Seks
alle pijlers
Niet meer aangetrokken tot vriend na ongeval
zaterdag 21 februari 2015 om 20:32
Ik vind mezelf best egoïstisch als ik het opschrijf, maar dit is wel hoe ik me voel.
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
zaterdag 21 februari 2015 om 22:34
quote:dwarsmaarnietlazy schreef op 21 februari 2015 @ 22:25:
Ik heb lang geleden een ongeluk gehad en zag er daarna helaas ook niet meer 'perfect' uit. Ik had het in het begin erg moeilijk met mijn veranderde lichaam. Ik voelde me niet echt vrouw meer daardoor. Voelde me bijna minderwaardig.
Gelukkig had/heb ik een liefdevolle echtgenoot die er absoluut geen probleem mee had. Integendeel zelfs. Hij vond me nog net zo sexy als altijd. Voor hem was ik niet veranderd, ik was nog steeds de vrouw waar hij van hield. Nooit heeft hij ook maar een seconde aan zijn liefde getwijfeld. Juist door zijn gedrag en liefdevolle woorden ben ik weer van mezelf gaan houden en ben ik weer zelfverzekerd geworden over mijn lichaam. Nu trek ik gewoon weer sexy lingerie aan zonder me daarin doodongelukkig te voelen en ga ik naar de sauna.
Zonder zijn hulp was ik waarschijnlijk verdronken in zelfmedelijden.
Als mijn man me toendertijd had gevraagd mijn lichaam te bedekken omdat hij het niet aan kon om mijn lichaam zien had ik me zo vreselijk gevoeld. Alsof hij van me walgde ofzo. Wat ben ik blij dat ik niet zo'n oppervlakkige partner als jij heb getroffen.
Ik heb lang geleden een ongeluk gehad en zag er daarna helaas ook niet meer 'perfect' uit. Ik had het in het begin erg moeilijk met mijn veranderde lichaam. Ik voelde me niet echt vrouw meer daardoor. Voelde me bijna minderwaardig.
Gelukkig had/heb ik een liefdevolle echtgenoot die er absoluut geen probleem mee had. Integendeel zelfs. Hij vond me nog net zo sexy als altijd. Voor hem was ik niet veranderd, ik was nog steeds de vrouw waar hij van hield. Nooit heeft hij ook maar een seconde aan zijn liefde getwijfeld. Juist door zijn gedrag en liefdevolle woorden ben ik weer van mezelf gaan houden en ben ik weer zelfverzekerd geworden over mijn lichaam. Nu trek ik gewoon weer sexy lingerie aan zonder me daarin doodongelukkig te voelen en ga ik naar de sauna.
Zonder zijn hulp was ik waarschijnlijk verdronken in zelfmedelijden.
Als mijn man me toendertijd had gevraagd mijn lichaam te bedekken omdat hij het niet aan kon om mijn lichaam zien had ik me zo vreselijk gevoeld. Alsof hij van me walgde ofzo. Wat ben ik blij dat ik niet zo'n oppervlakkige partner als jij heb getroffen.
zaterdag 21 februari 2015 om 22:34
Zijn littekens gaan niet weg,dus denk dat het het beste is om de relatie te verbreken want jullie zijn beiden niet gelukkig zo.
Jij kan dan iemand vinden die je wel seksueel aantrekkelijk vind (hopen dat er niets gebeurd in de toekomst met hem), en je vriend kan weer iemand vinden die hem helemaal accepteert en het hopelijk weer goedkomt met zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld,hopelijk bloiet ie dan weer op.
Sorry TO, ik vind het voornamelijk erg voor je vriend.
Jij kan dan iemand vinden die je wel seksueel aantrekkelijk vind (hopen dat er niets gebeurd in de toekomst met hem), en je vriend kan weer iemand vinden die hem helemaal accepteert en het hopelijk weer goedkomt met zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld,hopelijk bloiet ie dan weer op.
Sorry TO, ik vind het voornamelijk erg voor je vriend.
zaterdag 21 februari 2015 om 22:34
Als ik je goed lees TO, heeft het feitelijk niet zozeer met de littekens te maken.
Je vriend weet van de moeite die je hebt? Wat vindt hij daar zelf van?
Misschien is het een idee om samen naar een seksuoloog te gaan, om te wennen aan de veranderingen in jullie relatie. Niet alleen van hem, maar ook van jou. Jij bent namelijk ook veranderd na het ongeval en de revalidatie.
Ik denk dat je hier niet op de goede plek bent voor hulp of support.
Veel sterkte samen!
Je vriend weet van de moeite die je hebt? Wat vindt hij daar zelf van?
Misschien is het een idee om samen naar een seksuoloog te gaan, om te wennen aan de veranderingen in jullie relatie. Niet alleen van hem, maar ook van jou. Jij bent namelijk ook veranderd na het ongeval en de revalidatie.
Ik denk dat je hier niet op de goede plek bent voor hulp of support.
Veel sterkte samen!
zaterdag 21 februari 2015 om 22:35
quote:sinnombre schreef op 21 februari 2015 @ 22:27:
Dat je moet wennen aan het nieuwe lijf van je vriend dat ik begrijpelijk. Dat moet hij ook.
Maar jeetje, wat ben jij geestelijk niet in orde dat je hem vraagt het te bedekken.
Het zal je domheid wel zijn. Grote kans dat je wordt gedumpt voor een exemplaar die je vriend wel lief kan hebben zoals hij is.
Geestelijk niet in orde?
Het zal je domheid wel zijn?
Wat is er vanavond aan de hand op het forum dat er door vaste schrijfsters zó gescholden wordt?
Dat je moet wennen aan het nieuwe lijf van je vriend dat ik begrijpelijk. Dat moet hij ook.
Maar jeetje, wat ben jij geestelijk niet in orde dat je hem vraagt het te bedekken.
Het zal je domheid wel zijn. Grote kans dat je wordt gedumpt voor een exemplaar die je vriend wel lief kan hebben zoals hij is.
Geestelijk niet in orde?
Het zal je domheid wel zijn?
Wat is er vanavond aan de hand op het forum dat er door vaste schrijfsters zó gescholden wordt?
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
zaterdag 21 februari 2015 om 22:36
Nou zie ik een hoop tijdens de seks, maar de benen van mijn vriend...
Niet echt eigenlijk
Maar al zou ik ze wel zien, ik zou zo vreselijk ontzettend godsgruwelijk dankbaar zijn dat hij zijn benen nog heeft, dat hij nog leeft!
Al waren ze pimpelpaars met oranje stippen dan zou het me nog niets kunnen schelen
Hoewel, ik zou dan wel de slaapkamer moeten restylen
Paar en oranje vloekt bij mijn blauw en grijstinten
Niet echt eigenlijk
Maar al zou ik ze wel zien, ik zou zo vreselijk ontzettend godsgruwelijk dankbaar zijn dat hij zijn benen nog heeft, dat hij nog leeft!
Al waren ze pimpelpaars met oranje stippen dan zou het me nog niets kunnen schelen
Hoewel, ik zou dan wel de slaapkamer moeten restylen
Paar en oranje vloekt bij mijn blauw en grijstinten
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 21 februari 2015 om 22:39
Wow, ik vind de reacties van de mensen hier echt ontzettend schokkend. Elke dag verbaas ik mij weer over hoe oprecht, onbaatzuchtig, altijd maar lief voor de ander en gewoon hoe 'goed' de mensen hier zijn. Echt waar bijna onmenselijk hoe jullie nooit aan je zelf denken en nooit eens een foute gedachte hebben.
Ja ik ben sarcastisch
TO ik kan je best begrijpen. Hoewel je van zijn innerlijk houdt is het uiterlijk ook belangrijk. Ik snap dat het tijd heeft om te wennen aan zijn nieuwe lichaam. En ook aan de onzekerheid van zijn kant die hier mee gepaard gaat. Je zult je vast ontzettend rot hebben gevoeld om hem te zien met de pijn die hij heeft. En nee het is helemaal niet raar dat je nu zo denkt... het is MENSELIJK. Probeer nieuwe dingen uit en zorg dat hij op de een of andere manier zijn zelfvertrouwen terug krijgt.
Ja ik ben sarcastisch
TO ik kan je best begrijpen. Hoewel je van zijn innerlijk houdt is het uiterlijk ook belangrijk. Ik snap dat het tijd heeft om te wennen aan zijn nieuwe lichaam. En ook aan de onzekerheid van zijn kant die hier mee gepaard gaat. Je zult je vast ontzettend rot hebben gevoeld om hem te zien met de pijn die hij heeft. En nee het is helemaal niet raar dat je nu zo denkt... het is MENSELIJK. Probeer nieuwe dingen uit en zorg dat hij op de een of andere manier zijn zelfvertrouwen terug krijgt.
zaterdag 21 februari 2015 om 22:39
quote:pinguutje1212 schreef op 21 februari 2015 @ 22:01:
[...]
Dit is eigenlijk wat ik wil zeggen. In die negen jaar voor zijn ongeval had ik hem nooit zien huilen. Ik lees hier vaak op het forum hoe vrouwen klagen dat hun man in een hoopje ellende verandert als hij ziek is. Mijn vriend was absoluut niet zo. Hij ging vaak zelfs over zijn grenzen. Hij was erg sportief. En dit is allemaal veranderd... Hij is vaak angstig en verdrietig. Hij durft niet meer te zwemmen ov zijn littekens, hij kan niet meer lopen ov zijn been. Niet alleen zijn uiterlijk is veranderd, maar ook een deel van zijn innerlijk die mij aantrok. En dit verandert de liefde die ik voor hem voel niet, maar toch voel ik me minder tot hem aangetrokken.
Hij heeft therapie gehad om met die veranderingen om te gaan, maar natuurlijk blijft het voor hem lastig. Ik probeer hem hierin zoveel mogelijk te steunen.
Maar je steunt hem dus helemaal niet, want waarschijnlijk speelt jouw moeite met zijn lichaam een grote rol in zijn zelfvertrouwen.
Zoals je ook bij anderen leest zou het veel kunnen doen als zijn partner hem nog oprecht accepteert en aantrekkelijk vind, maar dat is er voor hem niet, dus logisch dat ie ook op andere plekken en gebieden onzeker is.
En dat vind jij dus ook niet aantrekkelijk zoals je zegt,maar daar speel je dus zelf een grote rol in.
Dus je wilt/verwacht tegenstrijdige dingen.
[...]
Dit is eigenlijk wat ik wil zeggen. In die negen jaar voor zijn ongeval had ik hem nooit zien huilen. Ik lees hier vaak op het forum hoe vrouwen klagen dat hun man in een hoopje ellende verandert als hij ziek is. Mijn vriend was absoluut niet zo. Hij ging vaak zelfs over zijn grenzen. Hij was erg sportief. En dit is allemaal veranderd... Hij is vaak angstig en verdrietig. Hij durft niet meer te zwemmen ov zijn littekens, hij kan niet meer lopen ov zijn been. Niet alleen zijn uiterlijk is veranderd, maar ook een deel van zijn innerlijk die mij aantrok. En dit verandert de liefde die ik voor hem voel niet, maar toch voel ik me minder tot hem aangetrokken.
Hij heeft therapie gehad om met die veranderingen om te gaan, maar natuurlijk blijft het voor hem lastig. Ik probeer hem hierin zoveel mogelijk te steunen.
Maar je steunt hem dus helemaal niet, want waarschijnlijk speelt jouw moeite met zijn lichaam een grote rol in zijn zelfvertrouwen.
Zoals je ook bij anderen leest zou het veel kunnen doen als zijn partner hem nog oprecht accepteert en aantrekkelijk vind, maar dat is er voor hem niet, dus logisch dat ie ook op andere plekken en gebieden onzeker is.
En dat vind jij dus ook niet aantrekkelijk zoals je zegt,maar daar speel je dus zelf een grote rol in.
Dus je wilt/verwacht tegenstrijdige dingen.
zaterdag 21 februari 2015 om 22:41
Ik snap dat het een andere situatie is maar toen mijn man leukemie had en er slecht aan toe was kreeg ik van mensen te horen dat hij er zo slecht uit zag. Ik zag dat echter pas toen ik een foto van ons samen onder ogen zag. Wat een schrik. Hij was zo geel als een kanarie, kaal van de chemo, afgevallen als een gek en op zijn kale hoofd een enorm litteken van een hersenoperatie. Ik zag het niet, echt niet.
De situatie is heel anders, wij waren zeker niet in een stadium waar seks aan de orde was en dat moment is helaas daar ook nooit meer gekomen maar toch kan ik me zoveel oppervlakkigheid niet voorstellen. Hoe kan het zijn dat je niet naar zijn littekens kan kijken en juist dankbaar zijn dat hij het heeft overleefd. Ik zag het litteken van mijn man eerder als dapperheid en overlevingskracht.
Ow en mijn man heb ik ook voor het eerst zien huilen en dat was heftig. Maar god als je in dergelijke situaties niet eens mag huilen wanneer dan wel. Ik was blij dat hij niet alles opkropte.
Ik snap dat deel echt wel hoor zelfs nu, 4 jaar na zijn overlijden kan ik nog huilen als ik eraan denk hoe hij moest huilen.
Sorry je hebt er niks aan dat snap ik. Hoe zijn jullie begeleid tijdens het ongeluk en erna?
De situatie is heel anders, wij waren zeker niet in een stadium waar seks aan de orde was en dat moment is helaas daar ook nooit meer gekomen maar toch kan ik me zoveel oppervlakkigheid niet voorstellen. Hoe kan het zijn dat je niet naar zijn littekens kan kijken en juist dankbaar zijn dat hij het heeft overleefd. Ik zag het litteken van mijn man eerder als dapperheid en overlevingskracht.
Ow en mijn man heb ik ook voor het eerst zien huilen en dat was heftig. Maar god als je in dergelijke situaties niet eens mag huilen wanneer dan wel. Ik was blij dat hij niet alles opkropte.
Ik snap dat deel echt wel hoor zelfs nu, 4 jaar na zijn overlijden kan ik nog huilen als ik eraan denk hoe hij moest huilen.
Sorry je hebt er niks aan dat snap ik. Hoe zijn jullie begeleid tijdens het ongeluk en erna?
zaterdag 21 februari 2015 om 22:51
quote:Ma_Griffe schreef op 21 februari 2015 @ 21:44:
[...]
Ik heb ( bij mijn weten ) nooit iets gepost wat iemand zeer zou kunnen doen of zou kunnen kwetsen,
en als ik iemand gekwetst heb dan spijt het mij ten zeerste.
Sorry, oprecht sorry, voor degene die zich op wat voor mannier ook gekwetst voelden door ??? wat ik hier ook gepost heb..
Please ???
[...]
Ik heb ( bij mijn weten ) nooit iets gepost wat iemand zeer zou kunnen doen of zou kunnen kwetsen,
en als ik iemand gekwetst heb dan spijt het mij ten zeerste.
Sorry, oprecht sorry, voor degene die zich op wat voor mannier ook gekwetst voelden door ??? wat ik hier ook gepost heb..
Please ???
zaterdag 21 februari 2015 om 23:05
Ik ben echt geraakt door veel van de reacties.
Het laatste dat ik ooit heb willen doen was mijn vriend kwetsen. Ik wilde 'ons' net helpen. Ik dacht dat ik dit deed door de tijd te nemen om alles op te bouwen.
De eerste maanden na zijn thuiskomst was er geen seks of intimiteit. Het kwam zelfs niet in hem op, hij was nog te druk bezig met overleven en herstellen. Toen had ik wel zin, maar werd vaak afgewezen. Ik wilde voelen dat het nog goed zou komen.
Hij had pijn en ik had zin, waardoor ik mij zo egoïstisch ging voelen en stopte met initiatief nemen. Toen na enkele maanden heb ik voorgesteld om het weer zachtjes op te bouwen, eerst met kleren aan. We hebben ontdekt hoe zijn lichaam reageert op aanrakingen want sommige littekens zijn minder gevoelig geworden, andere meer en sommige pijnlijk. We hebben leren kennen welke plekjes nu nog goed voelen (zijn erogene zones waren mee verbrand, dus hebben we nieuwe moeten zoeken). Maar als hij iets terug bij mij wil doen, windt het mij niet op gewoon omdat ik van zo'n zachtaardige seks niet opgewonden raak. Ik weet niet hoe ik hier verandering moet in brengen...
Het laatste dat ik ooit heb willen doen was mijn vriend kwetsen. Ik wilde 'ons' net helpen. Ik dacht dat ik dit deed door de tijd te nemen om alles op te bouwen.
De eerste maanden na zijn thuiskomst was er geen seks of intimiteit. Het kwam zelfs niet in hem op, hij was nog te druk bezig met overleven en herstellen. Toen had ik wel zin, maar werd vaak afgewezen. Ik wilde voelen dat het nog goed zou komen.
Hij had pijn en ik had zin, waardoor ik mij zo egoïstisch ging voelen en stopte met initiatief nemen. Toen na enkele maanden heb ik voorgesteld om het weer zachtjes op te bouwen, eerst met kleren aan. We hebben ontdekt hoe zijn lichaam reageert op aanrakingen want sommige littekens zijn minder gevoelig geworden, andere meer en sommige pijnlijk. We hebben leren kennen welke plekjes nu nog goed voelen (zijn erogene zones waren mee verbrand, dus hebben we nieuwe moeten zoeken). Maar als hij iets terug bij mij wil doen, windt het mij niet op gewoon omdat ik van zo'n zachtaardige seks niet opgewonden raak. Ik weet niet hoe ik hier verandering moet in brengen...
zaterdag 21 februari 2015 om 23:05
Pinguutje, kun je dit niet voorleggen bij bijv. vereniging voor mensen met brandwonden. Je hoort wel vaker over dit soort problemen en zij kunnen je hier prima mee helpen. Helaas zit ik in een zelfde situatie, ik maak het van dichtbij mee, het is verschrikkelijk.
Wat velen hier onderschatten is de impact van brandwonden en er wordt wel heel hard geroepen over egoisme en domheid, ze hebben geen idee wat het werkelijk is. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Wat velen hier onderschatten is de impact van brandwonden en er wordt wel heel hard geroepen over egoisme en domheid, ze hebben geen idee wat het werkelijk is. Ik wens jullie heel veel sterkte.
zaterdag 21 februari 2015 om 23:06
quote:Ik heb hem eerlijk verteld over hoe confronterend ik zijn littekens vind. Hij vindt zichzelf op dit moment ook niet sexy. En ik denk dat dat deels het probleem is.
Dat is niet deels het probleem, dat is volledig het probleem! Ik snap dat hij zich niet sexy voelt en ik snap ook dat jij het confronterend vindt. Zou ik ook hebben, ik vind dat niet raar. Maar dit is voor jullie nu de werkelijkheid, daar kun je niet omheen. Als jullie samen verder willen, zit er niks anders op dan proberen de situatie te accepteren.
quote:Ik vind zijn littekens confronterend om hoe ze eruit zien en voelen, maar ook omwille van het verhaal die erachter zit. Alle pijn en ellende. Dan zie ik hem opnieuw huilen van de pijn in het ziekenhuis en dit verergert het probleem weer.
Jullie zijn allebei nog steeds getraumatiseerd door wat er gebeurd is. Jullie stress en verdriet van toen staat een oplossing nu in de weg. Je denkt niet aan hoe hij er nu uitziet, je denkt aan de pijn van toen. Dat is een signaal dat er in je hoofd nog steeds iets scheef zit. Dat zit je in de weg, dat helpt jullie beiden nu niets.
Als jullie verder willen, lijkt therapie mij de oplossing voor jullie allebei. Jullie moeten elkaar leren zien hoe jullie NU zijn, zonder alle herinneringen van toen erbij te halen. En zodra dat lukt, zal het shockerende van zijn lijf vanzelf verdwijnen. Dan kunnen jullie je allebei weer sexy gaan voelen op je eigen manier en weer samen genieten van jullie lijven.
quote:pinguutje1212 schreef op 21 februari 2015 @ 21:31:
Wow... hier zitten best wel harde en veroordelende reactie in... Tja, internetforum he, dan krijg je dat... Het is zo makkelijk om een oordeeltje in te typen.
Dat is niet deels het probleem, dat is volledig het probleem! Ik snap dat hij zich niet sexy voelt en ik snap ook dat jij het confronterend vindt. Zou ik ook hebben, ik vind dat niet raar. Maar dit is voor jullie nu de werkelijkheid, daar kun je niet omheen. Als jullie samen verder willen, zit er niks anders op dan proberen de situatie te accepteren.
quote:Ik vind zijn littekens confronterend om hoe ze eruit zien en voelen, maar ook omwille van het verhaal die erachter zit. Alle pijn en ellende. Dan zie ik hem opnieuw huilen van de pijn in het ziekenhuis en dit verergert het probleem weer.
Jullie zijn allebei nog steeds getraumatiseerd door wat er gebeurd is. Jullie stress en verdriet van toen staat een oplossing nu in de weg. Je denkt niet aan hoe hij er nu uitziet, je denkt aan de pijn van toen. Dat is een signaal dat er in je hoofd nog steeds iets scheef zit. Dat zit je in de weg, dat helpt jullie beiden nu niets.
Als jullie verder willen, lijkt therapie mij de oplossing voor jullie allebei. Jullie moeten elkaar leren zien hoe jullie NU zijn, zonder alle herinneringen van toen erbij te halen. En zodra dat lukt, zal het shockerende van zijn lijf vanzelf verdwijnen. Dan kunnen jullie je allebei weer sexy gaan voelen op je eigen manier en weer samen genieten van jullie lijven.
quote:pinguutje1212 schreef op 21 februari 2015 @ 21:31:
Wow... hier zitten best wel harde en veroordelende reactie in... Tja, internetforum he, dan krijg je dat... Het is zo makkelijk om een oordeeltje in te typen.
Snel internet vraagt niet per se om een snelle mening
zaterdag 21 februari 2015 om 23:11
Jeetje, dit is voor jou ook moeiijk!! Niet minder of meer moeilijk dan voor hem, maar wel anders moeilijk! Ik werd vanuit een relatie met een "bijna perfect lichaam partner" verliefd op een man met een verre van perfect lichaam met idd ook littekens. Ook ik vond het eng deze in het begin aan te raken en lief te hebben. En weet je?? Je mag ze eng vinden..je mag ze haten...zo natuurlijk!!Ik ken niemand die een vriend of vriendin speciaal uitzoekt om zijn littekens, net zoals je niet iemand speciaal uitkiest juist omdat hij of zij in een rolstoel zou zitten. Maar hij heeft nu eenmaal die littekens en in jouw beleving worden die littekens steeds meer overheersend. En hoe rotter jij je voelt over je gedachtes, hoe "zieliger" jij je vriend gaat zien, hoe onderdaniger je vriend gaat zich opstellen. En dat is het stukje wat je mist!! Tuurlijk helpt het je vriend niet als je vraagt om een dekentje, maar hij had op zijn beurt kunnen antwoorden of je wel helemaal lekker in je bovenkamer bent!!. Dan was verhouding tussen jullie in ieder geval weer direct duidelijk geweest. Nu zijn de rollen omgedraaid....En of dat nu aan de littekens ligt??? Vraag dat jezelf in alle eerlijkheid af....Je Mag een verhouding met hem hebben, je MOET niet!! Sterkte!! Voor jullie beiden!!
zaterdag 21 februari 2015 om 23:13
quote:pinguutje1212 schreef op 21 februari 2015 @ 23:05:
Ik ben echt geraakt door veel van de reacties.
Het laatste dat ik ooit heb willen doen was mijn vriend kwetsen. Ik wilde 'ons' net helpen. Ik dacht dat ik dit deed door de tijd te nemen om alles op te bouwen.
De eerste maanden na zijn thuiskomst was er geen seks of intimiteit. Het kwam zelfs niet in hem op, hij was nog te druk bezig met overleven en herstellen. Toen had ik wel zin, maar werd vaak afgewezen. Ik wilde voelen dat het nog goed zou komen.
Hij had pijn en ik had zin, waardoor ik mij zo egoïstisch ging voelen en stopte met initiatief nemen. Toen na enkele maanden heb ik voorgesteld om het weer zachtjes op te bouwen, eerst met kleren aan. We hebben ontdekt hoe zijn lichaam reageert op aanrakingen want sommige littekens zijn minder gevoelig geworden, andere meer en sommige pijnlijk. We hebben leren kennen welke plekjes nu nog goed voelen (zijn erogene zones waren mee verbrand, dus hebben we nieuwe moeten zoeken). Maar als hij iets terug bij mij wil doen, windt het mij niet op gewoon omdat ik van zo'n zachtaardige seks niet opgewonden raak. Ik weet niet hoe ik hier verandering moet in brengen...Ik denk dat de reacties anders waren geweest als je dit zo in de OP had gezet. Sterkte iig
Ik ben echt geraakt door veel van de reacties.
Het laatste dat ik ooit heb willen doen was mijn vriend kwetsen. Ik wilde 'ons' net helpen. Ik dacht dat ik dit deed door de tijd te nemen om alles op te bouwen.
De eerste maanden na zijn thuiskomst was er geen seks of intimiteit. Het kwam zelfs niet in hem op, hij was nog te druk bezig met overleven en herstellen. Toen had ik wel zin, maar werd vaak afgewezen. Ik wilde voelen dat het nog goed zou komen.
Hij had pijn en ik had zin, waardoor ik mij zo egoïstisch ging voelen en stopte met initiatief nemen. Toen na enkele maanden heb ik voorgesteld om het weer zachtjes op te bouwen, eerst met kleren aan. We hebben ontdekt hoe zijn lichaam reageert op aanrakingen want sommige littekens zijn minder gevoelig geworden, andere meer en sommige pijnlijk. We hebben leren kennen welke plekjes nu nog goed voelen (zijn erogene zones waren mee verbrand, dus hebben we nieuwe moeten zoeken). Maar als hij iets terug bij mij wil doen, windt het mij niet op gewoon omdat ik van zo'n zachtaardige seks niet opgewonden raak. Ik weet niet hoe ik hier verandering moet in brengen...Ik denk dat de reacties anders waren geweest als je dit zo in de OP had gezet. Sterkte iig
zaterdag 21 februari 2015 om 23:20
Zoek hulp. Echt, dit gaan jullie samen niet redden. Hij is verbrand, hij is veranderd, hij is door een hel gegaan. Wat mensen vaak vergeten is dat het voor de partner ook geen kattenpies is, wat er allemaal gebeurt. Dat zie ik trouwens wel vaker. Eén van de twee is ziek en mensen vragen hoe het met de zieke gaat. Maar de wereld van de ander gaat ook in een achtbaan. Het is voor de zieke niet gemakkelijk, maar voor de partner ook niet.
Van een totaal andere orde, maar mijn vader kreeg kanker. Hij is twee jaar ziek geweest. Twee jaar van ziekenhuis, artsen, behandelingen, operaties, eigenwijs toch willen werken, uiteindelijk hospice. Mijn moeder kreeg dagelijks telefoontjes. Hoe is het nu met Jan. Gaat het al beter? Slechter? Prognose? Enzoverder. Dat mijn moeder intussen, naast haar normale werk, ook nog een zwaar zieke man moest verzorgen, met al zijn nukken en grillen (sorry, maar mijn vader was in die tijd niet de aardigste), mee ging van arts naar ziekenhuis naar onderzoek naar behandeling naar operatie naar fysio... Dat bleef onzichtbaar. Hij moest er doorheen. Maar Zij ook. En mijn zus en ik, weliswaar vanaf de zijlijn, moesten ook mee. Maar wij hadden onze eigen gezinnen, voor ons was het gemakkelijker.
En bij verschillende van mijn werkadressen zie ik hetzelfde. Een vrouw heeft én een zwaar zieke moeder én een zwaar zieke man. Eigenlijk overspannen, maarja, ze moet door. Ander adres ook zo. Een vrouw die haar moeder nog deels verzorgt (moeder is wel gezond maar inmiddels 100 jaar), een man met hartkwaal en diabetes. Deze vrouwen werken weliswaar niet meer maar zijn wel al wat meer op leeftijd.
En jawel, natuurlijk houden ze van hun mannen. En ook van hun moeder. Maar dat maakt het er niet gemakkelijker op. Mijn moeder hield van mijn vader, echt waar. Maar hij werd een vervelende mopperkont (aardig uitgedrukt!!) tijdens zijn ziekte en dat heeft haar veel pijn gedaan.
Van een totaal andere orde, maar mijn vader kreeg kanker. Hij is twee jaar ziek geweest. Twee jaar van ziekenhuis, artsen, behandelingen, operaties, eigenwijs toch willen werken, uiteindelijk hospice. Mijn moeder kreeg dagelijks telefoontjes. Hoe is het nu met Jan. Gaat het al beter? Slechter? Prognose? Enzoverder. Dat mijn moeder intussen, naast haar normale werk, ook nog een zwaar zieke man moest verzorgen, met al zijn nukken en grillen (sorry, maar mijn vader was in die tijd niet de aardigste), mee ging van arts naar ziekenhuis naar onderzoek naar behandeling naar operatie naar fysio... Dat bleef onzichtbaar. Hij moest er doorheen. Maar Zij ook. En mijn zus en ik, weliswaar vanaf de zijlijn, moesten ook mee. Maar wij hadden onze eigen gezinnen, voor ons was het gemakkelijker.
En bij verschillende van mijn werkadressen zie ik hetzelfde. Een vrouw heeft én een zwaar zieke moeder én een zwaar zieke man. Eigenlijk overspannen, maarja, ze moet door. Ander adres ook zo. Een vrouw die haar moeder nog deels verzorgt (moeder is wel gezond maar inmiddels 100 jaar), een man met hartkwaal en diabetes. Deze vrouwen werken weliswaar niet meer maar zijn wel al wat meer op leeftijd.
En jawel, natuurlijk houden ze van hun mannen. En ook van hun moeder. Maar dat maakt het er niet gemakkelijker op. Mijn moeder hield van mijn vader, echt waar. Maar hij werd een vervelende mopperkont (aardig uitgedrukt!!) tijdens zijn ziekte en dat heeft haar veel pijn gedaan.
zaterdag 21 februari 2015 om 23:26
Idd, helemaal mee eens. En dat de partner een beetje over het hoofd gezien wordt, klinkt bekend. Mijn vrouw is overspannen geweest. Tegen de tijd dat zij er eindelijk een beetje bovenop was, zat ik er behoorlijk doorheen en moest ik weer bijkomen.
En dan is een burnout nog relatief simpel & kortdurend vergeleken met wat Exces of jij (Pinguutje) schrijft.
En dan is een burnout nog relatief simpel & kortdurend vergeleken met wat Exces of jij (Pinguutje) schrijft.
Snel internet vraagt niet per se om een snelle mening
zaterdag 21 februari 2015 om 23:36
quote:pinguutje1212 schreef op 21 februari 2015 @ 22:01:
[...]
Dit is eigenlijk wat ik wil zeggen. In die negen jaar voor zijn ongeval had ik hem nooit zien huilen. Ik lees hier vaak op het forum hoe vrouwen klagen dat hun man in een hoopje ellende verandert als hij ziek is. Mijn vriend was absoluut niet zo. Hij ging vaak zelfs over zijn grenzen. Hij was erg sportief. En dit is allemaal veranderd... Hij is vaak angstig en verdrietig. Hij durft niet meer te zwemmen ov zijn littekens, hij kan niet meer lopen ov zijn been. Niet alleen zijn uiterlijk is veranderd, maar ook een deel van zijn innerlijk die mij aantrok. En dit verandert de liefde die ik voor hem voel niet, maar toch voel ik me minder tot hem aangetrokken.
Hij heeft therapie gehad om met die veranderingen om te gaan, maar natuurlijk blijft het voor hem lastig. Ik probeer hem hierin zoveel mogelijk te steunen.Je probeert hem te steunen door te zeggen dat hij zijn lichaam moet verbergen als jullie seks hebben? Ik zou eens meegaan naar die therapie als ik jou was. Misschien kun je er wat van leren. Ik kan me best voorstellen dat het voor beide niet makkelijk is, maar steunen doe je hem echt niet zo, hoor.
[...]
Dit is eigenlijk wat ik wil zeggen. In die negen jaar voor zijn ongeval had ik hem nooit zien huilen. Ik lees hier vaak op het forum hoe vrouwen klagen dat hun man in een hoopje ellende verandert als hij ziek is. Mijn vriend was absoluut niet zo. Hij ging vaak zelfs over zijn grenzen. Hij was erg sportief. En dit is allemaal veranderd... Hij is vaak angstig en verdrietig. Hij durft niet meer te zwemmen ov zijn littekens, hij kan niet meer lopen ov zijn been. Niet alleen zijn uiterlijk is veranderd, maar ook een deel van zijn innerlijk die mij aantrok. En dit verandert de liefde die ik voor hem voel niet, maar toch voel ik me minder tot hem aangetrokken.
Hij heeft therapie gehad om met die veranderingen om te gaan, maar natuurlijk blijft het voor hem lastig. Ik probeer hem hierin zoveel mogelijk te steunen.Je probeert hem te steunen door te zeggen dat hij zijn lichaam moet verbergen als jullie seks hebben? Ik zou eens meegaan naar die therapie als ik jou was. Misschien kun je er wat van leren. Ik kan me best voorstellen dat het voor beide niet makkelijk is, maar steunen doe je hem echt niet zo, hoor.
