Thuis
alle pijlers
Ik noem haar/hem/hen maar Merel..tje(s)
donderdag 18 juni 2009 om 21:43
Al weken vliegen er twee merels aan en af in mijn tuin. Monden vol wormen en meer van dat soort voedselrijke toestanden. Ik keek wel eens rond of ik een nestje zag zitten, maar vond niets.
Op een morgen
Deze morgen. Ik loop naar buiten. De zon doet erg haar best om mijn tuin alvast dat heerlijke lentegevoel mee te geven. Ik neem met een kopje thee plaats op mijn tuinbank. Ik voel me chagrijnig. Al dagen ben ik chagrijnig. Ik ben moe, geïrriteerd, kortaf, kortom niet te genieten. Het zullen zomaar 'de hormonen' zijn.
Pieppieppiep
Het geluid blijft aanhouden. Ik kijk om me heen om te ontdekken waar het geluid vandaan komt. Ik kijk links, rechts, voor, achter, overal.... Pieppieppiep Achter het schuurtje, in de heg, op de grond...... in de hoek.
Daar zit hij / zij (?)
Een Mereltje.
Groot genoeg om zijn nest uit te vliegen.
Te klein om daadwerkelijk hoog te blijven.
Hij zit en piept en kijkt me aan.
Ik kijk terug.
' Dag mereltje, ben je aan het leren vliegen?'
Pieppieppiep
'Lastig he. Het lijkt mij zo lastig.'
Pieppieppiep
Ik kijk op afstand naar het Mereltje. Hij probeert en valt. Vliegt op de schutting en valt er vanaf. Heel hard. Het piepen gaat door merg en been. Het lijken wel meerdere vogels.
Ik zie er nog eentje.
En nog eentje.
Alledrie oefenen ze. Ze vallen. Ze staan op. Ze raken klem in de heg. Vader en moeder vliegen driftig om ze heen. De Mereltjes zitten door mijn hele tuin. Ze willen zo graag maar het lukt niet. Ze blijven vallen. Voor mijn neus valt hij van de schutting. Hij beweegt niet meer. Vader en moeder merel vliegen eromheen. Ze fluiten als gekken. Het beestje ligt stil. Ik zit stil. Doodstil. Ik voel mijn hart pijn doen.
'Toe dan Merelt!' roep ik.
'Vlieg dan, kom op, hupsakee!'
Ik loop er langzaam naar toe. Mereltje beweegt en staat op. Ik huil. Ik moet zo huilen.
De andere twee zijn driftig met hun vlieglessen bezig. Ze raken om de beurt bekneld, vallen en raken klem in de heg.
Ik wil ze helpen.
Maar de natuur is de natuur.
Ik laat ze.
In de loop van de middag vergeet ik mijn deur dicht te doen en mijn kater is de tuin in gelopen. Ik hoor een vreselijk gekrijs. Het gekrijs gaat door merg en been. Het doet pijn aan mijn oren, mijn hart, mijn lijf. Ik sta boven maar door alle ramen raakt het gegil mij. Ik ren met drie treden tegelijk de trap af en hol naar buiten. In de hoek van de tuin zit mijn kat. Hij heeft Mereltje ingesloten. Vader en moeder merel vliegen eromheen. Het geluid wat zij maken is onheilspellend. Het lijkt net of ik ze hoor praten.
'Blijf van mijn kind!'
'Rot op kat, blijf van mijn kind. Ga weg!'
Ik pak de kater beet en zet hem binnen. Mereltje zit vast. Helemaal vast in de schutting. Ze piept. Wat moet ik toch. Ik wil haar redden. Ik loop zachtjes naar haar toe en wil haar met een handdoek losmaken. Ik word aangevallen door vader en moeder merel. Ze vliegen rond mijn hoofd en maken nog hardere geluiden als daarvoor.
'Ik wil jullie alleen helpen, echt ik doe niets!'
'Toe, laat me jullie helpen, echt ik wil jullie helpen.'
De tranen rollen over mijn wangen. Ik moet zo hard huilen.
Ik wil Mereltje niet pijn doen. Ik wil haar teruggeven aan haar ouders. Ondertussen komt het tweede Mereltje er ook aan gevlogen / gevallen. Hij maakt een smakkert voor mijn neus. Ze piepen. Ze zijn bang. Bang voor mij.
Ik maak ze los en zet ze op het gras en laat ze daar.
Daar komen de ouders aan gevlogen.
'Ik heb ze niets gedaan, ik wilde echt alleen maar helpen.'
Zo gaat het de hele middag.
Nu is het bijna donker. Ik heb stiekem gegluurd bij het nestje. Althans in de buurt, niet erin hoor. Ik zie ze niet. Ik hoor overal in de tuin piepjes. Ik zie vader en moeder merel nog vliegen, alsof ze ze zoeken, kwijt zijn..
Ik kan er niet van slapen. Je moet de natuur haar gang laten gaan. Maar ze vallen steeds. Vliegen tegen het raam. Zitten klem achter de schutting. Ik kan er gewoon niet tegen.
Mijn kater zit voor het raam.
Ik zit naast hem en kijk naar buiten.
Vader en moeder merel vliegen rond en zoeken hun kinderen.
Dat gegil van deze vogels toen eerst mijn kat en later ik in de buurt kwam van hun kind zit in mijn hoofd.....
'kom niet aan mijn kind of....... '
Ik krijg er weer kippenvel van en veeg de tranen van mijn wangen.
Ik laat ze maar. Het is de natuur. De kat blijft binnen. Ik ook. De mereltjes blijven buiten. Ze moeten het zelf leren..
Kan je de beestjes oppakken als ze gevallen zijn? Kan je iets doen, moet je iets doen? Ik kijk met pijn in mijn hart toe hoe ze vallen op hun snaveltjes.....
Op een morgen
Deze morgen. Ik loop naar buiten. De zon doet erg haar best om mijn tuin alvast dat heerlijke lentegevoel mee te geven. Ik neem met een kopje thee plaats op mijn tuinbank. Ik voel me chagrijnig. Al dagen ben ik chagrijnig. Ik ben moe, geïrriteerd, kortaf, kortom niet te genieten. Het zullen zomaar 'de hormonen' zijn.
Pieppieppiep
Het geluid blijft aanhouden. Ik kijk om me heen om te ontdekken waar het geluid vandaan komt. Ik kijk links, rechts, voor, achter, overal.... Pieppieppiep Achter het schuurtje, in de heg, op de grond...... in de hoek.
Daar zit hij / zij (?)
Een Mereltje.
Groot genoeg om zijn nest uit te vliegen.
Te klein om daadwerkelijk hoog te blijven.
Hij zit en piept en kijkt me aan.
Ik kijk terug.
' Dag mereltje, ben je aan het leren vliegen?'
Pieppieppiep
'Lastig he. Het lijkt mij zo lastig.'
Pieppieppiep
Ik kijk op afstand naar het Mereltje. Hij probeert en valt. Vliegt op de schutting en valt er vanaf. Heel hard. Het piepen gaat door merg en been. Het lijken wel meerdere vogels.
Ik zie er nog eentje.
En nog eentje.
Alledrie oefenen ze. Ze vallen. Ze staan op. Ze raken klem in de heg. Vader en moeder vliegen driftig om ze heen. De Mereltjes zitten door mijn hele tuin. Ze willen zo graag maar het lukt niet. Ze blijven vallen. Voor mijn neus valt hij van de schutting. Hij beweegt niet meer. Vader en moeder merel vliegen eromheen. Ze fluiten als gekken. Het beestje ligt stil. Ik zit stil. Doodstil. Ik voel mijn hart pijn doen.
'Toe dan Merelt!' roep ik.
'Vlieg dan, kom op, hupsakee!'
Ik loop er langzaam naar toe. Mereltje beweegt en staat op. Ik huil. Ik moet zo huilen.
De andere twee zijn driftig met hun vlieglessen bezig. Ze raken om de beurt bekneld, vallen en raken klem in de heg.
Ik wil ze helpen.
Maar de natuur is de natuur.
Ik laat ze.
In de loop van de middag vergeet ik mijn deur dicht te doen en mijn kater is de tuin in gelopen. Ik hoor een vreselijk gekrijs. Het gekrijs gaat door merg en been. Het doet pijn aan mijn oren, mijn hart, mijn lijf. Ik sta boven maar door alle ramen raakt het gegil mij. Ik ren met drie treden tegelijk de trap af en hol naar buiten. In de hoek van de tuin zit mijn kat. Hij heeft Mereltje ingesloten. Vader en moeder merel vliegen eromheen. Het geluid wat zij maken is onheilspellend. Het lijkt net of ik ze hoor praten.
'Blijf van mijn kind!'
'Rot op kat, blijf van mijn kind. Ga weg!'
Ik pak de kater beet en zet hem binnen. Mereltje zit vast. Helemaal vast in de schutting. Ze piept. Wat moet ik toch. Ik wil haar redden. Ik loop zachtjes naar haar toe en wil haar met een handdoek losmaken. Ik word aangevallen door vader en moeder merel. Ze vliegen rond mijn hoofd en maken nog hardere geluiden als daarvoor.
'Ik wil jullie alleen helpen, echt ik doe niets!'
'Toe, laat me jullie helpen, echt ik wil jullie helpen.'
De tranen rollen over mijn wangen. Ik moet zo hard huilen.
Ik wil Mereltje niet pijn doen. Ik wil haar teruggeven aan haar ouders. Ondertussen komt het tweede Mereltje er ook aan gevlogen / gevallen. Hij maakt een smakkert voor mijn neus. Ze piepen. Ze zijn bang. Bang voor mij.
Ik maak ze los en zet ze op het gras en laat ze daar.
Daar komen de ouders aan gevlogen.
'Ik heb ze niets gedaan, ik wilde echt alleen maar helpen.'
Zo gaat het de hele middag.
Nu is het bijna donker. Ik heb stiekem gegluurd bij het nestje. Althans in de buurt, niet erin hoor. Ik zie ze niet. Ik hoor overal in de tuin piepjes. Ik zie vader en moeder merel nog vliegen, alsof ze ze zoeken, kwijt zijn..
Ik kan er niet van slapen. Je moet de natuur haar gang laten gaan. Maar ze vallen steeds. Vliegen tegen het raam. Zitten klem achter de schutting. Ik kan er gewoon niet tegen.
Mijn kater zit voor het raam.
Ik zit naast hem en kijk naar buiten.
Vader en moeder merel vliegen rond en zoeken hun kinderen.
Dat gegil van deze vogels toen eerst mijn kat en later ik in de buurt kwam van hun kind zit in mijn hoofd.....
'kom niet aan mijn kind of....... '
Ik krijg er weer kippenvel van en veeg de tranen van mijn wangen.
Ik laat ze maar. Het is de natuur. De kat blijft binnen. Ik ook. De mereltjes blijven buiten. Ze moeten het zelf leren..
Kan je de beestjes oppakken als ze gevallen zijn? Kan je iets doen, moet je iets doen? Ik kijk met pijn in mijn hart toe hoe ze vallen op hun snaveltjes.....
DTEEZ!
donderdag 18 juni 2009 om 22:29
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 juni 2009 @ 22:21:
Ach Djoelsie dan toch! Hier helemaal geen ervaring met emo-zwangerschaps-buien maar toch ff een hart onder de riem.
Jij hebt het afgelopen jaar zoveel meegemaakt, je hebt je hier (en ik denk irl ook) zo van je sterke kant laten zien, het is niet zo gek hoor dat het er nu uitkomt.
Ik weet wel dat het niet allemaal kommer en kwel was, maar hallo, relatie uit, alleen wonen, een Jonge God ontmoeten en zwanger, dat is nogal een emo-8baan. Er worden er van minder gek
Laat het maar komen, zorg dat je flink verwend wordt en zorg voor een schop onder je kont als je jezelf erin dreigt te verliezen.
Lieve post, Pip. Ik ben het ook met je eens. Ik vind alleen de schop onder de kont zelf soms een moeilijke.
Ik denk dat sommige vrouwen zichzelf juist wel wat minder streng mogen aanpakken, wat minder zelfkritiek zouden mogen hebben en wat minder eeuwig sterk zouden hoeven te zijn.
En zeker wanneer er op een gegeven moment sprake zou zijn van voortdurende en dieper gaande gevoelens van ontreddering, angst, leegte, agressie, gelatenheid, paniek of andere gevoelsvarianten, dan vind ik het belangrijk om dat serieus te nemen. Niet omdat iemand zielig is maar wel omdat iemand op zo'n moment al kwetsbaar genoeg is en zichzelf waarschijnlijk al genoeg op de huid zit door gevoelens van schaamte en gedachten van 'ik moet sterk zijn'.
Ach Djoelsie dan toch! Hier helemaal geen ervaring met emo-zwangerschaps-buien maar toch ff een hart onder de riem.
Jij hebt het afgelopen jaar zoveel meegemaakt, je hebt je hier (en ik denk irl ook) zo van je sterke kant laten zien, het is niet zo gek hoor dat het er nu uitkomt.
Ik weet wel dat het niet allemaal kommer en kwel was, maar hallo, relatie uit, alleen wonen, een Jonge God ontmoeten en zwanger, dat is nogal een emo-8baan. Er worden er van minder gek
Laat het maar komen, zorg dat je flink verwend wordt en zorg voor een schop onder je kont als je jezelf erin dreigt te verliezen.
Lieve post, Pip. Ik ben het ook met je eens. Ik vind alleen de schop onder de kont zelf soms een moeilijke.
Ik denk dat sommige vrouwen zichzelf juist wel wat minder streng mogen aanpakken, wat minder zelfkritiek zouden mogen hebben en wat minder eeuwig sterk zouden hoeven te zijn.
En zeker wanneer er op een gegeven moment sprake zou zijn van voortdurende en dieper gaande gevoelens van ontreddering, angst, leegte, agressie, gelatenheid, paniek of andere gevoelsvarianten, dan vind ik het belangrijk om dat serieus te nemen. Niet omdat iemand zielig is maar wel omdat iemand op zo'n moment al kwetsbaar genoeg is en zichzelf waarschijnlijk al genoeg op de huid zit door gevoelens van schaamte en gedachten van 'ik moet sterk zijn'.
donderdag 18 juni 2009 om 22:33
Hulpbehoevende merels
(NB: veel van de hierna volgende informatie geldt ook voor andere vogelsoorten)
Kattenbeten
Een gezonde merel zal zich niet zo snel door een kat laten pakken. Met name jonge vogels en bijvoorbeeld raamslachtoffers kunnen door een kat gegrepen worden.Een kattenbeet veroorzaakt vrijwel altijd infecties, waarbij de ziektekiemen (o.a. salmonellabacterie) diep in het lichaam terecht komen. Zo'n infectie is meestal binnen 24 uur dodelijk.Door de vaak voorkomende extra verwondingen en de shock is de overlevingskans gering.
•U kunt zo'n slachtoffer het beste een uurtje rustig in een doosje plaatsen om bij te komen of rustig te kunnen sterven.
•In het gunstigste geval is het diertje na een uurtje bijgekomen, en kunt u het weer vrijlaten. De kat heeft dan misschien niet doorgebeten en de vogel moet alleen even bijkomen van de schrik.
•Zijn de verwondingen ernstig, dan kunt u een dierenambulance bellen of het vogeltje naar een vogelasiel brengen.
Jonge merels
Jonge merels worden, net als veel andere jonge vogels, kaal en hulpeloos geboren. De eerste paar weken blijven ze in hun veilige nest.
De volgende fase speelt zich af buiten dat veilige nest; ze zitten dan al aardig in de veren, maar kunnen nog niet vliegen. Ze springen en fladderen wat rond en worden door de oudervogels verzorgd en zo goed mogelijk beschermd. Als er gevaar dreigt waarschuwen de oudervogels het jong met hun alarmkreten. Een kritieke periode voor deze vogeltjes, want het gevaar loert overal.
Wanneer u deze hulpeloze vogeltjes in uw tuin ziet rondspringen, heeft u misschien de neiging hen te willen beschermen tegen bijvoorbeeld katten. Het gaat hier echter om een natuurlijk proces, waarmee u zich zo weinig mogelijk zou moeten bemoeien. De uiteindelijke overlevingskansen in de natuur van de schijnbaar hulpbehoevende vogel nemen zeker niet toe door een vogel uit zijn omgeving te halen en verder met de hand groot te brengen.
De dreigende gevaren, zoals katten, zijn even van de baan, maar keren bij het terugplaatsen in de natuur in verhevigde mate terug. De vogel mist dan namelijk de onmisbare opleiding 'stadssurvival' van zijn ouders. Alleen een vogel die van zijn ouders heeft leren omgaan met alle gevaren van de stad en de daar aanwezige voedselbronnen weet te vinden, heeft een redelijke kans volwassen te worden.
(NB: veel van de hierna volgende informatie geldt ook voor andere vogelsoorten)
Kattenbeten
Een gezonde merel zal zich niet zo snel door een kat laten pakken. Met name jonge vogels en bijvoorbeeld raamslachtoffers kunnen door een kat gegrepen worden.Een kattenbeet veroorzaakt vrijwel altijd infecties, waarbij de ziektekiemen (o.a. salmonellabacterie) diep in het lichaam terecht komen. Zo'n infectie is meestal binnen 24 uur dodelijk.Door de vaak voorkomende extra verwondingen en de shock is de overlevingskans gering.
•U kunt zo'n slachtoffer het beste een uurtje rustig in een doosje plaatsen om bij te komen of rustig te kunnen sterven.
•In het gunstigste geval is het diertje na een uurtje bijgekomen, en kunt u het weer vrijlaten. De kat heeft dan misschien niet doorgebeten en de vogel moet alleen even bijkomen van de schrik.
•Zijn de verwondingen ernstig, dan kunt u een dierenambulance bellen of het vogeltje naar een vogelasiel brengen.
Jonge merels
Jonge merels worden, net als veel andere jonge vogels, kaal en hulpeloos geboren. De eerste paar weken blijven ze in hun veilige nest.
De volgende fase speelt zich af buiten dat veilige nest; ze zitten dan al aardig in de veren, maar kunnen nog niet vliegen. Ze springen en fladderen wat rond en worden door de oudervogels verzorgd en zo goed mogelijk beschermd. Als er gevaar dreigt waarschuwen de oudervogels het jong met hun alarmkreten. Een kritieke periode voor deze vogeltjes, want het gevaar loert overal.
Wanneer u deze hulpeloze vogeltjes in uw tuin ziet rondspringen, heeft u misschien de neiging hen te willen beschermen tegen bijvoorbeeld katten. Het gaat hier echter om een natuurlijk proces, waarmee u zich zo weinig mogelijk zou moeten bemoeien. De uiteindelijke overlevingskansen in de natuur van de schijnbaar hulpbehoevende vogel nemen zeker niet toe door een vogel uit zijn omgeving te halen en verder met de hand groot te brengen.
De dreigende gevaren, zoals katten, zijn even van de baan, maar keren bij het terugplaatsen in de natuur in verhevigde mate terug. De vogel mist dan namelijk de onmisbare opleiding 'stadssurvival' van zijn ouders. Alleen een vogel die van zijn ouders heeft leren omgaan met alle gevaren van de stad en de daar aanwezige voedselbronnen weet te vinden, heeft een redelijke kans volwassen te worden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 juni 2009 om 22:40
quote:Djoels schreef op 18 juni 2009 @ 22:23: [...] Ik denk even over deze vraag na. Ik weet het oprecht niet of het met elkaar te maken heeft, maar het zou zo maar kunnen. Het stukje dat de ouders van het mereltje zo tekeer gingen vanmiddag raakte me echt. Dat gevoel, dat geluid.... de buurman riep op een gegeven moment 'Djoels, wat is er bij jou aan de hand.' Zo hard gingen ze tekeer. Het brengt gedachten met zich mee. Zal ik me straks wel zo verbonden voelen met mijn kind. Zal ik ook dat oergevoel laten spreken als 'ze' eraan komen.. Dat maakte me verwarrend dus heb ik het maar even gelaten....
Het klinkt voor mij ook nogal als een achtbaan wat hier beschreven is. Een relatie die beeindigd is, nu alweer een jaar een relatie met een jonge God en nu zwanger. Geweldig nieuws beiden, maar het is ook wel echt een heel andere wending van je leven.
Dat heeft impact en niet zo'n beetje! Ik kan me best voorstellen dat je daardoor (even) andere emoties hebt dan je wellicht had voorgesteld en gewenst.
Zelf ben ik er vrij zeker van dat mensen - zoals jij - die zich afvragen of ze wel echt die goede ouders zullen worden en die verbondenheid zullen voelen, juist die verbondenheid krijgen. Het is juist je verantwoordelijkheidsgevoel en je oergevoel die deze twijfels laten spreken. Juist door het in twijfel te trekken, het te overpeinzen geef je blijk hoe belangrijk je het vindt, waardoor ik dan denk dat het ook zal komen.
Sterkte!
Het klinkt voor mij ook nogal als een achtbaan wat hier beschreven is. Een relatie die beeindigd is, nu alweer een jaar een relatie met een jonge God en nu zwanger. Geweldig nieuws beiden, maar het is ook wel echt een heel andere wending van je leven.
Dat heeft impact en niet zo'n beetje! Ik kan me best voorstellen dat je daardoor (even) andere emoties hebt dan je wellicht had voorgesteld en gewenst.
Zelf ben ik er vrij zeker van dat mensen - zoals jij - die zich afvragen of ze wel echt die goede ouders zullen worden en die verbondenheid zullen voelen, juist die verbondenheid krijgen. Het is juist je verantwoordelijkheidsgevoel en je oergevoel die deze twijfels laten spreken. Juist door het in twijfel te trekken, het te overpeinzen geef je blijk hoe belangrijk je het vindt, waardoor ik dan denk dat het ook zal komen.
Sterkte!
donderdag 18 juni 2009 om 22:47
Overigens... het is nu kwart voor 11. Het is donker buiten en toch hoor ik vader en moeder merel nog steeds fluiten/roepen naar hun kinders...
Ik ga met mijn raam open op bed liggen en misschien geeft het me wat rust. Zou best leuk zijn..
(gelukkig heb ik een hor, anders springt de kat eruit!)
Ik ga met mijn raam open op bed liggen en misschien geeft het me wat rust. Zou best leuk zijn..
(gelukkig heb ik een hor, anders springt de kat eruit!)
DTEEZ!
donderdag 18 juni 2009 om 23:09
Djoels, jouw vragen of je straks wel van je kind zult houden (vrij vertaald), zijn zooooooooooooooooo herkenbaar. Ik heb 4 kinderen en daarom denken mensen altijd dat ik een soort oermoeder wil, maar niets is minder waar. Ik ben helemaal niet zo dol op kinderen, alleen maar op die van mezelf.
Ik werd (ongepland) zwanger van mijn eerste toen ik nog heel jong was (ze wordt nu 17, ik ben 40) en dacht echt dat ik nooit van een kind zou kunnen houden, dat ik dat helemaal niet in me had. Dat bleek mee te vallen
. Toen ik daarna heel bewust voor een tweede koos, sloeg die angst pas echt toe: ik hield zo veel van mijn oudste, hoe kon er nu ooit nog liefde over zijn voor nog een kind? Doodsbang was ik, serieus. En Tweede kwam en er bleek nog genoeg liefde over te zijn voor hem. En voor de Freule die daarna kwam. En voor Jongste die daarna kwam. Er komt geen vijfde maar ook voor hem/haar zou liefde over zijn. En mijn twijfels of ik wel in staat zou zijn een moeder te zijn, zijn compleet weg. Ik ben geen oermoeder en mensen vinden het vaak vreemd te horen dat ik zoveel kinderen heb (kennelijk zien mensen die mijn gezin niet kennen, mij als een vrouw zonder kinderen), maar ik weet 1 ding zeker: ik ben een verdomd goeie moeder.
Afijn, wat ik maar wilde zeggen: ik herken je gevoelens. Dikke knuffel voor jou.
Ik werd (ongepland) zwanger van mijn eerste toen ik nog heel jong was (ze wordt nu 17, ik ben 40) en dacht echt dat ik nooit van een kind zou kunnen houden, dat ik dat helemaal niet in me had. Dat bleek mee te vallen
. Toen ik daarna heel bewust voor een tweede koos, sloeg die angst pas echt toe: ik hield zo veel van mijn oudste, hoe kon er nu ooit nog liefde over zijn voor nog een kind? Doodsbang was ik, serieus. En Tweede kwam en er bleek nog genoeg liefde over te zijn voor hem. En voor de Freule die daarna kwam. En voor Jongste die daarna kwam. Er komt geen vijfde maar ook voor hem/haar zou liefde over zijn. En mijn twijfels of ik wel in staat zou zijn een moeder te zijn, zijn compleet weg. Ik ben geen oermoeder en mensen vinden het vaak vreemd te horen dat ik zoveel kinderen heb (kennelijk zien mensen die mijn gezin niet kennen, mij als een vrouw zonder kinderen), maar ik weet 1 ding zeker: ik ben een verdomd goeie moeder. Afijn, wat ik maar wilde zeggen: ik herken je gevoelens. Dikke knuffel voor jou.
.
vrijdag 19 juni 2009 om 06:24
Ach zo leuk, die mereltjes.
Vorig jaar had een merelvrouw een nestje gemaakt in een plantenbakje op ooghoogte in onze tuin.
Ze legde er een paar prachtige eitjes in en wij volgden het. En op een dag zaten er van die klein piepende wezentjes in met van die wijdopengesperde snaveltjes.....zo lief.
En ook hier kwam op een gegeven moment de dag dat ze uit het nest gingen, en ik zat eerste rang. En ook hier lazerden ze keihard naar beneden, klonk er hulpeloos gepiep. Zat moeders me argwanend in de gaten te houden. Maar het is goed gekomen, prachtig, dat eerste kleine vluchtje met onhandige landing op de rand van de schutting, en dan weer een stukje verder fladderen naar een tak en daar weer bijna vanaf lazeren...
En ik was niet eens zwanger, en ik heb genoten van het schouwspel.
Ik kan me goed voorstellen dat de hormonen toeslaan nu, maar ook zonder hormonen is het lastig om je er niet mee te bemoeien
Vorig jaar had een merelvrouw een nestje gemaakt in een plantenbakje op ooghoogte in onze tuin.
Ze legde er een paar prachtige eitjes in en wij volgden het. En op een dag zaten er van die klein piepende wezentjes in met van die wijdopengesperde snaveltjes.....zo lief.
En ook hier kwam op een gegeven moment de dag dat ze uit het nest gingen, en ik zat eerste rang. En ook hier lazerden ze keihard naar beneden, klonk er hulpeloos gepiep. Zat moeders me argwanend in de gaten te houden. Maar het is goed gekomen, prachtig, dat eerste kleine vluchtje met onhandige landing op de rand van de schutting, en dan weer een stukje verder fladderen naar een tak en daar weer bijna vanaf lazeren...
En ik was niet eens zwanger, en ik heb genoten van het schouwspel.
Ik kan me goed voorstellen dat de hormonen toeslaan nu, maar ook zonder hormonen is het lastig om je er niet mee te bemoeien
vrijdag 19 juni 2009 om 06:38
Djoels, dat je emoties er nu uitkomen (lekker geholpen door je hormonen ) zegt niet dat je ze niet hebt verwerkt. Zo werkt het gewoon soms, dan komen ze toch weer boven. Hoef je niet diep te graven, gewoon laten komen Ze gaan vanzelf weer weg.
Spin, die schop onder de kont was bedoelt zoals jouw opmerking over hulp zoeken Niet als 'niet zeuren en doorgaan'.
Nijn, koffie over m'n laptop
Spin, die schop onder de kont was bedoelt zoals jouw opmerking over hulp zoeken Niet als 'niet zeuren en doorgaan'.
Nijn, koffie over m'n laptop
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 19 juni 2009 om 08:22
Djoels, wat schrijf je leuk. Hier vliegen ze ook rond, die kleine, lieve, lelijke(!), schattige mereltjes. Mijn kat ligt regelmatig op de loer en heeft laatst achter een mereltje aan gezeten. Toen heb ik hem inderdaad ook binnen gehaald. Het mereltje zat enorm zenuwachtig in de tuin, maar uiteindelijk 'vloog' hij toch naar paps en mams. Ik snap dus best dat je niet gewoon kan toekijken wanneer je zo'n hulpeloos beestje ziet. Ik kon het ook niet laten om het mereltje enigszins te beschermen.
kookwekkertje01 wijzigde dit bericht op 19-06-2009 08:24
Reden: vergat een zin..
Reden: vergat een zin..
% gewijzigd
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
vrijdag 19 juni 2009 om 09:34
Oooh wat zielig! Ik snap helemaal dat je van slag bent, zelfs overstuur, mede door je hormonen
Ik had ook een nestje in de tuin. Ik noemde ze maar Mussen. Eerst waren pa en ma een paar weken aan het bouwen. Af en aan vlogen ze met takjes en pluisjes en sprietjes. Toen zag ik ze een tijdje niet. Mama bleek op het nest te zitten! Een tijdje was het rustig, en toen begonnen ze weer heen en weer te vliegen. Ik vond een piepklein eierdeopje, ten grootte van het topje van mijn pink. Als ik onder het nestje ging staan hoorde ik een héél zacht gepiep.
Een week later piepten ze al een stuk harder en zag ik af en toe wat bewegen in het nestje. Als papa of mama kwamen aanvliegen met voer zetten ze het op een krijsen: Ik! Ik! Ik Ik! Ze waren zo gulzig dat ze dat ook riepen als ík onder het nest ging staan piepen: 5 opengesperde snaveltjes schoten omhoog!
Weer een week later waren ze ouder en wijzer geworden: ze piepten alleen nog als papa en mama Mus bij het nest neerdaalden. Ze trapten er niet meer in als ik ging piepen. Ik vond het jammer maar was trots op ze.
Helaas waren daar ook de katten. De vele katten van diverse buren. Als ik thuis was, werd ik om de haverklap op de roofmonsters geattendeerd door papa en mama Mus: ik herkende al gauw hun typische gevaar-roep en zag ze zenuwachtig heen en weer wippen van dak naar boom naar waslijn van dak naar waslijn naar boom. De jongen hielden zich ondertussen goed verstopt. De eerste lentemaanden had ik kennis met de katten gemaakt, ze aangehaald en geaaid als ze een bezoekje aan mijn tuin brachten. Nu rende ik naar buiten als ik ze zag, Kssst! Kssst! roepend om ze weg te jagen. Overdag, als ik op mijn werk zat, maakte ik me niet zo'n zorgen: ze konden toch niet bij het nest. Maar zo lang zij zaten te loeren, gingen papa en mama natuurlijk ook niet. Zodra ze weg waren konden papa en mama Mus het voeren hervatten.
Ik begreep eindelijk mijn moeder, die altijd zo treurt om de koolmezen en vlinders die haar katten mee naar huis brengen en op de mat leggen. Ik snapte dat nooit: het zijn katten, het zijn roofdieren. Ze hebben het goed gedaan. En hun prooi als cadeautje voor je meegenomen. Wees trots op je katten.
Maar dit zijn niet mijn katten. En wel mijn mussen!
Mijn moeder kwam langs en was net zo ontroerd door de pluizige koppies als ik. Ze noemde ze ook maar Mussen. Maar kwam er met het vogelboek dat ze thuis had liggen achter dat het Zwarte Roodstaarten moesten zijn. In de zomer wordt het mannetje donkergrijs, bijna zwart. Maar in het voorjaar zijn papa en mama beiden net een klein musje, met fijne pootjes en een roodbruin staartje.
Urenlang genoot ik van het af en aan vliegen van papa en mama Mus, en van de 5 koppies die krijsend boven het nest uitstaken als ze naderbij komen. Ik maakte vele meters om de katten weg te jagen. Ik ontving, in mijn beleving dan, dankbare blikken ontvangen van papa en mama Mus. Ik won hun vertouwen. Af en toen vervloekte ik ze, want steeds vroeger begonnen ze te piepen en te krijsen als ik nog lag te slapen. Het werd tijd dat ze zouden uitvliegen.
Dus ik hoopte maar dat ze dan zouden doen als ik thuis was, zodat ik de katten uit de tuin kon houden. Maar op een donderdag kwam ik laat uit mijn werk: ik was eerst nog even de stad in geweest. En het was stil in de tuin, voor het eerst sinds weken. Het nest was leeg. Een pluizig donsbolletje zat in een hoekje van de tuin op een tafeltje. Zei gedag tegen me en vloog toen naar zijn ouders op het dak. Ik keek radeloos rond waar zijn 4 broers en zussen waren, maar zag ze niet.
Papa, mama en de kleine zeiden met zijn drieën samen nog één keer gedag en vlogen toen een dak verder, en nog een dak verder. Verdwenen toen uit het zicht.
Eén kleintje heb ik later ik dood teruggevonden. Die rotkatten. Van 3 jonge Roodstaarten is het lot ongewis, maar ik vrees het ergste. Want de anderen brengen nog sporadisch een bezoekje aan mijn tuin. Meer dan 3 tegelijk heb ik er niet meer gezien.
En ik mis ze zo! Ik hoop dat ze weer terugkomen, mijn Roodstaarten. Ik las dat ze soms wel 2 of 3 nesten per zomer maken. Ze zijn zo welkom voor een 2e of 3e ronde. Tegelijkertijd wens ik ze een betere plek toe, een veiliger nest. Maar ik mis ze nog iedere dag...
Ik had ook een nestje in de tuin. Ik noemde ze maar Mussen. Eerst waren pa en ma een paar weken aan het bouwen. Af en aan vlogen ze met takjes en pluisjes en sprietjes. Toen zag ik ze een tijdje niet. Mama bleek op het nest te zitten! Een tijdje was het rustig, en toen begonnen ze weer heen en weer te vliegen. Ik vond een piepklein eierdeopje, ten grootte van het topje van mijn pink. Als ik onder het nestje ging staan hoorde ik een héél zacht gepiep.
Een week later piepten ze al een stuk harder en zag ik af en toe wat bewegen in het nestje. Als papa of mama kwamen aanvliegen met voer zetten ze het op een krijsen: Ik! Ik! Ik Ik! Ze waren zo gulzig dat ze dat ook riepen als ík onder het nest ging staan piepen: 5 opengesperde snaveltjes schoten omhoog!
Weer een week later waren ze ouder en wijzer geworden: ze piepten alleen nog als papa en mama Mus bij het nest neerdaalden. Ze trapten er niet meer in als ik ging piepen. Ik vond het jammer maar was trots op ze.
Helaas waren daar ook de katten. De vele katten van diverse buren. Als ik thuis was, werd ik om de haverklap op de roofmonsters geattendeerd door papa en mama Mus: ik herkende al gauw hun typische gevaar-roep en zag ze zenuwachtig heen en weer wippen van dak naar boom naar waslijn van dak naar waslijn naar boom. De jongen hielden zich ondertussen goed verstopt. De eerste lentemaanden had ik kennis met de katten gemaakt, ze aangehaald en geaaid als ze een bezoekje aan mijn tuin brachten. Nu rende ik naar buiten als ik ze zag, Kssst! Kssst! roepend om ze weg te jagen. Overdag, als ik op mijn werk zat, maakte ik me niet zo'n zorgen: ze konden toch niet bij het nest. Maar zo lang zij zaten te loeren, gingen papa en mama natuurlijk ook niet. Zodra ze weg waren konden papa en mama Mus het voeren hervatten.
Ik begreep eindelijk mijn moeder, die altijd zo treurt om de koolmezen en vlinders die haar katten mee naar huis brengen en op de mat leggen. Ik snapte dat nooit: het zijn katten, het zijn roofdieren. Ze hebben het goed gedaan. En hun prooi als cadeautje voor je meegenomen. Wees trots op je katten.
Maar dit zijn niet mijn katten. En wel mijn mussen!
Mijn moeder kwam langs en was net zo ontroerd door de pluizige koppies als ik. Ze noemde ze ook maar Mussen. Maar kwam er met het vogelboek dat ze thuis had liggen achter dat het Zwarte Roodstaarten moesten zijn. In de zomer wordt het mannetje donkergrijs, bijna zwart. Maar in het voorjaar zijn papa en mama beiden net een klein musje, met fijne pootjes en een roodbruin staartje.
Urenlang genoot ik van het af en aan vliegen van papa en mama Mus, en van de 5 koppies die krijsend boven het nest uitstaken als ze naderbij komen. Ik maakte vele meters om de katten weg te jagen. Ik ontving, in mijn beleving dan, dankbare blikken ontvangen van papa en mama Mus. Ik won hun vertouwen. Af en toen vervloekte ik ze, want steeds vroeger begonnen ze te piepen en te krijsen als ik nog lag te slapen. Het werd tijd dat ze zouden uitvliegen.
Dus ik hoopte maar dat ze dan zouden doen als ik thuis was, zodat ik de katten uit de tuin kon houden. Maar op een donderdag kwam ik laat uit mijn werk: ik was eerst nog even de stad in geweest. En het was stil in de tuin, voor het eerst sinds weken. Het nest was leeg. Een pluizig donsbolletje zat in een hoekje van de tuin op een tafeltje. Zei gedag tegen me en vloog toen naar zijn ouders op het dak. Ik keek radeloos rond waar zijn 4 broers en zussen waren, maar zag ze niet.
Papa, mama en de kleine zeiden met zijn drieën samen nog één keer gedag en vlogen toen een dak verder, en nog een dak verder. Verdwenen toen uit het zicht.
Eén kleintje heb ik later ik dood teruggevonden. Die rotkatten. Van 3 jonge Roodstaarten is het lot ongewis, maar ik vrees het ergste. Want de anderen brengen nog sporadisch een bezoekje aan mijn tuin. Meer dan 3 tegelijk heb ik er niet meer gezien.
En ik mis ze zo! Ik hoop dat ze weer terugkomen, mijn Roodstaarten. Ik las dat ze soms wel 2 of 3 nesten per zomer maken. Ze zijn zo welkom voor een 2e of 3e ronde. Tegelijkertijd wens ik ze een betere plek toe, een veiliger nest. Maar ik mis ze nog iedere dag...
vrijdag 19 juni 2009 om 09:35
Ik heb helemaal niets met vogels. Toen ik 6 werd kreeg ik van mijn oom een parkiet - kooi, voer, bakjes, speelgoed: de hele mikmak compleet. Ik vroeg me serieus af of hij me wel kende.
De volgende dag heb ik 'm teruggegeven - 'leuk' hoor zo'n vogel die 'smorgens al begint te piepen...
Merels zijn zo'n beetje het ergst: elke ochtend word ik tussen 4 en 5 wakker gefloten. Voor natuurfreaks waarschijnlijk heerlijk en leuk, maar ik word er inmiddels helemaal gek van: sinds 3 maanden word ik elke ochtend wakker door 'n merel in de buurt en begint dat k*t liedje - een kwartier lang, dan een kwartier niet en zo gaat het door tot een uur of 9. Soms fantaseer ik dat ik 'm te pakken krijg . Oordoppen helpen niet, want dat rotbeest zit zo'n 2,5 meter van het bed vandaan en het raam houdt niet veel geluid tegen Het is bijna grappig (bijna....) dat een vogel zorgt voor verstoorde nachtrust
De volgende dag heb ik 'm teruggegeven - 'leuk' hoor zo'n vogel die 'smorgens al begint te piepen...
Merels zijn zo'n beetje het ergst: elke ochtend word ik tussen 4 en 5 wakker gefloten. Voor natuurfreaks waarschijnlijk heerlijk en leuk, maar ik word er inmiddels helemaal gek van: sinds 3 maanden word ik elke ochtend wakker door 'n merel in de buurt en begint dat k*t liedje - een kwartier lang, dan een kwartier niet en zo gaat het door tot een uur of 9. Soms fantaseer ik dat ik 'm te pakken krijg . Oordoppen helpen niet, want dat rotbeest zit zo'n 2,5 meter van het bed vandaan en het raam houdt niet veel geluid tegen Het is bijna grappig (bijna....) dat een vogel zorgt voor verstoorde nachtrust
vrijdag 19 juni 2009 om 13:23
Dag allemaal, een nieuwe dag..... nog steeds een pokkenhumeur...
De vogels zijn gevlogen!
Naar de buren wel te verstaan. Althans, ik hoor dat zenuwachtige gepiep nu vanuit die tuin klinken. Heb mijn kat even buiten gelaten vanmorgen heel vroeg en na tien minuten weer binnen gelaten, want ik moest naar een aantal afspraken voor mijn werk. Mijn kat gaat verder niet uit de tuin, dus ik vermoed geen afslachtingen...
Eigenlijk geeft het me best rust dat ze het nu 'elders' proberen en niet bij mij.... trek het toch niet helemaal..
@Mariannanas, heel fijn om jouw verhaal te lezen en een kijkje in jouw gevoel te geven.... moeder van 4. Ménnnn! Dat vind ik wel echt heul veel! En een super goede moeder en geen oermoeder, daar doe je het toch voor!
@Kip, wat schattig die foto! Ik ben net weer thuis gekomen en heb gekeken of ik ze zag. Dacht maak ik ook een foto, maar ze zijn even wieberen.
@Nostradame, wat een verhaal ook van jou.... Jemig... Zo zie je maar, aan gekken geen gebrek hier.
@iedereen ; het is fijn jullie postings te lezen, de woorden, de meeleefsels, de voorzichtige schopjes onder mijn bevallige derrière..
Vandaag gaat beter. Paar lekkere afspraken gehad net. Nu heb ik een middagje vrij genomen. Ik ga poetsen en vanmiddag lekker in bad en dan maar even slapen.. vanavond heb ik een feest. Een strandfeest. Nou kijk eens naar buiten....is het geen strandweer!? Lekker met een rosé of biertje hangen in die loungebank. Roken doe ik niet meer maar op feestjes lust ik er normaliter wel eentje. Heerlijk eten erbij, goede muziek om de hele nacht op los te gaan..
Nou het klinkt heerlijk niet waar!?
Ware het niet dat het een ti-ta-takkeneind rijden is, ik dus geen druppel kan drinken, uiteraard niet rook, te moe ben om überhaupt maar aan dansen te denken en het ook ruim anderhalf uur rijden is.. Zo.
'Dan ga je toch niet!'
Tja. Het is werk. Daar wil ik niet onderuit. Dat vind ik zo slap. Die hormonen gaan het écht niet iedere dag van me winnen...
Afijn.
De Mereltjes......
Ik houd ze in de gaten....
De vogels zijn gevlogen!
Naar de buren wel te verstaan. Althans, ik hoor dat zenuwachtige gepiep nu vanuit die tuin klinken. Heb mijn kat even buiten gelaten vanmorgen heel vroeg en na tien minuten weer binnen gelaten, want ik moest naar een aantal afspraken voor mijn werk. Mijn kat gaat verder niet uit de tuin, dus ik vermoed geen afslachtingen...
Eigenlijk geeft het me best rust dat ze het nu 'elders' proberen en niet bij mij.... trek het toch niet helemaal..
@Mariannanas, heel fijn om jouw verhaal te lezen en een kijkje in jouw gevoel te geven.... moeder van 4. Ménnnn! Dat vind ik wel echt heul veel! En een super goede moeder en geen oermoeder, daar doe je het toch voor!
@Kip, wat schattig die foto! Ik ben net weer thuis gekomen en heb gekeken of ik ze zag. Dacht maak ik ook een foto, maar ze zijn even wieberen.
@Nostradame, wat een verhaal ook van jou.... Jemig... Zo zie je maar, aan gekken geen gebrek hier.
@iedereen ; het is fijn jullie postings te lezen, de woorden, de meeleefsels, de voorzichtige schopjes onder mijn bevallige derrière..
Vandaag gaat beter. Paar lekkere afspraken gehad net. Nu heb ik een middagje vrij genomen. Ik ga poetsen en vanmiddag lekker in bad en dan maar even slapen.. vanavond heb ik een feest. Een strandfeest. Nou kijk eens naar buiten....is het geen strandweer!? Lekker met een rosé of biertje hangen in die loungebank. Roken doe ik niet meer maar op feestjes lust ik er normaliter wel eentje. Heerlijk eten erbij, goede muziek om de hele nacht op los te gaan..
Nou het klinkt heerlijk niet waar!?
Ware het niet dat het een ti-ta-takkeneind rijden is, ik dus geen druppel kan drinken, uiteraard niet rook, te moe ben om überhaupt maar aan dansen te denken en het ook ruim anderhalf uur rijden is.. Zo.
'Dan ga je toch niet!'
Tja. Het is werk. Daar wil ik niet onderuit. Dat vind ik zo slap. Die hormonen gaan het écht niet iedere dag van me winnen...
Afijn.
De Mereltjes......
Ik houd ze in de gaten....
DTEEZ!
vrijdag 19 juni 2009 om 14:08
Ben niet zwanger, maar ik snap je Merel-emoties volkomen Djoels. Hoe 'aards' en nuchter ik normaliter ook ben, ik ben 'n sucker als het om zielige beestjes gaat.
Ik stond vorig jaar ook als een klein kind te janken toen het roodborstnestje (dat ik elke dag gevolgd had) op een slechte dag door de buurtkat leeggeroofd bleek. De 'natuur', tja.....
Wat betreft je strandfeest vanavond: ruilen? Doe ik de roseetjes en het dansen voor je, kun jij lekker thuis blijven bankloungen....
Ik stond vorig jaar ook als een klein kind te janken toen het roodborstnestje (dat ik elke dag gevolgd had) op een slechte dag door de buurtkat leeggeroofd bleek. De 'natuur', tja.....
Wat betreft je strandfeest vanavond: ruilen? Doe ik de roseetjes en het dansen voor je, kun jij lekker thuis blijven bankloungen....
zaterdag 20 juni 2009 om 15:10
Jeumig, ik begrijp je emoties helemaal. Heb de HCG-trip nog niet ervaren, maar heb wel maandelijks last van extremere emoties. En piepende merelouders en piepende mini-merels die blijven vallen vind ik dan ook enohorrum zielig! Fijn dat ze een stukkie zijn verhuisd.
En wat betreft de rest: o.a. Spinster zegt wijze dingen, daar sluit ik me graag bij aan. Als ik het zo lees zitten de hormonen je in de weg. Uit het feit dat het vogeltjesgeweld je zo raakt en dat je je druk maakt over het gebrek aan een roze wolk gecombineerd met de aard van andere postings, durf ik voorzichtig te concluderen dat jij een supermoeder wordt. Met een realistische blik op de wereld, als de hormonen geen roet in het eten gooien dan hè.
En wat betreft de rest: o.a. Spinster zegt wijze dingen, daar sluit ik me graag bij aan. Als ik het zo lees zitten de hormonen je in de weg. Uit het feit dat het vogeltjesgeweld je zo raakt en dat je je druk maakt over het gebrek aan een roze wolk gecombineerd met de aard van andere postings, durf ik voorzichtig te concluderen dat jij een supermoeder wordt. Met een realistische blik op de wereld, als de hormonen geen roet in het eten gooien dan hè.
zaterdag 20 juni 2009 om 23:12
Djoela, ik kom je nog even een ander riempje onder het hart steken.
Ik vind je schrijfsels hier altijd (ja altijd) getuigen van een enorme menslievendheid. Van humor en interesse in anderen. Je geniet van het leven, peurt er alles uit wat erin zit, relativeert en durft emoties te tonen. En had ik humor al gehad?
Als ik een kind was wilde ik jou dolgraag als moeder.
Het was trouwens vet kicken in je stadje gisteren.
Pas toen mijn vriendin op de dansvloer van de Liquid in slaap viel, zijn we naar huis gegaan.
Ik vind je schrijfsels hier altijd (ja altijd) getuigen van een enorme menslievendheid. Van humor en interesse in anderen. Je geniet van het leven, peurt er alles uit wat erin zit, relativeert en durft emoties te tonen. En had ik humor al gehad?
Als ik een kind was wilde ik jou dolgraag als moeder.
Het was trouwens vet kicken in je stadje gisteren.
Pas toen mijn vriendin op de dansvloer van de Liquid in slaap viel, zijn we naar huis gegaan.
