Thuis
alle pijlers
Koppige houding partner - vooral mbt huishouden
woensdag 10 juni 2009 om 10:50
In het verleden hebben mijn man en ik problemen gehad over de verdeling van het huishouden. Hij had er een ontzettende hekel aan, en liet het liever liggen zodat ik het wel zou opknappen.
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Voor ons is dit redelijk goed werkbaar.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen. Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken, maar de zin is me inmiddels vergaan. Ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat als hij eerder thuiskomt dan ik, hij het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Waar we over andere dingen goede afspraken hebben gemaakt, lukt dat niet voor koken. Hij wil gewoon echt niet. Ik probeer al heel lang om me hierbij neer te leggen, maar zeker als ik ziek ben of laat thuis, wordt ik toch weer verdrietig als hij op de bank blijft zitten tot ik het alsnog doe.
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Voor ons is dit redelijk goed werkbaar.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen. Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken, maar de zin is me inmiddels vergaan. Ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat als hij eerder thuiskomt dan ik, hij het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Waar we over andere dingen goede afspraken hebben gemaakt, lukt dat niet voor koken. Hij wil gewoon echt niet. Ik probeer al heel lang om me hierbij neer te leggen, maar zeker als ik ziek ben of laat thuis, wordt ik toch weer verdrietig als hij op de bank blijft zitten tot ik het alsnog doe.
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?
woensdag 10 juni 2009 om 12:28
quote:Broedkippetje schreef op 10 juni 2009 @ 12:22:
Bij ons is het trouwens andersom; ík heb een gruwelijke hekel aan het huishouden en steek nauwelijks een poot uit.
Toch verwacht ik niet dat mijn vent alles doet omdat ik er geen zin in heb. Dus ik koop het af en neem een huishoudster.
En ik kook af en toe tegen mijn zin in, omdat ik het nou eenmaal niet eerlijk vind als mijn vent het elke dag zou moeten doen.
Doe ik dat dan dus verkeerd?
Moet ik maar denken: 'zo ben ik gewoon, als hij andere verwachtingen van me heeft moet hij maar een andere relatie zoeken?'Ik bedoel geen verwachtingen, maar of je het accepteert van die ander. Of je ermee kan leven. Kijk tuurlijk vindt ik dat je wel je best moet doen om het een ander naar de zin te maken en het is geven en nemen in een relatie, maar sommige dingen zitten nou eenmaal niet in iemand en dan is het de vraag hoe belangrijk is dat voor jou en wat wil je ermee.
Bij ons is het trouwens andersom; ík heb een gruwelijke hekel aan het huishouden en steek nauwelijks een poot uit.
Toch verwacht ik niet dat mijn vent alles doet omdat ik er geen zin in heb. Dus ik koop het af en neem een huishoudster.
En ik kook af en toe tegen mijn zin in, omdat ik het nou eenmaal niet eerlijk vind als mijn vent het elke dag zou moeten doen.
Doe ik dat dan dus verkeerd?
Moet ik maar denken: 'zo ben ik gewoon, als hij andere verwachtingen van me heeft moet hij maar een andere relatie zoeken?'Ik bedoel geen verwachtingen, maar of je het accepteert van die ander. Of je ermee kan leven. Kijk tuurlijk vindt ik dat je wel je best moet doen om het een ander naar de zin te maken en het is geven en nemen in een relatie, maar sommige dingen zitten nou eenmaal niet in iemand en dan is het de vraag hoe belangrijk is dat voor jou en wat wil je ermee.
woensdag 10 juni 2009 om 12:29
quote:Aurora31 schreef op 10 juni 2009 @ 12:21:
En waarom er perse gekookt moet worden? Tja, als ik een keer geen zin heb om te koken en ik wil wat halen, dan vindt ie dat zonde van het geld of ongezond.
"Tja, en ik heb er geen zin in, dus kook jij vanavond? Nee, ook niet he? Wat moeten we nu? "
Ik zou zoooo niet die handdoek in de ring gooien.
Heb die fout 1 keer gemaakt. Toen de relatie over was, was het eerste dat hij deed (serieus.... cross my heart), de Gouden Gids raadplegen om iemand in te huren voor de huishouding Wist ik ook gelijk waarvoor ik 2,5jr met die man heb samengewoond....
En waarom er perse gekookt moet worden? Tja, als ik een keer geen zin heb om te koken en ik wil wat halen, dan vindt ie dat zonde van het geld of ongezond.
"Tja, en ik heb er geen zin in, dus kook jij vanavond? Nee, ook niet he? Wat moeten we nu? "
Ik zou zoooo niet die handdoek in de ring gooien.
Heb die fout 1 keer gemaakt. Toen de relatie over was, was het eerste dat hij deed (serieus.... cross my heart), de Gouden Gids raadplegen om iemand in te huren voor de huishouding Wist ik ook gelijk waarvoor ik 2,5jr met die man heb samengewoond....
woensdag 10 juni 2009 om 12:30
quote:elninjoo schreef op 10 juni 2009 @ 12:25:
[...]
Als hij én commentaar heeft als je niet kookt én commentaar als je iets makkelijks afhaalt, dan kan ie wat mij betreft in de stront zakken. Ik bepaal zelf wel wat ik eet en zou dan alleen voor mijzelf afhalen en dan mag hij zijn eigen verantwoorde en goedkope maaltijd in elkaar draaien, want ik zou geen poot voor hem uitsteken als hij dat ook niet voor mij doet.Het verbaast mij nul komma nul dat jij je levensgezellen niet voor het oprapen hebt liggen .
[...]
Als hij én commentaar heeft als je niet kookt én commentaar als je iets makkelijks afhaalt, dan kan ie wat mij betreft in de stront zakken. Ik bepaal zelf wel wat ik eet en zou dan alleen voor mijzelf afhalen en dan mag hij zijn eigen verantwoorde en goedkope maaltijd in elkaar draaien, want ik zou geen poot voor hem uitsteken als hij dat ook niet voor mij doet.Het verbaast mij nul komma nul dat jij je levensgezellen niet voor het oprapen hebt liggen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 10 juni 2009 om 12:31
quote:elninjoo schreef op 10 juni 2009 @ 12:25:
[...]
Als hij én commentaar heeft als je niet kookt én commentaar als je iets makkelijks afhaalt, dan kan ie wat mij betreft in de stront zakken. Ik bepaal zelf wel wat ik eet en zou dan alleen voor mijzelf afhalen en dan mag hij zijn eigen verantwoorde en goedkope maaltijd in elkaar draaien, want ik zou geen poot voor hem uitsteken als hij dat ook niet voor mij doet.Mee eens!!
[...]
Als hij én commentaar heeft als je niet kookt én commentaar als je iets makkelijks afhaalt, dan kan ie wat mij betreft in de stront zakken. Ik bepaal zelf wel wat ik eet en zou dan alleen voor mijzelf afhalen en dan mag hij zijn eigen verantwoorde en goedkope maaltijd in elkaar draaien, want ik zou geen poot voor hem uitsteken als hij dat ook niet voor mij doet.Mee eens!!
woensdag 10 juni 2009 om 12:35
quote:Aurora31 schreef op 10 juni 2009 @ 12:21:
@Duffie:
Ik hoef niet perse te LATten, maar heb er duidelijk minder bezwaren tegen dan hij. En dat zou idd best wel eens kunnen voortkomen uit bezwaren tegen huishoudelijke klusjes en koken. Maar natuurlijk ook wel de gezelligheid op de leuke momenten die er gelukkig genoeg zijn.
De gezelligheid kan er toch ook zijn als je LAT?
Ik sluit me overigens aan bij elninjoo, met een partner die uitgaat van het principe "ik vind het niet leuk, dus doe ik het niet", zou ik niet aan kinderen beginnen. Tenminste, als hij huishoudelijke taken en koken niet leuk vindt, vermoed ik maar zo dat hij ook niet vooraan zal staan om de koters te verschonen, te badderen, te voederen, 's nachts zijn bed uit te gaan omdat kind niet kan slapen, ermee naar het consultatieburo te gaan, luierzalf te gaan halen ivm rode billetjes van de spuitpoep van de tandjes, naar de baas te bellen dat hij thuis blijft omdat de kleine ziek is, na werk naar het KDV te rijden om de koter op te halen, het spul naar zwemles te rijden, de zwemtassen in te pakken, de zwemspullen te wassen, een vrije dag te nemen ivm de teamdag op de basisschool, mee te gaan naar de dokter als de kleine alwéér verkouden is, flesjes uit te koken, hapjes te prakken, nog een keer de kleine in bad doen omdat de spuitpoep langs de beentjes loopt omdat er een tandje doorkomt...... enzo
@Duffie:
Ik hoef niet perse te LATten, maar heb er duidelijk minder bezwaren tegen dan hij. En dat zou idd best wel eens kunnen voortkomen uit bezwaren tegen huishoudelijke klusjes en koken. Maar natuurlijk ook wel de gezelligheid op de leuke momenten die er gelukkig genoeg zijn.
De gezelligheid kan er toch ook zijn als je LAT?
Ik sluit me overigens aan bij elninjoo, met een partner die uitgaat van het principe "ik vind het niet leuk, dus doe ik het niet", zou ik niet aan kinderen beginnen. Tenminste, als hij huishoudelijke taken en koken niet leuk vindt, vermoed ik maar zo dat hij ook niet vooraan zal staan om de koters te verschonen, te badderen, te voederen, 's nachts zijn bed uit te gaan omdat kind niet kan slapen, ermee naar het consultatieburo te gaan, luierzalf te gaan halen ivm rode billetjes van de spuitpoep van de tandjes, naar de baas te bellen dat hij thuis blijft omdat de kleine ziek is, na werk naar het KDV te rijden om de koter op te halen, het spul naar zwemles te rijden, de zwemtassen in te pakken, de zwemspullen te wassen, een vrije dag te nemen ivm de teamdag op de basisschool, mee te gaan naar de dokter als de kleine alwéér verkouden is, flesjes uit te koken, hapjes te prakken, nog een keer de kleine in bad doen omdat de spuitpoep langs de beentjes loopt omdat er een tandje doorkomt...... enzo
woensdag 10 juni 2009 om 12:37
Ik snap wel dat bepaalde dingen niet in iemand zitten. Backpacken, je partner verrassen met een slaapkamer vol rozenblaadjes en waxinelichtjes, een duobungeejump maken, trouwen in een jurk met sleep van vijf meter en een jaquet en een feestlocatie van 15.000 euro, eigenhandig een vervallen krot van een huis omtoveren in een droompaleis. Dát stel ik me voor bij dingen die niet in iemand zitten.
Maar zoiets doodgewoons als koken? Oké, dat je geen ingewikkelde recepten klaarmaakt, kan ik ergens nog begrijpen, maar nog te beroerd zijn om een kant-en-klare pizza de oven in te schuiven of een paar knakworsten op te warmen en op een kadetje te leggen en dat gooien op 'het zit niet in me', nee, sorry...
Maar zoiets doodgewoons als koken? Oké, dat je geen ingewikkelde recepten klaarmaakt, kan ik ergens nog begrijpen, maar nog te beroerd zijn om een kant-en-klare pizza de oven in te schuiven of een paar knakworsten op te warmen en op een kadetje te leggen en dat gooien op 'het zit niet in me', nee, sorry...
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 10 juni 2009 om 12:38
woensdag 10 juni 2009 om 12:39
woensdag 10 juni 2009 om 12:39
@Einstein:
Het gekke is, dat toen hij voorheen op zichzelf woonde (voor onze tijd) en tijdens ons latten (als onderbreking tussen samenwonen en weer samenwonen) hij keurig iedere avond voor zichzelf kookte. Kan ie prima.
En we hebben altijd wel een zakje saus in huis voor over de spaghetti... en een blikje ragout en kant-en-klaar magnetronrijst enzo voor noodgevallen. Die probeer ik bij voorkeur zelf niet op te maken voor t geval ik ineens echt ziek ben en hij wat moet fixen (wat ie dus niet doet...). Mijn ziekzijn is doorgaans niet erg genoeg kennelijk. Ik kan me best een paar keer herinneren dat ik met migraine heb staan koken. Ging niet van harte op dat moment trouwens
@Liv:
Ik verwacht helemaal niets eigenlijk. Ik reken er al lang niet meer op dat ie kookt. Ik zou me alleen graag aangenaam laten verrassen, vooral als ik me echt behoorlijk beroerd voel of vreselijk laat thuis kom ivm overwerken ofzo.
Hoe lang? Jaartje of 10 wat koken betreft. 4 jaar geleden ben ik voor 2 jaar elders gaan wonen. Sinds ik terug ben gaat de rest van het huishouden al een stuk beter (zie eerdere beschrijvingen).
@Lizzl:
Dat denk ik ook. Ik heb nooit kunnen opmaken dat hij vroeger thuis weleens gekookt heeft. Hij kan het dus wel, maar volgens mij zit het diep in zijn systeem dat als er een ander in de buurt is, die vooral het eten moet regelen.
@Duffy en Isabon:
Sorry... t loopt ook zo storm op deze post... ik haal weleens wat door elkaar
@Einstein:
Klopt... dat met die boodschappen was vroeger inderdaad ook altijd het geval. We hebben nu een leitje in de gang hangen: als je iets opmaakt, schrijf je t maar mooi op. Werkt wel redelijk goed. Wel hadden we vroeger nog het geval, dat als ik geen zin had om te koken, ik ook verantwoordelijk was om iets anders te verzinnen. Dus ook kiezen wat er dan gehaald moet worden en waar. Bij voorkeur ook om het dan zelf te halen.
Enne... op de meeste dagen leg ik me er wel bij neer hoor. Soms gaat dat makkelijker, heb ik een goed humeur en maakt t me allemaal niets uit. Maar soms is het gewoon wel even vervelend. En dan heb je behoefte aan iemand die zegt: 'ga maar ff zitten schat, ik fix wel ff wat te eten' (en koken of afhalen boeit me dan echt niet!)
En tja... uit elkaar gaan doe je dan toch niet zo snel. Je deelt wel lief en leed... hebt ook fijne dingen samen...
Ik ben heel positief ingesteld hoor. Ik ga er vanuit dat we het altijd wel weer gaan redden, dat overal een oplossing voor te vinden is.
Alleen soms moet ik gewoon ff van me af schrijven, mijn hart luchten en zie ik die oplossing ook gewoon ff niet. Kan toch?
Het gekke is, dat toen hij voorheen op zichzelf woonde (voor onze tijd) en tijdens ons latten (als onderbreking tussen samenwonen en weer samenwonen) hij keurig iedere avond voor zichzelf kookte. Kan ie prima.
En we hebben altijd wel een zakje saus in huis voor over de spaghetti... en een blikje ragout en kant-en-klaar magnetronrijst enzo voor noodgevallen. Die probeer ik bij voorkeur zelf niet op te maken voor t geval ik ineens echt ziek ben en hij wat moet fixen (wat ie dus niet doet...). Mijn ziekzijn is doorgaans niet erg genoeg kennelijk. Ik kan me best een paar keer herinneren dat ik met migraine heb staan koken. Ging niet van harte op dat moment trouwens
@Liv:
Ik verwacht helemaal niets eigenlijk. Ik reken er al lang niet meer op dat ie kookt. Ik zou me alleen graag aangenaam laten verrassen, vooral als ik me echt behoorlijk beroerd voel of vreselijk laat thuis kom ivm overwerken ofzo.
Hoe lang? Jaartje of 10 wat koken betreft. 4 jaar geleden ben ik voor 2 jaar elders gaan wonen. Sinds ik terug ben gaat de rest van het huishouden al een stuk beter (zie eerdere beschrijvingen).
@Lizzl:
Dat denk ik ook. Ik heb nooit kunnen opmaken dat hij vroeger thuis weleens gekookt heeft. Hij kan het dus wel, maar volgens mij zit het diep in zijn systeem dat als er een ander in de buurt is, die vooral het eten moet regelen.
@Duffy en Isabon:
Sorry... t loopt ook zo storm op deze post... ik haal weleens wat door elkaar
@Einstein:
Klopt... dat met die boodschappen was vroeger inderdaad ook altijd het geval. We hebben nu een leitje in de gang hangen: als je iets opmaakt, schrijf je t maar mooi op. Werkt wel redelijk goed. Wel hadden we vroeger nog het geval, dat als ik geen zin had om te koken, ik ook verantwoordelijk was om iets anders te verzinnen. Dus ook kiezen wat er dan gehaald moet worden en waar. Bij voorkeur ook om het dan zelf te halen.
Enne... op de meeste dagen leg ik me er wel bij neer hoor. Soms gaat dat makkelijker, heb ik een goed humeur en maakt t me allemaal niets uit. Maar soms is het gewoon wel even vervelend. En dan heb je behoefte aan iemand die zegt: 'ga maar ff zitten schat, ik fix wel ff wat te eten' (en koken of afhalen boeit me dan echt niet!)
En tja... uit elkaar gaan doe je dan toch niet zo snel. Je deelt wel lief en leed... hebt ook fijne dingen samen...
Ik ben heel positief ingesteld hoor. Ik ga er vanuit dat we het altijd wel weer gaan redden, dat overal een oplossing voor te vinden is.
Alleen soms moet ik gewoon ff van me af schrijven, mijn hart luchten en zie ik die oplossing ook gewoon ff niet. Kan toch?
woensdag 10 juni 2009 om 12:39
quote:duffie_1 schreef op 10 juni 2009 @ 12:28:
[...]
Ik bedoel geen verwachtingen, maar of je het accepteert van die ander. Of je ermee kan leven. Kijk tuurlijk vindt ik dat je wel je best moet doen om het een ander naar de zin te maken en het is geven en nemen in een relatie, maar sommige dingen zitten nou eenmaal niet in iemand en dan is het de vraag hoe belangrijk is dat voor jou en wat wil je ermee.
Tuurlijk, daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik vind alleen dat door sommigen de suggestie wordt gewekt dat hij geen water bij de wijn zou hoeven doen 'omdat hij nou eenmaal zo is'. Vind ik echt grote onzin. Dat het minder zijn ding is dan de hare, en dat zij daardoor meer doet dan hij, prima. Maar hij mag óók wel tegen zijn zin in wat doen (en dus een beetje geven en niet alleen maar nemen).
Ik doe dus thuis de administratie, dat is dan weer mijn ding. En hoef ik me niet schuldig te voelen dat hij vaker kookt.
[...]
Ik bedoel geen verwachtingen, maar of je het accepteert van die ander. Of je ermee kan leven. Kijk tuurlijk vindt ik dat je wel je best moet doen om het een ander naar de zin te maken en het is geven en nemen in een relatie, maar sommige dingen zitten nou eenmaal niet in iemand en dan is het de vraag hoe belangrijk is dat voor jou en wat wil je ermee.
Tuurlijk, daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik vind alleen dat door sommigen de suggestie wordt gewekt dat hij geen water bij de wijn zou hoeven doen 'omdat hij nou eenmaal zo is'. Vind ik echt grote onzin. Dat het minder zijn ding is dan de hare, en dat zij daardoor meer doet dan hij, prima. Maar hij mag óók wel tegen zijn zin in wat doen (en dus een beetje geven en niet alleen maar nemen).
Ik doe dus thuis de administratie, dat is dan weer mijn ding. En hoef ik me niet schuldig te voelen dat hij vaker kookt.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
woensdag 10 juni 2009 om 12:44
quote:Aurora31 schreef op 10 juni 2009 @ 12:39:
@Liv:
Ik verwacht helemaal niets eigenlijk. Ik reken er al lang niet meer op dat ie kookt. Ik zou me alleen graag aangenaam laten verrassen, vooral als ik me echt behoorlijk beroerd voel of vreselijk laat thuis kom ivm overwerken ofzo.
Hoe lang? Jaartje of 10 wat koken betreft. 4 jaar geleden ben ik voor 2 jaar elders gaan wonen. Sinds ik terug ben gaat de rest van het huishouden al een stuk beter (zie eerdere beschrijvingen).
Dus je verwacht niets, maar je wilt je wél laten verrassen? En wéét hij dat dan ook? Dat je je beroerd voelt bijv? Want tja, als jij met migraine gaat staan koken, dan kan ik me wel voorstellen dat je vriend denkt dat het allemaal wel meevalt.....
@Liv:
Ik verwacht helemaal niets eigenlijk. Ik reken er al lang niet meer op dat ie kookt. Ik zou me alleen graag aangenaam laten verrassen, vooral als ik me echt behoorlijk beroerd voel of vreselijk laat thuis kom ivm overwerken ofzo.
Hoe lang? Jaartje of 10 wat koken betreft. 4 jaar geleden ben ik voor 2 jaar elders gaan wonen. Sinds ik terug ben gaat de rest van het huishouden al een stuk beter (zie eerdere beschrijvingen).
Dus je verwacht niets, maar je wilt je wél laten verrassen? En wéét hij dat dan ook? Dat je je beroerd voelt bijv? Want tja, als jij met migraine gaat staan koken, dan kan ik me wel voorstellen dat je vriend denkt dat het allemaal wel meevalt.....
woensdag 10 juni 2009 om 12:46
@Loomii:
Geniale post
Hoezo: kinderen zijn veel werk...
Maar nee... gelukkig heb ik nog niet echt veen kinder-kriebels, maar als ik ze wel zou krijgen... geen idee.
In deze situatie ga ik inderdaad geen kind plannen.
@Einstein:
Heel bizar, maar eigenlijk heb ik volgens mij nergens echt een hekel aan qua taken/klusjes enzo.
Ik heb weleens geen zin. Sowieso is poetsen niet mijn grootste hobby. Maar mijn instelling is doorgaans dat als ik er een uur over ga lopen zeuren, ik dat uur ook kwijt ben... en dan alsnog moet poetsen (of wat dan ook). Dan maar liever gelijk beginnen.
Oh nee... 1 dingetje hebben we wel: konijnen begraven. Er zijn er pas 2 vlak na elkaar overleden en ik ben erg blij dat hij dat gat graaft en het lieve beestje er dan inlegt. Ik ben op dat moment te hard aan het huilen!
@Liv:
Ik ben niet te beroerd om die bevalling dan wel op me te nemen hoor. Je moet niet alles willen delegeren
En verrassen.. ik bedoel geen ontbijtje op bed of een spontaan diner bij kaarslicht hoor. Maar gewoon de verrassing van: 'schat, je bent niet lekker. Blijf maar lekker liggen, ik maak/haal wel ff wat'. Zou ik best een leuke verrassing vinden.
En meiden, jullie hebben gelijk. Ik ga in ieder geval proberen NIET meer te koken als ik echt ziek ben. Want inderdaad, dan hoef ik zelf ook geen eten. Dan trekt ie maar een boterham uit de vriezer. Eigenlijk hebben jullie daar best wel gelijk in.
Geniale post
Hoezo: kinderen zijn veel werk...Maar nee... gelukkig heb ik nog niet echt veen kinder-kriebels, maar als ik ze wel zou krijgen... geen idee.
In deze situatie ga ik inderdaad geen kind plannen.
@Einstein:
Heel bizar, maar eigenlijk heb ik volgens mij nergens echt een hekel aan qua taken/klusjes enzo.
Ik heb weleens geen zin. Sowieso is poetsen niet mijn grootste hobby. Maar mijn instelling is doorgaans dat als ik er een uur over ga lopen zeuren, ik dat uur ook kwijt ben... en dan alsnog moet poetsen (of wat dan ook). Dan maar liever gelijk beginnen.
Oh nee... 1 dingetje hebben we wel: konijnen begraven. Er zijn er pas 2 vlak na elkaar overleden en ik ben erg blij dat hij dat gat graaft en het lieve beestje er dan inlegt. Ik ben op dat moment te hard aan het huilen!
@Liv:
Ik ben niet te beroerd om die bevalling dan wel op me te nemen hoor. Je moet niet alles willen delegeren
En verrassen.. ik bedoel geen ontbijtje op bed of een spontaan diner bij kaarslicht hoor. Maar gewoon de verrassing van: 'schat, je bent niet lekker. Blijf maar lekker liggen, ik maak/haal wel ff wat'. Zou ik best een leuke verrassing vinden.
En meiden, jullie hebben gelijk. Ik ga in ieder geval proberen NIET meer te koken als ik echt ziek ben. Want inderdaad, dan hoef ik zelf ook geen eten. Dan trekt ie maar een boterham uit de vriezer. Eigenlijk hebben jullie daar best wel gelijk in.
woensdag 10 juni 2009 om 12:50
Het feit dat je vriend wel voor zichzelf kookte toen hij alleen woonde, betekent dat hij het dus wel kán, maar het niet wíl. Waarschijnlijk vind hij de verdeling wel best zo.
Ik zou alleen op de dagen gaan koken dat je er zelf zin in hebt. Op de andere dagen zou ik een lekkere kant-en-klaar maaltijd halen (in de supermarkt hebben ze tegenwoordig best lekkere en gezonde). Als hij dat niet wil eten, moet hij op die dagen zelf maar gaan koken.
Ik zou alleen op de dagen gaan koken dat je er zelf zin in hebt. Op de andere dagen zou ik een lekkere kant-en-klaar maaltijd halen (in de supermarkt hebben ze tegenwoordig best lekkere en gezonde). Als hij dat niet wil eten, moet hij op die dagen zelf maar gaan koken.
woensdag 10 juni 2009 om 12:57
En dan niet alleen als je ziek bent, maar ook als je gewoon geen zin hebt. Mijn man ziet me ook graag elke dag koken, maar ik verdom het om zijn kokkin te spelen (we werken allebei fulltime).
Dus als ik geen zin heb, kook ik niet en maak ik iets makkelijks voor mezelf of neem een kant-en-klaarhap. Hoe hij zijn honger oplost moet-ie dan zelf maar weten. (Ok, als ik dan een ei in de pan gooi ben ik niet te beroerd om er voor hem ook eentje te bakken). Het zou anders zijn als hij geregeld voor mij zou koken, maar dat zit er nu eenmaal niet in. Ik vind deze oplossing een stuk bevredigender dan tegen mijn zin voor hem koken (maar het zou natuurlijk wel leuker zijn als we allebei vol liefde voor elkaar zouden zorgen)
Wij doen trouwens ook elk onze eigen was en strijk en daar ben ik ook erg tevreden over.
Dus als ik geen zin heb, kook ik niet en maak ik iets makkelijks voor mezelf of neem een kant-en-klaarhap. Hoe hij zijn honger oplost moet-ie dan zelf maar weten. (Ok, als ik dan een ei in de pan gooi ben ik niet te beroerd om er voor hem ook eentje te bakken). Het zou anders zijn als hij geregeld voor mij zou koken, maar dat zit er nu eenmaal niet in. Ik vind deze oplossing een stuk bevredigender dan tegen mijn zin voor hem koken (maar het zou natuurlijk wel leuker zijn als we allebei vol liefde voor elkaar zouden zorgen)
Wij doen trouwens ook elk onze eigen was en strijk en daar ben ik ook erg tevreden over.
.
woensdag 10 juni 2009 om 13:00
quote:Broedkippetje schreef op 10 juni 2009 @ 12:39:
[...]
Tuurlijk, daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik vind alleen dat door sommigen de suggestie wordt gewekt dat hij geen water bij de wijn zou hoeven doen 'omdat hij nou eenmaal zo is'. Vind ik echt grote onzin. Dat het minder zijn ding is dan de hare, en dat zij daardoor meer doet dan hij, prima. Maar hij mag óók wel tegen zijn zin in wat doen (en dus een beetje geven en niet alleen maar nemen).
Ik doe dus thuis de administratie, dat is dan weer mijn ding. En hoef ik me niet schuldig te voelen dat hij vaker kookt.
En hier ben ik het ook weer mee eens.
Zijn we het toch nog eens
[...]
Tuurlijk, daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik vind alleen dat door sommigen de suggestie wordt gewekt dat hij geen water bij de wijn zou hoeven doen 'omdat hij nou eenmaal zo is'. Vind ik echt grote onzin. Dat het minder zijn ding is dan de hare, en dat zij daardoor meer doet dan hij, prima. Maar hij mag óók wel tegen zijn zin in wat doen (en dus een beetje geven en niet alleen maar nemen).
Ik doe dus thuis de administratie, dat is dan weer mijn ding. En hoef ik me niet schuldig te voelen dat hij vaker kookt.
En hier ben ik het ook weer mee eens.
Zijn we het toch nog eens
woensdag 10 juni 2009 om 13:03
quote:Aurora31 schreef op 10 juni 2009 @ 10:50:
Ik kan uitstekend mijn huishouden zelf draaiend houden. Mijn huis zal altijd netjes zijn. Klusjes kan ik zelf, verbouwen kan ik grotendeels zelf. Geen probleem.
In het verleden hebben mijn man en ik problemen gehad over de verdeling van het huishouden. Hij had er een ontzettende hekel aan, en liet het liever liggen zodat ik het wel zou opknappen.
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Redelijk goed werkbaar, hoewel het houden van overzicht toch vooral mijn ding is.
Dit vind ik dan nog wel weer een beetje logisch; dat schijnt toch wel vooral een vrouwendingetje te zijn.
Tot zover geen probleem.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen.
Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken.
Maar ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat hij eerder thuiskomt dan ik, het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?Het is niet jouw ding, maar je maakt het jouw ding en dat weet hij ook dondersgoed.
Ik kan uitstekend mijn huishouden zelf draaiend houden. Mijn huis zal altijd netjes zijn. Klusjes kan ik zelf, verbouwen kan ik grotendeels zelf. Geen probleem.
In het verleden hebben mijn man en ik problemen gehad over de verdeling van het huishouden. Hij had er een ontzettende hekel aan, en liet het liever liggen zodat ik het wel zou opknappen.
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Redelijk goed werkbaar, hoewel het houden van overzicht toch vooral mijn ding is.
Dit vind ik dan nog wel weer een beetje logisch; dat schijnt toch wel vooral een vrouwendingetje te zijn.
Tot zover geen probleem.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen.
Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken.
Maar ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat hij eerder thuiskomt dan ik, het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?Het is niet jouw ding, maar je maakt het jouw ding en dat weet hij ook dondersgoed.
woensdag 10 juni 2009 om 13:09
Ik heb niet alle reacties gelezen to. Het eerste wat ik dacht was dat hij wel erg makkelijk is. Jullie werken allebei dus zijn jullie samen verantwoordelijk voor jullie huishouden.
Soms is het inderdaad makkelijker, lees zonder gezeik en spanningen, om het zelf maar allemaal te doen maar daar draait het niet om.
Ik vind het een principekwestie. Waarom zou hij na zijn werkdag klaar zijn en moet jij nog van alles doen. Voelt hij zich meer dan jij? Vind hij dat een vrouw, ondanks dat zij ook werkt, toch een huisvrouw is en blijft? Hij maakt zich echt met een jantje van Lijen zich er vanaf en dat alleen al zou mij teveel worden.
Waar is die gelijkwaardigheid tussen jullie wat zo normaal is anno 2009.... Excuse me.. Wat zo normaal zou moeten zijn.
Wat sommige zeiden, hij één dag in de week koken en dan maar friet of pizza ben ik het helemaal niet mee eens. Dan blijven er voor jou nog 6 dagen over en hij leert niets...
Eerder hij 2 dagen een gezonde maaltijd, jij ook 2 keer koken waarvan één keer voor 2 dagen (pasta ed) en 2 dagen die samen ingevuld worden.
In ieder geval zul je met hem rond de tafel moeten gaan zitten en het eens bespreekbaar moeten maken.
Als jij ziek bent is het van de zotte dat jij moet koken. Ik zie hier geen enkel respect van jouw vriend naar jou toe. Eerder een soort minachting.
Soms is het inderdaad makkelijker, lees zonder gezeik en spanningen, om het zelf maar allemaal te doen maar daar draait het niet om.
Ik vind het een principekwestie. Waarom zou hij na zijn werkdag klaar zijn en moet jij nog van alles doen. Voelt hij zich meer dan jij? Vind hij dat een vrouw, ondanks dat zij ook werkt, toch een huisvrouw is en blijft? Hij maakt zich echt met een jantje van Lijen zich er vanaf en dat alleen al zou mij teveel worden.
Waar is die gelijkwaardigheid tussen jullie wat zo normaal is anno 2009.... Excuse me.. Wat zo normaal zou moeten zijn.
Wat sommige zeiden, hij één dag in de week koken en dan maar friet of pizza ben ik het helemaal niet mee eens. Dan blijven er voor jou nog 6 dagen over en hij leert niets...
Eerder hij 2 dagen een gezonde maaltijd, jij ook 2 keer koken waarvan één keer voor 2 dagen (pasta ed) en 2 dagen die samen ingevuld worden.
In ieder geval zul je met hem rond de tafel moeten gaan zitten en het eens bespreekbaar moeten maken.
Als jij ziek bent is het van de zotte dat jij moet koken. Ik zie hier geen enkel respect van jouw vriend naar jou toe. Eerder een soort minachting.
woensdag 10 juni 2009 om 13:12
quote:Babywish schreef op 10 juni 2009 @ 12:09:
Wen er maar aan:
Als een man zijn full-time job erop heeft zitten, is hij klaar.
Wil hij dan nog iets voor je doen, dan is dat mooi meegenomen, maar als hij vindt dat hij genoeg heeft gedaan ploft hij op de bank.
Ongeacht wat er nog gedaan moet worden, ongeacht of vrouwlief er misschien ook al een lange dag op heeft zitten.
Als manlief aan het werk is, en vrouw thuis bij kinderen, dan is ze "lekker thuis bij de kleine."
Is het andersom, dus vrouwlief werken, mannetje thuis, dan heeft hij de handen vol aan de kinderen en hoef je 'm echt niet te vragen voor een (klein) klusje/ huishoudelijke taak in huis.
Dit is tenminste mijn ervaring en daar heb ik me bij neergelegd.
Naast mijn 24-uurs job draai ik dus grotendeels alleen op voor het huishouden en de zorg voor de kids.
Boodschappen doen, de was, poetsen, koken, kindjes in bad, tuin bijhouden, auto poetsen, ga maar door. Niet dat hij nooit iets doet hoor, hij ruimt de vaatwasser wel eens uit en wil de stofzuiger wel eens pakken of gras maaien maar alleen als hij er zin in heeft. Niet om het mij uit handen te nemen als ik het druk heb.
Jij maakt het hem erg gemakkelijk. Waar is die gelijkwaardigheid? Heb jij geen principes of doe je het maar om van het gezeur af te zijn?
Een goed gesprek lijkt me zeker op zijn plaats.
Kom eens voor jezelf op en pik niet alles. Jij bent net zoveel als hij hoor.
Wen er maar aan:
Als een man zijn full-time job erop heeft zitten, is hij klaar.
Wil hij dan nog iets voor je doen, dan is dat mooi meegenomen, maar als hij vindt dat hij genoeg heeft gedaan ploft hij op de bank.
Ongeacht wat er nog gedaan moet worden, ongeacht of vrouwlief er misschien ook al een lange dag op heeft zitten.
Als manlief aan het werk is, en vrouw thuis bij kinderen, dan is ze "lekker thuis bij de kleine."
Is het andersom, dus vrouwlief werken, mannetje thuis, dan heeft hij de handen vol aan de kinderen en hoef je 'm echt niet te vragen voor een (klein) klusje/ huishoudelijke taak in huis.
Dit is tenminste mijn ervaring en daar heb ik me bij neergelegd.
Naast mijn 24-uurs job draai ik dus grotendeels alleen op voor het huishouden en de zorg voor de kids.
Boodschappen doen, de was, poetsen, koken, kindjes in bad, tuin bijhouden, auto poetsen, ga maar door. Niet dat hij nooit iets doet hoor, hij ruimt de vaatwasser wel eens uit en wil de stofzuiger wel eens pakken of gras maaien maar alleen als hij er zin in heeft. Niet om het mij uit handen te nemen als ik het druk heb.
Jij maakt het hem erg gemakkelijk. Waar is die gelijkwaardigheid? Heb jij geen principes of doe je het maar om van het gezeur af te zijn?
Een goed gesprek lijkt me zeker op zijn plaats.
Kom eens voor jezelf op en pik niet alles. Jij bent net zoveel als hij hoor.
woensdag 10 juni 2009 om 13:14
@star:
Ik zei dat 'keurig op tijd aan tafel' vanwege de opmerking van ik meen Blijfgewoonbianca ergens in het begin van 'om zolaat aan tafel'.
Tis gewoon simpel: half zes thuis, doorgaans allebei. Dan koken en eten. Als je geen kans ziet om rond die tijd thuis te zijn laat je t maar ff weten. Dat doen we allebei en DAT gaat wel prima
Ik zei dat 'keurig op tijd aan tafel' vanwege de opmerking van ik meen Blijfgewoonbianca ergens in het begin van 'om zolaat aan tafel'.
Tis gewoon simpel: half zes thuis, doorgaans allebei. Dan koken en eten. Als je geen kans ziet om rond die tijd thuis te zijn laat je t maar ff weten. Dat doen we allebei en DAT gaat wel prima
woensdag 10 juni 2009 om 13:21
Aurora, jij hebt waarschijnlijk al vanaf het begin deze "taak"naar je toe getrokken en dan is het denk ik, ook heel moeilijk om dat ineens te doorbreken. Niet verwachten dat hij uit zichzelf ineens gaat koken, die kans is zo klein. Maar er wel over praten, en als dat niet werkt, actie. Kook inderdaad eens niet, zeg dat je het even niet trekt, dat jij inderdaad maar een magnetronmaaltijd opwarmt en dat hij dat ook kan krijgen, wil hij dat niet, dan kookt die maar even voor zichzelf.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
