Wie kiest er ook voor "bewust (gelukkig!) alleen"?

Hoi Sunshine,

Ik begrijp je probleem wel een beetje. Wij hebben makkelijk praten (dit lijkt soms ook maar zo hoor..) maar dit ligt dieper. Je worstelt er ook al 10 jaar mee om, dat is erg lang. Je schrijft dat je je thuis moeilijk kunt concentreren op iets. Dan ben je in gedachten rusteloos, en met allerlei andere dingen bezig. Het verleden, de toekomst.. Dat is dus niet in het "hier en nu".. 

Je piekert volgens mij veel. Heb je problemen, afgezien van het feit dat je alleen bent? En zo ja, kun je daar geen hulp voor krijgen, een praatpaal? Deze persoon kan je misschien ook leren meer te leven in het hier en nu. Te waarderen wat nú is, en niet zozeer focussen op wat geweest is of wat nog komen gaat.. En je helpen te bereiken wat je wilt voor jezelf in de toekomst. Ja, je zelfs te helpen een relatie te vinden. Manieren aan de hand doen. Tips. Enz. Maar ik denk eerlijk gezegd dat het ontbreken van een partner niet je grootste probleem is. Heb ik gelijk?

Liefs, Inky.



Ps. ik kan de rest van de dag niet meer lezen of reageren i.v.m. mijn werk.

Tot vanavond..

Beste Inky, dank je wel voor je ondersteunend verhaal. Ik heb idd mijn problemen gehad die veelal in het verleden liggen, maar waarvan sommige naweeen nog in het heden te merken zijn, bijvoorbeeld het vele piekeren en niet kunnen focussen op het heden en wat ik doe. Voor mijn problemen heb ik al aktie ondernomen door veel dingen zelf uit te zoeken en anders proberen te doen, deels door korte krachtige trainingen gericht op mijn probleem te volgen.



Ik heb idd heel lang een ideaal plaatje in mij n hoofd gehad van hoe mijn leven eruit zou moeten zien. Daarvan is werkelijk geen een ding uitgekomen. ik heb ook vrij lang mijn leven uitgesteld door te denken dat het "echte" geluk ligt in een relatie. heel lang geidealiseerd dat alles veel leuker is met zijn 2en. Sinds een paar jaar weet ik beter en ben ik steeds meer mijn eigen leven gaan leiden. ik vraag me continu af wat ik nou echt wil en probeer daar een stap in te zetten. ik kan nu concluderen dat ik meer tevreden ben met mezelf dan 10 jaar geleden. ik heb hard moeten vechten om zover te komen. ik heb altijd een fijn, liefdevol ouderlijk huis gemist en dat werkt  heel je leven door. daarnaast was de periode van volwassen worden een periode vol tegenslagen. het leek wel alsof alles watik ondernam gedoemd was te mislukken. maar ik ben nu zover dat ik kan zeggen dat wel meer tevreden ben met mezelf. het gemis van een partner is dus idd niet mijn grootste probleem geweest. eerder het gemis van een fijn, sociaal, ondersteunend sociaal leven waar je partner dan ook uit van maakt.

op dit moment mis ik een partner omdat ik graag mijn leven zou willen delen met iemand. niet omdat hij mijn leven zou opvullen. ik ben op de goede weg bezig met mezelf en mijn leven. het zou fijn zijn om op liefdes gebied wat meer geluk te hebben.



ik heb mezelf ten doel gesteld om het mezelf wel naar de zin te maken in mijn leven, mijn leven zo in te richten dat het mij bevalt en te werken naar wat ik voor mezelf wil in de toekomst. alleen komt soms die eenzaamheid naar boven en hte gemis van een partner, maar ik weet ookw el dat hij niet mijn totale levensgeluk bepaalt. vandaar dus mijn vraag aan jullie, hoe jullie dat geluk hebben bereikt. dat zou ik ook graag willen en ik weet inmiddels dat het niet afhankelijk hoeft te zijn van het hebben van een partner wat ik voorheen wel dacht.

Hoi Inky, wat je beschrijft herken ik helemaal, het is precies wat ik ook had vlak na mijn scheiding : opgelucht om van het gezeur af te zijn en heerlijk genieten van mijn kinderen, mijn vrije leven, mijn werk.

Ik wilde nooit meer een vaste relatie in mijn leven, en al helemaal niet samenwonen, want ik was erg op mijn pas verworven vrijheid gesteld.

Kort daarna kwam ik mijn huidige man tegen, en in één keer was ik helemaal omgeslagen: met hem was alles wat ik al had nog veel leuker.

We zijn nu al acht jaar samen, en ik heb helemaal niets van mijn vrijheid moeten inleveren; mijn man verwacht niets van mij.  Veel dingen die ik vroeger al deed, zijn nu nog veel leuker: reizen, wandelen, fietsen, enz. En daarbovenop heb ik nu ook heerlijke seks, lange intieme gesprekken, en heel veel lol, want mijn man heeft ontzettend veel humor.

Mijn kinderen zijn intussen het huis uit, en ondanks mijn vele hobby's zou ik het leven zonder mijn man nu helemaal niet meer zo leuk vinden.

Mijn besluit: alleen zijn is veel fijner dan een slechte relatie (en volgens mij zijn de meeste relaties slecht of onbevredigend), maar (wat mij betreft) toch veel minder fijn dan een echt goede relatie.Mooi verhaal.  

TO, in hoeverre denk je dat het gelukkige single-bestaan zal maar zeggen voortkomt uit het nu geen gezeik meer hebben van een kutrelatie, nu kunnen doen en laten wat je wil, nu 's avonds in bed niet meer lastiggevallen worden/iemand die lichamelijke warmte van je wil..etc..?

Hoi Inky en anderen. Heb dit onderwerp de hele tijd mee zitten lezen, maar reageer nu ook. Ja, ik herken me in je verhaal! Ook ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje. Heb een goede baan, leuk huis, leuke vrienden. Ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, reis graag en lang en ver en dat doe ik ook heel graag alleen. Conclusie is dus inderdaad: ik heb geen kerel nodig om gelukkig te zijn, vind het prima zo. Sterker nog: als ik naar mezelf kijk en het leven dat ik leid dan voel ik me trots. Ik ben een onafhankelijke, sterke, mooie vrouw!



Ik ben niet altijd zo geweest, het is zo gegroeid. Heb diverse lange relaties achter de rug, waarvan de ene nou eenmaal beter verliep dan de andere. Maar over het algemeen heb ik leuke, liefdevolle relaties achter de rug. Mijn laatste relatie is wel dramatisch geeindigd en dat heeft er bij mij voor gezorgd dat ik wel eens na ben gaan denken wat ik nou eigenlijk echt wil. Ik merkte dat die relatie me enorm verstikte.  Daarnaast heb ik nogal wat exen die echt van die vrijbuiters zijn. Werken in vrije beroepen, of reizen de hele wereld rond voor hun werk. Geeneen van mijn exen is getrouwd, woont samen of heeft kinderen. Wat zeggen mijn exen over mij? Want iets in hen moet mij aangetrokken hebben. Ik ben er achter gekomen dat ik gewoon niet zo'n huisje, boompje, beestje mens ben. Ik hoef niet zo nodig met een kerel op de bank naar een dvdtje te kijken. Liever niet zelfs. Die laatste relatie was wel met iemand die zo was. Met dramatische gevolgen.



Ik heb geen kinderen, weet nog steeds niet of ik die wel wil. Maar als ik ze wil staat er in mijn ogen niets in de weg om die te krijgen. Inderdaad, een BAM-moeder worden lijkt mij geen probleem en heb zelfs al een ex achter de hand waar ik van denk dat hij een geschikte donor is. Ik heb het er ook al eens over gehad met hem.



Wat betreft Sunshine en je wens dat gevoel van alleen gelukkig zijn...Ik denk dat de sleutel in deze kwestie is: beseffen dat JIJ controle hebt over je leven. Ik denk dat je teveel je levensgeluk in de schoot legt van een ander. Geluk en de weg naar geluk zit in jezelf. Jij hebt de macht om gelukkig te zijn. Als je dat beseft, dan ben je er al een heel eind. Tenminste, zo is het bij mij gegaan.



Ongetwijfeld kom ik wel weer eens een man tegen waar ik verliefd op zal worden, maar ik ben niet op zoek. Ik zie veel vrouwen in mijn omgeving die behoorlijk wanhopig op zoek zijn naar een man. En die dus water bij de wijn doen...en dan na een paar maanden boos en verdrietig en gefrustreerd weer alleen zijn. Nee, geef mij mijn vrijheid maar en wie weet, ooit weer eens een leuke man tegenkomen. Of niet. En dat is dan ook goed.

Hi Inky en anderen: 't blijft een feest van herkenning op dit topic! (maar dat zal voor anderen wel op andere topics zijn).

Wat ik wel nog wil vragen aan degenen die al kinderen hebben: vanaf welk moment nadat je kinderen waren geboren had je weer behoefte aan vriendinnen? Mijn hele vriendinnenclub zit nu in de babyboom, ik loop al minstens 3 kraamvisites achter, en op de kraamvisites waar ik altijd heenga ben ik best bereid om baby voor, baby na te bespreken, maar tegelijkertijd lijkt het niet meer mogelijk om met ze af te spreken zonder baby. En als de baby erbij is (dat weten jullie dus uit ervaring) dan heeft ie elke 5 minuten iets (luier, eten, aandacht) nodig.

Oh, en hoe gaan jullie om met vragen van weet-ik-veel-wie-allemaal die zich er  mee bemoeid dat jij geen relatie hebt: "heb je nog steeds niemand?" (nee, dat zie je toch), "ik heb nog wel een leuke broer, neef, collega, vriend oid in de aanbieding" (waarom denk je dat ik daarop zit te wachten?).



Verder geniet ik van het alleenstaande bestaan: hele zak chocola naar binnen werken (achter elkaar dus) en vervolgens verbaasd zijn dat de weegschaal deze zonde laat zien :D

Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii Inky, je bent er weer! En ik maar denken dat je nog steeds zandtaartjes aan 't bakken was

Kinderen, nou, neeee! Op m'n 10e riep ik al dat ik die niet wilde, en zo denk ik er nog steeds over. Wat dat betreft is mijn positie iets luxer dan die van degenen die wel kinderen willen. Als je dan 35 bent (zoals ik dus) gaat de tijd wel redelijk dringen.

Overigens zag ik ook iemand op dit topic (kweet echt niet meer wie) die haar leven zo ongeveer in de hold had gezet tot die vent. Lijkt me toch een beetje zonde! Stel dat je ineens een dodelijke ziekte krijgt (ik noem maar meteen iets heel ergs), dan heb je al die tijd verspilt met zitten wachten, terwijl je ook leuke dingen had kunnen doen!

Hoi Sunshine,

Hoe komt het, denk je, dat je toch zoveel onderneemt, en ook al jaren op plekken komt waar mannen komen, en je hier nooit een vriend opdoet? Heb je zelf enig idee? 

Geen idee.



En als je zelf geen idee hebt, wat hoor je daarover vanuit je omgeving, wat zeggen je vriendinnen/ familie daarover?

Daar krijg ik verschillende reacties op. Ik hoor van mannelijke collega's dat ze me niet knap of mooi vinden (ik heb een doorsnee uiterlijk en een slank/normaal postuur), Een enkele mannelijke collega zei dat niet knap maar ook niet lelijk ben.

VAn een vrouwelijke collega kreeg ik het diplomatieke antwoord dat ik "de juiste nog niet ben tegen gekomen" .

Mijn broer zei een keer tegen mij dat ik niet knap ben en dat mannen als eerste daarop selecteren. maar ik ben volgens hem ook niet lelijk.

Ik krijg wel opvallend vaak te horen (van zowel mannen als vrouwen) dat ik niet knap of mooi ben. Ik weet niet wat dat inhoudt voor hen. is dit een andere manier om te zeggen dat ik lelijk ben of dat ik idd gewoon niet knap ben. Ik weet dat ik niet knap ben, maar ik weet ook heel zeker dat ik niet lelijk ben. als ik om me heen kijk dan zie ik zoveel vrouwen die net als ik doorsnee zijn en toch iemand hebben ontmoet. waarom ik dan niet.



En mag ik vragen wat je leeftijd is? 

ik ben inmiddels 35



Dan zou ik zeggen: leer leven in het hier en nu en focus jezelf op wat je hebt, in plaats van wat je mist. Maar daar ben je ook al mee bezig. 

Daar ben ik nu idd zoveel mogelijk mee bezig.

.

Positief denken, De kracht van je gedachten, enz. Ken je dat? Ik weet niet of je hier ook in geïnteresseerd bent? 

Die ken ik wel, maar ikan niet liegen tegen mezelf als ik een gemis voel.





Groetjes, Inky.

Overigens zag ik ook iemand op dit topic (kweet echt niet meer wie) die haar leven zo ongeveer in de hold had gezet tot die vent. Lijkt me toch een beetje zonde! Stel dat je ineens een dodelijke ziekte krijgt (ik noem maar meteen iets heel ergs), dan heb je al die tijd verspilt met zitten wachten, terwijl je ook leuke dingen had kunnen doen!



Dat klopt, ik heb idd heel lang mijn leven in de hold gezet, maar op mijn 30e ben ik dat gaan verandeen. ik ben meer gaan leven en mijn eigen leven gaan leiden. heb er fun in, alleen had het graag willen delen met iemand.

Je leven 'on hold' zetten omdat je denkt dat er vast binnenkort een partner langskomt met wie die wereldreis veel leuker gaat zijn dan in je eentje gebeurt veel hoor, zie ik bij vriendinnen ook. En soms zijn het ook de omstandigheden die je leven 'on hold' zetten: MET partner was ik allang niet meer op een huurflatje gebleven en had allang een huisje met tuintje gekocht, om de eenvoudige reden dat dat dan WEL financieel haalbaar is



Is ook best begrijpelijk, het gaat nu eenmaal echt vaak zo dat mensen na een jaar of twee single zijn weer een relatie krijgen. Dus logisch dat ze die wereldreis, of dat huisje, even laten wachten totdat dat leuk met z'n tweeen kan. Veel mensen doen dat zo (sprak iemand die al jaren niet meer op vakantie is geweest omdat hij dat alleen met partner deed :o) en de meeste mensen KUNNEN het ook zo doen, omdat er inderdaad binnen afzienbare tijd wel weer een partner om de hoek komt kijken. Alleen degenen bij wie dat niet binnen een jaar of twee weer gebeurt, die zullen een knop om moeten zetten en zelf dingen gaan ondernemen omdat je anders wel heel lang in een soort luchtledige blijft hangen.



Over die kinderwens twijfel ik nog. Ik wil graag m'n liefde geven en voor iemand zorgen, maar is dat reden genoeg om eraan te beginnen? En is het reden genoeg om eraan te beginnen in je eentje? En het is ook wel een paradox: genieten van het feit dat je als single aan niemand verantwoording hoeft af te leggen en aan niemand gebonden bent, en dan kiezen voor een kind zodat je voor de komende achttien jaar daaraan gebonden bent en verantwoording moet afleggen. Als je dat niet erg vindt kan een relatie toch ook zo erg niet zijn?

Je gemis van vroeger kan niemand goedmaken, dat is helaas zoals het was, maar ik begrijp wel heel goed dat je vanuit dat gemis van toen, nu heel erg naar een eigen warm en liefdevolle relatie/ gezin voor jezelf verlangt.

Dat heb ik dus ook heel sterk, dat warme veilige nest dat ik nooit heb gehad zou ik zo graag toch nog ooit voor mezelf creeren. Volgens mij is dat verlangen sterker bij mensen die het in hun jeugd niet hadden, ik zie het bij vriendinnen van me in elk geval wel terug, kan zo vier vrouwen opnoemen van boven de 30 die al jaren geen serieuze relatie meer hebben gehad en daar wel erg naar verlangen, omdat ze in hun jeugd ook al die geborgenheid hebben gemist. En m'n vriendinnen die wel uit een warm nest komen begrijpen niet waar we moeilijk over doen, single zijn is toch heerlijk? Die durven makkelijker mensen te vertrouwen, hebben dus vaker relaties, de meesten zijn nooit zo heel lang single en genieten ervan als ze het wel zijn :) 



Je moet goed op jezelf passen als je dat in je jeugd hebt gemist. Ken nl ook vrouwen (en mannen) die zich daardoor ongezond sterk richten op hun partner en er erg afhankelijk van worden. Ikzelf ook bij mijn eerste serieuze relatie. Misschien ben ik daarom al die jaren onbewust nooit meer een relatie aangegaan, omdat ik in mijn achterhoofd nog wel weet hoe ik dan word :D Misschien durf ik pas weer een relatie aan te gaan als ik zeker weet dat ik niet meer zo totaal emotioneel afhankelijk word. Ben bang om mezelf weer kwijt te raken.



Het voelt wel een beetje tweederangs om alleen op jezelf te vertrouwen omdat je daar in elk geval altijd veilig bent. Ik denk dat het wel mooier is als je ook eens een keer een ander durft te vertrouwen en je fijn en veilig voelen bij hem/haar. Maar ik denk dat het echt een enorme groep mensen is die dat niet hebben, hetzij omdat ze single zijn hetzij omdat ze in een relatie zitten die helemaal niet zo fijn is. Je bent echt niet de enige sunshine! En die grote groep mensen is zeker niet massaal diep ongelukkig. Het is meer iets als "het zou fijner zijn als, maar je kunt niet alles hebben". Nou daar is prima mee te leven, niemand heeft het perfecte ideale leven

Je leven 'on hold' zetten omdat je denkt dat er vast binnenkort een partner langskomt met wie die wereldreis veel leuker gaat zijn dan in je eentje gebeurt veel hoor, zie ik bij vriendinnen ook. En soms zijn het ook de omstandigheden die je leven 'on hold' zetten: MET partner was ik allang niet meer op een huurflatje gebleven en had allang een huisje met tuintje gekocht, om de eenvoudige reden dat dat dan WEL financieel haalbaar is



Is ook best begrijpelijk, het gaat nu eenmaal echt vaak zo dat mensen na een jaar of twee single zijn weer een relatie krijgen. Dus logisch dat ze die wereldreis, of dat huisje, even laten wachten totdat dat leuk met z'n tweeen kan. Veel mensen doen dat zo (sprak iemand



. Alleen degenen bij wie dat niet binnen een jaar of twee weer gebeurt, die zullen een knop om moeten zetten en zelf dingen gaan ondernemen omdat je anders wel heel lang in een soort luchtledige blijft hangen.



Die knop heb ik bij mezelf idd omgezet, maar door omstandigheden blijkt idd dat je in je eentje niet die dingen kan realiseren waar je juist waarde aan hecht. dat is kut. voor de rest probeer ik wel er het beste van te maken.

quote: inky1967 reageerde



Je gemis van vroeger kan niemand goedmaken, dat is helaas zoals het was, maar ik begrijp wel heel goed dat je vanuit dat gemis van toen, nu heel erg naar een eigen warm en liefdevolle relatie/ gezin voor jezelf verlangt.

Dat heb ik dus ook heel sterk, dat warme veilige nest dat ik nooit heb gehad zou ik zo graag toch nog ooit voor mezelf creeren. Volgens mij is dat verlangen sterker bij mensen die het in hun jeugd niet hadden, ik zie het bij vriendinnen van me in elk geval wel terug, kan zo vier vrouwen opnoemen van boven de 30 die al jaren geen serieuze relatie meer hebben gehad en daar wel erg naar verlangen, omdat ze in hun jeugd ook al die geborgenheid hebben gemist. En m'n vriendinnen die wel uit een warm nest komen begrijpen niet waar we moeilijk over doen, single zijn is toch heerlijk? Die durven makkelijker mensen te vertrouwen, hebben dus vaker relaties, de meesten zijn nooit zo heel lang single en genieten ervan als ze het wel zijn :) 



Je moet goed op jezelf passen als je dat in je jeugd hebt gemist. Ken nl ook vrouwen (en mannen) die zich daardoor ongezond sterk richten op hun partner en er erg afhankelijk van worden. Ikzelf ook bij mijn eerste serieuze relatie. Misschien ben ik daarom al die jaren onbewust nooit meer een relatie aangegaan, omdat ik in mijn achterhoofd nog wel weet hoe ik dan word :D Misschien durf ik pas weer een relatie aan te gaan als ik zeker weet dat ik niet meer zo totaal emotioneel afhankelijk word. Ben bang om mezelf weer kwijt te raken.



Het voelt wel een beetje tweederangs om alleen op jezelf te vertrouwen omdat je daar in elk geval altijd veilig bent. Ik denk dat het wel mooier is als je ook eens een keer een ander durft te vertrouwen en je fijn en veilig voelen bij hem/haar. Maar ik denk dat het echt een enorme groep mensen is die dat niet hebben, hetzij omdat ze single zijn hetzij omdat ze in een relatie zitten die helemaal niet zo fijn is. Je bent echt niet de enige sunshine! En die grote groep mensen is zeker niet massaal diep ongelukkig. Het is meer iets als "het zou fijner zijn als, maar je kunt niet alles hebben". Nou daar is prima mee te leven, niemand heeft het perfecte ideale leven

Brada,



Grappig toch hoe ik steeds weer op jou reaggeer omdat ik veel herken .



Ik wou reageren op iets wat jij postte over kinderen krijgen, maar volgens mij heb ik de verkeerde reactie gequote. even posten, dan kijk ik het na.

Je leven 'on hold' zetten omdat je denkt dat er vast binnenkort een partner langskomt met wie die wereldreis veel leuker gaat zijn dan in je eentje gebeurt veel hoor, zie ik bij vriendinnen ook. En soms zijn het ook de omstandigheden die je leven 'on hold' zetten: MET partner was ik allang niet meer op een huurflatje gebleven en had allang een huisje met tuintje gekocht, om de eenvoudige reden dat dat dan WEL financieel haalbaar is



Is ook best begrijpelijk, het gaat nu eenmaal echt vaak zo dat mensen na een jaar of twee single zijn weer een relatie krijgen. Dus logisch dat ze die wereldreis, of dat huisje, even laten wachten totdat dat leuk met z'n tweeen kan. Veel mensen doen dat zo (sprak iemand die al jaren niet meer op vakantie is geweest omdat hij dat alleen met partner deed :o) en de meeste mensen KUNNEN het ook zo doen, omdat er inderdaad binnen afzienbare tijd wel weer een partner om de hoek komt kijken. Alleen degenen bij wie dat niet binnen een jaar of twee weer gebeurt, die zullen een knop om moeten zetten en zelf dingen gaan ondernemen omdat je anders wel heel lang in een soort luchtledige blijft hangen.



Over die kinderwens twijfel ik nog. Ik wil graag m'n liefde geven en voor iemand zorgen, maar is dat reden genoeg om eraan te beginnen? En is het reden genoeg om eraan te beginnen in je eentje? En het is ook wel een paradox: genieten van het feit dat je als single aan niemand verantwoording hoeft af te leggen en aan niemand gebonden bent, en dan kiezen voor een kind zodat je voor de komende achttien jaar daaraan gebonden bent en verantwoording moet afleggen. Als je dat niet erg vindt kan een relatie toch ook zo erg niet zijn?

Yep, deze was het . (Let niet op spelfouten, heb stukke nagels en tiep moeilijk :D).



Ik heb mijn kind denk ik wel gekregen vanuit de behoefte die jij in de twee postings die jij gequote hebt beschrijft. Ik ben van nature een beetje eenzaam, zelfs met mensen om me heen voel ik me alleen. Dat was ik in mijn jeugd, dat ben ik als volwassene, ik denk dat dat gewoon in mij zit. Ook denk ik dat ik gewoon niet zo goed ben in relaties, ik heb de neiging om me of compleet te verliezen, óf altijd een afstand te bewaren. Achteraf bekeken denk ik dat mijn kinderwens voortkwam uit de behoefte mijn eigen veilige nest te creëren. En weet je, ik vind dat net zo'n goede reden als "omdat we tien jaar bij elkaar zijn" of "omdat het zo hoort" of "omdat ik eraan toe was".



Kinderen krijgen is altijd iets wat je doet vanuit een behoefte in jezelf. Sommige mensen willen een kopie van zichzelf, een bekroning op wat ze samen hebben, ik wilde iemand die bij mij hoort. En dan écht bij mij hoort.



Het is het beste wat ik ooit gedaan heb. Waar ik in relaties heen en weer slinger tussen bindingsangst en verlatingsangst, waar ik als vriendin, collega, dochter en zus tekort schiet, waar ik als mijn eigen criticus genoeg op mijzelf aan te merken heb, al die dingen vallen weg in de liefde van en de liefde voor mijn kind. Ik ben een goede moeder, dat durf ik echt van mezelf te zeggen. Alle liefde die ik in andere relaties onhandig uit, die gaan me bij mijn zoon gemakkelijk af. Al mijn angsten en onzekerheden over mezelf, vallen weg in de relatie met mijn zoon ( helaas heb ik er wel duizendeneen angsten mbt zijn welzijn bij, maar je kan niet alles hebben...) Ik ben een veel completer en aardiger mens omdat ik zijn moeder ben, en het mooiste van alles is: hij hoeft er alleen maar te zijn. Ik heb geen verwachtingen waar het hem aangaat, terwijl ik die wel heb in andere relaties. En omdat ik geen verwachtingen heb, heb ik ook geen teleurstellingen. Voor zover ik dat kan beoordelen is dat onvoorwaardelijke en onbevangene nu nog wederzijds. En ik hoop natuurlijk dat dat zo blijft, hoewel ik me ook nu al kan verheugen op de tijd dat ik de stomste moeder van de wereld ben.



Dus ja, ik vind dat een kind krijgen in je eentje omdat je iemand liefde wil geven en wil verzorgen reden genoeg is. Sterker nog, ik vind het vaak - als ik even echt brutally honest ben- een veel betere reden dan het willen omdat je een relatie wil bezegelen of naar een hoger niveau wil tillen ofzo. Want dat klinkt voor mij toch weer verdacht veel alsof die relatie het allerhoogste goed is.

@Sunshine: ik wilde even terugkomen op wat je schrijft over dat mensen je niet knap maar ook niet lelijk vinden. Ik geloof daar niet zo in, volgens mij is iedereen in principe mooi, maar het gaat erom wat je uitstraalt! Uit je postings maak ik op dat je niet tevreden bent met jezelf, of iig met het leven dat je nu leidt, en ik denk dat dat doorstraalt in hoe je eruit ziet. Zoiets haalt de twinkels uit je ogen denk ik. In mijn relatie was ik ook niet tevreden met mezelf en het leven dat ik leidde, nu ik eindelijk de keuze voor mezelf heb gemaakt, straal ik weer helemaal, loop ik rechter, ben ik me meer bewust van mezelf (kleine dingetjes dus!) en ineens krijg ik complimentjes dat ik er zo goed uitzie! Bij mannen werkt het voor mij net zo: iemand kan nog zo knap zijn, maar als het geen sprankelende persoonlijkheid is vind ik er niks aan. Ik val op de uitstraling van een man, niet op zijn 'knapheid'.



@iedereen:

Heb net het topic doorgelezen en er zijn een aantal dingen waar ik op wil reageren, maar weet niet meer zo goed wie wat heeft geschreven (en je kunt niet terugbladeren, irritant!).

Iemand schreef: "als ik naar mezelf kijk en het leven dat ik leid dan voel ik me trots. Ik ben een onafhankelijke, sterke, mooie vrouw!". Dat gevoel heb ik ook heel erg. HEt leven dat ik nu leid is iets wat ik zelf voor mekaar heb gekregen, daar is een rottijd aan voorafgegaan met het verbreken van mijn relatie (want ook al heb ik geen seconde spijt gehad, het was geen makkelijke beslissing), maar juist die rottijd heeft me onwijs veel over mezelf geleerd. Ik vind dat ik best een makkelijk persoon ben, kan dingen heel makkelijk 'laten gebeuren' en soms heeft dat voordelen (ben dol op spontane acties, verrassingen) maar het heeft ook nadelen. Doordat ik dingen altijd maar liet gebeuren, ben ik dus veel te lang in een relatie gebleven waarin ik niet gelukkig was, deed ik werk waarin ik niet mn ei helemaal in kwijt kon, etc. Het verbreken van mn relatie was de eerste stap in het niet meer zomaar alles laten gebeuren. Vanaf dat moment denk ik meer na over de grote dingen, wat ik daarmee wil, waar ik naartoe wil in mijn leven en de kleine dingen, die laat ik nog steeds gebeuren. Juist door bewuster die grotere keuzes te maken voel ik me sterk. Ik weet nu dat ik daar echt achter sta, en als het tegenvalt, nouja, soi, dan heb ik er in ieder geval over nagedacht en weet ik dat ik erachter stond op het moment dat ik de keuze maakte. Proberen we gewoon weer wat nieuws! Ik las ooit ergens 'Geluk is een keuze.' Ik geloof daar inmiddels heilig in.



Verder werd er geschreven over het je leven 'on hold' zetten totdat je met je tweeen bent. Daar heb ik dus helemaal niks mee. Ik ben jaren met zijn tweeen geweest, maar achteraf gezien was ik juist in mijn relatie veel eenzamer dan met zijn tweeen. Terwijl mn ex toch mn beste vriend was (en nog steeds is) en we echt wel leuke dingen met zn tweeen deden. Tuurlijk zijn (sommige) dingen vaak leuker met een ander erbij, maar waarom moet dat per se een partner zijn? Dat snap ik dus niet. Nu ik alleen ben ben ik veel bewuster met mijn vriendschappen bezig, en ik merk dat ik het juist ook heel erg leuk vind om dingen met verschillende mensen te ondernemen. Het leukste vind ik nog wel dat doordat ik weer intensiever met mn vrienden omga (daar was ik dus in mn relatie veel minder intensief mee bezig, ook omdat ik dat maar liet gebeuren en immers toch mn partner had die er altijd was), ik veel meer leer. Al die verschillende mensen hebben allemaal een verschillende kijk op het leven, in elke vriendschap laat je een ander stukje van jezelf zien. Ik denk dat dat trouwens ook in een relatie zo is: in elke relatie komt een ander stukje van jezelf naar boven, en in mijn relatie was dat dus niet het stukje van mezelf dat ik het meest waardeerde. Wij belemmerden elkaar op een bepaalde (onbewuste) manier, in plaats van dat we elkaar tot een hoger niveau brachten. Ik wil van mijn partner kunnen leren (in de breedste zin van het woord dan!) en in mn relatie had ik het gevoel dat ik niks (meer?) leerde, ik gaf alleen. Nu moet ik het echt helemaal uit mezelf halen, en dat voelt zo ontzettend goed!



Tot slot (voordat ik echt het hele scherm heb volgeschreven ;)) wil ik nog wat kwijt over het hebben van verwachtingen en laat maar zeggen de kant die je uitkijkt in het leven. Volgens mij kun je dat op drie manieren doen (even heel kort door de bocht dan!): je kunt blijven hangen in de dingen die gebeurt zijn, blijven piekeren over wat er mis is gegaan, nadenken over wat je anders of beter had kunnen doen, idealiseren wat er was (oh, toen en toen was ik zoooo gelukkig...). Dat noem ik de achteruitkijker. Verder kun je heel erg leven in het nu (wat ik een beetje in mn relatie deed): dingen maar laten gebeuren, situaties handelen op het moment dat je ze tegenkomt, niet echt duidelijke ideeen hebben over de toekomst. Een niet vooruitmaarooknietachteruitkijker dus. Ten slotte heb je dan nog de mensen die alleen maar bezig zijn met wat er beter kan, wat er anders kan, wat anderen van hun verwachten, hoe het zo zijn als... Dit is de vooruitkijker.

Alle drie de blikken op het leven hebben zn voor- en zn nadelen: De achteruitkijker is zich bewust van zn fouten en zal die in de toekomst proberen te voorkomen, maar loopt het gevaar teveel met het verleden bezig te zijn waardoor dingen in het nu/toekomst aan zich voorbijgaan, of waardoor van situaties in het nu niet genoten kan worden (want toen en toen deed ik ook zoiets en dat ging toch helemaal niet zoals ik wilde, etc.). De nietvooruitmaarooknietachteruitkijker geniet wel van die momenten, maakt van alles mee, maar loopt het gevaar in situaties te verzanden die eigenlijk niet helemaal naar wens zijn, daarin te blijven steken omdat het nu eenmaal zo is. De vooruitkijker tenslotte heeft altijd iets om naar te streven, is bewust bezig met wat hij/zij wil in het leven, maar loopt het gevaar om chronisch ontevreden te worden: dingen kunnen immers altijd beter, het welbekende gras bij de buren is altijd groener.

Waar het dus om gaat is van alledrie de visies op het leven de juiste dingen mee te pakken: sta stil bij de dingen in het verleden, leer je les eruit, maar laat ze dan ook rusten. Geniet van de dingen in het nu, maar kijk ook naar de toekomst en ben je bewust van wie je bent en wat je wil. Daar ben ik nu naar op zoek, het is niet altijd makkelijk (voor mij is het vooral lastig te bepalen wat ik nu eigenlijk wil, maar ik merk dat ik er steeds meer vooruitgang in maak), maar ik denk dat dit voor MIJ de belangrijkste ingredienten zijn om gelukkig te worden.



Liefs,

Appelflapper



(Oeps, zit op mn praatstoel geloof ik :$)

@ Sunshine: Staar je asjeblieft niet blind op een mooi uiterlijk (of het vermeende gebrek daaraan). Als ik zoiets lees moet ik altijd denken aan mijn middelbare-school-tijd. Bij ons op school zat een meisje met een verminkt gezicht, maar toch was zij het populairste meisje van de klas -> vanwege haar zonnige karakter! Daartegenover had ik een jeugdvriendin die wat bijverdiende als fotomodel. Ze was ook best knap, maar na 3 maanden "beste vriendinnen" zag ik niet meer hoe ze er van buiten uitzag, maar vooral hoe ze van binnen was. Als anderen dan iets over haar uiterlijk zeiden, moest ik echt weer ff kijken.

Wat wel zo is: als het je echt stoort, en je denkt je beter te voelen door iets aan je uiterlijk te doen: waarom niet? Nee, ik heb het niet over de extreme-make-overs maar om het voorbeeld van mezelf aan te halen: 'k heb 'n beugel  want ik irriteerde me rot aan m'n scheve tanden!

@ Iedereen: waaaaaaaaaaaaaah ;( gaat het toch weer over kinderen.... Geintje: keuvel maar lekker door hoor!!!

quote: Reiger100 reageerde



Hoi Inky, wat je beschrijft herken ik helemaal, het is precies wat ik ook had vlak na mijn scheiding : opgelucht om van het gezeur af te zijn en heerlijk genieten van mijn kinderen, mijn vrije leven, mijn werk.

Ik wilde nooit meer een vaste relatie in mijn leven, en al helemaal niet samenwonen, want ik was erg op mijn pas verworven vrijheid gesteld.

Kort daarna kwam ik mijn huidige man tegen, en in één keer was ik helemaal omgeslagen: met hem was alles wat ik al had nog veel leuker.

We zijn nu al acht jaar samen, en ik heb helemaal niets van mijn vrijheid moeten inleveren; mijn man verwacht niets van mij.  Veel dingen die ik vroeger al deed, zijn nu nog veel leuker: reizen, wandelen, fietsen, enz. En daarbovenop heb ik nu ook heerlijke seks, lange intieme gesprekken, en heel veel lol, want mijn man heeft ontzettend veel humor.

Mijn kinderen zijn intussen het huis uit, en ondanks mijn vele hobby's zou ik het leven zonder mijn man nu helemaal niet meer zo leuk vinden.

Mijn besluit: alleen zijn is veel fijner dan een slechte relatie (en volgens mij zijn de meeste relaties slecht of onbevredigend), maar (wat mij betreft) toch veel minder fijn dan een echt goede relatie.Mooi verhaal.  



TO, in hoeverre denk je dat het gelukkige single-bestaan zal maar zeggen voortkomt uit het nu geen gezeik meer hebben van een kutrelatie, nu kunnen doen en laten wat je wil, nu 's avonds in bed niet meer lastiggevallen worden/iemand die lichamelijke warmte van je wil..etc..?

Interessante vraagstelling waar ik helaas geen antwoorden op heb gezien. Wat mij opvalt is dat de happy singles vrijwel allemaal één ding gemeen hebben : ze geloven niet dat er goede relaties bestaan of ze denken dat een relatie hen op veel fronten beperkt. Ik denk inderdaad dat het makkelijker is om happy single te zijn als je je afzet tegen al die slechte relaties in je omgeving, daar steek je zelf dan heel gunstig bij af. Maar er zijn toch ook echt relaties waarin je jezelf kunt zijn en je genoeg ruimte en tijd voor jezelf hebt (zoals Reiger ook al beschreef).

Ieder mens wil graag delen en heeft behoefte aan wamte en intimiteit. Kinderen kunnen die behoefte voor een gedeelte compenseren, maar niet helemaal.



Persoonlijk vond ik het na mijn scheiding heerlijk om weer alleen te zijn, maar vooral omdat het mij geestelijke rust verschafte. Daten was leuk en spannend en krikte mijn zelfvertrouwen flink op. Ik was onafhankelijk en zelfstandig en had mijn leven in eigen hand. Maar toen ik na 2 jaar de juiste man trof was ik toch heel snel overstag om dat leventje weer op te geven. En daar heb ik tot nu toe geen spijt van.

Het is wél belangrijk om te weten dat je in geval van nood op jezelf terug kunt vallen, dat je het óók alleen kunt. Dat maakt je ook stabieler en onafhankelijker in de relatie, wat ook weer een positieve uitwerking op die relatie heeft.



Marion

Even tussendoor: zeer interessant om dit forum te lezen, en MOET even reageren: door bevestiging van mensen om me heen en lieve vaste vriendschappen, mag ik tot de conclusie komen dat ik een hele leuke en, vergeleken met anderen, goeduitziende vrouw ben.



Daarom snap ik niet waarom het me, op ruim 30-jarige leeftijd, nog niet gelukt is om die leuke partner te vinden. :@ 



Dates via internet (want ben geen uitgaanstype) waren keer op keer met leuke, goeie kerels (geen watjes), maar bij mij wekten ze nét niet die kriebels op. Op 1 na... een toevalstreffer... Die zich helaas na 1,5 week als een blad aan een boom bedacht.



Een minaar zou al geweldig zijn, maar ook hier weer: ik vind niemand in zijn geheel aantrekkelijk genoeg om alleen al als minaar te kunnen accepteren.



Ben ervan overtuigd dat ik - en anderen - als niet-happy single, zowel het beste van mijn single leven moet maken, maar óók actief op zoek moet blijven naar een relatie, want het verlangen naar een partner is een natuurlijk iets! Dat kun je niet uitschakelen, dan moet je juist proberen om een leuke partner te vinden, want iemand of iets anders kan dat gevoel van verlangen niet vervullen!



En alle echt leuke kerels - lees: die geen natte krant zijn (wie zei dat hier? Leuk verzonnen!!) - leuke, aantrekkelijke kerels, zijn al bezet... áls ze er al zijn.



Zo, dat is eruit.



Fijne avond nog allemaal.