal even leuk, sterker nog, achteraf denk ik: Christus, ik ben bijna een stalker...
Het is vrijwel onmogelijk voor me om niet aan haar te denken en het vergt enorme zelfbeheersing om haar niet constant op te zoeken op MSN, terwijl ik weet dat ze daar (waarschijnlijk?) nu even niet zo'n zin in heeft. Maar als ik zie dat ze offline is denk ik weer: wat zou ze doen? Met wie is ze? (Jawel, ziekelijke jaloezie... hét teken van verliefdheid?)
Gelukkig ben ik er door dit topic achter gekomen dat ik niet de enige ben met dit bindingsprobleem, ik ben alleen wel de enige man die dit uit zijn perspectief schrijft, geloof ik.
Ik zit nu te trillen van emotie, omdat ik niet kan geloven dat ik dit allemaal echt geschreven heb... nu nog op de verstuurknop drukken...
Ik hoop dat jullie me geen psychoot vinden en begrijpen dat ik voor de dame in kwestie alleen liefde voel, zij het veel te snel en te veel. En ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik denk als ik dit zo allemaal lees, dat ik (gelukkig) niet de enige ben.
En ik denk dat dit is wat jouw man bezielt: JIJ, alleen maar jij, jíj, JIJ. En hij heeft heel veel pijn.
Jezus, wat een verhaal!
PS: jij bent niet mijn 'dame in kwestie' want die heb ik al vóór oud en nieuw ontmoet.
Kunnen jullie je voorstellen hoe het is om dan dit topic te lezen?
Ik heb een relatie van 5 jaar achter de rug die langzaam uitgegaan is. Onlangs heb ik een leuke vrouw ontmoet en we hebben afgesproken eens wat te gaan doen...maar ook dat we het rustig aan zouden doen. Zij had al een paar vervelende relaties achter de rug en ik was ook niet zo happig op iets nieuws. Dat waren zo ongeveer de eerste dingen die we tegen elkaar zeiden...
Maar we hadden dus een afspraakje en daar volgde ook nog wat op... en toen was ik in m'n hoofd al tien stappen verder, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde en zij wilde dat óók niet.
En opeens zat ik van binnen helemaal klem, in m'n hoofd en in m'n lijf.
Ik vind haar ontzettend leuk maar het is inderdaad net of ik alles gelijk in één week wil stoppen en toch ook weer niet. En dan krijg je angst en beklemming en hoop en vrees en dat allemaal tegelijk en uiteraard doet het je weer denken aan je eerdere liefde en de pijn die die relatie met zich meebracht en is het niet eigenlijk de rebound daarvan zo draai je rond...
Inmiddels ben lig ik nu een week met mezelf overhoop en ik moet zeggen, als je niet bang bent om jezelf te analyseren (en dat kan heel pijnlijk zijn, geloof me) dan kom je een hoop over jezelf te weten.
Een hele cyclus van gebeurtenissen, gedachtengangen en herhalingen. Zodat je kan proberen inzicht in jezelf te krijgen om beter met je emoties om te gaan.
Maar het is zeker niet allemaal even leuk, sterker nog, achteraf denk ik: Christus, ik ben bijna een stalker...
Het is vrijwel onmogelijk voor me om niet aan haar te denken en het vergt enorme zelfbeheersing om haar niet constant op te zoeken op MSN, terwijl ik weet dat ze daar (waarschijnlijk?) nu even niet zo'n zin in heeft. Maar als ik zie dat ze offline is denk ik weer: wat zou ze doen? Met wie is ze? (Jawel, ziekelijke jaloezie... hét teken van verliefdheid?)
Gelukkig ben ik er door dit topic achter gekomen dat ik niet de enige ben met dit bindingsprobleem, ik ben alleen wel de enige man die dit uit zijn perspectief schrijft, geloof ik.
Ik zit nu te trillen van emotie, omdat ik niet kan geloven dat ik dit allemaal echt geschreven heb... nu nog op de verstuurknop drukken...
Ik hoop dat jullie me geen psychoot vinden en begrijpen dat ik voor de dame in kwestie alleen liefde voel, zij het veel te snel en te veel. En ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik denk als ik dit zo allemaal lees, dat ik (gelukkig) niet de enige ben.
En ik denk dat dit is wat jouw man bezielt: JIJ, alleen maar jij, jíj, JIJ. En hij heeft heel veel pijn.
Jezus, wat een verhaal!
PS: jij bent niet mijn 'dame in kwestie' want die heb ik al vóór oud en nieuw ontmoet.
Motto\'s zijn voor mensen zonder wilskracht.
maandag 14 januari 2008 om 00:09
Hey Whiskeycola,
Ik vind je in ieder geval geen psychopaat!
Leuk dat je ook het mannelijk perspectief van het verhaal hier laat zien (dapper ook dat je dat durft op een vrouwenforum!!) Maar weet je.... die angst en dat terugtrekken.... kan best allemaal ook lastig zijn voor hem (en in dit geval voor jou) maar daar heeft de andere kant in het verhaal helemaal niks aan aan die boodschap. Ze krijgt daar niks voor terug namelijk. Alleen maar een twijfelende vent en onzekerheid. En als er iets is op de wereld waar wij als mens slecht mee om kunnen gaan..dan is het wel onzekerheid
En wat me niet helemaal duidelijk wordt uit je post: Heb je er nu een punt achter gezet? Heb je de paniek laten winnen?
Ik vind je in ieder geval geen psychopaat!
Leuk dat je ook het mannelijk perspectief van het verhaal hier laat zien (dapper ook dat je dat durft op een vrouwenforum!!) Maar weet je.... die angst en dat terugtrekken.... kan best allemaal ook lastig zijn voor hem (en in dit geval voor jou) maar daar heeft de andere kant in het verhaal helemaal niks aan aan die boodschap. Ze krijgt daar niks voor terug namelijk. Alleen maar een twijfelende vent en onzekerheid. En als er iets is op de wereld waar wij als mens slecht mee om kunnen gaan..dan is het wel onzekerheid
En wat me niet helemaal duidelijk wordt uit je post: Heb je er nu een punt achter gezet? Heb je de paniek laten winnen?
maandag 14 januari 2008 om 00:25
Hoi Ikke1971 (ikke ook!),
Ik ben blij dat je me geen psychopaat vind. En heb ik er een punt achter gezet... Nee.
Heb ik twijfels...Nee. Het probleem komt voort uit angst, voorzover ik het begrijp. En door die angst kan twijfel ontstaan.
Angst? Als alles zo goed voelt? Ja, omdat we uit ervaring weten dat liefde pijn kan doen en ook zou kunnen leiden tot een pijnljke breuk. En die pijn is niet fijn. En door de angst voor die pijn krijg je (ik)...pijn!
Maar ik vind wel dat ik alles even moet laten betijen. Vooral omdat zij duidelijk afstand heeft genomen.
Helaas val ik ook nog eens op vrouwen die relationeel/psychisch eea hebben meegemaakt (wist ik van tevoren trouwens niks van, maar dit is de 2e al...) en ik zou het niet eerlijk vinden om haar lastig te blijven vallen. Ik heb me namelijk gerealiseerd dat ik dat de afgelopen week waarschijnlijk wél gedaan heb.
Ik denk dat het voor ons beiden beter is als ik afstand neem, hoe moeilijk dat ook is, aangezien we dat eigenlijk ook wilden.
Ik heb alleen de pijnlijke pech die karaktertrek te hebben om me er helemaal in te willen storten, al zijn we daar allebei niet aan toe (zal ook wel een reactie zijn op gebeurtenissen uit míjn relationele verleden).
En ach, hartepijn had ik inmiddels toch al...
Geloof me, ik kan me heel zielig voelen. Jammer dat dat niks oplost.
Mijn enige hoop is dat ik mezelf en de signalen vanuit mijn hart en hoofd leer te herkennen, zodat ik mezelf kan 'afremmen'.
Ik zou daar ook voor naar een therapeut kunnen gaan en pillen slikken, maar ik hoop dat ik genoeg beoordelingsvermogen heb om te zeggen dat dat (nog) niet nodig is.
Oh, en dit mag dan wel een 'vrouwenforum' zijn, volgens mij hangen er genoeg mannen rond (voornamelijk bij sex, uiteraard...) en wie weet hebben ze wat aan dit verhaal en anders de dames misschien wel.
Ik ben blij dat je me geen psychopaat vind. En heb ik er een punt achter gezet... Nee.
Heb ik twijfels...Nee. Het probleem komt voort uit angst, voorzover ik het begrijp. En door die angst kan twijfel ontstaan.
Angst? Als alles zo goed voelt? Ja, omdat we uit ervaring weten dat liefde pijn kan doen en ook zou kunnen leiden tot een pijnljke breuk. En die pijn is niet fijn. En door de angst voor die pijn krijg je (ik)...pijn!
Maar ik vind wel dat ik alles even moet laten betijen. Vooral omdat zij duidelijk afstand heeft genomen.
Helaas val ik ook nog eens op vrouwen die relationeel/psychisch eea hebben meegemaakt (wist ik van tevoren trouwens niks van, maar dit is de 2e al...) en ik zou het niet eerlijk vinden om haar lastig te blijven vallen. Ik heb me namelijk gerealiseerd dat ik dat de afgelopen week waarschijnlijk wél gedaan heb.
Ik denk dat het voor ons beiden beter is als ik afstand neem, hoe moeilijk dat ook is, aangezien we dat eigenlijk ook wilden.
Ik heb alleen de pijnlijke pech die karaktertrek te hebben om me er helemaal in te willen storten, al zijn we daar allebei niet aan toe (zal ook wel een reactie zijn op gebeurtenissen uit míjn relationele verleden).
En ach, hartepijn had ik inmiddels toch al...
Geloof me, ik kan me heel zielig voelen. Jammer dat dat niks oplost.
Mijn enige hoop is dat ik mezelf en de signalen vanuit mijn hart en hoofd leer te herkennen, zodat ik mezelf kan 'afremmen'.
Ik zou daar ook voor naar een therapeut kunnen gaan en pillen slikken, maar ik hoop dat ik genoeg beoordelingsvermogen heb om te zeggen dat dat (nog) niet nodig is.
Oh, en dit mag dan wel een 'vrouwenforum' zijn, volgens mij hangen er genoeg mannen rond (voornamelijk bij sex, uiteraard...) en wie weet hebben ze wat aan dit verhaal en anders de dames misschien wel.
Motto\'s zijn voor mensen zonder wilskracht.
maandag 14 januari 2008 om 00:36
Maar Wishey..zij heeft toch afstand genomen omdat jij begon te twijfelen? Of zie ik dat nou verkeerd? Zij is (vanuit mijn gezichtspunt) heel hard bezig om zichzelf te beschermen tegen meer pijn. Zie ook het verhaal van koffiekoek inderdaad
Vraag ik me toch af hoor.... dat beklemmende gevoel waar je het over hebt...dat het te snel gaat... waar komt dat dan vandaan? Is dat allemaal verleden? Of kan het simpelweg ook zo zijn dat zij het gewoon niet is voor jou en dat het je daarom beklemt? Ineens weg vrijheid, weg opties waarin alles nog mogelijk is, weg vrije jongen? Als zij het wel zou zijn voor jou, dan zou je dat toch allemaal niet erg vinden? Of is dat niet realistisch gedacht van mij?
(en sorry...dat is beetje spiegelen naar eigen situatie )
Maar voor nu eerst maar eens mijn bedje opzoeken..morgen gaat de wekker weer gewoon om naar de baas te gaan!
Vraag ik me toch af hoor.... dat beklemmende gevoel waar je het over hebt...dat het te snel gaat... waar komt dat dan vandaan? Is dat allemaal verleden? Of kan het simpelweg ook zo zijn dat zij het gewoon niet is voor jou en dat het je daarom beklemt? Ineens weg vrijheid, weg opties waarin alles nog mogelijk is, weg vrije jongen? Als zij het wel zou zijn voor jou, dan zou je dat toch allemaal niet erg vinden? Of is dat niet realistisch gedacht van mij?
(en sorry...dat is beetje spiegelen naar eigen situatie )
Maar voor nu eerst maar eens mijn bedje opzoeken..morgen gaat de wekker weer gewoon om naar de baas te gaan!
maandag 14 januari 2008 om 02:05
quote:Ikke1971 schreef op 14 januari 2008 @ 00:36:
Maar Wishey..zij heeft toch afstand genomen omdat jij begon te twijfelen? Of zie ik dat nou verkeerd? Zij is (vanuit mijn gezichtspunt) heel hard bezig om zichzelf te beschermen tegen meer pijn. Zie ook het verhaal van koffiekoek inderdaad
Vraag ik me toch af hoor.... dat beklemmende gevoel waar je het over hebt...dat het te snel gaat... waar komt dat dan vandaan? Is dat allemaal verleden? Of kan het simpelweg ook zo zijn dat zij het gewoon niet is voor jou en dat het je daarom beklemt? Ineens weg vrijheid, weg opties waarin alles nog mogelijk is, weg vrije jongen? Als zij het wel zou zijn voor jou, dan zou je dat toch allemaal niet erg vinden? Of is dat niet realistisch gedacht van mij?
(en sorry...dat is beetje spiegelen naar eigen situatie )
Maar voor nu eerst maar eens mijn bedje opzoeken..morgen gaat de wekker weer gewoon om naar de baas te gaan!
Slapeloze nachten horen er ook bij, terwijl mijn wekker om 06.35 ook weer gaat.
We hebben onafhankelijk van elkaar, maar vrijwel tegelijkertijd het gevoel gekregen dat het te snel gaat. Natuurlijk is dit van ons beiden een soort zelfbescherming. Maar daarom voelt het niet minder kut.
En weg vrijheid, opties, vrije jongen... als je eens wist hoe weinig dat nú voor mij betekent.
Het beklemmende gevoel komt m.i. meer door de realisatie: "Fuck, verliefd, dat kan pijn gaan doen!" Juist door ervaringen uit het verleden.
Ervaringen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst... goed óf slecht.
En er zo klinisch mogelijk over praten/schrijven is ook zelfbescherming.
Maar Wishey..zij heeft toch afstand genomen omdat jij begon te twijfelen? Of zie ik dat nou verkeerd? Zij is (vanuit mijn gezichtspunt) heel hard bezig om zichzelf te beschermen tegen meer pijn. Zie ook het verhaal van koffiekoek inderdaad
Vraag ik me toch af hoor.... dat beklemmende gevoel waar je het over hebt...dat het te snel gaat... waar komt dat dan vandaan? Is dat allemaal verleden? Of kan het simpelweg ook zo zijn dat zij het gewoon niet is voor jou en dat het je daarom beklemt? Ineens weg vrijheid, weg opties waarin alles nog mogelijk is, weg vrije jongen? Als zij het wel zou zijn voor jou, dan zou je dat toch allemaal niet erg vinden? Of is dat niet realistisch gedacht van mij?
(en sorry...dat is beetje spiegelen naar eigen situatie )
Maar voor nu eerst maar eens mijn bedje opzoeken..morgen gaat de wekker weer gewoon om naar de baas te gaan!
Slapeloze nachten horen er ook bij, terwijl mijn wekker om 06.35 ook weer gaat.
We hebben onafhankelijk van elkaar, maar vrijwel tegelijkertijd het gevoel gekregen dat het te snel gaat. Natuurlijk is dit van ons beiden een soort zelfbescherming. Maar daarom voelt het niet minder kut.
En weg vrijheid, opties, vrije jongen... als je eens wist hoe weinig dat nú voor mij betekent.
Het beklemmende gevoel komt m.i. meer door de realisatie: "Fuck, verliefd, dat kan pijn gaan doen!" Juist door ervaringen uit het verleden.
Ervaringen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst... goed óf slecht.
En er zo klinisch mogelijk over praten/schrijven is ook zelfbescherming.
Motto\'s zijn voor mensen zonder wilskracht.
maandag 14 januari 2008 om 15:12
@Whiskeycola,
Ook ik vind je absoluut geen psychoot en ben heel blij dat je je verhaal hebt durven posten! Het geeft mij een beeld van wat er in het hoofd van de andere partij kan omgaan.
Je hebt dus wel redelijk in kaart waar het probleem precies ligt. Dat is al heel wat vind ik. Kunst is nu alleen om er goed mee om te gaan, zodat jullie de draad weer op een rustige manier kunnen oppakken, zonder dat er weer allerlei angsten naar boven drijven. Lukt dat niet, dan zou ik toch overwegen eens met een therapeut te gaan praten, want om deze reden een grote liefde te verliezen zou echt ongelofelijk zonde zijn!
@Ikke: ik kan me zó goed voorstellen dat je je moet beheersen hem niet te smsen joh! Ken het zelf ook! Heel knap dat je het tot nu toe hebt volgehouden!
Ik laat het initiatief bij hem en dan stuur ik wel een reactie terug.
Misschien is het wel zo dat jouw ex zich nu in een relatie heeft gestort waarbij hij minder (geen?) last heeft van zijn emoties! Lekker veilig dus! Hij heeft de makkelijke weg gekozen: geen gevoelens die overhoopt gehaald worden en toch niet alleen hoeven zijn. Snap je wat ik bedoel? Daar lijkt het in mijn ogen namelijk wel heel erg op.
Ook ik vind je absoluut geen psychoot en ben heel blij dat je je verhaal hebt durven posten! Het geeft mij een beeld van wat er in het hoofd van de andere partij kan omgaan.
Je hebt dus wel redelijk in kaart waar het probleem precies ligt. Dat is al heel wat vind ik. Kunst is nu alleen om er goed mee om te gaan, zodat jullie de draad weer op een rustige manier kunnen oppakken, zonder dat er weer allerlei angsten naar boven drijven. Lukt dat niet, dan zou ik toch overwegen eens met een therapeut te gaan praten, want om deze reden een grote liefde te verliezen zou echt ongelofelijk zonde zijn!
@Ikke: ik kan me zó goed voorstellen dat je je moet beheersen hem niet te smsen joh! Ken het zelf ook! Heel knap dat je het tot nu toe hebt volgehouden!
Ik laat het initiatief bij hem en dan stuur ik wel een reactie terug.Misschien is het wel zo dat jouw ex zich nu in een relatie heeft gestort waarbij hij minder (geen?) last heeft van zijn emoties! Lekker veilig dus! Hij heeft de makkelijke weg gekozen: geen gevoelens die overhoopt gehaald worden en toch niet alleen hoeven zijn. Snap je wat ik bedoel? Daar lijkt het in mijn ogen namelijk wel heel erg op.
maandag 14 januari 2008 om 21:04
Koffiekoek volg altijd je intuitie en laat je door niemand beïnvloeden.
Gaan er alarmbellen rinkelen wees dan alert.
Als ik zo je verhaal lees ben je heel sterk en doe je dat ook.
Je doel is gelukkig worden/zijn en alleen jij weet hoe je dat kan zijn en laat je niet van de wijs brengen.
Mensen kan je niet veranderen hoe graag we ook zouden willen.
Gaan er alarmbellen rinkelen wees dan alert.
Als ik zo je verhaal lees ben je heel sterk en doe je dat ook.
Je doel is gelukkig worden/zijn en alleen jij weet hoe je dat kan zijn en laat je niet van de wijs brengen.
Mensen kan je niet veranderen hoe graag we ook zouden willen.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
maandag 14 januari 2008 om 23:11
@koffiekoek:
Hmz...zo had ik het nog niet bedacht. Zou ik wel willen geloof ik zoals jij het voorstelt..haha.. maar wat ik wel merk door er weer over te schrijven dat ik er teveel mee bezig ben
Loslaten is het devies voor mij..en dus ook niet meer nadenken waarom hij doet wat hij doet. Klinkt makkelijker dan het is maar gaat lukken!
Verder sluit ik me helemaal aan mij arrasje! Je bent idd goed bezig denk ik
@Whiskeycola: Ik lees net je andere topic...en ik denk dat er wel meer loos is dan alleen maar 'help ik ben verliefd'. Ik hoop echt dat je er voor jezelf uitkomt maar ik denk dat je wel iets verder terug moet kijken dan alleen het huidige vriendinnetje (sorry als dat hard overkomt....). Misschien is hulp zoeken bij een professioneel iemand helemaal zo gek nog niet!
Hmz...zo had ik het nog niet bedacht. Zou ik wel willen geloof ik zoals jij het voorstelt..haha.. maar wat ik wel merk door er weer over te schrijven dat ik er teveel mee bezig ben
Loslaten is het devies voor mij..en dus ook niet meer nadenken waarom hij doet wat hij doet. Klinkt makkelijker dan het is maar gaat lukken! Verder sluit ik me helemaal aan mij arrasje! Je bent idd goed bezig denk ik
@Whiskeycola: Ik lees net je andere topic...en ik denk dat er wel meer loos is dan alleen maar 'help ik ben verliefd'. Ik hoop echt dat je er voor jezelf uitkomt maar ik denk dat je wel iets verder terug moet kijken dan alleen het huidige vriendinnetje (sorry als dat hard overkomt....). Misschien is hulp zoeken bij een professioneel iemand helemaal zo gek nog niet!
dinsdag 15 januari 2008 om 01:16
quote:Ikke1971 schreef op 14 januari 2008 @ 23:11:
@Whiskeycola: Ik lees net je andere topic...en ik denk dat er wel meer loos is dan alleen maar 'help ik ben verliefd'. Ik hoop echt dat je er voor jezelf uitkomt maar ik denk dat je wel iets verder terug moet kijken dan alleen het huidige vriendinnetje (sorry als dat hard overkomt....). Misschien is hulp zoeken bij een professioneel iemand helemaal zo gek nog niet!
Ik heb ook nooit gezegd dat het aan haar lag toch (inclusief mijn andere probleem, wat ook veroorzaakt wordt door angst en onzekerheid...)? Uiteraard liggen er gevoelens en pijnpunten uit het verleden aan ten grondslag. Het is juist de herinnering aan die "pijnen" die zorgt voor de angst reactie! Maar ik geloof dat ik er nu wel een beetje uit ben, mede doordat ik hier mijn verhaal kwijt kon, waarvoor mijn dank!
Het helpt wel als je alles zo eens zwart op wit kan zetten!
En en professioneel iemand....
Misschien als ik ooit een keer serieus zelfmoord ga overwegen, maar ik denk niet dat dat ooit gebeurt.
In een ander topic stond namelijk een leefwijze die ik ook graag bezig: je kan beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, dan van dingen die je niet gedaan hebt, want dan heb je levenslang twijfels.
En in dit geval ben ik toch in eerste instantie maar mooi op haar afgestapt, zonder te weten waar dat toe zou leiden. En het kan nog alle kanten op, het moet alleen voor ons allebei niet te snel gaan.
@Whiskeycola: Ik lees net je andere topic...en ik denk dat er wel meer loos is dan alleen maar 'help ik ben verliefd'. Ik hoop echt dat je er voor jezelf uitkomt maar ik denk dat je wel iets verder terug moet kijken dan alleen het huidige vriendinnetje (sorry als dat hard overkomt....). Misschien is hulp zoeken bij een professioneel iemand helemaal zo gek nog niet!
Ik heb ook nooit gezegd dat het aan haar lag toch (inclusief mijn andere probleem, wat ook veroorzaakt wordt door angst en onzekerheid...)? Uiteraard liggen er gevoelens en pijnpunten uit het verleden aan ten grondslag. Het is juist de herinnering aan die "pijnen" die zorgt voor de angst reactie! Maar ik geloof dat ik er nu wel een beetje uit ben, mede doordat ik hier mijn verhaal kwijt kon, waarvoor mijn dank!
Het helpt wel als je alles zo eens zwart op wit kan zetten!
En en professioneel iemand....
Misschien als ik ooit een keer serieus zelfmoord ga overwegen, maar ik denk niet dat dat ooit gebeurt.
In een ander topic stond namelijk een leefwijze die ik ook graag bezig: je kan beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, dan van dingen die je niet gedaan hebt, want dan heb je levenslang twijfels.
En in dit geval ben ik toch in eerste instantie maar mooi op haar afgestapt, zonder te weten waar dat toe zou leiden. En het kan nog alle kanten op, het moet alleen voor ons allebei niet te snel gaan.
Motto\'s zijn voor mensen zonder wilskracht.
dinsdag 15 januari 2008 om 01:27
Dus je mag pas hulp zoeken om dingen op een rijtje te krijgen als je zelfmoordplannen hebt? Dat lijkt mij rijkelijk laat
Maar ben blij dat jij denkt eruit te zijn. Zal mijn mening weer voor me houden
En een, je hebt nooit gezegd dat het aan haar lag, en ik heb ook niet willen zeggen dat dat zo was of dat ik dat zo begrepen had.
Succes en ik hoop dat jullie er uit gaan komen! (en dat je je weer hard mag maken voor de leuke dingen )
Maar ben blij dat jij denkt eruit te zijn. Zal mijn mening weer voor me houden
En een, je hebt nooit gezegd dat het aan haar lag, en ik heb ook niet willen zeggen dat dat zo was of dat ik dat zo begrepen had.
Succes en ik hoop dat jullie er uit gaan komen! (en dat je je weer hard mag maken voor de leuke dingen )
dinsdag 15 januari 2008 om 07:04
Dames (en heer ondertussen )
Ik ben er nog, ik sta en de woede zakt.
Dat duurde even, hij kwam zaterdag binnen en was gewoon een beetje zrnuwachtig, blij...yes hij is er weer, TOT ik hem zag, en WEER wilde ik zijn ogen uitkrabben.
Heb hem dat eerlijk gezegd de hele zaterdag een beetje onwennig om elkaar heen gedraaid en savonds naar een verjaardag van een wederzijdse vriendin.
Daar hoorde ik hem praten over wat er tussen ons gebeurd is
Er zat zoveel liefde in, hij wil echt wel, maar nu nog niet.
Hij is ontzettend geschrokken van mijn stellige standpunt (nu samenwonen of exit) dus is hij voorbij zijn eigen grenzen gegaan.
Nu is het dinsdag, ik ,erk bij beide een soort van rust.
Hij is hier sinds zaterdag en kan echt zeggen dat het lekker voelt (nou is hij ook ziek dus echt paten doen we niet
Maar om eerlijk te zeggen....ik ben een beetje uitgepraat.
Ik hoef ff niet meer.
Ik, of liever gezegd we zijn beide hard bezig op een normale manier nu om het gevoel weer terug te pakken.
Ik weet wat hij wil, hetzelfde als ik....alleen onze tijdslijnen liggen niet gelijk.
Ik zet mezelf zeker NIET in een afwachtende positie, als hij nu geen spijkers met koppen gaat slaan dan is het over, ik wil niet terug naar vorig jaar.
Vanmiddag meer, moet nu aan het werk....zucht!
Ik ben er nog, ik sta en de woede zakt.
Dat duurde even, hij kwam zaterdag binnen en was gewoon een beetje zrnuwachtig, blij...yes hij is er weer, TOT ik hem zag, en WEER wilde ik zijn ogen uitkrabben.
Heb hem dat eerlijk gezegd de hele zaterdag een beetje onwennig om elkaar heen gedraaid en savonds naar een verjaardag van een wederzijdse vriendin.
Daar hoorde ik hem praten over wat er tussen ons gebeurd is
Er zat zoveel liefde in, hij wil echt wel, maar nu nog niet.
Hij is ontzettend geschrokken van mijn stellige standpunt (nu samenwonen of exit) dus is hij voorbij zijn eigen grenzen gegaan.
Nu is het dinsdag, ik ,erk bij beide een soort van rust.
Hij is hier sinds zaterdag en kan echt zeggen dat het lekker voelt (nou is hij ook ziek dus echt paten doen we niet
Maar om eerlijk te zeggen....ik ben een beetje uitgepraat.
Ik hoef ff niet meer.
Ik, of liever gezegd we zijn beide hard bezig op een normale manier nu om het gevoel weer terug te pakken.
Ik weet wat hij wil, hetzelfde als ik....alleen onze tijdslijnen liggen niet gelijk.
Ik zet mezelf zeker NIET in een afwachtende positie, als hij nu geen spijkers met koppen gaat slaan dan is het over, ik wil niet terug naar vorig jaar.
Vanmiddag meer, moet nu aan het werk....zucht!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 15 januari 2008 om 12:20
Hey summerdance. (en de anderen uiteraard)
Ik zit in werkelijkwaar exact dezelfde situatie als jij nu. Ook mijn vriend en ik houden erg veel van elkaar en weten dat we elkaars ware zijn.. ware het niet dat hij mij niet helemaal toe kan laten omdat hij vreselijk bang is. Komt er nu op neer dat hij zegt dat ik het voor hem ben maar dat hij nu nog niet klaar is voor me. Tsja, en nu dan? Het is al een keer uit geweest tussen ons, elkaar 2 maanden niet gezien, enorm veel verdriet gehad. En toen we elkaar bij toeval weer tegen kwamen was het gevoel zo ontzettend heftig weer dat we er niet omheen konden. Een maand lang was het weer helemaal geweldig, en nu alweer dit gedoe! Ik heb nu heel sterk het gevoel dat ik hem maar moet laten gaan. Ik kan en wil mijn leven niet in de wacht zetten totdat hij er wel klaar voor is. Maar het is enorm frustrerend te weten dat iemand het voor je is, dat hij ook van mij houdt, en dat ik hem gewoon niet (helemaal) kan bereiken.
Dus, ik lees met grote interesse mee hier.
Ik zit in werkelijkwaar exact dezelfde situatie als jij nu. Ook mijn vriend en ik houden erg veel van elkaar en weten dat we elkaars ware zijn.. ware het niet dat hij mij niet helemaal toe kan laten omdat hij vreselijk bang is. Komt er nu op neer dat hij zegt dat ik het voor hem ben maar dat hij nu nog niet klaar is voor me. Tsja, en nu dan? Het is al een keer uit geweest tussen ons, elkaar 2 maanden niet gezien, enorm veel verdriet gehad. En toen we elkaar bij toeval weer tegen kwamen was het gevoel zo ontzettend heftig weer dat we er niet omheen konden. Een maand lang was het weer helemaal geweldig, en nu alweer dit gedoe! Ik heb nu heel sterk het gevoel dat ik hem maar moet laten gaan. Ik kan en wil mijn leven niet in de wacht zetten totdat hij er wel klaar voor is. Maar het is enorm frustrerend te weten dat iemand het voor je is, dat hij ook van mij houdt, en dat ik hem gewoon niet (helemaal) kan bereiken.
Dus, ik lees met grote interesse mee hier.
dinsdag 15 januari 2008 om 13:53
Hee koffiekoek,
ik vind het héél positief dat je nu wat 'liever' over je (ex)partner schrijft dan in het begin. Wat fijn dat hij 80% kans ziet dat het goed komt, garanties bestaan toch niet, maar hij gaat er wel voor. En ook begrijpelijk dat jij in je schuilkelder blijft zitten.
Bij mij nog steeds alles goed: sinds onze laatse crisis (door mijn twijfels) lijkt het of dat ene luikje, wat ik steeds maar niet open kreeg, vanzelf open is gezwaaid. Ben ook een paar keer bij een psychologe geweest en ik weet niet of dat me heeft geholpen of dat het iets anders is geweest, maar tussen mij en kwik-man gaat het helemaal lekker nu.
Zo... toch even een hart onder je riem...
bescherm jezelf maar wees mild voor hem. Hij vecht voor je.
ik vind het héél positief dat je nu wat 'liever' over je (ex)partner schrijft dan in het begin. Wat fijn dat hij 80% kans ziet dat het goed komt, garanties bestaan toch niet, maar hij gaat er wel voor. En ook begrijpelijk dat jij in je schuilkelder blijft zitten.
Bij mij nog steeds alles goed: sinds onze laatse crisis (door mijn twijfels) lijkt het of dat ene luikje, wat ik steeds maar niet open kreeg, vanzelf open is gezwaaid. Ben ook een paar keer bij een psychologe geweest en ik weet niet of dat me heeft geholpen of dat het iets anders is geweest, maar tussen mij en kwik-man gaat het helemaal lekker nu.
Zo... toch even een hart onder je riem...
bescherm jezelf maar wees mild voor hem. Hij vecht voor je.
dinsdag 15 januari 2008 om 16:31
@Hoppetee, erg he...het constante gevoel hebben dat je het voor elkaar bent en het niet 100% kunnen krijgen.
Waar is hij nu niet klaar voor als ik vragen mag?
Een relatie, samenwonen, elkaar elke dag zien, das nogal een verschil
Toen Summerman en ik een half jaar geleden uit elkaar gingen was hij nog niet klaar voor een relatie, dat is hij nu wel, dat hebben we nu ook, hij zit in mijn leven , ik in het zijne
De volgende hobbel die hij moet nemen is het samewonen, dat wil hij wel alleen nu nog te vroeg.
Ik zet mijn leven dus niet in de wacht maar laat hem wel even zijn gang gaan.
Zeker na afgelopen week weet ik dat dit het doel is wat we beide willen bereiken.
Hoop snel te lezen hoe het met je gaat!
@koffiekoek, ik vind je zo ontzettend sterk en dapper, maar ben je soms niet heel even bang dat je misschien iets heel moois misloopt als je zo definitief alle deuren dichtgooit....zou er een tussenweg zijn waarbij jij je grenzen behoud maar er ook ruimte is voor de ander?
(zo dan.....en dit is de vraag die me nu al maanden bezighoudt, wat bereik je met strak vasthouden als je je er zelf ook niet helemaal lekker bij voelt?
Ben benieuwd naar alle adviezen
Waar is hij nu niet klaar voor als ik vragen mag?
Een relatie, samenwonen, elkaar elke dag zien, das nogal een verschil
Toen Summerman en ik een half jaar geleden uit elkaar gingen was hij nog niet klaar voor een relatie, dat is hij nu wel, dat hebben we nu ook, hij zit in mijn leven , ik in het zijne
De volgende hobbel die hij moet nemen is het samewonen, dat wil hij wel alleen nu nog te vroeg.
Ik zet mijn leven dus niet in de wacht maar laat hem wel even zijn gang gaan.
Zeker na afgelopen week weet ik dat dit het doel is wat we beide willen bereiken.
Hoop snel te lezen hoe het met je gaat!
@koffiekoek, ik vind je zo ontzettend sterk en dapper, maar ben je soms niet heel even bang dat je misschien iets heel moois misloopt als je zo definitief alle deuren dichtgooit....zou er een tussenweg zijn waarbij jij je grenzen behoud maar er ook ruimte is voor de ander?
(zo dan.....en dit is de vraag die me nu al maanden bezighoudt, wat bereik je met strak vasthouden als je je er zelf ook niet helemaal lekker bij voelt?
Ben benieuwd naar alle adviezen
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 15 januari 2008 om 18:43
@ kwikzilver: Dank je! Veel vertrouwen heb ik er nog niet in, maar we zijn in ieder geval wel weer "on speaking terms". En jouw verhaal heeft daar zeker toe bijgedragen!
@ summerdance: misschien heb je wel gelijk en is er een tussenweg mogelijk. Hoe die weg precies zal zijn weet ik op dit moment nog niet, maar wie weet komen we daar uit door te blijven praten....
Ik heb een vraag over je vraag...: heb je het gevoel dat je je relatie uit alle macht probeert in stand te houden en er eigenlijk ook niet (meer) zoveel zin in hebt of begrijp ik het verkeerd?
@ summerdance: misschien heb je wel gelijk en is er een tussenweg mogelijk. Hoe die weg precies zal zijn weet ik op dit moment nog niet, maar wie weet komen we daar uit door te blijven praten....
Ik heb een vraag over je vraag...: heb je het gevoel dat je je relatie uit alle macht probeert in stand te houden en er eigenlijk ook niet (meer) zoveel zin in hebt of begrijp ik het verkeerd?
dinsdag 15 januari 2008 om 20:40
@ koffiekoek, nee nee dat begrijp je verkeerd.
Zal het ff uitleggen.
Een jaar geleden ben ik begonnen met therapie omdat ik geen grenzen kan stellen.
Ik draafde maar door met als gevolg dat ik 1000 dingen voor anderen deed maar geen tijd meer overhield voor mezelf.
Ik leefde voor anderen.
Nu zet ik grenzen, bv samewonen of stoppen in dit geval.
Samenwonen gaat (nu) nog niet door, en als ik heel eerlijk ben ik vind het na alles wat er is gebeurd ook nog veels te vroeg.
Nu heb ik aan de ene kant het gevoel, ja hoor Summer, je doet het weer, je verlegt WEER je grens, terwijl ik zeker weet dat als we nu zouden gaan samenwonen het zowiso klapt (en dan waarschijnlijk ook nog van mijn kant uit ook)
Dus...ik verleg een grens.....zou dat nou goed zijn of verkeerd, merk namelijk aan mezelf dat door de grens wat plooibaarder te maken ook IK een stuk minder druk heb.
Mijn visie is nog steeds niet veranderd, ik wil nog steeds samenwonen....de tijd waarin dat zal gaan plaatsvinden is zeker nog niet nu.
Ergens heb ik het gevoel dat TE strak aan doelen(grenzen) vasthouden ook een soort belemmering is voor het moment.
Als dit en dit niet gebeurd dan.....
Snappie????
Zal het ff uitleggen.
Een jaar geleden ben ik begonnen met therapie omdat ik geen grenzen kan stellen.
Ik draafde maar door met als gevolg dat ik 1000 dingen voor anderen deed maar geen tijd meer overhield voor mezelf.
Ik leefde voor anderen.
Nu zet ik grenzen, bv samewonen of stoppen in dit geval.
Samenwonen gaat (nu) nog niet door, en als ik heel eerlijk ben ik vind het na alles wat er is gebeurd ook nog veels te vroeg.
Nu heb ik aan de ene kant het gevoel, ja hoor Summer, je doet het weer, je verlegt WEER je grens, terwijl ik zeker weet dat als we nu zouden gaan samenwonen het zowiso klapt (en dan waarschijnlijk ook nog van mijn kant uit ook)
Dus...ik verleg een grens.....zou dat nou goed zijn of verkeerd, merk namelijk aan mezelf dat door de grens wat plooibaarder te maken ook IK een stuk minder druk heb.
Mijn visie is nog steeds niet veranderd, ik wil nog steeds samenwonen....de tijd waarin dat zal gaan plaatsvinden is zeker nog niet nu.
Ergens heb ik het gevoel dat TE strak aan doelen(grenzen) vasthouden ook een soort belemmering is voor het moment.
Als dit en dit niet gebeurd dan.....
Snappie????
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
