Thuis
alle pijlers
Koppige houding partner - vooral mbt huishouden
woensdag 10 juni 2009 om 10:50
In het verleden hebben mijn man en ik problemen gehad over de verdeling van het huishouden. Hij had er een ontzettende hekel aan, en liet het liever liggen zodat ik het wel zou opknappen.
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Voor ons is dit redelijk goed werkbaar.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen. Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken, maar de zin is me inmiddels vergaan. Ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat als hij eerder thuiskomt dan ik, hij het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Waar we over andere dingen goede afspraken hebben gemaakt, lukt dat niet voor koken. Hij wil gewoon echt niet. Ik probeer al heel lang om me hierbij neer te leggen, maar zeker als ik ziek ben of laat thuis, wordt ik toch weer verdrietig als hij op de bank blijft zitten tot ik het alsnog doe.
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?
Daar ben ik op een gegeven moment mee opgehouden. We hebben nu een redelijke verdeling van huishoudelijke klussen. Op de koelkast hangt een briefje met wat er in de week gedaan moet worden. Kies je klusje, doe het, en streep het af.
Voor ons is dit redelijk goed werkbaar.
Waar het mij om gaat is zijn opstelling. Hij vindt dat het echt mijn ding is. Hij helpt mij dus met met huishouden. En ik krijg dan het idee dat ik daar verschrikkelijk dankbaar voor moet zijn dat hij dat met zijn goedheid voor mij wil doen. Ik ben een stuk nuchterder: samen troep maken, samen opruimen. We werken allebei hele dagen, dus qua tijd lijkt me dat ook nog eens wel zo eerlijk.
Vooral koken is een issue. Ik kan (naar men zegt) behoorlijk koken. Het was ook wel een hobby van me en nog steeds zou ik graag leuke, lekkere en speciale dingetjes willen maken, maar de zin is me inmiddels vergaan. Ik sta noodgedwongen iedere dag na het werk te koken, moe of niet moe, omdat hij het vertikt.
Hij vindt het niet leuk, dus gaat het ook gewoon echt niet doen.
Hij hoeft het van mij ook echt niet leuk te vinden. Ik zou het alleen zo fijn vinden wanneer ik ook eens een dagje kon skippen. Dat als hij eerder thuiskomt dan ik, hij het eten opzet en dat ik zo kan aanschuiven. Of als ik me niet lekker voel, dat ik even op de bank kan gaan liggen, en dat ik niet hoef om te kijken naar het eten.
Veeleisend ben ik niet. Van mijn part gooit ie een pizza in de oven; als ik maar niets hoef te doen op dat moment.
Ik heb het niet eens over een vast aantal dagen per week ofzo.
Maar gewoon het idee dat ik er niet alleen voor sta en dat hij gewoon niet te koppig is om een warme hap in elkaar te draaien.
Ik word zo verdrietig van zijn stugge (egoistische?) instelling!
Waar we over andere dingen goede afspraken hebben gemaakt, lukt dat niet voor koken. Hij wil gewoon echt niet. Ik probeer al heel lang om me hierbij neer te leggen, maar zeker als ik ziek ben of laat thuis, wordt ik toch weer verdrietig als hij op de bank blijft zitten tot ik het alsnog doe.
Hoe zou ik hier nou het beste mee om kunnen gaan?
